Voor sommigen van ons staat er teveel rap of teveel (post)punk in de lijst. Ik heb datzelfde bij elke hippieband waar ik nog nooit van heb gehoord. Allemachtig, wat staat er veel van die meuk in waar je duidelijk een hele grote dikke J bij moet draaien of een of andere psychedelisch pilletje in je mik moet hebben gestopt. Je zou denken dat de boomers dit soort muziek massaal de top2000 in stemmen, maar vermoedelijk waren ze toen zo onder invloed van de middelen, dat ze vergeten zijn waar ze allemaal naar luisterden vroeger. Naar de muziek, het is veel te theatraal naar mijn zin. Een soort Kinks gedaan door Monty Python, of Monty Python gezongen door een mannelijke Joni Mitchell. En dan veel te vaak met zo'n irritante fluit er doorheen. Ik vraag me af of ze zichzelf serieus nemen of juist niet. Ik neem het in ieder geval niet serieus. Ik heb het halverwege afgezet. Ik denk dat die beeldschone dochter zichzelf vrijwillig zou verhangen toen ze dit gewauwel aan moest horen. Wat een flauwekul dit weer. Weg ermee.

Een dubbelalbum vol met Zappaesque flauwekul, ik heb hier al zo geen zin in. Ik ga een Muldertje pullen: van een paar nrs snel een halve minuut van luisteren of het wat is en daarna op 1 ster drukken. Meer woorden wil ik er ook niet aan vuil maken. Dit is simpelweg verschrikkelijk.

Disclaimer: dit is een rating voor Songs for the Deaf van QotSA. Waarom? Lees vooral verder. We kennen inmiddels de bizarre obsessie van de makers van deze snoblijst met debuutalbums. Debuutalbums zijn soort van heilig. Maar laat me dan bij dit album uitleggen, waarom dat niet terecht is. Overigens, vind ik dit helemaal geen slecht album, ik zou het prima een 4 kunnen geven. Maar dit is by far niet het beste album van QotSA. De kenners weten dat deze band voortkomt uit het roemruchte Kyuss, een soort grondlegger van de desert- en stonerrock. Als je die stroming in deze lijst wil hebben of dit QotSA-album ziet als een soort grondlegger, pak dan een album van Kyuss. De muziek van QotSA evolueert juist verder in een meer radiovriendelijk geluid en gaat via Rated R, door naar het hoogtepunt van Songs for the Deaf. Vervolgens worden er nog een paar prima albums gemaakt (die niet het niveau hebben van Songs for the Deaf) en inmiddels is er net weer een nieuw album uit. Als je dan slechts 1 album wil pakken van QotSA (ook daarover kunnen de meningen verschillen), dan zou dat voor de meeste mensen Songs for the Deaf zijn. Maar nee, deze snoblijst moet weer alleen het debuutalbum in de lijst zetten. Volstrekt onbegrijpelijk. Gelukkig is de muziek te lekker om er lang in te blijven en geef ik dus 5 sterren. Voor Songs of the Deaf.

Een krijsende kat klinkt nog beter

Eerlijk gezegd kijk ik niet zo uit naar dit album van Radiohead. Ik ben zoals eerder vermeld fan van de eerste albums en op een gegeven moment afgehaakt, omdat het mij allemaal te experimenteel werd. Op zich zullen er altijd wel een paar interessante nummers bij zitten, maar ik verwacht weer veel te veel moeilijkdoenerij en net niet lekker in het gehoor liggende snobmuziek. En dat is soms vermoeiend, daar heb je simpelweg niet altijd zin in. Nu ook weer, het begint al gelijk met een gemaakt beatje, wat niet lekker klinkt. Geen drummer die lekker los mag gaan op de drums of een funky sound neer mag zetten. Nee, het moet weer klinken alsof ze wat emmers op zijn kop hebben gezet en de drumstok vervangen is door een bezem. En was dat maar zo, dan zat er nog iets origineels in, maar het komt natuurlijk uit een computer. Ik hoor wel dat er verder best een paar aardige nummers op staan, maar ik heb hier vandaag gewoon allemaal geen zin in, in die interessantdoenerij. Ik heb vaak genoeg allerlei bonuspt uitgedeeld, maar vandaag ben ik een zure man. Radiohead is gestopt na OK Computer en de rest hadden we wat mij betreft allemaal niet hoeven horen.

Een krijsende kat klinkt nog beter

Zondagochtendmuziek. Voor jazz is het nog best relaxed, niet zo zenuwachtig.

Lekker bluesy

Eigenlijk zijn alle riffjes al een keer gedaan door Black Sabbath

Vermakelijke teksten op een blij pianootje

Vrolijke festivalmuziek

Niks mis mee, maar het verbleekt bij albums als born to run en darkness on the edge of town

De beste nummers doen me een beetje denken aan Lynyrd Skynyrd, andere nummers zijn gewoon 13 in een dozijn 70s rock. Luistert prima weg

Toch wel knap dat ze die valse zang van de zangeres zo laten klinken alsof het erbij hoort. Ongelooflijke Ven muziek :-P

Dit is toch meer een beetje ghetto'tje spelen. Zou KKK dan ook voor kaaskopkut staan? Voor Roel: dit zijn Osdorp Posse referenties :-P

Half uur durende lsd trip van een fransoos met een synthesizer onder zijn vingers

Het is een weekje van 3en. Ook dit luistert best prima weg. Ik vind wel de wat snellere nummers leuker. Dan is het prima muziek voor on the road

De tijd van de gitaargoden. Toen Rod Stewart nog rock n roll was. Bluesrock voor boomers.

Heerlijke basloopjes, schurende gitaarriffs van Tom Morello en opzwepende zang/rap van Zach de la Rocha. Wat een bak energie. Heerlijk!

Dan gaat het nummer "Disney girls" over het drugsgebruik onder jongeren. En dan maken ze vervolgens een nummer over een dag uit het leven van een boom. Een boom! Met takken!

Er moest ook een plaatje voor generatie Z in. Billie Eilish was al gevraagd voor een James Bond film, dus kwam de keuze op Lorde. Leuk voor haar

Er zijn zoveel betere platen uitgebracht in de 90s, dat het niet zo gek is dat ik deze nooit heb gedownload in die tijd. De hitjes ken ik uiteraard wel en die zijn prima.

1990, dus dan denk je, dat kennen we allemaal wel. Maar ik had dus echt nog nooit van deze band gehoord en dan ken ik nog best veel obscure 80s crap. Klinkt als een soort dromerige en zweverige Pretenders. Ach, ik kan het toch nog best uitzitten eigenlijk, zit niet slecht in elkaar verder.

1001 dingen die je gedaan moet hebben, voor je de pijp uit gaat: een foto maken bij dit zebrapad. Check

Hoe is het mogelijk, weer een album uit de 90s waar ik nog nooit van gehoord had. Als ik zo wat dingen erover opzoek, is het een min of meer in de vergetelheid geraakt album. De zanger is bekend van Husker Du en dat is een soort van cultklassieker qua band. Zo'n aparte naam blijft ook weer beter hangen dan Sugar natuurlijk. En bovendien is die muziek veel beter, al is het wel minder toegankelijk dan deze poprockliedjes. Zitten wel een paar verborgen pareltjes tussen denk ik. Ik ga het vaker luisteren. Tot nu toe een prima 3, maar vanwege Husker Du krijgt het bonuspunten. Ik moet wel even pochen met mijn obscure muziekkennis natuurlijk na die rant van Eric over the Beatles. :-P

Onsamenhangende muur van geluid. Niet alles met de versterkers op standje 11 is meteen ook goed

Het album begint met gejengel bij een kampvuur, als een krijsende Joni. Maar vervolgens gaat het over in heerlijke psychedelische bluesy nummers. Overigens eindigt het dan weer als een slechte trip.

Een van de favoriete bands van mijn hardrockende oom. Spijkerbroek, houthakkershemd, lange haren, shaggie draaien, pijpje pils. Had altijd een mooie uitgebreide platenkast waar ik als klein jochie nog wel eens door wilde snuffelen. Jethro Tull haalde ik er nooit uit overigens

Ik had altijd de regel dat als ik iets vaker dan 3x had doorgezappt als het langskwam op de mp3-shuffle in winamp, dan gooide ik die muziek in de digitale prullenbak. Er is natuurlijk altijd wel een keer muziek waar je niet voor in de stemming bent, maar de meeste muziek doorstaat die test wel. Joni Mitchell niet bijvoorbeeld. Dit hangt er om

Een soort cultvariant van Talking Heads, die extra krankzinnig zijn geworden. Het geluid klinkt ook alsof ze door een kussen heen aan het spelen zijn. Dat zou Joni ook eens moeten doen. Er moest blijkbaar weer een afspiegeling van de tijdsgeest bij, maar er is gewoon een reden dat niemand ooit meer van deze pannenkoeken gehoord heeft. Het is simpelweg bagger. Ik heb het na een paar nummers afgezet, verschrikkelijk.

Sjors heeft een van de beste stemmen die we ooit gehoord hebben. Maar of hij maakte er veel te blije wham muziek mee, of depressieve ballads. Vervolgens weer een jazzy crooner song, dat ik zowaar het beste vind klinken. Het ene nr is beter dan het andere in ieder geval en het gaat alle kanten op muzikaal gezien, wat het wel interessant maakt om te luisteren. Maar of ik het vaker op ga zetten betwijfel ik Iconischer voor mij zijn dont let the sun go down met elten jon en somebody to love met queen op het freddie tribute concert.

Hadden we gisteren zijn makker Sjors, nu Sir Elten Jon zelf. Tot grote vreugde van de oude buurvrouw van Dunnen. Ik kende uiteraard alleen de hit Tiny Dancer. Maar er staan echt hele dikke prima tracks op, die zo op een bluesy of progrock album hadden gekund.

Iconische plaat van Bruce. Het swingt, het rockt, het ontroert. Van voor tot achter een top album, dat absoluut hoort in een lijstje met albums die je ooit gehoord moet hebben.

Tja, ABBA zal nooit in mijn persoonlijke toplijstjes komen. Maar er staan wel een paar krakers van hits op dit album. Toch klinkt dit veel gedateerder dan albums uit de 70s die we vorige week hadden, zoals de Boss en Elton. Meer dan 2 sterretjes kan ik er dan ook niet voor geven.

Ik dacht dit wordt weer zo'n typisch snobistisch plaatje, maar het swingt lekker en sam cooke heeft een dijk van een stem. Muziek die je vrolijk stemt, een uitstekende opkikker!

Er passeren nogal wat grootheden zo de laatste week met George, Elton, Bruce en Sam. Nu Aretha. Je hoort wel de grootsheid van haar stem, maar voor de verhalen achter de muziek zou ik toch een goede docu erover moeten bekijken om het misschien beter te kunnen begrijpen. Het is nu niet helemaal mijn verhaal als geprivileerde witte man. Maar zingen kon ze

De hoogtijdagen van Bowie liggen al ver achter hem en toch blijft de beste man muziek maken, letterlijk tot aan zijn dood. Dat valt te prijzen, al staan de meeste albums in de schaduw van zijn eerdere werk. Ik zie niet helemaal in waarom dit album dan ook in de 1001 lijst zou moeten, alsof er niet genoeg van Bowie in staat. Verder een degelijk album moet ik zeggen, met afwisselende songs. Heb me er toch prima mee vermaakt.

Dit doet me denken aan dat je in het caribisch gebied op een zonnig eiland zit en in de kroeg blijkt iedereen een instrument meegenomen te hebben. Een emmer doet dienst als trommel, er is een koebel en achter de toeters en bellen staat nog iemand een potlood over een rasp te halen. Hierbij gaan de voetjes wel van de vloer

Prince is zo'n artiest die door de snobs wordt gezien als een van de beste muzikanten aller tijden. Lekker 150 euro voor betalen op North Sea Jazz om daarna te kunnen vertellen aan iedereen dat je erbij was. Ik vind het zwaar overschat allemaal. De hitjes zijn wel aardig, maar verder is het bombastische aanstellerij.

Slaapverwekkend saai. Af en toe schrik je wakker doordat er ineens zowaar muziek wordt gemaakt, maar vervolgens val je weer in slaap. Om op het eind nog een preek toe te krijgen. Hij had lekker op zijn houten kistje op de hoek van het park moeten blijven staan oreren.

Een album uit een periode waar ik vrij veel muziek van ken. En toch heb ik The Flaming Lips nooit veel geluisterd. Het trekt me niet. Saaie zweverige rocknummers. Ik zeg bewust nummers, omdat ik het niet echt liedjes vind. En dan hou ik toch meer van liedjes denk ik. Ik mis hier een bepaald meezinggehalte (of meeschreeuw desnoods)

Het is me het weekje wel. We krijgen het goed te verduren met semi-obscure, zweverige snob- en/of boomermuziek. Ik denk vol weemoed terug aan de weken van Sjors/Elten/Broes en Sam/Aretha/David.

Loungemuziek, dat was helemaal hip rond het millennium. Wie weet als een tiener dit over 40 jaar luistert, dat hij hier net zo veel van begrijpt als ik nu van sommige psychedelische hipstermuziek van de boomers. Maar ik kan hier prima van genieten, lekker chill. Al is All I Need een beetje een oorwurm.

Ik ben niet zo'n grote fan van Elvis Costello, geen idee waarom. De muziek is niet per se slecht, maar ik heb altijd de neiging om het uit te zetten. Misschien is het zijn zeikerige stem ofzo. In combinatie met de overdreven aangezette muziek. Ik kan er moeilijk naar luisteren.

Jazzy en bluesy poprock dat prima als intermezzomuziek bij van die tv comedy shows past als Home Improvement. Ik vind dit dus superrelaxed. Ga dit zeker vaker opzetten tijdens het werk.

Klassieker van een stel boze jongens. De samples tussendoor maken het zeker de moeite waard. Over de teksten zullen we het maar niet hebben. Toch heeft dit mede de 90s hiphop bepaald. 3,5 ster, maar ik ben in een goede bui. 4 stuks

Je kan wel horen waar de Stones de mosterd hebben gehaald, maar je hoort ze hier ook zoeken naar een eigen identiteit. Op sommige nummers lukt dat en op andere wat minder. Er zitten ouderwetse eenvoudige blues nummers tussen (dan vind ik hun latere bluesy rock beter, zoals op Exile on Main St), er zitten simpele beatnummertjes tussen (laat dat lekker over aan de Beatles) en er staan een paar klassieke Stones nummers op. Die laatste zijn dan toch de beste nummers van de plaat.

Lekker vaag met fijne basloopjes en de rauwe stem van Lou Reed, doorleefd van het coke snuiven met Bowie en Iggy. Conceptalbums zijn vaak een beproeving voor het oor en voor velen zal dit wellicht ook zo voelen, maar dit bevalt me wel.

Er zijn 2 albums die ik de afgelopen jaren veelvuldig heb gehoord als ik op het werk arriveer in de vroege ochtend. De eerste is een liveconcert van Volbeat en de ander is dit album (of het concert) van Metallica. Mijn broertje vindt dat nogal relaxt om de ochtend mee op te starten. Op vrijdagmiddag gaat er dan vaak genoeg foute NLtalige muziek aan, helaas. Doe mij dan dit maar.

Een van mijn favoriete albums van de 00s. Fijne basloopjes, geinige gitaarriffjes, karakteristieke zang (zonder op Elvis Costello te lijken).

Ik denk dat het in hun tijd enorm grappig was om deze plaat te maken. Tegenwoordig is alles natuurlijk zo enorm gecommercialiseerd, dat het standaard is dat artiesten middelmatige handelswaar aanprijzen. Wel jammer dat die youtube-blocker de reclames er niet tussen uit haalt. :-P

Een iconisch album dat ik gek genoeg nog nooit geluisterd had. Met de typerende mondharmonica en de typerende "woooooaaaaaa" uithalen van Dylan. Die man kan eigenlijk echt niet zingen. Maar het zijn wel uitermate goede liedjes. Met veel plezier geluisterd. Behoort met recht in de 1001 lijst, net als the Strokes.

Door die wall of sound worden alle oorwurmen dwars door je trommelvliezen heen gestampt. Afschuwelijk

Iconisch album met nog iconischer hoes. Opent met de grootste hit en misschien ook wel het beste nummer. Prima deuntjes, lekker uptempo, best veel afwisseling, weinig punk. Dat laatste is misschien maar goed ook, zo wordt het volwassen muziek.

Wazige mix van Bowie, Beach Boys en Joy Division. Het voelt allemaal vrij experimenteel aan en experimenten mislukken vaker dan dat ze lukken. Net als de nummers op dit album. Een enkele uitschieter daargelaten (de nummers met de dikste gitaren) mag dit album in de prullenbak.

Vrolijke aanstekelijke jazzy feestmuziek. Ik twijfel tussen 3 of 4 sterren, maar omdat ik positief verrast ben, rond ik het af naar boven.

Dit is van die muziek die Dolf Jansen bij de top2000 a gogo komt aanprijzen als iets wat voor hem absoluut op nummer 1 hoort te staan. En dan met wat aanstellerige verhalen erbij uit de grote stad hoe ongelooflijk muzikaal en geniaal dit wel niet is. Matthijs van Nieuwkerk die heel aandachtig knikt en er een ernstig gezicht bij trekt. Typische muziek voor theaterpubliek. Het moet dus heel rustig en kalmerend zijn, en zo begint het ook wel enigszins, maar na een tijdje word ik hier juist heel agressief van. Het kabbelt en jengelt ook maar voort. Echt moeite om dit af te luisteren. Omdat er toch nog 1 of 2 aardige nummers tussen zitten, geef ik het voor de moeite nog 2 sterren. Onwijs agressief van!

Een van de beste albums aller tijden als je het mij vraagt. Als ik 10 albums mee mag nemen naar een onbewoond eiland, dan zit deze daar absoluut bij. De groove die in dit album zit, met name in de eerste aantal nummers, geeft je continu energie. Er is ook plek voor adempauze. En rockende ballads zitten er ook in. Simpelweg geniaal. Makkelijkste 5 sterren die ik hier weggeef

Blijkbaar een van de grondleggers van de new wave punkrock en traden op in de CBGBs, wat ik dan weer vnl ken van NY hardcore bands uit de late 80s en 90s. Wel leuk om hier kennis van te nemen. Talking Heads meet the Strokes. In het begin vond ik het iets te wazig, maar afgezien van de typische new wave zang, zit het muzikaal wel lekker in elkaar.

Alsof je in de kroeg van Bolle Jan komt, waar de plaatselijke Billy Joel achter de piano heeft plaatsgenomen en Andre Hazes het smartlappenregister heeft opengetrokken. Ik vat er een pint Oranjeboom bij

Op het moment dat je een album als dit voorgeschoteld krijgt, ga je pas de wikipedia pagina's induiken. Blijkt dus dat ze eigenlijk alleen dit album hebben gemaakt. Een uurtje muziek. Waarvan ook nog een gedeelte uit covers en een ellenlange intro/outro bestaat. En toch herinneren we ons allemaal de sound, die voor een groot deel de 80s samenvat. Bombastische bassen, synths, vol galm, tikje aangezet allemaal, powerballads. Soms iets teveel van het goede (en passant verkrachten ze Bruce nog even), maar soms ook briljant (Two Tribes en toch ook the Power of Love). Gemiddeld genomen 3 vd 5 sterren.

Ik luister deze direct na Frankie Goes To Hollywood, maar dan is het toch wel wat veel van het goede met al dat wazige 80s new wave gedoe. Wat ik wel een mooie docu vond over de tijd van de New Romantics (dit soort muziek rond 1980) was Blitzed! Muziekdocus, fan van! Deze muziek, wat minder.

Prima rock uit de Seattle hoek. Veel kruisbestuivingen tussen bands daar. Wel apart dat dit album is uitgekozen en het album met hun best selling hitje dan weer niet. Maar ik heb het allebei nooit echt goed geluisterd. Sneeuwden een beetje onder in al het grungegeweld van hun collega's waarschijnlijk. Luistert prima weg, 3.5 ster.

Zuchtend en steunend fluistert Bjork je in slaap. De plaat moet er ook zo van zuchten en steunen dat ie zelfs regelmatig overslaat. Haperende triphop uit een muziekdoosje. Het gaat mij te traag om lang boeiend te blijven.

Typische Dieleman muziek. Maar ik verbaasde me hoeveel nummers ik er van ken. Het is wat ambient soms net als Bjork, maar met veel meer tempo en lekkere samples. Minder gejengel. Fijne luisterplaat, sfeervol, re-laxed!

Psychedelische funk. Het is 1 grote jamsessie, maar de basis van bas en drums staat als een huis wat mij betreft, waar de rest lekker omheen kan improviseren en experimenteren. Vanaf minuut 37 raken ze alleen het spoor bijster. De drugs kickt in en wordt het veel te experimenteel naar mijn smaak, daar mist alle ritme in. Daar past meer de term kosmisch bij. Op een gegeven moment doet die zanger minutenlang een soort walvis in de oceaan na. Lachwekkend. Het 2e gedeelte is een absolute 1, niemand kan met droge ogen beweren dat dat geniale muziek is. Maar het 1e gedeelte doet helemaal niemand kwaad. Eric heeft deel 2 al gerate, doe ik het 1e deel wel. Toch 3 sterretjes. TL:DR: zet de plaat af na 37 minuten, tenzij je aan de LSD zit.

Wederom een van de meest iconische platenhoezen aller tijden. Maar daar is het ons niet om te doen natuurlijk, al is een mooi verhaal of een mooie hoes bij een album altijd leuk meegenomen. Maar het gaat ons om de muziek natuurlijk. En dat is classic Pink Floyd, uitermate sfeervol met de huilende gitaren en het zoetgevooisde stemgeluid van David Gilmour. Of het de allerbeste Pink Floyd is, daar valt over te twisten, maar voor mij nog altijd genoeg voor 5 sterretjes.

Hele chille rustgevende folkmuziek. Je moet er misschien wel voor in de stemming zijn, maar ik heb een dag waarop ik vrij veel tolereer blijkbaar.

Botergeile slaapkamermuziek. Het is eigenlijk allemaal veel te overdreven en zoet, maar toch word je er wel blij van. En dat kan ik van veel andere albums niet zeggen.

Vrij rustige singer-songwriter muziek. Haar stem doet me denken aan een kruising tussen Christine McVie en Norah Jones, ook de jazzy invloeden die het duidelijk heeft. Met nog een ABBAesque nummer erbij is dit wellicht meer wat voor Roel. Maar ondanks dat het allemaal wat traag is, zit het muzikaal prima in elkaar. Het stoort nergens echt, het overdrijft niet, het is net niet aanstellerig. Bovendien zorgt haar wonderschone stem er wel voor dat ik het fijn vind om te luisteren. Ik ben positief ingesteld en geef het gewoon 4 sterretjes

Heerlijke plaat van The Doors. Bluesy gitaarriffjes, zenuwachtig pianootje af en toe, geweldige ritmesectie die het geheel begeleidt. Poetische zang van Mr Mojo Risin eroverheen. Classic.

Wel interessant om dit te luisteren. Je hoort nog de jaren 70 en 80 synthesizer invloeden van de Mike Oldfield en Jean Michel Jarre, maar ook de house van de jaren 90 die hier op voortborduurt. Het is niet iets wat ik veel vaker op zou zetten, maar het stoort me totaal niet terwijl ik aan het werk ben. Prima achtergrondmuziek.

De mix klinkt een beetje hol, alsof hij in de badkamer aan het opnemen is. Verder wel prima bluesy werk van een oude man, maar ik vraag me dan wel af als dit door Johnny Jansen uit Tietjerkstradeel was opgenomen of het dan ook de legendary status had gekregen. Aan de andere kant is, zoals vaker bij Dylan, het bekendste nummer van de plaat bekend geworden door een cover van een andere artiest, die het uiteraard veel beter deed dan ome Bob zelf. Toch wel weer lekker weggeluisterd, wederom 3,5 ster. Ik mis de halve sterretjes.

Voordat er Muse was en Coldplay, had je Radiohead. Een van hun betere albums, toen ze nog gewoon muziek maakten ipv elektronische foefjes. De typische stem van Thom Yorke is uiteraard altijd al aanwezig geweest, maar verder wordt dit gewoon nog doorspekt met zowel lieflijke als scheurende gitaren van Johnny Greenwood. Makkelijk 5je vandaag.

Tango met een hip beatje eronder. Mr Oizo meets Air meets Carel Kraayenhof. Maxima keurt het goed. "O, op deze plaatje kan ik de hele nacht wel dansen!"

Het is net als met de top2000: recente nummers of albums moeten nog maar bewijzen dat ze enige eeuwigheidswaarde bevatten. Het is allemaal best hippe zang op een hippe beat en het luistert op zich prima weg, al wordt het op het eind toe wat pretentieuze eentonige aandachtstrekkerij, maar wat vinden we hier over pakweg 10 of 20 jaar van? Maar afgezien daarvan, het is wel weer iets waar ik nog nooit van had gehoord. Nu dus wel, dankzij de 1001.

1001 gitaarsolo's in 1 album gepropt, op een achtergrond van distorted riffs en rauwe thrash metal drums. Over de zang moeten we verder maar niet praten en om de teksten zal het vermoedelijk ook niet gaan. Ik luister dit soort muziek met name voor de gitaren. En die gaan helemaal los. Ik had toevallig pas geleden dit album opgezet, omdat maat André dit als huiswerk kreeg. Dus ik heb nu het integrale live concert uit 2010 opgezet. Potdikkie, die mannen kunnen wel een potje spelen hoor.

Allememaggies! Iconische piano-intro, die iedereen van onze leeftijd (in NL althans) herkent als de muziek van Bassie & Adriaan (in het buitenland bekender van the Exorcist blijkbaar). Verder stroomt het als een kabbelend beekje voort met al dan niet interessante gitaarpartijen en synths. Alleen al voor het jeugdsentiment verdient deze plaat een paar sterretjes, maar het is niet iets wat ik regelmatig zal opzetten.

Typische vunzige depri 80s sound. Wel met het herkenbare basgeluid van New Order. Vroeger vond ik dit soort muziek verschrikkelijk, maar ik kan die jaren 80 toch steeds beter waarderen. En ook al is het sfeertje depri, ik word er toch wel enigszins vrolijk van. Met plezier geluisterd.

Deel 1 is een verzameling oorwurmen, die ik naarmate ik ouder word (en de jaren 80 meer ga waarderen) beter kan hebben dan vroeger. Deel 2 is luisteren naar bezwerende hymnes van een toverkol die rond haar heksenketel danst op een verlaten strand in het noorden van Ierland.

Ik waan me in Thatcheriaans Engeland na de overkill aan britpoep 80s zo deze week. Gooi er dan ook nog een zeurderige stem tegenaan en ik ga er spontaan van demonstreren. Of een eilandengroep voor de kust van Argentinie bestormen. Echt heel slecht is het niet, huismerk Tears for Fears, maar ik voel op dit moment een enorme behoefte om even iets totaal anders dan 80s op te zetten.

De punk zit hem meer in de bandnaam en de schijtlollige artiestennamen, dan in de muziek zelf. Want net als de Clash is het allemaal best netjes en zijn de ruwe randjes er wel wat af. En dat maakt het juist des te aangenamer om te luisteren in plaats van dat je een bak onsamenhangende herrie voor je plaat krijgt, waarbij de instrumenten vaker kapot gaan dan dat ze bespeeld worden. Maar niets van dat alles dus, een vrij braaf punkbandje.

Heerlijke rockplaat voor de vrijdag waarbij 70s songs in een vers (al dan niet versleten) 90s jasje worden gestoken. Opgenomen in een soort oude garage klinkt het, maar daardoor lijkt het ook alsof je er live bij staat. Past lekker bij de garage rock dat het album is, compromisloos, beetje vuig. 3 akkoorden en meebleren met "why do I keep fucking up", als een tweede "keep on rockin in the free world" (niet gek uit dezelfde periode).

Vrij gedateerde crossover tussen rock en house. Ik snap dat het in de 1001 hoort, want een album als dit past echt perfect in een bepaald tijdsbeeld. Het voert me direct terug naar de early 90s namelijk. Maar zoals ik al zei, het voelt ook flink gedateerd aan, het is absoluut niet tijdloos. De pianodeuntjes en geluidseffectjes worden ook door Charlie Lownoise en Mental Theo gebruikt. Is dat dan een slecht teken? Niet per se, want ik heb het toch wel met plezier geluisterd, al verzanden sommige nummers wat in onduidelijk wazig geexperimenteer. Zo wordt het meer het brave Britse broertje van Trent Reznor.

Clash tussen the Clash en the Cure, maar dan eigenlijk allebei net niet. We krijgen wel veel van die 80s new wave post punk britpoep voor onze kiezen de laatste tijd. Het is dat er een weekend tussen zat, anders had ik dit uit irritatie weer een ster lager gegeven dan ik het eigenlijk waard vind. Under a killing moon is misschien wel het be(kend)ste nummer van ze, maar ja, dat staat op het 4e album en niet hierop. Toch 3 sterretjes: luisterbaar maar geen onuitwisbare indruk.

Plunderhouse. Oftewel, house (lounge in dit geval meer) waarbij je bijna uitsluitend gebruik maakt van samples. Weer wat geleerd. Beter goed gejat, dan slecht bedacht. Het is één grote mix van samples, maar je bent continu aan het luisteren of je dingen herkent. Het belangrijkste is dat het lekker vrolijk is en dat is zeker na de depri 80s van de afgelopen weken een absolute verademing.

Een van de ultieme iconische jaren 80 platen. Het heeft vrijwel alles waar we zo'n hekel aan hebben: drumcomputers, gare synths, experimentele basloopjes, lang uitgesponnen "powerballads". Maar ook de waanzinnige stem van Sjors. En die stem draagt elk nummer met verve.

De dag nadat Burt Bacharach de pijp aan Maarten heeft gegeven, krijgen we blue eyed soul met een nummertje van Burt zelf erop. Het heeft zo moeten zijn.

The Killers vonden na 1 plaat uitgebracht te hebben, dat ze al headliner op een festival als Lowlands moesten zijn. Amper een handvol bescheiden hitjes op zak en meneer Flowers stond op het podium als een soort megalomane superster. Ik was er niet zo van onder de indruk. Maar nu 20 jaar later zijn die bescheiden hitjes van het eerste albums uitgegroeid tot absolute evergreens en een nummer als Mr. Brightside mag zich rekenen tot een van mijn persoonlijke favorieten. Jammer dat de kwaliteit zich niet echt doorzette, alleen het 2e album is nog top, daarna kwijnt het weg in verschrikkelijke jaren 80 wave. Maar we beoordelen hier slechts het eerste album en dat is simpelweg wereldklasse.

In de 90s was je of een Blur fan of een Oasis fan, een soort revival van de Beatles vs de Stones. Ik was voor Oasis, dus heb nooit echt goed naar Blur geluisterd. Maar dit is best wel een lekker uptempo album, flinke gitaren er in zowaar. Prima popmuziek uit de 90s zo.

Jonge honden onder leiding van Alex Turner met hun debuutplaat vol aanstekelijke en opzwepende rock n roll nummers. Groot geworden via MySpace (uit de tijd dat Hyves nog groot was enzo), een soort huismerk Spotify. Een van de grote festivalhits in de zeroes. Heerlijke plaat. Haters gonna hate, looking at you Eric :-P

Rauwe rock & roll. Ik ken het nummer Kick out the jams, als cover van Presidents of the USA. Die waren lekker vrolijk, maar de jongens van MC5 zijn vnl heel boos lijkt het wel. Alsof alle frustraties er uitgespeeld moeten worden. Iets te gruizig allemaal, het klinkt zoals hoe die Ballroom er nu uitziet (check die foto op de wiki). Zo heeft MC5 het achtergelaten in 1969 waarschijnlijk.

Fijne gevarieerde plaat met zowel uptempo beatnummers (een soort kruising tussen de Beatles en de Stones) als rustige bluesrock (Neil Young meets Steppenwolf). En uiteindelijk is het gewoon vintage Tom Petty.

Festivalmuziek voor getormenteerde alto-meisjes uit de 90s, met hun Dr Martens. De grunge versie van Bjork. Voor mij iets te wazig allemaal, het rockt wel lekker af en toe, maar dan moet ze er toch weer een afwijkend moeilijk ritme in gooien zodat het niet lekker loopt, maar stotterend en haperend. Uiteindelijk zit het toch best aardig in elkaar, ik heb niet de neiging gehad het uit te zetten, maar zou best nog een plaatje van haar op kunnen zetten. Dus 3 sterretjes toch wel weer waard.

Ik vond het meer muziek voor een soundtrack van een film of een tv serie. Blijkt dat die beste man inderdaad heel veel soundtracks op zijn naam heeft. We hebben al eerder een album van Newman gehad, dat paste prima in de categorie schijtlollige teksten op de piano. Dit is wat ingetogener. Doe mij dan toch maar de schijtlollige versie. Dit vond ik maar saai. 2 sterren voor de moeite

Het enige schijtlollige aan deze plaat is wederom de albumcover. Verder staan er prima Who tracks op. Al klinkt alles wel wat gedateerd, als een soort rockende Beatles, met dezelfde holle drums en af en toe een verdwaalde toeter. Maar de hitjes staan als een huis, of in dit geval een stuk beton.

Dromerig inderdaad. Ik kan best een nummertje hebben en het is allemaal niet slecht, maar ik vind het moeilijk om hier heel lang geconcentreerd bij te blijven.

Vintage vanilla Dylan, je moet er van houden. Goede liedjes, zoals altijd beter vertolkt door iemand anders dan een nasaal uithalende mondharmonicaspeler.

Wilco is typisch zo'n bandje dat favoriet is van een groep muziekliefhebbers, waar ik niet toe behoor. Ik luisterde destijds naar 1001 andere albums. Maar ik geef het nu weer een kans op een koude zonnige ochtend in de lente en ik begin het wel te begrijpen. Het gaat van rustige gitaar- of banjomuziek al dan niet met een begeleidende mondharmonica, tot wat "ruiger" als een soort Joe Jackson meets Counting Crows. Overigens wil ik de stelling wel aan, dat een dubbelaar nooit beter is dan een enkel album. Bij het merendeel is het niet moeilijk om de helft te schrappen om tot een beter album te komen. Just kill your darlings.

Twee albums van Wilco achter elkaar, wellicht een beetje overkill, maar zo krijgen we wel goed kans om ze te vergelijken. Ik vond op Being There juist de akoestische liedjes het beste en op dit album staat juist wat meer rock met rare geluidjes. Being There was een 3+ at best, dit een 3-.

Hij zit weer op het dak, waarop hij elk jaar wel weer een keer zit. Met zijn gitaar, zestien sigaretten, een zee van tijd. First Helmerstreet downstairs. Album uit een tijd dat je nog gewoon een album kon maken met superrustige countrypop-achtige singer-songwriter muziek a la James Taylor. Stem doet me denken aan Douwe Bob, mondharmonica aan Bob Dylan, geluid aan James Taylor. Zolderkamergemijmer van een boomer. Ach ja, als je er eenmaal in zit, dan is het toch wel prima moet ik zeggen. Maar wederom een doorsnee 3tje.

Het voelt totaal niet als een album als geheel, maar meer als een verzameling losse flodders bij elkaar. Er staan dan natuurlijk wel 2 kneiters van hits op en die maken het nog wel enigszins de moeite waard. Maar ondanks dat ik in een week vol 3en zit, kan ik hier zelfs geen magere 3 voor geven. Totaal nietszeggend album.

Sfeervolle jazzy plaat met de zoete stem van Norah Jones. Typisch album wat je vader destijds op zondagochtend opzette, omdat het eigenlijk gewoon niemand kwaad deed. Ik moet helaas wel de vergelijking maken met Caro Emerald, aangezien het wel een trucje is dat ze de hele tijd doet met haar stem. Waar ik me bij Caro gigantisch ga storen aan dat trucje, hou ik dit gelukkig een stuk langer vol. Wat mij betreft had er iets meer afwisseling in mogen zitten, met name qua tempo.

Soort voorloper van glamrock en punkpop. Verder een verkrachte Dylan, wannabe Beatles en een imitatie Bowie. Dan weer huismerk Led Zeppelin. De rest van de band gilt als een soort Bee Gees in het achtergrondkoor. Ze hebben vast ook een hele foute kerstplaat gemaakt. Wat een verschrikkelijke zeikstem(men), slechte kwaliteit opname en simpelweg wazige kutmuziek. Een 1 is voorbehouden aan ultieme klotemuziek, daar zit het niet ver vanaf, maar meer dan een magere 2 kan ik het nu niet geven. Misschien moet ik er eerst een goede docu over zien, voordat ik het kan gaan waarderen.

Wederom een fijne rock n roll plaat van Elten Jon. De dubbelaar verveelde niet en het tempo blijft er lekker in zitten. Aangezien het ietwat gedateerd aanvoelt wel en het voor mij niet de wow-factor heeft, blijft het steken op 4 sterretjes. Maar ik zou het met alle plezier nog een keer aanzetten.

Beetje wazig album door al dat geexperimenteer. Gave nummers als the Rip (Daft Punk meets Kate Bush) en Machine Gun (filmmuziek voor de volgende Terminator) worden afgewisseld met raregeluidentracks. Maar waar is die relaxte triphop gebleven? Toch heb ik het wel met interesse geluisterd

Fijn genre, dat triphop. Maar ik blijf het gewoon ongelooflijk vinden dat mezzanine niet in de 1001-lijst staat. Nota bene het beste triphop album aller tijden, by far. Waanzin.

Heerlijke relaxte beat, waardoor de muziek lekker zomers doorkabbelt. De skits hadden van mij niet gehoeven, die onderbreken de flow (al dan niet bewust). Ik heb niet heel goed naar de teksten geluisterd, maar het voelt allemaal niet als die hersenloze gangsterrap, maar meer als de chille hip hop als tribe called quest enzo.

Verrek, ik heb het net nog over a Tribe Called Quest. Zoals bij andere hiphop, luister ik niet zo naar de teksten. Maar meer naar de flow van de beat en de rap. En dat is de Tribe wel toevertrouwd. Stuk beter weer dan de Fugees, maar ik vind het toch net niet goed genoeg voor 5 sterretjes denk ik

Heerlijk als meerdere goede muzikanten bij elkaar komen om fijne muziek te maken. Funky drummer, pulserende basloopjes, scheurende riffs van Dave Navarro en het karakteristieke stemgeluid van de broer van Will Farrell. Met funky grunge en sferische postrock tot gevolg. Al had in het tweede gedeelte wat meer uptempo funky grunge mogen zitten.

Dit album doet me denken aan de studentenfeestjes in de jaren 90, toen dit nummer nog steeds een dansfavoriet was. In de K-sjot, een zompige Utrechtse werfkelder, waar het nog ouderwets stonk naar bier en het blauw stond van de sigarettenrook. En de volgende dag je kleren dus nog steeds stonken naar bier, zweet en sigaretten. Dan kon je nog een keer nagenieten van het feestje. Katers bestonden niet: de dagen waarop je kon zuipen en zonder kater wakker worden waren toen nog niet op. Die goeie ouwe tijd. Ik pink een traantje weg. Over de muziek: veel toeters en bellen, pianootjes en violen. Op zich wel lekker uptempo, zelfs de ballads zijn wat sneller dan we gewend zijn. Die typerende Britse 70s/80s zeikstem wordt op een gegeven moment net zo'n oorwurm als Come on Eileen. Maar het album als geheel valt me niet eens tegen. Al klinkt het wel ietwat gedateerd.

Commerciele versie van nu-metal, doet me denken aan Hoobastank ofzo. Waarmee me dus opvalt dat Deftones bijvoorbeeld niet in de 1001 lijst staat. Terwijl die in het genre met White Pony een absolute klassieker hebben afgeleverd, die veel meer invloed heeft gehad (en misschien nog niet eens de beste Deftones plaat is, maar daar verschillen de meningen van de fans over denk ik). Ik kan hier prima naar luisteren hoor, maar Incubus is altijd zo'n band geweest die nooit hoog in de lijstjes kwam, omdat er in het genre zoveel betere bands zijn. Ik heb ze denk ik zelfs een (aantal) keer live gezien, maar nooit als hoofdact, altijd in het voorprogramma, van bijv Pearl Jam ofzo. Dat geeft al aan wat hun status is: voorprogramma. Toch 3,5 ster

Fijne sfeervolle plaat. In de zeroes heb ik menig festival bezocht en veel nieuwe muziek leren kennen. En toch is deze band me nooit opgevallen. Het "hitje" ken ik wel, maar wist niet van welke band het was. Of het een notering verdient in de 1001 albums die je geluisterd moet hebben ...

Ik ben nooit een grote fan geweest van Muse. Maar als je je eenmaal niet meer stoort aan de ademstoten van Matthew Bellamy, kun je gewoon genieten van de bombastische gitaarpartijen en elektronica. Een van de weinige platen waarop alleen maar goede nummers staan. Moderne Queen. Ik moet het toch weer vaker opzetten. 5 sterren zeker waard

Jazzy crooner, afgewisseld met vrolijke latin. Begeleid door orkestmuziek dat zo bij een zwart wit kerstfilm kan. Het doet me ook denken aan dat je bij een gedistingeerd restaurant gaat dineren in de jaren 50, waar iemand staat op te treden tijdens het hoofdmaal. Ik moet zeggen, het is eigenlijk best wel ok. Uiteraard behoorlijk gedateerd. En een album van meer dan 3 uur slaat nergens op, zet dan gewoon een best of erop ofzo.

Sfeervolle triphop, waarbij ik zelfs nog meer tracks (her)kende dan ik had gedacht. En wat is het dan lekker dat het beste nummer op het laatst pas komt.

90s mix van punkrock en grunge. Het mooie verhaal erachter vind ik wel dat dit op een klein independent label is uitgebracht, omdat die muziek helemaal niet zo populair was. Maar we weten allemaal wat er daarna in de jaren 90 is gebeurd. Harde gitaarmuziek stond ineens gewoon in de top40, was gewoon een soort van mainstream. En daarom krijgen we het nu ook in deze 1001 albums voorgeschoteld. De Offspring wordt vaak lacherig over gedaan (zanger kan niet zingen, 4 akkoorden, etc), maar dit is toch een puik album vol energie. Lekker, een echte 90s classic.

Voor mij het beste album van Coldplay. Ik had dit op mijn discman, toen we rond aan het reizen waren met de trein in het voormalige Oostblok. Warschau, Praag, Balatonfured. Gabor op de scooter regelde een B&B voor ons bij een oud vrouwtje, die ons prompt een halve liter pils aanbood, waarschijnlijk omdat ze blij was dat ze weer eens onderdak kon bieden aan 3 jonge gasten ipv het gebruikelijke ANWB-stelletje. 's avonds wijn drinken van de lokale druiventelers en de volgende dag de kater wegwerken met een verkwikkend fietstochtje langs het Balatonmeer en een stinkende paardenburger. De herinnering puts a smile upon my face.

Het is meer hiphop dan a Tribe Called Quest zelf, maar dezelfde relaxte vibe klinkt continu door. Ik ben niet goed genoeg op de hoogte van het genre om te kunnen oordelen of iets goed is of niet. Ik heb hem 2x opgezet en 2x kabbelde het prima door op de achtergrond, maar het is net zo vergeetbaar als Glass Onion a Knives Out Murder Mystery 2.

Heb ik net Glass Onion afgekraakt, krijg ik prompt dit album met dezelfde hoofdpersoon. Het algoritme loopt met me te sarren, dat kan niet anders. Maar dan gaan we ook de complete Janelle Monae ervaring omarmen en zet ik vanavond nog een film met haar op. Metropolis had misschien ook gekund, vanwege de invloeden daarvan op dit album(hoes), maar die klassieker heb ik al gezien. Qua muziek zal dit denk ik niet zo snel een klassieker worden. Al zit er wel van alles in, het is in ieder geval buitengewoon interessant om te luisteren. Het gaat van funky wereldmuziek naar zuurstokpop, er zit Prince in en Beyonce of Taylor Swift, maar vervolgens ook Santana en James Brown, Daft Punk, Crosby, Stills, Nash, Young. En het mixt op een of andere manier al die verschillende stijlen en weet het ook nog redelijk met elkaar te laten samensmelten. Al klinkt het soms ook wat te druk en te aanstellerig. Het is een kakofonie aan stijlen, waarbij ik de indruk krijg dat deze getalenteerde jongedame een enorme drang heeft om te laten zien wat ze wel niet allemaal in haar mars heeft. Wat dat betreft mist er focus.

Gruizige americana vol met samples en gekke beatjes. Beastie Boys meets Cake. Het kan aan mij liggen, maar het klinkt wel enorm 90s. Het is wel ok, maar niet helemaal mijn stijl. Gewoon 3 sterretjes.

Post-apocalyptische van dik hout zaagt men planken muziek. Als drummer hoef je niet zoveel te kunnen, als je maar in 1 tempo kunt stampen. Typerende zang alsof hij door een megafoon staat te schreeuwen. De meeste mensen zullen dit heel simpel in 1 woord omschrijven: pokkeherrie. Ik ben wel wat gewend, maar die snelle nummers vind ik ook pokkeherrie. De wat langzamere nummers zit wel een bepaalde groove in en met die gitaarsolo's eroverheen maakt het wel de moeite waard. Ik heb geloof ik 1x op een festival een stukje van ze gezien, of nou ja gezien, meer gehoord, van een kilometer afstand. Het geluid stond op standje straaljager, een hele colonne straaljagers wel te verstaan. Typisch een band om gehoorschade bij op te lopen.

Filmmuziek voor een schijtlollige actiecomedy van het B-garnituur uit de 70s. Het zijn wel voornamelijk (of alleen maar?) bekendere nummers in een ander jasje. Ik vraag me af wat voor meerwaarde dit heeft in een 1001-lijst. Maar goed, ik word er wel vrolijk van, het is aanstekelijk. Voor de muziek zelf zou ik best een 3 of een 4 kunnen geven, maar het feit dat dit wat mij betreft volkomen misplaatst is in deze lijst, zorgt ervoor ik het downgrade naar 2 sterren.

Muziek waar je voor in de stemming moet zijn. Een beetje dromerige artrock met invloeden uit het depressieve deel van de 80s en 90s. Het hitje Bloodbuzz Ohio komt nog wel eens voorbij op de alternatieve radiostations en dan is 1 zo'n nummer helemaal prima tussen de rest, maar zet 11 nummers op rij en het mist wel wat variatie en energie. Iets wat generatiegenoten of eerdere voorbeelden in dit genre wel hadden. Typisch van die festivalmuziek, waar best veel mensen naar gingen kijken, maar wanneer ik dan gewoon even wat te eten kon gaan halen. Op een festival ben ik namelijk niet in de stemming voor dit soort muziek. Dit laat zich het best beluisteren laat in de avond, met als enig gezelschap een goed glas. En dan is het best aardig.

Ik heb echt nog nooit van deze beste man gehoord. Terwijl hij blijkbaar wel een rijk oeuvre heeft. Ik hoor invloeden van Bowie en Iggy Pop op zijn muziek, van Lou Reed en Nick Cave, en op zijn beurt weer gelijkenissen van zijn muziek met hedendaagse bands als Fontaines DC en Idles. Het hele album is best wel afwisselend qua muzikale stijlen. En daardoor ben ik toch wel positief verrast. Maar het zit wel in de categorie albums die ik toch niet snel nog een keer op zal zetten, ondanks dat ik het wel interessant vind.

Zoveelste new wave groepje met typische Britse zeikstemmen. Toeters en blazers erbij, waar heb ik dit allemaal eerder gehoord? Huismerk van het huismerk van het huismerk. Het is niet per se slecht, want de basloopjes en de ritmes zijn best lekker vrolijk, maar we hebben dit allemaal al veel te veel gehoord. En dat vonden ze zelf ook, dus zijn ze er maar snel mee gekapt en we hebben nooit meer iets van ze vernomen.

Lollige en jolige gitaren en mandolines rond het kampvuur-muziek. En een pedal steel is natuurlijk altijd goud. Ik neem aan dat Roel nog wel met een referentie naar de Amazing Stroopwafels komt. Het wisselt net als de Stroopwafels eigenlijk de country americana af met een soort van smartlappen, waarbij die huilende pedal steel zijn werk goed doet. Eigenlijk klinken veel nummers als "het is weer voorbij die mooie zomer". Maar dan met veel zangharmonieen en gitaarlickjes erbij. Prima plaatje toch wel.

We kennen allemaal de wereldhit van rond de kerstperiode, waarin we een moment van bezinning en melancholie beleven. Maar verder mist John Lennon af en toe zijn muzikale maatje Paul wat mij betreft en klinken de opnames simpelweg gedateerd. Al staan er op kant B wel een paar pareltjes met het ingetogen Oh my Love en het bluesy How Do You Sleep.

Er zijn veel mensen die Hotel California een oorwurm vinden. Maar ik kan het eigenlijk niet vaak genoeg horen. Elke keer blijft het gewoon geweldig. Verder staan er nog een aantal steengoede nummers op dit album, waarbij regelmatig de harmonieen in de zang opvallen. Met name Don Henley heeft een geweldige stem. 1 probleem: dat vond hij zelf ook. Hij vindt zichzelf uberhaupt overal de beste in. En misschien is dat ook wel terecht na dit album. Tijd om weer eens 5 sterren uit te delen, het is al te lang geleden.

Bowie meets Blur met een goede dosis punkrock. Aanstekelijke ritmes. Meer 80s please! :-P

Fijne (rock n) soul, die zich net niet kan meten met artiesten als Sam Cooke en Otis Redding. Sommige nummers klinken ietwat gedateerd, zoals Just Out of Reach en He'll Have to Go, met zijn Elvis-achtige stem. De nummers waarin zijn stem wat rauwer is en een beetje schuurt, die zijn toch wel het fijnst. Daar zit meer gevoel in lijkt het wel. En daar hebben zijn tijdsgenoten dus wel meer van. Al met al prima om te luisteren, maar als ik zin heb in dit soort muziek zou ik dus eerder die plaat van Sam Cooke opzetten, die we een paar maanden terug kregen.

Ballads afgewisseld met hardere rock, bijna nu-metal. Wat me vooral opvalt zijn de lekkere basslijnen en natuurlijk de typerende stem van Skin. Ik heb nooit echt de albums van Skunk Anansie geluisterd, al komen de hitjes natuurlijk vaak zat langs op de alternatieve radio en dito lijstjes. Misschien moet ik dat toch vaker doen.

Het wordt helaas elke keer pijnlijk duidelijk hoe gedateerd de (vroege) Beatles inmiddels zijn. Draai dit in een hedendaagse uitgaansgelegenheid en de toko is binnen 2 minuten leeg.

De blues is eigenlijk muziek voor droevige eenzame mannen, die de treurigheid van hun bestaan bezingen met huilende gitaren en tranentrekkende teksten met "why my baby left me" of iets dergelijks. Maar Muddy maakt het juist draaglijk en vrolijk, ondanks dat de teksten uiteraard voornamelijk over meisjes gaan. Je zou er bijna op gaan dansen. Dit is echt de beste vorm van blues wat mij betreft.

Ouderwetse punk(rock) met lekker snelle gitaren en baslijntjes, gruizig drumstelletje erbij. Alleen die blaffende en grommende zangers zijn echt een verschrikking, alsof ze het erom doen om vals te zingen. Grunten of schreeuwen kan ik heel prima hebben, maar dit is zo a-muzikaal als de pest. Het past prima in de tijdsgeest en bij het genre misschien, maar ik vind het altijd zo kinderachtig en treurig. Het doet wat mij betreft afbreuk aan de muziek.

