164
Albums Rated
3.37
Average Rating
15%
Complete
925 albums remaining
Rating Distribution
How you rate albums
Rating Timeline
Average rating over time
Ratings by Decade
Which era do you prefer?
Activity by Day
When do you listen?
Taste Profile
1950s
Favorite Decade
Hip-hop
Favorite Genre
US
Top Origin
Wordsmith
Rater Style ?
16
5-Star Albums
5
1-Star Albums
Taste Analysis
Genre Preferences
Ratings by genre
Origin Preferences
Ratings by country
Rating Style
You Love More Than Most
Albums you rated higher than global average
| Album | You | Global | Diff |
|---|---|---|---|
| Chemtrails Over The Country Club | 5 | 3.05 | +1.95 |
| Rain Dogs | 5 | 3.2 | +1.8 |
| Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black | 5 | 3.23 | +1.77 |
| Dry | 5 | 3.24 | +1.76 |
| The World is a Ghetto | 5 | 3.35 | +1.65 |
| Endtroducing..... | 5 | 3.36 | +1.64 |
| Debut | 5 | 3.37 | +1.63 |
| The Fat Of The Land | 5 | 3.41 | +1.59 |
| Timeless | 4 | 2.53 | +1.47 |
| To Pimp A Butterfly | 5 | 3.61 | +1.39 |
You Love Less Than Most
Albums you rated lower than global average
| Album | You | Global | Diff |
|---|---|---|---|
| Dirt | 1 | 3.47 | -2.47 |
| Ragged Glory | 1 | 3.15 | -2.15 |
| Time (The Revelator) | 1 | 3.05 | -2.05 |
| The Libertines | 1 | 3 | -2 |
| Doolittle | 2 | 3.74 | -1.74 |
| 21 | 2 | 3.69 | -1.69 |
| Space Ritual | 1 | 2.68 | -1.68 |
| The Joshua Tree | 2 | 3.67 | -1.67 |
| After The Gold Rush | 2 | 3.64 | -1.64 |
| Heroes | 2 | 3.61 | -1.61 |
Artist Analysis
Favorite Artists
Artists with 2+ albums
| Artist | Albums | Average |
|---|---|---|
| Kendrick Lamar | 2 | 5 |
5-Star Albums (16)
View Album Wall
Popular Reviews
DJ Shadow
5/5
Piękny eksperyment, piękny chaos. Z jednej strony słyszę, jak prostymi środkami ten album został stworzony, z drugiej strony to wciąż jest kawał świetnej muzyki stworzonej przez jednego człowieka gdzieś w garażu.
Współczesna oda do muzyki, bez rozróżniania na gatunki. Mam wrażenie, że na tej płycie wykorzystał wszystko - klasykę, jazz, synthy, funk, drum machine, hip-hop, wywiady, wycinki z filmów, co tylko chcecie. I gość sprawia, że to się łączy w jedną, spójną całość.
"Stem" to absolutna perełka dla mnie.
Słuchając tego mam wrażenie, jakbym dosłownie słuchał esencji wczesnych lat 90-tych.
Ta płyta jest przede wszystkim intrygująca, zachęca do odkrywania i poszukiwań, a jednocześnie pozwala się w niej totalnie pogubić i po prostu porwać zmiennemu nurtowi.
Jakbym miał czas na kolejne hobby, to po przesłuchaniu tego albumu kupiłbym sampler. Wahałem się długo między 4 a 5, ale chyba w ramach uznania za samo to, ile pracy i pasji musiało zająć samo zbieranie tych dźwięków pójdę w pięć.
1 likes
Beatles
3/5
God damn, ile opowiadań lub książek Murakami zatytułował na podstawie piosenek Beatlesów?
Ale "Drive My Car" to naprawdę fajny utwór. Z dużo większym pazurem, niż zazwyczaj u tej grupy. "Norwegian Wood" też zapada w pamięć, także przynajmniej Murakami wybiera dobre utwory jako inspiracje.
"The Word" skojarzyło mi się z "Surfin' Bird", nie mogę patrzeć poważnie na ten kawałek przez to XD. "Run For Your Life" na końcu albumu jest mega creepy... Śpiewanie po francusku w "Michelle" też mi zgrzyta. Zawsze jest beka z Japończyków wtrącających teksty po angielsku do piosenek, ale widzę, że Anglosasi też nie są wolni od tego zabiegu.
Anyway, to dobry album, choć wydaje mi się, że pierwsza połowa dużo lepsza od drugiej. Mam wrażenie, że wszystkie potencjalne hity wrzucili na otwarcie, co trochę zmniejsza przyjemność z obcowania.
3,5 za całość, ale gdyby utrzymali poziom z pierwszej połowy albumu, to easy 4 by było.
1 likes
1-Star Albums (5)
All Ratings
Beatles
4/5
Pink Floyd
5/5
Monumentalny album. Początki prog rocka pokazują, jak ten gatunek powinien brzmieć - Floydzi wykorzystują wszystkie możliwości długiej, meandrującej formy zamiast przez 15 minut męczyć tę samą gitarę i nic więcej, jak to często ma miejsce w późniejszym rocku progresywnym.
Jest to kolejny album czerpiący z szerokiej tradycji muzycznej po to, żeby zbudować coś zupełnie nowego. Mocne inklinacje bluesowe (gitara w pierwszych utworach), jazzowe (saksofon) a nawet funkowe (późniejsza gitara), lirycznie i wokalnie czerpie z Beatlesów pełnymi garściami. A mimo to brzmi zupełnie świeżo i nowatorsko.
W tej muzyce można się roztopić, a jednocześnie wymaga dużej uwagi. Łatwo się dać zgubić 30-minutowej narracji Shine On You Crazy Diamond, wydaje mi się, że właśnie dlatego twórcy rozbili go na dwie części i dorzucili trzy piosenki w środku. Diamond mogłoby w pojedynkę robić za cały album.
Oni stworzyli muzykę rockową od nowa. Po Beatlesach być może najbardziej rewolucyjny zespół w historii zachodniej muzyki współczesnej.
David Bowie
2/5
Mam problem z tym albumem, bo wiem, że recenzją narażę się Cichemu (a co gorsze Julii).
Ja najzwyczajniej w świecie nie lubię Bowiego. W ogóle do mnie nie trafia to, co tworzył. Nudzi mnie i drażni. Pamiętam, że miałem jakieś podejścia, ale od razu odpuszczałem. Teraz przesłuchałem cały ten album z uwagi na naszą listę, ale okropnie się przy tym męczyłem.
Zawsze słuchając Bowiego mam wrażenie, że bardziej mówi, niż śpiewa oraz, że jego własna muzyka mu przeszkadza w tym śpiewaniu. Nie widzę żadnego połączenia pomiędzy ściężką instrumentów i jego głosem. Dla mnie nie ma w tym śpiewie głębi ani rytmu, często wydaje mi się, że krzykiem próbuje nadrobić niedostatki. Autentycznie zero przyjemności ze słuchania go, a nawet wręcz przeciwnie.
Zastanawiam się, co przegapiam w odbiorze jego twórczości, bo przecież cały świat się zachwyca i niemal każdy muzyk, który zaczynał karierę po nim, wymienia go jako dużą inspirację. Wydaje mi się, że słyszę nawet paralele u Sea Power (ci od muzyki do Disco Elysium), których uwielbiam. Ale Bowiego zwyczajnie nie łapię. Cytując Gałkiewicza z "Ferdydurke" Gombrowicza: "Ale kiedy ja się wcale nie zachwycam! Nie zajmuje mnie! Nie mogę wyczytać więcej niż dwie strofy, a i to mnie nie zajmuje! Boże, ratuj, jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?"
Momentami kojarzy mi się z poezją śpiewaną, którą ktoś specjalnie utrudnia i tworzy nieprzystępną, bo to bardziej artystyczne. Autentycznie nie rozumiem tego niesamowitego fenomenu Bowiego. I męczy mnie to, bo chciałbym widzieć to, co widzą w tym Ci ludzie, których zdanie cenię.
Pisząc to puściłem sobie drugi raz ten album, żeby może spojrzeć na niego inaczej albo odświeżyć sobie wrażenia. Wyłączyłem na czwartym utworze, bo mnie już drażniły te jego krzyki.
Jedyne utwory, które mi się podobały to te, w których nie śpiewał. Ten tryptyk Sense of Doubt (świetne piano; swoją drogą to chyba było częścią soundtracku do filmu na podstawie "My, dzieci z dworca Zoo", jedna z ciekawszych książek, jakie przeczytałem w gimbazie), Moss Garden i Neukoln.
Z tego co czytałem na tej liście jest jeszcze 8 albumów Bowiego. Nie mogę powiedzieć, żebym był podekscytowany, ale może w międzyczasie się przekonam jakoś.
Derek & The Dominos
4/5
Są zespoły jednego utworu. Większość z nich nie jest w stanie tego, że udało im się stworzyć jeden niepowtarzalny hit i to będzie ich cały wkład w historię muzyki. Wciąż próbują stworzyć więcej, licząc, że uda im się powtórzyć sukces.
Derek & The Dominos wiedzieli. Stworzyli Laylę i nie tylko nadali albumowi nazwę swojej najlepszej piosenki - świadomie ujęli wartości pozostałych utworów nadając im przymiotniki "other" i "assorted". A potem się rozpadli. Piękna historia.
Fajny album, dobrze mi się go słuchało, nie męczył nawet po godzinie odtwarzania. Layla to absolutny klasyk, fantastyczny utwór. Ale pozostałe to też solidne kawałki i fajnie sobie leciało w tle. Ciężko było mi oddać mu pełne skupienie, przez co nie przytoczę z głowy żadnych szczegółów, ale to było dobrze spędzone 2,5h na dwóch odsłuchach.
Johnny Cash
5/5
Easy five. Zero zastanowienia.
Nie słucham country, na co dzień nie lubię tego amerykańskiego akcentu, który ma Johnny Cash, zazwyczaj ciężko mi się też przebić przez tragiczne jakości nagrań występów na żywo z dawniejszych czasów. A jednak ten album wciągnął mnie od początku do końca.
Piosenki są chwytliwe, a jednocześnie świetnie pasują do miejsca, w którym zostały wykonane. Cash jest zajmujący jako prowadzący, zabawny, /witty/. Świetnie czuje publiczność i zwyczajnie rezonuje z tymi mężczyznami. Wydaje mi się, że więźniowie, trochę jak dzieci, muszą być jedną z najtrudniejszych widowni. Z jednej strony taki występ to na pewno święto, zwłaszcza w latach siedemdziesiątych, ale z drugiej strony to ludzie, którzy na kilometr wyczują fałsz i strach. A Cash w sekundę burzy jakikolwiek mur.
Jak w wielu przypadkach kontekst odgrywa kluczową rolę. Gdyby to był zwykły live to wciąż byłoby to mocne 4,5 - coś, co buja i czego chętnie posłucham jeszcze w przyszłości. Ale za same nagrania tej interakcji z publicznością i kontekst to jest mega pewne 5.
The Flaming Lips
3/5
Przyjemny album, ale taki, o którym pewnie niedługo zapomnę (aczkolwiek czytając o nim dowiedziałem się o istnieniu japońskich zespołów Boredoms i OOIOO, które spróbuję obczaić z czasem).
Niemniej cenię go za bardzo dużą spójność, która na początku wręcz skłaniała mnie do opinii, że jest to album konceptualny, opowiadający spójną historię od początku do końca. Potem to się trochę rozmyło i z tego, co przeczytałem po przesłuchaniu, to sami twórcy raczej się odżegnują od tej kategorii.
Muzyczno-wokalnie to nie są moje klimaty, usypia mnie to i utrudnia skupienie. Gdyby nie to, że ta grupa wymusza na mnie uważne słuchanie, to pewnie by ten album przeleciał bez żadnego śladu przeze mnie. Kojarzy mi się trochę z shoegazem, który jest strasznie beznamiętny.
Niemniej jestem zdania, że ten album dobrze przewiduje pewne bolączki XXI wieku - samotność, odosobnienie, apatię. Miłość, o którą się nie walczy i głównie płacze w kącie do niej. Plus oczywiście umaszynowienie naszego życia. W każdym utworze czuję rezygnację i apatię. I choć rezonują one ze mną, to zobojętniają mnie na ten album i jego treść. Osobiście chciałbym w tym usłyszeć więcej życia.
The Verve
3/5
Szczerze mówiąc trochę nie rozumiem Waszej niechęci do tego albumu. Moim zdaniem jest naprawdę całkiem ok. Zgadzam się z wieloma uwagami co do jego mankamentów (jest zdecydowanie za długi, spokojnie można było z 4 utwory z niego zdjąć, może nawet 5; pierwsza połowa solidniejsza od drugiej, która już trochę nuży), ale wydaje mi się, że te dwójki są zdecydowanie zbyt harsh. Zastanawiam się, czy to nie kwestia tego, że jeszcze mało zespołów było w rankingu i oceny były mniej zniuansowane.
To na pewno jeden z tych albumów, który pomógł ukształtować pewien kierunek w muzyce, jeden z wyznaczników odejścia głównego nurtu od cięższych brzmień w kierunku soft indie na przełomie tysiącleci (choć dokonało się to ostatecznie jakoś w drugiej połowie 2000s tak na moje niewprawne oko i bez sprawdzania danych).
Dla mnie pierwszych pięć kawałków ("Bittersweet Symphony", "Sonnet", "The Rolling People", "The Drugs Don't Work" i "Catching The Butterfly") jest naprawdę solidnych i przez dłuższy czas zastanawiałem się nad słabszą czwórką. Ta druga część albumu ostudziła mój zapał, ale dla mnie to wciąż podchodzi pod 3,5. Chyba w dużej mierze dlatego, że słyszę inspiracje tym albumem (zwłaszcza utworem "Sonnet") w twórczości zespołu Blackfield Stevena Wilsona, który całkiem lubiłem w liceum i którego wciąż czasem słucham.
Gdyby album był krótszy, to pewnie byłoby 4.
The Velvet Underground
3/5
Skasowała mi się prawie całkowicie napisana recenzja, fml...
Nie podszedł mi ten album za bardzo. Przesłuchałem go kilkakrotnie, bo chciałem go polubić, ale jakoś tak nie trafia do mnie i przelatuje przeze mnie. Kiedy jakiś czas temu przypadkiem trafiłem na ich wcześniejszy album o tej samej nazwie to zainteresował mnie dużo bardziej. Nie dosłuchałem go wtedy do końca, ale często na niego zerkałem. Czekam na okazję, kiedy pojawi się na tej liście.
Z utworów, które zapadły mi w pamięć - na pewno "The Murder Mystery". To jest genialne akurat, mega ciekawe, eksperymentalne dzieło. Te nakładające się ścieżki i dwugłos są niesamowite. Zabawny efekt uzyskałem próbując ekstrahować pojedynczo raz jeden, raz drugi głos. Bardzo ciekawe, jak bardzo synergia zwiększyła moc. W pojedynkę brzmią po prostu słabo. A w dwugłosie dosłownie podnoszą tętno.
"Pale Blue Eyes" też ze mną zostało, ale w mniejszym stopniu.
Reszta była dla mnie (muzycznie) jakaś taka beatlesowa, nie podchodzi mi takie granie do końca. Nie jestem w stanie do końca powiedzieć, dlaczego się odbiłem, bo bardzo chciałbym lubić ten zespół. Ale jakoś tego nie czuję.
Rush
4/5
Dobry miks prog rocka z hard rockiem, wyczuwam elementy, które potem przerodziły się w power metal, z tym swoim epickim storytellingiem. Tylko tutaj to nie jest jeszcze incelowe.
Geddy Lee ma ciekawy głos, czasami zastanawiałem się, czy tam przypadkiem kilka osób nie robi wokalu (albo czy kobieta nie śpiewa). Muzycznie też jest to bardzo solidne, fajne, ciężkie, lekko brudne brzmienie.
Koncept albumu opowiadającego historię faktycznie trochę się zdewaluował, myślę, że to aktualnie główny problem krążka - nikogo już taka forma nie interesuje. Ale to mimo wszystko przyjemna, ciekawa i dynamiczna historia.
Z późniejszych utworów warto wyróżnić "A passage to Bangkok", sympatyczny kawałek.
Główny plus za to, że robią fajną storytellingową muzykę sci-fi bez brzmienia jak te lamusy z Blind Guardian, Dragon Force albo innego Hammerfall.
4 z minusem, takie 3,5 podciągnięte w górę.
Adele
2/5
Pełna zgoda co do tego, że nie można jej odmówić potężnego głosu. Ma płuca dziewczyna i potrafi z nich korzystać.
Ale w przypadku tego albumu to trochę by było na tyle. On jest poprawny, widać, że ludzie włożyli w niego dużo kasy i studyjnej pracy. Ale przez to wydaje się trochę sztuczny. Brakuje mi w nim autentycznego uczucia, jest dla mnie płaski.
Plus wydaje mi się, że w podobnej kategorii jest przynajmniej kilka ciekawszych albumów, które nie zyskały takiego rozgłosu, a moim zdaniem na niego zasługiwały. Pierwsze, co mi przychodzi do głowy to Selah Sue i jej debiutancki neo-soulowy album (2011, ten sam rok co Adele), o wiele ciekawszy muzycznie krążek (swoją drogą szalenie polecam). Z popowych piosenkarek o charakterystycznych, mocnych głosach myślę jeszcze Sia i "1000 Forms Of Fear", dosłownie trzy lata młodszy album, którego nie ma na liście.
Adele dla mnie w każdym utworze jest taka sama. Wszystko bazuje na wysokich tonach i jej mocnym głosie, po kilku utworach robi się to dla mnie irytujące. Plus każdy utwór to tylko płakanie za facetem, nudy. Nie ma nic nudniejszego, niż dziewczyna, której jedyny temat to faceci.
Plus jak w utworze "Lovesong" usłyszałem "Whenever I'm alone with you, You make me feel like I am young again" miałem takie wtf, masz 21 lat XD Sprawdziłem to, bo aż mi się wierzyć nie chciało, że ktoś to puścił. To cover utworu The Cure (uff!), ale i tak miałem trochę facepalma.
Myślę, że moją ocenę może trochę wykrzywiać jej szalona popularność, bo jak wiadomo sceptycznie podchodzę do wszystkiego, co trafia w masowe gusta, zwłaszcza jeśli powstało współcześnie w epoce kultury jako produkcji masowej. Ale właśnie ten album wydaje mi się bardziej towarem, niż dziełem sztuki. A za tym nie przepadam.
Frank Sinatra
4/5
Nigdy nie słuchałem Sinatry, ale po przesłuchaniu tego albumu rozumiem jego fenomen, zwłaszcza w latach 50-tych, kiedy rządziła klasa średnia z przedmieść.
Skubany był smooth as silk w swoich tekstach i z tym swoim głębokim, czystym głosem. Bardzo przyjemnie się go słucha, plus w naprawdę ciekawy sposób wyraża miłość. Gość pewnie w pojedynkę zdefiniował kategorię love songów na następne kilkadziesiąt lat.
The Yardbirds
4/5
Brzmi jak odpowiedź na pytanie "Co by było gdyby Beatlesi faktycznie potrafili grać na instrumentach w latach 60-tych?".
Przyjemny album. Dziwna akcja z tymi milionami różnych wydań. Oryginalne płyty miały ok. 35min, wersja na Spotify podlinkowana tutaj ma 55min, a moja na Tidalu ma 75min, bo jest cały album dwa razy plus jakieś dodatkowe ścieżki. Ale przynajmniej przesłuchałem dwa razy dzięki temu.
Pierwsza połowa "Ever Since the World Began" brzmi jak coś, co mógłby zaśpiewać Ozzy Osbourne w Black Sabbath. Tekst jakby żywcem wyjęty od nich i dzielenie wersów podobne.
Słabsze 4, ale 4.
The Go-Go's
4/5
Totalnie kupuję ten album. Świetnie się przy nim bawiłem, to zwyczajnie dobrze buja.
