Entertainende sixtiespop, harmonietjes a la Beach Boys met semivergeten hitjes ‘a rose for Emily’, ‘this will be our year’ en ´The Time of the Season’

Weinig inspirerend. Teksten die zogezegd diepgravend moeten zijn maar niet veelzeggend klinken.

Vuigheid ten top, de woede, de gal. Gedurfder dan Amerikaan met af en toe een vleug ska, maar na driekwartier ben je de drieakkoordenriffs en de dubbele basdrums wel zat.

Freddie voor de hits. Queen nog meer als glamrockers. Ik heb zelf weinig met die stijl, maar vond het verrassender dan gedacht.

Het is oasis. Muziek die de juiste nostalgische snaar raakt, die klinkt zoals je weet dat ze zal klinken. Dit album is dan ook nog minder grijsgedraaid dan what’s the story morning glory. Maar anderzijds is het ook maar gewoon Britse garage rock. Niet echt de grote schok in de muziekgeschiedenis. Meer een must voor de toenmalige hype dan voor het verbluffende album.

Wonder kan fantastische hits schrijven en tussen de lijnen van de pop een bijtende commentaar op de samenleving afleveren.

Een par hits, dreunende beats. Ongetwijfeld ooit vooruitstrevend en je voelt dat er een hele edm-scène uit is voortgevloeid, maar als album niet heel overtuigend

Ik heb niets met country, maar dit vond ik - zeker na een tweede keer luisteren en wat meer focus op de tekst - een aangename verrassing. De stijl is misschien wat gedateerd, niet zo tijdloos als andere albums in deze lijst, maar als tijdsdocument zeker meer dan de moeite.