Echt genoten hiervan, veel meer dan ik verwacht had. Het heeft veel weg van Rage Against the Machine, dus dat is altijd goed. Ik krijg ook heel erg het gevoel dat dit is hoe het zou klinken als Linkin Park niet zo commercieel zou zijn. Dit album heeft meerdere hoogtepunten (Rollin, Take a look around) en eigenlijk geen dieptepunten. Het voelt een beetje ongemakkelijk om dit 5 sterren te geven want het staat natuurlijk niet op gelijke hoogte met andere 5 sterren albums, maar ik vond het wel een stuk leuker dan 4 sterren, dus dan doen we het gewoon.

Fijne muziek, vooral lekker saxofoontje en blues vibe in een paar nummers. Heel dicht tegen 4 sterren, maar net niet.

Niet vreselijk, wel vrij saai, slecht gearticuleerd en gewoon niet heel interessant.

Super leuke Britse ska. Ik kende het nog niet, maar het is net als Madness, alleen dan misschien wel beter nog, iets gelikter, iets verfijnder, minder alle kanten op. Zelfs een gitaarsolootje her en der. Verder gewoon super blij.

Vroege punk, wel grappig maar niet heel bijzonder verder.

Prima rustige achtergrond rock, verder niet heel interessant.

Prima muziek maar niet heel bijzonder als ke het mij vraagt. Zit een beetje tussen harde rock en softe rock in, maar is dus net niks. Het begin is nog wel prima, maar richting het eind wordt het steeds minder interessant.

Holy moly wat een hits. 'Rumour has it' vind ik altijd wat minder, 'Dont you remember' is ook niet heel best, maar verder gewoon super sterk, met 'Someone like you' als absoluut hoogtepunt. Ik twijfel heel erg tussen 4 en 5 sterren, denk dat ik voor 4 ga omdat het verder niet helemaal mijn muziek is.

Super chill, maar voor mij niet meer dan dat.

Hele fijne muziek, vier sterren lijkt me. Vooral een blij album, met ook lekker wat verschillende invloeden (o.a. Afrikaans) erop. Nee, toch gewoon vijf sterren, ik heb eigenlijk van het hele ding genoten.

Eén goed nummer (de titelsong) maar voor de rest vrij dramatisch. Aan het begin gaat het nog, het eind is echt niks. Had beter een EP kunnen zijn, onbegrijpelijk dat het een volledig album is geworden. 1,5 ster als het kon, dus we ronden toch maar af naar 2.

Super goed album. Natuurlijk o.a. door Highway Star en Smoke on the Water, maar de rest is ook super goed. Vooral ook Pictures of Home, en Lazy zorgt voor goede afwisseling. Ik heb hem ook gewoon 3x geluisterd vandaag, eerst tijdens werk, super chill maar ik merkte dat ik er niet echt aandachtig naar kon luisteren. Dus daarna tijdens de hond uitlaten weer. En het is geen moment saai geworden. 5 sterren.

Heel goed album, maar ik heb het idee dat dit er zo een is die je nog 10x moet luisteren voordat je hem pas echt op volle waarde kan schatten. Wellicht dat we dat nog eens gaan doen, maar tot die tijd 4 sterren.

Super leuke plaat. Erg blij ook, ze zijn echt een lekker jaren 50 feestje aan het bouwen. 4 sterren.

Men neme een drumlijntje, zet er een aantal verschillende baslijntjes overheen, voegt een hoop vaag gejengel en geklingel er aan toe, et voila: je hebt een album! Het zal vast ooit vernieuwend en/of invloedrijk geweest zijn, maar ik vind er echt helemaal niks aan. De eerste 1 ster.

Het is op zich prima om naar te luisteren en vast erg goed, maar voor mij toch een beetje te ver van mn bed show. Ik hou er toch meer van als de zang enigszins te begrijpen en mee te zingen is. 2 sterren.

Op zich prima te beluisteren, maar net als de vorige van The Undertones verder niet heel interessant. Het klinkt alsof ze zo snel mogelijk zo veel mogelijk nummers wilden uitpoepen. Alles 2,5 minuut zonder echte diepgang (in 1980 was dat echt niet meer nodig) of iets dergelijks, het komt bijna nooit los van de 3 akkoorden rock. Heel af en toe een momentje dat leuk is, vandaar nog wel 3 sterren.

Heel dichtbij 4 sterren, maar toch net niet. Lust for Life en Passenger zijn natuurlijk prima nummers (maar nou ook weer niet zó goed), maar de rest is minder interessant. Behalve Turn Blue, dat was wel even een hoogtepuntje en lekkere afwisseling. Maar al met al wat mij betreft dus nèt geen 4 sterren waard.

Zeker niet altijd mijn genre, maar Outkast is zo'n groep die hiphop interessant kan maken. Er gebeurt veel, soms met een knipoog, soms serieus, maar het blijft leuk daardoor. Ms Jackson is ook wel echt briljant, verder nog niet bijzonder veel memorabels gehoord (na 1x luisteren), maar toch goed genoeg voor 4 sterretjes.

Ik kende het nog niet, blijkbaar noemen ze het 'Trip-hop', hoewel er behalve hip-hop heel veel anders in terugkomt, blues, rock, dance achtige dingen. Daardoor blijft het leuk en interessant, soms upbeat en soms chill, soms een beat en soms een gitaar. De lyrics heb ik weinig van meegekregen omdat de zang wat onduidelijk was, maar het klonk over het algemeen wel erg lekker. 4 sterren.

Ik word hier wel blij van. Singer / Songwriter achtig gevoel maar wel met de nodige variatie, zowel in nummers als instrumentgebruik etc. Erg fijne plaat om te luisteren. 4 sterren.

Het is niet de drie-akkoorden rock die ik dacht, maar ook nog steeds niet best. Ik zat me af te vragen waar dat nou aan ligt, en denk dat het vooral de vocals zijn die me niet aanstaan. Het is of rap, of heel staccato zang, steeds elke noot 2 seconde doortrekken en niet of nauwelijks melodie er in. En als er melodie is, is dat ongeinspireerde bagger, om Hans Teeuwen maar eens te quoten. Verder probeert de muziek hard te zijn, maar slaagt het daar maar zelden in. Veel vaker is het het gewoon net niet. Een beetje Rage Against the Machine, maar dan net niet. Een beetje Bullet For My Valentine, maar dan net niet. En dus blijft er weinig over. 2 sterren.

Ik kende het niet, het begon leuk, vrolijke jaren '90 hip-hop, niet te serieus enzo. Lekkere beats, diverse instrumenten, al met al een positieve vibe. Maar al na een paar nummers merk je dat de nieuwigheid er van af is en is het vooral veel van hetzelfde. Leuk en verrassend genoeg in eerste instantie voor 3 sterren, maar niet meer dan dat. Jammer, want ik dacht aan het begin dat dit 4 sterren potentie had.

Echt, ik probeer er echt zonder vooroordeel in te gaan. Maar al bij de eerste noten komt mijn afkeer van U2 omhoog. Wat een drama van een eerste nummer. Het is goed dat One enigszins optijd komt, want dat is natuurlijk een goed nummer, maar de rest... Bluh. Ik weet ook niet wat het U2 is, tenminste, een ding weet ik wel: die 'wall of sound' is dramatisch. Alles op maximale reverb waardoor niks echt naar boven komt, ik vind het helemaal niks. Ik dacht nog dat One deze naar 2 sterren kon tillen, maar nee, 1 ster voor mij.

