Een krijsende kat klinkt nog beter

Een krijsende kat klinkt nog beter

Zondagochtendmuziek. Voor jazz is het nog best relaxed, niet zo zenuwachtig.

Lekker bluesy

Eigenlijk zijn alle riffjes al een keer gedaan door Black Sabbath

Vermakelijke teksten op een blij pianootje

Vrolijke festivalmuziek

Niks mis mee, maar het verbleekt bij albums als born to run en darkness on the edge of town

De beste nummers doen me een beetje denken aan Lynyrd Skynyrd, andere nummers zijn gewoon 13 in een dozijn 70s rock. Luistert prima weg

Toch wel knap dat ze die valse zang van de zangeres zo laten klinken alsof het erbij hoort. Ongelooflijke Ven muziek :-P

Dit is toch meer een beetje ghetto'tje spelen. Zou KKK dan ook voor kaaskopkut staan? Voor Roel: dit zijn Osdorp Posse referenties :-P

Half uur durende lsd trip van een fransoos met een synthesizer onder zijn vingers

Het is een weekje van 3en. Ook dit luistert best prima weg. Ik vind wel de wat snellere nummers leuker. Dan is het prima muziek voor on the road

De tijd van de gitaargoden. Toen Rod Stewart nog rock n roll was. Bluesrock voor boomers.

Heerlijke basloopjes, schurende gitaarriffs van Tom Morello en opzwepende zang/rap van Zach de la Rocha. Wat een bak energie. Heerlijk!

Dan gaat het nummer "Disney girls" over het drugsgebruik onder jongeren. En dan maken ze vervolgens een nummer over een dag uit het leven van een boom. Een boom! Met takken!

Er moest ook een plaatje voor generatie Z in. Billie Eilish was al gevraagd voor een James Bond film, dus kwam de keuze op Lorde. Leuk voor haar

Er zijn zoveel betere platen uitgebracht in de 90s, dat het niet zo gek is dat ik deze nooit heb gedownload in die tijd. De hitjes ken ik uiteraard wel en die zijn prima.

1990, dus dan denk je, dat kennen we allemaal wel. Maar ik had dus echt nog nooit van deze band gehoord en dan ken ik nog best veel obscure 80s crap. Klinkt als een soort dromerige en zweverige Pretenders. Ach, ik kan het toch nog best uitzitten eigenlijk, zit niet slecht in elkaar verder.

1001 dingen die je gedaan moet hebben, voor je de pijp uit gaat: een foto maken bij dit zebrapad. Check

Hoe is het mogelijk, weer een album uit de 90s waar ik nog nooit van gehoord had. Als ik zo wat dingen erover opzoek, is het een min of meer in de vergetelheid geraakt album. De zanger is bekend van Husker Du en dat is een soort van cultklassieker qua band. Zo'n aparte naam blijft ook weer beter hangen dan Sugar natuurlijk. En bovendien is die muziek veel beter, al is het wel minder toegankelijk dan deze poprockliedjes. Zitten wel een paar verborgen pareltjes tussen denk ik. Ik ga het vaker luisteren. Tot nu toe een prima 3, maar vanwege Husker Du krijgt het bonuspunten. Ik moet wel even pochen met mijn obscure muziekkennis natuurlijk na die rant van Eric over the Beatles. :-P

Onsamenhangende muur van geluid. Niet alles met de versterkers op standje 11 is meteen ook goed

Het album begint met gejengel bij een kampvuur, als een krijsende Joni. Maar vervolgens gaat het over in heerlijke psychedelische bluesy nummers. Overigens eindigt het dan weer als een slechte trip.

Een van de favoriete bands van mijn hardrockende oom. Spijkerbroek, houthakkershemd, lange haren, shaggie draaien, pijpje pils. Had altijd een mooie uitgebreide platenkast waar ik als klein jochie nog wel eens door wilde snuffelen. Jethro Tull haalde ik er nooit uit overigens

Ik had altijd de regel dat als ik iets vaker dan 3x had doorgezappt als het langskwam op de mp3-shuffle in winamp, dan gooide ik die muziek in de digitale prullenbak. Er is natuurlijk altijd wel een keer muziek waar je niet voor in de stemming bent, maar de meeste muziek doorstaat die test wel. Joni Mitchell niet bijvoorbeeld. Dit hangt er om

Een soort cultvariant van Talking Heads, die extra krankzinnig zijn geworden. Het geluid klinkt ook alsof ze door een kussen heen aan het spelen zijn. Dat zou Joni ook eens moeten doen. Er moest blijkbaar weer een afspiegeling van de tijdsgeest bij, maar er is gewoon een reden dat niemand ooit meer van deze pannenkoeken gehoord heeft. Het is simpelweg bagger. Ik heb het na een paar nummers afgezet, verschrikkelijk.

Sjors heeft een van de beste stemmen die we ooit gehoord hebben. Maar of hij maakte er veel te blije wham muziek mee, of depressieve ballads. Vervolgens weer een jazzy crooner song, dat ik zowaar het beste vind klinken. Het ene nr is beter dan het andere in ieder geval en het gaat alle kanten op muzikaal gezien, wat het wel interessant maakt om te luisteren. Maar of ik het vaker op ga zetten betwijfel ik Iconischer voor mij zijn dont let the sun go down met elten jon en somebody to love met queen op het freddie tribute concert.

Hadden we gisteren zijn makker Sjors, nu Sir Elten Jon zelf. Tot grote vreugde van de oude buurvrouw van Dunnen. Ik kende uiteraard alleen de hit Tiny Dancer. Maar er staan echt hele dikke prima tracks op, die zo op een bluesy of progrock album hadden gekund.

Iconische plaat van Bruce. Het swingt, het rockt, het ontroert. Van voor tot achter een top album, dat absoluut hoort in een lijstje met albums die je ooit gehoord moet hebben.

Tja, ABBA zal nooit in mijn persoonlijke toplijstjes komen. Maar er staan wel een paar krakers van hits op dit album. Toch klinkt dit veel gedateerder dan albums uit de 70s die we vorige week hadden, zoals de Boss en Elton. Meer dan 2 sterretjes kan ik er dan ook niet voor geven.

Ik dacht dit wordt weer zo'n typisch snobistisch plaatje, maar het swingt lekker en sam cooke heeft een dijk van een stem. Muziek die je vrolijk stemt, een uitstekende opkikker!

Er passeren nogal wat grootheden zo de laatste week met George, Elton, Bruce en Sam. Nu Aretha. Je hoort wel de grootsheid van haar stem, maar voor de verhalen achter de muziek zou ik toch een goede docu erover moeten bekijken om het misschien beter te kunnen begrijpen. Het is nu niet helemaal mijn verhaal als geprivileerde witte man. Maar zingen kon ze

De hoogtijdagen van Bowie liggen al ver achter hem en toch blijft de beste man muziek maken, letterlijk tot aan zijn dood. Dat valt te prijzen, al staan de meeste albums in de schaduw van zijn eerdere werk. Ik zie niet helemaal in waarom dit album dan ook in de 1001 lijst zou moeten, alsof er niet genoeg van Bowie in staat. Verder een degelijk album moet ik zeggen, met afwisselende songs. Heb me er toch prima mee vermaakt.

Dit doet me denken aan dat je in het caribisch gebied op een zonnig eiland zit en in de kroeg blijkt iedereen een instrument meegenomen te hebben. Een emmer doet dienst als trommel, er is een koebel en achter de toeters en bellen staat nog iemand een potlood over een rasp te halen. Hierbij gaan de voetjes wel van de vloer

Prince is zo'n artiest die door de snobs wordt gezien als een van de beste muzikanten aller tijden. Lekker 150 euro voor betalen op North Sea Jazz om daarna te kunnen vertellen aan iedereen dat je erbij was. Ik vind het zwaar overschat allemaal. De hitjes zijn wel aardig, maar verder is het bombastische aanstellerij.

Slaapverwekkend saai. Af en toe schrik je wakker doordat er ineens zowaar muziek wordt gemaakt, maar vervolgens val je weer in slaap. Om op het eind nog een preek toe te krijgen. Hij had lekker op zijn houten kistje op de hoek van het park moeten blijven staan oreren.

