Ik dacht me te herinneren dat de plaat opent met Idioteque, maar nee. Volgens het nummer is ‘Everything in it’s right place’…. Well I beg to differ. Al een tijdje geleden dat ik deze integraal heb beluisterd. Mijn go to Radiohead plaat is al jaren In Rainbows, voor mij de beste Radiohead plaat om in zijn geheel naar binnen te werken. Deze plaat wordt gezien als 1 van de meest belangrijke platen van dit millenium. Of die status nog altijd zo relevant is, we gaan het zo dadelijk weten zou het misschien eerder iets zijn van: ge had er moeten bijzijn hoe de muziekwereld even door elkaar geschud werd in het jaar 2000. Radiohead goes electronic! Wat is dit nu na het ongelofelijke OK Computer? Maar ik wil daarmee zeker niet het sonisch pallet dat ons aangeboden wordt afbreken. Want: wauw. De originaliteit spat van elk nummer af. De groovy hypnotiserende baslijn van The National Anthem geraak je nooit beu om zelf te spelen. Vlagen ambient, toch wat typische ritmische Radiohead gitaren in Optimistic, een buitenaardse synth en beats op Idioteque, Duysterachtige betovering bij Motion Picture Soundrtrack… het is een van de meest geslaagde huwelijken tussen rock en electronica (en een hoop andere invloeden) tot op vandaag. In de context dat ze tot dan gekend stonden als een van de grote altrock bands, hebben ze zich met dit geslaagd experiment wel echt een plek in de muziekgeschiedenis verzekerd. Er kan er maar 1 de allerbeste zijn, maar uiteindelijk zijn al die ranglijsten toch een beetje zinloos egotrippen op mekaars muziekkennis. Heeft Radiohead hier echt het warm water uitgevonden? (Muziek)Geschiedenis is ergens een hoopje critici die een logisch lijkende verhaalstructuur verzinnen met oorzaak en vervolg. Het ijkpunt Kid A is dan zo’n vast hoofdstuk geworden in het verhaal, maar overstijgt de muziek hier de mythe? Of dit de beste plaat is van de jaren 2000 zou ik zelf, puur gebaseerd op deze beluistering, niet zelf durven opwerpen, al vind ik het wel een machtig gedurfde plaat die blijft verrassen. Al voelt het soms een beetje meer als een Thom Yorke/Atoms For Peace plaat dan per se een pur sang Radioheadplaat aan bij momenten. Het is gewoon een hele goeie plaat van 1 van de beste bands ter wereld. Onbeperkt houdbaar, permanent fris. Een plaat die ik nooit beu zal worden, al gaat dat voor mij voor het gros van de Radioheadplaten op. Misschien dat de fusie ‘Kid Amnesiac’ die ze er later met het betere knip- en plakwerk van gemaakt hebben, wel de nóg imeer boeiende luisterervaring. Er zit dan nog net iets meer experiment in het experiment. Groetjes aan Jakke en Tom. De volgende platen ga ik wel wa minder uitgebreid ranten, maar ik vond dit wel eens een leuke snobby oefening. Binnenkort meer reviews in de trend van: ‘yes baby da klinkt wel goe’ of ‘Matig’?

Deze plaat ooit als rockliefhebber ontdekt via de versie van Bring The Noise met Anthrax. Jong Filipje was helemaal nog niet klaar voor deze plaat in zijn geheel. Rap en hiphop moesten nog wat meer in mijn smaak doorsijpelen. Nu hiphop wel een permanente plek heeft gekregen in mijn muzieksmaak is dit niet direct het soort hiphop dat ik zelf frequent aanwend. Nu ze toch opstaat, is dit het dominante gevoel: supercool, maar waarschijnlijk nog cooler in zijn tijdsgeest. Wel weer een plaat waarvan de invloed moeilijk van de muziek te onderscheiden is. Een zwart statement. Zonder deze plaat zou hiphop er gewoon niet hetzelfde uitgezien hebben. Stel u voor, geen Kanye. Hiphop naar een nieuw niveau verheven. Ik ken jammer genoeg niet genoeg van de rap history om de hele invloed ervan te kunnen vatten. Hadden de zwarte, sociale en politieke boodschappen rechtstreeks op mijn leven van toepassing geweest, had ik de lyrics ongetwijfeld als anthems in mijn hart gesloten, maar ik ben slechts een simpele geprivilegieerde white cis-male. Mijn leven heeft meer raakvlakken met pakweg Pretty Fly For A White Guy. Al breekt dat voor mij niks af van mijn appreciatie voor de muziek zelf. Ik ben op zich minder te vinden voor het net iets te frequente gescratch, de typische eighties productie en de 'live recording' tussenstukken. Wel spek naar mijn bek zijn het constant frisse ritme van het rappen, en de meest funky schijven vol James Brown beats en bakken plezier. Chuck D rapt gewoon fantastisch en vol overgave. Schijven als 'Caught, Can we Get A Witness?' 'Night of the Living Baseheads' en 'Black Steel In The Hour of Chaos' gaan hier een paar playlists opwaarderen. Die baslijn in combinatie met het pianosampletje op dat laatstgenoemde nummer zijn toch wel een persoonlijk hoogtepunt. Een dikke 4, om voor gelijkaardige grote hiphopgrootheden uit de jaren 80/90 zoals N.W.A., Beastie Boys of A Tribe Called Quest ruimte te laten voor de 5.