Niet bijzonder interessant, ook niet heel aandachtig geluisterd. Het was prima achtergrondmuziek tijdens het gamen, alleen het greep dus ook mijn aandacht niet. Veel van hetzelfde, weinig variatie. Vast invloedrijk, maar met de latere hiphop in het achterhoofd niet heel interessant.

Fijne muziek, maar het klinkt allemaal wel erg hetzelfde.

Fijne muziek, maar na 1x luisteren kan ik niet zeggen dat het heel opvallend is.

Heel fijn album, Walk on the wild side en Perfect Day zijn natuurlijk super, en de rest is ook wel fijn. Alleen net niet goed genoeg genoeg voor 5 sterren, ik geef er 4.

Nou, na 28 albums eindelijk de eerste die ik op LP heb (na twee keer vals alarm bij Deep Purple en Jethro Tull). Een super goed album, maar nog niet zo goed als de Eagles uiteindelijk worden. Take It Easy en Peaceful Easy Feeling zijn super, Witchy Woman net iets minder, en de rest blijft er ook wel onder. Dus 4 sterren zijn voldoende.

Redelijk saai. Singer Songwriter met af en toe popperig en af en toe country dingen. De country dingen zijn nog wel aardig op zich. Maar ze heeft niet een hele fijne stem vind ik, en dat is bij singer songwriters toch wel vrij essentieel. De nummers pakken me verder ook niet. 2 sterren.

Ik vind dit echt wel chille hip hop. Grote variatie aan samples, waardoor het de hele tijd interessant blijft. Goeie beats, maar vooral ook 'heldere' vocals en teksten. Niet zo aggressieve intonatie als hip-hop wel eens kan hebben, maar gewoon musicaal. Echt wel fijn, 4 sterren.

Geen slechte muziek, maar ook niet heel opvallend. Ik had het op tijdens het fietsen maar het greep nooit echt de aandacht.

Ik was erg benieuwd aangezien Nick Cave zo'n artiest is die me altijd wel getrokken heeft, en toch lukt het niet om er echt in te komen. En heel eerlijk weet ik het na het eerste deel van dit album nog steeds niet. Het is interessant en intrigerend, maar op andere plekken weet ik weer niet wat ik ermee moet. De donkere sfeer wordt weer goed neergezet, maar alleen daarop kun je geen album maken. Her en der goede nummers, maar ook weer rare, niet lopende dingen. De tweede disc is wel wat toegankelijker en pakkender daardoor bij de eerste keer luisteren. Toch maar 4 sterren geven dan.

Her en der wel aardig, maar bovenal toch saai en niet interessant.

Ja, wat moet je hier nog over zeggen. Eén van de meest iconische albums aller tijden, en ook een persoonlijke favoriet. Ik vraag me ergens wel af of ik hem ook 5 sterren zou geven als ik hem vandaag voor het eerst gehoord had. Sowieso 4. Het is gewoon een fantastisch album. Eigenlijk maar twee of drie iets mindere nummers erop, maar zelfs die zijn ook nog oke. En de rest is briljant. Het enige kleine kritiekpuntje dat ik kan hebben, is dat ze het concept meer hadden mogen doortrekken. Ergens tussendoor nog iets dat relateert aan de fictieve band, ofzo. Nu is het alleen de opening en sluit, daartussen heb je niet meer het gevoel dat je naar een concert van een andere band zit te luisteren. Maar dat is echt het enige, verder is het gewoon legendarisch.

Ik ben echt in twijfel hierover. Het is een soort gangster rap, maar dan her en der wel op een leuke manier, andere delen zijn weer een stuk minder. Daarom neig ik naar 3 sterren. Wel briljant om op zo'n album ineens Killing Me Softly langs te horen komen trouwens.

Echt niks aan dit. Het is niet onluisterbaar, maar gewoon totaal niet boeiend. 2 sterren.

Wel leuk eindelijk wat hardere muziek te hebben in deze lijst, maar verder was dit niet heel bijzonder. Veel goede riffs, maar weinig variatie. Ook de vocals waren redelijk eentonig. Maar vooruit, 3 sterren.

Hier kom ik echt niet doorheen. Heel eerlijk gezegd ook niet echt doorgezet, even geen zin in vandaag. Maar ik weet wel dat ik hier nooit blij van ga worden.

Voor een diehard Beatles fan ken ik bijzonder weinig van het solowerk. Hiervan eigenlijk alleen de titeltrack echt. Maar deze plaat maakt wel weer duidelijk wat een ongelooflijk goeie songwriter Lennon was. Eigenlijk staat er niks slechts op, met best een aantal pareltjes. 5 sterren.

Erg lekker. Ik ken de artiest natuurlijk maar verder vrij weinig. Maar dit was een heel fijn album, al helemaal tijdens het klussen. Ik vond het alleen nergens excelleren (kan ook zijn doordat het pas de eerste keer luisteren is), dus daarom 4 sterren.

Niet mijn kopje thee, verre van zelfs. Het is zeker alternative, maar het heeft in de verste verte niks met rock te maken. Het is zeker uniek, en dat is maar goed ook, houden zo. Vooral raar gejengel over een deuntje, van de lyrics is niks te maken, maar goed klinkt het ook niet.

Ik vind het niet zo'n fijne stem, en aangezien dit heel heavy op de vocals zit is dat wel een probleem. De muziek is me ook gewoon te langzaam. Je hebt langzaam en je hebt dit. En dan komt er ineens weer iets funkiers doorheen, dat is dan nog enigszins prima. Maar niet goed genoeg om dit richting een voldoende te trekken ben ik bang.

Ach meid, was je nou maar naar rehab gegaan... Ik krijg altijd zo'n enorm dubbel gevoel bij dat nummer. Maarja, verder wel gewoon een supergoed album, zo'n totaal ander gevoel dan bij alle andere muziek uit de zeroes. Ik kon het destijds niet echt waarderen, maar snap het nu wel beter. Toch lukt het me niet om 5 sterren te geven, 4 is ook goed.

Ja hier worden we wel blij van. Meat Loaf weet de guilty pleasure / voorliefde voor rock operas toch weer lekker aan te wakkeren. Her en der is het super corny ("I want you, I need you"), maar Twilight by the Dashboard Light, Bat out of Hell en You Took The Words Right Out Of My Mouth (wat een lange titels allemaal) zijn echt super en tillen dit album echt naar een 9, dus hier gewoon 5 sterren.

Deze bewaarde ik eigenlijk voor wanneer we de LP hebben, maar vooruit, voor zo'n project mag het ook. En wat een album. Love Of My Life en Bohemian Rhapsody zijn natuurlijk twee van de beste Queen songs, maar verder staat er nog veel meer goeds op. En de slechtere moment zijn nog niet eens zo heel slecht, behalve Roger Taylors zang op I'm in love with my car. Dat nummer had van mij echt niet gehoeven. Maar de rest brengt allemaal wel wat. Gewoon een dikke vijf sterren.

