Aantal onverwacht goede tracks die ik niet kende, waaronder:
All I've Got To Do
Don't Bother Me
Till There Was You
Verder beetje overbodige covers ("Please Mister Postman", "Roll Over Beethoven") en de klassieker "All My Loving".
"Devil In Her Heart" klinkt als een Libertines-nummer.
"Blowin' in the Wind" is echt verpest door muziekles op de middelbare school.
"Girl from the North Country" kende ik niet, echt schitterend. "Corrina, Corrina" is ook een pareltje.
Grappig trouwens dat in de afsluiter "I Shall Be Free" wordt verwezen naar Babatunde Olatunji, die dan toch een groter bereik had destijds dan ik zou hebben gedacht.
Voor de rest is het wat veel van hetzelfde, maar goed, als je bedenkt dat dit in 1963 uitkwam, snap je wel hoe revolutionair en invloedrijk dit was.
"Spanish Bombs" spreekt me wel aan, fijne melodie, mooie tekst.
"Lost in the Supermarket" was al langer favoriet, moet ik vaker opzetten.
"Clampdown" is eigenlijk ook behoorlijk goed. Ik denk dat ik in het verleden een paar keer ben afgehaakt omdat de eerste nummers me niet zo pakken. De titelsong te vaak gehoord en daarna een paar tsja ach, wel goed, maar had er meer van verwacht na alle hype nummers. Dat is natuurlijk wel vaker een probleem met albums uit dit soort lijstjes. Het staat in de canon, dus dan valt het snel tegen als het niet overweldigend goed is. Niet helemaal eerlijk naar de artiest toe, maar ja, wat doe je eraan.
Overige hoogtepunten: "The Guns of Brixton", "Death or Glory".
Daarna zakt de boel weer een beetje in met "The Card Cheat", "Lover's Rock", "Four Horsemen".
"Train in Vain (Stand by Me)" is dan weer een goede afsluiter. Al met al een wat onevenwichtig album. Er hadden best een paar nummers geschrapt kunnen worden. Het midden is het beste deel (het stuk van "Spanish Bombs" tot en met "Death or Glory").
Ik voel weinig behoefte om het album ooit weer te beluisteren.
"Don't Panic" klinkt nog steeds fantastisch. "Shiver" was ik een beetje vergeten, ook behoorlijk goed.
Beetje jammer dat het zwakke "Spies" zo'n beetje het langste nummer is.
"Sparks" kende ik op de een of andere manier niet, ook heel mooi. Geldt ook voor "Yellow" en "Trouble" natuurlijk, maar die vallen weer in de categorie te vaak gehoord. Goed, daar kan Coldplay niks aan doen.
"High Speed" ook goed hoor. Net als "Everything's Not Lost". Hoe kan het zo mis zijn gegaan met deze band?
Al met al echt een absurd goede verzameling nummers. Ik heb ze rond het uitkomen van dit album live gezien in een van de kleinste tenten op Lowlands met maar een paar honderd bezoekers. Als je dit album hoort, kun je je eigenlijk niet voorstellen dat ze toen al niet op het Alpha-podium stonden.
Vooruit, vijf sterren, al was het maar omdat ik net zie dat Pitchfork het een 5,3 heeft gegeven.
Oeh, hier had ik nu net zin in. Ik luister momenteel veel oude Rod Stewart-platen en dit past helemaal in dat straatje.
The Black Crowes was een van die bands die ik veel op MTV zag toen ik jong was en muziek begon te ontdekken. Dat was precies rond de tijd dat dit album uitkwam.
Het is een heel consistente plaat. Eigenlijk geen nummers die je wilt overslaan.
Tot je bij "She Talks to Angels" komt. Een soort ballad over een verslaafd meisje. De muziek is nog steeds goed, maar de tekst is een beetje klungelig en clichématig.
Direct hierna komt "Struttin' Blues", wat een beetje te veel doorslaat naar jaren 80-rock.
Enfin, vier sterren is het zeker waard vanwege de 7 eerste tracks van perfecte 70's rock. Echt zo'n plaat waar je altijd wel zin voor kunt maken. Des te meer te prijzen omdat iedereen toen ofwel nog in de hairmetal-fase zat, ofwel op de grunge-bandwagon sprong. Hoewel het an sich niet de meest originele muziek is, was het voor die tijd dus toch ook wel weer een frisse keuze.
