Had best een aardige band kunnen zijn met een andere zanger. Dit album is het equivalent van ‘s nachts muggen op je kamer hebben. Die heb ik liever. Beste: Weird Fishes/ Arpeggi Minste: Body Snatchers / House Of Cards Albumhoes: Heel herkenbaar / heel lelijk. 2/5

Louter bangers. Zet dit aan op de fiets/wandeling en halveer de googlemaps tijdsindicatie met een grijns op je smoel. Een van de eerste schreeuwerds in de mainstream muziek. Ja het klinkt nu wat primitief in de rijmpjes en de herhaling van muzikale ideeën, maar niet meer dan in vele andere hedendaagse genre’s. Had persoonlijk meer van de wat tragere 6/8 klappers als ‘Can’t Believe You Wanna Leave’ gelust. Al met al zéér aanstekelijk, een dijk van een stem en een opzwepende band. Het trekt nog steeds iedere keer m’n aandacht als de band stilvalt en LR even acapella kan knallen. Uitstekende mix in mono (geen onluisterbare early stereo mix à la beatles met een kompleet drumstel wat vol in enkel je linker oorkanaal wordt gemikt) met Little Richard altijd voorop, maar ook spotlights op saxofoon (al haalt de ronkende sax het soms kwa intensiteit net niet bij de iconische kraak van LR) en drums waar nodig. Beste: Rip It Up / She’s Got It / Can’t Believe You Wanna Leave Minste: ¯\_(ツ)_/¯ Albumhoes: 5/5 schreeuwende zwartwit foto op knal oranje en boldass lettergebruik, I dig it.

First time met dit album/deze band. Volgens mij kon dit prima in 40 minuten. Meestal ga ik juist goed op het wat uitgestrektere spul maar ‘t kan hier wel echt kabbelen. De vocals zijn er wel maar meer als sfeer en nodigen daarmee niet om actief te luisteren. Af en toe wel geinige mixkeuzes als een loeiharde (maar softe) gitaar op Suffering, die vervolgens een beetje aan ‘t noodlen slaat. Of de delays op de drums van Dissapearing en de bitcrushed snare die sporadisch langs komt, nice. De drums op Under The Pressure die op 5:25 voor de laatste paar maten nog even op alleen links geklapt worden, cool effect als het niet een heel nummer/album lang is à la early beatles stereo. Anders dan dat zijn er weinig dingen die eruit springen. Deze tracks leunen op slechts 2 akkoorden (en bij Suffering de juiste 2 (( I, IV)) heerlijk). Zo ook op Dissapearing (en grote delen van Under the Pressure) maar dan (IV, V) net wat minder heerlijk. Op An Ocean In Between The Waves is het minuten lang (VI, V) waar ik dan weer helemaal slecht op ga. Dan zijn 7 minuten erg lang. Excuseer de muzieknerderij. Doet soms denken aan tracks van Jesus and the Mary Chain maar dan heel soft. Of hoor ik een Springsteen/ Tom Petty achtig anthem (Burning) maar dan heel soft? Soms 80s wave als inspiratie. Al met al denk ik dat dit erg lekker weg luistert in de zon. Het is heel veel major key (yay!), strummy gitaren, softe synths en soms ritmisch stuwend. Het snoozegevaar ligt wel voortdurend op de loer maar mocht je in slaap vallen en 5 minuten later wakker worden heb je én niks gemist, én een dikke kans dat je nog steeds naar hetzelfde nummer aan het luisteren bent. Beste: Lost In The Dream / Suffering / Burning / Red Eyes Minste: An Ocean In Between The Waves / The Haunting Idle Albumhoes: Ondanks ik dit nooit geluisterd heb, zit deze hoes wel in m’n hoofd sinds release in 2014, samen met dat Warpaint album wat volgens mij rond dezelfde tijd uitkwam en een soortgelijke groengele wazigeheid was. Blijkbaar trekt me dat dus wel maar hij doet me een beetje sad aan en dat voel ik niet bij deze plaat. Misschien moet ik ‘em nog eens luisteren en meelezen 3/5