Hun eerste volwaardige meesterwerk. Hun folkrockplaat vol betoverende harmonieën. The Beatles hadden Bob Dylan ontmoet met een grote pot weed. Tieneridolen Beatles worden volwassen artiesten. Lennon vindt zijn draai écht met de introspectieve kant van het songschrijverschap. Harisson vindt zijn sitar. Veel waardering voor deze plaat komt ongetwijfeld door de muzikale opvoeding die ik van mijn vader heb meegekregen. Raar dansen op de keukenvloer kan op alle goeie muziek. Merci vader! Een plaat geschikt voor zoveel gelegenheden. Vandaag een paar keer na elkaar opgezet. Vanaf deze plaat (en eigenlijk vanaf Help! al) zijn voor mij alle Beatles platen 5 sterrenplaten. Ze staat vol klassiekers maar een persoonlijke favoriet: I'm Looking Through You

Wat een debuutplaat. Mijn eerste kennismaking met E was het nummer Susan's House, een 90s compilatie met 'festival favorites' anno 98. De opname was niet live, maar het idee dat zo'n half spoken word nummer een festival favorite kon worden, was intrigerend. Het nummer is sindsdien altijd een Filip favorite gebleven, o wat had ik het graag eens live gehoord. Gebaseerd op het openingssalvo van de eerste 4 nummers zou ik een 5 geven, zeker als je daar nog latere sterkhouders zoals My Beloved Monster en Your Lucky Day in Hell. E is 1 van de allerbeste songwriters van zijn generatie, en zijn indiepoprock heeft vanaf de eerste plaat al de heel herkenbare Eels sound waar eenvoud siert. Het simpel houden is een kunst op zich. Veel doen met weinig. Een integrale luisterbeurt blijft een zeer mooie en aangename ervaring, maar het niveau kabbelt wel soms richting 'gewoon goed, maar niet bijzonder'. Er zijn latere platen van Eels die ik eerder zou opnemen in een lijst die '1001 Albums to Hear Before You Die' getiteld is. Emotionele rollercoasters als Electro-Shock Blues of het magistrale Blinking Lights and Other Revelations raken mij meer. Toch zeker niks minder dan een 4.

Ons Lucinda kan hier toch niet tippen aan Shania Twain. Maar ehm serieus, hoe Amerikaans kan een plaat klinken? Hier zitten letterlijk alle ingrediënten in om plat gespeeld te worden door de country radio stations in de States. Vleugjes bluegrass, blues, rootsrock en altcountry, het zit er allemaal in. MURICA, FUCK YEAH. Hoewel ik een periode gehad heb dat ik me goed in de altcountry van Uncle Tupelo/Wilco, Gillian Welch, Ryan Adams/Whiskeytown en Drive-by Truckers gewenteld heb, liet dit me eigenlijk altijd wat koud. Ik snap de appeal wel, maar het mag voor mij gerust wat vuiler en opwindender, of juist zwaar oprecht/emotioneel. Deze staat volgens mij ook maar in de lijst omdat ze uitkwam tijdens een klein breekpunt in de countrymuziekgeschiedenis. Country moet klinken alsof de artiesten echt hun songs geleefd hebben. Ik ken Lucinda haar levensverhaal niet, maar ik heb toch dat gevoel niet bij haar. Er zijn eigenlijk geen nummers die blijven plakken. Of nu écht serieus, geef mij dan toch maar Shania (of Gillian Welch, of Emmylou Harris,...) Ik geef ze uiteindelijk afgerond naar boven nog net een 2, vooral dankzij de uitzonderlijke productiekwaliteit. Die slidegitaar bijvoorbeeld klinkt ongelofelijk. Geen plaat om van te kotsen, maar toch gebuisd. Hoort voor mijn part niet in een top 1001 zoals deze.

Topplaat van The Band. The Band die The Band heet als in ‘dit is The Band waarmee Bob Dylan elektrisch ging. Dan mag je u die titel wel toe eigenen. Had The Weight niet op hun debuutplaat gestaan maar op deze was het een 5. De grote nummers van The Band heb ik mogen leren kennen in de Olense delta, waar er een lokale band was die de nummers inclusief harmonisch gezang alle eer aan deed. Het is het soort muziek dat live wel nog beter tot zijn recht komt, gemaakt voor een podium. Dat is ergens normaal als je hoort dat er naast wat scheuten moonshine en volksverhalen er een heel wat liter levensvreugde over de muziek gekapt is. Overigens wens ik ook enorm veel levensvreugde toe in het leven van kleine Teo Briones, da gaat er in dat warme nest zeker niet aan ontbreken. Nogmaals proficiat aan de papa!

