Piękny eksperyment, piękny chaos. Z jednej strony słyszę, jak prostymi środkami ten album został stworzony, z drugiej strony to wciąż jest kawał świetnej muzyki stworzonej przez jednego człowieka gdzieś w garażu. Współczesna oda do muzyki, bez rozróżniania na gatunki. Mam wrażenie, że na tej płycie wykorzystał wszystko - klasykę, jazz, synthy, funk, drum machine, hip-hop, wywiady, wycinki z filmów, co tylko chcecie. I gość sprawia, że to się łączy w jedną, spójną całość. "Stem" to absolutna perełka dla mnie. Słuchając tego mam wrażenie, jakbym dosłownie słuchał esencji wczesnych lat 90-tych. Ta płyta jest przede wszystkim intrygująca, zachęca do odkrywania i poszukiwań, a jednocześnie pozwala się w niej totalnie pogubić i po prostu porwać zmiennemu nurtowi. Jakbym miał czas na kolejne hobby, to po przesłuchaniu tego albumu kupiłbym sampler. Wahałem się długo między 4 a 5, ale chyba w ramach uznania za samo to, ile pracy i pasji musiało zająć samo zbieranie tych dźwięków pójdę w pięć.

Monumentalny album. Początki prog rocka pokazują, jak ten gatunek powinien brzmieć - Floydzi wykorzystują wszystkie możliwości długiej, meandrującej formy zamiast przez 15 minut męczyć tę samą gitarę i nic więcej, jak to często ma miejsce w późniejszym rocku progresywnym. Jest to kolejny album czerpiący z szerokiej tradycji muzycznej po to, żeby zbudować coś zupełnie nowego. Mocne inklinacje bluesowe (gitara w pierwszych utworach), jazzowe (saksofon) a nawet funkowe (późniejsza gitara), lirycznie i wokalnie czerpie z Beatlesów pełnymi garściami. A mimo to brzmi zupełnie świeżo i nowatorsko. W tej muzyce można się roztopić, a jednocześnie wymaga dużej uwagi. Łatwo się dać zgubić 30-minutowej narracji Shine On You Crazy Diamond, wydaje mi się, że właśnie dlatego twórcy rozbili go na dwie części i dorzucili trzy piosenki w środku. Diamond mogłoby w pojedynkę robić za cały album. Oni stworzyli muzykę rockową od nowa. Po Beatlesach być może najbardziej rewolucyjny zespół w historii zachodniej muzyki współczesnej.

Mam problem z tym albumem, bo wiem, że recenzją narażę się Cichemu (a co gorsze Julii). Ja najzwyczajniej w świecie nie lubię Bowiego. W ogóle do mnie nie trafia to, co tworzył. Nudzi mnie i drażni. Pamiętam, że miałem jakieś podejścia, ale od razu odpuszczałem. Teraz przesłuchałem cały ten album z uwagi na naszą listę, ale okropnie się przy tym męczyłem. Zawsze słuchając Bowiego mam wrażenie, że bardziej mówi, niż śpiewa oraz, że jego własna muzyka mu przeszkadza w tym śpiewaniu. Nie widzę żadnego połączenia pomiędzy ściężką instrumentów i jego głosem. Dla mnie nie ma w tym śpiewie głębi ani rytmu, często wydaje mi się, że krzykiem próbuje nadrobić niedostatki. Autentycznie zero przyjemności ze słuchania go, a nawet wręcz przeciwnie. Zastanawiam się, co przegapiam w odbiorze jego twórczości, bo przecież cały świat się zachwyca i niemal każdy muzyk, który zaczynał karierę po nim, wymienia go jako dużą inspirację. Wydaje mi się, że słyszę nawet paralele u Sea Power (ci od muzyki do Disco Elysium), których uwielbiam. Ale Bowiego zwyczajnie nie łapię. Cytując Gałkiewicza z "Ferdydurke" Gombrowicza: "Ale kiedy ja się wcale nie zachwycam! Nie zajmuje mnie! Nie mogę wyczytać więcej niż dwie strofy, a i to mnie nie zajmuje! Boże, ratuj, jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?" Momentami kojarzy mi się z poezją śpiewaną, którą ktoś specjalnie utrudnia i tworzy nieprzystępną, bo to bardziej artystyczne. Autentycznie nie rozumiem tego niesamowitego fenomenu Bowiego. I męczy mnie to, bo chciałbym widzieć to, co widzą w tym Ci ludzie, których zdanie cenię. Pisząc to puściłem sobie drugi raz ten album, żeby może spojrzeć na niego inaczej albo odświeżyć sobie wrażenia. Wyłączyłem na czwartym utworze, bo mnie już drażniły te jego krzyki. Jedyne utwory, które mi się podobały to te, w których nie śpiewał. Ten tryptyk Sense of Doubt (świetne piano; swoją drogą to chyba było częścią soundtracku do filmu na podstawie "My, dzieci z dworca Zoo", jedna z ciekawszych książek, jakie przeczytałem w gimbazie), Moss Garden i Neukoln. Z tego co czytałem na tej liście jest jeszcze 8 albumów Bowiego. Nie mogę powiedzieć, żebym był podekscytowany, ale może w międzyczasie się przekonam jakoś.

Są zespoły jednego utworu. Większość z nich nie jest w stanie tego, że udało im się stworzyć jeden niepowtarzalny hit i to będzie ich cały wkład w historię muzyki. Wciąż próbują stworzyć więcej, licząc, że uda im się powtórzyć sukces. Derek & The Dominos wiedzieli. Stworzyli Laylę i nie tylko nadali albumowi nazwę swojej najlepszej piosenki - świadomie ujęli wartości pozostałych utworów nadając im przymiotniki "other" i "assorted". A potem się rozpadli. Piękna historia. Fajny album, dobrze mi się go słuchało, nie męczył nawet po godzinie odtwarzania. Layla to absolutny klasyk, fantastyczny utwór. Ale pozostałe to też solidne kawałki i fajnie sobie leciało w tle. Ciężko było mi oddać mu pełne skupienie, przez co nie przytoczę z głowy żadnych szczegółów, ale to było dobrze spędzone 2,5h na dwóch odsłuchach.