Eerste deel vh album doet me denken aan the Cure. En dat vind ik best wel goed te doen. Tweede gedeelte gaat meer de kant op van die acid house, al blijft het gewoon britpop. En daar wringt de schoen, want ook deze band heeft weer zo'n typerende verveelde Britse zanger met een zeikerige kutstem. Die zanger lijdt duidelijk aan lazyitis. Voor de Cure-achtige nummers wil ik een dikke 3 geven, al blijft het wel huismerk Cure. De luie zanger haalt het wat naar beneden. Maar ik ben in een milde bui, dus hou ik het bij 3 sterren.

Soort hypnotiserende muziek, waarbij je moet mediteren gok ik. Het is best rustgevend, maar ik ben niet zo'n fan van dit soort verzamelingen klanken. Ik noem dit geen muziek, maar geluid. Wel fijn dat hij er niet bij is gaan zingen. Alleen daarvoor krijgt hij een extra ster.

Elektro-blur, waarbij de beste nummers incl een hippe rapper zijn. Ik denk dat dit album met name vernieuwend was op de manier waarop muziek met kunst werd gemixt. Hippe street-art cartoons, een soort van niet-bestaande band eromheen. De hele package heeft een bepaalde stijl. En dat werkte heel goed. Als je puur sec naar de muziek kijkt, vind ik het persoonlijk allemaal wat mager. Het was de hele beleving en marketing erbij, die dit groter maakte dan het in werkelijkheid is. De hitjes zijn leuk, maar de opvulling is net zo wazig als een soort moderne 80s wave.

Bezwerend. Morrison bezweert je met zijn stem. Manzarek bezweert je met zijn zenuwachtige pianootje. Krieger met zijn gitaar. En Densmore met zijn drums. En ik laat me graag bezweren door deze muziek.

Het probleem met Elvis Costello is simpelweg die aanstellerige nasale zeikstem van hem, die elke keer net naast de toon zit. Daar is bijna niet aan te ontkomen. Maar de eerste twee nummers zijn zowaar prima aan te horen. Tokyo Storm Warning is net 19th nervous breakdown van de Stones, maar dan met een Dylanesque zang. Op nummers 4 en 5 krijgen we dan die typerende zeurstem van Costello, die me mateloos irriteert. En zo wisselt het zich een beetje af op het restant van het album, ene keer katergejank andere keer een prima uptempo nummer. Al met al stoor ik me nog steeds aan de zang, maar zijn er gelukkig genoeg nummers waar hij wat minder prominent is. Voor een Costello album is dit nog net door te komen. 2,5 ster die ik graag afrond naar beneden als straf voor die paar helse kutnummers.

Het doet af en toe wat Dylanesque en Beatlesque aan. Singer-songwriter muziek, maar wel aangekleed met die gekke Phil Spector producer sound, met rare toeters en bellen en ongewoon schelle drums soms. Muzikaal gezien zijn het toch maar wat zoete niemendalletjes, maar het is wel interessant om er kennis van te nemen. Ik moest misschien nog wel het meeste denken aan searching for sugarman.

Weer vrij rustige singer-songwriter muziek, met een jazzy of bluesy randje. Paul Weller laat wel zien hoe gevarieerd je een akoestische muziek kan maken. Aan de ene kant speelt hij soms ingetogen, dan weer uptempo. Om vervolgens weer uit te pakken met een complete band (en de boel in te pluggen). En het is 90s, dus dan komt er een sterretje bij he.

Dit is intrinsiek muziek waar ik wel van hou. Maar doordat het voornamelijk 1 grote jamsessie is en er vaak te weinig in gezongen wordt, verzandt het op een gegeven moment wel een beetje in gejengel op de gitaar. Doe mij dan maar gewoon een album met de nummers an sich, ipv dat oeverloze gepiel. Een album als Second Helping van Lynyrd Skynyrd bijv (dat natuurlijk weer niet in de 1001-lijst staat).

Amy is een beetje gehyped a la Caro Emerald. Gelukkig zit het muzikaal wel iets beter in elkaar. Ze was op dit album waarschijnlijk nog iets teveel haar eigen oude helden aan het eren, want het klinkt een beetje copycat. Het kan niet tippen aan Back to Black, waar ze veel meer laat zien wat ze in haar mars had, en dat we neem ik aan nog krijgen in deze lijst. Althans, dat mag ik hopen, maar je weet het nooit - kuch, mezzanine, kuch!

Wikipedia zegt qua genre: art-rock, glamrock, Britpop. En eigenlijk somt dat redelijk op wat het is. Er zitten elementen in van glamrock: de stem van Jarvis Cocker doet vaak genoeg denken aan de grondlegger van glam David Bowie. Diezelfde stem is ook typerend Britpop, de nasale zeikstem die continu net vals zingt. En het is artsy fartsy, Pulp is zo'n standaard festivalband, die waarschijnlijk niet zoveel kostte, dus kon je ze makkelijk erbij programmeren. Ik sloeg dit soort bands altijd over. Te vaak gaat zo'n zanger dan met zijn ogen dicht een langzaam nummer nog langzamer ten gehore brengen, met extra lange stiltes en nog aanstellerige uithalen. Dat allemaal gezegd hebbende, zitten er ook best een paar prima nummers bij, waarbij een grungy 90s sausje over bovengenoemde genres is gegoten. De nummers met distortion zijn over het algemeen de beste.

Van 22 betalende bezoekers naar 22000 binnen een jaar: dat is wat Franz Ferdinand zo ongeveer voor elkaar kreeg. De festivalhit van de zomer scoren met Take Me Out. Ik heb het destijds dus veel moeten horen en het was erg leuk om te kijken en te luisteren. Lekker vrolijk. De afgelopen 15 jaar amper meer geluisterd en nu weer dit album voorgeschoteld gekregen. En hetzelfde gevoel bekruipt me eigenlijk meteen. Lekker vrolijk, meedansen op een festival, met een (lauw) pintje in de hand. Het is misschien muziek die ietwat dateert, maar het brengt me juist terug naar de tijd dat ik nog regelmatig naar festivals ging (toen dat nog enigszins betaalbaar was). Nostalgie op zijn best. Net niet goed genoeg voor 5 sterren, maar een zeer vrolijke 4 sterretjes.

Interessant album. Soort free improvisatie gigachaos jazz. Het doet uiteraard aan filmmuziek denken van een goede film noir, maar door de afwisseling vd muziek, ga je er gelijk allerlei scenes bij bedenken. De ene keer een spannende scene, vervolgens romantisch of zwoel (dat Spaanse gitaartje halverwege helpt ook), er wordt ergens een moord gepleegd, de detective van dienst is de femme fatale op het spoor, een auto achtervolging. De film schrijft zich terwijl je dit album luistert en dat is toch verrekte knap. Het zit stiekem ontzettend vernuftig in elkaar. Er zijn weinig albums waar je op die manier naar kan luisteren, die een soort van verhaal vertellen zonder woorden. Ik zou het niet elke dag opzetten, maar ik vond het een buitengewoon toffe ervaring. Binnen het genre is dit gewoon geniaal.

Daar zijn ze dan eindelijk, de jaren 80! Doorspekt met synthesizers en bassloopjes en toeters. Lekker fout, maar ook een paar dampende stampende kneiters van hits. Eigenlijk doet dit alles fout wat de jaren 80 zo verschrikkelijk maakte. En ik kan er inmiddels toch van genieten. Want het is wel lekker uptempo vaak. Prima om de dag mee te beginnen. Sterretje extra om alvast te compenseren voor de rest.

Wat Soundgarden onderscheidt van de andere grungebands, is ten eerste de dijk van een stem van Chris Cornell. Maar verder ook de complexere ritmes en composities, waar drums en gitaar een grote rol in spelen. Het is nooit te simpel 3 akkoorden of boemtakataka als Nirvana. Alice in Chains gooit er groove in en heerlijke meerstemmige vocalen, maar de stem van Cornell is zo krachtig, dat hij het allemaal in zijn eentje kan dragen. Om de stem eigenlijk op zijn best te horen, zou je Cornell akoestisch solo moeten beluisteren, maar dan mis je ook wel weer de dikke drums en gitaren. Later met Audioslave was het wat minder duister met Cornell. Maar muzikaal is dit gewoon de beste periode, met Badmotorfinger en Superunknown. Absolute wereldplaat.

Vincent Furnier heeft op een gegeven moment bedacht dat hij een stage act nodig had om zijn muziek populairder te maken. Tja, misschien was dat in die tijd nodig om op te vallen tussen allerhande goede artiesten, maar ik vind het toch vaak maar afleiden van de muziek. Muzikanten die rare pakjes of opvallende acts nodig hebben om succes te boeken, hebben geen streepje voor bij mij. De echt goede artiesten komen toch wel bovendrijven. En ik denk dat Alice Cooper op zich die act helemaal niet nodig had. Het is lekkere (boomer) hardrock, die ietwat bombastisch in elkaar steekt, met zelfs af en toe een toetertje erbij.

Vage intermezzonummers uit een plaat van The Velvet Underground met voornamelijk ruis. Dat vind ik normaal gesproken al irritant als dit soort stukjes 'muziek' tussen echte nummers door komen. Maar Suicide maakt er een heel album van. Wat een verschrikkelijke zaadmuziek is dit.

Oh jee, daar zijn ze weer, de 80s. The era of the drumcomputers en de synthesizers. Maar als je er dan een soort van industrial mee maakt, dan past dat er juist keurig bij. Lekker duister met die donkere stem. Het zou ook prima passen bij een soundtrack voor een film als de Terminator. Dat heb ik een keer eerder gezegd, en toen was ik niet de enige die dat dacht, want iemand op internet had het ook daadwerkelijk onder Terminator I gezet. En dat paste als een jas. Ik moet zeggen dat ik dit prima kan waarderen, ik heb hem met plezier nog een keer opgezet.

Het is eigenlijk akoestische muziek, maar de jaren 80 hebben een iets te grote invloed qua drums. Het lijkt wel of er gated reverb is toegepast, waardoor die drums een enorme echo krijgen. En zo pleuren ze er wel meer synthesizergeluidjes, panfluiten en irritante tingeltjes in, die totaal onnodig zijn. Het zijn prachtige ingetogen liedjes, waarbij al die jaren 80 poespas eromheen volgens mij alleen maar storend werkt. Hier hadden ze echt een moderne muzikaal uitgeklede remaster van moeten maken: alleen Tracy met haar gitaar. Al vrees ik ook een beetje voor dat het dan iets teveel richting de door mij zo gehate Joni Mitchell gaat, want daar haalt Tracy wel iets teveel de mosterd vandaan soms. Afgezien van die jaren 80 productie, staan de liedjes op zichzelf keurig overeind en heb ik ook dit weer met plezier geluisterd. Ik twijfel tussen 3 of 4 sterren. Nog een keer geluisterd op maandagochtend. Er staan een aantal sterke nummers tussen, maar ook wat mindere. Hoe geengageerd te teksten zijn, heb ik me nooit door laten beinvloeden. Dus ook nu niet, 3+ sterretjes.

Poeh, dit wordt een lange zit. Ik zie hier gelijk trage zwart-wit films bij, met een of ander treurig kerstverhaal. We kijken van buiten door een raam naar binnen, sneeuw dwarrelt voor de camera langs, er speelt zich een of ander treurig tafereel af bij een aftandse kerstboom. De camera zoemt in door het raam. Een schijnbaar gelukkig gezin met een hond, een parkiet en 2.3 kind pakt kadootjes uit. Etc etc. Goeie genade, wat is dit verschrikkelijk gedateerd. Slaapverwekkend saai

Ik dacht op voorhand, oh jee, nu gaan we het krijgen, een album dat je niet slecht mag vinden, want dan ben je een racist. Maar ik ben het aan het luisteren en er zit een lekker beatje in, goede zang. Ik luister niet per se naar de teksten, maar je voelt wel aan alles dat er een bepaalde mate van urgentie in zit. Maar niet op een vervelende manier met het vingertje omhoog. Dit komt prima over en het zit muzikaal ook lekker in elkaar.

Het is hele foute glamrock. Die gillende aanstellerige stem van de zanger is best wel irritant. Givin' Up klinkt als Queen. Het is een grote gimmick van een foute jaren 80 periode. Oftewel het heeft alles om enorm te haten. En toch is het best wel aanstekelijk en vermakelijk. Dikke gitaren voeren de boventoon. Goeie drums en bass eronder. Die gasten zijn gewoon een paar decennia te laat geboren.

Je merkt eigenlijk heel goed dat dit pas een paar jaar na het uiteenvallen van de Beatles is. De tijdsgeest is nog een beetje hetzelfde en in de songwriting van Paul zit nu niet zo heel veel nieuws. Er komen orgeltjes en toeters voorbij, die we bij de Beatles ook al hoorden, wat spoken word dingetjes. Het is al met al niet heel vernieuwend of anders dan daarvoor. Het had het in die tijd waarschijnlijk heel goed gedaan op het songfestival, dat dan weer wel. Geen douze points, maar een schamele 2 sterren.

Billy Joel is de koning van de ballads. En die ballads worden afgewisseld met een paar uptempo nummers. Eigenlijk staan er gewoon geen slechte nummers op dit album. En ook al zijn al die ballads bij elkaar soms iets teveel van het goede, ik kan dit buitengewoon waarderen. Vienna zou ik zo op een playlistje zetten. Niet voor 5 sterren, maar 4 stuks is ook niks mis mee.

The White Stripes is een van de grote bands uit de zeroes. Ik heb ze zelf 1x gezien op Lowlands. Toen een van de eerste of enige bands die met 2 muzikanten een compleet geluid kon laten horen. Of althans, compleet, Jack White gooit er wat minimale scheurende gitaren in en Meg White doet boem-taka-boem-taka en mept ondertussen zo vaak als ze kan op de high hats. Als je daar al een nominatie voor beste 100 drummers aller tijden mee kan verdienen, dan zijn er heel veel beste drummers aller tijden. Maar het album is voor mij dus een feest der herkenning. Ooit nog eens een hele vakantie lang geluisterd in het zuiden van Spanje. Verder was daar ook geen fluit te doen, in het dorpje waar mi padre destijds vertoefde. Er was een Ierse pub, een zwembadje, en een snackbar waar je tapas Holandesi kon krijgen, oftewel een frikandel en een kroket. Nostalgie dus. En voor de nostalgie krijgt het 4 sterren. Want het is toch best wel minimalistisch en hunkert zelf ook iets teveel naar nostalgie uit vervlogen tijden. En tegenwoordig zijn er betere bands bestaande uit 2 muzikanten, ik noem een Royal Blood.

Een aanstellerig theaterstuk over hoe kut Amerika wel niet is, voorgedragen door een soort babbelzieke Neil Diamond. Wikipedia maakt er (terecht) minder woorden aan vuil dan snobvoorman Robert Dimery, die hier blijkbaar een persoonlijke favoriet door onze strot probeert te duwen. Als een schimmelende pan macaroni die Bernie Taupin had weggezet en vergeten was en niet meer aan Elton John durfde op te dienen.

De eerste keer dat ik dit luisterde, stoorde ik me direct weer aan het valse Britse gezang. Maar naarmate de plaat vorderde kwam ik er wel meer in. Dus ik besloot om het vaker op te zetten, vandaar mijn verlate rating. Inmiddels een tweede en derde keer het album geluisterd en het groeit. De zang blijft natuurlijk niet het sterkste punt, maar de pulserende baslijnen (die ergens doen denken aan the Cure) en de gitaarriffs die daar overheen zweven, maken het zeker wel de moeite waard. De stijl shoegaze blijft wat mij betreft in deze early 90s britse varianten (looking at you My Bloody Valentine) zeer ondergeschikt aan latere postrock platen. Alsof het genre doorontwikkeld is. Ik kan zelf Oceansize erg aanbevelen wat dat betreft. Jammer dat die er mee gestopt zijn. Wie weet hadden ze ruzie over of shoegaze nu wel of niet een voldoende moest krijgen. Ik laat het voor nu voor dit album in het midden, een 3. De jaren 80 vibe overheerst nog iets teveel, maar het heeft potentie tot meer. Wie weet zet ik dit in de toekomst namelijk toch nog wel vaker op.

Zelden is er een dubbelalbum verschenen waarop alle nummers geweldig zijn. Dit album is helaas geen uitzondering. Maar ik moet zeggen dat het wel bijzonder veel afwisseling biedt. En het is stukken beter dan de Beatles van de beginjaren. Hoogtepuntjes zijn While my guitar gently weeps van Harrison, Julia van Lennon en Blackbird van McCartney. Eervolle vermelding voor Helter Skelter, waarmee naar men zegt de heavy metal begonnen is. Maar ach, men zegt zoveel

Stevige pot Rock n Roll uit de jeugd van de boomers. Lekker uptempo. Verveelt geen moment.

De mannen zijn lekker pretentieus in hun bandnaam en titel van hun debuutalbum. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. De ene zanger (overigens de minste van de twee, beetje fout Brits geschreeuw, die andere zingt veel mooier) is zowaar lid van de fameuze 27 club. En desondanks hebben we hier in NL nog amper van deze gasten gehoord. Prima rock albumpje, ik hoor er wat Beatles in, Elton John, Eagles. Pluspunten voor de koebellen die er af en toe in zitten. "I gotta have more cowbell!". Leuk om te luisteren, maar hierna zal het voor ons weer in de vergetelheid raken.

Ik luister te weinig cuntry om dit echt goed op waarde te kunnen schatten. Wat maakt dit nu uitzonderlijk en waarom wordt dit blijkbaar in 1 adem genoemd met een aantal andere iconische country platen (die me net zo veel of weinig zeggen)? Het is altijd lekker om een steel guitar te horen en het zit verder prima in elkaar. Er lijkt me nog best wat variatie in te zitten, voor zover het genre dat toelaat. Ik heb me er prima mee vermaakt voor een keurige 3 sterren.

Ik kan altijd wel genieten van Ome Neil. Ik heb ook wel eens op de Neil Young archives rondgestruind: heerlijk scrollen door de tijdslijn en allerlei bonusmateriaal beluisteren. En dat terwijl ik mezelf niet eens als een groot fan beschouw, in de zin dat ik het dagelijks luister. Maar eens in de zoveel tijd zet ik wel een album van hem op. En ik heb het idee dat ik nog lang niet alles ken, zo uitgebreid is zijn oeuvre. Dit album komt uit de 70s en dat vind ik misschien wel zijn beste periode. Het haalt niet het niveau van een album als Harvest, maar het is superrelaxt, een soort folky bluesrock. Ik zet dit met groot plezier op 's ochtends op het werk. 4+ sterretjes, maar omdat ik weet dat er nog beter is, haalt het net geen 5 sterren.

Typisch punkgeluidje, redelijk braaf nog wel. Wat wel atypisch is, is dat de zanger van dit bandje wel degelijk kan zingen (al is zijn jaren 80 solohitje ook wel weer een soort van oorwurm), ipv een soort blaffen of gillen door een microfoon. En daarmee onderscheidt het zich toch wel degelijk van de tijdgenoten. Apart trouwens dat ze hun debuuthit, wat nog steeds een (underground) evergreen is, in eerste instantie niet op de debuutplaat hadden gezet. Alsof er geen plek meer was, terwijl het album krap een half uur duurt. Maar dat had ze waarschijnlijk street cred in de scene gekost, als ze een album langer dan een half uur hadden gemaakt.

Hele softe Kinks en Beatles meet Beach Boys. De koortjes en het pianootje of orgeltje maken het wel iets psychedelisch en hippie, maar het is verder eigenlijk allemaal wat te soft om echt te beklijven. Wat dat betreft hebben verschillende muzikanten van the Zombies later betere muziek opgenomen, al dat niet met hulp van anderen. Zanger Colin Blunstone kennen we met name van Old & Wise van Alan Parsons Project en toetsenist Rod Argent heeft een geweldig progrock nummer gemaakt met Hold your head up (van Argent).

Langzame dromerige indie. Ze laten de distortion achterwege en spelen eigenlijk alleen maar met clean geluid, wat bijdraagt aan die dromerige sfeer. De stemmen zijn ook vrij typerend, expres heel zacht gezongen, alsof ze bijna hijgend en fluisterend in de microfoons praten. Het voelt allemaal heel kaal aan. Het kabbelt zo een beetje voort, vrij eentonig wat dat betreft. Het zet wel een bepaald sfeertje neer, dat doen ze wel goed. En ik kan ook prima een paar nummers hebben, maar na een tijdje ben je het wel zat.

Er is maar 1 Van the Man, en dat is Ruud van Nistelrooy natuurlijk. Ik wilde er eigenlijk verder geen woorden aan vuil maken, maar de muziek vraagt toch wel even om een reactie. Het is een soort klaagzang van een knorrige ouwe man, of eigenlijk meer een krijsende baby, met als enige begeleiding twee violen en een trommel en een fluit. Alles draait om de stem van Van Morrison. 1 nummer kan ik best hebben, maar het is allemaal van hetzelfde en de nummers duren maar en duren maar. Geef me dan gewoon Bright side of the road, Gloria of desnoods het grijsgedraaide brown eyed girl. Maar met dit oeverloze en schier eindeloze gemijmer kan ik helemaal niks. Ik probeer het de volgende ochtend voor een 2e keer en ik erger me direct weer mateloos.

"Ben jij ook in het baggerdurp geboo-hooren?". Een soort Pretenders dit uit ver vervlogen tijden. Stukken beter om aan te horen dan dat album van Van the Man overigens. In the Pines kennen we natuurlijk allemaal in een andere unplugged versie.

Dire Straits doet het altijd goed bij mij. Mark Knoflook mompelt wat in de microfoon, gooit er vervolgens een paar gitaarnootjes in, mompelt verder, weer wat gepiel op de gitaar, etc etc. Misschien een beproefd recept in de bluesrock, maar Knopfler perfectioneert het. Ik denk dat ik latere albums nog een tandje beter vindt, maar je weet in deze snoblijst nooit of die albums er ook in staan. Want debuutalbums zijn heilig. Dus ik geef maar alvast 5 sterren voor het hele oeuvre, dan zijn die alvast gegeven.

In de 60s was het Beatles vs Stones, in de 90s Blur vs Oasis. Ik zat en zit overduidelijk in team Oasis. Deze plaat helemaal grijsgedraaid. Een album waarop feitelijk alle nummers goed zijn, zelfs de tussenstukjes. Neil Gallagher is het absolute meesterbrein. Makkelijke 5 sterren

Mainstream heavy metal met scheurende gitaren en vibrerende synths. De enige Nederlandse inbreng in deze 1001-lijst? Of zie ik wat NL roots over het hoofd? Het is bombastisch, Eddie van Halen is een absolute virtuoos. Ik heb hem gewoon nog een keer opgezet en er weer van genoten. Ik zit er zelfs aan te denken om voor de 3e keer op rij de maximale score te geven. Hop, gewoon doen!

Het is misschien het tijdstip, thuis op een zomerochtend, rustig wakker worden met een bakkie koffie. Het eerste nummer stemt me gelijk vrolijk, fijne blues. En vervolgens pakt nina (al is ze ietwat aanstellerig) je beet en laat ze niet meer los. Het is ruw, gevoelig, ongepolijst, en toch elegant. Waar frank sinatra me totaal onberoerd liet met zijn neppe mr perfect geluid, grijpt me dit wel. Heerlijk. Het zal niet voor elk moment zijn, dus geen 5 sterren dit keer, maar een hele dikke 4.

Fijne singer-songwriter muziek met country, rock en bluesinvloeden. Ik ben wel blij dat de platenmaatschappij er geen dubbelalbum van wilde maken itt Ryan zelf, want het is nu al meer dan een uur muziek. Dat was echt te veel geweest. Maar ondanks dat Ryan min of meer gecanceld is, is dit fijne muziek om te luisteren op een zomerse ochtend.

Vrij rustige soulvolle plaat met wat funky uitstapjes. Het is gelukkig niet zo tranentrekkend als zijn 80s albums met zaaddodende nummers als "I just called to say I love you". Dit bevalt me een stuk beter, al zijn de uptempo funky nummers meer mijn smaak dan de ballads.

Wat Lou Reed redelijk uniek maakt, is zijn manier van zingen. Hoe hard hij ook probeert om een vrolijk nummer te maken, zijn stemgeluid maakt het nummer bijna altijd somber. Als een soort Marcel van Roosmalen die zingt. Of een soort duistere David Bowie. En op een enkel nummer klinkt het helemaal idioot, als een duistere Kermit de Kikker (NY telephone conversation). Het heeft iets melancholisch en treurigs. Maar Perfect Day is een van de mooiste nummers ooit geschreven en ook met Satellite of Love herbergt het album een pareltje.

Weer zo'n lekker laidback hiphop plaatje van A Tribe. Het is eigenlijk drie kwartier dezelfde vibe, waarop de rappers hun lyrics spitten. Geen idee waar ze het allemaal over hebben en het zal me ook een zorg zijn. Het klinkt relaxed en daarom vind ik het prettig om te luisteren.

Ik ben niet per se fan van live albums als het niet specifiek anders is dan gewone albums. Als ik zelf naar een live optreden ga, dan wil ik overigens wel gewoon dat de nummers gespeeld worden en niet dat de zanger een uitvoerige monoloog gaat houden of dat een van de muzikanten een oeverloze solo inzet om de boel te rekken. Dat haalt wat mij betreft juist de energie uit de show. De beste live albums voor mij zijn een aantal "live in a dive" punkrock shows, waar je duidelijk de energie hoort en de interactie met het publiek. En toch ook wel een aantal MTV unplugged, waar de nummers in een ander (onversterkt) jasje zijn gegoten. De bekendste is misschien wel Layla geworden, als ook het hele Nirvana unplugged concert. Persoonlijke favoriet in die serie is Alice in Chains, omdat daar de muzikaliteit en de schoonheid van de nummers tot absolute uiting komt. Maar goed, dit gaat over Deep Purple. Wederom een uur en een kwartier lang live onvervalste boomerrock. Eerste helft is hele dikke prima. Dan zit er halverwege een oeverloze drumsolo in, waar je als publiek beter even kan gaan pissen of een vers biertje kan gaan halen. Het tweede gedeelte is uberhaupt meer een aaneenschakeling van solo's. Al moet ik wel zeggen dat die gasten wel kunnen spelen allemaal, nondeju.

Samen met darkness on the edge of town het absolute hoogtepunt uit het oeuvre van the Boss. Van voor tot achter genieten. The Boss verlangde absolute perfectie bij het maken van het album en absolute perfectie heeft hij er van gemaakt. Iconische plaat.

Ik luister het direct na The Boss en had vrij lage verwachtingen, maar het valt me alleszins mee. Het is wel een beetje suffe muziek voor op een braderie. Maar ach, we komen er vrij makkelijk doorheen, afgezien van nummer 7, dat het typische Yellow Submarine gedrocht op de plaat is. Ik twijfel nog een beetje tussen 2 en 3 sterren.

Behoorlijk afwisselend album, waarbij ik van allerlei invloeden en invalshoeken hoor. Zo is er Prince meets Typhoon, wat spoken word, wat hardere rap, ik hoor zelfs J-Lo ergens in. De hele vibe is wel relaxed, wel fijn dat er wat jazzy en funky dingen in zitten, en niet zo kaal is als de oldschool 80s rap en hiphop.

Net als de Beatles, zijn ook de Stones ietwat gedateerd. Maar de muziek is toch redelijk tijdloos. De opnametechniek en het gebruik van orgeltjes en tamboerijnen maken denk ik dat het gedateerd aanvoelt, maar de muziek verder niet. Het is allemaal lekker uptempo en het swingt fijn. Maar waarom staat dit album eigenlijk in deze lijst? Ze hebben amper nummers erop zelf geschreven, het is feitelijk een coveralbum met een paar eigen composities erop. Er staan geen grote hits op, terwijl ze genoeg albums hebben, die wel hits bevatten. De enige reden die ik kan verzinnen is omdat het het debuutalbum is van de Stones. En debuutalbums, daar gaan de samenstellers van deze lijst erg hard op.

Battle of the Britpop, deel zoveel. Zoals gezegd ben ik meer van het recht voor je raap geluid van Oasis. Blur is wat te artsy fartsy af en toe, maar dit album verrast me toch weer positief, net als eerder dat album met die trein erop. Het rockt voldoende om niet teveel dat zeikerige Britpoep te zijn. Dat gezegd hebbende, kan ik na 2x luisteren alleen die 1e 2 nrs opnoemen. Dus het beklijft te weinig voor 4 sterren

Disclaimer: dit is een rating voor Songs for the Deaf van QotSA. Waarom? Lees vooral verder. We kennen inmiddels de bizarre obsessie van de makers van deze snoblijst met debuutalbums. Debuutalbums zijn soort van heilig. Maar laat me dan bij dit album uitleggen, waarom dat niet terecht is. Overigens, vind ik dit helemaal geen slecht album, ik zou het prima een 4 kunnen geven. Maar dit is by far niet het beste album van QotSA. De kenners weten dat deze band voortkomt uit het roemruchte Kyuss, een soort grondlegger van de desert- en stonerrock. Als je die stroming in deze lijst wil hebben of dit QotSA-album ziet als een soort grondlegger, pak dan een album van Kyuss. De muziek van QotSA evolueert juist verder in een meer radiovriendelijk geluid en gaat via Rated R, door naar het hoogtepunt van Songs for the Deaf. Vervolgens worden er nog een paar prima albums gemaakt (die niet het niveau hebben van Songs for the Deaf) en inmiddels is er net weer een nieuw album uit. Als je dan slechts 1 album wil pakken van QotSA (ook daarover kunnen de meningen verschillen), dan zou dat voor de meeste mensen Songs for the Deaf zijn. Maar nee, deze snoblijst moet weer alleen het debuutalbum in de lijst zetten. Volstrekt onbegrijpelijk. Gelukkig is de muziek te lekker om er lang in te blijven en geef ik dus 5 sterren. Voor Songs of the Deaf.

Kruising tussen de Stones (side one) en de Beatles (side two). Voor als je niet kon kiezen tussen die twee, kon je the Who kiezen, had je ze allebei. Oh ja, en dit is hun debuutalbum, extra sterretje!!!

Ik start dit op zaterdagochtend, met weinig verwachtingen. Het opent als een poppy track, wat me doet denken aan Jackson Browne of Fleetwood Mac. Al snel begint hij wat te improviseren lijkt het. Ik hou toch meer van een bepaald stramien qua songstructuur, een bepaalde houvast. Maar onmiskenbaar is gelijk de virtuositeit. De man is geen pannenkoek. Bovendien is de stijl best wel rocky en bluesy, absoluut niet klassiek, dat bevalt me wel. Ik krijg er steeds meer een glimlach van op mijn gezicht. Al is het wel aan de lange kant. Maar omdat ik in een goede bui ben, zal ik 4 sterren doneren.

Eigenlijk heeft dit album alles waar we ook een hekel aan hebben qua Britse glamrock en protopunk, of hoe die stijlen ook heten. Maar het weet zich te onttrekken aan de misere door muzikaal interessanter in elkaar te steken en natuurlijk door een paar kneiters van hits. Het gitaarriffje van Ziggy Stardust is op zichzelf al 5 sterren waard. Is het hele album iets wat ik elk moment van de dag op zou kunnen zetten? Nee, dat niet en daardoor blijft het steken op 4 sterretjes. Maar gezien het genre is dat een prestatie op zich.

Krankjorum snelle metal, waarin de hypersnelle solo's prima uitkomen op een rakketak hampestamp ritme. Maar ik vind juist de tragere stukken gaver, omdat die meer grooven en de drummer daar meer laat zien dat hij gevoel voor ritme heeft, door een ander ritme te drummen dan de gitaar speelt. Ik snap heel goed dat dit album in deze lijst hoort en ik kan het ook wel waarderen, maar na een klein half uur ben ik toch weer blij dat ik even op adem mag komen. Dan nu naar het eindoordeel. Er zitten stukken bij die ik wel 5 sterren durf te geven, Raining Blood bijv. Maar is dit een album wat ik vaker zou draaien? Een enkel nummer tussendoor kan ik heel goed hebben. Ik twijfel tussen een 3 en een 4, maar om een 4 te geven, moet ik het dus uit mezelf ook wel eens op willen zetten. Die neiging heb ik eigenlijk niet. Leuk als het af en toe langskomt, maar ik ga niet een half uur achter elkaar luisteren, dat is dodelijk vermoeiend. 3 sterren is mijn conclusie. En daar zullen ze het mee moeten doen.

Ik had toevallig dit album eerder deze maand al een keer geluisterd. Ik was het boek Scar Tissue aan het lezen, over Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers. Hun 2e album, Freaky Styley, is geproduceerd door George Clinton. Bekend van, jawel, Funkadelic. En het is altijd leuk om te horen waar andere artiesten de mosterd vandaan hebben gehaald. De ene keer is het niet om aan te horen, de andere keer word je positief verrast door nieuwe muziek. Het funky geluid van de Peppers is dus geinspireerd door oa dit album vol funk, soul, blues, zelfs wat rock n roll. Ik hou wel van de sound, al brabbelen er af en toe wat Barry Whites met iets teveel drugs op doorheen. Lekker vrolijk plaatje.

Ik ben op zich wel een fan van het oude werk van U2. Daarna kwam er een periode met veel geexperimenteer, en van experimenten weten we dat ze soms kunnen lukken, maar ook des te vaker mislukken. Dit album gaat eigenlijk weer meer terug naar een wat poppy sound, maar de echte urgentie of liefde voor muziek waren ze wat mij betreft al een beetje verloren. Getuige ook de massa aan singles die van de latere albums afkomt, het is met name de kassa laten rinkelen. De hitjes liggen op zich goed in het gehoor, maar als we de hitjes hebben gehad, wordt de plaat opgevuld met wat niemendalletjes en een enkel experimentje. Het doet me allemaal weinig. Een schamele 3 sterren voor de moeite en de lekker in het gehoor liggende hitjes aan het begin.

Vrij psychedelische rock. Ze hadden zichzelf beter de Stoned Roses kunnen noemen, want ik vermoed dat ze continu onder invloed waren. Heeft wat weg van Primal Scream, maar ook van de Britse shoegaze uit die jaren. Verder zitten er ook invloeden van de Beach Boys in. De 'bekende' nummers als "I wanna be adored" en "Made of Stone" hebben wel een fijn herkenbaar geluid, waar ik wel van kan genieten op zijn tijd. Voor die nummers schurkt het af en toe tegen een 4 aan. Verder is het toch vooral vergeetbaar, zoals de band zelf ook zelf voornamelijk is vergeten gok ik. En we moeten dit waarderen als een compleet album en dan komt het niet verder dan een doorsnee vergeetbare 3.

Je kan vinden van Dolly wat je wil, maar liedjes schrijven kan ze wil. Een storyteller in hart en nieren. Het ligt goed in het gehoor. Eigenlijk beter dan de mannelijke country artiesten

Wel apart dat ik nog werkelijk waar nooit van deze band had gehoord, dat blijft toch het mysterieuze achter deze lijst en de reden waarom het leuk is om de lijst te volgen en te blijven ontdekken. En dat terwijl ze toch bijna 30 albums uitgepoept hebben. Fascinerend. Dan naar de muziek. In eerste instantie is het folky Fleetwood Mac met een frivool viooltje. Vervolgens een soort Jefferson Airplane met Joni Mitchell op zang. Een Dylanesque verhalend epos passeert de revue. En zo wisselt het zich een beetje af. Onderhoudend, zweverig, folky. Ik vind het wel leuk om hier kennis van te nemen.

Mix van de baslijntjes van the Cure, de duistere drumfills van Joy Division/New Order en de zang van U2. Ik ken eigenlijk alleen het nummer Killing Moon, maar dat staat blijkbaar op het album hierna. De sound is onmiskenbaar hetzelfde. Het heeft iets duisters en treurigs, maar ook iets melancholisch en aanstellerigs. Zal wel typisch new wave zijn.

Typische hardcore punkrock uit de early days. Het is natuurlijk altijd al een bak teringherrie, maar dit soort muziek is altijd een ongeorganiseerde bak teringherrie. Of meer ongepolijst. En ik ben meer van de iets beter opgepoetste punkrock of hardcore. Naarmate het album vordert, kom ik er wel iets beter in, maar het blijft muziek voor rebellerende pubers, die alles kut vinden in de wereld. 2 sterren voor de moeite, omdat ik dit nog wel enigszins makkelijk uit kan luisteren en niet direct de neiging heb om het uit te zetten.

Psychedelische Beatles met allerlei rare geluidjes en effectjes tussendoor en stemmen als de Bee Gees. Het is bombastisch, psychedelisch, disco, uptempo. Het is over de top en toch klinkt het ook wel weer ok. Maar een dubbelalbum is zoals gewoonlijk teveel van het goede

Vermakelijke verzameling van deuntjes en beatjes uit de triphoptijd. Het heeft niet dezelfde eeuwigheidswaarde als de albums die we eerder mochten luisteren, maar het is toch wel weer lekker relaxed. 3,5 ster, die ik maar weer eens naar boven afrond

Dit was muziek voor de alto-meisjes van die tijd. De jongens luisterden grunge en droegen bandshirts over hun trui heen. De meisjes tooiden zich met Dr. Martens schoenen (al liep Tori blijkbaar op haar blote voeten als ik de hoes mag geloven). Qua muziek is het dus ook niet helemaal mijn ding, te rustig en te kunstelig allemaal, als een vrouwelijke Rufus Wainwright, huismerk Kate Bush. Al heeft ze wel een paar prachtige nummers gemaakt, niet toevallig de singles van deze plaat.

Doet me gelijk heel erg denken aan At the Drive In. En de zanger heeft dan ook gezegd, dat zonder Drive Like Jehu er geen Relationship of Command zou zijn, oftewel hun iconische post-hardcore album. Dat net als Drive Like Jehu soms ietwat (te) experimenteel aan doet, maar ook gebaseerd is op een kakofonie aan gitaargeluiden. Het legendarische At the Drive In is daarna opgesplitst in the Mars Volta, die bijna nog experimenteler waren, en het door mij geliefde Sparta, waar gitarist Jim Ward lekker de vocalen mag schreeuwen. Maar waar de liedjes een stuk minder experimenteel zijn en gewoon lekker rocken. Aangezien Sparta vast niet in deze 1001 staat en zelfs At the Drive In niet (wat blijft dit toch een zelfingenomen snobistisch lijstje bij tijd en wijlen), zullen we het met Drive Like Jehu moeten doen. Die dus niet kunnen tippen aan hun eigen legacy. Maar omdat er te weinig van dit soort muziek in staat, geef ik dit 5 sterren. Ook ter compensatie van de 1en van anderen :-P

Relaxte laidback hiphop uit de 90s. Prima voor de zomer.

Eminem, de grappenmaker onder de rappers, soort Amerikaanse Extince. De beats en de baslijntjes zijn echt top op dit album. Maar een uur lang een beetje puberale (g)rapjes er over heen, tja, een half uurtje was dan lang zat geweest. En als ik het dan afzet tegen wat relaxtere muzikalere hiphop, zoals a tribe of de arrested development van de dag hiervoor, die ik allebei een 4 geef, dan kan ik M&M slechts een 3 geven. Geef mij maar de greatest hits of af en toe een nummertje tussendoor.

Er zijn hele volksstammen (met name van boomerende leeftijd overigens), die fan zijn van Janis Joplins stem. Ik vind haar maar een schreeuwlelijk. De muziek is lekkere bluesy rock n roll, fijn uptempo, goede nummers. Maar het is zonde dat Janis er af en toe doorheen moet bleren. Zij kan maar op 2 manieren zingen: soort van zachtjes, en zo hard mogelijk bleren. Het beste nummer is dan ook Buried Alive in the Blues, want daar schreeuwt Janis tenminste niet doorheen. Dat allemaal gezegd hebbende, is het toch wel een lekker plaatje (zolang je je niet stoort aan die schreeuwlelijk).

Dylanesque folky singer songwriter muziek, maar soms wel iets langdradig of uitgesponnen. Ik vind de vibe wel ok en zijn stem kan ik stukken beter hebben dan sommige andere artiesten uit de 1001. Bij nummer 3 begint het me te storen dat er weinig songstructuur is en het vooral veel oeverloos gemijmer is. Als een soort Rufus Wainwright. Over het geheel genomen gaat het gewoon te traag en is het te experimenteel. Gek genoeg is het langste nummer het beste aan te horen, maar dat zal ongetwijfeld komen omdat het wat meer bluesy is.

Lekkere vrolijke jazzy muziek wisselt af met filmmuziek voor een b-film uit de 70s of de 80s, waarbij de hoofdpersoon doelloos in een cabriolet door de nachtelijke stad dwaalt met allerlei prostituees en drugsdealers op de stoepen, die hun dagelijkse activiteiten doen. Meewarig en melancholisch. Ik kan het vandaag allemaal vrij goed hebben merk ik, als achtergrondmuziek voor tijdens het werk. Het leuke is wel dat het wat afwisselender is qua muziek. Tuurlijk, het is instrumentaal met een toeter, maar het wisselt de stijlen wel redelijk af, van zomercarnaval tot filmmuziek en van bluesy rock tot een smartlap. Vermakelijk

Aparte folkloristische countrymuziek met wat ongebruikelijkere instrumenten in de popmuziek, zoals een ouderwetse trekzak of een cello. Ik had nog nooit van deze brummels gehoord en ik had er een hard hoofd in, maar op het moment dat je verwachtingen ultiem laag zijn, dan valt het alleszins mee. Aardig om er kennis van te nemen. Maar dit draait natuurlijk uit op een uitermate vergeetbare 2 of 3 sterren, want morgen weet ik al niet meer dat ik ooit de Brummels heb geluisterd.

Het is ergens altijd wel grappig om ska te horen, want het is wel soort van blij. De gitaren bij the Specials vertonen gelukkig wat meer afwisseling dan de standaard reggae en ska gitaren. De getrouwe holle resonerende drum is wel gewoon van de partij (ik weet even niet goed welke voor dat typerende geluid zorgt), net als het tikken met de drumstokken op de rand van de drum. Het zit allemaal goed in elkaar. Blijkbaar is er toch nog iets waar Elvis Costello bij betrokken is, wat ik wel kan waarderen.

Bjork kan me wel eens irriteren met haar te vage, dromerige, niet-lekker-lopende pop. Dit eerste album heeft daar een stuk minder van. Tuurlijk, het is onmiskenbaar Bjork met haar typerende manier van expres artsy fartsy uit de maat zingen, maar het mixt jaren 80 synthesizer muziek met 90s electropop tot een soort triphop. Het is duidelijk dat debuutalbums simpelweg de beste albums zijn.

Ik snap ergens wel de virtuositeit van dit soort jazz. Waarom het allemaal zo snel en zo nerveus moet, dat begrijp ik alleen niet. Er mist voor mij een warm bad, waarin ik me kan laten meevoeren. Het is allemaal door elkaar heen getoeter en gedrum, zo snel mogelijk. Ik word er heel onrustig van. Blij dat dit maar een half uurtje duurt.

Op een of andere manier ben ik nooit zo'n fan geweest van Jamiroquai. Misschien waren het zijn maniertjes, op het arrogante af. Zonder ook maar een seconde muziek te hebben gehoord, wist iedereen dat hij met een gouden lepel in zijn mond geboren was ofzo. Een soort Johnny de Mol zeg maar. Dan sta je natuurlijk al met 1-0 achter. Verder is het ook heel grappig om te lezen dat hij, net als Eminem, wordt verweten dat hij een soort culturele toeeigening doet door mensen als Stevie Wonder te imiteren (wat hij natuurlijk wel heel erg overduidelijk doet op het 2e nummer). Gek genoeg hebben we daar nooit iemand over gehoord bij the Rolling stones, die nota bene hun eerste albums vol met 'zwarte' muziek hadden staan. Genoeg geluld over randzaken. Zonder al die vooroordelen blijft er eigenlijk best wel een lekker funky plaatje over, uptempo, fijne bas. De toeters en bellen storen me niet, zelfs het instrumentale jazzy intermezzo ligt prettig in het gehoor. Ik kan niet anders dan 4 sterretjes geven, want ik word hier best wel blij van. En oh ja, debuutalbums zijn de beste albums!

Een album dat helemaal niet op wikipedia staat, ook niet uit 1978 lijkt te komen, maar een cd uitgave uit 1997 is? Wat een raadselen. Ook een raadsel is waarom dit soort niemendalletjes in de 1001 lijst staan. Als ik dan wikipedia mag geloven, dan zou eerder haar samenwerking Elis en Tom op de lijst moeten. En het is ook geen debuutalbum. Ik ben met stomheid geslagen. Qua muziek: het is niet helemaal mijn stijl, maar de bluesy gitaar eronder maakt het toch wel luisterbaar. Het is soms een soort van softe 80s ballad, dan weer wat dansbare bossa nova. Zit ergens tussen 2 en 3 sterren in, dus ik laat nog even afhangen wat de doorslag geeft. Omdat ik het toch alleszins mee vond vallen en in een goede bui ben, ronden we het af naar boven

Radiohead is altijd al een band geweest die het experiment niet schuwde. Al begonnen ze met relatief (voor hun) eenvoudige albums qua nummers, op een gegeven moment schoten ze door in experimentele gefabriceerde muziek. De latere albums zijn geloof ik wel weer wat 'normaler', maar toen was ik eigenlijk al een beetje afgehaakt. Alles komt tezamen op OK Computer, wat mij betreft het beste album van Radiohead, met een serie aan wonderschone nummers. De falsetto stem van Thom Yorke, het gitaarwerk van Johnny Greenwood, maar ook de rest van de band levert geweldig werk. Van het grootse en meeslepende Paranoid Android tot aan het prachtige Exit music for a film, Radiohead laat op dit album zien waar ze allemaal toe in staat zijn of waren.

Ik hoor gelijk in het eerste nummer "Insane in da Membrane" van Cypress Hill. En vervolgens maakt hij op het eind van het nummer een verwijzing ernaar, net als naar Rage against the Machine. Wat blijkt, heeft die gast van Cypress de boel medegeproduceerd. En dat hoor je toch terug, het is meer funky rapcore dan gangstarap. In de stijl van House of Pain en Cypress Hill. Bevalt me een stuk beter dan de kale beats van eerdere albums, de muzikale omlijsting klinkt gewoon een stuk beter samen met de harde raps van Ice Cube. Later ging Ice Cube ook samenwerken met nu metal artiesten als Korn en Deftones en dat hoor je in deze plaat al terug. Ik kan hier zeker wel van genieten.

Geniale muziek dit. Het nasale stemgeluid van Phil Lynott (voor zover hij dat nog kon, het verhaal ging dat hij een gat in zijn neusschot had gesnoven van de coke), de twee gitaren die door elkaar heen gillen. En naast dat het dus een voorbeeld is geweest voor veel metal uit de jaren 80 (whisky in the jar, jailbreak), hebben ze ook een paar geweldige ballads gemaakt, waarbij je gewoon echt meevoelt met waar ze over zingen. Still in love with you, wow, prachtig. Later maakte Lynott nog met zijn maatje Gary Moore (niet op deze cd te horen, maar wel regelmatig betrokken bij Thin Lizzy) het wonderschone Parisienne Walkways. En dan eindigt de plaat met een klassieker, waarop ze willen laten weten dat ze naast gevoelige zielen eigenlijk gewoon rockers zijn. Hele dikke 5 sterren, lekker!

Hele rustige soulvolle achtergrondmuziek. Heeft duidelijk wat weg van de stem van Prince en Marvin Gaye. De funky basis is fijn, de zang had wat minder gemaakt gevoelig mogen zijn. Luistert prima weg als je wat anders aan het doen bent, maar na een tijdje begint het wel allemaal op elkaar te lijken. Omdat het verder wel aardig in elkaar zit, geef ik het toch nog 3 sterren.

Nog niet zo lang geleden kregen we Astral Weeks voor onze plaat. Wat een verschrikking was dat, langdradig gewouwel van een gewonde kater in een delirium. Dus ik zat al op het puntje van mijn stoel met mijn handen bij mijn oren toen ik dit album opzette. En dan pakt die man me gelijk vanaf de eerste noot bij mijn kladden om te laten zien, dat hij wel degelijk wat in zijn mars heeft. Wat een verademing. Dylanesque, maar dan met een dijk van een stem.

Theatraal, bombastisch, iconisch. Superlatieven schieten tekort om dit epos te beschrijven. Naar het schijnt. Ik vind het vooral vermakelijk, maar ik snap ergens wel die Jim Steinman heeft moeten leuren met zijn meesterwerk om zijn voet tussen de deur te krijgen. Maar nu we het eenmaal allemaal kennen, is het een feest der herkenning. Het leukste vind ik altijd dat Paradise by the Dashboard Light op bruiloften gedraaid wordt, dan weet je zeker dat ze nooit naar de tekst hebben geluisterd. :-)

Hele relaxte jazz, niet dat zenuwachtige gedoe gelukkig. Het orgeltje zorgt voor genoeg afwisseling met andere jazzplaten. En af en toe komt er een soort van herkenbaar melodietje voorbij. Het is wel muziek voor in een ietwat gedateerd restaurant met een grote zaal, waar ietwat gedateerde mensen aan een ietwat gedateerd diner zitten.

Onmiskenbare 90s alto-rock slash grunge. De soms psychedelische zang en gitaar samen met het geluid alsof je midden in de studio staat, geven het een vrij rauw karakter. Songstructuur is ook onmiskenbaar 90s, met vaak rustige coupletten om vervolgens de distortion vol open te draaien in de refreinen, zoals we dat kennen van oa Nirvana en de Pixies. Maar dan wel iets origineler, maar soms ook vager. Ik heb hier wel weer van kunnen genieten

Soulvolle RnB met een hip beatje eronder. Het fijne is dat er meer gezongen wordt, dan slecht gerapt, dat geeft wat meer afwisseling dan de standaard hiphop. Soms heeft het een hoog Destiny's Child gehalte en wreekt het zich dat ze juist niet zo goed kan zingen als een Beyonce. Het zal ongetwijfeld wel weer gaan om de teksten, waarin ze haar onvrede uit over familie en vrienden. Leuk om kennis van te nemen, maar ik heb niet zoveel met dit soort muziek.

Driemaal is scheepsrecht, we krijgen eindelijk the Killing Moon. De andere 2 albums waren typische 3-sterren albums, maar ondanks dat Killing Moon hier op staat en nog een slipstream hitje, komt dit toch niet boven het maaiveld uit. Wederom middle of the road.

Prince is een hitmachine. En een paar van zijn grootste hits staan op dit album. De rest vh album herbergt met name de typische jaren 80 sound met synths en beatjes. Aangevuld met Prince gilletjes en theatraal gekreun. Het is Prince ten voeten uit, maar muzikaal gezien is hij nog niet op zijn meest bombastisch en theatraal, en dat maakt het een stuk beter om naar te luisteren dan een Purple Rain. Al zou de plaat van 70 minuten wel iets meer afwisseling kunnen gebruiken, heb ik niet de neiging gehad om het af te zetten. Een frivole 3 sterren.

Over de carriere van Bowie kunnen boeken geschreven worden en Don Leo Blokhuis laat hem dan ook graag regelmatig terugkomen in zijn oeuvre. Deze plaat vormt soort van de overgang van zijn LA periode naar de Berlijn periode. Gek genoeg begint dit album juist met een verwijzing naar Kraftwerk, met die treingeluiden die doen herinneren aan de snelweggeluiden van Autobahn. Om dan vervolgens nog even wat funk en soul erin te knikkeren, wat juist meer LA style is. Een beetje de omgekeerde route. Maar goed, muzikaal luistert het wel uitstekend weg. Een van de betere platen van Bowie als je het mij vraagt.

Waar sommigen zich storen aan de stem van Axl Rose of Britse zangers uit de 80s, heb ik dat met Joni Mitchell en Caro Emerald. En ook Cee-Lo Green zit in mijn irritatiezone, hij doet een soort van trucje met zijn zang, waardoor ik hem niet geloof. Het zit ietsje muzikaler in elkaar dan de meeste hiphop, maar uiteindelijk is ook hij alleen maar aan het showen met dure auto's, geld en goedkope wijven. Ik vind het fake overkomen. Bovendien is 75 minuten gewoon echt veel te lang.

