Oude blues in een modern jasje. Niet altijd met de gewenste uitkomst, maar vaak wel met een betere productie. Dat is ook goed te horen op Hard Again. De plaat begint meteen met de Muddy Waters-klassieker; Mannish Boy. En als je met het beste werk begint, hoe houd je dan het niveau op de rest van de plaat hoog? "Door gewoon hetzelfde te blijven doen" moet Muddy gedacht hebben. Eer ik bij Little Girl ben aanbeland kan ik mij niet herinneren of er een nummer ten einde is gekomen, of dat ik nog steeds naar een solo van Mannish Boy aan het luisteren ben. Op de hele plaat is Muddy heerlijk aan het bluesen, maar is het wel veel hetzelfde. Eigenlijk is alleen I Can't Be Satisfied een beetje anders (Seasick Steve avant la lettre) en een break in de verder continue blues-stroom. Well, I'm not satisfied enough by that... 6/10 Highlights Mannish Boy I Can't Be Satisfied