Iconisch 90-s Britpop album. Daarvoor vind ik 1997 altijd best last. Van veel nummers hebben beetje een Stone Roses vibe (Catching the Butterfly), maar dat was bijna een decennium eerder. En ook de hoogtijdagen van Oasis en Blur waren een paar jaar eerder. Op Urban Hymns staan natuurlijk een paar echt fantastische nummers. De rest is sferischer maar helaas niet echt sterk. Eigenlijk komt het er op neer dat waar het lijkt op Oasis (Space and a Time) of Stone Roses, het eigenlijk net iets minder is. Daar waar afwijken, zijn ze sterker. Hierbij vind ik Lucky Man de uitzondering. Dat zou ook één van de beste Oasis nummers zijn geweest, mits van hun. 7/10 Highlights Bitter Sweet Symphony The Drugs Don't Work Lucky Man