Wydaje mi się, że istotą tego albumu nie jest jego popularność wśród współczesnych wyrażona w prostych liczbach. I to nie jest powód, dla którego on znalazł się na tej liście. Ten album jest przede wszystkim cholernie punkowy, zespół pokazał, że dziewczyny mogą grać (a nie tylko śpiewać) i mogą grać z pazurem (w tym samym czasie grać zaczęła Joan Jett z tego, co sprawdziłem - imo podobny nurt, ale Jett grała ostrzej). Jasne, to jest bardzo soft punk, bliżej mu do Green Daya (kilka fragmentów bardzo mi się kojarzyło z "Jesus of Suburbia"), niż do jakichś turbo anarchicznych hard core'owych zespołów w stylu Exploited, ale mimo wszystko jest to w pełni kobiecy punk.
Po drugie, to jest bardzo feministyczny album. To jest okres, w którym kwestia radykalnej kobiecej seksualności zaczęła być bardzo nośna w Stanach i zaczęła zwiastować koniec drugiej fali feminizmu (która przypada mniej więcej na lata 1960-1990). Dziewczyny otwarcie mówią o swoim pożądaniu (Lust To Love), o porzucaniu toksycznych relacji, prawdopodobnie z narcyzem (Fading Fast, Skidmarks On My Heart), o nocnych wypadach na miasto i niezależności (Tonite, We Got the Beat), ale także o ignorowaniu społecznej opinii (Our Lips Are Sealed). Jest też This Town, które łączy wiele z powyższych wątków. Z drugiej strony nie realizują stereotypu man-eaterek albo freudowskiej zazdrości o penisa, tylko bardzo otwarcie eksplorują swoją kobiecość i uczuciowość (już sama okładka oraz tytuł albumu o tym świadczą; ale też emocjonalna dwoistość Lust To Love, czy bolesne How Much More).
I koniec końców ten album jest zwyczajnie muzycznie solidny. To wszystko jest melodyjne i bardzo poprawne instrumentalnie, sekcja rytmiczna (perkusja + bas) są naprawdę dobre, z przyjemnością tego słuchałem. Perkusistka miewa całkiem ciężkie kopyto i fajnie niskie nastrojone tom-tomy. To nie takie durne placeholdery, jak w wielu zespołach, gdzie perkusja gra tylko najprostsze groove'y, żeby wybijać tempo, a basista gra na dwóch strunach i nikt go nie słyszy dopóki się jakoś makabrycznie nie pomyli.
Zespół popadł w zapomnienie (po przesłuchaniu tego albumu wydaje mi się, że bardzo niesłusznie), ale wydaje mi się, że to ten casus "They walked, so that other could run". Bardzo mocne 4 jak dla mnie, ze wskazaniem na 4.5, bo serio się dobrze bawiłem. Jakby to było trochę cięższe, to już na pewno 4.5
Nick Drake
3/5
Z tego czytałem, jest to swego rodzaju cult classic. I jestem w stanie zrozumieć, dlaczego uzyskał ten status.
Mam w sobie dużo szacunku dla tego albumu, stworzonego praktycznie w pojedynkę (nie licząc producenta i reszty ekipy technicznej).
Najbardziej uwagę przykuwa nietypowa gitara, o której Cichy już więcej mówił. Momentami jego strojenie (tony niskie są bardzo niskie, a wysokie pozostają na normalnych wysokich rejestrach) sprawiają wrażenie, jakby gość grał na dwóch gitarach jednocześnie. Bardzo imponujące.
Nie jest to do końca mój typ muzyki, stąd tylko trójka, ale moje uznanie dla tej płyty jest na pewno na poziomie czwórki.
Frankie Goes To Hollywood
3/5
Mam problem z tym albumem. Jest dla mnie trudny do oceny. Bardzo długo wahałem się pomiędzy 3 i 4.
Jest bardzo ambitny, to mu trzeba oddać. Ludzie, którzy przy nim pracowali chcieli stworzyć coś wyjątkowego i nietuzinkowego. Wydaje mi się jednak, że trochę się w tym wszystkim zapętlili i nie potrafili pójść zdecydowanie w jednym kierunku. Utwory są mocno zróżnicowane, raz mają muzykę o orgazmach, a raz o wojnie. Raz szybkie i wysokooktanowe Born To Run, zaraz jakaś rzewna melodia ze smutnym tekstem. Niektóre z tych utworów jako stand-alone są naprawdę ciekawe i zapadające w pamięć (dobrze znane \"Relax\" i \"War\"), ale jako całość jest to mega chaotyczne.
Plus nie wiem, kto wpadł na pomysł 13-minutowego utworu na otwarcie albumu synth-rockowego, ale to był moim zdaniem bardzo zły pomysł. Wydaje mi się, że ten utwór zamyka w sobie wszystkie cechy (zwłaszcza problematyczne) tego krążka - jest za długi, niespójny i chaotyczny.
Myślałem jednak przez długi czas nad czwórką, bo jednak części pojedynczych utworów słucha się całkiem przyjemnie. Ale w mojej głowie różnica między 3 i 4 jest następująca: czy jest to album, który włączę sobie samodzielnie w przyszłości w jakiekolwiek sytuacji, bo będę go chciał posłuchać dla samej przyjemności słuchania? W przypadku \"Welcome to the Pleasuredome\" nie sądzę, żeby tak było. Mógłbym wrócić do niego z intelektualnej ciekawości lub dla poszerzenia kontekstu i zrozumienia, ale na pewno nie po to, żeby go posłuchać dla samej muzyki. Stąd jednak 3. 3,3 przy dobrym wietrze, ale jednak 3.
Myślę, że kontekst jest historycznie ciekawy i to, że był to album wykreowany przez spin-doktorów i zamierzoną kontrowersję jest znaczący dla branży muzycznej. Taki prekursor idei promocji zespołów typu T.A.T.U. (kontrowersja, subwersja, udawany homoseksualizm) lub K-Popu (więcej w tym sztucznie napędzanego popytu i hodowania gwiazd, niż indywidualności i muzycznego talentu).
Belle & Sebastian
4/5
Kurde, jakoś trudno napisać mi coś więcej o tym albumie. Nie bardzo wiem, co mógłbym powiedzieć.
Podoba mi się. Tak najzwyczajniej w świecie. Lubię ten wokal z wosku i young age angst. Brzmi jak coś, czego Karolina by słuchała jak miała 20 lat, taki vibe mniej więcej.
Lubię dużą spójność tego albumu, wydaje mi się, że w tym gatunku konsekwencja to dobra rzecz. Lubię większość tekstów, dobrze mi się tego słucha.
Będę wracał raz na jakiś czas pewnie.
Simple Minds
4/5
Ciekawy album. Mój główny problem z nim to to, że nie lubię synthowego brzmienia, także lata 80-te to nie jest moja ulubiona epoka muzyki.
Mimo to z przyjemnością mi się słuchało. To znaczy w tych momentach, w których nie przysypiałem, bo za późno do tego usiadłem.
Najbardziej zwróciłem uwagę na to, o czym Cichy mówił - sekcja rytmiczna, która jest dużo bardziej wyrazista od instrumentów "prowadzących". Basista ma naprawdę fajny groove, długimi fragmentami ma pozycję dominującą wobec gitary, dobrze buja. Perkusistę podziwiam za bardzo dużą cierpliwość i dyscyplinę. Cały album naprawdę mocno akcentuje jego instrument, a gość mimo to posługuje się bardzo ograniczonymi środkami i nawet w momentach, które zapraszają do bardziej skomplikowanego grania on trzyma się swoich minimalistycznych zasad. Moim zdaniem buduje to fantastyczne napięcie. Nie wiem, czy wielu perkusistów, którzy dostaliby szansę wyjść bardziej na front, powstrzymałoby się przed wrzuceniem miliona ozdobników.
Mega zdziwiło mnie to, jaką transformację przechodzi ten album w połowie. W samym środku mamy "Somebody Up There Likes You" (swoją drogą super instrumental). Cztery utwory przed są bardziej rockowe (momentami lekko funkowe dla mnie), a cztery po już zdecydowanie popowe. Ale jakoś mi to nie przeszkadzało, bardziej zaskoczyło. Myślę, że to intermezzo mocno zamortyzowało przejście.
Chciałbym wrócić do tego albumu, jak będę miał spokojniejszy czas i nie będę przysypiał podczas słuchania.
Dusty Springfield
3/5
Ten album się wydarzył i tyle. Ładny, spójny, przyjemny głos i aranżacje, ale to zupełnie nie moja działka.
The Band
3/5
Jak się nad tym zastanowić, to nazwanie zespołu i płyty "The Band" miało zaskakująco dużo sensu. Bardzo generic nazwa, ale z drugiej strony zamknęli w tym albumie różne rodzaje tradycji muzycznej Stanów. Przez cały krążek wymieniają chyba z 10 różnych lokacji/stanów, czuć wpływy muzyczne nowoorleańskiego jazzu, bluesa, teksańskiego country. Jedna z piosenek brzmiała dla mnie jak ta muzyka z Południa Randy'ego Newmana (dobrze, że przesłuchałem go wcześniej, żeby złapać reference), fragment "Jawbone" skojarzył mi się z "Free Fallin'" Toma Petty'ego z Florydy.
Całość faktycznie brzmi dosyć płasko i mało wciągająco, ale ogólnie to moim zdaniem dobry album, powiedziałbym takie 3,5. Pewnie w innych czasach spokojnie dałbym mu 4.
The Rolling Stones
3/5
Bardzo amerykański album jak na londyński zespół. W sumie to ciekawe, że to Brytyjczycy stworzyli wizerunek rockmana, który obecnie głównie kojarzy się z kulturą amerykańską.
Ale ten album jest bardzo mocno bluesowy, także tematycznie czerpie z tej kultury (np. Brown Sugar) i z amerykańskiej fascynacji motywem drogi (np. Moonlight Mile). Nawet okładka (jeansy i skórzany pasek - zaprojektowana przez Andy'ego Warhola) mocno akcentuje amerykańskie motywy (ale też jednocześnie je tworzy).
Chłopaki bardzo mocno eksponują swój wizerunek bad boyów, mnóstwo piosenek nawiązuje do narkotyków i burzliwych relacji. Cały album jest bardzo "brudny" - zarówno w dźwięku instrumentów, jak i w wokalu oraz tekstach. Z drugiej strony czuć w nim pewnego rodzaju ciężar, to nie jest beztroski rock&roll.
Instrumental z "Can't You Hear Me Knocking" bardzo spoko. "Sister Morphine" zapadło mi w pamięć.
Mimo to raczej nie będę tęsknił za tym albumem, także spokojne, równe 3.
David Bowie
3/5
Zdecydowanie lepiej mi to weszło niż \"Heroes\". Może dlatego, że tak mało śpiewu Bowiego na tym albumie. A może po prostu dlatego, że jest dużo bardziej eksperymentalny i przez to ciekawszy dla mnie.
Te instrumentalne kawałki były przyjemne. Oczywiście bonus ode mnie za zatytułowanie jednego utworu \"Warszawa\" i dodatkowy plus za zachowanie polskiej pisowni. W tych czterech ostatnich utworach starałem się szukać uczuć, które ewokują we mnie ich tytuły i muszę przyznać, że rezonowało to ze mną.
Poniesiony umiarkowanie pozytywnym odbiorem tego krążka przesłuchałem jeszcze raz utwór \"Heroes\", ale nic się nie zmieniło, dalej mi nie podchodzi. I ten album też, mimo lepszego odbioru, nie przekonał mnie jakoś do Bowiego i nie sprawił, że zrozumiałem jego fenomen. Z czasem robi się dla mnie ciekawy, ale wyłącznie na poziomie intelektualnym i głównie dlatego, że moje niezrozumienie dla jego twórczości wciąż mnie delikatnie frustruje.
Mamy jeszcze 7 jego albumów przed nami, może na zasadzie syndromu sztokholmskiego na koniec zostanę wyznawcą. Na razie umiarkowane 3, także oczko wyżej, niż Heroes, które długimi fragmentami mnie zwyczajnie irytowało.
Cyndi Lauper
4/5
Bardzo przyjemny album.
Primo - Lauper ma bardzo oryginalny głos. I robi z nim bardzo ciekawe rzeczy. Pod względem takiego bardzo dziwnego i niestandardowego wykorzystania głosu przypomina mi trochę Kate Bush (oczywiście to zupełnie inne style i style, ale taki vibe pokręconej laski mi się kojarzy; choć krótkimi momentami nawet podobne barwy mają).
Secundo - jej piosenki są zróżnicowane. Cyniczne "Money Changes Everything", zadziorne "Girls Just Wanna Have Fun", nostalgiczne i smutne "When You Were Mine", dosyć futurystyczne "She Bop" i "Witness", które uderza w ska.
Lauper jest na tej płycie bardzo wielowymiarowa - na zmianę silna i wrażliwa, zabawna i poważna. Silnie przebija przez ten album jej osobowość. Eksperymentuje ze swoim głosem i stylami, bawi się. Czuć młodzieńczą energię w tych utworach.
A przy tym naprawdę spoko się tego słucha. Drugi odsłuch (w trakcie pisania tej recki) świetnie podszedł pod krzątanie się po chacie i porządki.
Donald Fagen
4/5
Najlepszy Donald z jakim miałem do czynienia od czasów Kaczora Donalda.
Świetny album. Muzycznie niezwykle dopieszczony, mnóstwo groove'u, melodyjności, każdy kawałek fantastycznie buja.
Optymizm i pozytywność bijąca z tego albumu są mega przyjemne. Jednocześnie nigdy nie przekraczają granicy takiego amerykańskiego przesadnego optymizmu i pozerstwa. Tak jak napisał Cichy - to taki powojenny optymizm amerykańskiego dobrobytu i dobrego samopoczucia, choć album jest już z wczesnych lat osiemdziesiątych. Bardzo mi się podoba to, jak bardzo jazzowy jest jednocześnie pozostając naprawdę lekki i przystępny.
"I.G.Y." swoją treścią przypomina mi te kreskówki Texa Avery'ego z dzieciństwa, które w przerysowany sposób pokazywały życie w przyszłości - robił takie odcinki o domu przyszłości, samochodzie przyszłości i paru innych rzeczach. (Swoją drogą obejrzałem to sobie - nikt by tego dzisiaj nie puścił, są mocno niepoprawne XD).
Mega dopieszczony album, super dźwięk, słuchanie tego jest jak jedzenie wykwintnego dania. Bardzo mocne 4,5, nie daję piątki tylko dlatego, że rezerwuję ją dla albumów, które trafiają do mnie na osobistym poziomie. Ale kusi, żeby dać tę maksymalną notę.
The Rolling Stones
3/5
Zestarzało się gorzej, niż Beatlesi, to na pewno. To jeszcze ich pierwszy album, więc ciężko oceniać ich jak dojrzały zespół. Pewnie w tamtym czasie to było bardzo rockowe i buntownicze i dlatego Stonesi tak się przyjęli. Ale dzisiaj brzmi to raczej mało ciekawie.
Słychać po albumie, że wiedzą co robią i są bardzo pewni tego, co robią. Gitary są solidne, wokal zawadiacki. Także imo największym problemem tego krążka jest jego wiek.
Sigur Rós
4/5
Album, na którym moja przygoda z tą listą się wykoleiła. Po tym, jak w końcu do niego usiadłem zatrzymałem się na dwa tygodnie ze słuchaniem czegokolwiek nowego i myślę, że Agaetis Byrjun było częściowo za to odpowiedzialne.
Najpierw disclaimer - to jest cholernie dobry album. Wybitny nawet, bez cienia wątpliwości. Jego rozmach, niesamowita muzyczna dojrzałość, soniczne pejzaże (soundscapes), które maluje zapierają dech w piersiach. Rzadko muzyka tak sugestywnie tworzy obrazy. Mam wrażenie, jakbym latał nad islandzkimi górami, wulkanami i czarnymi plażami Reynisfjara.
A mimo to spodziewałem się więcej. Nawet nie po samym albumie, ale po moim odbiorze. Po zachwytach Cichego i Bojskiego byłem niemal przekonany, że mnie też całkowicie porwie i stanie się takim "insta-klasykiem" w moim prywatnym kanonie. Dlatego tak długo odkładałem jego przesłuchanie - nie chciałem go słuchać jako podkładu do innej czynności.
A jednak moje doświadczenie zatrzymało się o krok przed wrotami nieba i nie zdołało ich otworzyć. Jestem pod olbrzymim wrażeniem tego albumu, bez cienia wątpliwości doceniam jego geniusz, ale mimo naprawdę wielu pełnych przesłuchań (myślę, że około dziesięciu, może nawet ponad to) nie udało mi się osiągnąć pełni zachwytu i tego magicznego uczucia obcowania z czymś bliskim sercu. I odbieram to jako zawód. Zawód, za który nie winię samego albumu, ale mimo wszystko zawód. Rozczarowanie na tyle mocne, że na dłuższy czas odciągnęło mnie od całej listy.
4,5/5
Grizzly Bear
3/5
Jutro zapomnę, że ten album istnieje. Słuchałem go dwa razy, nie pamiętam nic. Leciał w tle. Nie irytował mnie, ale też nic nie zwróciło mojej uwagi (poza "Two Weeks", bo zaskoczył mnie fakt, że chyba znałem to wcześniej).
Słabe 3.
The Libertines
1/5
Imo nie na darmo ten album trafił na trzecie miejsce najbardziej overrated albumów w historii (z drugiej strony trafili tam też Beatlesi - Sgt. Peppers - i The Smiths - The Queen Is Dead, a to już jest kryminał).
Nie mogłem się doczekać, aż się skończy, wynudziłem się koszmarnie.
Gdyby tę listę układał ktokolwiek, kto nie urodził się w centrum Imperium Brytyjskiego, to ten album nie byłby nawet brany pod uwagę.
Serio, nie jestem w stanie powiedzieć nic konstruktywnego, w zasadzie przestałem słuchać po kilku utworach. Jest tysiąc zespołów, które robiło podobne rzeczy, tylko wiele lat wcześniej i lepiej.
Pearl Jam
3/5
Miałem trochę trudności z tym albumem. Wydaje mi się, że zasługuje na więcej ciepła, niż jestem w stanie mu dać.
To solidny hard rockowy album, ma kilka utworów, które kojarzę, choć nie sądziłem, że kiedykolwiek słyszałem cokolwiek Pearl Jamu. "Even Flow" to naprawdę dobry utwór, wydaje mi się, że ciężko z tym dyskutować.
Z drugiej strony wydaje mi się, że z perspektywy 33 lat ten album stracił jednak sporo świeżości. Myślę, że to głównie przez setki naśladowców tego stylu, więc to nawet nie wina samej płyty, raczej tego, co przyszło po niej.
Single z tej płyty są całkiem fajne ("Even Flow" czy "Jeremy" chociażby), ale są też jakieś takie nastoletnie smęty z tekstami, które odnalazłyby się też w repertuarze Happy Sadu (który nawet lubię czasami, ale nie oszukujmy się, nie jest to wybitna muzyka). Myślę zwłaszcza o "Why Go".
Czuję, że sporo późniejszych twórców się mocno inspirowało. Zwłaszcza Godsmack, którym się jarałem w liceum, słyszę dużo zbieżności.
Serio przydałaby mi się tutaj 10-stopniowa skala, bo to jest takie idealnie 3,5/5, za bardzo uderza w moje gusta na 3, a jednocześnie nie jest wystarczająco wciągające na 4 i stawianie tego na równi z "Tigermilk" czy "The Nightfly", do których na pewno będę wracał. Z tej płyty wrócę głównie do "Even Flow".
DJ Shadow
5/5
Piękny eksperyment, piękny chaos. Z jednej strony słyszę, jak prostymi środkami ten album został stworzony, z drugiej strony to wciąż jest kawał świetnej muzyki stworzonej przez jednego człowieka gdzieś w garażu.