Uitermate rustige muziek voor op een zondagochtend in een hotellounge. Ik vind dit heel moeilijk om goed te kunnen beoordelen. Ja, het klinkt best prima. Maar nee, ik ga dit niet heel vaak op zetten ben ik bang. Hoeveel sterren geef je dan zoiets? Misschien moeten we al lang blij zijn dat Astrud Gilberto er niet doorheen zingt.

Deze plaat heb ik al mogen beluisteren in het begin van ons avontuur, toen de rest nog niet was aangesloten. Een 4 was toen mijn oordeel, maar toen was de schaal nog niet gecalibreerd natuurlijk. Dus laten we het opnieuw met een fris gehoor beoordelen. Schreeuwlelijk Janis schreeuwt er weer lustig op los, maar dit keer ondersteunt door een band, waardoor ze wat minder (maar nog steeds vrij) prominent in de schijnwerpers staat. En dat maakt de levendige (blues)rock n roll bijzonder goed te pruimen. Ik hou het gewoon bij een 4, want dit soort muziek kun je altijd wel opzetten.

Prima big band plaatje, lekker vrolijk. Wel enorm gedateerd natuurlijk, je wandelt zo het begin van de vorige eeuw binnen.

Onvervalste nu-metal. Maar waar ik de concullega's veel heb geluisterd, is Linkin Park toch een beetje langs me heen gegaan. Afgezien van de hitjes natuurlijk. Ik probeer er mijn vinger op te leggen, maar ik denk dat ik de rap van Mike Shinoda soms teveel de overhand vind hebben. Zoals in "By Myself" wat bij vlagen gewoon een nummer van elke gangstarapper kan zijn. Zolang de groove er in zit, hoe eenvoudig die riffs soms ook zijn, dan klinkt het superlekker, maar die rap stopt de flow juist voor mij. Daarom geen 5 sterren, ondanks dat het nu-metal is, en in deze lijst mag dat uberhaupt beloond worden met een extra ster.

Weer zo'n artiest waar we nog nooit van hebben gehoord. En dan begin je toch zonder verwachtingen. Ik begrijp wel waarom dit geen mainstream succes is, het lijkt namelijk niet echt op de andere rap of hiphop die je op de radio hoort of hoorde in die tijd. Het is experimenteler, met name met geluiden en beatjes. Ik vind de hele sfeer die in het album zit een stuk prettiger dan de gangstarap uit diezelfde tijd. Dit gaat meer richting elektronica, triphop, zelfs een beetje lounge. Ik kan het best goed aanhoren.

Het ademt in alles de Beatlesque 60s sfeer en met hun grappige teksten en vrolijke deuntjes zullen ze weinig vijanden hebben. Maar het wreekt een album als dit, dat er niet een hitje op staat, die ze wel degelijk gehad hebben. Dit is typisch zo'n bandje waarvan het beter is om de greatest hits op te zetten

Singer-songwritermuziek voor bij het kampvuur. Ik was eerst bang voor een soort Joni Mitchell, die heel zweverig en irritant gaat lopen gillen en bleren. Maar het eerste nummer is geweldig, ik hoor Jerry Cantrell van Alice in Chains dit al spelen. Bij dat kampvuur wil ik wel zitten. Jammer genoeg houdt het dat niveau niet vast. Nr 2 is bluegrass. En bij nr3 moet ik denken aan de Louvin brothers, de broers met de kwade dronk. De rest van het album hopt een beetje heen en weer tussen country en bluegrass, het ene gedateerder dan de ander. Ik luister de plaat de volgende ochtend nog een keer en er zitten echt een paar wonderschone nummers tussen, die ik zo 5 sterren zou durven geven. Maar de meeste nummers kunnen wel wat peper in de reet gebruiken, wat extra tempo, waardoor je "hieeehaaa!" wil roepen. Het geheel haalt daardoor slechts 3 sterren. Maar dit is dus typisch zo'n album (voor mij dan) dat alle kanten op had gekund.

Begin jaren 70 kwamen er allerlei van die hippies op slippers op (tegenwoordig zijn het boomers geworden die op sandalen lopen), die met hun akoestische gitaar hun zielenroerselen tot uiting probeerden te brengen. We hebben in de 90s nog een kleine revival gehad, en een paar nummers van Cat Stevens ken ik meer van covers uit die tijd, zoals Wild World in de versie van Mr Big. Tegenwoordig zie je dit soort muziek eigenlijk nauwelijks meer. We zien wel singer-songwriters natuurlijk, maar niet met folkmuziek. Ik kan er prima naar luisteren, maar heel enerverend is het verder ook niet.

Waar Cat Stevens het in zijn eentje moest doen, ondersteunen de heren Crosby Stills Nash en Young elkaar en dat is fijn om naar te luisteren. Mooie harmonieën, de ene keer rockt het meer dan de andere keer, wat een prima afwisseling geeft tussen de nummers.

Triphop vibes all over, maar dan wel met een 80s saus erover, van al die mislukte vage en gare Britse bandjes die we al te veel hebben gehad. De zangeres drukt ook een (te) zware stempel op de muziek. Gelukkig staat die verschrikkelijke oorwurm van een "Missing" niet op dit album, maar de meeste nummers ademen wel hetzelfde idee. Ik kan dit album best 1x luisteren, maar haar stem gaat meer en meer irriteren naarmate je het vaker luistert. Uiteindelijk redt de triphop het album wel van de ondergang.

Ondanks dat ik wel van het bestaan af wist van de "Big Four" van de thrash metal, had ik eigenlijk nog nooit wat geluisterd van Anthrax. Ik was ook erg verrast dat het heel erg richting de hardcore punk gaat. Het mixt eigenlijk (glam)metal met hardcore punk en het staat niet in de hoogste versnelling, maar hanteert een tempo dat je nog bij kan houden met headbangen. Ietwat gedateerd, je hoort dat het uit de 80s komt, maar eigenlijk moddervet. Ik vind dit veel beter dan Megadeth of Slayer. 4 sterren plus een bonuspuntje

Ik heb me eigenlijk nooit gerealiseerd dat al die Velvet Underground zo oud is. Uit de tijd van de Stones, de Beatles en de Kinks. Maar nog voordat Black Sabbath zogenaamd alle riffs uitvond. Tuurlijk, het klinkt wel oud, maar ik dacht dat het 70s was. De muziek (of mja, soms is het meer geluid) is vrij psychedelische rock met wazige spoken word in de eerste nummers. I Heard her call my name is een eentonig tromgeroffel, waar wild een gitaar aritmisch overheen loopt te janken. Sister Ray moet het sluitstuk zijn, de overweldigende climax. Maar het is een lange zit vol improvisatie. Kan me voorstellen dat dat live iedere keer anders is en de absolute fan die kickt daar op natuurlijk. Maar geef mij maar iets meer gepolijste liedjes. Meteen na het album start youtube toevallig een live uitvoering uit 1969 van Sister Ray, van maar liefst 36:52 minuten. Wat me gelijk opvalt is dat de geluidskwaliteit veel beter is, wie weet is het geremasterd. Maar dan komt naar voren dat het best wel richting bluesrock gaat. En dat klinkt dan een half uur erg lekker (zou daar zo een 4 voor kunnen geven). Maar ja, dit staat niet op het album zoals wij het voorgeschoteld krijgen, dus kunnen we het daar niet op beoordelen.

Marley is uiteraard bekend, maar dit album kende ik eigenlijk niet. De hit No Woman No Cry horen we in de originele versie, waar we juist de live versie als hitje kennen (met de typische microphone feedback piep halverwege). Reggae van Marley verbaast zelden en stelt ook zelden teleur moet ik zeggen. Gewoon een lekker relaxed plaatje, perfect voor het (vermoedelijk) laatste zomerse weekend van het jaar.

Twee keer achter elkaar Bob Marley, maar nu zoals we hem beter kennen met zijn voormalige bondgenoten Peter Tosh en Bunny Wailer. Wel met dezelfde relaxte reggaevibe, wat prima is op een dag van 30 graden.

Bij het eerste nummer hoor ik dus Hazes bij het draaiorgel in de Jordaan. Het is allemaal interessant om kennis van te nemen, maar absoluut NSFW. Niet dat muziek dat per se moet zijn, maar het geeft wel een beetje aan dat dit muziek voor in de (snobistische) marge is. Voor de elitaire kunstliefhebber, die graag laat merken hoe ontwikkeld zijn of haar smaak is. Maxima pinkt er nog een traantje bij weg, oftewel smartlappenmuziek voor de elite. En dat ligt dus verrekte dicht bij plat volksvermaak als Hazes.

De eerste beats worden ingezet en je wordt er eigenlijk gelijk vrolijk van. Als muziek dat vanaf de eerste toon kan bewerkstelligen, dan doe je iets goed. Je kan wel horen dat het inmiddels al flink wat jaren oud is, maar toch doet het niet gedateerd aan. Misschien waren dit de hoogtijdagen van de house, of big beat, of acid house, of electronica, of weet ik veel hoe al die stijlen heten. Of misschien is het een soort jeugdsentiment, een verzameling herinneringen aan de hand van de muziek van vroeger. Maar dit was weer lekker ouderwets genieten, terwijl ik eigenlijk geen enkel nummer herken als hitje. Zoals Eric zou zeggen: 10 sterren!!!

Het beatje klinkt wel ok, al doet het me denken aan de mindere periode van Michael Jackson, met in the closet enzo. Ik heb verder eigenlijk bijzonder weinig met dit soort hiphop en soul van een meidengroepje. De rap is bijzonder matig en de zang is ook van het niveau likmevestje. Het was een van de best verkopende acts in die tijd, maar dat waren de Spice Girls ook. Er staan een paar aardige nummers op, maar als geheel is er echt geen doorkomen aan, halverwege afgezet, na Waterfalls. Verschrikkelijk.

Duidelijk een wat ouder album van The Cure, met een vrij minimalistisch geluid. Het heeft wel al de karakteristieke trekken van de 'gothic punk/rock', maar nog niet zo briljant uitgewerkt als op hun meesterwerk Disintegration. Hier komt af en toe nog de typerende jaren 80 Britse zeikstem om de hoek kijken, die later een stuk beter geintegreerd wordt in het geheel. Maar de bezwerende basloopjes, de licht galmende drum(computer) en de cleane akkoorden van de elektrische gitaar zitten er al regelmatig in. Hoogtepunt is uiteraard A Forest, dat de volle potentie van de band al laat zien.

Eigenlijk zijn alle riffjes al een keer gedaan door Black Sabbath. Ik zei het al bij een album dat we eerder kregen, enigszins gekscherend. Maar feit is wel dat Black Sabbath er vroeg bij was en aardig vernieuwend in hun sound. En ook op hun debuutalbum hoor je dat dus terug. Rock n roll, hardrock, heavy metal, zelfs doom bij het openingsnummer. Het is meer dan 50 jaar oud en het voelt amper gedateerd aan. Grote klasse

Dat ten tijde van verschijnen van dit 1001 boekje, dit album erin stond, zou je nog enigszins kunnen snappen. Want de beste man had best succes destijds. Maar als je nu dit album luistert, is het best wel gedateerd. De beatjes en samples zijn nog wel enigszins om aan te horen, maar je kan gewoon niet om de teksten heen. Die zijn echt enorm kinderachtig. En dan die gunshots de hele tijd, man man man. Had lekker in die ghetto gebleven.

Ik ben persoonlijk meer fan van de eerdere albums van Radiohead, waar de gitaar nog de boventoon voerde. Op een gegeven moment sloegen ze aan het experimenteren, eigenlijk al vanaf OK Computer, wat dan wel weer een meesterwerk is. Maar de albums daarna, kid A en Amnesiac, waren voor mij te experimenteel. Op Hail to the Thief komen ze weer een beetje terug op ouderwets terrein, al is het dan wel naar OK Computer. Het blijft allemaal behoorlijk experimenteel en wazig, maar er zit tenminste weer regelmatig een gitaar in voor mijn idee. Ik kan het enigszins hebben, omdat ik dit album in de grote mp3bak heb gehad vroeger, maar als het van een onbekende band was geweest, dan had ik dit album ook links laten liggen. Een kleine 3 halen ze net hiermee, ook omdat ik weet dat ik nog wel lagere cijfers aan ze ga uitdelen waarschijnlijk.

Dit is early 70s, maar vertoont veel gelijkenissen met de lounge uit de 90s. Het is funky, het is jazzy, maar dus ook loungy. Dit was zijn tijd ver vooruit. Ik ben blij verrast, ik kan dit zelfs prima op het werk aanzetten, zonder dat mensen fronsen als Frank de Boer. Het vervolg is wel wat meer (funky) jazz, en ook ouderwets zenuwachtig gepriegel. Nog steeds prima te pruimen, maar niet het niveau van het eerste kwartier. Blijft daardoor steken op een doorsnee 3.

Af en toe is het muziek voor bij een kinderserie uit de jaren 70. De complete kast met instrumenten van de muziekschool is leeggehaald en gebruikt. Kampvuurmuziek van de scouting, iedereen mag meedoen! Ik miste alleen nog de kazoo. De kakofonie aan instrumenten verbloemt soms het potentieel van de muziek. Want de nummers waar Sufjan begeleidt wordt door slechts een piano en/of gitaar zijn wonderschoon. In Chicago komt al dat bombastische (maar dan in een folkjasje) het beste tot zijn recht. Uiteindelijk zit het toch erg vernuftig in elkaar en heb ik geen enkele moeite met de lengte (meer dan een uur). Terwijl er dus wel een paar wazige, mindere nummers tussen zitten, voelt het wel als een album als geheel. Vandaag kan ik dit bijzonder goed verteren, maar ik snap helemaal als mensen dit een 1 of een 2 vinden.

Ik ben niet zo'n fan van industrial rock of metal, maar af en toe een nummer kan ik prima hebben. Het zet een enorm beklemmende dystopische sfeer neer, zoals in films als Mad Max, Blade Runner, etc. Dat Trent Raznor dat kunstje wel beheerst, blijkt uit zijn enorme ouevre qua filmmuziek. Vaak is het wat eentonig qua drums, het moet ook altijd op een decibelletje of 140 afgespeeld worden. Maar als je de muziek afpelt, zoals Johnny Cash met Hurt deed, dan pas kom je er achter dat het soms uitstekend in elkaar kan zitten. Maar echt vrolijk word je er niet van

Van de dystopische jaren 90, gaan we terug naar de duistere jaren 80. Al kwam dit album dan wel net in 1990 uit. Veel synthesizer en drumcomputer geweld, een bezwerende stem. Absoluut geen muziek om vrolijk van te worden, maar wel een absolute klassieker en terecht een notering in de 1001, of het nu je stijl muziek is of niet.

Ik had nog nooit van de beste heren gehoord, maar het is lekkere onvervalste bluesrock. Soms iets te weinig liedje en iets teveel improvisatie, waar ik zoals wellicht bekend van vind dat bands daar soms teveel in doorslaan. Misschien ben ik daar eerder bij de Allman brothers iets te streng geweest, dus zal ik dit gewoon een fijne en vrolijke 4 sterren geven. Want van een goede pot bluesy gitaar kunnen we nooit genoeg krijgen.

Electro dance, dat duidelijk zijn inspiratie haalt uit de foute 80s en (italo)disco periode. De zanger(s) zingen continu vals met een gek hoog stemmetje, dat misschien past bij de muziek, maar het is eigenlijk geen gehoor. Muzikaal zit het wel aardig in elkaar, het doet me een beetje denken aan sommige nummers van Daft Punk, zoals Touch op Random Access Memories, met Paul Williams, bekend van the Love Boat. Bij dit soort muziek (en clips) vraag ik me vooral af: nemen ze zichzelf heel erg serieus of juist totaal niet? Als het grappig bedoeld is en als een soort parodie op of ode aan de foute 80s, dan zie ik er de grap ergens wel van in. Maar als het serieus bedoeld is, dan is het eigenlijk ultiem treurig. En ondanks alles klinkt het stiekem best lekker, er zitten fijne beatjes in, je luistert makkelijk een uurtje weg. En het belangrijkste: je wordt er vrolijk van. 3,5 ster, die we voor de grap afronden naar 4.

De Pixies, wereldberoemd door een quote van the Bloodhound Gang: "I'm not black like Barry White, I am white like Frank Black is". Tot daarvoor had ik zelf eigenlijk nog nooit gehoord van de Pixies en Frank Black. Wel van the Breeders van Kim Deal, want die hadden een hitje in de 90s. Maar de Pixies behoren wel degelijk tot de 1001-lijst, want ze hebben een grote invloed op de grunge van de 90s gehad. Ze zijn misschien wel de grondlegger (of tja, alles is al een keer gedaan door Black Sabbath natuurlijk, dus noem het dan inspirator) van de opbouw waar Nirvana beroemd mee is geworden: coupletten van bas en drums, en de gitaar pas los laten gaan in het refrein. En dat etaleren ze volop op deze plaat.

Vrolijke hiphop uit de late 80s / early 90s. Met veel funky beatjes en samples. De hoes straalt al blijheid uit, in contrast met de boze gangsta rap. Deze gasten willen helemaal niet stoer doen, maar willen kinderachtig blijven. En dat maakt ze veel stoerder dan die kinderachtige gangstarappas.

Het zet een hele relaxte sfeer neer, maar de nummers duren over het algemeen heel lang en lijken oneindig op repeat te staan. Er komt af en toe wel een belletje of tingeltje bij, maar het is voor mij veel te eentonig en biedt te weinig afwisseling. Ik zie niet echt in wat hier nu de meerwaarde van is voor een 1001-lijst. Ik heb het idee dat ik dit allemaal al 100x eerder heb gehoord, en beter. Slaapverwekkende telefoonwachtmuziek.

Hele rustgevende gospel. Ik denk dat dit veel meer indruk zou maken als je dit in een kerk in Zuid-Afrika live zou meemaken. Dat durf ik zeker op mijn bucketlist te zetten. Maar nu beluister ik het uit de goedkope speakertjes van mijn computer en dan is het niet echt muziek om lekker te luisteren. Het is het complete schouw- en luisterspel wat het tot een unieke belevenis maakt. Zoals het nu aan me is voorgeschoteld, is het dus maar 2 sterren waard (want het irriteert niet en is prachtig gezongen). Live at the source misschien wel een dikke 5 sterren.

Het begint op zich wel lekker, maar ik krijg er wel een enorm pretentieus gevoel bij gelijk. Pretentious Philosophy. Muziek voor het North Sea Jazz festival, waar je dan 200 euro voor een entreekaartje betaalt, en dan alsnog bij moet betalen voor de 'grote' artiesten. En wat me ook stoort, is dat ze haar eigen naam zo vaak moet zingen. Ze vindt zichzelf dus ook wel echt zo verschrikkelijk goed, dat we dat allemaal wel even mogen horen. De foto op de hoes spreekt ook boekdelen. Een soort janelle monae uit de 90s. Ik neem aan dat Erika wel een voorbeeld voor haar was. Het is dat de muziek op zich nog best aardig te pruimen is, al is het niet mijn favoriete genre. Als mannen zoiets zingen, is het helemaal tenenkrommend. Voor haar attitude zou ik een 1 geven. Maar omdat we hier zonder vooroordelen de muziek beoordelen, kom ik nog uit op een milde 3. Al zal ik na dit cijfer door Miss Badu wel gecanceld worden, voor zover ik dat nog niet was als blanke man.

Klaarblijkelijk gaat dit album over het opgroeien en volwassen worden van Kendrick Lamar. Vandaar dat er in het begin ook een kinderachtig gangstarap-nummer op staat als "Backseat Freestyle". Maar daarna ontwikkelt het zichzelf wel iets inderdaad. Als je hiermee opgroeit, of je hebt het heel vaak gehoord en geluisterd naar de teksten, dan kan ik me voorstellen dat het misschien iconisch voor je is. Ik heb alleen geen tijd en zin om dit 5 of 10x te luisteren. Voor mij is het niet heel veel anders dan de meeste 13 in een dozijn rap, al klinken de beats wel lekker en zit er een fijne flow in. Maar het blijft te vaak een monotone emotieloze rap op een monotoon achtergrondgeluidje. En waarom die albums altijd zo lang moeten zijn, is me ook een raadsel. Al is "Compton" wel een van de betere nummers van het album.

Album vol hitjes uit de discotijd, met het klassieke gitaargeluid van Nile Rodgers. Top 2000 intro tune erbij en alle boomers verkneukelen zich al. Ik had meer van dit soort albums in de snob1001 verwacht eigenlijk, en na die albums van vorige week is dit toch wel een verademing. 3,5 ster die we vrolijk naar boven afronden.

Glij-rap. Het moet een beetje gangsta klinken, maar hij is nogal op de dames gericht. Er zit ook veel RnB in. Het komt eigenlijk op een verkeerd moment, want we hebben net een week lang veel dezelfde soort muziek gehad. Na een maand met 60s hippie bijvoorbeeld, zou dit veel lekkerder zijn. Dus de timing maakt zeker wat uit. De title track zorgt voor een bonuspuntje.

Bristol & Madchester sound uit de early 90s, maar dan uit Nottingham. Acid house met een (ietwat arrogante) rapstem (net zoals later Audio Bullys enzo) ipv een zeikerige Britse zang. Het is ietwat gedateerd, overduidelijk uit de 90s, niet heel enerverend of onderhoudend verder, maar ik kan dit dus echt 1000x beter hebben dan die kinderachtige rap uit Murica. Dit wil gewoon dansen, vrolijk zijn, plezier maken, al dan niet onder het genot van wat geestverruimende middelen. Maar daar is de beste muziek mee gemaakt.

Het begint al gelijk met een skit, superirritant. Vervolgens twee nummers die soms zo typerend zijn voor hiphop: megakinderachtig, met name in de teksten. Als je als genre serieus genomen wil worden, maak dan niet zulke nummers. In het nummer met Jay-Z is het ook weer zo kansloos, maar dat wordt dan net als work it wel enigszins gered door een lekkere flow, met een goed sampletje of een leuke scratch. Verder is het altijd zo egocentrisch, een soort zelfverheerlijking, waar ik gewoon op afhaak. Waarom vind ik dan grunge wel top, terwijl dat ook over onderwerpen gaat waar ik niks mee heb? Bijv Alice in Chains, waar het meeste over het drugsgebruik van Layne Staley gaat. Misschien is het het geheel van tekst, flow/groove en of iets een goed liedje is. Check 2 vd 3 boxes en je bent al een heel eind. Hiphop laat te vaak sowieso 2 vd 3 links liggen, en dan blijft er maar 1 open om af te vinken. Het is te weinig voor me. Als ik het onderling moet vergelijken met andere hiphop in deze lijst, dan is dit niet veel beter dan de 50 cent gangstarap. We horen nog net geen geweerschoten, maar het n-woord wordt volop gebezigd. Het eindigt vervolgens ook met een samenwerking met TLC (en als bonus nog een keer 50 cent, dat zegt eigenlijk al weer voldoende). Missy is vooral bezig te laten zien hoe stoer ze wel niet is. Egocentrisch, zelfverheerlijking. Kansloosheid. Ik ben klaar met dit soort troep.

Ik ken Elbow wel van de hitjes die ze hebben gehad, een paar wonderschone nummers moet ik zeggen. Zoals one day like this. Ik had ook wel eens een album van geluisterd, maar deze nog niet eerder. De productie valt me wel gelijk op, met ineens een harde toeter tussendoor en verder instrumenten of geluiden die niet zouden misstaan op een carnival/kermis uit de 19e eeuw. De zingende zaag zeg maar, muziek voor bij Suske en Wiske. Het heeft daardoor wel een bijzondere sfeer en daar past het karakteristieke stemgeluid van Guy Garvey prima bij. Ik heb me prima vermaakt met het album, het album luistert goed weg als 1 geheel en de hitjes kun je zo in een playlistje kwijt. Het is geen 5 sterren waard, daarvoor is het bij tijd en wijle net iets te wazig, maar de 4 sterren geef ik makkelijk weg hiervoor.

Eindelijk weer zware metalen. Een van de bekendste albums van de grote 4 thrashmetalbands, the black album, samen met Master of Puppets misschien. Hier ook een aantal dikke hits, met enter sandman en nothing else matters, al is die laatste bijna een outlier in het geheel. Verder is het namelijk gewoon fijn in het gehoor liggende thrashmetal, al gaat het wel wat trager dan veel van de genregenoten. Toch zijn de drums ouderwets rauw, de gitaarsolo's gelikt en onder de laag dikke gitaren zitten ook nog eens hele goede liedjes. Een album waarop eigenlijk alle nummers goed zijn, iets dat echt een uitzondering is. Daarom een hele makkelijke 5 sterren.

Twee cd's vol zuurstok-hip-pop-n-soul. Ze heeft wel een dijk van een stem, dat valt moeilijk te ontkennen. Maar waarom wil ze dat continu etaleren op volume brandweer zonder daadwerkelijk enige vorm van tekst? Wohohoho yeaheaheah! Steeds maar weer willen laten zien hoe goed je hard kan zingen. Muzikaal zit het verder wel goed in elkaar, uitstekend gebruik van beatjes en toeters om de boel aan te kleden. Alhoewel Christina zichzelf liever uitkleedt sinds haar gebooste plastic zelfvertrouwen. Een degelijke 3, al blijft ook nu weer het probleem dat een dubbelalbum volstrekt onnodig is.

In het top 100 jaaroverzicht uit 1988 van de top40 staan Bill Medley en Jennifer Warnes op 1, en Glenn Madeiros op 2. Verder nog eervolle vermeldingen voor Womack en Womack op 4 en Billy Ocean op 8. Een stukje verder vinden we achtereenvolgens Terence Trent d'Arby, Taylor Dayne en Tiffany op 18, 19 & 20.(Bron: https://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1988) Dit album komt dus ook uit 1988. Niets van dit soort gitaarmuziek te vinden in het jaaroverzicht. Terwijl een aantal jaren later, pak bijv 1992, guns n roses, nirvana en metallica wel in de top100 staan. Het is maar om nog een keer aan te geven dat de Pixies al lekkere gitaarherrie maakten in een tijd dat de muziekwereld er nog niet aan toe was. Met Gigantic leveren ze een gigantisch lekker nummer af, dat in elk afspeellijstje mag wat mij betreft. Deze week levert toch een stuk betere muziek af dan de vorige paar weken. Omdat ik het bonuspt al een keer eerder aan de Pixies heb gegeven en deze plaat toch redelijk rauw en wazig is, maak ik er deze keer een 4 van, maar het hadden er net zo goed 5 kunnen zijn.

Sfeervolle electro/synth-pop, die festivalrock mixt met synthdance als een soort the Killers, of misschien zelfs hint naar Depeche Mode in een modern jasje. Ik vermoed dat het over 10 of 20 jaar wel enigszins gedateerd zal zijn, maar voor nu klinkt het best (retro)verfrissend. Of het eeuwigheidswaarde heeft, dat valt altijd nog te bezien, maar ik vind het best aardig om dit in een 1001-snoblijstje te horen.

Dit is een fijn weekje om de 1001-snoblijst te luisteren. Bijna alleen maar goede muziek. Ook dit is weer een topplaat. Het begint gelijk met een onvervalste klassieker, de dikke drums van John Bonham, een brommende bas van John Paul Jones, het geile gitaarriffje van Jimmy Page en de schurende stem van Robert Plant. Heerlijk.

Vaag folkrocky album van Simon & Garfunkel. Er staan een paar absolute klassiekers van ze op, met America en Mrs Robinson. Maar verder vallen me juist de rare composities met geluidjes (van dichtslaande deuren bijv) of irritante producties op alsof Phil Spector met zijn klauwen aan de volumeknoppen zat. De nummers waarin Artie en Paulie mooie harmonieen zingen, simpel begeleidt door de akoestische gitaar, zijn gewoon de mooiste. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld te zijn om een goed resultaat te boeken. Ik twijfel ergens tussen een 3 en een 4, maar als geheel vind ik het te onsamenhangend om het dit keer naar boven af te ronden. Het is niet altijd feest.

Countrysmartlappen ja, mooi woord. Prachtige harmonieen, mandoline op de achtergrond, slide guitar erbij voor de snik. Het gaat mij alleen net wat te traag allemaal, zelfs zo op de vroege ochtend. Maar dat komt misschien omdat ik nog vol adrenaline zit van een heerlijke pot volleybal van gisteravond, die meer tot de verbeelding sprak dan dit album. Er staat denk ik geen 1 nummer op dat ik over een uur nog herken. Al doen ze er verder ook niemand kwaad mee, prima om dit met een fles whisky bij een knisperend haardvuur in Kentucky aan te horen. Toch rond ik het af naar beneden, het beklijft allemaal te weinig en ik ben blij als het album afgelopen is, zodat ik wat anders op kan zetten.

Deze lijst verbaast me toch nog regelmatig. Een album uit de 90s, met gitaren, dat ik totaal niet ken. De naam Super Furry Animals zegt me ergens in de verte wel iets, maar hun wikipedia heeft ook geen NL pagina, dus in NL zijn ze blijkbaar nooit doorgebroken. Nou goed, we gaan luisteren. Mijn eerste gedachte gaat gelijk uit naar een soort Supergrass meets Blur. Het heeft iets blij-achtigs in zich. Ik krijg ook wel een 70s vibe mee. Net zoals bij Weezer in Buddy Holly. Als er een Welshe variant van Happy Days bestaat, dan hebben deze gasten er de soundtrack bij gemaakt gok ik. Hometown Unicorn zou er prima bij passen. Alle nummers die richting Weezer en Supergrass gaan, dus die iets steviger zijn, kan ik heel goed hebben. Alles wat vager is en meer naar Blur neigt, dat trek ik gelijk een stuk slechter (Bad Behaviour klinkt zelfs als Elvis Costello, aan wie ik zoals jullie weten een gruwelijke hekel heb). Al met al kan ik dus alleen maar weer uitkomen op een 3. Maar ik vond dit wel weer vermakelijk om te luisteren.

Ongelooflijk typische jaren 80 met vlakke drumbeatjes uit de computer, een pulserend basje die ook zo uit de computer weg is gelopen en continu synth geluidjes. Af en toe volgt er een schurende gitaar om de boel wat op te leuken. De stem houdt het midden tussen een zeikerige Britse zang en een kruising tussen Prince en Michael Jackson. Het is bizar gedateerd en doorstaat de tand des tijds absoluut niet. Toch is het nog best onderhoudend, al lijken alle nummers vrijwel identiek. Het klinkt herkenbaar (uit de jaren 80 dan wel te verstaan) zonder echt een hele grote hit te zijn geweest. "Absolute" komt me wel bekend voor, maar als het zelfs al geen top2000-materiaal is, dan vraag je je toch af wat dit in de snob1001 doet.

Vroeger luisterde ik al veel naar oa Dookie en Nimrod, de eerdere albums van Green Day. Nadat het een tijdje relatief stil was rond Green Day, kwam ineens dit album uit en het was een absolute gamechanger voor de band. Ik ben naar een concert van ze in Ahoy geweest destijds en ze hadden met dit album een compleet nieuwe set fans aangeboord, ik voelde me voor het eerst in mijn leven oud zo ongeveer. Ze hadden zichzelf ook een nieuwe stijl aangemeten met strakke rood en zwarte pakken. En in de muziek hoor je ook ineens een andere stijl. Tuurlijk, het stemgeluid van Billy Joe Armstrong blijft karakteristiek, maar de opbouw van de songs was niet meer het standaard 3 minuten punkpopgeluid. Hier zat ineens een compleet andere opbouw in, Bohemian Rhapsodyesque, meerdere nummers in 1 nummer tegelijk, tempowisselingen, noem het maar op. En je kan het nu zonder probleem weer op zetten, het heeft niets aan kracht ingeboet. Een tijdloze plaat en toch weet je precies uit welke periode hij komt. Fijne 5 sterretjes

Wat zo typisch is voor Britse zangers, en zeker ook uit de britpoepperiode, is dat ze zo verschrikkelijk aanstellerig doen. Jarvis cocker doet daar vrolijk aan mee. Je vraagt je af wat er door zo'n man heen gaat, wie of wat wil hij nadoen of op wie wil hij indruk maken? En nu lees ik op wiki, dat hij Michael Jackson verweet dat hij een soort Christ-figure acteerde. Nou, dat verwijt ik dus meneer Jarvis. Maar afgezien van wat ik vind van aanstellerige zangers, gaat het hier natuurlijk om een muziekalbum. Het is overduidelijk Britpoep, al zit er nog best een muur van geluid achter de aanstellerige zang. En de zang staat toch echt teveel op de voorgrond, alles draait om die zang. Ik kan er gewoon niet omheen en doorheen luisteren. Het is simpelweg bloedirritant. Ik zal nog een sterretje geven voor de muziek erachter maar daar blijft het ook bij.

De zanger lijkt op Ray Davies van the Kinks. En dat vat ook gelijk wel redelijk samen wat voor type muziek dit album bevat, namelijk jaren 60 folky pop. Ik ken Belle and Sebastian wat meer uit de latere periode, halverwege de 00s en 10s, toen ze wat bescheiden hitjes hadden op de alternatieve radiostations. Maar ja, deze 1001-snoblijst heeft nu eenmaal een ziekelijke fascinatie voor debuutalbums. Belle and Sebastian heeft me nooit zo erg geboeid, andere muzikanten in het genre zijn beter of het is met name vroeger beter gedaan. Maar af en toe ontsnapt er een prachtig nummer van ze. Laat ik weer eens het voordeel van de twijfel geven en tot een doorsnee 3 komen.

Ik wist wel dat de Bee Gees al heel lang actief waren voordat ze aan de welbekende hoge noten en disco begonnen. En ik kende ook wel een aantal nummers van ze. Maar dit is een verzameling slechte musicalliedjes en smartlappen voor songfestivals, die zelfs voor die tijd al gedateerd waren. In 1969 kwam ook gewoon Led Zeppelin of Black Sabbath uit, de 70s stonden voor de deur. Dat je dan hiermee durft aan te komen, is echt een verschrikking. Ik heb het hele uur uitgeluisterd en mag nu dus met recht een dikke 1 geven.

Lollige 70s glamrock n roll. Met een zanger die niet zo'n zeikerige Britse zangstem heeft, maar een doorleefde schreeuwstem zoals Rod Stewart. Ik neem aan dat die zanger wel houdt van bitters en golden ales, dat kan bijna niet anders. Het vetste nummer is trouwens een cover van een andere schreeuwlelijk. Dat rockt de pan uit. Prima mee vermaakt met dit plaatje

Ik heb alle albums van the White Stripes zo ongeveer wel geluisterd, die erg goed zijn, maar toch ook wel ergens een beetje schuren door het stemgeluid van Jack White, de kale gitaar en drumsound. Vervolgens ging Jack White verder in the Raconteurs, waar een volwaardige band achter zat en waar een andere zanger mede de boel kleurde. En nu is het een soort van kruising tussen the White Stripes en the Raconteurs. Maar het voelt wel alsof Jack eindelijk weet wat voor soort muziek hij wil maken, waar hij in de afgelopen 20 jaar naar op zoek is geweest. Het is eigentijds, vernieuwend en moeilijk in een hokje te stoppen, en toch onmiskenbaar Jack White. Het schuurt nog steeds af en toe, voelt niet helemaal als een warm bad, maar je blijft wel continu geboeid luisteren.

Op een eerder album wisselde Stevie wonderschone nummers af met epische gedrochten. Het uptempo en funky werk is ook nu weer heerlijk en er staat maar 1 trage ballad op. En dat geeft een bijzonder lekker swingend plaatje, dat muzikaal gewoon top in elkaar zit. Ik twijfel zelfs om hier de maximale score voor in te zetten. En misschien moeten we dat maar weer eens een keer doen.

Ik heb gewoon niks met Joni Mitchell. Het is mij vaak te experimenteel en te ongemakkelijk om naar te luisteren. Dit album is gelukkig een stuk normaler, met prima liedjes. Het wil nog wel eens wat experimenteren, maar de drang tot gekkigheid en krijsen als een kat heeft ze blijkbaar weten te bedwingen. Het is vrij ingetogen soms zelfs. Hier kan ik een stuk beter naar luisteren dan een eerder werk dat we van haar kregen.

Heerlijke bluesy garage rock. Het album begint gewoon al gelijk met een paar kleine hitjes achter elkaar en dan zit je er direct lekker in. Alleen naarmate het einde dichterbij komt, ben je er ook wel weer een beetje klaar mee. De zanger zingt vanuit een soort schoenendoos, of hij staat veel te ver van de microfoon af ofzo, het is in ieder geval een raar effectje dat er op zit. Het zet wel een typerend sfeertje neer, samen met het gitaarwerk. Ik zal opveren als ik een nummer van de Black Keys voorbij hoor komen in een playlist, maar een heel album achter elkaar is net iets teveel om er 5 sterren voor te geven.

Typisch van die ouderwetse hiphop, uit de golden age of hip hop. Wist niet eens dat dat de jaren 80 waren, maar ik kan me dat helemaal voorstellen. Ik ben niet zo'n hip hop liefhebber, maar hetgene wat ik af en toe nog wel ok vind om te luisteren, is wel vaker het oudere werk. Het is vrij kaal, maar de beatjes zijn het leukste. Op dit album is dat ook weer. Toch is het vrij afwisselend nog, met af en toe wat ska en reggae invloeden, en gelukkig wordt er niet gesmeten met allerlei krachttermen. Prima albumpje, stukken beter dan Missy Elliott.

De rage begin jaren 90: unplugged concerten. MTV wist dat goed te pluggen en er zijn een aantal iconische platen uit voortgekomen. Mijn persoonlijke favoriet is de Alice in Chains versie, waar je duidelijk kan horen hoe goed de harde nummers overeind blijven in een uitgeklede versie. Maar de beroemdste is natuurlijk dit Nirvana concert. En daar geven we lekker de maximale score voor.

Morrissey is net als D66 of PvdD: de ideeën zijn wellicht sympathiek, maar de manier waarop ze die bij anderen door de strot willen duwen, roept weerstand op. Zo ook de quasi-melancholische stem van Morrissey, wat moet die man het zwaar hebben. Overigens is meat is murder zelf, ondanks het letterlijke geblaat, het beste nummer. En eigenlijk is dat zelfs "How soon is now?", waar de muziek richting Disintegration van the Cure gaat. Maar dat nummer staat niet op de UK editie, zoals the Smiths wel vaker hun beste nummers niet op albums hebben staan. Wat dat betreft is het ook al een hele rare band. De nummers die het album wel gehaald hebben, zijn kabbelende gitaarliedjes, waar Morrissey dan als een krolse kater overheen loopt te huilen. Als geheel klopt het vaak niet, behalve dus bij die meer bombastische Joy Divison en the Cure composities. Geef mij een album vol met hun beste nummers en ik geef het 5 sterren, nu met moeite 3.

School's out is natuurlijk een episch nummer, maar het heeft wel een enorm top2000 gehalte. Misschien dat ik me dat voorstel, nu het tijdstip van het jaarlijkse boomerfestival van de radio dichter en dichter nadert, maar het voelt wel flink gedateerd aan in ieder geval. En ondanks dat het gedateerd is, klinkt het toch wel lekker. Beetje foute glamrock. Ik kan het prima hebben.

Ik stel me echt voor dat deze gasten dus in een of andere hippiecommune zaten in de jaren '60, allemaal om het kampvuur met lange haren en op blote voeten. Beetje wiet roken, peace roepen en linksgedraaide yoghurt eten (toen mocht dat nog). Soms zijn de liedjes lekkere boomerrock, andere keren is het langzamer, maar dan redt de betoverende samenzang het geheel. Ik kan dit soort muziek toch heel goed hebben merk ik.

Het eerste nummer herken is, want dat is zo'n alternatief hitje dat regelmatig voorbij komt op een station als K!NK. De rest heb ik wel wat meer moeite mee, het voelt de hele tijd niet comfortabel om te luisteren. De instrumenten lijken expres niet synchroon te lopen, dan komen er regelmatig van die rare zweverige orgeltjes en zingende zagen voorbij. En bovendien kan die zanger niet zingen, maar dat is een bekend probleem bij snobmuziek. Het klinkt wel beter dan hun andere album uit de lijst, dat ik een 2 heb gegeven. Dit is meer een 2,5.

Coldplay wordt door de mainstream bejubeld en door puristen verguisd, waarschijnlijk omdat ze te populair zijn geworden naar hun idee. Prima, lekker doen. Ik kan gewoon erg genieten van deze debuutplaat. Misschien is het ook een soort nostalgie, dat zou best mee kunnen spelen. Studententijd, waar we in de zomer nog gingen interrailen en een discman en een handvol cd's meenamen. En dan is een cd met relaxte, kalmerende popliedjes prima om bij je te hebben.

Als je fan bent, ben je gelijk groot fan. En als je deze muziek voorafgaand aan deze snoblijst niet kende, zoals ik, dan is het moeilijk om er in te komen. Het is ongetwijfeld muziek die groeit, naarmate je het vaker luistert. Ik kan het ouderwetse singer-songwriter genre op zich wel waarderen, al is het wel echt iets wat hoogtij vierde zo begin jaren '70 en we daarna nooit meer zo hebben gehoord. Maar zo heeft elk decennium zijn specifieke genres waarschijnlijk. Anyway, de stem blijft natuurlijk lastig aan te wennen, maar het is een prima plaatje verder.

Leuk om weer wat te lezen en te leren over muziek: dit keer over Bakerfield sound, dat de tegenhanger van Nashville was blijkbaar. Zijn tijdsgenoot Merle Haggard hebben we al eerder gehad, dat heeft geen blijvende indruk achtergelaten. Ik denk dat ik Buck iets leuker vind, maar meer dan 3 sterren ga ik er nu ook weer niet van maken. Maar ik vind dit dus wel lollig. Het heeft wat Johnny Cash vibes, is vrolijk met een snik. En de pedal steel komt regelmatig voorbij. Ik heb hierbij zin om keihard hieeeeeehaaa te roepen. Het neemt zichzelf niet zo serieus en dan vind ik toch een pluspunt tov de snobplaten die we zo vaak te horen krijgen. Een fijne dikke 3.

Huismerk Dinosaur Jr en huismerk Pixies bij elkaar in een matige mix. Er zijn echt zoveel betere gitaarbandjes en dan stoppen ze dit in een 1001-lijst. Dit zit in principe in de hoek waar ik graag veel van hoor, maar ik ken deze band niet. En terecht. Want er waren er 1001 beter. Een kleine 3 voor de moeite.

Dit is al het 4e album wat we voorgeschoteld krijgen in deze snoblijst waar Lou Reed prominent aanwezig is. Dat is een beetje een overkill. Dit album is wat toegankelijker, met wat meer folky popliedjes ertussen ook, maar het beklijft allemaal nauwelijks. Je zou kunnen beargumenteren dat dit juist een van de betere albums met Lou Reed is, omdat het wat makkelijker behapbaar is. Maar het is ook simpelweg beresaai. Doe mij dan maar liever die vage uitdagende composities (zoals Murder Mystery, al is dat ook verschrikkelijk), dan dit soort niemendalletjes.

Van dik hout zaagt men planken rampetamp ouwemannenrock. Afgezien van highway to hell heb ik geen idee meer hoe al die nummers gingen, maar dat maakt ook helemaal niet uit. Het lijkt allemaal op elkaar, maar het is niet erg, want je kan lekker meeknikkebollen op de maat. En daar kun je gewoon (een magere) 4 sterren mee verdienen.

Rijk album vol met muzikale spitsvondigheden (of een chaotische mix van geluiden als je het niet trekt). De bas blijft wel de hele tijd een soort van vastigheid en dat is wel nodig, want soms gaat het alle kanten op. Ik kan Bowie inmiddels wel waarderen, maar heb daar wel een hele tijd over gedaan. En er staat natuurlijk veel te veel van de beste man in deze snoblijst, maar dit album mag er wat mij betreft wel bij. De hoes is in ieder geval iconisch genoeg.

Na 2 eerdere gedrochten van Brian Eno en tal van producties waar hij met zijn tengels aan heeft gezeten, had ik vrij lage verwachtingen van dit album. Maar het begint best aardig, instrumentaal, als een soort muziek bij een film van David Lynch. Het heeft ook best iets duisters in zich af en toe, ik stel me er een dystopische wereld bij voor. Ik weet even niet zo goed met welke muziek dit het beste te vergelijken is, maar het mixt elektronische muziek met postrock ofzo. Kant twee schiet al weer veel meer door naar het trage ambient, en het interessante gaat het er dan wel weer van af. Dat is jammer, want ik had best meer van kant 1 willen luisteren.

Fijne afwisselend mijmerende en dan weer opzwepende blues(rock). Ik heb gelijk hierna maar even Cuby en de Blizzards opgezet, want dat is natuurlijk de NLse John Mayall. Met Eelco Gelling als Eric Clapton. Het zit een beetje tussen een 4 en een 5 in, maar ik ben in een goede bui, dus ik rond het weer eens lekker af naar boven.

Album met een van de meest iconische nummers van de filmmuziek, theme from Shaft. Ik vind het ergens totaal niet passen om een soundtrack in deze albumlijst te stoppen. En ondanks dat ik ook eigenlijk alleen maar die themesong (her)ken, vind ik het heerlijk om dit te luisteren. Hier word je simpelweg vrolijk van. Ik heb ook zin om die originele Shaft te kijken. Ik vond de remake van de remake met Samuel L Jackson al genieten (imdb was er minder over te spreken), maar ik vind dit stiekem heel grappig. Met heel veel plezier geluisterd.

Het is ontzettend jaren '80, bombastisch, drumcomputers, synthesizers. Maar de stem van Peter Gabriel is op zijn best en de nummers zijn echt goed, zelfs als Kate Bush er door heen loopt te heksen. De sterkste nummers zitten wel aan het begin, als het allemaal wat meer toegankelijk is. In het tweede deel wordt er wat meer geexperimenteerd, wat niet per se slecht is in dit geval, maar de vaart gaat er wel een beetje uit. Als geheel vind ik het wel redelijk in balans, zeker een goede albumervaring. En dus ook absoluut een notering waard in de 1001 albums die je ooit gehoord moet hebben lijst.

Albums waarvan alle nummers goed zijn, zijn een uitzondering. Dit is zo'n uitzondering. Geweldige composities, steengoede muzikanten, wonderschone nummers. En dan is er zelfs nog een nummer als Silver Springs gesneuveld, omdat er geen plek meer op het vinyl was. En toch kon Fleetwood Mac me vroeger niet zo bekoren. Ik gooide ze onwillekeurig op de hoop van slechte jaren 80 bands, waarschijnlijk omdat "Little Lies" me het meest vers in het geheugen lag. En als je destijds in het hokje 'jaren 80' zat, dan was je gedoemd om daar nooit meer uit te komen. Tegenwoordig weet ik wel beter en kan ik jaren 80 muziek juist steeds meer en meer waarderen. Maar Rumours komt helemaal niet uit de jaren 80, dus was mijn vooroordeel eigenlijk sowieso onterecht. De inkeer voor mij was de documentaire serie Classic Albums, uitgezonden op de VPRO. Alle muzikanten werkten mee en geven een geniaal album alle achtergrond mee die je nodig hebt om het nog genialer te vinden. Toen pas kon ik het echt waarderen. De ruzies, de tijdsgeest, de teksten, de muzikaliteit. Alles viel op zijn plaats en nu zou ik dit album zonder twijfelen opzetten. En de docu van dit album (vast wel ergens op te snorren op het internet) is misschien wel een van de beste muziekdocumentaires ooit gemaakt. Een must see! Maar dat kan natuurlijk eigenlijk alleen maar als de muziek ook steengoed is. En dat is het. Steengoed. Zoals iemand ooit zei: 10 sterren!

Ik ben op zich wel fan van de Pixies, maar ik denk dat ik dit van de eerste serie albums de minste vind. Het voegt ook verder weinig toe aan de twee eerdere albums die we al in deze lijst zijn tegengekomen. Ik was de laatste tijd weer lekker gul qua cijfers, maar dat kwam ook omdat we fijne muziek voorgeschoteld kregen. Deze plaat kan ik prima van genieten, maar krijgt een strafpuntje omdat ik het onterecht vind dat deze in de snoblijst staat. We moeten streng blijven.

Onheilspellend, minimalistisch, duister, industrieel, dystopisch, unheimisch, melancholiek, iconisch.

Super rustige popmuziek, die verder niemand echt kwaad doet waarschijnlijk. Met name in het begin zitten er best een paar aardige nummers tussen (en ook een paar oorwurmen). Het is niet muziek die je te vaak moet luisteren, want daar is het te zoetsappig voor en dan komt het in no time je strot uit. Maar zo voor een keertje tussendoor vind ik het best prima.

Onvervalste grunge, altijd fijn. Trage basloopjes en drums, hemeltergende stem. Teksten gaan te vaak over drugs, waaraan de zanger naar de klote is gegaan, maar dat mag de pret niet drukken. De harmonien waarmee Layne Staley en Jerry Cantrell elkaar aanvullen zijn wonderschoon. En dat wonderschone komt eigenlijk het beste tot uitdrukking op hun unplugged plaat, nog zo'n jaren 90 fenomeen. De liedjes blijven als een dijk overeind staan en hebben de grunge niet eens nodig om hun kracht te behouden. Van alle grunge fenomenen blijft Alice in Chains op een of andere manier het beste bij me hangen. Geen Nirvana, geen Pearl Jam. Soundgarden komt nog het dichtste bij misschien. Maar het unplugged concert van Alice in Chains gaat mee naar het onbewoonde eiland waar je slechts 10 cd's mee naar toe mag nemen. Dirt is hun bekendste en populairste werk misschien en daarom staat dat in deze lijst. Prima, geven we ook gewoon 5 sterretjes voor.

Bah, Elvis Costello maakt gewoon af en toe best prima liedjes. Zeker als het wat rock n roll klinkt. Terwijl ik hem gewoon wilde afkraken en me wilde ergeren aan zijn aanstellerige stemgeluid. Blijkt het gewoon een prima album te zijn. Bah bah bah

Verzameling covers van een oude cuntry baas in een 'modern' jasje. Het ene jasje past de nummers beter dan het andere. Ik vermaak me hier toch prima mee.

Vroege punkrock, met wel die typische Britse punkzeikstem, maar het tempo ligt regelmatig een stukje lager dan bij de "niet na denken maar hakken en zagen" punk van die tijd. De variatie zit hem dan ook met name in het tempo, want het drumbeatje en de gitaarriffjes zijn vrijwel continu hetzelfde. Toch snap ik wel dat dit een basis heeft gelegd voor veel punkrock en hardcore van later. Maar ik blijf herhalen dat ik het fijner vind om te luisteren als het wat meer gepolijst en geproduceerd is, ipv het rauwe en ongepolijste. Wat dat betreft doet Wire dat dus al beter dan zijn tijdsgenoten, maar met de kennis van nu weten we dat het nog veel beter kan. Wel vermakelijk om hier kennis van te nemen, want ik had er slechts vaag van gehoord, maar nooit helemaal geluisterd.

Rie-lekst! Na een paar wazige gitaarplaten weer eens een stukje elektronisch uit de 90s. Het is triphoppy en lounge-achtig voor mijn ongeoefende dance oor, het heeft zelfs vibes van Massive Attack (zoals nr 3 Time to get Wize, met Divine Bashim als een soort Tricky). Ik zou dit niet de hele dag willen draaien, maar elke keer als er een plaat als deze voorbij komt, luister ik het uur met ongelooflijk veel plezier. Lekker rustig en relaxed, uitstekende muziek om in de ochtend te draaien. Op het eind wordt het wel wat teveel ambient Brian Eno muziek voor op een vliegveld. Dat kost de plaat toch weer een puntje. Het begint dus 4+, vervolgens kabbelt het wat voort naar een 4- om daarna te verzanden in een 3-. Gemiddeld een 3,5.