Kende 'm al, een favoriet, "Just What I Needed" in het bijzonder.
Opener "Hello", verschrikkelijk Barbara Streisand-achtig gejengel. Na een minuut afgezet.
"Send My Love (To Your New Lover)" kende ik niet, wel catchy, niet heel bijzonder. "I Miss You" heeft wel wat meer van die spanning die "Rolling in the Deep" bijvoorbeeld heeft.
"When We Were Young" weer van die niet te harden Streisand-kitsch.
Daarna nog een hele hoop drek. Geen één nummer waarbij ik het einde heb gehaald. Zo veel platgetreden paden, neppe emoties en overbodige vocale toeren. Adele had de aandacht van de hele wereld en kon allemaal nieuwe deuren openen voor de popmuziek, maar koos ervoor om een truttige middle-of-the-road-zangeres te worden met een Las Vegas-residentie.
Hello? Mij niet bellen.
Hier had ik nu wel zin in. Ik kende alleen de single "Lovefool", die bij ons thuis helemaal grijs werd gedraaid door mijn zus.
Veel goede nummers ("Your New Cuckoo", "Been It", "Iron Man") en veel bovengemiddeld goede tracks. Het geluid is ook mooi, qua afmix bedoel ik. Het doet me hier en daar denken aan een toegankelijkere Stereolab. Zeer consistent allemaal.
Een van de beste albums ooit, geen notities aan vuil maken. De makkelijkste vijf sterren die ik ga geven. Mooier wordt muziek niet.
Ik probeer er wat zinnigs over te zeggen, maar bijna 60 jaar later is er nog steeds niet zoiets als dit gemaakt. Onvoorstelbaar.
Progrock is totaal mijn straatje niet. En het is nog een dubbelalbum ook. Typisch ...
Enfin, het klinkt allemaal wel aardig, goede grooves hier en daar. De teksten van Peter Gabriel zijn helaas net zo pompeus als de muziek (en het hele genre progrock), en af en toe zelfs ronduit beschamend ("erogenous zones I love you – without you, what would a poor boy do"??)
In de rustige intermezzo's klinkt de band het best (bijvoorbeeld het intro van "Hairless Heart"). Al met al rechtvaardigen de sterke momenten ("Fly on a Windshield" is vooral mooi) de afspeelduur van anderhalf uur niet. De tweede helft van het album heb ik een beetje doorgeskipt. Er zit zelfs een nummer tussen met de titel "Here Comes the Supernatural Anaesthetist". Waar je zin in hebt, zeg.
Meerdere pareltjes: "Help Me", "Trouble Child", "Just Like This Train" ...
Al met al een soort toegankelijkere versie van "The Hissing of Summer Lawns". Ook iets minder interessant. Desalniettemin zeer consistent.
Nog meer progrock, moet dat?
De gitaar in de intro en outro van "Roundabout" klinkt als die in een nummer van Godspeed You! Black Emperor. Voor de rest wel een aardig nummer, niet zo deprimerend als die meuk van Genesis laatst.
Ik kan nog steeds niks met dit soort nerdrock, maar ik heb ook zeker ergere varianten gehoord. "Long Distance Runaround" is wel oké. "The Fish" zelfs best goed.
Hé wat grappig, in de afsluiter "Heart of the Sunrise" hoor ik een sampletje van Pusha T's "What Would Meek Do?". De rest van dat meer dan 11 minuten durende nummer is helaas niet om door te komen. Zoals wel vaker bij progrock, begint het met een aardige intro en wordt het per minuut slechter, pompeuzer en kitscheriger..
Sorry, maar dit kan echt niet. Ik begin een beetje te twijfelen aan de validiteit van deze hele lijst zo.
Niet te harden, dit.
