Wat een waanzinnig iconisch album is dit. En daar ben ik vaak ook wel kritisch op, want op een gegeven moment is het iconisch omdat het iconisch is. En dan is vaak niet de kwaliteit van de muziek de reden daarvoor maar danwel de albumhoes, het charisma van de zanger of een specifiek verhaal over de band of het album. Voor deze exercitie van 1001 albums duik ik daarom wél even in de kwaliteit van de muziek en wat ík daar van vind. Ik weet nog dat toen ik zelf een beetje muziek begon te luisteren (we spreken hier 2007/2008) mijn vader Nevermind op CD kocht ('die moet ik hebben'). Ik vond dat een bijzondere keuze gezien zijn muzieksmaak, maar ook wel erg stoer ofzo. Nevermind gaat dus al way back, en ondanks de ruigheid van gitaren en Kurt zijn stem, is het altijd heel toegankelijk. En godsamme, als je je plaat kan openen met Smells Like Teen Spirit... Hot damn, dan zit de spirit er wel in. In Bloom erachteraan (echte grunge-kraker) en dan Come as You Are. De lat is hoog gelegd. Nevermind hoort in het grunge-hokje wat betreft genres maar is eigenlijk wel veel breder dan dat en dat maakt het kwalitatief ook z'n goede plaat. In Breed en Lithium is puur grunge (en genieten), andere songs zijn meer hardrock (Territorial Pissings, Stay Away) maar worden prachtig aangevuld met de zachtere nummers; Polly en Something in the Way. Die twee zijn ook echt fenomenaal in de MTV Unplugged versie. Ik vind de tweede helft van de plaat soms wat moeilijker, maar door de variatie wel echt super boeiend. Misschien is het enige smetje dat ik Nevermind een sterkere en iconischere afsluiter had gegund. Het geluid van Endless, Nameless vind ik (zeker na Something in the Way) niet satisfying. Toch ga ik voor 5 sterren. 9/10 Highlights In Bloom Polly Stay Away Something in the Way