Aantal onverwacht goede tracks die ik niet kende, waaronder: All I've Got To Do Don't Bother Me Till There Was You Verder beetje overbodige covers ("Please Mister Postman", "Roll Over Beethoven") en de klassieker "All My Loving". "Devil In Her Heart" klinkt als een Libertines-nummer.

"Blowin' in the Wind" is echt verpest door muziekles op de middelbare school. "Girl from the North Country" kende ik niet, echt schitterend. "Corrina, Corrina" is ook een pareltje. Grappig trouwens dat in de afsluiter "I Shall Be Free" wordt verwezen naar Babatunde Olatunji, die dan toch een groter bereik had destijds dan ik zou hebben gedacht. Voor de rest is het wat veel van hetzelfde, maar goed, als je bedenkt dat dit in 1963 uitkwam, snap je wel hoe revolutionair en invloedrijk dit was.

"Spanish Bombs" spreekt me wel aan, fijne melodie, mooie tekst. "Lost in the Supermarket" was al langer favoriet, moet ik vaker opzetten. "Clampdown" is eigenlijk ook behoorlijk goed. Ik denk dat ik in het verleden een paar keer ben afgehaakt omdat de eerste nummers me niet zo pakken. De titelsong te vaak gehoord en daarna een paar tsja ach, wel goed, maar had er meer van verwacht na alle hype nummers. Dat is natuurlijk wel vaker een probleem met albums uit dit soort lijstjes. Het staat in de canon, dus dan valt het snel tegen als het niet overweldigend goed is. Niet helemaal eerlijk naar de artiest toe, maar ja, wat doe je eraan. Overige hoogtepunten: "The Guns of Brixton", "Death or Glory". Daarna zakt de boel weer een beetje in met "The Card Cheat", "Lover's Rock", "Four Horsemen". "Train in Vain (Stand by Me)" is dan weer een goede afsluiter. Al met al een wat onevenwichtig album. Er hadden best een paar nummers geschrapt kunnen worden. Het midden is het beste deel (het stuk van "Spanish Bombs" tot en met "Death or Glory"). Ik voel weinig behoefte om het album ooit weer te beluisteren.

"Don't Panic" klinkt nog steeds fantastisch. "Shiver" was ik een beetje vergeten, ook behoorlijk goed. Beetje jammer dat het zwakke "Spies" zo'n beetje het langste nummer is. "Sparks" kende ik op de een of andere manier niet, ook heel mooi. Geldt ook voor "Yellow" en "Trouble" natuurlijk, maar die vallen weer in de categorie te vaak gehoord. Goed, daar kan Coldplay niks aan doen. "High Speed" ook goed hoor. Net als "Everything's Not Lost". Hoe kan het zo mis zijn gegaan met deze band? Al met al echt een absurd goede verzameling nummers. Ik heb ze rond het uitkomen van dit album live gezien in een van de kleinste tenten op Lowlands met maar een paar honderd bezoekers. Als je dit album hoort, kun je je eigenlijk niet voorstellen dat ze toen al niet op het Alpha-podium stonden. Vooruit, vijf sterren, al was het maar omdat ik net zie dat Pitchfork het een 5,3 heeft gegeven.

Oeh, hier had ik nu net zin in. Ik luister momenteel veel oude Rod Stewart-platen en dit past helemaal in dat straatje. The Black Crowes was een van die bands die ik veel op MTV zag toen ik jong was en muziek begon te ontdekken. Dat was precies rond de tijd dat dit album uitkwam. Het is een heel consistente plaat. Eigenlijk geen nummers die je wilt overslaan. Tot je bij "She Talks to Angels" komt. Een soort ballad over een verslaafd meisje. De muziek is nog steeds goed, maar de tekst is een beetje klungelig en clichématig. Direct hierna komt "Struttin' Blues", wat een beetje te veel doorslaat naar jaren 80-rock. Enfin, vier sterren is het zeker waard vanwege de 7 eerste tracks van perfecte 70's rock. Echt zo'n plaat waar je altijd wel zin voor kunt maken. Des te meer te prijzen omdat iedereen toen ofwel nog in de hairmetal-fase zat, ofwel op de grunge-bandwagon sprong. Hoewel het an sich niet de meest originele muziek is, was het voor die tijd dus toch ook wel weer een frisse keuze.

