Voor mij natuurlijk onmogelijk om dit onbevooroordeeld te waarderen. Een luisterbeurt was dan ook eigenlijk niet nodig om deze review te schrijven. Maar potverdorie wat ben ik blij dat ik toch nog weer 2x Ten van-voor-tot-achter heb geluisterd. Pearl Jam is één van de eerste bands waar ik echt verliefd op werd en ben jarenlang toch wel beetje fanboy geweest van Eddie Vedder. Zijn stem is geweldig en de frustratie en boosheid die je hoort op Ten zijn zo ontzettend oprecht. Dat zie je ook terug in eerste live-opnames van PJ. Was ik altijd zo sick vind om te bedenken is dat Pearl Jam als band én Ten als album echt in zo'n korte tijd is ontstaan. Mother Love Bone verloor zanger Andrew Wood in 1990. Stone Gossard zoch mede-muzikanten, maakte wat demo's, die bereikten en tankstation-medewerker in San Diego, die bromt wat terug, paar dagen een kelder in Seattle in, nieuwe band is opgericht en het debuutalbum is klaar. En wat voor één. Alleen de positie van de drummer is in de jaren daarna aan verandering onderhevig geweest. Heel veel woorden hoef ik aan Ten verder niet vuil te maken. Het album raast echt voorbij. Ik vind het jeugdig en simpel, maar tegelijkertijd zijn de nummers best complex. Het is soms best hard, maar varieert met rustigere nummers. De gitaarsolo's zijn vet, maar niet te lang of over-the-top. En ik vind de ADHD-drumpartijen van Dave Krusen echt heerlijk (bijv. in Even Flow of de intro van Why Go). Echter voordat PJ bekend werd waren ze alweer twee drummers verder... Wat mij betreft dus alleen maar loftrompet voor Pearl Jam, Ten en Eddie Vedder. Ik zou toch nog wel eens heel graag naar een concert van ze willen... 10/10 Highlights Alive Black Jeremy Garden Release