Aantal onverwacht goede tracks die ik niet kende, waaronder: All I've Got To Do Don't Bother Me Till There Was You Verder beetje overbodige covers ("Please Mister Postman", "Roll Over Beethoven") en de klassieker "All My Loving". "Devil In Her Heart" klinkt als een Libertines-nummer.
"Blowin' in the Wind" is echt verpest door muziekles op de middelbare school. "Girl from the North Country" kende ik niet, echt schitterend. "Corrina, Corrina" is ook een pareltje. Grappig trouwens dat in de afsluiter "I Shall Be Free" wordt verwezen naar Babatunde Olatunji, die dan toch een groter bereik had destijds dan ik zou hebben gedacht. Voor de rest is het wat veel van hetzelfde, maar goed, als je bedenkt dat dit in 1963 uitkwam, snap je wel hoe revolutionair en invloedrijk dit was.
"Spanish Bombs" spreekt me wel aan, fijne melodie, mooie tekst. "Lost in the Supermarket" was al langer favoriet, moet ik vaker opzetten. "Clampdown" is eigenlijk ook behoorlijk goed. Ik denk dat ik in het verleden een paar keer ben afgehaakt omdat de eerste nummers me niet zo pakken. De titelsong te vaak gehoord en daarna een paar tsja ach, wel goed, maar had er meer van verwacht na alle hype nummers. Dat is natuurlijk wel vaker een probleem met albums uit dit soort lijstjes. Het staat in de canon, dus dan valt het snel tegen als het niet overweldigend goed is. Niet helemaal eerlijk naar de artiest toe, maar ja, wat doe je eraan. Overige hoogtepunten: "The Guns of Brixton", "Death or Glory". Daarna zakt de boel weer een beetje in met "The Card Cheat", "Lover's Rock", "Four Horsemen". "Train in Vain (Stand by Me)" is dan weer een goede afsluiter. Al met al een wat onevenwichtig album. Er hadden best een paar nummers geschrapt kunnen worden. Het midden is het beste deel (het stuk van "Spanish Bombs" tot en met "Death or Glory"). Ik voel weinig behoefte om het album ooit weer te beluisteren.
"Don't Panic" klinkt nog steeds fantastisch. "Shiver" was ik een beetje vergeten, ook behoorlijk goed. Beetje jammer dat het zwakke "Spies" zo'n beetje het langste nummer is. "Sparks" kende ik op de een of andere manier niet, ook heel mooi. Geldt ook voor "Yellow" en "Trouble" natuurlijk, maar die vallen weer in de categorie te vaak gehoord. Goed, daar kan Coldplay niks aan doen. "High Speed" ook goed hoor. Net als "Everything's Not Lost". Hoe kan het zo mis zijn gegaan met deze band? Al met al echt een absurd goede verzameling nummers. Ik heb ze rond het uitkomen van dit album live gezien in een van de kleinste tenten op Lowlands met maar een paar honderd bezoekers. Als je dit album hoort, kun je je eigenlijk niet voorstellen dat ze toen al niet op het Alpha-podium stonden. Vooruit, vijf sterren, al was het maar omdat ik net zie dat Pitchfork het een 5,3 heeft gegeven.
Oeh, hier had ik nu net zin in. Ik luister momenteel veel oude Rod Stewart-platen en dit past helemaal in dat straatje. The Black Crowes was een van die bands die ik veel op MTV zag toen ik jong was en muziek begon te ontdekken. Dat was precies rond de tijd dat dit album uitkwam. Het is een heel consistente plaat. Eigenlijk geen nummers die je wilt overslaan. Tot je bij "She Talks to Angels" komt. Een soort ballad over een verslaafd meisje. De muziek is nog steeds goed, maar de tekst is een beetje klungelig en clichématig. Direct hierna komt "Struttin' Blues", wat een beetje te veel doorslaat naar jaren 80-rock. Enfin, vier sterren is het zeker waard vanwege de 7 eerste tracks van perfecte 70's rock. Echt zo'n plaat waar je altijd wel zin voor kunt maken. Des te meer te prijzen omdat iedereen toen ofwel nog in de hairmetal-fase zat, ofwel op de grunge-bandwagon sprong. Hoewel het an sich niet de meest originele muziek is, was het voor die tijd dus toch ook wel weer een frisse keuze.