Vreemde vocal style, pretty cool. Doet me ergens denken aan Sex Pistols maar dan wat terughoudender. Sax is zeer welkom op deze plaat. Lyrics gaan van half poëtisch tot kort door de bocht maar wel open voor interpretatie, en van outdated tot relevant. Het album begint heel vet maar ik ben het toch snel zat, en zet het niet snel nog eens op denk ik. Beste: No Tears / She Is Mine / Pretty In Pink Minste: So Run Down Albumhoes: Love it! 5/5

Wow! Nooit echt in Ray Charles gedoken. Kende al veel hits maar dan gezongen door andere country artiesten door de jaren heen. Deze zijn onderdeel van de traditionals/classics en ik ken vooral uitvoeringen van: You Don’t Know Me, Born to Lose, It Makes No Difference Now (Willie Nelson), I Love You So Much It Hurts, Your Cheating Heart (Patsy Cline, Hank Williams), Hey Good Lookin’, Take These Chains From My Heart (Hank Williams) Niet zeker of we voor vol. 1 én 2 gaan, maar ook 2 is zeer de moeite waard. Nummers die ik niet kende als 'Teardrops In My Heart: Insane. Je hoort en voelt de pijn/sadness. Ik wist niet dat Ray Charles zo kwetsbaar kon klinken in z'n stem. Allemachtig ik smelt. Hetzelfde gaat o.a. op voor 'No Letter Today'. Random ander hoogtepunt: de If I Can Hmmmm's Like a Morning Dove in 'Careless Love' zijn echt enig. De productie, strijker/blazer arrangements klinken allemaal top notch. Uberhaupt zeer fan van de strijkers + koortje + glockenspiel combo. De zachtste drum brushes en contrabass, allemaal even warm en soothing. De meer uptempo songs zijn ook strak en snappy, al niet helemaal mijn ding. 'Hey Good Looking' vind ik toch minder dan de Hank Williams versie, al werkt hij wel prima ook zo swingy. Een beetje hetzelfde effect als Al Green's versie van 'For the Good Times' van Kris Kristofferson. Het werkt prima maar klinkt eigenlijk te funky. (alsof 'te funky' ooit iets negatiefs was) Maar 'I Love You So Much It Hurts' gaat toch wel bijna voorbij aan de Patsy Cline versie waar ik toch al een jaar of 20 zeer verknocht aan ben. Heel vet om deze country songs in een iets ander jasje te horen. Ik kende wel crossovers en dueten met Willie Nelson, (die heeft ook een uitmuntende versie van 'Georgia On My Mind') dus hij was nooit echt ver weg, maar toch vrijwel langs me heen gegaan. 'Georgia' is verreweg het meest bekend van Ray. Tevens niet geschreven door hem. Maar dat is wat deze man wist te doen met nummers van wie dan ook: bedrukken met de onlosmakelijke Ray Charles stempel. Oh ja hij is ook nog eens best aardig op de piano trouwens. "I think Ray Charles did as much as anybody when he did his country music album. Ray Charles broke down borders and showed the similarities between country music and R&B." - Willie Nelson Beste: Teardrops In My Heart, Teardrops In My Heart, Teardrops In My Heart, Teardrops In My Heart, Teardrops In My Heart, Teardrops In My Heart x100 <3 Minste: ? Albumhoes: Banger 5/5

