Ondanks de doodwens van Floris aan het adres van Alanis wilde ik het album niet te pessimistisch in gaan. Ja tuurlijk krijg ook ik hier Anouk-vibes van, maar laten we nou even kijken of we hier toch iets positiefs van weten te maken. Waarschijnlijk is het een stukje nostalgie, maar ik ga vaak wel lekker op de pop-rock sound van de jaren 90. Ik zal dan ook eerlijk bekennen af en toe nog weleens een plaat van the Counting Crows op te zetten. Mijn vader luisterde veel naar de band Live en ook artiesten als David Gray en Supergrass schuw ik niet. In al deze muziek zit een nineties-element dat ik ook terughoor bij Alanis? Guilty? Jagged Little Pill is voor mij op het randje. Er zitten nummers bij die er in gaan als zoete koek, andere songs vallen de verkeerde kant uit. Ik vind You Oughta Know een goede plaat en kon ook genieten van het wat langzamere Mary Jane. Ironic vind ik wel irritant en te poppy. Zo zitten er nog wat vervelende nummers in. Conclusie: Alanis heeft een stem die je herkent uit duizenden en heeft met deze plaat echt 3 monsterhits gescoord. Ik ging gemakkelijk de plaat door. Dat verdiend credits, maar niet meer dan 6. 6/10 Highlights: You Oughta Know Mary Jane