Oh god, Dire Straits platen. Daar had ik mij nog niet helemaal op ingesteld. Maar daar komen er ook nog heel wat van langs de komende tijd natuurlijk. Tja en wat moet je er dan van vinden. Wat mij opvalt is dat dit debuutalbum nog niet zo sophisticated klinkt. Het klinkt nog wat rootsier, wat meer Americana en is wat swingerder en aanstekelijker (southbound again) dan die lange uitgesponnen gitaarplaten die zouden volgen. De sound is herkenbaar Dire Straits, maar nog zonder het pretentieuze gedoe. En Sultans of Swing is natuurlijk een banger. 7/10 Highlights Southbound Again Sultans of Swing

Rrrrright! Godverdomme wat een energie. Riffs en melodieen onwijs catchy en Johnny in topvorm. Toch nog heel wat nieuwe nummer ontdekt zoals Holidays in the Sun en Liar. Submission is een irritant nummer. shout-out naar Sid voor de retestrakke baslijnen.

Guilty, first time dat ik Stankonia van A tot Z luister. Ben geen echte hip-hopper maar ga ik toch wel vaker doen. Love de combinatie van traditionele 90's rap, het meer zingen André3000 (zoals in I'll B4 I Cum) en de rock-invloeden (B.O.B.). Wat is dat toch met hip-hop albums dat er altijd een interlude of nummertje in zit dat een zwarte vrouw op iets loopt te ranten? Snap ik niet. Genoeg hip-hop. Nu ga ik het nieuwe fluit-album van André3000 opzetten. Highlight: B.O.B.

Tja, Willie Nelson Moet zeggen dat er wel een paar pareltjes tussen zitten. Afgewisseld met country-getokkel wat bijna een parodie op echte country lijkt (dieptepunt = Down Yonder). Thin line... Dit mag dan een concept album zijn met een doorlopend verhaal over een voortvluchtige, Willie weet mij totaal niet te boeien. Highlights: Time of the preacher Hands on the wheel

AC/DC is zoveel meer dan Highway to Hell... ...nou niet dus. Ook al is Highway To Hell een legendarisch nummer met een bak energie en heerlijke riffs, alle andere nummers daarna hebben elementen uit HtH. Met Shot Down in Flames als toppunt, dat is gewoon bijna dezelfde song. 10 nummers lang hetzelfde doen. Simpele riffs en Bon Scott die alleen maar hetzelfde zingt, geen variatie in tekst of manier van zingen. Wel voor het eerst dat AC/DC me een beetje deed denken aan the Who, wss doordat de zang van Scott wat lijkt op die van Daltrey. Anyway... Highlights: Highway to Hell Walk All Over You (Who-vibes)

Nog nooit van Sarah Vaughan gehoord maar op zich fijn albumpje voor op de maandagochtend. Zo ontdek je nog 'ns wat. Mooie opname. Helemaal het gevoel zelf in dat zaaltje van Mister Kelly's te zitten in de jaren '50. Moet een bijzondere plek geweest zijn. Vaughan heeft een fijne jazz-stem, maar de nummertjes zijn wel beetje hetzelfde. En bij vocal-jazz mis ik ook wel de piano-solo's en epische drumsessies die jazz zo kenmerken. Anyway, leuk om eens geluisterd te hebben. Daar blijft het denk ik wel bij. Highlights: Thou Swell Honeysuckle Rose (wel een piano-solotje!)

Bijzonder hoe Nile Rodgers en die andere boy in 3 jaar tijd 10-tallen hits schrijven. Chic-hits als ook deze disco-kneiters van Sister Sledge. Stohne zou er wel raad mee weten. Wel echt een tijdgeest die Chic-disco, want na 3 jaar is Nile achter de knoppen en drugs verdwenen een heel andere impact op de muziek van de 80's gehad tot hij weer overal met zn disco-gitaar opduikt als featuring. We are Family is daarmee natuurlijk gewoon een baken van de eind 70-s disco, met een heerlijke albumhoes (op de vinyl-verlanglijst) maar is niet een plaat die nou echt bij mij aanslaat. Na He's the Greatest Dancer en We are Family is de lekkerste koek wel op. Dat zijn dan ook mijn highlights van de plaat.

Fuck it, ik doe het gewoon. 5/5 voor the Boss! Opener Thunder Road is geweldig en de opbouw van de nummers daarna naar Born to Run vind ik gewoon heel gaaf. Backstreets is een hoogtepunt. Jungleland is een magische plaatafsluiter en heel eerlijk: ik smul gewoon van de swingende E-street band en de saxofoon solo's van Clarence (shout-out). Het nummer Born to Run 'an-sich' heb ik nooit zoveel mee gehad en ik begrijp niet dat het nummer op de B-kant staat, juist door die opbouw ervoor. She's the One (ik kreeg Meat Loaf-vibes) is eigenlijk het begin van de deel 2 van het album. Tevens zwakste nummer van de plaat. Blij toen die was afgelopen, zeg. Absoluut geen perfectie, maar mocht de pret niet drukken! Noem me een boomer, dadrocker, Meat-loaf-versteher, 'murican' of bruce-boy. Ik ga er gewoon voor: 5/5. Highlights: Thunder Road Backstreets Jungeland

Godsamme ZZ Top. Daar had ik even een potje weinig zin in. De negatieve connotaties vliegen me door mijn hoofd. Ik heb een paar nummertjes op Tres Hombres en bespiegelingen op internet nodig om goed door te hebben waar ik naar aan het luisteren ben en hoe dit te beoordelen. Waar ZZ Top in de jaren '80 een parodie op zichzelf geworden is (ik houd mijn hart vast voor de dag Eliminator oppopt in dit scherm), is dat op Tres Hombres nog niet het geval. Dit album is gelukkig nog wel serieus te nemen. En ik moet zeggen: de grooves zijn echt sterk en iconisch en raakt soms de perfectie van de bluesrock. Ik ga lekker op de nummers die meer neigen naar bijv. Fleetwood Mac (Move Me on Down the Line) maar wordt niet warm van de nummer die liggen in het begin van het hardrock-straatje (Motorhead, Uriah Heep) (bijv. Precious and Grace). Highlights Move me on Down the Line

Wikipedia: "As the band worked up "Simple Man" in rehearsal, Kooper expressed his feeling that the song was weak and should not be included on the album. The band felt differently on both counts and could not change Kooper's mind. Ultimately, Van Zant escorted the producer outside to his car and ordered him to remain there until the song was recorded. The band recorded the song on their own with the producer absent from the studio, and it subsequently became one of Lynyrd Skynyrd's best known tracks." Ik vind dit heel tekenend voor hetgeen ik net 40 minuten mijn oren aan heb blootgesteld. 2 sterren, geen highlights.

The Suburbs was in 2010 mijn eerste kennismaking met Arcade Fire, We Used To Wait. Op iTunes moet het nog geweest zijn. Destijds niet zo onder de indruk, pas later heb beter naar Arcade Fire leren luisteren. En dat is het precies. Arcade Fire is net zoals de eerste biertjes in je puberteit. Je wilt het lekker vinden maar dat is het gewoon nog niet. Je moet het leren drinken. En omdat je Arcade Fire moet leren luisteren, blijft het altijd schommelen tussen legendarisch en snobistisch. Is het echt goed? Of wíl je het goed vinden? Bij the Suburbs vind ik dat nog steeds lastig. De bekende klanken van het opening-trio zijn legendarisch. Daar is geen speld tussen te krijgen. In de loop van het album zakt het in en begin ik me te irriteren aan de viooltjes en alle (snobistische) gedoetjes in de muziek. We Used to Wait is wel ijzersterk, Sprawl I vind ik matig, Sprawl II dan weer een heerlijke Indie-klassieker. Ik snap het niet! En kom op, je moet als luisteraar van goeie huize komen om zo ver als Sprawl II op het album te geraken. 16 nummers, 64 minuten. Wie maak je daar blij mee? Is meer wel echt beter? Is dat legendarisch of snobistisch? Ik ben er nog niet uit. 4/5 voor de indie-hits en het voordeel van de twijfel Highlights: The Suburbs Modern Man We Used to Wait Sprawl II

Toegegeven, dit album van Lana del Rey kende ik niet. Na deze luistersessie reken ik dit ook niet tot haar betere werk. De songs blijven klein, het is fragiel en het is ook zeker wel mooi. Maar is geen enkel moment speciaal of blijft bij me hangen. Shoutout naar Weyes Blood want: Highlight: For Free

Otis, wat heeft die man een onwijze stem. Genoten. Beetje vreemd om al die bekende soul-nummers in een andere uitvoering te horen en daarmee eigenlijk een coverplaat te beoordelen. Maar zo ging dat in de soul-jaren 50 en 60 natuurlijk natuurlijk. Plaat gaat op de verlanglijst. Had deze nog niet zo scherp voor ogen. Maar als ik binnenkort langs deze blondine scroll in een platenbak, dan gaat ze mee naar huis! Highlights: De uithaal in het begin van I've Been Loving You Too Long My Girl (beter dan the Temptations)

Nog doorsurfend op de hiphop-high van de late-eighties is dit een klassieker. Met een politieke boodschap typerend voor het tijdsgewricht die helaas ook tijdloos is gebleken en nog steeds aan de orde van de dag. Het wordt op een humorvolle, creatieve en steeds diverse manier gebracht met rap, gesprekken, fragmenten en samples. Echt sterk en geeft goeie vibes. Zo sterk als de boodschap is, zo irriteer ik me wel een beetje aan de productie. Die is niet zo sterk. En het mag wat korter, hoor. Meer dan een uur, lange zit. Wel een lange zit waar je energie telkens weer wordt aangeslingerd. Maar dan hebben ze ook wel een professional hypeman in hun midden. "Yeah boy, Flavor Flav!" Highlights: Pollywanacraka Burn Hollywood Burn Fight the Power

Ik had hier al geen zin in maar heeft me ook niet mogen verbazen. Ja, tuurlijk. De samenzang van beide heren kan prachtig zijn. Maar dit is toch gewoon een saaie plaat? Of moet ik zeggen: concept-album. Dat schijnt het te zijn maar kan ik niet uit mijn luistersessie halen. En geldt zeker niet voor de gehele plaat. En "Voices of Old People"? Ga toch weg. Wat is daarvan de toegevoegde waarde? Misschien ben ik wat te kritisch. Maar aangezien er in '68 zoveel goede muziek werd gemaakt snap ik niet dat dit een hit is geworden. Highlights America Mrs. Robinson

Depeche Mode heeft voor mij altijd een beetje op de grens gezeten tussen hit or miss. Maar ben eruit, het is een hit Violator is qua geluid precies de overgang tussen de new-wave van de jaren 80 en de typische sound van de jaren 90. De hits op het album ken ik al jaren, zijn nooit een favoriet geweest maar blijven goed en worden niet irritant. Ook het nieuwe werk van Depeche Mode verrast me al een aantal keer. Wat de kwaliteit en tijdloosheid van de band aangeeft. Highlights Personal Jesus Halo Waiting for the Night (stapje naar shoegaze)

Dit gaat me te ver hoor. Nu heb ik al weinig met The Allman Brothers Band, een live album zonder hits is wel echt een taaie kluif. Ja tuurlijk, deze band kan heerlijk jammen en de solo's komen makkelijk. Maar ze in mijn ogen echt niks speciaals. Het zijn allemaal typische blues-songs. Ze bouwen niet op en rollen maar door en door. Schokkend vond ik vooral de start. Pof, start, alle instrumenten erin, solo, en gaan. Geen intro, opbouw of variatie. En ander dieptepunt is de solo in You Don't Love Me waar op een gegeven moment alleen de gitaar nog geluid maakt. Wat een rocksolo zonder beat en ronkende bass-lijn? Toch gewoon irritant. Begrijp me niet verkeerd. De muziek is niet slecht. Niks mis met wat lekker bluesrock. Zal me aan de nummers niet snel storen. Maar dit is een live-album van 80 minuten, en die meerwaarde is er voor mij gewoon niet. Het is natuurlijk de vraag wat wij allemaal nog voor de kiezen krijgen in deze lijst. Maar als ik er vanuit ga dat het meeste van een behoorlijke kwaliteit is, zal dit toch wel rond de ondergrens moeten liggen. 'Highlights' Stormy Man is de beste song You Dont Love Me wil ik nooit meer horen Guilty: ik heb de plaat niet afgeluisterd.

Ja en dan moet je ineens één van de Beatles albums gaan recenseren. En misschien is the White Album dan nog wel de meest ingewikkelde. Het album begint ijzersterk met U.S.S.R. en Dear Prudence. De serie kinderlijke liedjes daarna vallen altijd een beetje rouw op mijn dak. Ja, McCartney is een koning van simpele melodieën een mee-fluit-liedjes. Maar het is zo lastig schakelen als na Ob-La-Di, Honey Pie en Bungalow Bill ineens While My Guitar Gently Wheeps instart. En zo gaat het de rest van de plaat door. Daarmee lijkt het meer de stapel van alle beschikbare liedjes, zonder na te denken wat nu echt een album maakt. En dat na Sgt. Peppers, waar dát juist zo goed is. Dat zal hier dan waarschijnlijk het idee zijn geweest. Want één ding op the White Album stijgt boven alles uit: het iedje. De liedjes zijn zo ontzettend goed. Ze zijn kort, lijken soms niet eens af en worden daardoor nooit een volledig nummer. Maar in dit alles zijn ze prachtig en ijzersterk. En het zijn er ook veel. Te veel. En een ook dit album is echt te lang. Daardoor wel veel highlights: Back in the U.S.S.R. Dear Prudence Happiness is a Warm Gun Yer Blues Helter Skelter

Bijzondere ervaring en voor mij een echte ontdekking, deze plaat van Brian Eno. De plaat heeft de transitie van Eno van rockartiest naar ambient-producer in zich, maar is op zichzelf ook een album van hele hoge kwaliteit. Heb de plaat 2x geluisterd, want is een fijne lengte en bracht me in een heerlijke vibe om hard te kunnen werken. Het album start met een typische Talking Heads riff. In combinatie met het gerammel met potten en pannetjes en de funky bass-riff is er nog in de verste verte niet te bedenken dat het album zal eindigen met meer ambient nummers. Backwater krijg ik ELO-vibes bij (Mr. Blue Sky ook uit 1977...) en is duidelijk geïnspireerd door the Beatles, maar doet in kwaliteit daar niet voor onder. Kurt's Rejoinder en Energy Fools the Magician vind ik beiden niet zo bijzonder. King's Lead Hat (anagram van Talking Heads?) vind ik wel echt heel vet! Je hoort hier al zo veel new wave, terwijl de punk nog in haar kinderschoenen stond. Here He Comes is voor mij het hoogtepunt. Samen met Julie with een prachtige back-to-back. Het album schakelt dan naar meer geluid en minder melodie. Het blijft prachtig, maar is minder mijn cup-of-tea. Al met al, een hoogstandje. Highlights: King's Lead Hat Here He Comes By This River

Omdat ik toch warme gevoelens koester voor de emo en poppunk-bands uit mijn tienerjaren ga ik hier toch even de loftrompet steken voor Green Day. Het is makkelijk te vergeten hoe belangrijk American Idiot was voor deze bands (denk aan Simple Plan, All American Rejects, Good Charlotte, Sum41) in de zo ongemakkelijke 'jaren nul'. Dus oh wat een nostalgie! Het eerste deel van het album is om van te smullen. American Idiot is als klassieker niet kapot is te krijgen en Boulevard of Broken Dreams een uniek stukje rock-opera. Het album zakt daarna wat in en bereikt niet meer het niveau van de eerste vier nummers, maar dat mag de pret niet drukken. Green Day krijgt 4 nostalgische sterren! Highlights Holiday American Idiot Wake Me Up When September Ends

Al de hele dag loop ik Watermelon Man te fluiten, nog voor ik maar één toon van het album geluisterd heb. Blijkt het uiteraard niet de versie te zijn op Head Hunters, maar die van zijn debuutplaat. Dat is even bijkomen. Head Hunters is natuurlijk een masterpiece van de fusion van jazz en funk. En hoe dat klinkt hoe je perfect in het verschil tussen beide "Watermelon Mannen". Al stoor ik me aan het gefluit op dat bierflesje, dat had Herbie achterwege mogen laten. Hoe dan ook is Head Hunters is heerlijke luistersessie met opener Chameleon als hoogtepunt. Shout-out naar Sly Stone voor de #inspiration. Highlights: Chameleon Sly

Wat leuk voor Ilse DeLange dat ze ook een plekje in de lijst gekregen heeft. Wat minder leuk voor ons...