Współczesna oda do muzyki, bez rozróżniania na gatunki. Mam wrażenie, że na tej płycie wykorzystał wszystko - klasykę, jazz, synthy, funk, drum machine, hip-hop, wywiady, wycinki z filmów, co tylko chcecie. I gość sprawia, że to się łączy w jedną, spójną całość.
"Stem" to absolutna perełka dla mnie.
Słuchając tego mam wrażenie, jakbym dosłownie słuchał esencji wczesnych lat 90-tych.
Ta płyta jest przede wszystkim intrygująca, zachęca do odkrywania i poszukiwań, a jednocześnie pozwala się w niej totalnie pogubić i po prostu porwać zmiennemu nurtowi.
Jakbym miał czas na kolejne hobby, to po przesłuchaniu tego albumu kupiłbym sampler. Wahałem się długo między 4 a 5, ale chyba w ramach uznania za samo to, ile pracy i pasji musiało zająć samo zbieranie tych dźwięków pójdę w pięć.
John Lennon
2/5
Czasami odnoszę wrażenie, że niektóre albumy trafiły na tę listę za jedną wiodącą piosenkę, bo reszta utworów nie powinna się znaleźć nawet na obrzeżach tej listy.
"Imagine" to absolutny klasyk i hymn pokolenia, a także pewnej idei. Idei, która niestety zdewaluowała się i wygląda obecnie co nieco naiwnie, być może w dużej mierze przez jej współczesną wypaczoną formę. Albo przez świat, który jest co nieco bardziej skomplikowany, niż 50 lat temu.
John Lennon nie powinien był brać się za bluesa. Ani za granie na harmonijce. Jego utwory światopoglądowe trącą white privilege (śpiewanie o złych pieniądzach, kiedy jesteś międzynarodową gwiazdą rocka, come on...), jego blues jest słaby, a oda do Yoko to straszny cringe.
Nie cierpiałem tak, jak przy The Libertines, bo mimo wszystko to jest wciąż świadomy muzycznie album. Ale to tyle.
Emerson, Lake & Palmer
3/5
Kolejny album, który chciałbym lubić bardziej, niż to ma miejsce. Wcześniej słyszałem o nich jako o muzycznej super-grupie, plus kojarzyło mi się jakoś nostalgicznie. Do tego dochodzi kwestia wykorzystania Musogorskiego i, co ważniejsze, Czajkowskiego do stworzenia rockowego albumu. W czystej teorii powinno mnie to kupić z miejsca.
Ale oni graja rocka tak, jakby grali jazz. Mnóstwo hałasu, nakładających się dźwięków, ciężko mi się w tym odnaleźć. Plus organy to nie moja bajka. A sam Dziadek do orzechów w wersji rockowej był dosyć meh.
Doceniam ich pracę, ale nie odnalazłem się w tym. Plus strasznie krótkie to było, urwało się nagle po zaledwie pół godziny. Spodziewałem się trochę więcej.
The Rolling Stones
3/5
Najlepszy póki co zespół Sotnesów, który się trafił. Tak nieironicznie mi się podobał, pierwszy ich krążek, który w moich oczach był powyżej poziomu neutralnego.
"Sympathy for the Devil" naprawdę fajne, "Dear Doctor" całkiem spoko, podobnie "Prodigal Son". "Stray Cat Blues" mi się podobało, dzisiaj by nie mogło chyba powstać, o ile nie zrobiłbyś z tego rapu.
Kusi danie czwórki, ale nie wiem, czy będę wracał. Takie mocne 3,5. Serio wolałbym 10-stopniową skalę.
2/5
U2 to dla mnie zespół-mem. I to taki z gatunku tych nieśmiesznych.
Nie lubię zawodzących wokalistów, którzy myślą, że jak pojęczą w mikrofon, to są tacy głębocy i emocjonalni.
Orchestral Manoeuvres In The Dark
3/5
Ciekawy album, ale okładka i tytuł obiecywały nieco więcej. Odnoszę wrażenie, że przesyt brytyjskim indie rockiem, który wprowadza ta lista, jest zgubny dla odbioru pojedynczych albumów.
Fajna, eksperymentalna muzyka, trochę nietypowych dźwięków w drugim planie (w jednym utworze przez chwilę zastanawiałem się dlaczego woda w czajniku gwiżdże, skoro jej nie wstawiałem), ciekawe teksty, zdecydowanie bardziej lirycznie rozbudowane niż w standardowej muzyce rozrywkowej.
Brakowało mi jakiegoś porywu, czegoś co mnie wciągnie instrumentalnie i muzycznie, raczej nie trafi na moją stałą listę rotacyjną, a dla mnie to warunek dla czwórki. Stąd trzy. Ale serio przydałaby mi się 10-stopniowa skala, bo byłbym skłonny dać temu 7 wtedy (czyt. 3,5 w obecnej skali, jeśli miałaby połówki).
Bruce Springsteen
4/5
Po kilku nieprzyjemnych zawodach wreszcie jakieś pozytywne zaskoczenie.
Mega sympatyczny album. Energiczny, mega szybki, taki amerykański high-octane. A jednocześnie wciąż bardzo melodyjny, liryczny i muzycznie rozbudowany.
Jak dla mnie zachowuje dobry balans amerykańskości. Korzysta z tego pozytywnego vibe'u, motywu drogi, skoczności i pewności siebie, a z drugiej strony nie ma tego epatowania swoją etnicznością typowego dla krajów z ubogą kulturą i bez spójnej tożsamości (can't wait for "Born in the USA"...).
Mega dobrze się bawiłem przy tej płytce. Myślę, że czasami do niej wrócę.
Shack
2/5
Muzyka w tle bez wyrazu. Ani to rock, ani to pop, takie nudne plumkanie. Fajnie, że jest dużo smyczków w tle, szanuję to, ale nie pomagają w żaden sposób temu albumowi.
Nie wiem, czy to kwestia stylu czy produkcji, ale cały dźwięk tej płyty wydaje mi się przytłumiony, jakbym słuchał czegoś przez gazę.
Druga połowa albumu ciutek lepsza, przy "Streets of Kenny" miałem nadzieję, że może będzie nieco lepiej ogólnie, ale mój zapał szybko opadł.
Ładna okładka, spójny album, który nie irytował mnie jakoś aktywnie, ale też nie wzbudził najmniejszego zainteresowania.
The Jesus And Mary Chain
4/5
Tak powinno się robić albumy, w których brzmisz jakbyś miał wyjebane (take fucking notes HMS Fable...).
"Beach Boys melodies meet Velvet Underground feedback and beats, all cranked up to ten and beyond, along with plenty of echo" - myślę, że to najlepsze podsumowanie tego albumu, jakie można znaleźć.
I z tej samej recenzji o jednym utworze, ale można tak powiedzieć o całym albumie imo: "Storming down like a rumble of bricks wrapped in cotton candy".
Konceptualnie i intelektualnie mi się to podoba. Artystycznie nie jest to do końca mój styl i po dwóch przesłuchaniach jestem odrobinę zmęczony, ale w gruncie rzeczy bardzo szanuję ten album. Nie sądzę, żebym go zbyt często słuchał w przyszłości, ale po krótkim namyśle jednak pójdę w 4.
Randy Newman
3/5
Autentycznie nie wiem, co o tym myśleć.
Ten album to satyra, jasne. Ale szczerze mówiąc momentami gość jest tak przekonujący, że serio nie wiedziałem, czy to aby na pewno satyra. Miałem poważne wątpliwości. I na początku myślałem, że gość tak z pełną powagą to nagrał.
Album jest ciekawy, spójny i w bardzo pobudzający do myślenia sposób omawia ważne problemy. Zarówno krytykując obiekty swojej satyry jak i wystawiając na próbę nasze własne granice i umiejętność wyważonego osądu.
Cały album jest niesamowicie ryzykowny, balansuje na granicy satyry i czegoś, co może w łatwy sposób zostać zawłaszczone przez postaci, które są krytykowane (myślę, że wyrwane z kontekstu "Marie" czy "Guilty" spokojnie mogłyby zostać uznane przez mężczyzn, o których mówi za wzruszające i szczere). Równo 50 lat po wydaniu tego albumu czytanie go jak podręcznika, z którego czerpie Trump, naprawdę nasuwa się samo.
Z drugiej strony to, w jaki sposób większość tych piosenek przypomina "You have a friend in me" z Toy Story (to nie przypadek - stworzył ją i zaśpiewał Newman) i piosenki z Monsters Inc. powoduje, że trochę mózg się zacina.
To nie są skomplikowane utwory, ktoś napisał w global reviews, że Newman zna więcej obraźliwych słów niż sekwencji akordów. Ale są chwytliwe, klarowne, przyjemnie się ich słucha (oczywiście jeśli nie oburzają Cię teksty).
Po słabych ocenach widać, jak bardzo wzrósł poziom kontrowersyjności tego krążka i jak bardzo ludzie nie potrafią spojrzeć ponad używanie n-bomb i używanie sformułowań wyjętych z ust rednecków, rasistów, szowinistów i innych -istów.
W dzisiejszych czasach ten album nie miałby żadnych szans.
Kojarzy mi się trochę z "I'm not racist" Joynera Lucasa (swoją drogą genialny kawałek, dzięki Cichy za pokazanie mi go pewnego wieczoru na Wałowej), ale on jest czarny i sam się tłumaczył dając ostatnie słowo czarnemu (choć zastanawiam się, czy jednoznacznie staje po stronie czarnych i czy część jego krytyki włożonej w usta MAGA-typa nie jest szczera).
"Good Old Boys" jest trudniejsze w odbiorze i widać to po ocenach w Global Reviews. Ludzie nie potrafią spojrzeć poza n-bomby i fakt, że podmiotem w piosenkach jest redneck (wykreowana persona).
Jednak fakt, że to właśnie ten gość został nadwornym kompozytorem Pixara wciąż mi rozsadza banię XD. (Ciekawostka, stworzył też muzykę do "Marriage Story").
Dolly Parton
4/5
W życiu bym nie pomyślał, że ten plastik tworzył kiedyś takie fajne rzeczy. Ameryka to jest jednak deprawujące miejsce.
Głos Parton ma ciekawą wibrację, jest dosyć androgeniczny (brzmi na tym albumie trochę jak młody chłopak), ale ma też w sobie coś, co nazwałbym krystalicznością, a także sporą moc.
Teksty to typowe kobiece country, ale są chwytliwe, dowcipne i zwyczajnie ciekawe.
Z jednej strony nie wiem, czy będę wracał, ale z drugiej naprawdę dobrze się bawiłem przy tym jednym odsłuchaniu i jestem pod miłym wrażeniem tego albumu.
Kanye West
4/5
Ok, memes aside - this stuff is pretty dope.
Młody Kanye, zanim mu odjebało, wiedział, co robi. To są dobre bity i bardzo zgrabne teksty. Dużo dowcipu, gierek słownych, to jest po prostu dobra płyta.
That being said - jestem wyedukowanym białasem, a Kanyemu odjebało i został jakąś dziwną karytaturą nazisty, także nie jestem w stanie patrzeć bezstronnie na album, który do przesady gloryfikuje robienie szmalu jako jedyną wartość w życiu i nie tylko krytykuje system edukacyjny w Stanach (do czego ma absolutnie pełne prawo, bo to jest chory shit, teraz jeszcze bardziej, niż w czasach albumu), ale podważa sens edukacji w ogóle (aż dziwne, że jeszcze nie wszedł w komitywę z Trumpem). W tym sensie ten album jest toksyczny.i destrukcyjny, co nie jest obojętne.
No i druga sprawa, że o ile nie utwór nie jest o tym, że edukacja jest bez sensu, to jest o przedmiotowym ruchaniu, co też nie jest dla mnie cool.
Muzyka i flow tego albumu są naprawdę mocne. Ale jest on koszmarnie niekonstruktywny i destrukcyjny w swoim wyrazie.
Ale oceniając muzycznie i konstrukcyjnie zasługuje na cztery imo. Nawet jeśli nie mam zamiaru go więcej słuchać, ani polecać.
Calexico
4/5
Mega przyjemny album. Ogólnie nie wciąga mnie kultura latynoska, ale jak już słyszę jakąś muzykę opartą na tym środkowoamerykańskim czy południowoamerykańskim instrumentalu, to zawsze mnie to wciąga. Coś, do czego wrócę sobie na spokojnie w którymś momencie, ale tak na pierwsze dwa odsłuchy bardzo mi się podobało.
The Prodigy
5/5
Certified banger if I have ever seen one.
Na Wikipedii znalazłem fajny fragment dotyczący tego albumu, który wydaje mi się, że dobrze go podsumowuje. "Heavy metal-focused magazine Metal Hammer included it in their 2020 list of the top 10 1997 albums, citing it as <<the point at which rave culture collided with metal culture>>".
The Prodigy po prostu ma kopa. Przy całym swoim rave'owym klimacie ta płyta jest też ciekawa muzycznie dla mnie.
Plus jest w niej dla mnie coś bardzo brytyjskiego. Taka bloke music. Fajnie zobaczyć inną stronę brytyjskiej muzyki, niż czuli chłopcy z indie rockowych zespołów.
Crosby, Stills, Nash & Young
3/5
It's ok, just like that.
Zdecydowanie za dużo na tej liście jest niemal bliźniaczych albumów.
Various Artists
4/5
Same świąteczne bangery. Trochę żałuję, że nie przesłuchałem tego w święta, na pewno dużo fajniejszy klimat by był.
Ciekawe, że wrzucili na listę składankę i to w sumie samych coverów. Bardzo nietypowy wpis na liście.
Nie zawsze są to moje ulubione wersje tych utworów i nie wszystkie klasyki tu są (może powstały później?), ale szkoda, że część z tych utworów została zapomniana, bo są naprawdę fajne ("I Saw Mommy Kissing Santa Claus").
Przy okazji sprawdzania czegoś o tej płycie doczytałem, że Phil Spector miał własną, oryginalną metodę produkcji, nazwaną "Wall of sound", która bardzo wpływowa w tamtych czasach. Warto sobie poczytać.
Mega mi się też podoba ostatni utwór z wiadomością dla słuchaczy od samego Spectora. To miły dodatek, dobrze wpasowujący sie w klimat tego albumu.
Myślę, że puszczę sobie w okolicy świąt :D
Led Zeppelin
3/5
Najpierw chciałem dać 4, bo jest Led Zeppelin to kawał historii i jeden z najbardziej rozpoznawalnych zespołów. Mają wyjątkowe, bardzo charakterystyczne brzmienie.
Kilka dni później przesłuchałem jeszcze raz i stwierdziłem, że w sumie nic szczególnie mi nie zapadło w pamięć z tego albumu. "Good Times, Bad Times" to chyba najbardziej znany utwór i mniej więcej wiedziałem, czego się spodziewać, ale jakoś po kilku dniach nawet nie jestem w stanie zanucić refrenu. Jakoś tak to wszystko przeze mnie przepłynęło bez śladu.
To chyba ten czas, podobnie jak z wczesnymi Rolling Stones, gdzie cięższa odmiana rocka, idąca już w stronę progresywnego brzmienia, wyrastająca z nastolatkowego brzmienia Beatlesów, wciąż mocno czerpie z klasycznego bluesa i nie ma jeszcze swojego własnego brzmienia. Jeśli spojrzeć tylko na teksty, to mamy w 100% bluesowy album w sumie. Tylko z bardzo charakterystycznym brzmieniem Led Zeppów. Myślę, że ich późniejsze albumy lepiej ukształtowały ich legendę i niesamowite brzmienie, także za ten tylko 3. W porywach 3,5.
Arcade Fire
3/5
Jeden z tych albumów, który przychodzi i odchodzi bez pozostawienia śladu. Kilka przyjemnych utworów , kilka fajnych tekstów ("The businessmen drink my blood / Like the kids in art school said they would" top), ale nic poza tym. Zyskał trochę przy drugim przesłuchaniu, ale i tak bez szału. Słabe 3. GG, go next.
The Everly Brothers
3/5
Prekursorzy Jonas Brothers i wszystkich cute boysbandów śpiewających dla rozmarzonych nastolatek.
Dobre jako znak czasów, na tamten etap na pewno chwytliwe i nawet dosyć fajne muzycznie, słychać jeszcze echa epoki bluesa, dosłownie słyszę jak wysoko i niemal pod brodami chłopaki trzymają gitary. Podwójny wokal to też chyba było novum w tamtych czasach, domyślam się, że byli bardzo wczesnym prekursorem chórków w muzyce rozrywkowej.
Patrząc na lata ich działalności nietrudno odgadnąć, że musieli mieć ogromny wpływ na późniejsze zespoły. Słuchając ich widzę te amerykańskie przedmieścia lat 50-tych, wymuskane domy i dziewczyny w spódnicach za kolano (coś à la wczesna Sandy w "Grease"). Teraz to już się zdewaluowało, ale rozumiem, dlaczego ta płyta wylądowała na liście.
Podsumowując - przyjemne, ale anachroniczne. Idealnie wyważone 3.
Gillian Welch
1/5
Kiedy odpalałem ten album, czułem się lekko zmęczony. Teraz mam wrażenie, że jestem o krok od śpiączki.
Nie wiem, co ta płyta robi na tej liście (ani na jakiejkolwiek innej), Wikipedia też nie jest w stanie mnie oświecić.
Kendrick Lamar
5/5
Znałem ten album od tak dawna, że mam wrażenie, że pomyślałem już o nim wszystko. Przez to ciężko mi się ustosunkować do niego w słowach.
Wydaje mi się, że idealnym tagiem dla tego albumu byłoby "artistic rap". Przy całej swojej wulgarności (która zawsze będzie dla mnie problemem we współczesnym rapie) i złości, krążek jest bardzo przemyślany, głęboki i wielowarstwowy.
Muzycznie absolutna perełka - wielość głosów i instrumentów, melodyjność, pomieszanie chwytliwych, "radiowych" kawałków ("Alright") z jazzowym brzmieniem (pierwsze "For Free?"), funkiem ("King Kunta") i nawarstwiającą się historią z interludiów. "u" to fantastyczny kawałek, który wymyka się klasyfikacji. Zresztą wszystkie moje powyższe próby katalogowania utworów są dyskusyjne i na wyrost. Ten album meandruje, przeskakuje, totalny rollercoaster stylów i emocji. Przekrój historii czarnej muzyki i historii, zwłaszcza w wydaniu amerykańskim, ale sięgający też do afrykańskich korzeni. Skala tego albumu jest porażająca.
Refren z "The Blacker The Berry" to insta ciary.
Absolutny klasyk w momencie wydania, a jego wartość tylko rośnie z czasem.
Rufus Wainwright
2/5
Widzę zarówno skąd się bierze opinia Cichego, jak i Mikosa.
Zacznę jednak od tego, że za cholerę nie rozumiem okładki tego albumu. Jest całkowicie od czapy moim zdaniem. Ale to nieistotne.
Najmocniejszym akcentem tego albumu jest jego utwór otwierający - "Oh What A World", o czym pisałem już u nas na grupie. Z oczywistych przyczyn osobistych bardzo rozbawił mnie ten fragment:
"Why am I always on a plane or a fast train?
Oh, what a world my parents gave me
Always traveling, but not in love."
Plus ponownie pochwalę strukturę utworu. Co prawda nie wiem, dlaczego autorzy postanowili wykorzystać "Bolero" Ravela do tego utworu, nie widzę żadnych wyraźnych powiązań pomiędzy tekstem, a utworem Ravela (który w sumie nie ma żadnego konkretnego przesłania), ale sam zabieg wypadł bardzo dobrze. Dla mniej spostrzegawczych (takich jak ja), w ostatnim momencie pojawia się skopiowany jeden do jednego temat z "Bolera", który już jasno uświadamia słuchaczowi, z jaką strukturą ma do czynienia. Spodobało mi się to i rozbawiło.
Potem niestety jest już równia pochyła i nie przypominam sobie żadnego utworu, który w jakiś sposób by mnie zainteresował. Zarzuty do Rufusa mam takie same, jak miałem do Adele - jego śpiew to czysta technika i zero emocji. Tylko Adele ma mocniejszy i ciekawszy głos. Rufus strasznie nudzi z tym swoim nosowym mamrotaniem.
