Eerlijk gezegd zat ik al een tijdje te wachten op een soloplaat van McCartney. De laatste tijd weet ik dat solowerk namelijk steeds meer te vinden en kan het me ook steeds meer bekoren. Tuurlijk, het is een soort Beatles-light. Zonder de rauwheid van Lennon zijn veel McCartney-liedjes geen echte Beatles-nummers. Maar godsamme wat komt er toch een muzikaliteit uit Paul McCartney en zijn Wings. Band in the Run heeft hij zowat helemaal zelf ingespeeld en gezongen. Er is zoveel uit dat brein ontsprongen. Band on the Run was niet het eerste solowerk na the Beatles maar vind ik bij vlagen wel van een vergelijkbare kwaliteit. Het is de muzikaliteit en de geniale simpelheid die het vaak zo sterk maken. Het middenstuk van de plaat laat hier en daar wat steekjes vallen. Nummertjes als Bluebird en Mamunia zijn net iets te weinig. Maar start en finish vind ik echt ijzersterk. Het nummer Band on the Run zit de komende twee dagen nog wel in mn hoofd waarschijnlijk (zoals heel vaak overigens), afsluiter 1985 is geen Beatlesque nummer en de vervreemding van zijn stem is tergend en tof tegelijkertijd. Het nummer, en daarmee de plaat, eindigen groots en meeslepend. Zo, einde van een stukje loftrompet over PM en zijn solocarrière. Ik word steeds meer fan. 8,5/10 Highlights Band on the Run Nineteen Hundred and Eighty Five