Kende 'm al, een favoriet, "Just What I Needed" in het bijzonder.

Opener "Hello", verschrikkelijk Barbara Streisand-achtig gejengel. Na een minuut afgezet. "Send My Love (To Your New Lover)" kende ik niet, wel catchy, niet heel bijzonder. "I Miss You" heeft wel wat meer van die spanning die "Rolling in the Deep" bijvoorbeeld heeft. "When We Were Young" weer van die niet te harden Streisand-kitsch. Daarna nog een hele hoop drek. Geen één nummer waarbij ik het einde heb gehaald. Zo veel platgetreden paden, neppe emoties en overbodige vocale toeren. Adele had de aandacht van de hele wereld en kon allemaal nieuwe deuren openen voor de popmuziek, maar koos ervoor om een truttige middle-of-the-road-zangeres te worden met een Las Vegas-residentie. Hello? Mij niet bellen.

Hier had ik nu wel zin in. Ik kende alleen de single "Lovefool", die bij ons thuis helemaal grijs werd gedraaid door mijn zus. Veel goede nummers ("Your New Cuckoo", "Been It", "Iron Man") en veel bovengemiddeld goede tracks. Het geluid is ook mooi, qua afmix bedoel ik. Het doet me hier en daar denken aan een toegankelijkere Stereolab. Zeer consistent allemaal.

Een van de beste albums ooit, geen notities aan vuil maken. De makkelijkste vijf sterren die ik ga geven. Mooier wordt muziek niet. Ik probeer er wat zinnigs over te zeggen, maar bijna 60 jaar later is er nog steeds niet zoiets als dit gemaakt. Onvoorstelbaar.

Progrock is totaal mijn straatje niet. En het is nog een dubbelalbum ook. Typisch ... Enfin, het klinkt allemaal wel aardig, goede grooves hier en daar. De teksten van Peter Gabriel zijn helaas net zo pompeus als de muziek (en het hele genre progrock), en af en toe zelfs ronduit beschamend ("erogenous zones I love you – without you, what would a poor boy do"??) In de rustige intermezzo's klinkt de band het best (bijvoorbeeld het intro van "Hairless Heart"). Al met al rechtvaardigen de sterke momenten ("Fly on a Windshield" is vooral mooi) de afspeelduur van anderhalf uur niet. De tweede helft van het album heb ik een beetje doorgeskipt. Er zit zelfs een nummer tussen met de titel "Here Comes the Supernatural Anaesthetist". Waar je zin in hebt, zeg.

Niks voor mij, helaas.

Meerdere pareltjes: "Help Me", "Trouble Child", "Just Like This Train" ... Al met al een soort toegankelijkere versie van "The Hissing of Summer Lawns". Ook iets minder interessant. Desalniettemin zeer consistent.

Nog meer progrock, moet dat? De gitaar in de intro en outro van "Roundabout" klinkt als die in een nummer van Godspeed You! Black Emperor. Voor de rest wel een aardig nummer, niet zo deprimerend als die meuk van Genesis laatst. Ik kan nog steeds niks met dit soort nerdrock, maar ik heb ook zeker ergere varianten gehoord. "Long Distance Runaround" is wel oké. "The Fish" zelfs best goed. Hé wat grappig, in de afsluiter "Heart of the Sunrise" hoor ik een sampletje van Pusha T's "What Would Meek Do?". De rest van dat meer dan 11 minuten durende nummer is helaas niet om door te komen. Zoals wel vaker bij progrock, begint het met een aardige intro en wordt het per minuut slechter, pompeuzer en kitscheriger..