Momentami ma ciekawe teksty, jak "14th Street", ale mam wrażenie, że śpiewa to tak płytko i płasko, że aż szkoda tych słów na niego.
Czasami, głównie przez aranżacje, faktycznie brzmi trochę jak bootlegowe utwory z Disneya, także rozumiem też wrażenia Mikosa. Ale pewnie nie pomyślałbym o tym, gdybym nie przeczytał jego opinii.
Każdą piosenkę śpiewa na jedno kopyto - długie samogłoski i narastające vibrato.
Po tym pierwszym utworze już głównie się nudziłem. Jego sposób śpiewania kojarzy mi się trochę "Smells Like Nirvana" Weird Ala Yankovica. Tam jest taki fragment "It's hard to bargle nawdle zouss
With all these marbles in my mouth". I tu też miałem wrażenie, jakby chłop czegoś z pyska nie wyjął przy śpiewaniu.
Słabe 2,5.
The Dave Brubeck Quartet
5/5
Kolejny przykład na to, że jeśli autor listy wyjdzie poza nurt, który uznaje za jedyny słuszny, to potrafi wybrać prawdziwe perełki.
Powiem szczerze, że dopóki nie przeczytałem więcej o historii tego albumu, to nie wiedziałem dlaczego to właśnie on znalazł się na liście spośród całej plejady naprawdę solidnych jazzowych krążków. Oczywiście ten też jest fantastyczny, ale słuchając tego na pierwszy raz nie rozumiałem, co go wyróżnia. Czytając opisy na Tidalu i Wikipedii, myślałem, że chodzi o eksperymenty stylistyczne (wplecenie melodii turecko-bałkańskich) i techniczne (niestandardowe i dosyć skomplikowane podziały metryczne), ale zakładam, że przesądził jednak olbrzymi komercyjny sukces krążka.
A popularność tego albumu ani trochę mnie nie zaskakuje. Mimo skomplikowanej budowy każdy kawałek buja od początku do końca i o ile człowiek nie zacznie liczyć w głowie, to nie słychać, że tam się dzieją jakieś dziwne rzeczy. Sprawienie, że coś niestandardowego, artystycznie wyrafinowanego i trudnego brzmi lekko i zrozumiale to najprawdziwszy geniusz. "Take Five" konsekwentnie gra na 5/4, a jednocześnie brzmi bardzo regularnie nawet jeśli czlowiek 90% życia spędził słuchając metrum 4/4 i 3/4.
Niewymuszona lekkość przy dużej wirtuozerii to dla mnie kwintesencja tego albumu.
Plus Joe Morello na bębnach jest fantastyczny.
Insta dodatek do stałej kolejki.
Elvis Costello & The Attractions
3/5
Tu odwrotnie, niż z Led Zeppelin. Najpierw nie przypadł mi do gustu ten album. Teksty mi się podobały, ale to szumiące w tle, dosyć ubogie brzmienie mnie irytowało. Brzmiało to jak kiepska produkcja.
Ale potem przesłuchałem tego ponownie jakieś dwa razy i jakoś zaczęło to coraz lepiej siedzieć. "Senior Service", "Goon Squad" i "Peace, Love and Understanding" bardzo mi zapadły w pamięć. Zwłaszcza ten ostatni kawałek, bo przy drugim przesłuchaniu zdałem sobie sprawę, że jeden z moich ulubionych zespołów z czasów liceum, A Perfect Circle (side-project wokalisty Tool), coverował ten utwór na jednej swojej płycie.
To wciąż nie jest dość, żeby dać temu cztery, bo ta jakość dźwięku (zamierzona, jak mniemam?) jednak mi nie odpowiada. Ale przekonałem się do tego albumu i może jeszcze zdarzy mi się do niego wrócić.
Side-note: w jakiś niezrozumiały sposób kojarzy mi się to z The Smiths, chociaż w teorii nie brzmią podobnie. Ale momentami wywołują we mnie podobne emocje.
The Allman Brothers Band
3/5
Przyjemny blues rock. Zdecydowanie bardziej nastawiony na instrumentalne popisy, niż same piosenki. Co w sumie naturalne przy występie live.
Perkusista mi się spodobał, był mega clean, krystalicznie czysty dźwięk, super technika.
Może wrócę kiedyś na chwilę, ale raczej nie na stałe. Fajna muzyka, ale nie coś, czego słuchałbym na stałe.
3,5/5
Public Enemy
5/5
Fakt, że ta lista jest tak nieproporcjonalnie (i nieuczciwie) skupiona na anglosaskim rocku sprawia, że tych kilka albumów z innych gatunków, które się na nią dostały, to zawsze absolutne perełki. Co sprawia, że tym bardziej szkoda, że musimy słuchać jakiegoś szrotu w stylu The Libertines albo HMS Fable.
Złote czasy hip-hopu. Album zarówno mega zabawny, kreatywny, eksperymentalny, liryczny, a jednocześnie poruszający ważne tematy i będący bardzo mocnym komentarzem to współczesnych sobie wydarzeń. Muzycznie wyznacza to, co obecnie stanowi korzenie hip-hopu - muzyka z decków, wszystko brzmi mega surowo (w dobrym znaczeniu tego słowa) i "street".
Gdzieś czytałem, że ich duet z Anthraxem "Bring the Noise" to był jakiś dziwny i niepotrzebny twór. Osobiście uwielbiam ten kawałek i to pierwsza rzecz Public Enemy, jaką kiedykolwiek słyszałem i pierwszy mój kontakt z nimi (nie licząc gościnnego występu w Johnnym Bravo, o ile pamiętam, to był zajebisty odcinek).
Dodatkowy plus za to, że nie ma ani jednego kawałka o ruchaniu, dragach, imprezowaniu i chlaniu (nie liczę "1 Million Bottlebags", bo to utwór o problemie społecznym). Czyli da się stworzyć komercyjnie udany hip-hop bez zakreślania "bitch" i "dick" na karcie bingo.
PJ Harvey
5/5
Pierwszy raz próbowałem tego posłuchać do treningu, ale już przy pierwszej piosence zmieniłem album, bo wiedziałem, że ten będzie ode mnie wymagał więcej uwagi.
Fantastyczny krążek. Kilkakrotnie kojarzył mi się z "Debut" Bjork, choć PJ Harvey jest oczywiście bardziej rockowa, niż popowa, a także mniej eklektyczna od islandzkiej królowej. I ma mniej "crazy factor" w sobie. Ale to wciąż fantastyczna wokalistka o ciekawej barwie głosu, tworząca intrygujące światy w każdej piosence. Jest cięższa, bardziej surowa.
Duży bonus za rozbudowaną i dominującą sekcję rytmiczną, dla mnie to zawsze ogromny plus.
Trochę wahałem się między bardzo mocnym 4 a słabym 5, ale idę w piątkę, bo jednak dla mnie poziom artystyczny tej płyty jest bardzo wysoki.
Sly & The Family Stone
4/5
Sztosik funk. Mega pozytywna płytka, a jednocześnie bardzo skillowa, ciekawa technicznie/technologicznie (cały czas nie wiem, czy pewne dźwięki to była bardzo ciekawa technika grania na gitarze, czy głos wokalisty przepuszczony przez milion efektów).
Plus mega postępowe treści, znak czasów pokolenia dzieci kwiatów i końca walki o koniec segregacji rasowej w Stanach. Bardzo mi się to podobało.
Teksty super, muzyka bardzo fajna, ogólnie mega dobre doświadczenie.
Neil Young & Crazy Horse
1/5
Wolałbym spędzić resztę życia na bezludnej wyspie mając tylko "Dirt" Alice in Chains, niż jeszcze kiedykolwiek słuchać Neila Younga.
Ta płyta konkuruje z The Libertines o status najgorszego doświadczenia muzycznego na całej liście. Ale wygrywa dzięki recency bias. Już przy pierwszej piosence wiedziałem, że to będzie jeden, a od trzeciej już tylko błagałem, żeby to się skończyło. Przesłuchałem do końca tylko po to, żeby nie było, że wypowiadam się nie znając całości.
Ale ta płyta napełniła mnie też nadzieją. Można zostać wielką gwiazdą mając absolutnie zero talentu.
Bogowie, to było naprawdę straszne...
The Velvet Underground
3/5
Cieszę się, że to nie była pierwsza płyta Velvetów, której słuchałem. Mam wrażenie, że odbiłbym się od niej, gdyby tak było. Albo inaczej - nie doceniłbym jej.
Wciąż - nie jest to mój ulubiony krążek zespołu. Nie jest zbyt "słuchalny", jawnie idzie w stronę eksperymentów, chyba trochę zachęcony sukcesem debiutu. Wydaje mi się, że bardzo wiele konceptów przetestowanych na tej płycie dopracowali i wypuścili z lepszym efektem na następnym krążku ("The Gift" -> "The Murder Mystery" najlepszym tego przykładem).
Wydaje mi się, że to na tym albumie musieli wzorować się Jesus and the Mary Chain, pracując nad "Psychocandy" (zupełnym przypadkiem przesłuchałem sobie tego ponownie chwilę przed Velvetami).
Bardzo noise'owe brzmienie, bardzo trudne do śledzenia. Ale jednocześnie ciekawe i jak dla mnie bardzo świadome.
Niespójność i chaotyczność są chyba największą wadą całości, dowcipne teksty, odwaga i eksperymentalność z kolei największymi zaletami.
(Na marginesie, żałuję, że temu albumowi z "Candy Says", "Pale Blue Eyes" i "The Murder Mystery" nie dałem czwórki. Lepiej to oddaje mój stosunek do albumu i lepiej by pokazywało moją prywatną hierarchię płyt grupy).
Finley Quaye
3/5
Słuchałem tego z 4 razy. Oceny, które chciałem temu wystawić wahały się między 2 a 4, co chwilę co innego myślałem o tym albumie.
Niektóre kawałki są naprawdę fantastyczne ("It's Great When We're Together" najbardziej zapadło mi w pamięć), a niektóre ciągną się w nieskończoność, choć trwają ledwie kilka minut ("The Way of the Explosive"). Mnogość stylów jakoś mi nie przypadła do gustu przy tym albumie.
Nie wrócę, bo za dużo rzeczy mnie męczyło lub nużyło, ale za te kilka fajnych kawałków muszę docenić.
Alice In Chains
1/5
Tytuł albumu jest jednocześnie wyrazem jego jakości.
Ten album został wydany w takim dziwnym momencie, że w połowie są to już popłuczyny po jakości metalu lat osiemdziesiątych, a jednocześnie jeszcze nie wyrobili w brzmieniu tego, co było fajne w latach 90-tych ("Rage Against The Machine" jest z tego samego roku, "Nevermind" z poprzedniego, więc dało się już wtedy zrobić coś serio dobrego).
Płaskie brzmienie, prostackie teksty (liczba tych oh i yeah...), ogólnie nudy na pudy. Mam wrażenie, że wokalista Godsmack się inspirował estetyką Alice in Chains, ale wyszło mu to milion razy lepiej. Solówki gitarowe na tym albumie brzmią jak ćwiczenia dla początkujących "Moja pierwsza solówka".
Myślałem nad 2, ale puściłem sobie jeszcze single z tego albumu podczas pisania tej recenzji i chuj mnie strzela.
N.E.R.D
2/5
Słuchając tego myślałem sobie, że może czarni ludzie powinni zostać przy czarnej muzyce, a biali przy białej.
Przeczytałem potem, że pracując nad tym albumem chłopaki *zaczęli* uczyć się grać na instrumentach, żeby móc wykonywać własne utwory na żywo. To by tłumaczyło ten nudny instrumental.
Jakby nie ma nic jednoznacznie złego w tym albumie, ale jest po prostu nieciekawy.
Van Morrison
3/5
Nie porwało mnie. Nie mój typ muzyki. Byłem zdziwiony, że to gość z Irlandii Północnej. Dla mnie to wszystko brzmiało bardzo amerykańsko, taki słabszy Bruce Springsteen trochę.
Wszystko jest po prostu poprawne jak dla mnie. Nie mój styl muzyczny, choć poziom produkcji fantastyczny, często faktycznie aż trudno uwierzyć, że to wykonania na żywo.
Ale to taki album, który przejdzie przeze mnie niezauważony raczej.
Plus wszystko powyżej 60min powinno być absolutnie przewybitne, żeby utrzymać mój poziom zainteresowania tak długo.
Beatles
3/5
God damn, ile opowiadań lub książek Murakami zatytułował na podstawie piosenek Beatlesów?
Ale "Drive My Car" to naprawdę fajny utwór. Z dużo większym pazurem, niż zazwyczaj u tej grupy. "Norwegian Wood" też zapada w pamięć, także przynajmniej Murakami wybiera dobre utwory jako inspiracje.
"The Word" skojarzyło mi się z "Surfin' Bird", nie mogę patrzeć poważnie na ten kawałek przez to XD. "Run For Your Life" na końcu albumu jest mega creepy... Śpiewanie po francusku w "Michelle" też mi zgrzyta. Zawsze jest beka z Japończyków wtrącających teksty po angielsku do piosenek, ale widzę, że Anglosasi też nie są wolni od tego zabiegu.
Anyway, to dobry album, choć wydaje mi się, że pierwsza połowa dużo lepsza od drugiej. Mam wrażenie, że wszystkie potencjalne hity wrzucili na otwarcie, co trochę zmniejsza przyjemność z obcowania.
3,5 za całość, ale gdyby utrzymali poziom z pierwszej połowy albumu, to easy 4 by było.
X-Ray Spex
4/5
Urzekła mnie energia tego albumu. It's not one for the ages, nie mam co do tego złudzeń, ale to zwyczajnie kawał energetycznego, gładkiego punka.
Niektóre riffy brzmiały, jakby wyprzedzały swoje czasy. Gitara w "Obsessed with You" kojarzyła mi się mocno z tym, co grała stara Metallica. Brudne, twarde, miarowe, szybkie. Trochę mnie to bamboozlowało, ale w taki pozytywny sposób.
Teksty mnie bardzo zaskoczyły. Zdecydowana większość z nich mogłaby być śpiewana dzisiaj bez najdrobniejszej zmiany i być bardzo, bardzo aktualna. Co prowadzi mnie do dwóch refleksji - negatywnej i gorzko-pozytywnej. Negatywna: niczego się nie nauczyliśmy przez 50 lat od czasów opublikowania tego albumu. Gorzko-pozytywna: świat po prostu tak wygląda i jego zepsucie to nie produkt dzisiejszych czasów, a nasze utyskiwanie na to, że jest gorzej niż kiedykolwiek to po prostu recency bias. Wynika z tego jednak pozytyw, że jakoś to będzie i przetrwamy też dzisiejsze czasy. Przejdziemy przez jakiś gigantyczny kataklizm, który raz na jakiś czas musi się wydarzyć, ale jako ogół jakoś tam przetrwamy.
Dużo fajnych riffów, mega duża energia, teksty, które bronią się nawet dzisiaj. Bardzo mi się też podoba porywający głos Poly Styrene (zajebisty stage name w ogóle), broni się zarówno w hałasie instrumentów, jak i eksponowany na pierwszym planie ("Germ Free Adolescents"). Podoba mi się ta jego skrzekliwość.
Bardzo dobrze spędzony czas. Kiedyś to powtórzę.
The Who
2/5
Straszna słabizna. Nie dość, że nudne, to jeszcze chaotyczne. Większość utworów to ciągnąca się w nieskończoność ściana dźwięku, wszystko brzmi tak samo (tak samo nijako).
Interakcje z widzami monotonne, przeciągnięte, w zasadzie to niczego nie wnoszą do tej płyty.
Jakby tego było mało, to trwa aż półtorej godziny. W tym czasie można by przesłuchać dwa dobre albumy.
3/5
To jest bardzo dobry album, ale nie w moim stylu. Indie rock mnie nuży, ma dla mnie płaskie brzmienie, dźwięki zlewające się w jedno nieprzerwane buczenie.
Praktycznie wszystkie utwory są chwytliwe i jestem w stanie zrozumieć fenomen tego zespołu.
"Wonderwall" to imo bardzo dobry utwór, szkoda, że został tak doszczętnie zmemiony. "Don't Look Back in Anger", "Morning Glory", "Some Might Say" jakoś najbardziej zapadły mi w pamięć i to są imo świetne stand alone kawałki. Ale nie sądzę, bym miał jeszcze kiedyś ochotę na godzinę tego ciurkiem. Jak ktoś puści, to posłucham.
3,5/5, były momenty, kiedy rozważałem czwórkę, ale to by nie było szczere.
Billy Joel
3/5
It's fine. Myślałem na początku, że wystawię 4, ale z czasem okazało się dosyć generic. Każdy utwór mi się podobał, ale był taki po prostu w sam raz.
Chętnie jeszcze kiedyś posłucham z raz, może czegoś więcej z jego twórczości.
3,5/5, nie mogę przeboleć tego braku 10-stopniowej skali. 5 opcji na 1000 albumów to jest jakieś nieporozumienie.
John Prine
3/5
Dla mnie to takie książkowe country. Album, który mógłby stanowić uosobienie wszystkiego, o co chodzi w country. I mówię to w bardzo pozytywnym sensie. Mam wrażenie, że jest to absolutnie perfekcyjny przedstawiciel swojego gatunku, wyznacznik standardów.
Tylko, że to nie jest mój gatunek. Także bez większych emocji.
Neil Young
2/5
Po "Ragged Glory" chciałem pozostać jak najdalej Neila Younga na jak najdłuższy czas. Dlatego zachowałem go niemalże na sam koniec odsłuchiwania zaległości. I byłbym szczęśliwy, gdybym mógł odłożyć to na jeszcze dłużej.
Chciałem dać Youngowi drugą szansę i podejść z otwartą głową, ale bardzo szybko byłem pewien, że to będzie 2 i nic więcej. Był gdzieś jakiś krótki moment, kiedy myślałem, że może jednak dam słabe 3, żeby nie być zbyt zrzędliwym, ale nope - to jest 2.
Podtrzymuję swoją opinię, że gość nie potrafi śpiewać.
Chyba po drodze czeka nas więcej jego albumów. Nie jestem szczególnie zachwycony tym faktem.
Joy Division
3/5
Brytyjski rock / 5
Album, który ginie trochę w zalewie sobie podobnych krążków innych brytyjskich zespołów. Zgodnie z tym, co mówili z niezadowoleniem sami muzycy - przez produkcję brzmi to bardzo jak Pink Floyd.
Solidny album, fajna głębia dźwięku przy względnej prostocie muzyki. Ciekawy krążek, ale nie jakoś przesadnie wciągający, przynajmniej dla mnie. Przy drugim przesłuchaniu lepszy. Nie wiem, czy coś by zyskał, gdybym nie robił na boku czegoś innego, ale nie sądzę.
Milton Nascimento
3/5
Są utwory dobre ("Tudo O Que Voce Podia Ser", "O Trem Azul", "Cravo E Canela" - głównie w pierwszej części"), które wpadają mi w ucho, ale jest też sporo rzeczy, które mi się ciągną i męczą mnie. W zasadzie po tych kilku pierwszych utworach, które całkiem mi się podobają, nie było dla mnie nic ciekawego i w sumie 2/3 płyty przeleciało niezauważone, mimo kilku odsłuchań.
Muzyka latynoamerykańska to zdecydowanie nie jest mój vibe.
Słabe 3.
Scott Walker
2/5
Jesus fuck, ale ten album jest unhinged.
Nawet nie wiem, co to za gatunek - trochę traditional pop i easy listening w stylu Franka Sinatry, trochę jakby wyciągnięte z filmowych musicali, trochę zaciąga jakimś country czy innym folkiem. Wikipedia podaje "baroque pop", cokolwiek to znaczy.