Een rustige plaat die wel eens opstond in mijn studententijd. Fijne soundtrack bij enkele mooie momenten. Poëtisch, zou Schlangenmann zeggen. Hier staan veel pareltjes op die in een arthouse cinema soundtrack horen te pronken. Ooit One of Us Cannot Be Wrong nog ‘gecoverd’ met een gelegenheidsbandje. Een mooie herinnering hoe we dat toen min of meer verbasterd hebben tot een heel ander beest. Was Leonard Cohen 1 van de Groten der Aarde? Waarschijnlijk wel, maar ik ben nooit dieper in zijn poëtische wereld gedoken dan een paar platen. Op muzikaal vlak wordt alles ondersteunend, folky en sober gehouden, alle aandacht naar die verhalende teksten. Als ik hem nu nog eens opzet heb ik wel meteen zin om met een zwarte coltrui aan en een verfijnd brilletje op mijn neus wat zinloos te gaan discussiëren over ‘t leven in een ouderwetse koffiebar. Maar om dieper in zijn oeuvre te duiken dan zijn eerste 3 platen… het zal nog niet voor morgen zijn. Ik heb met die eerste platen wel genoeg meesterpoëet Cohen denk ik. Misschien is Songs Of Love and Hate wel meer op zijn plek in de 1001 before you die lijst. Ik vrees dat Cohen meer en meer alleen gekend zal staan als ‘die van het originele Hallelujah’, en dat zou jammer zijn, maar eerlijk: een gigantische muzikale navolging heeft hij niet gehad. De maatschappij is hier te hard voor versneld. Misschien zingt die van Warhaus nog geheel op zijn Cohens, maar Maarten Devoldere is wel een betere zanger. Ik besluit met eeuwig respect voor de poëet, en een adequate hoeveelheid respect voor de muziek die de poëzie draagt, met een 4 voor deze plaat. Zonder die mooie herinneringen weet ik niet goed welke score ik er zou aan gegeven hebben. Ik zou dit mss best even nalezen voor coherentie, maar hey er is weer een album te reviewen. Ain’t nobody got time fo that!

ctrl A crtl Z

Big Bandmuziek die u langs alle kanten komt kietelen. Er wordt op korte tijd zoveel moois achter elkaar op u afgevuurd, je zou bijna zeggen dat het Duke Nukem is. Maar als deze Duke raak schiet, dan val je niet morsdood neer, nee, je kan niet meer stilzitten. De jazzlegende maakte al furore sinds de jaren 20, hier wordt zijn relevantie weer (letterlijk) aangeblazen in het zoveelste decennium dat zijn carriere overspande. Het kan goed zijn dat dit een historisch jazzalbum is met veel betekenis in de ongelofelijke carriere van Ellington, maar dit is voor mij gewoon muzikaal een ervaring om met volle teugen van te genieten. Ik beschouw mij niet als de grote jazzkenner maar dit is zo’n plaat waarmee je een jazzleek met zo’n oversized haak mee kan binnenhalen. De muziek is heel toegankelijk. Er zit meestal urgentie in het tempo, een gejaagdheid, een in your face aanwezigheid, wat maakt dat je je geen seconde gaat vervelen. De zachte kant masseert wanneer het even nodig is. En dan weer helemaal gaan tot op het einde met een sax die alles in stukken vaneen blaast. O wat moet dat geweest zijn om dit live te kunnen aanschouwen? Ik heb er al dansend op gekookt, en ook wel al kokend op gedanst. De tagliatelle met scampi’s en pesto heeft gesmaakt, net als dit album.

Ik kende enkel het geweldige eerste nummer, maar er staat blijkbaar nog moois op deze plaat. Tropicalia eindigt wel vaker in mijn playlists maar integraal een plaat beluisteren heb ik nog niet vaak gedaan buiten Os Mutantes gerekend dan. Je hoort in deze plaat ook enorm de invloeden van de Westerse muziek uit die tijd. Vroege Pink Floyd, Van Morisson maar vooral de Beatles is er volgens mij enorm ingesijpeld. De klassieke arrangementen hier zouden zo op bepaalde Beatlesplaten kunnen gestaan hebben. Wel heb ik niet genoeg geduld voor deze plaat in zijn geheel, ze is me iets te lang. Maar voor al het moois, zeker een 4.