Ik ben gewoon een sucker voor de dromige atfosmeer van de dreampop en shoegaze uit de jaren 90. De zang is -net als bij Slowdive- net zo onverstaanbaar als onweerstaanbaar maar drukt wel een hele grote stempel op de muziek. Soms lijkt het bijna Frans- of Spaanstalig. Dat het onverstaanbaar is deert mij niet. Het draagt juist bij aan het gevoel van een droom of dat de atmosfeer om je heen muziek uitstraalt. Wat dit album zo uniek is maakt zijn de poppy en catchy melodieën die over de atmosferische tonen worden ingezongen. Deze zanglijnen doen denken aan veel verschillende popartiesten. Cherry-coloured Funk lijkt te zijn ingezongen door Kate Bush, Iceblink Luck is ABBA onder een laag shoegaze. De zang van Heaven or Las Vegas doet mij denken aan Alannis Morissette. Isn't it Ironic? Heaven or Las Vegas is voor mij echt het hoogtepunt van het gevoel wat dreampop/shoegaze oproept. De soundscape geeft het gevoel alsof je drijft op wolken die geluid maken. Beter kan ik het niet omschrijven. 37 minuutjes drijven op de Cocteau Twins wolken is gewoon veels te kort. Ik doe dus nog een rondje! Highlights: Heaven or Las Vegas Iceblink Luck

OEH! Rage Against the Machine is gruwelijk. De muziek is gruwelijk hard, de riffs van Tom Morello zijn gruwelijk dik. Het tafereel op de cover is gruwelijk, maar tegelijkertijd is de foto ook gruwelijk vet en iconisch. De ontspanning van de in vlammen opgaande monnik horen we niet terug in de muziek van RATM. En zeker niet in de zang van de la Rocha. OEH! Opener Bombtrack knalt er -combinatie met het iconische Killing in the Name- lekker in. Fuck You I Won't Do What You Tell Me! Wat een classic! De energie en boosheid stromen mijn lichaam binnen. Maar dan realiseer ik me iets: niks waar RATM boos over is voel ik zelf ook. Terwijl ik luister naar RATM zit ik gepriviligeerd in een links bolwerk in het brave Nederland. Ik voel geen boosheid over een controlerende media, institutioneel racisme, politiegeweld of banden tussen de LAPD en de KKK. Het maakt mij niet boos, maar RATM overduidelijk wel. De nummers blijven maar knallen en de ene OEH! volgt de andere op. Bullet in the Head is een positieve verrassing en nieuwe favoriet, maar tegen de tijd dat ik bij Wake Up aan ben beland ben ik er wel klaar mee. De nummers kennen teveel hetzelfde recept. De laatste nummers van de plaat worden daarmee een moetje en ik luister het album ietwat geïrriteerd uit. De kracht van RATM is omgeslagen tot irritatie. Ik had toch meer gehoopt van zo'n iconische band en album. Highlights Killing in the Name Bullet in the head 7/10

You Want It Darker is dé definitie van een zwanenzang. In hetzelfde jaar dat Bowie iedereen verrast met een afscheidsplaat, zegt ook Cohen de wereld vaarwel met een album een paar dagen voor zijn dood. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de hele plaat eigenlijk altijd een beetje heb vermeden. Wanneer heb je hier nou zin in, wetende wat komen gaat? Maar nu ik de plaat een keer de tijd en aandacht heb gegeven vind ik het een indrukwekkend werk. De stem van Cohen in You Want It Darker is waanzinnig vastgelegd en komt echt binnen (mits luisteren met goede koptelefoon of oordopjes). Treaty, het tweede nummer op de plaat, vind ik ook prachtig. De nummers daarna zijn wat meer 'klassieke' Cohen nummers, en wat minder bijzonder. Traveling Light vind ik erg mooi, met name door de kleine beetjes viool en de wat middeleeuws-klinkende gitaar. Een hoogtepunt op het album. In It Seemed the Better Way ook een viooltje, maar dit nummer lijkt teveel op You Want It Darker. Dat de violen halverwege het album hun intrede doen is natuurlijk geen toeval. Dit is natuurlijk het begrafenis-instrument bij uitstek. In het slotstuk is er geen Cohen meer, maar zijn de violen er nog wel. Een uitvaart, zo ervaar ik het. Tot Cohen toch weer even begint te zingen... dat was wat vreemd. Tijdens het luisteren kon ik de gedachte niet onderdrukken: laat alstjeblieft T. Waits ook een zwanenzang-album maken voordat hij sterft. 7.5/10 Highlights: You Want It Darker Treaty Traveling Light

Ik had me voorgenomen om hier niks te noemen over het feit dat dit album niet op Spotify te luisteren is. Maar ik moet toch zeggen dat de luisterervaring toch beter is zónder reclames over vakantiehuizen, M&M's of spaarrentes... That said, wel genoten van deze plaat. Echt een funk-klassieker die vol zit met gekkigheden. Van de cover-art tot de song-titels. De lage praatstem, koortjes, gekke geluidjes en rare stemmen. Letterlijke shout-out naar de uithaal (2x) in Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad. Toen zat ik echt even op het puntje van mijn stoel. Er zit wel iets te weinig lijn in de plaat. De nummers viben lekker door maar zijn soms ook een beetje rommelig en staan nogal los van elkaar. Wat mij daarnaast verwonderd; er is geen genre waar genre, band en lyrics/songtitles elkaar zo vaak noemen. ALLES IS FUNK. Het band vernoemd naar een genre, en vervolgens weer een genre naar een band (p-funk). Vervolgens zingen ze ook de hele tijd over Funk (Who Says a Funk Band Can't Play Rock?!). Uniek hoe een relatief kleine groep muzikanten een genre zo hebben gevormd/toegeëigend. Anyway, wel heel vermakelijk! 7/10 Highlights: One Nation Under A Groove Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad

Pavement is dé belichaming van Indie Rock. Afzetten tegen de grote platenlabels en het commercieel aantrekkelijk moeten zijn van de muziek. De slacker-vibe (trage riffs, potjes, pannetjes en een verveeld klinkende zanger) van Stephen Malkmus is meteen helemaal aan in Silence Kid, wat een heerlijke opener is van de plaat. De song komt langzaam op gang maar zet het Pavement geluid perfect neer. Het album bereikt met Crooked Rain bereikt vervolgens meerdere hoogtepunten bij Pavement-pareltjes Cut Your Hair, Gold Soundz en Range Life. Tussendoor zijn songs als Stop Breathin en Newark Wilder minder 'raak' dan deze indie-classics maar passen wel heerlijk in het valse repertoire van Pavement. De gitaartune in de tweede helft van Stop Breathin is echt fenomenaal en zou nog minuten kunnen doorzinderen als Cut You Hair niet plots zou instarten. Met 5-4=Unity en Hit the Plane Down heeft het album twee nummers die uit de valse toon vallen. Dan ineens besef je je dat er ondanks het gerommel toch een lijn in het album zit. Juist daardoor zijn deze nummers zo waardevol. Ze duwen je even van het (toch al niet zo rechte) pad, om daarna weer door te kunne viben. En waarop beter dan Fillmore Jive, een unieke Pavement-track die perfect is als albumafsluiter. Crooked Rain, Crooked Rain zit zo onwijs goed in elkaar. Het suggereert een rommelig album met wat in elkaar geflansde tracks, met is het tegengestelde van dat. De opener en afsluiter passen fenomenaal (en daar hecht ik waarde aan) en de volgorde van de nummers is perfect. Geen twijfel over de score. 9/10 Highlights: Silence Kid Stop Breathin Cut You Hair Range Life Fillmore Jive

Ik zie absoluut niet hoe Mylo met deze plaat Rock&Roll zou destroyen. Het is een vals voorwendsel en zit me de hele plaat dwars. Het idee is leuk. Samples van rock songs en er een eigentijdse plaat van maken die het (hopelijk) goed doet in het clubcircuit. Maar maat, maak er dan wel iets interessants van. 'Music to listen while on hold' las ik in de reviews en dat deel ik wel. Achtergrondmuziekje, prima. Maar ik had dit ook niet hoeven horen vóór mijn doet. Doet me bijzonder weinig, snel door. 3/10 Highlights Zenophile

Ik zal nooit vergeten dat ik deze plaat vond bij Variaworld in Deventer. Even laten staan, verder zoeken naar mooie pareltjes... en nooit meer teruggevonden. Zo uit mijn handen geglipt. The Clash is fantastisch en het is heerlijk om ook weer door deze plaat in de punk te duiken. Zo'n korte tijdsperiode waarin zoveel gebeurde. Op een avond de Sex Pistols zien spelen, paar vrienden bij elkaar zetten, 3 weekendjes opnemen, foto in een steegje maken, 4.000 dollar ertegenaan en één van de grootste bands van het moment is geboren. "Punk is the future!" Maar dan toch. London Calling (1979!) is eigenlijk al een stap uit de punk. Hoewel de iconische hoes anders doet vermoeden is London Calling een eerste stap in de New Wave en daarom muzikaal gezien ook vele malen beter dan dit album. The Clash - The Clash wordt daarom eigenlijk altijd overschaduwd door London Calling, die veel iconischer is (mede door de hoes en hits). In het tijdsgewricht en binnen de echte punk-periode is dit album wel weer veel belangrijker. Deze plaat is pure punk in de meest simpele vorm. Ruig, rammelend, kort, DIY en anti-establishment. Daarover geen kwaad woord. Pure punk is alleen gewoon niet het beste en leukste genre om muzikaal van te genieten. Een tweede manco van dit album; de hoes is niet iconisch geworden. Toch net genoeg voor 4 sterren. 7,5/10 Highlights Janie Jones London's Burning Police & Thieves Garageland

Ik heb mezelf betrapt op het overmatig gebruik van het woord iconisch. Dit zal ook nog vaak terugkomen verwacht ik. Maar het is veelzeggend dat ook bij dit album 'iconisch' als eerste in mij opkwam. Iets wordt (volgens mij) iconisch als het staat voor iets anders, iets groters. En ik denk dat dat bij uitstek in de popcultuur heel belangrijk iets. Het gaat daarbij juist om de herkenbaarheid voor een grote groep, een aanzienlijk deel van de bevolking. En dit album is daar zo'n onwijs treffend voorbeeld. De muziek is een kunstwerkje, maar destijds zeer beperkt gewaardeerd. Het Andy Warhol kunstwerk op de cover is een klassiek stukje popcultuur. En als invloed in de muziekgeschiedenis is the Velvet Underground & Nico zelf ook een pop kunstwerk geworden. De invloed en bekendheid van dit album en de band overstijgt de kwaliteit van het muziekstuk zelf, al is die ook van hoog niveau. Dat maakt deze plaat (en band) uniek en verdient het een hoge score. 9/10 Highlights Im waiting for the man Heroin

Dit vond ik wel eens vet om te luisteren. Een Jazz-punk album. Aantal nummers zijn niet hiphop met jazz-invloed maar zijn gewoon jazz waar overheen wordt gerapt. Of niet eens (Sabrosa). Wat een variatie. Tough guy is echt een proper punk song. Kort en venijnig. Ik vind Sabotage echt hard en heel erg passend in deze tijd van de nineties. Era van RATM en Kurt Cobain leefde zelfs nog bij uitbrengen van deze plaat. Ijzersterk. Al met al positief verrast. Jazz-vibe is lekker. Boeiend om de combinatie met hiphop zo op één plaat te horen (Get It Together) en sommige lyrics zijn echt goud. "If this gonna be that kinda party, I’m gonna stick my dick in the mashed potatoes." 7,5/10 Highlights Sabotage En zie tekst

Met twee verdoofde DIIV oren me toch maar aan Adam & the Ants gewaagd. De verwachtingen zijn laag. Zij naam, uitstraling en de beschrijving van Youri maken het lastig serieus te nemen. Maar ik moet zeggen. Het zijn eigenlijk best prima new-wave songs en ik ben verrast deze nooit eerder te zijn tegengekomen. Zeker nu ik erachter ben dat de band in de jaren 80-82 veel commercieel succes had. Toch de piekjaren van de new-wave. Geen blijvertje in de Top2000 of Spotify lijsten blijkbaar. Het kinderlijke van de muziek (zoals het fluitje in Antmusic) is niet perse om heel blij van te worden, maar past op zich wel in het genre. En daarmee kan ik het wat beter plaatsen, ook in deze lijst. Zo is Los Rancheros een bespottelijk aftreksel van wat een soort Ramones of Clash song had kunnen zijn. Maar gadver, wat een nummer. Die gaat ik nooit vaker luisteren. Kings of the Wild Frontier is wel een goeie plaat. De fusion van punk en tribal geluiden is blijft wel hangen. De rest eigenlijk bijna niet. 6/10 Highlights Antmusic Kings of the Wild Frontier

Hun?! Blijkbaar gebruikt Draadstaal de intro van Blue Orchid tussen haar sketches. Leuk ontdekking maar een wat aparte start van dit album. Ik heb the White Stripes altijd een band gevonden die ik volgens mij intrinsiek heel vet zou kunnen vinden. Maar heeft nooit bij me aangeslagen. Dat leeft dit album weer. Het pakt me niet en is vaak net iets te veel van hetzelfde. Wat wil je ook met een band bestaande uit 2 leden... My Doorbell is een uitzondering. Niet dat dit nummer nou zozeer iets anders doet (integendeel) maar My Doorbell en ik gaan way back. Vroeger heel veel naar die song geluisterd en vind m nog steeds geniaal. Dus daar van genoten. De rest lijkt het verdomde veel op maar pakt me niet op dezelfde manier. Desondanks blijven the White Stripes een beetje mysterieuze band die ik in potentie vet kan vinden. 7/10 Highlights My Doorbell! Take, take, take

Ondanks de doodwens van Floris aan het adres van Alanis wilde ik het album niet te pessimistisch in gaan. Ja tuurlijk krijg ook ik hier Anouk-vibes van, maar laten we nou even kijken of we hier toch iets positiefs van weten te maken. Waarschijnlijk is het een stukje nostalgie, maar ik ga vaak wel lekker op de pop-rock sound van de jaren 90. Ik zal dan ook eerlijk bekennen af en toe nog weleens een plaat van the Counting Crows op te zetten. Mijn vader luisterde veel naar de band Live en ook artiesten als David Gray en Supergrass schuw ik niet. In al deze muziek zit een nineties-element dat ik ook terughoor bij Alanis? Guilty? Jagged Little Pill is voor mij op het randje. Er zitten nummers bij die er in gaan als zoete koek, andere songs vallen de verkeerde kant uit. Ik vind You Oughta Know een goede plaat en kon ook genieten van het wat langzamere Mary Jane. Ironic vind ik wel irritant en te poppy. Zo zitten er nog wat vervelende nummers in. Conclusie: Alanis heeft een stem die je herkent uit duizenden en heeft met deze plaat echt 3 monsterhits gescoord. Ik ging gemakkelijk de plaat door. Dat verdiend credits, maar niet meer dan 6. 6/10 Highlights: You Oughta Know Mary Jane

Beck switcht altijd zo tussen genres dat ik nooit zo goed weet wat ik met hem aan moet. In zijn repertoire zitten heerlijke zonnige nummers en Loser is echt een kneiter van een festival-hit. Op Odelay kan ik niet goed de vinger er achter krijgen. De slackersongs met een Pavement-vibe bevallen me het beste. Bijvoorbeeld Jack-Ass zet ik graag nog eens op. Een nummer als Novacane waar de robot stemmen en machine-geluiden je om de oren vliegen vind ik gewoon onprettig. The New Pollution is zo'n voorbeeld van de zonnige Beck die je in bijna al je Spotify-lijstjes kwijt kunt. Voor mij is Beck het bewijs dat meer niet altijd beter is. Schoenmaker blijf bij je leest. En gebruik godverdomme geen robot geluiden. 6,5/10 Highlights The New Pollution Jack-Ass Readymade (Eels - vibes!)

Stel je voor dat er in de jaren 50 ergens iemand in ons kikkerlandje gitaar was gaan spelen en zichzelf Kleine Richard noemde. Volgens mij was daar niks van terecht gekomen. Dat kan alleen in Amerika. En alhoewel ik de invloed van de beste man op alle rockmuziek van de decennia na de jaren 50 niet ontken, klinkt het hele album als één nummer. Wat er in die jaren gebeurde rondom Richard is toch een gevalletje: je had er bij moeten zijn. De invloed is groot, maar het is anno nu niet de allerbeste muziek om zelf naar te luisteren. Oja, en ik maakte de fout om te googelen hoe Richard er op latere leeftijd uit zag. Geen aanrader. 6,5/10 Highlights Tutti Frutti

Ondanks mijn veronderstelling dat we het beste werk van Depeche Mode reeds hebben mogen beluisteren ben ik open-minded dit album ingegaan. En het moet gezegd: het openingsduo is fantastisch. Never Let Me Down Again en zeker ook The Things You Said zijn erg sterk. De rest vind ik lastig. Eigenlijk een stuk saaier. Synths werken voor mij eigenlijk goed om twee manieren: atmosferisch of dansbaar. In de jaren 80 was er natuurlijk veel dansbare synth, in de jaren 90 werd het dromiger. Beiden kan ik zeer goed waarderen. Wat Depeche Mode doet op Music for the Masses is zwaarder, donkerder. Het gaat goed tot Sacred, maar daarna ga ik me storen aan de galm en de echoende drums. Dit album slaat niet bij me aan. 6/10 Highlights Never Let Me Down Again The Things You Said

Tom Waits live in een Late Night Jazz club. Tjonge daar zou ik toch graag eens bij zijn. Van de atmosfeer van deze plaat kreeg ik zin om een heel pak peuken op te roken, mijn eigen woonkamer blauw te zetten en een fles bourbon achterover te tikken. Toch maar niet gedaan, om 10:00 heb ik een teams-call... De vraag is natuurlijk of een dergelijke atmosfeer eigenlijk wel bestaat in "real-life". Kletsend publiek, klinkende glazen in een benevelde kroeg waar de zanger toch verstaanbaar is en de (jazz)show steelt. Waarschijnlijk niet, maar het spreekt zo onwijs tot de verbeelding. Daarom doet het het altijd zo goed in films. En Waits is zelf de grootste sucker voor dit sfeertje. En het werkt bij mij ook wel. Tom die alle nummers introduceert met een verhaaltje en soepel over gaat in de het nummer. Zijn stem is weergaloos en de rauwe tonen voegen voor mij iets toe aan de jazz waardoor ik het veel interessanter vind dan veel andere jazz-platen. De nummers zelf zijn niet zo spannend en verschillen weinig van elkaar. Maar daar gaat het ook niet om. Tom Waits zet -mede door dit live op te nemen- een sfeer neer waar je prima 1 of 2 uurtjes in wilt vertoeven. Meer Tom Waits graag! 7/10 Highlights -

Leerzaam plaatje om even onder te dompelen in de 90's triphop. Ik was niet bekend met het bestaan van de beste man. Ah, afkomstig van Massive Attack. Nou laat maar horen... Tricky heeft Massive Attack niet verlaten om compleet andere muziek te gaan maken. Het lijkt er bijzonder veel op en heeft ook veel gelijkenissen met artiesten uit diezelfde tijd. Ook al trip ik aardig lekker door het begin van het album heen, het is in alle facetten toch net iets minder dan zijn concullega's. Net iets minder trippy dan Gorillaz, minder mellow dan Portishead (wel zelfde geniale sample gebruikt als in Glory Box) en wat meer ingetogen dan Massive Attack. In z'n geheel wordt het daardoor wat meer moody, wat donkerder. Het gaat me eigenlijk ook wat te sloom. Vooral in de tweede helft. Veel herhaling, vooral in Strugglin' (loopt die plaat vast?). De interesse dooft helaas helemaal uit in dat deel. Highlights: Overcome Hell is Round the Corner Aftermath

Waar sommige americana/country albums je op je zenuwen kunnen werken is Harvest wél een van m'n favorieten in dit genre. Ik vind Out on the Weekend een heerlijk nummer en echt een typische opener voor een plaat. Een makkelijk nummer waarmee je het album inglijdt. Een persoonlijke favoriet. A Man Needs a Maid en There's a World zijn twee moeilijke nummers waar ik echt aan heb moeten wennen. Gelukkig levert Maid ons dat (cover weliswaar) wel een puntje op in de laatste popquiz. Het zijn wel de minpuntjes op de plaat. Neil laat voor mij zijn kwaliteit zien bij songs als Heart of Gold en Alabama. Ze zijn niet onwijs ingewikkeld maar zijn raak en er zit altijd een moment in het nummer dat de muziek openbreekt en de stem omhoog gaat. Ik vind dat altijd euforisch. De algehele song-writing kwaliteit van Harvest is super hoog. Wat Neil later is gaan doen met oneindige solo's ontbreekt op deze plaat gelukkig nog. Een compacte plaat met een reeks sterke songs, dan heb je mij hoor #fanboy. 9/10 Highlights Out on the Weekend Heart of Gold Alabama Needle and the Damage Done

