Ragged Glory van Neil Young & Crazy Horse heeft mij niet onwijs weten te overtuigen. Neil's vindingrijkheid en het vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden zijn bewonderenswaardig. Hij maakt in 1990 zijn 20ste plaat en vuurt een startschot voor het grunge-tijdperk, wat ik toch zeer kan waarderen. Met name de muziek van Crazy Horse rommelt zich grungy door de plaat. Je hoort de invloed op het vroege Pearl Jam maar ook bands als Wunderhorse hoor ik terug, zeker in F*!#in' Up. Twee zaken storen me echter een beetje. De stem van Neil is onwijs fragiel en 'valt af en toe van de muziek af'. Wanneer er even in harmonie wordt gezongen is het vaak prachtig, maar solo klinkt hij heel kwetsbaar. Ik vind dat lastig te rijmen met het overstuurde gitaargeluid van de Grunge. De onwijze stemmen van Vedder en Cornell, maar ook die van Cobain, passen (althans voor mij) veel beter bij. Neil Young komt qua stem dan weer beter tot zijn recht in de wat meer rechttoe-rechtaan nummers (bijvoorbeeld Mansion on the Hill). En dan natuurlijk de lengte. Lange uitgespannen solo's overtuigen mij eigenlijk zelden. En zeker niet; hoe langer hoe beter. Conclusie: het basisniveau van deze plaat is hoog en kan worden gezien als een echte voorloper (met voorgaande platen) van de grunge. Dat is tof. Maar Neil heeft betere Young-platen gemaakt. 7/10 Highlights Over and Over Love to Burn Mansion on the Hill