Machine Gun Etiquette heeft alles wat je van een punk-album mag verwachten. En misschien zelfs nog wel een beetje meer. Zoals al eerder is gebleken komt het betere punk-werk (achteraf gezien) niet uit 1976 of 1977 maar net een paar jaartjes later. We horen the Damned andere genres verwerken in de uptempo punk-songs en dat maakt dit album super variabel en interessant. Het orgeltje in I Just Can't Be Happy, piano-intro van Melody Lee. Daarnaast horen we inspiratie uit de psychedelic rock (solo in Anti-Pope) en is keuze voor hun latere goth-rock werk goed te begrijpen. Maar ondertussen staat Machine Gun Etiqeutte gewoon vol met catchy en punky nummers, vaak niet langer dan 2:30. De overlap met London Calling is goed te horen (gelijktijdig opgenomen in dezelfde studio) en Joe en Mick doen af en toe mee op deze plaat, maar the Damned blijft Britser dan Brits, waar the Clash viel voor de aantrekkingskracht van de USA. Ik had the Damned al hoog zitten maar wordt nogmaals bevestigd. 8,5/10 Highlights: Love Song I Just Can't Be Happy Today Anti-Pope