Sommige muziek is tijdloos, andere muziek is gedateerd. Soms komt dat door de opnametechniek (hier klinkt alles ook weer enorm hol, alsof ze in een lege kerk staan), soms door de vorm van de liedjes (tergend traag, achtergrondkoortjes die op de voorgrond staan, wat lullige instrumenten). Dit heeft dat allemaal. De evergreens houden het nog enigszins staande, maar het overgrote deel is echt simpelweg te oud en heeft de tand des tijds niet doorstaan. Te oud, te gedateerd, te saai.

Een echt classic album, met een wazige hoes trouwens. Santana is ook een van de classic gitaargoden, uit de tijd dat het best wel belangrijk was als je uitgeroepen werd tot beste gitaarheld van het jaar. Het heeft allerlei ingredienten waardoor ik dit geweldig zou moeten vinden. En toch raakt het me niet. Het is een soort buena vista social club on steroids, maar het is me teveel instrumentaal denk ik. Er is teveel nadruk op percussie ipv drums. Absoluut niet slecht, begrijp me niet verkeerd, maar het doet me weinig. En dat moet muziek toch met je doen, een bepaalde emotie oproepen. Ik hou het op een degelijke 3.

Volgens wiki klinkt het als een kruising tussen Bloc Party en Franz Ferdinand. En dat somt het eigenlijk best goed op. Het klinkt als een typisch Brits 00s festivalbandje. Golden Skans is een bescheiden hitje geweest, dat ook op K!NK nog met enige regelmaat gedraaid wordt. Als je al dit soort festivalbandjes op een rij zet, dan hebben de 00s toch nog best wel een karakteristiek geluid voortgebracht. Ik heb me er kostelijk mee vermaakt destijds, maar nu luister ik het nauwelijks meer (net als eerder bij het album van Franz Ferdinand). Dus of het de tand des tijds zal doorstaan, valt nog maar te bezien. Voor nu 3,5 ster en dat ronden we weer een keer af naar boven.

Jazz kan twee kanten op gaan: zenuwachtig en chaotisch gedoe of rustig en relaxed. Dit is het laatste. Isaac Hayes heeft hier vast inspiratie uit op gedaan voor zijn shaft muziek, de drums op deel 1 van het album zijn zowat een kopie. Het album heet waarschijnlijk Silent Way, omdat Miles het eerste kwartier stilletjes in een hoekje zat, want de toeter komt er pas na een kleine 14 minuten in. Deel 2 begint meer als ambient van Brian Eno. Het past beter bij deze jazz dan bij Brian Eno moet ik zeggen. Eerdere albums van Miles (birth of the cool, kind of blue) heb ik beloond met een 2, omdat ik eerder de neiging had ze door te zappen dan af te luisteren. Deze valt me redelijk mee, waarschijnlijk door het grote aandeel van de gitaar.

Het enige knappe is dat als je volledig talentloos door het leven gaat, je blijkbaar toch een succesvolle carriere kan hebben. Johnny "Rotten" Lydon bewijst het. De zang, of wat er voor door moet gaan, is echt tenenkrommend slecht. Qua muziek vind ik het eigenlijk nog best wel goed. Er zit een prima ritmesectie in, de gitaar gooit er een lekkere gruizige deken overheen. Alleen Sjonnie had er van mij niet per se met een megafoon aritmisch doorheen hoeven bleren. En jammer van het matige begin en einde. Maar het middenstuk is dikke prima. Ik kan daar best 3 sterretjes voor uitdelen.

Altijd fijn, een potje 80s (glam)hardrock 'n roll. Lekker tempo erin, scheurende gitaren. De hits zijn wel verreweg de beste nummers, het zijn ook allemaal evergreens geworden. Ik ben persoonlijk meer fan van de use your illusion cd's denk ik, maar dit album hoort natuurlijk absoluut in de 1001 thuis.

Warm en sfeervol zijn de twee woorden waarmee ik dit zou typeren. Er zit geen nummer uptempo in volgens mij, iets waar ik normaal wel naar snak, maar dat Kiwanuka simpelweg niet nodig heeft. De muziek combineert soul, jazz en singer-songwritermuziek en maakt van ietwat gedateerde muziek iets compleet eigentijds en tijdloos. Ik kende zoals gewoonlijk alleen de hitjes (Home Again en Cold Little Heart), die hier dus niet op staan, en toch had ik het idee dat alles zowel herkenbaar als nieuw was. Prachtig. Heel fijn album.

Ik heb dus het boekje "Berlijn"van Don Leo Blokhuis en daarin beschrijft hij de muziek door de jaren heen, die uit Berlijn kwam of daar door geinspireerd werd. Zo ook Bowie en dit album is het eerste van Bowie's Berlijntrilogie. Ik heb deze plaat destijds ook al geluisterd en ik snap waar het door geinspireerd is. Hij experimenteert er vrolijk op los, een rode draad in Bowies oeuvre wel. Deel 1 heeft nog wel liedjes, die niet zozeer hitgevoelig zijn, maar meer interessant om te luisteren. Deel 2 is volledig elektronisch, waarbij een naam als Kraftwerk al snel valt. Ik snap dat daar fans voor zijn en in een gekke bui wil ik het af en toe waarderen, maar 9 vd 10 keer skip ik dat soort muziek.

Alsof je in een bar zit met livemuziek, en dan wel een van meer dan 50 jaar geleden natuurlijk, waar het blauw staat van de rook. Voor zover je het podium kan zien, staat er een jazzbandje en zit een gast achter de piano schijtlollige verhalen te vertellen. Als je goed op de teksten let, dan is het buitengewoon vermakelijk. Maar ik let natuurlijk niet op de tekst, ik zit gewoon aan de bar en ga de taplijst af op zoek naar nieuwe ticks. In die tijd viel dat niet mee waarschijnlijk, de keuze was tussen 5 soorten lager en misschien een verdwaalde stout. Maar ik let dus amper op de muziek, het is een beetje achtergrondgeluid om je bezig te houden in de kroeg. Zoals in een Engelse pub een televisie aanstaat met een Engelse soapserie met het geluid uit (bij gebrek aan live sport). Het trekt op een of andere manier toch je aandacht, maar op het moment dat je kijkt, dan vraag je je af waarom. Ergens wil ik dit dus soort van afkraken, maar je wordt toch gedwongen om de teksten erbij te pakken. En het zijn wel echt toffe of grappige verhalen. Of dit nu in de 1001 hoort, dat valt te betwisten. Maar het is wel een unieke luisterervaring. Ik had er stiekem toch best bij willen zijn een keer in zo'n kroeg.

Lekker plaatje van Sonic Youth. Ik ben meer bekend met de wat latere albums, maar dit is blijkbaar het eerste waarop hun herkenbare sound naar voren komt. Helemaal prima.

Fijn album met een paar klassiekers erop. Het valt in eerste instantie niet eens op dat het vroege 80s is, totdat halverwege een nummer opduikt dat niet had misstaan op een willekeurige 80s Britse zeikplaat. Maar het is bijna een dissonant, want verder staan er goede U2 liedjes op, en we horen nog niet het zoetsappige overgeproduceerde geluid van de latere albums. Ik denk dat dit samen met de Joshua Tree de hoogtijdagen van U2 weergeeft.

Aanstellerige zangers zijn er genoeg in deze snoblijst. Talking Heads heeft er zijn handelsmerk van gemaakt. De gitaarriffjes en baslijntjes zijn geinig bedacht, het zit muzikaal best goed in elkaar. Het doet me ook heel erg denken aan Franz Ferdinand. Wie weet is Franz Ferdinand een huismerk Talking Heads. Had niet misstaan als festivalbandje in de 00s. Ondanks de aanstellerige zang heb ik me hier best mee geamuseerd.

Dit is de zoveelste reut onder de noemer post-punk, met repeterende gitaarriffjes en aanstellerig gewauwel door een microfoon. De gitaar is semi expres vals gestemd, de zang probeert wanhopig Johnny Rotten na te doen en af en toe flikkeren ze nog een piano van de bovenste verdieping van het kraakpand naar beneden. Daar zal de band dan ook wel naar genoemd zijn.

Het vooroordeel alleen al bij het zien vd albumhoes en het feit dat dit uit de jaren 90 komt, is dat het een vd vele alto meisjes favorieten is, met haar dr martens en haar slonzige trui. In de lijn met Meredith Brooks, Melissa Etheridge, Tracy Bonham, en noem ze allemaal maar op. Een typisch jaren 90 verschijnsel. En dat vooroordeel klopt. Het klinkt typisch jaren 90, huismerk Alanis Morissette, met iets minder pit. Er zit niet 1 vermeldenswaardig nummer bij, vandaar dat we ook geen hitje van haar kennen. Het eerste deel van het album worden de gitaren er nog wel eens in gegooid, dat gaat er wel makkelijk in. In het tweede gedeelte wordt het wat langzamere singer songwriter muziek, waarbij namen als Joni Mitchell en Rufus Wainwright bij me opkomen. En dat is in mijn geval geen compliment. Het stevende af op een typische, ietwat saaie 3. Door deel 2 zakt het naar een 2 helaas voor Aimee.

Ik was even bang voor weer zo'n post punk gedrocht. Maar nee, het is veel meer new wave dan post punk. Of dat nu zo'n verbetering is, is de vraag. De gitaren zijn in ieder geval gestemd en de zanger zingt enigszins zuiver. Er komt af en toe een caribisch geinspireerd deuntje voorbij. De algemene wiki van de band omschrijft hun muziek als "jangle pop", wat ik gelijk vertaal naar jengelpop. Misschien geeft dat wel het beste weer wat voor soort muziek die zuurstok new wave was: jengelmuziek. Ze staan op de hoes nog met stoere zonnebrillen en leren jasjes, maar ik kan dit met geen enkele mogelijkheid stoere muziek noemen.

We sluiten het blokje post-punk van de afgelopen weken hopelijk af. Met het origineel, waar ze allemaal stiekem op willen lijken. Johnny Rotten had toen dus ook al geen talent, behalve het talent om tegen schenen te schoppen. Maar dit is wel de blauwdruk voor heel veel andere muziek. En dat hoor je erin terug. Ik kende deze plaat natuurlijk al wel, in tegenstelling tot al die post-punk gedrochten. En het kan zijn dat ik het dus al ken, maar ik hoor hier toch veel meer muzikaliteit in, of misschien dat het ondanks het punk-imago stiekem beter geproduceerd is dan al die albums die hier op wilden lijken. Het klinkt zowaar als muziek in de oren, met name door de uitstekende gitaarpartijen. Johnny kan nog steeds niet zingen, maar hier past het gewoon bij, het klopt allemaal. Doe mij maar het origineel, ipv al die huismerken.

Fiona Apple valt volgens mij in de categorie waar we vorige week ook al Aimee Mann uit hadden. Al staat er op wiki hier als categorie: chamber pop. Voor elke artiest is er een apart hokje blijkbaar. Het doet mij gelijk al heel artsy fartsy aan, een vrouwelijke Rufus Wainwright. De alternatieve instrumenten en geluiden halen het weg bij de gewoonlijke gitaar of piano singer-songwriter muziek en geven het wel een karakteristiek geluid, dat moet gezegd worden. "Criminal" is een prima nummer, waar tenminste een beetje tempo in zit. Verder is het kabbelende kamerpop, maar in het Chinese restaurant zetten ze dit liever niet op, want het klinkt niet bijzonder opgewekt. De nummers duren ook te lang, waardoor het moeilijk is om je aandacht erbij te houden. Ik krijg te vaak de neiging om de boel uit te zetten.

Techno uit de vroege jaren 90, maar het begin klinkt alsof Giorgio Moroder nog steeds in de jaren 70 lekker vrij minimalistisch aan het rommelen is op zijn Moog. Er zit een breakbeatje in, maar ook lounge deuntjes. Het is sowieso allemaal een stuk trager dan wat ik had verwacht bij techno. Het werd niet op de radio gedraaid, het is niet bekend van een of andere film en ik ken ook geen feestjes of loungebars waar dit soort muziek gedraaid werd. Dus ondanks dat het best wel relaxed klinkt verder, vraag ik me af wie dit nu daadwerkelijk luisterde in die tijd? En hoe kan het dan weer dat dit in deze lijst staat? Ik blijf me continu verbazen over de selectiecriteria. Waarom staat yabba-dabba-dance er niet in?? Desondanks is het prkma achtergrondmuziek voor een magere 3

Met name door het karakteristieke stemgeluid is het overduidelijk Pet Shop Boys. Het is het eerste album wat ik voorgeschoteld krijg van de boys en ik zie dat er maar liefst 3 albums van die jongens in staan. Het begint met een paar nummers die overblijfsels en b-kantjes waren van hun eerdere albums (bijv nr 2 heeft veel weg van Suburbia), maar vanaf het 4e nr komt er een prima dancebeatje in, waarmee de muziek transformeert naar dance/electropop. Het heeft soms wat weg van Depeche Mode, maar dan uitgevoerd door de Pet Shop Boys. Het hitje Go West hadden ze net zo goed weg kunnen laten. Of het nu echt bij de 1001 albums hoort die je ooit gehoord moet hebben, dat waag ik zoals gewoonlijk te betwijfelen. Maar het is zeker interessant om een keer te luisteren.

Typische beats van begin jaren '90. De teksten hebben weinig poetische waarde, maar het ontstijgt het kinderachtige materialistische geklets tenminste nog af en toe (af en toe ook niet). Er zit wel een aardige flow in en het duurt maar 40 minuten. Genoeg punten om het een degelijke 3 te geven.

Funky, soulvolle muziek waar je vrolijk van wordt. Aanstekelijke gitaarriffjes, aanstekelijke basslijntjes. Je krijgt hier gewoon een lach van op je gezicht, mensen willen plezier maken en zich niet al te druk maken om alle shit in de wereld. Het wordt weer tijd voor een discofunkperiode denk ik.

Ik heb wel eens een boxset gehad, waar artiesten van allerlei pluimage covers deden van Dylan en die set heb ik vrij veel gedraaid in de auto. Ik kan hier zelfs meerdere uren van achter elkaar luisteren zonder dat het verveelt. Qua albums heeft die man zoveel gemaakt, dat ik eigenlijk geen albums van hem ken, maar altijd compilaties heb geluisterd. En daarmee heb je al genoeg materiaal om een paar dagen door te komen over het algemeen. De behoefte om een beroemde plaat als Blonde on Blonde op te zetten, heb ik daardoor nooit gehad. En ik heb ook niet het idee dat het uitmaakt, want alle albums klinken als een greatest hits. Dit album klinkt gewoon als een klassieke Dylan: folky blues of bluesy folk. Dylan die er jengelend doorheen zingpraat. De standaard Dylan ingredienten. Het is misschien voor sommigen even wennen, maar ik kan dit zeker op een maandagochtend prima hebben.

AC/DC levert eigenlijk altijd wat je van ze verwacht. Zoals ik bij Highway to Hell al zei: van dik hout zaagt men planken. En dan te bedenken dat ze dit album binnen een paar maanden na de dood van hun succesvolle zanger hebben gemaakt. Bon Scott, gestikt in zijn eigen kots in een Renault 5. Niet echt rock n roll. Maar wel onder de heroine en de alcohol. Dat is dan weer wat meer rock n roll. Maar dit album is toch wel iets gevarieerder vind ik. Het begint echt gelijk heerlijk met Hells Bells. Fantastische gitaarriff. Verder een paar stampers, een paar klassiekers, een rustig nummer. AC/DC stelt niet teleur. Een van de best verkopende albums en ik heb met volle teugen genoten en gestampt. We drukken zonder gene op de 5 sterren.

Tegenwoordig bepalen wij met Spotify dat nummers geen intro meer mogen hebben, maar vroeger bepaalden de mannetjes van de radio dat nummers niet langer dan 2,5 minuut mochten duren. Anders zouden mensen maar wegdraaien naar een ander radiostation. Dus als een nummer langer dreigt te duren, dan gooit Little Richard er zelf maar een einde of een fade-out tegenaan. Na sommige nummers moet je sowieso naar adem happen na 2 minuten, maar er zitten zowaar ook tragere nummers tussen en zelfs een langzame Sam Cooke-achtige ballad. Little Richard weet zo 12 nummers in een klein half uur te proppen, een soort snelkookpan van muziek. Ondanks dat het ietwat gedateerd is, klinkt het meer tijdloos dan veel albums van veel later. Dat is op zichzelf al bijzonder knap. Komt bij dat ik me er bijzonder goed mee heb vermaakt. We hebben een goede week denk ik, 4 sterren.

De carriere van the Police was relatief kort, maar ze hebben wel 5 goede albums afgeleverd. Onze snoblijst heeft zich hier wel keurig aan het ongeschreven maximum van 2 per artiest gehouden, al had ik het zelf niet erg gevonden als alle albums van the Police er in stonden. Op elk album staan namelijk wel een paar pareltjes van nummers. En zelfs de nummers die niet zo bekend zijn, zitten muzikaal uitstekend in elkaar. Ik kan dit op elk moment van de dag wel opzetten en dan luister ik met veel plezier naar de baslijntjes van Sting en het ska gitaartje. Hangt tussen een 4 en een 5 in, maar aangezien er slechts 2 albums van the Police in staan, druk ik lekker af op een 5.

Lekkere funky soul die draait om Papa was a Rollin' Stone. Uit de tijd dat een nummer nog 12 minuten mocht duren, al was de single edit 'slechts' een kleine 7 minuten. Het nummer wordt ook wel omschreven als 'cinematic soul' naar de stijl van Isaac Hayes, daar is hij weer. En laat die nu ook mee hebben gewerkt aan het laatste nummer op dit album. Genoeg feitenrelaas, al is het natuurlijk altijd wel erg leuk om de wiki uit te pluizen bij dit soort albums. Ik blijf gewoon vrolijk worden van dit soort muziek. Het is soms met zijn ruim 50 jaar ietwat gedateerd, maar funky baslijntjes kan ik niet vaak genoeg horen. De soulballads van kant twee zou ik an sich niet snel opzetten, maar zijn ook prima te behappen. Het haalt het gemiddelde wel iets naar beneden en doet me wel wat twijfelen aan 4 sterren. Maar laat ik nog maar even positief blijven, voordat we straks weer allemaal postpunk krijgen.

Funky baslijntjes, hiephoi! Maar dan in een moddervette french electro house variant. Af en toe komen er nog wat gameboy geluidjes voorbij. Huismerk Daft Punk dekt volledig de lading. Dit is iets wat je live wil zien in een volle dampende stampende festivaltent. Zoals Pendulum op Dour. Of zoals Daft Punk vrij aardig heeft weten te pakken op hun Alive 2007 albums. En dan maakt het niet eens uit dat ze alleen maar op play hebben gedrukt.

Vage freaky psychedelische ouwe boomerrock. Hier stel ik me bij voor dat je shitloads aan LSD moet slikken om het interessant te vinden. Of dat je gewoon heel erg graag interessant wil doen tegenover andere mensen als je zegt dat je dit goed vindt. Frank Zappa en kornuiten lopen raar te kreunen en te steunen in een microfoon. Er zit amper lijn in de nummers. En als het al op een normaal nummer lijkt, dan lijkt het dus juist alsof ze een parodie doen. Het is meer een soort muppet-show. De paar fatsoenlijke nummers redden dit album van de hatelijke 1.

Het begint als een soort psychedelische prog-folk, maar in plaats van met traditionele instrumenten wordt er geexperimenteerd met allerhande strijkers en toetsen. Vervolgens stapelen de experimenten elkaar op. Meestal mislukken experimenten, maar hier zit af en toe zowaar een geslaagde tussen. Deel twee heeft meer weg van sfeervolle filmmuziek, ik hoor af en toe ook wat Kraftwerk er in terug, Pink Floyd en zelfs Shocking Blue. Ik moet dit een paar keer luisteren denk ik om het op me in te laten werken. Het is sowieso best interessant om te beluisteren, al schuurt het soms. Ik vind de nummers gespeeld door dat Pinguin Orkest wel het beste, de Zopf nummers zijn mij iets te experimenteel. En ik schuw experimenten over het algemeen juist wel, dan heb ik liever gelikte en geproduceerde Taylor Swift countrypoprock af en toe. Ik had liever een hele cd van het Penguin Cafe Quartet gehad.

Herkenbare 90s hiphop breakbeatjes met wat jazzy samples en een pulserende bas. Er wordt prima in de maat, in de flow overheen gerapt. Wat ze allemaal te melden hebben, zal me zoals gewoonlijk weer worst wezen. Het straalt op zich wel redelijk wat plezier uit, meer dan boosheid, al komt dat ook af en toe voorbij. De muzikale omlijsting is kaal zoals 80s en early 90s betaamt, maar ook rijk met samples en extra instrumenten. Dat maakt het geheel toch prima te luisteren.

Een van de oudste platen uit onze snoblijst en ondanks dat het uiteraard wel iets gedateerd klinkt, voelt het veel frisser aan dan menig album uit de lijst. Het is fijne swingende rock n roll van goede muzikanten en met de goede stem van Fats Domino. Het is alsof je een oude pianobar in het zuiden van Amerika binnenwandelt, waar wat lokale muzikanten lekker de dagelijkse sleur van zich af aan het spelen zijn. Plezier maken staat voorop. Aanstekelijk.

Als er een hogere macht bestaat die de genen voor goed stemgeluid uitdeelt, dan hebben ze die in de UK allemaal bewaard voor Adele. Want wat hebben we naar een stel slechte zangers moeten luisteren daar in de jaren 80 enzo. Gelukkig maakt Adele dat allemaal goed, want wat een strot heeft deze vrouw. Het album is een verzameling hits, die nog vrij vers in het geheugen liggen. De ergerniswekkende cover van the Cure had ze dan weer achterwege mogen laten. Al met al is het prima aan te horen zo op de maandagochtend. Al is het wel een beetje veel van hetzelfde. 3,5 ster, waarbij ik neig naar 4.

Als we dit soort muziek krijgen, is het vooral uit vervlogen tijden lijkt het wel. Niet dat dat iets uitmaakt, want het is lekker vrolijk en ik kan me niet voorstellen dat mensen dit echt verschrikkelijk vinden. Je gaat vanzelf op het gemak mee trommelen met de ritmes van de percussie en je stelt je ook bijna voor dat je op dat tropische eiland zit met een pina colada in je handen. Dat het toetertje af en toe wat zenuwachtig is, is niet eens zo storend. Het is een beetje als de dancemuziek uit de 90s en 00s: ik zet het veel te weinig op, terwijl ik er wel bijna altijd vrolijk van word. Ik twijfel weer een beetje tussen een 3 en een 4.

We hebben weer eens te maken met een dubbelalbum en in de tijd van vinyl spreekt men dan over 4 kanten. Manassas heeft die 4 kanten dan ook een aparte naam gegeven. Die allemaal toch wel een eigen karakter hebben. Kant 1 - The Raven - is fijne folkrock, meerstemmig, bands als Eagles en the Band schieten me gelijk te binnen. Kant 2 - The Wilderness - komt met meer country en folk, waarbij instrumenten als een steel guitar en een viool vaak acte de presence geven. Kampvuurmuziek. Kant 3 - Consider - gaat weer meer richting de prog en psychedelische rock, ook al is het veelal akoestisch. Steppenwolf komt in me op, al is het misschien alleen maar om het akkoordenschema van Johnny's Garden dat lijkt op The Pusher. Kant 4 - Rock & Roll is here to stay - komen er weer meer versterkte gitaren de boel versterken. Fijn om het album swingend en bluesy te eindigen, Allman Brothers stijl. Sowieso vrijwel alle nummers herbergen de karakteristieke harmonieen waar Stills bekend om staat. En er wordt heerlijk gitaar gespeeld. Het voelde absoluut niet als een straf om het hele dubbelalbum uit te zitten en alle nummers verdienen het om er op te staan. Ik heb me buitengewoon goed vermaakt hiermee. Weet je wat, ik deel lekker 5 sterren uit.

Ik zat in tram 5 ... Deze heren zijn overduidelijk boos, maar reageren dat gelukkig niet af op ho's n bitches of verheerlijken geweld op een andere manier. Ze zetten politieke teksten op een agressieve beat, zoals rage against the machine dat deed op schurende gitaren. Hardcore hip-hop is een van de stijlen die wiki er bij zet, en ik zie wel de overeenkomsten met de hardere gitaarmuziek. De rauwe beats stuwen de raps en het geheel wordt wat versierd met samples en draaitafelvingervlugheid. Ik kan dit beter hebben dan de kinderachtige gangstarap van de 00s. Maar ik heb er niet elke dag zin in en vandaag had ik geen zin in hiphop, dus kan ik niet hoger dan een 3 komen.

Oh jee, album nr zoveel van Joni. Eens in de zoveel tijd dien ik gepijnigd te worden voor alles wat ik de artiesten uit deze snoblijst aandoe klaarblijkelijk. Ik blijf me enorm irriteren aan de stem van Joni, die gaat door merg en been bij me. Nagels op een krijtbord. Maar vooruit, laten we het wederom een eerlijke kans geven, zoals ik ook Taylor Swift een eerlijke kans heb gegeven. De muziek kunnen we indelen in de singer songwriter folk (rock) hoek. Er wordt wel vrij veel geexperimenteerd met geluiden en ritmes, er zit voor mij niet echt een eenduidige lijn in. Het gemeander van haar stem vind ik natuurlijk het meest irritant, maar het is ook raar dat nummers ineens abrupt middenin een toon lijken te stoppen. Je hebt van die kampvuren waar ik graag bij wil zitten, Manassas bijvoorbeeld, maar bij Joni zit ik niet graag. Met haar soepjurk en bloemetjes in haar haar en haar stem door merg en been. Als Stephen Stills dit album had gemaakt, had ik ongetwijfeld heel anders geoordeeld. Maar het is Joni. Ik kan het niet, haar stem zit zo hard in mijn irritatiezone. Ik hou dit gewoon maar een paar schamele nummers vol, maar ik zal het uitzitten, het ruime half uur dat deze lijdensweg duurt. Ik hou me angstvallig vast aan een nummer als Car on a Hill, waar nog een aardig refrein in zit, en Raised on Robbery, dat lekkere rock n roll gitaren heeft. Maar de nagels lijken weinig houvast te krijgen aan het krijtbord. De krijsende kat wil zich teveel laten gelden. Wat een opluchting als het na Twisted eindelijk is afgelopen. Ik heb de lijdensweg doorstaan, het voelt als een soort Kamp van Koningsbrugge, met Joni als de kampcommandant die me afblaft dat ik een slapjanus ben als ik dat half uurtje van haar niet eens kan uitzitten. Dat ik door moet zetten, omdat ik anders een mislukkeling ben. Maar ben ik een mislukkeling? Nee, ik heb de finish gehaald. De vellen hangen aan mijn trommelvliezen, maar ik heb ook deze slag van de oorlog weer overleefd. Ik voel me herboren, een ander mens. Niet de Wim Hof methode, maar de Joni Mitchell methode. Luister een album van Joni en je komt er sterker uit. Trommelvliezen van staal kweek je ermee. Ik voel me onoverwinnelijk nu. Ik kijk uit naar de dag dat ik het volgende album van Joni krijg!

Als je mij iets over the Band vraagt, dan zal ik als eerste zeggen dat ze een drummer hebben die zingt. Het zal vast niet de eerste drummer zijn die tegelijk drumde en zong, maar voor mij is het wel een van de eerste keren dat ik dat zag. Levon Helm is al meer dan 10 jaar de pijp uit, maar daarmee heeft hij zich onsterfelijk gemaakt. Muzikaal gezien is het verder fijne Americana met af en toe een pianootje, een viool of een mandoline. De nummers liggen lekker in het gehoor, de mannen kunnen allemaal een prima potje zingen. Prima plaatje voor de maandagochtend.

We zitten in een periode waarin we vrij veel van de oudste albums uit de lijst voorgeschoteld krijgen. Net als Little Richard is dit weer een half uurtje onvervalste rock n roll en Elvis heeft zelfs Tutti Frutti op dit album gezet. Het is dan ook overduidelijk waar hij zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Vorige maand heb ik de film nog gekeken (met een verschrikkelijke rol van Tom Hanks als Colonel Parker) en daar komt best aardig het verhaal naar voren, hoe hij als jochie naar de zwarte muziek op het arme platteland luisterde en later in Memphis ook altijd de bars met die muziek opzocht, waar hij oa Little Richard tegenkwam. De Las Vegas Elvis is misschien het meest bekend, met zijn showpakken enzo, maar dit is eigenlijk nog de pure Elvis, waar de liefde voor muziek uit spreekt. Ik heb er gelijk maar even de Elvis Comeback Special achter aan geplakt, wat is dat een heerlijk stukje muziek toch. De comeback special geef ik 10 sterren op imdb (want een tv-show, dus kan ik dat daar raten). Dit album haalt dat niveau niet, dus blijf ik steken op een verdienstelijke 4 sterren.

Ik heb in de nu-metal tijd meer gedraaid van Korn en Deftones. Sepultura heb ik eigenlijk links laten liggen. Maar als ik het nu zo hoor, heeft het ook wel die agressieve drums en groovy gitaren. Het is wat harder muzikaal, met af en toe wat experimentele oerwoudgeluiden. Deze muziek is niet voor iedereen weggelegd natuurlijk, maar ik vind het fijner om dit soort muziek af en toe voorbij te horen komen, dan het zoveelste postpunkgedrocht. En doordat het zo weinig voorkomt, ben ik geneigd het bonuspunten te geven. Alleen vind ik sommige nummers te hard en te veel op Ministry lijken, industrial metal, waarbij het een soort monotoon gehakketak is. De nummers waar meer afwisseling is qua drums, of die hele dikke groovende gitaren hebben, die zijn verreweg het beste. Afgerond kom ik nog tot een hele mooie 4.

Prachtig om te lezen op de wiki dat er dus een recensent dit album 1 ster gaf. Nu delen de beste recensenten wel eens een 1 uit natuurlijk, je hebt ze niet voor niets gekregen. Maar het album behoort inmiddels tot de best verkopende albums aller tijden. Althans, dat was allemaal voor de spotify era, want Taylor Swift staat niet in die lijsten. Niet dat verkoopcijfers altijd wat zeggen, maar laten we zeggen dat deze recensent er achteraf een beetje naast zat. Anyway, als we naar de muziek luisteren, dan horen we een aantal kneiters van hits met Money for Nothing en Brothers in Arms. Maar ook typische jaren 80 synths, vermengd met drumcomputers en wat experimentele wereldmuziek. Maar Mark Knoflook komt er allemaal mee weg met zijn lijzige gitaarspel, ondanks zijn theedoek in zijn haar. Of het het beste Dire Straits album is, daar kun je bij de pool over twisten. De monsterhits en de verkoopcijfers zullen het wel onderbouwen. En ik kan hier ook moeiteloos 5 sterren voor uitdelen. Want Dire Straits kan ik altijd opzetten.

Goeiendagschotel, meer dan 2 uur hiphop. Zoals gewoonlijk blader ik de wiki altijd door en wat me hier opvalt, dat dit blijkbaar een soort van 2 solo-albums zijn van de twee hoofdpersonen Big Boi en Andre 3000. Laten we de albums dan ook deels afzonderlijk reviewen. Op Speakerboxxx ligt het tempo gelijk hoog aan het begin met voortstuwende beats. In de volgende nummers zit gelijk veel variatie, want ik hoor een soort LL Cool J ballad en een vrolijk met toeters versierd Latin hiphopnummer. Sowieso komen de toeters vaak terug. Het geheel is funky en het doet me af en toe zelfs denken aan de hiphopPeppers, Give it Away vibes. Al zitten er ook gewoon vrij kale hiphoptracks tussen, maar dan is er wel een lekker breakbeatje om de boel interessant te houden. Dit is echt een prima uurtje luisterplezier. Dikke 4 voor Speakerboxxx. The Love Below start juist heel traag. En heeft gelijk jazzy invloeden. Het is meer poppy. Het rare zingen met een geknepen stem van Andre 3000 staat me ook wat tegen, alsof hij een beetje Prince na wil doen. Als ik die clip van Prototype zie, dan probeert hij dat inderdaad. De hitjes moeten dit deel redden, want hier ben ik minder fan van. Dit komt slechts tot een magere 2. Gemiddeld lijkt het me een makkelijke optelsom. Geef me alleen Speakerboxxx en het leven had er veel rooskleuriger uitgezien. En zeker door dat langdradige 2e album, blijf je zitten met een beetje een zure smaak. Ik probeer het 1e deel te onthouden en de hitjes van deel 2, want dan kan ik er tenminste nog een 3 van maken.

Ik kan hier weinig interessante verhalen verder bij vinden, maar aangezien Dave Gahan een heroine junk is geweest, zal er ongetwijfeld een prima biografie of documentaire over gemaakt zijn. En dat wil ik dan toch wel weer lezen of zien. Qua muziek is het duistere synthpop met industriele computerbeats en de bezwerende stem van Dave Gahan (of de Talk Talk stem van Martin Gore af en toe). Vrij bombastisch, zoals Depeche Mode wel vaker is, maar wel sfeervol. Het is niet mijn muziek, maar de beklemmende sfeer die neergezet wordt, met name in het eerste deel, is wel goed gedaan. Het album bevat voor mij geen bekende hitjes en toch staat het in deze snoblijst. Als het hele album vol met die sfeervolle nummers had gestaan, dan was het als album nog wel een meerwaarde geweest, maar de intermezzo's van rustige nummers en/of het gebrek aan een of twee bekende hits, doen wat mij betreft toch wel afbreuk aan de albumervaring in dit geval. Hoger dan een 3 kan ik niet komen.

Ik ben wel blij dat dit album (of concert?) tenminste begint met het bekendste nummer. Zo kan ik er tenminste even inkomen. Want chansons hoor je amper meer, of het moet zijn bij de aftiteling van programma's, of bij de gecancelde Matthijs en de Snollebollekes. Het 'zingen' van Brel, met het overdreven gearticuleerde vertellen van verhalen, zullen velen beschrijven als vol van passie. Je zou het ook aanstellerig kunnen noemen. Blijkbaar deed hij alles vol overgave, zo ook het bier drinken. Maar ach, het is een van de weinige albums met wat van dit soort muziek. Een trekzak horen we niet zo vaak en een zingende zaag al helemaal niet. Je gaat gelijk in gedachten naar een Parijs uit vervlogen tijden. Melancholisch, nostalgisch, romantisch (althans, dat zeggen mensen over Parijs). Je waant je slenterend langs de oevers van de Seine, snuffelend door de boekenkraampjes. Om vervolgens een potje jeu de boules te spelen met een glas wijn en een stuk stokbrood met camembert in het park bij de Eiffeltoren. Het kabbelt een beetje voort op de achtergrond, terwijl ik aan het werk ben. Ik stoor me er niet aan, maar om nu te zeggen dat ik er bijzonder veel plezier uit haal, is teveel eer. Ik wil er 2,5 ster voor geven.

Ik ben eigenlijk net te laat ingestapt in de hardcore, punkrock en hun post- en emo-varianten, om veelvuldig de grondleggers daarvan te luisteren. Als ik doorklik op post-hardcore op wiki, dan ken ik alle andere bands wel die als voorbeelden worden genoemd. Dit is dus meer eind jaren 80 en begin jaren 90, waardoor het wat grover en wat kaler is vaak. De drums vind ik wel gaaf, vrij droge kale klappen. Soms komt er een geweldig groovend stuk in. En de zang is het beste wanneer het lijkt alsof de zanger 5 meter van de microfoon af staat, want dan blend het het beste in de rest van de muziek. Maar het is uit die tijd allemaal wat ongepolijst en ik ben meer fan van de meer opgepoetste en zuiverder geproduceerde muziek. Al met al kan ik hier wel prima naar luisteren, en ben ik al heel blij dat er dit soort muziek in staat. Ik vind dat er nog betere muziek in het genre is. Maar de kans dat we dat in deze snoblijst ooit tegen gaan komen is vrij klein, dus doen we het gewoon met deze grondleggers. Normaal zou ik 4 sterren geven, maar met het bonuspunt voor het genre klik ik lekker op 5. Bovendien moet ik wat compenseren voor de ratings van de zure broeders waarschijnlijk. :-P

Het staat genoteerd als hip hop, maar het is bijna meer R&B met soulinvloeden en een rapper. Het klinkt muzikaal wel lekker, ook omdat het aangekleed is met genoeg samples en hij hulp krijgt van muzikale vrinden uit andere stromingen als John Mayer en John Legend. In die tijd was Kanye ook nog niet helemaal van het padje geraakt. Maar er zitten duidelijk ook invloeden van Marvin Gaye enzo in. Een artiest als dit zou ook op North Sea Jazz kunnen staan en dat bedoel ik in dit geval positief. Snobhop, maar dat kan ik stukken beter hebben dan het kinderachtige gangstarap. Fijne albumervaring, goede 4 sterren.

Veertig jaar oude punkrock van een stel dames, waarvan Belinda Carlisle later nog bekend(er) is geworden met wat van die aanstellerige jaren 80 ballads. Muzikaal gezien zit het allemaal niet zo ingewikkeld in elkaar: 4 akkoorden en vrijwel in elk nummer dezelfde rakketakdrum. Maar op zich is dat niet erg, want dat is soms het hele idee van lekkere muziek: lekker tempo erin en hopsakee gaan met die banaan. De galmende bas/gitaar geeft soms het idee van surf-muziek. Er zit ook best nog wel wat afwisseling in zelfs, want soms wordt het tempo iets omlaag geschroefd, zonder dat het ineens een tergend trage ballad wordt. Leuk om dit te ontdekken, want ik had nog nooit van the Go-Go's gehoord. Ik heb me hier prima mee vermaakt, we gooien er gewoon een vrolijke 4 sterretjes tegenaan.

Ja, het is soul. Ja, het is Otis. Ja, die stem klinkt goed. Maar toch doet het me weinig. Otis doet zijn best, maar het is vnl een verzameling covers en Otis doet zijn kunstje, zoals bij de weinig verheffende cover van de Stones' hit Satisfaction. Nu is dat wel vaker het geval bij die artiesten uit de jaren '60, het was toen blijkbaar gemeengoed om gewoon een album covers uit te brengen. Maar het voelt een beetje alsof hij dit moest opnemen voor de platenbaas om geld te verdienen. Maar het is blijkbaar het enige album van Otis in deze lijst en ze hebben zowaar niet gekozen voor het album met Dock of the Bay erop. En de grote Don Leo heeft zijn zoon naar hem vernoemd, wie ben ik dan om dit af te kraken? Misschien moet ik het maar het voordeel van de twijfel geven en me overgeven aan de kwaliteit die het wel degelijk heeft.

Mede door zijn typerende stemgeluid, lijkt dit toch voornamelijk een voortzetting van the Smiths. Ondanks dat Johnny Marr hier niet bij betrokken is, zit de gitarist die hem als het ware vervangt een beetje in hetzelfde straatje. Er zitten gelukkig ook een aantal wat stevigere nummers in (met name aan het begin en het eind), die wat afwisseling geven aan de zeurderige-britpop-Smiths-wannabe nummers. Maar zijn stem drukt zo'n zware stempel op de muziek, dat alles waar hij op zingt, automatisch een bepaald sausje krijgt. De stem is dominant, allesoverheersend, verstikkend. De muziek ten spijt, want daar is op zich niks mis mee. Kortom: kun je de kenmerkende stem van Morrissey 40 minuten aan, dan vermaak je je prima met dit album. Trek je het niet, dan ben je blij als het album afgelopen is.

We hebben zeer recent een ander album van the Band gehad, dus dat ligt nog vrij vers in het geheugen. Op dit debuut laten ze af en toe hun connectie horen met Dylan, maar zijn ze ook hun eigen sound aan het ontdekken. Americana, maar er zit nu ook nog wat gospel, soul en country doorheen. Het is net als het andere album vermakelijk en dit is nog net iets teveel een ontdekkingsreis, album twee was beter. Die gaf ik een 4, ik neig dan ook bij deze naar een 3,5. Om dat verschil tot uiting te brengen, tik ik 3 sterretjes aan. Maar ik luister hier wel liever naar dan andere, nietszeggende maar ook niet storende, vergeetbare 3 sterren-albums.

Ik zie de hoes, lees de wiki en huiver. Dit gaat ongelooflijk slecht worden. Maar op het moment dat de gitaar aangeslagen wordt, klinkt het eigenlijk best goed. Die gitarist kan meer dan alleen maar 4 akkoorden zo snel mogelijk achter elkaar proppen. Het is duidelijk bijna 50 jaar oud, maar het is een soort glamrock meets Led Zeppelin meets Neil Young. Ze nemen zichzelf niet zo serieus, het is een grote schijtlolligheid, ik moet bij het 2e nummer gelijk aan Beavis & Butthead denken. Deze gasten kunnen prima spelen en er zit veel meer muzikaliteit in dan "1-2-3-4 raggen maar!". Ze zijn niet zo bekend bij het grote publiek als de Sex Pistols, de Ramones of andere glamrock protopunk bands. Waarschijnlijk omdat er afgezien van het schijtlollige het verder stiekem best braaf is. Er is niemand op een tragische manier aan zijn einde gekomen, ze hebben geen knallende ruzie gehad en ze hebben zo te zien geen heftig verleden met allerlei wazige verdovende middelen (aldus niet volgens de wiki pagina's). En onbekend maakt onbemind bij het grote publiek. Ik heb me hier kostelijk mee vermaakt. En omdat ik gelijk het ergste vreesde aan het begin, is dit een enorme positieve verrassing.

Nadat het originele album klaar was, liet ik youtube nog even doordraaien en kreeg ik nog wat extra nummers voorgeschoteld van de 2003 reissue bonus tracks. En daar zat nog een lekker bluesnummertje bij, toch altijd fijn. Verder draait dit album natuurlijk om de 2 evergreens Somebody to Love en White Rabbit, beide niet geheel toevallig door Grace Slick gezongen en door haar of haar zwager geschreven. Ze zijn ook overduidelijk anders dan de rest, bombastisch met Somebody to Love en bezwerend met White Rabbit, en qua kwaliteit ook echt een stuk beter. De rest van het album heeft ook wel iets psychedelisch over zich, maar minder uitgesproken. Het is meer alsof de sekte van Charles Manson ingetogen folkrock speelt, met de akoestische gitaar rond het kampvuur trippend met du pain, du vin en du joint, intussen broedend op de volgende moord. Prima plaatje verder, maar hierna was de inspiratie op geloof ik, want het vervolg met Jefferson Starship en Starship maakte vooral jaren 80 reut. Ze gingen van de trippende LSD en paddo's keihard door naar de cocaine zeg maar. Dit is verder typisch een 3.5, dus maandagochtend nog maar een keer geluisterd voor het definitieve verdict. Het feit dat er af en toe lekker gitaar wordt gespeeld, tussen het harmonieuze sektegezang door, maakt dat ik hem gewoon lekker laat doorslaan naar een 4.

Wat een heerlijk begin. Roundabout heeft namelijk een van de beste baspartijen aller tijden. Progrock in optima forma. Daarna wisselen de fijne progrock-stukken af met muzikale intermezzo's waarin alle muzikanten even hun skills willen showen. Het ene intermezzo is interessanter dan het andere. Het album als geheel voelt daardoor meer als een verzameling losse experimenten. Of als een showcase van alle losse muzikanten. De nummers waarin alles samenkomt, zijn wat mij betreft het beste. Een echte luisterplaat, waarin je elke keer nieuwe dingen kunt horen, dat wel. 3,5 ster.

Vanaf de eerste noten zit je er gelijk in. Het is dansbaar en funky, met die typische doffige breakbeat van de early 90s, een zich continu herhalend dance pianootje en allerlei samples overal vandaan getoverd. Tegelijkertijd klinkt het daarmee ook enorm gedateerd, echt iets dat alleen in de early 90s gemaakt kan zijn. Ik ben elk moment bang dat de grootste oorwurm uit die periode voorbij komt: CeCe Peniston met Finally. Wat een verschrikking is dat. Joni Mitchell is daarbij als fluweel, een zacht snorrend poesje ipv een krijsende kat. Lady Miss Kier Kirby kirt er op dit album ook iets te vrolijk op los naar mijn zin. Het heeft niet de kwaliteit van de triphop, dance en house albums die we eerder voorbij hebben horen komen uit deze periode. Gelukkig krijgen we af en toe een nummer als Try Me On, waarbij de nadruk meer op het funky baslijntje ligt dan op het irritante pianootje. Als dat pianootje erin zit en die zangeres gaat er net niet helemaal zuiver doorheen zingen, dan is het gewoon same old slechte 90s shit, en hoor ik bijna net zo lief Frans Bauer (1.5 ster). Als het funky is, met een goed beatje en eventueel met samples versierd, dan is het hele dikke prima. En kan ik het ook best een voldoende geven (3+). Maar wat geeft nu de doorslag? Ter vergelijking zo maar even 2 Unlimited opzetten, uit onze eigen NL-snoblijst.

Zoals jullie weten ben ik groot fan van de Seattle grunge bands. Maar Mudhoney ken ik alleen van naam. Het eerste nummer van de deluxe edition ken ik dan wel weer, maar het is typisch zo'n nummer dat klinkt alsof het in de oefenruimte is opgenomen. Oh wacht, alle nummers klinken zo. Het is net zoals met vele andere muziekstromingen: in de vroege jaren is het een soort ruwe vorm, waar nog weinig diamant in te ontdekken is. In de loop der jaren slijten de ruwe kantjes eraf en blijft er een prachtige diamant over. Of soms blijft het nog steeds een vormeloze hoop, dat kan ook natuurlijk. De grunge heeft wel pareltjes opgeleverd, al zal ongetwijfeld meespelen dat we dit in onze vormende jaren optimaal hebben meegekregen. In dit geval gillen de gitaren met teveel distortion, de drums is alleen hard en met heel veel high hats, en de zang is een soort schreeuwend verveelde Britse zanger. In sommige nummers zit al wel een fijne groove, No One Has bijv, maar het blijft allemaal heel kaal en ruw. Verder hoor ik een slechte pre-imitatie (hoe noem je zoiets?) van Hole en een slechte gelijkenis met Dinosaur Jr. Als de zanger zijn waffel houdt, is het soms nog best aan te horen. Na een tijdje wen ik er wel steeds meer aan, In n Out of Grace is een van de betere nummers. Dat iets een voorloper is, betekent niet gelijk dat het ook goed is. Een debuut is ook niet altijd het beste album (looking at you, Robert Dimery). Gelukkig staat er genoeg goede grunge in deze lijst, zodat ik niet hoef te compenseren dit keer. Blijven er een kale en ruwe 3 sterren over.

Bij het nummer Boll Weevil moet ik gelijk denken aan de Presidents of the USA. En die maakten ook van die lekkere vrolijke west coast muziek, met grappige teksten over slurpen aan een perzik en in dit geval een of andere kever. Maar dit is allemaal veel en veel ouder, een van de paar platen uit de 50s. Ik had nog niet eerder van Ramblin' Jack gehoord, maar hij past denk ik in een generatie van dit soort artiesten. Veel van die artiesten waren volgens mij zwart, dus ergens is het ook wel weer apart dat we hier iemand uit een goede familie uit New York hebben, die net doet alsof hij vanuit de Dust Bowl naar California is getrokken zonder een cent op zak. Ok, blijkbaar was hij niet geinteresseerd in dit goede leven en koos hij zelf voor a life on the road, bij een rodeo zonder een cent op zak. Maar het helpt niet voor zijn geloofwaardigheid verder. Anyway, genoeg wikipedia feitjes, ondanks dat ik dat graag gebruik voor reviews en zeker degene waar ik over de muziek weinig te melden heb. Ook dit weer, het is wel grappig en het is lekker bluesy. Maar ik zou dit normaal gesproken niet vaak opzetten. Hij speelt wel lekker gitaar hoor, maar ik zie hier gewoon een cowboy tegen een boom aan zitten, met een grasspriet in zijn mond. Een soort lallende Lucky Luke, maar in plaats dat hij op zoek is naar de Daltons, verdoet hij zijn tijd met grappige teksten zingen op bluesy deuntjes. Het is meestal wel uit te luisteren, maar als hij gaat jodelen, dan hoop je dat die boom waar hij tegenaan zit, ver weg staat drie weilanden verderop. Uiteindelijk kan ik niet verder dan 2 sterren komen helaas.

Hele relaxte soulvolle plaat. Rustige muziek. Ik vind de hoge geknepen stem van Curtis Mayfield wel lekkerder bij die Super Fly plaat passen. En het funky geluid komt daar ook meer door wat mij betreft. Dit is een soort slaapkamermuziek, maar dan met veel te serieuze teksten voor de slaapkamer. Wat dat betreft zou Curtis eigenlijk over vrouwen moeten zingen, dat zou veel geloofwaardiger over komen. De muziek houdt dit album voor mij fier overeind. Goede drums en bas, geknepen galmend gitaartje. Funky muziek hoor je sowieso veel te weinig. Een hele rielekste 4.

"While the album remains one of the band's lesser-known works, it has since retained a cult following and has in recent years been cited by a number of music publications, fellow artists and fans as one of Queen's finest works." Hier staat dus "snobkeuze" in hoofdletters geschreven. Als je ziet wat Queen voor status heeft en had, al dan niet terecht, is het wel weer typerend voor deze lijst, dat er alleen maar oude albums in staan. Alsof Queen daarna niet de grootste stadionact van zijn tijd is geworden en ze geen albums meer uitbrachten. Als ik de snob zou zijn, zou ik juist Innuendo uitkiezen. Maar ik mag hier de snobkeuzes niet maken, dat hebben anderen voor ons gedaan. En nu moet ik dus luisteren naar een album waarvan we geen enkel nummer kennen. Ok, here we go. We krijgen een klassiek, zowel qua muziek als qua reputatie, Queen te horen. Best rocky, de herkenbare samenzang is er, Brian May die helemaal los mag gaan op zijn gitaar, met allerlei effecten. Ik mis wel duidelijk de stadionbangers, al zit het bombastische er al wel vroeg in. Maar ik heb niet het idee dat Freddie Mercury hier de hele zaal in mee kon krijgen. Het nummer dat Roger Taylor zingt klinkt ook totaal niet als Queen, maar als elke willekeurige glamrockband uit die tijd. Het laatste nummer is verreweg het beste nummer van het album en heeft dus wel die aspecten waar we Queen van kennen. Al met al was het prima om naar te luisteren, dit samenraapsel van experimenten, om te kijken wat zou werken of welke kant ze op wilden gaan. Dat betekent dus ook dat de helft van de nummers achteraf af hadden kunnen vallen. Prima dat ze daarmee experimenteerden en wellicht heeft het later hele mooie liedjes opgeleverd, die daaruit voortgekomen zijn. Maar ik heb niet het idee dat ik iets gemist zou hebben als ik dit album niet had moeten luisteren als huiswerk. Als album zou ik het 3 sterren kunnen geven, maar omdat het zo'n verschrikkelijke snobkeuze is, geef ik dit een minpunt. Iedereen die het hiermee oneens is, kan een postduif sturen naar r.dimery@snobkeuzes.com

Een combinatie van jazz en bluesrock. En hoe vet is dit. De gitaar is soms zenuwachtig, dan weer juist heel relaxed, vervolgens het pianootje of de drum. We hebben al eerder een album van Steely Dan gehad en ook dat viel behoorlijk goed in de smaak. Weer komt de associatie van jaren 70 en 80 televisieshows bij me op, net als de vorige keer. Bloemetjesbehang, boerenbontservies, nostalgie. Het is soort van gedateerd, maar op een hele fijne manier, dat je juist terugdenkt aan vroeger als je bij opa en oma op visite ging en je volgestopt werd met koekjes en snoepjes. Of in mijn geval met zelfgemaakte tomatensoep (Maggi was het geheime ingredient), peperkoek (wij noemden dat ontbijtkoek) en abrikozenvlaai (omdat we die altijd met frisse tegenzin opaten, dacht oma dat we dat echt lekker vonden, dus had ze de keer erop weer abrikozenvlaai gekocht). Qua muziek heeft het af en toe jazzy uitstapjes, maar omdat de ritmesectie zo ongelooflijk lekker is, mogen ze er alles op improviseren wat ze willen, want het blijft lekker klinken. De zang in harmonie is ook top, het klopt allemaal. En ondanks dat er dus geen hit op staat, al ken ik My Old School wel, sta ik vanaf minuut 1 onbewust mee te knikken met mijn hoofd. Dit is gewoon 40 minuten topmuziek. Man, wat is die ritmesectie goed zeg. Fucking 5 sterren dit.