Een album uit een periode waar ik vrij veel muziek van ken. En toch heb ik The Flaming Lips nooit veel geluisterd. Het trekt me niet. Saaie zweverige rocknummers. Ik zeg bewust nummers, omdat ik het niet echt liedjes vind. En dan hou ik toch meer van liedjes denk ik. Ik mis hier een bepaald meezinggehalte (of meeschreeuw desnoods)

Het is me het weekje wel. We krijgen het goed te verduren met semi-obscure, zweverige snob- en/of boomermuziek. Ik denk vol weemoed terug aan de weken van Sjors/Elten/Broes en Sam/Aretha/David.

Loungemuziek, dat was helemaal hip rond het millennium. Wie weet als een tiener dit over 40 jaar luistert, dat hij hier net zo veel van begrijpt als ik nu van sommige psychedelische hipstermuziek van de boomers. Maar ik kan hier prima van genieten, lekker chill. Al is All I Need een beetje een oorwurm.

Ik ben niet zo'n grote fan van Elvis Costello, geen idee waarom. De muziek is niet per se slecht, maar ik heb altijd de neiging om het uit te zetten. Misschien is het zijn zeikerige stem ofzo. In combinatie met de overdreven aangezette muziek. Ik kan er moeilijk naar luisteren.

Jazzy en bluesy poprock dat prima als intermezzomuziek bij van die tv comedy shows past als Home Improvement. Ik vind dit dus superrelaxed. Ga dit zeker vaker opzetten tijdens het werk.

Klassieker van een stel boze jongens. De samples tussendoor maken het zeker de moeite waard. Over de teksten zullen we het maar niet hebben. Toch heeft dit mede de 90s hiphop bepaald. 3,5 ster, maar ik ben in een goede bui. 4 stuks

Je kan wel horen waar de Stones de mosterd hebben gehaald, maar je hoort ze hier ook zoeken naar een eigen identiteit. Op sommige nummers lukt dat en op andere wat minder. Er zitten ouderwetse eenvoudige blues nummers tussen (dan vind ik hun latere bluesy rock beter, zoals op Exile on Main St), er zitten simpele beatnummertjes tussen (laat dat lekker over aan de Beatles) en er staan een paar klassieke Stones nummers op. Die laatste zijn dan toch de beste nummers van de plaat.

Lekker vaag met fijne basloopjes en de rauwe stem van Lou Reed, doorleefd van het coke snuiven met Bowie en Iggy. Conceptalbums zijn vaak een beproeving voor het oor en voor velen zal dit wellicht ook zo voelen, maar dit bevalt me wel.

Er zijn 2 albums die ik de afgelopen jaren veelvuldig heb gehoord als ik op het werk arriveer in de vroege ochtend. De eerste is een liveconcert van Volbeat en de ander is dit album (of het concert) van Metallica. Mijn broertje vindt dat nogal relaxt om de ochtend mee op te starten. Op vrijdagmiddag gaat er dan vaak genoeg foute NLtalige muziek aan, helaas. Doe mij dan dit maar.

Een van mijn favoriete albums van de 00s. Fijne basloopjes, geinige gitaarriffjes, karakteristieke zang (zonder op Elvis Costello te lijken).

Ik denk dat het in hun tijd enorm grappig was om deze plaat te maken. Tegenwoordig is alles natuurlijk zo enorm gecommercialiseerd, dat het standaard is dat artiesten middelmatige handelswaar aanprijzen. Wel jammer dat die youtube-blocker de reclames er niet tussen uit haalt. :-P

Een iconisch album dat ik gek genoeg nog nooit geluisterd had. Met de typerende mondharmonica en de typerende "woooooaaaaaa" uithalen van Dylan. Die man kan eigenlijk echt niet zingen. Maar het zijn wel uitermate goede liedjes. Met veel plezier geluisterd. Behoort met recht in de 1001 lijst, net als the Strokes.

Door die wall of sound worden alle oorwurmen dwars door je trommelvliezen heen gestampt. Afschuwelijk

Iconisch album met nog iconischer hoes. Opent met de grootste hit en misschien ook wel het beste nummer. Prima deuntjes, lekker uptempo, best veel afwisseling, weinig punk. Dat laatste is misschien maar goed ook, zo wordt het volwassen muziek.

Wazige mix van Bowie, Beach Boys en Joy Division. Het voelt allemaal vrij experimenteel aan en experimenten mislukken vaker dan dat ze lukken. Net als de nummers op dit album. Een enkele uitschieter daargelaten (de nummers met de dikste gitaren) mag dit album in de prullenbak.

Vrolijke aanstekelijke jazzy feestmuziek. Ik twijfel tussen 3 of 4 sterren, maar omdat ik positief verrast ben, rond ik het af naar boven.

Dit is van die muziek die Dolf Jansen bij de top2000 a gogo komt aanprijzen als iets wat voor hem absoluut op nummer 1 hoort te staan. En dan met wat aanstellerige verhalen erbij uit de grote stad hoe ongelooflijk muzikaal en geniaal dit wel niet is. Matthijs van Nieuwkerk die heel aandachtig knikt en er een ernstig gezicht bij trekt. Typische muziek voor theaterpubliek. Het moet dus heel rustig en kalmerend zijn, en zo begint het ook wel enigszins, maar na een tijdje word ik hier juist heel agressief van. Het kabbelt en jengelt ook maar voort. Echt moeite om dit af te luisteren. Omdat er toch nog 1 of 2 aardige nummers tussen zitten, geef ik het voor de moeite nog 2 sterren. Onwijs agressief van!

Een van de beste albums aller tijden als je het mij vraagt. Als ik 10 albums mee mag nemen naar een onbewoond eiland, dan zit deze daar absoluut bij. De groove die in dit album zit, met name in de eerste aantal nummers, geeft je continu energie. Er is ook plek voor adempauze. En rockende ballads zitten er ook in. Simpelweg geniaal. Makkelijkste 5 sterren die ik hier weggeef

Blijkbaar een van de grondleggers van de new wave punkrock en traden op in de CBGBs, wat ik dan weer vnl ken van NY hardcore bands uit de late 80s en 90s. Wel leuk om hier kennis van te nemen. Talking Heads meet the Strokes. In het begin vond ik het iets te wazig, maar afgezien van de typische new wave zang, zit het muzikaal wel lekker in elkaar.

Alsof je in de kroeg van Bolle Jan komt, waar de plaatselijke Billy Joel achter de piano heeft plaatsgenomen en Andre Hazes het smartlappenregister heeft opengetrokken. Ik vat er een pint Oranjeboom bij

Op het moment dat je een album als dit voorgeschoteld krijgt, ga je pas de wikipedia pagina's induiken. Blijkt dus dat ze eigenlijk alleen dit album hebben gemaakt. Een uurtje muziek. Waarvan ook nog een gedeelte uit covers en een ellenlange intro/outro bestaat. En toch herinneren we ons allemaal de sound, die voor een groot deel de 80s samenvat. Bombastische bassen, synths, vol galm, tikje aangezet allemaal, powerballads. Soms iets teveel van het goede (en passant verkrachten ze Bruce nog even), maar soms ook briljant (Two Tribes en toch ook the Power of Love). Gemiddeld genomen 3 vd 5 sterren.

Ik luister deze direct na Frankie Goes To Hollywood, maar dan is het toch wel wat veel van het goede met al dat wazige 80s new wave gedoe. Wat ik wel een mooie docu vond over de tijd van de New Romantics (dit soort muziek rond 1980) was Blitzed! Muziekdocus, fan van! Deze muziek, wat minder.

Prima rock uit de Seattle hoek. Veel kruisbestuivingen tussen bands daar. Wel apart dat dit album is uitgekozen en het album met hun best selling hitje dan weer niet. Maar ik heb het allebei nooit echt goed geluisterd. Sneeuwden een beetje onder in al het grungegeweld van hun collega's waarschijnlijk. Luistert prima weg, 3.5 ster.

Zuchtend en steunend fluistert Bjork je in slaap. De plaat moet er ook zo van zuchten en steunen dat ie zelfs regelmatig overslaat. Haperende triphop uit een muziekdoosje. Het gaat mij te traag om lang boeiend te blijven.

Typische Dieleman muziek. Maar ik verbaasde me hoeveel nummers ik er van ken. Het is wat ambient soms net als Bjork, maar met veel meer tempo en lekkere samples. Minder gejengel. Fijne luisterplaat, sfeervol, re-laxed!