Easy five. Zero zastanowienia. Nie słucham country, na co dzień nie lubię tego amerykańskiego akcentu, który ma Johnny Cash, zazwyczaj ciężko mi się też przebić przez tragiczne jakości nagrań występów na żywo z dawniejszych czasów. A jednak ten album wciągnął mnie od początku do końca. Piosenki są chwytliwe, a jednocześnie świetnie pasują do miejsca, w którym zostały wykonane. Cash jest zajmujący jako prowadzący, zabawny, /witty/. Świetnie czuje publiczność i zwyczajnie rezonuje z tymi mężczyznami. Wydaje mi się, że więźniowie, trochę jak dzieci, muszą być jedną z najtrudniejszych widowni. Z jednej strony taki występ to na pewno święto, zwłaszcza w latach siedemdziesiątych, ale z drugiej strony to ludzie, którzy na kilometr wyczują fałsz i strach. A Cash w sekundę burzy jakikolwiek mur. Jak w wielu przypadkach kontekst odgrywa kluczową rolę. Gdyby to był zwykły live to wciąż byłoby to mocne 4,5 - coś, co buja i czego chętnie posłucham jeszcze w przyszłości. Ale za same nagrania tej interakcji z publicznością i kontekst to jest mega pewne 5.

Przyjemny album, ale taki, o którym pewnie niedługo zapomnę (aczkolwiek czytając o nim dowiedziałem się o istnieniu japońskich zespołów Boredoms i OOIOO, które spróbuję obczaić z czasem). Niemniej cenię go za bardzo dużą spójność, która na początku wręcz skłaniała mnie do opinii, że jest to album konceptualny, opowiadający spójną historię od początku do końca. Potem to się trochę rozmyło i z tego, co przeczytałem po przesłuchaniu, to sami twórcy raczej się odżegnują od tej kategorii. Muzyczno-wokalnie to nie są moje klimaty, usypia mnie to i utrudnia skupienie. Gdyby nie to, że ta grupa wymusza na mnie uważne słuchanie, to pewnie by ten album przeleciał bez żadnego śladu przeze mnie. Kojarzy mi się trochę z shoegazem, który jest strasznie beznamiętny. Niemniej jestem zdania, że ten album dobrze przewiduje pewne bolączki XXI wieku - samotność, odosobnienie, apatię. Miłość, o którą się nie walczy i głównie płacze w kącie do niej. Plus oczywiście umaszynowienie naszego życia. W każdym utworze czuję rezygnację i apatię. I choć rezonują one ze mną, to zobojętniają mnie na ten album i jego treść. Osobiście chciałbym w tym usłyszeć więcej życia.

Szczerze mówiąc trochę nie rozumiem Waszej niechęci do tego albumu. Moim zdaniem jest naprawdę całkiem ok. Zgadzam się z wieloma uwagami co do jego mankamentów (jest zdecydowanie za długi, spokojnie można było z 4 utwory z niego zdjąć, może nawet 5; pierwsza połowa solidniejsza od drugiej, która już trochę nuży), ale wydaje mi się, że te dwójki są zdecydowanie zbyt harsh. Zastanawiam się, czy to nie kwestia tego, że jeszcze mało zespołów było w rankingu i oceny były mniej zniuansowane. To na pewno jeden z tych albumów, który pomógł ukształtować pewien kierunek w muzyce, jeden z wyznaczników odejścia głównego nurtu od cięższych brzmień w kierunku soft indie na przełomie tysiącleci (choć dokonało się to ostatecznie jakoś w drugiej połowie 2000s tak na moje niewprawne oko i bez sprawdzania danych). Dla mnie pierwszych pięć kawałków ("Bittersweet Symphony", "Sonnet", "The Rolling People", "The Drugs Don't Work" i "Catching The Butterfly") jest naprawdę solidnych i przez dłuższy czas zastanawiałem się nad słabszą czwórką. Ta druga część albumu ostudziła mój zapał, ale dla mnie to wciąż podchodzi pod 3,5. Chyba w dużej mierze dlatego, że słyszę inspiracje tym albumem (zwłaszcza utworem "Sonnet") w twórczości zespołu Blackfield Stevena Wilsona, który całkiem lubiłem w liceum i którego wciąż czasem słucham. Gdyby album był krótszy, to pewnie byłoby 4.

Skasowała mi się prawie całkowicie napisana recenzja, fml... Nie podszedł mi ten album za bardzo. Przesłuchałem go kilkakrotnie, bo chciałem go polubić, ale jakoś tak nie trafia do mnie i przelatuje przeze mnie. Kiedy jakiś czas temu przypadkiem trafiłem na ich wcześniejszy album o tej samej nazwie to zainteresował mnie dużo bardziej. Nie dosłuchałem go wtedy do końca, ale często na niego zerkałem. Czekam na okazję, kiedy pojawi się na tej liście. Z utworów, które zapadły mi w pamięć - na pewno "The Murder Mystery". To jest genialne akurat, mega ciekawe, eksperymentalne dzieło. Te nakładające się ścieżki i dwugłos są niesamowite. Zabawny efekt uzyskałem próbując ekstrahować pojedynczo raz jeden, raz drugi głos. Bardzo ciekawe, jak bardzo synergia zwiększyła moc. W pojedynkę brzmią po prostu słabo. A w dwugłosie dosłownie podnoszą tętno. "Pale Blue Eyes" też ze mną zostało, ale w mniejszym stopniu. Reszta była dla mnie (muzycznie) jakaś taka beatlesowa, nie podchodzi mi takie granie do końca. Nie jestem w stanie do końca powiedzieć, dlaczego się odbiłem, bo bardzo chciałbym lubić ten zespół. Ale jakoś tego nie czuję.

