Eerste 7 nummers zijn een geweldige afwisseling van poprock & protopunk hitjes, laatste 4 nummers verliest het album wat stoom. Lou Reed blijft een fascinerend figuur en omdat het verhaal achter het album ook fascinerend is, heb ik toch wel een zwak voor dit album.

Redelijke haat-liefde relatie met dit album. Aan de ene kant heb je de geweldig, al dan niet ietwat gedateerd klinkende, hits zoals Money for Nothing & Walk of Life, aan de andere kant heb je de minder interessante "B-sides", die ik zelf nooit zou opzetten. Mark Knopfler ansich blijft natuurlijk een geniale guy, maar, zoals ik wel vaker met hem heb, blijft het af en toe wat te veilig voor mijn smaak.

Een heerlijk darkwave album, dat eigenlijk alleen tegen zich heeft dat het voor een album uit 1990, voor mijn gevoel dan, net iets teveel de 80s synthproduction aanhoudt, die me bij sommige nummers soms lichtelijk gaat tegenstaan. Desalniettemin vind ik alle 9 nummers memorabel genoeg dat ik het album zo weer in zijn geheel kan luisteren, voor mij een van de belangrijkste factoren als ik een album een rating zou geven. Enjoy the Silence blijft ook wel echt een alltimer.

Eigenlijk wil ik hier nog niet de hoogste score voor geven, omdat het dan lijkt alsof ik die zomaar geef, maar heel kort; ik vind gewoon elke nummer op dit album goed tot geweldig, productie is fascinerend tot op heden en zelfs Disk 2 zet ik nog vaak aan. Thom Yorke is een legende, Nigel Godrich is een legend en zo ook Johnny Greenwood en dat je daarnaast dit album toendertijd gewoon gratis downloaden, geniaal. Weird Fishes, All I Need, Reckoner en Videotape zijn ook gewoon 4 van m'n favoriete nummers allertijden.

Een interessant album, maar dan meer uit het perspectief van "zonder Little Richard geen Elvis en waarschijnlijk geen Beatles", minder in de zin dat de muziek me echt bij blijft. De muziek is ontzettend groovy en je kan nauwelijks stil blijven zitten tijdens het luisteren, daarnaast klinkt het minder gedateerd dan ik me kan herinneren (mogelijk een nieuwe remaster?), maar tegelijkertijd klinkt het alsof ik 12 keer naar hetzelfde nummer aan het luisteren ben en eerlijk gezegd was de repetitie van de nummers tijdens Tutti Frutti me al lichtelijk aan het irriteren. 2,5/5 naar beneden afgerond.

Een atmosferisch en hoopgevend album over het overwinnen van een break up en de daar bijbehorende eenzaamheid. Granduciel weet een bepaalde snaar bij mij te raken met de combinatie van soundscapes, teksten en zijn stem. Het album begint heel sterk met 'Under The Pressure' & 'Red Eyes', wat ik ondertussen wel persoonlijke klassiekers durf te noemen, waarna het in het midden wat rustiger wordt ('Eyes to the Wind' herontdekte ik vandaag weer), om af te sluiten met weer drie meeslepende en instrumenteel intrigerende nummers. Het album heeft geen enorm diepgaande teksten en ik zie ook wel waarom men het nogal eens beticht van inconsistentie, maar het gaat me persoonlijk nooit tegenstaan. De CD, die ik ooit gekregen heb, lag tijden lang als enig luistermateriaal in mijn auto en zette ik steevast op als ik rond zonsondergang een ritje moest maken (aanrader!). Het album zal vast niet voor iedereen zijn, maar ik heb weer als vanouds vermaakt met dit album. Een dus welverdiende 4+.

Het eerste album van de lijst die ik nog niet eerder had gehoord, dus daarom moet de rating met een korreltje zout worden genomen. In het kort: een onopvallende en weinig memorabele plaat. The Psychedelic Furs zijn een van de vele Britse post-punk bands ontstaan aan het eind van de jaren 70 en eerlijk gezegd is daar wel zo'n beetje alles wat interessant is aan dit album mee gezegd. Het begint nog redelijk sterk met 'Dumb Waiters' (vooral die schelle saxofoon oid op de achtergrond), maar toen ik zag dat 'Pretty in Pink' de grote hit was had ik al een beetje een vermoeden dat dit ging tegenvallen. De productie is wel lekker fuzzy en textured van tijd tot tijd, maar de tekst en de zanger zijn stem doen me weinig. Dit album voelt als een slap aftreksel van de absolute klassiekers die in die tijd door generatiegenoten zijn uitgebracht, 2 sterren.