Psychedelische funk. Het is 1 grote jamsessie, maar de basis van bas en drums staat als een huis wat mij betreft, waar de rest lekker omheen kan improviseren en experimenteren. Vanaf minuut 37 raken ze alleen het spoor bijster. De drugs kickt in en wordt het veel te experimenteel naar mijn smaak, daar mist alle ritme in. Daar past meer de term kosmisch bij. Op een gegeven moment doet die zanger minutenlang een soort walvis in de oceaan na. Lachwekkend. Het 2e gedeelte is een absolute 1, niemand kan met droge ogen beweren dat dat geniale muziek is. Maar het 1e gedeelte doet helemaal niemand kwaad. Eric heeft deel 2 al gerate, doe ik het 1e deel wel. Toch 3 sterretjes. TL:DR: zet de plaat af na 37 minuten, tenzij je aan de LSD zit.

Wederom een van de meest iconische platenhoezen aller tijden. Maar daar is het ons niet om te doen natuurlijk, al is een mooi verhaal of een mooie hoes bij een album altijd leuk meegenomen. Maar het gaat ons om de muziek natuurlijk. En dat is classic Pink Floyd, uitermate sfeervol met de huilende gitaren en het zoetgevooisde stemgeluid van David Gilmour. Of het de allerbeste Pink Floyd is, daar valt over te twisten, maar voor mij nog altijd genoeg voor 5 sterretjes.

Hele chille rustgevende folkmuziek. Je moet er misschien wel voor in de stemming zijn, maar ik heb een dag waarop ik vrij veel tolereer blijkbaar.

Botergeile slaapkamermuziek. Het is eigenlijk allemaal veel te overdreven en zoet, maar toch word je er wel blij van. En dat kan ik van veel andere albums niet zeggen.

Vrij rustige singer-songwriter muziek. Haar stem doet me denken aan een kruising tussen Christine McVie en Norah Jones, ook de jazzy invloeden die het duidelijk heeft. Met nog een ABBAesque nummer erbij is dit wellicht meer wat voor Roel. Maar ondanks dat het allemaal wat traag is, zit het muzikaal prima in elkaar. Het stoort nergens echt, het overdrijft niet, het is net niet aanstellerig. Bovendien zorgt haar wonderschone stem er wel voor dat ik het fijn vind om te luisteren. Ik ben positief ingesteld en geef het gewoon 4 sterretjes

Heerlijke plaat van The Doors. Bluesy gitaarriffjes, zenuwachtig pianootje af en toe, geweldige ritmesectie die het geheel begeleidt. Poetische zang van Mr Mojo Risin eroverheen. Classic.

Wel interessant om dit te luisteren. Je hoort nog de jaren 70 en 80 synthesizer invloeden van de Mike Oldfield en Jean Michel Jarre, maar ook de house van de jaren 90 die hier op voortborduurt. Het is niet iets wat ik veel vaker op zou zetten, maar het stoort me totaal niet terwijl ik aan het werk ben. Prima achtergrondmuziek.

De mix klinkt een beetje hol, alsof hij in de badkamer aan het opnemen is. Verder wel prima bluesy werk van een oude man, maar ik vraag me dan wel af als dit door Johnny Jansen uit Tietjerkstradeel was opgenomen of het dan ook de legendary status had gekregen. Aan de andere kant is, zoals vaker bij Dylan, het bekendste nummer van de plaat bekend geworden door een cover van een andere artiest, die het uiteraard veel beter deed dan ome Bob zelf. Toch wel weer lekker weggeluisterd, wederom 3,5 ster. Ik mis de halve sterretjes.

Voordat er Muse was en Coldplay, had je Radiohead. Een van hun betere albums, toen ze nog gewoon muziek maakten ipv elektronische foefjes. De typische stem van Thom Yorke is uiteraard altijd al aanwezig geweest, maar verder wordt dit gewoon nog doorspekt met zowel lieflijke als scheurende gitaren van Johnny Greenwood. Makkelijk 5je vandaag.

Tango met een hip beatje eronder. Mr Oizo meets Air meets Carel Kraayenhof. Maxima keurt het goed. "O, op deze plaatje kan ik de hele nacht wel dansen!"

Het is net als met de top2000: recente nummers of albums moeten nog maar bewijzen dat ze enige eeuwigheidswaarde bevatten. Het is allemaal best hippe zang op een hippe beat en het luistert op zich prima weg, al wordt het op het eind toe wat pretentieuze eentonige aandachtstrekkerij, maar wat vinden we hier over pakweg 10 of 20 jaar van? Maar afgezien daarvan, het is wel weer iets waar ik nog nooit van had gehoord. Nu dus wel, dankzij de 1001.

1001 gitaarsolo's in 1 album gepropt, op een achtergrond van distorted riffs en rauwe thrash metal drums. Over de zang moeten we verder maar niet praten en om de teksten zal het vermoedelijk ook niet gaan. Ik luister dit soort muziek met name voor de gitaren. En die gaan helemaal los. Ik had toevallig pas geleden dit album opgezet, omdat maat André dit als huiswerk kreeg. Dus ik heb nu het integrale live concert uit 2010 opgezet. Potdikkie, die mannen kunnen wel een potje spelen hoor.

Allememaggies! Iconische piano-intro, die iedereen van onze leeftijd (in NL althans) herkent als de muziek van Bassie & Adriaan (in het buitenland bekender van the Exorcist blijkbaar). Verder stroomt het als een kabbelend beekje voort met al dan niet interessante gitaarpartijen en synths. Alleen al voor het jeugdsentiment verdient deze plaat een paar sterretjes, maar het is niet iets wat ik regelmatig zal opzetten.

Typische vunzige depri 80s sound. Wel met het herkenbare basgeluid van New Order. Vroeger vond ik dit soort muziek verschrikkelijk, maar ik kan die jaren 80 toch steeds beter waarderen. En ook al is het sfeertje depri, ik word er toch wel enigszins vrolijk van. Met plezier geluisterd.

Deel 1 is een verzameling oorwurmen, die ik naarmate ik ouder word (en de jaren 80 meer ga waarderen) beter kan hebben dan vroeger. Deel 2 is luisteren naar bezwerende hymnes van een toverkol die rond haar heksenketel danst op een verlaten strand in het noorden van Ierland.

Ik waan me in Thatcheriaans Engeland na de overkill aan britpoep 80s zo deze week. Gooi er dan ook nog een zeurderige stem tegenaan en ik ga er spontaan van demonstreren. Of een eilandengroep voor de kust van Argentinie bestormen. Echt heel slecht is het niet, huismerk Tears for Fears, maar ik voel op dit moment een enorme behoefte om even iets totaal anders dan 80s op te zetten.

De punk zit hem meer in de bandnaam en de schijtlollige artiestennamen, dan in de muziek zelf. Want net als de Clash is het allemaal best netjes en zijn de ruwe randjes er wel wat af. En dat maakt het juist des te aangenamer om te luisteren in plaats van dat je een bak onsamenhangende herrie voor je plaat krijgt, waarbij de instrumenten vaker kapot gaan dan dat ze bespeeld worden. Maar niets van dat alles dus, een vrij braaf punkbandje.

Heerlijke rockplaat voor de vrijdag waarbij 70s songs in een vers (al dan niet versleten) 90s jasje worden gestoken. Opgenomen in een soort oude garage klinkt het, maar daardoor lijkt het ook alsof je er live bij staat. Past lekker bij de garage rock dat het album is, compromisloos, beetje vuig. 3 akkoorden en meebleren met "why do I keep fucking up", als een tweede "keep on rockin in the free world" (niet gek uit dezelfde periode).

Vrij gedateerde crossover tussen rock en house. Ik snap dat het in de 1001 hoort, want een album als dit past echt perfect in een bepaald tijdsbeeld. Het voert me direct terug naar de early 90s namelijk. Maar zoals ik al zei, het voelt ook flink gedateerd aan, het is absoluut niet tijdloos. De pianodeuntjes en geluidseffectjes worden ook door Charlie Lownoise en Mental Theo gebruikt. Is dat dan een slecht teken? Niet per se, want ik heb het toch wel met plezier geluisterd, al verzanden sommige nummers wat in onduidelijk wazig geexperimenteer. Zo wordt het meer het brave Britse broertje van Trent Reznor.

Clash tussen the Clash en the Cure, maar dan eigenlijk allebei net niet. We krijgen wel veel van die 80s new wave post punk britpoep voor onze kiezen de laatste tijd. Het is dat er een weekend tussen zat, anders had ik dit uit irritatie weer een ster lager gegeven dan ik het eigenlijk waard vind. Under a killing moon is misschien wel het be(kend)ste nummer van ze, maar ja, dat staat op het 4e album en niet hierop. Toch 3 sterretjes: luisterbaar maar geen onuitwisbare indruk.