Een plaat die bol staat van lyrics die gaan over de zwarte zaak, de toekomst van de zwarte man, gedrenkt in de zwarte Amerikaanse geschiedenis en cultuur. Hoeft dit door mij gereviewd te worden? Voor de sport dan, we zitten nu toch op deze site. Thematisch zit hier voor iedereen een les in, en het wordt vaak grappig gebracht, iets minder agressief als op de voorganger It Takes a Nation... Ik ben wel fan van de grooves waarover gerapt wordt, vooral de harde funk kant doet em het voor mij. James Brown heeft het gelukkig mogen meemaken. Die epische drumtrack op Anti-Nigger Machine kan gemakkelijk 10 minuten blijven gaan. En de raps zelf glijden er weer over als een bobslee. Ice Cube's bijdrage doet mee Burn Hollywood Burn vliegen. Cool dat hij achteraf met zijn eigen films de middenvinger naar Hollywood hoog heeft gehouden. Gezien er net iets minder nummers achteraf blijven plakken, een 3,4 afgerond naar een 3.

Don't Stop Till You Get Enough is een tour de force van een opener. Die wil ik met mijn beste kabouter BeeGee stemmetje meekelen. 1 van Michael's sterkste nummers die thuishoort in de setlist van de plaatselijke trouwfeest-DJ. Als ik dan verder blijf luisteren naar de rest van de plaat, zou ik toch soms willen stoppen, because I had enough. Een overdosis disco-pop kan dodelijk zijn. Wat me wel nog kon smaken: het stuwende Workin' Day and Night en afsluiter Burn The Disco Out. Daarop blijf ik niet stilzitten. Over het algemeen ben ik minder bekend met het Post-Motown tijdperk van Michael Jackson, al komen al zijn monsterhits uit deze plaat, Bad en natuurlijk Thriller. De Motownsound is me toch dierbaarder. Quincy Jones, die hier de klank wel echt gekleurd heeft als producer, verdient zeker respect, maar ik ben nooit echt grote fan van zijn werk geweest. Het succes van die reeks platen heeft heel wat bewogen in het muzieklandschap van de jaren 80, dat valt niet te ontkennen, maar na zo'n plaat integraal op te zetten, ben ik het eens met de titel van het laatste nummer: Burn The Disco Out! Niet gebuist vanwege de paar sterkhouders: een 3, afgerond naar boven.

Vrouwelijke gesofisticeerde popmuziek is een klein hoekje waar Tori 1 van de prominente madammen is. Zonder Tori misschien geen Fiona Apple, geen Joanna Newsom en geen Belgische grote madam An Pierlé. Die 3 netgenoemde madammen ken ik relatief goed en volg ik al jaren. Zonder die Belgische grootheid ooit live een zaal zien plat te spelen had ik dit 'genre' misschien wel gelaten voor wat het was. Tori Amos haar werk ken ik eigenlijk enkel van een handjevol iets bekendere songs en die staan blijkbaar niet op haar debuut (de Nirvana-cover op de deluxeversie even niet meegeteld). Het was tijd om deze eens op te zetten. Deze plaat snijdt op tekstueel vlak van de oprechtheid, de eerlijkheid. Het wordt soms zo intiem dat je het er een beetje warm van krijgt. Ze onderbouwt haar teksten dan ook erg mooi met haar pianospel en melancholieke arrangementen. En dan snijdende teksten zingen met overgave en emotie, het komt binnen. Ge zijt daarvoor of ge zijt het ni. Ik ben nu eenmaal een slet voor rauwe emotie. De muziekwereld heeft iets mysogyns, waar vrouwen die iets te zeggen hebben te weinig van de spotlight krijgen. Ik vond het een zeer fijne plaat om te ontdekken, al denk ik dat ze in de winter nog meer tot zijn recht zal komen, zoals het gelijknamige lied al weggeeft. Graag meer vrouwen met een mooie ziel in de spotlight, er is meer dan (de overigens geweldige) Phoebe Bridgers of Sharon Van Etten. Muzikaal gebeuren er wel soms wat gedateerde dingen (Tear in your Hand had een langere houdbaarheidsdatum gehad zonder de kleffe drums/gitaar combo, ook de titeltrack heeft er last van), maar ik kan er mij vlot overzetten. Een 4 voor deze aangename kennismaking, en een oproep aan mezelf om haar verdere discografie eens te gaan ontdekken. Waarschijnlijk richting de 5 tijdens een blijtbeurt onder de douche. *Insert Tobias gif*

Ik kan vatten wat er hier gaande is en het is waarschijnlijk een van de geslaagdere mixen van ambient/Liquid drum & bass en Aziatisch instrumentarium, maar dit kan echt mijn kouwe kut kussen. Ik ben zeker niet allergisch aan die Aziatische klanken, want gemengd met de juiste electronica, pyschedelic rock of postrock kan dat u echt teleporteren naar een andere wereld. Mocht er hier qua electronische beats/groove harder gegaan worden, richting Shpongle ofzo, zou ik dit op een vuile goa-dansvloer nog wel kunnen appreciëren, maar het blijft allemaal absurd braafjes. Dit hoort zelfs niet thuis in een top 1001 albums uitgebracht in 1998. Neen, meneer Singh, niet OK.

