Zoveel meer dan Anarchy in the UK. Altijd weer verrassend hoe deze losbandige schoffies - waarschijnlijk in een uurtje tijd - een respectabele verzameling aan slimme punk-songs met ingenieuze melodieën hebben geschreven. Tuurlijk zijn er ook weer de nodige 'fillers', maar dat is bijna een gegeven bij dit genre. Naast een muzikaal startschot voor een movement in Engeland en overzees, staat 'Never Mind The Bollocks' op zichzelf ook gewoon voor een solide album. En Fuck de PVV!!!!! 7.5/10 Highlights: God Save The Queen Pretty Vacant

Dit album is niet alleen qua tijdstip, maar ook qua stijl de missing link tussen de old school en de new school. Misschien wel het beste voorbeeld van een album dat de experimentele ideeën uit de underground Hip Hop-wereld van de 90s als een raket de mainstream inschoot. Niet mijn favoriete album van ze, wel het beste qua collaborations, unieke blend van genres, en dansvloer-potentie. De Funkadelic/Parliament invloed is overal. Eerste helft van het album is fenomenaal, na B.O.B. verliest 'ie aantrekkingskracht. 8/10 Highlights: B.O.B. (Bombs Over Baghdad) So Fresh, So Clean Snappin' & Trappin' (Kende ik nog niet, gruwelijke beat en guest appearance van Killer Mike, klinkt als een proto-Run The Jewels track)

Stijlicoon, outlaw, en een levend fossiel. Country blijft voor mij altijd een hit or miss, met een fine line tussen badass (Cash & Townes) en corny. Ik gooi Willie nog steeds in de tweede groep, ook al had het album ook wel z'n vermakelijke momentjes. De trage ballades bevestigen bij tijd en wijlen vooral het imago van klassieke country muziek, dat het een stoffig en oubollig bestaan is daar op de prairie. 5.5/10 (Voldoende door z'n swagger) Highlight: Bandera

Waande me direct op de zondagmiddag in de Keunefeest-tent met de party-rock opener Highway To Hell, wat niet eens verkeerd beviel. Daarna direct een vurige riff met Girls Got Rhythm, waarna ik bijna zoals Tom Arfman bij Chelsea Dagger op tafel stond te hossen. Ik dacht dat dit de eerste grote verrassing ging worden, mocht het niet zo zijn dat al hun trucjes bij de eerste twee tracks al tentoongesteld werden. De rest van het album was een aaneenrijging van schunnige sex-obsessies en ordinaire objectivation, nummers die het vast goed doen op een rally van Trump. Een 6 voor de energie. 6/10 Highlight: Girls Got Rhythm

Niet een genre waar ik diep in zit, maar ben best gecharmeerd van vocal jazz, en in rokerige barretjes doet die muziek het altijd nog iets beter. Ken niet heel veel dergelijke artiesten, maar de Billie Holidays en Sarah Vaughans van deze wereld staan altijd hoog op mijn lijstje van beste vrouwelijke vocalisten. Echter hoorde ik op dit album maar zelden waar haar monumentale stem toe in staat is, en blijft ze behoorlijk binnen de lijntjes. Ik prefereer jazz waarin de instrumenten wat meer ruimte krijgen, en waar wat meer verrassing in zit, maar desalniettemin was dit een aangename sessie. Ik denk wel dat hij wat meer voor me had gedaan in 50s Chicago. 6/10 Highlight: Sarah Vaughan - Just One Of Those Things

The Boyz on top of their game! Dit album kwam op een goed moment, denk ik. Met deze productie kun je niet missen, en dit is wel één van hun betere (in ieder geval bekendere) creaties. Mooie chemie tussen de zussen, die de dansende gitaar riffs en basslines op de juiste manier complementeren zonder dat het over de top disco wordt, zoals ik dat vaak bij een Boney M. wel ervaar. De up-tempo groovy songs als 'He's the Greatest Dancer' en 'We Are Family' worden effectief afgewisseld met wat meer smooth R&B songs zoals 'Easier to Love' en 'Thinking of You'. Het is echter wel een genre waarbij het plafond niet torenhoog ligt, aangezien een geslaagde discosong niet echt vraagt om instrumentele virtuositeit, experimentele vernuftigheden, of een intrigerende verhaallijn. Toch haalt de Hitmaker hier wel gewoon weer nagenoeg het maximale uit. 7/10 Highlights: Lost in Music Thinking of You

We hebben officieel afgetrapt in de 'dad rock' section, het moest er een keer van komen. Ondanks de negatieve connotatie die ik zelf vaak aan die term vindt kleven, is dit wel één van de artiesten die er vaak mee wegkomt. Bruce leeft voor de grote stadions, en dat is te merken op dit album. Alles voelt groots, en beukt tegen de wanden van het benauwende MP3-bestand. Broes is een artiest waar je al snel tegen aanloopt als je leeft in een klimaat met Holtense vaders en Sven Brummelaar, maar zijn stijltje paste nooit echt in mijn 'E Street'. Op dit album stelt hij de puurste vorm van heartland rock tentoon, maar wordt het mij bij tijd en wijle wat té theatraal. Een kakofonie aan saxofoons, bouncy piano loopjes en glockenspiels, werkt enigszins op de zenuwen. Ik vergeet waarschijnlijk nog wel een stuk of 10 instrumenten, het is een hoop. Het resultaat is dat een aantal ballades prima op een Meat Loaf album hadden kunnen staan. Om op een positieve noot te eindigen, nummers als 'Tenth Avenue Freeze-Out' en 'Backstreets' trekken het niveau voor mij behoorlijk omhoog. Daar hoor je iets meer de roots muzikant die Bruce Springsteen ook kan zijn, waarbij hij vooral zijn stem het werk laat doen in plaats van de E Street Band. En 'Born to Run' is gewoon een stone cold classic. 6,5/10 Highlight: Born to Run

Na Bruce zakken we nog wat dieper in het drijfzand van de Americana, of moet ik zeggen 'Texicana'. Het wordt niet veel Texaanser dan dit denk ik. Ik wil niet direct zeggen dat het mij meer charmeert dan de Amerikaanse cult van Springsteen, maar ik moet toegeven dat er meer positieve elementen inzaten dan ik vooraf dacht. Ik ging er nogal cynisch in. De opener 'Waitin' for the Bus' zet direct de mood voor een bluesy rock album met een deep southern twist. 'Master of Sparks' krijgt zelfs een goed verhaal uit de bebaarde mannen (-Frank Beard), en de spooky riff maakt het mijn favoriet van 'Tres Hombres'. Openingriff (vanaf 0:17) doet me trouwens heel erg denken aan een ander bekend hard rock nummer, help me even. 'La Grange' is ook wel een stand-out track, maar dat het een blauwdruk is voor ongeveer elke blues rock band uit de Achterhoek ben ik ze iets minder dankbaar voor. 'Beer Drinkers & Hell Raisers' is southern rock in zijn meest monsterlijke vorm, vreselijk. Hop, en nu op de American Chopper, op naar het volgende album. 6,5/10 Highlights: Master of Sparks Have You Heard? (wil ik wel meebrullen in een Texaanse pub)

Als je dacht dat je de moerassige underbelly van Amerika al wel gehoord had intussen, dan is Lehnerd Skinnerd daar om je nog wat dieper de bayou in te sleuren. And what a hell of a ride it was, y'all. Waar ik met ZZ Top nog overwegend pessimistisch het album in dook, overheerste hier het gevoel van nostalgie toen ik naar de tracklist keek. Ik realiseerde me niet dat hier zoveel southern rock meesterwerkjes op stonden. 'Tuesday's Gone' en 'Free Bird' brengen theatrale, soulful rock met een hoop string instrumenten, maar met meer souplesse dan de arenarock van Broes. 'I Ain't The One' en 'Gimme Three Steps' zitten vol met redneck humor, die je waarschijnlijk pas echt begrijpt als je een confederate vlag aan de portiek van je trailer hebt hangen. Toch zorgen ze even voor een luchtige vibe tussen de wat dramatischere songs door. 'Simple Man' is voor mij het hoogtepunt, ijzersterke song. Maar voor ik te hard van stapel loop.. waar de eerste helft van het album de perfecte balans tussen soul en swampy boogie rock evenaart, is de tweede helft een stuk minder. Al met al denk ik wel dat dit album één van de beste is die deze stijl te bieden heeft. 7,5/10 Highlights: Tuesday's Gone Simple Man

Arcade Fire worden toch vaak gebombardeerd tot de ''Gods of Indie Rock''. Dit vind ik altijd een beetje overtrokken, maar hun centrale plek in de indie boom van deze eeuw is onmiskenbaar. Ze beheersen vele elementen van genres die in deze stroom samenkomen, van retro synths die niet weg te denken zijn in het werk van indie pop bands, tot orkestrale composities die je dan weer vaak ziet in hedendaagse art/barok rock acts. Dit album is mij het bekendst van hun catalogus, en is misschien wel het beste voorbeeld van waarom ze zo'n sleutelpositie aannemen binnen de indiemuziek van de 21e eeuw. Ze blijven de prioriteit geven aan de wat bombastischere art rock zoals in 'Ready to Start' en 'Suburban War', maar geven ook ruimte aan wat rustigere indie rock zoals in de titelsong en 'Modern Man'. Ik heb het altijd het album gevonden die het meest inconsistent is, met een aantal van mijn favoriete AF songs, en een hele reeks oninteressante, inspiratieloze meuk. Toch apart voor een band die normaal grossiert in creativiteit. Na de eerste drie klassiekers, trappen we voor een song of 8 flink op de rem. Had hier liever wat vaker de vrouwelijke vocalen van Chassagne gehoord, die ik vaak beter vindt passen bij de band. Middenin deze reeks aan generieke muziek, die op elk indie album van die tijd te vinden is, doorbreekt 'Suburban War' wel de trend. Epische song, en één van de betere van het album. Leuk trouwens dat ze ook nog even de post-punk revival box weten af te tikken met 'Month of May', maar ook die valt niet geweldig. Maar dan komt toch nog een eindsprint, met de cinematische 'Deep Blue' die de juiste snaar raakt, en new wave song 'Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)'. Die laatste is voor mij de absolute highlight van het album, en vormt een brug naar hun volgende album, de dance-rock masterpiece 'Reflektor'. Oké het lijkt op Heart of Glass van Blondie, maar de moderne productie, gelaagdheid aan synths, en prachtige vocalen die zich trapsgewijs opbouwen creëren een track die laat zien dat synth-pop absoluut niet is overleden in de jaren 80. Het is retro in al zijn perfectie; niet blijven hangen in oude gewoontes, maar voortbouwen op nostalgische elementen. Dit was het nummer die de deur open zette voor James Murphy om zich te bemoeien met de band, en daar ben ik ze dankbaar voor. All in all, 50/50 aan klasse materiaal en mindere momenten. Het voelde nogal lang aan, net als deze review. Ondanks dat het album is opgebouwd rond het thema van alienation of suburban life en andere topics die het hart van de gemiddelde stadsgeograaf sneller laat kloppen, is het een verhaal met iets te veel saaie hoofdstukken. Een aantal grandioze momenten, maar als album doet hij het iets minder. 7/10 Highlights: Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) The Suburbs Suburban War

Laten we voorop stellen dat het prettig is om deze week even een sprongetje naar het heden te maken, maar dat betekent niet dat we nu ineens allemaal achten gaan uitdelen natuurlijk. Deze plaat schiet ook wel een beetje te kort om daar voor in aanmerking te komen. Door de albumhoes en de titel had ik een wat landelijkere Lana verwacht dan de dromerige city pop die ze normaal tentoonstelt. Echter bleef het bij enkele folksy elementen, en schuifelde de meeste nummers tegen bedroom pop aan. Ik vind dat ze een mooie stem heeft, maar dit was de eerste keer dat ik er voor een heel album aan bloot gesteld werd. Het verveelde me vrij snel, en ik had gehoopt op iets meer instrumentele verrassingen om het eentonige stemgeluid aan te vullen. Hoe vreemd dit ook is om als volwassen man te zeggen, ik begrijp wel waarom ze het zo goed doet bij tieners (lees: tienermeiden). De melodieën zijn melancholisch, en de 'coming of age' topics triggeren de juiste emoties. Ik vrees dat dit album net te laat komt voor mij om te levelen met die emoties, en blijf ik vooral achter met de vraag wie in godsnaam Lana Del Rey is op de albumcover? Ik zie er een stuk of 4. 6/10 Highlight: Wild At Heart

Het moest - naast een grote eer - erg beangstigend zijn geweest in de 60s als Otis Redding je nummer ging coveren. Hij kaapte je hit, verzamelde een waanzinnige groep muzikanten uit de Memphis-scene om het nummer te herschrijven met pakkende pianoloopjes, machtige hoornsecties en bluesy gitaarspel. En dan nog even die gouden strot eroverheen. Het resultaat is vaak dat het nummer eigenlijk nog een stukje beter is dan het origineel dat al iconisch was. 'Change Gonna Come', 'Down in the Valley' en vooral 'You Don't Miss Your Water' waren na dit album in principe Otis' songs geworden, covers done right. Maar het zijn eigenlijk de nummers geschreven door Otis zelf die de piekmomenten van dit album vormen. 'Respect' is een gevalletje waarin Aretha natuurlijk deed wat Otis met dit album teweegbracht, waanzinnige nummers nog net dat duwtje geven waar we niet van wisten dat 'ie nodig was. 'Ole Man Trouble' is een ijzersterke opener die eindigt met een trademark crescendo met blazers en uitzinnige vocalen waar je bijna een beetje paranoïde van wordt. Deze aanzwelling van geluid horen we terug in veel van z'n nummers, en ik kan er geen genoeg van krijgen. 'I've Been Loving You Too Long' is één van de beste soul nummers ooit in mijn ogen, en alle elementen die Otis zo typeerde naderen perfectie in deze song. Shout-out ook naar het grandioze pianospel van Isaac Hayes. 'Otis Redding Sings Soul', het klinkt zo simpel, maar doe het maar eens zoals op dit album. Enige minpunt is dat het eigenlijk meer een verzameling aan nummers is dan een echt album waarin we wat meer persoonlijke indrukken krijgen van deze legende. 8,5 Highlights: I've Been Loving You Too Long Ole Man Trouble You Don't Miss Your Water

Waar ik al meermaals het argument aanhaalde dat sommige muziek het beter doet als het losgekoppeld wordt van het concept 'album', hebben de nummers op deze plaat wel echt de intrigerende verhaallijn van 'Fear Of A Black Planet' nodig om boven water te blijven. Sterker nog, elk nummer is een bouwsteen in de gelaagde 'rapportage' van decennia aan zwarte onderdrukking in de States. De complexe mix aan nieuwsfragmenten, anekdotes over historische sleutelmomenten, gevoed met tientallen jaren aan samples uit black genres, laat dit album meer voelen als een documentaire dan een muziekstuk. Dit deden ze met profetische precisie, aangezien heel wat thema's meer dan 30 jaar na dato helaas nog steeds actueel zijn. Sommige standpunten zijn nogal achterhaald, waardoor je dit album soms vanuit het perspectief van die tijdsgeest dient te beluisteren. Naast de monumentale politieke relevantie van dit werk, is de productie van 'The Bomb Squad' ook revolutionair in de Hip Hop scene. Ik denk dat nog niet de helft van alle samples ontdekt zijn vandaag de dag. Het album wordt gedreven door vette drums, die een hoop drive en energie in het verhaal brengen, wat past bij het activistische thema. Echter is de complexiteit aan geluiden die het album echt tot leven brengen ook direct de valkuil. Soms was het echt ondraaglijk, en twijfelde ik zelfs even om het album in twee delen te luisteren. Sommige chaotische tracks behandelde al eerder besproken topics, en bij hun afwezigheid had de relevantie van dit album ook wel als een paal boven water gestaan. Als de gehele reeks aan rotzooi tussen 'Can't Do Nuttin' For Ya, Man!' en 'Fight The Power' achterwegen was gelaten was het album er beter van afgekomen. Ik mis elementen van de productiestijl op het voorgaande album van ze, met baanbrekende punk/metal samples en funky basslines. Ik snap dat de chaotische vibe er is om het volk te 'activeren', maar de luisterbaarheid heeft er onder te leiden. Wat betreft de vocalen.. Chuck D is niet echt een goeie rapper, maar wel een waanzinnige prediker. De nummers met hypeman Flavor Flav als lead, '911 Is A Joke' en 'Can't Do Nuttin' For Ya, Man!', zijn dan ook persoonlijke favorietjes, vooral ook omdat het even de serieuze sleur doorbreekt. Zoals je merkt neem ik old school Hip Hop albums heel serieus, vooral als het om dit soort kolossale zuilen in het genre - en de cultuur in het algemeen - gaat. Het blijft een indrukwekkend idee dat Hip Hop binnen een aantal jaar een ontwikkeling heeft doorgemaakt van de freestyler op straat met 'two turntables and a microphone', tot albums die normen en waarden op nationale schaal op de korrel nemen en zelfs van hun voetstuk doen laten vallen. Waar veel rap albums vaak lokaal representatief zijn, weet deze die ban te doorbreken door 'lotgenoten' te verbinden in steden door het hele land. Zo nu en dan gaan ze wat over de schreef, en slaan ze de plank mis, maar om een beweging in gang te zetten is er soms brute kracht nodig. 7,5 Highlights: 911 Is A Joke Burn Hollywood Burn Fight The Power

Een vluggertje met Simon & Art, maar vooral met Simon, natuurlijk. Het album met de iconische cover die illustreert dat Jan een coltruitje niet zou misstaan. Hij opent met de theme song, die ik ondanks de mooie melodie nooit echt begrepen heb. Qua stijl had deze beter op het meer folksy 'Sounds Of Silence' gepast. De eerste helft van het album is net de moeite waard door 'America'. De rest lijkt een hoop inspiratie te halen uit Sinatra's jazz pop, met hier en daar vleugjes Big Band. Dit kan goed uitpakken, maar op deze plaat zorgt het een beetje voor een inkakker. De gospel in 'Save the Life of My Child' is wel nice. Voor het echte vuurwerk moeten we lang (wat is lang op een album van een halfuur) wachten. Vanaf Fakin' It, die weer iets meer de folk rock roots van Paul Simon doet oprakelen, wordt het stukken beter. Het laatste trio red het album behoorlijk, met als climax 'At the Zoo'. Het voelt bijna als een kinderliedje aan, maar de intelligente lyrics tillen het naar een iets hoger niveau. Het is zo'n nummer die door z'n geringe lengte, catchy progressie, en upbeat ritme, moeiteloos drie keer achter elkaar afgespeeld kan worden zonder dat hij in kracht verliest. 7/10 Highlights: America A Hazy Shade of Winter At the Zoo

Soms heb je van die albums die klinken als een decennium, maar die niet in dat decennium zijn uitgebracht. Dit is er zo eentje. Ik heb dit album altijd hoog zitten, maar hem daadwerkelijk luisteren doe ik zelden (of in ieder geval al heel lang niet meer). Vandaag was dan het moment om toch even goed te peilen of mijn mentale inschatting van deze plaat wel overeenkomt met mijn actuele beoordeling. Ik heb Depeche Mode altijd een beetje lastig gevonden, het is me af en toe een beetje te pretentieus, en de stem van Gahan balanceert op een koord tussen melancholisch en zeurderig. Maar zoveel elementen spreken me ook wel weer aan, vooral als de productie iets meer inspiratie haalt uit de goth rock/post-punk hoek. De productie op deze plaat is natuurlijk waanzinnig, en de mysterieuze vibe die het weet neer te zetten pakt me wel. 'Halo' is wel echt de poster child van deze stemming, en is een demonstratie van hoe synths, industriële, en goth componenten elkaar kunnen aanvullen. Een perfecte samensmelting van drie uiteenlopende 80s genres. 'Enjoy the Silence' flirt vooral met de synth-pop zijde, wat ook een grote reden is achter zijn succes. Maar ook hier heerst er een sensuele, mysterieuze sfeer die het album bij elkaar houdt. 'Blue Dress' kende ik nog niet zo goed, en was voor mij de verrassing. Deze laat een andere kant van de band zien die ik nog niet zo goed kende. De zang haalt duidelijk inspiratie uit Morrissey's werk, en zorgt voor een interessante wending op het album. Helaas kwam die wending pas één nummer voor het einde, en vond ik het ietwat te veel van het zelfde. Het voelde alsof de band er vrij makkelijk van af kwam door te schuilen achter het fenomenale productiewerk van Flood, waardoor er best wat nummers tussen zaten die een beetje flauw aanvoelden ('World In My Eyes', 'Sweetest Perfection', 'Waiting for the Night'). Het is een sterk album, maar ik had best nog wel wat meer 'left turns' willen horen die even de dromerige laag die over het album hangt doorbraken, zoals 'Personal Jesus' dat heel goed doet. 7/10 Highlights: Personal Jesus Halo Blue Dress

Oh boy wat ging deze eindeloze gitaarsolo erin als stroperige ketjap. Kijk, ik begrijp de charme van live albums, en dit optreden is echt uitzonderlijk goed vastgelegd, maar als het een jam-band als de Allman Brothers betreft dan wordt gewoon elk nummer getransformeerd tot één lange rits aan 'white blues' wat soms aanvoelt als een parodie op het moedergenre. Er zaten best fijne passages in, waar verrassend genoeg soms zelfs gespeeld werd met jazz-ritmes. Ik kan je alleen niet vertellen welk nummer dit was, want ja, de luisteraar kreeg niet even rustig de tijd om een begin en een einde van een track te identificeren. De blues-train moest blijven rijden. Nee, dit is niks voor mij, en de dooddoener 'je had er bij moeten zijn' is vast op z'n plek. Ze hadden ongetwijfeld een hoop plezier, maar zelfs een 'lange nummers' connaisseur als ik ging gebukt onder deze uitzichtloze tunnel. Net een voldoende, door de blues-classics en Whipping Post, ondanks dat dat nummer mijn gehele pauze in beslag nam. 5.5/10 Highlight: Whipping Post