Ik heb niet heel aandachtig geluisterd maar over het algemeen klonk het best prima. Ik heb gelezen dat Sonic Youth soms ook gewoon random geluid is, maar dat idee had ik hier niet. Het klonk best prima, als een soort voorloper van waar Radiohead naartoe zou gaan rond OK Computer. Ik denk dat we deze nog wel eens een keertje beter mogen gaan beluisteren, voor nu drie sterren, met potentie voor een vierde.

Als je weet wat je krijgt is het opzich prima. Her en der wel mooi. Toch heb ik meer met Europese / Russische klassieke muziek, dat is toch bekender en daardoor vaak toegankelijker. Dit ken ik vooral door de invloed die het op de Beatles gehad heeft. Wel mooi dus, maar niet iets wat ik veel verder ga proberen te ontdekken.

Wel aardige vroege disco, maar verder niet heel boeiend of bijzonder. Wel een hele vage versie (en daardoor wel grappig) van I Heard it Trough the Grapevine, als je CCR of Marvin Gaye gewend bent.

Typisch CCR album, twee klappers en voor de rest wat mindere opvulling, nog steeds wel prima, maar niet super. Als ze nou in een wat minder rap tempo albums uitgepoept hadden waren ze echt absolute 5 sterren geweest, nu neig ik toch naar 4 door de opvulling. Ik snap ook wel dat ze blij waren dat er eindelijk iets aansloeg en dus zo snel mogelijk zo veel mogelijk wilde verkopen, maar voor de albumkwaliteit is het toch minder. Dan heb ik liever een best of album met alle hits in dit geval.

Echt de meest doorsnee typische 80s synth pop. Totaal niet mijn ding, echt niks aan.

Ondanks dat het muzikaal enigszins eentonig is, raakt het wel een snaar. Ik vind de typische jaren 80 vocals alleen totaal niks. Je merkt wel dat dit redelijk invloedrijk geweest is, aangezien dit in 1980 uitkwam en al zo'n ongelooflijke jaren 80 sound heeft. Maarja, daar ben ik dus niet zo'n fan van. Toch vanwege de muzikaliteit nog wel 3 sterren.

Je kan veek zeggen van Prince, maar het is wel funky. Verder doet het me niet bijzonder veel, ik denk ook omdat Prince als persoon mij gewoon net te gek was. Dat hele extravagante hoeft van mij niet. Ik probeer de muziek met een open mind te beluisteren, maar toch blijft dat extravagante erdoorheen komen. Maarja, verder is het wel oke, dus 3 sterretjes.

Erg fijn album als je in de juiste stemming bent. Het hele album is mooi, met een aantal hoogtepunten erop. Ik geef het 4 sterren.

Eén van de eerste conceptalbums, en wat voor een. Pak een glaasje whiskey, zet de lp op em ga genieten. Het opmerkelijke is dat er eigenlijk geen hoogtepunt op het album staat, het gaat hier echt om het geheel. En dat geheel is gewoon super mooi. Het schetst perfect de melangoliek van midden in de nacht over straat struinen, nadenkend over hoe het anders had kunnen lopen. Bij elke andere artiest zou dit gaan vervelen, maar Sinatra houdt het het hele eind interessant. Echt heerlijk.

Ik hoor vooral iemand die heel erg probeert Michael Jackson te zijn maar er niet echt komt. Daarnaast lijkt deze muziek vooral gemaakt om in de slaapkamer afgespeeld te worden, dus het is niet iets waar ik zomaar met plezier even naar ga luisteren persoonlijk.

Het eerste nummer gaf hoop dat dit een andere ABBA zou zijn, maar helaas... Niet zo vreselijk als hun grote hits, maar alsnog vind ik dit helemaal niks.

Wel aardig opzich, maar niet helemaal mijn ding. Vooral de stem vind ik niet heel prettig om naar te luisteren, zo hoog. Doet me heel erg aan Jefferson Airplane denken, vind ik ook niet super chill. De muziek is daarentegen wel goed, dus we pakken de middenweg met 3 sterren.

Her en der heeft het iets weg van muziek, en dan is het ook best aardig. Het gaat zelfs een beetje richting Muse. Maar voor de rest is het toch veel ongeinspireerde bagger. Ook nog eens beroerd geproduced, waardoor je de drum, bas en gitaar nauwelijks uit elkaar haalt. Maar dat zal ook wel het idee zijn, gewoon lekker veel herrie maken. Nou, mij niet gezien. Het doet me wel aan het denken zetten over dit soort muziek. Als Pink Floyd zoiets gemaakt zou hebben, zou ik er met een hele andere blik naar kijken, maar hier kan ik toch niet doorheen kijken.

Prima album. Ik had hem sochtends aanstaan bij de hond uitlaten, daar is het echt prima geschikt voor. Verder vond ik het niet heel bijzonder. De stem herkende ik ook ergens van, maar ik weet niet van wat. Ik heb er in ieder geval nog nooit van gehoord.

Erg leuk, de combi van rock met blaasinstrumenten werkt echt goed. Hier moet je wel eens vaker in duiken, toch maar wat lp's van halen.

Volgens mij is dit er eentje die steeds beter wordt als je hem vaker luistert. Het is een hele duidelijk eigen stijl die over het hele album doorgetrokken wordt. Het lukt me ook niet echt om vergelijkingen te vinden, redelijk uniek dus. En echt niet slecht. Ik twijfel tussen 3 en 4 sterren, dus we geven het het voordeel van de twijfel met 4.

Wel fijne muziek, maar ik merk dat latijnse muziek voor mij allemaal redelijk hetzelfde klinkt. Ik vind het dus moeilijk om iets heel goed of juist minder te vinden. Dus pakken we de gouden middenweg: 3 sterren.

Ik zou het zelf niet snel opgezet hebben, maar ik vond deze toch wel erg lekker hoor. Ze heeft een hele intrigerende stem en de nummer hebben een super lekkere flow erin zitten. Het is echt niet per se mijn type muziek, maar ik snap wel echt dat dit op de lijst staat. Het blijft van het begin tot het eind interessant. 4 sterren.

Ik heb (of had) niet heel veel met Genesis, niet dat ik weet in ieder geval, ik dacht toch altijd dat het redelijk jaren '80 doorsnee rock was. Maar dit album is echt wel interessant hoor. Dit gaat echt richting folk prog ofzo, een mengeling die ik niet echt eerder gehoord heb, behalve bij Magna Carta dan denk ik. Ik zit er op het moment van schrijven pas drie nummers in, maar weet nu al dat dit er eentje is om later nog eens bij terug te komen. En na het hele album ben ik nog steeds van mening dat dit erg interessant is. Ik twijfel wel altijd met 5 sterren geven, want misschien valt het bij een tweede keer luisteren wel tegen, maar laten we het gewoon doen. Je moet ook niet al te terughoudend zijn als je iets wel gewoon leuk vindt.

Heerlijke muziek (vooral de originele Girl from Ipanema), maar wel vooral voor op de achtergrond van een cocktailparty ofzo. Ik ga hier niet snel zelf heel aandachtig naar luisteren, dus vandaar geen 5 sterren maar 4.