Teksty brzmią, jakby typ wylosował "chaotic neutral" na karcie postaci. Dragi, prostytutki, alkoholizm i boomerski seksizm podane są w gładkich i pozytywnych aranżacjach przypominających mi rozwodnionego Sinatrę. W zasadzie podkład muzyczny jest tylko i wyłącznie tym - podkładem do wokalu, który szczelnie wypełnia każdą piosenkę od początku do końca. Ta podległa i służalcza rola nie dodaje albumowi wdzięku, zwłaszcza przy mizoginistycznych tekstach.
"Next" jest jedynym utworem, który wzbudził we mnie jakieś wyższe emocje - jest naprawdę przejmujący, a dziwnie kontrastująca muzyka przypominająca orkiestrę mariachi albo coś hiszpańskiego, chyba tylko to potęguje. Swoją drogą tekst tej piosenki zdaje się tłumaczyć mizoginię wszystkich pozostałych.
Podkład "The Girls From The Streets" dziwnie kojarzył mi się konstrukcyjnie z muzyką Wojciecha Kilara do "Draculi" Coppoli, bardzo dużo słuchałem ostatnio tego albumu.
Przez dużą część albumu byłem z lekka zniesmaczony i bardzo skonsternowany tym, czego słuchałem.
2,5/5, bo przynajmniej dziwność albumu przykuła moją uwagę.
Jeff Buckley
4/5
Bardzo przyjemne zaskoczenie. Odpaliłem sobie ten album bez żadnych założeń i oczekiwań - nazwisko gościa nic mi nie mówiło, okładka wyglądała średnio interesująco, mocno Elvis Presley vibe. I podświadomie chyba mniej więcej tego się spodziewałem - rozmytego pop-rocka.
A mimo to dostałem album, który całkiem dobrze do mnie trafił. Urzekł mnie swoją szczerością i autentycznością, mam wrażenie, że chłopak włożył w niego dużo serca.
Szczególnie "Lilac wine" i "So Real" przykuły moją uwagę, ale też "Last Goodbye". Plus jestem strasznym suckerem na "Hallelujah", uwielbiam ten utwór i wiele jego wykonań. Aranżacje są często chwytliwe, a poza tym gość był po prostu dobrym wioślarzem, czuć, że wychował się z gitarą w dłoniach.
Myślę, że będę regularnie wracał do tego albumu. Bardzo mocne 4, nawet z plusem.
Paul Simon
3/5
Zaskakująco przyjemny album. Wciągający, chwytliwy, z kilkoma naprawdę sympatycznymi utworami (tytułowe "Graceland", "I Know What I Know", "You Can Call Me Al" i chyba zwłaszcza "That Was Your Mother".
Zaskoczyło mnie tak bogate czerpanie z kultury afrykańskiej na albumie nowojorskiego białego piosenkarza żydowskiego pochodzenia, w ogóle nie spodziewałem się takich aranżacji i wokali. Choć szczerze mówiąc akurat te utwory, które najmocniej czerpały z tego instrumentarium i wokali najmniej przypadły mi do gustu. To wciąż były w porządku utwory, ale mniej mnie interesowały.
Skoro o tym mowa, album był dla mnie dosyć nierówny w kwestiach stylu i tempa utworów. Jeden kawałek mnie porywał, a następny dosyć nudził. Myślę, że gdyby wszystkie utwory były w stylu tych wymienionych przeze mnie powyżej, to mógłbym dać wyższą ocenę (zresztą wczoraj o tym myślałem, ale dałem sobie czas, żeby posłuchać tego dzisiaj po raz drugi i trzeci).
Podobają mi się momenty, kiedy poszczególne piosenki wpadają w silny vibe lat 80-tych, z mocną perkusją i brzmieniem, który jakoś jednoznacznie kojarzy mi się z tym, co najfajniejsze w tym okresie. Nie przytoczę teraz z głowy konkretnych utworów tho.
All in all całkiem spoko album, ale trochę zbyt nierówny stylistycznie i "fajnościowo", żebym do niego wrócił.
3,5/5
Björk
5/5
Co za album... Bjork zawsze była artystką, o której słyszałem, ale do której trochę bałem się usiąść. Ekstrawagancki wygląd zawsze mnie trochę odstrasza, bo mam wrażenie, że staje się ważniejszy niż muzyka.
Ale ten album jest potężny. Nie ma dla mnie nic lepszego i nic bardziej wartościowego, niż muzyka eksperymentalna, która zwyczajnie dobrze brzmi. Bjork bada możliwości własnego głosu, bawi się nim, mam wrażenie jakby eksplorowała skomplikowaną sieć jaskiń i sprawdzała różne możliwości nieoczywiste ścieżki dojścia od punktu A do punktu B, często ignorując najbardziej oczywiste opcje.
Muzyka jest często oszczędna, ale jednocześnie nie uboga.
Osiągnięcie balansu pomiędzy artyzmem a łatwością słuchania zawsze będzie dla mnie najwyższym wyrazem kunsztu muzyka.
"Human Behaviour", "Violently Happy" i "There's More To Life Than This" (w ogóle koncept tego utworu jest niesamowity dla mnie; ten moment, kiedy wychodzi do toalety i dalej śpiewa jest przegenialny) najbardziej zapadły mi w pamięć, ale każdy jeden utwór jest ogromnie intrygujący.
M.I.A.
3/5
Kolejny problematyczny album, który chciałbym lubić bardziej, niż lubię.
First things first, absolutnie uwielbiam "Paper Planes" i słucham tego kawałka regularnie od lat, bo kilkanaście lat temu zagrywałem się w "Far Cry 3", jedną z ostatnich gier Ubisoftu, która nie była totalnie odgrzewanym kotletem. A tam ten kawałek był wykorzystany. Także za samo to duży plus dla albumu od mojego sentymentu.
Lubię eksperymentalność i zakres inspiracji tego albumu - wpływy afrykańskie, brazylijskie, południowo-azjatyckie, wielość gościnnych występów, to wszystko jest szalenie interesujące samo w sobie.
Moim głównym problemem z tym albumem jest jednak jego prostackość. Mam wrażenie, że to jest symptomatyczny album dla pewnego rodzaju zubożenia i spłaszczenia muzyki, które nastąpiło w ostatnich latach. Oczywiście może to być też symptom mojego starzenia się i braku zrozumienia dla "dzisiejszej młodzieży", ale ten album wyszedł mimo wszystko 18 lat temu (btw, rocznik 2007 osiągnie pełnoletniość w tym roku, krejzi).
Wracając do albumu - mam wrażenie, że przez większość czasu po prostu łupie; teksty są koszmarnie ubogie i degenerackie. Chciałbym powiedzieć, że ten album jest "surowy", na pewno balansuje momentami na granicy tego określenia, ale brakuje w nim chociażby minimalnej głębi. Wszystko jest bardzo wsobne, zaskakująco white-trashowe jak na osobę pochodzącą ze Sri Lanki i czerpiącą garściami z kultury muzycznej globalnego południa. Zwłaszcza, że ewidentnie ekipa pracująca nad tym albumem ma głowę na karku i wszystko robią bardzo świadomie. Podobało mi się chociażby nawiązanie do "Where is my mind" The Pixies połączone z self-reference do jej poprzedniego albumu - to wszystko w piosence "20 dollars". Także to nie jest bezmyślny album. Ale jest to album, który świadomie idzie w spłaszczenie przekazu i dosyć ogłupiające aranżacje.
Są momenty, które mi się podobają, ale album jako całość ma jednak zbyt duże mankamenty, żebym wracał do całości. "Paper Planes" jednak na zawsze w sercu.
Carole King
4/5
Bardzo fajny, złożony album, sięgający po wiele stylów muzycznych - dla mnie jest przede wszystkim bardzo bluesowy, ale w pozytywnej odsłonie tego gatunku. Do tego dochodzą elementy popu, soft rocka, ma trochę soulowego zacięcia momentami dla mnie.
Fortepian robi świetną robotę przez cały album, wszystkie te utwory można wykonywać tylko przy pomocy tego jednego instrumentu i wokalu.
Carole King ma bardzo przyjemny głos, jest w nim sporo głębi. Brzmi jednocześnie retro (kojarzy mi się z latami 50-60) i nowocześnie.
Jest sporo utworów, do których bardzo chętnie wrócę ("I Feel The Earth Move", "It's Too Late", "Home Again", "You've Got a Friend", "A Natural Woman"), a i reszty chętnie posłucham przy okazji. Będę wracał.
Roni Size
3/5
Najbardziej "British junkie" rzecz, z jaką miałem do czynienia odkąd ciągnąłem ketę.
Ogólnie spoko, trochę ciekawych rzeczy, ale raczej nie wrócę. The Prodigy fajniejsze.
Rod Stewart
2/5
Wynudziłem się. Głos Stewarta dosyć mocno mi przeszkadza, mam wrażenie, jakby się męczył. Nie dość, że jego wokal nie jest zbyt silny, to jeszcze chyba produkcyjnie jest trochę przyciszony. Plus bełkocze, więc ciężko zrozumieć, o czym w ogóle śpiewa.
Muzycznie też mnie nie wciągnęło, jednak folk/roots nie trafia do mnie za bardzo. Meh/5.
Duke Ellington
4/5
Dobrze siedzi ten album, bardzo lubię big bandową muzykę. Jazz z czasów, kiedy dało się go tak po prostu słuchać, bez nadęcia.
Czytałem trochę o historii tego albumu i to też bardzo ciekawa sprawa, na pewno dodaje do jego ważności (choć nie ma wpływu na jego "słuchalność").
Nie będę udawał, że znam się na jazzie na tyle, żeby powiedzieć coś wybitnie mądrego na jego temat, ale na czysty feeling jest to solidne 4.
R.E.M.
3/5
Muzycznie całkiem moje klimaty. Mocne, brudnawe, wyraźne instrumenty - ciężkawe riffy, dobrze wyartykułowany bas, perkusja, która żyje, a nie tylko wystukuje rytm w tle. To dla mnie ta fajna twarz późnych lat osiemdziesiątych.
Tekstowo natomiast jestem kompletnie pogubiony. Czuję, że to album, który ma misję. To album, który chce coś powiedzieć. Wreszcie album, który jest na coś zły i chce ten gniew wyrazić. Tylko ja niestety w ogóle nie jestem w stanie zrozumieć, jaka to wiadomość ani nawet w którą stronę jest wycelowana. Gubię się w niejasnościach, aluzjach, skojarzeniach. Czuję, że tam jest sens, ale jest on głęboko przędę mną ukryty. I nie wiem, czy winą za to obarczać moją nieznajomość kontekstu, moją niedostateczną znajomość angielskiego, mój brak poetyckiej wyobraźni? Czy po prostu autor specjalnie zaciemnia znaczenie, gmatwa sensy i kryje swoje przesłanie za kurtyną niejasności?
Muzycznie czuję, że dostałem kawał soczystej surowizny. Tekściarsko mam wrażenie, jakbym stał przed dziełami sztuki nowoczesnej i nie miał w rękach programu wystawy, który wyjaśni mi, na co patrzę i jak mam to zrozumieć.
ABBA
4/5
Zdziwiłem się (choć nie wiem dlaczego, bo ich obecność jest oczywista), widząc Abbę na liście, ale jeszcze bardziej zdziwiłem się przeglądając listę utworów z tego albumu. Żadnego z największych hitów zespołu, nic powszechnie znanego. Jedyny kawałek, który jako tako kojarzyłem to "One Of Us", bo był na płycie coverowego zespołu "A-Teens", którego słuchałem we wczesnej podstawówce, ale był gdzieś na końcu albumu i zasadniczo średnio go lubiłem wtedy.
I na dzień dobry dostaję "The Visitors", który mimo tego, że po wydłużonym intro przechodzi do dosyć lekkiej aranżacji, w swojej istocie jest mroczny i paranoiczny. Po tym, jak poleciało "When All Is Said And Done" nabrałem podejrzeń, że to musiał być późny album zespołu, być może nawet ostatni. I miałem rację.
Ten album ma w sobie energię bardzo świadomego końca pewnej epoki. Nie wiem, czy od początku był planowany jako pożegnanie zespołu, ale to na pewno bardzo pasuje, że zaraz potem się rozpadli.
Można kręcić nosem (i ja kręcę) na to euro-popowe brzmienie i instrumenty, które brzmią jak ze starych programów do zapisywania notacji muzycznych, jak Guitar Pro czy coś, ale jednak trudno odmówić Abbie zaszczytnego miejsca w historii muzyki. I wiele z tych utworów przebija się do mojej świadomości i zostaje w nich. Nawet "Slipping Through My Fingers", choć mam tyle wspólnego z rodzicielstwem i jego trudnościami, co z K-popem.
Przeczytałem, że autorzy tekstów (Andersson i Ulvaeus, czyli ci faceci z zespołu) już wtedy coraz bardziej skłaniali się do tworzenia musicali i to w tę stronę poszli po rozpadzie zespołu. I zdecydowanie słyszę dosyć musicalowe aranżacje na tym albumie. Sporo z tych utworów brzmi jakby opowiadało fragment historii w teatrze.
ABBA to nie jest do końca mój styl muzyczny (choć oczywiście lubię różne hity, które wypuszczali), ale z przyjemnością przesłuchałem całego tego albumu, nawet jeśli czasem warstwa muzyczna sprawiała, że cringe'owałem. Parę rzeczy mnie szczerze zainteresowało i zaskoczyło.
Leciutko naciągane, ale 4.
Quicksilver Messenger Service
3/5
Instrumentalnie fantastyczne dzieło. Z jednej strony mnóstwo indywidualnych popisów, z drugiej to wciąż klimat muzyki rozrywkowej, relatywnie niewiele jest takich ciężkostrawnych momentów dla koneserów ("Where You Love" to chyba najbardziej awangardowy utwór, jedyny faktycznie trudny).
Brzmieniowo jest to moim zdaniem bardzo nietypowy album. Ani to rock, ani jazz, ani funk. Trochę eksperymentalny, a trochę jednak rozrywkowy. Ciekawa rzecz.
Nie jest to do końca mój styl, ale bardzo szanuję wysoką jakość muzyków.
Myślę, że gdyby Ci sami ludzie zrobili podobny album w połowie lat 70-tych, kiedy już Floydzi wywarli swój wpływ na muzykę, to powstałoby coś jeszcze lepszego. Ale i tak mega solidny krążek.
5/5
Jak dla mnie perełka. Fantastycznie się tego słucha. Każdy z instrumentów robi genialną robotę, chłopaki wyśmienicie się bawią, a jednocześnie robią kawał solidnej muzyki.
Chyba największym osiągnięciem tego albumu jest fakt, że choć każdy instrument dostał mnóstwo miejsca na indywidualne popisy i eksplorowanie ciekawych brzmień, to całość nie brzmi jak zbiór nieskoordynowanych solówek (I'm looking at you, modern jazz). Synergia wielu świetnych instrumentalistów na tym albumie jest dla mnie tym, co przesądza o jego wielkiej wartości.
Plus to zwyczajnie buja od początku do końca. To jest niewymuszone, zabawne, jak flirt z muzyką i słuchaczem.
Zdecydowanie album, który będę chciał mieć w swojej kolekcji, jeśli kiedyś będę miał jakiś kawałek swojego miejsca.
Faust
4/5
Fantastyczny album. Pink Floyd w zderzeniu z wczesną elektroniką. To musiało być niesamowicie eksperymentalne jak na swoje czasy.
Sprawiło to, że bardzo mam ochotę zagłębić się bardziej w krautrock.
"The Sad Skinhead" mnie bardzo rozbawiło, brzmi bardzo brytyjsko dla mnie.
Brzmi jak album, który został stworzony do tego, żeby puszczać go z winyla.
Jerry Lee Lewis
4/5
Niesamowita energia. To nie jest długie nagranie, ale utrzymać takie tempo i zaangażowanie nawet przez pół godziny to niesamowity wyczyn. Wyobrażam sobie tego młodego Jankesa w niemieckim klubie w czasach, kiedy ludzie jeszcze pewnie nie znali jeszcze tak dobrze angielskiego, a wszyscy szaleli.
Szkoda, że nie ma (tak zakładam przynajmniej) nagrania wideo, bo musiało się dziać na tej scenie.
Tak jak nie przepadam za albumami live, tak ten jest petarda. 4,5/5.
John Martyn
4/5
Moją ulubioną rzeczą w tej liście jest odkrywanie perełek wśród albumów, po których niczego się nie spodziewałem, stworzonych przez muzyków, o których nigdy wcześniej nie słyszałem. "One World" jest jedną z takich płyt.
Dostałem kompaktowy album bez żadnych wypychaczy i zapełniaczy, każda piosenka jest bardzo dopracowana, o oryginalnym brzmieniu. Bez ostatniego utworu, który jest bardziej muzycznym pejzażem o bardzo post-modernistycznym brzmieniu, wszystko zamknęłoby się w trzydziestu minutach. W tym krótkim czasie dostajemy siedem naprawdę solidnych, zróżnicowanych utworów.
Funkowo-psychodeliczne brzmienie oraz ochrypły i jakby wycofany wokal Martyna bardzo przypadły mi do gustu. "Przyduszony" - to jest chyba słowo, którego szukałem.
"Dealer" i "Dancing" to moi faworyci, ale w zasadzie każdy utwór na tej płycie mi się bardzo podobał.
Garbage
4/5
Piękny edgy shit. To nie jest skomplikowana muzyka, w żadnym wypadku. Ale w jej absolutnej prostocie tkwi cały jej urok. Wystarczy minuta słuchania, żeby mieć pewność, że to powstało w latach dziewięćdziesiątych, ma w sobie całą kiczowatość i optymizm tego okresu. I to mimo tych edgy tekstów.
Momentami mam w ogóle jakieś luźne skojarzenia z The Prodigy i Matrixem, tak mi się to trochę kojarzy. Plus brzmi trochę jak soft wersja zespołu Guano Apes, który bardzo lubię.
Przy drugim przesłuchaniu, po paru dniach, już tak nie siada jak za pierwszym, ale ocenię po pierwszym wrażeniu i tym, że dobrze się bawiłem słuchając tego na siłowni.
Heaven 17
3/5
Ok płytka, taki typowy przykład futuryzmu lat 80.
"Let's All Make a Bomb" kojarzy mi się z jakąś piosenką z Laboratorium Dextera, której teraz za nic nie mogę znaleźć. Ona też była przeróbką jakiejś innej mega znanej piosenki z lat 80-tych, ale nie mogę sobie przypomnieć niczego na jej temat. Będzie mnie to teraz męczyć, więc jakby ktoś z Was wiedział, o czym mówię, to dajcie znać koniecznie.
Tak czy inaczej - dobry krążek, ciekawie skonstruowany. Zdecydowanie bardziej podoba mi się pierwsza część płyty, tam gdzie więcej mają groove'u i funku, te ostatnie mocno synthowe utwory już mniej mi się podobają. Przez chwilę nawet myślałem, żeby przez to dać 2 temu albumowi, ale to chyba dlatego, że byłem po całonocnym locie i byłem zmęczony. Ten album zdecydowanie zasługuje na więcej.
Lewackie zabarwienie tego albumu też na plus.
Sabu
2/5
Nie wiem, co to tutaj robi i nic nie mogę nawet znaleźć na temat tego albumu. Totalne widmo.
Nigdy mi nie było po drodze z muzyką afro-kubańską ani afrykańską, choć YouTube i Spotify mi świadkami, że próbowałem.
Nic nie zapamiętałem z tego albumu poza wrażeniem irytującego stukania bez ładu i składu. I mówię to jako osoba, która uwielbia bębny i za dzieciaka chciała być perkusistą.
Leonard Cohen
4/5
Nigdy nie posądzałem się o to, że męskie singer-songwriter mogą mi się podobać. Nie jest to gatunek, którego słucham. A tu nagle świetne noty dla Casha, Springsteena, a teraz dla Cohena.
Słuchałem tego kilka razy i nie ukrywam, że cała płyta trochę się dla mnie zlewa, przez to, że utwory brzmią bardzo podobnie do siebie, niemal w pełni skupione na głosie Cohena (choć nie brakuje ładnych instrumentali, jak chociażby "Winter Lady", które akurat teraz leci, kiedy to piszę).