Waar begin je met zo'n megalomaan album die van hot naar her gaat, en het ene naar het andere proto-genre introduceert. Ik heb deze plaat altijd gezien als de speeltuin van één van de creatiefste bands ooit, en dan krijg je als resultaat een onalledaagse wirwar aan ludieke meezingers en songs die de loop van de muziekgeschiedenis voor eeuwig zouden veranderden. Om een beetje grip te krijgen op ''The White Album'', ga ik side 1/2 en side 3/4 beiden apart reviewen, om vervolgens tot een eindoordeel te komen. Een geschikte methode, gezien de absentie van een duidelijke verhaallijn/concept. De eerste helft van het album opent met 'Back In The U.S.S.R.', die de luisteraar enigszins op het verkeerde been zet door terug te grijpen naar de stijl die de band had in de tijd dat ze nog optraden. Het is rock & roll in 'the vein of' Chuck Berry, met Beach Boys-achtige achtergrondvocalen. Het is een lekkere inkomer, maar bereidt je weinig voor op wat komen gaat. 'Dear Prudence' volgt, en geeft een beter kijkje in de wereld waarin de band zich op dat moment van de carrière bevond. De psychedelische ondertoon, en de hypnotiserende progressie die het goed gedaan zou hebben tijdens één van hun meditatiesessies in India, creëren een ambiance die haaks staat op het openingsnummer. Het album staat bol van deze tegenstrijdigheden. Want lang tijd om te bivakkeren in een staat van Nirwana is er niet, gezien de carnavalsnummers 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' en 'The Continuing Story of Bungalow Bill' voor de deur staan. Het klinkt alsof Ringo zich bovengemiddeld veel met de nummers op dit album heeft bemoeid, maar hij heeft tot dit moment verrassend genoeg nog geen credits gekregen. Speelse nummers als deze zijn ook toonaangevend in de speeltuin die 'White Album' heet, en geven een onserieuze draai aan een album die wel degelijk serieus genomen dient te worden. 'While My Guitar Gently Weeps' herinnert ons daaraan, een hoeksteen in de grandioze discografie van The Beatles, en mijn favoriete nummer uit de pen van George. En dan in combinatie met 'Happiness Is A Warm Gun', veel betere back to back tracks ga je niet vinden in de 60s. Dit is het eerste nummer waar de band echt de experimentele lade opent; ze strooien met onorthodoxe ritmes, extravagante vocalen, en vreemde lyrics. En het werkt fantastisch, verveelt nooit, en verdient voor mij de ietwat problematische titel 'beste song van het album'. Wat bijna niet te voorkomen is, is dat ze daarna een beetje op de rem trappen, en voor hun doen ietwat saai werk afleveren. 'I'm So Tired' verdient nog wel een s/o, typisch werk van John, waarin hij oprecht doodmoe klinkt. 'Rocky Raccoon' is één van de band's weinige pogingen om echt Amerikaans te klinken, en het resultaat is enigszins sullig. Toch moet ik bekennen dat het voor mij echt de 'guilty pleasure' van het album is. Het nummer introduceert de honky-tonk piano die veelvoudig te horen is op de plaat, en symbool staat voor het Beatles-genre 'grandma rock', geopperd door John Lennon. Toch staan er net iets te veel ludieke, en bijna kolderieke, songs op de eerste helft van het album, en had ik wel iets langer in de stroomversnelling van 'Happiness Is A Warm Gun' willen blijven hangen. Alhoewel, 'Julia' de spirituele tegenhanger van 'Dear Prudence', geeft een fijn slotakkoord. 8,5/10 Highlights: While My Guitar Gently Weeps Happiness Is A Warm Gun Rocky Raccoon De tweede helft van de plaat laat de psychedelic-folk invalshoek van de eerste grotendeels achterwege, waarschijnlijk omdat Donovan weer terug naar Schotland was gevlogen. Deze zijde jaagt hun garage rock roots achterna, en het wordt allemaal wat losbandiger. Ringo ontwaakte uit zijn zen, nam een lijntje coke, en molesteerde bij tijd en wijle zijn drumstel. 'Yer Blues' staat symbool voor een belangrijke drijfveer van dit album, de cynische benadering van een tal aan muziekstijlen, en het doel om die genres als parodie neer te zetten. Als er dan toch een rode draad aangewezen moet worden, dan is dat er eentje. Echter is het effect vaak met The Beatles dat de parodie piekfijn wordt uitgevoerd, en nieuwe elementen integreert, dat het juist een verrijking is van het bestaande genre, en bedoeld of onbedoeld een 'ode wordt aan' in plaats van een 'parodie op'. 'Song 2' van Blur, maar dan met een artistieke twist. 'Helter Skelter' sluit de vermakelijkste zijde (side 3) af, en is misschien wel het beste voorbeeld van een nummer die de gek aansteekt met rock muziek, maar vervolgens 'onbedoeld' een moederplaat wordt voor vele hardrock/metal genres. Waanzinnig nummer. Helaas was de heilige energie van de Indiase guru's daarna opgebrand, en vinden we alleen nog het lichtpuntje 'Cry Baby Cry' terug op het laatste kantje. De mannen hebben een creatieve explosie weten om te zetten in één van de belangrijkste albums in de jaren 60, en deze uitspatting komt uiteindelijk tot een implosie op de koortsdroom die 'Revolution 9' heet. Deze bad trip heeft in plaats van een hoop toekomstige bands, vooral Charles Manson beïnvloed. Je krijgt het er gratis bij denk ik.. als je wil genieten van de tomeloze inventiviteit van een band, dan moet je ook af en toe de maniakale episodes slikken. 8/10 Highlights: 'Yer Blues' 'Everybody's Got Something to Hide Except Me and My Monkey' 'Helter Skelter' Alles in ogenschouw nemend is de dichtheid aan buitengewone songs op dit album ongekend hoog. Iets te vaak levert de ietwat frivole en lichtzinnige insteek van het album nummers op die me weinig kunnen bekoren, maar op het zelfde moment zorgt het ervoor dat weinig albums van ruim anderhalf uur zo snel voorbij vliegen, en na al die jaren nog steeds niet vervelen. De mix aan ruige bangers, introverte psych-folk klassiekers, jolige grandma rock, en meeslepende blues, zorgt er in ieder geval voor dat dit album hoog staat op het compleet nutteloze lijstje 'albums die je mee zou nemen naar een onbewoond eiland'. Eindcijfer: 8,5/10

Het kon niet lang uitblijven tot dé muziekprofessor van de jaren 70 en 80 van zich liet horen. Zoals je weet ben ik groots fan van ongeveer alles waar hij zich mee bemoeit. Alhoewel, zijn latere ambient werk daargelaten, dat kan me geen konjo interesseren. 'Before and After Science' bouwt de spreekwoordelijk brug tussen zijn art/glam rock periode en dit ambient tijdperk waar hij helaas in is blijven hangen tot de dag van vandaag. Echter worden de dromerige synths - waar hij later in zijn discografie volledig op leunt - op dit album nog vrij subtiel toegepast. Het resultaat is een album die knap balanceert tussen rock, new-wave en ambient. De opener 'No One Receiving' geeft een hint naar de samenwerking met Talking Heads die in het verschiet ligt, en de funky new-wave die daar uit opbloeide. 'Backwater' en vooral 'King's Lead Hat' zijn catchy as fuck en laten zien dat Eno muziek begrijpt, en humor heeft. Het is de soort muziek die XTC een jaar of 5 later zou uitbrengen, om maar weer eens aan te geven dat de middelnaam van Brian Eno 'ahead of the curve' is. 'King's Lead Hat' is natuurlijk de meest 'obvious' hint dat Eno zijn pijlen had gericht op de Talking Heads.. luisterde het nummer al jaren tot ik achter de anagram kwam. Ben nog steeds niet bijgekomen van dat moment. De tweede helft van de plaat laat het laatste beetje rock uit de vingers van Eno glippen, en laat zich kenmerken door een dromerige soundscape. Het schuifje staat soms iets te ver naar 'space music' ('Energy Fools the Magician' & 'Through Hollow Lands'), nummers die het beter doen op de achtergrond van een natuurdocumentaire dan op een muziekalbum. Maar verrassend genoeg zijn het de songs waarin deze elementen worden gecombineerd met de prachtige teksten van Eno die mij het meeste doen. Het is bijna een soort proto-Dream Pop, een welkome kalmte na de bouncy new-wave van kantje 1. 'Julie With', 'Spider And I', en als absolute piek van het album 'By This River', zijn stuk voor stuk perfecte voorbeelden van een expressieve kunstenaar als Eno die steeds vaker introverter werk afleverde. Van mij had hij nog wel even langer mogen balanceren op dit kantelpunt in zijn carrière, voor dat hij head first het ambient-zwembad indook. 8/10 Highlights: King's Lead Hat By This River Spider And I

Het is touwtrekken geblazen tussen jeugdsentiment aan de ene kant, en de volwassen bezinning dat post-Nimrod Green Day gewoon kutmuziek maakt aan de andere kant. In het begin van het album lijkt de eerste het te winnen, en moet ik toegeven dat er ook echt wel overblijfselen te vinden waren die deden denken aan de aanstekelijke 90s pop-punk van de band. De titelsong is niet al te best, en representeert voor mij de lichtzinnigheid van deze muziekstijl. De elementen voelen allemaal zo gefabriceerd aan, dat het echt een karikatuur van het punk genre is. Plastic punk, if you will. Ik kan de vertakking van classic punk naar melodieuze, radiovriendelijkere muziek soms best waarderen, maar dit is over de top. En die auto-tuned stem van Billie, alsof hij door een radiofoon praat, maakt het lachwekkend. Ze hebben wel effectief aantekeningen gemaakt bij het beluisteren van werk van de peetvaders van het genre, the Buzzcocks. Die snelle riffs zijn onmiskenbaar, maar helaas konden ze het nummer niet redden. 'Jesus of Suburbia' laat daarentegen zien dat de band de simpelheid voorbij wilde, wat een ware pop-punk Bohemian Rhapsody opleverde. En je weet, ik ben geen fan van Bohemian Rhapsody, maar die heeft in ieder geval nog verrassende wendingen. Dit nummer schakelt een aantal keren naar een ander tempo en melodielijn, maar echt memorabele momenten levert het niet op. Behalve het stukje wat bijzonder veel op Summer of '69 lijkt. Anyway, een stap in de goeie richting, en het geeft aan dat de intentie van het album was om een pop-punk opera neer te zetten. Inventief, maar het had van mij niet gehoeven. Dan komen we aan bij het hoogtepunt (lees: de Vaalserberg in een land vol heuvels) 'Holiday', waarbij de nostalgie het getouwtrek voor even wint, en de haat aan het genre met de kont door de drek sleurt. By far het beste refrein van het album, en had niet misstaan op Dookie. In combinatie met 'Boulevard of Broken Dreams', die uitstekend werkt als tegenhanger, wordt het album dan toch opeens interessant. Maar het was niet meer dan een stuiptrekking. De rest van het album vind ik niet echt de moeite waard om dieper in te duiken, anders dan dat ik even kwijt wil dat het klinkt als een 'somewhat punky' versie van '3 Doors Down'. De politieke thema's op de eerste helft van de plaat zijn aandoenlijk, maar als er op deze manier wordt afgesloten dan overheerst de cringe. Next. 5/10 Highlights: Holiday / Boulevard of Broken Dreams

Nog lichtelijk comateus na deze funk overdose, probeer ik toch een stukje te typen. Om te beginnen, soms heb je van die albums die klinken zoals de hoes eruit ziet. Deze cover art bereidt je voor op een perfect afgewogen lading buitenaardse funk. Herbie en de rest van de koppensnellers zijn allemaal in de vorm van hun leven, waar niet over valt te twisten als je het openingsnummer hoort. Die bass line is als een levensader door alle jazz rap die een decennium later pas volgde. Sterker nog, de gehele compositie zou als een bijbel hebben gediend voor groepen als A Tribe Called Quest, Jungle Brothers en De La Soul. Ik snap dat jazz niet ieders cup of tea is, maar als je deze groove niet rechtstreeks door je poriën opneemt dan is er iets goed mis. Door zo groots te beginnen schrijf je je eigen doodsvonnis al bijna als jazz band, hoe ga je het nu nog interessant houden voor de gemiddelde luisteraar? De re-imagination van Herbie's classic 'Watermelon Man' houdt zich uitstekend staande. En de spacende flow sust mij nog iets dieper in m'n funk-coma. Een tip voor de mensen die een hond hebben: zet hem eens op in het bijzijn van je viervoeter. De hond bij m'n ouders geeft nooit ene fuck om welke muziek dan ook, tot dat die eigenaardige tribal fluitjes - hoogstwaarschijnlijk geproduceerd door een echte kannibalenstam - door de speakers blazen. Dan verlaat de geest van je huisdier z'n lichaam, en wordt het reptielenbrein maximaal getriggerd. En ook die van mij, kan er geen genoeg van krijgen. Bij 'Sly' wordt de spaceshuttle echt gelanceerd, en belanden we in een 10-minuten lange free-jazz trip. Ik waardeer de wat subtielere grooves op deze plaat meer, maar deze adrenaline rush is een schoolvoorbeeld van hoe je een album dus wél interessant houdt nadat je al je kruid al verschoten leek te hebben bij een legendarische opener. Het slotstuk met de toepasselijke naam 'Vein Melter' zorgt ervoor dat we weer veilig op aarde belanden. Het nummer geeft je overprikkelde zenuwcentrum de ruimte om tot rust kan komen, ondanks dat er af en toe nog een buitenaards geluid langs dwaalt waar je toch weer even paranoïde van wordt. De angst om weer terug het luchtruim ingeschoten te worden is nooit ver weg. Toch is deze come down ietwat onbevredigend, en voelt hij een beetje leeg aan. Maar al met al overheerst het vakmanschap van deze gasten. Elk lid was on top of his game tijdens deze sessie, en elk instrument kreeg de ruimte om te schitteren. De kracht van dit album ligt hem wat mij betreft grotendeels in deze balans, waar 40 minuten ook een ideale dosis jazz-funk is zonder dat de vreemde geluidjes, abrupte tempowisselingen, en zélfs de dominante bass lines gingen irriteren of vervelen. 9/10 Highlights: Chameleon Watermelon Man

Mann Mann Mann, wat was dit album - net als de albumhoes - kleurloos en slaapverwekkend. Het eerste nummer is an sich een aardig popnummer, dat tegen alle verwachtingen in nog eventjes uit de bocht vliegt naar het einde toe. Voor de rest van het album houdt Aimee keurig de handen aan het stuur, en blijft het bij dat ene bandje over de ribbelstrook. Ik kan popmuziek goed slikken als er óf een cross-over is met andere genres waardoor de songs ondanks de commerciële insteek toch nog een unieke indruk achterlaten, óf als een nummer zo catchy/dansbaar/ontroerend is dat hij er mee wegkomt. Dit album bevat geen van beiden. Af en toe komt ze vocaal wat venijniger uit de hoek, en heeft het ietsjes weg van PJ Harvey, maar het blijft me allemaal te vlak. Instrumenteel gebeurt er eindelijk wat interessants tijdens 'Say Anything', waar pardoes een golf aan new wave geluiden de luisteraar wakker laat schrikken. Maar het is mondjesmaat, en weerhoudt mij er niet van om deze plaat een onvoldoende te geven. De muziek doet het vast goed in een sitcom, Friends ofzo, maar ik zet het zelf niet meer aan. 4,5/10 Highlights: I Should've Known

Als je goed luistert, dan hoor je de geboorte van Beach House. Het is een beetje een cliché, toch moest het even genoemd worden. Maar ondanks dat Beach House overduidelijk inspiratie uit deze groep haalt, hebben ze het genre wel volledig een eigen draai gegeven. Cocteau Twins stonden wél vooraan de wieg van Beach House, en dit album is wellicht hun grootste bijdrage aan deze muziekstijl die we vandaag de dag veelal terug horen in de popwereld. Het markeert ook een kantelpunt in hun eigen carrière, waar de groep in de 80s een dromerige soundscape creëerde die veel voeten in de aarde had in goth/post-punk invloeden. Deze is wat luchtiger, en legt een accent op het tweede woord in het genre dreampop. In veel nummers voert 'hoop' de boventoon, terwijl we soms ook nog wel wat droefgeestigere muziekstukken voorgeschoteld krijgen. Ik denk dat het een fantastisch voorbeeld is van muziek die verschillende gevoelens onder een vergrootglas weet te leggen. Zit je in een goede mood dan zul je zweven van extase, zit je in zak en as, dan duik je waarschijnlijk met een broodrooster in bad. Bij wijze van spreken. Het is een unieke kwaliteit van dit genre, wat het een mystieke status geeft. In het hoopvolle spectrum vinden we bijvoorbeeld 'Iceblink Luck'. Een song die wijdverspreide aandacht trok voor de band die jaren in relatieve obscuriteit doorbracht. Het is ook één van de nummers waarin Elizabeth Fraser het best te verstaan is, en in combinatie met een The Cure-achtige basgitaar is het een prettig popnummertje. De andere single van het album is de titelsong, die instrumenteel wat meer de melancholie opzoekt, maar je door het super catchy refrein vooral met een opgetogen gevoel achterlaat. Waanzinnig nummer. Naast de enigszins poppie singles van de plaat, weten de goth roots van Cocteau Twins zich ook nog steeds stevig vast te grijpen in verschillende songs. De opener 'Cherry-coloured Funk' heeft een donkere ondertoon, die wat mij betreft echt samengaat als peanut butter and jelly met de zoetzure stem in het refrein. Waar ik soms mijn vraagtekens heb bij wat er allemaal met de nummers bedoeld wordt vanwege de cryptische vocalen van Fraser, moet haar stemgeluid vooral gezien worden als een extra instrument. Het vormt één geheel met de dikke lagen synths, drones en basgitaren, en wat ze zegt doet er eigenlijk niet toe. Weet jij nog woord voor woord wat er gezegd werd in jouw dromen? Ook de afsluiter 'Frou-frou Foxes in Midsummer Fires' voelt aan alsof het is opgenomen in een gotische kerk, en zet een kille sfeer neer. Tot de orgastische explosie in het refrein, die laat horen dat dit genre korte lijntjes heeft met shoegaze. Van alle memorabele trucjes die Fraser deed met haar stem op dit album, vind ik dit nummer het meest iconisch. De hoge, melancholische stem die subtiel omslaat in zwaarder en geruststellend stemgeluid, tot ze in het refrein samen te horen zijn. Voor mij vangt dit slotstuk alles waar het dreampop genre voor staat. Een delicate mix van stemmingen die er allemaal toe doen. De synthpop in 'I Wear Your Ring' verdient ook nog erkenning. Ik kende deze niet, maar hij ontpopte zich in de loop van het nummer tot één van de felst stralende diamanten van dit album. Het resultaat is een David Lynchiaans muziekstuk dat laat zien dat er niet perse een heldere songtekst nodig is om een verhaal over te brengen. De stem van Elizabeth Fraser is een cruciaal instrument, en doet de luisteraar er aan herinneren dat zang in zijn beginselen hetzelfde doet als een piano, een banjo, of een Moog synthesizer. Het speelt met de lucht om zich heen, of zoals ene T. Waits ooit zei ''Singing is just doing interesting things to the air. Elongating it and twisting it into shapes.'' En dat doet ze fenomenaal. Tussen 'Fotzepolitic' en 'Road, River and Rail' verdrinken nummers een beetje in de gelaagde golf aan bovenaardse geluiden, en verliezen ze mij ook even. Dan merk ik ook al snel dat haar stem juist een bron van irritatie wordt, en dat ze overtuigingskracht verliest als het niet perfect aansluit bij de rest van de instrumenten. Gelukkig is het merendeel van het album een meeslepende trip langs een wijd spectrum van rake emoties. 8/10 Highlights: Frou-frou Foxes in Midsummer Fires Heaven or Las Vegas I Wear Your Ring

Dit is op vele fronten de West Coast evenknie van het reeds beoordeelde album van Public Enemy. Een opwindend muziekstuk aangedreven door politieke en sociale issues, gekenmerkt door een activistische houding van niet alleen de vocalen maar ook zeker de instrumenten. De samples worden vervangen door een scala aan industriële sounds, waarvan ik niet wist dat ze uit een gitaar konden komen, en een zenuwslopende bassline die het volk op scherp zet. Het debuutalbum opent met de powerhouses 'Bombtrack' en 'Killing In the Name', wat een manier om je naam kenbaar te maken. 'In your face' in de meest positieve zin. De eerste slaat letterlijk in als een bom, maar wordt daarna zelfs overschaduwd door de agressiviteit van 'Killing In the Name'. Een generation defining track op het niveau van 'Smells Like Teen Spirit', die stapsgewijs opbouwt naar een climax die je bloed laat koken, een beetje zoals de monnik op de cover. Én wat niet onbelangrijk is, het is hands down het beste nummer om voetgangers op dood te rijden in GTA San Andreas. Ik was al onderweg om het Capitool te bestormen, maar toen werd de adrenalinekraan enigszins dichtgedraaid. 'Take the Power Back' bevat nog wel een catchy basgitaartje, maar heeft daarnaast weinig te bieden. Waarom kun je aan een bassline direct horen dat het West Coast is? Het is exact Flea of Les Claypool. Maar toen kwam 'Bullet In the Head', en scheurde de San Andreas breuklijn enkele kilometers verder open. Een 10 op de schaal van Richter. Een creepy bassline die de toon zet, m'n favoriete gitaarwerk van Tom Morello op het album, en een apotheose dat qua energie matcht met Californische hardcore punk bands. Ik kan me een comment op YouTube herinneren bij deze track die de activistische energie perfect samenvat: ''This song makes me want to go outside and flip over all the cars in the neighborhood.'' Een gruwelijke banger, maar de keerzijde van de medaille is dat ik wel behoorlijk uitgeblust was voor de rest van de plaat. Door een combinatie van gebrek aan uithoudingsvermogen voor een album vol met metal sounds, wat me niet echt ligt, én een lak aan inbeeldingsvermogen over hoe gefrustreerd de Amerikaanse jeugd rond die tijd was, zorgde ervoor dat ik me lichtelijk ging irriteren aan nummers als 'Wake Up' en 'Freedom'. De band werd een beetje een one trick pony. Waar de enerverende opbouw in songs van kantje 1 zorgde voor spektakel, waren deze nummers een enigszins simplistisch aftreksel van dit concept. Bijna een beetje een komische parodie op rebelse muziek: 'Laten we het geluid zo hard mogelijk zetten en hysterisch luid een anarchistische leus schreeuwen, 'Wake Up' of iets dergelijks.' In 'Freedom' is dit zelfs gereduceerd tot enkel dierlijk gebrul. 'Fistful of Steel' is een lichtpuntje op een tegenvallende tweede zijde. Het instrumenteel had uitstekend op een Beastie Boys of Public Enemy album gepast. Het eindoordeel is gematigd positief. De insteek wordt gewaardeerd, en dit album combineert effectief een punk attitude en de lyrical precision of rap. De oproep tot actie is duidelijk: 'Why stand on a silent platform? Fight the war, fuck the norm.' Maar naarmate het album vordert verliest de band zich in z'n eigen ijver om een revolutie te leiden, en vergeet het wat mij betreft af en toe dat het technisch ook gewoon een sterke band is. Ik had de instrumentele virtuositeit van het eerste deel graag doorgetrokken zien worden naar het tweede. Maar dit zeg ik nu vanuit een huiskamer in Utrecht, daar had een ontgoochelde tiener in een door politiek en oorlog gekweld land geen boodschap aan. 7/10 Highlights: 'Killing In the Name' 'Bullet In the Head'