De opener "Sweet Love" is echt ziek, met die MF Doom-sample. "Caught Up in the Rapture" ken ik ook als sample, net als "Been So Long" (mijn persoonlijke favoriet van de plaat). "Mystery" is ook fantastisch. Allemaal uitstekende quiet storm. De afsluiter "Watch Your Step" valt daardoor ietwat uit de toon, maar over het algemeen is dit een welkome afwisseling na alle nerdrock van de afgelopen week.
Vijf sterren, ongeacht welk Nick Drake-album.
Nog een klassieker, hoef 'm niet eens op te zetten om tot een vijfsterrenbeoordeling te komen.
Sowieso top vanwege "The Killing Moon", misschien wel dé 80's-track. Verder pakt niet alles me zoals die banger.
Nogal slaapverwekkend allemaal. De track "Bad Company" vind ik wel grappig, omdat het me doet denken aan een terugkerende grap in The Best Show op WFMU.
Nog meer dad rock. Gelukkig wel iets meer karakter dan die inwisselbare meuk van Bad Company.
Misschien wel de domste songteksten die ik ooit heb gehoord.
Alleen "Detroit Rock City" is wel de moeite waard.
Weer Nick Drake. Weer vijf sterren.
Nog nooit van gehoord. Ik vreesde het ergste, ook door de slechte beoordelingen van andere gebruikers op deze site, maar ik ben nu halverwege (bij "Not Raving But Drowning") en dit is gewoon een uitstekende plaat vooralsnog. Genesis en dat soort bands mogen een voorbeeld nemen hieraan. Dit is hoe je een dubbelalbum interessant houdt.
Het heeft elementen van de Happy Mondays, maar ook het repetitieve van Kurt Vile. Behoorlijk mijn straatje dit, al springt niks er echt uit. Een om in de gaten te houden op platenbeurzen.
Nog nooit van gehoord, al komt de hoes me wel bekend voor. Dit klinkt echt heel goed! Precies waarom ik deze "challenge" wou doen, platen ontdekken die ik anders links zou laten liggen.
Goeie teksten, strakke songs, tijdloos geluid. Prima!
Grotendeels overbodige plaat.
Ook een klassiekert, easy.
De teksten zijn echt fantastisch, de muziek ook. Toch een paar nummers waar de plaat best zonder had gekund, zoals "I Spy" en "Feeling Called Love". In plaats daarvan was "Mile End" van de Trainspotting-soundtrack een veel betere toevoeging geweest.
Enfin, al met al waarschijnlijk beter te beluisteren dan het gros van de britpop-albums.
Cruciale plaat, maar soms ook wat aandoenlijk. Je hoort de groep als het ware op de plaat zelf het genre hiphop uitvinden, en aftasten wat de beste balans is tussen disco, rap en electro. Zo is opener "She's Fresh" een Rick James-ripoff met te weinig rap-elementen. wordt in de Tom Tom Club-rap "It's Nasty" net het verkeerde loopje uit "Genius of Love" gesampled en merk jij tijdens "Scorpio" dat electro beter werkt met hier een daar een gesproken woord of zin, niet met complete verhalen door de vocoder gerapt. Vervolgens zijn er ook nog wat rare Quiet Storm-uitstapjes die niet goed op de plaat passen.
Enfin, "The Message" is natuurlijk een all time great, net als "New York, New York".
Onmisbaar pionierswerk, al met al, maar ik zou eigenlijk aanraden om de "White Lines" single te halen, in 1983 uitgegeven op 12" in Frankrijk. Daar staan alle beste tracks op, en zijn de missers weggelaten.
Nog nooit iets van John Zorn gehoord.
Een leuk concept om free jazz in korte hardcore-achtige nummers te spelen. Het werkt ook best goed. Ik ben wel wat verrast door hoe 'metal' de drums klinken, met veel reverb. Misschien heeft dat iets met het tijdperk te maken waarin het is opgenomen. "Feet Music" heeft ook al zo'n rare 80s-sound, net als "Broad Way Blues". Het worden een beetje rare sitcom-jingles zo.
Ik heb zo'n vermoeden dat Ornette Coleman zelf niet eens in deze lijst staat, wat wel weer typisch zou zijn voor hoe blank de keuzes tot nu toe zijn. Alsof de lijst door Rolling Stone is samengesteld. Misschien dat de schrijver ook wel echt van Rolling Stone is, geen idee wie deze lijst heeft gemaakt eigenlijk.