Plunderhouse. Oftewel, house (lounge in dit geval meer) waarbij je bijna uitsluitend gebruik maakt van samples. Weer wat geleerd. Beter goed gejat, dan slecht bedacht. Het is één grote mix van samples, maar je bent continu aan het luisteren of je dingen herkent. Het belangrijkste is dat het lekker vrolijk is en dat is zeker na de depri 80s van de afgelopen weken een absolute verademing.

Een van de ultieme iconische jaren 80 platen. Het heeft vrijwel alles waar we zo'n hekel aan hebben: drumcomputers, gare synths, experimentele basloopjes, lang uitgesponnen "powerballads". Maar ook de waanzinnige stem van Sjors. En die stem draagt elk nummer met verve.

De dag nadat Burt Bacharach de pijp aan Maarten heeft gegeven, krijgen we blue eyed soul met een nummertje van Burt zelf erop. Het heeft zo moeten zijn.

The Killers vonden na 1 plaat uitgebracht te hebben, dat ze al headliner op een festival als Lowlands moesten zijn. Amper een handvol bescheiden hitjes op zak en meneer Flowers stond op het podium als een soort megalomane superster. Ik was er niet zo van onder de indruk. Maar nu 20 jaar later zijn die bescheiden hitjes van het eerste albums uitgegroeid tot absolute evergreens en een nummer als Mr. Brightside mag zich rekenen tot een van mijn persoonlijke favorieten. Jammer dat de kwaliteit zich niet echt doorzette, alleen het 2e album is nog top, daarna kwijnt het weg in verschrikkelijke jaren 80 wave. Maar we beoordelen hier slechts het eerste album en dat is simpelweg wereldklasse.

In de 90s was je of een Blur fan of een Oasis fan, een soort revival van de Beatles vs de Stones. Ik was voor Oasis, dus heb nooit echt goed naar Blur geluisterd. Maar dit is best wel een lekker uptempo album, flinke gitaren er in zowaar. Prima popmuziek uit de 90s zo.

Jonge honden onder leiding van Alex Turner met hun debuutplaat vol aanstekelijke en opzwepende rock n roll nummers. Groot geworden via MySpace (uit de tijd dat Hyves nog groot was enzo), een soort huismerk Spotify. Een van de grote festivalhits in de zeroes. Heerlijke plaat. Haters gonna hate, looking at you Eric :-P

Rauwe rock & roll. Ik ken het nummer Kick out the jams, als cover van Presidents of the USA. Die waren lekker vrolijk, maar de jongens van MC5 zijn vnl heel boos lijkt het wel. Alsof alle frustraties er uitgespeeld moeten worden. Iets te gruizig allemaal, het klinkt zoals hoe die Ballroom er nu uitziet (check die foto op de wiki). Zo heeft MC5 het achtergelaten in 1969 waarschijnlijk.

Fijne gevarieerde plaat met zowel uptempo beatnummers (een soort kruising tussen de Beatles en de Stones) als rustige bluesrock (Neil Young meets Steppenwolf). En uiteindelijk is het gewoon vintage Tom Petty.

Festivalmuziek voor getormenteerde alto-meisjes uit de 90s, met hun Dr Martens. De grunge versie van Bjork. Voor mij iets te wazig allemaal, het rockt wel lekker af en toe, maar dan moet ze er toch weer een afwijkend moeilijk ritme in gooien zodat het niet lekker loopt, maar stotterend en haperend. Uiteindelijk zit het toch best aardig in elkaar, ik heb niet de neiging gehad het uit te zetten, maar zou best nog een plaatje van haar op kunnen zetten. Dus 3 sterretjes toch wel weer waard.

Ik vond het meer muziek voor een soundtrack van een film of een tv serie. Blijkt dat die beste man inderdaad heel veel soundtracks op zijn naam heeft. We hebben al eerder een album van Newman gehad, dat paste prima in de categorie schijtlollige teksten op de piano. Dit is wat ingetogener. Doe mij dan toch maar de schijtlollige versie. Dit vond ik maar saai. 2 sterren voor de moeite

Het enige schijtlollige aan deze plaat is wederom de albumcover. Verder staan er prima Who tracks op. Al klinkt alles wel wat gedateerd, als een soort rockende Beatles, met dezelfde holle drums en af en toe een verdwaalde toeter. Maar de hitjes staan als een huis, of in dit geval een stuk beton.

Dromerig inderdaad. Ik kan best een nummertje hebben en het is allemaal niet slecht, maar ik vind het moeilijk om hier heel lang geconcentreerd bij te blijven.

Vintage vanilla Dylan, je moet er van houden. Goede liedjes, zoals altijd beter vertolkt door iemand anders dan een nasaal uithalende mondharmonicaspeler.

Wilco is typisch zo'n bandje dat favoriet is van een groep muziekliefhebbers, waar ik niet toe behoor. Ik luisterde destijds naar 1001 andere albums. Maar ik geef het nu weer een kans op een koude zonnige ochtend in de lente en ik begin het wel te begrijpen. Het gaat van rustige gitaar- of banjomuziek al dan niet met een begeleidende mondharmonica, tot wat "ruiger" als een soort Joe Jackson meets Counting Crows. Overigens wil ik de stelling wel aan, dat een dubbelaar nooit beter is dan een enkel album. Bij het merendeel is het niet moeilijk om de helft te schrappen om tot een beter album te komen. Just kill your darlings.

Twee albums van Wilco achter elkaar, wellicht een beetje overkill, maar zo krijgen we wel goed kans om ze te vergelijken. Ik vond op Being There juist de akoestische liedjes het beste en op dit album staat juist wat meer rock met rare geluidjes. Being There was een 3+ at best, dit een 3-.

Hij zit weer op het dak, waarop hij elk jaar wel weer een keer zit. Met zijn gitaar, zestien sigaretten, een zee van tijd. First Helmerstreet downstairs. Album uit een tijd dat je nog gewoon een album kon maken met superrustige countrypop-achtige singer-songwriter muziek a la James Taylor. Stem doet me denken aan Douwe Bob, mondharmonica aan Bob Dylan, geluid aan James Taylor. Zolderkamergemijmer van een boomer. Ach ja, als je er eenmaal in zit, dan is het toch wel prima moet ik zeggen. Maar wederom een doorsnee 3tje.

Het voelt totaal niet als een album als geheel, maar meer als een verzameling losse flodders bij elkaar. Er staan dan natuurlijk wel 2 kneiters van hits op en die maken het nog wel enigszins de moeite waard. Maar ondanks dat ik in een week vol 3en zit, kan ik hier zelfs geen magere 3 voor geven. Totaal nietszeggend album.

Sfeervolle jazzy plaat met de zoete stem van Norah Jones. Typisch album wat je vader destijds op zondagochtend opzette, omdat het eigenlijk gewoon niemand kwaad deed. Ik moet helaas wel de vergelijking maken met Caro Emerald, aangezien het wel een trucje is dat ze de hele tijd doet met haar stem. Waar ik me bij Caro gigantisch ga storen aan dat trucje, hou ik dit gelukkig een stuk langer vol. Wat mij betreft had er iets meer afwisseling in mogen zitten, met name qua tempo.

Soort voorloper van glamrock en punkpop. Verder een verkrachte Dylan, wannabe Beatles en een imitatie Bowie. Dan weer huismerk Led Zeppelin. De rest van de band gilt als een soort Bee Gees in het achtergrondkoor. Ze hebben vast ook een hele foute kerstplaat gemaakt. Wat een verschrikkelijke zeikstem(men), slechte kwaliteit opname en simpelweg wazige kutmuziek. Een 1 is voorbehouden aan ultieme klotemuziek, daar zit het niet ver vanaf, maar meer dan een magere 2 kan ik het nu niet geven. Misschien moet ik er eerst een goede docu over zien, voordat ik het kan gaan waarderen.

Wederom een fijne rock n roll plaat van Elten Jon. De dubbelaar verveelde niet en het tempo blijft er lekker in zitten. Aangezien het ietwat gedateerd aanvoelt wel en het voor mij niet de wow-factor heeft, blijft het steken op 4 sterretjes. Maar ik zou het met alle plezier nog een keer aanzetten.