Leonard's zwanenzang. Stemmig, rauw en beangstigend, maar tegelijkertijd slaat hij een geruststellende arm om je heen, om te zeggen dat het zo goed is: 'He's leaving the table.' Wat je door zijn carrière heen constant zag, is dat hij de geesten van het verleden en de lieve heer constant recht in de ogen aankeek. Dit is zijn laatste trucje, nog één keer weet hij verschillende dieppersoonlijke thema's - die een ieder tot zekere hoogte aangaat - te prediken met poëtische schoonheid. Als je puur kijkt naar hoe hij de psyche van de mens tot de laatste druppel weet uit te wringen met zijn teksten, dan is het de meest waardevolle songwriter van zijn tijd, en niet Bob Dylan. Het mag soms best wat minder zwaarmoedig, maar zo is nou eenmaal de aard van het beestje (lees: de mens). Op dit album komt hij er wat mij betreft nog voor één keer mee weg. De 'teacher of the heart' opent met de titelsong, waarmee hij officieel op de poorten van het hiernamaals klopt. Bijgestaan door een omineus koor en een hypnotiserende bass line, wordt er in een kleine 5 minuten een scene geschetst waar de gemiddelde film een puntje aan kan zuigen. Én die doorleefde stem, die is Oscar waardig. Een magnifiek begin, maar ik ben blij dat de volgende nummers toch wat zonnestralen doorlaten in een lucht vol gitzwarte wolken. 'Treaty' doet me denken aan het werk van Johnny Cash in zijn laatste fase. Tekstueel mijn favoriet van het album. Waar zijn intens complexe metaforen wel eens over mijn hoofd vliegen, zijn ze in dit nummer raak. Een weergaloos kunstwerk over verzoening, maar ook de acceptatie dat aan het eind van de dag iedereen een 'zonde' bij zich draagt, inherent aan het menselijk leven. Of zoals Leonard het op z'n Leonard's omschrijft: ''I heard the snake was baffled by his sin He shed his scales to find the snake within But born again is born without a skin The poison enters into everything'' 'On the Level' maak het overweldigende openingstrio af. Het nummer introduceert een gospelkoor, en levert een soulful verhaal over verleidingen, en het al dan wel of niet weerstaan ervan. Het zorgt voor een welkome verlichting na het zware begin, en swingt zelfs voor Cohen's begrippen. Zonder twijfel het meest toegankelijke nummer van de plaat, en het doet vermoeden dat z'n leven niet één en al melancholie was. Een instrumenteel hoogtepunt is 'Leaving the Table'. Naast dat het een mooie blijk van berusting bij de beste man omschrijft, is het vooral de steely, echoënde gitaar die het voor mij doet. Tijd om Twin Peaks weer aan te zetten. Side A was nagenoeg perfect, en als dat z'n laatste woorden waren geweest voor hij de grond inging, dan had ik daar vrede mee. Maar de dichter, en vóóral de mens in Leonard, had natuurlijk nog wat stukjes van zijn ziel te delen. Kantje twee klikt emotioneel wat minder, maar bevat nog wel een aantal instrumentele verrassingen. De piekfijne productie, de achtergrondzang, en het rijke ensemble aan instrumenten, maakt de laatste fase van de plaat een genot voor het oor. Verschillende folk-stijlen komen langs, van tango tot Keltische invloeden en bluegrass. 'Steer Your Way' is het hoogtepunt van side B, en één van de weinige nummers waar niet de machtige bariton van Leonard, maar het orkest de hoofdrolspeler is. In het laatste nummer wordt er onder begeleiding van een string quartet waardig afscheid genomen van deze gigant. Maar echt dood gaat een kunstenaar als Cohen niet, he becomes music. Kort na de release heb ik dit album wel eens opgehad, maar naast het titelnummer was hij me nauwelijks bekend. Ik kan zijn oudere werk wel waarderen, omdat zijn teksten na tientallen luisterbeurten nog steeds geheimen bewaren. Maar dit brengt hem voor mij op een nieuw level, waarin het orkestrale productiewerk, het samenspel met meerdere stemmen, en de instrumentele diversiteit een belangrijke rol spelen. Naast dat het gewoon een fascinerend testament is. Een nagenoeg vlekkeloze zwanenzang. Eén les die ik hier in ieder geval uit trek is dat ik veilige afstand hou van god, het maakt het allemaal wel erg ingewikkeld. 8/10 Highlights: You Want It Darker Treaty Steer Your Way

Het werd hoogtijd dat we de absurde en kleurrijke wereld van P-Funk eens gingen betreden. Het is een koninkrijkje die zoveel dwarsverbanden heeft met andere genres, maar toch volledig uniek is én ongetwijfeld de gangbare muziek is in een andere dimensie. Psychedelica en funk werden in het verleden natuurlijk meermaals gefuseerd, maar deze vreemde vogels deden het op zo'n excentrieke en gelikte wijze dat ze letterlijk hun eigen genre zijn, P-Funk dus. De opener zet direct de positieve toon van het album. Het laat de luisteraar ook onmiddellijk weten dat Funkadelic het ministerie van de 'grooves' is, en dat als zij zeggen dat je moet dansen, dan doe je dat. ''Do you promise to funk? The whole funk, nothin' but the funk'' is de iconische leus die constant terug te horen is op het album. Dat het een album is dat zich in cirkels voortbeweegt is symptomatisch voor de lengte van vele nummers. Ondanks dat je snel gevangen zit in de aanstekelijke groove, haalt het ook een beetje van de verrassingsfactor weg, iets waar het collectief normaal in grossiert. De Groovallegiance gaat daarna verder met het gelijknamige nummer, dat ik door de gebreken van Spotify niet eerder had gehoord. Een song waar Junie Morrison en Bernie Worrell duidelijk wat keyboardvingers in de pap hadden, gekenmerkt door het laidback ritme, en hier en daar zelfs een beetje spelend met Reggae. De song trekt je uit de ogenschijnlijk oneindige groove van het openingsnummer, en injecteert een zalige dosis psychedelic R&B. Een hidden gem zullen we hem maar noemen. 'Who Says a Funk Band Can't Play Rock?!' rond kantje 1 op iconische wijze af. Het P-Funk collectief valt moeilijk met een pen te beschrijven, en al helemaal niet met één nummer. Deze komt het beste in de buurt, en staat symbool voor het fluïde karakter van het ensemble, qua genre, maar ook zeker ook op het spectrum mens --- alien. Drugged up vocals, scheurende Hendrix gitaren, een gospelkoortje, discoritmes, het zit er eigenlijk allemaal wel in. Het gitaarwerk doet me denken aan het Eddie Hazel (Maggot Brain) tijdperk van Funkadelic, wat mij iets beter ligt dan deze fase, en alleen daarom al is dit mijn favoriet van het album. Ook hier hoor je lichtelijk repetitieve vocals, maar door de stompende bass line en intrigerende solo kon ik het beter hebben dan bij het openingsnummer. 'Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad (The Doo Doo Chasers)' laat een ander centraal element in de wondere wereld van P-Funk schijnen zoals het in geen ander nummer op deze plaat doet: de absurdistische humor. De poepgrapjes zouden je bijna afleiden van de uitzinnige uithalen, en misschien wel het beste gitaarspel op het album. George Clinton spreekt als een predikant metaforisch over de muziek van Funkadelic, en de dwaasheid van de mens in het algemeen, maar dan specifiek rond het thema uitwerpselen. Precies, er is geen band zoals zij. Het is een plaat die van tijdrekken een kunst maakt, maar als één groep geniale gekken dat op een interessante manier kan doen dan zijn zij het wel. Het is lang niet mijn favoriete werk uit hun flamboyante catalogus, maar als je voorbij de ietwat langdradigere grooves en over de top weirde lyrics kijkt dan is er weer zoveel muzikaal vernuft te vinden. Je luistert uiteindelijk naar een historie van zwarte muziek. Funk, psychedelic rock, R&B, soul, disco, ze beheersen het allemaal, en tegelijkertijd openen ze de deuren voor de West Coast G-Funk van Dre en 90s neo-soul. Een spetterend muziekfeest, met George Clinton als host, en owee als je in je zondagse kleding komt. 7,5/10 Highlights: Who Says a Funk Band Can't Play Rock?! Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad (The Doo Doo Chasers)

Na Funkadelic vinden we aan het andere uiterste einde van het weirdness spectrum de band Pavement. Nouja, ze waren eigenlijk zo extreem normaal dat ze de buitenbeentjes van de 90s rockwereld werden. In een decennium dat alternatieve rock de mainstream ging domineren, lieten bands als Nirvana, Pixies en Nine Inch Nails een vacuüm achter dat opgevuld diende te worden. Pavement deed dat met verve, en werd het vlaggenschip van de alternatieve tegenbeweging op alternatieve rock, if you follow me. Hun DIY ethics, rommelige lo-fi sounds en slackerige houding was wellicht net zo sturend voor de indie-boom van de zeroes als de prestaties van de zojuist genoemde bands. De down to earth frontman Stephen Malkmus connecte eigenlijk beter met de normale jeugd (vooral de witte suburbanites) dan dat de larger than life bands die MTV domineerden dat deden. De ''beste slechtste zanger'' van de 90s liet daarnaast zien dat een ieder met stembanden en een beetje humor de lead van een band kon worden, al doe ik zijn pen game daar te kort mee. Ik was zeer verheugd toen dit album op ons bordje kwam te liggen, als groots fan van Pavement. Om ze live te zien optreden was een mooie ervaring, maar eigenlijk moet je een album als deze luisteren op een kapotte, haperende Walkman. De intenties van Pavement om niet te conformeren aan radiovriendelijke richtlijnen zijn direct hoorbaar in de eerste chaotische worstelingen met hun instrumenten. Je kunt mij niet vertellen dat dit album niet in één stonede sessie is opgenomen in een benauwde garage in een Californische suburb, het druipt er vanaf. Maar 'Silence Kid' laat ook onmiddellijk de magie van deze groep ordinaire jongens zien, wanneer uit de ruïne van dissonantie opeens een aanstekelijke riff oprijst. En dan direct weer de wanklanken van Stephen eroverheen. Het is het thema wat dit album zo belachelijk interessant maakt, de spanningen tussen chaos en orde. 'Elevate Me Later' is 90s nostalgie verpakt in een song van 3 minuten. Het nummer bevat een overheerlijke The Fall-achtige gitaartoon, maar in plaats van de doom & gloom van de UK, wordt de teenage angst & melancholie van suburban USA bezongen. Met 'Cut Your Hair' komt Pavement het dichtst in de buurt van de publieke faam die verscheidene Amerikaanse tijdgenoten oogstten. En dat is geen verrassing. Het is by far het meest catchy nummer uit hun catalogus, maar blijft toch dichtbij de cynische ondertoon die de band zo kenmerkt. 'Unfair' is een persoonlijk favorietje, een vleugje Sonic Youthy noise rock die echt perfect het album doormidden breekt. Daarna gaan we van de ruige Golf van Californië naar de sea of tranquility genaamd 'Gold Soundz'. Zonder twijfel één van de meest elegante melodieën die alt rock te bieden heeft, gecombineerd met het ronduit briljante ritme van de vocalen, die in de verste verte geen moeite doen om op de maat te blijven. Daar heb je hem weer; de tensie tussen orde en chaos. Later op de plaat neemt de magie ietsjes af, en lijkt de voorraad creatieve energie in die garage in Stockton te slinken. De country rock van 'Range Life' zorgt voor een welkome genre switch. De song staat symbool voor de haakse positie van de band in het alternative rock universum: Nul intenties om mee te gaan met het luide grunge ethos, en ondertussen de gek aan steken met collega's die dat wel deden. Ik doe kantje twee overigens wel erg tekort als ik niet benoem dat 'Fillmore Jive' een sublieme afsluiter is, die de band weer langzaam ziet desintegreren in de jeugdige ordeloosheid waarmee het ook opende. Die tegenstrijdigheden maken dit album zo fascinerend, en bovenal een plezier om naar te luisteren. Tal van iconische momenten die exemplarisch zijn aan het feit dat de legacy van de West Coast alternatieve muziek scene in de jaren 90 zoveel verder gaat dan Nirvana en Red Hot Chili Peppers. 9/10 Highlights: Elevate Me Later Unfair Gold Soundz Fillmore Jive

Elektronische muziek is voor mij soms echt een dikke hit, een home-run, maar het is minstens net zo vaak een gênante miss. Heb te weinig affiniteit met het palet aan hedendaagse elektronische stijlen, waardoor ik het lastig vind om aan te wijzen waar op het spectrum het voor mij volledig de afgrond in kiepert. Na het beluisteren van dit album ben ik er wel volledig van overtuigd dat Mylo zich nabij dit kantelpunt bevindt, en ik vrees aan de verkeerde kant daarvan. Dat zijn positie niet ver verwijderd is van dit omslagpunt valt te verwijten aan een paar fases van de plaat die ik toch associeerde met elektronische acts die ik wél kan waarderen. Het eerste en vooral het tweede nummer channeled de chille down-tempo muziek van Air. 'Drop the Pressure' ruikt naar Daft Punk, en heeft an sich een aanstekelijk beat. Maar mijn hemel, wat zijn een hoop vocalen op dit album gewoon regelrechte cringe. ''Motherfuckers Gonna Drop The Pressure'', kom op zeg. En dat nummer over muscle cars, waanzinnig kut. Naast de tenenkrommende vocalen is de selectie aan samples nog een issue die mij ervan gaat weerhouden ooit nog in de buurt te komen van dit album. Het beheersen van verscheidene sample technieken en het hebben van een fundamentele kennis van de muziekhistorie stond aan de wieg van de subtiele kunst van het fabriceren van unieke sounds op basis van uiteenlopende genres. Sampling is één van mijn favoriete aspecten van moderne muziek, en als het goed wordt gedaan dan creëert het echt een venster waarmee je terug kan kijken naar vervlogen tijden. Deze techniek bevestigt dan echt dat Westerse muziek één verbonden continuüm is. Het indiscreet overnemen van één van de bekendste synths uit de jaren 80, zoals Mylo Garrix dat doet met Bette Davis Eyes van Kim Carnes in het nummer 'In My Arms', sluit niet aan bij mijn romantische idee van sampling. Dit gebeurde helaas nog een paar keer, en is tekenend voor de algehele zielloze sfeer op dit album. De titelsong krijgt het daarnaast voor elkaar om ongeveer alle artiesten waar ik de vlektyfus van krijg op te noemen, een soort Losing My Edge van LCD uit een hels parallel universum. Skip forward door een hoop meuk en we komen uit bij de afsluiter 'Emotion 98.6', waar hij z'n muzikale vernuft toch nog even laat doorschijnen. Puike melodie en de Orbital-achtige breakbeat zorgen toch nog voor een positieve noot op een ladder vol ongeïnspireerde tonen. Wat ik Mylo moet meegeven is dat hij ook had kunnen kiezen voor een album vol cheesy nu-disco zoals in 'Into My Arms' en tot zeker hoogte 'Drop the Pressure', maar dat deed hij niet. Hij hielt het in ieder geval nog wel interessant door allerlei elektronische stijlen te implementeren. Het was daardoor niet perse een saai album, maar wel zo kil als een EDM afterparty op Ibiza. 5/10 Highlight: Emotion 98.6

Als je aan het jaar 1977 denkt, dan denk je aan strakke spijkerbroeken, leren jackets met anarchistische emblemen en combat boots. Het was het jaar dat de meeste early punk bands voor het eerst de studio in gingen en hun onvrede over autoritair Engeland, en de mensheid in het algemeen, op wax lieten vastleggen. Zo ook punk royalties The Clash, die aftrapten met hun self-titled album. Nog specifieker, dat deden ze met de banger 'Janie Jones'. Waar vaak wordt gerefereerd aan Buzzcocks als het begin van de samensmelting van pop en punk elementen, laat Joe Strummer in dit nummer direct de appeal van de band zien die verder ging dan de rebelse jeugd en andere outsiders. De bite van de snelle riffs en militante vocalen creëerden een blauwdruk voor vele punk genres die volgden, terwijl de aanstekelijke chorus ook liet doorschijnen dat punk naast een sociale uitlaatklep ook gewoon stond voor plezier maken. Briljante opener. Het zou het begin zijn van 9 minuten aan fenomenale punk, niets minder dan een waardige eerste kennismaking met The Clash. De antiautoritaire song 'Remote Control' zoekt nóg meer de melodie op dan het openingsnummer. Het gitaarspel is minder agressief is, en toont soms meer overeenkomsten met de muziek van tijdsgenoten die verantwoordelijk waren voor de mod revival. The Jam begon met de productie van hun debuut een maand nadat dit album uitkwam, en ik kan me zo voorstellen dat Paul Weller een kopietje had. 'I'm so Bored with the U.S.A.' komt wat dichter bij de boze punk van de Sex Pistols. Hij geeft een startschot voor de diepgewortelde haat van de band aan het grote broertje aan de overkant van the Atlantic, die later in hun carrière werkelijk tot kunst werd verheven ('Sandinista!'). Ondanks dat hij wat steviger is, is hij wel weer gewoon goddamn catchy. Die storm van politieke energie komt helemaal tot opwelling in 'White Riot', een poster child voor activistische muziek die het aanstaande decennium kleur gaf. Killer guitars, en ongetwijfeld een inspiratie voor de hardcore punk die een aantal jaren later op zou doemen in Amerika. Een debuutwerk is vaak grillig, wat geen verrassing mag zijn. Jammer genoeg is deze dat ook, en wordt aan het summum van punk waar we in de eerste fase van de plaat mee verwend werden geen passend vervolg gegeven. 'What's My Name' bevat nog een gruwelijke gitaarlijn, zo eentje waar East Bay Ray van de Dead Kennedys z'n loopbaan aan heeft toegewijd. En dieper in het album vinden we toch nog een monumentaal hoogtepunt in 'Police & Thieves', een meesterwerk van Lee ''Scratch'' Perry in een leren punkjasje. Een key moment in rock, waar relaxte reggae invloeden de onstuimige punkwereld injecteerden. Eerst met mondjesmaat, en later met Ska tot gevolg. Er valt te twisten over of hij beter is dan het origineel, maar het origineel had geen Paul Simonon. Wat een fucking bass line boys. Logischerwijs kijk ik bij de beoordeling van deze plaat met een schuin oog naar die andere hoeksteen in de punk historie, het album van de Sex Pistols dat hetzelfde jaar uit kwam. Dit album is meer een group effort dan het werk van hun Londense collega's, en de songwriting van Strummer en Jones, strakke drums van Topper, en magnifieke bass van Simonon, leveren in ieder geval een gevarieerder muziekstuk af dan de Sex Pistols. Je hoort echt dat dit album belangrijke zaadjes plantte voor verschillende punkstijlen die volgden. Je kunt denk ik wel stellen dat de genre pushing quality van dit album de Sex Pistols doet verbleken, terwijl 'Never Mind the Bollocks' meer culturele waarde had én de sterkere singles. Weetje, ik kan niet kiezen, ook deze krijgt een 7,5. Het album maakt op mij niet zo'n onuitwisbare eerste indruk als het debuut van The Damned en Wire in hetzelfde jaar, maar het is zeker een respectabele aanzet naar wat twee jaar later komen zou.. 7,5 Highlights: Janie Jones I'm so Bored with the U.S.A. Police & Thieves

Normaal hou ik het kort... maar dit dissonante, fascinerende, betoverende, en geregeld onaangename schilderwerk van Andy Warhol & Co vereist wat extra aandacht. Het is een album dat zijn eerste jaren na release in de obscuriteit van de musical underbelly van New York doorbracht. Een misfit in het tijdperk van zinloze oorlogen en sociale spanningen, waarin het volk meer een uitweg vond in de escapistische psychedelische muziek, die stond voor persoonlijke vrijheid en de geestverruimende middelen die daar bij hielpen. Terwijl de meeste rock bands het leven vierden en de soundtrack vormden voor de Summer of Love, hielt The Velvet Underground een spiegel voor om te laten zien dat de horrors van een Vietnam Oorlog zich ook gewoon afspeelden in de donkere steegjes van de Amerikaanse stad. Het is een vreemde eend in de bijt als je dit album naast z'n tijdsgenoten legt, en dat dit in 1966 is opgenomen blijft een wereldwonder. Amerika was destijds nog niet klaar voor dit geluid, of wilde simpelweg niet geconfronteerd worden met de thema's. Het zorgde voor een stroeve relatie, maar op de lange termijn bleek de kleine splash van z'n release een tsunami van invloed te hebben op de alternatieve muziekscene. Zoals samengevat in de klassieke quote van Brian Eno: "everyone who bought one of those 30,000 copies started a band". Waar het album in zijn eerste levensjaren op weinig erkenning kon rekenen, werd hij rond de jaren 80 beetje bij beetje blootgesteld aan een breder publiek. Dit bredere publiek besefte toen dat veel van de genres die destijds zelfs op populaire radiostations te horen waren al in hun primitieve vorm langskwamen in het werk van The Velvet Underground, zo'n 15 jaar eerder. Foreshadowing kun je het bijna noemen. De band is proto-alles, wat toe te wijden is aan het lef om ver over de grens te gaan qua sounds en topics die toentertijd acceptabel waren. Dat is hun grootste deugd. Tegenwoordig is het echter weer cool om dit album te typeren als doelloos gerammel en zinloos gezever, zie ook het gros van de negatieve reviews op deze site. Ik sluit me toch nog steeds aan bij het eerste, en ik vind dat het album staat voor tomeloze inventiviteit van het niveau Sgt. Pepper. Minder verfijnd, uiteraard, maar dat is het resultaat van de durf die werd getoond. The Beatles zongen vrij indiscreet over risqué onderwerpen als LSD, terwijl Lou Reed in 1966 op de proppen kwam met een angstaanjagend en paranoïde ballade als een metafoor voor een heroïne rush. Raad maar welke van de twee een genot is voor de zintuigen, en welke overkomt als doelloos gerammel voor virgin ears. En het schappelijke van de band is dat ze bij tijd en wijle je oren de verdiende rust geven, nadat ze meermaals worden verkracht door de snijdende violen en gitaren. 'Sunday Morning' is de opener, die daar zonder twijfel tactisch is geplaatst om de luisteraar te laten denken dat hij weer te maken heeft met zo'n vredelievende '67 popband. Al laten de lyrics al wel een sinistere ondertoon doorschijnen. De psychedelische vocalen, de mellow gitaar, en de wolkerige percussies, het zou een blauwdruk worden voor het dream pop genre van een jaar of 20 later. De kalme vibe horen we ook terug in 'Femme Fatale', die Nico introduceert. Een relatief toegankelijk én zeer verslavend folk-pop nummertje, dat klinkt als een Franse new wave film. Maar dat andere moment waarin Nico de lead pakt, 'I'll Be Your Mirror', is mijn favoriet. De toon van haar stem is bijna ongemakkelijk, en het accent moddervet, maar op één of andere manier klikt het volledig met het liefelijke en ietwat naïeve gitaarspel van Lou. Echter moet ik voor mijn absolute highlights van deze plaat toch echt zoeken in het grauwe en grimmige repertoire. 'Venus In Furs' is een afschuwwekkend stuk over onderwerpen die het daglicht tijdens de Summer of Love niet zagen. Voor het eerst maken we echt kennis met de ijskoude elektrische viool van John Cale, die in combinatie met de bloedstollende percussie en stompende trommels van Maureen Tucker zorgt voor een ambiance alsof je aanwezig bent bij één of ander demonisch ritueel. Hoe de instrumenten de griezelige vocalen van Lou bijstaan nadert perfectie. Ik ben obsessief verliefd op dit nummer, wat toch wel zorgwekkend is gezien het thema. 'The Black Angel's Death Song' voelt als een verlengstuk hierop, en zoekt nog meer de dissonantie op. Een unsettling en bleek nummer, waar bands als Swans en Sonic Youth decennia later nog steeds inspiratie uit lijken te halen. Het is een album die je voortdurend op het puntje van de stoel houdt. Ogenschijnlijk aandoenlijke popnummers als 'I'm Waiting For The Man' en 'There She Goes Again' worden opgepompt met smerige gitaren, hypnotiserende drumloops en zenuwslopend piano gepingel, waardoor ze de luisteraar vaak extatisch en mogelijk met een gevoel van walging achterlaten. Eind jaren '60 vond het equivalent van de Cambrische explosie plaats in de muziekwereld, maar bijna geen organisme was zo lelijk en afstotelijk als The Velvet Underground. Echter was het wel de levensvorm die zich in de luwte van magnifieke wezens zeer efficiënt wist voort te planten. Dit gewaagde kunstwerk stond aan het begin van de tree of life van een waanzinnig scala aan alternatieve muziek waar we vandaag de dag nog steeds het nazaat van zien rondlopen, en daar moeten we ze dankbaar voor zijn. Het geklooi in 'European Son' had niet gehoeven, en 'Heroin' had de afsluiter moeten zijn, maar desondanks een 10/10, natuurlijk. Highlights: Venus In Furs Heroin I'll Be Your Mirror Sunday Morning