Leuke, gevarieerde plaat. De eerste twee nummers zijn wat cheesy, maar "Selfish" is wel raak.
"Wounds" is een goede variatie op de "Forgot About Dre"-beat, zoals haar latere track "I See You" mooi voortborduurt op 50 Cents "21 Questions".
Little Simz zou hierna alleen nog maar beter worden.
Soms iets te veel ideeën in één nummer, en helaas is de door Pharrell geproduceerde track echt een minpunt midden op de plaat. Voor de rest echt weinig op aan te merken. Ik weet nog dat ik Kendrick Lamar heb gezien tijdens de tour van dit album. Gezien zijn huidige status toch wel een bijzondere ervaring.
Perfect van begin tot eind. Een van de beste ambassadeurs van de bossa nova buiten Brazilië.
Qua jungle-albums kun je niet veel beter krijgen, geloof ik. De titeltrack is wel echt een episch stuk, meer dan 20 minuten lang, maar het verveelt nergens.
Redelijk sterke popliedjes, net geen vijf sterren waard. "California Dreamin'" en "Monday, Monday" zijn natuurlijk wel onvergetelijk.
Van begin tot eind knallen. Echt zo'n plaat waar je soms ontzettend zin in kan hebben. De strings geven een aantal nummers ook echt een mooie extra laag.
Kende alleen "Hey Hey, My My". De rest van de plaat ook zeer degelijk.
Titeltrack en "The Passenger" natuurlijk klassiekers.
Wat de rest van de plaat betreft:
"Sixteen", "Some Weird Sin" - Prima
"Tonight" - Beter dan de latere Bowie-versie met Tina Turner.
"Success" - Had een tijdloze hit van de Stones kunnen zijn.
"Turn Blue"- Beetje een Bowie/Velvet Underground-achtige ballad, wel wat aan de lange kant.
Daarna nog twee heel degelijke afsluiters, vier of vijf sterren, dat bedenk ik morgen nog even, maar ik neig naar vijf.
Deze had ik niet op de lijst verwacht. Alleen om "Apache" natuurlijk al de moeite waard, maar de plaat is van begin tot eind ijzersterk. De samples vliegen je om de oren en drums klinken zo modern, nog altijd. Zelfs de lange "In a Gadda da Vida" cover pakt goed uit.
O, nee.
1 ster voor de eerste minuut waarin het orkest, zonder Metallica, "The Ecstasy of Gold" van Ennio Morricone speelt.
Ook echt geen zin in. Misschien wel mijn meest gehate band. Laat maar zitten.
Ontzettend veel jatwerk van oude Jamaicaanse platen, maar je voelt de liefde voor ska en reggae wel, meer nog dan bij UB40, Doe Maar of Madness.
Zo ver zijn tijd vooruit. Geen slecht nummer op de plaat te bekennen. "Born Under Punches" blijft wel mijn favoriet, maar ook de downtempo nummers "Seen and Not Seen" en "Listening Wind" werken prima. Alleen de afsluiter "The Overload" gaat niet echt ergens naartoe.
Toch vijf sterren. Ik doe gewoon net alsof het album eindigt met "Listening Wind".
Veel vrolijker dan ik had verwacht op basis van die scène in High Fidelity. Prachtige liedjes.
Die stem ... Een van de meest cheesy albums die ik ooit gehoord heb. Progrock had nooit mogen bestaan.
Vooruit, "Lessons" is wel aardig. Twee sterren.
Ja, Moby heeft wat cheesy-achtigs. Maar goed, dit is wel prima big beat voor dat tijdperk. Was vergeten hoeveel hitsingles hierop staan, best krankzinnig eigenlijk. "Run On" eigenlijk nog het leukst om eens weer te horen. De niet-singles zijn een beetje een rommelig allegaartje van verschillende stijlen die toen populair waren.
Weet je, ik weet het wel met Amy Winehouse. Best een aardige zangeres, maar krijg dit al 20 jaar door m'n strot gedrukt alsof het iets unieks is, meestal door mensen die nooit muziek van voor de jaren 90 luisteren.
