2 tijdloze bangers, verder redelijk wat fillers

Eerste drie nummers zijn fire, daarna beetje minder tot brothers in arms. Heerlijk album wat mij betreft maar soms zijn die cheape MIDI achtige instrumenten niet wat je wil

Ik enjoyde de silence toen het album voorbij was. Niet mijn ding

Perfectie, niet voor niets een van de platen die ik het vaakst heb geluisterd

Niet helemaal mijn ding, maar wel wel relaxte achtergrondmuziek

Op plaat is het tegen de verwachting in minder slaapverwekkend dan live. Desalniettemin is het de meest inspiratieloze troep die ik in het genre ken. Het voelt alsof ze bewust muziek schrijven met de gedachte: "hoe maak muziek die mensen okee achtergrond muziek vinden als ze op een grasveldje zitten en niet teveel van hun gesprek afgeleid willen worden?" Echt een band waar ik me moeilijk kan voorstellen dat je de muziek op zet om er naar te gaan luisteren. Eerlijk gezegd kan ik me nieteens voorstellen dat de band zelf geniet van de muziek die ze dag in dag uit op een podium staan te spelen. Wat een bestaan...

Kende het album nog niet, positief verrast. Vond het vet dat het openingsnummer echt als een soort inleiding voelt. Die leipe toeter vond ik wat minder. Verder echt best toffe plaat, interessante gitaren. Drums vond ik een beetje te simpeltjes bij de meeste nummers. Mr Jones wel het hoogtepunt wat mij betreft. Verbaast me niets als dit inspiratie is geweest voor Misfit Love van QOTSA. Ga deze nog wel eens vaker opzetten

Allereerst: dubbel cd's zijn kut (in de regel) there I said it. Ik vind dat een album kort genoeg moet zijn om je aandacht erbij te kunnen houden in 1 sessie. Deze plaat vult me direct met een warm kerst achtig gevoel. Perfecte familie huiskamerplaat totdat... Die vuige sexy saxsolo van Half As Much in komt en alle vrouwen in de kamer weerloos van hun stoel glibberen. Ik ben op zich van liefdesliedjes of liefde als thema in de muziek, maar het mag van mij een flinke terug subtieler en minder zoetsappig. Moet zeggen dat het verfrissend is om een plaat te krijgen hier waarop de zanger daadwerkelijk kan zingen Tot slot, de dynamiek in CD 2 is hatelijk en tegelijkertijd hilarisch. Begint met vet blije bigband nummers. Op een gegeven moment was ik zo klaar met die blazende toeters dat ik overwoog het af te zetten. Lukte niet op de snelweg. Ergens op 1/3 van de CD maakte zijn chick het uit en kregen we een halfuur sad Ray te horen. De ballads waren aan het begin een verademing na die drukte. Het duurde en het duurde... Ik snap dat muziek een manier is om persoonlijke ervaringen te verwerken, maar soms kun je overwegen om een deel van het materiaal op de zolderkamer te laten ipv met de wereld te delen. Dit voelde als zo'n situatie. Leuke luisterervaring voor een keertje, nu is het klaar

Voor mij is Beach Boys naast album Pet Sounds vrij onbekend. Voelt gek om dit album voor het eerst te horen nu Brian Wilson net dood is. Vooral het nummer 'Til i die... Echt een mega divers album met geniale songwriting. Toptijd gehad tijdens het luisteren. Was alleen lichtelijk afgeknapt op sommige zangeffecten. Bijvoorbeeld in 'Feel Flows' zit er een soort backing vocal die klinkt alsof de basilisk mee aan het hissen is vanuit the Chamber of Secrets. Alles wat daarna komt is weer erg tof gelukkig.

