Laatste plaat voordat de nummers verdwenen en de timbres volledig overnamen. Passend ook de eennabeste Radiohead plaat. Ik vraag me wel eens af wat er zou zijn gebeurd als Greenwood There Will Be Blood niet ook had gedaan dit jaar. Vermoed dat Yorke alsnog de boel naar zijn onverbiddelijke zij- en soloprojecten had getrokken. Als jonge tiener gekocht op CD en 15 steps drie keer op rij in de woonkamer aangezet op cd speler voor het van mijn moeder uit moest. Blew my mind at the time. Is prima plezant plaatje tegenwoordig.
Je zou door de mythische status en kluwen aan lore van mensen als Little Richard ("wist je dat Hendrix gitarist van zijn band was maar Richard hem ontsloeg omdat, and I quote `I'm the one who's going to look pretty on stage`" "James Brown deed alsof hij hem was als hij dubbel geboekt was" etc.) de muziek bijna vergeten. Zijn hot streak tussen zeg 1955-1958 is gestoord consistent. En dan fysiek en muzikaal aftakelen en 60+ jaar moeten worstelen op een sinusgolf tussen queer en homofobe priester. Wat een nalatenschap.
Of er platen zijn die je "moet" luisteren voor wat voor reden dan ook weet ik nog niet zo zeker, maar als die er zijn zit deze er tussen. Swingt nog even hard als dat hij (vermoedelijk) deed in '57. En een stem die tot de dag van vandaag tienduizenden pogen te repliceren. Het origineel is nog niet overtroeft.
*snuuuuuurk* wat? Stond er een plaat aan?
Archetypisch voorbeeld van het zeer succesvolle genre "hipster liftmuziek"
Opgenomen in weet ik hoeveel studios en de mix is nog steeds een wasmachine ontworpen om de zwaar ondermaatse songwriting te verbergen.
Lidl-huismerk Springsteen
Mom can we have Neil Young
No we have Neil Young at Home
Neil Young at Home:
Kan op de radio uitgezonden worden als goedkoop alternatief voor diazepam om zorgkosten te drukken.
Ik kan nog wel even doorgaan.
En lang dat het duurt ook.
Eerste plaat die voorbij gekomen is die ik nog nooit had geluisterd. Met de disclaimer dat het 1-5 sterren systeem erg beperkend voelt en ik moeite heb met een 10/10 by way of 5/5 uit te delen voor iets wat nog geen tijd heeft gehad om te bezinken, is dit meteen een hit.
Bewijst maar weer eens dat postpunk een term is waar je echt geen fuck aan hebt. Meer Go-Betweens dan The Fall, wat een goed ding is. Minder b6 voor de 420-serge-it lezer, zo u wilt. Heeft veel elementen die toekomstige genre genoten uit het oog zullen verliezen. Groove, melodie, humor et al. De sax is geen gimmick en de texten zijn doorspekt van het charmante soort adolescente geilheid. Nadat de snappy 41ish minuten (maken jullie aantekeningen War on Drugs?) voorbij waren begonnen we gewoon weer bij het begin, en toen nog een keer.
Wie stuurt een mailtje naar de maker met een verzoek om een PRtje te openen voor iets van authenticatie en een 10 punten schaal voor recensies? Het is weer moeilijk vandaag.
Hoewel ik respecteer wat deze plaat heeft gedaan denk ik dat ik toch de voorkeur geef aan de Ray Charles die soul heeft uitgevonden boven de Ray Charles die country heeft heruitgevonden. De schok van een zwarte artiest, uit het zuiden weliswaar, die Tin Pan Alley uitspeelt en een zelfgenoemde country plaat uitbrengt is niet te onderschatten, en de impact zal ongetwijfeld enorm zijn geweest als ik contemporaine schrijvers mag geloven, maar het beklijft me puur op inhoud niet zo. Er zitten uiteraard wat bangers op, stem sterk, arrangementen prima, dat weet de lezer geheid ook, maar over de volle lengte van een dubbel CD drijf ik toch beetje weg. Kom uit op een 7 met weinig tijd om het opnieuw te luisteren. In een lijst van "Platen Die Je Moet Luisteren TM" maken we er dan maar een 3 van.
Oud forumgenoot, ja echt ja, poneerde regelmatig de heuristiek dat de Beach Boys slechts op twee niveaus werkten: afgrijselijk als het over surfen of auto's ging en anders goddelijk. Kon niet goed gaan met deze albumtitel.
Mijn smaak werkt toch minder binair blijkt. Het is bij lange na niet hun beste, maar zelfs middelmatige Beach Boys heeft genoeg om te boeien. Strafpunt voor Disney Girls, wat verdacht veel weg heeft van een Michael Buble avant la lettre. Bonuspunt voor Student Demonstration Time.
RIP Brian Wilson en fuck Eugene Landy trouwens. Pet Sounds op met een Who's My Eugene kicker vanavond.
Ik dacht dat dit heel moeilijk ging worden en ik de kwaliteit van het album moest afzetten tegen de rechtzaken en de onbeantwoorde vraag hoeveel ervan gemaakt, en hoeveel gestolen, is door Hill. Gelukkig was ik het tegen het einde ook gewoon zat. De rap nummers zijn aanzienlijk beter dan de zang nummers die helaas in al hun me-he-he-he-he-li-hi-hisme rijke antiglorie de overhand hebben. Productie is nice en dus vermoedelijk meer New Ark dan Hill, maar anno 2025 kan ik dat op menig plaat vinden zonder Hill haar stem er overeen.