We got the groove! Mijn treinritje van 37 minuten precies dit hele album doorgefunkt. Parliament trekt alle toeters en bellen uit de kast. Wat een muzikaliteit. Het ene moment luister je naar soul, vervolgens naar disco en dan lijkt het weer meer op Stop Making Sense of Remain in Light van Talking Heads. En die variatie zit vaak binnen de nummers. Voor je weet ben je doorgefunkt naar een nieuw luikje met muzikaal vernuft. Treinritje zat er zo op. Zo naar Utrecht gefunked. 8/10 Highlights Unfunky UFO (vanwege blazers) Give Up the Funk

Een meer 80's new wave geluid dan DuDu bestaat er eigenlijk niet. De new wave zit vastgeplakt in de jaren 80 en is voer voor TikTok-revivals. Weinig genres zijn zo geroest aan een paar jaren in de muziekgeschiedenis. Toch hoor ik op Rio best wat leuke experimentele en artistieke dingetjes. Blazers, meerstemmig, gekke geluidjes diepe baslijnen (die zijn erg lekker). Alles natuurlijk met de holle drums en onder een laagje synths. Het blijven de 80's. Maar hiermee wordt Duran wel wat vernuftiger en interessanter dan veel wave-collega's. Oh en shout-out naar de cover. Veel beter dan al die 80's band die zichzelf op de hoes posteren. Heel herkenbare en iconische album art. 7,5/10 Highlights Rio Hungry like the wolf

De dag waarvan je wist dat die ging komen... Het viel me niet tegen maar eerlijkheidshalve; ik heb het einde van de plaat niet gehaald. Door al het gerommel heen hoor de heerlijke Beefheart-sound die op Safe as Milk zo geniaal ten gehore wordt gebracht. Waar deze muziek bewust uit de maat gespeeld wordt, verlies je mij als luisteraar. Ik krijg dat niet positief doorvertaald. Dat roept bij mij ook de fascinatie op wat vanVliet, Zappa en the Magic Band hier nou mee hebben willen bereiken. Dit is niet in één middagje in elkaar gerommeld maar een jaar lang aan geschreven, geoefend en bijgeschaafd. 6,5/10 Highlights Ella Guru Moonlight on Vermont

Volgens mij moeten we rap en rock lekker gescheiden houden. 4/10 Highlights - Dieptepunt Wonderful Place

Is this it? Already? Had nog wel ff mogen doorgaan. Het waren 35 gelukzalige minuten... Ik ga hier niet al te veel woorden aan vuil maken. Deze plaat is precies wat ik lekker vind en waar de zeroes destijds behoefte aan hadden. Dankzij deze plaat is er nog zoveel gave indierock verschenen in de jaren 00 en 10. Daar moeten we the Strokes dankbaar voor zijn. Even dacht ik dat de echte rammers op de andere platen stonden, maar in deel 2 van het album bewijzen ze het tegendeel. Hier doen we niet moeilijk over: 10/10 Highlights Is this it Someday Last Nite Hard to Explain Take it or Leave It En shout-out naar het later geskipte New York City Cops. 9/11 denken we even weg. Dan toch gewoon één van de lekkerste tunes van de plaat.

Houd wel van de sound van de 50's en zeker ook wel van Fats. Blueberry Hill is een banger en alles lijkt op elkaar dus ja, dan ben je snel voorzien. Echter... Misschien heb ik het niet aangezet op het juiste moment en de crappy YouTube playlist heeft zeker niet meegeholpen maar vind het eigenlijk wel gewoon wat saai. De nummers lijken teveel op elkaar en daar raak ik toch wat snel op uitgekeken. Ben iets anders gaan luisteren, en dat zegt vaak voldoende... 6,5/10 Highlights Blueberry Hill

Dit vind ik toch wel mooi. Deze lijst gaat van hot naar her, maar soms blijft de plaat toch even hangen in hetzelfde tijdsgewricht. Van Fats naar Ray. Fijn voor ons gemoed. En met opener Bye Bye Love waan je je direct in een Amerikaanse 50s/60s movie. Ondanks de ietwat treurige trekt zie je zo het hoofdpersonage met een glimlach op zn gezicht the American Dream leven. Bijzonder hoe deze Amerikaanse cultuur toch zo in onze breinen is ingebakken dat wij er zelfs nostalgische gevoelens bij krijgen. Toch is de plaatopener een vreemde eend in de bijt. De overgang naar de volgende nummers is te groot. De nummers zijn heel soul met strijkers en een laag tempo. De afwisseling met de R&B songs (zoals Just A little Lovin') is soms wat te abrupt. Nummers als Born to Lose en Worried Mind halen alle energie uit het album. Misschien zijn ze onder bepaalde omstandigheden wel mooi, ik vind ze hier echt too much. I Can't Stop Loving You is de lead single maar steekt er voor mij niet perse bovenuit. Veel lekkerder ga ik op de meer uptempo R&B nummers. Eigenlijk is dat mijn algemene conclusie van deze Ray Charles plaat. 7/10 Highlights Bye Bye Love Half As Much Don't Tell Me Your Troubles ("I got troubles of my own', geniaal toch...) Hang You Head in Shame

De 4 stemmen van Crosby, Stills, Nash en Young zijn samen onovertroffen. De harmonieën zijn fenomenaal en zorgen voor kippenvel, ook na tientallen luistersessies. Ik snap dat CSN een band zijn begonnen toen ze ontdekten dat hun stemmen goed bij elkaar klonken. Young hieraan toevoegen bleek natuurlijk een meesterzet. Jammer dat Neil enfant terrible Young niet langer dan twee jaar in een band kan zitten waarvan hij zelf niet de baas is. Hoogtepunten van de plaat zijn Almost Cut My Hair waar de harmonieën van Carry On en Teach Your Children even plaatsmaken voor de rebellie van David Crosby (rest in peace). De overgang is daardoor perfect. Our House is een prachtige ode aan de huiselijke romantiek van Nash en Joni Mitchell. En ook al is het eigenlijk wat te zoet, het blijft één van de mooiste nummers van de plaat. Met Helpless voegt Neil één van zijn beste songs toe aan Deja Vu. Dat nummer had zo op Harvest gepast, dat 2 jaar later verscheen. After the Gold Rush verscheen in hetzelfde jaar als Deja Vu, de beste man was in topvorm. De totale lengte van de plaat is eigenlijk te kort. Zeker omdat Woodstock niet op Spotify staat. Dat is jammer. Maar ik ben al jaren van fan van deze plaat, en na vandaag is dat niet minder geworden. 9,5/10 Highlights Almost Cut My Hair Our House Helpless

Wauw, deze hoes is zo fenomenaal. Cover-kunstwerken zijn echt een underrated onderdeel van de muziek-album-ervaring. Ook van de luisterervaring. Snap dan ook echt niet dat er zoveel gedrochten van album-covers zijn uitgebracht. Of een kwestie van smaak natuurlijk. Dan de muziek. Heb het album al meermaals aangezet, maar vraag me af of ik ooit verder ben gekomen als Pharaoh's Dance, wat toch 20 minuten lekker jazz-gepriegel is. Bitches Brew is toch een soort Trout Mask Replica van de experimental-jazz. Je wordt van hot naar her gegooid en Miles en zijn maten zijn niet zuinig op het af en toe uit de maat spelen of je laten schrikken met een valse noot. Expres verstoren van de opbouw of vibe voegt vaak iets toe aan muziek. Op Bitches Brew is het meer andersom: proberen een vibe te creëren door een continue reeks aan verstoringen. Het lukt mij niet om dit echt geniaal te vinden maar het is wel een unieke plaat van een bijzondere artiest. Overigens ook bij Miles leuk ook even stil te staan bij de fysieke transformatie die iemand kan doorlopen in zijn leven. Ondanks dat de beste man op relatief jonge leeftijd (65) is gestorven was hij van een knappe jonge vent toch verworden tot een eng mannetje. Altijd het googlen even waard. 7,5/10

Nog nooit van deze Marty gehoord maar positief verrast door dit album. Overduidelijk een voorloper van de country-folk waar Cash en Townes zoveel furore mee hebben gemaakt. Moet bij veel nummers aan Johnny Cash denken, zeker bij de intro van the Hanging Tree De plaat wordt op een gegeven wel wat smartlapperig. Zoals in the Little Green Valley. Dat zie ik zo een gepensioneerde mannenkoor zingen op net niet goed bezochte kerstmarkt. 6,5/10 Highlights The Strawberry Roan The Masters Call

Leonard Cohen had wat moeite om een glimlachje in zijn mondhoeken te toveren voor de shoot van de albumcover. De mugshot op de verder zwarte plaat doet dan ook geen gezellige plaat verwachten. En dat is het dan ook niet. Leonard is zijn hele leven de koning geweest van de moody songs met zwarte teksten uit het geloof. Niet iets waar je als simpele ziel zomaar even bij resoneert. En toch zet Cohen een paar bijzondere arrangementen neer op deze debuut plaat. De oneindige zin in het refrein van So Long, Marianne is een onwijs hoogtepunt. De vibe zorgt er voor dat dit de rest van de dag in je hoofd blijft plakken. Uiteraard staan er nog wat meer pareltjes op het album. En ook al zijn de nummers niet allemaal even uniek, is dit een goeie plaat. 7,5/10 Highlights Suzanne The Stranger Song So Long, Marianne

The Band was één van de eerste LP's van mijn collectie, en daar was een goede reden voor. The Band zijn bazen! De muzikaliteit is onwijs. De plaat swingt heerlijk en ik vind het genieten dat ze veel meerstemmig zingen. Dat ze van leadzanger wisselen voegt ook wat toe, de variatie tussen de nummers wordt groter. Levon Helm heeft een echte countryrock stem, de stemmen van Danko en Manuel zijn warmer en daarmee een welkome afwisseling. Misschien is het het feit dat the Band een begeleidingsband was en daardoor veel aandacht legt op de ondersteunende partijen. Deze zijn echt hard, ze zijn scherp en hier en daar zelfs swingend. Wie of wat zingt is daardoor ook van ondergeschikt belang. En schijnbaar moeten we blij zijn dat Robbie geen microfoon had om in te zingen. Het gerucht gaat dat bij the Last Waltz zijn microfoon niet stond aangesloten omdat het hem niet lukte in harmonie te zingen. Gelukkig schrijft hij goeie songs, want die zijn ijzersterk. The Band zet een sterk staaltje countryrock neer. Ik vind dit hun sterkste album in de breedte. Music from big pink kent wat meer zwakkere momenten. Dat is bij deze plaat niet aan de orde, er zit sowieso energie in de nummers. Deze plaat past goed bij een zomers zonnetje maar kan je ook op een donkerkoude je de benodigde warmte geven. Ik ben fan. 9/10 Highlights Across the great divide Up on cripple creek The Night They Drove Old Dixie Down Jawbone

Lachen dat we ook moderne popplaten moeten reviewen. En Lorde maakt popplaten waar ik wel wat mee kan. Ik vind haar stem intrigerend en heeft met Melodrama een een gevarieerd album afgeleverd. Green Light vind ik echt wel een banger. Verder staan er kleinere nummertjes op waar Phoebe Bridgers niet ver weg is. Writer in the Dark doet me denken aan London Grammar. Zo valt er best veel te ontdekken op deze plaat en valt Lorde net in het goede bakje van de hedendaagse popmuziek waar ik af en toe wel voor wil gaan zitten. 7,5/10 Highlights Green Light Liability Sober II

Happy Mondays lijkt een soort liefdesbaby van the Stone Roses en Oasis. Daar is weinig mis mee, maar ook het meeste mee gezegd. De nummers zijn wel net iets minder dat van bovenstaande grootheden. Met uitzondering van Step On, wat natuurlijk een knaller van een Madchester hit is. 7/10 Highlights Step On Loose Fit Dennis and Lois

The Wall doet op voorhand voor mij al onder voor Wish You Were Here en Dark Side Of The Moon. Beiden pareltjes waar The Wall nooit aan heeft kunnen tippen. En ook vandaag weer de plaat me niet te overtuigen. Het concept staat als een huis en is duidelijk hoorbaar, maar doet me niet zoveel. De titelsong heb ik al 1000x gehoord, is een klassieker maar is qua nummer een stuk minder dan ander Pink Floyd werk. Tuurlijk, er zitten mooie stukjes in en de aanloop naar het nummer Another Brick in the Wall is erg gaaf gedaan. De song wordt heerlijk muzikaal ingeluid. De lengte van de plaat is ook een minpuntje en wordt eigenlijk hoogstpersoonlijk gered door Comfortably Numb. Roger Waters geeft even de regie uit halen en ineens ligt er een parel van een nummer. Misschien had hij dat toch wat vaker moeten doen... 7/10 Highlights Comfortably Numb

De sound van Illinois is zo uniek en herkenbaar, het voelt als thuis komen. De hele korte repetitieve melodielijntjes blijven onwijs plakken en zijn ook nog eens heel catchy (Come On! Feel the Illinois). Zeker als daar ook nog een blazers worden ingezet, nou heb je mij hoor. Illinois is een krachtige plaat door die alle geluidjes en melodietjes maar draait eigenlijk misschien nog wel meer om de sfeer. Zeker door het gebruik van blazers en violen krijgt de plaat een orkestrale laag. John Wayne Gacy jr. gaat al meer naar een song die op Carrie and Lowell zou kunnen staan. De meer ambient kant van de singer songwriter. Het prachtig en voegt een mooie laag toe in de plaat. Nu voel ik eigenlijk niks bij de staat Illinois en kan ik dus niet zeggen of Sufjan het juiste gevoel op roept. Maar als dit het niveau is had Sufjan wel 50 platen mogen maken over de US. Dat zal niet meer gebeuren. Dan zetten we Illinois of Michigan nog maar een keertje op. 9/10 Highlights Concerning the UFO Com on! Feel the Illinois part I John Wayne Gacy jr Chicago

Gefascineerd zitten luisteren naar de stem in de openings song The Whole of the Law. Vleugje VU, Television, Pavement misschien zelfs. Het is zeker niet zuiver, je zou het slecht kunnen noemen, maar misschien past dat juist wel goed. Verrast door het toevoegen van blazers aan het eind van de tune van we door. Another Girl, Another Planet is de hitsingle van de plaat. Dat is een Costello-achtig nummer wat niet had misstaan als introtune van een sitcom of serie. Of is het dat? Breaking Down had zo een Pavement song kunnen zijn en 1 van de sterkste nummers van de plaat. City of Fun kan zo weer in een sitcom en vind ik wat te opgejaagd. The Beast lijkt op Status Quo maar is wel vermakelijk. De rest van de plaat luister ik lekker weg tijdens het werken. Geen spetterende hoogvliegers meer gehoord, maar al met al wel enthousiast over deze powerpop-plaat die midden in de hoogtijdagen van de punk is verschenen. Bijzonder dat the Only Ones de tand des tijds niet hebben doorstaan en zijn eigenlijk niet vaak worden genoemd als wordt teruggekeken op deze tijd. 8/10 Highlights The Whole of the law Breaking Down

Deze plaat is veels te opgefokt voor de woensdagavond. Ik kende Rocket From the Crypt nog niet en ga dat ook zo houden. Ben een eindje gekomen maar na 25 minuten toch maar afgezet. 4/10

Zondag organiseer ik een fietsevenementje Ik heb DJ Youri gevraagd daar wat plaatjes te komen draaien. Als hiphop 'connaisseur' heb ik hoge verwachtingen van de plaatjes waarmee hij op de proppen zal komen om de taaie heupjes van al die wielrenners toch wat te laten bewegen. Ergens zie ik een soort Beastie Boys show voor me waar DJ Youri de ene rock-sample na de andere door elkaar mixed en lekker scheutig is met scratcher. En waar hij over de beats heen schreeuwt zoals Adrock naar Mike-D. Ik weet dat het wat teveel gevraagd is, maar tijdens het luisteren van Pauls Boutique staat dat beeld op mijn netvlies gebrand. En toch is het een bijzonder knap werk van de 3 witte joodse jongens uit New York. 8/10

Weer een albumpje van de rand van de jaren 80. De meeste platen uit dit tijdsgewricht leveren wel een interessante luister-ervaring. Pretenders is echt een album waar je de overgang van Punk naar new wave goed kunt horen. Sommige nummers hebben een klein beetje de cringe-vibe van new wave (Brass in Pocket), maar zijn over het algemeen toch wat duisterder en ruiger dan veel van de new wave platen uit de jaren de zullen volgen. Ben met name onder de indruk van Space Invader. Het muzikale stuk heeft wat weg van Definitive Gaze van Magazine (toch niet de minste). Private Life vind ik irritant. Met name die gitaar-solo, jeetje, daar kan Guns 'n roses een puntje aan zuigen. Ik vind de stem van Chrissie Hynde eigenlijk net niet tof en boeiend genoeg om dit echt vet te vinden. En dus blijft het bij een magere voldoende. 6,5/10 Highlights Space Invader

Blij met dit plaatje want goede herinneringen aan. En ik hou van de stem van Costello. Deze plaat uit 1977 is een echte powerpop-classic. Later heeft Costello zich doorontwikkeld als zanger en muzikant, maar dit album blijft voor mij een favoriet. De hoes, het jeugdige en de energie van de korte nummertjes. Kant B is wel stukkie minder dan A, daar staan de echte knallers. Afgewisseld met het mooie rustige Alison, en met uitzondering van Mystery Dance op Kant B. Dat had zo een nummer van zijn naamgenoot kunnen zijn, twee decennia eerder. En zo vliegt het plaatje voorbij. Een blije start van de dag. 8,5/10 Highlights Miracle Man Alison Watching the Detectives Mystery Dance