Dobry miks prog rocka z hard rockiem, wyczuwam elementy, które potem przerodziły się w power metal, z tym swoim epickim storytellingiem. Tylko tutaj to nie jest jeszcze incelowe. Geddy Lee ma ciekawy głos, czasami zastanawiałem się, czy tam przypadkiem kilka osób nie robi wokalu (albo czy kobieta nie śpiewa). Muzycznie też jest to bardzo solidne, fajne, ciężkie, lekko brudne brzmienie. Koncept albumu opowiadającego historię faktycznie trochę się zdewaluował, myślę, że to aktualnie główny problem krążka - nikogo już taka forma nie interesuje. Ale to mimo wszystko przyjemna, ciekawa i dynamiczna historia. Z późniejszych utworów warto wyróżnić "A passage to Bangkok", sympatyczny kawałek. Główny plus za to, że robią fajną storytellingową muzykę sci-fi bez brzmienia jak te lamusy z Blind Guardian, Dragon Force albo innego Hammerfall. 4 z minusem, takie 3,5 podciągnięte w górę.

Pełna zgoda co do tego, że nie można jej odmówić potężnego głosu. Ma płuca dziewczyna i potrafi z nich korzystać. Ale w przypadku tego albumu to trochę by było na tyle. On jest poprawny, widać, że ludzie włożyli w niego dużo kasy i studyjnej pracy. Ale przez to wydaje się trochę sztuczny. Brakuje mi w nim autentycznego uczucia, jest dla mnie płaski. Plus wydaje mi się, że w podobnej kategorii jest przynajmniej kilka ciekawszych albumów, które nie zyskały takiego rozgłosu, a moim zdaniem na niego zasługiwały. Pierwsze, co mi przychodzi do głowy to Selah Sue i jej debiutancki neo-soulowy album (2011, ten sam rok co Adele), o wiele ciekawszy muzycznie krążek (swoją drogą szalenie polecam). Z popowych piosenkarek o charakterystycznych, mocnych głosach myślę jeszcze Sia i "1000 Forms Of Fear", dosłownie trzy lata młodszy album, którego nie ma na liście. Adele dla mnie w każdym utworze jest taka sama. Wszystko bazuje na wysokich tonach i jej mocnym głosie, po kilku utworach robi się to dla mnie irytujące. Plus każdy utwór to tylko płakanie za facetem, nudy. Nie ma nic nudniejszego, niż dziewczyna, której jedyny temat to faceci. Plus jak w utworze "Lovesong" usłyszałem "Whenever I'm alone with you, You make me feel like I am young again" miałem takie wtf, masz 21 lat XD Sprawdziłem to, bo aż mi się wierzyć nie chciało, że ktoś to puścił. To cover utworu The Cure (uff!), ale i tak miałem trochę facepalma. Myślę, że moją ocenę może trochę wykrzywiać jej szalona popularność, bo jak wiadomo sceptycznie podchodzę do wszystkiego, co trafia w masowe gusta, zwłaszcza jeśli powstało współcześnie w epoce kultury jako produkcji masowej. Ale właśnie ten album wydaje mi się bardziej towarem, niż dziełem sztuki. A za tym nie przepadam.

Nigdy nie słuchałem Sinatry, ale po przesłuchaniu tego albumu rozumiem jego fenomen, zwłaszcza w latach 50-tych, kiedy rządziła klasa średnia z przedmieść. Skubany był smooth as silk w swoich tekstach i z tym swoim głębokim, czystym głosem. Bardzo przyjemnie się go słucha, plus w naprawdę ciekawy sposób wyraża miłość. Gość pewnie w pojedynkę zdefiniował kategorię love songów na następne kilkadziesiąt lat.

Brzmi jak odpowiedź na pytanie "Co by było gdyby Beatlesi faktycznie potrafili grać na instrumentach w latach 60-tych?". Przyjemny album. Dziwna akcja z tymi milionami różnych wydań. Oryginalne płyty miały ok. 35min, wersja na Spotify podlinkowana tutaj ma 55min, a moja na Tidalu ma 75min, bo jest cały album dwa razy plus jakieś dodatkowe ścieżki. Ale przynajmniej przesłuchałem dwa razy dzięki temu. Pierwsza połowa "Ever Since the World Began" brzmi jak coś, co mógłby zaśpiewać Ozzy Osbourne w Black Sabbath. Tekst jakby żywcem wyjęty od nich i dzielenie wersów podobne. Słabsze 4, ale 4.