Vroeger vond ik Oasis altijd maar vervelend en ik moet zeggen dat ik nog steeds geen fan ben van Liams stemgeluid (hoe whiny wil je het hebben?), maar verder moet je gewoon bekennen dat dit kneitergoede, ijzersterke muziek is. Op dit album staan zeker vier nummers die op zichzelf grote hits waren/zijn, en de rest is ook gewoon echt goed. Dus laten we voor dit keer maar even door het enige negatieve puntje heenkijken en gewoon 5 sterren geven. En hoe vaker ik Don't Look Back In Anger hoor, hoe beter ik dat nummer vind. Nu weet ik dus dat dat komt doordat Noel die zingt, niet Liam.

Op zich wel aardig, beetje Radiohead vibes. Maar dan wel een stukje minder goed. 3 sterren.

Echt geen klap aan dit. Allemaal langzaam, allemaal hetzelfde, maar ook niet bijzonder mooi of rakend ofzo. Het is niet vreselijk, maar het heeft ook gewoon helemaal niks, dus ik twijfel hard tussen 1 en 2 sterren. Laten we het maar het voordeel van de twijfel geven dan.

Het lukt niet eens echt om hun naam eer aan te doen. Dit is op zn best middelmatige rommel. Net niks dus, in geen enkel opzicht.

2e Portishead in 4 dagen, maar deze is een stuk beter dan die eerdere. Het is een beetje hiphop, triphop in tempo, maar dan op een Radiohead achtige manier. Echt heel bijzonder en daardoor ook wel intrigerend. Het heeft me zeker positief verrast dit. 4 sterren.

Tja. Het is Beach Boys, dus altijd wel aardig. Maar veel verder dan 'wel aardig' komt dit voor mijn gevoel niet. Het komt niet in de buurt van Pet Sounds, maar ook niet echt in de buurt van de eerdere hits. Dat maakt dit album vooral net niet. Maar omdat het nog wel 'wel aardig' is geven we het maar wel 3 sterren.

Echt doorsnee 80s synthpop weer, ik kan er echt helemaal niks mee. Maar onluisterbaar is het ook niet, dus toch 2 sterren.

Ik had goede hoop, want het album van The Fugees was her en der best aardig. Maar helaas, dit is echt dramatisch. In elk nummer lijkt het alsof ze twee of drie verschillende vocal tracks opgenomen heeft, en dat maakt het voor mij onluisterbaar. Dat je ergens een beetje nadruk legt met een tweede track snap ik, maar geen van allen komt nu goed naar boven waardoor het echt een enorme rommel is. Totaal geen focus, 1 grote teringzooi. Deze krijgt een zeldzame 1 ster, ik kan hier echt niet lang naar luisteren.

De titeltrack is een goed nummer, maar verder vind ik het allemaal vrij doorsnee en niet zo interessant. Prima te beluisteren, maar verder doet het me niks. 2 sterren dus.

Soms heb je van die album waarvan alleen de titeltrack goed is en de rest vrij dramatisch. Dit is niet zo'n album. Holy moly wat een knaller. Ik bewaarde hem eigenlijk voor wanneer ik de LP heb, maar ik ben blij dat ik hem nu eens helemaal gehoord heb. Band On The Run is natuurlijk een fantastisch nummer, maar verder ook nog Jet, Let Me Roll It, Mrs. Vandebilt en Nineteen Hundred Eighty Five erbij, echt super goed.

Het is Led Zeppelin, dus sowieso heel goed. Maar toch vind ik deze minder dan de eerste vijf albums. Ik weet niet zo goed waarom eigenlijk.

Ik vind het leuk. Moeilijk voor te stellen ook dat dit uit 1980 komt, het is echt een punkerige versie van System of a Down, dus ik zou het sowieso halverwege jaren 90 schatten. Het is ook maar goed dat het maar 35 minuten is, en zelfs dat is al iets te lang met allemaal chaosnummers van 2 minuten. Maar al met al wel erg leuk.

Het is niet het debuutalbum, geen Strange Days en zelfs geen L.A. Woman, maar alsnog vind ik dit gewoon heel erg goed. Iets in Jim Morrison (maar ook Ray Manzarek en die anderen) raakt altijd een snaar bij me. Laat me dit album nog een paar keer luisteren en ik vind het vast op gelijke voet staan met de eerdergenoemden. Dus gewoon 5 sterren dit.

Leuke eind jaren 80 punk. Deze zou je nog eens een keertje moeten kijken of het écht wat is, maar voor nu geef ik het zeker wel 4 sterren

Ik was erg benieuwd hiernaar, als een van de grote vier. Lijkt ook wel erg op Metallica, de grootste verschillen zijn veel meer tempowisselingen (leuk) en een stuk mindere vocals (minder leuk). Het is zeker wel iets waar ik in kan komen, maar voor nu 4 sterren.

Ik dacht dat dit een stuk hardere muziek zou zijn, maar is een beetje glamrock a la Aerosmith. Niet slecht, maar ook niet echt mijn ding.

Prima album. Nog niet zo goed als ze (of Dave Grohl voornamelijk) laten zouden worden, maar je hoort de potentie her en der al zeker.

Echt genoten hiervan, veel meer dan ik verwacht had. Het heeft veel weg van Rage Against the Machine, dus dat is altijd goed. Ik krijg ook heel erg het gevoel dat dit is hoe het zou klinken als Linkin Park niet zo commercieel zou zijn. Dit album heeft meerdere hoogtepunten (Rollin, Take a look around) en eigenlijk geen dieptepunten. Het voelt een beetje ongemakkelijk om dit 5 sterren te geven want het staat natuurlijk niet op gelijke hoogte met andere 5 sterren albums, maar ik vond het wel een stuk leuker dan 4 sterren, dus dan doen we het gewoon.

Ik ken Eminem vooral van z'n latere hits, en dit album is daar een mooie prelude voor. Muzikaal van start tot eind interessant en goed. Ik heb niet heel aandachtig naar de teksten geluisterd, maar blijkbaar kunnen die tegenwoordig niet meer. Jammer, want ik vind dat je in de kunsten alles moet kunnen. Ik twijfel tussen 4 en 5 sterren, dus zoals vaker gaan we dan toch voor de hogere van de twee.

Wat is het toch met de elektronische muziek hier dat het allemaal zo saai, herhalend en 'braaf' is? Doe toch eens iets interessant, je kan zoveel met computers, waarom moet je dan elk nummer 80bpm hebben met langzaam opkomend steeds meer geplingel? Het is niet dat het onluisterbaar is, maar ik snap ook echt niet wat dit op deze lijst doet. Hiervoor in de plaats kun je zo nog 100 artiesten vinden die precies hetzelfde klinken.

Ik vind hier niet bijzonder veel aan. Het is wel aardig, maar er zijn eigenlijk niet echt hoogtepunten. Wel een paar dieptepunten, maar die zijn ook weer vrij zelden. 3 sterretjes dan maar.

Als je muziek gitaar plus een stem is, dan is het wel fijn als die stem een beetje prettig is om naar de luisteren. Dat is deze niet. Echt zo'n typisch countryaccent, maar dan met een zeikstem. Nee danku.

Muzikaal is het her en der best aardig, maar dit heeft weer zo'n stomme jaren '80 stijl stem. Ik val misschien in herhaling, maar ik vind dat echt niks. Gewoon die stijl van zingen, nee.

Dit lijken wel twee albums in 1, die elkaar ook nog per nummer afwisselen. Een rock album dat opzich best aardig is en veel potentie heeft, en dan een country album dat vrij beroerd is. Vooral ook doordat de zanger van de country nummers echt dramatisch is. Hier had dus veel meer ingezeten, maar het is prima genoeg voor 3 sterren.