Ik heb het album in stukjes geluisterd over het weekend. Vond de beats wel lekker en nummers waarin vooral gerapt werd cool, al is het totaal niet de muziek die ik normaal zou luisteren. Ben niet zo'n fan van de manier waarop gezongen wordt op veel r&b platen, waar de ad libs zo ongeremd stromen dat het sketch niveau bereikt. Wat dat betreft zit iemand als Selah Sue voor mij op de sweet spot en zit je al snel in de irritatie als je verder buiten de baantjes gaat. Maarja meningen verschillen 🤷‍♀️

Johnny Cash praatte op zo'n manier dat je niets in twijfel trekt wat er uit zn mond kwam. De nummers dat hij praat vind ik ook dan ook vetter dan waar hij mooi probeert te zingen. Op zich bijzondere plaat zo vlak voor zn dood met gastartiesten enzo, maar gezien de grote hoeveelheid covers (die matig klinken) vond ik dit album niet in de lijst thuis horen. Ik was op de helft nogal verveeld door zijn stemgeluid en overall vond ik de nummers erg kaal.

Enorme fan van de mixing/(re)mastering op deze plaat. Voelt echt alsof je tussen ze in staat in de studio. Heerlijk... Persoonlijke favorieten: - Thank You (ooit ontdekt dankzij fenomenale Chris Cornell cover) - Heartbreaker into Living Loving Maid Extra bonuspunten omdat er in het dorp waar ik werk een man woont die toevallig ook Robert Plant heet

Had het lastig bij deze rating! Kende heel de artiest niet, maar hier mn belangrijkste takes: - awful album cover. Frans Bauer met een eigen interpretatie van paus cosplay. Doe maar niet - Lang album, maar ik bleef toch geboeid. Heb m zelfs een tweede keer opgezet toen die af was (niet in 1 sessie) - voelt alsof deze plaat veel zeroes bands heeft beïnvloed. Dacht aan Franz Ferdinand, the Strokes, Kaiser Chiefs. Maar ook recenter aan Carseat Headrest wat hier best aan lijkt te grenzen - veel nummers hebben best originele riffs en stukjes die gewoon erg cool zijn

Oef.... Ik begrijp dat het een wat ouder album is, maar ik ben niet door disk 1 gekomen. Deels te weinig tijd, maar ik kon ook de schelle gitaar op een gegeven moment niet meer aanhoren. Tot aan dat punt helaas niets noemenswaardigs positiefs gehoord 🤷‍♀️

Luistert lekker weg, geschikt als achtergrondmuziek bij pannenkoeken bakken op een weekend ochtend (geprobeerd). Ik vind het geen album om aandachtig naar te luisteren. Heb wel een zwak voor mercy mercy me, ooit ontdekt via een cover van Eddie Vedder met Julian Casablancas (ja deze bestaat echt!). Ook het origineel is genieten. Vond alleen de overgang vanuit het nummer ervoor erg awkward.

Brengt me terug naar de vakantie CD's van vroeger in de auto naar Frankrijk. Alanis heeft een uitgesproken zangstijl obviously, niet helemaal mijn ding, maar wel respect voor hoe ze met gestrekt been erin gaat en gewoon haar ding doet. Zitten best een aantal nummers bij die vet in elkaar zitten en eerlijk gezegd heb ik het album easy door geluisterd. Ben zelfs tot een tweede luisterbeurt gekomen. Misschien lichte nostalgie bias, maar deze plaat mag er best wezen :)

*grote grote gaap*

Het album kwam wat traag op gang, was op een gegeven moment echt vocals aan het missen en niet onder de indruk.... Maar toen kwam The Word Hurricane en kwam het album online. Werd toch interessant zonder de vocals met een aantal nummertjes in verschillende stijlen. Hoorde een soort Pink Floyd nummer in Highschool Lover en het nummer daarna had wat Radiohead vibes waar ik me in thuis voelde. Doordat er relatief weinig gebeurt in de meeste nummers is de replay value niet zo hoog. Toch verbaasd dat een album vrijwel zonder vocals zo ervaren kan worden

WAARSCHUWING Luister dit album NIET in de auto. Ik luisterde Warning toen ik aan het invoegen was op de snelweg en dacht dat mn auto een meltdown had. Zieke paniek voor een paar seconden :0 De rest van het album was wel tof om in de auto te luisteren. Voelde me helemaal gangster