A mimo to jest to album, do którego będę wracał. Nie tak często, jak do moich ulubionych odkryć z tej listy, ale na pewno raz na jakiś czas przypomnę sobie o piosenkach Leonarda Cohena i puszczę sobie w spokojny, ciepły wieczór taki, jak dzisiaj.
Bob Marley & The Wailers
3/5
Moim podstawowym celem w słuchaniu albumów z tej listy jest odkrywanie wpływowej muzyki, z którą nie miałem do tej pory styczności i wartościowych wykonawców, o których nie słyszałem albo do których nigdy nie usiadłem.
Bob Marley (i szerzej reagge) to twórca, o którym słyszałem i który gdzieś tam obił się o uszy, ale z którym nigdy nie było mi po drodze. I ten album potwierdził moje nastawienie.
Chłop miał serce po dobrej stronie, ale serio trzeba być stonerem, żeby docenić tę muzykę. Kompletnie nie moja energia, a jednolite, mega proste brzmienie nie dodają żadnej wartości instrumentalnej.
Mimo wszystko rozumiem do pewnego stopnia urok, który ta muzyka ma dla innych ludzi. Na 1 musiałoby mnie to jakoś poruszyć negatywnie, a tak nie było. 2 temu nie dam, bo słuchałem tego samego dnia Becka i Coldplay, nawet reagge nie zasługuje na takie towarzystwo.
Ale to jest bardzo słabe 3.
Goldfrapp
3/5
Śmialiśmy się z okładki, a to jest całkiem przyjemny krążek.
Przy pierwszym utworze zastanawiałem się, czy to ja mam wylew, czy wokalistka ma jakiś speech impairment i cała wartość albumu to jej przełamywanie ograniczeń i śpiewanie mimo tego, że siedzi pół-sparaliżowana. Ale to jednak tylko taka konwencja.
Dobrze się bawiłem i przyjemnie grało w tle. Nie jest to muzyka, w którą się jakąś szczególnie zagłębiałem, ale dobrze mi było mając ją na słuchawkach.
Solidne 3,5, może nawet wrócę raz na jakiś czas (o ile nie zapomnę o tym albumie pod falą 1000 innych).
Kings of Leon
2/5
Słuchając tego, zastanawiałem się nad ideą hitów muzycznych. Coś staje się hitem, bo wszyscy to znają. Wszyscy coś znają, bo często leci w radiu lub innych środkach przekazu. I teraz pytanie - czy coś jest promowane, bo jest dobre? Czy coś zostaje uznane za dobre, bo jest agresywnie promowane?
"Sex on Fire" (i może "Use Somebody") to jedyny utwór z tej płyty, którego jako tako mi się słucha. Choć jak się skupiłem, to słyszę, że mimo wszystko nie jest to utwór wybitny. Jest chwytliwy i energiczny - tak. Ale to wszystko. Czy w jakikolwiek sposób zwróciłby moją uwagę, gdyby nie to, że jest znany, bo regularnie leciał i leci w różnych składankach?
Reszta albumu jest dla mnie bezdyskusyjnie nudna i płaska. Taki basic-mainstream/5.
Beck
2/5
Wynudziłem się. Nie poświęciłem temu albumowi 100% uwagi, ale też nie było w nim nic, co by tę uwagę jakkolwiek przykuło.
Ten album nawet mnie nie wkurwił, żeby mu wystawić jedynkę. Imo dostaje najgorszą ocenę na skali, czyli 2. Za tydzień zapomnę, że kiedykolwiek tego słuchałem.
Cat Stevens
4/5
Zajebista rzecz. Mega ładne utwory, jednocześnie melancholijne i w dziwny sposób podnoszące na duchu. Trochę na zasadzie "Jest dosyć smutno i ciężko, ale to w porządku, damy radę".
Nie wiedziałem w sumie do tej pory, kto napisał "Wild World", teraz już wiem. Classified banger.
Przez chwilę myślałem o 5, ale to przez zobaczenie recenzji Mikosa tuż przed napisaniem swojej. Wciąż zdecydowane 4,5.
Fairport Convention
4/5
Nie spodziewałem się niczego konkretnego po tym albumie, a dostałem sporo fajnej muzyki.
Na co dzień folk to nie do końca mój klimat, ale w jakiś sposób urzekły mnie te melodie i wokal Sandy Denny. Wracam sobie momentami do tego.
Takie trochę naciągane 4, ale ten jej głos naprawdę mnie urzeka.
Joni Mitchell
3/5
Świetny album w swojej kategorii. I choć nie jest to kategoria, do której sam bym zaglądał, to z każdym przesłuchaniem ten album stawał mi się coraz bliższy. Mimo to nie sądzę, żebym za nim zatęsknił i go słuchał. Chyba, że w ramach randomowego przypomnienia sobie płyt, które uciekły z głowy.
Wciąż górna skala trójki. 3,5/5.
Mudhoney
3/5
Spoko panczury, porządnie grają.
Nie mam jakichś grubszych przemyśleń w tej kwestii, bardziej staram się trochę nadgonić chociaż kilka albumów w samolotach. Nie sądzę, bym wracał, ale nie obrażę się, jeśli ktoś to kiedyś zarzuci.
Mocne 3.
Girls Against Boys
4/5
Przesłuchałem z raz czy dwa jakiś czas temu, chciałem chyba dać 3, ale słuchałem wtedy kilku albumów na raz i już nie pamiętałem, co jest co. Postanowiłem więc posłuchać jeszcze raz.
I wtedy siadło dużo lepiej. Mega mi się podoba ten przduszony wokal i brudne brzmienie.
Jak dla mnie tak powinien brzmieć album o dragach i degeneracji (looking at you Alice In Chains).
"Satin Down" chef's kiss imo.
Deep Purple
4/5
Tak powinien brzmieć koncertowy album. Mnóstwo energii, utwory rozpoznawalne, ale wciąż w aranżacjach wyłącznie na ten koncert. Dużo indywidualnych popisów, interakcja z widownią (chociaż powodzenia w komunikowaniu się z Japończykami po angielsku, zwłaszcza z brytyjskim akcentem), naprawdę miodne to wszystko.
Dla mnie kluczem w tym albumie jest jego niesamowita energia, o której już wspomniałem. Emanuje z każdego utworu i z każdego dźwięku. To brzmi jak pokaz, prawdziwy show, a nie odbębnienie kilku piosenek za kwit.
Nie przepadam za koncertówkami, ale to jest mega solidne.
Pixies
2/5
Meh/5, album próbujący na siłę być głęboki i oryginalny. Murakami wśród muzyki - w pewnym wieku wydaje się to głębokie i słuchanie tego to coś, co nobilituje nastolatków w ich własnych oczach. Ale poznanie tego w późniejszym wieku to już nie jest najlepszy pomysł.
Astrud Gilberto
4/5
Fantastyczna rzecz. Jak słuchałem tego po raz pierwszy, to chciałem napisać, że ma bardzo retro brzmienie, a potem zobaczyłem, że to album z końcówki lat '60. Nie domyśliłbym się, tak czysto i przyjemnie to brzmi.
Duże propsy za partię fletu w "Stay" i flow w "Parade", na pewno dwa utwory, które zapadły mi najmocniej w pamięć. Połączenie brazylijskich i amerykańskich wpływów stworzyło bardzo przyjemny, a jednocześnie technicznie złożony album.
Widziałem jakieś zarzuty, że jest zbyt popowy, ale tam ktoś w ogóle miał jakiś ból tyłka o ten album.
Stylistycznie dosyć eklektyczny, co dobrze mu robi. To zawsze ryzykowna decyzja, bo łatwo sprawić, że wszystko wydaje się chaotyczne i niespójne. Ale głos Gilberto (i ewidentnie dobra ekipa produkcyjna) spaja wszystko w naprawdę przyjemną całość.
Bardzo mocne 4.
Goldie
4/5
Świetny album. Trzydzieści lat na karku, a brzmi naprawdę świeżo. W wielu miejscach czuję, jak bardzo inspirujący musiał być dla wielu twórców. Słyszę jakieś znajome elementy, które wiem, że gdzieś już słyszałem, a był to album, który jako jeden z pierwszych eksplorował brzmienie drum&bass (z tego co czytałem współcześni rozpatrywali ten album jako element nurtu jungle).
Słuchając, myślałem momentami o Massive Attack, czasami o amerykańskich ulicznych perkusistach, grających na wiadrach, miskach i kawałkach blachy. Czasami wracałem myślami do "Endtroducing" DJ Shadowa.
Tytułowe "Timeless" trwa 21min, a mimo to nie dłuży się. Płynie po wielu płaszczyznach, przemierza kolejne dźwiękowe krajobrazy. Zresztą wiele jest utworów, które trwają dużo dłużej, niż typowe radiowe kawałki, sam album (w wersji, której słuchałem) trwa prawie dwie godziny, a mimo to ani przez chwilę nie czułem się znużony (a kilkakrotnie narzekałem na tych łamach na albumy trwające dłużej, niż godzinę).
Wydaje mi się, że jest to album, który wymaga naprawdę dobrych głośników/słuchawek, żeby poczuć jego głębię i zakres. Ja niestety słuchałem tego z telewizora, więc pewnie mogłem wyciągnąć więcej z tego doświadczenia.
Bardzo mocne 4.
Coldplay
2/5
Zastanawiam się, czy CEO i szefowa HR Astronomera uciekli z kiss cama, bo na jaw wyszedł fakt, że mają romans, czy fakt, że słuchają Coldplaya...
Nigdy nie słuchałem Coldplaya, nie byłbym w stanie wymienić żadnej ich piosenki. Ta druga kwestia nie uległa zmianie, ale przynajmniej teraz rozumiem memy z Coldplaya.
Rozwodniona kasza manna wśród muzyki.
Marvin Gaye
4/5
Bardzo ciekawy album. Rodzaj społecznego manifestu, bardzo spójnego i konsekwentnego. Połączenie pokojowego przesłania pokolenia dzieci kwiatów z czarnym chrześcijaństwem w stylu gospel.
"What's going on" to fantastyczny utwór, jako jedyny mający strukturę singla (może jeszcze "Inner City Blues", ale brakuje mu chwytliwości). Reszta to bardziej album koncepcyjny, utwory przechodzą jeden w drugi z pełną płynnością. W zasadzie jest to jedno długie jam session.
Ciężko wczuć mi się w chrześcijański aspekt albumu, ale jednocześnie widzę w tym najczystszą wersję przesłania Jezusa, nie sposób tego nie docenić. Plus niezależnie od punktu początkowego, dochodzimy z Gayem do tych samych wniosków.
Muzycznie jest to mega dobra i rozbudowana produkcja od Motownu, Gaye miał świetny zespół za sobą. Brzmienie jest bardzo czyste, czuć klasę muzyków, mimo często dosyć oszczędnych aranżacji, które dają w pełni wybrzmieć tekstom i głosowi Gaye'a.
Solidne 4/5
Elastica
3/5
Jeden z tych albumów, które raczej znikną szybko z mojej pamięci. To nie jest zły krążek, ale nie wyróżnił się niczym na tyle, żebym chciał do niego wracać.
Momentami miałem wrażenie, że to taka trochę bootlegowa PJ Harvey z gorszym akompaniamentem, a to były najlepsze momenty.
Boston
3/5
Generic 70s rock. Poza "More Than A Felling" w sumie nic ciekawego. Nie słuchało mi się tego źle, ale przeszło niezauważone dla mnie. Było sporo lepszych kapel z tego nurtu.
Elvis Costello
3/5
Trochę późnego Elvisa, trochę wczesnego Springsteena. Przejściowy album pomiędzy amerykańskim rock&rollem, a późniejszą piosenką autorską.
Fajny album, ale jeden z tych, które przemknęły bez zostawienia po sobie wyrazistego śladu. Dzień po podwójnym przesłuchaniu nie jestem w stanie zbyt dużo sobie przypomnieć poza umiarkowanie przyjemnym wrażeniem ze słuchania spoko muzyki.
Roxy Music
4/5
Całkiem ciekawy album. Łączy w sobie całkiem dużą słuchalność i singlowy potencjał z dużą ilością eksperymentalnych sekcji. Trochę rock&roll, trochę prog rock. Potem przeczytałem, że uznano to za art-rock i to chyba najlepsze określenie tego, co zaprezentowało Roxy Music.
Czytając o tym albumie (już po jego dwukrotnym przesłuchaniu), dowiedziałem się o licznych inspiracjach oraz odniesieniach do filmów i innych tekstów kultury. Większości z tych mrugnięć okiem nie byłbym w stanie zauważyć, bo odnoszą się do starych filmów, ale pewnie były dużo bardziej czytelne dla współczesnych.
Już gdzieś o tym pisałem, ale połączenie artystycznej i intelektualnej wartości albumu z wysoką słuchalnością uważam za wyraz bardzo wysokiego kunsztu. Plus zawsze kupuję włączanie klasycznych (obój) i jazzowych (saksofon) instrumentów do muzyki rockowej.
Im dłużej o tym myślę (i piszę), tym bardziej podoba mi się duża eklektyczność tego albumu. Muszę jeszcze na spokojnie do niego wrócić kiedyś.
The Stranglers
4/5
Coś wydarzyło się w UK w okolicach 1977 roku.
Sex Pistols, The Clash i The Stranglers zadebiutowali dokładnie w tym samym czasie i wypuścili totalne bangery.
Wydaje mi się, że z całej tej ekipy (dodałbym może jeszcze do tego Ramones, choć to amerykański zespół i zadebiutował rok wcześniej) The Stranglers najmniej się zapisali w pamięci, ale też moim zdaniem grali najbardziej ambitną muzykę z całego tego zestawienia.
Rattus to punk, ale melodyjny, delikatny i szukający formy wyrazu poza szorstkimi riffami i szybką, ostrą perkusją.
Jest tu sporo fajnych kawałków, od otwierającego "Sometimes", przez "Goodbye Toulouse", "Peaches" (chyba mój ulubiony), aż po "Choosie Susie". Mamy też interesujący medley "Down in the Sewer". W zasadzie prawie o każdym utworze jestem w stanie coś powiedzieć i po kilku przesłuchaniach większość z nich dobrze zapadła mi w pamięć.
Z każdym kolejnym przesłuchaniem (a łącznie miałem ich chyba 4) ten album podoba mi się coraz bardziej. Najpierw myślałem o trójce, ale kończę na bardzo mocnej czwórce.
Yes
4/5
Do pewnego stopnia rozumiem opinię Mikosa, że po przesłuchaniu pierwszego utworu reszta "nie trzyma tego poziomu". Ale to nie dlatego, że dalsze utwory są słabe, lecz dlatego, że "Roundabout" jest absolutnie fantastycznym utworem i zdecydowanie najbardziej zapada w pamięć.
Jednak dalej wcale nie jest ani trochę gorzej. Album jest wyraźnie podzielony na dwie części (teraz czytam, że pierwsze 4 utwory to był efekt wspólnej pracy, a pozostałe 5 to raczej indywidualne utwory napisane przez poszczególnych muzyków, stąd tak duże rozbieżności stylistyczne i tematyczne). Moim zdaniem wyszło to naprawdę fajnie.
Czuję, że pierwsza część prowadzona jest przez instrumenty klawiszowe. To piano nadaje tempo i kierunek utworom. Potem trochę schodzi na dalszy plan, dając się wyszaleć pozostałym członkom zespołu.
Ten album wymaga bardzo dużo uwagi i muszę go jeszcze kilka razy przesłuchać przy różnych okazjach, żeby wsłuchać się w każdy utwór indywidualnie.
Ocierałem się o piątkę, ale dam jednak czwórkę z plusem (mocne 9/10 tho), bo chcę, żeby te piątki były zarezerwowane tylko dla bardzo bliskich dla mnie krążków. Ale technicznie to na pewno jeden z mocniejszych albumów, jakie przesłuchałem dzięki tej liście.
Nigdy nie słuchałem Yes (w zasadzie do całkiem niedawna nawet o nich nie słyszałem), ale cieszę się, że to się właśnie zmieniło.
Love
4/5
Z tak głupią nazwą zespołu spodziewałem się czegoś bardzo kiepskiego, a dostałem jeden z fajniejszych albumów na tej liście.
Mega przyjemny krążek, często myślałem, że brzmi to jak bardziej skoczne Velvet Underground (ciągle żałuję, że dałem ich płytce tylko 3...). "Andmoreagain" to chyba mój ulubiony utwór, zaraz obok "Live and let live".
Podoba mi się to psychodeliczno-folkowe brzmienie, pląsająca gitara i symfoniczne aranżacje. Dla mnie ten album ma w sobie dużo głębi, ale też dużo rozpiętości. Jest w nim dla mnie coś nieuchwytnego, głęboko świadomego, umykającego gdzieś na obrzeżach delikatnego brzmienia. Jest bardzo wyrafinowany.
Podoba mi się wyciąg z recenzji współczesnej albumowi: "melancholy iconoclasm and tasteful romanticism". Tu też mocne 4,5.
Public Enemy
4/5
Fajny album. Nie tak fajny jak nieco późniejsze Apocalypse, ale wciąż kawał dobrych rapsów. Mega podobały mi się sample i nawiązania do "Flasha Gordona" Queenów i "Fight for your right to party" Beastie Boysów (zresztą BB mieli jeszcze krótką wstawkę w "Louder Than A Bomb". Pewnie było jeszcze mnóstwo innych nawiązań do lat '80, ale umknęły mi. Podobały mi się też autocytaty, które pojawiały się w różnych miejscach.
Brakuje mi jednak w tym albumie muzykalności i słuchalności. Muzycznie jest to ciekawe, ale mało płynne. Teskty i przekaz są dużo ważniejsze, niż wartość muzyczna (co zrozumiałe przy takim albumie), ale przez to będę miał mniejszą ochotę, żeby do tego wracać. Nie jest to dla mnie album, którego słucha się dla samej przyjemności obcowania z muzyką.
Jeszcze mi przyszło na myśl, że ten styl PE mógł zainspirować pewne elementy twórczości Rage Against the Machine. Niektóre poglądy (MLK i Malcolm X kontra CIA) lub ich delivery ("The Revolution will not be televised") brzmiały jak wyjęte z RAtM.
Takie słabsze 4.
The Sensational Alex Harvey Band
4/5
Niezła jazda ten album. "Gang bang" odjęło mi mowę, fascynujące, jak pewne rzeczy na nowo stają się szokujące po tym, jak kiedyś już spowszedniały, a potem znowu zostały cofnięte w obszar tabu.
Krótki album, ale mieszczący w sobie mnóstwo inspiracji. Rock&Roll ("Giddy Up A Ding Dong"), Rolling Stonesowy rock ("Swampsnake"), aż po tango ("Next" - swoją drogą skojarzyło mi się to z coverem "Roxane" w filmie Moulin Rouge).
Ten album nie daje słuchaczowi nawet chwili spokoju. Skacze po tematach i stylach, z każdym kolejnym utworem zadaje kolejny dezorientujący cios. "Gang bang" jest szokująco seksualny (w stylu Stonesów właśnie), "Vambo Marble Eye" jest w dziwny sposób niepokojący i eerie, aż po spokojne i pełne zadumy "The Last of the Teenage Idols".
Marvin Gaye
3/5
Nie było to takie odkrycie jak "What's going on", ale to wciąż kawał pożądnego soulu i pościelowej muzyki.
Zaskakująco spicy jak na jego chrześcijański gospel z tego drugiego albumu. Czarne chrześcijaństwo jest całkiem fajne w tym, jak ludzkie potrafi być.
Solidne 3, jak będę miał ochotę na soul to pewnie jeszcze kiedyś posłucham.
U2
3/5
Trochę lepsze, niż Joshua Tree dla mnie. Mniej zawodzenia, więcej konkretów i solidnego przekazu.
Wciąż U2 to nie jest zespół dla mnie.
R.E.M.
