Opzich wel geinig. Eerste nummer is erg bekend. Verder absolute 60's vibe met het Hammond orgel en covers van bekende nummers. Prima voor op de achtergrond

Een van mijn favoriete albums. Mooie melodieën, en nog mooiere liedjes.

Een album met letterlijk alleen maar hits schrijven is de missie voor veel artiesten, maar voor Michael is het normaal. Je kan dit album simpelweg niet uit zetten als je van Bad naar The way you make me feel (wel zonder Britney helaas) naar speed demon.... ETC. U begrijpt het wel. 5 sterren zijn te min.

Scarborough fair! Alhoewel ik moet bekennen dat ik de pianoversie stiekem mooier vind kan dit er ook wel mee door. En verder bekruipt mij toch steeds meer het gevoel dat de stemmen mij toch niet helemaal pakken. Het gitaarspel (denk ook aan Anji van Sounds of Silence) is niet mis, maar toch vind ik dit album niet meer waard dan drie sterren. Misschien is het het gebrek aan variatie in de stemmen? Het hijgerige? Wie zal het weten. Het laatste nummer laat doorschemeren dat dit misschien ook een soort protestalbum is (een eerdere track ook al wel).

Terwijl spotify van het ene nummer naar het andere nummer gaat merk ik dat de kleine pauze in nummers mijn oren goed doet. Alhoewel dit album kennelijk een 'landmark' in de hiphop scène was, met veel bekende samples waar mensen lyrisch over zijn, merk ik dat het gegil me veel afleidt. Misschien zou ik dit wel vet vinden in een film, er zitten absoluut sterke nummers tussen. Vanaf hey ladies durfde ik verder te luisteren dan het gegil en kwam ik er stiekem toch wel in Favorieten: The sounds of science (de tweede helft), hey ladies