Fotorealistische soulmuziek. Niet iets om je heel druk over te maken.
Ken 'm. Heb 'm. Fantastische Chic-productie en de beste Sister Sledge-plaat.
That 70's Show in albumformaat.
Toevallig laatst nog geluisterd. Tom Petty is onaantastbaar.
Die krankzinnige aantallen 'plays' op Spotify. Die nietszeggende nummers. Ik snap het echt niet. Niks voor mij. Ik word te oud.
"Shake it Off" is wel catchy, "Wildest Dreams" in de verste verte wel interessant qua productie.
Als ik moest kiezen tussen "Doggystyle" en "The Chronic", valt mijn keuze op de eerste, maar desalniettemin ... classic!
Leuke Beach Boys-invloeden. Heb het al vaker geprobeerd met deze plaat, maar het raakt me nooit helemaal.
Alomtegenwoordig in mijn jeugd. "Killing Me Softly" en "No Woman No Cry" hoef ik dan ook niet meer te horen. Voor de rest een zeer solide plaat. "Fu-Gee-La" klinkt nog steeds hard.
Ik word altijd wat flauw van die Slayer-cultus onder heel vervelende alto-mannetjes. Dezelfde types die 'bierrrr' schreeuwen grappig vinden.
Enfin, kunnen zij niet zo veel aan doen ook. Best een strak album, maar ik moet soms wel lachen als de zanger het tempo niet kan bijbenen. Speel dan even een wat lagere bpm jongens.
Dit zijn van die bands die het leukst klinken bij hun debuut. Daarna gaan ze iets met een 80's-geluid proberen.
Voor 1960 natuurlijk een geweldig geluid. Toch ben ik iets meer fan van zijn latere platen.
Heel origineel geluid, maar op een gegeven moment heb je het ook wel gehoord.
Het is allemaal wel erg alsof je de soundtrack van een ridderfilm op de BBC luistert.
Beste dubbelalbum ooit. Dit is zo'n moment dat werkelijk alles samenkomt. Een genie dat de grootste golf van inspiratie ondergaat die iemand ooit gehad heeft. Je hebt het gevoel dat er zo nog een dubbelalbum inzat.
Kom op nou. Gelukkig ooit eens gehoord, dus hoeft niet nog eens.
Die pretentieuze Zappa-zweem hangt er een beetje omheen. Beetje conceptueel, zo van "nu gaan we een soulnummer doen", "nu gaan we een bluesnummer doen".
Enfin, als je het dan zo goed naspeelt, zul je wel een echte liefhebber van die genres zijn. "I'm Glad" was al langer favoriet.
Hoewel de twee daaropvolgende albums nog beter zijn, is dit ook gewoon een vijfsterrenplaat.
Vrij stompzinnig, maar wel leuk.
Ik ben fan van Fiona's sound, die op dit album al duidelijk te horen is. Grappig om te horen hoeveel "The First Taste" dan ineens van dit geluid afwijkt. Klinkt meer als een poging om als Sade te klinken.
De Bomb Squad-productie is soms wat aan de drukke kant, dat is niet altijd mijn stijl. Verder gewoon een uitstekende plaat.
"Murder Mystery" is het enige minpuntje, maar dat wordt direct daarna ruimschoots goedgemaakt door mijn favoriet "After Hours".
Wow, niet verwacht Jorge Ben op deze lijst te zien. Vijf sterren uiteraard, zelfs als dit niet eens mijn favoriete plaat van hem is.
Nog een easy vijf sterren. Misschien wel het beste Aretha-album.
Al eens geluisterd, snap de hype echt niet. Niet slecht, niet goed.
Ik luister "Astral Plane" vaak omdat ik die in een afspeellijstje heb staan, maar ik was eigenlijk vergeten hoe goed de plaat van begin tot eind is.
Dit was een stuk leuker dan ik dacht. Waarschijnlijk word ik oud. Ik ben in mijn jeugd doodgegooid met Dire Straits/Mark Knopfler. Met dank aan mijn vader. Daarna deed ik het af als ouwelullenmuziek, maar ik dit is een plaat die je eigenlijk van begin tot eind op kunt zetten om je dag mee te beginnen. Lekker rustig wakker worden.
