Bijzondere ervaring en voor mij een echte ontdekking, deze plaat van Brian Eno. De plaat heeft de transitie van Eno van rockartiest naar ambient-producer in zich, maar is op zichzelf ook een album van hele hoge kwaliteit. Heb de plaat 2x geluisterd, want is een fijne lengte en bracht me in een heerlijke vibe om hard te kunnen werken. Het album start met een typische Talking Heads riff. In combinatie met het gerammel met potten en pannetjes en de funky bass-riff is er nog in de verste verte niet te bedenken dat het album zal eindigen met meer ambient nummers. Backwater krijg ik ELO-vibes bij (Mr. Blue Sky ook uit 1977...) en is duidelijk geïnspireerd door the Beatles, maar doet in kwaliteit daar niet voor onder. Kurt's Rejoinder en Energy Fools the Magician vind ik beiden niet zo bijzonder. King's Lead Hat (anagram van Talking Heads?) vind ik wel echt heel vet! Je hoort hier al zo veel new wave, terwijl de punk nog in haar kinderschoenen stond. Here He Comes is voor mij het hoogtepunt. Samen met Julie with een prachtige back-to-back. Het album schakelt dan naar meer geluid en minder melodie. Het blijft prachtig, maar is minder mijn cup-of-tea. Al met al, een hoogstandje. Highlights: King's Lead Hat Here He Comes By This River