Sorry, maar dit kan echt niet. Ik begin een beetje te twijfelen aan de validiteit van deze hele lijst zo. Niet te harden, dit.

De opener "Sweet Love" is echt ziek, met die MF Doom-sample. "Caught Up in the Rapture" ken ik ook als sample, net als "Been So Long" (mijn persoonlijke favoriet van de plaat). "Mystery" is ook fantastisch. Allemaal uitstekende quiet storm. De afsluiter "Watch Your Step" valt daardoor ietwat uit de toon, maar over het algemeen is dit een welkome afwisseling na alle nerdrock van de afgelopen week.

Vijf sterren, ongeacht welk Nick Drake-album.

Nog een klassieker, hoef 'm niet eens op te zetten om tot een vijfsterrenbeoordeling te komen.

Sowieso top vanwege "The Killing Moon", misschien wel dé 80's-track. Verder pakt niet alles me zoals die banger.

Nogal slaapverwekkend allemaal. De track "Bad Company" vind ik wel grappig, omdat het me doet denken aan een terugkerende grap in The Best Show op WFMU.

Nog meer dad rock. Gelukkig wel iets meer karakter dan die inwisselbare meuk van Bad Company. Misschien wel de domste songteksten die ik ooit heb gehoord. Alleen "Detroit Rock City" is wel de moeite waard.

Weer Nick Drake. Weer vijf sterren.

Nog nooit van gehoord. Ik vreesde het ergste, ook door de slechte beoordelingen van andere gebruikers op deze site, maar ik ben nu halverwege (bij "Not Raving But Drowning") en dit is gewoon een uitstekende plaat vooralsnog. Genesis en dat soort bands mogen een voorbeeld nemen hieraan. Dit is hoe je een dubbelalbum interessant houdt. Het heeft elementen van de Happy Mondays, maar ook het repetitieve van Kurt Vile. Behoorlijk mijn straatje dit, al springt niks er echt uit. Een om in de gaten te houden op platenbeurzen.

Nog nooit van gehoord, al komt de hoes me wel bekend voor. Dit klinkt echt heel goed! Precies waarom ik deze "challenge" wou doen, platen ontdekken die ik anders links zou laten liggen. Goeie teksten, strakke songs, tijdloos geluid. Prima!

Grotendeels overbodige plaat.

Ook een klassiekert, easy.

De teksten zijn echt fantastisch, de muziek ook. Toch een paar nummers waar de plaat best zonder had gekund, zoals "I Spy" en "Feeling Called Love". In plaats daarvan was "Mile End" van de Trainspotting-soundtrack een veel betere toevoeging geweest. Enfin, al met al waarschijnlijk beter te beluisteren dan het gros van de britpop-albums.

Cruciale plaat, maar soms ook wat aandoenlijk. Je hoort de groep als het ware op de plaat zelf het genre hiphop uitvinden, en aftasten wat de beste balans is tussen disco, rap en electro. Zo is opener "She's Fresh" een Rick James-ripoff met te weinig rap-elementen. wordt in de Tom Tom Club-rap "It's Nasty" net het verkeerde loopje uit "Genius of Love" gesampled en merk jij tijdens "Scorpio" dat electro beter werkt met hier een daar een gesproken woord of zin, niet met complete verhalen door de vocoder gerapt. Vervolgens zijn er ook nog wat rare Quiet Storm-uitstapjes die niet goed op de plaat passen. Enfin, "The Message" is natuurlijk een all time great, net als "New York, New York". Onmisbaar pionierswerk, al met al, maar ik zou eigenlijk aanraden om de "White Lines" single te halen, in 1983 uitgegeven op 12" in Frankrijk. Daar staan alle beste tracks op, en zijn de missers weggelaten.