Dit all-female punky new wave pop album katapulteert je naar een high school begin jaren 80 in een random Amerikaanse staat. New wave is dé sound dankzij Blondie. Daar zijn dan een stel grieten die met zomerse zorgeloze energie de opwindende soundtrack van uw spring break maken. Deze dertiger waant zich even een Amerikaanse tiener jock, vooral dankzij Our Lips Are Sealed, Tonite en vooral We Got The Beat. Dat laatste was het enige nummer dat ik al kende, en blijft de sterkhouder na deze luisterbeurt. Even afdwalen, mag het? Zangeres Belinda Carlyle, Carlail, Karlittle, CARLISLE moet in de jaren erna nog ondervinden wat voor een 80's symbool ze zal worden. Ze kleurde mee dat decennium, en dat is tot in onze contreien gehoord. "Ooh, baby, do you know what that's worth? Ooh, Heaven is a place on Earth!" De meesten hebben dit wel eens meegekeeld op een silent disco of iets dergelijks. Het nummer heeft voor mij extra betekenis gekregen door de Black Mirror aflevering San Junipero. Mijn tip voor jou, liefste lezer: check die aflevering of heel dat Black Mirror seizoen nog eens. Over katapulteren naar de 80's gesproken! Terug naar dit album: wel het mag er zijn in die top 1001, maar het is niks waar ik vaak een hele plaat van hoef te horen. Voor dit album in zijn geheel een 3 en een spreekwoordelijke klets. Afgerond naar beneden.

"Got to feel the feeling baby", en ik voel em. En dat heeft niks met mijn kortstondige bijnaam te maken. Deze plaat maakt mij al jaren euforisch en nog zoveel andere superlatieven. Keukendansvloermuziek van de bovenste keukenkastplank. Waarschijnlijk 1 van de beste feestjes van vorige eeuw op plaat vastgelegd. 1 van de architecten van de R&B/soulmuziek laat hier de blueprints achter. Een man die zijn gelijken enkel vindt in een Ray Charles of Otis Redding. Soul met bakken ziel. Na beluistering ben je gegarandeerd een beter mens dan een half uur geleden. Die berg complimenten moest er even uit voor ik door de muziek uit mijn vel spring. Een dik jaar later was deze grootse soulzanger er al niet meer. Hij bracht nog net het fantastische nummer A Change Is Gonna Come uit, zijn prachtige zwanenzang. Man, wat hadden de jaren 60 nog soulvoller kunnen klinken had 1 van de beste zangers ooit dan nog niet zijn tragisch einde gekend in '64. Mr. Soul liet ons wel ontzettend veel moois na in zijn muzikale erfenis aan de wereld, waarvan ik deze liveplaat het meest frequenteer. En vrijwel altijd in zijn geheel. Het enige minpuntje dat ik kan verzinnen is dat de plaat nog wat langer had mogen duren. Dan maar op repeat zetten. Bedankt Sam. Het was een eer ooit uw geboorteplek in Clarksdale, MS bezocht te hebben. En ik ga u blijven eren tot op de cafetariadansvloer in het rusthuis. Ik kaap daar wel de aux-kabel, als die nog zou bestaan dan.

Victooooooooooooria! VICTOOOOOOOOOOORIA! The Kinks vinden de connectie tussen The Beatles en Monty Python's the Holy Grail. Misschien niet mijn favoriete Kinks plaat maar toch 4 voor dit geslaagd huwelijk. Gaat hier nog wel eens opstaan.

Almost cut my hair... it happened just the other day... Een plaat die intussen deel van mijn muzikale DNA is. Zoveel talent in 1 band verzameld, dit had een best of kunnen zijn, als ze Suite Judy Blue Eyes hier nog aan geplakt hadden. Vooral Almost Cut My Hair snijdt bij mij nog steeds het hardst. Het is waarschijnlijk zowat het meest tekenende nummer van 1970. Voor mijn vrienden: ik heb van dit nummer een fantastische live coverversie op mijn YouTube kanaal staan door Parker's Alibi. Gitaarheld Ian Parker stond in de jaren 2000 regelmatig in de blueskroeg in Olen, en wist dat hij steeds een bezwerende versie van dit nummer moest brengen voor alle Olense overjaarse hippies. Zwaar spijt dat ik Graham Nash onlangs niet in De Roma ben gaan bewonderen. En RIP David Crosby, ook al was je in persoon waarschijnlijk toch vooral een eikel.

