Op Doolittle vielen alle stukjes op z'n plek en vonden the Pixies de ultieme mix tussen schreeuwen en cathiness. Op Surfer Rosa is het nog allemaal wat ruiger en meer lo-fi. Maar I love it. De eerste helft van de plaat is fenomenaal. Al met al ga ik toch te goed op het manische geblaf van Black Francis en het hoge tempo van de riffs en intro's. Pixies hebben een unieke eigen sound weten neer te zetten die geïnspireerd was uit punk-acts maar toch weer nieuw en actueel was in de tijd dat het uitkwam. Where is My Mind is de beste song van the Pixies in mijn ogen en heb ik (als ik het me goed herinner) ten tijden van de rrrrright2000 op #1 gepositioneerd. Iets wat ik hedendaags zomaar nog eens zou kunnen doen. De tweede helft (na Where is My Mind) laat wat te wensen over en is (lijkt me bedoeld) rommelig en slordig. Zoals in een nummer als Vamos. Maar ook daar komt het toch weer samen in de laatste 30 seconden, als ook Kim Deal gaat meezingen. Het is maar even, maar ook dat is toch weer even een banger. Door de rommeligheid wringt zich het legendarische uniek geluid van the Pixies. En de cover is fantastisch. 9/10 En dan moet Doolittle nog komen! Highlights Where is My Mind Bone Machine Gigantic Tony's Theme