Gaaf album om uiteindelijk een keer beluisterd te hebben. Het is zo'n album waar je vaak de verhalen van gehoord hebt en die op menig toplijstjes voorbij komt, maar waar ik uiteindelijk nooit de tijd voor had genomen om echt in te verdiepen. De titel van het album verraadt direct wat je kan verwachten van dit album, hetgeen wat moderner klinkende covers zijn van klassieke Amerikaanse country songs (ik geef eerlijk toe dat ik slechts bekend was Floyd Tillman & Hank Williams) en dat klinkt helemaal niet verkeerd. Ik moet eerlijk zeggen dat de wat rustigere nummers wat mij betreft wat vaker hadden mogen afgewisseld worden met nummers zoals 'Bye Bye Love', 'Just A Little Lovin' (mijn favoriet van het album) & Hey, Good Lookin', maar het was precies genoeg dat het me bleef boeien (het gaat hier dus over Vol. 1 en niet ook Vol. 2, het is geen dubbelalbum, ook al kwamen ze in het zelfde jaar uit en staan ze als dusdanig op streamingservices). 7+/10.

First of all, rust in vrede Brian Wilson, zonder jou waren The Beach Boys niks. Nu naar de review: Het "vergeten" Beach Boys album, maar eentje die absoluut niet onder doet aan de absolute klassiekers. Natuurlijk is het geen 'Pet Sounds', maar dat hoeft ook helemaal niet. 'Long Promised Road' is lekker, 'Feel Flows' is een heerlijk psychedelisch uitstapje & 'Surf's Up' is een sublieme afsluiter; al met al een zeer vermakelijk halfuurtje. Eigenlijk het enige wat me tegenhoudt dit album hoger te scoren is 'Student Demonstration Time', een nummer geschreven door de oerconservatieve Mike Love, waarin hij basically de slachtoffers van de Kent State shootings victim blamed. Ansich klinkt het nummer niet verkeerd, maar de message is zo walgelijk dat ik het niet kan luisteren. 8+/10.

Eindelijk een wat meer hiphop oriented album, fijn voor de afwisseling, al is het een album wat ik echt al volledig plat heb gedraaid. Er is al zoveel gezegd over dit album en heel eerlijk voel het niet als mijn plek, als Europese blanke man, om hier iets aan toe te voegen, dus dat ga ik ook gewoon niet doen. All-time classic 10/10.

Puur als album vind ik dit niet zo interessant. Paar leuke covers, paar wat minder. Paar originele nummers, die zijn dan wel weer sterk. Cash z'n stem kan ik wel lang van blijven genieten, maar is op dit album af en toe zo matig gemixt, dat het dan weer vervelend wordt. 15 nummers zijn dan ook weer net wat teveel om echt in een zitting aandachtig te luisteren, zeker het einde is wat minder spannend. Als je het puur als losse singles ziet, dan valt er wel wat uit te halen, als volledig album minder.

Ik denk oprecht mijn minst favoriete Zep plaat van hun eerste 6, maar dat is er alsnog eentje om u tegen te zeggen. Greta van Fleet kan slechts dromen dat ze ooit een plaat zoals deze gaan maken, but that's besides the point. Waar andere albums in hun discografie mij 40 minuten lang kunnen laten verdwalen in pure bliss, zijn hier stiekem een paar momenten die me er lichtelijk uithalen en soms bijna zou skippen (ik kijk naar jou, 'Moby Dick').

Ik ben het er niet altijd mee eens, maar in dit geval is dit album echt te lang om in één dag echt te hebben doorgrond, dus mijn mening kan zeker nog veranderen na verdere luisterbeurten. Anyways, het album klinkt een beetje als een wat cleanere versie van een Pixies album, ansich niks mis mee. Je ziet dit wel vaker bij bands binnen dit genre (Pavement, Dinosaur Jr.), wanneer de zanger van een band solo gaat (Malkmus, Mascis respectievelijk) en voor mij is het resultaat dan vaak hetzelfde; wellwritten songs met een goede zanger (dat Frank een goede stem heeft staat buiten kijf), maar ondertussen zou ik liever naar het betere werk van de bands luisteren. Ik denk dat ik dit album wel nog vaker ga aanzetten, omdat het af en toe best een ruig randje leek te hebben en het klonk wel lekker, maar (o.a. door de lengte & gelimiteerde tijd) ik zou niet direct een specifiek nummer kunnen noemen waar dat echt lekker naar voren komt. Het album komt op een lange lijst te staan met 'nog te luisteren, maar zonder urgentie' en als ik er dan weer een keer voor ga zitten, zal het me hoogstwaarschijnlijk positief verrassen. Voor nu vond ik het een beetje te langdradig met weinig meteen opvallende nummers.

Dit is zeker niet voor iedereen, maar ik hou wel van een lekker politiek links protest albumpje in de stijl van Guthrie & Dylan (Ideology is zelfs een herinterpretatie van een Dylan track). Kan Billy Bragg echt zingen? Nee, niet echt. Voor menig luisteraar zal dit een struikelblok zijn, ik hou daar wel van, lekkere rauwe emotie. 'Levi Stubbs' Tears' & 'There Is Power in a Union' zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunten, al zijn ze beide misschien wat on the nose. On the nose is sowieso iets wat de heer Bragg niet bang is om te zijn en dat bewonder ik ergens wel. Echter, uiteindelijk bekruipt tijdens het luisteren van deze plaat me steeds het gevoel dat ik ergens een mondharmonica mis (of toch de superieure songwriting van de eerder genoemde influences). Al met al best vermakelijk en ik zal het in de toekomst nog wel een keer aanzetten om te kijken of ik het wat meer kan loskoppelen van andere artiesten.