Damn. Ik heb door de jaren heen deze shockrocker meermaals live gezien op Pukkelpop/Graspop/Werchter, en hoewel ik dat altijd wel geweldig entertainende bedoeningen vond, ben ik niet verder dan zijn singles geraakt. Na zo'n show bleven de visuele ervaring me meer bij dan de songs zelf. Na het beluisteren van deze plaat denk ik dat hij thuishoort in het rijtje van Nine Inch Nails, Godflesh, Ministry, Swans of zelfs pakweg de Evil Superstars, zij het een veel commercieel toegankelijkere versie ervan. Noisy industrial is niks wat ik vaak opzet maar ik kan er wel op tijd en stond mijn ei in kwijt. De persoon achter de muziek kan me intussen wel gestolen worden, maar waarschijnlijk moet je wel een hatelijke fucked up weirdo zijn om dit soort muziek goed te kunnen maken. Zie maar naar Gira van Swans... De muziek staat er wel, en deze groovet over de hele plaat heen. Soms neigt de muziek meer naar een stuwende Rammstein/Ministry-riff (de hits!, het nummer 1996) , dan later lijkt er wel een altrockweirdnessnummer van Evil Superstars/Millionaire in te zitten als Wormboy of Kinderfeld. Tim Vanhamel of Mauro Pawlowski mogen deze wel eens coveren, ik leg nen euro bij. Mister Superstar had QotSA dan weer eens mogen onder handen nemen, toen Nick Olivieri nog aan boord was. Elk nummer heeft wel een memorabele baslijn. Had Minute Of Decay een nummer van Kapitan Korsakov geweest, hadden we dit allemaal vet gevonden. Er zijn zoveel muzikale raakvlakken met dingen die ik wel tot de goede smaak meereken, dat ik op basis van dit album alleen Marilyn Manson toch iets meer muzikale credit ga geven in de toekomst. Als je elk element hier ontleedt, vind je zeker wel een andere artiest die dat element beter brengt, maar Marilyn Manson heeft er wel een smakelijke cocktail mee weten te brouwen. Als de cocktail niet door een kutpersoon was gebrouwen, had wellicht de nasmaak minder slecht of fout geweest. 1 van de betere verrassingen tot nu toe in deze lijst. Een 4? Jot!

Classic Sabbath plaat die nogmaals bewijst hoe divers ze eigenlijk wel niet klonken. De eerste 4 albums zijn essentieel voor rock en metal, maar van die 4 is dit voor mij de minst pakkende. Mijn favoriete Black Sabbath nummers staan op andere platen. Daarom een 4, van een 4,5 naar beneden afgerond. Changes is een geweldige ballad, maar over de jaren heen ben ik de versie van Charles Bradley met de Budos Band meer gaan appreciëren dan het origineel.

Voor de titelsong, The Only Living Boy In New York, Cecilia en The Boxer al elks 1 ster, en dan voor de rest van de plaat samen ook nog een ster? Ja dat zijn er weeral 5 seg. Maar als ik ze achteraf optel, ga ik toch op een 4 uitkomen. Muzikale ratingsterren optellen is geen zuivere wiskunde. Voor de lelijke platenhoes zou ik nog een ster willen bijgeven: het haar van Paul Simon lijkt toch gewoon de gigantische snor van Art Garfunkel te zijn, niet? :-D Dat het duo Simon & Garfunkel zo hemels klinkt met hun samenzang, maakt dat ze hier wel met wat minder sterk geschreven nummers ook wegkomen, soms is er wel een veredeld elevatormuziekje bij maar dat deert mij niet echt. Dat er een ode aan architect Frank LLoyd Wright op de plaat staat, was me eigenlijk eerder ontgaan. En die ode komt dan nog jaren na die zijn dood, de bewondering bij Garfunkel moet wel echt groot geweest zijn. Ik vind het jammer dat zo'n odes bijna niet meer voorkomen. Zo in de trend van Jeroen Brouwers Schrijft een Boek door De Mens. Mekaar wat meer appreciatie tonen, dank u wel. Gelukkig staat hier niks op dat door een band als Disturbed is kapot gecoverd. Sound of Silence kan ik niet meer appreciëren als voordien sinds die walgelijke versie op de wereld is losgelaten. Afgerond naar beneden is het dus een 4.

The National maken muziek voor mannen in een midlifecrisis. De teksten portretteren veelal zoekende figuren die ergens waggelen tussen hun existentiële crisis en verdovende middelen. Muzikaal is het de strakke drums die de zenuwachtigheid waarmee deze mensen in het leven staan tot uiting brengt. Het bariton geneuter van Matt Berninger is het stemmetje in uw hoofd dat willekeurig neurotische hersenkronkelzijsprongen maakt. Ik ben ergens in 2009 een fanboy geworden met Boxer en Alligator, de 2 voorgangers van deze, veelvuldig op repeat. Volgens mijn last.fm statistieken staat nog steeds The National op nummer 2 van mijn meest beluisterde bands aller tijden. (Op 1 staan The Beatles met een redelijke voorsprong) Ik keek naar mini-docu's over deze band, zocht zowat alle rariteiten en demo's op Youtube. Ze werden de soundtrack voor mijn uniefjaren. 2 paar broers en een melancholische dronkaard hadden van hun druilerige indierock precies anthems voor het leven gemaakt. Queue in High Violet. Ik sprong een gat in de lucht met de singles. Ik viel weer uit diezelfde lucht toen ik zag dat die gasten aan het doorbreken waren. Het stuur gedraaid richting uitverkochte megazalen. Studio Brussel dat Bloodbuzz Ohio en Terrible Love platdraait. Van extreem vroeg geprogrammeerd staan in de marquee naar een topslot op de mainstage. Ik had het niet zien aankomen. Ik dacht dat ze van de grootteorde van Okkervil River of iets dergelijks gingen blijven. In 2011 op Main Square Festival een voor mij heilige indiedrievuldigheid The National - Fleet Foxes - Arcade Fire live mogen aan het werk zien, het was wonderbaarlijk. Ze konden het, en met de High Violet nummers live tot mij te nemen, had ook die plaat een plek veroverd in mijn hart. Vanderlyle volledig onversterkt over een wei horen galmen, is gewoon pure magie. The National, je bent er voor of niet. Ik was in die periode enorm grote voorstander. Met de platen erna begon ik mijn voeling met hun werk wat te verliezen, maar de singles waren nog altijd uitstekend. Nu is het zo ver gekomen dat ik de singles soms gewoon op de radio ontdek. Ze zijn geen reden meer waarom ik per se naar een bepaald festival zou gaan. Hardcore fanboy af dus, maar hun oude werk zit nog wel in de rotatie hier thuis, waaronder deze doorbraakplaat High Violet.