Als ik een staart had, zou ik kwispelen. Ik kijk nog altijd uit naar de dag dat ik langs deze hoes kom in een platenbak. En dan zonder exorbitante prijssticker. Meestal als je Real Life in real-life tegenkomt maakt je hart een klein sprongetje, om daarna de moed in je schoenen te voelen zakken. Voor €75 koop ik liever iets anders, maar ooit komt er een dag dat deze mee naar huis gaat. Met Magazine hebben we echt een post-punk plaat te pakken, waar ik bij Pretenders al even aan refereerde. Dit album is rauw, donker, lekker ruig maar heeft een enorm hoog tempo. De stem van Howard Devoto is typisch Brits en soms lekker een beetje vals. Het past echt perfect voor mij bij de rest van de muziek. De muziek is niet heel melodisch en het pakt je niet met hooks en ijzersterke ritmes. Het gitaarwerk (John McGeoch) vind ik sferischer en harmonischer. Ondanks het zwarte randje speelt hij veel majeur, wat de muziek toch positief stemt. Bij Burst gaat de snelheid wat uit de plaat, maar dat is prima. Tegen die tijd hang je allang aan hun lippen en mag de plaat best een tijdje in een lagere versnelling doortouren. 9/10 Highlights Definitive Gaze Shot by Both Sides Burst

Unieke stem en een band die ik (m.u.v. Pretty in Pink) eigenlijk nog niet goed kende. Plaat is in de breedte van best hoog niveau, al lijkt alles wel best veel op elkaar. Into You Like a Train lijkt echt te ver op Pretty in Pink. Overigens is die laatste wel echt een kneiter van een postpunk hit. De zanger heeft de Britse stem van een punker, maar de muziek heeft veel meer te bieden dan het 4 akkoordenschema van de Ramones of vroege Clash. Bijvoorbeeld door de toevoeging van de saxofoon in sommige nummers. Maakt het stuk meer pop dan tijdgenoten. Vond dit wel leuk. 7/10 Highlights Pretty in Pink Mr Jones (hoor elementen die terugkomen in Stone Roses)

Ik ben nogal ambivalent over the Dreaming van Kate Bush. Ergens wekt de plaat een bepaalde irritatie bij me op en tegelijkertijd is het ook fascinerend. De nummers gaan soms van hot naar her en op het moment dat je denkt; "hier ben ik wel klaar", breekt het beste stuk van het nummer aan. En ja, wat moet je er dan van zeggen? Ik ga het nog wel een keer proberen, later. Of niet. 6,5/10 Highlights Geen idee

Heavy metal is voor mij het minst interessante genre om me eens in te verdiepen. Ik vind het een pretentieus genre wat streeft naar onderdelen in de muziek waar ik niet warm voor loop: strakke riffs, complexe solo's en hoge uithalen. De combinatie van lange haren, zwarte tanktops en ruige platenhoezen zorgt bij mij altijd voor een zweetlucht in mijn neus zoals je die kent uit de moshpits. Iron Maiden is daarop geen uitzondering. Blijkbaar hebben we hier het debuut te pakken waarop een oude zanger te horen is. Ook als is deze plaat wat gelaagder dan een gemiddelde plaat van AC/DC, het boeit me echt geen moment. Ik ga verder met mn leven 2/10 - geen highlights

Burke's stem is echt fantastisch en ik vind dit album wat minder afgezaagd dan veel soul-albums uit dezelfde jaren die toch veel van hetzelfde doen. Positief verrast dus door dit album en artiest wat toch altijd als verborgen parel verborgen is gebleven. Of iets ondergesneeuwd door de meer usual suspects uit de 50's/60's. De song Cry to Me kende ik natuurlijk al en ook een paar andere nummertjes had ik eerder wel eens opgeslagen, maar nooit bewust en (achteraf) met voldoende respect voor Solomon en dit album. Hoogtepunt van het album is Won't You Give Him (One More Chance). Het mist alleen een klein trommeltje en een ander ritme en dit is een lekkere reggae-track. Blijvertje. 7/10 Highlights Cry to Me Can't Nobody Love You Won't You Give Him (One More Chance)

Misschien wel het beste werk van Costello. Sound is anders dan My Aim is True en het is lastig kiezen tussen deze twee. Doe ik dus ook niet. Beste van deze plaat? De nummers. Ze zijn typisch pakkend, catchy en kruipen onder je huid. Ook al is de muziek niet hard of vol met gitaren (zelfs wat meer piano)- de plaat rockt ontzettend. Tempo is hoog en de kwaliteit van de losse song is ontzettend sterk. Sommige nummers lijken best op elkaar, wat je het gevoel geeft telkens weer even thuiskomt bij de essentie van de plaat. Costello wist waar die mee bezig was en ik vind het heerlijk om dat te horen. 8/10 Highlights No Action Little Triggers (I Don't Want To Go To) Chelsea. Radio, Radio

Wat een lekkere 90's creativiteit. Enerzijds de slackervibes zoals we die kennen van Pavement. Aantal composities zoals Portishead en anderszijds ook de invloeden en geluiden uit allerlei windstreken. En de ritmes zijn goed mixbaar tot een dansplaat, blijkt met Brimful of Asha. Wat een relatief onbekende klassieker is dat eigenlijk, met name de Fatboy Slim remix, maar eigenlijk is die plaat zelf ook een klassieker. Ik heb wel genoten van de creativiteit en de Indiase invloeden op deze plaat. Het is niet allemaal ijzersterk maar er zitten toffe dingen tussen, en de tijdsgeest is super herkenbaar. Beter dan verwacht. 7,5/10 Highlights Brimful of Asha Good to be back on the road back home again

Er zijn grenzen.

Tja, Elvis. Ik word er vaak niet heel warm van Op zich is dit wel een prima plaat. Hij maakt duidelijk een transitie door. Weg bij de hounddog-rock uit de jaren 50 en op weg naar de Las Vegas Elvis met de dikke speknek. Tuurlijk, zijn stem is waanzinnig. Zo kenmerkend en onder controle, maar echt spannend is de muziek gewoon niet. Saaie koortjes en wat strijkers, maar voor eind jaren 60 verwacht je meer experimenten of uitprobeersels. Prima, was leuk. 6,5/10 Highlights Power of my love Gentle on my mind In the Ghetto Suspicious minds

I come to wish you an unhappy birthday. Morrissey windt er geen doekjes om en is directer dan op de eerste 3 Smiths-platen. Heb deze 2x geluisterd om echt even goed te kunnen beoordelen. Van de 4 Smiths platen ken ik deze het minste. Het debuut staat vol met bekende nummers en the Queen is Dead en Meat is Murder zijn meer mijn favorieten. Het is dan even lastig om Strangeways goed te positioneren. Het lukt me niet om de plaat net zo tof te vinden als de voorgangers, maar het heeft wel een net ander karakter. Wat directer in de lyrics, maar ook 'verveelder' in de muziek. Ik blijf op 4 sterren steken vind het niet hun beste werk, al staan er wel wat highlights op. 8/10 Highlights Death of a disco dancer Girlfriend in a coma

Vaker geprobeerd maar eigenlijk nooit een heel PJ Harvey doorgekomen. Deze keer wel goed gelukt. Zonder twijfel zal Patti Smith een inspiratiebron zijn voor PJ (All and Everyone) en natuurlijk ook de zangstijl van Bjork en muzikale stijl van (former-lover) Nick Cave komen vaker terug op de plaat. Niet de minste artiesten om iets van over te nemen. Dat maakt Let England Shake voor mij eigenlijk een verrassend behapbare plaat, ondanks de oorlogs-kritische teksten. The Glorious Land vind ik echt outstanding. Ik kan alleen de mars-trompet die op willekeurige moment in dit nummer wordt geblazen echt niet weerstaan. Toch een fantastisch nummer. Bitter Branches is ook fantastisch en heeft een vergelijkbare opbouw als White Rabbit. En net als White Rabbit zonder climax. Goud. 8/10 Highlights The Last Living Rose The Glorious Land Bitter Branches

16 Lovers Lane is best een leuk album. Het lijkt op wat andere artiesten uit de jaren 80 en heeft best wat elementen waar ik muziek tof van ga vinden. Het ding is alleen dat het op al deze vlakken net iets minder is dan hun bekendere (Britse?) tegenhanger. Dan raak je snel in de vergetelheid. Dat zal -ben ik bang- na vandaag ook bij mij gebeuren. Eén moment pik ik er toch even uit. Quiet Heart is op zich een mooi rustig (beetje sentimenteel) nummer, maar de Neil-Young-achtige-mondharmonica-solo is echt van een niveautje jostiband. Het is lastig om de plaat daarna aan te laten staan. 7/10 Highlights: Love goes on! Was there anything I could do?

Wat een saai k*talbum. Ergens wakkerde nog een klein hoopvol vuurtje dat Coldplay 'vroeger' een aardige band was, nog niet verminkt door de mainstream-pop. Het tegendeel is waar, de stem van Chris Martin klinkt ook op Parachutes al verminkt. Er zijn weinig zangers waarvan ik zo walg van het stemgeluid als bij Chris Martin. Zit er dan wel wat pit in de nummers? Dacht het niet. Trouble begint als een Marco Borsato nummer en alle nummers daarna zijn zo hopeloos saai. Hopelijk blijven de andere Coldplay albums ons bespaard. 2/10 Highlights -

Wat is lekker vind aan 3 Feet High and Rising ten opzichte van andere hip-hop albums uit dezelfde tijd is de kalmte. De flow en kalmte van de beats en ritmes en de rust die in de rap zit van het trio. De samples zijn zomerser en minder gangster dan veel andere hiphop. De rap daaroverheen is ontspannen en rustig. Dat maakt het geen vurig album, wat natuurlijk de aantrekkingskracht is van andere rap-platen. Maar het wel veel meer 'listenable'. En dus ook veel leuker om vaker aan te zetten. Bijvoorbeeld met een lekker zonnetje in huis. Dan schenk je je vriendin een lekker cocktail in. Paar toastje brie, wat stokjes bleekselderij en De La Soul door de speakers. Ik noem maar wat. Blijvertje. 8/10 Highlights The Magic Number Eye Know

Magische plaat waar Radiohead, klaar met haar eigen rock-sound, definitief overstapt naar het meer electronische en ambient geluid. Daarin zijn ze een voorloper en grote inspiratiebron gebleken voor veel artiesten van na de eeuwwisseling. Ik moet er voor in de goede sfeer zijn en wordt niet altijd meteen warm van alle nummers. Sommigen zijn nou eenmaal gewoon wat taai. Maar de stem van Thom Yorke en de soundscape van Radiohead zijn -ondanks taaiheid- wel echt ongeëvenaard. Je kunt echt verdrinken in de nummers en ze zijn van zoveel hogere kwaliteit dan veel andere artiesten. Ik vind het speciaal hoe Radiohead zich opnieuw blijft uitvinden en Thom Yorke/Radiohead anno 2024 nog steeds speciale dingen uit brengt. Zijn horrormovie-soundtrack Suspiria vond ik echt gaaf en ook zijn werk met the Smile (met Jonny Greenwood en Tom Skinner) is op een nieuwe manier grensverleggend. Die lijn werd ingezet door Kid A. Kid A is niet een plaat die ik eerdere week van het jaar een keer zal opzetten, maar is een bijzonder stukje kwaliteit uit de waanzinnige en tegelijk ietwat gecompliceerde koppen van Radiohead. 8/10 Highlights Everything in its right place How to disappear completely Treefingers

Produced by Brian Eno... ga er dan maar ff goed voor zitten. De productie van de plaat is ook wel erg in point. Ik vind eigenlijk dat er heel wat wordt gehaald uit een toch wat matige band. Zowel zanger als muzikanten spreken niet tot de verbeelding, en toch is dit een geinig plaatje. Probs naar Eno dan maar. Heb DEVO verder eigenlijk nooit echt gemogen. Ik vind het wat opgefokt, hoekig en soms zelf schreeuwerig. Wordt er nooit zo enthousiast van, maar dit was al met al nog best aardig. Voor de moeite 7/10 Highlights Jocko Homo Come Back Jonee

90's rave music. Niet echt mijn pakkie an. En even spiekend in de reviews màg ik het ook niet cool vinden. Eigenlijk vind ik het helemaal niet zo tergend. Vind Move Any Mountain wel dikke plaat en door de repetitieve beat van de nummers daarna trance ik wel lekker door een uurtje computerwerk. Echt interessant wordt het nooit en de lyrics zijn best cringe ("life is never enough") maar blij dat ik hier met een open blik ben ingegaan. 6/10 Highlights: Move Any Mountain Hyperreal Orbit

Ik heb nooit zo goed geweten wat ik hier van moet vinden. En het feit dat deze review 4 dagen op zich laat wachten is ook daar een uiting van. Het de LP meermaals in mijn handen gehad maar altijd laten liggen. En ook thuis zet ik eigenlijk nooit Van Morrison aan. Nu ik er toch een keer voor ben gaan zitten ben ik nog steeds niet helemaal uit. Maar een paar dingen zijn wel duidelijk geworden: * de stem van Van Morrison is intrigerend en echt ijzersterk. De kracht die hem kenmerkt van Them's Gloria komt op deze plaat, en met deze songs, echt super goed tot z'n recht * De nummers zijn mooi opgebouwd met een mix van folky en jazzy stijlen. * Onderling lijken de nummers teveel op elkaar. het gebrek aan variatie gaat op een gegeven moment wat vervelen. * ik heb nog een paar luisterbeurten nodig om echt te snappen wat ik van Van Morrison moet vinden, al begin ik zijn cultstatus steeds iets beter te begrijpen. 7/10 Highlights Astral Works Beside You Sweet Thing

It all started with Rush. Tenminste dit 1001albums avontuur. Ergens de komende maanden/jaren komt er een dag dat ik mijn vlijmscherpe eerste review over een zeer matig Rush-album opnieuw moet schrijven. De keerzijde van het starten van deze group-review... Nu ben ik niet zo'n prog-rock-versteher. Toch heb ik altijd het idee dat Rush een beetje mosterd naar de hele prog-rock maaltijd is. Phil Collins (Face Value is uit 1981) en Genesis waren al helemaal bekeerd tot popartiesten en Pink Floyd's beste jaren lagen al verder achter zich op het moment dat Rush Moving Pictures uitbrengt. De enorme populariteit op Spotify verbaast me dan ook. Er zijn natuurlijk veel vaders op onze aardkloot, want dit is natuurlijk dadrock pur sang. Los daarvan? Wat vind ik er zelf van? Het bekoord met echt totaal niet. De muziek vind ik niet boeiend en de stem van Geddy Lee is gewoon irritant te noemen. Snel door en hopen dat dat ene Rush album nog lang op zich laat wachten. 4/10

Oke, guilty. Ik ben een sucker voor Paradise By The Dashboard Light. Nu ligt dit album natuurlijk natuurlijk nooit op mijn platenspeler als ik alleen thuis ben. Maar geef mij de controle over de muziek op een (huis)feestje en de verleiding om PBTDL erop te gooien is er altijd. Het dansbare, het musicalgehalte, de energie, die kop van Meat Loaf. Het perfecte ingredient voor een zweterig fuifje. Maar Meat Loaf (RIP) is natuurlijk meer dan PBTDL. Of nouja, is dat wel zo? Nee rest van het album boeit me eigenlijk niet zo. Overigens ook shout out naar de rol van Meat Loaf in Fight Club. Die scene met die borsten is legendary. Extra sterretje 5/10 Highlights Paradise You took the words right out of my mouth

Opzich kan mijn review van De La Soul hier ook zo worden toegepast. Ik kan met veel hiphop niet goed uit de voeten maar door deze vette fusion van jazz en hip-hop heeft het album een heerlijke groove. Dat komt ook dat - net als bij De La Soul - de rap niet zo luid en agressief is maar meer als instrument past bij de groove die eronder zit. Dat ligt mij beter dan al die 'rapbattles van tegenwoordig'. 8/10 Highlights Excursions Verses from the Abstract Scenario

Purple Rain is niet mijn album. Ook al is dit het meest populaire album van Prince gebleken, gaat dat voor mij niet op. Soms vind het werk van Prince magistraal, soms gewoon ronduit cringe. Op Purple Rain gaat dat laatste in ieder geval op voor The Beautiful Ones. Het lukt mij dan ook niet om één oordeel te vormen over Prince als artiest. En zelfs over Purple Rain vind ik dat lastig. Ik moet echt inkomen. De eerste helft van de plaat vind ik niet goed. Bij When Doves Cry draait dat om. Dat is een ijzersterke song. Ook I Would Die 4 U is sterk en Baby I'm a Star is fantastisch. Het tempo gaat omhoog en de zang van Prince vind ik hier super vet. De song Purple Rain is natuurlijk de epische afsluiter van het album maar vind ik als losse song niet zo lekker als de drie nummers ervoor. Te traag en te veel galmende gitaarsolo's. Dus ja, ik blijf wat ambigu over dit album. 7/10 Dikke tip overigens: de aflevering van podcast 'blauwe M&M's' over de afterparty van Prince in Tivoli Oudegracht. Mooi inkijkje in hoe zo'n Prince-afterparty wel of niet tot stand komt en hoe Prince als artiest door het leven ging. Highlights When Doves Cry I Would Di 4 U Baby I'm a Star

The Byrds go country rock. Zonder Crosby maar met country-legende Gram Parsons. Bijzondere switch maar wel eentje die werkt. Ook komt the Byrds uit een ander genre, toch hebben ze een genre-defining album weten te maken. Maar misschien komt dat ook dat de gehele band line-up is vervangen, op de zanger na. Kan je dan eigenlijk nog wel van dezelfde Byrds spreken als voor 1968? The Christian Life is wel een taai nummertje, soort Byrds go jehova-stijl. Anyway, dit is best een lekker plaatje. 7,5/10 Highlights: You Ain't Going' Nowhere I Am a Pilgrim

Beste werk van White Stripes. Ook wat meer afwisselend de vorige plaat die we mochten beluisteren. In the Cold, Cold Night is een verrassend Nico-achtig pareltje van Meg White. 7/10 Highlights 7NA (banger) In the Cold Cold Night

Ja wat een knaller van een plaat. Wel gefascineerd door het Amerikaanse geluid. De wens om als Britse rockband in die tijd dus zo Amerikaans te klinken. Gelukkig doen ze het beter dan de American classics als the Allman Brothers of Lynyrd Skynyrd. Zo lyrisch als Floris wordt ik niet van de Stones. Maar dit is wel een van hun beste platen en met de sterke riffs, jamsessies en heerlijke zang van Jagger één waar je heerlijk doorheen rockt. 8/10 Highlights Wild Horses Dead Flowers (Toch de Eagles/Band achtige tracks) Ik vind het wel een taaie hoes. Zeker met echte gulp.