Leuk, maar zelfs in een half uur wordt het al snel eentonig. Heel erge uptempo chaotische punk. Maar omdat het zo kort is kan het nog wel. 4 sterren.

Simpelweg legendarisch. Michael Jackson had iets wat niet veel hebben/hadden, die pure muzikale genialiteit, duidelijke visie en het geduld om het door te ontwikkelen tot het perfect was. Dit zal een van de weinige pop albums zijn die we 5 sterren geven.

Wel leuk opzich, maar niet heel bijzonder ofzo. Beetje rockig, her en der punkig, maar niet denderend.

Leuk album, lekker energiek, ik denk wel dat hij snel gaat vervelen na meerdere keren, maar dat zien we wel.

Dit is wel een feestje hoor. Maar ook een leuke afwisseling tussen uptempo funky disco en wat meer soul-like ballads. Dat maakt dit toch wel een erg interessante plaat. 4 sterren.

Her en der echt boeiend, z'n tijd vooruit in een soort duistere prog elektro iets, maar op andere momenten ineens een soort Spaans Middenoosterse muziek. Dat stuk is dan weer helemaal niks. Dat maakt dat dit niet voorbij de 3 sterren komt.

13 in een dozijn is al te veel credit hiervoor, eerder 11 in een dozijn. Saai powerchord rock waar maar zelden iets interessants gebeurt, snap niet wat dit in deze lijst doet.

Af en toe een nummer is wel goed, maar een heel album van zijn gejank is me toch iets te veel merk ik.

Ik weet het eerlijk gezegd niet met deze. Het helpt ook niet dat maar de helft van de nummers op Spotify staan. Het is opzich wel leuke rock, en wordt wellicht wel leuker als je het vaker luistert. Maar voor hetzelfde geld verveelt het heel snel.

Volgens mij had ik nog nooit het album in zijn geheel geluisterd, maar wat is dit goed. De nummers die ik nog niet kende paste er perfect tussen en geven samen precies die sfeer waar ze voor gaan. Je hoort ook dat Jim Morrisson goed in zijn vel zat. Wat zonde dat hij ons vlak daarna alsnog verlaten heeft.

Ik weet niet zeker of het is omdat ik de band al ken, maar ik vond dit wel leuk hoor. Ik kende eigenlijk alleen het laatste nummer (Waterloo Sunset, prachtige afsluiter), maar de rest was ook interessant. Zeker eentje om nog eens te luisteren.

Wel chill, maar niet veel meer dan dat. Fijne stem iig.

Dit is niet echt gejengel waar ik van hou. Moet ook bekennen dat ik hem niet helemaal afgeluisterd heb, misschien nog eens proberen ooit.

Ik heb echt de ballen verstand van jazz, dus eigenlijk ook geen idee wanneer ik iets wel of niet goed vind. Alles dat ik weet is dat dit gewoon een super chille en fijne luisterervaring was. Niet te wild, niet te gek. Komt ook wel door de focus op de sax denk ik, dat is altijd fijn. Een trompet of ander blaasinstrument is vaak al snel te aanwezig, maar een goeie sax is echt fantastisch.

Ik dacht dat ik dit wel leuk zou gaan vinden na de beschrijving gelezen te hebben. Maar dit is gewoon een bende van een album. Ik weet niet wat voor drugs je op moet hebben hiervoor, maar ik zal wel op het verkeerde gezeten hebben.

Het is gewoon een steengoede artiest. Het zal nooit mijn favoriete muziek worden, maar ik kan wel herkennen dat dit een goed album is.

Makkelijk 5 sterren dit. Jammin', Three Little Birds en One Love, en verder niet echt dieptepunten ofzo. De rest is ook gewoon leuk. Klassiekertje dit.

Dit was echt een fijne verrassing. Ik had weer middelmatige Britse jaren 90 rock verwacht, maar dit was echt super goed. Beetje combi tussen Keane en een rustige Oasis ofzo. Ik twijfel tussen 4 en 5 sterren, en dan doen we vaak toch maar het voordeel van de twijfel.

Op zich een prima album, wat verrassend is aangezien dit wel U2 is. Misschien dat ze hierna pas de verkeerde kant op zijn gegaan, of dit was een zeldzaam lichtpuntje.

Wel fijne muziek zo, stukje beter dan ik me kan herinneren van de plaat die ik eerder geluisterd heb. Gewoon wel chille singer songwriter dit met goede variatie, maar ook weer niet bijzonder genoeg voor 4 sterren als je het mij vraagt.

Ik merk dat ik hier intern verdeeld over bem. Het ene moment denk je: he dit is best interessant. En het volgende moment is het gewoon geluid. En het duurt ook best lang. Dus uhm, laten we maar 3 sterren zeggen.

Ik had deze nog nooit echt geluisterd maar weet wel dat het door Pink Floyd liefhebbers super goed gevonden wordt. En dat is helemaal terecht! Ik had wel eens her en der een nummertje geluisterd van ze, maar ben volgens mij nooit aan een heel album toegekomen. En wat zonde, want holy shit kant 1 is echt fantastisch, die gaan we zeker nog een keer luisteren. Kant 2 is wel minder, maar wat mij betreft is dit gewoon alsnog 5 sterren.

Ik was niet op de hoogte van het bestaan van dit solo album. En ik moet zeggen dat het goed klinkt hoor. Het had zo gewoon een Beach Boys album van eind jaren 60 kunnen zijn, behalve dat z'n stem wel duidelijk ouder is geworden. Ik mis voor nu wel een echt hoogtepunt, maar al met al denk ik dat het net voldoende is voor 4 sterren. De remake van Good Vibrations is ook wel een leuke toevoeging.

Ik probeerde hier met redelijk open mind in te gaan. Het begon best prima opzich, al excelleerde het nergens. En toen kwam er een tirade over diploma's en wat niet, toen was ik er wel klaar mee. Ja we snappen het Kanye, jij bent vast veel slimmer dan iedereen en hebt college niet afgemaakt, maar kom op, je hoeft je niet zoveel beter dan iedereen te voelen. Stomme gay fish. 2 sterren.

Prima album dit, eentje om nog eens te luisteren. Beetje gothic a la Evanescence en Within Temptation, maar dan meer focus op de gitaar en melodie als je het mij vraagt. 4 sterren.

Ik ben geen fan. Sowieso niet van de stem (inluiding van de jaren 80 lijkt het), maar de rest van de muziek vind ik ook gewoon niet heel boeiend. Gewoon niet mijn ding. 2 sterren.

Het is gewoon niet mijn ding, niets aan te doen.

Niet slecht, maar ook niet heel boeiend. Gewoon Springsteen.

Je zou nog eens een keer goed naar de lyrics moeten luisteren, dat lukte nu niet echt tijdens werk. Verder klinkt het wel aardig, maar niet heel bijzonder. Gezien dat dit in 1988 uitgebracht is snap ik dat het revolutionair was, het klinkt meer als mid-jaren 90 hiphop. 3 sterren (voor nu).