Radiovriendelijke soul aangekleed met wat toeters. Zijn grootste hit is gelijk in het begin al voorbij, waardoor je er ergens wel meteen in zit, maar aan de andere kant heb je ook niks meer om je op te verheugen. De muziek zit prima in elkaar, Al Green kan een prima moppie zingen, het luistert prima weg. Het album is dus prima. We hebben de afgelopen tijd een aantal soulvolle albums gehad en daardoor is het contrast met de vermaledijde postpunk of hiphop minder groot, en nu moet dit album het ineens opnemen tegen zijn gelijken. Curtis Mayfield vond ik beter namelijk. En als ik dan deze week ook nog eens een 5 uitdeel voor jazzy bluesrock, dan komt dit muzikaal allemaal net wat tekort om een 4 te scoren, dat het op een ander moment misschien best had kunnen verdienen. Het is wat het soms is: een momentopname. En het prachtige openingsnummer kan dit album dus niet helemaal redden, want dat nummer was ik alweer bijna vergeten. Te vroeg gepiekt. Sorry Al, je moet het met de vergeetbare 3 sterren doen.

Mijn eerste reactie op dit album was dat het een ongelooflijke snobkeuze was om een album vol remixes in de snoblijst te zetten, een soort verzamel- of compilatiealbum. Maar ik vind dit eigenlijk veel te fijne muziek om hier op los te gaan, dus ik heb mijn rant maar weer weggehaald met Tipp-Ex. Het is namelijk hele fijne dromerige electropop of house, rijkelijk versierd met samples. Het is natuurlijk het betere jat- en plakwerk soms, maar uit welk decennium het sample ook komt, Mylo gooit er zijn sausje overheen en het klinkt als lekkere triphop/lounge/house/vulhierdeelektronischestijlinnaarjesmaak. Je wordt er in ieder geval een klein beetje vergevingsgezind van. Wat dat betreft zou dit soort muziek weer vaker gedraaid moeten worden, zodat we met zijn allen wat minder boos zijn op de wereld (of op oppersnob R. Dimery in mijn geval).

Het eerste wat me opvalt bij dit album is de hoes. De Beatles zijn wel bekend om hun iconische albumhoezen, zoals Sgt Pepper en Abbey Road. Maar dit? Wat is dit lelijk zeg. Gevoel van onbehagen. Het gekke is dat bij de getekende gezichten soms heel veel detail is, zoals in het haar of de ogen, maar veelal ook weer nauwelijks detail. Vervolgens zijn er lukraak wat foto's doorheen gerommeld, als een soort zoekplaatje. Nee, voor de hoes kan ik moeilijk sterren uitdelen. De muziek dan maar. De collectie van de Beatles is soort van opgedeeld in 62-66 en 67-70, de rode en blauwe greatest hits zeg maar. Dit album valt officieel op de vroege greatest hits, maar samen met Rubber Soul vormt het een soort van overgang naar de latere periode denk ik. Er wordt volop geexperimenteerd met geluiden (en drugs), wat soms mooie muziek oplevert, maar soms ook wat kattegejank. Het album begint gelijk lekker met Taxman en Eleanor Rigby, maar nummers als Love You To en Tomorrow Never Knows hadden ze wat mij betreft achterwege mogen laten. Het is best interessant om alle Beatles albums op volgorde te luisteren, net als met mijn Taylor Swift project. Er zit wel een aardige ontwikkeling ook in de muziek van de Beatles. Zoals gezegd valt dit album een beetje samen met Rubber Soul. Voor Revolver twijfel ik tussen een 3 en een 4, maar Rubber Soul is beter. Die krijgt dan ook een 4 straks (want dat album krijgen we nog). Teveel liedjes op dit album zijn helaas vergeetbaar en ik ben bang dat dit dan ook een vergeetbare 3 oplevert.

R.E.M. maakte al 90s muziek in de 80s. Goede ritmesectie met bas en drums, lekkere gitaarriffjes van Peter Buck en de fijne zang van Michael Stipe. Van R.E.M. krijgen we ook weer meerdere albums voorgeschoteld en het leuke is dan dat je met zo'n rijk oeuvre de albums ook een beetje onderling kan vergelijken. Wat me gelijk opvalt is dat Out of Time niet in de lijst is opgenomen, terwijl ik dat toch een van de betere albums vind. Ondanks dat Losing my Religion er op staat, wat inmiddels een oorwurm is geworden. Ik zet tegenwoordig de radio uit als dat gedraaid wordt. Er zijn door deze lijst 4 albums gekozen en ik zit me dus af te vragen welke 4 albums ik zelf zou kiezen. Ik zou persoonlijk niet voor het debuutalbum hebben gekozen, maar de snoblijst zet die er natuurlijk altijd in. Als je dan uit de rest er 3 moet kiezen, dan wordt het toch best wel lastig. Want ook al zijn latere albums zoals Around the Sun muzikaal gezien hardstikke interessant, is het R.E.M. wat het meeste tot de verbeelding spreek, van de albums rond 1990. Eigenlijk is hun dubbelaar In Time: the Best of R.E.M. 1988-2003 het album van R.E.M. dat ik verreweg het meest geluisterd heb. Dan hoef je gelijk ook niet meer te kiezen tussen de albums an sich en kun je het debuutalbum en Around the Sun er ook gewoon lekker in zetten. En dan als beste of meest iconische album Automatic for the People. Oh ik moet nog een cijfer geven hiervoor he? 5 sterren natuurlijk.

The Coral, het komt me ergens wel bekend voor, dus misschien dat ik wel een nummer herken straks. Ik dacht dat ze misschien op Lowlands hebben gestaan in de 00s? Maar ze hebben niet eens NL wiki, dus ze zijn sowieso niet echt bekend geworden hier. De muziek doet me ergens denken aan Arctic Monkeys. Op andere momenten is het juist weer een Mexicaanse feestband, met vrolijke toeters en trommels. De gitaar galmt soms als surfmuziek, of ska. En ah, daar is het nummer dat ik ken: Dreaming of You. Dat is een klein hitje geweest wel. In de 00s had je op Lowlands ook zo'n invasie van nieuwe Britse bandjes, met zoals gezegd de Arctic Monkeys, maar ook the Kooks (hitje: Naive) en the Zutons (hitje: Valerie, later bekend geworden door Amy Winehouse). Dit valt eigenlijk prima in die Britse invasie. Het is wel grappig en het voert me terug naar die tijd. Ik vind het wel vrolijk en lollig. Het is een beetje maf af en toe, maar het is leuk om te luisteren, het stoort me niet.

Ouderwetse R&B, rhythm and blues, met ook uitstapjes naar een soort Bee Gees achtige ballad. Maar wel altijd met een speels gitaartje op de achtergrond, met van die wah wah vervormers erbij. Zijn stem doet me wat denken aan Bill Withers. Het is lekker funky, soulvol. Het schurkt af en toe tegen de blaxploitation filmmuziek aan. Dat kan bij mij altijd wel op de nodige waardering rekenen. De eerste paar nummers beginnen als een soort traditioneel radioliedje, maar als de 2 minuten radio-edit voorbij is, dan volgt een instrumentaal stuk, waarop Shuggie zijn creativiteit even de vrije loop laat. Sowieso zitten er vrij veel instrumentale stukken bij. Die overigens wel fijn zijn om te luisteren. Ik had nog nooit van Shuggie gehoord. Met zijn muziek laat hij geen onuitwisbare indruk achter, maar mede door zijn naam zal ik hem waarschijnlijk wel onthouden. Bij de 2001 reissue krijgen we als extra oa Strawberry Letter 23, wat ik vooral herken door "I wanna sex you up", die hier inspiratie uit heeft gehaald. Leuk bonusje. Prima luisteralbum, niks mis mee.

Toen ik de hoes zag, wist ik eigenlijk al voldoende. Vrouwelijke singer-songwriter uit de 90s. Dat betekent zielenroerselen van een twintiger met Dr Martens en een slobbertrui, die op haar slaapkamer teveel naar Joni Mitchell heeft geluisterd. En dat is ook precies wat we voorgeschoteld krijgen. Het is allemaal veel te traag en ze jankt echt als een soort Joni over haar pianootje, gitaar of viool heen. En dan nog een uur lang ook nondeju. Joni had tenminste aan een halfuurtje genoeg. Halverwege komt er nog een halvegare krolse kater meekrijsen. Man man man, haar stem is echt verschrikkelijk. Ik hoop dat we nu de periodieke portie Joni weer hebben gehad en we er nu weer voor even van af zijn. Anders moet ik elke keer weer zo'n rant over haar afsteken, maar dat betekent ook elke keer weer opnieuw dat alle energie aan me onttrokken wordt en ik weer opnieuw moet opladen. Gelukkig weet ik al dat ik straks een plaatje van the Eagles krijg om weer bij te komen.

De Eagles staan bekend om hun prachtige harmonieën en dat laten ze regelmatig zien op dit album. Maar als ze solo moeten zingen, wordt me al snel duidelijk dat niet iedereen gelijkgestemd is. Randy Meisner zingt meer als Bon Jovi en is wat mij betreft een vreemde eend in de bijt. Het geldt eigenlijk wel een beetje voor het hele album. Iedereen mag proberen om de lead zang op zich te nemen, maar niet altijd resulteert dit in een fijn aan te horen liedje. De Eagles zijn op hun best als ze samenwerken. Maar goed, dat moesten ze blijkbaar nog uitvinden, want dit is hun debuutplaat. Ik ben niet overal kapot van, maar de potentie is zeker al wel te horen. Na de wannabe Joni van vanmorgen is dit al een stuk fijner om te luisteren. Maar het zit slechts ergens tussen een 3 en een 4 in.

Iggy Pop combineert op zijn eerste albums het rauwe geluid van the Stooges met het duistere van Velvet Underground en het muzikale van David Bowie. En het past hem allemaal als een jas. Die hij nooit aan had lijkt het wel, want hij stond altijd met ontbloot bovenlijf in een veel te strakke jeans op het podium te kronkelen, zelfs toen hij al jaren pensioengerechtigd was. Aan hitjes ontbreekt het zowaar ook niet: Lust for Life is een evergreen, bij Passenger voel je jezelf even in een taxi zitten, terwijl hij extra rondjes rijdt dwars door de stad om de teller maar op te laten lopen, en Tonight kennen we beter in de versie van David Bowie en Tina Turner. Gek genoeg eindigt het album met een fade-out middenin een nummer. Rare manier om een album te eindigen, maar goed. Iggy is een performer, een entertainer en blijkbaar ook een prima liedjesschrijver. En als je dit vergelijkt met zijn genregenoten, dan is het veel beter dan veel andere zogenaamde (proto/post)punk.

Wikipedia omschrijft dit album met 2 stijlen: bubblegum en experimental rock. Beide dekken de lading absoluut niet en slaan de plank ook tegelijk compleet mis. Onder welk genre je het dan wel zou moeten plaatsen, zou ik ook even over na moeten denken. Indie misschien, maar dat is natuurlijk ook een nietszeggend catch-all genre. REM is een genre op zich. Als je REM hoort, en zeker uit deze periode, is het overduidelijk REM. De karakteristieke stem van Michael Stipe is voor mij als muziek in de oren, het is als het ware een apart instrument. Voor sommigen zal het ook iets teveel van het goede zijn allemaal, al die albums van REM in de lijst. Ik zou denk ik Document en Automatic for the People hoger inschalen, en ik wil op zich best wel een rangorde aangeven in de albums onderling, maar dit is gewoon een steengoed album. Hier wil ik ook een 5 voor kunnen geven. Dus dat doe ik dan ook gewoon lekker.

De stem van Weezer meets de distortion van Dinosaur Jr meets de wazigheid van Sonic Youth meets de bas van Pixies. Allemaal ingredienten die een aantal van mijn medeluisteraars (de zure broeders) waarschijnlijk niet kunnen waarderen. Ergens begrijp ik ze wel, want er zitten ook genoeg elementen in van de postpunkcrap die we maar al te veel hebben moeten verstouwen in deze lijst. Maar ik kan hier gelukkig wel van genieten. En dan is het juist leuk dat ik nog nooit van dit bandje gehoord had. Een nieuwe ontdekking. Aangenaam kennis te maken! PS: Na dit album ga ik even wat verder zoeken en blijkt dat ik een nummer van hun 2e album wel ken: Cut Your Hair. Volgens mij is dat allemaal iets toegankelijker, maar dat album krijgen we nog blijkbaar, dus dat laat ik voor nu even buiten beschouwing.

De albumhoes doet mij gelijk denken aan Teardrop van Massive Attack. Wat een grove schande dat Mezzannine niet in de snoblijst staat, man man man. Ik ken de naam Sigur Ros verder wel, maar ik weet eigenlijk niet of ik nummers van ze ken. Het begint allemaal heel rustig en dromerig, iets wat op zich wel past bij postrock. Al kan postrock ook een stuk harder zijn, dat vind ik dan weer fijner om te luisteren. Ik drop even Effloresce van Oceansize (debuutalbum, zoals een echte snob betaamt). De hoge stem van de zanger schuurt hier een beetje. Het is mij allemaal iets te traag en te dromerig, en zoals gezegd schuurt die zang, want het is net wel/niet vals. En dat hij dan in het IJslands zingt, helpt niet echt mee. En dat maakt het voor mij geen prettige luisterervaring als ik eerlijk ben. Het is op zichzelf muziek die ik heel vet zou kunnen vinden, maar dit kwartje valt juist de andere kant op. Te ambient, te dromerig, te net wel/niet vals. Kriegelig word ik er van, in plaats van rustig. Ik zet het wel liever op dan Frans Bauer of mijn grote vriendin Joni, maar daar is ook alles mee gezegd.

Frank Ocean voelt als een kruising tussen John Legend en Pharrel Williams met een vleugje Stevie. Hij heeft een uitstekende stem, uitgespreid op een bedje van beatjes en scratches. Maar er zit ook af en toe een lekker gitaartje in. Alles bij elkaar klinkt het eigenlijk erg lekker en luistert het fijn weg. Het is niet helemaal mijn muziek, maar het stoort me geen moment. Waarschijnlijk omdat de beste man een prima potje kan zingen. Ik heb niet eens gemerkt dat het meer dan een uur duurde. Ik zit me nu te bedenken of ik dit nog een keer op zou zetten. Ik vraag het me af, want we hebben nog genoeg huiswerk te maken natuurlijk, we zitten immers pas op de 400 albums. Maar ik denk eigenlijk dat ik dit prima nog een keer kan opzetten en dat ik me weer goed kan vermaken. Waarom zou ik er dan niet gewoon een keer 4 sterren voor uitdelen?

Klik je op wiki big beat aan: Big beat is an electronic music genre that usually uses heavy breakbeats and synthesizer-generated loops and patterns – common to acid house/techno. The term has been used by the British music industry to describe music by artists such as The Prodigy, the Chemical Brothers, Fatboy Slim, the Crystal Method, Propellerheads, Basement Jaxx and Groove Armada. Dan weet je dus eigenlijk precies wat je krijgt: Eric-muziek. Het valt me op dat Fatboy Slim redelijk veel van samples gebruik maakt. De schijtlollige clipjes deden het destijds ook goed. Past wel bij hem ook gok ik: schijtlolligheid. Getuige het nummer in Heaven bijv. Maar hey, het werkt wel aanstekelijk, want het tovert een glimlach op je gezicht en je trommelt vanzelf een beetje mee. Ik twijfel een beetje tussen 4 en 5 sterren. Ik vind dit tof om een keer te luisteren, maar ik merk naarmate het album vordert, dat ik niet zo zit te wachten op de nummers die ik niet ken. Het laatste nummer Acid 8000 had van mij niet gehoeven. Ik heb albums voor minder een 5 gegeven, maar ik merk dat ik het ook wel prima vind dat het album klaar is. Dus voor het definitieve oordeel luisteren we het de volgende ochtend gewoon nog een keer. Het begint toch wel met absolute krakers. We ronden het lekker af naar een 5.

De foute fantasie van een flapdrol, wat een feest. Wat me gelijk opvalt is dat de eerste nummers hele lange herhalingen hebben van deuntjes. Weinig afwisseling van het riffje of de akkoorden. Totdat het bijna je strot uitkomt. Minimaal een couplet en een refrein minder had wel gemogen. En het geldt eigenlijk wel voor meerdere nummers, het is soms allemaal net te lang. Waar hij over rapt, dat boeit me weinig en het is denk ik ook beter om het niet te weten, maar ik vind zijn flow altijd wel fijn. Voor de zangpartijen worden allerhande beroemde artiesten ingevlogen. Of beroemde samples gebruikt, zoals 21st century schizoid man, wat natuurlijk van King Crimson is. De man kent wel zijn klassieken. De productie is uitermate gelikt, de beats zijn goed. Het is absoluut wel van een bepaalde kwaliteit. Het is niet helemaal mijn favoriete muziek, maar het bombastische en moddervet geproduceerde geluid zorgt toch wel voor een prima luisterervaring. Ik zou het dan ook kunnen waarderen op 3,5 ster en aangezien ik graag naar boven afrond, komen we zowaar op 4 sterren uit voor deze geflipte fantast.

Ik stel me meer voor dat je dit soort muziek live hoort in het Podium in Hardenberg met een stel Grolsch drinkende boeren, dan in een stadion vol Japanse gillende meiden. Het is verder een levendig potje rock n roll. De meeste nummers zijn wel 13 in een dozijn, het gaat het ene oor in en het andere uit. Maar het wordt er in een moordend tempo doorheen gestampt, dus het is ook zo weer voorbij. Het tweede deel vind ik het leukst, omdat daar wat meer echt liedjes worden gespeeld. Met eerst een cover van Fats Domino. Daarna de monsterhit, die gek genoeg afgelopen jaar voor het eerst uit de top2000 gevallen is. En vervolgens Surrender, een hitje dat ik ook herken en misschien wel het beste nummer is op deze setlist. Al met al heb ik me ook hier weer prima mee vermaakt.

Dit album stond eigenlijk al een tijdje op mijn lijstje om eens te gaan luisteren. Ik verwacht een soort dromerige en bezwerende postrock, in de goede zin vh woord. Under the Pressure en Red Eyes zijn de 'hitjes', de nummers die regelmatig op de radio voorbij komen. De rest van de nummers klinkt wel een beetje hetzelfde, het is redelijk rustige en dromerige rock, alhoewel het dus niet per se langzaam is. De drums (of beats, want hier zit een computertje bij) houden er regelmatig het tempo in. De synth-achtige gitaar zorgt voor de sfeer. Het heeft daarmee wel iets weg van the Cure ook. De stem geeft dat extra dromerige eraan. Lost in the Dream is een zeer pakkende titel voor wat je voorgeschoteld krijgt. Het is een mooi geheel en je kan er prima in wegdromen, zonder dat het slaapverwekkend is. Het is ook wel wat ik ervan had verwacht, de hitjes kennende. Prima luisterplaatje.

Tegenwoordig is het groot nieuws dat Beyonce met een country(achtige) plaat komt, maar blijkbaar was het in de 70s heel normaal dat men over genres en kleur heen keek. Op dit album van de Isley Brothers staan meerdere covers van oa (witte) soft rock iconen als Doobie Brothers en Seals & Crofts. De Isley Brothers geven hun eigen kleur aan de muziek met hun stemgeluid. Veelal uptempo, vol effecten van de elektrische gitaar, af en toe een orgeltje. Soul en funk uit met name de 70s, ik vind het eigenlijk altijd verschrikkelijk lekker klinken. De ballads hoeven van mij niet altijd, maar soms horen ze erbij. Mix het dus met soft rock krakers als Summer Breeze en Listen to the Music en je hebt een verrekte lekker plaatje om naar te luisteren. Druk ik toch gewoon weer op de 4 sterretjes

Ik kende geen enkel nummer van dit album. En toch was dit onverwacht keihard genieten. Het is niet alleen maar heavy metal, al komt dat met de dubbele gillende gitaren die lekker samen solo's spelen duidelijk aan bod. Er zitten zowaar ook prachtige progrock stukken tussen. Ik moest af en toe aan Led Zeppelin denken ook. En juist die combinatie maakt dit echt een geniaal album. Dat had ik vooraf niet verwacht. Ik had eerder een ruwe, grauwe heavy metal verwacht, die verschrikkelijk gedateerd zou zijn. Een voorloper van het echte werk zeg maar. En af en toe voelt het wel gedateerd, maar alle muzikanten zijn gewoon top, de muziek zit goed in elkaar. Dit is simpelweg genieten.

Categorie wereldmuziek, wat typisch op zondagochtend bij de VPRO vanuit muziekgebouw t IJ op tv wordt uitgezonden. Met een interviewtje van Jan Douwe Kroeske tussen de nummers door, ongecompliceerd, maar wel lekker pretentieus. Ry Cooder verkent in dit geval niet Cuba, maar Mali. Het is wel dus meer muziek voor op een zonnige zondagochtend in juli dan een druilerige dinsdagmiddag in april. Ik voel hem nog niet helemaal wat dat betreft. De jengelige zang van Ali Farka Toure ben ik niet zo'n fan van, maar het luie gitaartje en de trommels zijn wel relaxed. Een nummer als Amandrai is eigenlijk gewoon trage blues, met dat typische bluesriffje en later in het nummer de zelfbeklag van de zanger (althans, dat denk ik, want ik versta geen Malinees). Prima 3+ waard.

Eno en Byrne samen, dat staat garant voor avant-gardistische gekkigheid. Gek doen omdat het kan, niet omdat het lekker klinkt. Kunst, omdat het moet. Kunst met een grote K. De muziek is experimenteel, qua geluiden en de samples die erin gebruikt worden. De basis van het middengedeelte is wel lekker funky, fijne baslijntjes en soms een Nile Rodgers achtig gitaartje. Het geheel wordt rijkelijk versierd (of ontsierd zo je wil) met tingeltjes, tangeltjes, synths, en alles wat Byrne en Eno maar in de studio konden vinden. Af en toe zitten er wel hele gave geluidseffecten bij moet ik toegeven. Op het einde gaat het rariteitenkabinet weer meer en meer storen. Gekke geluidjes, irritant gejengel uit het Midden-Oosten, teveel Eno ambient rommel. Voor het funky middenrif zou ik nog best een 3 kunnen geven, maar het geheel is mij te experimenteel. Zou ik dit liever luisteren dan Frans Bauer of Joni Mitchell? Ja, dat wel.

Goh, weer een Braziliaanse plaat waar we nog nooit van gehoord hebben. Het valt me op dat er relatief veel Braziliaanse muziek in onze snoblijst staat. Of dat terecht is, gaan we aan het einde statistisch wel bezien. Mijn eerste indruk bij dit album is een soort folky, poppy geluid met veel akoestische gitaren. De zang is wat zeurderig soms en de gitaar af en toe wat zweverig psychedelisch zelfs. Of juist filmisch, als er blazers (niet te verwarren met toeters) bij komen. Inmiddels is het album bijna klaar, het heeft een beetje op de achtergrond op gestaan. Ik heb het soms niet eens door gehad. Het kabbelt een beetje voort. Het stoort niet al te hard, het heeft voldoende afwisseling. Maar ik zou het niet snel een tweede keer opzetten. Leuk om kennis van te nemen, maar niet meer dan dat. Zit ook weer ergens tussen een 2 en een 3 in.

Sarah Vaughan en haar triootje. Leuk voor haar, maar niet voor ons. Het is allemaal maar gekunstel met de stem, expres hoger en lager zingen, alleen maar om te laten zien wat je allemaal kan. Bij het tweede nummer gaat er al iets fout blijkbaar, maar laat ze even merken hoe goed ze wel niet kan improviseren. Jacques Brel probeert nog gepassioneerd een verhaal te vertellen, maar dit is puur vocaal exhibitionisme zonder enige inhoud. Ze kan heus wel zingen hoor, maar ik zat vanaf het eerste nummer eigenlijk al te wachten totdat dit voorbij was. En dan moet je nog meer dan een uur. Maar net als met Joni, zal ik dit afluisteren tot de laatste snik, of vocale uithaal in dit geval, ook al is het op laag volume. Maar man man man, wat is dit verschrikkelijk.

Na het immense succes van Rumours moest er natuurlijk een vervolgplaat komen. Meneer Buckingham had blijkbaar in zijn hoofd dat het een dubbelaar moest zijn en dat hij meer wilde experimenteren. En toen dat eenmaal in zijn hoofd zat, kreeg niemand dat er meer uit. Dus worden we opgezadeld met iets teveel experimenteerdrang van zijner hand. Gelukkig mocht zijn ex Stevie Nicks ook nog een handvol nummers bijdragen aan deze plaat en laten dat nu net de mooiste liedjes zijn. Verder vind ik er eigenlijk maar weinig aan, het is veelal gewoon te saai. Leeg en zielloos, met name die nummers van Buckingham dus. Ik twijfel tussen een 2 en een 3, dus ik zet hem de volgende ochtend nog een keer op. Mja, dezelfde twijfel speelt op, ik zet het zelfs halverwege weer af. Ik ga een keer negatief doen en het op een 2 zetten. Van Fleetwood Mac verwacht je gewoon meer dan een veel te grote verzameling lege omhulsels.

Elvis is een lastige artiest om te vangen in albums. Eigenlijk zou je live en compilatiealbums van hem moeten hebben, want veel bekende nummers zijn slechts op single uitgebracht zo te zien en staan dus niet op een album. Ik vind het wel aardig dat ze dan 3 albums hebben gekozen, met een soort van verhaal. Debuut (uiteraard), zijn 'comeback' na militaire dienst (dit album dus) en een album uit de tijd van zijn beroemde 'comeback special'. Het is meer het verhaal van zijn carriere dan het verhaal van zijn muziek. Als je een greatest hits erbij zou pakken, dan krijg je weer een compleet ander beeld. Eigenlijk meer een beeld zoals we allemaal kennen, van de liedjes die we kennen Op dit album staan iets meer langzame nummers, soort van crooners en ballads. Maar dan weer niet de bekende nummers, want die zijn van een veel latere periode. Puur op zichzelf kan dit album zich dan ook absoluut niet staande houden, want er mist gewoon een knaller van een hit. Er is blijkbaar nog een 1999 reissue met wel een paar knallers erbij uit die tijd, maar die kan ik zowel op youtube als op spotify niet vinden. Zonde. Want dat zou wel het verschil maken tussen een 2 en een 3 denk ik.

Fijne gruizige zware metalen, met het typerende ietwat blikkerige geluid uit de jaren 80. De fundering is het degelijke heiwerk van Lars Ulrich, die op de vliezen loopt te meppen alsof zijn leven er van af hangt. Zonder die fundering zouden de gitaarriffs toch wat in het niet vallen (zoals bij het latere Venom, wat we een week later op ons bord zullen krijgen). Maar nu vormt het een daverend geheel met af en toe wat rustigere momenten om op adem te komen. Een album van 5 sterren is vaak een album waarbij alle nummers goed zijn en dat is hier wel degelijk het geval. Lekker om weer eens op die knop te drukken.

De dag die je wist dat zou komen. De Joni van Andre, Astrud Gilberto. Ik ga er even goed voor zitten. Want dit wil ik al meer dan een jaar meemaken. Het begint eigenlijk als een soort schijtlollige filmmuziek, voor een romantisch niemendalletje uit de jaren 50. Of voor een Disney film. Met wat blazers en violen, en Astrud die er net niet helemaal loepzuiver overheen zingt. Het brengt wel een bepaald gevoel over in ieder geval. Nog geen gevoel van onbehagen van mijn kant, maar track 4 moet je naar de dark side trekken. De parade is simpelweg lachwekkend. Omdat Andre dit zo haat, zoals ik Joni haat, moet ik dus nu keihard hierom lachen. Het is inderdaad echt teringslecht. En als dit in je irritatiezone gaat zitten, dan komt het er echt never nooit meer uit. Haar stem zit bij mij niet zo in die irritatiezone als Joni kan zitten, maar ome Gilberto aan het draaiorgel of het synthesizer pianootje op track 7 zit daar meer in. Af en toe gooit Astrud er een octaafje hoger tegenaan op het einde, als een soort klapstuk, als een hoogtepunt. Dat had ze beter niet kunnen doen, want dat kan ze niet. Ze kan eigenlijk alleen maar op 1 toonhoogte zingen, of die nu bij de muziek past of niet. Net als dat jengelende kind op track 11. Prachtig om dit mee te maken. Genieten. Voor de ervaring zou ik het een 5 kunnen geven, maar objectief gezien is dit gewoon kutmuziek, want ik zou dit nooit meer uit vrije wil opzetten. Blijft de vraag over, of ik dit liever luister dan Frans Bauer. En dat vind ik toch wel, vanwege de associatie met oude films hou ik het op een vrolijke doch lachwekkende 2.

Waren we vorige week al in Mali, deze keer keren we terug. Dit keer zonder Ry Cooder. Het klinkt als een soort country en bluesy Manu Chao. Ze lopen lekker op de gitaar te pielen in ieder geval. Het is wel even wennen aan de manier van zingen, die we dus ook al terug hoorden bij die andere Toure. Alsof het niet past, maar dat is waarschijnlijk gewoon omdat we gewend zijn aan een of andere knauwerige Amerikaan. En als je er eenmaal een beetje aan went, dan klinkt het gewoon best wel lekker. Ik kan dit plaatje best nog een keer opzetten.

We hebben het hier vaak over jengelende Britse zeurstemmen. Morrissey is er daar een van. Wat een ongelooflijke zeiksnor is die gast, met zijn jankerige stem. Het overheerst compleet de muziek, waar op zichzelf niks mis mee is. The Smiths is zo'n band waar je het beste de verzamelaar van kan luisteren denk ik. Ze hebben prima hitjes namelijk, maar de overige liedjes op de albums zijn over het algemeen maar opvulling, niemendalletjes, vergeetbaar. En als we het over vergeetbare muziek hebben, dan komen we vaak op een vergeetbare 3 uit. Dat komt wel voornamelijk door het tweede gedeelte, want daar zitten dus wat hitjes, die het zeer matige eerste deel compenseren.

Vrij vrolijke plaat van de doorgaans zo depressieve en zwartgallige Nick Cave. Misschien dat de poetische teksten wat anders vertellen, maar zoals we weten luisteren we hier amper naar teksten. De muziek op Abbatoir Blues is vrolijk rockende blues en de donkere stem van Nick geeft er slechts een duister randje aan, maar vergalt niet per se gelijk het plezier. Ook bij de rustige nummers van the Lyre of Orpheus, klinkt er een vrolijk stemmend pianootje of een fijn tokkelend gitaartje, waardoor het prima aan te horen is. En dat maakt dat deze plaat best behapbaar is. Het komt af en toe uit die moeilijke artistieke hoek waarin Nick Cave vaak zit naar mijn smaak, die hoek die lastig te begrijpen is, behalve voor de echte fans natuurlijk. Ik vind deel 1 het leukste, maar ook deel 2 kan ik prima hebben.

We krijgen hier weer eens een voorloper, een grondlegger en zelfs een naamgever van een genre. De gitaarpartijen zijn bij tijd en wijle vrij geniaal, de bas en de drums klinken alsof ze in een oud slachthuis zijn opgenomen (ik denk, ik hou de omschrijving maar een beetje in hun thema) en de zanger klinkt alsof hij net opgestaan is uit de door hem zelf bezongen dood. En bij dat laatste gaat het dus gigantisch fout. De teksten zijn echt van een treurig niveau, voor zover ik ze kan verstaan, want hij gromt maar wat door de microfoon. Ik heb nog liever dat zangers grunten of schreeuwen, dan dit gegrom. Waar dit genre muziek nog wel eens op een positieve review kan rekenen van mijn kant, haak ik bij dit soort flauwekul wel snel af. Het is zonde van het prima gitaarspel, dat verdient een betere muzikale omlijsting. Ik zie wel hoe dit later uit kon groeien tot betere muziek, maar de grondleggers zijn vaak niet bepaald goed te noemen. Fijn dat ze er waren, maar gelukkig hoeven we er maar 1x naar te luisteren. Ik geef 1 bonusster voor de prima gitaar. Blijft het op een verdorven 2 steken.

Het doet me denken aan Lynyrd Skynnyrd meets Neil Young. Country met swamp en folkrock. Maar dan wel uit de golf van singer-songwriters in de early 70s. Het psychedelische van de hoes komt in sommige nummers ook wel aardig tot uiting, met gekke intermezzo's en bridges. Niet alle nummers zijn even goed, maar over het geheel is dit toch wel een fijn album. Er zit genoeg afwisseling in, er wordt goed gespeeld, prima gezongen. En het leuke is, dat ik hier nog nooit van had gehoord. Een positieve verrassing en daarvoor luisteren we deze snoblijst.

Lichtelijk theatrale festivalmuziek, met een stem die me aan Blaudzun doet denken. Of waarschijnlijker is dat Johannes Sigmond een beetje wanna-be Arcade Fire is. Hoe dan ook passen de termen indie (wat natuurlijk een catch-all categorie is) en baroque pop best aardig. Het zit muzikaal degelijk in elkaar, prima drumpartijen, sfeervolle gitaarpartijen, toeters en bellen (en strijkers) op zijn tijd, goede zangstemmen. No Cars Go is de hit, die we nog regelmatig op de alternatieve radio horen. Ik kan hier prima naar luisteren, ook al is het niet helemaal mijn muziek.

Ik ben niet zo'n fan van Talking Heads. Het is te ingewikkeld willen doen, te artsy, te fartsy. Gek zingen, gekke ritmes, gekke geluidjes. Er zitten ook toffe geluidjes tussen hoor, maar als je maar genoeg geluiden op ons afvuurt als een schot hagel, zal er ook altijd wel iets raak zijn. Dit album vormt uiteraard geen uitzondering. En dan ga ik dus opzoeken hoeveel albums van deze pipo's in de lijst staan. Vier. 4. VIER!!! What. The. Fuck. Om maar te zwijgen hoe vaak Brian Eno met zijn tengels aan een album in deze snoblijst heeft gezeten. Dat is niet te tellen waarschijnlijk. Maar goed, laten we het album op zichzelf beoordelen. De nummers zijn in ieder geval up tempo, dat levert al een puntje op. De ritmes voelen best ok, ook al ben ik niet per se overtuigd door de drums. De zang is typisch David Byrne, theatraal. Het aandeel gekke geluidjes valt nog reuze mee. Het voelt nog wel aardig als een geheel. Met moeite pers ik 3 sterren uit.

Voordat ik een album ga luisteren, open ik altijd eerst even de wiki. Klopt de tracklist bij het album dat ik aanklik op youtube enzo, even alles verifieren. Want je wil niet in een bijna 4 uur durende extra lange versie van een album zitten, als je ook de 35 minuten versie had kunnen luisteren. En als ik dan toch op wiki zit, dan check ik ook meteen even of ik er op voorhand al nummers van ken. Van dit album herken ik zo niets, terwijl van opvolger Urban Hymns ik wel meerdere nummers ken, zonder dat album ooit opgezet te hebben. Er begint zich al een ader op mijn voorhoofd te vormen, dus ik check snel even in de 1001 lijst of dat album er wel in staat. Gelukkig is dat zo, dus mijn aanstaande boosheid ebt snel weg. Nu maar hopen dat de zeurende zang van Richard Ashcroft niet alsnog de boosheid aanwakkert. Ik moet zeggen dat het begin veel meer rockt dan ik had verwacht. Het is net als hun tijdsgenoten Oasis soms een muur van gitaren. En daar hou ik wel van. Maar er komen ook wat rustigere Britpop nummers voorbij en een psychedelische madchester interlude. Ik vind het af en toe lijken op een soort trage Oasis. Het album duurt me iets te lang, met ruim een uur muziek voor slechts 12 tracks, maar het biedt genoeg kwaliteit en afwisseling. Het zit ergens tussen 3 en 4 sterren in. Omdat het net te lang doorgaat in de laatste nummers, rond ik het naar beneden af. Het album en de tracks hadden gewoon een stuk korter gekund naar mijn idee.

Als het eerste nummer de toon moet zetten, dan ademt het gelijk al uit dat het vooral niet de bedoeling wordt, dat het lekker weg moet luisteren. Moeilijke beklemmende drum/bas/synth met wat afschrikwekkend expres vals getoeter eroverheen. Staring at the Sun klinkt wel enigszins bekend. Ook hier weer een beklemmend pulserende bas/synth. Er zitten sowieso wel veel elektronische invloeden in. Het doet me ook wel wat aan Bloc Party denken, al hadden die op het eerste album wel wat meer echte liedjes staan. En dat vond ik dan ook gelijk het leukste album, want toen ze gingen experimenteren ben ik afgehaakt. Experimenten zijn doorgaans niet aan mij besteed. En dat geldt ook een beetje voor deze muziek. Het is mij iets te experimenteel ten opzichte van andere bands uit deze periode. Al met al is het wel interessant om te luisteren op zich. In een goede bui geef ik er 3 sterren voor. Maar de muziek brengt je niet in een goede bui. Het is eerder vermoeiend.

Eerder kregen we al het album wat hier op volgt en dat was me te experimenteel en oeverloos. Maar ik schreef er ook al bij Dylanesque en dat ademt dit gelijk vanaf de eerste toon uit. Al zingt hij iets hoger, met ongetwijfeld diepzinnige poetische teksten. Na dat eerste nummer dekt baroque pop de lading meer eigenlijk, carnavalesque, folky singer-songwriter. Het doet me heel ouderwets aan, een troubadour. Een bard, zoals bij Asterix & Obelix. Assurancetourix. En als ik een Gallier was, dan zou ik Tim dus ook een stoot voor zijn kanes geven. Ik heb niet zoveel inspiratie als Tim zelf, want ik snuif geen heroine. Dus ik hou het hier maar gewoon op de klinische feiten. Het is niet mijn smaak, een 2 is het maximale denk ik voor Tim. Zijn zoon was beter.

Op youtube kun je je soms verliezen in allerhande filmpjes over muziek. Mocht je tijd willen verdoen aan filmpjes over drummers, check dan waarom John Bonham zo'n geweldige drummer was. En luister dan nog eens naar Led Zeppelin. Heerlijk zeg. Het 4e album van de band alweer, ik had dit keer geen zin om op te zoeken hoeveel we van Led Zeppelin krijgen. Maar ik kan dit altijd goed aanhoren. Dikke drums, uitstekend gitaarwerk, indrukwekkende zangpartijen. Stukken beter dan de zeurende Britse zangers die de decennia erna kwamen. Geen grote epistels of profielwerkstukken over waarom dit zo goed is. Het is gewoon goed, punt. Op die 5 sterren knop drukken en nog een keer opzetten.

Over post-hardcore heb ik al wel eens eerder een boekje open gedaan. Een genre dat me prima zou kunnen liggen, maar we krijgen bij dit soort genres voornamelijk de grondleggers en de voorlopers te horen. En niet wat voor moois het in potentie kan zijn. Maar goed, we leveren ons zoals gewoonlijk weer keurig over aan de grillen van deze snoblijst. Het ene nummer doet me een beetje denken aan Lou Reed met zijn Velvet Underground, maar dan 25 jaar later. In een recenter versleten leren jack. Een ander nummer is meer een muur van geluid zoals Dinosaur Jr. De muziek klinkt redelijk kaal, zoals gebruikelijk eind jaren 80 en begin jaren 90. Er zitten stukken tussen die voller klinken en iets meer groove hebben, en dan klinkt de potentie van het genre er wel iets in door. En lijkt het soms zelfs iets op de stoner van Kyuss en later Queens of the Stone Age, of Sonic Youth. De zure broeders zullen het misschien wel weer helemaal niks vinden, al heeft dit wat minder elementen om een hekel aan te hebben voor ze. Het is eerder nietszeggend voor hen, dan aanstootgevend. Een 2 gok ik. Ik zal het niet compenseren met een 5, maar ik wil een 3.5 wel zoals vaker afronden naar een 4.

Vanaf de eerste klanken spatten de jaren '80 er van af. En dan vooral de 80s van de familie Jackson. Moddervette breakbeats van bombastische drumcomputers en synths, aangevuld met gilletjes en kreuntjes van Jackson. Waarom iets zelf verzinnen, als je het gewoon kan afkijken binnen de familie? Dit lijkt me ook wel het einde van de 80s sound geweest te zijn. Want die synths zijn zo ongelooflijk aanwezig, alles ademt de ultieme climax van hoe ze in de jaren 80 populaire stadionmuziek maakten. En wat moet je daarna nog maken? Toen was het tijd voor een ander geluid. Qua album zijn de liedjes volledig overgeproduceerd. Het is mij allemaal ook iets te druk en te bombastisch, een enorme laag afleiding tov de nummers an sich. Als ik de hoeveelheid namen ook zie die hier aan mee hebben gewerkt. Al die interludes hoeven van mij ook niet, maar geven het op zich wel een volledige album ervaring. Verder zitten er best funky bas en gitaarstukken in, en zoals gezegd de breakbeat drum. Het is overduidelijk gedateerd en het is niet mijn muziekgenre, maar ik kan moeilijk zeggen dat het geen goed album is. Een 4 is te veel gevraagd, want ik ga het niet zomaar nog een keer opzetten. Maar ondanks het bombastische gebeuk, kon het prima op de achtergrond staan zonder te storen.

We hebben al 2 albums gehad van Black Sabbath en die heb ik allebei een 5 gegeven. Ook dit album zou ik een 5 kunnen geven, want ik vind het heerlijk om naar te luisteren. Maar eerlijk gezegd voegt het niet zo heel veel toe in vergelijking met de eerdere albums. Het wreekt zich misschien dat er niet een echte signature song opstaat. Het instrumentale Laguna Sunrise kende ik al wel, maar verder is het bekendste nummer natuurlijk Changes. Wat beter past in het 'solo' oeuvre van Ozzy wat mij betreft. En daar kom ik gelijk bij het volgende punt: waarom staat het solodebuut van Ozzy niet in deze lijst? Blizzard of Ozz heeft namelijk het iconische Crazy Train, en ook Mr Crowley is een bekend nummer. Verder speelde de legendarische (en legendarisch omgekomen) gitarist Randy Rhoads op dat album. Ingredienten te over om dat album in de snoblijst op te nemen wat mij betreft. Dus ga ik dat album nu uiteraard even opzetten, want dat verdient mijn 5 sterren wel. En ondanks dat ik dit 4e album van Black Sabbath een 5 zou kunnen geven, krijgt het het aantal sterren dat ze zelf waarschijnlijk al wel hadden verwacht gezien de titel.

Ik vind sommige nummers van Jane's Addiction echt heel erg vet. Het is vaak behoorlijk funky qua bas en drums. De zang van Perry Farrell is een instrument op zich en mixt harmonieus met de rest van de sound. En Dave Navarro mag helemaal los gaan op zijn gitaar. Alleen zitten er altijd een paar wazige, trage nummers tussen, een soort intermezzo's. Dus qua album is het voor mij geen perfecte luisterervaring, ondanks dat het dat wel zou kunnen zijn. En daarom kom ik wederom, net als het vorige album, niet op een 5 uit.

We zijn weer terug in de foute jaren '80. Synths en drumcomputers. Ondanks de zijige zang maakt New Order er wel aardig dansbare 80s muziek van, het is lekker up tempo met prima beats. Maar het houdt ook de connectie met de punky new wave of synth pop van the Cure. Er zitten dwingende pulserende baslijnen in en zoals gezegd zijn de beats uitstekend verzorgd. Af en toe komt er nog een gitaartje om de hoek kijken ook. De zang is uiteraard tenenkrommend, maar ergens past het ook wel weer in de tijd en bij zeurderige Britse post-punk-achtige muziek. Ik moet er wel een beetje voor in de stemming zijn, maar dat lukte vandaag goed. Het deed me heel erg denken aan Disintegration van the Cure (ook al is dat van latere makelij) en die sfeer vind ik echt heel vet. Misschien dat ik dit album nog een (paar) keer ga opzetten om het definitieve oordeel te vellen. Voorlopig valt het positief uit. Maandagochtend nog een keer geluisterd en ik vind eigenlijk hetzelfde. Keurige 4 sterren.

Wederom onvervalste progrock uit de hoogtijdagen van het progrock tijdperk. Lekker losgaan op gitaar en Hammond orgel. Vaag diepzinnig tekstje erbij. Het zijn geen nummers, maar meer muziekstukken, composities. Veel wisselingen van tempo, dan weer een stuk akoestisch getokkel, dan bijna postrock. En alles is muzikaal. Geen alledaagse kost, wel een fijne 45 minuten luisterplezier.

Ok, eerste gedachte: waarom moeten we in vredesnaam de zoveelste Morrissey te horen krijgen? Ik ben die man spuugzat inmiddels. En er hoort dus een maximum te zitten aan hoeveel platen er van dezelfde artiest in mogen staan. Maar dan hoor ik het album, en ik ken zowaar een aantal nummers. Morrissey gaat best aardig met de tijd mee, want het heeft best veel 00s klanken. Irish Blood is bijv een prima song. Zijn liefhebbers zullen vooral fan zijn van zijn kritische teksten. Maar dat boeit me nooit zo. Wat ik al eerder zei bij een ander album: hij drukt zijn mening door je strot, zoals bij een gans het eten door de strot wordt geduwd voor de foie gras. En daar heeft meneer Morrissey toch zo'n hekel aan? Dus eindigt ook dit album weer in een typisch Morrissey cijfer, een 3. Het heeft iets sympathieks, maar ook iets ongelooflijk vermoeiends. Je wil er een hekel aan hebben, maar het is bij tijd en wijle best aan te horen.

Een van de best verkochte albums aller tijden. Een singer-songwriter. Uit de tijd van Joni Mitchell. Huiveringwekkende ingredienten, maar gelukkig ken ik dit album al wel een beetje. Er staan namelijk een paar klassiekers op en daarom heb ik dit vroeger al eens opgeduikeld uit de download archieven. In tegenstelling tot Joni, kan Carola Koning (niet te verwarren met Keizer, Smit of Schilder) namelijk wél zingen. En wordt ze keurig begeleid op piano (door zichzelf). Soulvolle singer-songwriter muziek voor op een rustige ochtend. Eigenlijk is het niet helemaal mijn muziek, maar ik kan niet anders dan dit erg erg goed vinden. Op een of andere manier raakt het een gevoelige snaar, op een goede manier. Niet de nagels op een krijtbord zoals bij Joni. Dit is een terechte 1001-notering. Ik ga weer eens op het knopje van 5 sterren drukken denk ik.

We hebben al soloplaten gehad van Lennon en McCartney, maar met dit soloalbum laat George Harrison zien dat hij toch wel een ondergewaardeerde kracht van de Beatles was. Fijne, aanstekelijke rock n roll liedjes, met gezellige country invloeden en Dylanesque folk. En af en toe wat zweverig met zijn Hare Krishna My Sweet Lord. Maar een driedubbelaar is natuurlijk nergens goed voor. We weten dat je het kunt Sjors, daar hoef je geen drie albums voor in elkaar te stampen en tegelijk uit te brengen. Verspreid dat gewoon lekker. En dan had er misschien wel meer in gezeten qua score. Al met al moet ik wel zeggen, dat ik van de soloprojecten van de Beatles, dit toch misschien wel de betere vind. Het zou kunnen, dat het het dichtst bij mijn smaak ligt. Het luisterde sowieso heerlijk weg op een zomerse dinsdagochtend.

Loungy triphop rijkelijk versierd met samples, uit films blijkbaar. De openingstrack doet me meer denken aan NOS Langs de Lijn of Radio Tour de France. Dat doet wel goed voor de nostalgische gevoelens. Jammer dat het over Frans voetbal gaat, wat dan weer beresaai is. Verder is de muziek wat kaal en klinkt het af en toe wat gedateerd. En dan bedoel ik dat het ouderwets is voor die tijd, dus het doet me denken aan de 80s (ik hoor er zelfs Madonna in), terwijl dit een (early) 90s plaat is. Ze waren hun tijd dus niet ver vooruit lijkt het. Dat ben ik niet echt gewend van de snoblijst. Waarom dit er dan wel in staat, is me een beetje een raadsel. Ik vind het maar saai. Ze schijnen in het vervolg van hun carriere ook afgegleden te zijn naar nog meer ambient muziek. Een soort Brian Eno adepten dus, en daar hebben we hier een hekel aan. We hebben al veel betere triphop en lounge muziek in deze lijst mogen horen, dus ik ga streng zijn met een 2.

Ik was vooraf een beetje bang voor heel veel ska, maar dat valt gelukkig alles mee. Ik ben niet zo bekend verder met de genres die hier tegen aan schurken, maar dit vind ik prima aan te horen. Het is wat avant gardistisch, af en toe carnavalesque blij, soms doet het me zelfs aan de psychedelische Beatles denken. Het is meer luistermuziek dan feestmuziek, ik vind het vrij muzikaal. Toch zijn het echt wel liedjes, al zitten er experimentele stukken bij en zullen dit lang niet allemaal radiohits zijn geweest, als dat al de bedoeling was. Our House is dan wel weer een aardig hitje geworden. Ik kan me best voorstellen dat dit album best inspirerend was voor andere muzikanten. Ook voor de nederpop uit de jaren 80 denk ik, ik hoor hier wel bands als Toontje Lager in. En mede daarom verdient dit album ook zeker een notering in onze favoriete snoblijst. Ik zou het een 3,5 geven als ik halve sterren had

Klagen over de selectie vd snobs is inmiddels een nationale sport geworden. Beck is zo'n typische vergeetbare 3 altijd en zelfs bij de alternatievelingen kan ik me niemand herinneren die vroeger een tshirt van Beck droeg. Of iemand die specifiek fan was van Beck en kaartjes voor Lowlands of Pinkpop kocht alleen maar omdat Beck daar optrad (geen idee of hij daadwerkelijk vaak heeft opgetreden in NL overigens). En dat zou toch wel een vereiste mogen zijn voor een notering in deze lijst. En dan staat de beste man er nog 3x in ook. Bizar. Qua muziek is het niet vervelend op zich, er zitten af en toe wat vrolijke toeters, computer- en/of drumgeluidjes in. Geen idee hoe je de stijl moet omschrijven, soort laidback indie alternatief. Typisch van die muziek voor een vergeetbare 3.

Hele relaxte en sfeervolle techno, soms bijna op lounge af. De nummers bouwen langzaam op en er komt steeds meer gelaagdheid bij. De flow blijft wel continu aanwezig en wordt niet onderbroken door gekke experimentele ritmes. Er komt af en toe wel iets als een panfluit voorbij natuurlijk, maar het geheel staat als een huis. Prima muziek om op de achtergrond te hebben, terwijl je aan het werk bent. Ik twijfel een beetje tussen een 3 en een 4. Om een 4 te scoren, zou ik het nog een keer op moeten willen zetten. Daar twijfel ik wel over, want de nummers zijn soms eentonig en ietwat lang(dradig). Maar als ik aan het werk ben en het moet niet al te storende muziek zijn, dan zou het soms zeker lekker zijn. Ik laat de weegschaal doorslaan naar een 3 dit keer

Na het meer folky geluid van hun eerste albums, zochten ook the Byrds blijkbaar hun toevlucht in psychedelische middelen. Dus wordt de muziek ook wat psychedelischer. Soms geeft dat fijne resultaten, maar op andere momenten zijn ze in de ban van aliens of andersoortige gekke geluiden die ze er doorheen willen gooien. Ik vind het toch fijner als ze het bij hun folk of desnoods folky rock houden, met meerstemmige zang. Het beste nummer is dan ook van Dylans hand, iets waar the Byrds al eerder succes mee hadden. Wat ze wel goed doen, is dat ze amper 30 minuten vullen met muziek. Dan luisteren we zonder problemen die 1996 reissue bonus tracks er wel even bij. Maar verder dan een 3 komt dit voor mij niet.

