Muziek is prachtig, het spel van Piazzolla ook. Fantastische vioolpartijen maar helaas ook de hele tijd de vibrafoon van Burton.
In die tijd inventief. Jazz-rap maar dan beter dan al die andere. Muzikaal. Maar niet mijn ding.
Prachtige samenzang, vooral op het titelnummer. Als album inconsistent, met het drakerige El Condor Pasa en het totaal overbodige Bye Bye Love. Te veel filler als Why Don’t You Write Me en Baby Driver. Maar ja, met The Boxer en The Only Living Boy In New York en het titelnummer toch een aantal prachtig uitgevoerde tijdloze klassiekers bij elkaar.
Sterke songs, fantastische muzikanten maar zo live op een of andere manier pakt het me niet.
Niet mijn ding.
Zo ontzettend Britpop. Ik begreep toen al niets van de “strijd” tussen Oasis en Blur (kwam van de broertjes Gallagher natuurlijk). Blur springt eruit met inventieve riffs, ritmes, britgekte, melodie, zwaar, ruig en pop-licht. Is natuurlijk voor al die Britpop gitaarbands die hierna kwamen een voorbeeld gebleven. Zonder Blur geen Franz Ferdinand en Stereophonics. Maar ook alle eigentijdse bands inspireerden elkaar, Travis, Super Furry Animals, Manic Street Preachers. Mooi album, sterke nummers.
Niet zo pakkend.
Muziek is prachtig, het spel van Piazzolla ook. Fantastische vioolpartijen maar helaas ook de hele tijd de vibrafoon van Burton.
Fantastisch, beste album dat niet zo gewaardeerd wordt als enkele andere. Maar stiekem zijn de nummers (waarvan de helft al eens in een eerdere vorm opgenomen was) stuk voor stuk sterk. Experimenten met instrumentatie, koortjes, loodzware riffs en lichte melodieën, maar misschien is dat wel meer dan de eerdere platen, zeer sterke teksten. Vanaf de eerste keer dat ik het album draaide tot nu toe mijn all time favorite van Marley!
Melodieus, lekker 70s.
Heerlijk, weer helemaal terug midden jaren negentig. De breaks zijn niet zo sterk als Roni Size of Goldie, de zang blijft wat vlak (het is geen Lamb) maar de combinatie van synth-tapijtjes, zalvende zang en amen-breaks is in bijna ieder nummer sterk. Meer persoonlijk misschien maar de simpele four to the floor van Wrong is dan eigenlijk het zwaktebod binnen een album waarbij je continu tussen kabbelende achtergrondmuziek en gesyncopiseerde botsende junglebeats alert blijft. Heerlijke flow.
Wat een album om te draaien op de dag dat de Queen is overleden.
Dit album heeft zo veel losgemaakt. Voor mij persoonlijk de introductie in conceptalbums, prog, songschrijven. Als album valt er nog wel wat op af te dingen. Waters heeft zich uit kunnen leven maar de sterkste momenten zijn toch als Gilmour de dag komt redden. Comfortably numb en Run like hell zijn pakkend, poppy én rockend. Maar toch, de voor een progband experimentele Vera, Bring the boys en The trial maken deze plaat tot wat het is. De drie versies van Another brick in the wall zijn zo sterk, wát een album. Zes sterren!
Het album met de hits. Legs, Gimme all your lovin’. Volledig gemaakt, opgenomen, geproduceerd om te scoren. Nog steeds met de good ol’ ZZ Top vibe. Dit in tegenstelling tot het aanpassen van de voorgaande albums om beter aan te sluiten bij de jaren 80. Persoonlijk houd ik meer dan Rio Grande Mud en Tres Hombres - dus in de gerestaureerde ehm originele versie! Toen ik eind jaren 90 bij een concert van ZZ Top was bleef de zaal volledig stil staan tot de nummers van Eliminator voorbij kwamen. Een blokje badmutsen en bontgevoerde gitaren (die Billy en Dusty ronddraaiden) en daarna was het weer tijd voor Southern Boogie… en de zaal stond weer stil.
The Joshua Tree is productioneel een grote stap, maar vooral ook qua thematiek en feel. The unforgettable fire is een fantastische plaat waar Eno en Lanois de Ierse rock in een stadiumgroot, ambient geluid verpakten. Met The Joshua Tree werd de muziek puntig, pakkend en zijn de laatste restjes new wave verruild voor Amerikaanse roots en southern rock en gospel. Sowieso is dit een Amerikaans album, de teksten, de thema’s en de inspiratie. De A kant bestaat uit sterke nummers, allemaal goed voor een single, hoewel ze niet allemaal zo zijn uitgebracht. De B kant is wat experimenteler (Trip through your wires en Mothers of the disappeared) maar blijft overeind. Revolutionair is het niet, toch is dit het U2 album waar je aan moet denken als bands stadionrock maken. Dé inspiratie en ook 35 jaar na dato nog steeds, samen met The unforgettable fire, het beste dat U2 heeft gemaakt.
Ongelofelijk. Een half jaar na Black Sabbath, hun eerste album, kwam Paranoid. Waar het eerste album nog duidelijk gestoeld was in de destijds bijzondere populaire blues, maar dan zwaarder gespeeld en met heerlijke horror-teksten, is het tweede album qua geluidsbeeld weinig verschillend, maar in compositie en stijl een enorme sprong. Dit is geen blues meer maar echte heavy metal. De kolossale riffs van War Pigs, Electric Funeral, Iron Man zijn ongekend en hebben de basis gelegd voor zo veel verschillende metalstromingen. Niet alleen rechtstreeks (Alice in Chains’ Dirt is Electric Funeral) maar vooral in riffage en stijl. Doom metal en stoner zouden niet zonder dit album hebben bestaan. Sterker nog, ieder album van Orange Goblin is een poging om Paranoid opnieuw te maken. Het titelnummer Paranoid was een soort nagedachte, in 20 minuten geschreven en opgenomen, en het staat nog steeds in talloze top 100s bovenaan. 52 jaar na dato blijft Paranoid inspireren.
Wat een album. In 1995 was alternatieve rock ongeveer op z’n grootst op de radio (in Nederland KinkFM) en op de (toen nog) muziekzenders MTV en TMF. Een sterke stem, ijzersterke composities van Glen Ballard en de teksten die oprecht, gevoeld, en met humor of een middelvinger gezongen zijn. En dan ook die sterke eerste single You oughta know met Flea en Dave Navarro maakte alles vloeibaarder. Zes sterke singles van één album. Ze heeft het niet meer kunnen evenaren, maar goed, als dít je legacy is dan mag je dik tevreden zijn. Het is rock, stevig genoeg (legit) maar ook poppy en meezingbaar.
Long as I can see the light. Het album waar dit nummer op staat is natuurlijk per definitie al het beste album van Creedence. Tja, op de best of albums na waarop je natuurlijk nog meer singles vindt dan op dit album (6 van de 11 nummers!). Het zuidelijke in de muziek (swamp rock, southern rock) zat er al in op de eerdere albums en - niet alle nummers zijn even goed - de breedte, met name de toevoeging van soul naast de rockabilly en country rock is groot. Prachtig.