Opzich wel geinig. Eerste nummer is erg bekend. Verder absolute 60's vibe met het Hammond orgel en covers van bekende nummers. Prima voor op de achtergrond
Een van mijn favoriete albums. Mooie melodieën, en nog mooiere liedjes.
Een album met letterlijk alleen maar hits schrijven is de missie voor veel artiesten, maar voor Michael is het normaal. Je kan dit album simpelweg niet uit zetten als je van Bad naar The way you make me feel (wel zonder Britney helaas) naar speed demon.... ETC. U begrijpt het wel. 5 sterren zijn te min.
Scarborough fair! Alhoewel ik moet bekennen dat ik de pianoversie stiekem mooier vind kan dit er ook wel mee door. En verder bekruipt mij toch steeds meer het gevoel dat de stemmen mij toch niet helemaal pakken. Het gitaarspel (denk ook aan Anji van Sounds of Silence) is niet mis, maar toch vind ik dit album niet meer waard dan drie sterren. Misschien is het het gebrek aan variatie in de stemmen? Het hijgerige? Wie zal het weten. Het laatste nummer laat doorschemeren dat dit misschien ook een soort protestalbum is (een eerdere track ook al wel).
Terwijl spotify van het ene nummer naar het andere nummer gaat merk ik dat de kleine pauze in nummers mijn oren goed doet. Alhoewel dit album kennelijk een 'landmark' in de hiphop scène was, met veel bekende samples waar mensen lyrisch over zijn, merk ik dat het gegil me veel afleidt. Misschien zou ik dit wel vet vinden in een film, er zitten absoluut sterke nummers tussen. Vanaf hey ladies durfde ik verder te luisteren dan het gegil en kwam ik er stiekem toch wel in Favorieten: The sounds of science (de tweede helft), hey ladies
Mwah. Irritant om 15 min te kletsen met een drum
Vet album. Eerste nummer deed me denken aan de baslijn van U2's vertigo, geinig.
Twee nummers in: Denk dat ik het tot nu toe zou aanraden als iemand vraagt naar een rock album zonder poes pas.
Wel veel van hetzelfde, maar klinkt goed. Klinkt alsof je een saloon in loopt in de jaren 70 met veel sigaar rokende mannen en een grote contrabas in de linkerhoek. Staan ook wat giga hits op, ooh ooh ooh lookin' out my backdoor is er zo eentje.
Ik ben groot fan van deze groep, maar de magie van Neil Young blijft hier misschien een beetje uit. Het middelste album van de drie albums die ze hebben uitgebracht is niet zó geweldig als dat de andere twee zijn. Drie sterren, het is wel goed, maar sommige nummers hadden ook op de C zijde gekund van een enkele lp.
TAKE ME OUT! Tudududududuu. Die succesformule is op een aantal nummers toegepast op het begin, vond die niet zo spannend. Afgezien van ‘Michael’ die wmb misplaatst is op dit album, en misschien uberhaupt op een alvum, vordert het album tot meer uniekere nummers met vette
Een girl power album waarbij Missy ongelijkheden voor vrouwen in de hiphop wereld bij de hoorns pakt. Sommige nummers zijn niet zo denderend, maar door haar persoonlijkheid en praatjes tussen de nummers door is dit echt 4 sterren waard.
Niet af kunnen luisteren. Hoe vaak kun je een bepaalde zin herhalen?! Zal best dat ze trendsetters waren oid, ik vind het herrie.
Tja. Gaat een beetje van hot naar her, begin was super saai, einde was wel wat beter. Zou ‘m niet nog een keer luisteren.
Opzich best een lekker generiek rock album!! Detroit Rock City, Sweet Pain en Shout it Out Loud zijn energieke nummers met een vrij simpele tekst, maar het werkt.
Een typisch jaren 60 album, gezellige korte liedjes van twee mannen waarvan het hart echt te vaak is gebroken. Mijn persoonlijke favorieten waren love hurts en donna donna. Zou ‘m zeker nog een keer opzetten.
Altijd al willen weten hoe een synthesiser op 16 verschillende manieren kan worden ingezet, dan is dit album voor jou. Sweet dreams are made of this is de perfecte combinatie van alle technieken die vaak herhaald worden op dit album.
Het intro nummer trok meteen mijn interesse. Wat een pakkend nummer! Een gigantisch album (figuurlijk) waarin Jeff je even helemaal meesleurt in het liefdesverdriet dat hij voelt. De hallelujah cover voelde als een mooie opbouw tot het volgende nummer. Écht een goed album.