Beastie Boys namen door hun eerste twee albums al vroeg een bijzondere plek in het Amerikaanse hip hop canon in. De eerste release zag de groep bruggen slaan tussen rap en rock, op een schaal die nog niet eerder vertoond was. Het tweede album dook daarentegen dieper de true roots van hip hop in, en de complexe instrumentals op 'Paul's Boutique' betraden nieuw terrein voor sample-based muziek. Deze positie werd dus gekenmerkt door enerzijds de superieure affiniteit met klassieke elementen van hip hop, en anderzijds juist telkens de drang om die tradities te verwerpen en andere culturen en genres te omarmen. Beastie Boys waren experimental/industrial hip hop avant la lettre. Het waren daarnaast simpelweg excentriekelingen in het speelveld der MC's en DJ's; drie witte New Yorkers van joodse origine, met een achtergrond in hardcore punk, what else is there to say? Een carrière waarin telkens naar een balans werd gezocht tussen het conventionele hip hop ethos en de input van thema's, geluiden, samenwerkingen en productiewijzen die meer pasten bij de cultuur waarin ze zelf opgroeiden, leverde een rijke en gevarieerde discografie op. Dit album zag de trend van klassieke samplemethodes naar live instrumentaties doorgezet worden, wat de bizarre mix van punk, jazz, funk en Indiase volksmuziek tot gevolg had. De opener 'Sure Shot' is een fucking powerhouse die de ingenieuze productiestijl van Paul's Boutique volgt, maar tegelijkertijd ook mixt met de aanstekelijke energie van hun debuutalbum. Het grappige is ook dat de vocalen van de groep nog geen haar volwassener klinken dan op hun debuut bijna 10 jaar eerder. Dit is echter ook direct één van de valkuilen van de Beastie Boys wat mij betreft. Of het nummer nou zo hard rockt als 'Sabotage', of zo mellow is als een 'Flute Loop', de hype vocals staan altijd op standje 10. Ondanks dat je drie MC's hebt is de variatie miniem, wat voor een full-length album een probleem kan zijn, zo ook bij 'Ill Communication'. Het album leest als een experimenteel fusion album, met als grote inspirator Miles Davis in de 70s. Van 'Bobo on the Corner', als een knipoog naar het grandioze Miles album 'On the Corner', tot de Chicano jazz-funk van 'Sabrosa'. Instrumentals als deze lijmen de sublieme singles aan elkaar. Ondanks dat ik wel iets meer ''hip hop'' had willen horen, zorgden deze passages er wel voor dat de overload aan baldadige tieners-energie van de drie heren hier en daar werd doorbroken. 'Sabotage' is een beestachtig nummer dat gemaakt is voor deze energie. De agressieve, instrumentele productie en hard hitting drums waren tekenend voor de genre bending nature van de Beastie Boys, en horen we vandaag de dag nog terug bij hip hop acts als Death Grips. En dan die overgang in de jazz rap van 'Get It Together' met Mr. Jazz Rap - Q Tip - himself. Het fascinerende hip hop wereldje dat deze groep voor zichzelf gecreëerd heeft tentoongesteld in twee nummers. Q-Tip levert een ijzersterke featuring op m'n persoonlijke favoriet van het album. Helaas vind ik dit ook een album waarin die briljante ingevingen van de B-Boys maar mondjesmaat terug te horen zijn. Het is een plaat die verrassend goed voortvloeit door de gave instrumentaties, met muziekstijlen die soms haaks op elkaar staan maar die door het genre hip hop succesvol bij elkaar worden gebracht. Echter had het genre hip hop wel wat dominanter mogen zijn, en luister ik veel liever naar een Paul's Boutique of een Hello Nasty. Dat zijn albums die overwegend werken vanuit een hip hop ethos, en vandaaruit met meer efficiëntie experimentele uitstapjes maken. Ill Communication slaagt er in om via de onconventionele weg een rap album neer te zetten, dat de klassieke normen en waarden opzij zet, maar het resultaat is wel dat er naast de singletjes gewoon te weinig memorabele momenten te vinden zijn die de Beastie Boys excentriek én tegelijkertijd ontzettend aanstekelijk maken. 6,5/10 Highlights: Sure Shot Sabotage Get It Together

Na enig vooronderzoek had ik een onderbuikgevoel dat deze plaat all over de place zou zijn. En dat was het. Je merkt dat dit album een product is van de early period van new wave die Engeland, en later de rest van de wereld, zou overspoelen. Het was een natuurlijke tegenhanger van de serieuze punk/post-punk die de trend van de dag bepaalde. New wave bracht wat meer plezier in de charts, niet alleen door de gekscherende thema's en uplifting rhytmes en synths, maar ook zeker door de kledingstijl. Indianenschmink in combinatie met piratenkostuums bijvoorbeeld, waarom niet. Maar de moedergenres waren in de eerste periode van deze nieuwe golf nooit ver weg, zoals je ook hoort op dit album. Het is een eclectische mix van post-punk, glam rock, pop, en Burundese volksmuziek. Die laatste is niet te missen. Op 'Killer in the Home' hoor je zelfs nog even de legendarische rockabilly riff van Link Wray's 'Rumble'. Maar ondanks dat het een geinig voorbeeld is van de onvolwassen vorm van New Wave, vind ik het over het algemeen iets té onbesuisd. Ik vind de meeste stijlen waar dit album zijn inspiraties uithaalt op zich best nice, maar deze hyperactieve cocktail zet de verkeerde zintuigen op scherp. Het is een soort kinderdisco voor volwassenen, en toen het piratenlied 'Jolly Roger' langskwam knapte er iets in mijn prefrontale cortex. Adam and the Zeven Dwergen fluiten me echt een coma in bij dit nummer waardoor ik de laatste twee nummers gemist heb, for the better good. De moody Bauhaus-esque post-punk van 'Ants Invasion' en vooral de bouncy art rock van 'Antmusic' zijn de enige echt vermakelijke momenten. Ik waardeer de insteek wel, en de extravagante en uitbundige kleerdij en muziek hebben vast z'n rol gehad in het grotere plaatje van een genre wat de 80s uiteindelijk zou gaan definiëren. Daar is ook alles mee gezegd, ik blijf vooral achter met een hyper van het te hoge gehalte serotonine in m'n bloedbaan. 5/10 Highlights: Antmusic Ants Invasion

De ultieme blues-fueled garagerock band van de zero's, The White Stripes, maken me het erg lastig met dit album. Allereerst was het voor mij een raadsel welke plaat er nou eigenlijk geluisterd moest worden, gezien de esthetische rood-zwart-witte draad door hun catalogus. Ben niet echt heel erg thuis in hun werk, dus voor mij zijn vooral de eerste 5 albums met soortgelijke artworks eigenlijk gewoon één album. Dit is wellicht zelfs de eerste keer dat ik een compleet album heb geluisterd, en mijn oordeel is gemixt positief. 'Blue Orchid' is classic Jack White, zijn electrifying riff en de stompende drums van Meg White zetten direct de toon voor een typisch garage album. Of toch niet.. Want eigenlijk verraste de algehele tendens van de plaat me, waar de band wat dieper leek te graven in verschillende Americana genres. De Blues zijn altijd wel terug te vinden in het werk van the Stripes, maar nog niet eerder hoorde ik zoveel belletjes, marimba's en tamboerijnen. Nummers als 'The Denial Twist' en 'Take Take Take' are undeniably garage rock, maar worden ook gedreven door een piano die het hele album op sleeptouw neemt. Je voelt in deze nummers dat het zijproject van Jack White - The Raconteurs - er aan zat te komen, schijnbaar een jaartje later. De song die naar mijn weten breekt met het vaste recept van de band is 'My Doorbell'. Waar de eerdere producties van het duo (of stel???? nobody knows) echt draaiden om de smerige, snijdende gitaarsolo's, wordt dit nummer voortgestuwd door bonzende drums en een jolige piano. Het resultaat is een aanstekelijk nummertje die niet lijkt te vervelen, en hij staat qua stijl wel symbool voor het album denk ik. De piano wordt vervangen door de marimba in het opvolgende nummer 'Forever For Her (Is Over For Me)'. Voor mij de ontdekking van het album, die laat zien dat een stevige rock song verrassend genoeg best goed kan werken met liefelijke instrumenten die ik sinds muziekles op de basisschool niet meer heb gehoord. Ik heb bij The White Stripes altijd een beetje de moeite om telkens weer te dealen met die distorted guitaren van Jack, waar we nu wel van weten dat ze hard gaan (zie 'Ball and Biscuit' op Elephant). En daarnaast heeft Meg er een handje van om met één stevig drumritme een gros van de muziek vorm te geven. Het is een recept dat ze een hoop successen heeft opgeleverd, en daardoor moeilijk is om afstand van te nemen. Toch laat dit album mijn inziens een opvallende turn zien, waar de band zich na 4 albums openstelt voor nieuwe geluiden. Dit levert een aantal ijzersterke creaties op, die lekker samengaan met de wat klassiekere sound. Maar er zit ook nog te veel muziek tussen die de oude template uitmelkt, en had ik ze liever all the way een nieuwe stijl zien omarmen. Maar dat is dan vooral wenselijk voor iemand die niet echt fan is van pure elektrische gitaarrock. 7/10 Highlights: Blue Orchid My Doorbell Forever For Her (Is Over For Me)

Mijn categorisatie van Alanis in het griezelige gezelschap van Ilse en Anouk was misschien een beetje voorbarig, en het album is in ieder geval een stuk volwassener en muzikaler dan dat van - hoe heet dat wicht ook alweer - Aimee. Vind de vocale variatie wel sterk, waar heel veel nummers beginnen in de rustige akoestische stijl van haar landgenoot - en hoogstwaarschijnlijk inspirator - Joni Mitchell, transformeert haar stem langzaam in dat van haar tijdsgenoot Sinéad O'Connor. Dat rauwe randje in de refreinen is onmiskenbaar. Ik weet het, je moet niet altijd iedereen met andere artiesten vergelijken, maar hier kon je niet omheen. Het probleem voor Alanis is dat én Joni Mitchell én Sinéad het beiden veel beter deden dan dat zij het doet, en dat dit album niet echt overloopt van de interessante nummers. Het is geen slechte pop rock, maar het is zo volgepompt met de clichématige elementen kenmerkend voor de jaren 90. Begrijp me niet verkeerd, de 90s maken kans om mijn favoriete muziekdecennium te zijn, maar waarom moet bijna alles een beetje edgy Nirvana-esque klinken? Het resultaat is dat deze plaat zich niet onderscheid van de meeste tijdgenoten, iets waar ik altijd wel naar op zoek ben in een album. Moet wel toegeven dat 'You Oughta Know' en vooral 'Ironic' belachelijke earworms zijn, en dat ik ze hoogstwaarschijnlijk vanavond onder de douche ga meeschreeuwen. 6/10 Highlights: You Oughta Know Ironic

Geinig om deze plaat zo kort na 'Ill Communication' van de Beastie Boys te treffen, met deels hetzelfde productieteam. Dit album freewheelt zich ook door allerlei genres aan de hand van vergelijkbare sounds en samples, en Beck lijkt soms zelfs te rappen. Maar hij blijft vooral heel dicht bij het slacker ethos, waardoor het een beetje klinkt als een Pavement album dat wordt geproduceerd door het productieteam achter de Beastie Boys. Het is een experimenteel muziekstuk, een ware cocktail aan vette drums, country gitaartjes, gekke geluidjes en robotstemmetjes. De enige echt rode draad is dat alle maffe sounds zich aan de lo-fi zijde van het spectrum bevinden. Waar 'The Dust Brothers' ook de eindproductie verzorgde op het al meermaals door mij bejubelde 'Paul's Boutique', moet ik zeggen dat de executie hier wat vaker de plank misslaat. De radiogeluiden en mechanische vocalen zijn in overvloed, en creëren een iconische 90s sound, maar zijn wat mij betreft compleet overbodig op veel momenten. Terwijl deze productie destijds echt revolutionair in de alternative rock scene was, moet ik zeggen that it didn't age very well. Toch zit het album ook vol met sterke riffs, catchy pianoloopjes, modervette drums en smerige basslines; beats waar ik graag een 'echte' rapper overheen had horen rijmen. 'Hotwax' is een perfect voorbeeld van een nummer waarin een uitstekende beat deels teniet wordt gedaan door een hoop onaangename geluiden. Ik respecteer de gelaagdheid van de productie, maar ik waardeer het niet zoals op eerder werk van ze. De song introduceert ook een country/bluesy vibe - die een tweede rode draad vormt door dit album. Sommige nummers klinken echt als de love child van een blue grass band en een trip hop groep, wat een unieke sound oplevert. Die down to earth sound komt heel sterk tot expressie in 'Jack-Ass', wat een psychedelische folk song is die zorgt voor wat sereniteit temidden het kabaal van de op hol geslagen radio in de studio. De wat meer hip hop-focused songs, die sterk leunen op heavy drumritmes en uiteindelijk ook de wat populairdere nummers van het album werden, laten die country invloeden geheel los. Dit zorgt voor een prettige afwisseling. 'The New Pollution' heeft een hypnotiserende drumloop die me doet denken aan 'Tomorrow Never Knows' van The Beatles, en in combinatie met de saxofoon is het wellicht de fijnste instrumental van het album. Een persoonlijke favoriet is 'Where It's At', ondanks dat een hoop van die op de zenuwen werkende geluidjes ook dit nummer besmetten. Maar die chaotische energie is hier net zo aanstekelijk als in veel hyperactieve Beastie Boys songs, en wordt perfect gecountered door de chille hammond organ. Toch merkte ik dat de wat tumultueuzere nummers iets te weinig aanstekelijke energie uitstralen, en iéts te veel willekeurige 'technische vernuftjes' wilden tentoonstellen. Het zorgde er ook voor dat een album met wel degelijk serieuze muzikale intenties, bij vlagen nogal onserieus aanvoelde. Ik snap dat dat ook wel een beetje de houding is van Beck, maar toch denk ik dat er meer in dit album zit dan dat eruit is gehaald. De rijke productie op ander werk van 'The Dust Brothers' zorgt ervoor dat je als luisteraar na tientallen luisterbeurten nog steeds onverzadigd bent, maar ik heb het gevoel dat hier juist 'less is more' het motto had moeten zijn. Desalniettemin vond ik het een interessante luisterbeurt, met een handvol memorabele nummers. 7/10 Highlights: Jack-Ass Where It's At The New Pollution

Het is een understatement dat Lil' Richard met zijn debuut in 1957 het Rock & Roll landschap volledig op zijn grondvesten liet schudden. De gitaren waren venijniger dan ooit te voren, en het tempo lag zelfs voor de Golden Age of the US - wat de jaren 50 toch wel waren - een tandje te hoog. Instrumenteel was het een explosie van een niveau dat we ook terugzagen in de raketwetenschap van die tijd, maar de man achter dit monument der rock historie zette bovenal een andere revolutie in gang. Little Richard bracht zoveel charisma to the game, waar andere sleutelfiguren uit de Rock & Roll niet aan konden tippen. Met een ongekende dosis aan aanstekelijke energie wist hij 'obscene' onderwerpen aan te snijden die destijds de raamluiken van de Amerikaanse kerk lieten klapperen - en waarschijnlijk vandaag de dag nog steeds. De audacity om dit pad als zwarte jongeman uit Georgia te bewandelen in de 50s was bewonderenswaardig, om het maar even zacht uit te drukken. Zijn stage presence, de vocale uitbundigheid, het ruige doch dansbare ritme.. Het zouden staple ingrediënten worden in de rockmuziek van een decennium later, en uiteindelijk zelfs in het punkgenre. Het is een figuur waar het woord icoon voor bedacht is. Vóór Prince had je Sly Stone, vóór Sly Stone had je James Brown, en vóór James Brown had je L. Richard. Zijn persona is proto- elk extravagante en creatieve brein dat hem opvolgde in de R&B scene. Tuurlijk, het genre zelf heeft niet heel veel verscheidenheid te bieden, en de universele blauwdruk was ook op dit album in merendeel van de nummers te vinden. Dat is ook de reden waarom ik helaas geen 5 sterren kan geven, omdat de plaat net niet genoeg versatility tentoonstelt, ook al mag je dat ook niet verwachten. Daarnaast zijn de hooks op het album niet van het level van de debuutwerken van Chuck Berry en Bo Diddley, om toch maar even de logische vergelijking met zijn Rock & Roll kompanen te maken. Maar met de extatische saxofoons in 'Ready Teddy', de vocalen in 'Slippin' And Slidin'' en de groove van 'Rip It Up', om maar even een paar momenten te noemen, laat ook dit debuut altijd een goede indruk achter. Hits als 'Tutti Frutti' en 'Long Tall Sally' breken nog steeds dansvloeren, 67 jaar naar na dato. 8,5/10 Highlights: Slippin' And Slidin' Long Tall Sally Rip It Up

De titel doet vermoeden dat het album vol staat met radiovriendelijke synthpop nummertjes, maar niets is minder waar. Ik begrijp dat het waarschijnlijk een cynische kop is, maar het album wordt overwegend gekenmerkt door een stemmige sfeer. An sich kan ik de dark wave van de band wel wat beter hebben dan de typische synthpop, maar dit album voelt ondanks de zware atmosfeer toch een beetje leeg aan. Ik vind de mysterieuze soundscape van nummers als 'Little 15' en van 'To Have and to Hold' echt sterk, maar het zijn ook direct de nummers die belichamen dat het album weigert om tot een echte climax te komen. Merendeel van de plaat is een onheilspellende opbouw naar niks, een leeg omhulsel. Wel een leeg omhulsel met een hoop potentie. Het album opent met 'Never Let Me Down Again', die geheel tegen alle statements ingaat die ik net op tafel heb gegooid. De sfeer is direct geheimzinnig, maar leidt ook echt tot een orgastische explosie in de hook, iets wat de rest van het album laakt. Het is een nummer die denk ik perfect tentoonstelt waar Depeche Mode toe in staat is, moody maar toch ook echt aanstekelijke én dansbare synthpop. Een fabuleuze song, en één van de beste in het genre. Wat minder uptempo is het volgende nummer. 'The Things You Said' bevat prachtige synths, en de kalmte zorgt voor een aangename come down na de powerhouse die de plaat opende. 'Behind the Wheel' is een ander voorbeeld waarin een duister geluidenpallet wordt gecombineerd met een opzwepend house ritme. Maar zoals vaak het geval bij Depeche Mode, zijn de vocalen van Dave Gahan een doorn in het oog. Zijn stem wordt vaak bejubeld als perfecte sensuele tegenhanger van de stemmige atmosfeer in de nummers van de band, maar ik vind de vocalen vaak weerzinwekkend. Vooral als 'ie het in nummers als deze heeft over 'sweet little girls', de pedo meter slaat dan naar 10. En daarna het walgelijke gehijg in 'I Want You Now'. De AIVD stond hier nog net niet op de stoep. De tweede helft van het album heeft naast 'Nothing' niet veel te bieden, en ook die song voelt gewoon niet helemaal af. Een klassiek Depeche Mode potjes- en pannetjesritme, die vervolgens niet echt ergens heengaat. Het is het verhaal van dit album. Ik vind de vibe die neergezet wordt completer en overweldigender dan op het album die we recent gerecenseerd hebben, maar hij mist wel echt een punchline zoals de hooks in 'Violator' die wel brachten. Het resultaat is dat de plaat zich schuilhoudt in een dikke pak atmosferische mist, met maar één bergtop die daar ferm bovenuit steekt in 'Never Let Me Down Again'. 6,5/10 Ondanks mijn analogie over één bergtop, heb ik toch twee highlights: Never Let Me Down Again The Things You Said

“I'm so goddamn horny, the crack of dawn better be careful around me!” klinkt er vanuit het zelfgecreëerde live café van de heer Waits. Reikhalzend keek ik uit naar de ochtend dat mijn spirit animal op m'n telefoonscherm zou verschijnen, maar van dit album schrok ik een beetje. Het is één van z'n platen die ik niet zo goed ken, en hij is door het specifieke concept niet heel goed te vergelijken met het rest van z'n oeuvre, dat al van hot naar her gaat. Het is een soort Mm.. Food van MF DOOM, maar dan de barfly versie. Tom gromt het ene naar het andere dronken vertelsel aan elkaar, met als rode draad dat hij altijd dichtbij de verscheidene ongezonde versnaperingen blijft die een gemiddelde diner in de USA te bieden heeft. Je weet wel, zo eentje die ongeveer in elke Amerikaanse film wel even voorbij komt, waar altijd een paar rednecks of wise guys aan de bar hangen om een krant te lezen en een apple pie te eten. De artificiële atmosfeer neergezet op het album - waarin een authentiek live album werd geveinsd - creëert een uniek geluid, alsof het opgenomen is in een normale studio naast een rokerige jazzbar, maar met de kier van de studiodeur open. Dit pakt aardig uit, maar het voelt ook wel een beetje alsof er een publiek zit die geforceerd interactie met Tom en z'n band zoekt. Hulde voor de eigenzinnige aanpak, maar had hem ook wel graag écht live willen horen. Of de mensen in de studio echt geforceerd meedoen valt te betwijfelen, want de humor en woordspelingen van Tom Waits zijn on point. Allemansproblemen en ludieke ervaringen worden gedeeld op komieke wijze, waardoor het vaak zelfs aanvoelt als een stand-up komedie, die ook echt wel het publiek op sleeptouw had genomen in een jazzclub in downtown LA. 'Emotional Weather Report' is een meteorologische analyse van een mislukte affaire, ronduit briljant. En 'Eggs And Sausage' is instrumenteel m'n favoriet, die glijdt zo lekker voort. Hij zet de scene - die gespeeld wordt - effectief neer, en is de definitie van cool. Maar de vele grappige segmenten worden meer dan eens onderbroken door prachtige melodieën, waar je West Coast barhanger Waits wel voor kon bellen. Ik ben uiteindelijk net iets meer fan van de avontuurlijkere East Coast Waits, maar arrangements als 'Warm Beer And Cold Women', 'Better Off Without A Wife' en 'Nobody' raken wel een gevoelige snaar. Al met al denk ik ook wel dat dit album, ondanks z'n onconventionele aanpak en ietwat eendimensionale vormgeving, een goed beginpunt zou zijn om West Coast Waits te ontdekken. Na z'n debuutalbum, dat leent zich daar nog iets beter voor. Minpunten zijn wel dat ik tijdens het luisteren steeds minder ging voelen voor het fake live idee als ik het publiek hoorde lachen, en ik denk dat z'n meest jazzy album (wat dit absoluut is) het juist qua instrumenten heel goed had gedaan in een realistische setting. Daarnaast denk ik dat het kort maar krachtige 'Nobody' een waardige afsluiter was geweest. Het had het album goed gedaan om zich aan een uurtje te houden. Deze periode werd nou niet echt gekenmerkt door Tom's vocale diversiteit. Het is nu vooral 75 minuten op één grommende toon. Al met al, zijn minst bekende album voor mij levert in ieder geval weer Waits ten voeten uit: Eigenaardige doch herkenbare verhaaltjes, intelligente woordspelingen, ontroerende melodieën en uitstekende instrumentele begeleiding. 7/10 Highlights: Eggs And Sausage Emotional Weather Report Warm Beer And Cold Women

