Oh, god. Hoe gaan we dit doe Wanneer zet je dit als zelf-respecterend-muzieksnob nu aan? In de volle spits-trein? Tijdens het werk? Met het risico dat mede kantoor gangers je betrappen? Op een weekendje weg met de familie? Dan moet dat vergelijkbaar zijn met een coming-out. Of gewoon thuis dan? Terwijl vriendin lief staat te koken? Gewoon even lekker Taylor op je oortjes. "Want ik moet deze van een recensie voorzien." Ik voel teveel ongemak hierbij. Taylor Swift is de meest zoete popmuziek waar je als 'liefhebber' verre van wil blijven. Dus hoe voorkom je nou die gêne als je hier naar luistert? Of is is dit volledig te wijden aan alle vooroordelen die bepalen dat ik het ongemakkelijk vind om dit 'gewoon even lekker aan te zetten'. Taylor Swift beoordelen puur op kwaliteit van de muziek is onmogelijk. Natuurlijk is dat ook zeker niet de reden van haar populariteit. Er zijn veel betere zangeressen. Pop, folk of country. Er zijn knappere vrouwen, er zijn inspirerendere voorbeelden, er zijn betere teksten te bedenken. En de muzikale omlijsting is wel het laatste wat uniek is aan Swift. Zij is zo pop, zo mainstream, zo 'normaal', dat dáár de aantrekkingskracht voor de Swiftie in zit. Ze doet précies wat je verwacht. Plaat na plaat, show na show. Na 3x checken of mn oortjes goed waren aangesloten dan toch maar 1989 in de trein opgezet. Beetje stress-zweterig stiekem zodat niemand mij bezig ziet of kan liplezen welke zoete pop-tune ik stiekem meezing. Want 1989 staat boordevol pop-bangers waar je onmogelijk aan hebt kunnen ontsnappen het afgelopen decennium. En die dan !dus toch! voor een stukje nostalgie zorgen... Op 1989 staat veels te veel, 61 minuten aan pop-hits is echt niet nodig en in mijn ongemakkelijke toestand een hele opgave. Toch kan ook ik niet ontkennen dat de plaat volstaat met earworms en er weinig voeding is om de plaat helemaal de grond in te schrijven. Omdat snob-Youri het ook aandurfde, durf ik mijn ongemak ook maar onder ogen te komen. 2 sterren voor de dame die voor altijd aan ons muziek-tijdperk, onze generatie, zal kleven. We hebben het met haar te doen, laten we het dan toch maar (stiekem, een beetje) omarmen. 5,5/10 Highlights Blank Space Bad Blood