Ook al laat de ontknoping van Tiny Dancer lang op zich wachten, het tempo van de plaat is lekker hoog. Echt een show plaat, waarmee John de US wil veroveren. Passend bij zn karakter, bij de 70's, echte piano rock. Niet mijn ding, maar hij tikt een hoog niveau aan voor wat hij wil bereiken. Tiny Dancer blijft zijn magnum opus. Alles daarna is toch een slapper aftreksel. 6,5/10 Highlight Tiny Dancer

De plaat heeft een lekkere vibe om een goed gesprek op te voeren of een lekker drankje te drinken in de zon. Maar zet de muziek dan vooral niet te hard. 5/10 Highlights Connected

Laat ze maar komen die Tom Waits platen. Dit album valt net in een interbellum van albums die ik niet super goed ken, dus leuk om ff in te duiken. Tom is 'goed bij stem' voor deze plaat die verder wel wat weg heeft van Bruce. Ik twijfelde of ik dit durfde op te schrijven met Youri de Waits-versteher die nu zit mee te lezen. Echter bleek Jersey Girl (toen ik de gelijkenis met Bruce voor het eerst bedacht) een nummer die the Boss vaker live heeft gespeeld dan Waits zelf. Veel mensen denken daardoor dat het track van Springsteen is. Hoe dan ook. Prima werk Tom. 7,5/10 Highlights Jersey Girl On the Nickle

Abbey Road kan ik blind 5 sterren geven. Toch gedraaid en onwijs genoten van dit weergaloze album. Come Together is een krachtige opener en Something vind ik echt legendarisch mooi. Ondanks de twee simpele nummertjes op kant A (Maxwell en Octopus) beschouw ik kant A als de 'serieuze' kant. I Want You vind ik deze sessie echt het hoogtepunt. De samenzang/schreeuw in "...heavyyyy", kippenvel. De B kant heeft meer weg van the White Album. Kleinere nummertjes waar 'het liedje' meer centraal staat. 'The Long One' beschouwd meerdere nummers als 1 en die verbinding is best goed te horen, ook al zijn het unieke songs. Hoogtepunt van kant B vind ik. All time classic. All time favorite. Beste Beatles plaat? 9,5/10 Highlights Something I Want You Here Comes the Sun Golden Slumbers

Het is voor mij altijd wel duidelijk wat ik van Stevie Wonder moet vinden. Funky Stevie is een legend. En zijn zoete nummers doen me veel te snel aan George Michael denken. Zijn te zoet en hij zingt 'oh' op 100 verschillende manieren. Denk op dit album bijvoorbeeld aan nummers als It Ain't No Use en Creepin'. De progressieve soul-Stevie vind ik wel legend. Zijn funk/R&B songs zijn sterk maar wel enigszins ondervertegenwoordigd op dit album helaas... Een matige score dus helaas 6/10 Highlights Boogie on Reggae Woman You Haven't Done Nothing

Prachtige zwanenzang en nog knap staaltje vernieuwing van een man die zich zijn hele leven wist te vernieuwen. Totdat het niet meer kon. RIP. 8/10 Highlights Black Star Lazarus

Ik ga wel lekker op de toevoeging van de wereldse klanken in de popmuziek van Paul Simon. In veel andere genres die hem voor gingen pakte het ook goed uit (India in de Beatles, Jamaica in de punk). Niet altijd komt het even lekker uit de verf. Graceland is een heel lichte plaat en daarom is er volgens mij ruimte voor de wereldse beats en instrumenten. Dat maakt de simpele poppy songs net iets complexer. You Can Call Me Al is een zieke banger (check liveshow op Hyde Park op YouTube) 7,5/10 Highlights I Know What I Know You Can Me Al

Ik word nooit zo warm van de cover van Blood on the Tracks. Waardoor ik deze soms links laat liggen, niet uit mijn vinyl-kast pluk. Maar damn, wat is dit toch een sterk albums. Alle songs zijn op zichzelf echt super sterk. Geen concept album met een groter verhaal maar in de liedjes apart hebben we hier met peak-Bob te maken. In de songs zit een heerlijke folk-flow, de nummers zijn net iets complexer als in zijn beginjaren (blowin in the wind) maar zijn toch zo Dylanesque dat het altijd vertrouwd is. Geen gexperimenteer, maar gewoon het beste van jezelf laten zien tijdens de jaren dat je in topvorm bent. Volgens mij heeft Dylan een beetje twee piekmomenten gehad. Midden jaren 60 met Blonde on Blonde en Highway 61, en midden jaren 70 met Planet Waves (onderschat), Blood on the Tracks en Desire. De één jong en fris, 10 jaar later meer volwassen en met meer spanningen in zijn privéleven (kinderen, dan krijg je dat). Deze plaat viel te goed om geen 5 sterren te geven. 8,5/10 Highlights Tangled Up In Blue Shelter From the Storm Buckets of Rain

Waanzinnige stem en echt prachtige nummers. Nick is daarin echt ongeëvenaard gebleken in de afgelopen decennia. Slechts een enkeling (Elliot Smith?) heeft iets vergelijkbaars op tape gekregen zoals Drake. Moet wel zeggen dat ik in de loop van de plaat een beetje week begon te worden en wat behoefte had aan iets wat die weekheid deed verdwijnen. Dat kost Drake een ster. 8/10 Highlights Niet genoeg gekeken naar titels van de losse songs. Zet maar wat moois in de Spotify lijst.

Blijkbaar het zoveelste album van the Fall en niet met hun grootste hits. Wel een hele toegankelijke. Begint met een Fontaines DC achtig nummer dus die vibe is goed. De covers (oa Lost in Music) vind ik een beetje vreemd. Maar dit is eigenlijk wel een lekkere rammel plaat die toch goed te luisteren is (altijd een thin line). De 90's beats zijn ook nooit ver weg (bijv in Service en Past Gone Mad). Mooi dat ook een band als the Fall die elementen heeft meegenomen. Volgens mij is dit één van hun meest 'mainstream' albums. Misschien onder fans een unpopular opinion maar ik luister er wel graag naar. 7,5/10 Highlights Ladybird Paranoia Man in Cheap Shit Room

Als ik het goed begrijp is dit de tweede en laatste plaat van Eno bij Roxy Music. Wel een inzicht. Verbindt die twee erg aan elkaar maar de bijdrage van Eno bij RM was ruim vóór het commerciële succes van de band. Roxy Music werd pas later groot, maar heeft de tand des tijds maar matig doorstaan. Waar sommige bands uit dezelfde tijd groter zijn dan ooit, geldt dat zeker niet voor Roxy. Maar wat vind ik er zelf van? Eerlijk gezegd vergeet ik ze vaak een beetje. Nu hoor ik wel hoe ze eigenlijk een voorloper en inspiratie zijn geweest voor de punk en new wave beweging. De zang van Ferry is heel kenmerkend. Zijn vibrato is uniek (en af en toe irritant). Sommige songs zijn prachtig. Ik mis wel de ritmes, de slag, de catchiness is juíst in de punk en new wave zo de aandacht trekken. Na het slome Strictly Confidential is Editions of You gelukkig wel iets meer powerpop. De synth solo in dat nummer is epic, shoutout, lekker Brian. Conclusie: ben niet enorm verrast maar zou toch wat vaker naar Roxy Music moeten luisteren. Of vaker naar Eno, misschien is dat het wel. 7/10 Highlights Do the Strand Editions of You

Zo iconisch als de hoes, zo geniaal als de titelsong, zo grillig is deze plaat en zo matig is de B kant. Genialiteit straalt af en toe door maar zeker in de tweede helft van het album zitten echt nummers die mij niet zo interesseren. 6/10 Highlights Heroes

Offspring is een echte one trick pony. Self Esteem is de beste en de rest een slap aftreksel daarvan. Weinig lol beleefd verder. Tuurlijk moet je dit plaatsen in jaren 90, maar waren meerdere tijdgenoten interessanter. 3/10 Highlights Self Esteem

Progrock, daar gaat m'n goede humeur. Te weinig zin om Yes echt goed door te wroeten. Paar nummertjes aangehad maar geen potten kunnen breken. Eindeloze solo's en de progrock sfeer brengt mij nergens anders dan met beide benen op de grond. Helaas.

Ganster rap classic en een iconisch album. Maar wel iconisch van een genre en stijl wat toch wat ver bij mij af staat. Het voelt wat vreemd om een politiek beladen en boos album als Straight Outta Compton te beoordelen als vermakelijk en 'goeie beats' maar mijn leefwereld staat nou eenmaal iets te ver af hetgeen de N.W.A. be-rappen in hun tracks. So be it, misschien. Ik houd het hier daarom ook maar gewoon bij voor nu. 5/10 Highlights Straight Outta Compton Fuck tha Police

Eerste soloplaat van de legendarische Morrissey. Tuurlijk is Morrissey omstreden, maar ik ben wel een fanboy. Zijn stem is zo kenmerkend en the Smiths vind ik al jaren een geweldige band. Solo is zijn werk wel iets minder boeiend dan het werk van de gehele band, dan mist Morrissey toch wel de kwaliteiten van Marr. Het worden echt meer songs waar het om de zang en teksten gaat. En Morrissey vliegt ook nergens uit de bocht op Viva Hate. Wel bevat het album enkele zeer sterke nummers. Maar ook iets te veel fillers. Viva Hate zet ik graag nog een keer op. Jammer dat de rest van zijn solocarriere net niet helemaal uit de verf is gekomen. 7,5/10 Highlights Everyday Is Like Sunday Suedehead I Don't Mind If You Forget Me Margaret on the Guillotine

Eerste reactie: dit album duurt veels te lang. Mede daarom vind deze plaat een soort Prog-pop album. Tuurlijk is er veel ruimte voor de zanger Elton maar de grootse arrangementen, gierende solo's en lange songs geven het album een echt 70's prog-tintje. Andere link die ik zie ik de piano-rock waar ook Queen groot mee geworden. Nou ook daar loop ik niet zo warm voor. Dieptepunt daarvan is This Song Has No Title. De klassiekers zitten in het begin van het album, de tweede helft is minder herkenbaar en weet me ook veel minder te boeien. De klassiekers zitten voor mij op het randje tussen cringe (not my thing) en raak. Slechts 2 nummers zijn voor mij raak, de rest weet mij niet te overtuigen. Dat is ook mede omdat de langdradige 70-s muziek mij steeds minder weet te bekoren. Wat moet het een opluchting zijn geweest dat 1977 aanbrak... 6/10 Highlights Saterday Night's Alright (powerpop -vive) Goodbye Yellow Brick Road (te catchy)

Ray Charles in town! Heel vet dat Ray zijn RnB vanachter de piano heeft opgeschaald naar een hele big band met strijkers en blazers. Ik vind dan ook vooral side A wel echt genieten. Ondertussen wordt deze muziek al zo uit, 1959, damn. Tuurlijk, timing is alles. En Ray Charles luisteren in een benauwde trein op een maandagavond is toch niet het beste moment in de week. Maar toch, Ray z'n stem is ongeevenaard en het is soms heerlijk om je even in de Amerikaanse jaren 50 te wanen. 7/10 Highlights Let the Good Times Roll Deed I Do

Dat Silver Jews is opgericht door twee Pavement leden verbaast me enerzijds (want ik wist het niet). Na de eerste 45 seconden van Bright Flight verbaast het me al niks meer, ook al spelen Malkmus en Nastanovich niet eens mee op dit album. Dat zanger David Berman zelfmoord heeft gepleegd verbaast me enerzijds (want ik wist het niet). Na het luisteren van enkele lyrics verbaast het me al niks meer. "Bright Flight poetically captures a drunken night spent contemplating suicide while staring at the Nashville skyline." schreef the Guardian. Als zangers dit soort lyrics maken, dan gaat het een keer echt mis. Helaas. Gelukkig is dit wel een toffe vondst. Een beetje Pavement-light. Dat heerlijke slacker-geluid, maar iets minder spannend en uniek als de band met Malkmus in the lead. Ga hier wel meer van checken. 8/10 Highlights Room Games and Diamond Rain

Wat is een Kind of Blue toch een verbluffend goeie plaat. De trompet solo's van Miles zijn ongeëvenaard en de toch complexe jazz wordt wordt subtiel en super toegankelijk gebracht. Ijzersterk 9/10 Highlights Kind of Blue Blue in Green

Ook al begint mijn relatie met progrock de laatste tijd aardig te verzuren, zit er toch altijd een stukje opwinding bij Genesis. Ondanks het feit dat Dancing with the Moonlight Knight een echte progrock-klassieker is vind ik het een erg tof nummer. En bij deze luisterbeurt wijdt ik dat aan het stemgeluid van Gabriel. De eindeloze dromerige gitaarpartijen van Steve Hackett kunnen me daarentegen gestolen worden. I Know What I Like is daarom ook een lekker beatle-esque tussendoortje en misschien hoor je al wel de eerste verwoede stapjes van Gabriel en Collins naar de meer mainstream poprock die ze daarna beiden zijn gaan maken. Dat duurde bij Genesis uiteindelijk tot ver in het CD-tijdperk, maar heeft hen geen windeieren gelegd. Tot en met Firth of Fifth is Selling England by the Pound dus een koflje naar mijn hand. Wel progrock, maar behapbaar. Daarna worden de nummers langer en langer. Het niveau is beter dan 70-s concullega's, heel blij wordt ik daar dan toch ook weer niet van. 7/10 Highlights Dancing with the Moonlight Knight I Know What I Like

Intrigerend album, bestaande uit enkel beats en samples. Begint wel erg lekker met sterke tracks maar ergens zit de angst in slaap te gaan sussen in de loop van het album. Dat valt mee. Tuurlijk kom je met de elektronische beats in een soort flow terecht, maar DJ Shadow knalt er af en toe iets geks in waardoor weer even op het puntje van je stoel gaat zitten. Intrigerend concept en verveeld niet. Dus sterker dan gedacht. 7,5/10 Highlights Building steam with a grain of salt

Sterke soul plaat. Werd er op een gegeven moment wel ee beetje week van. But that's just me. 7/10 Highlights Let's stay together So You're Leaving

De woorden Magnum Opus zijn al gevallen. En daar sluit ik mij volledig bij aan. Wat een rock plaat is dit zeg. Het album gaat in één ruk op een super hoog energieniveau door en zakt eigenlijk nergens even in. Hoogtepunten wisselen elkaar af met geluksmomentjes waardoor je telkens de muziek een tikje harder zet. Mijn geluksmomentjes: de solo's in Live Forever die elke jonge gitarist wil kunnen spelen en het ongemakkelijke 'slide awaaaay' waarna het warme refrein in start (let me be the one...). Oasis ten voeten uit. Oasis lijkt in de latere jaren een act van zichzelf te zijn geworden. Dus was rauw en puur, geïnspireerd door te gekke 60's rock moet dit in de jaren 90 toch fantastisch zijn geweest. Ik had graag een keer op het Glastonbury veld gestaan bij Oasis. Gaat niet meer gebeuren, niet op dit niveau. Benadering van perfectie. 9,5/10 Highlights Slide Away Supersonic Live Forever

Kort en krachtige review. Krachtig album uit een tijd waarin veel fenomenale albums geboren zijn. Echte britpopklassieker en ook genoten van de minder bekende hits. Toch zijn Common People en Disco 2000 wel de echte bangers. 8/10 Highlights Common People Disco2000

Wat een vreemd album is dit. Midden in het tijdperk Talking Heads en jaartje na het verschijnen van Remain in Light brengen Eno en Byrne samen een plaat uit. De Tom Tom Club deed haar eigen ding en het is duidelijk wat de 2 stromingen in de band waren geworden. Op My Life in the Bush of Ghosts hoor ik veel Remain in Light. Met name de structuren zoals in The Great Curve komen veel terug. Met name in Help Me Somebody. Het album experimenteert nog meer met geluiden en invloeden van wereldmuziek. Zoals de didgeridoo in Very Very Hungry. Zang zit er minder in. Al met al best interessant maar niet het beste van het beste. 7,5/10 Highlights Help me somebody

Legendarisch. De '89 sound en de grondleggers van de britpop in de jaren negentig. Maar vooral de flow van de nummers is zo uniek en overweldigend. De plaat rockt maar flowed tegelijkertijd. En ook dan lukt het de Stone Roses om te variëren en te verrassen tussen de nummers. Met bijvoorbeeld Elizabeth my dear of het vreemde Dont Stop. Wat jammer dat zij niet meer platen gemaakt hebben. Of misschien wel niet, des te bijzonderder is dit album. Eéntje om te koesteren! 9/10 Highlights Waterfall Fools gold I Am the Resurrection Bye bye bad man I wanna be adored

Iggy mag Bowie op z'n blote knietjes bedanken. Lust for Life mag dan een solo-album heten omdat hij niet meer in the Stooges speelt, zonder Bowie was die kwaliteit nooit zo hoog geweest. Iggy was een zwaar heroine verslaafde proto-punker die de muzikale creativiteit echt even buiten moest halen. Ja, als dat dan door David Bowie wordt aangeleverd, dan kan er wel wat moois gebeuren... Dit album is meer dan Lust for Life en the Passenger. Ook al zijn dit twee kneiters van songs, zijn ze ook wel een beetje grijs gedraaid. Zeker the Passenger is bijna mainstream en luistert dan toch anders op een plaat. Zeker na Sixteen en Some Weird Sin is the Passenger een heldere en positieve openbaring. Bijzonder sterke start van de plaat dus. Succes is song met een Rolling Stones energie. Zeker door het geschreeuw over en weer. Turn Blue kende ik nog niet goed maar vind ik verrassend mooi. Het is geen typische Bowie-track en valt tussen heel wat genres in. Lust for Life blijft een klassieker en ik ben blij dat ik er even goed ingedoken ben. Pareltje. 8/10 Highlights Lust for Life Some Weird Sin Turn blue

Every track is a shredder, las ik ergens. Back in Black is wel echt hard. Meer dan op het vorige ACDC album hier wel de nodige afwisseling en staan natuurlijk echt een paar bangers op. Tuurlijk, geen muzikale hoogstandjes maar wel een rock 'n roll plaat van niveau. Back in Black is de eerste plaat met Brian Johnson als vervanger van Bon Scott en ondanks dit verlies is ACDC in topvorm. Voor mij is You Shook Me All Night Long wel echt een fave. Iets in de timing van dat nummer is zo lekker. En de titelsong is een pareltje natuurlijk. Misschien komt het door de lekkere streak waar we in zitten, maar ik gun de mannen van ACDC lekker 3 sterren. 7,5/10 Highlights Back in Black You Shook Me All Night Long