Ik zie dat er maar liefst 5 albums van Sonic Youth in onze snoblijst staan. Dat lijkt me ietwat overdreven en ook hier zou weer een maximum van 3 moeten gelden (en misschien zelfs 1 of 2). Nu ken ik maar 2 albums van ze, dus op zich is het wel een kans om die andere albums een keer te ontdekken. Op het eerste gehoor doet dit me iets meer grungy en postrocky aan, eigenlijk minder het Sonic Youth geluid zoals ik het ken. Het is minder diRty dan wat ik me er vooraf bij had voorgesteld. Meer een mix van Nirvana en de Pixies, of Hole op de nummers waarop Kim Gordon zingt. Maar dat vind ik helemaal niet erg eigenlijk. Het klinkt erg lekker en er zitten een paar heerlijke nummers tussen. Het is moeilijk voor me om de albums van Sonic Youth onderling te vergelijken. Daarvoor zou ik ze in korter tijdsbestek achter elkaar moeten luisteren. Nu was het al weer een tijdje geleden, dat ik iets van ze gehoord heb, dus beoordeel ik het wellicht anders. Ik vind het wel lekker voor op een vrijdag.

Ik was niet onder de indruk van het vorige album van Love, en dit klinkt al niet veel beter. Het blijft zweverige en psychedelische folkrock, iets te pretentieus allemaal natuurlijk. Sommige nummers zitten best aardig in elkaar en het is best aan te horen op een soort van zomerse ochtend, maar het verzandt helaas een beetje in opgesmukte snobberigheid. Alsof ze een toneelstukje aan het opvoeren zijn, zo theatraal is het. Ik zet dit niet voor mijn plezier op en smacht naar het einde. Dus meer dan een 2 kan ik het niet geven.

Ingetogen, maar toch bombastisch. Introvert, maar toch theatraal. Klein, maar toch breed uitgesponnen. Karakteristiek stemgeluid van een Britse zanger, maar toch goed kunnen zingen. Het somt het allemaal wel een beetje op. De grote hits zijn namelijk wel het bombastische en theatrale, zoals Life's what you make it. Van die typische jaren 80 over the top, waarbij de gitaar alleen maar wordt gebruikt om een grotesk galmende sfeer neer te zetten. Maar het is stiekem best wel ingetogen allemaal. En dat maakt het toch wel extra interessant moet ik zeggen. Waar ik dit vroeger verafschuwde, kan ik hier steeds beter naar luisteren. En ga ik het steeds meer waarderen.

We hebben weer een voorloper, maar dan van een genre dat op zichzelf sowieso al kut is. Ik was vooraf van plan om een rits bands op te zoeken, dat wel de moeite van het luisteren waard is. Maar dat zou weer een project worden ter grootte van mijn Taylor Swift project en daar kreeg ik ook al weinig mensen warm voor. Dus we houden het hier gewoon bij een recensie van dit kutalbum. Het geschreeuw is lachwekkend. De drums is gewoon zo snel mogelijk op die vellen rossen. Alleen de gitaar wil af en toe nog een beetje grooven, maar meestal doet het simpelweg mee met het armoedige minuutje geluid dat de meeste nummers ons bieden. Pak hem beet 30 nummers in even zoveel minuten, die ook nog eens allemaal op elkaar lijken. Ik heb al meer inspiratie in deze review gestopt, dan die gasten in hun 'muziek'.

Wat hier ongelooflijk knap aan is, is dat met minimale middelen een maximaal effect bereikt wordt. Het eerste nummer is direct het beste en het zet geniaal een tegelijkertijd beklemmende en betoverende sfeer neer. En dat met hoofdzakelijk een akoestische gitaar met af en toe wat kleine tierelantijntjes. Op een of andere manier krijgt Cohen het hier voor elkaar, dat iedereen in een overvolle kroeg van het ene op het andere moment stil is, wanneer hij begint met spelen. Of in moderne termen: dat iedereen opkijkt van zijn smartphone. Het was dat ik aan het werk was, maar eigenlijk wil je even stoppen met wat je op dat moment aan het doen was en alleen maar luisteren. Naar hoe de beste man een soort van verhaal praatzingt met zijn zoetgevooisde stem. Op een gegeven moment weet je zijn trucje wel een beetje en wordt de betovering wat verbroken (eigenlijk vanaf So Long, Marianne), al gaat het nog een paar nummers door. Maar het goede gevoel overheerst toch wel. Prima 4 sterren.

Je kan ervan zeggen wat je wil, maar de elektronische muziek heeft echt een onuitwisbare indruk achtergelaten op de 90s. In eerste instantie dacht ik bij dit album ook weer, wat is dit nu weer voor iets? Maar Move Any Mountain en van een volgend album Ebeneezer Goode zijn best aardige hitjes geweest van deze band/act. Ik ben wel oprecht benieuwd, waarom dit de schifting heeft overleefd. Ik vermaak me prima met de muziek verder hoor, want het is toch altijd interessant om tot enige muzikale verdieping te komen, in plaats van bij elk muziekgenre dat je niet begrijpt maar te klagen dat het de zoveelste is. Ik hoor hier op zich ook wel verschillende elementen in, de ene keer een soort gothic electronica van Depeche Mode, dan weer techno als Underworld en er zit ook zeker genoeg rave in. Zo'n typische Britse MC die af en toe wat geflipte oneliners er doorheen gooit, dat hij elke berg kan bewegen ofzo. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit op techno of acid-feestjes op een oud rangeerterrein het uitstekend deed. Iedereen lekker knauwend op de dansvloer tot je kaken er pijn van doen. Daarna een week lang bij moeten komen, om vervolgens het weekend erna weer 72 uur lang onafgebroken door te stampen in een slecht verlicht kraakpand. Voor de echte liefhebber zal een uurtje muziek dan ook veel te kort zijn, voor luisteraars van deze lijst is het na een uur wel weer mooi geweest. Wel mooi voor een degelijke 3,5, we beslissen over 72 uur wel waar we het naar toe afronden.

Oei, Britse post-punk uit (het begin van) de jaren 80. Het treft zeker gelijkenissen met andere bands uit die tijd. Maar de zanger is minder zeurderig gelukkig en ik vind de drums wel leuk om naar te luisteren. Het geheel is redelijk uptempo en dat houdt de vaart er lekker in. De jaren 80 waren vaak ook wel goed in prominente basloopjes. De gitaar staat vaak op een redelijk clean geluid afgesteld, in tegenstelling tot de (heavy) distortion in de jaren 90, en daardoor hoor je de bas gewoon overduidelijk. Dat maakt het interessant om te luisteren, er zitten muzikaal prima stukken in. Ik kende hier vooraf geen enkel nummer van. Soms is dat niet erg, maar bij deze band had ik dat toch liever wel gehad. Tussendoor even zo'n kraker van een hit, dat had het album best een ster extra kunnen opleveren. Nu heb ik me er best mee vermaakt en niet aan gestoord, maar ik ben bang dat ik het ook weer snel ga vergeten. Oftewel, een vergeetbare 3.

Voor het eerst in drie weken weer eens een plaat die ik al kende voor deze lijst. N.E.R.D. had namelijk een paar flinke hits in het begin van de 00s, en toen stonden ze ook op een festival waar ik ben geweest, uit mijn hoofd zeg ik pinkpop. En een feest der herkenning is toch altijd een stuk fijner qua luisterplezier, dan wanneer je nieuwe muziek moet gaan ontdekken. Qua muziek is het een vrolijke fusion tussen R&B, hiphop en funky rock. Het is lekker catchy, met een lekker uptempo ritme. De teksten zijn op het geile af, die gasten komen iets tekort blijkbaar. Als je dingen kan bedenken als "her ass is a spaceship I want to ride", dan "ben je een hele grote" (om maar eens een berucht criticus van gitaarmuziek te parafraseren). Qua album biedt het verrassend veel afwisseling eigenlijk. Zonder dat er vervelende nummers tussen zitten. Het is allemaal uitstekend gebalanceerd: het begint met een knaller, er komt op het juiste moment een hitje en er is even tijd om wat gas terug te nemen. Ik word hier best blij van.

We hebben Peter Gabriel al eerder gehad, toen hij in vele benamingen over zijn eigen tampeloeris zong. Dat was echt een album op het (over the) toppunt van de jaren '80, typisch iets wat ik van Gabriel verwachtte. Maar hij heeft daarvoor dus, even afgezien van Genesis, nog meer albums opgenomen, want dat album "So" was zijn vijfde. We krijgen nu nummertje 3 voor onze kiezen, met als enige hitje denk ik Biko. Wat ook al een atypische hit is, maar het past wel in de tijdslijn van interesse naar het (Zuid-)Afrikaanse. Inmiddels is het apartheidsregime iets uit het verleden, net als deze muziek wat mij betreft. Ik heb het net gedraaid terwijl ik aan het werk was, en ik heb amper opgekeken om te kijken hoe het nummer precies heette, zodat ik het later nog een keer kon opzoeken. Biko was een hitje, de rest volgens mij niet. Het heeft totaal geen eeuwigheidswaarde. Ik zie geen enkele reden om dit album verder op te nemen in deze lijst, zeker niet als ook nog het (solo)debuutalbum van Petertje erin staat. Normaal zou ik zeggen een vergeetbare 3, maar ik neig eerder naar een vergeetbare 2, al heb ik verder geen hekel aan zijn muziek. Maar als ik dan Peter Gabriel op moet zetten, doe me dan maar de bombast van Sledgehammer. Al heb ik voor de grap nog wel even de Duitse versie opgezet, door hem zelf ingezongen.

Toepasselijk, in dezelfde maand dat de zanger de pijp aan Maarten heeft gegeven, krijgen we dit album. Het is typische boomermuziek, maar ik heb dit wel eens eerder opgezocht. Het staat namelijk in de lijst van best verkochte albums aller tijden. Terwijl het verder helemaal geen grote naam is. Alleen dat ene nummer staat elk jaar in de top2000, al is dat wel op een vergeetbare plek. Ik zou op zich best benieuwd zijn naar een docu over wat dat nummer en dat album nu tot zo'n bestseller maakte. De muziek is licht psychedelische rock, ook wel wat Beatlesque. Het orgel neemt een soms bizar prominente rol in, alsof de rest van de instrumenten er amper toe doen. Het zou niet hebben misstaan op Woodstock. Of stonden ze op Woodstock? Ik duik de wiki weer in: ze waren geboekt voor de zondag, maar omdat ze vast kwamen te zitten op LaGuardia, konden ze niet optreden. Dat soort trivia is toch wel geniaal. Terug naar de muziek. Die vind ik verre van geniaal. Er is niks mis mee hoor, maar inmiddels is het meer dan 50 jaar geleden en er is gewoon te veel boomermuziek waar veel te interessant over wordt gedaan. Al zijn de nummers waar ze los gaan op de gitaar wel tof, zoals Are you Happy. Daar kan ik wel van genieten. Dit album mag van mij overigens prima in de top1001, want als je meer dan 30 miljoen platen verkoopt, dan ben je geen pannenkoek. Maar het is overduidelijk niet meer van deze tijd. En het feit dat 9 vd 10 mensen hier nog nooit van Iron Butterfly heeft gehoord waarschijnlijk, zegt wel dat het de tand des tijds niet echt heeft doorstaan. Al was het misschien niet echt radiovriendelijk met 17 minuten voor je belangrijkste song. Eigen schuld, ik kom dan ook niet verder dan een magere, vergeetbare 3.

Had ik het gisteren over vergeetbare boomermuziek, krijgen we vandaag een band waar ik nog nooit van heb gehoord. Ik heb wel van de Presidents of the United States of America gehoord. Die maakten vrolijke 90s gitaarmuziek. Anyway, ik laat me verrassen, maar ben voorbereid op het ergste. De eerste tonen zijn van een draaiorgel, dat belooft veel goeds. Het eerste nummer is sowieso rijkelijk versierd met vage geluiden, waarbij je ongetwijfeld een flinke dosis Lucy in the Sky with Diamonds voor moet hebben genomen. Het heeft ergens wel wat weg van Jefferson Airplane die de Beatles na doen. Het tweede nummer doet gewoon pijn aan mijn oren. Het lijkt wel alsof alle instrumenten expres vals moeten klinken. En zo gaat het maar door, het is één grote wazige bende. Op het moment dat er een soort van ritme in begint te komen, dan klinkt het op zich best aardig. Maar ze hebben een onbedwingbare behoefte om de muziek te verdrinken in een golf aan wazigheid. En dat is niet een golf waar ik vrolijk op mee surf. Geef me dan maar the Presidents of the USA, die ga ik nu lekker opzetten. Dit album krijgt een wazige 2.

Rap rock, van een soort neppe cowboy, een stoere grappenmaker. Het voelt allemaal heel erg nep aan. Dan komt op het derde nummer ook nog een of andere kiddo meerappen, dan is het al helemaal niet meer geloofwaardig. Alsof het 1 grote act is, wat het waarschijnlijk ook is. De teksten zijn in ieder geval net zo kinderachtig als veel van zijn mederappers. Het is wel grappig om te luisteren op zich, maar dit is niet echt wat ik van de snoblijst had verwacht. Al heeft die gast hier wel meer dan 11 miljoen exemplaren van weten te verkopen, wat een puike prestatie is voor meer dan een uur flauwekul. Op het moment dat hij zijn gemaakt stoere karakter even opzij zet en een gevoelig liedje gaat zingen (dat overigens volstrekt uit het niets komt), zit er zo'n verschrikkelijke autotune overheen. En als ik de wiki er op na sla, was hij dus de eerste, nog zelfs voor Cher met die vreselijke oorwurm Believe. Ik kan het wel afluisteren en zet dit denk ik ook liever op dan Frans Bauer of Joni Mitchell, maar echt goed kan ik het niet vinden. Ik voel niet echt de behoefte om meer van Kid Rock op te zoeken verder. Al is dat latere hitje best geinig, all summer long, dat zou ik in een zomers playlistje kunnen zetten.

We hebben al eerder een album van the Pogues gehad, en die mocht rekenen op uitgebreide steun, want het was een en al vrolijkheid. Ik ga er bijna van uit dat dit net zoiets is, maar ik vind het wel apart dat er dan twee albums van ze in staan. Het lijkt mij toch een beetje hetzelfde. Maar goed, als het net zo feestelijk is als dat andere album, dan zetten we het met plezier op. Het bevat wat meer traditionals zo op het eerste gezicht en gehoor, en die teksten zijn wat minder feestelijk soms. Maar die celtic punk klinkt toch wel lekker. Ik ga er geen 5 voor geven, maar een 4 vind ik het toch wel weer waard. Vervolgens ga ik even de nazaten opzetten denk ik. Drunken Lullabies van Flogging Molly, of het wat stevigere Warrior's Code van Dropkick Murphys. Allen schatplichtig aan the Pogues vermoed ik, of aan de traditionals waar the Pogues weer schatplichtig aan zijn.

Huismerk Celine Dion, die een soort Michael Jackson en Madonna nadoet. Op zich klinkt het allemaal wel catchy, electropop. Het is ook heel vergeetbaar, want dit doen 100000 bandjes of zangers/zangeressen/hun tegenwoordig. Het zal allemaal wel keurig diversiteitsverantwoord zijn, maar ik zie zo niet in waarom dit 1 vd 1001+ albums zou moeten zijn, die ik ooit in mijn leven gehoord zou moeten hebben. Dus ik luister het 1x en vergeet het daarna weer.

De OG (qua muziek dan, want hier was de verbouwing al ingezet) van het album van gisteren en dit hoort natuurlijk wél in de 1001. MJ, of meer zijn platenlabel waarschijnlijk, stond erom bekend om het succes volledig uit te melken en zo ongeveer alle tracks als single uit te brengen. Ze zijn denk ik niet allemaal even succesvol, want ze hebben niet allemaal het collectieve geheugen bereikt, maar toch klinkt alles erg herkenbaar. Vooraf dacht ik bij sommige titels "dit nummer ken ik niet", maar dan wordt het afgespeeld en dan denk je "oh ja, deze". Er zit lekker tempo in, het zit vol met funky geluidjes en gilletjes, zoals dat hoort en alleen MJ dat mag. En er wordt uitvoerig gebruik gemaakt van de gated reverb, oftewel afgetopte drums op maximaal geluid. Ik vind denk ik ssriller het betere album, maar dit zou ik ook makkelijk nog een keer op zetten voor een prima 4.

Als je aan de hand van deze snoblijst zou kijken welke genres ik graag luister, dan zou je denken dat ik harde gitaarmuziek totaal niet trek. Maar dat ligt aan de keuze van onze oppersnobs. Want zij weten het voor elkaar te krijgen om de albums te selecteren, die ultiem kut zijn. Een prestatie op zich. Ik kan een complete lijst met 1001 albums opstellen, in de hardere gitaargenres, die wel de moeite waard zijn om te luisteren. Schijtlolligheid kan ik ook wel waarderen, want ik zou de Bloodhound Gang met One Fierce Beer Coaster er prima in kunnen zetten. Dit niet. Dit is ook weer veel te wazig, met heel veel geluidjes er tussendoor. Het is geen muziek, maar (irritant) geluid dat ze maken. Af en toe komt er wel iets van een nummer tussendoor en dat is nog wel te doen, al kan die zanger niet zingen. Maar op zich is dat geen reden om iets kut te vinden, er zijn legio (gitaar)bandjes waarbij de zanger niet de meest zoetgevooisde stem heeft. Die gasten waren gewoon te vaak aan de drugs. Was die Gibby Haynes niet een heroinemaat van Antony Kiedis ofzo? Ik luister de plaat gewoon nog een keer in het weekend na 2200 uur, als ik twee pinten achter de kiezen heb. En dan snap ik het allemaal net iets beter, al begrijp ik het nog steeds niet. Zo doet Human Cannonball me denken aan Bro Hymn van Pennywise. Wat op zich wel ok is. Aangezien jullie dit toch allemaal een 1 geven en ik twijfel tussen een 1 en 2, kan ik dit wel weer eens een keer naar boven afronden.

Dit heeft allerlei zaken waarom ik er een teringhekel aan zou kunnen hebben. Wazige bijna schurende zang, tingeltangelgeluidjes, snobberigheid, Frans. En toch vind ik het ook sfeervol en fijn om te luisteren, als goede postrock, als lekkere triphop, als foute italo disco, als Mart Smeets die de avondetappe afkondigt. Ik ben dus ook enorm in dubio, want ik hoor dit helemaal niet leuk te vinden. En toch vind ik het geinig. Niet 4 of 5 sterren geinig natuurlijk. Maar ik had het ook een 1 of een 2 kunnen geven. Misschien dat het de opmaat is naar een zomer vol sport in la douce France. Maar ik ga gewoon een 3 geven, maar wellicht dat dit geen vergeetbare 3 is.

Iedereen kent mijn haat-haat verhouding met Joni inmiddels. En oh man, ze begint gelijk het eerste nummer al met Joni zijn. Expres uit de maat zingpraten. Hoe lang zou het duren voordat ze gaat goochelen met haar stem? Track 2 is nog wel te doen, ze houdt het ingetogen en het wordt begeleid met een galmend gitaartje en wat piano en strijkers. Het belerende boomertoontje waarmee ze haar verhalen vertelt, stoort nog wel natuurlijk. Die zelfingenomen bakkes op de hoes helpt daar ook niet bij. Wat vindt ze zichzelf toch goed. Zolang ze alles ingetogen houdt, is het redelijk te pruimen. Wat relaxte bluesy muziek op de achtergrond helpt daar zeker bij. De eerste 5 nummers houdt ze het daarbij. Ik ben gewaarschuwd dat we hierna alsnog de volledige Joni experience krijgen, dus ik zet me al schrap voor de nagels over het krijtbord. Het valt me nog mee. Ze laat het gegil als een krolse kat met haar kopstem grotendeels achterwege. En de bluesy achtergrond blijft. Dus ik kan het zowaar uitzitten. Ik zal het echter nooit uit vrije wil opzetten.

Het vorige album van de chemische broers vond ik verrassend goed, ondanks of juist doordat er geen bekende nummers op stonden. Dit album vind ik voornamelijk de 2 bekende nummers interessant en steengoed. Als het meer van dat soort ravend beukwerk is, dan had het zomaar weer 5 sterren kunnen zijn. Maar dit album heb ik nu al 2x geluisterd en de rest van de nummers voelt iets teveel als opvulmateriaal aan. Er zit soms wel een aardige beat in of een goed gevonden geluid, maar het is me iets te langdradig ofzo, ik weet het niet. Het doet me niks, ik sta niet te stuiteren op de werkvloer. En dan duurt het album simpelweg te lang. Het geheel is eigenlijk niet meer dan een aardige 3 en die paar goede nummers hebben moeite om dat naar een 4 te trekken. Ik moet weer eens streng zijn.

Er zijn heel veel zangers (met name Britse) met zeurderige stemmen. En op het eerste gezicht lijkt dit ook niet de beste zanger, maar ik vind dit licht schurende geluid echt fijn om te luisteren. Het doet me wat aan the Gaslight Anthem denken, met name door het stemgeluid. De muziek heeft af en toe dat rafelige punkrandje, maar het zijn toch echt wel vaak prima liedjes. Net als the Clash gaat dit wat meer de poppy kant op, al houden ze wel duidelijker de roots met de punk(rock). Maar dan met het melancholische van Gorki. Een schitterende combinatie. Ik heb dit album nu gewoon een paar keer opgezet om te bedenken wat ik er van vind, en ik zit elke keer met veel plezier te luisteren. Het is een soort voorloper van de latere punkrock waar ik veel naar heb geluisterd,. En dus niet een voorloper die klinkt als een soort rauwe mix van geluiden. Juist een waar meer structuur in zit. Ik ga gewoon lekker 4,5 ster afronden naar een 5.

Hele rustige, ingetogen americana. Het doet me gelijk denken aan Folklore van Taylor Swift en ik als Swiftie kan dit goed vergelijken. Dat album vond ik verrassend goed en daar werkte ook producer Antonoff aan mee. Wat ik overigens wel weer opvallend vind, is dat van Lana del Rey wel een album als dit wordt gekozen, maar van Taylor Swift staat er zo'n bombastisch gedrocht in de snoblijst. Overigens prima, als je maar 1 album mag kiezen per artiest, wat we bijna per direct moeten invoeren bij een lijst als deze. Als we weer even terugzoomen op de muziek, heeft het dus heel veel gelijkenissen met Taylor Swift. Wat me wel stoort, is net als bij bijv Billie Eilish, maar ook genoeg andere artiesten van tegenwoordig, dat ze een soort trucje uitvoeren. Op een bepaalde manier zingen, gemaakt semizwoel gefluister. Dat heb je in eerste instantie amper door, maar na een paar nummers dan begin je toch te denken dat je dit al een keer eerder hebt gehoord. Je moet er even inkomen omdat het vrij traag is, maar het is op zich niet verkeerd. Er zit in de stijl genoeg variatie in en op het moment dat je iets in begint te kakken, wordt er zowaar naar versnelling 2 geschakeld bij Dark But Just a Game. Al met al moet je er wel voor in de stemming zijn. Folklore van Taylor Swift zou ik een 4 geven, dat haalt dit zeker niet. Ik zal het houden bij een redelijke 3.

Ok, is dit uit 2005? Ik snap wel dat ik dit niet ken, want het is een gedateerde crooner uit vervlogen tijden. Een soort imitatie van de broer van de tante van Jan de Bakker en die zijn zus die om de hoek woont, die Frank Sinatra, Elvis en Roy Orbison probeert na te doen. Terwijl deze gast gewoon uit Sheffield komt, klinkt het eerder alsof hij uit Volendam komt en Engels probeert te zingen. Er zit ook overdreven veel galm in, echt typisch die gast die net zijn versterker uit de kofferbak heeft gehaald en dan 3 uur gaat lopen soundchecken. Wat is dit ongelooflijk saai. Een absolute aanfluiting.

Dit klinkt voor mij veel bekender als shoegaze of post/space-rock in de oren als de late 80s en early 90s varianten (of voorlopers dus waarschijnlijk) zoals My Bloody Valentine. Het is sfeervol, met soms galmende gitaren en dan niet zoals gisteren bij die crooner, maar veel meer rock georienteerd. Wat moderner zeg maar. Het had van mij wel wat meer opbouwend mogen zijn. Soms begint een nummer prachtig ingetogen, zoals Break Me Gently of Sea Song een prima begin heeft. Maar dan moet het vervolgens wel tot een climax opbouwen (luister het album van Oceansize, Effloresce bijv) en dat doet het niet. Het blijft zo een beetje suffig af en toe, het komt niet los. Meer een soort wazige the Verve lijkt het nu. Het had potentie kunnen hebben als ze af en toe even lekker los waren gegaan op de gitaren. Zonde, gemiste kans wat mij betreft, dan had ik het zeker hoger kunnen waarderen dan wat nu vermoedelijk een vergeetbare 3 wordt.

Lupe Fiasco, een van de vele hiphoppers waar ik nog nooit van heb gehoord. Een leek als ik, binnen dit genre, kan het alleen maar vergelijken met artiesten die ik wel ken. En het klinkt een beetje als Kanye meets N.E.R.D. en laat die twee nu ook oa mee hebben gedaan aan deze plaat. De muziek wordt rijkelijk versierd met toeters en bellen, al zijn het wel samples die zichzelf de hele tijd herhalen zonder enige afwisseling. Dat is soms een nadeel, een bridge of iets dergelijks zou het af en toe wat extras kunnen geven. Al blijft er nu wel een lekkere flow in zitten, dat is ook wat waard natuurlijk. Ondanks dat ik dit niet ken, heb ik weinig moeite om er in te komen. Het klinkt wel soort van bekend, typisch 00s hiphop (denk ik) wat ook op Lowlands of Pinkpop had kunnen staan. Niet vervelend om naar te luisteren, zoals ik al eerder zei Kanye meets Pharrell. Al had 72 minuten niet gehoeven, dat had hij prima kunnen halveren. 3.5 ster, maar niet iets wat ik nog een keer ga opzetten, dus ik rond het af naar een 3.

Vrij depressieve plaat van iemand die zichzelf Prince noemt. Je zou denken dat hij wat bombastischer is ingesteld. Het is juist een heel rustig album, waar meneer Billy zijn zielenroerselen op uit kan storten. Op een bepaalde manier voelt het urgent aan, er zit zeker emotie in. Het is iets wat je even op je in moet laten werken. En waar je niet altijd zin in hebt. Ik luister niet zo naar teksten, maar Death to Everyone komt me heel zwartgallig over. "Death to Everyone is gonna come". Zijn stem doet me af en toe wat denken aan Neil Young. Madeleine-Mary klinkt als Ohio van Neil Young. Ook al zo'n gezellige tekst "Four dead in Ohio". Misschien moet hij wat minder Sonnema drinken voordat hij zijn zielenroerselen op plaat vastlegt. En toch he, ik vind het wel wat hebben. Het schuurt, het is rauwe emotie. Maar het is moeilijk te beoordelen. Ik ben geneigd een 3 te geven, met uitschieters naar zowel boven als beneden.

Cuntry, de smartlappenmuziek van Murica. En zeker deze oude country. Ik vind het ergens wel grappig, maar een compleet album is toch altijd lastig door te komen hoor. Prima dat dit in de snoblijst staat overigens, ik vind het ook wel leuk om hier kennis van te nemen. Maar ik ben blij dat het slechts een half uurtje duurt.

Verzameling covers verpakt in een soort van musicalsetting. Als iemand dan ongelooflijk goed kan zingen, kan ik er soort van nog wel naar luisteren. Maar haar accent is niet perfect en ze heeft een scherp randje. Het is een soort Duitse kruising tussen Bette Midler en Grace Jones ofzo. Ik begrijp ook niet wat dit in deze snoblijst doet. Of is dit het allerbeste wat de musicalwereld te bieden heeft? Ik geloof er niks van. Volstrekt onnodig dit. En ik vind er ook weinig aan. Ik zou er misschien best een 2 voor kunnen geven, maar ik geef een strafpunt omdat dit wel in de snoblijst staat en Mezzanine niet.

In eerste instantie dacht ik bij het zien van dit album, ja hoor, daar hebben we weer een snobkeuze. Iets recents, waar ik nog nooit van heb gehoord, dat kan niks zijn. Maar het is zowaar best leuk. De basis heeft een flinke elektronische vibe, trip-hop-achtig, maar ook met psychedelische folky tinten. Het geheel is best dromerig, maar toch ook wel weer dansbaar op een bepaalde manier. Het heeft iets weg van Goldfrapp of Moloko, maar ook wat Massive Attack en Jefferson Airplane. Er zit genoeg variatie in, het is zeer onderhoudend. En je kan het prima op de achtergrond aanzetten als je aan het werk bent (al is het soms wel wat wazig). Soms verrast een snobkeuze dus en dat is dit keer wel het geval. Leuk om te horen!

Sodemieters, die John Lennon begint gelijk te krijsen om zijn moedertje als een krolse kater. Het schijnt dat Lennon in primal scream therapie geloofde, maar hij had dat niet op een plaat hoeven te zetten wat mij betreft. Ik kan dat niet heel erg waarderen en ik kan heel goed begrijpen als Paul McCartney hier niet meer tegen kon. Daarna volgen gelukkig verder degelijke liedjes, zonder al te gekke uitspattingen. Het merendeel is vrij rustig en ingetogen, maar er zitten ook wel 1 a 2 nummers bij, waarbij de versterkers aan mogen en er een bluesy lick tegenaan wordt gegooid. Hoogtepuntje is uiteraard Working Class Hero, dat weer laat zien dat Lennon uitstekend liedjes kan schrijven. Het valt me eigenlijk alles mee. Ik kan hier prima 3,5 ster voor geven. Om het naar een 4 uit te laten vallen, zou ik het vaker op moeten gaan zetten. En daar is het dan weer geen plaat voor, dan zet ik eerder gewoon the Beatles op. Dus blijft dit album steken op een degelijke 3.

Het eerste wat me opvalt bij dit album, is de hoes. Allerlei verschillende tafereeltjes, waarbij je elke keer als je er naar kijkt, nieuwe dingen opvallen. Heel tof gedaan. Net als de muziek. Dit is van die heerlijk rijk aangeklede, funky en jazzy soulmuziek. Je kan op de baslijntjes letten, de drums of juist wat voor gekke instrumenten er worden gebruikt. De complete kast gaat open, maar wel alles functioneel, en niet zomaar om gek te doen om te experimenteren. Ik heb het al wel eerder gezegd bij dit soort muziek, ik word hier vrolijk van. En ik zou dit soort muziek veel vaker op moeten zetten. Het is niet het beste in zijn soort hoor, er zitten al wat jaren 80 oorwurm geluiden in. In nummer 2 zit bijv zo'n klarinet-achtig fluitgeval dat we meer kennen van Karma Chameleon van Culture Club. Maar dit komt dus uit 1972, dat is meer dan 10 jaar eerder. Verder krijgen we flarden van Red Hot Chili Peppers te horen, uiteraard Marvin Gaye, maar ook Isaac Hayes. Heel fijn om te luisteren allemaal. Zelfs een soort free jam van een kwartier is een plezier. Wat je van muziek vindt, kan soms een momentopname zijn. En ik kan me best voorstellen dat ik dit op een ander moment een stuk minder zou vinden. Maar ik kan er nu dus lekker van genieten. Misschien ook wel omdat ik het gevoel heb dat het de laatste tijd nogal karig was qua goede muziek, en ik daardoor nu geneigd ben om een punt extra uit te delen. So be it, dan heeft WAR geluk. Ze krijgen een 4 van me.

Leuke americana op zich, maar ik zie niet zoveel wat dit (toen al) toevoegde aan de 90s rush aan vrouwelijke singer songwriters a la Sheryl Crow etc etc. Ze was (toen al) een boomer in tegenstelling tot haar jongere concullega's, die het landschap domineerden. Ze brak blijkbaar pas met dit album door, maar dat was gewoon omdat ze toen pas eindelijk kon meeliften op het succes van de jongere generatie vermoed ik. Uitwisbaar, vergeetbaar, een karige 3.

Dit is nu zo'n album dat je vooraf verwacht bij de 1001 beste albums aller tijden. Iconische band, iconische hoes, iconisch album. Om nog maar te zwijgen over wat voor invloed dit heeft gehad op de rest vd muziekgeschiedenis. Elke band wil een Sgt. Pepper's maken. Wat mij betreft het beste van the Beatles, omdat het zich ontwikkeld heeft van de zoetsappige Love me Do liedjes van de eerste albums tot volwaardige composities. En afgezien van Within You Without You, waarbij Harrison vooral wil laten zien dat hij de sitar kan bespelen, staat er ook geen enkel slecht nummer op. Al is Good Morning good morning nog wel een twijfelgeval met die boerderijgeluiden. Desalniettemin een vrij eenvoudige 5 om uit te delen.

Ik ben totaal niet bekend met MC Solaar, dus laten we eens gaan beluisteren waarom deze Franse hiphop de selectie heeft gehaald. En la tribu de Dana van Manau niet, om maar eens een klassieker er tegen aan te gooien. Wat me gelijk opvalt is dat de muzikale omlijsting lekker funky is, daar hou ik wel van. In de titeltrack laat hij gelijk zien wat hij goed kan: op verschillende tempo's rappen. De ene keer heel snel, dan vertraagt hij weer. Mijn Frans is niet zo goed (tijd om die DuoLingo weer eens op te starten), maar hij speelt met de woorden, dat kan ik wel horen. En zo gaat het eigenlijk de hele tijd wel door. Met name als hij die supersnelle raps gaat doen, dat vind ik toch altijd wel knap hoe ze dat er schijnbaar moeiteloos uit gooien. Geen idee hoeveel takes ze daar in de studio voor nodig hebben. Dit soort hiphop vind ik hele dikke prima, ik kan hier prima naar luisteren.

Post-punk, new wave, art rock. En dan Brits uit 1978. Daar worden bij voorbaat al heel blij van, not! De zang is zo'n typisch verveelde Britse zeurstem. De gitaartjes en de synthesizer effecten zijn best vermakelijk gelukkig. Chiptune is het soms bijna, alsof ik weer Megaman op de gameboy aan het spelen ben. Maar het is ook heel rommelig, expres. Het probleem met dit soort muziek is wel een beetje dat ze zichzelf enorm serieus nemen. Als ze het nu als een geintje zien, dan kan het nog best vermakelijk zijn (denk aan de Toy Dolls ofzo). Maar deze gasten denken echt dat ze de wereld verbeteren met deze muziek. Door te veel drugs te gebruiken ook. Al schijnt muziek daar soms wel beter van te worden. Deze muziek alleen niet.

Waarom moeten rapalbums altijd zo verschrikkelijk lang zijn? Maak gewoon een keer een album van 35 of 40 minuten man, dat is echt lang zat voor die flauwekul. Aan de andere kant, voelde je je vroeger ook bekocht als je 15 gulden voor een cd betaalde en het bandje raffelde amper 10 nummers af in 20 minuten. Maar voor deze 1001-lijst heb ik toch altijd liever wat kortere albums, het idee is dan wel duidelijk over het algemeen. Naar de muziek dan maar: ik ben totaal geen fan van hip-hop of rap. Het wordt mij te vaak eentonig en saai, zoals anderen dat waarschijnlijk met punkrock of metal hebben. Prima, smaken verschillen. Waardoor ik rap vaak nog wel kan luisteren, is als het iets extra's te bieden heeft. Leuke samples of deuntjes. Dit klinkt op het eerste gehoor wel lekker laidback, lounge-achtig. Er komen wat oude toetertjes in voor, jazzy. De beats zijn verder niet zo bijzonder, de muziek moet het met name van die oude invloeden hebben. Het repeterende van hiphop helpt hierbij niet helemaal. Verderop gaat het meer naar soul. Het geheel heeft dus jazzy invloeden en is best soulvol. Het is niet helemaal mijn smaak, maar op zich is het best muzikaal allemaal. Het heeft wel een bepaald north sea jazz gehalte, dus volkomen begrijpelijk dat het in de snoblijst staat. Van mij had het niet per se gehoeven, maar een 3 wil ik er best voor geven.

Yes, lekker weer zo'n album dat absoluut in een lijst der lijsten thuishoort. Superfunky, catchy songs, 90s highlight. Samen met Californication het beste dat de Peppers te bieden hebben. Ik ga er geen lang verhaal van maken. Easy 5.

Twee posterboys die zoetsappige liedjes zingen op een soort hawaiiaanse strandmuziek. Goeie genade wat is dit gedateerd. Je bent gelijk terug in de jaren '50, waarin platenbazen de dienst uitmaakten en hun songwriters bepaalden wat voor muziek ze moesten zingen. Al kunnen ze wel zingen op zich. En het gitaartje is ook wel lollig. Op een gegeven moment gooien ze er zowaar zelfs een bluesnummer tegenaan. Leuk om een keertje gehoord te hebben, maar dit is absoluut geen muziek die je tegenwoordig op zou durven zetten. Zelfs de boomers vinden dit te oud. Al is deze originele versie van Love Hurts eigenlijk wel beter dan de tranentrekkende, overdreven ballad van Nazareth. Ik hoor het liever dan Frans Bauer, dus we houden het op 2 sterretjes.

Grondleggers. Ik heb er allemaal niet zo veel mee. Maar dit zal niet de laatste grondlegger-plaat zijn waarschijnlijk. Ik had vooraf denk ik toch wat meer popmuziek in de lijst verwacht, type Phil Collins en Duran Duran enzo. Ondertussen draait K!NK radio hun top1000-albums lijst. Dat staat dan weer vol met 'lowlands'-muziek van de afgelopen jaren. Zijn dat allemaal albums, die je ooit gehoord moet hebben? Ook niet per se. En dan is het juist wel weer leuk om er af en toe een grondlegger-plaat tussendoor te hebben, om die muzikale geschiedenisles van de bovenmeester in je op te nemen. De drums, of het getrommel, klinken wat blikkerig. Er zit heel prominent een orgel in. Het doet me wel denken aan wat andere muziek van iets later, ik weet alleen even niet wat. Soort boze Beach Boys of Beatles, of Focus ofzo (als ze gaan jodelen, dan weten we het zeker). Iets in die hoek is het wel. Folky Cuby and the Blizzards. Alleen is het nog niet echt muzikaal. Het is meer herrie maken (in de brave 60s tijd dan wel, niet zoals Napalm Death herrie maakt). Ik moet zeggen, ik had er vooraf echt hele lage verwachtingen van, maar het valt me nog alleszins mee. Zet ik het echt voor mijn plezier op? Nee, dat ook weer niet. Maar het is nog wel te doen.

Klassieke Curtis Mayfield met Superfly. Heerlijke funky muziek, waarbij het hoge stemgeluid prima past. Het brengt je gelijk in een bepaalde sfeer. Ik zou de film wel eens willen zien, waar de muziek voor is gemaakt. Wie weet, dat het dan gelijk een compleet andere sfeer is. Freddie is namelijk dood, dus de relaxte sfeer van de muziek slaat dan misschien om in een wat meer gewelddadige sfeer. Maar dit is geen imdb. Dus we beoordelen alleen de muziek. En dat vind ik heerlijk om te luisteren. Ik zie al dat ik morgen waarschijnlijk geen bonuspunten zal uitdelen en gisteren heb ik dat ook niet gedaan, dus weet je wat. Pak aan, 5 sterren!

F* dit, N* dat.. Het begint al gelijk goed. Als Roel al niet bij voorbaat bij de naam van deze artiest was afgehaakt, dan is hij dat wel binnen een minuut na die skit. Spookgezicht laat gelijk horen dat we waarschijnlijk weer een kinderachtig plaatje vol stoerdoenerij en borstklopperij voorgeschoteld krijgen namelijk. Laat ik dus maar niet te veel naar de teksten luisteren en meer naar de flow en de samples. Wie weet dat er dan nog enige plezier aan beleefd kan worden. Spookgezicht staat wel al met 2-0 achter, benieuwd of meneer de moordenah dat nog goed weet te maken in het restant van de uiteraard weer veel te lang durende plaat. De muziek: ik hoor wel aardige samples. De flow is een beetje zoals (Kan)Ye, dus daar is op zich niks mis mee. Er komt een keer een scratch voorbij, een gitaarlickje, een breakbeatje, een basloopje. Ook allemaal niks mis mee. Het is eigenlijk best wel leuk haha. Ik moet toegeven dat ik me er aardig mee vermaak. Er zit echt genoeg muzikaliteit en afwisseling in. En het lijkt ook wel enig plezier uit te stralen. Spookgezicht weet er met zijn Wu-Tang vrienden toch een vermakelijke 3 uit te slepen nog.

We hebben al best wat singer-songwriters van 50 jaar terug gehad, de ene beter dan de andere. Het balanceert vaak op een dun lijntje van te gedateerd en te saai, naar wonderschoon en iets waar je voor gaat zitten. Voor mij helt deze plaat over naar het laatste. American Pie is een beetje gesaboteerd door Madonna, maar het is natuurlijk een prima verhalend nummer. De echte schoonheid begint voor mij bij het typische top2000-nummer Vincent. Het zijn stille liedjes, met schitterende arrangementen. Zonder de extra akkoorden zou het net wat te weinig zijn, maar juist die extra paar akkoorden geven het zoveel kleur (bij Vincent het stuk met "Now I understand.."). De ene keer begeleidt hij zich op piano, de andere keer op akoestische gitaar. En overal komen die paar extra tierelantijntjes erbij, zoals Mark Knopfler dat later nog meer zou doen, maar nooit op een vervelende overdreven manier. Net op het moment dat je wel genoeg van die zoete liedjes hebt gehoord, gooit ome Don er weer een gezellig (Dylanesque) feestnummer in, om vervolgens gewoon ingetogen te eindigen. Ik vind dit fijn zo op een druilerige vrijdagochtend, in iets wat voor zomer door moet gaan.

Kraftwerk heeft zoveel invloed gehad op de latere muziek, dat ze onmiskenbaar in deze lijst horen. Het is het eerste van 3 albums wat we van deze Duitsers te horen krijgen en ik ben niet bekend genoeg met de albums om ze onderling te kunnen vergelijken. Door de synthesizers doet het me heel erg denken aan de bekende synthesizerplaten uit de 70s en 80s. Ze lijken me continu op zoek naar interessante geluiden en ze doen dit op een fijne manier, door niet teveel gekkigheden door elkaar te mikken. Maar gewoon de muziek redelijk op te laten bouwen en vrij kaal te houden. De zang is wel een aardig minpuntje. Het is natuurlijk wel iets, zoals bij veel bands/muziek, dat er soms prima bij past, zonder dat het heel erg goed is. Deze gast kan ook maar beter de toetsen beroeren dan er door heen gaan zingen, want dat kan hij gewoon niet zo goed. Zeker niet met dat zware Duitse accent. Ik had de Engelse versie aanstaan, ik heb maar even gewisseld naar de Duitse versie. Dat lijkt me beter. Interessante muziek met hele toffe synths erin die op een boeiende manier zijn gebruikt. Het hoort absoluut in de 1001-lijst. Maar het is niet iets wat ik heel vaak op ga zetten. 3+

Eerder kregen we al John Mayall en the Bluesbreakers uit dezelfde periode zo ongeveer en daar kon ik lekker van genieten. Dit haalt dat niveau wat mij betreft niet. Wat bluesy nummers zoals Jeff's Boogie swingen heerlijk, maar nummers als Hot House of Omagararshid zijn een beetje een wazige bende. Ook hoor je er kerst-achtige of kinder-achtige riffjes doorheen, alsof ze willen laten zien dat ze dat ook op hun gitaar kunnen spelen. De ene keer is het bluesy als Cuby of John Mayall, de andere keer is het meer the Who meets the Beatles, en dat is het net niet. Als het meer blues was geweest, dan had het een hoger cijfer gekregen. Nu is het een beetje een ratjetoe aan muziek. Magere 3

Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik bij The The moest verwachten. Als ik de info bij het album zo lees, dacht ik in eerste instantie aan wat rauwere punk, dan wat ik nu te horen krijg. Het is meer new wave, een soort kruising tussen New Order en Billy Idol. Ik moet zeggen, het heeft zoals gewoonlijk alles om een hekel aan te hebben, maar ik vind het op een bepaalde manier best intrigerend om te luisteren. De songs hebben wel alle elementen van normale nummers, chorus-verse-chorus etc zeg maar. Naast de typische jaren 80 drumcomputer en de typische jaren 80 synths zit er ook een typisch jaren 80 pianootje in regelmatig en typisch jaren 80 baslijntjes. Je zou hieruit kunnen concluderen dat het typisch jaren 80 is, en dat is het ook wel, maar het is toch niet zo voorspelbaar als ik zou verwachten. Na een paar nummers ken ik het wel en ben ik er wel weer klaar mee. De nummers zijn ook lang, 8 nummers van 5 minuten. Het wreekt zich waarschijnlijk dat ik er geen 1 van herken. Nog even opgezocht: het top2000-hitje is uncertain smile van een eerder album. Maar dat maakt me nu niet direct enthousiaster. Het begon als een 3+, maar aan het einde van het album zit ik eigenlijk op een redelijke 2.

U2 is zo'n band waar een ontwikkeling in het complete oeuvre zit, dus waar je de albums onderling mooi kunt vergelijken. Misschien dat ik zo'n projectje weer eens een keer oppak. Gelukkig kennen we van U2 al wel veel albums. Dit album komt samen met Zooropa uit de Berlijnse periode, de stad van de techno. En je kan dus ook horen dat er veel elektronische invloeden in zitten. Gelukkig staan er ook een aantal hits op, dat maakt het geheel goed behapbaar. Mooi dat U2 een muzikale ontwikkeling doormaakte, maar doe mij van U2 maar de albums uit de 80s. Daarna werd het alleen maar minder. Dit is op zich natuurlijk wel een prima album, dat niet misstaat in een 1001-lijstje. Maar de greatest hits was genoeg geweest. Het zit ergens tussen de 3 en de 4 in, maar omdat de goegemeente dit toch te hoog geeft, ben ik geneigd op de 3 sterren te klikken.

Hey, nog zo'n artiest die een duidelijke ontwikkeling in sound heeft doorgemaakt volgens mij. Ze begon als tienerpopidooltje met Genie in a Bottle en we kregen al het latere album Back to Basics, waar ze niet naar haar eigen basics terugging, maar meer naar haar muzikale helden. Al dan niet gepimpt, geboost etc. Dit album was denk ik het album waar ze zich uit haar vorige imago probeerde te werken, door expres een beetje vunzig uit de hoek te komen. Zo van, ik ben geen klein meisje meer. Prima, ik vind het wel aardig werken. Er zitten rocky elementen in, latino, maar uiteraard voornamelijk de bekende zuurstok-hip-pop-n-soul zoals ik het benoemde bij die latere plaat. Ook hier gooit ze haar bekende wowowowowows en yeahyeahyeahs er volledig onnodig doorheen, want ze heeft nog een enorme bewijsdrang. Inmiddels weten we wel dat ze erg goed kan zingen. Maar het is allemaal iets ingetogener dan die latere plaat en niet alles is op standje brandweersirene. Dat maakt het geheel prima om te luisteren, ook al is het niet helemaal mijn genre. Eindoordeel: het is behoorlijk gevarieerd, ze heeft een dijk van een stem. Het is niet helemaal mijn genre, maar het is voor haar doen eigenlijk nergens echt over de top, dat komt later pas. Enige minpuntje is dat het te lang is. Maar ik vind dit een zowaar best een 3,5 waard. Ik kan goed geproduceerde muziek altijd wel waarderen, dus laat ik het weer eens een keer naar boven afronden.

Onderhoudend stukje wereldmuziek. Veel typische percussie en toeters, lekker pielend gitaartje er doorheen. Ik ken hier allemaal te weinig van om het echt op waarde te kunnen schatten. Het is van die muziek die op zondagochtend in het muziekgebouw aan t IJ wordt gespeeld en uitgezonden op een themakanaal van de NPO. Prima dat het er is, ik heb er ook geen probleem mee dat het in onze snoblijst staat. Leuk om een keer te horen, maar daar blijft het ook bij.

"Klassenavond, lauwe cola, bakken met chips". En dan je nieuwe hakkoe-moves uitproberen. Al was dit dan niet gabber, maar de meer 'toegankelijke' techno en breakbeat van the Prodigy. Die herinnering heb ik aan No Good. Of op Romereis een oortje van de discman delen met die gast in dat Waxweazle t-shirt, terwijl we de gebouwen met historie negeerden en meer op weg waren naar de volgende kar om een ijsje te kopen. Of in Luxemburg op een camping staan, omdat daar blijkbaar een zonsverduistering gaat plaatsvinden. Al was het toen meer lauwe Bofferding ipv lauwe kola. (En dat was ook eigenlijk het volgende album, Fat of the Land). Oftewel, er zit enige nostalgie in de muziek van the Prodigy. Fat of the Land krijgen we nog als het goed is. Ik zou ze achter elkaar moeten draaien om nog eens goed te beoordelen welk album beter is. Voordeel is wel, dat ik allebei de albums vaak genoeg heb gehoord (al dan niet in de shuffle-bak van winamp) om eigenlijk alles te herkennen.

Nick Cave is een lastige klant. Het is altijd wel soort van sfeervol, duister en melancholisch. Maar ook moeilijk behapbare kost. En een favoriet van de snobs, getuige de 4 selecties. Dat dit album er in staat, snap ik dan wel weer, want het herbergt wel een paar klassiekers die hij uitbracht met zijn muzikale muzes PJ Harvey en Kylie Minogue. Het hele album is een soort verzameling van traditionals lijkt het, het zijn verhalende nummers en hij vertelt de teksten ook meer dan dat hij ze zingt. Al is dat ook de stijl van Nick Cave. Het veelvuldige gebruik van lalala zorgt ervoor dat er nog een soort van zwierige vrolijkheid in zit, ondanks dat het vnl zwartgallige verhalen zijn. Op het eind veren we nog even op, want we herkennen een schijtlollige voormalige nummer 1 hit. Het valt me niet tegen eigenlijk. Het is best interessant om te luisteren. Ik vind dit samen met het voorgaande album Let Love In het best te behappen van hem. Onze snoblijst is van vóór Peaky Blinders, anders had dat album wsch wel een notering gehad.

Als je je debuutalbum kan laten beginnen met een track als Good Times Bad Times, dan is de toon voor de rest van het oeuvre wel gezet. Alles zit er gelijk in, de basloopjes, de gitaarriffjes, de zang, de drumfills. En dan spreekt het knopje met 5 sterren voor zich.

Ik dacht eerst even Alain Clark te horen, maar die staat natuurlijk niet in de lijst. Dat Alain Clark vergeleken wordt met Marvin Gaye, daar zal Alain ongetwijfeld heel blij mee zijn. Ik heb in het verleden wel aangegeven, dat ik dit soort muziek toch best ok vind. Vandaag heb ik er wat minder mee. Het is allemaal iets te zoetsappig en te traag. Het trucje kennen we inmiddels wel. Er staat voor mij ook geen bekend hitje op en een dubbelalbum is veel te lang. Het is allemaal net iets teveel van het goede voor me. Ik ben niet de enige en het werd destijds blijkbaar ook niet zo best ontvangen. Zet het onder een film en ik word misschien enthousiaster, maar nu nog niet. Het haalt de magere 3 net niet

Bizar dat twee van de populairste vrouwelijke artiesten uit de 80s voor geen meter konden zingen. Cyndi en Madonna bedoel ik dan. Ze moeten het meer hebben van de vorm, met synths, drumcomputers. En af en toe ook goed geschreven liedjes, dat toch wel. Powerpop voor powervrouwen. Toch vind ik de ingetogen nummers van haar het beste. Time after time, maar ook het latere True Colors. Dat zijn de echte evergreens gebleken. Met name op kant twee staan toch voornamelijk hele matige opvullertjes. Het is ook duidelijk dat Cyndi fan is van musicals en oude films. Door de hitjes wil ik het nog wel een 3 geven, maar het is op het randje.