Don't Go Near The Water: Een waarschuwing / call to action, een waardige album opener. Aankondiging van het einde van de surf-sound/ethos van The Beach Boys. Long Promised Road begint zo mooi, en is prachtig in de rustigere stukken, voor 1971 zijn dit vrij lijpe synth arps. Moderne productie. Wel van type dat je zachter zet tijdens de refreinen ipv harder. Kinderlijke stemmetjes en een goeie dosis humor + sound effects in 'Take A Load Off Your Feet'. Ook hier weer allerlei experimentatie met het pannen van vocals en andere gekkigheid. Disney Girls: Nog nooit Dinsey gehoord met drie lettergrepen en zeer spacey vocal harmonies in de break op 2/3 van de track. Student Demonstration Time: Dope. Denk de hardste kickdrum van alle albums tot nu toe. Heel vette synth sirenes. Nog altijd relevant. Het swingt eigenlijk te hard voor het onderwerp. Feel Flows: "There is a point in the song where you hear a synth and then there’s a "swoosh" sound. Carl and I have been told by a number of girls that that was the closest they’d heard to the sound that would go with an orgasm." Jack Rieley (manager, co-producer). Oke. Lookin' At Tomorrow: Crosby Stills & Nash hadden de 'tu du duuhs', Beach Boys hadden de 'pa pa paaahs'. Door de vocal effects toch nog best dope. A Day In The Life Of A Tree: Intens, ietwat knullig, prachtig :( 'Til I Die: zeer fan van de volume jump bij de eind mantra. Surf's Up: Ergens spannend, maar wordt niet echt ingelost. Toch vet. Flarden van trompet, glockenspiel en sitar worden geïntroduceerd om nooit meer terug te komen. Nice. Allerhande 'early' studio experimenten en goede songs / ideeën komen samen op een best wel samenhangend geheel. Beste: Feel Flows / A Day In The Life Of A Tree Minste: - Albumhoes: Best wel depressing maar mooi. Knoopt het 'einde van de surf era' aan mekaar. Blijkbaar gebaseerd op een sculptuur genaamd: End Of The Trail. "The art historian Carol Clark said that the work has been interpreted from multiple perspectives. Some have seen it as a statement that Native Americans were destined to die out as part of the progress of America, and others have seen it as an indictment of the government destroying an entire culture" Dark. Wat een move. 4/5

Cult Classic, altijd hoog in de lijstjes en verplichte mention in Hip-hop lijstjes. Ik heb dit door de jaren heen al een paar keer ff snel gechecked, maar ben er nooit echt ingedoken. De stem herken je meteen, alleen al gebaseerd op die ene track Killing Me Softly (The Fugees). Ze zingt én rapt, heeft een sterke stem en door deze verschillende smaken brengt ze heel veel karakter mee op deze plaat. Er staan een aantal bangers op: Lost Ones, Doo Wop (That Thing), Ex-Factor, Every Ghetto, Every City. Persoonlijk vind ik dit veel te uitgeklede beats. Het werkt alsnog wel als bij Lost Ones op 2:05 dat echte 'refreintje: But You Really, Lost One' komt op die melodie/ritme van 'bam bam bidam, bam bam' en heel chill synth-gitaar-lijntje. Plus ze laten daardoor wel veel ruimte over voor Ms Hill om haar ding te doen. Ze zingt met meerdere overdubs een paar nummers helemaal vol met allerhande zanglijnen en herhalingen van eerdere zinnen + adlibs. Bij het ene nummer heel sterk, bij het volgende nummer een brei met weinig richting. Ook de collab met Mary J. Blige komt hierdoor niet echt tot z'n recht. Achtergrond koortjes, en Mary en Lauren die elkaar soms afwisselen / aanvullen / strijden voor de plek vooraan in de mix, waardoor niemand eigenlijk de spotlight krijgt en het geheel een vrij messy overkomt. Ze namen ook echt wel de tijd. Het was toen nog gebruikelijk om een 3e verse te hebben in een hiphop track. Het feit dat je voor het eerst het iconische mantra 'That Thing, That Thing, That thiiiingg' hoort op 1:45 van de track (zelfde idee als bij Lost Ones), is best insane. (ik zie nu dat ze in de videoclip dat wel ff naar voren hebben geschoven) Het intro, de klaslokaal skits aan het einde van nummers waarin de leraar vraagt aan de kiddo's wat liefde is maken het in combinatie met de hoes ('t schooltafeltje) en de titel een cool thema/concept. Verdere thema's als 'wat moet een artiest zijn?' in Superstar (waar de 1e rap-verse pas begint NA 3 MINUTEN) holy hell, fuck conventies, en een hoop religie thema's en verloren liefde, en voor jezelf kiezen maken het gevarieerd genoeg, maar toch een best lange zit in de schoolbanken :))))))) Al met al dig ik de meer rap tracks harder dan de alle religieuzere tracks. Hoewel ik soms best goed ga op gospel dingen, trekt het me hier helemaal niet de kerk binnen. Ik kom ook niet echt met nieuwe inzichten naar buiten. Beste: Lost Ones, Doo Wop, Ex-Factor, Every Ghetto, Every City. Minste: The Miseducation of Lauren Hill, When It Hurts So Bad, To Zion. Albumhoes: Beaut 5/5