Beetje wazig album door al dat geexperimenteer. Gave nummers als the Rip (Daft Punk meets Kate Bush) en Machine Gun (filmmuziek voor de volgende Terminator) worden afgewisseld met raregeluidentracks. Maar waar is die relaxte triphop gebleven? Toch heb ik het wel met interesse geluisterd

Fijn genre, dat triphop. Maar ik blijf het gewoon ongelooflijk vinden dat mezzanine niet in de 1001-lijst staat. Nota bene het beste triphop album aller tijden, by far. Waanzin.

Heerlijke relaxte beat, waardoor de muziek lekker zomers doorkabbelt. De skits hadden van mij niet gehoeven, die onderbreken de flow (al dan niet bewust). Ik heb niet heel goed naar de teksten geluisterd, maar het voelt allemaal niet als die hersenloze gangsterrap, maar meer als de chille hip hop als tribe called quest enzo.

Verrek, ik heb het net nog over a Tribe Called Quest. Zoals bij andere hiphop, luister ik niet zo naar de teksten. Maar meer naar de flow van de beat en de rap. En dat is de Tribe wel toevertrouwd. Stuk beter weer dan de Fugees, maar ik vind het toch net niet goed genoeg voor 5 sterretjes denk ik

Heerlijk als meerdere goede muzikanten bij elkaar komen om fijne muziek te maken. Funky drummer, pulserende basloopjes, scheurende riffs van Dave Navarro en het karakteristieke stemgeluid van de broer van Will Farrell. Met funky grunge en sferische postrock tot gevolg. Al had in het tweede gedeelte wat meer uptempo funky grunge mogen zitten.

Dit album doet me denken aan de studentenfeestjes in de jaren 90, toen dit nummer nog steeds een dansfavoriet was. In de K-sjot, een zompige Utrechtse werfkelder, waar het nog ouderwets stonk naar bier en het blauw stond van de sigarettenrook. En de volgende dag je kleren dus nog steeds stonken naar bier, zweet en sigaretten. Dan kon je nog een keer nagenieten van het feestje. Katers bestonden niet: de dagen waarop je kon zuipen en zonder kater wakker worden waren toen nog niet op. Die goeie ouwe tijd. Ik pink een traantje weg. Over de muziek: veel toeters en bellen, pianootjes en violen. Op zich wel lekker uptempo, zelfs de ballads zijn wat sneller dan we gewend zijn. Die typerende Britse 70s/80s zeikstem wordt op een gegeven moment net zo'n oorwurm als Come on Eileen. Maar het album als geheel valt me niet eens tegen. Al klinkt het wel ietwat gedateerd.

Commerciele versie van nu-metal, doet me denken aan Hoobastank ofzo. Waarmee me dus opvalt dat Deftones bijvoorbeeld niet in de 1001 lijst staat. Terwijl die in het genre met White Pony een absolute klassieker hebben afgeleverd, die veel meer invloed heeft gehad (en misschien nog niet eens de beste Deftones plaat is, maar daar verschillen de meningen van de fans over denk ik). Ik kan hier prima naar luisteren hoor, maar Incubus is altijd zo'n band geweest die nooit hoog in de lijstjes kwam, omdat er in het genre zoveel betere bands zijn. Ik heb ze denk ik zelfs een (aantal) keer live gezien, maar nooit als hoofdact, altijd in het voorprogramma, van bijv Pearl Jam ofzo. Dat geeft al aan wat hun status is: voorprogramma. Toch 3,5 ster

Fijne sfeervolle plaat. In de zeroes heb ik menig festival bezocht en veel nieuwe muziek leren kennen. En toch is deze band me nooit opgevallen. Het "hitje" ken ik wel, maar wist niet van welke band het was. Of het een notering verdient in de 1001 albums die je geluisterd moet hebben ...

Ik ben nooit een grote fan geweest van Muse. Maar als je je eenmaal niet meer stoort aan de ademstoten van Matthew Bellamy, kun je gewoon genieten van de bombastische gitaarpartijen en elektronica. Een van de weinige platen waarop alleen maar goede nummers staan. Moderne Queen. Ik moet het toch weer vaker opzetten. 5 sterren zeker waard

Jazzy crooner, afgewisseld met vrolijke latin. Begeleid door orkestmuziek dat zo bij een zwart wit kerstfilm kan. Het doet me ook denken aan dat je bij een gedistingeerd restaurant gaat dineren in de jaren 50, waar iemand staat op te treden tijdens het hoofdmaal. Ik moet zeggen, het is eigenlijk best wel ok. Uiteraard behoorlijk gedateerd. En een album van meer dan 3 uur slaat nergens op, zet dan gewoon een best of erop ofzo.

Sfeervolle triphop, waarbij ik zelfs nog meer tracks (her)kende dan ik had gedacht. En wat is het dan lekker dat het beste nummer op het laatst pas komt.

90s mix van punkrock en grunge. Het mooie verhaal erachter vind ik wel dat dit op een klein independent label is uitgebracht, omdat die muziek helemaal niet zo populair was. Maar we weten allemaal wat er daarna in de jaren 90 is gebeurd. Harde gitaarmuziek stond ineens gewoon in de top40, was gewoon een soort van mainstream. En daarom krijgen we het nu ook in deze 1001 albums voorgeschoteld. De Offspring wordt vaak lacherig over gedaan (zanger kan niet zingen, 4 akkoorden, etc), maar dit is toch een puik album vol energie. Lekker, een echte 90s classic.

Voor mij het beste album van Coldplay. Ik had dit op mijn discman, toen we rond aan het reizen waren met de trein in het voormalige Oostblok. Warschau, Praag, Balatonfured. Gabor op de scooter regelde een B&B voor ons bij een oud vrouwtje, die ons prompt een halve liter pils aanbood, waarschijnlijk omdat ze blij was dat ze weer eens onderdak kon bieden aan 3 jonge gasten ipv het gebruikelijke ANWB-stelletje. 's avonds wijn drinken van de lokale druiventelers en de volgende dag de kater wegwerken met een verkwikkend fietstochtje langs het Balatonmeer en een stinkende paardenburger. De herinnering puts a smile upon my face.

Het is meer hiphop dan a Tribe Called Quest zelf, maar dezelfde relaxte vibe klinkt continu door. Ik ben niet goed genoeg op de hoogte van het genre om te kunnen oordelen of iets goed is of niet. Ik heb hem 2x opgezet en 2x kabbelde het prima door op de achtergrond, maar het is net zo vergeetbaar als Glass Onion a Knives Out Murder Mystery 2.

Heb ik net Glass Onion afgekraakt, krijg ik prompt dit album met dezelfde hoofdpersoon. Het algoritme loopt met me te sarren, dat kan niet anders. Maar dan gaan we ook de complete Janelle Monae ervaring omarmen en zet ik vanavond nog een film met haar op. Metropolis had misschien ook gekund, vanwege de invloeden daarvan op dit album(hoes), maar die klassieker heb ik al gezien. Qua muziek zal dit denk ik niet zo snel een klassieker worden. Al zit er wel van alles in, het is in ieder geval buitengewoon interessant om te luisteren. Het gaat van funky wereldmuziek naar zuurstokpop, er zit Prince in en Beyonce of Taylor Swift, maar vervolgens ook Santana en James Brown, Daft Punk, Crosby, Stills, Nash, Young. En het mixt op een of andere manier al die verschillende stijlen en weet het ook nog redelijk met elkaar te laten samensmelten. Al klinkt het soms ook wat te druk en te aanstellerig. Het is een kakofonie aan stijlen, waarbij ik de indruk krijg dat deze getalenteerde jongedame een enorme drang heeft om te laten zien wat ze wel niet allemaal in haar mars heeft. Wat dat betreft mist er focus.

Gruizige americana vol met samples en gekke beatjes. Beastie Boys meets Cake. Het kan aan mij liggen, maar het klinkt wel enorm 90s. Het is wel ok, maar niet helemaal mijn stijl. Gewoon 3 sterretjes.

Post-apocalyptische van dik hout zaagt men planken muziek. Als drummer hoef je niet zoveel te kunnen, als je maar in 1 tempo kunt stampen. Typerende zang alsof hij door een megafoon staat te schreeuwen. De meeste mensen zullen dit heel simpel in 1 woord omschrijven: pokkeherrie. Ik ben wel wat gewend, maar die snelle nummers vind ik ook pokkeherrie. De wat langzamere nummers zit wel een bepaalde groove in en met die gitaarsolo's eroverheen maakt het wel de moeite waard. Ik heb geloof ik 1x op een festival een stukje van ze gezien, of nou ja gezien, meer gehoord, van een kilometer afstand. Het geluid stond op standje straaljager, een hele colonne straaljagers wel te verstaan. Typisch een band om gehoorschade bij op te lopen.