Trip Hop, blijf het een wonderbaarlijk verhaal vinden hoe het neefje van het oer-Amerikaanse Hip Hop het levenslicht zag in het 'nietige' Bristol, in een uithoek van Engeland. Veel verder dan de founding fathers gaat m'n interesse in deze muziekstijl niet, met Massive Attack en Portishead kwam ik al wel aan m'n trekken. Ik kende de naam Tricky wel, en z'n bekendste nummer 'Hell Is Round the Corner', maar had even gemist dat hij ook echt in de triangel van Trip Hop pioniers hoorde. Het was aangenaam kennismaken moet ik zeggen. De productie op dit album vind ik minstens zo sterk als die op debuutalbums van de reedsgenoemde Trip Hop acts. Het is allemaal wat rauwer en grittier, het kraakt en het piept, en dat komt het genre echt ten goede. Trip Hop is een traag genre, maar het besluipt je wel echt, en Trippy zorgt ervoor dat je telkens achterom kijkt. Toch moet ik direct Martina Topley-Bird ook credits geven, want ik had louter fluisterende vocalen van Tricky zelf niet aangekund. Wat een goede stem heeft ze, die zorgt voor een prettige verlichting te midden de sinistere instrumentals. Het eerste nummer waar m'n hart sneller van ging kloppen is 'Ponderosa', dat klinkt als een Trip Hop versie van Clap Hands van Tom Waits. Wat een vreemd nummer; die krakende stem, de primitieve instrumenten, en dan opeens die piano waar je nekharen van overeind gaan staan. Love it. En dan back to back met een cover van wellicht m'n favoriete song van Public Enemy. Favoriete muziek dat gecovered wordt is vaak een recepy for disaster. Niet bij 'Black Steel'. Respectabele re-imagination, met een drum 'n bass sound die het thema van de song perfect past. En het ijzersterke trio (misschien wel het beste trio tot nog toe in de generator) wordt afgesloten met 'Hell Is Round The Corner', het duivelse broertje van het melancholische zusje 'Glory Box' (Portishead). Exploiteert dezelfde Isaac Hayes sample, wat gevaarlijk is gezien de populariteit van Glory Box, maar zet een volledig andere mood neer. Kille atmosfeer, maar echt een mokerchille beat. En het enige nummer waar ik me niet echt stoor aan de vocalen van Tricky. Het niveau van die drie tracks wordt bij lange na niet meer bereikt later op de plaat, en het lome karakter van Trip Hop breekt de drive op het album een beetje op. Sommige nummers missen een theelepel of drie aan spice. 'Brand New You're Retro' breekt die trend, en brengt wat meer power. Had een instrumental van Public Enemy kunnen zijn, en is meer Hip dan Trip. Dat het genre sowieso echt een vuilnisbakkenras is, met roots in onverwachte hoeken, hoor je ook weer op 'You Don't', die wat reggae uit de hoge hoed tovert. Het is een thema wat we intussen veel hebben besproken: de eclectische cocktail aan stijlen die het 90s muzieklandschap tekenen. Net als Public Enemy, Beastie Boys en Beck toont Tricky aan over een brede muziekkennis te beschikken. De samples zijn vaak wat onorthodoxer dan in andere Trip Hop die ik ken, en voelt als een inspiratiebron voor Alternatieve Hip Hop van vandaag de dag. Een hoop elementen hoor je terug in de muziek van acts als Young Fathers, Dean Blunt, Yves Tumor en Danny Brown. Bijzonder hoe een offspring van Hip Hop uiteindelijk toch weer aan het begin lijkt te staan van een nieuw rapgenre. Er zit ook echt wel wat filler-materiaal op, maar ben over het algemeen positief verrast. 7,5/10 Highlights: Ponderosa Black Steel Hell Is Round The Corner

Deze had ik al eventjes niet gehoord.. Hoofdzakelijk vanwege de eigenwijze, seniele man achter het album, die nog steeds geprikkeld (snap je hem, prik) is omdat Spotify anti-vaxxers een podium gaf. Grow up fucking hobo, we willen je prachtige discografie weer ontdekken. Dat gezegd hebbende, het beluisteren van Harvest voelde best wel als een herontdekking van een klassieker. In mijn gedachte was het een ultiem kampvuur-album, en was ik vergeten dat het hier en daar nog best wel groots en orkestraal was voor Neil's doen. Dat dit het mentale plaatje was ontglipt wordt snel verklaard, want dat symfonische geneuzel als in 'A Man Needs a Maid' en 'There's a World' laat me koud. Het doorbreekt een voor de rest enorm consistent album, met een aantal career highlights van de beste man. De titel kampvuuralbum heeft de plaat voor een significant deel te danken aan de opener 'Out on the Weekend'. Wat kabbelt dat nummertje fijn voort. Ben normaal geen groots fan van het oorverdovende getetter met de mondharmonica, maar in deze song voegt hij echt wat toe. Enfin, ik wil kamperen, nu. De titelsong sluit naadloos aan, en moet eigenlijk gewoon altijd samen met 'Out on the Weekend' afgespeeld worden. Een waardig nummer om de titel van het album te dragen, ietwat simpel, maar waanzinnig effectief. Waar sommige andere nummers een hoop strijkers en andere Disney-esque effecten van stal haalt, laat 'Harvest' zien dat Neil eigenlijk gewoon het beste is als hij lekker dichtbij z'n roots blijft. De grote singles, 'Heart of Gold' en 'Old Man', was ik zeker nog niet vergeten ondanks hun lange afwezigheid op het streamingplatform. Dit zijn wellicht de bekendste werkjes uit z'n oeuvre, geen verrassing gezien de thema's die weerklinken bij het grote publiek en de akoestische instrumenten die het goed doen op de radio. Het zijn gewoon sterke country rock songs, maar hun succes overschaduwd wel een beetje de rest van het album, waar minstens zoveel muzikaliteit inzit. In 'Alabama' bijvoorbeeld, wat misschien wel m'n favoriet van deze plaat is. Daar hebben we ook eindelijk die befaamde elektrische gitaar die we uit duizenden herkennen. De song onderstreept dat Neil niet echt gecharmeerd is van het primitieve volk uit het Zuiden, en voelt als een spirituele opvolger van 'Southern Man'. Het zal hoogstwaarschijnlijk de druppel zijn geweest die de emmer met moonshine liet overlopen in Dixieland, met als gevolg dat de rednecks van Lynyrd Skynyrd het southern anthem 'Sweet Home Alabama' uitbrachten. Naast dat het topic aansluit bij het werk op zijn voorgaande album 'After the Gold Rush', komt hij ook sonically en instrumenteel veel meer overeen. Het is een beetje een vreemde eend in de bijt op 'Harvest', maar had graag meer vergelijkbare folk rock langs horen komen. Al met al is het gewoon een puike plaat, die zich met speels gemak voortbeweegt. Die easy going vibe is misschien wel de grootste kwaliteit van het album, en een voornaamste reden achter z'n succes. Echter mag Neil van mij wel iets vaker bijten, zoals hij dat ook deed op 'After the Gold Rush' en later op 'On the Beach'. Het is bij vlagen wonderschoon in z'n eenvoud, maar het mag soms best wel wat spannender. Die verrassingsfactor is nagejaagd op de orkestrale songs, maar die vielen daardoor simpelweg uit de toon. Afijn, zet godverdomme je muziek weer op Spotify, door de stront getrokken hippie! 8/10 Highlights: Harvest Old Man Alabama

Het P-Funk collectief was een tweekoppig monster, met enerzijds het hoofd dat zijn blik richtte op de rockwereld, en anderzijds een visie op de disco fever die om zich heen greep in de US. Maar beide koppen, Funkadelic én Parliament, werden gedreven door een hart die funkbloed door het lijf pompte. Waar het Funkadelic-tijdperk al bekend stond om het mobiliseren van een karrenvracht aan talent, muzikanten met een wijdverspreide affiniteit in genres en hallucinerende drugs, komt het collectief pas echt tot explosie halverwege de 70s. Meer dan 200 leden/affiliates kende de act gedurende zijn bestaan, een lidmaatschap wat je gegarandeerd een lauwe bijnaam opleverde (Stingray, Bigfoot, P-Nut, Quazedelic Poo Poo Man, noem maar op: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_P-Funk_members) Als je gecharmeerd bent van zwarte muziekhistorie, en het ontstaan van Hip Hop en andere moderne genres, dan is de P-Funk discografie echt een bodemloze schatkist aan intrigerende albums en onverwachtse wendingen. En bovenal eentje die overloopt van het speelplezier, wat ook op dit album weer van ongekend niveau is. Van het quirky buitenaardse thema en het zelfgecreëerde woordenboek waarin elke term opeens rijmt met het woord funk, tot de futuristische instrumenten en ritmes waarbij je moeilijk stil kan zitten. Het enthousiasme spat er vanaf. Het album is fantasierijk, speels, en bovenal goddamn funky. En ten grondslag aan die feeststemming ligt het escapistische thema dat de band eigen heeft gemaakt, in dit geval afrofuturisme. Het collectief weet politieke en sociale ontevredenheid altijd om te zetten in aanstekelijke en positieve energie, zonder dat de boodschap verloren gaat. Ondanks dat ik wel een liefhebber ben van het gehele concept, is Funkadelic de magneet die mij hun wereldje in heeft getrokken, en mij er ook voornamelijk inhoudt. Ik vind Parliament een hoop fun, doet het wat beter op feestjes, en ze hebben hooks for days, maar het verrassingseffect ligt veel lager dan in het werk van zijn voorloper. Deze transitie kun je een beetje vergelijken met wat er in die jaren op nationale schaal gebeurde, een mengelmoes aan soul, funk, blues, rock en R&B werd langzaam aan geëgaliseerd. De rauwe randjes verdwenen, het tempo werd afgestemd op de motoriek van de gemiddelde danser: disco maakte zijn intreden. De oriëntatie van P-Funk in meer dansbare en gangbare stijlen legde een belangrijke basis voor de housemuziek in de begin jaren 80, maar zorgde er ook voor dat de psychedelische elementen en de bluesy gitaren de deur werden gewezen. Het is wat voorspelbaarder en repetitiever, maar desalniettemin nog steeds compleet uniek vergeleken met vele andere dance-acts die zich op de uitpuilende markt bevonden. Het nieuwe elan van de P-Funk wordt subliem geïntroduceerd in het openingsnummer, die direct een lading funk (500,000 kilowatts of P-Funk power om precies te zijn) door je lichaam jaagt. Iconisch startschot, en love de horn sectie van funk legends Maceo Parker en Fred Wesley. De titelsong die volgt neemt geen gas terug, en bevat misschien wel de hookiest of hooks. 'Unfunky UFO' ziet de groep iets meer teruggrijpen naar de classic funk era, en is iets minder futuristisch. Niet de allersterkste fase van het album, maar zelfs de wat mindere songs uit het collectieve brein van P-Funk zijn heel vermakelijk. Voor de twee absolute hoogtepunten van het album moeten we op het tweede kantje kijken, waar 'Handcuffs' en 'Give Up The Funk' een heerlijk duo vormen. De eerste temporiseert de stroomversnelling genaamd "Mothership Connection" een beetje, en dat komt het album te goede. De vocalen van Glen Goins zijn m'n favoriet op het album, echt een hidden gem. 'Give Up The Funk' draait de funkkraan weer open, en er is verder weinig uitleg nodig waarom dit hun signature track is geworden. Een ode aan het genre, maar tegelijkertijd ook een sterke vormgever. En gewoon eindeloos catchy. Ik voel me dan wel wat meer aangetrokken tot het funk rock experiment dat Funkadelic heet, en ik mis de virtuositeit van Eddie Hazel, maar toch sta ik er wel achter dat dit het magnum opus van het collectief wordt genoemd. Er wordt weinig meer geflirt met andere genres, maar ondanks dat je vanaf het eerste nummer al weet wat je kunt verwachten zijn de grooves en de hooks zo besmettelijk dat je zelfs na tientallen luisterbeurten nog niet immuun bent. Het album heeft dan ook een perfecte lengte, want langer dan drie kwartier zou killing zijn voor een plaat die voornamelijk leeft op de energie van de luisteraar. 8,5/10 Highlights: Mothership Connection (Star Child) Handcuffs Give Up The Funk (Tear The Roof Off The Sucker)

Dit album etaleert de magie van de 80s, maar is tegelijk ook de belichaming van het failliet der muzikaal vernuft in dat decennium. Die magie zit hem erin dat ondanks dat jaren 80 popmuziek vaak van plastic lijkt, waarin emoties worden verstopt onder een dikke laag (vaak ongeïnspireerde) synths, toch gewoon klikt. Het is bij definitie hét genre wat belachelijk goed meegaat met de tijd, en vandaag de dag nog steeds sturend is voor de top 40 (zie Harry Styles, The Weekend). Ik vind de lyrics louter abominabel, de white jazz saxofoontjes werken me op de zenuwen, en ze proberen een lak aan passie tevergeefs goed te maken met een lading pseudo-gevoelige synths. Dat gebrek aan hartstocht is het best hoorbaar op 'Lonely in Your Nightmare', die liet m'n harde plassert na Parliament wel weer in z'n schulp kruipen. Waar dat een muziekfeest was, is dit vooral een slechte aflevering van Miami Vice. Maar zoals ik al zei, toch kan ik niet ontkennen dat de plaat mij zo af en toe best vermaakte. Het is de toverkracht. De schizofrenie slaat direct in bij het openings- en titelnummer 'Rio', wat een soort proto-Toy Box is, maar het is een earworm waarvan ik van vrees dat hij nog wel even blijft buurten in m'n oor. Prima popsong. De rest van kantje 1 was tenenkrommend, en 'Hungry Like the Wolf' gaat voorop in de polonaise. Wat een fucking irritant nummer, en de lyrics zijn smeerlapperij van de bovenste plank. Kantje 2 heeft wat meer te bieden van de glorie waar de 80s bekend om stond. Allereerst de bassline, die oprecht een lichtpuntje was op een voor de rest instrumenteel lackluster album. 'New Religion' demonstreert die kwaliteit, en is ook direct m'n favoriet van het album. Spooky synths, zoals een The Cure dat in z'n goede dagen kon, en een creatieve bassline (die vanaf 3:40 is echt geil). Het zet een sfeer neer die wél echt aanvoelt. Die stap weg van het artificiële geneuzel op kantje 1 wordt voortgezet in 'Save a Prayer', waarna ik de band toch nog wel een tikkeltje gevoel toedicht. 'The Chauffeur' sluit een verdienstelijke albumzijde af, waarin de band zich volledig laat onderdompelen in de electronica. Het rijmt wat meer met muziek van Depeche Mode of Gary Numan dan de rest van het album, en zorgt voor een welkome switch - ook al was het wat laat. Sterke melodie, en het jostiband fluitje doet me denken aan 'The Fool On The Hill' van The Beatles, dus ik ben tevreden. De verdeeldheid over de band - en 80s popmuziek in het algemeen - wordt dus echt gereflecteerd in een erbarmelijke eerste helft van het album, en een puike tweede. Ik geef het toch een lichte voldoende, vanwege de fascinerende albumhoes. 6/10 Highlights: Rio New Religion The Chauffeur

Van enkele primitieve grommen ging de mens in 100.000 jaar naar een ''Duran Duran - Rio'', én naar dit. God's wegen zijn ondoorgrondelijk. Even de knop omzetten, en head first het chaotische brein van Don van Vliet en z'n magische mannen in. En chaos is het. Er lijken zich tientallen instrumenten te gelijk af te spelen, en het album voelt aan als een huis dat op omvallen staat. Die constante spanning, waarin instrumenten met elkaar overhoop liggen, en je nooit weet wat er een seconde later staat te gebeuren. Het levert een unieke ervaring. Het zet bepaalde vastigheden waar muziek uit bestaat op losse schroeven, op een wijze die sinds dit album niet gereproduceerd is. Free jazz en poëzie gemixt in modderige delta blues, met een dun lijntje bij elkaar gehouden door het gebrom van Don. Het album was alleen te vinden op YouTube, en het lijkt me ook geen gek idee om dit muzikale herseninfarct op afstand te houden van het grote publiek. Heb me kostelijk vermaakt met de comments onder het album, en deze twee vatten wel ongeveer samen hoe ik het album ervaar: 'This sounds like an entire band falling down stairs, but they keep playing.' Maar tegelijkertijd ook dit: 'I have never experienced such a strong desire to keep listening and stop listening at the same time.' Ik hou van muziek die je op het puntje van de stoel houdt, en ''Trout Mask Replica'' zorgt er zelfs voor dat je er meermaals af flikkert. Vaak hoor je over dit album dat je hem een keer of 10 moet luisteren voordat het opeens een magistraal meesterwerk wordt. Ik kan niet wachten tot dit eureka moment zich voortdoet, omdat ik zo van het andere werk van de band geniet. Maar ik zit daar nog wel een luisterbeurtje of 7 vanaf denk ik. Toch moet ik zeggen dat nu ik wat aandachtiger luister (wat me ook twee bebloede oren heeft opgeleverd), dat er best wel wat songs opeens aanslaan. Nouja, het zijn vaak bepaalde passages en elementen die de aandacht trekken. Er gebeurt altijd wel iets extreem onaangenaams wat je ervan weerhoudt om volledige nummers nice te vinden. Dat Don van Vliet sommige instrumenten nog nooit had bespeeld voordat hij de studio in ging voor ''Trout Mask Replica'' is hoorbaar. Hoe 'free' wil je het hebben. Ook hoor je dat de voedingsbodem van deze plaat een gevaarlijke cocktail van insomnia, drugsmisbruik, cult-achtige spanningen, en gewelddadige episodes betreft. Songs die het dichtst in de buurt komen van ''perfectie'' (in het wereldje van Captain Beefheart dan) zijn 'Moonlight on Vermont' en 'Ella Guru'. Die eerste is voor mij het hoogtepunt, ik hou van de gospel-achtige blues die op de mat wordt gelegd, en de stem van Don is op zijn eigenzinnige wijze volmaakt. 'Ella Guru' is het nummer wat het dichtstbij radiovriendelijkheid komt, met een catchy hook die klinkt als een deranged The Kinks-song. Verder zijn het vooral de tracks waar nog een blues geraamte in te ontdekken valt die mij wel bevallen ('Dachau Blues', 'China Pig', 'Sugar N' Spikes'). 'China Pig' is een puike front porch blues en klinkt als een opname van Tom Waits in de 90s. Luister maar eens naar 'Chocolate Jesus' of 'Jesus Gonna Be Here'. Jij ook Floris. 'Pachuca Cadaver' is een ander memorabel moment. Die bouncy openingsriff pakt me helemaal in, en de outro is misschien wel het enige moment dat de band zich in een groove bevond. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest. Maar over het algemeen is het zo'n fucking delirische kakofonie aan riffjes, toetertjes, en vreemde time signatures, dat ik maar moeilijk kan aanwijzen waarom sommige songs er boven uitstijgen. Toch hoor je aan veel moderne noise en art rock bands dat het hun wel gelukt is om het te ontleden, en zo is dit bizarre album tegen beter weten in toch ook wel een blauwdruk geweest voor veel underground acts. De absurdistische humor drijft ook telkens boven, en alhoewel het vaak wel echt uitermate goed klikt met de maffe productie (of lak daar aan), hoeven die veel te lange monologen niet zo van mij. Die gaan volledig over het hoofd van een nuchtere Hollander, denk ik. ''A squid eating dough in a Polyethylene bag. Is fast and bulbous, got me?'' Nee, niet echt, maar wellicht na nog een keer of 5 luisteren. Ik blijf volhouden. Free jazz kan echt een verademing zijn in een landschap vol gestructureerde en in massa's geproduceerde muziek, en de delta blues heeft zoveel waanzinnige artiesten voortgebracht. Maar ondanks dat ik het een dappere en inspirerende mix van beiden vind, luister ik liever naar m'n Ornette Coleman en Eric Dolphy, of m'n Howlin' Wolf en Junior Kimbrough. De band schildert een surrealistisch schilderij, waar de luisteraar uren naar kan kijken zonder er enigszins wijzer van te worden. Toch verschuilt deze tekening - voor de volhardende toeschouwer - ook prachtige melodieën en groundbreaking gitaarspel ('Veteran's Day Poppy' is Slint een jaar of 20 voordat math rock pas echt zijn intrede maakte, en 'My Human Gets Me Blues' etaleert post-punk elementen à la Gang of Four en Minutemen voordat punk überhaupt een ding was). Het was een ellenlange trap waar de band van af donderde, maar ondanks dat er enkele belangrijke aderen in m'n hoofd geknapt zijn voelt het wel alsof ik nu met een verschoonde geest de dag aankan. PS: De vis op de cover is ook gewoon geen forel, maar een karper. Wat het dus een soort replica maakt. Oh Don, never change. 7/10 (fascinerend doch onplezierig) Highlights: Moonlight on Vermont Ella Guru My Human Gets Me Blues Pachuca Cadaver

Dit is - net als het reeds gereviewde album van OutKast - echt een voorbeeld van hoe hip hop zich na de eeuwwisseling los heeft gewrongen van het 90s stigma, dat het een genre is dat onlosmakelijk verbonden is met street life, gang culture en achtergestelde communities. Een muziekstijl dóór en vóór de hood. Wat het absolute einde van de eeuw al voorspelde met een transformatie van pure hip hop naar een fusie met R&B, wat een breder publiek trok, werd het genre steeds sterker door de mainstream mee gesleurd. Niet alleen werden er thema's gecommuniceerd die klikte met de midden- en hoge klassen van de US, maar deze werden ook bijgestaan door samples en instrumenten vanuit andere hoeken dan de traditioneel zwarte stijlen als jazz, funk en soul. Dit album bijvoorbeeld heeft qua thematiek en instrumentarium meer voeten in de aarde in de pop punk wereld dan in de klassieke hip hop. Dit voelde je direct, en het werd volledig bevestigd toen twee zangers van Good Charlotte insprongen bij 'Jump'. En ook al is pop punk een genre wat me koud laat, ik respecteer de nieuwe en creatieve invalshoek. Later op het album doet ook Lenny Kravitz nog op een tweetal songs een duit in het zakje, waardoor de brug naar de pop rock wereld werd voltooid. Ook deze nummers raken niet de juiste snaar zoals de rappende rockers (of rockende rappers) als de Beastie Boys of Rage Against the Machine dat vaak wel deden. Misschien zijn het ook wel gewoon de ietwat cringy topics die worden bezongen, waar de coming of age onderwerpen niet ver verwijderd zijn van die van high school punk bands als Blink-182. Voor het onbetwiste hoogtepunt moeten we luisteren naar 'She Wants To Move'. Het is ietwat cheesy, en ruikt enorm naar Black Eyed Peas, maar de nostalgie neemt de overhand. Die hook heeft zich vastgegrepen toen ik het nummer vroeger op m'n MP3-stickie had, en ik merk nu dat hij nog steeds op z'n plek zit. Andere songs die zijn blijven hangen zijn 'Maybe' en 'The Way She Dances'. Die eerste klinkt heel John Lennon-esque, brengt een Britpop vibe, en etaleert de waanzinnige drumkunsten van Questlove. De tweede heeft een aanstekelijke groove. Het hele album - en dit nummer in het speciaal - heeft overduidelijk artiesten als Bruno Mars en Justin Timberlake beïnvloed. Hoewel de productie en de samenwerkingen een nieuwe stap richting de 'Hip Pop' van vandaag zetten, en het moedergenre weer een stap verder verwijderd van haar roots, is N.E.R.D. vooral een kennismaking met het exceptionele oor voor hitjes van Pharrell Williams. Echter kan ik zijn stem vaak moeilijk hebben, vooral in combinatie met die ultra-positieve teksten. Vandaag de dag zijn de meeste producties van hem bijna maniakaal vrolijk, maar ook hier schuurt het al een beetje met mijn muzieksmaak. Daarnaast zijn de elementen die worden geïntegreerd vanuit andere stijlen niet echt mijn pakkie an, en vind ik het vele malen minder uitgevoerd dan een ''Stankonia'', wat wel degelijk ook een breder publiek probeert te bereiken. 5,5/10 Highlights: She Wants To Move Maybe