Cash. Prachtige stem. Aged like a fine wine. Als country fanaat ben ik niet echt fan van early Cash spul. Het merendeel is namelijk het snellere type country met die classic locomotief achtige trein beat, dunne flappy gitaren en wel een iconische stem, maar een die me niet meteen raakt. Maar dan heb je het door Rick Rubin geproduceerde 6 tal 'the American Recordings'. Net als een Leonard Cohen was de stem inmiddels 5 octaven gezakt en zwaarder dan ooit. Dit maakt 't warme, maar ook een imponerende stem, en je moet eigenlijk wel luisteren. De productie is modern in de zin van, alles is lekker hard, compressed en droog. Maar het instrumentarium is meestal ondersteunend en veelal akoestisch. We hebben allemaal onze ideeën over Rick Ruben en de loudness war etc etc. Ja shit is te hard en meerdere stukken op nummers kraken/distorten onnodig. Vooral vreemd om dat te horen bij akoestisch spul omdat eigenlijk geen enkel van de gebruikte instrumenten echt luid is. Er wordt vaak gehaat op Ricky want alles is zit tegen de rand van kapot aan en is onnodig hard gecompressed. De laatste jaren zien we veel beeldmateriaal van ons Rickert en het lijkt me toch sterk dat deze man ook maar iets te maken heeft met de mixing en mastering van deze platen, of iets in het daadwerkelijke productie proces, en meer dient als spiritual guidance. Volgens mij moet je bij Vlado Meller (mastering) zijn met je fakkels. Hoe dan ook, was ik zeer teleurgesteld toen ik als tiener Hurt hoorde en zeer was aangedaan door de performance en dit ff op repeat had staan en het me begon op te vallen. Meerdere versies gedownload om te kijken of het niet aan een slappe mp3 lag, maar zelfs op de cd die ik uiteindelijk kocht was het drama vanaf 2:50. :( It still 'hurts'. Enfin. The Man Comes Around: Goede opener. Begint en eindigt met bijbelse passages over een paard wat DEATH heet. Lets go. Hurt: Nog steeds zeer intens. Beter dan het origineel. Give My Love To Rose: Wow. Mooi voorbeeld van hoe je in country een zeer tragisch verhaal vertelt met een simpele begeleiding. "3 chords and the Truth" noemen ze dat ook wel. Ik zou er nog aan toe willen voegen dat dit best 3 majeur akkoorden mogen zijn. Bridge Over Troubled Water: Prachtige versie met Fiona Apple. Een stuk beter dan het origineel. I Hung My Head: Lovely. Wel een klein tikkie awkward soms in de vocal timing. Alsof iemand voor 'em staat met zo'n A2 formaat papier met elke keer 1 zin van de lyrics er op. (heb later het origineel van Sting gechecked en die is in 9/8, dus wel blij dat ze deze gewoon 4/4 hebben gelaten.) Nog steeds nice though. The First Time Ever I Saw Your Face: Prachtig, maar ook hier heeft het iets vreemds en aliens. Het tempo ligt zo laag dat de pauzes tussen de zinnen eindeloos lijken, en dan valt het me ook opeens op dat de vocals zo 'schoon' zijn geknipt, dat er geen enkel adempje te horen is voor een zin begint. Alsof Cash met een aan/uit knop die zinnen in klapt. (dit zal wel het geval zijn voor elke track en een productiekeus. Wie weet had ie wel een loeiharde neusfluit die alles anders had verziekt) Ondanks dat toch heel mooi en indringend. De trage accordeon die lage akkoorden speelt, beautiful. Personal Jesus: Net zo ongezellig als het origineel. Boring. In My Life: Very cute. Met de glockenspiel. Nog steeds een ranzig gitaar dingetje eigenlijk. Sam Hall: Speels, leuk. Gaat nog best wel los, dope. Danny Boy: Sick. Zwaar orgel spul. Tranentrekker. Helemaal op het einde 3:03 gaat het orgel opeens van hard stereo naar het midden toe en ploppen je ogen even naar buiten, maar verder prachtig. Desperado: Waarom clippen de vocals op deze track (bijv 1:08 - 1:10) verder mooie uitvoering. Wie zingt hier mee op de choruses? I'm So Lonesome I Could Cry: één van Hank Williams populairste tracks, met goede reden, hier met Nick Cave als gast vocal. Op zich mooi in tertsen zang, maar een goed voorbeeld waarbij de 2e stem de timing van de 1e probeert te raden, dat loslaat, en weer probeert te raden. Had zonder Cave gemogen voor maximum enjoyment. Het begon namelijk heel mooi, maar in de solo verse van Cave was het me al ietwat te theatraal. Tear Stained Letter: dit soort uptempo spul gaat wel maar hoeft van mij niet perse, en lijkt toch net niet meer zo goed te werken, waar dat vroeger z'n paradepaartje was. Streets of Laredo: Vocals lijken hier ook weer te oversturen in het begin vooral. Anderzijds plaats je Cash zo in de lyrics en zie je de oude cowboy z'n lot accepteren. Een passend einde voor de man in black :( Maar de album closer is de swingy versie van een anderzijds Engelse WO2 'uitzwaai' ballad 'We'll Meet Again', incluis de loeiharde backing vocals (waren dit de eerste gang vocals ooit?!). Hoopvol en ook best swingy met de dobro en clarinet. Een track die je vooral hoort van Vera Lynn. Thuis draaide m'n pa dit wel eens. Later kwam ie voorbij op opa (RIP) en oma's (RIP) uitvaarten. Vera Lynn's (RIP) bekendste uitvoering heeft ook een groep soldaten (RIP) die mee blèren, not great. Net zoals deze laatste chorus van Cash (RIP), al ist hier wel geinig. Er is wel dus wél een hele mooie crematie-appropriate versie die echt insane is: https://www.youtube.com/watch?v=h1xrofiEa4w Deze heeft geen raar mannenkoor, en een zieke sound door wat wordt gezien als de allereerste polyfone synthesizer genaamd de "Novachord" uit 1939. Een zeer ijle saus. "While production of the Novachord began in November 1938, it was first heard at the 1939 New York World's Fair.[5] The Novachord Orchestra of Ferde Grofé performed daily at the Ford stand with four Novachords and a Hammond Organ. The first instrument was delivered to President Franklin D. Roosevelt on January 30, 1940 as a birthday present. The Novachord was not well-suited to the technique of organists or pianists and required frequent adjustments to controls on the front panel to create new sounds. Like many later analog synthesizers, it was much better-suited to producing "otherworldly" timbres. The instrument found its niche some years after production, shaping the sound of many science fiction film and television scores." Anyway, I digress. Mooi nummer, mooie plaat. Beste: Hurt, Bridge Over Troubled Water, First Time Ever I Saw Your Face, Danny Boy Minste: Tear Stained Letter Albumhoes: Ja. 5/5