Totalnie kupuję ten album. Świetnie się przy nim bawiłem, to zwyczajnie dobrze buja. Wydaje mi się, że istotą tego albumu nie jest jego popularność wśród współczesnych wyrażona w prostych liczbach. I to nie jest powód, dla którego on znalazł się na tej liście. Ten album jest przede wszystkim cholernie punkowy, zespół pokazał, że dziewczyny mogą grać (a nie tylko śpiewać) i mogą grać z pazurem (w tym samym czasie grać zaczęła Joan Jett z tego, co sprawdziłem - imo podobny nurt, ale Jett grała ostrzej). Jasne, to jest bardzo soft punk, bliżej mu do Green Daya (kilka fragmentów bardzo mi się kojarzyło z "Jesus of Suburbia"), niż do jakichś turbo anarchicznych hard core'owych zespołów w stylu Exploited, ale mimo wszystko jest to w pełni kobiecy punk. Po drugie, to jest bardzo feministyczny album. To jest okres, w którym kwestia radykalnej kobiecej seksualności zaczęła być bardzo nośna w Stanach i zaczęła zwiastować koniec drugiej fali feminizmu (która przypada mniej więcej na lata 1960-1990). Dziewczyny otwarcie mówią o swoim pożądaniu (Lust To Love), o porzucaniu toksycznych relacji, prawdopodobnie z narcyzem (Fading Fast, Skidmarks On My Heart), o nocnych wypadach na miasto i niezależności (Tonite, We Got the Beat), ale także o ignorowaniu społecznej opinii (Our Lips Are Sealed). Jest też This Town, które łączy wiele z powyższych wątków. Z drugiej strony nie realizują stereotypu man-eaterek albo freudowskiej zazdrości o penisa, tylko bardzo otwarcie eksplorują swoją kobiecość i uczuciowość (już sama okładka oraz tytuł albumu o tym świadczą; ale też emocjonalna dwoistość Lust To Love, czy bolesne How Much More). I koniec końców ten album jest zwyczajnie muzycznie solidny. To wszystko jest melodyjne i bardzo poprawne instrumentalnie, sekcja rytmiczna (perkusja + bas) są naprawdę dobre, z przyjemnością tego słuchałem. Perkusistka miewa całkiem ciężkie kopyto i fajnie niskie nastrojone tom-tomy. To nie takie durne placeholdery, jak w wielu zespołach, gdzie perkusja gra tylko najprostsze groove'y, żeby wybijać tempo, a basista gra na dwóch strunach i nikt go nie słyszy dopóki się jakoś makabrycznie nie pomyli. Zespół popadł w zapomnienie (po przesłuchaniu tego albumu wydaje mi się, że bardzo niesłusznie), ale wydaje mi się, że to ten casus "They walked, so that other could run". Bardzo mocne 4 jak dla mnie, ze wskazaniem na 4.5, bo serio się dobrze bawiłem. Jakby to było trochę cięższe, to już na pewno 4.5

Z tego czytałem, jest to swego rodzaju cult classic. I jestem w stanie zrozumieć, dlaczego uzyskał ten status. Mam w sobie dużo szacunku dla tego albumu, stworzonego praktycznie w pojedynkę (nie licząc producenta i reszty ekipy technicznej). Najbardziej uwagę przykuwa nietypowa gitara, o której Cichy już więcej mówił. Momentami jego strojenie (tony niskie są bardzo niskie, a wysokie pozostają na normalnych wysokich rejestrach) sprawiają wrażenie, jakby gość grał na dwóch gitarach jednocześnie. Bardzo imponujące. Nie jest to do końca mój typ muzyki, stąd tylko trójka, ale moje uznanie dla tej płyty jest na pewno na poziomie czwórki.

Mam problem z tym albumem. Jest dla mnie trudny do oceny. Bardzo długo wahałem się pomiędzy 3 i 4. Jest bardzo ambitny, to mu trzeba oddać. Ludzie, którzy przy nim pracowali chcieli stworzyć coś wyjątkowego i nietuzinkowego. Wydaje mi się jednak, że trochę się w tym wszystkim zapętlili i nie potrafili pójść zdecydowanie w jednym kierunku. Utwory są mocno zróżnicowane, raz mają muzykę o orgazmach, a raz o wojnie. Raz szybkie i wysokooktanowe Born To Run, zaraz jakaś rzewna melodia ze smutnym tekstem. Niektóre z tych utworów jako stand-alone są naprawdę ciekawe i zapadające w pamięć (dobrze znane \"Relax\" i \"War\"), ale jako całość jest to mega chaotyczne. Plus nie wiem, kto wpadł na pomysł 13-minutowego utworu na otwarcie albumu synth-rockowego, ale to był moim zdaniem bardzo zły pomysł. Wydaje mi się, że ten utwór zamyka w sobie wszystkie cechy (zwłaszcza problematyczne) tego krążka - jest za długi, niespójny i chaotyczny. Myślałem jednak przez długi czas nad czwórką, bo jednak części pojedynczych utworów słucha się całkiem przyjemnie. Ale w mojej głowie różnica między 3 i 4 jest następująca: czy jest to album, który włączę sobie samodzielnie w przyszłości w jakiekolwiek sytuacji, bo będę go chciał posłuchać dla samej przyjemności słuchania? W przypadku \"Welcome to the Pleasuredome\" nie sądzę, żeby tak było. Mógłbym wrócić do niego z intelektualnej ciekawości lub dla poszerzenia kontekstu i zrozumienia, ale na pewno nie po to, żeby go posłuchać dla samej muzyki. Stąd jednak 3. 3,3 przy dobrym wietrze, ale jednak 3. Myślę, że kontekst jest historycznie ciekawy i to, że był to album wykreowany przez spin-doktorów i zamierzoną kontrowersję jest znaczący dla branży muzycznej. Taki prekursor idei promocji zespołów typu T.A.T.U. (kontrowersja, subwersja, udawany homoseksualizm) lub K-Popu (więcej w tym sztucznie napędzanego popytu i hodowania gwiazd, niż indywidualności i muzycznego talentu).

Kurde, jakoś trudno napisać mi coś więcej o tym albumie. Nie bardzo wiem, co mógłbym powiedzieć. Podoba mi się. Tak najzwyczajniej w świecie. Lubię ten wokal z wosku i young age angst. Brzmi jak coś, czego Karolina by słuchała jak miała 20 lat, taki vibe mniej więcej. Lubię dużą spójność tego albumu, wydaje mi się, że w tym gatunku konsekwencja to dobra rzecz. Lubię większość tekstów, dobrze mi się tego słucha. Będę wracał raz na jakiś czas pewnie.