Misschien niet de OG cool indie kids, maar zeker die het meest tot de verbeelding spreken. The Strokes' debuutalbum is echt een iconische pilaar - en mogelijk de belangrijkste - in de fundering van de 21e-eeuwse rockwereld. Dit was misschien wel het eerste album waarbij ik rustig andere dingen in huis kon gaan doen, terwijl de plaat op de achtergrond in een andere ruimte z'n gang kon gaan, wetende dat elk nummer ondertussen wel vastgebakken zit in m'n brein - en in m'n ziel eigenlijk. Front to back, en back to front, 'Is This It' is als een aap, noot, mies voor indie rock liefhebbers. Het is meer een revival van garage-achtige genres, en de lo-fi benadering die we al terugzagen in het werk van The Velvet Underground, dan dat het echt revolutionaire trucjes tentoonstelt. Het is een gitaaralbum pur sang, en de riffjes en basslines ademen de muzikale souplesse van hun stadsgenoten Television. En niet alleen de virtuositeit op de snaren, maar ook de algehele look van The Strokes is als een reïncarnatie van hun musical peers. Maar het is geen kopie. Het gitaarwerk is ruiger, sneller en dansbaarder, en krijgt een geheel andere lading door de laid back - maar toch luidkeelse - vocalen van Julian Casablancas. De laconieke wijze waarop hij de nummers overbrengt is minstens zo sturend geweest voor de indie rock boom die volgde na dit album als dat de gitaren dat waren. De dichtheid aan pakkende rock songs op dit album is bijna unmatched. Op het eerste oog is het een verzameling aan vluggertjes, die allen hun eigen piekfijne riffs etaleren, maar ook nogal eendimensionaal zijn. Maar ondanks de geringe lengte van de songs - en de LP in het geheel - zijn er nog verrassend veel slimmigheden te vinden die het album naast enorm catchy ook gewoon heel boeiend maakt. Die intelligente songwriting is bijvoorbeeld te vinden in de verrassende tempowisselingen van 'Soma', de wijze hoe de lazy intro van 'Alone, Together' onaangekondigd transformeert in een punkerige banger, en de complexe afsluiter 'Take It Or Leave It'. Vaak zul je als kritiek op dit album lezen dat hij eentonig is, maar geen song gebruikt de zelfde opbouw, en het is soms knap lastig om het verschil tussen een couplet en een refrein te horen. Sonically, vocally en instrumentally is er weinig variatie op het album, maar de onorthodoxe structuur van de nummers en onvoorspelbare riff- en tempowisselingen zorgen dat het album niet alleen leeft op z'n catchy gitaarspel en het charisma van Julian. Op de tamelijk zwakke opener 'Is This It' en de forgettable 'Trying Your Luck' na zit er eigenlijk geen echte filler op het album, en heb ik voor het eerst echt moeite met het aanwijzen van highlights. Er staan zoveel boeiende songs op. 'The Modern Age' had wat mij betreft de opener moeten zijn. Stilistisch gezien zet hij de juiste toon, en laat de luisteraar direct weten dat het hier niet om je average garage rock band gaat. De chorus is echt classic Strokes. 'Someday' en 'Last Nite' zijn de twee songs die echt boven de rest van het album zijn uitgegroeid qua cultstatus, en zijn echt staples op elke indieparty/gitaardisco. De eerste doet me niet zoveel, maar 'Last Nite' is zelfs na honderden luisterbeurten nog steeds een gangmaker. Wel vind ik dat de populariteit van deze twee singles andere juweeltjes op het album overschaduwen, zo ook de derde single 'Hard To Explain', wat m'n absolute favoriet van het album is. Het was het eerste nummer waar ik bewust van was dat het een nummer van The Strokes was, en hij staat tot de dag van vandaag nog steeds op eenzame hoogte. Het no nonsense gitaarspel, de extreem lo-fi vocalen van Julian, de waanzinnige hook. Het klopt gewoon, ik kan moeilijk uitleggen waarom ( ;) ;) ;) ;) ). Het is ook het nummer die de stempel 'post-punk revival' het best past. 'New York City Cops' is een andere personal favorite, en is de song waar het meeste speelplezier van afspat. Plus dat het aan het einde van de rit eigenlijk altijd het nummer is dat zich nog in m'n hoofd afspeelt, en dat zegt wat gezien z'n concurrentie. Interessant verhaal ook waarom hij niet op de originele US release stond. Vaak kijk ik met een hoop jaloezie naar het exceptionele assortiment van artiesten in de 60s en de 80s, bijvoorbeeld. Als je je realiseert aan wat voor waanzinnige releases het muziekminnende volk destijds werd blootgesteld, en je dan een kijkje neemt in de toch wat gezapige alternative charts van de laatste jaren, dan krijg ik heimwee naar een tijd die ik niet heb meegemaakt. Maar albums als deze zijn een reminder dat ook onze generatie z'n Pet Sounds en Dark Side of the Moons heeft, ook al komt hij in een volledig andere verpakking. Een generation defining plaat waar we trots op mogen zijn. 9,5/10 Highlights: The Modern Age Hard To Explain New York City Cops

Waar een Chuck Berry en een Little Richard al een stap verder waren in het proces waarin de transitie van rock & roll naar moderne rockmuziek centraal stond, zijn mannen als Fats Domino een belangrijke schakel in de evolutie van blues en jazz stijlen naar rock & roll. Dit album geeft die kentering goed weer, waar de delta blues de confrontatie zoekt met jazz en New Orleans brass, wat een aangenaam en zo nu en dan swingend R&B album tot gevolg heeft. De opener 'Blueberry Hill' is een klassieker met de hoofdletter k, en is met deze versie wel echt toegeëigend door Fats. Het zet je direct met beide benen in Fat's French Quarter. Legendarische opener, maar ook een piek waar de rest van het album alleen maar naar op kan kijken. 'Blue Monday' doet een verwoede poging, met een resultaat waardig aan het niveau van 'Blueberry Hill'. M'n favoriete instrumental van de plaat, vanwege de opzwepende crescendo's. Voor de rest is het gewoon een aangename verzameling rhythm & blues songs, maar mist het de aanstekelijke energie waar het genre later in de 50s mee werd verrijkt. De status van Fats Domino als een centraal figuur in de bruisende New Orleans muziekscene, en zijn cruciale betrokkenheid bij het kneden van het rock & roll-genre, mag niet onderschat worden. Toch vond ik het wat moeilijker om die invloeden tijdens het luisteren van dit album op waarde te schatten, en is het werk wat minder expressief als het debuut van Little Richard. Ik vibe wel goed op deze transitiefase in de muziekhistorie, maar veel verder dan een enjoyable listen kwam het niet. 6,5/10 Highlights: Blueberry Hill Blue Monday

''Modern Sounds in Country and Western Music'' leest de titel. Modern is een relatief begrip, blijkt maar weer. Ik respecteer en waardeer Ray Charles, maar dit is het meest oubollige album dat we tot nog toe hebben mogen beluisteren, en lang niet de oudste. Big band muziek is niet mijn cup of tea, en ik was dan ook wel helemaal gaar in m'n hoofd na er 1 uur en 15 minuten aan blootgesteld te worden. Zeker innovatief om een hele lading country standards in een R&B mal te gieten, maar het flitsende van dat kunstje is er na een nummer of 5 al wel vanaf. Een aantal originals zijn me bekend, en geen een komt echt beter uit de metamorfose dan dat hij erin ging. Wat toch frappant is, met zo'n stem als die van Ray. Hij heeft zoveel soul in die keel, waarmee hij voor een groot deel verantwoordelijk is voor de totstandkoming van het gelijknamige genre, maar ondanks dat het allemaal heel echt aanvoelt verveelde de algehele melancholie me wel een beetje. Ja z'n liefdesleven lag in shambles, en nee heroïne zorgt nou niet echt voor een opgetogen stemming in huize Charles.. Nummers als 'You Are My Sunshine' zorgden dus ook voor spaarzame zonnestralen in een met donderwolken verpakt album. De uptempo stijl ligt meer in het straatje van z'n geweldige album 'What'd I Say'. En alhoewel ook erg oubollig, wat vaak een doorn in het oor was bij het beluisteren van dit album, 'I Can't Stop Loving You' is een prachtig nummertje. Het gospel-achtige koor voegt echt wat toe. Maar al met al zijn twee hoogtepuntjes te weinig op een album van 24 nummers, bezongen door zo'n machtige stem. Ik kom telkens weer terug bij z'n swingende jazz albums als 'What'd I Say' en 'The Genius of Ray Charles', maar deze klikt gewoon niet. Misschien is het ook deels de ongelukkige timing, zo direct na een andere oldie in de vorm van Fats Domino. 5,5/10 Highlights: You Are My Sunshine I Can't Stop Loving You

Dit is één van de eerste albums die mij introduceerde in 'oude mensenmuziek', nadat ik mezelf met een hoop geweld had losgerukt van de Hardstyle-scene, de geest van het verleden. Als een belangrijke pionier die de zaadjes van muziek uit dit tijdperk in mijn hersenen plantte, ben ik ''Deja Vu'' eeuwig dankbaar. Maar toch moet ik zeggen dat dit een plaat is die niet echt heel goed is meegegroeid met m'n steeds avontuurlijkere muzieksmaak, en is hij veel vaker voorbijgestreefd door tijdsgenoten dan een paar van die andere pioniers en mede-West Coasters als ''Harvest'', ''Cosmo's Factory'' en ''Surrealistic Pillow''. De eerste helft van het album tikt het niveau aan van een Buffalo Springfield, The Byrds of het eerste solo werk van Neil Young, maar het tweede kantje laat te wensen over. Het is allemaal wat tam; minder gitaarwerk dan op een Buffalo-album, minder variatie dan op een Byrds-album, en gewoon te weinig Neil Young. De samenzang is natuurlijk gelikt, maar redt sommige tracks ook net niet. De opener laat direct de intenties van de band zien, op een album waar de groepsdynamiek centraal staat. Een supergroup-anthem, met een aanstekelijke - en zelfs - funky groove waarmee de song zich onderscheidt van de rest. Daarna door naar 'Teach Your Children' wat meer classic CSNY is, een fraaie folksong met gelikte harmonieën die het lied echt naar een hoger niveau tillen. De zachtaardige souplesse wordt daarna onderbroken door 'Almost Cut My Hair', de signature song van David Crosby, en in mijn ogen het beste werk op dit album. De samenzang wordt vervangen door het samenspel van epische gitaren, en de tekst beschrijft de waan van de dag in de door politiek gepolariseerde jaren 60 in de USA als geen ander. Op 'Helpless' horen we eindelijk de magie van Neil Young, waar het album wel iets meer van kon gebruiken. Het is een geroemde song van zijn pen, en terecht. Hij is zeker 'up there' met z'n beste werk. Een sterk kwartet pakt de luisteraar helemaal in, maar de koek is daarna helaas wel op. Nouja, bijna dan. 'Our House' is natuurlijk een iconisch anthem van de wilde hippies die na een rumoerig decennium eindelijk de huiselijke rust hadden gevonden. Geinig riedeltje, niet meer dan dat. '4+20' kende ik eigenlijk niet zo goed, en viel me positief op. Stephen Stills' beste werk op het album. Maar al met al zijn de meeste hoogtepuntjes niet hoog genoeg om de luisteraar echt helemaal te verzadigen, al kwam ik al een eind met de sublieme 'Almost Cut My Hair' en 'Helpless'. Het is een beetje gezapig, mist hier en daar óf een beetje een bite, óf een beetje Neil Young. 6,5/10 Highlights: Almost Cut My Hair Helpless 4+20

Bij veel albums ben je geneigd om de cover art te zien als het visitekaartje van de artiest, hoogstens een verpakking voor de muziek die in de sleeve zit. Maar bij deze artwork begint het album, het is een verlengstuk van de muziek, en als je de dubbel LP opent word je de mystieke wereld van Miles' teefjesbrouwsel ingetrokken. Het fascinerende kunstwerkje blijft zich tijdens alle nummers als een mentale videoclip in je brein afspelen, en het zinspeelt op een plaat vol chaotische, afro-futuristische, psychedelische en spirituele tinten. Tussen de surrealistische tekeningen leest de luisteraar ''Directions in music by Miles Davis'', om hem voor te bereiden op een baanbrekende reis door een historie én een toekomst van jazz, funk, rock, en psychedelia. En alhoewel ik de elektronische afslag van jazz naar fusion lang niet altijd kan waarderen, is dit gewoon een draaiboek voor zoveel gewaagde en 'outside the box thinking' muziek acts die volgden. Waar 'Head Hunters' van Herbie een jaar of 3 later al klonk als een raketlancering naar een planeet lichtjaren verwijderd van de onze, had die futuristische reis nooit plaats kunnen vinden zonder de creatieve brandstof van 'Bitches Brew'. Zijn status mag duidelijk zijn, als leidraad in de toekomst van het jazz-genre, als nieuwe standaard in post-productie en engineering technieken, en als een expositie van tal van virtuozen die allen pioniers werden in allerlei cross-over stijlen. Bespeel je een instrument, en ben je op zoek naar inspiratie, zet dan dit album aan en huiver hoe een Chick Corea de piano eigen maakt, een Wayne Shorter de saxofoon laat spreken, en een John McLaughlin tig duizelingwekkende gitaarsolo's uit z'n mouw schudt. Maar ik ben geen muzikant, en ik let dus ook vooral op of de muziek in z'n geheel indruk maakt of zorgt voor een plezierige ervaring. Dat eerste doet het zeker, het tweede hier en daar wel wat minder. Zoals ik al zei kan veel rock-infused jazz me niet echt bekoren, en dat is nou net waar we mee te dealen hebben op 'Bitches Brew'. En met fases waarin het soms tien minuten lang aan één stuk door ploeteren was door geïmproviseerde elektrische jazzrock, is het altijd een uitdagende ervaring.. op z'n zachtst gezegd. Maar het werk is - in lijn met de positieve sidenote bij het turbulente 'Trout Mask Replica' - wel ontzettend catchy. Niet 'Duran Duran catchy', maar wel de 'onaardse geluiden uit de trompet van Miles, zenuwachtige tempowisselingen, en 2 drumstellen, 3 piano's en 4 gitaren catchy'. Ik hou van muziek van Isaac Hayes, Barry White of Chic, waar de groove echt op een presenteerblaadje ter consumptie wordt aangeboden, maar soms is het vermakelijk om de uitdaging aan te gaan om de groove zelf onder een dik pak aan duistere, chaotische en vaak oncomfortabele sounds vandaan te halen. 'Bitches Brew' is zo'n brouwsel waarin fantastische grooves zitten, maar het vraagt wat doorzettingsvermogen om ze er uit te halen. Maar elke luisterbeurt hoor je er weer eentje meer, en dat geeft een hoop voldoening. Waar de chaos der instrumenten bij 'Trout Mask' voortkwam uit een bewuste strijd tussen de bandleden, kun je de spanning in 'Bitches Brew' meer zien als een rap battle waarin de ene muzikant de andere naar een nog hoger niveau pusht. Een paar van die verborgen grooves zijn te spotten op de tweede CD, wat de geduldige luisteraar beloond. Gezien de streams op Spotify keldert het aantal luisteraars exponentieel vanaf track 1, wat wel aangeeft dat het een taaie kluif is. Ik kan me daar volledig in vinden. Maar songs als 'Spanish Key' glijden langzaamaan in een smerige groove, wat op de tweede helft van het nummer te horen is. Wat meer obvious is de funk in 'Miles Runs the Voodoo Down', wat voor mij het muzikale hoogtepunt van het album is. Iets minder rock, iets meer jazz-funk. Maar dit zijn van die parels onder in het griezelige scheepswrak, waar de meeste duikers niet meer bij komen op één zuurstoffles. De luchtvoorraad in je longen - en daarmee ook in je hersenpan - zit er al aardig doorheen na 'Pharaoh's Dance' en de titelsong. De all-consuming opener vind ik zelf wel één van de sterkste songs op het album, en de kakofonie aan geluiden die ook vaak in de weg zit op de rest van het album, spreekt me hier nog wel aan. De Egyptische ritmes en fluitjes in een futuristisch jasje gestoken zoals Sun Ra dat in z'n beste jaren deed. Het levert een extatisch werkje op, waar Toetanchamon van recht op in z'n sarcofaag gaat zitten. De titelsong stelt de iconische sound uit de trompet van Miles als geen ander nummer tentoon, maar ik heb niet echt het idee dat het nummer ergens heen gaat. De groove is nog niet ontdekt, zeg maar. Dus even op een rijtje; het album duurt echt té lang, überhaupt, maar ook zeker voor iemand die elektrische jazz niet echt goed trekt. En laat het nou net muziek zijn waarbij geduld een schone zaak is. De kracht van deze plaat is direct z'n valkuil, het vraagt om een ijverige luisteraar die wordt beloond nadat hij steeds dieper het drijfzand in wordt getrokken. Het zorgt voor een interactieve luisterbeurt, zoals niet veel platen dat kunnen bieden. Maar door zijn lengte vraagt het gewoon te veel energie om het echt goed op waarde te kunnen schatten. Ik doe m'n best, meer kan ik niet doen. Maar die paar ontlede grooves zijn het toch ook wel weer waard. En de productie is gewoon verbluffend, ondanks de hier en daar onprettige geluiden klinkt alles zo clean en scherp. Wellicht maakt dat het ook wel zo oncomfortabel. PS: Was deze review óf het album een taaiere kluif? 8/10 Highlights: Pharaoh's Dance Spanish Key Miles Runs the Voodoo Down

De tijdmachine heeft ons deze week afgezet in 50s 'Murica, en ging daarna kapot. Maar dit is - in tegenstelling tot Fats en Ray Charles - een plaat die vooral leeft in een nog verder verleden, en een specifieke subcultuur aangaat. Het is cliché om te zeggen dat die Wild Western cultuur uit de 19e eeuw, ver verwijderd van het hedendaagse Nederland, bij mij weinig emotionele aantrekkingskracht oproept. Maar dat doet deze plaat al niet echt bij een New Yorker rond die tijd, lijkt me. Toch, ondanks dat het geen match made in heaven is, weet Marty wel aardig een beeld te schetsen die past bij oude Westerns, die ook de gemiddelde Hollander wel bekend zijn. De ambiance is die van een oude saloon, en van de Lone Ranger en zijn harde bestaan op de prairies en in de woestijnen van de US. Die sfeer beviel wel, ondanks dat sommige nummers echt tenenkrommend stereotype cowboy zijn. Sterke momenten zijn de nummers die niet alleen klinken maar ook lezen als een oude Western movie. 'Big Iron' opent het bal, en etaleert direct dat Marty Robbins een behoorlijk fantasierijke pen game heeft. Je kan niet anders dan het verhaaltje volgen. De donkere ondertonen waren al merkbaar, maar de 'southern goth' komt nog duidelijker naar voren in 'The Master's Call', wat m'n favo van het album is. Die spookachtige achtergrondzang en grimmige topics laten een indruk achter zoals geen ander nummer op het album. Ik kan me voorstellen dat andere sleutelfiguren, die later de 'Southern Gothic' beweging zouden vormgeven, dit nummer wel hebben gehoord. Neem een Townes Van Zandt, een Johnny Cash, of The Handsome Family. Het wat lichtvoetigere 'Running Gun' sluit goed aan. Maar toch heeft het album te weinig van deze momenten, waarin hij de clichématige cowboyhoed en poncho even van zich afgooit, om mij helemaal voor zich te winnen. Maar het viel me ontzettend mee, en de verhaaltjes waren vermakelijk. Absoluut de beste van de drie oldies deze week. 7/10 Highlights: Big Iron The Master's Call

In de wetenschap dat dit een dag zou worden waarin nauwelijks tijd zat voor een album was het een opluchting dat het er eentje werd dat ik intussen al meerdere malen binnenstebuiten heb getrokken. Dit debuutalbum van één van de belangrijkste poëten van de moderne tijd laat zijn penkunsten zien zoals wellicht geen werk later in zijn carrière dat deed. Waar vooral zijn derde, en in mindere mate zijn tweede en vierde album, meer muzikale verscheidenheid en volwassenheid toonde, is dit een intiem muziekstuk met een aantal van m'n favoriete momenten in Leonard Cohen's history of storytelling. De toon wordt gezet door 'Suzanne', wat de kracht van een 'stripped down' en akoestische Leonard als geen ander nummer laat zien. Maar toch zijn het de subtiele achtergrondzang en strijkers die op de juiste momenten accenten leggen, waardoor het nummer floreert. Een magisch lied. De mood wordt nog moodier bij het koppel 'Master/Stranger Song', dat de duistere tonen die later in zijn carrière tot kunst worden verheven voor het eerst tentoon stellen. Prettig voor de flow van het album is het wel dat het middenstuk wat lichtvoetiger is, met 'So Long, Marianne' en 'Hey, That's No Way to Say Goodbye'. De eerste is instrumenteel één van de interessantere van het album, al gaat hij net íéts te lang door. Maar de realistische - vaak omschreven als pessimistische en zwaarmoedige - toon in de kunst van Cohen is nooit ver weg. In de laatste fase van de plaat komt de uitzonderlijke eigenschap van deze poëet om de psyche van de mens uit te wringen tot expressie, en wordt het niveau van het album opgekrikt naar die van een 'Blood on the Tracks' of 'Songs of Love and Hate'. Hierbij reserveert hij een plekje in het canon der 20e-eeuwse literatuur. 'Stories of the Street' is een fabelachtig verhaal over de duellerende instincten in het menselijk brein, en bevat het meest overtuigende vocale werk. 'With one hand on the hexagram and one hand on the girl. I balance on a wishing well that all men call the world.' De constante strijd tussen spiritualiteit en lust die als een rode draad door het werk van Leonard Cohen loopt prachtig samengevat. Na het aangrijpende 'Teachers' komt voor mij het hoogtepunt van het album, 'One of Us Cannot Be Wrong'. Een complex love-revenge story met voodoo tinten, waarin een koude relatie door de ogen van meerdere karakters wordt beschreven. Een intrigerend en uniek stuk, en de dronken uitbarsting in het slot laat de luisteraar weten dat Leonard - ondanks zijn ogenschijnlijke rol als menselijk orakel - ook zelf gewoon maar een mens is. Een passend einde van één van de beste debuutalbums van de 60s, dat vandaag de dag nog steeds een tijdloze bron aan zinvolle lessen en beangstigende waarschuwingen blijkt. 9/10 Highlights: Suzanne Stories of the Street One of Us Cannot Be Wrong