3/5
R.E.M. to nie jest muzyka dla mnie, podobnie jak U2. Przelatuje przeze mnie kompletnie bez śladu, mimo dwóch odsłuchów ledwo pamiętam, co tam się wydarzyło. Pierwszy utwór był całkiem spoko, coś tam czasami mnie chwytało w jego popowym brzmieniu. Któryś kolejny utwór przywoływał na myśl "Losing My Religion", to też było ok. Ale ogólnie bez szału.
Bob Marley & The Wailers
4/5
Nigdy nie sądziłem, że napiszę to o albumie reggae, ale kurde, podoba mi się ta płyta. Zachowując wszystkie główne przymioty nurtu, ta płyta autentycznie nadaje się do słuchania. Niesamowite.
Puściłem sobie raz i byłem mega zaskoczony. Normalnie jeśli puszczam coś od razu po raz drugi, to dlatego, że nie jestem pewien oceny albo nie skupiłem się wystarczająco mocno. A tutaj po prostu chciałem tego posłuchać drugi raz, bo było mega spoko.
Tytułowy "Exodus" jest długi i rozciągnięty, normalnie by mnie to doprowadzało do szału, zwłaszcza w tym stylu muzyczny, a słuchało się spoko. "Three Little Birds" i "Jamming" to moi ulubieńcy z tej płyty, ale naprawdę każdy utwór mi siedział.
Niesamowite, jestem w szoku.
Little Richard
3/5
"Tutti Frutti" to klasyk, to tak po pierwsze.
Reszta utworów przypomina go stylem i koncepcją, ale nie mają tego samego kopa. Wszystko jest całkiem fajne i spójne, całkiem przyzwoicie buja, ale jest też po prostu płaskie. Słuchałem tego dwa czy trzy razy (króciutkie, to można zapętlać), ale nie zostało w pamięci.
Nic, za czym będę tęsknił, ale dobrze przypasować tytuł i nazwisko autora do tego jednego utworu, który dobrze znam.
Antony and the Johnsons
2/5
Przesłuchałem pierwszy raz - nie spodobało mi się, mega mnie irytował ten album.
Przed napisaniem recenzji poczytałem trochę o albumie na Wikipedii i podobno został bardzo pozytywnie przyjęty przez krytykę, potem dostał prestiżową nagrodę i to doprowadziło go do sukcesu komercyjnego. Postanowiłem więc dać mu drugą szansę.
Po drugim przesłuchaniu - wciąż mi się nie podoba i irytuje mnie. Nie znoszę nadużywania vibrato, jest jakaś grupa ludzi, którzy jak nauczą się to robić, to potem już wszystkie nuty śpiewają tylko w ten sposób, niezależnie od tego, czy to ma sens, czy nie. Taka tania popisówa jak dla mnie.
Aranżacje można by nazwać oszczędnymi i post-modernistycznymi, ale dla mnie są po prostu ubogie i nudne.
W zasadzie absolutnie nic nie podobało mi się w tym albumie. Przesłuchałem dwa razy i więcej mi się to już raczej nie zdarzy.
Billy Bragg
3/5
Zderzenie country i Velvet Underground. Dziwny album, rozbity pomiędzy dwóch twórców o zupełnie różnych stylach, z tekstami napisanymi przez jeszcze kogoś zupełnie innego i zaadaptowanymi po śmierci autora.
Teksty są zdecydowanie najciekawszą częścią albumu - przewrotne, soczyste, niektóre bardzo wyraziste.
Ogólnie całkiem dobrze się tego słucha. Na początku nie byłem przekonany, ale przy drugim przesłuchaniu trochę zyskało. Takie 3,5/5.
The Killers
4/5
Nie spodziewałem się zbyt wiele po tym albumie, ale byłem przyjemnie zaskoczony.
Indie rock tego okresu to nie jest coś, co szczególnie mnie jara, myślałem, że to będzie kolejny Coldplay, czy Kings of Leon. I jasne, to może być podobny nurt, ale siadło mi o wiele bardziej. Albo raczej w ogóle siadło.
Byłem zaskoczony, jak wiele utworów z tego albumu kojarzyłem, jeśli nie z tytułu, to po prostu z brzmienia czy konkretnych linijek tekstu ("I've got a soul but I'm not a soldier").
Nie mam jakoś wybitnie dużo do powiedzenia, trudno mi o jakieś wybitne analizy, bo słuchałem na zmęczeniu i trochę w półśnie, ale z przyjemnością puściłem sobie drugi raz. I pewnie jeszcze wrócę.
Bon Jovi
4/5
Bon Jovi to jednak kozak granie jest.
"Living on a Prayer" to totalny banger. Dla mnie wciąż piosenką dzieciństwa będzie "It's my life", ale jak teraz trochę uważnie przysłuchałem się "Living...", to jeszcze bardziej doceniłem.
Słuchając tego albumu miałem mnóstwo najróżniejszych skojarzeń i asocjacji. Od "The Final Countdown" Europy, przez Aerosmith, X-Japan, big bandowy jazz, aż po jakąś muzykę w stylu Castelvani (otwierające "Let It Rock"). Glam rock to mega przyjemna muzyka rozrywkowa, a w wykonaniu Bon Joviego niesamowicie buja.
Do tej pory znałem w sumie trzy jego hity ("Living...", "It's my life" i "You Give Love a Bad Name", nic zaskakującego), ale chętnie posłucham trochę więcej.
Ciekawostka, którą odkryłem na Wikipedii - w Japonii ten album wydano jako "Wild in the streets" (nazwa ostatniego utworu z albumu), a "You Give Love a Bad Name" nazywa się "Zabroniona miłość" (かっこ禁じられた愛).
The Temptations
3/5
Było ok. Pierwszy utwór mnie zachęcił i myślałem, że to materiał na czwórkę, ale dalsze utwory mnie trochę uśpiły. Były ok, ale nic specjalnego.
Runaway Child strasznie się ciągnie, wynudziłem się przy tym. A potem to już tak tylko grało w tle. Ok, może kiedyś spróbuję sobie przypomnieć, ale tęsknił nie będę.
Rage Against The Machine
5/5
Insta 5 bez słuchania, przemieliłem ten album tyle razy w swoim życiu, że mógłbym w czasie słuchania Disco Elysium kilka razy przejść.
Genialny protest album. Łączy w sobie autentyczny polityczny przekaz, wysoki artystyczny poziom i mainstreamowy poziom "słuchalności". Nie wiem, czy cokolwiek wcześniej lub później było w stanie połączyć te trzy aspekty.
Sekcja rytmiczna RATM to jest coś przegenialnego, basista daje kosmiczny popis przez cały krążek, a perkusja jest mega mięsista. W ogóle całość brzmi jest fantastycznym połączeniem garażowego brzmienia z mega wysokim poziomem produkcji.
Wokal łączy w sobie surowość punka z flowem złotej epoki rapu, niesamowite połączenie. Zack de la Rocha brzmi jakby mógł być liderem rewolucji, gość ma w głosie mnóstwo przekonania do swoich racji.
Czysta energia przez 50 minut, dla mnie najlepszy album na tęgi trening na siłowni albo na sporty walki.
Z pewnością w top 10 moich ulubionych albumów wszech czasów. Może nawet wyżej, jakbym się zastanowił.
Hanoi Rocks
3/5
Słuchałem tego albumu w sumie wiele razy, za każdym razem obiecując sobie, że tym razem go zrecenzuję. Miałem chyba trzy podejścia, za każdym razem słuchałem go co najmniej dwa razy.
A mimo to w zasadzie nic nie pamiętam. Jedyne, co mi zapadło w pamięć, to przejście na werblu, które szło w rytmie przyśpiewki "C-C-CWK-CWKS-Legia".
Pamiętam kilka momentów, które brzmiały jak prekursor późniejszych zespołów, ale to tyle. Nie drażniło mnie to, słuchało mi się wcale znośnie, ale wypadło szybko z pamięci. Słabiutkie 3.
Weather Report
3/5
Z tym albumem wiąże się fajna historia.
Jak byłem w Japonii dwa czy trzy lata lata temu, to na evencie w świątyni poznałem jakiegoś starszego Japończyka, który zaprosił mnie do swojego domku letniskowego na wybrzeżu. Gość jest członkiem jakiegoś stowarzyszenia promującego kontakty międzynarodowe, często przyjmuje u siebie obcokrajowców, jego córka zjeździła kawał świata dzięki temu.
Long story short, wieczorem puszczał mi trochę różnej muzyki, w tym ten album. To było jeszcze w momencie zanim wieczór zrobił się niezręczny, bo gość się okazał alkusem i strasznie się zachlał i zaczął pierdolić i użalać się nad życiem XD. Także mam sentyment do tego albumu, bo poznałem go w bardzo nietypowych okolicznościach.
Ogólnie jest solidny, ale poza "Birdlandem" te utwory nie są aż tak ciekawe, jakimi je pamiętałem. Kiedy "Heavy Weather" pojawiło się na liście, to byłem całkiem podekscytowany, myślałem, że będę szedł w czwórkę, ale jednak zatrzymam się na 3,5.
Hawkwind
1/5
Rozumiem, dlaczego włączono ten krążek do listy, ale z drugiej strony absolutnie nie nadaje się on dla mnie do słuchania w dzisiejszych czasach. Zwyczajnie koszmarnie się zestarzał.
Dla mnie jest bardzo słabym reprezentantem wszystkiego, w czym starał się być pionierski - prog rocka, albumu koncepcyjnego, imersyjnego koncertu (choć być może wizualizacje i pokazy taneczne, które ponoć były bardzo rozbudowanym elementem koncertu poprawiłyby odbiór - ale to też nie pomaga albumowi, jeśli wydaje się go w formie CD, a wymaga obrazu, żeby się nim cieszyć), albumu-opowiadania. Elementy z recytacją były irytujące, w opór pretensjonalne, a do tego dla mnie cała ta sci-fi tematyka brzmiała trochę jak książki Zajdla - może to i klasyk, ale napisany tak okropnym językiem i z tak małym literackim wyczuciem, że aż człowieka odrzuca. Kiepski storytelling, kiepskie podanie.
Perkusja na tym albumie to dramat, jednostajne stukanie, najprostsze przejścia, zero polotu. Gitara w sumie podobnie, choć tu się nie kłócę, bo mało słuchałem, nic mnie do tego nie zachęcało, może tam coś było pod spodem, ale nie zwróciłem uwagi. Plus za wyeksponowaną sekcję basu i elementy saksofonu oraz fletu.
Kendrick Lamar
5/5
Bruh... Kendrick to jebany geniusz.
Jestem naprawdę (pozytywnie) zaskoczony tym, że gość osiągnął taki status i taką sławę. Bo przy niewyobrażalnym talencie, poetyckości i genialnych aranżancjach, jego albumy nie są wcale szczególnie radiowe, nie są stworzone na nasze czasy serwisów streamingowych. A mimo to są po prostu tak dobre, że idą wbrew nurtom.
Gdzieś przeczytałem, że ten album to "elevated gangsta rap" i wydaje mi się to idealnym opisem. Fascynujące, jak bardzo street, a jednocześnie artsy jest ten gość.
Nie jest to album tak zniuansowany i rozwinięty jak późniejszy "To Pimp a Butterfly" i wolę TPaB od "good kid, m.A.A.d city", ale ten jego wcześniejszy krążek to wciąż jest rap gold.
Nie jestem wielkim fanem tych fragmentów, kiedy śpiewa o kobietach, bo to jest to typowe gangsta uprzedmiatawianie i gryzie się to mocno ze mną, ale cholera nie można odebrać mu tego, że jest to mega dobrze zrobione. No i wszystkie inne utwory to są perełki.
Wszystko jest bardzo brutalne. Czasami chciałbym czegoś bardziej soft, to ciągłe napięcie i ciężar potrafią dusić, ale z drugiej strony to jest to, co on widzi w świecie. Moje zmęczenie jest efektem jego wyczerpania. A jednocześnie to jego świat i człowiek ma wrażenie, że chłopak nie ma najmniejszego zamiaru go opuszczać.
Mega mocny album. Trudny, ale warty każdego grama uwagi, który mu się poświęci.
The Teardrop Explodes
3/5
Jeden z tych albumów, który przychodzi i odchodzi. Nie przeszkadzał, ale też w żaden sposób nie zapadł w pamięć. Brzmiał trochę jak stary Lady Pank.
Run-D.M.C.
3/5
Solidny album. Styl w hip-hopie, który zainspirował sporo innych zespołów, kiedyś słuchałem mnóstwo Beastie Boys i słyszę silne wpływy tego, co robiło Run-D.M.C.
Czegoś mi jednak brakowało na dłuższą metę. Miałem wrażenie, jakby chłopaki dopiero szukali swojego brzmienia i bardziej bawili się dźwiękiem i stylem. "Hard Times" i "It's Like That" to dla mnie najmocniejsze kawałki na albumie, wydaje mi się, że to peak tego, co Run-D.M.C. grało.
Najlepszym albumem duetu jest dla mnie "Raising Hell", tam jest "Walk This Way" i "It's Tricky", dwa największe hity. Także ciężko mi dać więcej, niż 3, bo jeśli będę słuchał tego zespołu, to raczej nie tego albumu.
Michael Jackson
4/5
Wydaje mi się, że ciężko dać temu albumowi coś mniej niż 4. Tyle bangerów, ile tam zmieścili... "Thriller", "Beat It" i "Billie Jean" zna absolutnie każdy, kamienie milowe muzyki rozrywkowej. Za same te trzy kawałki zasługuje na wysoką ocenę.
Duet z Paulem McCartneyem to ciekawe doświadczenie, przy ich partii mówionej trochę cringe'owałem, ale ogólnie uważam to za bardzo ciekawą i owocną współpracę, potem wypuścili jeszcze "Say Say Say", które bardzo lubię.
Jeszcze jedno wyróżnienie dla "Wanna Be Startin' Somethin'", fajnie buja. Zresztą MJ zawsze miał fajne otwierające utwory, na "Off The Wall" ma "Don't Stop Till You Get Enough", na "Bad" ma tytularną piosenkę.
Poziom produkcji, jaki ten gość otrzymywał też był nieziemski. Te aranżacje są naprawdę topowe.
Lou Reed
4/5
Mr Velvet Underground. Jak odpalałem, to nie wiedziałem, że to ziomek z VU, ale po jednej nutce się zorientowałem.
Przychylni powiedzieliby, że to duchowy spadkobierca VU, złośliwi, że kopiuj-wklej. I obie strony by miały rację.
Wiele utworów było bardzo podobnych do konkretnych piosenek VU i nawet układ albumu był zbliżony, ze skocznym otwarciem ("Vicious" - "What Goes On", nawet riffy są bardzo podobne), romantyczną odą w pierwszej połowie ("Perfect Day", zdecydowanie jeden z moich ulubionych utworów, klimatem zbliżony do "Pale Blue Eyes"), eksperymentalnym kawałkiem w 2/3 krążka i goofy utworem o stylistyce zupełnie odmiennej od całej reszty na końcu ("Goodnight Ladies", które kojarzyło mi się z "After Hours"). I pewnie jakbym poświęcił temu trochę więcej czasu, to znalazłbym jeszcze więcej podobieństw.
Jedynym przesunięciem względem VU jest zrobienie kroku w stronę subwersji i pikanterii, a odjęcie eksperymentalnej i art-rockowej warstwy. Taki skręt w stronę wizerunku rockmana.
Jednak już patrząc na ten album jako kompletny stand-alone - ma dużą słuchalność, jest naprawdę fun i to po prostu kawał dobrej muzyki. Na pewno będę wracał.
Tom Waits
5/5
Liczba i rozpiętość skojarzeń, które miałem słuchając tego albumu są niesamowite. Jestem przekonany, że wszystkie wspomniane utwory inspirowały się Waitsem.
"Cemetery Polka" - "This Is Halloween" z "Nightmare Before Christmas"
"Midtown" - Muzyka z "Cowboy Bebop", zwłaszcza "Tank!" i "Bad Dog, No Biscuits"
"9th & Hennepin" - kino noir
"Gun Street Girl" - Red Dead Redemption 2
W niektórych momentach słyszałem manierę śpiewu, która kojarzyła mi się z Jamesem Hettfieldem z Metallici (wspominał, że Waits był dla niego inspiracją).
Waits czerpie z tak szerokich źródeł, że w jednym albumie zawiera niemal całą kulturę amerykańską, zwłaszcza tę z nizin i peryferii - New Orlean brass, blues ("Blind Love"), country (znowu "Blind Love"), rock&roll ("Union Square"), szanty ("Singapore" to perełka).
Niesamowita rozpiętość inspiracji i wpływów, a jednocześnie teksty oraz niepowtarzalny głos i maniera śpiewania Waitsa spajają to w fantastycznie konsekwentną i jednolitą całość. Americana at its finest. Umiejętności narracyjne i poetyckie Waitsa są nie do przecenienia. Jeśli Bob Dylan dostał Nobla z literatury, to Waits też powinien (na marginesie momentami miałem skojarzenia z prozą Hemingwaya, kiedy słuchałem tego albumu).
Inną cechą, która mnie urzekła, to barowość tego krążka. Słuchając połowy tych utworów widzę zadymione, ciemne wnętrze brudnego baru z rozstrojonym pianinem wciśniętym w kąt.
Myślę, że można by napisać rozprawę doktorską na temat tego krążka.
Jestem pod olbrzymim wrażeniem. Nie to, żebym nie słuchał wcześniej Waitsa, ale kojarzyłem głównie "Little Drop of Poison" (thanks, Shrek - swoją drogą, wnętrze tej knajpy z filmu to dokładnie to, o czym pisałem dwa akapity temu) i "Clap Hands".
Waits stworzył własny gatunek muzyczny, jego styl jest tak oryginalny i niepowtarzalny, że stanowi oddzielną kategorię sam w sobie. Przeglądałem recenzje innych i są to niemalże same piątki i jedynki. Z dużą przewagą piątek. Co uważam za jeden z wielu wyznaczników sukcesu i artystycznej wartości tego, co zrobił.
Christina Aguilera
2/5
Piosenka nr 1: "Jesteśmy silne kobiety, możemy robić co chcemy, dlaczego tylko faceci mogą ruchać na potęgę, a my nie". Myślę: całkiem cool.
Połowa kolejnych piosenek: "Ulegam mu", "Poddaję się mu", "Daję się zdobywać" "Nie chcę, nie powinnam, ale mu pozwolę".
Gurl, you're part of the problem here...
"Underappreciated" 22-letnia Aguilera (która nagrała to pewnie jak miała 20-21 lat) śpiewa o tym, jak to chłop po paru latach związku już jej nie docenia, siedzi przed telewizorem i chrapie. Prowadziła już życie 40-latki w tym wieku? Come on, jak to brzmi.
A "Beautiful" to już w ogóle mnie bawi. I zresztą zawsze bawiło. Jestem 22-letnią seks-bombą, na okładce pozuję topless, czerwone dywany i, jeśli wierzyć jej piosenkom, chłopy na lewo i prawo. Ale będę śpiewała piosenkę dla brzydali, że tak naprawdę są piękni. Czekam na boysband złożony z Trumpa, Muska, Bezosa, Zuckerberga i Cooka, którzy śpiewają o tym, że wszyscy jesteśmy bogaci.
Wkurwił mnie ten album. On jest muzycznie dobrze sklejony, miał tam dobrą (i olbrzymią) ekipę produkcyjną, to jest mega solidnie podany produkt. Ale sama zawartość jest irytująca. Ta niekonsekwencja, naiwność i roszczenie sobie praw do wypowiadania się o rzeczach, o których najprawdopodobniej nie ma pojęcia mnie odrzuciły.
Z pozytywów - "Fighter" brzmiał jak mocno inspirowany Michaelem Jacksonem. "Dirrty" jest fajnym kawałkiem. "The Voice Within" też mi się w miarę spodobał.
Wahałem się pomiędzy 2 i 3, ale o tym 3 to chyba myślałem odruchowo głównie dlatego, żeby nie być oskarżonym o to, że jadę po tym albumie, bo frontmanką jest kobieta.