Zoals ik al eerder bij Drive Like Yehu vermeldde, vind ik de andere afsplitser van At The Drive In, nl Sparta, fijner om te luisteren. Daar zit lekker veel groove in. The Mars Volta is verdergegaan met experimenteren waar At The Drive In gestopt was. Als ze losgaan met de gitaarpartijen is het echt wel lekker om te luisteren. De gillende zang galmt dan om de gitaren heen, heel tof. Maar zo nu en dan verzanden ze ook in iets teveel moeilijk doen om het moeilijk doen en raken ze de flow een beetje kwijt. Dat de zure broeders dit niet op waarde kunnen schatten, verbaast me niks. Maar ik vind het ook iets teveel van het goede soms. Ik zou ze aanraden om Wiretap Scars van Sparta eens te luisteren. Al blijft dit natuurlijk een ver van hun bed show. Sparta krijgt 5 sterren van me, the Mars Volta een kleine 4.

Triphoppy ambient muziek met ietwat vage samples er doorheen. Alsof je naar een illegaal kraakfeest bent geweest met tekno en veel van die rookmachines en gekke lichteffecten en door wil feesten tot de volgende morgen. Dan is dit de muziek die tijdens de graveyard shift nog gedraaid kan worden, als het nog net geen ochtend is, maar iedereen nog wel half in trance is van de muziek (en de drugs waarschijnlijk). Althans, dat stel ik me zo voor. Ik vind het niet vervelend om te luisteren, het tempo ligt niet al te hoog, dus het kan ook prima als achtergrondgeluid. Ik heb niet het idee dat ik wat mis als ik het niet had hoeven luisteren voor de 1001. Maar ach, zoiets mag er af en toe best tussen.

Jazz vind ik altijd moeilijk te beoordelen. Jazz is sowieso veel improvisatie, maar ik onderscheid ze vaak in 2 categorieën. De eerste is megadruk en chaotisch, heel vermoeiend. In de tweede is iets meer lijn te ontdekken. Thelonious heeft er iets meer lijn in gelukkig. Als ik op de wiki ga zoeken wat hem nu zo uniek maakt, dan begrijp ik eruit dat hij op een andere manier piano speelt. Namelijk met vlakke vingers op de toetsen rossen, als een olifant, of zoals ik eerder zou zeggen een boer. Mij valt dat niet zo op, dat de toetsen extra hard en vlak doorkomen. Meer dat de drums een soort doffe schellen zijn. Leuk hoekje om af en toe in verzeild te raken, maar verre van briljant wat mij betreft.

Dit is wel het meest toegankelijke van Tim Buckley wat ik tot nu toe gehoord heb. Het is een soort the Doors light. De nadruk ligt wel op het repeterende gitaarriffje over het algemeen, maar er komt regelmatig een vrolijk hammond orgeltje doorheen en hij zingt (en probeert soms te krolkrijsen) als Jim Morrisson. Zijn stem had wat zwaarder mogen zijn of wat meer mogen raspen voor het mooie, dan had het beter gepast bij de psychedelische bluesrocknummers van de plaat. Het is wel muziek waar ik graag naar mag luisteren, alleen jammer dat hij af en toe als een krolse kater er doorheen wil janken. Dat scheelt toch een punt op het eindoordeel. Ik zie dat Eric het een 3,5 vindt en een 4 uitdeelt. Als ik nu op de 3 sterren klik, komen we samen op de 3,5 uit die we allebei graag hadden willen geven.

Het album begint prachtig met de ingetogen versie van Hey Hey, My My. Daarna kabbelt het een beetje voort met wat typische Neil Young nummers, niets voor meer dan een vergeetbare 3. Om vervolgens op deel 2 Crazy Horse erbij te halen om nog even lekker een potje te gaan rock n rollen en te eindigen met een stevige versie van het openingsnummer. Maar uiteindelijk draait het om de twee versies van Hey Hey, My My. De rest is slechts vergeetbare opvulling. En daarom haalt het net geen 4 sterren, want er zijn gewoon betere Neil Young platen.

Country-soul zou ik het willen omschrijven, deze serie covers van cuntryheld Willie Nelson. Ik ken de originelen verder niet, dus kan het moeilijk vergelijken, maar deze versies zijn in ieder geval best traag. Het feit dat het covers zijn, daar kan ik op zich best doorheen kijken. Johnny Cash heeft daar ook een heel gave en hele bekende serie mee weten te maken, die we toch niet hadden willen missen. Geen idee, of die nog langs komt trouwens. De liedjes op dit album zijn rijkelijk gearrangeerd en daar hou ik toch altijd wel van. Ergens hoort country sober te zijn, maar dan is het ook te kaal soms en valt teveel op dat de zanger eigenlijk niet kan zingen of gitaar kan spelen. En zo'n productie poetst dat soort imperfecties weg. Soms haalt het de ziel weg, maar vaak genoeg maakt het het allemaal een stuk behapbaarder. En zo ook met dit album. Het enige nadeel is dus dat het echt retetraag is. En bijna slaapverwekkend soms. Gooi er even wat pit in tussendoor man. Zo duurt dat half uurtje wel erg lang. Het is nu alsof je bij een diner in een of andere jazzclub zit in driedelig pak. Of een theatershow tussen de bejaarden. Terwijl Willie toch slechts 45 jaar was toen hij dit uitbracht. Uiteindelijk wordt het lastig om hier alsnog een vergeetbare 3 uit te persen.

Ik heb the Bends en OK Computer veel gedraaid vroeger. Eigenlijk alles wat daarna kwam, vond en vind ik te experimenteel eigenlijk. Ik heb dit album daarom nooit echt geluisterd, maar er zijn hordes fans juist van deze albums. Ik kan me het ergens wel voorstellen, want het zijn zeker minder doorsnee popliedjes. Wat Radiohead goed kan is een soort sfeer neerzetten, dat deden ze ook al op OK Computer. De hoge stem van Thom Yorke is iets wat je kan haten, maar hij zet het op dit album dus ook voornamelijk als extra instrument in, een extra laag van de muziek. Pyramid Song en Knives Out zijn de singles geworden, die ik niet herkende van naam, maar nu ik ze hoor ken ik ze wel. Heel filmisch. Radiohead is eigenlijk gewoon de perfecte 'exit music for a film'. Radiohead staat met minimaal 5 albums in de lijst en dat is uiteraard veel te veel. En toch vind ik het wel geinig om dit album een keer te luisteren, want ik heb het destijds helemaal links laten liggen. Zo krijgt het door deze lijst alsnog een kans. En ik vond het bij nader inzien best interessant om te luisteren. De filmische liedjes zijn een 4 waard, de elektronische reut een 2. Kom ik uit op een hele prima 3 gemiddeld.

Iconische hoes. Knap dat die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. Andy Warhols hoogtijdagen liggen al meer dan 50 jaar achter ons. Die kunst vind ik nog wel interessant, de muziek die Velvet Underground maakt is een stuk minder interessant. Er zitten af en toe wel aardige melodieën in, maar die weten ze kunstzinnig te verkrachten met gepiel en nutteloze geluidmakerij. Het zware Duitse accent van Nico helpt ook niet mee. 1 bonuspt voor de iconische hoes

Gisterochtend geluisterd en vandaag nog een keer. Erg fijne en vrolijk swingende muziek. En wat me opvalt: het voelt helemaal niet gedateerd aan. Dit had dit jaar ook gemaakt kunnen worden. En dat is reteknap.

Een klassieker onder de klassiekers. Het samenspel tussen Flea en Frusciante, Chad Smith als funky drummer. Dit album staat misschien wel in mijn top10 aller tijden, dus dit wordt een hele simpele 5 sterren. Ga ik verder weinig woorden aan vuil maken.

Op zich kan ik dit soort muziek best hebben, maar het is wel een uitdaging. Ze doen hun best om zoveel mogelijk geluid te maken, zonder dat er iets van melodie in zit. En het klinkt alsof je expres door een deur heen moet luisteren, of dat een plaat de hele tijd overslaat en op repeat staat. Lastige kost. Wie weet als je je er aan over kan geven en verder niks om handen hebt, behalve misschien wat verdovende middelen, dat het geniaal is. Maar ik ben gewoon aan het werk en dan laat het zich toch lastig luisteren. Dan was zelfs Tom Waits die ik net draaide een stuk radiovriendelijker. Meer dan 2 sterren kan ik er nu dan ook niet voor geven.

Beatlesque, een van mijn meest gebruikte woorden in reviews denk ik, samen met zeurderige zang(er). Over de zang kan ik niet klagen, want zingen kunnen ze wel. Idioot eigenlijk dat ze later met die hoge stemmetjes zijn gaan zingen. Was op zich niet erg nodig, al is dat wel hoe we nu nog steeds de Bee Gees herinneren. Terwijl ze dus echt al legio platen hadden opgenomen voor die tijd. En dit is zo'n album van voor die tijd. Zoals ik al zei, Beatlesque. Met iets meer aanstellerigheid, meer een voorproefje op de powerballads die in de jaren 80 groot werden. Terwijl de Bee Gees op zich best een paar hele mooie kleine nummers hebben gemaakt. Zoals Love Somebody van Bee Gees 1st (ik moest wel even opzoeken op welk album dat stond hoor). De vroege periode laat in ieder geval wel zien dat de Bee Gees veel meer waren dan die discomuzikanten van rond 1980. Eric gaat dit niks vinden wsch, maar er zit wel kwaliteit in. Songwriten konden ze absoluut. Eigenlijk gek dat er niet meer uit deze periode gecoverd is van ze. Stukken beter dan dat hemeltergende Odessa van ze, dit zijn tenminste liedjes. Het is soms wel op het aanstellerige af, zeker op het einde met When Do I en Dearest. Het eerste deel vh album kan ik op een zwoele zomerochtend toch prima naar luisteren. Dat deel is een dikke 3, door het einde vd plaat zakt dat wel iets.

Quiet storm, ik had er nog nooit van gehoord, maar het is blijkbaar een heel genre op zich. Het is wel iets herkenbaars, een soort powerballad-achtige R&B-soul uit de jaren 80. Bombastische arrangementen bestaande uit oa piano, drumcomputers, saxofoon en een zangeres die op standje burenruzie staat te schreeuwen. Nou, gooi daar een album vol mee en je hebt Rapture van Anita Bakker, waar we in NL nog nooit van hebben gehoord. En daar missen we verder weinig aan, want er is genoeg van dit soort muziek overgewaaid destijds. Het is allemaal niet slecht hoor, ze kan goed zingen en de basloopjes kan ik altijd wel van genieten. Maar het is wel typisch jaren '80 en daarmee inmiddels behoorlijk gedateerd. Ach, het stoort me verder niet, vergeetbare 3.

"Toegegeven, het album heeft een duistere bekoring die even betoverend als aangrijpend is als het kijken naar een heroineverslaafde die een shot zet". Aldus de 1001-auteur van dienst. Daarbij verwijzend naar het feit dat tante Billie aan de troep zat. Nu heeft heroïne ons heel veel goede muziek gegeven (en levens verpest), maar je hoort hier wel heel erg dat ze goed naar de kloten is. Komt nog eens bij dat dit genre muziek totaal niet aan mij besteed is. Toch moet ik zeggen dat tante Billie wel een kleine snaar weet te raken. De muzikale arrangementen op de achtergrond treuren mee om dat wat ooit is geweest: een betere stem, een beter leven, geen verslaving. Het is wel echt muziek voor op de zondagochtend en het tempo is bijzonder laag. Maar omdat ze niet meer kan uithalen met haar stem, houdt ze het allemaal heel klein. En dat komt de muziek ten goede. Na de eerste noten dacht ik aan een 1, maar ik kan er alsnog best een 3 voor geven.

Het eerste waar me dit aan doet denken is Jefferson Airplane. En dan met name het een beetje vage. Maar dit is veel meer folky kampvuur, dus de vergelijking loopt eigenlijk best mank. Ook een soort middeleeuwse Enya of Clannad invloeden zitten erin, alsof ze oude sages en mythen bezingen. Ik lees nu dat het ook veelal oude traditionals zijn inderdaad. Ik vind het wel erg leuk om te luisteren, want er klinken meerdere akoestische gitaren door elkaar heen, die elkaar aanvullen en versterken. Het is daardoor ook iets bluesy en ik zou zelfs durven zeggen grungy en gothic. Die gooiden er alleen vaak zware distortion overheen. Ik had hier nog nooit van gehoord, ze komen blijkbaar uit dezelfde periode als Fairport Convention, dat ik ook niet kende. Klaarblijkelijk hebben dit soort bandjes NL amper bereikt. En het is geinig om ze nu in deze lijst een beetje te leren kennen. Vermakelijke 3,5 ster.

Vaak is Zappa te veel experimenteel met rare geluidjes enzo. Die zitten hier ook wel in, maar het zijn toch voornamelijk klassiekere (bluesrock) instrumenten. Er zit een goed tempo in, wel iets teveel nadruk op de blazers soms (klarinetten en fluiten). Maar ook een speelse gitaar, die lekker los mag gaan. Hele vette basloopjes eronder. Het geheel is wel een beetje alsof je naar een actiescene in een matige 70s B-film zit te kijken. Het is een beetje de witte variant van de blaxploitation misschien. En dat vind ik toch ook wel lekker om naar te luisteren. Het vergt wel veel van je concentratievermogen, zoveel drukte qua instrumenten en geluiden. Er gebeurt zoveel, dat het veel energie kost om te luisteren. Ik snak soms even naar een Stardust slaapliedje van Willie Nelson, die ik hiervoor heb moeten luisteren. Ik trek dit niet elke dag, maar gezien de rest vd Zappa gekte, is dit zeker toegankelijk te noemen.

Eerder kregen we al de hieropvolgende dubbelaar, dat feitelijk bestond uit 2 losse albums van de 2 hoofdpersonen afzonderlijk. Ik denk dat ze met dit album doorbraken bij het grote publiek, met de hit Ms Jackson. B.O.B. was blijkbaar ook een single, maar die hoor ik nu voor het eerst. Doordat we eerder al Speakerboxxx hebben geluisterd, is het niet geheel nieuw voor me. En ook dit album duurt te lang, zoals alle hiphopalbums. Wat dat betreft hebben ze het wiel niet uitgevonden. Het geeft wel degelijk meer dan de standaard hiphop, maar ik ben er een beetje klaar mee. Op een andere dag had dit misschien best 4 sterren kunnen scoren, maar het zou me niks verbazen als hiphop alleen maar lager gaat scoren bij me. Ik ken het trucje inmiddels wel en het werkt niet voor me. Het album begon wel aardig, het hitje kregen we al vrij snel, ik zat even op een 3,5. Maar het wordt alsmaar minder en minder. En dan eindigt het met een aantal beresaaie nummers zoals we op de Love Below ook al kregen. Ik ga het afronden naar beneden, een overbodige 2. Dit album hadden we niet hoeven luisteren.

Het doet me allemaal een beetje teveel aan als een soort huismerk Santana met Enrique Iglesias als zanger. Het is best vrolijk hoor, maar ik heb het idee dat als je een of andere latin zender aanzet, dat je 300000 van dit soort nummers kan horen. Of als je naar een willekeurig buurtfeest in de cariben gaat, de lokale huisband dit ook gewoon staat te spelen. Misschien zit ik wel helemaal fout en is dit terecht de creme de la creme en hebben ome Robert D en zijn muzikale vrinden dit speciaal geselecteerd voor ons. Het is niet voor niks dat dit blijkbaar in het voorprogramma stond van Santana tijdens de Supernatural tour, dus uit de tijd van "Maria Maria". Maar dat is precies waar het op lijkt. Overigens kon ik niet het hele album luisteren, want er is geen goede versie op joetoep en op spotify kan ik maar 2 nummers luisteren tenzij ik ga betalen, wat ik uiteraard weiger. Dus voor de toegankelijkheid gaat er weer een puntje van de vergeetbare 3 af.

Arcade Fire is op zich best vermakelijk. Licht melancholische artsy-fartsy festivalmuziek, het past wat dat betreft prima bij eind augustus, de periode van Lowlands. Ik denk niet dat ik ze daar ooit live heb gezien. Als ze al stonden op een editie waar ik naar toe ben geweest, dan was er waarschijnlijk een andere, voor mij interessantere band tegelijkertijd geprogrammeerd. Ik heb er verder weinig meer over te melden dan dat ik al deed over het album dat we eerder kregen, Neon Bible, wat volgens mij wel beter was. Of allicht bekender qua nummers. Ik kende hiervan de openingstrack en Rebellion, die worden af en toe nog gedraaid op de alternatieve radiostations. Degelijke muziek, niks mis mee. Neon Bible gaf ik een 4, laat ik deze dan een sterretje minder geven. Want 2x een 4 vind ik toch wel iets teveel van het goede.

Hey, Tom Waits, die hebben we al een keer gehad. Niet verwonderlijk, want zoals veel artiesten, staat ook Tom Waits meerdere keren in deze lijst. 4x maar liefst. Dat lijkt me toch ietwat overbodig. Maar goed, we zullen ook deze keer een eerlijk oordeel geven. Het album verrast me eigenlijk. Ik ben verder niet zo bekend met het oeuvre van de man met de stem van schuurpapier, niet te verwarren met die andere stem van schuurpapier Bruce Springsteen, wie het nummer Jersey Girl groot gemaakt heeft. Maar er staan een paar zeer luisterenswaardige nummers op. Sowieso vind ik die bluesy klanken wel lekker altijd. Je ziet Tom Waits voor je, in die kleine rokerige barretjes optredend, in tegenstelling tot de stadionrock van broeder Bruce. En daar past de muziek prima bij. Tom Waits met een peuk in zijn bek, voorovergebogen op zijn toetsen spelend. Het glas whisky staat op de rand van de piano. Ik heb zin om hier een 4 voor te geven, omdat ik het gevoel heb er bij te willen zijn. Hij zet een sfeertje neer en doet dat met verve.

De eerste twee nummers ken ik zowaar, die komen waarschijnlijk nog met enige regelmaat voorbij op K!NK. Freddie's Dead is wel een fijn nummer. Doet me denken aan Living Colour. Het wisselt wat af tussen funky (glam)metal, blije ska en zelfs een soort van 80s balladachtig iets. De funky metal is vet, daar kan ik best een 4 voor geven. Maar die ska hoeft van mij niet. Het schijnt dat ze hierna meer de metal kant op zijn gegaan, dus wie weet moet ik nog even andere albums checken. Want af en toe groovet het zeker wel lekker. Als ze nu de beste nummers bundelen en alle reut weglaten, dan had het nog wat kunnen worden. Maar nu is het eigenlijk vrij logisch dat deze band verder in de vergetelheid is geraakt. En daar hoort een 3 bij.

Dit is wel heel rap achter elkaar 2 albums van dezelfde artiest, waarschijnlijk wil het algoritme mij testen of ik Tom Waits wel echt 2x een dikke voldoende had moeten geven. Dit is namelijk wel wat harder werken. Zijn kenmerkende schuurpapiergegrom komt overigens minder vaak voor, hij probeert regelmatig een hees hoog stemmetje op dit album. In combinatie met vrij uitgeklede experimentele rock, die zich moeilijk laat omschrijven. Het is niet iets dat gemakkelijk wegluistert in ieder geval. Uiteindelijk staan er wel een paar prima nummers op, met name degene waar hij wat traditioneler singer-songwrite. Een enkel experiment daargelaten, is het verder wat te moeilijk. Ik heb al 2x bonuspt gegeven, laat ik een keer streng zijn en de 2,5 naar beneden afronden. Dit album had niet op de lijst gehoeven

Ik heb soms het idee dat er alleen maar Beatles, Dylan of psychedelische muziek werd gemaakt in de 60s. Ik vind dit soort muziek best grappig om te luisteren moet ik zeggen, alhoewel het wel ietwat gedateerd aanvoelt. Het lijkt een beetje op een psychedelische versie van de Stones of de Animals. En het heeft dus ook wat van die bluesy invloeden, die het voor mij leuk maken. Verder klinkt het gewoon als een 13 in een dozijn band uit die tijd, al blijven natuurlijk alleen de betere bands over en dat zijn de enigen die we nog kennen. Er zal ongetwijfeld in die tijd een shitload aan grotere rommel gemaakt zijn, maar die heeft de tand des tijds zeker niet doorstaan. Leuk om een keer gehoord te hebben, maar ik betwijfel of het zal beklijven. Vergeetbare 3 dus.

Ik heb Led Zeppelin al 3x een 5 gegeven, maar dat gaat deze keer niet gebeuren. Ik ga dit album afstraffen omdat het aan een aantal basisregels niet voldoet. Het is namelijk volstrekt overbodig in de snoblijst, want er staan al genoeg Led Zeppelin albums in. Het mist vervolgens ook een hit. Ik tel Kashmir niet mee, want dat werd pas echt bekend toen Puff Daddy het gebruikte voor de Godzilla soundtrack. Ik kan dit album heel prima opzetten hoor, maar in de snoblijst horen albums die je gehoord moet hebben, voordat etc. En daar hoort dit album simpelweg niet bij. Een vergeetbare 3 zal het oordeel zijn.

Bowie is zo'n artiest waarbij je het gehele oeuvre zou kunnen luisteren en de albums met elkaar zou kunnen vergelijken. Nu heb ik bij Taylor Swift al zo'n project gedaan, dat was ik niet van plan bij Bowie. Al heb ik bijna alle albums wel een keer geluisterd. Dit album zou ik nu niet 1-2-3 gekozen hebben als ik de beste albums van Bowie uit zou moeten kiezen, maar aan de andere kant heeft de beste man zoveel albums gemaakt, zoveel alter-ego's gehad en zoveel iconische nummers uitgebracht (verspreid over al die albums), dat het ook niet makkelijk maakt om een selectie door te voeren. Dit album markeert blijkbaar een overgang en dat maakt het op zichzelf wel interessant. Maar afgezien van een paar aardige nummers, mis ik toch een beetje de context van die zogenaamde overgang van rock-georienteerd naar Ziggy en Aladdin Sane. Misschien omdat het begint met vrij veel "Beatlesque" nummers naar wat meer verhalende en theatrale nummers. Ik vind het ook nog steeds wel heel duidelijk Bowie, maar dat komt misschien ook wel door zijn specifieke zang. Ipv overgang, zou je ook kunnen zeggen dat het overal een beetje tussen in valt als album. Ik vind het overigens wel weer grappig dat hij een Velvet Underground nummer heeft gemaakt, dat dan weer veel beter is dan wat Lou Reed en zijn drugsmaten zelf maakten. Maar dat maakt nog niet dat ik dit album een 4 zou geven, het blijft een redelijke 3. Bowie kan ik altijd wel goed aanhoren, dat scheelt.

Ik dacht uiteraard altijd dat dit 2 mensen waren, een heer en een dame, maar het blijkt een compleet ensemble te zijn. Ik ken denk ik wel een paar nummers, maar van dit album komt me eigenlijk niks bekend voor. Behalve het sfeertje misschien. Het is een soort hang naar nostalgie, gemengd met wat modernere festivalmuziek. De zang lijkt namelijk heel erg op Ray Davies van the Kinks. Wiki maakt een vergelijking met the Smiths en Nick Drake, maar ik vind het dus zogezegd veel meer op de Kinks lijken. En dan in een iets moderner jasje. Het is niet vervelend, maar ook niet heel enerverend.

Na een lange serie van voornamelijk vergeetbare muziek, is het toch wel weer lekker om een bekendere plaat te luisteren. Voor mij dan, voor de zure broeders wordt dit waarschijnlijk afzien. Al heeft dit wel veel meer groove dan de eerdere twee albums die we van Sonic Youth kregen en voor mij is dit veel meer het geluid dat ik persoonlijk van ze ken en waar ik graag naar luister. Het heeft nog wel iets van dat experimentele en de muur van geluid, maar er zit ook zeker een goede lijn en groove in. Af en toe gaat het richting een soort postrock en shoegaze (althans, wat ik daar zelf onder versta, meer de 00s versie daarvan, niet de early 90s shoegaze), lange uitgesponnen en opbouwende gitaartracks, melodien die rondzingen om een muur van distortion. Toch schuurt het altijd een beetje, dat experimentele van de noise-rock, het tegen het valse aan van de zang. Voor sommigen is dat een reden om het geniaal te vinden, maar ik snap helemaal dat mensen daar totaal door afhaken. En mede daarom is het voor mij ook geen 5 waard, want ik zet uit mezelf Sonic Youth zelden tot nooit op.

Het zal ongetwijfeld muzikaal prima in elkaar zitten en Annie Lennox kan aardig zingen, veel beter althans dan haar al zeurende collegazangers. Maar ik vind dit helemaal niks en kan me er moeilijk overheen zetten. Het is theatraal, de drumcomputer stoort me en af en toe komen er mokerschelle toeters je trommelvliezen doorboren. En dan hebben we bovendien nog die verschrikkelijke oorwurm van Sweet Dreams. En toch is dit wel precies een plaat die ik vooraf had verwacht bij de 1001 albums die je moet horen. En ben ik blij om hem te mogen luisteren. Ook al is het niet mijn muziek.

Vrolijk getoeter afgewisseld met sfeervolle film noir muziek. Ik kon deze live jazz heel goed hebben. Laat ik eens een 4 geven dan

We hebben al heel vaak iets onder de noemer post-punk moeten aanhoren en het wisselde van slecht tot heel slecht. Ik moet zeggen dat hier nog wel aardig een lijn in zit, en er is nog wel iets van punk in te horen. Het zijn vaak 3 of 4 akkoorden zonder al te veel poespas, rechttoe rechtaan. Er is wel degelijk melodie in te herkennen. De zangeres is zeurschreeuwerig en soort van expres vals, maar het past wel bij de quasi Velvet Underground meets the Stooges waar ze zelf waarschijnlijk inspiratie uit haalden. Het is blijkbaar van grote invloed geweest op bands, die wel goed waren in muziek maken. Een grondlegger. En we weten allemaal wat we hier doorgaans van grondleggers vinden. Op de schaal van slecht tot heel slecht, zit dit aan de slechte kant van het spectrum. Maar meer ook niet. Een 2,5

Het huismerk der huismerken, Beatlesque, vergeetbaar. Hebben we nog meer cliches te melden? Ik vergeet er vast een paar. Het verhaal van de Monkees kennen we inmiddels wel: het Amerikaanse antwoord op de Beatles, dus het moest ook daadwerkelijk op de Beatles lijken. Dat is ze redelijk gelukt, met wat hippie popfolk ertussen om toch net even dat Amerikaanse sausje er overheen te gieten. Maar dan: de keuze van het album. Ik ben absoluut geen kenner van the Monkees, dus ik heb echt geen idee wat ze allemaal gemaakt hebben. Maar dit album heeft geen bekend hitje, geen I'm a believer of Daydream Believer. Klaarblijkelijk is dit het eerste album waarop ze zelf wat zijn gaan componeren, een soort van 'debuut'. Ik heb het idee dat ze het toch beter gewoon door Neil Diamond hadden kunnen laten doen. Maar het verklaart wel waarom de snobs dit album in de lijst hebben opgenomen. Anders begrijp ik het niet zo goed. De wegen van de snobs zijn ondoorgrondelijk zoals gewoonlijk. Blijft eigenlijk maar een suf albumpje over, zonder hits. Knap dat ze met die rommel en amper een handvol hits zo bekend zijn geworden.

Een album vol covers, van een man die zijn hoogtijdagen ver achter zich heeft liggen. Het tempo is verschrikkelijk traag, slaapverwekkend soms. Zijn stem heeft de tand des tijds niet doorstaan, het is een spoken word geworden in plaats van dat hij zingt. Vervolgens gaat Fiona Apple er nog een keer doorheen miauwen. Danny Boy is het absolute dieptepunt op een plaat vol melancholische liedjes. En toch is het geniaal, een album dat absoluut niet misstaat in de 1001 snobalbums. Alle nummers die hij covert, worden vanaf de eerste seconde Johnny Cash nummers. En het is honderd procent geloofwaardig. Fenomenaal gedaan.

Ik moet hier toch wel even inkomen, maar op een of andere manier pakt het me wel. Het is zeer rustige ingetogen country-achtige folk. Het heeft ook iets van Elvis (meer nog van een andere zanger, maar ik weet even niet welke). Maar de beste man geeft er natuurlijk een onmiskenbaar geluid aan door zijn croonende stem. Het is aan de ene kant melancholisch, maar ik kan me ook helemaal voorstellen dat je het totaal niet gelooft, want het is ook wat kitscherig. Ik kan er wel goed naar luisteren (op de vroege ochtend), het zit voor mij tussen een 3 en een 4 in.

Bij een snobfavoriet als de Talking Heads is het altijd even afwachten wat voor muziek je voorgeschoteld krijgt. Het wil nogal eens de experimentele band uitspringen. Ik was voorbereid op het ergste. Maar het begint gelijk met lekkere funky bas en gitaar. Lekker uptempo, niet te veel gekke geluiden. Dit was goed uit te houden.

Het eerste dat me eigenlijk opvalt bij dit album, is dat de nummers vrij lang zijn. Ik weet niet of dat gebruikelijk was in die tijd, of voor Madonna. Als je het laatste nummer gemakshalve niet meetelt, duurt het kortste nummer 4 minuut 20. En dat merk je al gelijk bij de eerste 2 nummers, de grootste hits. Like a Prayer lijkt een eeuwigheid door te gaan. Maar Madonna weet op zich wel te vermaken. En dat moet ook wel, want het is overduidelijk dat ze niet uitblinkt in zingen, getuige het ingetogen Promise to Try. Ze moet het meer hebben van overdadig uitgedoste 80s muziek, met een prominente bas, drumcomputer en veel toeters en synthesizerbellen. Al zitten er ook wat speelsere nummers tussen als Dear Jessie. Oh Father is dan weer een onheilspellend sfeervol nummer, wat in niets lijkt op de bubblegum 80s pop die je van Madonna verwacht. Het intrigeert, zeker het tweede gedeelte van het album. Grappig genoeg is dit het enige 80s album van Madonna dat in de lijst staat, samen met 2 latere albums. Dus de snobs kunnen wel degelijk keuzes maken. Terwijl ik nu dus juist wel benieuwd ben geworden naar die eerdere albums. Hulde voor de snobs! Net als voor Madonna, want ik vind dit best een goed album. Er staan hits op, zowel uptempo als ingetogen nummers. Kortom er is genoeg afwisseling. Ik ben bijzonder verrast met dit album. Ik had dit niet verwacht en vind er echt een paar hele sterke nummers op staan, met name in het tweede gedeelte. Ik overwoog zowaar om op die 5 sterren te rammen, maar na een herbeluistering vond ik dat dan toch weer teveel van het goede. Desalniettemin een hele dikke verrassende 4. PS. Ik heb dus de proef op de som genomen en er een mini Taylor Swift projectje van gemaakt, door als extraatje de eerste drie albums van Madonna achter elkaar te luisteren. Afgezien van de hitjes, die op zichzelf al niet al te best zijn, zijn Madonna en Like a Virgin maar matig verder. True Blue biedt al wat meer vertier, met oa het sfeervolle Live to Tell. Ik denk dat Like a Prayer wel het beste is wat de 80s Madonna te bieden heeft. Wel mooi om te zien dat er een duidelijke ontwikkeling in haar muziek is.

Eerlijk gezegd kijk ik niet zo uit naar dit album van Radiohead. Ik ben zoals eerder vermeld fan van de eerste albums en op een gegeven moment afgehaakt, omdat het mij allemaal te experimenteel werd. Op zich zullen er altijd wel een paar interessante nummers bij zitten, maar ik verwacht weer veel te veel moeilijkdoenerij en net niet lekker in het gehoor liggende snobmuziek. En dat is soms vermoeiend, daar heb je simpelweg niet altijd zin in. Nu ook weer, het begint al gelijk met een gemaakt beatje, wat niet lekker klinkt. Geen drummer die lekker los mag gaan op de drums of een funky sound neer mag zetten. Nee, het moet weer klinken alsof ze wat emmers op zijn kop hebben gezet en de drumstok vervangen is door een bezem. En was dat maar zo, dan zat er nog iets origineels in, maar het komt natuurlijk uit een computer. Ik hoor wel dat er verder best een paar aardige nummers op staan, maar ik heb hier vandaag gewoon allemaal geen zin in, in die interessantdoenerij. Ik heb vaak genoeg allerlei bonuspt uitgedeeld, maar vandaag ben ik een zure man. Radiohead is gestopt na OK Computer en de rest hadden we wat mij betreft allemaal niet hoeven horen.

Zoetsappig en traag. Maar het zijn wel prachtige stemmen en mooie harmonieen. Het doet wat denken aan Bee Gees en Beach Boys. Het is alleen wel wat gezapig allemaal. Wat me sowieso opvalt, is hoeveel nummers van het album stiekem bekend zijn. De cover van de Beatles vond ik wel geinig. Het interessantste om te lezen vind ik dan hoe meisje Carpenter aan haar einde is gekomen. Ook wel treurig ergens. Geen sex, drugs en rock n roll, maar een eetstoornis. Wat dat betreft past het ergens wel in het brave karakter van de muziek. Maar wat geef je zo'n album dan. Het is te oud, te gedateerd, te gezapig. Je gaat dit normaal gesproken niet voor je lol opzetten. Zelfs moeders kijkt raar op als ze mijn kantoor binnen komt gewandeld en deze muziek opstaat, en die is met deze lijst toch heel wat gewend geraakt. Ik geef een 2, omdat het wel echt kwaliteit heeft en ik de zang schitterend vind. Maar deze muziek kan echt niet meer.

Ik weet ongeveer wat je van industrial kan verwachten, dus toen de plaat begon met een duister brullende Patrick Bruel op een achtergrond van cabaretesque violen, was ik even de draad kwijt. Gelukkig is nummer 2 het typische industrial met repeterende drums en zware gitaren. Ik vind het altijd maar vrij simpel hakketakke, het is niet mijn muziek dat industrial. Vervolgens raken we weer een paar keer de draad kwijt, want ze blijven wel improviseren op het thema. Dat cabaretesque, zoals ook nr 4 charlotte, vind ik alleen zo niet bij het thema industrial passen. Meer een soort karikatuur van een Franse chanson. Ergens is het goed dat ze wat afwisselen, want 40 minuten hersenloos hakketakke in een moordend tempo, dan kun je daarna aan het zuurstof. Maar door die rare intermezzo's weet ik niet zo goed wat ik hier allemaal mee aan moet. Met industrial kan ik weinig, met Frans cabaretesque kan ik weinig. Dus met dit album kan ik weinig.

Een kruising tussen Velvet Underground en Joni Mitchell. Maar ook Blondie meets All Saints. Man man man, het zit niet mee deze week. Dat gekrijs van Patti is niet om aan te horen. Op zich klinkt de muziek bij de meeste nummers nog wel ok, dus ik zal er een 2 van maken.

Debuutalbums, fan van! Ik heb al eerder uitgelegd welke albums ze van REM hadden moeten selecteren, dus dat ga ik niet nog een keer overdoen. We horen al wel iets van het specifieke REM geluid doorsijpelen op dit album, maar het moet zich duidelijk nog meer ontwikkelen. Wat wel knap is, is dat het totaal niet klinkt als een plaat uit 1983. Geen synthesizers, drumcomputers en andere overdadig bombastische poespas. Ook geen zeurende zanger. Gewoon prima muziek. Het zijn alleen wel een beetje niemendalletjes, dus ik blijf ook na een tweede keer luisteren ergens hangen tussen een 3 en een 4. En omdat ik weet hoeveel beter REM kan zijn, neig ik naar een vergeetbare 3. Want er blijft simpelweg weinig van hangen. Aan de andere kant hoor ik dit veel liever dan 90% vd albums uit deze lijst. Ik ga het raten naar stijl: op de schaal van REM is dit niet hun beste materiaal. Dus toch die 3.

Ik ben eigenlijk al helemaal klaar met al die hiphoptroep, zeker die van meer dan een uur. Ik heb inmiddels het idee dat ik wel genoeg heb gehoord om te weten dat het allemaal niet mijn 'muziek' is. Ik zal keurig mijn huiswerk blijven doen, maar ze zullen echt hun stinkende best moeten doen om uberhaupt in de buurt van een 4 te komen. Dr Octagon komt met een zware duistere (break)beat, met daarover heen rare geluiden en verhalen, scifi pornografie. Huismerk Osdorp Posse, want Def P kwam in 1989 al met de poetische tekst "ik zat in tram 5 en mijn lul stond stijf". Maar ik moet zeggen, dat er wel een aardige groove in zit. Verder is het vrij kaal met wat kleine samples. Het doet me iets denken aan LL Cool J, maar ik ben natuurlijk geen kenner. Al was ome Cool (of is het Kool?) iets minder expliciet. Ik moet zeggen dat het me op zich best meevalt. Het haalt duidelijk zijn invloeden uit de 80s en early 90s. En dat kan ik af en toe nog wel aanhoren. De flow is prima, zodat ik stiekem af en toe onbewust meeknik met mijn hoofd. En dan doe je toch iets goed.

Met het eerste nummer stappen we gelijk de jaren '70 in. We worden overmand door een heerlijk gevoel van nostalgie. De titeltrack verdient absoluut 5 sterren. Maar vervolgens pruttelt Marvin nog ruim een half uur na en gaat het album als een nachtkaars uit. Het hoogtepunt zit in de eerste 4 minuten, de rest kunnen we vergeten. Een vergeetbare 3 dus.

Waar ik deze week LL Cool J zei bedoelde ik Ice T, stop de tijd! Al klinkt het allemaal een beetje zoals "Momma said knock you out". Stoere kinderachtige mannentaal. Maar wel op een breakbeat en dat maakt het in ieder geval een aantal nummers luisterenswaardig. Ice T flowt er lekker overheen. Het is typerend voor die tijd vrij kaal qua geluid, hoogstens een sample of een riffje dat repeterend onder de beat door meandert. Als echte gangsta gooit Ice T er af en toe zo'n mitrailleurdrum doorheen, want een drive-by-shooting op zijn tijd hoort er bij natuurlijk in da hood. Wat ik ook wel tof vind, is dat hij dus een metalfan is. In nummer 14 Midnight bijv zit een Black Sabbath sample. En we horen het eerste nummer van zijn metalband Body Count. Ook al duurt het zoals gewoonlijk iets te lang, ik vond dit toch wel grappig om te luisteren. En laat ik dan gewoon lekker weer eens een keer een bonuspuntje uitdelen, voor de fijne breakbeatjes en met name de metalinvloeden.

Ik heb het uiteraard al vaak gehad over de selectie van de snobs. Maar hier hebben we toch wel weer een bijzondere keuze. Ik heb zelf niet per se heel veel met Suede, dus mij persoonlijk zal het niet zo veel boeien. Maar ik heb toevallig wel een classic albums aflevering gezien over Suede. En die ging over het 3e album Coming Up. Terwijl in onze snoblijst alleen de eerste 2 albums staan van Suede. Onbegrijpelijk, maar inmiddels verbazen me de keuzes van de snobs niet meer. Om terug te komen op die docu, daardoor kan ik Suede wel meer waarderen. De stem van de zanger moet je namelijk eerst wel even aan wennen. En zo'n docu helpt daar altijd wel bij, aan het wennen. Daarna kun je je dan meer aan de muziek gaan wagen. Wat het gemeen heeft met een band als Oasis, zijn met name de gitaren. Een moddervette muur aan geluid. En zolang die muur er is, is het fijne muziek om te luisteren. Als het wat langzamere ballads worden, dan komt die typische stem iets teveel om de hoek zetten. Het wordt dan wat te theatraal allemaal wat mij betreft. En op dit album zit er toch een flink aandeel theater in. Sterker nog, het tweede deel is zo ongeveer alleen maar theater, verschrikkelijk. Vervolgens luister ik maar even naar het 3e album, want dat is dus verkozen door classic albums als een album dat je zou moeten luisteren voordat je onder een grasperkje beland. En dat is echt 100x beter. Ik wil niet per se elke keer moeten klagen over de snobkeuzes, maar op deze manier blijft het een terugkerend thema tot het einde van deze reis. Ongelooflijk. Dog Man Star zit ergens tussen de 2 en 3 sterren in, terwijl Coming Up een prima 4 sterren zou krijgen. Maar ja, die hebben de #&#$^# weer eens niet uitgekozen, dus zitten we hier met 2-sterren troep, terwijl we ook gewoon lekker 4 sterren hadden kunnen luisteren. En bedankt!

Volgens muziekcriticus Jon Harrington inspireerde (met name deel 2 van) dit album oa de triphop van Portishead en Massive Attack. Dat zijn nogal grote woorden, maar het zorgt ervoor dat ik wel met extra interesse dit album ga beluisteren. Deel 1 begint in ieder geval wel gewoon met vrolijke ska reggae wat ik zou verwachten bij dit album. Voor zover niks nieuws onder de zon, al gaan de composities best iets verder dan het standaard repertoire van de gemiddelde ska of reggae band volgens mij. Deel 2 is meer slechte filmmuziek, of gekke liftmuziek. Luie Hond had er ook wel van die stukken in zitten, dus ongetwijfeld dat zij er door geinspireerd zijn. En de enjoy yourself reprise is zelfs ongelooflijk suf. Is dit een parodie ergens op, die ik niet begrijp ofzo? De associatie met triphop voel ik niet helemaal. Hoeft natuurlijk ook niet zo te zijn dat het op elkaar moet lijken, maar ik vind het altijd raar om te zeggen dat een band geinspireerd is door muziekstijl A en vervolgens muziekstijl B gaat maken. Je verwacht toch min of meer iets gelijkaardigs, of dat op zijn minst dat er overlap in zit. Niet dat ik hoge verwachtingen had van dit album, maar het valt me toch een beetje tegen. En dat hadden de fans en de bandleden zelf ook denk ik, want hierna zijn ze er ook gelijk maar mee gekapt. Daarom doet me dit album ook een beetje overbodig aan. Dat eerste album heb ik me prima mee vermaakt, maar we luisteren hier (een jaar later slechts) naar het overmijdelijke einde, de dag die je wist dat zou komen. En daar deel ik geen bonuspunten voor uit, eerder minpunten.

Een album met de naam van een Moersleutel bier. En dan ook nog van iemand die appel heet. Het moet niet gekker worden. Maar dat wordt het uiteraard wel, want we hebben hier te maken met een Joni Mitchell adept. Een gilkrijsend stuk vreten, dat artistiek probeert te zijn. Vrouwelijke Rufus Wainwright. Ik kan daar zo slecht tegen, dat ik het maar gelijk op heb gezet om er zo snel mogelijk van af te zijn. Want ik weet vooraf al dat dit een laag cijfer gaat worden. Er zit gelukkig genoeg afwisseling in, dat het kleine uur relatief gemakkelijk uit te horen is. Wat Joni, wat Christina Aguilera, wat Stevie Nicks, ik mis nog een Madonna song, maar die zal zo wel komen. En er zit ook iets recents in, maar dat ken ik natuurlijk niet. Laten we dat Taylor Swift noemen ofzo, want dat hele oeuvre ken ik dan weer wel. Ik ga het een 2 geven, omdat ik ook weer niet zo zuur ben, dat ik het vooraf een 1 geef. Zelfs bij Joni doe ik dat niet. Ik luister het keurig af en probeer zo objectief mogelijk een oordeel te vormen en te vellen. Maar dit is gewoon niet mijn smaak. En gelukkig hoeft dat ook niet altijd. Hopelijk valt de Moersleutel Remblock die ik vanavond in het kader van Boktober open ga trekken beter in de smaak.

Mensen met een soort van spraakgebrek, in dit geval een ongelooflijk knauwersaccent, heb ik vaak moeite mee om naar te luisteren. In dit geval past het op zich wel bij de country-achtige muziek. Het heeft ook iets smartlappen in zich. Henk Wijngaard. Zing maar mee op nummer 2: hey Suzie, de bui is over. De teksten lijken overigens verder wel iets meer om het lijf te hebben dan de gemiddelde blues en country. Maar Ome John heeft de pech dat ik hem soms moeilijk kan verstaan tussen het knauwen door. Maar of John Prine nu in zijn (pick-up) truck zit, scheurend over route 66. Of lui liggend met een grasspriet in zijn bek op een steen ergens op de dorre praire, met rataplan aan zijn zijde. Of dus op een hooibaal gaat zitten voor de foto van de albumhoes. Het is allemaal wel redelijk wat je zou verwachten, het plaatje klopt bij de muziek. Al zegt hij zelf dat hij nog nooit op een baal stro had gezeten voordat deze foto gemaakt werd. Hoe dan ook, de hamvraag blijft natuurlijk: levert dit mij luisterplezier op? Het eerste nummer is top, daarna volgt een minder stuk met Henk Wijngaardnummers (gek genoeg wel zijn meest bekende nummers blijkbaar). Het tweede gedeelte is heel Dylanesque en dat bevalt mij uitstekend. Met name die pedalsteel die veelvuldig terugkomt, dat is altijd lekker om te horen. Over het algemeen haal ik hier redelijk luisterplezier uit, een beetje relaxte countryfolkblues op zijn tijd gaat er prima in. De Henk Wijngaardvibes trekken het wel iets naar beneden, maar ik kom gemiddeld nog steeds uit op een hele aardige 3. Al twijfel ik nog voor een bonuspuntje voor de pedalsteel.

Soort moderne versie van reggae, al is het ook huismerk Bob Marley. Marley Quaye gooit er wat soul doorheen. Prima om een keertje te luisteren, al duurt het album met 50 minuten best lang. Het is geen vervelende muziek voor op een brakke vrijdagochtend, je stoort er weinig mensen mee. Maar ik betwijfel of ik me dit ga herinneren verder. Typisch voor een vergeetbare 3 dus.

Toen ik dit album voorgeschoteld kreeg, dacht ik gelijk: waarom een 2x keer Sepultura? Was 1 niet genoeg? En missen we nu niet allerlei andere metalalbums in deze lijst, die er absoluut niet in hadden misstaan. Ik was dus helemaal in de rantmodus. Ik wilde uit protest een 1 gaan geven. En toen zette ik het album aan. Nondeju! Ouderwetse thrashmetal waar Metallica in de beginjaren zijn hand ook niet voor omdraaide. Dikke riffs, groovy. Ondersteund door goede drumritmes, die af en toe vertragen of versnellen in een off-beat. En dan een gillende gitaarsolo eroverheen. Wat een moddervet album. Thrash met een hoofdletter T. Een kleine 45 minuten later stopt de moshpit en mag de neckbrace om voor de komende tijd. Wat lekker zeg. Eindelijk weer eens een keer 5 sterretjes.

Zolang hij zingt over normale dingen en niet te stoer probeert te zijn, is het best aardige muziek. Maar het gevaar ligt altijd op de loer dat dit mama's kindje toch even verbaal uit moet halen naar de concullega's. Alleen ging dat er destijds niet zo vriendschappelijk aan toe in de ghetto's van Murica, want ze schoten elkaar gewoon lekker overhoop. Keurig gewerkt. Van 2Pac zelf is dus na de zoveelste shooting niks meer over, van zijn muziek eigenlijk ook steeds minder. Waar hij op een voetstuk werd gezet vlak na zijn dood, hoor je er eigenlijk steeds minder van (op de verschillende radiostations). De vraag is of dat terecht is of onterecht. Als ik er zo naar luister, zit er wel een aardige vibe en groove in. Ook weer met een typisch early 90s beatje. Zeker wat funky invloeden. Het blijft natuurlijk wel een genre dat niet helemaal mijn straatje is, welk subgenre van rap of hiphop dit ook mag zijn. Ik heb het idee dat zijn vroege dood er wel mee te maken heeft dat de muziek iets meer gehypet is, maar op zich zit het allemaal best goed in elkaar. Ik kan er best even naar luisteren, al is uiteraard meer dan een uur weer iets veel te veel van het goede. Gelukkig komt de hit over de helft van het album, waardoor je toch weer even opveert. Al met al toch een hele degelijke 3,5.

Saaie huismerk Sheryl Crow, met een vleugje van Dik Hout, die de veters nog niet mogen strikken van hun muzikale helden (?) Lynyrd Skynyrd. Of althans, helden, ze maken er soms een soort van parodie van. En aangezien ik een fan ben van de eerste albums van Lynyrd Skynyrd (zeg maar voor die vliegtuigcrash), heb ik met deze gasten wel een beetje moeite. Voor southern rock geef ik op een slechte dag al vrij makkelijk 5 sterren weg, maar deze gasten weten het toch vakkundig in het belachelijke te trekken, zodat ik af en toe geneigd ben de botte schaaf te hanteren. En ik schaaf er dan op een goede dag ook weer makkelijk 2 of 3 sterren vanaf. Aan de andere kant is dit prima zo'n album wat je op de achtergrond tijdens het werk af kan spelen en waar weinig mensen zich echt aan zullen storen. En er zitten dan ook wel weer genoeg gitaren in. Zolang die gitaren een beetje lekker te keer gaan, dan is het 3+, als het wat rustiger wordt, wordt het ongeloofwaardig en gaat het naar een 3-. Dus hou ik het maar bij een gemiddelde 3.

Van sommige genres vind ik dat er teveel albums vertegenwoordigd zijn in onze snoblijst. Ik vraag mezelf af of dat met big beat ook zo is. Ergens voelt het tijdloos (waarschijnlijk omdat ik er mee opgegroeid ben), maar ergens is het ook weer enigszins gedateerd (het was namelijk de tijd dat ik opgroeide). Hoe dan ook vind ik het zelf altijd wel lekker klinken (wederom vanwege dezelfde reden). Ook dit plaatje van Fatboy Slim hanteert een aantal bekende trucjes. Het heeft een lekker breakbeatje, wat sampletjes en het zorgt ervoor dat er een goede opbouw in de muziek zit door elke keer een geluidje toe te voegen of te veranderen. Bekend recept, prima uitgevoerd. Ik mis alleen even een bekend hitje, dat doet het toch altijd wel goed op een album, het geeft een album een bepaald karakter (al dan niet terecht. Het komt ook regelmatig voor dat de hit totaal niet representatief is voor de rest van de muziek op een album). Maar qua luisterplezier zit dit album toch aan de positieve kant van het spectrum. Dan voor mij de altijd belangrijke vraag, zou ik dit zelf in een lijstje opnemen? En dan zou ik uiteraard kiezen voor het album met de grote hits, die we eerder al hebben gehad. Mocht je voor dat andere album 5 sterren hebben uitgedeeld (en dat deed ik), dan is het natuurlijk wel interessant wat een artiest ervoor dan wel erna heeft uitgebracht. En daarom hoort dit er dan misschien ook wel in. Leuk om te luisteren, nog niet de kneiters van hits, maar wel goed uitgevoerde big beat. Niks mis mee, 4 sterretjes.

Pere Ubu, een van mijn eerste 1-sterren albums in deze lijst (uiteraard was Joni primus). Dus ik ben vooraf al extreem gewaarschuwd, dat dit wel eens enorm kut kan zijn. Het eerste nummer begint nog wel aardig, als een soort Talking Heads meets Sex Pistols en the Pixies. Alleen mixen ze er allerlei kutgeluiden doorheen, die zwaar op de irritatiegrens drukken. En dat blijven ze vooralsnog doen. We mogen vooral niet te veel luisterplezier beleven aan platen van Pere Ubu. Ik moet zeggen, in mijn geheugen is dat album Dub Housing vele malen kutter dan dit. Ik was niet van plan dat alsnog een keer op te zetten voor een second opinion. Maar hier zit soms nog wel een soort van muziek in en kan ik me best van voorstellen dat anderen dit tof kunnen vinden. Alleen jammer dus dat de zanger er soms overheen loopt te bleren en ze er continu van die irritante geluiden doorheen kieperen. De 1 blijft ze bespaard dit keer, een magere 2 is hun deel.