Tienjarig Filipje kreeg deze cd van zijn coole neef en verstond net genoeg Engels om mee te zijn met waar het over ging. Op TMF keek hij naar de paar bijhorende clips op Rock Zone, aaneengepraat door de schone ogen van Roos Van Acker. Hij was bezeten door de opzwepende mix van stijlen en dacht natuurlijk dat al die teksten over hem gingen. 2 zangers hielden het geheel fantastisch in balans. De oerschreeuw van Chester Bennington (RIP!) kwam binnen bij zowat elk puberend manneke toen. Zelfs mijn zus had er wel een Joepie-poster van hangen, naast Koen Wauters waarschijnlijk. Filipje geeft de plaat een 5, en zet die in zijn top 10 beste platen aller tijden. Niet moeilijk natuurlijk als je nog maar een tiental albums kent. Filip, datzelfde Filipje maar dan een dikke 20 jaar later, geeft dit nog altijd een 5. Er zijn gewoon niet veel betere nu-metal albums gemaakt dan deze snijdende Hybrid Theory. Die muziek heeft nog altijd een enorm effect op onze generatie. Ik merk dat op Radio Willy bijvoorbeeld vaak grijpen naar 1 van de andere zware schijven op dit meesterwerk, niet per se naar In The End. De plaat staat er nog steeds in zijn geheel. Is ze onbeperkt houdbaar? Nu-metal is momenteel helemaal terug hip, en een album als dit dat over universele gevoelens gaat, gaat dan voorbij de paar licht gedateerde techniekjes in de muziek her en der. Deze plaat gaat mee naar het rusthuis. Het zou mooi zijn als Roos Van Acker daar nog bij mag zijn... ach ja... in the end, it doesn't even matter.

"Stop right there! I gotta know right now! Before we go any further! Do you love me? Will you love me forever? Do you need me? Will you never leave me? Will you make me so happy for the rest of my life? Will you take me away and will you make me your wife? Do you love me!? Will you love me forever!?" NOPE! Enkel Paradise by the Dashboard Light is leuk omdat mensen daar helemaal in kunnen opgaan. De rest kan me gestolen worden. Liever REO Speedwagon of Boston voor gelijkaardige bombast.

Ik heb deze 2 keer opgezet, omdat ik Prince na de eerste beluistering ging buizen zonder meer. Na een tweede beluistering zijn de nummers die ik goed vond nog beter, maar jammer genoeg vind ik de dingen die ik verschrikkelijk vind ook nog net wat slechter. Sterkhouders zijn er zeker hoor, vooral naar het einde toe: Starfish and Coffee en I Could Never Take the Place of Your Man, The Cross, Adore... al mag Bart Peeters best wel trots zijn op zijn cover van Starfish and Coffee, dat smaakt me eigenlijk evenzeer. En het moet gezegd: Flight of the Conchords heeft met The Most Beautiful Girl in the Room een mooie hilarische tribute gemaakt aan Adore. Maar ergens is het kalf dan al verdronken. Prince staat me iets te geil soms, maar dat is zeg maar 'zijn ding'. Waar het voor mij echt om zeep gaat, is in If I Was Your Girlfriend'. Zonder dat nummer had deze plaat een 3 geweest, dus zeer jammer voor al wat wel goed is. Die hele dialoog is waarschijnlijk shockerend bedoeld, maar Prince zijn hormonen slagen hier op hol voor mij. De kruimels kan ik smaken, maar deze volledige Princekoek gaat er bij mij niet meer in. De laatste nummers spoelen de vieze nasmaak niet meer weg. De rest van het pak Princekoeken/zijn oeuvre bevat wel genoeg dat ik in zijn geheel kan verorberen. Op zich vaak zeker even geil, maar meer fun, meer toegankelijk. Zie Purple Rain, 1990, Dirty Mind. Zijn beste koek naar mijn smaak zal wellicht een Greatest Hits zijn.