Ciekawy album. Mój główny problem z nim to to, że nie lubię synthowego brzmienia, także lata 80-te to nie jest moja ulubiona epoka muzyki. Mimo to z przyjemnością mi się słuchało. To znaczy w tych momentach, w których nie przysypiałem, bo za późno do tego usiadłem. Najbardziej zwróciłem uwagę na to, o czym Cichy mówił - sekcja rytmiczna, która jest dużo bardziej wyrazista od instrumentów "prowadzących". Basista ma naprawdę fajny groove, długimi fragmentami ma pozycję dominującą wobec gitary, dobrze buja. Perkusistę podziwiam za bardzo dużą cierpliwość i dyscyplinę. Cały album naprawdę mocno akcentuje jego instrument, a gość mimo to posługuje się bardzo ograniczonymi środkami i nawet w momentach, które zapraszają do bardziej skomplikowanego grania on trzyma się swoich minimalistycznych zasad. Moim zdaniem buduje to fantastyczne napięcie. Nie wiem, czy wielu perkusistów, którzy dostaliby szansę wyjść bardziej na front, powstrzymałoby się przed wrzuceniem miliona ozdobników. Mega zdziwiło mnie to, jaką transformację przechodzi ten album w połowie. W samym środku mamy "Somebody Up There Likes You" (swoją drogą super instrumental). Cztery utwory przed są bardziej rockowe (momentami lekko funkowe dla mnie), a cztery po już zdecydowanie popowe. Ale jakoś mi to nie przeszkadzało, bardziej zaskoczyło. Myślę, że to intermezzo mocno zamortyzowało przejście. Chciałbym wrócić do tego albumu, jak będę miał spokojniejszy czas i nie będę przysypiał podczas słuchania.

Jak się nad tym zastanowić, to nazwanie zespołu i płyty "The Band" miało zaskakująco dużo sensu. Bardzo generic nazwa, ale z drugiej strony zamknęli w tym albumie różne rodzaje tradycji muzycznej Stanów. Przez cały krążek wymieniają chyba z 10 różnych lokacji/stanów, czuć wpływy muzyczne nowoorleańskiego jazzu, bluesa, teksańskiego country. Jedna z piosenek brzmiała dla mnie jak ta muzyka z Południa Randy'ego Newmana (dobrze, że przesłuchałem go wcześniej, żeby złapać reference), fragment "Jawbone" skojarzył mi się z "Free Fallin'" Toma Petty'ego z Florydy. Całość faktycznie brzmi dosyć płasko i mało wciągająco, ale ogólnie to moim zdaniem dobry album, powiedziałbym takie 3,5. Pewnie w innych czasach spokojnie dałbym mu 4.

Bardzo amerykański album jak na londyński zespół. W sumie to ciekawe, że to Brytyjczycy stworzyli wizerunek rockmana, który obecnie głównie kojarzy się z kulturą amerykańską. Ale ten album jest bardzo mocno bluesowy, także tematycznie czerpie z tej kultury (np. Brown Sugar) i z amerykańskiej fascynacji motywem drogi (np. Moonlight Mile). Nawet okładka (jeansy i skórzany pasek - zaprojektowana przez Andy'ego Warhola) mocno akcentuje amerykańskie motywy (ale też jednocześnie je tworzy). Chłopaki bardzo mocno eksponują swój wizerunek bad boyów, mnóstwo piosenek nawiązuje do narkotyków i burzliwych relacji. Cały album jest bardzo "brudny" - zarówno w dźwięku instrumentów, jak i w wokalu oraz tekstach. Z drugiej strony czuć w nim pewnego rodzaju ciężar, to nie jest beztroski rock&roll. Instrumental z "Can't You Hear Me Knocking" bardzo spoko. "Sister Morphine" zapadło mi w pamięć. Mimo to raczej nie będę tęsknił za tym albumem, także spokojne, równe 3.

Zdecydowanie lepiej mi to weszło niż \"Heroes\". Może dlatego, że tak mało śpiewu Bowiego na tym albumie. A może po prostu dlatego, że jest dużo bardziej eksperymentalny i przez to ciekawszy dla mnie. Te instrumentalne kawałki były przyjemne. Oczywiście bonus ode mnie za zatytułowanie jednego utworu \"Warszawa\" i dodatkowy plus za zachowanie polskiej pisowni. W tych czterech ostatnich utworach starałem się szukać uczuć, które ewokują we mnie ich tytuły i muszę przyznać, że rezonowało to ze mną. Poniesiony umiarkowanie pozytywnym odbiorem tego krążka przesłuchałem jeszcze raz utwór \"Heroes\", ale nic się nie zmieniło, dalej mi nie podchodzi. I ten album też, mimo lepszego odbioru, nie przekonał mnie jakoś do Bowiego i nie sprawił, że zrozumiałem jego fenomen. Z czasem robi się dla mnie ciekawy, ale wyłącznie na poziomie intelektualnym i głównie dlatego, że moje niezrozumienie dla jego twórczości wciąż mnie delikatnie frustruje. Mamy jeszcze 7 jego albumów przed nami, może na zasadzie syndromu sztokholmskiego na koniec zostanę wyznawcą. Na razie umiarkowane 3, także oczko wyżej, niż Heroes, które długimi fragmentami mnie zwyczajnie irytowało.

Bardzo przyjemny album. Primo - Lauper ma bardzo oryginalny głos. I robi z nim bardzo ciekawe rzeczy. Pod względem takiego bardzo dziwnego i niestandardowego wykorzystania głosu przypomina mi trochę Kate Bush (oczywiście to zupełnie inne style i style, ale taki vibe pokręconej laski mi się kojarzy; choć krótkimi momentami nawet podobne barwy mają). Secundo - jej piosenki są zróżnicowane. Cyniczne "Money Changes Everything", zadziorne "Girls Just Wanna Have Fun", nostalgiczne i smutne "When You Were Mine", dosyć futurystyczne "She Bop" i "Witness", które uderza w ska. Lauper jest na tej płycie bardzo wielowymiarowa - na zmianę silna i wrażliwa, zabawna i poważna. Silnie przebija przez ten album jej osobowość. Eksperymentuje ze swoim głosem i stylami, bawi się. Czuć młodzieńczą energię w tych utworach. A przy tym naprawdę spoko się tego słucha. Drugi odsłuch (w trakcie pisania tej recki) świetnie podszedł pod krzątanie się po chacie i porządki.