Filmmuziek voor een schijtlollige actiecomedy van het B-garnituur uit de 70s. Het zijn wel voornamelijk (of alleen maar?) bekendere nummers in een ander jasje. Ik vraag me af wat voor meerwaarde dit heeft in een 1001-lijst. Maar goed, ik word er wel vrolijk van, het is aanstekelijk. Voor de muziek zelf zou ik best een 3 of een 4 kunnen geven, maar het feit dat dit wat mij betreft volkomen misplaatst is in deze lijst, zorgt ervoor ik het downgrade naar 2 sterren.

Muziek waar je voor in de stemming moet zijn. Een beetje dromerige artrock met invloeden uit het depressieve deel van de 80s en 90s. Het hitje Bloodbuzz Ohio komt nog wel eens voorbij op de alternatieve radiostations en dan is 1 zo'n nummer helemaal prima tussen de rest, maar zet 11 nummers op rij en het mist wel wat variatie en energie. Iets wat generatiegenoten of eerdere voorbeelden in dit genre wel hadden. Typisch van die festivalmuziek, waar best veel mensen naar gingen kijken, maar wanneer ik dan gewoon even wat te eten kon gaan halen. Op een festival ben ik namelijk niet in de stemming voor dit soort muziek. Dit laat zich het best beluisteren laat in de avond, met als enig gezelschap een goed glas. En dan is het best aardig.

Ik heb echt nog nooit van deze beste man gehoord. Terwijl hij blijkbaar wel een rijk oeuvre heeft. Ik hoor invloeden van Bowie en Iggy Pop op zijn muziek, van Lou Reed en Nick Cave, en op zijn beurt weer gelijkenissen van zijn muziek met hedendaagse bands als Fontaines DC en Idles. Het hele album is best wel afwisselend qua muzikale stijlen. En daardoor ben ik toch wel positief verrast. Maar het zit wel in de categorie albums die ik toch niet snel nog een keer op zal zetten, ondanks dat ik het wel interessant vind.

Zoveelste new wave groepje met typische Britse zeikstemmen. Toeters en blazers erbij, waar heb ik dit allemaal eerder gehoord? Huismerk van het huismerk van het huismerk. Het is niet per se slecht, want de basloopjes en de ritmes zijn best lekker vrolijk, maar we hebben dit allemaal al veel te veel gehoord. En dat vonden ze zelf ook, dus zijn ze er maar snel mee gekapt en we hebben nooit meer iets van ze vernomen.

Lollige en jolige gitaren en mandolines rond het kampvuur-muziek. En een pedal steel is natuurlijk altijd goud. Ik neem aan dat Roel nog wel met een referentie naar de Amazing Stroopwafels komt. Het wisselt net als de Stroopwafels eigenlijk de country americana af met een soort van smartlappen, waarbij die huilende pedal steel zijn werk goed doet. Eigenlijk klinken veel nummers als "het is weer voorbij die mooie zomer". Maar dan met veel zangharmonieen en gitaarlickjes erbij. Prima plaatje toch wel.

We kennen allemaal de wereldhit van rond de kerstperiode, waarin we een moment van bezinning en melancholie beleven. Maar verder mist John Lennon af en toe zijn muzikale maatje Paul wat mij betreft en klinken de opnames simpelweg gedateerd. Al staan er op kant B wel een paar pareltjes met het ingetogen Oh my Love en het bluesy How Do You Sleep.

Er zijn veel mensen die Hotel California een oorwurm vinden. Maar ik kan het eigenlijk niet vaak genoeg horen. Elke keer blijft het gewoon geweldig. Verder staan er nog een aantal steengoede nummers op dit album, waarbij regelmatig de harmonieen in de zang opvallen. Met name Don Henley heeft een geweldige stem. 1 probleem: dat vond hij zelf ook. Hij vindt zichzelf uberhaupt overal de beste in. En misschien is dat ook wel terecht na dit album. Tijd om weer eens 5 sterren uit te delen, het is al te lang geleden.

Bowie meets Blur met een goede dosis punkrock. Aanstekelijke ritmes. Meer 80s please! :-P

Fijne (rock n) soul, die zich net niet kan meten met artiesten als Sam Cooke en Otis Redding. Sommige nummers klinken ietwat gedateerd, zoals Just Out of Reach en He'll Have to Go, met zijn Elvis-achtige stem. De nummers waarin zijn stem wat rauwer is en een beetje schuurt, die zijn toch wel het fijnst. Daar zit meer gevoel in lijkt het wel. En daar hebben zijn tijdsgenoten dus wel meer van. Al met al prima om te luisteren, maar als ik zin heb in dit soort muziek zou ik dus eerder die plaat van Sam Cooke opzetten, die we een paar maanden terug kregen.

Ballads afgewisseld met hardere rock, bijna nu-metal. Wat me vooral opvalt zijn de lekkere basslijnen en natuurlijk de typerende stem van Skin. Ik heb nooit echt de albums van Skunk Anansie geluisterd, al komen de hitjes natuurlijk vaak zat langs op de alternatieve radio en dito lijstjes. Misschien moet ik dat toch vaker doen.

Het wordt helaas elke keer pijnlijk duidelijk hoe gedateerd de (vroege) Beatles inmiddels zijn. Draai dit in een hedendaagse uitgaansgelegenheid en de toko is binnen 2 minuten leeg.

De blues is eigenlijk muziek voor droevige eenzame mannen, die de treurigheid van hun bestaan bezingen met huilende gitaren en tranentrekkende teksten met "why my baby left me" of iets dergelijks. Maar Muddy maakt het juist draaglijk en vrolijk, ondanks dat de teksten uiteraard voornamelijk over meisjes gaan. Je zou er bijna op gaan dansen. Dit is echt de beste vorm van blues wat mij betreft.

Ouderwetse punk(rock) met lekker snelle gitaren en baslijntjes, gruizig drumstelletje erbij. Alleen die blaffende en grommende zangers zijn echt een verschrikking, alsof ze het erom doen om vals te zingen. Grunten of schreeuwen kan ik heel prima hebben, maar dit is zo a-muzikaal als de pest. Het past prima in de tijdsgeest en bij het genre misschien, maar ik vind het altijd zo kinderachtig en treurig. Het doet wat mij betreft afbreuk aan de muziek.

Eerste deel vh album doet me denken aan the Cure. En dat vind ik best wel goed te doen. Tweede gedeelte gaat meer de kant op van die acid house, al blijft het gewoon britpop. En daar wringt de schoen, want ook deze band heeft weer zo'n typerende verveelde Britse zanger met een zeikerige kutstem. Die zanger lijdt duidelijk aan lazyitis. Voor de Cure-achtige nummers wil ik een dikke 3 geven, al blijft het wel huismerk Cure. De luie zanger haalt het wat naar beneden. Maar ik ben in een milde bui, dus hou ik het bij 3 sterren.

Soort hypnotiserende muziek, waarbij je moet mediteren gok ik. Het is best rustgevend, maar ik ben niet zo'n fan van dit soort verzamelingen klanken. Ik noem dit geen muziek, maar geluid. Wel fijn dat hij er niet bij is gaan zingen. Alleen daarvoor krijgt hij een extra ster.

Elektro-blur, waarbij de beste nummers incl een hippe rapper zijn. Ik denk dat dit album met name vernieuwend was op de manier waarop muziek met kunst werd gemixt. Hippe street-art cartoons, een soort van niet-bestaande band eromheen. De hele package heeft een bepaalde stijl. En dat werkte heel goed. Als je puur sec naar de muziek kijkt, vind ik het persoonlijk allemaal wat mager. Het was de hele beleving en marketing erbij, die dit groter maakte dan het in werkelijkheid is. De hitjes zijn leuk, maar de opvulling is net zo wazig als een soort moderne 80s wave.

Bezwerend. Morrison bezweert je met zijn stem. Manzarek bezweert je met zijn zenuwachtige pianootje. Krieger met zijn gitaar. En Densmore met zijn drums. En ik laat me graag bezweren door deze muziek.