Eerste keer een Zeppelin album in z'n geheel geluisterd. Begint met een gniffeltje wat me meteen een fijne 'bandruimte' vibe geeft. Start erg vet en brengt veel anticipatie mee valt vrij snel in een space stuk, wel lijp om zo te beginnen. Verwachtingspatroon was meteen weg. Veel smakelijke riffs en drums. Vet om een keer de Bonham sound echt te horen. Nooit echt zin in drumsolo's doorgaans, maar 't klinkt hier allemaal wel lekker hard op de tape geknald. Lyrics niet zo meegekregen behalve veel horny gelonk, liefde en een vrij random uithaal naar Gollum die z'n chickie steelt in Mordor. Natuurlijk een enorm invloedrijke band voor alle hardere muziek to come, maar net als bij het eerste Sabbath album (minus de ultrasicke intro track 'Black Sabbath') is het me persoonlijk allemaal net te bluesy. Beste: What Is and What Should Never Be / Bring It On Home / Thank You Minste: Moby Dick Albumhoes: Mooi? Niet perse. Conceptueel wel cool. 3/5

Kwa stem soms net een soort Neil Young + J Mascis. Veel pit, variatie in tempo en intensiteit + allemaal lekker melodisch. Wel heeel veel tracks goddamn, maar toch aangenaam verrast. Beste: Abstract Pain / The Vanishing Spies / Speedy Marie / Headache / Bad, Wicked World Minste: Olé Mulholland Albumhoes: Great (ik zie wel steeds Frans Bauer als ik snel kijk.) 4/5