We blijven nog even hangen in de jaren 60, en in Canada. En daar hebben we weinig problemen mee. The Band, vond het altijd een prettige groep om naar te luisteren, maar sinds 'The Last Waltz' gezien te hebben klikt het volledig. Het debuut ''Music From Big Pink'' zag de band zichzelf bevrijden van zijn ondersteunende functie voor verscheidene tours van Bob Dylan, en de wereld maakte kennis met de exceptionele songwriting van Robertson, de breekbare én kostbare vocalen van Manuel, de aanstekelijke energie van Helm, de groovy ritmes van Danko, en de curieuze duizendpoot Hudson. Naast dat je natuurlijk kunt stellen dat het brein van het ensemble Robbie Robertson was, is het toch de verfijnde balans die The Band zo speciaal maakt. De multi-talenten, die zich per nummer in een andere rol lijken te kunnen schikken, creëren een bruisende vibe. Het eerste album kent de sterkere individuele momenten en songs, maar deze plaat leeft. Het is het kloppende hart van Noord-Amerikaanse rootsmuziek, en knalt bijna uit z'n voegen door de synergie die de mannen te weeg brengen met elkaar. Ik kan er moeilijk de vinger op leggen wat het is, of het de productiewijze is, of het de studio is, of het de instrumenten zijn, maar het klinkt allemaal zo lekker en organisch. Zelfs zwakkere songs - waar er echt wel wat van zijn - klinken gewoon verrukkelijk. Neem 'Jawbone', an sich een beetje een rommelig nummer, maar sonisch gezien echt om je vingers bij af te likken. Een soort garage-folk, als dat wat is. De tweede helft van het album heeft meer van die nummertjes die niet echt helemaal uit de verf komen, los van het fijne geluid. Maar het is ze vergeven na een haast perfecte eerste helft van de plaat. 'Across the Great Divide' stroomt over van die aanstekelijke energie, en altijd weer een big smile op m'n gezicht als de blazers hun intrede maken. 'The Night They Drove Old Dixie Down' is één van de mooiste verhalen van Robbie Robertson, en benadrukt de centrale positie van deze groep in de Americana. En nauwelijks bijgekomen van de eerste paar songs, komt de catchy groove van 'Up On Cripple Creek' langs met de genadeklap. Gedverderrie wat een smerig fijn nummertje. En wat deze groep zo'n onuitputtelijke bron van muzikale energie maakt is dat de country groove van Levon Helm daarna omslaat in de introverte en intieme delivery van Richard Manuel in 'Whispering Pines'. Wat een hidden gem, de 'I Shall Be Released' van dit album. Zoals gezegd is wat volgt niet zo onnavolgbaar als kantje 1, maar de band doet nog wel een waardige toegift met de laatste twee nummers. 'The Unfaithful Servant' laat zien dat het een album met vele smaken is, waar Danko zorgt voor een welkome lead. Om vervolgens de cirkel rond te maken met de rootsrock banger 'King Harvest', wat zorgt voor een krachtig einde van een hartstochtelijke tour door Americana cultuur, genres, historie en folklore. Muziek klonk zelden zo zalig als op deze plaat, en ondanks dat er wel een paar fillers op staan is de flow fantastisch. Heb je even zin in uptempo ragtime ritmes en funky country, dan zijn de songs met Helm achter de microfoon daar. Of ben je even toe aan wat meer sereniteit? Dan is Manuel nooit ver weg. Een beetje van beiden, en je komt uit bij Danko. En dat allemaal verbonden door de levendige vertelwijze van Robertson. Ik ben voor het eerst echt geheel overtuigd dat dít hun beste album is, en dat je als luisteraar getuige bent van een bijzondere studio-sessie. PS: De fabelachtige productie staat op naam van dezelfde man als de gene achter 'Songs of Leonard Cohen', dat ook al zo puur klinkt. Hij is niet overleden, of iets dergelijks, dus het lijkt me toeval dat ze nu beiden achter elkaar langskomen. 9/10 Highlights: Across The Great Divide Up On Cripple Creek Whispering Pines King Harvest (Has Surely Come)

In een week waarin we aardig met de neus in de boter vallen, krijgen we nu te maken met een heuse popdiva. En in een week waarin er al gortig met sterren gesmeten werd, zou je verwachten - om geloofwaardig te blijven - dat het nu wel even wat minder mag. Ik kende dit album én Lorde überhaupt niet echt heel goed, naast het door de radio grijsgedraaide nummer 'Royals'. Ik weet niet of het nog steeds de extase van het vorige album is, maar andermaal beviel hij goed. Kortom, dit is bij vlagen moderne art pop wat ik echt kan waarderen. De lead single 'Green Light' is een aardige binnenkomer, waarin ze laat zien dat ze gewoon goeie popsongs in zich heeft. Vind de house-beats een beetje té cheesy, maar het kan er mee door. De bouncerige instrumentatie wordt doorgezet in 'Homemade Dynamite', waar hij beter uit de verf komt. Door de hook het meest catchy nummer van de plaat. 'The Louvre' vormt een ander sterk moment op een idem dito kantje één, een song waar Caroline Polachek vast inspiratie uit heeft gehaald. Het album kent ook zeker meerdere momenten waar het ietwat cringy wordt, waar de titel ''Melodrama'' met koeienletters wordt gespeld. Het neigt dan een beetje naar een melancholische Lana Del Rey, en de voor de rest rijke productie gaat een beetje over de top. Zoals in 'Hard Feelings/Loveless'. Maar na een gebrekkig middenstuk laten 'Supercut' en vooral 'Writer In The Dark' zien dat het een puik popalbum is, met een creatieve twist waarin ze zich onderscheidt van veel dertien in een dozijn popkutjes. Ze combineert de interessante elementen van een FKA twigs (heel goed hoorbaar in 'Writer In The Dark'), een Jessie Ware, en een Caroline Polachek, wat een prettige eerste luisterervaring oplevert. 7,5/10 Highlights: Homemade Dynamite Writer In The Dark Supercut

'Madchester' heeft me als subculture, met zijn bruisende club scene en fashion sense die je vandaag de dag nog steeds terugziet in de retro-hype, altijd wat meer gedaan dan als muzikale beweging. Eigenlijk zijn alleen het fenomenale debuut van The Stone Roses en wat spul van The Charlatans echt blijven kleven. Veel andere bands voelden toch altijd een beetje hetzelfde, weinig interessante instrumenten met daaronder een 808 drum machine. Dat is toch wel vaak de valkuil van muziek die zich ontwikkelde voor en op de dansvloer, dat de beat heilig is en de rest van de muzikale elementen onderdanig of hooguit ondersteunend zijn. Een album zo als deze - wat echt een schoolvoorbeeld van de Madchester-sound is - valt dan mijn inziens nogal tegen in een immobiele setting. De eerste twee nummers voelen nog verfrissend aan, maar zien hun waarde ook een beetje slinken naarmate het album vordert. Dit omdat de stijl, én eigenlijk de gehele beat, bijna gekopieerd lijkt naar andere songs op het album. De vocalen van Shaun Ryder komen me ook wel een beetje m'n strot uit na een aantal songs, maar wellicht heeft dat te maken met het mentale beeld wat er wordt gevormd wanneer ik hem hoor brabbelen (zoek 'Shaun Ryder' op google, en dan vooral de tweede foto. Een soort Frits Wester aan de prednison). 'God's Cop' is een lichtpuntje, en vangt de essentie van Madchester op een positieve manier. Niet alleen een goeie beat, maar ook een puike riff. In andere fases waar de band zich enigszins losrukt uit de klauwen van de hypnotiserende drum machine, zit er wel weer iets anders in de weg wat me minder bevalt. 'Bob's Yer Uncle' bijvoorbeeld, wat instrumenteel misschien wel m'n favoriet van de plaat is. Maar die geilneukende lyrics zijn wel echt gênant (pak nog even die prednison kop van Shaun Ryder erbij, maakt het echt niet beter). 'Step On' is de posterchild van de fleurige indie dance music uit het grauwe Manchester. Een heuse classic. Al met al viel het me niet mee, en blijf ik vooral achter met de 'bellyaches'. De 'pills' en de daaropvolgende 'thrills' ontbraken. Het is denk ik echt muziek waar je bij moest zijn in de befaamde club Haçienda, eind jaren 80, met een paar noten achter de kiezen. De psychedelische tinten zijn nice, maar het leunt me iets te veel op die doordravende drumbeat. 5,5/10 Highlights: God's Cop Step On

Concept-albums, het is een concept dat al eventjes bestond voordat Pink Floyd er mee aan de haal ging. Maar als er één band is die het echt tot kunst heeft verheven, dan zijn het de prog rock meesters wel. Dit is misschien wel hun meest iconische concept plaat, die thema's rondom isolatie, oorlog en autoritarisme op indiscrete wijze op de luisteraar projecteert. Het bevat een complexe boodschap, die de onvrede over tal van sociaal-politieke issues toch op een heldere manier weet over te brengen. Zelden bleef een muur van kritiek zo goed overeind over zo'n lange tijd, wat recentelijk tijdens de discussies rondom de muur van Trump van dit album weer een machtig politiek wapen maakte. Naast die tijdloze topics, inherent aan de moderne maatschappij, is het muzikaal gezien ook wonderschoon. Daarmee bedoel ik dat de instrumentatie zoals altijd gelikt is, en dat de productie mogelijk z'n hoogtepunt kent in een discografie getekend door piekfijne productie. Echter vind ik het meer een theaterstuk dan een écht muziekalbum, en gaat de theatraliteit me in de loop van het album in de weg zitten. Dan is 1 uur en 20 minuten een lange zit. In sommige fases is het iets te bombastisch, en heeft het album meer weg van een langdradige musical dan een muziekstuk van een rock band. Maar dat zit natuurlijk ook wel een beetje opgesloten in progressive rock, wat me doorgaans echt niet kan bekoren. En als fervent musical-hater kon ik het overdreven toneelspel van Roger Waters ook niet altijd goed hebben. Uit de mond van Roger Waters vraag ik me altijd af wat gepassioneerde kritiek is, én wat kritiek is om het kritiek geven. Maar ik zou het album te kort doen door het alleen maar te hebben over die fases waar het gewoon niet klikt met mijn muzieksmaak. Logischerwijs staan er op een plaat met liefst 26 nummers altijd wel wat songs die aanspreken, en al helemaal bij een band met de kwaliteit en creativiteit van Pink Floyd. Het zijn de nummers waarin de structuur iets minder opgeblazen wordt door de theatraliteit, en meer weg heeft van een klassieke rock song, die mij op ''The Wall'' het beste liggen. Zo zijn het de funky basslines (Roger Waters was on fire dit album) van de classic 'Another Brick In The Wall, Pt. 2' en 'Run Like Hell' die mij aangrijpen. En doet het akoestische nummer 'Mother', dat stijlistisch meer past op het album 'Wish You Were Here', het ook erg goed in mijn oren. Prachtig nummer. En als je het hebt over typisch post-Syd Barrett Pink Floyd, dan zijn nummers als 'Hey You' en natuurlijk 'Comfortably Numb' vaste hap. De tweede vond ik altijd wat overrated, en zo gaat mijn voorkeur uit naar het soortgelijke 'Hey You'. En als je het dan toch over de algehele tendens hebt om nummers groots, episch en theatraal te maken, dan is de opener wel echt ijzersterk. 'In The Flesh?' zou ik best live willen horen, en daarna direct naar huis. Tuurlijk, er staan echt een aantal machtige Pink Floyd songs op, maar had het echt allemaal verpakt moeten worden in een langdradige rock-opera van bijna anderhalf uur? De boodschap is krachtig en tijdloos, maar Roger wil misschien íéts te veel issues aankaarten. Het kon allemaal wel wat minder; van de bombastische sounds, tot de ijver van Roger om iedereen in het harnas te jagen. Maar dat maakt het ook wel weer een monumentaal en groots werk, maar het ligt niet helemaal in mijn straatje. 7/10 Highlights: In The Flesh? Another Brick In The Wall, Pt. 2 Mother

Nadat ik de theatraliteit van een album als ''The Wall'' aanwees als grote reden waarom het nooit helemaal gaat klikken, is het toch wel ironisch dat het bombastische van deze plaat juist een significante rol in z'n aantrekkingskracht speelt. Het was bij uitstek een album geweest om in de diepte te analyseren, maar dat gaat me vandaag helaas niet lukken. Om direct met de deur in huis te vallen: dit is gewoon een 10. Het ontroert, het zweept op, het laat je nadenken. Het kan niet dat je ''Illinois'' luistert, en dat het geen één indruk achterlaat, die je mogelijk voor eeuwig bijblijft. Of het nou de waanzinnige chemie en dynamiek is tussen de sessiemuzikanten, de zielroerende penkunsten van Sufjan zijn, of juist de orkestrale explosies die je daarna weer opbeuren, deze plaat heeft voor iedereen een medicijn. Het neemt je in 75 minuten mee door heel de staat Illinois, wat in tegenstelling tot het vorige album echt voelt als een versnelde tour. De kleine intermezzo's vormen geen irritante en overbodige detours, zoals ze dat vaak wel doen, maar laten het album juist beter voortglijden. Één mini kritiekpuntje is dat de laatste 2 volledige nummers een beetje misplaatst lijken, en niet echt de afsluiting realiseren dat het album verdiende. Daar had echt een banger moeten staan van het niveau van de werkelijk waar legendarische reeks van 'Come On! Feel the Illinoise' tot en met 'Casimir Pulaski Day', een zestal indie-folk meesterwerken. Dat was echt even de ogen dicht en muziek in al z'n pracht en praal tot je op laten nemen. Maar waar veel platen leven op één sterke fase wat lekker doorvloeit, is dit album daar echt niet afhankelijk van. 'The Predatory Wasp', 'The Man of Metropolis', 'They Are Night Zombies', en bovenal 'Concerning the UFO sighting near Highland, Illinois' zijn allemaal op zich zelf staande steunpilaren. Het was pittig om highlights aan te wijzen in een Himalaya van een plaat, maar de song die m'n ziel altijd brandmerkt is 'John Wayne Gacy, Jr.'. Wat een hartverscheurend naslagwerk over een enorme engnek, op diepintieme wijze vertolkt door Sufjan. Waar ik vaak vraagtekens had bij de oprechtheid van Roger Waters, is deze vocale prestatie echt close to the bone. Griezelig echt. Aan de andere kant van zijn wonderlijke spectrum vind je 'Chicago', wat juist een baken van hoop is. De song waar de toch al bijzondere groepsenergie echt tot z'n kookpunt komt. 'Jacksonville' zit ook wel echt bij m'n absolute favorieten, en laat zien dat de bij tijd en wijle introverte zanger ook echt wel schwung heeft. De blazers excelleren volledig. 'The Man of Metropolis Steals Our Hearts' krijgt als laatste de stempel 'highlight' toegewezen, omdat deze dan weer laat zien dat Sufjan niet alleen kan ontroeren of kan zwingen, maar ook zeker aardig kan rocken. Achja, zelden was het aanwijzen van hoogtepunten zo'n momentopname als bij deze plaat, waar ik zeker weet dat ik morgen 4 andere had kunnen kiezen. De concurrent is moordend op dit betoverende kunststukje. Ik heb het innige en dieppersoonlijke 'Carrie & Lowell' ook zeer hoog zitten, maar dit album is mijn inziens volledig uniek. De cultuur-historische verhaaltjes, de orkestrale productie, en de verscheidenheid aan instrumenten laten zien dat folkmuziek geen eendimensionaal en passief genre hoeft te zijn. Een ervaring die ik in de bijna 20 jaar die volgde nog niet heb herleeft bij het luisteren van een ander album. 10/10 Highlights: John Wayne Gacy, Jr. Chicago Jacksonville The Man of Metropolis Steals Our Hearts

Power pop en punk zijn twee genres die vaker dan je zou denken parallel liepen in de jaren 70, met beiden belangrijke roots in glamrock. De twee kwamen daardoor ook meer dan eens met elkaar in botsing, met bands als Buzzcocks en The Undertones als bekende producten. Dit is er nog zo eentje, waar dit album snelle punknummertjes afwisselt met ingetogen pop songs. Hier en daar een reggae ritme, en het resultaat is een punk-album dat niet voldeed aan het reguliere ethos in 1978. Deze verscheidenheid maakte het best een vermakelijke luisterbeurt. Maar waar de plaat levert op dynamisch gebied, laat de kwaliteit soms een beetje te wensen over. Een paar nummertjes die het opschrijven echt waard waren, waaronder de eerste drie songs. De sterke start met het prachtige en all-time favorite 'The Whole of the Law', catchy pop punk song 'Another Girl, Another Planet', en art rocker (in de stijl van Television) 'Breaking Down'. Daarna is het een beetje aanmodderen door aandoenlijke maar forgettable muziek, tot 'No Peace for the Wicked'. Aantrekkelijk in z'n eigenaardigheid. De vrouwelijke tweede stem brengt sowieso wel een prettige dimensie op dit album. Deze laatste song laat ook echt horen dat de lazy en breekbare vocal delivery van de band misschien wel veel meer invloed heeft op latere indie rock dan dat tijdsgenoten uit de punk scene dat hadden. Ik kon niet anders dan telkens denken aan The Replacements, Pavement en The Strokes. Aangenaam albumpje, niet meer, niet minder. 7/10 Highlights: The Whole of the Law Another Girl, Another Planet No Peace for the Wicked

Natuurlijk is er al een handje vol albums langsgekomen dat negatief uit de toon viel, op z'n zachtst gezegd. Maar dit is er wel zo eentje waarbij je je afvraagt hoe je het in godsnaam in je kokosnoot haalt om hem toe te voegen aan een lijst met albums die je moet horen voor je dood gaat. Ze moeten toch de medische historie van auteur Robert Dimery eens even doorspitten, om vast te stellen of hij niet toevallig een kleine beroerte kreeg toen hij aankwam bij het jaar 1995. Laten we maar niet om de hete brij heen draaien; wat een generieke janboel. Ik was best hyped toen ik zag dat er een voor mij onbekende punk band op het menu stond, maar de kermis was zelden zo koud. Het is één lange rits aan ongeïnspireerde kankermuziek, een terminaal zieke liefdesbaby van cringy skater punk en Fountains of Wayne. Ik kan me vinger er niet op leggen wat de plek is van deze band in de punkwereld, en ik kan me nauwelijks voorstellen dat ze het begin van iets nieuws waren, een frisse wind. De zielloze 'hit' van de plaat, 'On A Rope', verraadt al wel een beetje dat het geen muziek is die zorgde voor een aardverschuiving in de bruisende California punk scene van de jaren 90. Geen jonge rockband in een garage in LA zou bij het luisteren van deze plaat een eureka moment hebben gehad. Het is de rode draad door het hele verhaal, de complete lak aan bezieling. Insert prompt: 'Create a compilation of punk songs reminiscent of the style found in Tony Hawk games, yet belong to the rare category of soundtracks that easily slip from memory.' En toen spuugde AI dit album uit. Ik probeer altijd nog wel die paar korreltjes goud uit een modderige, stinkende, rottende rivierbedding te zeven, zoals me dat bij elk miserabele album al gelukt is. Maar hier lukt het gewoon niet, ik kan hier niets mee. Ik heb liever de angel van die schorpioen in m'n oor dan dat ik ooit nog deze stem moet verdragen. 1/10

De titel van de song 'The Sounds of Science' slaat de spijker op z'n kop bij het omschrijven van dit album. Uit dat nummer blijkt dat Beastie Boys zich er echt wel van bewust waren dat ze het Hip Hop genre bijna met academische precisie naar een hoger level tilde. Als je het hebt over evolutie van het rap-genre en urban music in general, dan is dit mogelijk de belangrijkste pioniersoort die als één van de eerste het habitat der sampledelia betrad. Waar de golden age van de Hip Hop, die zijn hoogtijdagen vierde eind jaren 80, gedomineerd werden door een MC en een sidekick DJ, was dit een verschuiving naar meer sonische experimentatie met MC's die zich aanpaste aan de tot in de precisie uitgemeten lagen aan samples. Het is daardoor niet alleen een Hip Hop album die geroemd is door mensen in de gelijknamige scene, maar kent ook vele fans uit de Trip Hop, de funk, de jazz, de rock en de electronica wereld. Ik denk alleen dat hij daarin al uniek is. Waar ik bij 'Ill Communication' soms m'n vraagtekens had bij de dynamiek tussen de eentonige stemgeluiden en de samples, rijden die twee nu echt perfect op de zelfde golflengte. De wacky lyrics vol absurde (onvolwassen) humor matchen eigenlijk over de hele lengte van het album met een eclectisch palet aan samples. De meerlaagse productie houdt de uitbundige vocalen in toom, en geeft de luisteraar ook voortdurend even rust om te genieten van een jazz-passage of een funky bassline. Vooral in die tweede excelleert dit album. Je hoort de dooddoener "je kunt niet stil zitten bij deze muziek" net iets te vaak, dat lukt me eigenlijk altijd wel, maar deze barst van de aanstekelijk energie. Weinig momenten waar de groove echt onderbroken wordt. Het klinkt raar, maar de kracht van dit album is de absentie van een 'Fight For Your Right' en een 'Sabotage'. De plaat leeft van z'n consistentie, waar een absolute banger ook andere songs kan doen verbleken. Ik heb wel echt persoonlijke favorieten, maar vraag het 100 mensen en je zult een hoop verschillende antwoorden horen. Het is een museum van de samplekunst, zonder een Nachtwacht die alle aandacht trekt. Het is die ene zaal waar het wat rustiger is, waardoor je alle ruimte hebt om élk schilderij van dichtbij te bekijken. De schilderijen waar ik wat langer bij blijf staan zijn dan wel ten eerste 'Shake Your Rump', P-Funk van de bovenste plank die de briljante chemie tussen de boys etaleert. En dan naar 'Sounds of Science', een Beatles mash-up par excellence zoals letterlijk alleen zij dat kunnen, ongekend in de Hip Hop wereld en onnavolgbaar groovy. Vervolgens naar 'Looking Down the Barrel of a Gun', met de metal riff waar je smerig van gaat kijken en de moddervette proto-Trip Hop drums. En als laatste nog even blijven hangen bij 'Car Thief'. Geen idee wat daar allemaal gebeurt qua geluiden maar ik hou van elke seconde. Alternatieve Hip Hop wat pas echt furore ging maken eind jaren 90 onder leiding van DOOM. Pioniers, niets meer en niets minder. In conclusie, het genre dat absoluut gedomineerd werd door de zwarte urbanite, kwam op dat ene moment in 1989 eventjes in handen van 3 witte Joodse jongens uit New York. Een korte wisseling van de wacht met verstrekkende gevolgen. 9/10 Highlights: Shake Your Rump The Sounds of Science Looking Down the Barrel of a Gun Car Thief

Op zich is er weinig écht mis met dit album, maar dat getuigd meer van een lak aan durf dan een overvloed aan kwaliteit. Deze band belichaamt de brug tussen punk en new wave, maar de elementen van het eerste missen de energie van het moedergenre en de aspecten van het tweede zijn lang niet zo avontuurlijk als dat van vele gewaagde new wave acts uit hetzelfde jaar. Ik zie eigenlijk niet in waarom ik dit aan zou zetten in plaats van een Talking Heads, een Elvis Costello, een Blondie of een B-52's. Sommige songs pakken wel even m'n aandacht, zoals 'Precious', 'Tattooed Love Boys' en 'Brass in Pocket', maar de algehele tendens is vrij slaapverwekkend op deze maandag. 'I said hush hush hush hush, baby sleep tight now' horen we aan het einde van de plaat, wat de lading wel aardig dekt. 5,5/10 Highlights: Tattooed Love Boys Brass in Pocket

Na de ietwat slappe new wave hap van de Pretenders, was de power pop-infused new wave van Elvis Costello wel welkom. De bite die veelal miste bij het vorige album is hier wat dominanter. Die intenties zijn direct duidelijk bij het korte doch effectieve 'Welcome To The Working Week'. Die energieke instelling, waarin Elvis laat zien net zo veel inspiratie te halen uit de rock & roll van Buddy Holly en Bill Haley als uit het werk van punk/proto-punk tijdsgenoten, hoor je ook sterk terug in songs als 'Blame It On Cain' en 'Mystery Dance'. Maar echt verder dan 'aardige nummers' komen ze niet. Daarvoor moet je toch kijken naar de ballade 'Alison', die zorgt voor prettige kalmte in een pub rock storm, mooi nummer. De proto-ska 'Watching The Detectives' is een ander hoogtepunt, die stijlistisch veel weggeeft van wat komen zou in de carrière van Elvis Costello. 'Less Than Zero' bevalt me ook wel, maar geeft wel weg wat me enigszins tegen zit met deze plaat. De riff is een aantal jaar later obviously geripped door Bruce Springsteen in 'Glory Days', en daar houden de verbanden tussen de twee niet op. Ik vind veel van de popsongs op ''My Aim Is True'' gewoon net iets te heartland rockerig, en ik mis gek genoeg een beetje Britse bravoure. Gewoon niet m'n dingetje. Songs als 'Miracle Man' en '(The Angels Wanna Wear My) Red Shoes' hadden zo op een Bruce Springsteen album kunnen staan, wat normaal gesproken in mijn ogen niet echt een compliment is. Maar anyway, voor een debuutalbum is het best een aardig muziekstuk, dat ik zie als een effectieve springplank voor een respectabele carrière. Voor het écht goede werk moet je toch wat dieper z'n loopbaan in duiken, maar ik heb me toch wel vermaakt. 6,5/10 Highlights: Alison Watching The Detectives Less Than Zero