Najlepszy Donald z jakim miałem do czynienia od czasów Kaczora Donalda. Świetny album. Muzycznie niezwykle dopieszczony, mnóstwo groove'u, melodyjności, każdy kawałek fantastycznie buja. Optymizm i pozytywność bijąca z tego albumu są mega przyjemne. Jednocześnie nigdy nie przekraczają granicy takiego amerykańskiego przesadnego optymizmu i pozerstwa. Tak jak napisał Cichy - to taki powojenny optymizm amerykańskiego dobrobytu i dobrego samopoczucia, choć album jest już z wczesnych lat osiemdziesiątych. Bardzo mi się podoba to, jak bardzo jazzowy jest jednocześnie pozostając naprawdę lekki i przystępny. "I.G.Y." swoją treścią przypomina mi te kreskówki Texa Avery'ego z dzieciństwa, które w przerysowany sposób pokazywały życie w przyszłości - robił takie odcinki o domu przyszłości, samochodzie przyszłości i paru innych rzeczach. (Swoją drogą obejrzałem to sobie - nikt by tego dzisiaj nie puścił, są mocno niepoprawne XD). Mega dopieszczony album, super dźwięk, słuchanie tego jest jak jedzenie wykwintnego dania. Bardzo mocne 4,5, nie daję piątki tylko dlatego, że rezerwuję ją dla albumów, które trafiają do mnie na osobistym poziomie. Ale kusi, żeby dać tę maksymalną notę.

Imo nie na darmo ten album trafił na trzecie miejsce najbardziej overrated albumów w historii (z drugiej strony trafili tam też Beatlesi - Sgt. Peppers - i The Smiths - The Queen Is Dead, a to już jest kryminał). Nie mogłem się doczekać, aż się skończy, wynudziłem się koszmarnie. Gdyby tę listę układał ktokolwiek, kto nie urodził się w centrum Imperium Brytyjskiego, to ten album nie byłby nawet brany pod uwagę. Serio, nie jestem w stanie powiedzieć nic konstruktywnego, w zasadzie przestałem słuchać po kilku utworach. Jest tysiąc zespołów, które robiło podobne rzeczy, tylko wiele lat wcześniej i lepiej.

Miałem trochę trudności z tym albumem. Wydaje mi się, że zasługuje na więcej ciepła, niż jestem w stanie mu dać. To solidny hard rockowy album, ma kilka utworów, które kojarzę, choć nie sądziłem, że kiedykolwiek słyszałem cokolwiek Pearl Jamu. "Even Flow" to naprawdę dobry utwór, wydaje mi się, że ciężko z tym dyskutować. Z drugiej strony wydaje mi się, że z perspektywy 33 lat ten album stracił jednak sporo świeżości. Myślę, że to głównie przez setki naśladowców tego stylu, więc to nawet nie wina samej płyty, raczej tego, co przyszło po niej. Single z tej płyty są całkiem fajne ("Even Flow" czy "Jeremy" chociażby), ale są też jakieś takie nastoletnie smęty z tekstami, które odnalazłyby się też w repertuarze Happy Sadu (który nawet lubię czasami, ale nie oszukujmy się, nie jest to wybitna muzyka). Myślę zwłaszcza o "Why Go". Czuję, że sporo późniejszych twórców się mocno inspirowało. Zwłaszcza Godsmack, którym się jarałem w liceum, słyszę dużo zbieżności. Serio przydałaby mi się tutaj 10-stopniowa skala, bo to jest takie idealnie 3,5/5, za bardzo uderza w moje gusta na 3, a jednocześnie nie jest wystarczająco wciągające na 4 i stawianie tego na równi z "Tigermilk" czy "The Nightfly", do których na pewno będę wracał. Z tej płyty wrócę głównie do "Even Flow".

Piękny eksperyment, piękny chaos. Z jednej strony słyszę, jak prostymi środkami ten album został stworzony, z drugiej strony to wciąż jest kawał świetnej muzyki stworzonej przez jednego człowieka gdzieś w garażu. Współczesna oda do muzyki, bez rozróżniania na gatunki. Mam wrażenie, że na tej płycie wykorzystał wszystko - klasykę, jazz, synthy, funk, drum machine, hip-hop, wywiady, wycinki z filmów, co tylko chcecie. I gość sprawia, że to się łączy w jedną, spójną całość. "Stem" to absolutna perełka dla mnie. Słuchając tego mam wrażenie, jakbym dosłownie słuchał esencji wczesnych lat 90-tych. Ta płyta jest przede wszystkim intrygująca, zachęca do odkrywania i poszukiwań, a jednocześnie pozwala się w niej totalnie pogubić i po prostu porwać zmiennemu nurtowi. Jakbym miał czas na kolejne hobby, to po przesłuchaniu tego albumu kupiłbym sampler. Wahałem się długo między 4 a 5, ale chyba w ramach uznania za samo to, ile pracy i pasji musiało zająć samo zbieranie tych dźwięków pójdę w pięć.

Czasami odnoszę wrażenie, że niektóre albumy trafiły na tę listę za jedną wiodącą piosenkę, bo reszta utworów nie powinna się znaleźć nawet na obrzeżach tej listy. "Imagine" to absolutny klasyk i hymn pokolenia, a także pewnej idei. Idei, która niestety zdewaluowała się i wygląda obecnie co nieco naiwnie, być może w dużej mierze przez jej współczesną wypaczoną formę. Albo przez świat, który jest co nieco bardziej skomplikowany, niż 50 lat temu. John Lennon nie powinien był brać się za bluesa. Ani za granie na harmonijce. Jego utwory światopoglądowe trącą white privilege (śpiewanie o złych pieniądzach, kiedy jesteś międzynarodową gwiazdą rocka, come on...), jego blues jest słaby, a oda do Yoko to straszny cringe. Nie cierpiałem tak, jak przy The Libertines, bo mimo wszystko to jest wciąż świadomy muzycznie album. Ale to tyle.