JLL was hoogstwaarschijnlijk rot van binnen. We gaan hier net zoals bij Michael Jackson en Marilyn Manson ons echt moeten focussen op de muziek. Een live-plaat vol rock & roll classics gebracht met de kracht van een orkaan klasse 4. Dat punkrock hier geboren wordt, ga ik niet beweren, maar The Ramones hebben hier wel best veel mosterd gehaald. Ocharme die piano. Die zal na dit concert bij het grof vuil gezet zijn omdat ze niet meer te stemmen viel. Misschien had de plaat toch ergens een rustpunt kunnen gebruiken, want nu gaat alles een beetje in elkaar over. Mijn minst favoriete grootheid uit de legendarische Sun Studios krijgt een 3.

Hun monsterhit smaakt jammergenoeg niet naar meer. 2 sterren voor dat ene perfecte nummer, en een klein beetje voor Love is a Stranger.

Tim Buckley weet hier met conventionele elementen uit de folkrock en de psychedelic sixtiesrock iets heel dynamisch en poëtisch te maken. Een album dat in zijn geheel net iets te veel van het goede is, maar de verrassende en epische sterkhouders maken dat ik het toch een 4 geef.

Zwaar overrated rock opera van Pink Floyd, een legendarische band die wel een mooi aandeel heeft in de beste muziek ter wereld. Hier werden ze te groot, te bombastisch. Ook vond ik ne muur als metafoor iets dat werkte toen ik tiener was, toen was dat allemaal heel diep. Gelukkig is niet heel het album saai en pretentieus, maar staan er wel wat memorabele schijven op ook. Maar ook die nummers verbleken voor mij bij de genialiteit van Pink Floyd op hun voorgaande platen. Dit had eigenlijk eerder een Roger Waters solo project moeten zijn, want de plaat past perfect bij zijn opgeblazen ego. Onze Roger was trouwens min of meer echt het brein achter deze rock opera. De grote hoeveelheid filler op de plaat komt wel goed tot zijn recht als soundtrack bij de gelijknamige film, die iets later dan de plaat en tournee er was. Al hebben ze in de film wel Bob Geldof als hoofdrolspeler gecast, een megalomaan van hetzelfde niveau als Roger Waters. Voor de hoogtepunten die de meeste Pink Floyd fan van buiten kent, toch een 3.

Country Joe ken ik eerlijk gezegd enkel van Woodstock dvd's. Zijn iconische 'What's that spell? -FUCK!' moment met daarop volgend I-Feel-Like-Fixin'-To-Die Rag zal bij menig overjaarse hippie wel kiekevel veroorzaken. Country Joe & The Fish was het op het lijf geschreven om op dat legendarische podium te staan. Dit is de eerste keer dat ik er eens een album van in zijn geheel beluister. Het ging er wel in, zoals de meeste 60's psychedelica met de nodige weirdness en typische orgelriedeltjes, maar er is niks dat mij gaat bijblijven achteraf. Er zijn andere bands die hetzelfde beter doen of gedaan hebben.

Het vlaggenschip van moderne rock en metal, gemaakt door pioniers. Op hun 2de plaat schudden ze het stof van de blues van hun klank af voor echt primordiale riffs. In mijn persoonlijk leven heeft de plaat al heel wat moois teweeg gebracht. Black Sabbath de wei zien platspelen op Graspop. Steevast voor de baslijn van Hand of Doom kiezen wanneer ik een basgitaar sinds lang nog eens vastpak. Een allstar band dit meesterwerk integraal zien brengen op een Desertfest afterparty. Honderden meebrulmomenten op 1 van de talrijke tijdloze classics. Black Sabbath heeft met hun eerste paar platen tal van genres uitgevonden die tot vandaag een groot stuk van mijn muzieksmaak kleuren. Nog een gelukkige 75ste verjaardag Ozzy!

Een dijk van een opener. Al bij de eerste 3 noten krijg ik het warm. Een nummer als Let's Get it On is een unicum in de soulgeschiedenis. Met zijn vorige platen had hij net het sociale politieke en spirituele landschap gefileerd, nu was het tijd voor pure sensualiteit. Zo geil als boter is deze mijlpaal van de soul, maar het is meer dan pure lust alleen. Hij aanbidt de liefde zoals God aanbeden wordt in gospelmuziek. Met een broek vol goesting is het moeilijk u te focussen om op muzikaal vlak zo vernieuwend te zijn als zijn vorige worpen. Na de opener blijft het mooie motown soul en funk, maar ergens draait hij de klok een beetje terug naar de klassiekere motown sound, en zelfs soms doo wop toestanden uit de jaren 50. Het gekreun in een nummer hadden we er ook zelf wel kunnen bij fantaseren. Toch niks minder dan een 4.