No brainer - 5 sterren Eén van de beste albums aller tijden, en zeker van de jaren 90. De energie in R.E.M. tracks heeft altijd iets heel bijzonders. Het hoeft daarvoor niet hard, snel of opgefokt te zijn om er door geraakt te worden. Ignoreland en the Sidewinder zijn hiervan goede voorbeelden. Het album start echt razend sterk en interessant. Try not to breathe en the Sidewinder is een mooi duo, van dromerig en langzaam naar open en snel. Het enige minpuntje vind ik dat het album na het wat zoete Everybody Hurts een beetje inzakt. Het is niet slecht maar boeit wat minder. Iets jammer na zo'n frivole start. Fascinerend aan Automatic for the People is dat je ondanks de hoge kwaliteit toch de hele tijd zit de wachten op het afsluitende drieluik. Ignoreland en Star me Kitten werken er naar toe, laten het helemaal stil vallen, de plaat lijkt eigenlijk klaar en dan: Man on the Moon - Nightswimming - Find the River. Amen. 9,5/10 Highlights Try not to breathe Sidewinder Sleeps Tonite Ignoreland Man on the Moon Nightswimming Find the River (beste R.E.M. track)

Lekker zomers, goeie vibe en gelikter geproduceerd dan veel Jamaicaanse reggae-platen. Maar wel saai verder. 6/10

Prime Bowie. Rock opera waarin Bowie speelt met een fictief androgyn karakter. Waar hij als persoon alle kanten op is gevlogen, zit er in zo'n album juist een super mooie lijn en stijl. Five Years is echt een weergaloze opener. Opbouwend, ongemakkelijk, mooi en rouw tegelijkertijd. Daarna volgen de klassiekers elkaar op. De film Moonage Daydream die ik een paar jaar geleden zag was echt een trip, dwars door het hoofd van Bowie. Tegen de tijd dat we bij Starman zijn aanbeland, zit ik er weer middenin. Het middenstuk mag dan een klein beetje inkakken, Lady Stardust vind ik ook gewoon een prachtig nummer. Suffragette City is een dikke rockplaat en sluit het album eigenlijk prima af. Rock 'n Roll suicide sluit het verhaal van het concept misschien af, muzikaal vind ik hem overbodig. 9/10 Highlights Five Years Starman Lady Stardust Suffragette City

Dit zou zomaar eens het duizend-en-eerste album van de lijst kunnen zijn geweest. 'Jongens, we hebben er nog 1 nodig. Nou doe dan maar die van Thin Lizzy'. Toch ff in de Wiki gedoken, wat is hier zo bijzonder aan? Wordt blijkbaar gekenmerkt als één van de beste live platen. Is ook niet alleen een opname, maar een serieuze productie van Tony Visconti. Schijnbaar is 75% overdubbed en zijn er zelfs audience geluiden gemaakt met een keyboard. Waar zit ik dan in godsnaam naar te luisteren??!? Een band hun topvorm ik de tour na hun grootste hits? Geen idee. Het is gewoon bij elkaar geknipt en geplakt. Ook al is the Boys are Back in Town een nostalgische banger, ik ga hier niet meer dan 1 ster voor geven. 3/10 Highlights Still in Love With You The Boys are Back in Town

Godsamme wat klinkt Violent Femmes heerlijk wanhopig. Love it. Er is een mooi clubje obscure bands met wanhopige zangers, vaak ook met (slechts) één goed album. Violent Femmes is er daar 1 van (net als Neutral Milk Hotel). Ik hoor verder veel Punk, zeker in het legendarische Add It Up. Maar ook het geluid van the Pixies en the Replacements is niet ver weg. Maar wat waren de Femmes er vroeg bij. De weg vrij voor veel meer Alt-rock in de nineties. Nog één shoutout op deze verder toch steengoede plaat; acoustic punk. Toch wel een personal favourite van mij. De punk energie en wanhoop vastgelegd met een (toch wat meer verfijnde) akoestische gitaar. Violent Femmes toont zich er heer en meester in. 8,5/10 Highlights Blister in the Sun Please do not Go Add It Up Confessions

Ik vind Nebraska heel moeilijk te raten. De titelsong en Atlantic City zijn erg mooi en laten het beste van Bruce horen. Dat de rest van de plaat zo traag en zacht blijft stoort me. Ik mis de Bruce - energie van platen als Asbury Park en Born to Run. Natuurlijk is het mooi en natuurlijk moeten artiesten niet altijd hetzelfde doen. Ik vind het alleen niet zo super goed. 7/10 Highlights Nebraska Atlantic City

Bijzonder plaatje. Klinkt als een live-opname in een leeg theater of studio wwar je af en toe wat verdwaalde mensen hoort klappen en hoesten. Lekkere lo-fi productie in de hoogtijdagen van de Amerikaanse hippietijd. Tof om deze plaat eens helemaal te checken. Vind de stem van Joplin gewoon geweldig maar de muziek ook interessanter dan verwacht. Het is genuanceerder en minder rock 'n roll dan ik in mijn hoofd ha. Positieve verrassing dus. 8/10 Highlights Summertime Piece of My Heart (gouden track, heerlijk)

Oh god, Dire Straits platen. Daar had ik mij nog niet helemaal op ingesteld. Maar daar komen er ook nog heel wat van langs de komende tijd natuurlijk. Tja en wat moet je er dan van vinden. Wat mij opvalt is dat dit debuutalbum nog niet zo sophisticated klinkt. Het klinkt nog wat rootsier, wat meer Americana en is wat swingerder en aanstekelijker (southbound again) dan die lange uitgesponnen gitaarplaten die zouden volgen. De sound is herkenbaar Dire Straits, maar nog zonder het pretentieuze gedoe. En Sultans of Swing is natuurlijk een banger. 7/10 Highlights Southbound Again Sultans of Swing

Zo, dit is echt zo'n plaat die altijd in de vinylbakken hangt. Peak-vinyl tijd ('85) veel van verkocht. Nu is niemand er meer in geïnteresseerd. De eerste song klinkt als een George Michael nummer dat is opgenomen met kinderspeelgoed. Een soort gastoptreden van Michael Jackson in Absolute maakt deze plaat niet heel veel beter. Zullen we deze lekker in de platenbak laten staan? 2/10 Highlights -

Grondleggers van de Shoegaze. Het geluid dat zij uit gitaren hebben weten te krijgen is ongeevenaard. Het heeft dan ook heel wat jaartjes gekost om dit in elkaar te timmeren. MBV is flink noisy, waardoor ik er altijd iets meer moeite mee had dan de meer dromerige collega's. Maar door Loveless in 1x te luisteren kom je daar heerlijk in te zitten. Versterkers hard, stemmen onverstaanbaar, lekker naar de schoenen kijken en rammen maar. Wat een geluid, heerlijk afgedwaald. 8,5/10 Highlights only shallow when you sleep soon

Wat een toeval? Bestaat niet! Na Loveless meteen Isn't Anything erachteraan. Gister goed ingelezen over mbv dus kan 'm mooi plaatsen. Loveless is echt wel de Magnum opus. Mooi om te horen hoe op Isn't Anything het genre wordt ontwikkeld. hierop nog niet het unieke noise geluid. Dus ook een wat minder beoordeling. Maar vanwege de cult status en het belang voor toch een fantastisch genre, toch een mooie score. 7/10 Highlights Soft as Snow Ze gebruikten op deze plaat gewoon nog hoofdletters joh!

Proto-punk powerrr! 8/10 Highlights Search and Destroy

Ken de hitjes van T. Rex maar nog nooit echt een album geluisterd. Cosmic Dancer zou zo één van de grootste Bowie hits geweest kunnen zijn. Get it On is natuurlijk echt een klassieker. Life's a Gas is mijn persoonlijke favoriet en nieuwe ontdekking. Kort maar prachtig. Verder lijkt het allemaal best veel op elkaar. Zo heeft the Motivator bijna dezelfde tune als Get it On. Vreemd dat twee zo vergelijkbare nummers op een plaat staan. T.rex was een getalenteerd mannetje, lekker plaatje. Maar niet bijzonder genoeg om echt vaker op te gaan zetten. 7/10 Highlights Cosmic Dancer Life's a Gas Rip Off

Not really my thang. Maar plaat is vet geproduceerd en de gelikte nummertjes met de typische Timbaland claps zijn wel catchy en aanstekelijk. Deze R&B sound sleept je direct terug naar de tweede helft van de 90's. De combinatie met de soul die Missy Elliot in deze R&B legt is ook wel lekker. Daarmee vetter dan veel van haar mannelijke collega's destijds. Alles bij elkaar dus best aardige plaat. 6,5/10 Highlights Pass da Blunt Friendly Skies Izzy Izzy Ah

Goed te luisteren R&B en verwacht dat ik dit op een mooie zomerse dag wel vet zou vinden maar moet zeggen dat het me een beetje tegenviel. Kon me niet echt bekoren. Misschien verkeerde timing. 5/10 Highlights Killing me softly

Wel mooi, en Son of a Preacher Man is goud. 7/10 Highlights Son of a Preacher Man

Je bent jong, je koopt een platenspeler, en bij je eerste haul zit 'Hotel California'. Dan ga je maar alle Eagles platen sparen, want die zijn goedkoop. Een scenario waar ik het slachtoffer van was, en die voor velen bekend zal aanvoelen. Ik deel dan ook volledig de review van Youri. Een mooie ingang tot veel betere muziek. Overigens schaam ik me niet voor de Eagles platen in m'n kast. De eerste vier platen best lekkere countryrock en americana platen. Desperado een prachtig klein nummer. De plaat Hotel California bevat echter teveel ordinaire rock-ballads. Die te zoet en vaak te uitgespannen zijn. Ook al is de samenzang soms prachtig (Try and Love again), het is te soft. Hun beste werk lag achter hun, hopelijk mogen we daar nog een plaatje van recensenten binnenkort. 5,5/10 Highlights New Kid in Town Try and Love Again The Last Resort (vooruit, toch wel mooi)

Schreeuwerig live-album van muziek dat ik niet ken. Best leuk gedaan en vast kwaliteit maar ik zie de meerwaarde van live plaat niet zo als je origineel niet echt kent. En zeker niet als het beetje 13-in-een-dozijn 70's rock betreft. sterretje voor de moeite 5/10

Nico is natuurlijk niet de beste zangeres. En er zitten wat rare uitspattingen op dit album. Zoals het 8 minuten durende It Was A Pleasure Then. Soms erg lelijk en dissonant, toch erg mysterieus en interessant Gek ook dat die mystieke dame niks van deze plaat zelf heeft geschreven. Alles is door mannen geschreven. Toch hoor je de kwaliteit. En ik vind These Days echt magisch. Prachtig mooi. 8/10 Highlights These Days Chelsea Days

Waar ik bij Five Leaves Left langzaam week werd van de stem van Nick Drake is dat bij Pink Moon minder. De nummers zijn wat directer, wat rechter. Ook al is stem natuurlijk zo zacht als boter, die melancholie is ongeëvenaard. 8,5/10 Highlights Things Behind the Sun is veruit het mooiste

Met Portishead, PJ Harvey en Massive Attack verschijnen er in de jaren 90 een aantal beeldschone maar taaie albums, zo ook Dummy. Dummy is traag, maakt gebruik van nieuwe geluiden (klinkt daarmee typisch 90-s) en de zang is meer een instrument dan een manier om een boodschap te verspreiden. Dummy flowed op een triphop beat langzaam en zacht vooruit terwijl de stem van Beth Gibbons je zoet en zuiver toezingt. Niet het makkelijkste album, maar zeker na een aantal luisterbeurt en een zeer mooi kunstwerkje. 8,5/10 Highlights Sour Times It's a Fire Glory Box

Heftig debuutalbumpje van Yeah Yeah Yeahs. Stamt uit de Golden Age van de indie rock en lijkt een soort extra noisy variant van de White Stripes platen uit die tijd. Karen O is vette en beetje maniakale zangeres, dat maakt deze band altijd wel uniek. Ik vind het ontbreken van een bassist wel echt een gemis. Het is rauw, het is snel, het is punky, maar het mist de echte kwaliteit voor veel luisterplezier. Maps overigens van een heel andere orde en een instant indie-klassieker. Later zou natuurlijk nog Heads Will Roll volgen. Hoogtepunten van een band waar voor mijn gevoel meer in had gezeten. 7/10 Highlights Maps Y Control

Machine Gun Etiquette heeft alles wat je van een punk-album mag verwachten. En misschien zelfs nog wel een beetje meer. Zoals al eerder is gebleken komt het betere punk-werk (achteraf gezien) niet uit 1976 of 1977 maar net een paar jaartjes later. We horen the Damned andere genres verwerken in de uptempo punk-songs en dat maakt dit album super variabel en interessant. Het orgeltje in I Just Can't Be Happy, piano-intro van Melody Lee. Daarnaast horen we inspiratie uit de psychedelic rock (solo in Anti-Pope) en is keuze voor hun latere goth-rock werk goed te begrijpen. Maar ondertussen staat Machine Gun Etiqeutte gewoon vol met catchy en punky nummers, vaak niet langer dan 2:30. De overlap met London Calling is goed te horen (gelijktijdig opgenomen in dezelfde studio) en Joe en Mick doen af en toe mee op deze plaat, maar the Damned blijft Britser dan Brits, waar the Clash viel voor de aantrekkingskracht van de USA. Ik had the Damned al hoog zitten maar wordt nogmaals bevestigd. 8,5/10 Highlights: Love Song I Just Can't Be Happy Today Anti-Pope

Volgehouden tot From: Disco to Disco. Toen was de maat echt vol.

Dit is het net niet. De beats zijn af en toe nog wel oke, de lyrics en stemmen vind ik bijna allemaal niet te pruimen. Het past in een rijtje van triphop albums die de afgelopen weken meer zijn langsgekomen, maar deze scoort toch ver beneden niveau. 4,5/10

Op zich prima, en niet slecht. Maar de plaat heeft niet de kwaliteit van genre- en tijdgenoten. Weinig spanning of verrassende momenten. Biko unieke afsluiter. 5,5/10 Highlights Family snapshot Biko

De drie of vier mensen die aanwezig waren in the Village Vangaurd op de desbetreffende zondag, hebben een erg fijn jazzconcert meegemaakt. De rommelige hoge basgitaar steelt de show wat mij betreft. Zeker ook omdat de opname zo goed is dat je bassist zijn snaren hoort bewerken. Alsof je er zelf bovenop staat. Mijn spanningsboog is niet voldoende ontwikkeld voor hele jazzplaten. Toch was dit erg lekker. 7,5/10

Morrissey heeft een unieke stem en heeft ook na the Smiths sterk solowerk afgeleverd. Op Vauxhall and I geen echte sterke nummers (zoals Suedehead of First of the Gang to Die). Ben tijdens de luistersessie ook echt volledig afgedwaald. 6/10 Highlights Now My Heart is Full

Ik vind deze plaat van Elbow één van de mooiste platen uit de toch wat matige zeroes. De sfeer op de plaat is enerzijds kalm en melancholisch (waar Elbow in uitblinkt), maar af en toe ook recht voor zn raap en ongemakkelijk. Bijvoorbeeld in de opener Starling, waar je in het intro meteen ff op scherp wordt gezet. Niet alle nummers zijn even goed en ik vind The Fix een raar nummer. Maar holy shit wat is One Day Like This een goed nummer. Dat nummer draagt voor mij deze plaat naar grote hoogtes. Het nummer draag ik al jaren lang bij me als 'één van mijn favorieten' en de live uitvoering op Lowlands was echt een hoogtepunt. Dat nummer verveelt mij zelden. Een hoog cijfer dus, maar 4 sterretjes vanwege de wisselvalligheid. 8/10 Highlights Mirrorbal Grounds for Divorce One Day Like This

Something Else had ik nog nooit in zn geheel geluisterd. Dus veel nieuwe Kinks tracks ontdekt. De Britten doen een knap staaltje 60-s rock wat regelmatig kan tippen aan de kwaliteit van the Beatles. Sommige nummers hadden zo op Sgt Peppers of Rubber Soul gepast, al is de vergelijking met de fab four misschien niet eerlijk tegenover the Kinks. Altijd maar in die schaduw. Grappig genoeg moest ik ook denken aan Boudewijn de Groot. Veel van zijn jaren-60 nummers (bijv. Voor de Overlevenden en Picknick) zijn vergelijkbare liedjes als deze van Ray en consorten. Sterk werk maar maakt geen onuitwisbare indruk. Waterloo Sunset steekt er echt met kop en schouders bovenuit, klassieker. 7/10 Highlights Two Sisters End of the Season Waterloo Sunset

Echt bizar hoe lang Miles Davis relevant is geweest en grensverleggende muziek heeft gemaakt. De opnames van deze plaat komen uit 1949/1950. En klinken tot de dag van vandaag fijn en toegankelijk. De trompet en de jazz blijven zo'n fijne match en cool-jazz is heerlijk cool en rustig. Daarmee wel fijner voor de achter- dan de voorgrond. Dus ook gewoon een beetje saai. 6,5/10

Willie Nelson heeft een plaat gemaakt op halve snelheid en dat heeft ook een gevolg voor de kwaliteit van dit album. Jeetje wat is dit een trage rukplaat zeg. Een saaie cover, saaie stem van Nelson en heel weinig muzikale jeu. Nummer 260 in de Rolling Stone list of best ever albums? Me reet, next. 4/10

Sterk debuut van Roxy Music. Nog niet super strak geproduceerd en lekkere mix van Glam- en Artrock. De introsong heeft al veel Talking Heads in zich. En je hoort die Eno-dingetjes door de hele plaat terugkomen. Genialiteit die de nummers echt onwijs interessant maken. En die je eigenlijk niet in 1x kan ontcijferen. De stem van Ferry is uniek en ook wel sterk, maar ik vind zijn manier van zingen soms wat irritant. Dat is hij meer gaan doen en valt hier op het debuut nog wel mee, gelukkig. Ik vind If There Is Something een waanzinnig 70-s nummer, en toch vond ik 'm enigszins misplaatst op het album. Gek, maar wel genoten. Zeker met Virginia Plain erachteraan. Afdronk: Roxy Music klinkt op het debuut erg 70-s rock. Dat kan je ze niet aanrekenen maar is gewoon niet mijn favoriet. Ze doen wel iets bijzonders leggen de art-rock lat echt een stuk hoger. En Eno is simpelweg te geniaal om dit niet tof te vinden. 8/10 Highlights If There Is Something Virginia Plain