Ik weet niet wat het is met Kraftwerk, dat dit nou de zeldzame elektronische muziek is die ik wél goed vind. Misschien doordat ik me bewust ben van hun pionierswerk, puur het feit dat dit jaren '70 is, is gewoon mindblowing. Dat iets als Autobahn 7 jaar na Sgt Peppers kwam. Dit album is ook gewoon weer erg goed. Veel bleepjes en bloopjes, maar ook gewoon heldere structuur en duidelijke muziek, en daardoor aanstekelijk.

Niks mis mee, hij heeft een fijne stem, prettige rustige muziek, maar heel boeiend vind ik het nou ook weer niet.

Weinig aan. Ze heeft een prima stem, maar de muziek grijpt me niet aan.

Wel leuke rock, lekker heavy op de bas, en ook wel speels.

Super chill dit. Ik blijf instrumentale dingen altijd wat voor de achtergrond vinden, maar deze is wel fijn hoor.

Niet mijn muziek, maar ik snap dat mensen het goed vinden. Ook wel goed om erachter te komen dat Madonna haar eigen nummers (co-)schrijft. 3 sterren dan maar.

Echt een heerlijk album dit. Toegegeven, met Blues Rock en Southern Rock heb je mij al snel over, maar dit is wel next level. Ik kende eigenlijk alleen Free Bird, wat natuurlijk een legendarisch nummer is, maar de rest is ook echt heerlijk. Blijkbaar staan er nog drie hits op ook, kende ik denk ik nog niet, maar ga ik zeker vaker luisteren.

Het zal vast invloedrijk zijn, maar om gewoon voor je lol te gaan luisteren? Nee bedankt. Door de enorme distortion is er weinig muziek te herkennen.

Ik ben geen fan van covers waar de zangpartij door een instrument vervangen is.

Wel aardig, maar niet heel bijzonder. Tweemaal instrumentaal op rij is ook opmerkelijk.

Het is niet slecht ofzo maar het doet me ook bijzonder weinig. Ik vind het gewoon niet echt interessant.

Wtf is We Will Fall? Tien minuten door een woestijn lopen zonder water ofzo? Verder best een aardig album her en der, en vooral een interessant stukje muziekgeschiedenis, als overgang van de Rock n Roll naar Punk. Maar zoiets als We Will Fall is onvergeeflijk voor mij, echt een Revolution 9 gevalletje waardoor een hele kant onluisterbaar wordt.

Ja het is een goed album met goede nummers, maar van mij hoeft het niet de legendarische status te hebben die het heeft gekregen.

Her en der wel interessant, maar het meeste vind ik niet echt boeiend.

Wel leuk, maar niet veel meer dan dat. Een beetje alsof je The Beatles een aantal decennia later laat doorbreken, alleen dan dus jaren te laat terwijl de hele muziekwereld al een heel stuk verder is.

Bowie z'n laatste meesterwerk. Alsof hij z'n dood gepland heeft of in ieder geval zag aankomen. Je hoort het overal terug, niet alleen in de eerste zin van Lazarus. Muzikaal is het ook gewoon heel goed.

Begint sterk maar zakt daarna wel steeds meer in. Beetje rare combi van Spaanse en Franse muziek. Het Spaanse deel vind ik leuk, het Franse wat minder.

Wel aardige riffs, maar de zangpartijen zijn vrij ongeinspireerd, typisch begin jaren 0. Ook niet echt solo's ofzo. Dus verder vrij saai.

Echt wel een goed album, bizar ook dat dit 1986 is. Toch twijfel ik of ik het zelf voor mn plezier zou opzetten, daarom geen 5 sterren.

Blijkbaar is dit de zanger van The Smiths, en dat hoor je. Ik kan er gewoon echt niet aan wennen, dan jaren '80 kopstem gejengel. Ik twijfel zeer tussen 1 en 2 sterren, en weet je wat, we doen gewoon 1.

Dit is gewoon steengoede muziek. Alleen ik vind haar stem niet altijd even fijn, dus vandaar maar 4 sterren en geen 5. Verder gewoon heel mooi.

Echt geen idee wat ik hiermee moet. Beetje poppige elektro, maar dan zonder zang. Niet echt dansbaar, dus dan blijft er weinig over. Het is ook niet super slecht of onluisterbaar ofzo, dus dan maar 2 sterren.

Blues op z'n best, dikke 5 sterren.

Iets minder goed dan hun andere albums, maar nog steeds echt super goed. Gewoon 5 sterren.

Ja wat moeten we hier nog van zeggen. Ik ga hem uiteraard opnieuw luisteren, ook al ken ik hem erg goed. Kant 1 is misschien wel de beste kant van een album die er bestaat, als je het mij vraagt. Het enige minpuntje is dan wellicht dat die kant zó goed is, dat je de tweede kant eigenlijk niet meer op hoeft te zetten. Als ze de hits iets meer verspreid hadden, had de tweede kant niet zo in de schaduw gestaan. Maar dat is echt mierenneuken.

Wel aardig, maar niet hoe ik hiphop op z'n best vind. Ik hoor volgens mij wel veel dingen waar andere artiesten later mee aan de slag zijn gegaan, dus invloed zal het zeker gehad hebben.

Viel me wat tegen, ik had meer funk verwacht. Dit was heel erg Bing Crosby, opzich wel mooi maar op veel plekken toch ook wel redelijk saai. Dit is zo'n album dat wellicht beter een enkel album had kunnen zijn ipv dubbel. Maar misschien dat het in die tijd super was, maar ik ben bang dat het de tijd niet echt overleefd heeft.

Super doorsnee jaren '80, niks aan als je het mij vraagt.

Stuk saaier en vooral zeurderiger dan ik verwacht had.

Dit is een album. Van een band.

Weer fijne doorsnee jaren '80. Ik ga dit niet voor mijn plezier opzetten.

Op zich wel chill, maar ik denk dat ik het vaker moet luisteren om erachter te komen of het meer dan dat is, of het echt goede muziek is om naar terug te keren. Het is een beetje singer songwriter, maar dan met meer instrumenten in de mix. En ik weet niet of dat nou helemaal goed werkt, en blijkbaar wist hij dat zelf ook niet. Voor nu 3 sterren.

Die stem was een stuk hoger dan ik verwacht had. Verder qua muziek wel de Leonard Cohen zoals ik die ken, en dat is gewoon heel goed. Heel fijn album dit, alleen ik voel dat het net niet genoeg is voor 5 sterren. Misschien als je hem nog 6x zou luisteren wel.

Wel leuk, maar niet de Ska die ik van Madness gewend ben en leuk vind. Our House is natuurlijk prachtig, maar de rest vond ik minder leuk dan verwacht, ook omdat het dus gewoon heel anders was dan verwacht. Ik twijfel tussen 3 en 4, dus dan gaan we maar weer aan de hogere kant zitten.

Waarom klinkt elke jaren '80 stem toch hetzelfde? Of is het New Wave? Of hoe je het ook wilt noemen? Ik vind het niks iig.

Deze band kan bij mij weinig fout doen. Dit is ook nog echt de pure Dire Straits, echt heel goed album van start tot eind.

Ik snap dat dit hoogstens goede muziek kan zijn om je op te concentreren, maar dat kun je ook met rechtenvrije loungemuziek, of zelfs AI-generated shit. Wat dit dan op een lijst als deze doet is mij een raadsel. Het heeft niks, echt niks. Normaal geef ik alleen 1 sterren aan onluisterbare dingen en dat is dit niet, maar bij gebrek aan andere selling points krijgt dit gewoon een 1.