Perfect album. De vocals die door merg en been gaan, de drumpartijen die tientallen vellen en stokken moeten hebben gekost, gruizige gitaren die klinken alsof het signaal door een cementmixer is geleid en toffe maatsoorten. Kan hier oneindig naar blijven luisteren. Enige negatieve gevoel dat ik hierbij heb is dat ik van mezelf baal dat ik ze te laat heb leren waarderen om live te kunnen zien :'(

Had me voorgenomen deze challenge de muziek helemaal los te zien van de persoon erachter, maar toen ik dat plan maakte was ik het bestaan van Oasis vergeten... Noel, arrogante kwal die hij is. Tuurlijk schrijven ze best wat mooie nummers, maar zó interessant en tegen de hype op levend is het ook weer niet.

Voor het eerst een bob Dylan album in zn geheel geluisterd. Nice composities, mooie teksten, maar na verloop van tijd knap ik toch af op zijn zangstem. Jimi Hendrix zingt op dezelfde manier maar bij zijn muziek vind ik het beter passen. Laat bob maar gewoon muziek schrijven voor andere mensen

Mwah niet zo bijzonder wat mij betreft, ook weinig tijd om te luisteren

Kende dit van naam, maar nooit bewust iets van geluisterd. Onverwacht heel nice. In de discussie "is zang een instrument of niet?": waar Bob Dylan en Johnny Cash mij meer naar "nee" doen neigen, is de zangeres van Goldfrapp voor mij een bewijs dat het antwoord "ja" is. Heel vet hoe dynamisch zang wordt ingezet door soms half in de mix te verdwijnen en daarna in de voorgrond te komen. Ook los van de zang zijn het allemaal solid nummers waar een aantal van een plek ik mijn playlistjes hebben bemachtigd. Extra ster voor de verrassingsfactor

Niet zo'n fan (meer?) van hoe haar stem klinkt. Over de jaren heen is deze muziek zo grijs gedraaid tot in elke fucking primera die je binnenloopt dat ik er niet meer met plezier naar kan luisteren.

Moet terugdenken aan de tijd dat Guitar Hero het spel was en Slash de coolste man op aarde. Hou van de lompe galmende station snares en dat gecombineerd met Axl's gekerm is toch wel een iconisch geluid waar ik van tijd tot tijd warm van word. Its so Easy deed me instant denken aan de EODM sound en ja hoor, ik zag later dat ze er een cover van hebben gemaakt haha. Lekker om eens in zn geheel te horen

Komt misschien door mijn auto boxen, maar het klonk mij erg veel van hetzelfde. Ook niet zo'n fan van dat ellenlange gejammer

Oei een live album. Als ik de artiest/nummers voor het luisteren nauwelijks ken gaat dat er bijna altijd lastig in bij mij. Dit album is geen uitzondering. "Je had erbij moeten zijn". Yeah... Zat wel even op het puntje van mn stoel toen die schorre ranzige sax in kwam zetten aan het begin 👌

Vermakelijk om door te luisteren. Niet echt fan

Kon dit live album eigenlijk goed waarderen! Had eerder een pleidooi gehouden over hoe je niet moet verwachten dat een live album goed valt wanneer je de artiest niet goed kent, maar voor de soort muziek paste het in dit geval prima. Scheelde ook dat de geluidskwaliteit en mix aardig was voor de tijd waaruit het afkomstig was. Zat in de auto dus kan weinig specifieke nummers opnoemen die vet waren, alleen van de jams van young man blues weet ik nog dat ze goed vielen.

Alle nummers geven mij dezelfde ervaring: eerste 2 minuten zijn erg nice en groovy, daarna kabbelt het te lang door. Ook helemaal geen fan van die pentatonische gitaarsolo's die nergens heengaan en weinig aan de nummers toevoegen. Eerlijk gezegd verbaasd dat dit album in de lijst staat

Eerste deel van het album vind ik vrij matig. Kon me wel goed voorstellen hoe deze muziek boze pubers in de jaren '80 heeft laten rioten. Het album werd voor mij interessant vanaf Chemical Warfare. Die laatste minuut was erg cool met name. Holiday in Cambodja verdient een mention, blijft een mooie. En was ook onder de indruk van Ill In The Head. Heel leip nummer