Stiekem even gespiekt bij de review van Youri en kan dit eigenlijk helemaal delen. Best hoge verwachtingen na zien van cover en het label van een 'hidden folk-gem'. Plaat wordt echter te vaak een piano-musical. Is niet slecht maar snap ook wel dat dit niet is doorgebroken hoor. 4,5/10 Highlights Midnight Carousel

Tja geen idee. Niks aan Hanoi Rocks is naar mijn idee nieuw of vernieuwend. Hooguit het land van herkomst, maarja boeie! Het is stomme 70-s Glamrock ver in de jaren 80. Het klinkt niet slecht of saai maar kan ook geen enkele vezel in m'n lichaam beroeren. 3,5/10

Ik kane voorstellen dat Jerry Lee Lewis de dames op de stoelen kreeg met zijn snelle rock 'n roll. Zelf koos hij voor zijn 13 jarige nichtje als levenspartner. Dat doet je toch anders luisteren naar nummers als Great Balls of Fire. 5/10 Highlights Great Balls of Fire

Wel vet. 2 uur is wel echt veels te lang en dat gelul van de Duke ook niet altijd nodig. Draagt wel bij aan de live luister ervaring. Minder draagt bij dat je de drums echt nauwelijks hoort en de blazers juist heel erg. Niet de mooiste productie. Wel lekker muziekje. 5,5/10

Automatisch ga je deze plaat vergelijken met al het moois dat the Beatles later zijn gaan maken. Achteraf bezien is dit dan ook een lastig tweede plaatje gebleken denk ik. Het debuut staat vol met de vernieuwende energie die we van ze kennen, maar de tweede plaat heeft dat minder. Veel covers en de rustige nummers zijn niet zo mooi als (met name) McCartney later laat horen. Gelukkig volgen die platen ongetwijfeld in deze lijst. 6,5/10 Highlights It Won't Be Long Please Mister Postman

Deze lijst zorgt voor veel aangename kennismakingen met het jazz-genre de laatste tijd. Ditmaal het meesterwerk van Charles Mingus. Gelukkig een betere productie dan de live-jazz-albums die toch ook veelvuldig terugkomen hier. Dit is het betere jazz wat ik echt goed kan waarderen. Ik blijf het een lastig en taai genre vinden, dus kan hier niet te hyped op reageren. Maar behoort tot het betere van wat tot nu toe is langsgekomen! 7/10 Highlights Track C

Amen

Oh, god. Hoe gaan we dit doe Wanneer zet je dit als zelf-respecterend-muzieksnob nu aan? In de volle spits-trein? Tijdens het werk? Met het risico dat mede kantoor gangers je betrappen? Op een weekendje weg met de familie? Dan moet dat vergelijkbaar zijn met een coming-out. Of gewoon thuis dan? Terwijl vriendin lief staat te koken? Gewoon even lekker Taylor op je oortjes. "Want ik moet deze van een recensie voorzien." Ik voel teveel ongemak hierbij. Taylor Swift is de meest zoete popmuziek waar je als 'liefhebber' verre van wil blijven. Dus hoe voorkom je nou die gêne als je hier naar luistert? Of is is dit volledig te wijden aan alle vooroordelen die bepalen dat ik het ongemakkelijk vind om dit 'gewoon even lekker aan te zetten'. Taylor Swift beoordelen puur op kwaliteit van de muziek is onmogelijk. Natuurlijk is dat ook zeker niet de reden van haar populariteit. Er zijn veel betere zangeressen. Pop, folk of country. Er zijn knappere vrouwen, er zijn inspirerendere voorbeelden, er zijn betere teksten te bedenken. En de muzikale omlijsting is wel het laatste wat uniek is aan Swift. Zij is zo pop, zo mainstream, zo 'normaal', dat dáár de aantrekkingskracht voor de Swiftie in zit. Ze doet précies wat je verwacht. Plaat na plaat, show na show. Na 3x checken of mn oortjes goed waren aangesloten dan toch maar 1989 in de trein opgezet. Beetje stress-zweterig stiekem zodat niemand mij bezig ziet of kan liplezen welke zoete pop-tune ik stiekem meezing. Want 1989 staat boordevol pop-bangers waar je onmogelijk aan hebt kunnen ontsnappen het afgelopen decennium. En die dan !dus toch! voor een stukje nostalgie zorgen... Op 1989 staat veels te veel, 61 minuten aan pop-hits is echt niet nodig en in mijn ongemakkelijke toestand een hele opgave. Toch kan ook ik niet ontkennen dat de plaat volstaat met earworms en er weinig voeding is om de plaat helemaal de grond in te schrijven. Omdat snob-Youri het ook aandurfde, durf ik mijn ongemak ook maar onder ogen te komen. 2 sterren voor de dame die voor altijd aan ons muziek-tijdperk, onze generatie, zal kleven. We hebben het met haar te doen, laten we het dan toch maar (stiekem, een beetje) omarmen. 5,5/10 Highlights Blank Space Bad Blood

Iconisch concert van Cash in zijn prison-reeks. Uniek idee en ook gewoon erg vermakelijk album. Zijn stem is natuurlijk fantastisch en hij windt de gevangenen met een paar kleine brom-grapjes om zijn vingers. Mooi om te horen, pure klasse. De nummertjes op het album zijn verder vrij simpel en niet super boeiend. Ik zal dit niet vaak voor de lol opzetten, maar krijgt een prima score. 7/10 Highlights Wanted Man Boy named Sue

Super vet. Plaat als geheel nog nooit eerder zo gehoord. Nummers zitten boordevol gekke geluiden, crazy beats, stemmen en vreemde momenten. Mango Pickle Down River is heerlijk rustig nummertje met mellow beat, maar ook met een spacende didgeridoo en een soort groepje kinderen wat half kletsend, half rappend het nummer bij elkaar raapt. Het pistoolschot en de rinkelende kassa in Paper Planes zijn net zulke geniale vondsten om een beat mee samen te stellen. Daarnaast zitten de nummer vol met wereldse invloeden. Bollywood samples, Afrikaanse folk muziek en funk carioca (braziliaanse funk, moest ik opzoeken). Zo maakt M.I.A. een plaat die met zeer weinig te vergelijken is. En my god, hoe lekker is het gebruik van een stuk uit Where Is My Mind in '20 Dollar'? Altijd al fan geweest van Paper Planes, en weleens meer geluisterd van M.I.A., maar mezelf nog nooit eerder gewaagd een heel album. Dat is jammer... want ik ben fan. 8/10 Highlights Mango Pickle Down River 20 dollar Paper Planes

"King of the Swing" Louis Prima presenteert op The Wildest! eigenlijk wel een heel erg geinige combinatie van swingende Rock 'n Roll, ouderwetse BigBand en wat Italiaanse folkmuziek. Erg vermakelijk wel eigenlijk, moet ik zeggen. 7,5/10 Highlights Just a Gigolo/I Aint Got Nobody Buona Sera Night Train

Teen Dream is de gouden standaard van de indie-dreampop. Het zweverige gevoel van Beach House is de ultieme manier van opgaan in muziek. Waar eerdere opkomsten van de dreampop in de 60's (Sunday Morning van VU), 70's, 80's (Cure, Cocteau Twins), 90's (alle Shoegaze) vaak samen gaan met gitaren en distortion vliegt Beach House geen moment uit de bocht. Zo droom je van start naar eind. De opening van de plaat is waanzinnig, en in de start pakt Beach House uit met in mijn ogen 2 van hun beste nummers (10 mile stereo & Take Care). Daartussen kun je gerust even je ogen dichtdoen. 9/10 Highlights Zebra Silver Soul 10 Mile Stereo Take Care

Tapestry is een super toegankelijk en sfeervol album. De verschillende liedjes zitten zo onwijs goed in elkaar. Dat merk je omdat ze ook werken bij andere artiesten. Weinig is zoveel gecoverd als dit album. Carole King is dus met name een steengoede songwriter. De muzikale sfeer het album is fijn en past bij zowat alle momenten van de dag. Het blinkt echter niet ergens in uit. 7,5 Highlights I feel the earth move It's too late Natural woman

A Night At the Opera krijgt bijna 4 sterren op dit platform, maar ik laat de hypetrain graag aan mij voorbij gaan. Deze luistersessie was wederom een bevestiging dat ik niet houd van Queen. Het is enorm overgeproduceerd. Ergens hoor je meerdere stukjes Freddie Mercury achter elkaar geplakt. Net als de laag-over-laag gitaarsolo's. En dan natuurlijk de meerstemmige Queen-koortjes. Blegh. Het is gewoon pretentieuze meuk eigenlijk. Gelukkig mocht ook hier -net als bij the Beatles- de drummer ook een nummertje aanleveren. Zijn ode -I'm in Love in My Car- is zo verschrikkelijk dat ik er al snel uit was: ik ga Bohemian Rhapsody niet eens draaien... 4,5/10 Highlights '39 (van Brian May, toch wel geinig)

Dit was aan het begin best geinig. Prachtige melodieen en de harmonieuze samenzang is erg mooi zacht. Om bij weg te dromen. Dat gebeurde een paar keer waarna ik ontwaakte en realiseerde: 'waar luister ik eigenlijk naar'? Toen was ik er ook echt helemaal klaar mee. Leuk voor in the Lion King of op een Paul Simon album, maar meer is niet nodig hoor. 5/10 Geen highlights, ging allemaal aan een stuk door.

Best geinige country-plaat. Eén van de twee broers heeft wel echt een matige stem die niet zou misstaan bij een Sesamstraat-karakter. In harmonie klinkt het nog wel aardig, als hij solo zingt krijg je zin om zijn mandoline kapot te slaan. Blijkbaar was één van de twee daar ook om berucht. Naast zijn mandoline sloeg hij ook zijn vrouw, trouwde hij vier keer, schoot één van hen hem drie maal in de rug en verongelukte hij na rijden onder invloed. 5/10 Highlights Kentucky In the Pines (shoutout naar Nirvana die dit nummer ook speelde bij hun legendarische MTV Unplugged)

Ik hou wel van een beetje noise, maar hier kon ik echt niet naar luisteren zonder koppijn te krijgen en krankzinnig te worden. 1/10

Frank Ocean zit in mijn hoofd altijd in een vakje met één van de beste hedendaagse hip-hop artiesten. Terwijl ik eigenlijk niet veel van hem ken, buiten natuurlijk Thinkin Bout You. channel ORANGE en Frank Ocean is eigenlijk veel meer een Urban of R&B album dan echt hip-hop. Ik begrijp dan ook wel de positieve kritieken op dit album en ben zelf vaak zelf iets meer liefhebbers van wat tragere/zing-'hip-hop' dan het harde werk. Maar toch moet ik bekennen dat channel ORANGE daarin iets te ver doorslaat. In bijvoorbeeld het nummer Super Rich Kids met Earl Sweatshirt vind ik de coupletten heerlijk; traag en laag op een slome beat. Het refrein is te zoet, te guilty. En hoewel Thinkin Bout You één van de beste seks-tracks is, doet veel andere nummers me ook denken aan Justin Timberlake (vinger-clips in Pilot Jones?). Sweet Life doet me enorm denken aan de meer pop-Stevie Wonder. Hoe raar is trouwens dat stukje Eurodance in Pyramids? Dus ja, het album is doordrenkt met geile soul, maar is voor mij net too much. 6,5/10 Highlights Thinkin bout you

Wat een lekker album is dit eigenlijk. Het is wellicht wat 'saaiere' funk dan andere funk-collega's uit de jaren 70's, maar ik heb hierdoor eigenlijk wel goed gevibed. En shoutout naar de albumhoes, als ik deze ergens tegenkom, pluk ik 'm zeker mee! 7,5/10 Highlights The Cisco Kid The World is a Ghetto

Alsof ik 20 jaar na dato FIFA 2004 weer opstart knalt Red Morning Light de nostalgie mijn oren in. De riff is toch wel erg lekker en de drummer lijkt op wat potten en pannen de rest van de band op te zwepen. Lekker rommelig, rechtstreeks uit een Nashville garage. Youth and Young Manhood doet denken aan de rammelende Indie Rock van the Strokes en Franz Ferdinand. Maar Kings of Leon toont ook hier weer aan, de beste zeroes indie-rock komt niet uit de USA maar uit de UK. De mix indie/garage met de country/southern/swamp is typisch KoL maar ook een tikkie ongemakkelijk. De stem van Followill is -hoe herkenbaar dan ook- heel Amerikaans en soms ook wat irritant (Joe's Head). Op andere platen vind ik dat deze beter uit de verf komt. Conclusie: Youth and Young Manhood rammelt heerlijk, en dat past super goed bij de begin zeroes. Het is knap dat de band is uitgegroeid tot stadion-headliner. Op deze plaat klinkt het net te vaak ongemakkelijk, maar is het onderliggende niveau best aardig. 7/10 Highlights Red Morning Light (zin in FIFA) Spiral Staircase Molly's Chambers

Het vetste nummer van deze plaat is een remix. De rest is een samenraapsel van gekke probeersels van Damon Albarn. Alsof hij met dit album het Gorillaz-geluid aan het uitproberen is. Zo is de intro van Clint Eastwood gewoon de standaard beat op een keyboard. De nummertjes lijken dan ook onvolledig en niet af. Tot iemand er een remix van maakt, dan is de cirkel wel ineens rond. Er zit dus potentie in de beats en geluiden. Maar als de nummertjes niet eens een rond geheel op zichzelf zijn, dan is dat van het album als geheel natuurlijk ook niet verwachten. Had toch iets hogere verwachtingen 5,5/10 Highlights Clint Eastwood 19-2000 Soulchild Remix

Niet slecht, wel saai. Afgehaakt bij Hey My Love, dat echt precies begon als een Nick en Simon nummer. 4,5/10

Wat een heerlijk toegankelijk klassiek piano concert was dit. Geen ellenlange opbouw of hysterisch gebonk op de piano. Daar moet je niet mee aankomen. Want saai en depressief wordt je niet van dit concert. Keith schudt soepele ritmes uit zn mooi en improviseert heerlijk op los. De ah-s en kleine kreuntjes die je hoort zullen ongetwijfeld van hemzelf zijn geweest terwijl hij zit te genieten van zijn eigen spel. En niet onterecht. Deze ga ik er vaker bij pakken als ik even de focus moet pakken bij een stuk. 7,5/10 Highlights Pt IIa

Het beste gebundelde werk van the Kinks dat ik tot nu toe heb gehoord! Op een aantal aspecten kan dit concept-album bijna tippen aan Sgt. Peppers. Zeker nummers als Yes Sir, No Sir zouden daar zo op passen, mede door het gitaar geluid en het gebruik van blazers. Songs als Drivin' zijn echt lekker edgy en elk nummer tovert een glimlach op je gezicht. Het tempo is hoog en er gebeurd veel in de nummers. Sommige nummers evolueren heerlijk en brengen daarmee het gevoel over van het concept van dit album. Zoals bijvoorbeeld Australia, wat eindigt met een minutenlange chaotische solo met blazers. Shangri-La bouwt ook geleidelijk op tot een heerlijke hardrock-track, met ook hier een speciale shoutout naar het gebruik van blazers. Echt een hoogtepunt. Arthur gaat rechtstreeks op het LP-verlanglijstje! 8,5/10 Highlights Yes Sir, No Sir Australia Shangri-La Mr. Churchill Says

Alsof je ontwaakt uit een heroineverslaving moet 461 Ocean Boulevard een beetje inkomen. Nu heeft het solowerk van Clapton nooit echt een plekje in mijn hart veroverd, op 461 Ocean Boulevard begint het echt als slappe hap. Misschien is I Shot the Sheriff wel het keerpunt in de plaat. Iets in het nummer is irritant (vrouwenkoortje?), maar toch vibed het nummer wel lekker. Het tweede deel van de plaat blijkt sterker, hoe vaak zie je dat? I Can't Hold Out begint met een ZZ-top intro maar blijkt een kleiner introverter nummer. Best mooi. Please Be With Me lijkt een afgezaagd americana folknummertje te nummer, maar vind ik vervolgens toch stiekem best mooi. Vooral door de harmonieën. Let It Grow is dan weer wat Beatlesque. Mainline Florida vind ik een toffe afsluiter. Clapton doet geen hele ingewikkelde dingen waardoor het vaak een hit or miss is. Hij lijkt op 461 Ocean Boulevard zijn solo-niveau gedurende de plaat te vinden. Niet verwacht. 7/10 Highlights Please Be With Me Mainline Florida

Voor de tweede keer in korte tijd positief verrast door de Bossanova. Voorheen kwam ik vaak toch niet veel verder dan de Pixies-plaat ;) Getz/Gilberto is echt super subtiel en daarmee prachtige muziek voor op de achtergrond tijdens het (thuis)werken. Het Portugees wordt bijna ingefluisterd en de saxofoon brengt naar een hogere staat van zen. Persoonlijk ben ik wel meer fan van trompetters. Behalve dat het prachtig is, is het ook een beetje saai. Het is subtiel, en dat blijft het ook de gehele plaat. Het swingt niet, zoals zuid Amerikaanse muziek kan (en mag!) swingen. Voor mijn 21e eeuwse brein brengt het daarom wat weinig dopamine. Toch zal ik vaker de bekende bossanova er bij pakken. 7/10 Highlights The Girl from Ipanema Corcovado

Copy-paste Maar nu zonder FIFA-banger 5,5/10

Jimi Hendrix is een virtuoos op de gitaar. Wat op Axis ook fantastisch ten gehore wordt gebracht. Ik merk alleen dat ik gewoon niet zo onwijs fan ben van het geluid dat hij uit zijn gitaar tovert. Het is vernieuwend en grensverleggend, maar daarmee niet perse mijn smaak. Zitten echt wel wat toffe hoogtepunten in het album en je hoort dat veel artiesten door deze plaat uit 1967 (!). Vooral het gitaarspel van Pearl Jam toont veel gelijkenissen met songs van Axis. De intro van Little Wing is heel gelijk met bijvoorbeeld een Pearl Jam song als Yellow Ledbetter. De stem van Eddie Vedder verkies is echter 10 van de 10 keren boven die van Hendrix. Kwestie van smaak. 7,5/10 Highlights Up From the Skies Wait Until Tomorrow Little Wing

En zo zit je dan ineens een heel Adele album te luisteren. Enkele hoogtepunten, maar ook wel paar momenten met een pure afknapper. De stem van Adele is onwijs, zeker als ze die een beetje uitdaagt vind die ook echt mooi. Dan snap ik de hype en de liefde voor haar werk. Maar niet of alle manieren van zingen. Soms zuigt het echt (Remedy is echt een dieptepunt). Dan kijk je even op en tel je af tot de laatste track. En dan volgt er toch weer een klein hoogtepuntje. Mede door de rete strakke productie. Niet zo fantastisch als de populariteit doet vermoeden, maar ik wil ook niet te hard zijn. 6/10 Highlights I Miss You (daar geeft ze qua stem echt volle bak)