Silver Jews
3/5
Słuchałem tego albumu chyba 4, jeśli nie pięć razy. Przyznaję, że za każdym razem robiłem coś w tle (czytałem, trenowałem albo brałem prysznic), więc moja uwaga nie była w 100% skupiona, ale też nie czułem, żeby coś mnie szczególnie do tych utworów przyciągało.
To fajny album, przyjemny, z bardzo ciepłą, miękką perkusją, która mi mega odpowiada. Trochę fajnego basu i pianinka od czasu do czasu. Przyjemny wokal (a w zasadzie wokale) i zgrabne teksty.
Ale brakowało mi jakiegoś hooka. Czegoś, co sprawi, że będę chciał się całkowicie skupić na tym albumie i do niego wracać.
Ogólnie mam dobre wrażenia, ale zabrakło mi odrobiny czegoś specjalnego. 3,5/5
Common
4/5
Ktoś napisał o tym albumie, że nie jest w żaden sposób przełomowy, ale to kawał solidnej muzyki. I to chyba najlepiej go opisuje. To nie jest muzyka odkrywcza, ani w żaden sposób zmieniająca świat, ale tego się zwyczajnie dobrze słucha. Lubię taki smooth rap, który czerpie z soulu i jazzu. Pozytywny, ale nie pusty.
Słuchając tego albumu miałem skojarzenia z Marvibem Gaye i zdaje się, że nie byłem w tym jedyny, czytałem gdzieś potem podobne porównania.
"Testify" najbardziej zapadło mi w pamięci, zarówno muzycznie jak i tekstowo. "Faithful", czy "Chi-City" też super. Plus ta końcówka, jak dzieci mówią, kim chcą zostać w przyszłości, fajne zakończenie albumu.
Yeah Yeah Yeahs
4/5
Wysokooktanowy debiut napędzany crazy girl energy Karen O. Dziewczyna robi im jakieś 70% jakości, ale robi to przegenialnie. Jej ekspresyjność i energia są fantastyczne.
Powtarzalność fraz, zarówno w tekstach, jak i w muzyce dodaje transowej warstwy, jakby kontrolowane szaleństwo tylko narastało. "Tick" to majstersztyk pod tym względem.
Mega brudne gitary, hałaśliwa perkusja tylko dodają mocy całości. Bardzo fajna płyta, będę regularnie wracał.
Morrissey
3/5
Przy pierwszych przesłuchaniach myślałem, że w tym albumie jest dla mnie za mało Morrisseya w Morrisseyu i że za bardzo flirtuje ze źle pojętym mainstreamem.
Ale przesłuchałem tego znowu po jakimś czasie i jednak pasuje mi ten krążek. Może to przez porównanie do "You Are The Quarry", które zostawiło mnie z bardzo mieszanymi uczuciami.
Być może z początku brakowało mi tej pop-rockowej poetyckości, album jest jednak dużo bardziej rock'n'rollowy i surf rockowy, niż jego następcy. W tekstach jest jednak dużo bardziej spójny i ciepły, niż w późniejszej szarpaninie z samym sobą i wszystkimi dookoła.
A mimo to trochę brakuje mi hit quality w tych utworach (które mimo wszystko było obecne w "...Quarry") - może poza "You're the One for Me, Fatty", które naprawdę buja. Stąd też chyba bez czwórki, ale bardzo mocnym 3,5.
Tom Petty and the Heartbreakers
3/5
Takie sobie / 5. Nie przeszkadzało mi, ale w żaden sposób nie zapadło w pamięć, a słuchałem tego kilka razy w różnych dniach.
Plus ta okładka to jest największy cringe w historii okładek.
The Notorious B.I.G.
4/5
Instant klasyk w momencie wydania, który nie stracił nic ze swojej świeżości.
Kawał fantastycznego rapu - flow, bity, delivery, serio topka. Plus Biggie miał bardzo charakterystyczny głos, który dodawał wszystkiemu kolejnej warstwy jakości.
Z drugiej strony to wciąż gangsta rap, gatunek, którego nie lubię i który uważam za szkodliwy. I symptomatyczny dla upadku Ameryki. Dlatego na pewno nie mógłbym wystawić mu piątki. Ale jest parę kawałków, do których pewnie chętnie bym wrócił. Zresztą od dawna raz na jakiś czas słucham "Machine Gun Funk".
Supergrass
4/5
Trochę nie rozumiem hejtu, który spadł od Was na tę płytę. W sensie rozumiem, że można się nią nie zachwycać, ale żeby była aż tak męcząca? Jest tam sporo ambitnych utworów i słychać, że chłopaki poszukiwały i eksplorowały brzmienie.
Dzieci swoich czasów, przedstawiciele brit popu przełomu wieków. Na liście mamy też Pulp, ta sama kategoria, ciekawe, jak wypadną w porównaniu.
Imo to fajna muzyka i dobrze mi się tego słuchało. A jednocześnie mam wrażenie, że nie jest to takie super gładkie i radio-friendly jak np. Oasis.
3,5, ale podciągnę do 4.
Iggy Pop
3/5
Nie porwało. Widzę wartość tego albumu, doceniam go, ale mnie osobiście nie wciągnęło mimo wielokrotnych przesłuchań.
W najlepszych momentach brzmiało jak inspiracja dla stylu Marilyna Mansona. Długimi fragmentami przypominało mi Bowiego, z którym jestem na bakier.
The Police
3/5
Pełno fajnych numerów, ale mam wrażenie, że ten album nie bardzo wiedział, czym chciał być. Otwiera się niemal jazzowym "Synchronicity", potem jest dziwny utwór o dinozaurach, gdzieś po drodze drugie podejście do "Synchronicity", stalker anthem w postaci "Every Breath You Take" (to też player manager anthem na eventach). Żeby nie wspomnieć o totalnie odklejonym "Mother".
Każdy z tych utworów miałby swoje miejsce na jakiejś mojej playliście, ale razem to się po prostu nie klei w żadną spójną całość dla mnie. Trochę nie wiem, co temu postawić przez to. Bo nie wiem, czy będę miał kiedyś nastrój, żeby słuchać całego tego albumu, a nie pojedynczych piosenek.
Każdy pojedynczy utwór to solidna czwórka, ale jednak jako album tylko trzy.
Sugar
2/5
To był tak generic amerykański indyk, że czułem się, jakbym siedział na obiedzie z okazji święta dziękczynienia gdzieś na amerykańskich przedmieściach (miasto dowolne, wszystkie wyglądają tak samo).
Nie mam pojęcia, co to tutaj robi.
Pulp
3/5
Jedni z "wielkiej czwórki" brytyjskiego art-rocka przełomu wieków, ale może właśnie ta ich wielkość i wiele zespołów powstałych na kanwie sukcesu tej czwórki spowodowały, że dzisiaj Pulp brzmią dosyć generic i płasko. Zwłaszcza płasko.
To wciąż dosyć solidne granie, jest w tym coś fajnego, ale mnie osobiście niczym nie przyciągnęło. Momentami nawet mi się trochę dłużyło. Choć "We're sorted out for e's and wizz" przykuło na chwilę moją uwagę.
Ok/5
Morrissey
3/5
Morrissey idzie na walkę z całym światem - Ameryką, Jezusem, brytyjskością, mundurowymi, wszystkimi krewnymi i znajomymi królika. Jakby chciał odrzucić od siebie wszystko i wszystkich, a jednocześnie utyskuje, że nikt go nie kocha.
Mam wrażenie, że w wieku 44 lat bycie aż takim tsundere edgelordem naraża człowieka na śmieszność. "Wszyscy są be, wszyscy są fe, nie lubię was, nikt mnie nie rozumie. Ej, czemu uciekacie?! Niech ktoś tu przyjdzie i mnie przytuli!" Przy "How Can Anybody Possibly Know How I feel" cringowałem.
A mimo to Morrissey wciąż potrafi być poetycki, chociażby "Come back to Camden" jest śliczne, a "First of the Gang to Die" to jeden z moich ulubionych utworów Anglika.
Ale ten album to dla mnie trochę hit and miss. Mimo to czasem pewnie wrócę.
3,5/5
Goldfrapp
4/5
Chyba żaden z nas nie miał pojęcia, kim jest Goldfrapp zanim po raz pierwszy wyskoczyła nam na liście, ale zdecydowanie okazała się jednym z odkryć.
Bardzo ambitny album, trudny, charakterny. Czasami jednym dźwiękiem wypełniający całą przestrzeń. Synthy przywodziły mi na myśl LP, brzmienie na granicy tanga i orkiestry brzmiały jak z filmu z Bondem (potem doczytałem, że faktycznie czerpali inspiracje z tej muzyki).
"Human" to mój faworyt z tej płyty, przy każdym przesłuchaniu nadstawiałem uważniej ucha do niego.
Nie jest to pełna piątka, ale naprawdę niewiele temu brakowało. Myślę, że innego dnia mógłbym dać maksymalną ocenę. Ale to wciąż świetny album, który utwierdził mnie w przekonaniu, że to artystka warta obserwowania. Odpaliłem sobie przy okazji ten drugi album z listy dla przypomnienia.
4,5/5
Joni Mitchell
3/5
Nie podchodzi mi Joni Mitchell. To poprawna płyta, a dziewczyna naprawdę umiała śpiewać. Ale nuży mnie jej styl oraz warstwa muzyczna. Nie ma tam dla mnie nic ciekawego.
Może jakbym bardziej przysłuchiwał się tekstom, to bym bardziej docenił ją jako tekściarkę, ale muzyka to jednak przede wszystkim muzyka i śpiew.
Nie dla mnie.
Lana Del Rey
5/5
Duże zaskoczenie, ale chyba nie jestem w tym jedyny. Zacznijmy od tego, że nie spodziewałem się w ogóle zobaczyć Lany w tym zestawieniu.
Tym bardziej nie sądziłem, że tak mnie wciągnie ten album. Otwierające "White dress" jest przepiękne i nadaje ton całości, konsekwentnie budowanej w melancholijnej, akustycznej estetyce. Prawie każdy utwór jakoś zapisał się w mojej pamięci, a po pierwszym przesłuchaniu od razu miałem ochotę na kolejne.
Kilkakrotnie ten album przywołał mi na myśl Aurorę, co jest chyba największym komplementem, jaki osobiście mogę dać wokalistce.
Chwilę się wahałem, ale chyba jednak pełna pula.
The Smiths
5/5
Album, który poznałem dopiero półtora roku temu, ale w krótkim tempie stał się w pewien sposób formatywny dla mnie. I rozpoczął mój romans z muzyką Morrisseya.
Peak zdolności poetyckich Anglika i największy triumf The Smiths. Każdy utwór jest lirycznie bogaty i muzycznie ciekawy, całość jest zróżnicowana, ale wciąż spójna. Przezabawne "Frankly Mr. Shankly" i "Vicar in Tutu", fantastyczne "Cemetry Gates", melancholijne "I Know It's Over" i "Never Had No One Ever". No i jeden z najwspanialszych love songów ever, czyli "There Is A Light That Never Goes Out", które na stałe wryło mi się w mózg.
Gdyby nie ten ostatni utwór, to myślałbym raczej o czwórce, ale on w pojedynkę wynosi ten album o poziom wyżej.
Tears For Fears
5/5
Sztos album, nuff said. W jakiś sposób prosty, ale w tej prostocie tkwi prawdziwa moc. "Shout", "Everybody Wants to Rule the World" i "I Believe" fantastyczne, zwłaszcza ten ostatni to dla mnie top doświadczenie.
Aphex Twin
3/5
Fajny album. Dobry materiał, jak sama nazwa wskazuje do słuchania w tle i/lub chillowania. Jest to też niestety drobna wada albumu, bo rzeczy nie zapadają w pamięć.
Moją uwagę zwróciło "Ageispolis", bo zostało zsamplowane przez Die Antwoord do ich utworu "Ugly Boy". Miałem niezłego mindfucka, bo to kompletnie różne nurty muzyczne.
Myślę, że krążek trafił na listę głównie przez to, jak przełomowy był w tamtym czasie. W dzisiejszych czasach brzmi już dosyć prosto, ale to też świadczy o jego wpływie na muzykę - uczniowie przerośli mistrza.
3,5/5, chciałem podciągnąć do 4, ale nie wiem jednak, czy będę wracał, trochę za mało charakteru to miało dla mnie.
Eminem
4/5
W kulturze często mówi się o tym, jak kluczowe jest drugie solowe dzieło. Udanych debiutów jest mnóstwo, ale to drugi utwór często decyduje o tym, czy artysta osiągnie stabilny sukces, czy będzie zapamiętany tylko z jednego dzieła.
Eminem nie tylko przebił sukces swojego pierwszego albumu, ale też zaczął marsz do tytułu jednego z najważniejszych twórców naszego pokolenia. Przełamał mnóstwo różnych barier i wyniósł rap na nowe wyżyny.
O tym, jak wielkie kulturowe znaczenie miał ten album niech świadczy fakt, że jeden z utworów stał się inspiracją do nowego słowa, które z czasem zostało wpisane do słownika oxfordzkiego (mowa oczywiście o "stan").
Problemy ze złością i gniewem oraz rozdrapywanie prywatnych ran w przestrzeni publicznej na stałe wpisane jest w twórczość Eminema i ten album jest tego świetnym przykładem. Jednocześnie pokazuje człowieka, który odkrył ciemne strony sławy i ma do niej cholernie niejednoznaczny, ambiwalentny stosunek. I radzi sobie z tym wszystkim w jedyny sposób, jaki zna ze swojego życia - gniewem i agresją.
Bardzo emocjonalny krążek, choć wyjątkowo nie jest to z mojej strony pochwała. Wszystko przepełnione jest bardzo niezdrowym gniewem, agresją, toksycznością. To wciąż album pełen bangerów i absolutnych hitów, które na stałe wpisały się w kulturę naszego pokolenia, ale jednocześnie ten album wydaje mi się zwyczajnie niebezpieczny. Nawet jeśli w kilku miejscach próbuje przestrzegać przed destrukcyjnymi zachowaniami.
Nie jest to dla mnie jeszcze peak Eminema, także zostanę przy czwórce. "The Eminem Show" i "Lose Yourself" z 8 mili to wciąż jest absolutny top jego twórczości dla mnie. Choć nie ukrywam, że z czasem przestałem śledzić jego nowsze wydania i w zasadzie już od "Encore" znam tylko pojedyncze utwory.
Anyway, dobry album, ale wciąż nie topka. Piątkę zarezerwuję dla "The Eminem Show", o ile się pojawia na tej liście.
Blondie
3/5
Tbh nawet nie wiedziałem kim jest ta wokalistka. A okazało się, że znam jej dwa utwory - "One Way or Another" i "Heart of Glass". Fajna płytka, technicznie bardzo solidna, skoczna, buja. Takie trochę The Go-Go's tbh.
3,5/5
Blur
3/5
Pewnie miałem coś do napisania o tym albumie w momencie, kiedy go słuchałem. I pewnie jeszcze więcej, kiedy słuchałem go po raz drugi. Ale po dwóch tygodniach zatarł się w mojej pamięci i nic z niego nie pamiętam. Poza tym, że chyba chciałem mu wystawić 3, na pewno nie więcej.
Muddy Waters
4/5
Klasyczny blues to nie jest do końca moja bajka. Mogę posłuchać, będzie to nawet fajne doświadczenie, ale sam po to raczej nie sięgnę. Mimo to kawał dobrej płyty, zasługuje na dobrą ocenę.
The Prodigy
4/5
Ngl, uwielbiam The Prodigy. Ich energia i brzmienie nie mają sobie podobnych na scenie. "Jilted Generation" nie ma może aż takiego hitowego potencjału jak "The Fat of the Land", ale "Voodoo People" czy "No Good" to wciąż klasyki.
Uwielbiam The Prodigy za to, że oni się nie pierdolą w tańcu, tylko cisną swój styl i robią to na topowym poziomie na każdej płycie. Tempo, energia, wykorzystanie sampli przedmiotów (samochód wyścigowy, szkło), mega szybkie, wysoko strojone bębny - bardzo charakterystyczny styl, nie do podrobienia.
Album, który ugruntował pozycję Prodigy oraz rave'owego brzmienia w ogóle. Wpływ tego zespołu na elektronikę, techno i ciężkie klubowe brzmienie jest nie do przecenienia.
Pantera
4/5
Kawał mocnego metalu. Ciężki, brudny w brzmieniu, a jednocześnie bardzo klarowny w formie, pure metal. To nie jest jakaś trudna, techniczna muzyka, ale każdy dźwięk brzmi, jakby chłopaki używały smyczków z metalowych rur do grania na gitarach, a pałkarz używał młotków do grania na bębnach.
"Walk" to absolutny klasyk dla metalheadów.
Mam wrażenie, że ten zespół nigdy nie zyskał należnej sobie sławy i długowieczności, ale brzmi jak ulubiony metalowy zespół twojego ulubionego zespołu metalowego.
Na pewno będę wracał.
Drive Like Jehu
3/5
Rage Against The Machine, but make it more indie. Coś tam pograli, ale ile razy bym tego nie słuchał, nie było w stanie przykuć mojej uwagi na dłużej.
Klaxons
3/5
Myślę, że to kolejny przykład albumu, który narobił szumu w Wielkiej Brytanii i autorowi się wydawało, że przez to zdefiniował muzykę na większą skalę.
To fajny album, ciekawy w brzmieniu, lawirujący pomiędzy indie rockiem i shoegazem, w internecie pojawiły się określenia dance-punk czy new rave, chociaż ta ostatnia etykietka to wymysł samego lidera zespołu.
Mnie ta muzyka całkiem wciąga, kiedy jej słucham, ale z drugiej strony dosyć mało po sobie pozostawiła po skończonej sesji, raczej ogólne wrażenie, niż konkretne wspomnienia.
Sam koncept albumu jest bardzo ciekawy - futurystyczne, nieoczywiste brzmienie, koncepcyjna futurystyczna narracja odnosząca się do wielu tekstów kultury. Chłopaki postawiły przed sobą bardzo ambitne zadanie, zwłaszcza jak na album debiutancki, ale wydaje mi się, że dźwignęli zadanie.
Zabrakło mi nieco silniejszego hooka, ale pewnie jeszcze wrócę w którymś momencie z ciekawości. Albo jak ktoś o tym zespole wspomni.
3,5, otarło się o czwórkę.
Justice
4/5
Kawał dobrej elektroniki, Justice to mega solidny duet, o wyrazistym brzmieniu. A "Cross" (choć to chyba bardziej obiegowa nazwa, na Tidalu widnieje jako "Justice") to naprawdę mocny debiut.
Bardzo spodobał mi się ten biblijny początek albumu, który już przez swoją okładkę odnosi się do wątków chrześcijańskich (zresztą krzyż to symbol, który jest stałym elementem imaginarium Justice) - "Genesis" uwielbiałem jeszcze przed przesłuchaniem całego albumu, a "Let There Be Light", które jest płynnym następcą kontynuuje wątki stworzenia.
Jednak szybko odchodzą od potencjalnie koncepcyjnego albumu i uderzają hitowym singlem D.A.N.C.E. - mega bujający, radiowy utwór. Bardzo przypadł mi jeszcze do gustu "The Party" z tego samego klimatu.
Chłopaki trzymają zresztą poziom przez cały krążek i nie bez powodu stali się jednym z najgłośniejszych zespołów w swoim gatunku.
Eagles
4/5
Piękny album, a jednocześnie jeden z wielkich komercyjnych sukcesów w historii muzyki. A jednak wydaje mi się, że głównie przetrwał tytułowy kawałek, nie wydaje mi się, żebym słyszał wcześniej któryś z pozostałych utworów. A całe otwierające trio to mega hitowe kawałki, szczególnie "New Kid in Town" zapada w pamięć.
Eagles są rytmiczni, a jednocześnie melancholijni, ich kawałki są smutne, ale nie depresyjne. Jest to właśnie taka subtelna melancholia o zachodzie słońca, młodzi dorośli odkrywający smutne prawdy o świecie i po raz pierwszy czujący tęsknotę za tym, co minęło.