Heel chill album. Ik kende het eigenlijk nog niet, maar dit was wel echt fijn voor op de late avond. Dat is ook wel de setting om dit te luisteren, niet overdag in de auto ofzo. Nee, gewoon donker buiten, gordijnen dicht, boekje en een drankje erbij en gaan.

Deze is wel fijn hoor. Ik ken The Rolling Stones niet zo als albumband, ik ken de hits wel natuurlijk maar luister eigenlijk nooit de albums. Maar deze is wel leuk, Gimme Shelter is natuurlijk super, en verder is het leuke Southern / Country Rock a la Canned Heat, én lekkere blues. Met You Can't Always Get What You Want erbij is het genoeg voor 5 sterren.

Echt heerlijk. Typisch zo'n voorbeeld waar het geheel beter is dan de nummer op zichzelf. Én waar live echt wat toevoegt. De bijzondere setting helpt natuurlijk erg. En Folsom Prison Blues is een fantastisch nummer. Ik zeg 5 sterren.

Niet heel aandachtig geluisterd moet ik zeggen. Was wel leuk zoals alles van Paul Simon, maar geen Graceland, en ook niet in de buurt van Simon & Garfunkel.

Ze heeft iig een markante en eigen stijl, vooral met de zang. Heel staccato ofzo. En ik weet niet echt wat ik ervan moet vinden eerlijk gezegd. Aangekomen in het 10 minuten durende Black Lake weet ik het: dit is niet voor mij. Maar +1 voor de effort en de uniekheid. 2 sterren.

Heerlijk album. Met Wild World en Father and Son twee absolute knallers, en de rest mag er ook gewoon wezen. 5 sterren.

Heb m maar half meegekregen tijdens het eten, maar het klonk wel heel lekker deze. Nog maar eens goed beluisteren, want ik ken maar een paar nummers eigenlijk echt, maar voor nu gewoon 5 sterren.

Hele rare combi van super poppy en prima soul. Echt om en om ook, in ieder geval aan het begin. De soul is goed, de pop: not so much. Dus we pakken de middenweg met 3 sterren.

Erg goed album natuurlijk, maar voor mij net niet genoeg voor 5 sterren. Maar met 4 mag je er natuurlijk ook best wezen.

We zitten weer (of nog) in de jaren '80 hoor. Buiten het feit dat deze niet op Spotify staat, hoeft dat van mij ook niet. Waarom ik deze moet luisteren voor ik doodga, is me ook een totaal raadsel. Het is wederom niet onluisterbaar, maar ook absoluut geen goede muziek. En ik denk dat ik voor platen als dit iets strenger ga zijn in het vervolg. Als het niks te zoeken heeft op deze lijst, krijgt het gewoon een 1.

Heel goed album, maar voor mij hoeft dit nog geen 5 sterren te zijn. Ik weet niet wat het is. Als je puur de invloed en relevantie voor muziek later zou meenemen is het vast een no brainer, maar als album op zichzelf mist het gewoon nog wat, wat niet gek is natuurlijk. Dus 4 sterren voor de legende, voor de moeite en mooie dingen die volgden.

Niet zo bijzonder, maar ook niet slecht. Lekker gemiddeld, 3 sterren.

De dag die je wist dat zou komen. Au, mijn oren.

Lekker album, maar buiten de hits staat er niet super veel bijzonders op. Toch 4 sterren.

Heel chill album dit. Ik zag 'indie rock band' en dacht alweer dat het middelmatige shit zou zijn, zoals zo vaak in deze lijst. Maar dit was wel een fijne verrassing. Beetje folk meets mariachi meets jazz zelfs aan het eind.

Wel aardig

Ja, dit is een album. Totaal onopvallend als je het mij vraagt. Niet slecht op zich, dat niet. Maar ook niet dat ik denk: dat moet ik nou nog eens gaan luisteren.

Erg leuke plaat, onverwachte combi van stijlen. Zeker nog eens het luisteren waard, voor nu geven we het 4 sterren.

Echt geen idee wat ik hiermee moet of waarom ik dit gehoord moet hebben. Meneer Wyatt is duidelijk in de late jaren 60 blijven hangen.

Opzich wel chill, maar het is gewoon niet echt mijn ding. Ik zou dit niet zelf voor m'n plezier gaan luisteren, hoogstens als achtergrondgeluid op werk, maar dan kan ik ook wel betere dingen verzinnen.

Tja. Het is echt niet slecht hoor. En er staan leuke hits op. Maar verder vind ik het ook niet bijzonder, en ook niet super fijn om naar te luisteren. Dus laten we het in het midden houden.

Het begon al goed met de naam, de muziek klinkt her en der ook echt wel lekker, de zang is alleen wel een stuk minder, en het blijft wat mij betreft ook maar een kwartiertje leuk ofzo. Dat is toch wel kort. Toch drie sterren.

Ik twijfel zwaar tussen 3 en 4 sterren. Hij is natuurlijk super invloedrijk geweest, en misschien dat het met nog een paar keer luisteren op me groeit, maar na 1x heb ik nou niet direct zoiets van: dit moet ik vaker horen. En toch is het wel gewoon goed. Dus. Doe maar 3.

Heel fijn album, maar het heeft net niet goed genoeg de tand des tijds doorstaan voor 5 sterren. Maar 4 is ook meer dan prima.

Het is dat Angels erop staat, die tilt dit album nog wel wat op. Verder is het vrij saaie doorsnee pop. Ook niet vreselijk ofzo, maar ook niet bijzonder. Angels en Let Me Entertain You maken het enigszins acceptabel, dus laten we een 3 doen.

Ik heb het tot track 7 geschopt, dat vind ik al aardig ver. Wat een drama.

Ik snap het niet helemaal, ik zie andere reviews praten over drie uur, maar blijkbaar is dit veranderd naar een Best Of van het album van 3 uur? Dat is gewoon raar. Verder natuurlijk super fantastisch mooi dit. Ik zou het direct 5 sterren geven, als het geen compilatie was. Zo kan ik het ook, alleen het goede plukken en de mindere dingen weglaten. Aftrek: 1 ster.

Sja. Dit is er vast weer zo een die je aandachtiger moet luisteren, of vaker. Maar voor nu vind ik er niet bijzonder veel aan. Maar het is ook niet slecht. Toch blijf ik bij de eerste ingeving: 2 sterren.

Ben ik weer in de jaren 80 beland? Arcade Fire is er iig blijven hangen. En voor mij is dat geen goed teken. Geen wonder dat ik er nooit in kon komen, ik snap na dit album wel waarom.

Nee. Nee, nee nee. Zoveelste keer dat ik het neerzet: jaren 80, doe maar niet.

Heerlijk album. Dat heb je toch met de echte Blues legendes: zelfs na decennia actief zijn weten ze nog steeds lekkere muziek te maken. Enig puntje is dat er niks echt bovenuit steekt. Dus voor mij een hele goede 4 sterren.

Ik vind dit gewoon een ijzersterk album van iemand die al afgeschreven was. Je hoort dat hij alles geeft. En hij bewaart het beste voor het eind, met In The Ghetto en Suspicious Minds twee absolute klassiekers.

