Hét album van Queen. "Death on Two Legs" is een stevige opener, meteen al die oh zo bekende Queen sound. Qua productie, mix en geluid waanzinnig goed. Roy Thomas Baker heeft daar zijn sporen nagelaten. "Lazy on a Sunday Afternoon" laat je meteen weten waarom het album a night at the opera heet. Dit wordt een pastiche van muziekstijlen. Loopt vloeiend over in het nummer gezongen door Roger Taylor "I'm in love with my car". De gitaarklanken van Brian May geven dit standaard rocknummer nét dat beetje extra . En dan de Wurlitzer klanken op "You're my best friend", pure reclame voor dit instrument. "'39", gezongen door May, een van de mindere tracks op het album maar met een bijzondere tekst over tijddilatie. Toch mooi dat May gepromoveerd is in astrofysica. Lekkere rocker "Sweet Lady" volgt erop. "Seaside rendevouz" is dan weer zo'n maf nummer dat er tussen zit. Niet mijn ding, wel muzikaal enorm knap. "The prophet's song", met ruim 8 minuten een zwaar nummer dat een stuk lichter wordt gemaakt door de harmonieën van Mercury. De vocale delayeffecten halverwege het nummer zijn dikke voorlopers van de resultaten die muzikanten nu krijgen wanneer ze een looppedaal gebruiken. Een naadloze overgang naar het bekende "Love of my life". Pracht ballad uit de koker van Mercury. "Good company", weer een May liedje, die zich lekker uitleeft op ukelele en gitaar. "Bohemian Rhapsody" daar valt weinig over te zeggen. Het album sluit af met een interpretatie van "God Save The Queen" zoals dat alleen door Queen gedaan kan worden: Episch. Herspeelbaarheid: 3 van de 5 sterren

Veel hits op dit album. Zeker voor die tijd absoluut zeer gepast. Niet alle nummers zijn geweldig.

Dat is dit eigenlijk nooit geluisterd heb... Dit is een classic. Heb het even opgezocht, 1976, hun vierde album. Zal ik zeker nog wel eens opzetten

Aangename verrassing! Ruwe rock en zeer gevarieerd. Blijvertje!

Recht door zee grunge. Dit is genre definiërend. De mondharmonica in sommige nummers stoort me. Beetje eentonig op momenten. Leuk om eens te luisteren om de zoveel tijd

Een van de albums waardoor hip-hop is doorgebroken. Walk this way blijft gewoon een tijdloos nummer. Leuk om naar te luisteren. Bijzonder hoe hip-hop zo snel is veranderd van dit werk naar het huidige.

Tijdloze rock, ruwe opname. In vergelijking met meer werk uit die tijd zeker wel anders omdat het zo rauw is. Maar blijft toch te voorzichtig om helemaal weg van te zijn.

Vrolijke nummers, lekker wat blazers. Je moet wel de zanger kunnen tolereren. Zeker een heel album. Ik hou niet van violen, dus dat is ook niet echt fijn. Come on Eileen is natuurlijk de eendagsvlieg die nog steeds weinig verveelt. Reminisce Pt 1 lijkt wel een nummer van The Streets, zelfde accent, grappig

Proto-punk, dat heb ik even opgezocht. Hier en daar wat gelijkenis met the Doors qua geluid en muziek, maar dan een tikkie anders. Zangstijl is kenmerkend, hou ik wel van. Roadrunner en Pablo Picasso (die kende ik al wel) springen eruit.

Rock uit de jaren 80. Paar gouwe ouwe nummers op het album. Recht-toe-recht-aan. Liedjes klinken allemaal een beetje hetzelfde, zelfde gitaar, zelfde solo's, zelfde bas, zelfde drum. Pak 3 nummers van het album en je hebt het album gehoord.

Dit album kan ik reviewen zonder het te luisteren. Grijsgedraaid (kan dat bij een CD) begin jaren negentig denk ik. In retrospectief is War Pigs (Black Sabbath cover) het beste nummer en de rest all over the place. Hun beste album liet nog even op zich wachten.

Grime rap... dat is geen lichte kost. Goed gevarieerd album, zeker voor een genre waar ik normaal niet naar zou luisteren. Skepta heeft miljoenen luisteraars per maand, dat laat maar weer eens zien hoeveel populaire muziek mij niet bereikt. Sample van QOTSA in Man (Regular John) kwam wel onverwacht. Werkt goed op je zenuwen in elk geval.

Dit was voor die tijd vast revolutionair, maar niet mijn stijl. Te cabaret-achtig. Veel gekke geluidjes, synths.

Dit is waar de hip-hop scene mee is begonnen. Verrassende samples van Kraftwerk. Veel funk, drums. Goed om eens gehoord te hebben.