Kende 'm al, een favoriet, "Just What I Needed" in het bijzonder.
Opener "Hello", verschrikkelijk Barbara Streisand-achtig gejengel. Na een minuut afgezet. "Send My Love (To Your New Lover)" kende ik niet, wel catchy, niet heel bijzonder. "I Miss You" heeft wel wat meer van die spanning die "Rolling in the Deep" bijvoorbeeld heeft. "When We Were Young" weer van die niet te harden Streisand-kitsch. Daarna nog een hele hoop drek. Geen één nummer waarbij ik het einde heb gehaald. Zo veel platgetreden paden, neppe emoties en overbodige vocale toeren. Adele had de aandacht van de hele wereld en kon allemaal nieuwe deuren openen voor de popmuziek, maar koos ervoor om een truttige middle-of-the-road-zangeres te worden met een Las Vegas-residentie. Hello? Mij niet bellen.
Hier had ik nu wel zin in. Ik kende alleen de single "Lovefool", die bij ons thuis helemaal grijs werd gedraaid door mijn zus. Veel goede nummers ("Your New Cuckoo", "Been It", "Iron Man") en veel bovengemiddeld goede tracks. Het geluid is ook mooi, qua afmix bedoel ik. Het doet me hier en daar denken aan een toegankelijkere Stereolab. Zeer consistent allemaal.
Een van de beste albums ooit, geen notities aan vuil maken. De makkelijkste vijf sterren die ik ga geven. Mooier wordt muziek niet. Ik probeer er wat zinnigs over te zeggen, maar bijna 60 jaar later is er nog steeds niet zoiets als dit gemaakt. Onvoorstelbaar.
Progrock is totaal mijn straatje niet. En het is nog een dubbelalbum ook. Typisch ... Enfin, het klinkt allemaal wel aardig, goede grooves hier en daar. De teksten van Peter Gabriel zijn helaas net zo pompeus als de muziek (en het hele genre progrock), en af en toe zelfs ronduit beschamend ("erogenous zones I love you – without you, what would a poor boy do"??) In de rustige intermezzo's klinkt de band het best (bijvoorbeeld het intro van "Hairless Heart"). Al met al rechtvaardigen de sterke momenten ("Fly on a Windshield" is vooral mooi) de afspeelduur van anderhalf uur niet. De tweede helft van het album heb ik een beetje doorgeskipt. Er zit zelfs een nummer tussen met de titel "Here Comes the Supernatural Anaesthetist". Waar je zin in hebt, zeg.
Niks voor mij, helaas.
Meerdere pareltjes: "Help Me", "Trouble Child", "Just Like This Train" ... Al met al een soort toegankelijkere versie van "The Hissing of Summer Lawns". Ook iets minder interessant. Desalniettemin zeer consistent.
Nog meer progrock, moet dat? De gitaar in de intro en outro van "Roundabout" klinkt als die in een nummer van Godspeed You! Black Emperor. Voor de rest wel een aardig nummer, niet zo deprimerend als die meuk van Genesis laatst. Ik kan nog steeds niks met dit soort nerdrock, maar ik heb ook zeker ergere varianten gehoord. "Long Distance Runaround" is wel oké. "The Fish" zelfs best goed. Hé wat grappig, in de afsluiter "Heart of the Sunrise" hoor ik een sampletje van Pusha T's "What Would Meek Do?". De rest van dat meer dan 11 minuten durende nummer is helaas niet om door te komen. Zoals wel vaker bij progrock, begint het met een aardige intro en wordt het per minuut slechter, pompeuzer en kitscheriger..
Sorry, maar dit kan echt niet. Ik begin een beetje te twijfelen aan de validiteit van deze hele lijst zo. Niet te harden, dit.
De opener "Sweet Love" is echt ziek, met die MF Doom-sample. "Caught Up in the Rapture" ken ik ook als sample, net als "Been So Long" (mijn persoonlijke favoriet van de plaat). "Mystery" is ook fantastisch. Allemaal uitstekende quiet storm. De afsluiter "Watch Your Step" valt daardoor ietwat uit de toon, maar over het algemeen is dit een welkome afwisseling na alle nerdrock van de afgelopen week.