Het begint leuk, maar zakt daarna heel snel in. Na de eerste drie nummers heb je dit album wat mij betreft wel gehoord. En ik weet nu waar het SD Worx deuntje vandaan komt!

Niet heel interessant

Best een leuk album, denk dat het ook nog wel beter wordt als je hem vaker luistert. Ik snap ook best waarom ik hem zo vaak in de vinyl sub voorbij zie komen. Voor nu 4 sterren.

Opzich wel leuk en energiek enzo, maar niet veel meer dan dat. Wel voldoende, dus 3 sterren.

Heel fijn album, van genoten. Jack White is echt een goede songwriter, zoveel variatie maar alles werkt. Ik moet echt meer van hun discografie gaan ontdekken.

Sja. Prima country opzich. Maar ik ben er echt na een paar nummers al wel klaar mee. Ik ga dit nou niet echt snel vaker opzetten. Laat staan dat het totaal niet goed door de tijd gekomen is, met een nummer als 'Don't Come Home A Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)'. As boomer as it gets.

Jaaa gewoon 5 sterren toch. Met zoveel hits kan dat niet missen. Hoewel ik het geheel toch iets minder vind dan Thriller, vooral omdat de mindere nummers toch ook echt wel minder zijn, maar hier staat gewoon genoeg op wat wel echt goed is nog.

Een beetje country vind ik best fijn op z'n tijd, maar dit gaat me wel heel ver. Ik hoopte op iets als The Eagles, of Crosby Stills Nash and Young, maar ik kreeg iets dat een stuk minder met rock te maken lijkt te hebben. Niet voor mij dit.

Heel fijn album, maar niet goed genoeg voor 5 sterren. Daarvoor is het wat te eentonig. Blueberry Hill is meteen het hoogtepunt, daarna kun je het prima aan laten staan, maar als je het na 5 nummers afzet mis je eigenlijk niks meer.

Ik vind dit wel echt een heel stuk minder dan het andere album van ze. Misschien omdat ik hier nog niks van ken, maar mede daardoor zal het wel allemaal hetzelfde klinken. Verder erg rommelig. Gewoon niet heel best als je het mij vraagt.

Wel aardig

Prima achtergrondmuziek.

Fantastisch live album, ook de interactie met het publiek is heerlijk om te horen zo. Dit is echt Johnny Cash op z'n best.

Mwah

Ik word er al na een paar nummers knettergek van, laat maar zitten.

Z'n eerdere album dat langs kwam heb ik nog geluisterd voor de vorm, maar deze sla ik over. Ik weiger deze meneer geld te geven dmv streams, ook al is het maar een fractie van een cent, dat is al meer dan deze malloot waard is.

Ik heb het niet echt een kans gegeven, maar nee sorry niet voor mij dit.

Klinkt prima

Niet bepaald Radioheads beste album als je het mij vraagt.

Soms best mooi, maar soms word je ook echt wel moe van zijn stem. Dus houden we hem lekker gemiddeld.

Nooit helemaal geluisterd, maar luistert heel prima toch.

Simpelweg legendarisch. Fantastisch album, met een grote variatie aan super goede nummers. Slechts een minder punt (Hoodoo), maar verder niks op aan te merken.

Geen zin in nog een album van deze stem.

Prima, maar niet super

Sja. Het is muziek. Goed voor de achtergrond I guess.

Ik ging uit van weer een middelmatige indie rock band, maar deze greep me eigenlijk wel snel. Iets in het stemgeluid vind ik wel intrigerend, waar ik juist bij anderen lees dat ze het saai vinden. Verder is dit muzikaal ook interessant moet ik zeggen. Lijkt me er eentje om later nog eens bij terug te komen.

Heel lekker

Wel oke opzich, niet heel bijzonder verder.

Geen idee wat dit nou weer was. De helft was ook te zacht om te verstaan, maar ik had nou ook niet echt de behoefte om het harder te zetten.

Gewoon heerlijk live album zo.

Ik heb het geprobeerd maar sorry, niet voor mij dit.

Ik vond dit minder dan ik verwacht had, vooral zijn zang vind ik wat vervelend. Opzich verder wel funky enzo, maar meer dan dan ook niet. 2 sterren.

Wat vreemd, maar ook wel intrigerend opzich. Nog eens luisteren, voor nu 3 sterren.

Heerlijk album, had m nog niet in z'n geheel geluisterd (bewaarde ik stiekem voor wanneer we de lp hebben), maar behalve de hits is de rest ook gewoon kneitergoed. 5 sterren.

Nope.

Fijn albumpje hoor, ik weet eigenlijk niet waarom ik Santana zo weinig geluisterd heb.

Prima album, maar absoluut geen Ziggy Stardust.

Echt prima album hoor, wel eens een verfrissend ander geluid van Willie Nelson. 4 sterren.

Wel interessante sound, maar al met al niet helemaal mijn ding denk ik. Toch 3 sterren voor de effort.

Best prima hiphop. Maar verder niet heel bijzonder.

Ik snap niet helemaal waarom deze zo legendarisch is. Op zich prima naar te luisteren, maar zo bijzonder vind ik het niet. Het zal de tijd wel zijn geweest.

Prima achtergrondmuziek

Voor de vorm geluisterd, maar makkelijke 5 sterren dit, al is het maar voor Angel of Death en Raining Blood. Als ik dan toch een puntje van kritiek zou moeten geven: de gitaarsolo's. Die klinken vaak alsof de gitarist ze zelf ook niet zag aankomen en dacht: hooooo ik moet nu snel ineens wat doen.

Erg goed album, eigenlijk interessant van start tot eind. En dat terwijl ik dacht dat ik dit Bowie minder goed vond. Ik denk voor nu 4 sterren, maar bij vaker luisteren kan het zomaar 5 worden. Of gewoon meteen 5. Ach waarom ook niet.

Prima album op het eerste gehoor. Lijkt me goed deze nog eens te proberen, kijken of het klopt.

Nee sorry, niet voor mij. En als ik lees dat het afgeleid is van de Miseducation of Lauren Hyll, dan snap ik wel waarom.

Weinig aan eigenlijk. Niet slecht ofzo, maar het voegt ook weinig toe aan deze lijst.

Wel aardig opzich.

Het is een beetje wisselend vind ik. De 'suck my dicks' enzo hoeven van mij niet zo, evenals de vrouwonvriendelijke dingen. Hij moet iets te vaak benadrukken dat het allemaal niks uitmaakt. We weten het na de eerste skit ook wel hoor, hoeft niet in de helft van de nummers ook nog benoemd te worden. Je zou haast denken dat hij het voor zichzelf goed moet praten, en dat het hem stiekem heel veel doet wat mensen vinden. Verder heb je wel weer kneitergoede nummers met Stan, The Real Slim Shady, Marshall Mathers, The Way I Am. Dus ja, 3 of 4 sterren?

De helft van de Eagles-haters praten alleen een quote na volgens mij. Dit is oprecht wat mij betreft een van de beste albums ooit.

Als ik het alleen de titelsong moest beoordelen was het een makkelijke 5 sterren. Maar in dit geval: helaas zit er ook nog een heel album omheen. En die vond ik verder echt niet boeiend. Zo wisselend is het bij Bowie. Deze krijgt er 3 van mij.

Prima te beluisteren, maar verder ook niet heel bijzonder als je het mij vraagt. 3 sterren is zat.