Kolejny album, który chciałbym lubić bardziej, niż to ma miejsce. Wcześniej słyszałem o nich jako o muzycznej super-grupie, plus kojarzyło mi się jakoś nostalgicznie. Do tego dochodzi kwestia wykorzystania Musogorskiego i, co ważniejsze, Czajkowskiego do stworzenia rockowego albumu. W czystej teorii powinno mnie to kupić z miejsca. Ale oni graja rocka tak, jakby grali jazz. Mnóstwo hałasu, nakładających się dźwięków, ciężko mi się w tym odnaleźć. Plus organy to nie moja bajka. A sam Dziadek do orzechów w wersji rockowej był dosyć meh. Doceniam ich pracę, ale nie odnalazłem się w tym. Plus strasznie krótkie to było, urwało się nagle po zaledwie pół godziny. Spodziewałem się trochę więcej.

Ciekawy album, ale okładka i tytuł obiecywały nieco więcej. Odnoszę wrażenie, że przesyt brytyjskim indie rockiem, który wprowadza ta lista, jest zgubny dla odbioru pojedynczych albumów. Fajna, eksperymentalna muzyka, trochę nietypowych dźwięków w drugim planie (w jednym utworze przez chwilę zastanawiałem się dlaczego woda w czajniku gwiżdże, skoro jej nie wstawiałem), ciekawe teksty, zdecydowanie bardziej lirycznie rozbudowane niż w standardowej muzyce rozrywkowej. Brakowało mi jakiegoś porywu, czegoś co mnie wciągnie instrumentalnie i muzycznie, raczej nie trafi na moją stałą listę rotacyjną, a dla mnie to warunek dla czwórki. Stąd trzy. Ale serio przydałaby mi się 10-stopniowa skala, bo byłbym skłonny dać temu 7 wtedy (czyt. 3,5 w obecnej skali, jeśli miałaby połówki).

Po kilku nieprzyjemnych zawodach wreszcie jakieś pozytywne zaskoczenie. Mega sympatyczny album. Energiczny, mega szybki, taki amerykański high-octane. A jednocześnie wciąż bardzo melodyjny, liryczny i muzycznie rozbudowany. Jak dla mnie zachowuje dobry balans amerykańskości. Korzysta z tego pozytywnego vibe'u, motywu drogi, skoczności i pewności siebie, a z drugiej strony nie ma tego epatowania swoją etnicznością typowego dla krajów z ubogą kulturą i bez spójnej tożsamości (can't wait for "Born in the USA"...). Mega dobrze się bawiłem przy tej płytce. Myślę, że czasami do niej wrócę.

Muzyka w tle bez wyrazu. Ani to rock, ani to pop, takie nudne plumkanie. Fajnie, że jest dużo smyczków w tle, szanuję to, ale nie pomagają w żaden sposób temu albumowi. Nie wiem, czy to kwestia stylu czy produkcji, ale cały dźwięk tej płyty wydaje mi się przytłumiony, jakbym słuchał czegoś przez gazę. Druga połowa albumu ciutek lepsza, przy "Streets of Kenny" miałem nadzieję, że może będzie nieco lepiej ogólnie, ale mój zapał szybko opadł. Ładna okładka, spójny album, który nie irytował mnie jakoś aktywnie, ale też nie wzbudził najmniejszego zainteresowania.

Tak powinno się robić albumy, w których brzmisz jakbyś miał wyjebane (take fucking notes HMS Fable...). "Beach Boys melodies meet Velvet Underground feedback and beats, all cranked up to ten and beyond, along with plenty of echo" - myślę, że to najlepsze podsumowanie tego albumu, jakie można znaleźć. I z tej samej recenzji o jednym utworze, ale można tak powiedzieć o całym albumie imo: "Storming down like a rumble of bricks wrapped in cotton candy". Konceptualnie i intelektualnie mi się to podoba. Artystycznie nie jest to do końca mój styl i po dwóch przesłuchaniach jestem odrobinę zmęczony, ale w gruncie rzeczy bardzo szanuję ten album. Nie sądzę, żebym go zbyt często słuchał w przyszłości, ale po krótkim namyśle jednak pójdę w 4.