Meh

That moment when you already late and then a traffic jam hits 🤣🤣

Eindelijk weer thuiswerkende, dus tijd voor een volwaardig berichtje: The Flaming Lips is een psychedelic rock band, die ondertussen alweer zo'n 30 jaar muziek naar buiten brengen, met wisselend resultaat moet ik wel zeggen. Ik hoorde ze zelf voor het eerst op de gezamenlijke EP die ze ooit maakte met Tame Impala, die uitkwam in een tijd dat ik alles nog geweldig van hem vond en dus moest ik ook The Flaming Lips wel vet vinden. Een nummer van dat EP, 'Are You a Hypnotist??', staat ook op dit album, maar ik vind de Tame Impala versie misschien nog steeds wel beter (de twee bands coveren elkaars nummers op dit EP). Anyway, de connectie tussen het oudere werk van Tame Impala en The Flaming Lips is best te maken, beetje spacey, psychedelische rock nummers die peinzen over liefde en ondertussen een semi-concept vasthouden (het is echt geen concept album te noemen, maar datzelfde geldt bijvoorbeeld voor Lonerism). Dit is misschien niet mijn favoriete Flips album, dat blijft toch wel The Soft Bulletin, maar ook dit album is begin tot einde prima te pruimen. Sterke, memorabele nummers in de lijn van Spiritualized & Boredoms (kennelijk is de titel van het album geïnspireerd op de zangeres van Bordedoms las ik toevallig, nooit geweten) ga ik altijd goed op, heerlijk om naar te luisteren terwijl je lekker in de zon ligt. Het absolute hoogtepunt na al die jaren blijft voor mij 'Do You Realize??', maar de twee nummers die erna komen en het album afsluiten vielen me deze luisterbeurt ook positief op, waar ik ze eerst misschien bestempeld zou hebben als het zwakste punt van het album. Daarnaast blijft de tweedelige title track ook gewoon heerlijk, met lush instrumentals en een spacey productie. Het zal vast deels sentiment zijn van vroeger, maar ik blijf dit gewoon een heel goed album vinden.

Air is bij menig muziekluisteraar, dus ook bij mij, voornamelijk bekend van het album Moon Safari. Moon Safari heeft een status bemachtigd als een ware cultclassic en dat zijn albums die mij vaak heel goed bevallen, maar dat deed Moon Safari mij niet. Een luchtig zomers albumpje, 'All I Need' is weliswaar een classic, maar mij te luchtig, geen inhoud, niet memorabel en de productiekeuzes gaan mij tegenstaan. Enfin, we hebben het hier niet over Moon Safari, we hebben het hier over The Virgin Suicides. Wacht, het is de soundtrack van de gelijknamige film? De weinig memorabele debut film van industry plant Sofia Coppola? Dat gaat wat beloven... Ik kan het vanaf hier kort houden; dit album boeide me echt nog minder dan Moon Safari. Op 'The Word 'Hurricane'' en 'Dead Bodies' na, zou ik je geen enkel opvallend moment kunnen noemen. Ik heb het minstens vier keer geluisterd en ik ben soms best een liefhebber van een ambient/downtempo albumpje op z'n tijd, maar dan moet er wel iets interessants gebeuren. Af en toe kreeg ik een vlaagje Twin Peaks van dit album en dat was wel gaaf en ik geloof ook best dat het als soundtrack prima werkt (overigens ben ik best een fan van Sofia, zo heeft ze de film Lost in Translation gedirect en heeft ze ook wel eens samengewerkt met The Flaming Lips). Nee dit is echt het eerste album waar ik zou van zeggen, dit hoef je niet gehoord te hebben voor je dood. Niet omdat het slecht is, integendeel zelfs. Het is gewoon een soundtrack die mij op geen enkele manier raakt, dan luister ik liever naar Jagged Little Pill, that evoked in ieder geval nog iets. Ik ben niet snel iemand die zou zeggen dat een album saai is, maar ik heb het al bij zoveel albums gezien die ik echt niet als saai zou beschrijven, dat ik het voor mijzelf terecht vind om het hier te zeggen: *yawn*

Hiphop holy grail voor boomers en alleen al daarom stond de plaat me altijd een beetje tegen. Maar als ik de bias aan de kant zet, dan is dit gewoon een heel sterk album, packed met hits, hits en nog meer hits. Ietwat aan de lange kant en zoals alle hiphop platen van die tijd soms iets minder interludes en dan was het een masterpiece geweest.