Nick Cave is een grower. Niet alleen zijn nummers of zijn platen maar de hij als artiest. Op een gegeven moment luister je een paar jaar muziek en stuit je op Nick Cave. Vind je jezelf een beetje respectabele snob, dan moet je het eigenlijk wel tof vinden. Blijkt dan toch lastig. Dan verschijnen en nieuwe platen en probeer je het toch telkens maar weer. En nee, toch niet echt raak. Dan is het de titeltrack van een vette serie. Hmm, toch wel vet die stem. Maar dat oeuvre, taaie kluif. En dan toch ineens, hier en daar een track die in de smaak valt. Op een gegeven moment is Nick Cave's oeuvre een aantal jaar onderdeel van je afspeellijsten en is Into My Arms uitgegroeid tot één van de meest prachtige nummers ooit gemaakt. Nummers van Nick Cave zet ik weleens voor een tweede of derde keer aan, op repeat. Ik doe dat eigenlijk nooit, met geen enkel andere artiest of genre. Omdat het dan bijna klikt, omdat je het even voelt en realiseert. Ik vind dat echt zo vet bij Nick Cave. Dus ja, het is 100% afhankelijk wanneer je dit luistert. Wanneer op de dag, in het jaar. Maar ook wanneer in je eigen muziekleven. The Boatman's Call raakte mij wel deze luisterbeurt en deed me weer realiseren wat een unieke artiest Cave is. 8/10 Highlights Into My Arms (waarom is dit je openingsnummer??) People Ain't no Good Green Eyes