Een lijst van 1001 albums is een hele opgave. Maar om deze dan maar te gaan vullen met honky tonk albums over cornbread en railroads vind ik een beetje veel van het goeie. 4/10 Highlights

Wat een fantastisch album is dit. Hele plaat heeft een fantastische post-punk groove. Maar de funk/dancerock van Remain in Light piept al door de kieren. Fear of Music bouwt voort op disco ritmes en catchy melodieen van de vorige twee albums, maar deze keer een stuk dystopischer, vuiger en vunziger. Post-punk op z'n best! Talking Heads zet je deze misschien niet aan om een slinger aan je feestje te geven. Het wordt een minder gezellig plaatje door het dystopische urban karakter, maar daardoor niet minder sterk. Afhankelijk wanneer je het me vraagt vind ik Fear Of Music misschien wel hun beste werk. Ik twijfel door de laatste paar tracks op het album, die toch iets minder speciaal zijn dan de A-kant, tot aan Heaven. 9/10 Highlights I Zimbra Cities Life During Wartime Heaven

Mercury Rev gaat al jaren mee in mijn lijstjes, maar eigenlijk ken ik het niet goed. De stem van Donahue is op het randje van aangenaam voor mij, wat mij per nummer wat doet twijfelen. Laat me voorop zetten; Holes is een fantastisch nummer. De opbouw van de dromigere soundscape is heerlijk en ik vind de tekst mooi. Matt Berninger heeft het nummer gecoverd waaruit ook blijkt hoe fantastisch deze in elkaar zit. De rest van de plaat zweeft en droomt mooi, al is het geen 'classic' dreampop. Ik lees iets over de link met Flaming Lips, en dat is goed te horen. Mercury Rev mag vaker terugkomen, al heb ik nu niet meteen zin om de andere platen te checken. Middenmoter. 7/10 Highlights Holes Goddess on a Hiway

Het sfeertje dat wordt neergezet op xx is erg lekker. Intro zet dit echt fenomenaal neer. Wat een sterke plaatopener en echt een cult-nummer geworden door fifa en festivals. De trage dromerige sfeer wordt heerlijk doorgezet, maar the xx klinkt toch anders dan veel andere dreamy indie bands. Volgens mij komt dat twee dingen; 1. Jamie xx - hij is de drijvende kracht achter de band, en iemand die werkt als een producer van elektronische muziek. Dat maakt de muziek van een indie band ritmischer en dansbaarder. In alle nummers zit een soort opbouw en drop, ook zonder harde beat. Jamie xx heeft zelf veel van de nummers van the xx geremixed. 2. Romy & Oliver - de stemmen van Romy en Oliver Sim zijn - in tegenstelling tot veel dreampop bands - kraakhelder. De samenzang van uniek en zeker de stem van Oliver Sim is super helder en fragiel. En ik hou erg van de stem van Romy, die slaat altijd aan bij mij, merk ik. xx van the xx is prachtig mooi en heeft een uniek plekje in de 00's/10's indie-wereld. Ook naar de solo-albums van de drie luister ik graag. Voor een 5 sterren is deze plaat net iets te traag, maar heb er van genoten! 8/10 Highlights Intro Crystalised Basis Space

Geen intro klinkt zo bluesy als die van Roadhouse Blues. Jeetje wat wordt daar de toon mee gezet zeg. Ik zit meteen achter het stuur van mijn pick-up truck rollend over één of andere desert-highway in western states. Let it roll, baby, all night long. En dan die solo, wat een geweld, heerlijk. Tweede hoogtepuntje is Peace Frog. Die intro moet in FIFA 1971 hebben gezeten. Wat een heerlijke plaat is dat zeg en vooruitlopend op de nieuwe tijd met minder Blues, Psychedelica en meer funk en disco. Ik had graag gehoord wat The Doors -met Jim Morrison- had gekund in dit tijdperk. Met Morrison Hotel hebben ze in ieder geval nog een stevig blues-plaatje afgeleverd. 7/10 Highlights Roadhouse Blues Peace Frog

Compleet onduidelijk wat dit album doet in de lijst van 1001 albums. Microshift is een plaat uit 2018 en kan dus teren op drie decennia alternative en indierock. Want Hookworms klinkt op deze plaat als veel andere rock-bands. Met name door de drone-sound klinkt Microshift als bands als Spiritualized, LCD, Hot Chip, etc. De gitaar-riffs doen me denken aan bijvoorbeeld Franz Ferdinand of the Strokes. De stem van de zanger lijkt op die van Brandon Flowers, van the Killers. Waar sowieso de muziek veel gelijkenissen mee vertoond. Dus, uniek? Nee, absoluut niet. Populair? Nee, slechts 2 nummers halen de 1 miljoen streams op Spotify! Matige muziek dan? Ook niet! Ik ga hier eigenlijk best lekker op. 7/10 Highlights Negative Space Static Resistance

Yes, f*cking Sly! Hier had ik zin in. Voor mij is Sly and the Family Stone altijd de perfecte mix tussen Funk, Soul en (Psychedelic) Rock. Het is niet te overly funk (wat ik James Brown of Parliament-Funkadelic soms wel vind). Ondanks heerlijke solo's en improvisatie is het zo toegankelijk als veel popmuziek. Het is minder zwaar beladen als bijvoorbeeld Gil Scott-Heron (lijkt zijn stem wel op), maar bezingt net zo goed dezelfde politieke onderwerpen. En Stand! dan? Die heeft alles! Het nummer Stand! vind ik echt een grandioze opener. Don't Call Me Nigger, Whitey vind ik wat lastig maar is niet slecht I Want To Take You Higher is heerlijke funky en bevat blazers! (Boom Laka Laka!) Somebody's Watching You en Sing a Simple Song zijn prima. Everyday People is prachtig soul-nummer waar je volgens mij het refrein niet niet mooi van kunt vinden. Sex Machine is één lang hoogtepunt, wat een heerlijke jam zeg. En dan afsluiten met You Can Make It If You Try. 5 ballen 9/10 Highlights Stand! Everyday People Sex Machine

Ik vind dit hemaal niks. 2/10

Mysterieus kunstwerk. Super krachtig in al zijn fragiliteit. Either Or lijkt een voortzetting van andere folk-loner Nick Drake (vooral door het gitaarspel) maar Either Or is gelaagder en sferischer dan de bekende Nick Drake. Het mysterieuze en onheilspellende karakter in combinatie met de prachtige folk-songs is de inspiratie gebleken voor een prachtige lijst artiesten. Niet een plaat om vrolijk van te voren, wel super passend bij een groezelige grijze novemberdag. 8,5/10 Highlights Between the Bars Angeles Say Yes

Het meest Simon&Garfunkeligste album van allemaal. Waar de harmonieën hoogtij vieren en het aantal irritante liedjes beperkt blijft. Het album is ontzettend clean en netjes. Maar door het ontbreken van de uitspattingen (die ik dus vaak wat irritant zit) blijft de sfeer er goed in. Allen bij de Dylan-impressie kijk ik even verstoord op, dat had niet gehoeven. En Homeward Bound is natuurlijk de banger waar je niet niet van kan houden. Beter dan gedacht. Highlights Patterns Homeward Bound Flowers Never Bend with the Rainfall 7,5/10

Suede wordt vaak genoemd in het A-rijtje met Blur en Oasis als de echte 90's britpop revelaties. Nu brachten ze Dog Man Star inderdaad ook in 1994 uit, verder is dit album weinig vreugde-verhogend. Wat de britpop-collega's zeker wel is gelukt. Dus niet meer dan terecht dat Suede nooit echter echt bij mij op de radar is gekomen. Een bekende hit (die nu nog steeds voortleeft) kan ik ze dan ook niet toeschrijven. Er zitten op Dog Man Star best wat interessante werkjes tussen, maar géén van allen heeft het in zich een echte stadionbanger te zijn. Het album is daarnaast veels te lang om in z'n geheel tot grote hoogten te stijgen. Wat overblijft zijn de schamele momenten in nummers die tot de verbeelding spreken. Helaas is dat niet genoeg om hier nou een heel enthousiaste review over te kunnen schrijven. Suede mag weer terug op het B-lijstje van 90's britpop artiesten. 6/10 Highlights This Hollywood Life The Asphalt World

Kan je Kanye haten, en dit toch een episch album vinden? Dezelfde twisted fantasy maakt Ye die knurft die hij nu is, maar maakt dit album legendarisch... Ik ben geen rasechte hip-hopper en heb zeker geen intrinsieke voorliefde voor mainstream hip-hop, dus het is vast een stukje nostalgie dat My Beautiful Dark Twisted Fantasy altijd wel goed is aangeslagen. Volgens mij is de reden daarvoor best simpel... de tracks op deze plaat zijn uniek. Dat vind ik er vet aan. Het is geen klassieke hiphop-beat. Mede door de vele samenwerkingen bevatten de nummers ook veel rock en horen we (gelukkig) niet alleen maar Kanye rappen. West is volgens mij (daarvoor rijkt mijn kennis niet ver genoeg) niet perse een hele goede MC. De teksten heb ik -heel eerlijk- nooit echt goed naar geluisterd. Dan blijven met name de lekker harde en opzwepende tracks over. En die vind ik altijd weer verrassend voor een hiphop plaat. En godsamme, hoe vet dat Bon Iver hier op vier nummers mee doet. Zijn verdraaide stem past eigenlijk bizar goed bij deze muziek. En godsamme, gelukkig staat die samenwerking met Chris Martin hier niet op. Dat scheelt weer een ster. 8/10 Highlights POWER Monster (het rapstukje van Jay-Z is vet) Runaway Lost in the World

Meer Elvis = meer van hetzelfde. Niet warm of koud. 5/10 Highlights The Girl of My Best Friend

Eerlijk gezegd zat ik al een tijdje te wachten op een soloplaat van McCartney. De laatste tijd weet ik dat solowerk namelijk steeds meer te vinden en kan het me ook steeds meer bekoren. Tuurlijk, het is een soort Beatles-light. Zonder de rauwheid van Lennon zijn veel McCartney-liedjes geen echte Beatles-nummers. Maar godsamme wat komt er toch een muzikaliteit uit Paul McCartney en zijn Wings. Band in the Run heeft hij zowat helemaal zelf ingespeeld en gezongen. Er is zoveel uit dat brein ontsprongen. Band on the Run was niet het eerste solowerk na the Beatles maar vind ik bij vlagen wel van een vergelijkbare kwaliteit. Het is de muzikaliteit en de geniale simpelheid die het vaak zo sterk maken. Het middenstuk van de plaat laat hier en daar wat steekjes vallen. Nummertjes als Bluebird en Mamunia zijn net iets te weinig. Maar start en finish vind ik echt ijzersterk. Het nummer Band on the Run zit de komende twee dagen nog wel in mn hoofd waarschijnlijk (zoals heel vaak overigens), afsluiter 1985 is geen Beatlesque nummer en de vervreemding van zijn stem is tergend en tof tegelijkertijd. Het nummer, en daarmee de plaat, eindigen groots en meeslepend. Zo, einde van een stukje loftrompet over PM en zijn solocarrière. Ik word steeds meer fan. 8,5/10 Highlights Band on the Run Nineteen Hundred and Eighty Five

Legendary Recht voor z'n raap. Vanaf het begin meteen vol in de vijfde versnelling. Alle jeugdige energie samengepakt in het debuutalbum waar ze (in volle omvang) niet aan hebben kunnen tippen. Geen moeilijk ge-croon van Alex Turner of lang doordachte gitaar-loopjes. Volumeknop open en gas erop, heerlijk. 9,5/10 Highlights I Bet You Good on the Dancefloor Fake Tales From San Francisco Mardy Bum When the Sun Goes Down

Ragged Glory van Neil Young & Crazy Horse heeft mij niet onwijs weten te overtuigen. Neil's vindingrijkheid en het vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden zijn bewonderenswaardig. Hij maakt in 1990 zijn 20ste plaat en vuurt een startschot voor het grunge-tijdperk, wat ik toch zeer kan waarderen. Met name de muziek van Crazy Horse rommelt zich grungy door de plaat. Je hoort de invloed op het vroege Pearl Jam maar ook bands als Wunderhorse hoor ik terug, zeker in F*!#in' Up. Twee zaken storen me echter een beetje. De stem van Neil is onwijs fragiel en 'valt af en toe van de muziek af'. Wanneer er even in harmonie wordt gezongen is het vaak prachtig, maar solo klinkt hij heel kwetsbaar. Ik vind dat lastig te rijmen met het overstuurde gitaargeluid van de Grunge. De onwijze stemmen van Vedder en Cornell, maar ook die van Cobain, passen (althans voor mij) veel beter bij. Neil Young komt qua stem dan weer beter tot zijn recht in de wat meer rechttoe-rechtaan nummers (bijvoorbeeld Mansion on the Hill). En dan natuurlijk de lengte. Lange uitgespannen solo's overtuigen mij eigenlijk zelden. En zeker niet; hoe langer hoe beter. Conclusie: het basisniveau van deze plaat is hoog en kan worden gezien als een echte voorloper (met voorgaande platen) van de grunge. Dat is tof. Maar Neil heeft betere Young-platen gemaakt. 7/10 Highlights Over and Over Love to Burn Mansion on the Hill

Voor mij natuurlijk onmogelijk om dit onbevooroordeeld te waarderen. Een luisterbeurt was dan ook eigenlijk niet nodig om deze review te schrijven. Maar potverdorie wat ben ik blij dat ik toch nog weer 2x Ten van-voor-tot-achter heb geluisterd. Pearl Jam is één van de eerste bands waar ik echt verliefd op werd en ben jarenlang toch wel beetje fanboy geweest van Eddie Vedder. Zijn stem is geweldig en de frustratie en boosheid die je hoort op Ten zijn zo ontzettend oprecht. Dat zie je ook terug in eerste live-opnames van PJ. Was ik altijd zo sick vind om te bedenken is dat Pearl Jam als band én Ten als album echt in zo'n korte tijd is ontstaan. Mother Love Bone verloor zanger Andrew Wood in 1990. Stone Gossard zoch mede-muzikanten, maakte wat demo's, die bereikten en tankstation-medewerker in San Diego, die bromt wat terug, paar dagen een kelder in Seattle in, nieuwe band is opgericht en het debuutalbum is klaar. En wat voor één. Alleen de positie van de drummer is in de jaren daarna aan verandering onderhevig geweest. Heel veel woorden hoef ik aan Ten verder niet vuil te maken. Het album raast echt voorbij. Ik vind het jeugdig en simpel, maar tegelijkertijd zijn de nummers best complex. Het is soms best hard, maar varieert met rustigere nummers. De gitaarsolo's zijn vet, maar niet te lang of over-the-top. En ik vind de ADHD-drumpartijen van Dave Krusen echt heerlijk (bijv. in Even Flow of de intro van Why Go). Echter voordat PJ bekend werd waren ze alweer twee drummers verder... Wat mij betreft dus alleen maar loftrompet voor Pearl Jam, Ten en Eddie Vedder. Ik zou toch nog wel eens heel graag naar een concert van ze willen... 10/10 Highlights Alive Black Jeremy Garden Release

Een depressief leven en daarbij komende vroege dood zijn de perfecte ingrediënten om een nagenoeg perfecte discografie te kunnen noteren. Tragisch, maar op niemand meer van toepassing dan Nick Drake. Bijzonder om in deze lijst alledrie zijn albums nu al langs te hebben gehad. Wellicht groeit daardoor de fascinatie voor de artiest Drake, of past het gewoon net iets te goed bij grijze luchten en koude tocht, ik ben toch ook wel erg te spreken over dit album. Op Five Leaves Left zet Nick Drake zijn signature met dikke stift neer. Zijn gitaar en zijn stem; daar draait het om. Alles wat je daarbij plakt is risicovol. Maar waar ik van Five Leaves Left ook een beetje week werd gedurende de plaat, weet Bryter Layter eigenlijk tot het eind toe te fascineren, juist door het gebruik van deze extra instrumenten. De aanwezigheid van een drum is misschien toch net die extra prikkel die mijn millennial-brein nodig heeft die boeiend tot het eind te vinden. En nu ik lees dat John Cale betrokken is geweest bij dit album, kan dat ook haast geen toeval zijn van beschreven bovenstaande. Sterk werk. Ik kan niet kiezen tussen mijn favo Nick Drake. Dus ook deze krijgt 4 sterren. 8/10 Highlights Hazey Jane II One of These Things First Northern Sky

Mooie stem. Lekker sfeertje. Kerststemming. Vette hoes. Veels te lang. Niet afgeluisterd. 6,5/10 Highlights My One and Only

Wat lekker zeg; een fijne toegankelijke jazzplaat op een langzaam donker wordende dinsdag namiddag. De plaat wordt richting het einde wat minder 'makkelijk' maar luistert eigenlijk heerlijk weg. Daar vibe ik vandaag gewoon wel lekker op. Veel trompet, altijd goed. Geen pretentieus gedoe en gewoon heerlijk swingende ritme-sectie. Less is more, zou ik willen zeggen, ook (vooral?) bij jazz. 7/10 Highlights Tuang Guru

Wat een verschrikkelijke albumhoes. Maar wat een spannend en interessant album om naar te luisteren. Met terugwerkende kracht ontdek ik nog aardig wat zeroes-bands die zonder te horen bij een specifieke stroming of hype toch bijzonder mooie platen hebben gemaakt. Dan denk ik bijvoorbeeld ook aan Midlake. En ondanks nooit écht goed iets van Calexico te hebben gehoord, is dit er ook zo' plaat. De basis van de plaat is acoustic-folk, maar ze ontplooien prachtige arrangementen met blazers en strijkers, om dan weer terug te vallen op die basis. Bijvoorbeeld het intro nummer of op Not even Stevie Nicks. Zo'n slaggitaar doet altijd iets bij mij, en herken ik bijvoorbeeld van Neutral Milk Hotel. De plaat gaat daarna verder met nieuwe en compleet andere arrangementen. Met crumble zit er zelfs een volwaardige jazz track met James Bond spanning tussen. Mijn spanningsboog dipt net iets te veel in het middenstuk voor een perfecte score. En die hoes blijft ook echt een grote smet. Dus dan maar 8/10. Highlights Quattro - World drifts in Not Even Stevie Nicks