Nog nooit iets van John Zorn gehoord. Een leuk concept om free jazz in korte hardcore-achtige nummers te spelen. Het werkt ook best goed. Ik ben wel wat verrast door hoe 'metal' de drums klinken, met veel reverb. Misschien heeft dat iets met het tijdperk te maken waarin het is opgenomen. "Feet Music" heeft ook al zo'n rare 80s-sound, net als "Broad Way Blues". Het worden een beetje rare sitcom-jingles zo. Ik heb zo'n vermoeden dat Ornette Coleman zelf niet eens in deze lijst staat, wat wel weer typisch zou zijn voor hoe blank de keuzes tot nu toe zijn. Alsof de lijst door Rolling Stone is samengesteld. Misschien dat de schrijver ook wel echt van Rolling Stone is, geen idee wie deze lijst heeft gemaakt eigenlijk.

Leuke, gevarieerde plaat. De eerste twee nummers zijn wat cheesy, maar "Selfish" is wel raak. "Wounds" is een goede variatie op de "Forgot About Dre"-beat, zoals haar latere track "I See You" mooi voortborduurt op 50 Cents "21 Questions". Little Simz zou hierna alleen nog maar beter worden.

Soms iets te veel ideeën in één nummer, en helaas is de door Pharrell geproduceerde track echt een minpunt midden op de plaat. Voor de rest echt weinig op aan te merken. Ik weet nog dat ik Kendrick Lamar heb gezien tijdens de tour van dit album. Gezien zijn huidige status toch wel een bijzondere ervaring.

Perfect van begin tot eind. Een van de beste ambassadeurs van de bossa nova buiten Brazilië.

Qua jungle-albums kun je niet veel beter krijgen, geloof ik. De titeltrack is wel echt een episch stuk, meer dan 20 minuten lang, maar het verveelt nergens.

Redelijk sterke popliedjes, net geen vijf sterren waard. "California Dreamin'" en "Monday, Monday" zijn natuurlijk wel onvergetelijk.

Van begin tot eind knallen. Echt zo'n plaat waar je soms ontzettend zin in kan hebben. De strings geven een aantal nummers ook echt een mooie extra laag.

Kende alleen "Hey Hey, My My". De rest van de plaat ook zeer degelijk.

Titeltrack en "The Passenger" natuurlijk klassiekers. Wat de rest van de plaat betreft: "Sixteen", "Some Weird Sin" - Prima "Tonight" - Beter dan de latere Bowie-versie met Tina Turner. "Success" - Had een tijdloze hit van de Stones kunnen zijn. "Turn Blue"- Beetje een Bowie/Velvet Underground-achtige ballad, wel wat aan de lange kant. Daarna nog twee heel degelijke afsluiters, vier of vijf sterren, dat bedenk ik morgen nog even, maar ik neig naar vijf.

Deze had ik niet op de lijst verwacht. Alleen om "Apache" natuurlijk al de moeite waard, maar de plaat is van begin tot eind ijzersterk. De samples vliegen je om de oren en drums klinken zo modern, nog altijd. Zelfs de lange "In a Gadda da Vida" cover pakt goed uit.

O, nee. 1 ster voor de eerste minuut waarin het orkest, zonder Metallica, "The Ecstasy of Gold" van Ennio Morricone speelt.

Ook echt geen zin in. Misschien wel mijn meest gehate band. Laat maar zitten.

Ontzettend veel jatwerk van oude Jamaicaanse platen, maar je voelt de liefde voor ska en reggae wel, meer nog dan bij UB40, Doe Maar of Madness.

Zo ver zijn tijd vooruit. Geen slecht nummer op de plaat te bekennen. "Born Under Punches" blijft wel mijn favoriet, maar ook de downtempo nummers "Seen and Not Seen" en "Listening Wind" werken prima. Alleen de afsluiter "The Overload" gaat niet echt ergens naartoe. Toch vijf sterren. Ik doe gewoon net alsof het album eindigt met "Listening Wind".

Veel vrolijker dan ik had verwacht op basis van die scène in High Fidelity. Prachtige liedjes.

Die stem ... Een van de meest cheesy albums die ik ooit gehoord heb. Progrock had nooit mogen bestaan. Vooruit, "Lessons" is wel aardig. Twee sterren.