Autentycznie nie wiem, co o tym myśleć. Ten album to satyra, jasne. Ale szczerze mówiąc momentami gość jest tak przekonujący, że serio nie wiedziałem, czy to aby na pewno satyra. Miałem poważne wątpliwości. I na początku myślałem, że gość tak z pełną powagą to nagrał. Album jest ciekawy, spójny i w bardzo pobudzający do myślenia sposób omawia ważne problemy. Zarówno krytykując obiekty swojej satyry jak i wystawiając na próbę nasze własne granice i umiejętność wyważonego osądu. Cały album jest niesamowicie ryzykowny, balansuje na granicy satyry i czegoś, co może w łatwy sposób zostać zawłaszczone przez postaci, które są krytykowane (myślę, że wyrwane z kontekstu "Marie" czy "Guilty" spokojnie mogłyby zostać uznane przez mężczyzn, o których mówi za wzruszające i szczere). Równo 50 lat po wydaniu tego albumu czytanie go jak podręcznika, z którego czerpie Trump, naprawdę nasuwa się samo. Z drugiej strony to, w jaki sposób większość tych piosenek przypomina "You have a friend in me" z Toy Story (to nie przypadek - stworzył ją i zaśpiewał Newman) i piosenki z Monsters Inc. powoduje, że trochę mózg się zacina. To nie są skomplikowane utwory, ktoś napisał w global reviews, że Newman zna więcej obraźliwych słów niż sekwencji akordów. Ale są chwytliwe, klarowne, przyjemnie się ich słucha (oczywiście jeśli nie oburzają Cię teksty). Po słabych ocenach widać, jak bardzo wzrósł poziom kontrowersyjności tego krążka i jak bardzo ludzie nie potrafią spojrzeć ponad używanie n-bomb i używanie sformułowań wyjętych z ust rednecków, rasistów, szowinistów i innych -istów. W dzisiejszych czasach ten album nie miałby żadnych szans. Kojarzy mi się trochę z "I'm not racist" Joynera Lucasa (swoją drogą genialny kawałek, dzięki Cichy za pokazanie mi go pewnego wieczoru na Wałowej), ale on jest czarny i sam się tłumaczył dając ostatnie słowo czarnemu (choć zastanawiam się, czy jednoznacznie staje po stronie czarnych i czy część jego krytyki włożonej w usta MAGA-typa nie jest szczera). "Good Old Boys" jest trudniejsze w odbiorze i widać to po ocenach w Global Reviews. Ludzie nie potrafią spojrzeć poza n-bomby i fakt, że podmiotem w piosenkach jest redneck (wykreowana persona). Jednak fakt, że to właśnie ten gość został nadwornym kompozytorem Pixara wciąż mi rozsadza banię XD. (Ciekawostka, stworzył też muzykę do "Marriage Story").

Mega przyjemny album. Ogólnie nie wciąga mnie kultura latynoska, ale jak już słyszę jakąś muzykę opartą na tym środkowoamerykańskim czy południowoamerykańskim instrumentalu, to zawsze mnie to wciąga. Coś, do czego wrócę sobie na spokojnie w którymś momencie, ale tak na pierwsze dwa odsłuchy bardzo mi się podobało.

Certified banger if I have ever seen one. Na Wikipedii znalazłem fajny fragment dotyczący tego albumu, który wydaje mi się, że dobrze go podsumowuje. "Heavy metal-focused magazine Metal Hammer included it in their 2020 list of the top 10 1997 albums, citing it as <<the point at which rave culture collided with metal culture>>". The Prodigy po prostu ma kopa. Przy całym swoim rave'owym klimacie ta płyta jest też ciekawa muzycznie dla mnie. Plus jest w niej dla mnie coś bardzo brytyjskiego. Taka bloke music. Fajnie zobaczyć inną stronę brytyjskiej muzyki, niż czuli chłopcy z indie rockowych zespołów.

Jeden z tych albumów, który przychodzi i odchodzi bez pozostawienia śladu. Kilka przyjemnych utworów , kilka fajnych tekstów ("The businessmen drink my blood / Like the kids in art school said they would" top), ale nic poza tym. Zyskał trochę przy drugim przesłuchaniu, ale i tak bez szału. Słabe 3. GG, go next.

Prekursorzy Jonas Brothers i wszystkich cute boysbandów śpiewających dla rozmarzonych nastolatek. Dobre jako znak czasów, na tamten etap na pewno chwytliwe i nawet dosyć fajne muzycznie, słychać jeszcze echa epoki bluesa, dosłownie słyszę jak wysoko i niemal pod brodami chłopaki trzymają gitary. Podwójny wokal to też chyba było novum w tamtych czasach, domyślam się, że byli bardzo wczesnym prekursorem chórków w muzyce rozrywkowej. Patrząc na lata ich działalności nietrudno odgadnąć, że musieli mieć ogromny wpływ na późniejsze zespoły. Słuchając ich widzę te amerykańskie przedmieścia lat 50-tych, wymuskane domy i dziewczyny w spódnicach za kolano (coś à la wczesna Sandy w "Grease"). Teraz to już się zdewaluowało, ale rozumiem, dlaczego ta płyta wylądowała na liście. Podsumowując - przyjemne, ale anachroniczne. Idealnie wyważone 3.

Przyjemny blues rock. Zdecydowanie bardziej nastawiony na instrumentalne popisy, niż same piosenki. Co w sumie naturalne przy występie live. Perkusista mi się spodobał, był mega clean, krystalicznie czysty dźwięk, super technika. Może wrócę kiedyś na chwilę, ale raczej nie na stałe. Fajna muzyka, ale nie coś, czego słuchałbym na stałe. 3,5/5

Fakt, że ta lista jest tak nieproporcjonalnie (i nieuczciwie) skupiona na anglosaskim rocku sprawia, że tych kilka albumów z innych gatunków, które się na nią dostały, to zawsze absolutne perełki. Co sprawia, że tym bardziej szkoda, że musimy słuchać jakiegoś szrotu w stylu The Libertines albo HMS Fable. Złote czasy hip-hopu. Album zarówno mega zabawny, kreatywny, eksperymentalny, liryczny, a jednocześnie poruszający ważne tematy i będący bardzo mocnym komentarzem to współczesnych sobie wydarzeń. Muzycznie wyznacza to, co obecnie stanowi korzenie hip-hopu - muzyka z decków, wszystko brzmi mega surowo (w dobrym znaczeniu tego słowa) i "street". Gdzieś czytałem, że ich duet z Anthraxem "Bring the Noise" to był jakiś dziwny i niepotrzebny twór. Osobiście uwielbiam ten kawałek i to pierwsza rzecz Public Enemy, jaką kiedykolwiek słyszałem i pierwszy mój kontakt z nimi (nie licząc gościnnego występu w Johnnym Bravo, o ile pamiętam, to był zajebisty odcinek). Dodatkowy plus za to, że nie ma ani jednego kawałka o ruchaniu, dragach, imprezowaniu i chlaniu (nie liczę "1 Million Bottlebags", bo to utwór o problemie społecznym). Czyli da się stworzyć komercyjnie udany hip-hop bez zakreślania "bitch" i "dick" na karcie bingo.