"I Love Your Lovin' Ways" een verrassend lichtvoetige opener. Direct daarna volgt het spookachtige "Four Women".
De rest van de plaat vind ik iets minder, het wordt soms wat te slepend allemaal.
Nee, dit gaan we dus niet doen.
Ik twijfel tussen drie en vier sterren. Er zitten een paar leuke nummers op, maar veel zegt me ook niet echt wat.
Lekker dom en rechtdoorzee. Een beetje de Jethro Tull van jaren 80 metal. Een heel album is wel echt te lang.
Gewoon saai en zeikmuziek. Soms denk ik: er is ook wel een reden dat ik deze albums nooit gehoord heb, ik voelde al die tijd gewoon aan dat ik geen hele plaat van bepaalde artiesten hoefde aan te horen. Die stem is echt verschrikkelijk.
Vreemd genoeg nooit helemaal beluisterd, easy 5 sterren.
Ach ja, niet slecht per se, maar ook niet heel bijzonder. Was het een album van iemand anders geweest, dan was het nooit in de buurt van deze lijst gekomen. Laatste paar nummers doorheen geskipt. Komt niet bepaald uit z'n golden years dit.
Een van de betere Neil Young-platen die ik heb gehoord. De vocalen zijn soms wel echt te vals, maar deze blues/americana-stijl past hem goed.
Gevarieerder dan ik dacht. Ik vind het verder lullig om te zeggen, nu-ie gisteren is overleden, maar de vocals van Ozzy verpesten het een beetje voor me. Geen fan, sorry!
Persoonlijke favoriet, vijf sterren!
Niet perfect, wel goed. Een van de eerste elpees die ik van m'n vader overnam.
Alleen "You And I", "Blame it on the Sun" iets minder, maar uiteraard gewoon een vijfsterrenplaat (viereneenhalf, afgerond naar vijf).
Leuke verrassing! De jazzcovers werken heel goed. De popcovers iets minder.
"Renaissance Fair" is mijn persoonlijke favoriet, maar het hele album is zeer, zeer solide.
Nietszeggende, overgeproduceerde synthpop. Zet dan Hot Chip in de lijst.
Zoveel perfecte tracks. "That Lady", Suymmer Breeze" en "The Highways of My Life" zijn de klassieke singles, maar ook de albumtracks zijn prima. Vijf sterren. Moet deze plaat nodig weer eens uit de kast halen.
Al bekend, het lukt me nooit om helemaal in to Bowie te raken.
Best leuk hoor, vooral de titeltrack natuurlijk, maar het klinkt allemaal hetzelfde. Echt elk nummer.
"Start!" maakt het album bijna op zichzelf al de moeite waard, maar eerlijk gezegd ... de afmix van de andere nummers bevalt me niet echt, met die vocalen zo ver weg in een bak galm. Het beklijft verder allemaal niet echt. Ik kan er niet meer van maken dan drie sterren.
Het album dat de verkoop van cd-spelers een boost gaf. Zo herinner ik het ook: een cd die m'n vader altijd dicht bij de cd-speler had liggen, in zo'n jaren-80-cd-toren. Het geluid heeft ook dat cleane wat je erbij zou verwachten.
Toch ... ik vind het niet vervelend om naar te luisteren. Het is compleet middle of the road, maar dit is ook het vierde album uit deze lijst dat ik vanmorgen luister (ik liep wat achter) en het is veruit het minst vervelende van de vier.
Guilty pleasure-band aan het worden, dit.
Het geluid van PE wordt me met dit album een beetje te rommelig, vergeleken met de twee platen daarvoor. Toch een belangrijke plaat, maar zet 'm niet zo gauw op.
Dit is wat je krijgt als je Springsteen in één album wilt distilleren. Het klinkt bijna als een parodie, maar daar kan hij niet zo veel aan doen. Hoe dan ook, niet echt mijn stijl. Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet tot de Springsteen-sekte behoor. Ik heb er ook geen hekel aan verder, dus gewoon drie sterren.