Het probleem met Elvis Costello is simpelweg die aanstellerige nasale zeikstem van hem, die elke keer net naast de toon zit. Daar is bijna niet aan te ontkomen. Maar de eerste twee nummers zijn zowaar prima aan te horen. Tokyo Storm Warning is net 19th nervous breakdown van de Stones, maar dan met een Dylanesque zang. Op nummers 4 en 5 krijgen we dan die typerende zeurstem van Costello, die me mateloos irriteert. En zo wisselt het zich een beetje af op het restant van het album, ene keer katergejank andere keer een prima uptempo nummer. Al met al stoor ik me nog steeds aan de zang, maar zijn er gelukkig genoeg nummers waar hij wat minder prominent is. Voor een Costello album is dit nog net door te komen. 2,5 ster die ik graag afrond naar beneden als straf voor die paar helse kutnummers.

Het doet af en toe wat Dylanesque en Beatlesque aan. Singer-songwriter muziek, maar wel aangekleed met die gekke Phil Spector producer sound, met rare toeters en bellen en ongewoon schelle drums soms. Muzikaal gezien zijn het toch maar wat zoete niemendalletjes, maar het is wel interessant om er kennis van te nemen. Ik moest misschien nog wel het meeste denken aan searching for sugarman.

Weer vrij rustige singer-songwriter muziek, met een jazzy of bluesy randje. Paul Weller laat wel zien hoe gevarieerd je een akoestische muziek kan maken. Aan de ene kant speelt hij soms ingetogen, dan weer uptempo. Om vervolgens weer uit te pakken met een complete band (en de boel in te pluggen). En het is 90s, dus dan komt er een sterretje bij he.

Dit is intrinsiek muziek waar ik wel van hou. Maar doordat het voornamelijk 1 grote jamsessie is en er vaak te weinig in gezongen wordt, verzandt het op een gegeven moment wel een beetje in gejengel op de gitaar. Doe mij dan maar gewoon een album met de nummers an sich, ipv dat oeverloze gepiel. Een album als Second Helping van Lynyrd Skynyrd bijv (dat natuurlijk weer niet in de 1001-lijst staat).

Amy is een beetje gehyped a la Caro Emerald. Gelukkig zit het muzikaal wel iets beter in elkaar. Ze was op dit album waarschijnlijk nog iets teveel haar eigen oude helden aan het eren, want het klinkt een beetje copycat. Het kan niet tippen aan Back to Black, waar ze veel meer laat zien wat ze in haar mars had, en dat we neem ik aan nog krijgen in deze lijst. Althans, dat mag ik hopen, maar je weet het nooit - kuch, mezzanine, kuch!

Wikipedia zegt qua genre: art-rock, glamrock, Britpop. En eigenlijk somt dat redelijk op wat het is. Er zitten elementen in van glamrock: de stem van Jarvis Cocker doet vaak genoeg denken aan de grondlegger van glam David Bowie. Diezelfde stem is ook typerend Britpop, de nasale zeikstem die continu net vals zingt. En het is artsy fartsy, Pulp is zo'n standaard festivalband, die waarschijnlijk niet zoveel kostte, dus kon je ze makkelijk erbij programmeren. Ik sloeg dit soort bands altijd over. Te vaak gaat zo'n zanger dan met zijn ogen dicht een langzaam nummer nog langzamer ten gehore brengen, met extra lange stiltes en nog aanstellerige uithalen. Dat allemaal gezegd hebbende, zitten er ook best een paar prima nummers bij, waarbij een grungy 90s sausje over bovengenoemde genres is gegoten. De nummers met distortion zijn over het algemeen de beste.

Van 22 betalende bezoekers naar 22000 binnen een jaar: dat is wat Franz Ferdinand zo ongeveer voor elkaar kreeg. De festivalhit van de zomer scoren met Take Me Out. Ik heb het destijds dus veel moeten horen en het was erg leuk om te kijken en te luisteren. Lekker vrolijk. De afgelopen 15 jaar amper meer geluisterd en nu weer dit album voorgeschoteld gekregen. En hetzelfde gevoel bekruipt me eigenlijk meteen. Lekker vrolijk, meedansen op een festival, met een (lauw) pintje in de hand. Het is misschien muziek die ietwat dateert, maar het brengt me juist terug naar de tijd dat ik nog regelmatig naar festivals ging (toen dat nog enigszins betaalbaar was). Nostalgie op zijn best. Net niet goed genoeg voor 5 sterren, maar een zeer vrolijke 4 sterretjes.

Interessant album. Soort free improvisatie gigachaos jazz. Het doet uiteraard aan filmmuziek denken van een goede film noir, maar door de afwisseling vd muziek, ga je er gelijk allerlei scenes bij bedenken. De ene keer een spannende scene, vervolgens romantisch of zwoel (dat Spaanse gitaartje halverwege helpt ook), er wordt ergens een moord gepleegd, de detective van dienst is de femme fatale op het spoor, een auto achtervolging. De film schrijft zich terwijl je dit album luistert en dat is toch verrekte knap. Het zit stiekem ontzettend vernuftig in elkaar. Er zijn weinig albums waar je op die manier naar kan luisteren, die een soort van verhaal vertellen zonder woorden. Ik zou het niet elke dag opzetten, maar ik vond het een buitengewoon toffe ervaring. Binnen het genre is dit gewoon geniaal.

Daar zijn ze dan eindelijk, de jaren 80! Doorspekt met synthesizers en bassloopjes en toeters. Lekker fout, maar ook een paar dampende stampende kneiters van hits. Eigenlijk doet dit alles fout wat de jaren 80 zo verschrikkelijk maakte. En ik kan er inmiddels toch van genieten. Want het is wel lekker uptempo vaak. Prima om de dag mee te beginnen. Sterretje extra om alvast te compenseren voor de rest.

Wat Soundgarden onderscheidt van de andere grungebands, is ten eerste de dijk van een stem van Chris Cornell. Maar verder ook de complexere ritmes en composities, waar drums en gitaar een grote rol in spelen. Het is nooit te simpel 3 akkoorden of boemtakataka als Nirvana. Alice in Chains gooit er groove in en heerlijke meerstemmige vocalen, maar de stem van Cornell is zo krachtig, dat hij het allemaal in zijn eentje kan dragen. Om de stem eigenlijk op zijn best te horen, zou je Cornell akoestisch solo moeten beluisteren, maar dan mis je ook wel weer de dikke drums en gitaren. Later met Audioslave was het wat minder duister met Cornell. Maar muzikaal is dit gewoon de beste periode, met Badmotorfinger en Superunknown. Absolute wereldplaat.

Vincent Furnier heeft op een gegeven moment bedacht dat hij een stage act nodig had om zijn muziek populairder te maken. Tja, misschien was dat in die tijd nodig om op te vallen tussen allerhande goede artiesten, maar ik vind het toch vaak maar afleiden van de muziek. Muzikanten die rare pakjes of opvallende acts nodig hebben om succes te boeken, hebben geen streepje voor bij mij. De echt goede artiesten komen toch wel bovendrijven. En ik denk dat Alice Cooper op zich die act helemaal niet nodig had. Het is lekkere (boomer) hardrock, die ietwat bombastisch in elkaar steekt, met zelfs af en toe een toetertje erbij.

Vage intermezzonummers uit een plaat van The Velvet Underground met voornamelijk ruis. Dat vind ik normaal gesproken al irritant als dit soort stukjes 'muziek' tussen echte nummers door komen. Maar Suicide maakt er een heel album van. Wat een verschrikkelijke zaadmuziek is dit.

Oh jee, daar zijn ze weer, de 80s. The era of the drumcomputers en de synthesizers. Maar als je er dan een soort van industrial mee maakt, dan past dat er juist keurig bij. Lekker duister met die donkere stem. Het zou ook prima passen bij een soundtrack voor een film als de Terminator. Dat heb ik een keer eerder gezegd, en toen was ik niet de enige die dat dacht, want iemand op internet had het ook daadwerkelijk onder Terminator I gezet. En dat paste als een jas. Ik moet zeggen dat ik dit prima kan waarderen, ik heb hem met plezier nog een keer opgezet.

Het is eigenlijk akoestische muziek, maar de jaren 80 hebben een iets te grote invloed qua drums. Het lijkt wel of er gated reverb is toegepast, waardoor die drums een enorme echo krijgen. En zo pleuren ze er wel meer synthesizergeluidjes, panfluiten en irritante tingeltjes in, die totaal onnodig zijn. Het zijn prachtige ingetogen liedjes, waarbij al die jaren 80 poespas eromheen volgens mij alleen maar storend werkt. Hier hadden ze echt een moderne muzikaal uitgeklede remaster van moeten maken: alleen Tracy met haar gitaar. Al vrees ik ook een beetje voor dat het dan iets teveel richting de door mij zo gehate Joni Mitchell gaat, want daar haalt Tracy wel iets teveel de mosterd vandaan soms. Afgezien van die jaren 80 productie, staan de liedjes op zichzelf keurig overeind en heb ik ook dit weer met plezier geluisterd. Ik twijfel tussen 3 of 4 sterren. Nog een keer geluisterd op maandagochtend. Er staan een aantal sterke nummers tussen, maar ook wat mindere. Hoe geengageerd te teksten zijn, heb ik me nooit door laten beinvloeden. Dus ook nu niet, 3+ sterretjes.