Soort jazz meets progrock. Muzikantenmuziek denk ik, want ondanks dat het ongetwijfeld best aardig in elkaar steekt, mis ik persoonlijk de liedjes en wat vaste melodieën. Het verzandt nu soms in een soort 70s Columbo of Miami Vice detective filmmuziek met een psychedelisch intermezzo waarbij je allerlei felle kleuren ziet die in elkaar over vloeien. Het voordeel aan dit soort muziek is dat we ons niet hoeven te storen aan een Britse zanger met een zeikende en zeurende kutstem. Al begint op het 3e nummer wel iemand een beetje er doorheen te jengelen, dat hadden ze beter achterwege kunnen laten. Ik vind het op zich allemaal niet superslecht ofzo, maar het is mij allemaal iets te vaag en wat te experimenteel. Niet mijn genre muziek. Verpak dit in liedjes van 3 tot 6 minuten en grotere kans dat ik er makkelijker voor open sta. Dit is me allemaal te moeilijk gedoe.

Ik heb al veel over dit album gehoord, gelezen en gezien. Podcasts, docu's, een classic albums aflevering. Altijd gaat het over dat de Beatles dit zo ontzettend goed vonden. En samen met Sgt Peppers zou dit een episch, allesomvattend album zijn. Er is een periode voor en een periode na Pet Sounds. En ik heb dit album dus elke keer na het zien, horen of lezen van zo'n loftuiting opnieuw geluisterd om te proberen te ontdekken wat er nu zo briljant aan is. En ik heb nog steeds geen flauw idee. Ik word er niet per se boos van, ik val niet gelijk in een rant. Maar ik begrijp het gewoon niet zo goed. Het album begint heerlijk met Wouldnt it be nice, maar daarna vallen de luiken al rap dicht bij een aantal slaapliedjes. Zolang het tempo maar enigszins aanwezig is, dan valt het minder op dat het verschrikkelijk gedateerd is. De harmonien van de Beach Boys zijn verder prima hoor, daar hou ik altijd wel van. De tierelantijntjes qua instrumenten en geluidjes is ook niks mis mee, het gedateerde geheel wordt in ieder geval rijkelijk versierd. Eigenlijk blijven alleen de bekende hitjes redelijk overeind wat mij betreft. Die kun je prima in een top2000 stoppen en dan is het mooi om die nummers te horen. Maar ik ga het denk ik nooit begrijpen waarom dit een van de meest iconische albums aller tijden zou moeten zijn. Meer dan een magere 3 kan ik hier echt niet voor geven.

Op zich prima relaxte jazzy disco of blije jazz. Street Life is natuurlijk de bekende hit, dus dat is een prima binnenkomer. Daarna is het verder vrolijk gepiel. Af en toe lijkt het meer op jaren 80 sitcom achtergrondmuziek, maar ach, ook daar ligt wel wat nostalgie van de luisteraar. Prima voor op de achtergrond, net als in de sitcom.

Ik kan niet helemaal goed plaatsen of Coldcut nu origineel was of juist anderen nadeed. Wat ik wel goed kan plaatsen is dat dit album van rond 1990 komt, want dat hoor je meteen. En ik hoor ook allerlei bekende samples. Maar of ik die nu van deze mixen ken, of juist van het origineel, of juist van een latere mix van een andere artiest. Geen idee. Het is in ieder geval een brede mix van van allerlei stijlen. Er zit al wat in van de latere bigbeat, maar ook van de vroegere acid. Lisa Stansfield maakt een nummer ongelooflijk jaren 80 dancehousepop en op het tweede deel staat gewoon bijna onvervalste hiphop. Maar alles zoals gezegd wel duidelijk uit de periode rond 1990. Ik vraag me zoals altijd af of dit nu per se in onze snoblijst hoort, of dat dit gewoon 13 in een dozijn is wat in die tijd werd gemaakt. Ik heb wederom geen idee, dus dan moet ik het maar beoordelen of ik er luisterplezier van heb gehad. En dat levert het wel redelijk, alhoewel niet alle nummers. De afwisseling van genres is soms sterk, soms juist storend. Ik denk dat ik gewoon in het midden uit ga komen.

We hebben eerder een album van Fela Kuti gehad en toen was ik positief verrast. Ik kan nu niet meer zeggen dat ik verrast ben, maar ik vind het nog steeds lekker vrolijke muziek. Ondanks de blijkbaar nogal maatschappijkritische teksten die een stuk minder vrolijk zijn. De muziek is meer dan 50 jaar oud en toch klinkt het niet gedateerd. Het kan aan het genre liggen natuurlijk. Of dat ik daarbij de kwaliteit van de opname minder opmerk. Maar toch vind ik dat altijd knap. Ik luister dit met redelijk veel plezier en zou er weinig moeite mee hebben het nog een keer op te zetten. Dan verdient het gewoon 4 sterren.

Na Pet Sounds nog zo'n iconisch album deze week. Eens kijken of Stevie wel kan leveren. Ik zie al dat er best wat bekende nummers op deze dubbelaar staan. Maar we weten wel allemaal wat we van dubbelalbums vinden. Ik maak me op voor een lange zit. Hopelijk houdt Stevie er een beetje het tempo in, want een dubbelaar vol met trage zeiksoul, daar zit niemand op te wachten. Het ietwat overdrevene zit er uiteraard wel in, maar er zijn ook genoeg uptempo songs. I Wish is wat mij betreft het hoogtepunt. Lekker swingend, ik stoor me niet aan de toeters. Het is allemaal soms wel iets te zoet, met Isnt she Lovely natuurlijk als dieptepunt. Maar het heeft genoeg afwisseling om boeiend te blijven. Ik heb eerder Innervisions met een bonuspuntje een 5 gegeven, en Talking Book een 3. Ik vind dit een prima album en ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn voor wie dit een iconisch album is, maar ik vind het niet genoeg om bonuspunten uit te delen. Dat kan aan de verwachtingen liggen, of aan het feit dat het een dubbelalbum is. Hoe dan ook, 4 sterren lijkt me ook iets om mee naar huis te kunnen nemen.

Wat geinig, een relatief onbekend bandje uit de 90s. Al komen ze wel regelmatig voorbij op kink, wat ik de rest vd dag draai als ik mijn huiswerk gedaan heb. Ik ken het album dus verder niet, maar ik ken een aantal nummers van dit album wel. Ik vergeet alleen vaak de naam van de band. Het is een aanstekelijke mix van punkrock, britpop en noiserock a la Sonic Youth en Dinosaur Jr. I'd give you anything heeft vervolgens weer een riff die me doet denken aan Black Sabbath. De gitaren staan in ieder geval lekker op standje heavy distortion. De zang zit op een prettige manier net naast de juiste toonhoogte. Ik vind dit fijn om te luisteren. Ik moet ze toch maar eens gaan onthouden ipv vergeten.

Yes, weer een grondlegger. Ik ken Black Flag voornamelijk van naam. Ik heb meer de muziek geluisterd, die hieruit is voortgekomen. Al is deze plaat ook overduidelijk voortgekomen uit een ander genre, namelijk de punk. En dat hoor je heel duidelijk terug in een nummer als TV Party. Ze hebben 'nothing better to do', maken gewoon een bak herrie en roepen lekker hard dat ze niks te doen hebben. Maar in andere nummers hoor je al wel meer de hardcore punk terug. Veel energie, een rauwe bak herrie en een moordend tempo. En met teksten die je met zijn allen kan meezingen of schreeuwen, zoals in Six Pack. Het is muziek voor in de obscure en kleine achterafzaaltjes, waar dan een groep jongeren zich even helemaal kan uitleven. Alle agressie eruit gooien. Het is allemaal wat ongepolijst, later komen er ook bandjes die er wat meer melodie in verwerken. Maar het tempo blijft en ook de zang blijft vaak ruw. Alleen bij een band als Ignite kon de zanger een beetje zingen en dat is dan ook gelijk een vreemde eend in de hardcorebijt. Overigens is 'zanger' Henry Rollins later meer spoken word gaan doen, waarbij hij ook gedichten ging voordragen enzo. Dat past hem vast beter, want zingen kan hij zoals de meeste hardcorezangers niet. Performen wel. En dat was in de 80s hardcore punk veel belangrijker. Ik geef het 4 sterren, omdat ik aan het genre veel plezier beleefd heb. Dit is een grondlegger en wat ruwer en ongepolijster dan ik graag zie. Daarom geen extra bonuspunten om het op te hemelen naar 5 sterren, om te compenseren voor minimaal 1 zure broeder. Desalniettemin vind ik Black Flag wel een terechte toevoeging aan de 1001-snoblijst.

Van de nummers die ik ken, vind ik Dandy Warhols altijd maar een beetje ongeinteresseerd over komen. Met een licht zeurderige zanger. Alsof het hem zelf ook geen reet interesseert of je naar zijn muziek luistert of niet, hij doet toch wel wat hij zelf wil. Gelukkig brengt het eerste nummer wel gelijk al wat grungerock. Met een lekkere vibe erin, groove. Het orgeltje geeft het ook wel een apart effect, hopelijk wordt dat niet te snel irritant. Ik hoor verder wat guns n roses invloeden, britpop. Doordat het af en toe wat repeterend is (en de akkoorden ook niet altijd even ingewikkeld zijn) heeft het ook wel wat weg van elektronische muziek. Ik bedoel niet dat elektronische muziek altijd simpel is, maar zet hier een bepaalde beat onder en het vloeit moeiteloos over. Ze brengen wel een aardig eigen geluid. Ik was vooraf wat skeptisch, maar het valt me alleszins mee. Ik heb me er prima mee vermaakt, dus ik geef lekker 4 sterretjes.

We hebben al 2 eerdere platen van the Doors gehad en ik heb tot 2x toe niet heel veel erover geschreven, anders dan bezwerende stem, kriegelig pianootje, etc. En ook bij dit album had ik in eerste instantie moeite om woorden te vinden om het goed te omschrijven. In een krappe 5 jaar tijd hebben ze een album of 5 gemaakt, waarvan we er 3 in deze lijst hebben gekregen. Er zit wat mij betreft niet megaveel variatie in, het ene album heeft misschien wat meer bluesy invloeden dan het andere. Maar the Doors heeft gewoon best wel zijn eigen identiteit, met die bezwerende stem en dat orgeltje. Dat op zichzelf ook al bezwerend is. En ik vind dat gewoon heel tof. Break on Through vind ik iets te rommelig eerlijk gezegd, dan heb ik liever Light my Fire. Maar het sluitstuk met de toepasselijke titel "The End" is wat mij betreft het beste nummer. Eigenlijk heel traag, maar het beklijft, het bezweert. Ze zouden het onder een film als Apocalypse Now moeten zetten. Oh wacht, dat hebben ze ook gedaan. Waanzinnig, letterlijk. Dus klikken we gewoon weer eens op die 5 sterren. Want debuutalbums daar zijn we fan van!

Leuk dat je het geluid van een snelweg kan nabootsen, maar als ik dat wil horen, dan kan ik beter langs de snelweg gaan staan. Ik ervaar dit dan ook meer als een verzameling geluidjes, dan als muziek. Het zal allemaal best wel dat Kraftwerk iconisch is en alles, maar ik vind er maar bar weinig aan. Saaiheid troef. En het duurt laaaaaaaaang. De autobahn van Almere naar Emmeloord is minder slaapverwekkend dan dit album. En dan luister ik dus liever naar Fransie in zijn cabrio van Brabant naar Bordeaux.

Ik ken uiteraard alleen het nummer Tinseltown in the Rain. Blijkbaar was dat met name in NL een hit. Verder deed dit album niet zo veel in de wereld. Toch staat het in onze snoblijst, maar gek genoeg kon ik hem niet vinden in de papieren versie. Ik was namelijk wel benieuwd wat Robert en zijn minions erover hadden geschreven. Ik moet het dus met wikipedia doen. En wat me meteen opvalt, is het genre. Sophisti-pop. Er is dus gewoon een eigen snobgenre, snobpop! Zo klinkt het album ergens ook wel, vooringenomen borstklopperij, kijk ons eens sophisticated muziek maken! Wat zijn we toch goed, veel beter dan al die boerenlullen die postpunk of new wave maken. Dat zijn maar aanstellers. Om eerlijk te zijn kan ik sommige nummers wel goed hebben. De eerste twee nummers zetten een bepaald sfeertje neer, mede vormgegeven door het stemgeluid van de zanger, die expres traag zingt, achter de tel zelfs denk ik (maar nu ga ik zelf iets te sophisticated, snobistisch lullen over zaken waar ik te weinig verstand van heb). Zolang het dat geluid heeft van Tinseltown, dan is het prima, maar als ze uitstapjes gaan maken naar electronisch of naar tranentrekkende pianonummers, dan is het niet om aan te horen. Al met al is het wel allemaal veel van hetzelfde. Want de meeste andere nummers klinken precies zoals Tinseltown. Dat ene nummer kun je prima in een spotify-lijstje hebben, maar een heel album is teveel van het goede. Wat dat betreft had dit beter in het boek 1001 songs kunnen staan dan albums. En dat kost dus sterren.

The Kinks was in de jaren 60 best wel een grote band volgens mij, die zich kon meten met de Beatles en de Stones. Maar (ook) hier beklijft bij mij het gevoel dat het toch meer huismerk Beatles is, dan een eigen geluid heeft. Ik ken het hele oeuvre van the Kinks niet, maar ik ken wel de greatest hits. En bij het vorige album schreef ik ook al dat je van the Kinks beter de greatest hits kan luisteren. Anders is het geheel te gezapig. Ik ken de losse albums van the Kinks niet goed genoeg om te oordelen of ze wel een album hebben, dat helemaal top is. Of ze een eigen Sgt Peppers hebben. Op dit album staan in ieder geval wel meerdere nummers die ik ken en die dus de greatest hits gehaald hebben. Daardoor vind ik het wel vermakelijk genoeg om 3,5 ster te geven. En laat ik het afronden naar een 4, want ik ben al zuur genoeg geweest de afgelopen 2 albums :-)

Ik ken genoeg bandjes uit de 00s en ik heb ook wel van de jajajas gehoord. Ik zou alleen niet zo een hitje op kunnen noemen. Als ik het zo luister, past het wel prima bij de 00s. Het heeft iets punk-achtigs met wat indierock. De gitaren staan lekker op distortion, de drums zetten een industrial-light sfeertje neer. Maar door de zang blijft het geheel wel keurig binnen de lijntjes in de zin dat het op het algemene kanaal van K!NK gedraaid kan worden en niet op de metal of een andere alternatieve stream. Ik veer even op bij Runaway. Enerzijds begint het enorm suf met dat pianootje, maar als het nummer losbreekt door er een soort strijkorkest bij te gebruiken, doet me dat denken aan goede postrock uit de 00s (ik mis persoonlijk Oceansize in deze snoblijst). Vervolgens komt er weer een semi-electro-nummertje, ook typerend voor de 00s. Het begint nu al wat gedateerd te klinken, die kale drumcomputer. Op een gegeven moment kwam dat helemaal in, dat er geen drumstel meer stond, maar een stel van die elektronische panelen, waar de drummer op aan het slaan was. Er is op zich niks mis mee, maar het is niet helemaal mijn smaak. En zoals gezegd, klinkt het me nu al wat gedateerd in de oren. Ben benieuwd wat voor effecten we over 10 jaar uit deze periode nog herinneren of gebruiken, wat er overblijft en niet gedateerd aanvoelt. Of dat we het allemaal vergeten, en dat ik over een jaar al niet meer weet dat ik dit album een 3 heb gegeven.

Bij het zien van de albumhoes weten we eigenlijk al voldoende: de maffe mothers of invention willen weer schijtlollig doen en een soort parodie maken op bestaande albums. Ze gebruiken hiervoor hun eigen psychedelische rare muziek. Naar teksten luister ik zoals gewoonlijk niet, dus wellicht dat daar allerlei leuke spitsvondigheden in zitten, maar die gaan aan mijn oor verloren. Ik vind het dan soms meer op een soort van Muppet Show lijken, dan dat ik dit serieus moet nemen. Ik heb gewoon geen zin in dit soort schijtlolligheid en heb niet de behoefte om hier open voor te staan. Enorme energievreter is die Zappa, zwaar overschat, dodelijk vermoeiend.

Ik vind live-albums altijd een beetje apart om op te nemen in een lijst. Want waarom wel live-albums, maar geen compilaties? Ergens is een live-album altijd een compilatie. Dus het voelt een beetje als valsspelen. Maar ja, als er een onvervalst potje bluesrock van koning BB voorbij komt, dan ga ik daar niet teveel over zeuren. Het zijn de typische jankende gitaren van BB, maar ook veel toeters en bellen en een zenuwachtige drummer af en toe. Het is allemaal niet hemelschokkend, eerder vergeetbaar, maar wel stukken beter dan Frank Zappa en kornuiten.

Jazz blijft altijd moeilijk te beoordelen en ik zal er nooit een expert in worden. Niet dat ik dat wil ook. Als ik de wiki lees, dan leer ik het volgende: dit is de wat relaxtere, cool jazz en specifiek het subgenre west coast jazz, anders dan de chaotische en zenuwachtige bebop. Ok, dat kan ik wel waarderen. Als er jazz is, wat ik wel chill vind om te luisteren, dan zou het deze variant zijn. Verder staat er dan Brubeck met zijn "Time" albums probeerde te experimenten of varieren met de time signatures. Tja, dat vergt een geoefend oor in dat soort dingen denk ik. Ik kan me voorstellen dat als je daar specifiek naar luistert, je het dan geniaal kan vinden. Een van de bekendste voorbeelden is natuurlijk Pink Floyds "Money", maar ook een band als Tool varieert nogal met ritmes. En dat kan absoluut heel gaaf zijn, maar soms ook moeilijk om naar te luisteren. Nou, dan gaan we maar eens luisteren. Het is zeker relaxt. Van de ritmes merk ik persoonlijk niet zoveel. Maar wat wel heel opvallend en erg sterk is, dat er gewoon een nummer op staat, wat iedereen wel kent. Take Five. En als je een wereldhit in de jazz op je naam hebt staan, dan weet je dat het wel echt goed is. Dat nummer heeft ook best wel wat weg van de loungemuziek van rond de eeuwwisseling. Alleen jammer dat het bekende deuntje maar 2x terugkomt. Verder kabbelt het een beetje voort. Het is een beetje een vergeetbare 3. Ik twijfel over een bonuspuntje voor Take Five. Maar daarvoor is het allemaal net iets teveel muziek voor in een kledingwinkel.

We hebben al eerder het debuut van Pavement gehad en ik schreef daarbij dat ik benieuwd was naar het 2e album, in de hoop dat dat iets toegankelijker zou zijn. In de hoop dat de zure broeders er misschien ook nog enigszins plezier aan zouden kunnen beleven. Maar ik ben bang dat die hoop vrij snel de kop in wordt gedrukt. Het is ergens wel iets toegankelijker qua schreeuwen, maar ze blijven keurig net naast de juiste toon zitten (doet me denken aan Lou Reed en Velvet Underground). Expres vals spelen op de gitaar, die overigens erg fijn licht distorted is (ipv heavy distortion van vele tijdgenoten). Het hitje is Cut Your Hair, typisch 90s, beetje Weezer stijl. Range Life is ook nog enigszins bekend, een soort Spinvis. Maar het is toch een beetje 'flutmuziek', dat moet ik helaas toegeven. Het zal de zure broeders niet overtuigen ben ik bang. Ik vind het leuk om dit soort muziek af en toe voorbij te horen komen. Al vind ik 2 albums van Pavement schromelijk overdreven. Kies er gewoon 1 en zet het debuutalbum van Weezer er gvd in (waarom staat dat er in vredesnaam niet in???). Ik zou er uit ergernis een punt afdoen, maar dan straf ik de band voor de onbegrijpelijke keuzes van Robert Dimery en consorten. Kreeg het eerste album uit een soort van verrassing en idee dat het potentie had nog tot een 4, nu kom ik ondanks een leuk hitje niet verder dan een vergeetbare 3. En dan ben ik nog mild. Het is dat me het verder niet stoorde.

Ik heb net het album van de dag hierna geluisterd en dat was een absolute aanfluiting. En dan komt Neil, want ik wist vooraf al wel dat dit beter zou zijn, en gelijk van de eerste noot denk ik, ja dit is lekkere muziek. Er staat op deze plaat niet echt een grote hit, maar het is gewoon een kleine drie kwartier lekker luisterplezier. Lekkere vette gitaren, bluesrocky. De hoge knijpende stem van Neil stoor ik me nooit zo aan, ik vind het juist wel extra emotie in de muziek leggen. Nummers van 10 minuten ook geen enkel probleem. Dit is van die muziek die je prima live kan kijken met een pintje in de hand en dan gewoon rustig meedeinen op waar ze je mee naar toe voeren in hun oneindige jamsessie. Omdat ik weet dat Neil vaste klant is in deze albumlijst en omdat ik weet dat er nog betere albums van hem zijn (en we al gehad hebben misschien), geef ik dit 4 sterren. Maar ik heb er vandaag zeker voor 5 sterren luistergenot van gehad.

Ik heb hier nog nooit van gehoord, ook niet van de hitjes. Maar misschien herken ik iets als ik het hoor. Nee, ik herken niks. En ik ga het ook niet snel herkennen ben ik bang, want het is volstrekt nikszeggende muziek. Het is een hele saaie huismerk INXS, die overigens dan weer niet in deze lijst staan. Wat een aanfluiting dit. Ik ken 1001 albums die beter zijn dan dit en NIET in de snoblijst staan. Het is niet per se slecht of ergerniswekkend, maar zo ultiem vergeetbaar. Wat niet betekent dat ik dit een 3 ga geven overigens. Ik ga dit gewoon een 1 geven, wat hemeltergend, zaaddodend saai is dit zeg. Ik smacht echt naar het einde van de plaat. En op die manier is het alsnog ergerniswekkend.

Net als bij Black Flag hoor ik de latere muziek hier wel in terug. Het is allemaal niet zo gelikt, maar stiekem zijn ook dit weer best aardige muzikanten. Te horen aan een drum of een gitaarsolo tussendoor. Ze raffelen 15 nrs af in 15 minuten. Als koper van een album zou ik me bekocht voelen eerlijk gezegd, als luisteraar van een snoblijst vind ik het prima. Ik heb het bonuspt al vergeven aan Black Flag, dit blijft steken op een razendsnelle 3.

Punk blues, geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Het is de eerste keer dat ik die term hoor. Of ik na dit album wel weet wat het is, vraag ik me af, want Nick Cave is met zijn bad seeds toch wel een geval apart. Vooralsnog hoor ik met name de typerende verhalende teksten op duistere en melancholische klanken. Er zit wel enige urgentie en tempo in dit keer, geen traag en dralend tempo, zodat het extra neerslachtig klinkt. Maar juist meer boos of opgewonden is het nu. Uiteindelijk is het toch gewoon overduidelijk een Nick Cave album, in wat voor genre hij het dan ook giet. Tuurlijk, de ene keer is het wat trager dan de andere keer, maar het blijft onmiskenbaar Nick Cave. Ik vind het wel ok, maar ik ga er niet van uit dat ik dit album zo snel nog een keer op ga zetten. Het is een beetje een energievreter soms, die Nick Cave. Ik twijfel daarom tussen een vergeetbare 3 en een lichtzure 2 (om nog even zuur te doen over waarom dit album wel en niet Let Love In, dat ik veel beter vind).

Net als het vorige werk van Stan Getz dat we hebben gehad, luister ik dit makkelijk weg. Het is superrelaxt en je droomt er heerlijk bij weg. Zachte klanken geven je een comfortabel gevoel. Dit soort muziek wil je horen als je op vakantie bent in Brazilie. En ik denk dat iedereen bij het horen van (een nummer als) the Girl from Ipanema datzelfde gevoel heeft. Het is ergens bijzonder gedateerd, maar toch ook weer volstrekt tijdloos. Hoe knap is dat. Ik zou kunnen zeggen dat ik dit vaker op moet zetten, ook al weet ik dat ik dat waarschijnlijk niet ga doen. Dus wat geef je dan zo'n album? Een vergeetbare 3? Het is muzikaal gezien een soort tegenhanger van gisteren, het album van Nick Cave waar ik niet met bonuspunten heb gezwaaid. Dus hey, kom aan, geef ik die toch lekker hier aan!

Vooraf dacht ik, dit wordt weer zo'n overbodig album. Want waarom zouden we naar een solo album moeten luisteren van een Beach Boy, die verder nooit echt bekend is geworden. Maar de muziek is echt wel heel tof. De rocky nummers zijn een soort kruising van the Eagles met JJ Cale en dan soms ook nog met een partij toeters erin om het geheel wat lichter en vrolijker te maken (zoals Dreamer). Wiki omschrijft het "rock, pop", maar dat vind ik absoluut niet de lading dekken, dat is veel te algemeen. Ik ben niet zo goed in genres, maar ik denk eerder aan California bluesrock, swamprock. Een ingetogen nummer als "Thoughts of You" of "Time" zou zo op een Ozzy Osbourne of een andere metalzanger kunnen, die een ballad wil zingen (of coveren). Het is onheilspellend en soort van depressief. Maar vol emotie. De rocky nummers kun je zo in een 70s playlistje zetten en vind ik helemaal top. De ingetogen nummers zijn niet voor alledag, maar zijn ook buitengewoon interessant. Geen niemendalletjes. Ik vind dit een aangename verrassing. Veel beter en interessanter dan de Beach Boys zelf.

Voor sommigen van ons staat er teveel rap of teveel (post)punk in de lijst. Ik heb datzelfde bij elke hippieband waar ik nog nooit van heb gehoord. Allemachtig, wat staat er veel van die meuk in waar je duidelijk een hele grote dikke J bij moet draaien of een of andere psychedelisch pilletje in je mik moet hebben gestopt. Je zou denken dat de boomers dit soort muziek massaal de top2000 in stemmen, maar vermoedelijk waren ze toen zo onder invloed van de middelen, dat ze vergeten zijn waar ze allemaal naar luisterden vroeger. Naar de muziek, het is veel te theatraal naar mijn zin. Een soort Kinks gedaan door Monty Python, of Monty Python gezongen door een mannelijke Joni Mitchell. En dan veel te vaak met zo'n irritante fluit er doorheen. Ik vraag me af of ze zichzelf serieus nemen of juist niet. Ik neem het in ieder geval niet serieus. Ik heb het halverwege afgezet. Ik denk dat die beeldschone dochter zichzelf vrijwillig zou verhangen toen ze dit gewauwel aan moest horen. Wat een flauwekul dit weer. Weg ermee.

Ouderwetse boomer hardrock plaat, een klassiekertje. De derde en laatste van Deep Purple die we mogen aanhoren. Ik heb weinig over de muziek te melden gehad bij de vorige twee platen, dus ik moet weer aan de bak eigenlijk. Wat hier gewoon erg fijn aan is, is ten eerste dat het allemaal lekker uptempo is. Vervolgens de gelaagde muur van geluid, die wordt veroorzaakt door gewoon lekker veel instrumenten te gebruiken. Een aanwezige bas, goede drumfills, uiteraard de gitaren op distortion, een gierend hammond orgeltje, de stem die voor extra gelaagdheid zorgt. En als laatste natuurlijk de muzikanten, want die kunnen allemaal een potje spelen. Dit is gewoon top, hun beste materiaal. Ik had nog wat sterren over deze week, maar ook zonder die extra sterren zou ik hier de maximale score voor over hebben. En dat is maar goed ook, want ik had sinds de laatste 5 al 4x een 1 genoteerd. Gelukkig is die negatieve streak nu doorbroken.

Ik heb het al eerder gezegd volgens mij, maar country is echt de smartlappenmuziek van Amerika. Als Hazes in Amerika was geboren, had hij cuntry gezongen. Country is natuurlijk ook muziek voor de jongens van het platteland, maar hier op het platteland worden al die nummers uit de stadse volkswijken ook vrolijk meegezongen in de voetbalkantine. En zo zal dat in Amerika ongetwijfeld vergelijkbaar zijn. Ik vind het wel grappig om te luisteren, maar ik vind het altijd moeilijk onderling vergelijken. Want wat is nu goede en wat is slechte countrymuziek? Ik vind het persoonlijk altijd leuk als er een lollig (slide)gitaartje in zit. De zang vind ik hier soms een beetje overdreven aangezet, net als dat de teksten vaak over dezelfde dingen gaan: vrouwen, drank en voertuigen. De belevingswereld van onze cowboyhelden is niet bijster uitgebreid meestal. Deze plaat van Waylon Jennings vind ik er nergens echt uit springen. Aan de andere kant klinken de instrumenten en de zang keurig, het is niet zo gruizig of rauw als sommige andere albums uit die tijd. En daarom zou dit album ook prima 10 jaar geleden uitgebracht kunnen zijn, het klinkt niet per se heel gedateerd. Ik kom uit op een ruime 3.

Ik vermoed dat de eerste keer dat ik dit album hoorde, vast niet zo onder de indruk was. Het is namelijk tamelijk theatraal, mede door de zang. Maar sindsdien heb ik dit album talloze keren geluisterd en vind ik het geniaal. De zang blijft natuurlijk theatraal, maar de composities zijn prachtig, met heerlijke drums en gitaarriffs zoals op het titelnummer Grace. Het heeft ook wat postrock in zich, in dat de nummers opbouwen naar een apotheose. En als je dan als klap op de vuurpijl een van de meest gecoverde nummers pakt, en dat naar je hand weet te zetten. Dat is verrekte knap. Zonde dat hij maar 1 album heeft kunnen maken, al vergroot dat de mythische status natuurlijk alleen maar.

Nog niet zo lang geleden heb ik toevallig Good Will Hunting zitten kijken, in het kader van de imdb top250. En daar viel me de filmmuziek al positief op. Het zette op een sfeervolle manier iets neer, en ik herkende iets van een nummer dat op K!NK ook wel eens voorbij komt. Dat bleek dus Elliott Smith te zijn. Dus toen heb ik een aantal nummers al beluisterd van dit album. Zijn specifieke stem geeft de nummers een geheel eigen geluid en geeft het ongelooflijk veel sfeer mee. Ik vind dat echt ontzettend knap. Hij doet het misschien niet eens expres, dit is gewoon zijn manier van zingen en liedjes schrijven. Maar het grijpt me, ik vind het adembenemend mooi. De relaxte drums ter begeleiding, het fijne galmpje van de elektrische gitaar, de lijzige stem. Schitterend. Het is muziek om je eigen leven bij te overpeinzen, schrijf ik terwijl ik gewoon aan het werk ben. Maar ik merk dat ik daar af en toe mee stop, verder helemaal niks meer doe, simpelweg om alleen maar te luisteren naar een nummer en zelfs naar de tekst. Als muziek dat met je kan doen, dan verdient het gewoon een 5.

Leonard Cohen was hier nog redelijk goed bij stem zo te horen. Het is uiteraard met die duistere bromstem, hij lijkt nog steeds te mompelen in plaats van te zingen. Verder lijkt het iets op Nick Cave die we al veelvuldig hebben mogen horen. Maar dit keer op een ongelooflijke 80s manier met corny achtergrondkoortjes, zware synths en drumcomputers, en zelfs een goedkope saxofoon. Het vinkt wel een paar ergernissen af wat dat betreft. Ik kan niet zeggen dat het me echt pakt. Het zijn soort van gedichten zangerig voorgedragen en begeleid door muzikale tonen. Allemaal zo kunstzinnig mogelijk. Kunst met een grote K. Inmiddels heb ik het idee dat Cohen gewoon een trucje met een grote T doet. Zeker met die 80s sound eromheen klinkt het eigenlijk erg nep. Ik zit dan ook ergens tussen een 2 en een 3 in.

Triphop-achtige vibes met circusgeluidjes of meer de ouderwetse 'carnaval'. Overduidelijk 90s in ieder geval. Een breakbeatje, wat gekke klingelklangel. Soms jazzy en doet het me denken aan Tom Waits. Het moet een beetje maf zijn en toch sfeervol. Stukken beter dan de postpunk waar hij uit voortkomt en vrolijker dan de Bad Seeds, dat moet gezegd worden. Blijkbaar was dit bedoeld als soundtrack voor een film, in de hoop dat een regisseur dit uit zou pikken. Als het als soundtrack had moeten fungeren voor een 90s film, dan had ik het niet in de hoek van David Lynch gezocht. Eerder iets artsyfartsy semi-lollig. In de schoenen van een Hans Zimmer mag hij absoluut niet staan, en laten we vooral niet spreken over John Williams. Al was hij daar ongetwijfeld niet op uit. Maar ook zeg een Radiohead heeft al betere (exit) music for a film gemaakt. Ondanks dat het allemaal iets te pretentieus is, is het vaak best vermakelijk om te luisteren. Voor de triphopachtige muziek had ik op een goede dag best een 4 kunnen geven. Alleen de filmische verzamelingen reut tussendoor, zoals track 4 en 7, dat soort rommel op een album is verschrikkelijk. En haalt het album als geheel voor mij zwaar naar beneden, zeker als dat soort tracks gewoon te lang doorgaan.

Ik was vroeger fan van die synthesizer muziek met theme from Airwolf enzo. Daar doet me het eerste nummer aan denken, die Roboter. Ik denk overigens dat ik dit nummer al kende van Kraftwerk. Ik kan dit album beter hebben dan die Autobahn die we niet zo lang geleden mochten beluisteren. Ze hadden alleen beter alle stemmen door een vervormer mogen halen, want als die zanger Metropolis jengelt, dan schieten mijn haren overeind. Als nagels over een krijtbord. Of hou het gewoon lekker instrumentaal, want dat is fenomenaal op dit album. Electro met sfeervolle synthesizers. Het is gelukkig slechts een kleine afleiding, want verder is dit the benchmark voor elektromuziek. Veel beter dan Autobahn. Dit is een album dat ik vaker zou kunnen luisteren. Geen 5, maar het schurkt er wel dicht tegenaan

Categorie wereldmuziek, uit de 90s. De eerste tonen brengen ons gelijk naar de Arabische wereld. Het doet me ook wel denken aan filmmuziek, als Lara Croft naar een schat op zoek gaat in een verloren stad in de Sahara ofzo. Aan de andere kant is dit typisch van die muziek die op zondagochtend om 10.00 uur wordt uitgezonden bij de VPRO vanuit het muziekgebouw aan t IJ, van die artiesten waar normale mensen nog nooit van gehoord hebben. Ik vind het gebruik van de instrumenten keurig gedaan, wat ik zeg het zet een sfeer neer en dat is fijn. Het blijft altijd wennen aan de jengelige en klagerige zang. Dat zal best bij de stijl of het genre horen, ben benieuwd of het met een cleane zang ineens heel anders zou klinken. Sommige nummers klinken heel ouderwets, andere nummers juist weer lekker modern en hip. De soort van afwisseling houdt het album interessant, al is het uiteraard aan de veel te lange kant. En dan heb ik het zelfs al opgeknipt in 2 luistersessies. Leuk dat de snobs dit opnemen in de lijst, maar het is wel weer ultiem snobberig om dan niet het album met megahit Aicha te pakken. Door de lengte van dit album heb ik geen zin om dat album ook nog eens te luisteren en te kijken of de keuze gerechtvaardigd is. Nee, ik ben lekker selectief verontwaardigd om de snobkeuze en dat kost onze Khaled een puntje.

Bij het horen van Travis was ik een beetje bang dat we 10 van die oorwurmen als "Why does it always rain on me" zouden krijgen. Maar het valt me alles mee. De rest van de nummers zit absoluut in hetzelfde straatje, namelijk vrij rustige britpop die niet zou misstaan op skyradio uit de 90s. Het zit verder vrij degelijk in elkaar, al is het behoorlijk traag allemaal. Ik vind het gitaarspel wel fijn, dat houdt me wakker. De stem doet me af en toe denken aan Rufus Wainwright (enorme hekel, aanstellerij), maar gelukkig ook wat aan bands als Saybia. Dat luister ik op zich niet heel vaak, maar die hebben wel een aantal prachtige nummers. Het geheel is een beetje suf soms, maar ik had veel erger verwacht. Dus dan valt het alleszins mee. Prima om de vroege ochtend mee op te starten, al is het net niet goed en enerverend genoeg voor een hoger cijfer dan een vergeetbare 3.

Boomeralert! Er is weer progrock in aantocht en met name Emerson mag helemaal los gaan op zijn toetsen, in welke vorm dan ook. Dat maakt het ergens enorm gedateerd, maar net als tijdgenoten zoals Pink Floyd en Yes (even snel degene die me te binnen schieten hoor), kan ik het toch prima waarderen. Wat me vaak opvalt is niet zozeer de composities of het gepriegel op de toetsen, maar meer de dofheid van de drums. Wordt tegenwoordig alles digitaal geremasterd of bewerkt, was de opnamekwaliteit minder goed (ongetwijfeld) of konden ze de ruis minder goed wegwerken? Ik heb daar te weinig verstand van eerlijk gezegd, maar het valt me gewoon op. Het is dan ook al meer dan 50 jaar oud natuurlijk, de techniek is doorontwikkeld, maar mooi om te horen, dat de muziek nog steeds buitengewoon sfeervol is en staat als een huis wat mij betreft. Het is niet van die muziek die ik iedere dag op zou zetten, daarvoor heeft het te weinig radiohitjes. Meer een echte albumexperience, met van die lang uitgesponnen nummers van 20 minuten. Leuk om te horen, met recht een album dat je een keer gehoord moet hebben.

Daar hebben we weer van onze vast klanten in de snoblijst: beroepszeurkous Morrissey. En zo te horen gaat hij deze keer klagen over zijn Opel. Nou, het zal me weer benieuwen. Het is redelijk het gebruikelijke geluid van Morrissey, die zijn eigen saus over wat standaard 90s muziek heen drapeert. Het is allemaal niet slecht, maar het enerveert ook nergens. Ik heb het vaker benoemd, maar ik vind het vaak wel prettig als er een bekend nummer op staat. Dat je iets herkent en even opveert uit de luie stoel of van het werk dat je aan het doen bent. Even een stukje feest der herkenning, een ijkpunt op een album. Vaak is dat fijner dat het in het 2e gedeelte komt, sommige albums starten er gelijk mee en dan mis je ook dat effect. Verder stoort meneer zeiksnor me niet echt op dit album, maar ik vergeet de muziek al tijdens het luisteren. De ultieme vergeetbare 3 dus.

De psychedelische bontjes halen hun inspiratie duidelijk bij de Sex Pistols en Velvet Underground. Verder zitten ze redelijk met the Cure en andersoortige postpunk bands uit de 80s in dezelfde sferen. Het tweede nummer ken ik, is het bekendste nummer denk ik. Het is niet de mooiste of meest gepolijste muziek, met die krakerige verveelde zang, maar ik vind het ook ergens wel wat hebben. Doet me ook wat denken aan punkrocklegendes Social Distortion, die hebben eenzelfde soort zang. En het geeft toch gelijk een eigen gezicht aan de muziek, net zoals Morrissey ook meteen zijn eigen signature over de muziek heen drapeert. En het is een zang waar je wel wat aan moet wennen, of in ieder geval het moet je niet irriteren. Dat doet het bij mij niet en daardoor hoor ik ook de muziek die er achter zit. Die goed in elkaar zit. Het is uiteraard wat gedateerd, de drums klinken wat hol, alsof hij op een paar omgekeerde emmers aan het slaan is met een pollepel. Maar ik hou wel van dit sfeertje, galmende gitaren in een oude fabriekshal. Voor mij zit dit tussen een 3 en een 4 in. Laat ik weer eens een keer positief zijn, in deze maand der vergeetbare muziek.

Pete Doherty is altijd vaker in het nieuws geweest vanwege zijn drugsgerelateerde problemen of zijn beroemde vriendinnetje Kate Moss, dan vanwege zijn muziek. Ik heb dan ook nooit echt naar the Libertines of Babyshambles geluisterd. Nu is het huiswerk, prima, dan zullen we het maar eens gaan beleven. Afgezien van de licht zeurderige en semi-verveelde zang, is het gitaarwerk prima garagerock. Er zitten elementen van zowel Blur als Oasis in, dus het valt in de categorie Britpop ook. Ik vind het op zich niet vervelend om te luisteren, maar een cultstatus zal het bij mij nooit bereiken denk ik. Niks mis mee als het langs komt in een playlistje, maar ik vind het meer voor een vergeetbare 3, dan iconisch albumwerk.

Wat Madonna altijd goed heeft weten te doen, is vernieuwing in haar muziek brengen. Ze was zelden de eerste die een bepaalde stijl uitbracht, maar ze was vaak wel een van de eersten uit de mainstream. Het wiel zelf uitvinden deed ze nooit denk ik, maar slim als ze is zoekt ze wel de samenwerking met andere artiesten. Dit keer met William Orbit, geen bekende naam bij het grote publiek, maar wij hebben al een plaat van hem mogen luisteren in de lijst. Fijne triphop was dat, al stond er ook tergende ambient op zijn Strange Cargo. Het resultaat is een album vol Madonnaliedjes met beats en elektronica van oa Orbit. Madonna kon al niet zingen en nu moet ze haar heil zoeken in de autotune. Het voegt maar weinig toe en zal wat mij betreft ook absoluut niet de annalen van de popmuziek halen. Dit waren de laatste stuiptrekkingen van Madonna gok ik. Al heeft ze blijkbaar hierna nog een rits albums uitgebracht die me niks zeggen. De beatjes redden het nog enigszins, maar dit album had de lijst niet hoeven halen. Zit tussen de 2 en de 3 in. De vorige keer heb ik Madonna hoog gegeven, dan zijn we nu weer een keer streng.

In de lijn van Joni Mitchell adepten uit de jaren '90, komt deze country pop rock variant van Sheryl Crow. Het is duidelijk early 90s, want ik hoor nog wel wat typische jaren 80 Afrikaans klinkende holle drums op een aantal nummers terug. Ach, het is allemaal wel prima luistermuziek. All I Wanna Do is een beetje een oorwurm inmiddels. Maar verder kabbelt het rustig voort op de achtergrond terwijl ik aan het werk ben. Dan is het toch lekker dat het 90s is, dat blijft als een soort warm bad.

Ik had nog nooit van Elastica gehoord (wel van Suede uiteraard, die we al eerder hebben mogen beluisteren), maar ik hoor hier wel allerlei bekende stromingen uit de 90s in terug. Punk(rock), britpop, grunge, noem het maar op. En dan met een frontvrouw ga je al snel de vergelijking trekken met bands als Garbage en Hole. Of later Melissa auf der Maur, aanrader trouwens als je van dit soort muziek en/of Smashing Pumpkins houdt. Niet onverdienstelijk moet ik zeggen. Het klinkt een beetje vuig af en toe, lekkere rauwe en gruizige grunge. De gitaren staan sowieso volle bak op distortion. De zang doen ze geen gekke dingen mee, zoals de zanger van Suede wel eens uit de band wilde springen. De zang is hier niet bedoeld om irritant op te vallen, zoals zo vaak het geval is bij zeurderige britse stemmen. En dat is een pluspunt. Ik hoor het allemaal voor de eerste keer en het klinkt als een plaatje dat al 20 jaar in mijn playlistjes voorbij zou kunnen komen. Gek genoeg (her)ken ik dus geen enkel nummer, ook niet van een cover, en is dit dus in vergetelheid geraakt. Ook bij huisradio K!NK komt er niks van voorbij. Alhoewel, heel misschien "Stutter", klaarblijkelijk hun 'grootste' hit. Ik lees overigens dat er controverse ontstaan zou zijn, omdat sommige nummers lijken op nummers van the Wire en the Stranglers. Ik moet zeggen, nu ik het weet, herken ik het er wel in. Maar goed, beter goed gejat dan slecht bedacht. Ik denk er over om het lekker een 4 te geven.

Een dubbelalbum vol met Zappaesque flauwekul, ik heb hier al zo geen zin in. Ik ga een Muldertje pullen: van een paar nrs snel een halve minuut van luisteren of het wat is en daarna op 1 ster drukken. Meer woorden wil ik er ook niet aan vuil maken. Dit is simpelweg verschrikkelijk.

Ik dacht dus dat ik wel eens van de naam gehoord had via Eric, maar die ontkent in alle toonaarden. Het is wel 'rielekste muziek', zou wel in zijn straatje moeten passen. Maar dan zal het wel via Dunnen zijn ofzo. Het zit een beetje in de hoek van Fun Lovin Criminals, Everlast. Ik vind dit heel chill om te luisteren, een lui gitaartje, luie zang. Alsof ze lekker met elkaar aan het jammen zijn, maar niks hoeft, alles mag. Bluesy met een hiphopvibe. Hele fijne crossover. Ik zou er bijna een 5 voor kunnen geven, maar het mist nog net dat hitje. Want de 'hitjes' die er op staan, komen me eigenlijk ook maar vaag bekend voor.

Onderhoudend albumpje van Blondie. Pop rock met invloeden van allerlei kanten, zoals punkrock, progrock en new wave, maar ook elektronische invloeden en ik hoor zelfs Beach Boys-achtige surfpop. En die afwisseling maakt het leuk om te luisteren. Doe er daar een paar hitjes bij en je hebt een succesformule wat mij betreft. Niet alle tracks zijn raak, maar aangezien het volgende nummer toch weer anders klinkt, stoort dat nauwelijks. De lengte is met 40 minuten ook helemaal goed. Prima 4 sterren-album.

Vroeger werd soul en R&B nog regelmatig begeleid door een gitaar ipv door hiphopbeats en dat bevalt me prima. Het is ietwat zoet allemaal, een soort restaurantmuziek. Easy listening. Ik kan dit prima hebben, maar ik mis persoonlijk weer het hitje dat er een ster bij kan doen. Blijft nu steken op een 3.

Ik heb mijn laatste hiphopalbums, van 2pac, ice t en dr octagon respectievelijk, met 2 maal een 4 en 1 maal een 3 beoordeeld. En ik heb deze week uit eigen vrije wil het album Mindstate van Pete Philly opgezet. Dan kun je niet zeggen dat ik een hekel heb aan hiphop. Dit album vind ik best prima te pruimen. De track NY State of mind gaat me nog wel iets teveel over coke, n**z en pistolen, maar de flow op de (doorgaans eentonige) (break)beat is lekker early 90s. Het geheel wordt opgesierd door af en toe een pianosample of een scratch. Maar ik vind de sound en de rap nergens uitspringen, ik zou Nas niet herkennen in een playlist. En dat heb ik met sommige andere rappers wel, ofwel door de stijl van de muziek of de rap ofwel door de stem. Wat misschien wel het meest bijzondere aan dit album is, is dat het nog geen 40 minuten in beslag neemt. Normaal gesproken krijgen we meer dan een uur voor onze kiezen, maar ome Nasir weet zijn ongenoegen een stuk sneller te uiten. En dat is toch prettig. Scoor je bijna een bonuspuntje mee. Bijna. Meer dan een 3 kan ik hiervoor niet geven.

De naam zegt me helemaal niks, terwijl je dat wel zou verwachten aangezien het uit de 90s komt. Als de muziek begint, klinkt het ergens wel bekend. Maar toch doet het geen belletje rinkelen, het geluid is soort van herkenbaar, maar ook wat blikkerig. Dan komt nr3 en dat ken ik gelukkig. Kan ik het toch een beetje plaatsen. Het is een soort alternative rock uit de 90s. Ik snap wel dat dit niet helemaal bij het grote publiek is doorgebroken, net niet catchy genoeg. De stem ligt me net niet lekker, iets te zeurend, ook al heeft het ook een randje schuurpapier. De stem staat ook iets te hard tov de rest van de muziek, het valt er niet in weg, het is niet in harmonie, maar het drukt de muziek juist weg. Wellicht dat het bij anderen beter in de smaak valt, of dat het op een andere dag bij mij beter zou vallen, maar vandaag deed het me weinig. Magere 3.

Iconische hoes, die tegenwoordig ongetwijfeld gecanceld zou worden. Dat ie hier in vol ornaat wordt getoond, vind ik al bijna verbazingwekkend in deze tijd. Dat laat gelijk zien, hoe de tijden veranderd zijn. Maar we zijn hier niet om als een Yuval Noah Harari de geschiedenis te duiden. Wel de muziekgeschiedenis misschien een beetje. Dit is zo een stukje muziekgeschiedenis. Want wat een iconische plaat is dit. Hoogtepunt uit de grunge. Qua akkoorden is het helemaal niet zo speciaal, want het zijn vaak maar 4 simpele powerchords. Het eerste dat je op een gitaar kan spelen zijn zo ongeveer de nummers van Nevermind. En toch is het krachtig. De eenvoud van de nummers, de stem van Kurt Cobain, de manier waarop Dave Grohl als een soort Animal van the Muppets de drums doormidden probeert te slaan. Van begin tot eind, bijna elk nummer is raak. Heerlijk. Thuiskomen. Genieten. 5 sterren klikken.

Ik wist wel dat Rod Stewart al een tijdje meegaat. Ik ken hem vooral van wat gezapige 80s ballads, waarin hij ook al Rolling Stones coverde (of nummers die de Rolling Stones weer hadden gecoverd, zoals op deze plaat). Dit plaatje zonder echt grote hits zit vol met rock n roll songs. Lekker gitaartje van Ronnie Wood, die we later weer bij de Stones terug zouden zien. Hammond orgeltje erbij. Zelfs een verdwaalde fiddle. Ik heb me uitstekend vermaakt met dit album. Er zit een lekker tempo in, waardoor je vrolijk wakker wordt zo op de vroege ochtend. De schuurpapieren stem van Rod past perfect bij de rock n roll. Goed voor een hele lekkere 4 sterren.

Steve Winwood is in principe een oude gitaarheld, zoals hij bijv speelde in Traffic en in Blind Faith, samen met Clapton. Maar dit zijn de 80s, heeft hij zijn gitaar ingeruild en probeert hij het liefst alle speeltjes uit de studio uit. Alle synthesizers komen zo ongeveer wel voorbij. Met het openingsnummer is wel gelijk het bekendste nummer geweest. Het kabbelt nog wel een beetje door met die typische jaren 80 uptempo muziek. Gelukkig is op de achtergrond nog wel het jazzy en bluesy basslijntje, wat me doet denken aan Steely Dan enzo. Daar was hij dan weer niet bij betrokken geloof ik. Ik vind het niet heel slecht of vervelend, maar de jaren 80 saus is er iets teveel overheen gegoten. Ik proef het hoofdgerecht nog maar amper. Als je het vergelijkt met de standaard 80s muziek, dan is dit wel iets muzikaler. Maar als ik het vergelijk met Trafic of Blind Faith, dan is dit me veel te jaren 80 neppigheid. Op het eind overheerst dat het gedrenkt is in de jaren 80 iets teveel, dus zit ik op een magere 3.

We hebben de jaren 80 in zijn volledige "glorie" gehad de afgelopen maand zo ongeveer, maar dit album komt dus ook uit de jaren 80. Onvervalste progrock in optima forma. Met een formidabele drummer, die verschrikkelijk moeilijke dingen doet, van tempo's wisselt etc. En toch klinkt het lekker. Je hebt wel eens als drummers een ongewone maat drummen, dat het niet lekker luistert, omdat je de tel kwijtraakt. Maar dat heb ik hier dus niet. Het fascineert juist om naar de drums te luisteren. Want nondeju, die zijn goed hoor. Dit zijn de snobplaten die je wel wil horen.