Ik heb het idee dat Christina Aguilera hier een beetje op de Amy Winehouse-hypetrain van toen wou springen, met Mark Ronson op een aantal tracks als producer. Vreemd genoeg neemt DJ Premier, die destijds z'n relevantie een beetje begon kwijt te raken en zeker niet zo 'in' was als een Pharrell of Timbaland, een groot deel van de producties op de eerste schijf voor z'n rekening. De resultaten vallen helemaal niet tegen. "Thank You" heeft stiekem een van de Premiers mooiste beats en kende ik nog niet. De vocals van haar gaan er ook goed bij, al zijn de voicemailberichten van fans een beetje een twijfelachtige keuze.
De tweede schijf is geproduceerd door Linda Perry, die volgens mij ook achter de knoppen zat voor de muziek van Pink. Dat hoor je ook aan de enorme daling in kwaliteit op deze tweede helft van het album. "Candyman" is een van de irritantste nummers ooit gemaakt. Sowieso is op het hele album het over-the-top gejengel van Cristina, die wel technisch perfect zingt, niet te harden. Hou nou eens op met laten zien wat je stem allemaal kan en zing gewoon een nummer alsof je het meent.
Drie sterren al met al, het had slechter gekund.
Op het niveau van Songs, maar dan korter. Het aantal sterren wordt er niet minder om.
Een bekende 'outlier' in de discografie van Springsteen. Zet hem eigenlijk niet zo vaak op, maar wel leuk dat-ie kennelijk inspiratie haalde uit de muziek van Suicide.
Ongeveer de blauwdruk van Metallica's sound. Het is niet mijn genre, maar dit zit natuurlijk uitstekend in elkaar. Dat geluid van die gitaren dondert echt over je heen en de vocalen voelen als windkracht 12. En "One" was echt ronduit beangstigend voor me toen ik de videoclip ervan zag op 6-jarige leeftijd. Qua "ballads" een veel beter alternatief voor "Nothing Else Matters" wat mij betreft.
Ik had nog nooit van deze band gehoord, laat staan van deze plaat. Ik was bang voor nietszeggende begin-2000 indie-pop, maar er is iets aan de nummers waardoor ze wel aankomen.
"Break Me Gently" is bijvoorbeeld hoe al die The Bends-ripoffbandjes (bendjes?) het hadden moeten aanpakken. Of wat te denken van de lange intro waarmee het album opent. Of de verrassende vibe shift van "Catch the Sun".
Niet alles ontstijgt aan de middelmaat, "The Man Who Told Everything" is bijvoorbeeld wél een voorbeeld van die weeïge begin 2000-meuk en "A House" klinkt bijna als Creed, waardoor het geheel net de vier sterren niet aantikt.
Holy shit. "The Whole Point of No Return", wat een pracht.
Ik dacht dat ik deze plaat helemaal niet kende, maar "My Ever Changing Moods" heb ik wel degelijk eens op de radio gehoord. Ook mooi.
Eigenlijk is de band op zijn best als ze echt liedjes schrijven. Helaas staat er veel pastiche op de plaat, van fotorealistische jazz tot een Prince-parodie en een beschamende poging tot hiphop.
De plaat eindigt sterk, met onder andere "Headstart for Happiness". Daarom toch vier sterren.
Leuke ontdekking!
"Nightclubbing" was in mijn puberteit al een klassieker die gedraaid werd op de momenten dat we allemaal echt compleet naar de kloten waren (wellicht een beetje uit Trainspotting gejat).
De rest van de plaat is ook uitstekend, uiteraard erg Bowie-achtig. 4 sterren, neigend naar 4,5.
"Ramble Tamble" is meteen een flink statement. "Travelin' Band" is een beuker. Je hoort wel dat, als je deze muziek tot het uiterste brengt, je eindigt bij de Jon Spencer Blues Explosion. Zomaar een gedachte.
"Lookin' Out My Back Door" kende ik natuurlijk van de Big Lebowski, fantastisch. "Run Through the Jungle", "Up Around the Bend", die "Heard it Through the Grapevine"-cover, de afsluiter "Long As I See the Light" ... Met gemak vijf sterren.
Black Keys, solide als altijd.