Poeh, dit wordt een lange zit. Ik zie hier gelijk trage zwart-wit films bij, met een of ander treurig kerstverhaal. We kijken van buiten door een raam naar binnen, sneeuw dwarrelt voor de camera langs, er speelt zich een of ander treurig tafereel af bij een aftandse kerstboom. De camera zoemt in door het raam. Een schijnbaar gelukkig gezin met een hond, een parkiet en 2.3 kind pakt kadootjes uit. Etc etc. Goeie genade, wat is dit verschrikkelijk gedateerd. Slaapverwekkend saai

Ik dacht op voorhand, oh jee, nu gaan we het krijgen, een album dat je niet slecht mag vinden, want dan ben je een racist. Maar ik ben het aan het luisteren en er zit een lekker beatje in, goede zang. Ik luister niet per se naar de teksten, maar je voelt wel aan alles dat er een bepaalde mate van urgentie in zit. Maar niet op een vervelende manier met het vingertje omhoog. Dit komt prima over en het zit muzikaal ook lekker in elkaar.

Het is hele foute glamrock. Die gillende aanstellerige stem van de zanger is best wel irritant. Givin' Up klinkt als Queen. Het is een grote gimmick van een foute jaren 80 periode. Oftewel het heeft alles om enorm te haten. En toch is het best wel aanstekelijk en vermakelijk. Dikke gitaren voeren de boventoon. Goeie drums en bass eronder. Die gasten zijn gewoon een paar decennia te laat geboren.

Je merkt eigenlijk heel goed dat dit pas een paar jaar na het uiteenvallen van de Beatles is. De tijdsgeest is nog een beetje hetzelfde en in de songwriting van Paul zit nu niet zo heel veel nieuws. Er komen orgeltjes en toeters voorbij, die we bij de Beatles ook al hoorden, wat spoken word dingetjes. Het is al met al niet heel vernieuwend of anders dan daarvoor. Het had het in die tijd waarschijnlijk heel goed gedaan op het songfestival, dat dan weer wel. Geen douze points, maar een schamele 2 sterren.

Billy Joel is de koning van de ballads. En die ballads worden afgewisseld met een paar uptempo nummers. Eigenlijk staan er gewoon geen slechte nummers op dit album. En ook al zijn al die ballads bij elkaar soms iets teveel van het goede, ik kan dit buitengewoon waarderen. Vienna zou ik zo op een playlistje zetten. Niet voor 5 sterren, maar 4 stuks is ook niks mis mee.

The White Stripes is een van de grote bands uit de zeroes. Ik heb ze zelf 1x gezien op Lowlands. Toen een van de eerste of enige bands die met 2 muzikanten een compleet geluid kon laten horen. Of althans, compleet, Jack White gooit er wat minimale scheurende gitaren in en Meg White doet boem-taka-boem-taka en mept ondertussen zo vaak als ze kan op de high hats. Als je daar al een nominatie voor beste 100 drummers aller tijden mee kan verdienen, dan zijn er heel veel beste drummers aller tijden. Maar het album is voor mij dus een feest der herkenning. Ooit nog eens een hele vakantie lang geluisterd in het zuiden van Spanje. Verder was daar ook geen fluit te doen, in het dorpje waar mi padre destijds vertoefde. Er was een Ierse pub, een zwembadje, en een snackbar waar je tapas Holandesi kon krijgen, oftewel een frikandel en een kroket. Nostalgie dus. En voor de nostalgie krijgt het 4 sterren. Want het is toch best wel minimalistisch en hunkert zelf ook iets teveel naar nostalgie uit vervlogen tijden. En tegenwoordig zijn er betere bands bestaande uit 2 muzikanten, ik noem een Royal Blood.

Een aanstellerig theaterstuk over hoe kut Amerika wel niet is, voorgedragen door een soort babbelzieke Neil Diamond. Wikipedia maakt er (terecht) minder woorden aan vuil dan snobvoorman Robert Dimery, die hier blijkbaar een persoonlijke favoriet door onze strot probeert te duwen. Als een schimmelende pan macaroni die Bernie Taupin had weggezet en vergeten was en niet meer aan Elton John durfde op te dienen.

Zelden is er een dubbelalbum verschenen waarop alle nummers geweldig zijn. Dit album is helaas geen uitzondering. Maar ik moet zeggen dat het wel bijzonder veel afwisseling biedt. En het is stukken beter dan de Beatles van de beginjaren. Hoogtepuntjes zijn While my guitar gently weeps van Harrison, Julia van Lennon en Blackbird van McCartney. Eervolle vermelding voor Helter Skelter, waarmee naar men zegt de heavy metal begonnen is. Maar ach, men zegt zoveel

Stevige pot Rock n Roll uit de jeugd van de boomers. Lekker uptempo. Verveelt geen moment.

De mannen zijn lekker pretentieus in hun bandnaam en titel van hun debuutalbum. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. De ene zanger (overigens de minste van de twee, beetje fout Brits geschreeuw, die andere zingt veel mooier) is zowaar lid van de fameuze 27 club. En desondanks hebben we hier in NL nog amper van deze gasten gehoord. Prima rock albumpje, ik hoor er wat Beatles in, Elton John, Eagles. Pluspunten voor de koebellen die er af en toe in zitten. "I gotta have more cowbell!". Leuk om te luisteren, maar hierna zal het voor ons weer in de vergetelheid raken.

Ik luister te weinig cuntry om dit echt goed op waarde te kunnen schatten. Wat maakt dit nu uitzonderlijk en waarom wordt dit blijkbaar in 1 adem genoemd met een aantal andere iconische country platen (die me net zo veel of weinig zeggen)? Het is altijd lekker om een steel guitar te horen en het zit verder prima in elkaar. Er lijkt me nog best wat variatie in te zitten, voor zover het genre dat toelaat. Ik heb me er prima mee vermaakt voor een keurige 3 sterren.

Ik kan altijd wel genieten van Ome Neil. Ik heb ook wel eens op de Neil Young archives rondgestruind: heerlijk scrollen door de tijdslijn en allerlei bonusmateriaal beluisteren. En dat terwijl ik mezelf niet eens als een groot fan beschouw, in de zin dat ik het dagelijks luister. Maar eens in de zoveel tijd zet ik wel een album van hem op. En ik heb het idee dat ik nog lang niet alles ken, zo uitgebreid is zijn oeuvre. Dit album komt uit de 70s en dat vind ik misschien wel zijn beste periode. Het haalt niet het niveau van een album als Harvest, maar het is superrelaxt, een soort folky bluesrock. Ik zet dit met groot plezier op 's ochtends op het werk. 4+ sterretjes, maar omdat ik weet dat er nog beter is, haalt het net geen 5 sterren.

Typisch punkgeluidje, redelijk braaf nog wel. Wat wel atypisch is, is dat de zanger van dit bandje wel degelijk kan zingen (al is zijn jaren 80 solohitje ook wel weer een soort van oorwurm), ipv een soort blaffen of gillen door een microfoon. En daarmee onderscheidt het zich toch wel degelijk van de tijdgenoten. Apart trouwens dat ze hun debuuthit, wat nog steeds een (underground) evergreen is, in eerste instantie niet op de debuutplaat hadden gezet. Alsof er geen plek meer was, terwijl het album krap een half uur duurt. Maar dat had ze waarschijnlijk street cred in de scene gekost, als ze een album langer dan een half uur hadden gemaakt.

Hele softe Kinks en Beatles meet Beach Boys. De koortjes en het pianootje of orgeltje maken het wel iets psychedelisch en hippie, maar het is verder eigenlijk allemaal wat te soft om echt te beklijven. Wat dat betreft hebben verschillende muzikanten van the Zombies later betere muziek opgenomen, al dat niet met hulp van anderen. Zanger Colin Blunstone kennen we met name van Old & Wise van Alan Parsons Project en toetsenist Rod Argent heeft een geweldig progrock nummer gemaakt met Hold your head up (van Argent).