Onder alle ladingen jaren 80-reverb zitten best wat aardige nummers. "Cut Dead" klinkt bijvoorbeeld als een goede Velvet Underground-ballad, in potentie. "Inside Me" en "Sowing Seeds" hebben wat Joy Division-achtigs.
Drie sterren, neigend naar vier, maar tegen het eind zakt het wel echt in.
Ik zie dat "Stay with me" de populairste track is, maar voor mij is "Debris" (een van de mooiste nummers uit de jaren 70) op zichzelf al reden genoeg om deze plaat vijf sterren te geven.
De twee openingstracks zijn natuurlijk klassiekers. Ik had geen idee dat er een Prince-track op stond, maar dat is dus de derde track. Heel fijn.
Daarna zakt de boel wat in. "Till Death Do Us Part" en "Promise to Try" kun je overslaan.
Daarna weer wat singletjes, waarvan "Cherish" er bovenuit steekt. "Dear Jessie" en "Oh Father" vallen meer in de categorie b-kantjes.
"Keep it Together" is een beetje een slappe Prince-ripoff. Had dan die "By Alien Means" track met hem opgenomen.
De laatste twee tracks kun je ook weglaten. Bepaald geen plaat om per se te horen voor je doodgaat, maar wel goede singles natuurlijk.
Ik blijf het proberen met Led Zeppelin, maar naast de jengelige vocalen, pakken de songs me ook niet zo als ze anderen wel lijken te pakken.
"That's the Way" is mooi, desalniettemin.
Prettig georganiseerde chaos. Absurd goed samplegebruik voor 1989.
Beetje Faith no More-achtig, of zoiets. Wel aardig.
Gaat een beetje alle kanten op. Er bestaat volgens mij geen perfect Chicago-album. "Does Anybody Know ..." is wel echt een favoriet. Daartegenover staat dan weer het gepriegel van "Free Form Guitar".
Als je de tijd neemt, kun je waarschijnlijk een fantastische Chicago-mixtape maken.
Fantastische vroege house-plaat. Bijzonder om een Moodymann-sampletje te horen in "Cobra Bora", wat sowieso een uitstekende track is die ook nu nog goed klinkt.
"Pacific 202" is mogelijk de mooiste old-school houseplaat die ik ken.
De opener (en titeltrack) is echt niet meer serieus te beluisteren.
"Crippled Inside" is wel meteen leuk. "Jealous Guy" is beter in de live-uitvoering van Donny Hathaway, maar zit natuurlijk ook goed in elkaar.
Ik denk dat John Lennon in de jaren 80 goede yacht-rock had gemaakt.
Voorts ben ik een enorme fan van de afsluiter "Oh Yoko!".
Stuk voor stuk pareltjes. "Little Green" is zo gevoelig. Als je de betekenis erachter kent, breekt je hart.
The Specials is best een leuk bandje hoor, maar dit is al de tweede plaat van ze in deze lijst. Ik wacht nog steeds op de eerste plaat die daadwerkelijk uit Jamaica komt. Ik wacht volgens mij ook nog steeds op de eerste soulplaat uit Amerika, maar heb al wel Amy Winehouse gehad.
Op de B-kant zakt de boel ook behoorlijk in. Vreemde keuze.
Leuke plaat wel, je hoort duidelijk de invloeden op het gitaarspel van de Happy Mondays. Niks beklijft echter zo als de legendarische afsluiter "Fool's Gold". Dat is ook wel een enorm hoge lat natuurlijk, maar toch.
Bij de opening denk ik, 'o nee, gaat dit zo twee cd's door?', maar uiteindelijk is het best een aangenaam geheel. Die Lou Reed-achtige stem en het begin jaren 90 grungegeluid gaan op elk nummer wel goed samen. Weinig uitschieters naar boven, maar ook weinig naar beneden.
De titeltrack is misschien wel de beste 'instrumental' uit de soulmuziek. Toch staat er, zoals bij veel Booker T. albums, ook wel enige opvulling op deze plaat. Desalniettemin, vier sterren alleen al voor het moderne geluid voor 1962, de Jimmy Smith-invloed en het populair maken van soulmuziek onder de blanke bevolking destijds.