Er valt te beargumenteren dat dit wellicht het eerste echte post-punk album is. Een afsplitsing van Buzzcocks, waarin Howard Devoto zijn artistieke ei kwijt kon. Waar de Buzzcocks door zijn intelligente pop songs één van de meest geroemde bands in het punk genre is, is Magazine een blauwdruk geweest voor vele goth en art punk genres. Een beetje te vergelijken met een Joy Division, godfathers van de post-punk, dat door het wrede lot uiteindelijk onder de noemer New Order een heel ander genre zou gaan leiden. Dit album lijkt eigenlijk veel meer inspiratie te halen uit proto-punk en art rock stijlen dan uit de pure punk. Ik kan me zo voorstellen dat er genoeg mensen zijn die Magazine én de Buzzcocks vaak luisteren, maar de innige connectie niet kennen. Een moment op de plaat waar dit verborgen verbond nog te vinden is, is in de song 'Shot By Both Sides'. Deze is co-written by Pete Shelley, de hitmachine van de Buzzcocks. De legendarische riff werd dan ook al eerder bespeeld in het nummer 'Lipstick' van de Buzzcocks. 'Shot By Boths Sides' en mogelijk óók 'Lipstick' zijn m'n favo songs van respectievelijk Magazine en Buzzcocks. Die eerste is wat mij betreft een sterke kandidaat om uit geroepen te worden tot beste song voortkomend uit één van de post-punk genres. De subtiele opbouw naar het extatisch en ietwat paranoïde einde is werelds. Maar dat dit het absolute hoogtepunt is betekent niet dat er ook wat andere songs floreren in zijn schaduw. 'Motorcade' is er zo eentje, die instrumenteel uitblinkt met z'n waanzinnige gitaren en spooky synths/orgels. 'The Light Pours Out Of Me' is ook het benoemen waard, waar dit nummer meer dan andere een duidelijke goth ondertoon heeft, en zonder twijfel het gelijknamige genre heeft aangevoerd. En dan doe ik eigenlijk 'Definitive Gaze' en 'My Tulpa' nog te kort, wat ook puike songs zijn. Het sublieme niveau van 'Shot By Both Sides' werd mondjesmaat aangetikt, waardoor ik het helaas niet meer dan 4 sterren kan geven. Maar het is een significant album, consistent in het leveren van artistieke rockmuziek die de alternative charts van de 80s uiteindelijk vorm zou geven. 8/10 Highlights: Shot By Both Sides Motorcade The Light Pours Out Of Me

De stem van Richard Butler herken je uit duizenden, en in de bekendere songs van de band (waar mijn kennis ook ongeveer ophoudt) draagt hij met z'n gortdroge toon ook echt bij aan de sfeer. The Psychedelic Furs combineren het zoete van new wave met het bittere van goth/post-punk. Dit wordt het best geëtaleerd in 'Pretty In Pink', waar de zoetsappige sfeer in de chorus omslaat naar een donkere ondertoon. Steengoed nummer. Maar ook kwam ik er snel achter dat ik eigenlijk nooit een heel album heb geluisterd van ze, aangezien Richard's stem aardig in de weg ging zitten naarmate het album vorderderde. Weinig variatie, en telkens dezelfde trucjes waardoor veel songs klinken als demo versies van 'Pretty In Pink'. Gelukkig zijn er ook nog wat nummers die zich hierin onderscheiden, zoals de opener 'Dumb Waiters' en 'All of This and Nothing'. De eerste exploiteert een lading drones, wat een spannende post-punk banger oplevert. In de tweede oriënteert de band zich meer in de synths, met een dromerige popsong tot gevolg. Nummers als 'Mr. Jones', 'It Goes On' en 'She Is Mine' kunnen er ook mee door. De volle productie, de gierende gitaren, de droney soundscape, en de hier en daar catchy synths zorgen al met al dat het een aardig album is, dat met verschillende genres flirt. Het was wel een beetje eentonig vanwege de vergelijkbare melodieën en vocalen. Het voelde soms een beetje alsof je naar een spoken word cd van John Cooper Clarke aan het luisteren was. 7/10 Highlights: Dumb Waiters Pretty In Pink All of This and Nothing

Ik waardeer muziek waar de grenzen van geluid worden verkend, en Kate Bush is mogelijk de vrouw die de meeste grond in de "last frontiers" der popmuziek heeft gecultiveerd. Haar werk zit altijd vol met sounds waarvan de luisteraar geen idee heeft wat of wie ze maakt, wat haar albums voor mij altijd op muziektechnisch gebied echt fascinerend maken. Dit was voor mij een wat minder bekend album, en hij zit na twee luisterbeurten zeker niet bij m'n favoriete werk van de avonturier. Waar ik vaak in haar discografie wel een goede balans weet te vinden tussen interessante experimentatie enerzijds, en luisterplezier anderzijds, heb ik bij dit album een beetje het idee dat ze te veel wilde. Het is artpop met de nadruk op art, wat soms een kakofonie aan abstracte geluiden en vocalen oplevert zoals in 'Pull Out The Pin'. Als Kate expressief begint te brullen dan voel je dat echt wel, en het levert wat realisme in een overwegend fantasierijk muziekstuk. Maar deze stemwisselingen overdoet ze wel een beetje, wat een zenuwachtige luisterbeurt oplevert. Dit bouwt langzaam op naar de orgastische explosie in de afsluiter, waar we nog even mee mogen genieten van een geluidsfragment opgenomen in een ezelfokkerij. Sterke momenten zijn er ook, met de opener 'Sat In Your Lap' en het weergaloze 'Suspended In Gaffa'. Die tweede is wel de absolute kroon op haar discografie. Bij deze twee songs is de balans tussen comfort en experimentatie wél juist, maar die is te vaak zoek om er echt een prettige luisterervaring aan over te houden. Maar ik waardeer projectjes als deze wel, die hit or miss zijn, maar altijd veel deuren openen voor andere muzikanten. 6/10 Highlights: Sat In Your Lap Suspended In Gaffa

Mijn muziekwereld stopt altijd nabij de oerlelijke poorten naar de hel, waarboven het woord 'Heavy Metal' gespeld staat, in van die kinderachtige lettering die we vandaag de dag vooral terug zien op t-shirts van tienermeisjes. Een uitzondering hierop is Black Sabbath, wat toch bijzonder is gezien zij de pioniers zijn. Maar alles wat zo lekker is aan die band mist hier, van de duizelingwekkende drumritmes (zie 'Symptom of the Universe'), tot de heavy gitaartoon die veel bands die volgden liet klinken als 'feather light metal' (zie 'Into the Void'). En natuurlijk het charisma wat er afdruipt bij the prince of darkness himself, wat in de verste verte niet te bespeuren valt bij de droeftoeter die de vocalen verzorgd op dit album. Misschien niet helemaal eerlijk om alles met Black Sabbath te vergelijken, maar dat is nou eenmaal m'n referentiekader in dit genre waar ik eigenlijk altijd m'n handen van afhoud. Dit is één lange aaneenschakeling aan passieloze geluiden, die op geen enkele manier matchen met wat ik zoek in muziek. Het eerste nummer heeft nog wel punk-energie, maar daarna kelderde het niveau het miserabele ravijn genaamd 'hair metal' in. Black Sabbath gespeeld op Guitar Hero door een kind van 10 (ik stel me een jonge Floris voor). 4/10 Highlights: Nada

Na het grandioze werk van Otis Redding en het wat minder grandioze werk van Ray Charles is dit het derde sleutelfiguur in de totstandkoming van moderne soul muziek. Het is al een stuk geavanceerder dan het ietwat oubollige album van Ray, en de variatie tussen blues riffs, folk gitaren, gospel en zelfs latino invloeden zorgt voor een hogere amusementswaarde. Ben wel een sucker voor krachtige achtergrondvocalen, die op dit album bij tijd en wijlen de show zelfs even stelen van de dominante stem van de tientonner Solomon. De eerste helft van het album bevat de betere individuele momenten, met de iconische opener 'Cry to Me' en de powerhouse 'Can't Nobody Love You'. Die tweede is wel echt het hoogtepunt van de plaat. De tweede helft heeft wat minder individuele souplesse, maar stelt wel de instrumentele variatie van het album ten toon, waar nummers als 'Hard, Ain't It Hard' bluegrass elementen bevatten, en 'You Can't Love 'Em All' zelfs even flirt met Mariachi-muziek. Het is over de gehele lengte echt minder spectaculair dan een ''Otis Blue'' van een jaar later, maar albums als deze doen het altijd wel goed bij mij. 7/10 Highlights: Cry to Me Can't Nobody Love You

Toen ik zei dat 'My Aim Is True' fungeerde als een springplank naar een toch wel illustere carrière, doelde ik vooral op de sprong naar dit album. Als de 'aim' ergens op doelde, dan was het wel dit werk. Mijn favoriete album van een artiest die ik waardeer, maar het in mijn ogen vaak aflegt tegen tijdsgenoten die zich in hetzelfde grensgebied tussen punk en new wave bevonden. Dit is 'as good as it gets', om maar zo te zeggen. 'This Year's Model' is een vooruitstrevend muziekstuk, dat veel van die tijdsgenoten net voor is met het verbeelden van hoe het muzieklandschap er in 80s UK uit zou gaan zien. Gekenmerkt door speelse keyboards en bouncy guitars, zou de sound van dit album een belangrijke rol spelen in de evolutie van punk-muziek van de grimmige nightclubs naar mainstream radio. Al verzet Elvis zich daar nog wel tegen in het nummer 'Radio, Radio'. De punk krijg je moeilijk uit de Britse man, eind jaren 70. Waar de volle productie van de geweldige Nick Lowe voor een volwassener sound zorgde dan op 'My Aim Is True', zijn het ook de songwriting en de begeleidende melodieën van Elvis die verder opbloeiden. Waar het op zijn debuut soms nogal een karikatuur van Bruce Springsteen leek, is hier echt een persoonlijk geluid te horen. Nummers als 'Lip Service' en 'Little Triggers' volgen nog steeds een beetje de lijn van zijn inspiratiebronnen, maar met een absolute Costello-twist. Het resultaat is dat 'Lip Service' op zijn beurt voelt als een inspiratiebron voor de latere The Jam albums, en voor de jangle pop van The Smiths. Wat een fucking bassline ook. Toch zijn het de opzwepende powerpop songs die de klasse van dit album pas echt onderstrepen. 'Pump It Up' en 'Radio, Radio' heb ik stilistisch altijd gezien als een duo. Ze etaleren dat al hoewel Elvis Costello graag zijn emotionele chanson-kant najaagt, dat hij vooral een verdomd goede schrijver is van up-tempo popsongs. '(I Don't Want To Go To) Chelsea' moet ook genoemd worden. Een persoonlijke favoriet, het beste gitaarwerk van het album en een intrigerende beat. De tweede helft van het album heeft helaas een reeks van 4 songs waar de één nog saaier is dan de ander. De US-release zorgt ervoor dat ik vier sterren ga geven, door de plaatsing van 'Radio, Radio' als afsluiter. Hierdoor eindigt het toch op een positieve noot. Het is een monumentaal album voor de nieuwe golf aan muziek die de UK charts in de 80s overspoelde. En ondanks dat ik niet zo goed ga op zijn stemgeluid, bevat het album genoeg interessante muzikale vernuftigheden om dat feit te verdoezelen. Íétsjes minder keyboard had gemogen though. 8/10 Highlights: Pump It Up (I Don't Want To Go To) Chelsea Lip Service Radio, Radio

Een fusie van Indian tribal music, britpop en house, waarvan we niet wisten dat we het absoluut níét nodig hadden. De eerste twee nummers zijn niet weg te denken uit 90s UK indie lijstjes, en zijn goed te vertoeven. Daarna is het één lange kwellende delier, een fever dream in een dorpje ergens tussen Leicester en Bangalore. Bollywoodmuziek in beats van Madlib - bijvoorbeeld - zijn tot in de perfectie uitgevoerd, maar bij dit album voelt het na een nummer of 2 al afgezaagd. Een aantal keer pakt het wél lekker uit, vooral doordat producer Dan the Automator (bekend van zijn wek met Del The Funky Homosapien en producent van het eerste Gorillaz album) zich met een aantal songs bemoeide. Het tempo ligt er constant uit door de weinig intrigerende instrumentals, en ik hoopte op wat meer van die verrassende momenten waarin we opeens een Amerikaanse country zangeres de microfoon zagen grijpen zoals in 'Good to Be on the Road Back Home Again'. Een saaie Britse Beck is het resultaat. Ik begrijp dat de zanger/creator van Cornershop van Indiase komaf is, maar hou het lekker voor jezelf. Zo kon hij het niet laten om het toch al Indiaas getinte 'Norwegian Wood' nog Indiaser te maken, wat op zich wel geinig is om te horen. Tuurlijk, dit album presenteert een unieke mix aan genres, en daarvoor wel props, maar ik laat hem voortaan links liggen. 5/10 Highlights: Brimful of Asha

Ik hoorde gister al van Koen dat ik in was for a treat met dit album. Een alles behalve aangename verrassing, en de reviews droegen niet echt bij aan een rooskleurig beeld. Toch maar weer - zoals altijd - geheel neutraal de wedstrijd in. Ik kende deze tuinkabouter al van wat losse nummertjes en z'n werk met Matching Mole en Soft Machine. Hij maakt deel uit van een heuse kunststroming uit het zuidoosten van Engeland, wat met name aan de hand van Kevin Ayers best leuke muziek heeft opgeleverd. En tja, als je een artistieke muziekbeweging op gang zet in de UK, dan is Brian Eno er als de kippen bij. Als een bij naar de honing. Ik werd gewaarschuwd voor pretentieuze meuk, art om het art maken. En dan schaam ik me toch wel dat ik het eigenlijk best aangenaam vond. Tuurlijk, het aantal songs die gewoon te lang blijven doorzeveren is eigenlijk té hoog om echt lekker met het album te flowen, maar zoals goede kunst betaamt: beauty is in the eye of the beholder, en als je lang genoeg blijft kijken naar een kunstwerk vind je altijd wel iets wat je aanstaat. Het openingsnummer is zo archetypisch Brian Eno dat je er bijna bang van wordt, maar daarom ook wel weer één van de catchiest songs van de plaat. Halverwege het album vinden we voor mij het tweede moment dat het écht aanslaat, met het nummer 'Free Will And Testament'. Die schele stem die niet altijd even goed uitpakt maakt van dit liedje een tranentrekker. En tegen het einde trapt Robert even iets meer op gas, wat echt wel nodig was, en levert hij wat meer rock in de nummers 'A Sunday In Madrid' en de semi-cover van Bob Dylan's 'Subterranean Homesick Blues'. Die eerste is zo vaag en dissonant, maar de piano brengt alle puzzelstukjes toch op z'n plaats. M'n favoriet. Fases zijn er ook wanneer het echt nergens heen lijkt te gaan, en dat moet wel de bron zijn geweest voor de algehele consensus op deze site dat het pretentieuze bagger is ('The Duchess' was een koortsdroom). Maar ook hier weer zitten er best wat pareltjes tussen voor de nieuwsgierige luisteraar. Wat ik vooral lachen vind aan werk als dit, is dat het totaal ontwricht is van de tijd, en in een eigen wereld is opgenomen afgeschermd van rages, populaire cultuur, muziekhypes of hippe trends. Niks aan dit album is 1997. Mooi dat het kan. 7,5/10 Highlights: Heaps Of Sheeps Free Will And Testament A Sunday In Madrid

Dit album markeert een beetje de overgang van Rockabilly Elvis waar ik wel van hou, en gekke pakjes showboat Elvis waar ik over het algemeen van walg. Het heeft elementen van beiden, begint sterk met een paar songs waarin ik zijn iconische stem wel echt geloof. Later wordt het wat te veel show en act, en voelt het bijna als Lee Towers. De achtergrondzang maakt het erg soulful, waardoor Elvis moeiteloos switcht tussen country, blues, en soulmuziek. Waardeer de verscheidenheid wel, maar te weinig echt epische momenten zoals in 'Suspicious Minds' en de uitstekende cover van 'Gentle On My Mind'. De controle die hij heeft over z'n stem is subliem, maar had hem liever wat vaker iets meer risico zien nemen. 6/10 Highlights: Suspicious Minds Gentle On My Minds

Dit album belichaamt een einde van de - hoe ze dat altijd zo mooi in het Brits kunnen zeggen - 'quintessential' 80s indie band. En je merkte dat de koek ook wel een beetje op was. Het is veel van wat ze in de voorgaande jaren al eens hadden gedaan, een soort recap van een glansrijke carriere. Naast wat verrassende blazers, en wat experimentele drones in songs als 'Death of a Disco Dancer', is het het vaste recept wat vertrouwd aanvoelt. Kan toch altijd wel genieten van hoe bad iedereen gaat op Morrissey, ook op deze site weer. Dit vanwege zijn rancuneuze en omhooggevallen persoonlijkheid, maar ook zeker door zijn 'whiny' vocalen en overdreven melancholische teksten. Dat eerste deel interesseert me niet zoveel, ben allang blij dat het een eigenzinnig karakter is in een landschap vol eenheidsworst. Dat tweede kan ik me beter voorstellen, omdat het soms echt letterlijk 'dagboektaal' is wat hij op een zeurderige manier voordraagt: I've come to wish you an unhappy birthday 'Cause you're evil And you lie And if you should die I may feel slightly sad But I won't cry Niet echt hoogstaand. Maar aan de andere kant, hij stelt zich wel kwetsbaar op, waarmee hij een masculine rockwereld toch wel deed veranderen. Daarnaast denk ik dat veel mensen het overduidelijke sarcasme in de songs op onbegrijpelijke wijze missen. Want als je de ironie in de nummers van The Smiths op waarde schat, dan wordt de persona van Morrissey ook makkelijker behapbaar. Dit album zit er vol mee, met de hit 'Girlfriend in a Coma' als hoogtepunt. Het maakt het een luchtige luisterbeurt, maar het mist toch de muzikale virtuoziteit en spanning waar 'Meat Is Murder' en 'The Queen Is Dead' in grossieren. Nummers die dat niveau wel aantikken, en zelfs op momenten doen overstijgen, zijn de mysterieuze post-punk knaller 'Death of a Disco Dancer', de upbeat indiepop in 'Stop Me If You Think You've Heard This One Before', en de introverte, akoestische 'I Won't Share You'. Die laatste vond ik een leuke ontdekking, een ingetogen einde van een alles behalve ingetogen loopbaan. Al met al gewoon weer een solide pop-plaat, die kwalitatief toch wat inlevert op ander werk, waardoor ik toch blij ben dat het hier mee eindigde. Een ongelooflijk consistente discografie afgesloten voordat die ene laatste release komt die er één te veel bleek te zijn. 7,5/10 Highlights: Death of a Disco Dancer Stop Me If You Think You've Heard This One Before I Won't Share You

PJ Harvey is zo'n artiest waarbij ik door de jaren heen altijd een beetje aan het cherry picken ben geweest. Goeie singletjes van albums afpikken, en een volledige luisterbeurt onbewust ontwijken. Het beluisteren van dit album bevestigd in ieder geval dat dat geen slechte tactiek was, al is dit maar één van de vele albums. De nummers die ik al kende, 'The Last Living Rose', 'The Words That Maketh Murder', en 'All And Everyone', zijn ongeëvenaard op deze plaat. Ik denk wel dat het een belangrijk concept album is, gezien het een oorlogsthema bezingt dat vandaag de dag weer z'n opmars maakt in de West Europese media. Verder geeft het al een voorschot op de controversiële Brexit van bijna 10 jaar later. De teksten zijn sterk, de boodschap duidelijk, maar de losse hoofdstukken in het verhaal missen een beetje overtuigingskracht en het muzikale vernuft dat wél op de voorgrond stond in de drie reeds genoemde nummers. 6,5/10 Highlights: The Last Living Rose The Words That Maketh Murder All And Everyone

Ik las ergens dat dit album klonk als The Smiths, maar dan zonder het gejank van Morrissey. Ik snap het punt, het is jangle pop in dezelfde ader, en de zanger is inderdaad geen Morrissey. Er mist echter naast de whiny vocalen van Morrissey nog wel meer, waardoor het zich distantieert van The Smiths. Het mist de magnifieke melodielijnen van Marr, de funky bass van Rourke, en ja, toch ook wel de welbespraaktheid van Morrissey. Gros van de nummers zijn echt wel enjoyable, maar hebben moeite om zich van elkaar te onderscheiden. De songs die dat nog wel voor elkaar krijgen zijn de - voor mij van te voren enige bekende - 'Streets of Your Town' en het Echo & The Bunnymen-achtige 'Was There Anything I Could Do?'. Prima pop uit Down Under, maar meer dan 'enjoyable' was het niet. 6/10 Highlights: Streets of Your Town Was There Anything I Could Do?

Ik heb mijn Waterloo eindelijk gevonden. 1/10

Eind jaren 80 gebeurde er iets bijzonders in de East Coast rap scene, waar de Golden Age of Hip Hop langzaam tot zijn kookpunt geraakte. De grote vormgevers tot dat moment waren de MC & DJ duo's, gekenmerkt door hun street-wise lyricism. Samples werden gedomineerd door de drumbeats van Clyde Stubblefield (De befaamde 'Funky Drummer' van James Brown), en de poëet rijmde over het leven in de hood, criminaliteit, geldzaken en racisme. Dat laatste liet al doorschemeren dat de 'consciousness' in het genre altijd al daar was, maar mede door De La Soul kregen filosofische denkbeelden en een erkentenis van de plaats van Afro-Amerikanen in het eind 20e-eeuwse USA steeds meer ruimte. Samen met onder andere de tijds- en bondgenoten Jungle Brothers en ATCQ werd er gezocht naar diepere, en soms spirituele, antwoorden op de vragen waar de zwarte jeugd op dat moment mee hadden te dealen. Dit 'Native Tongues' collectief onderscheidde zich van andere Hip Hop acts door deze problemen op een bijzonder positieve manier bij de hoorns te vatten. Er zijn issues, zeker, maar de trots van hun afkomst overstijgt alles. Dit album is eigenlijk het begin van het tijdperk waarin rap meer cartooneske vormen ging aannemen, waarin 'een beetje vreemd zijn' juist werd aangemoedigd. Deze speelse houding is onmiskenbaar op ''3 Feet High and Rising'', waar het album een virtuele gameshow als setting heeft. Aan de hand van creatieve skits worden allerlei thema's voorgeschoteld. Sommige zijn effectief, andere zorgen ervoor dat de flow wordt onderbroken. Ik besef dat de waarde van deze aanpak voor de experimentele/creatieve Hip Hop scene niet onderschat mag worden, maar het zorgt er wel voor dat het uiteindelijk een net iets te langdradig album is om de volledige concentratie bij te houden. Een ander sleutelkenmerk van deze plaat is het gebruik van samples, en vooral waar ze vandaan komen. Het is een ieder Hip Hop liefhebber wel bekend dat de discografie van De La Soul altijd onder de loep heeft gelegen van 'legal authorities', wat een gapend gat achterliet op verscheidene streamingsdiensten. Het gigantische aantal samples, uit allerlei ongrijpbare hoeken van de muziekwereld, leverde jarenlang gehannes op over de rechtmatigheid ervan. Waar de drumbeat van James Brown's Funky Drummer intussen wel kon rekenen op groen licht, trok De La Soul erop uit om elementen te 'lenen' uit minder voor de hand liggende bronnen (Psychedelica, kindermuziek). Dit - in combinatie met een aantal samples uit hit-songs - werd uiteindelijk een behoorlijk kluif voor de copyright department. Maar nu er eindelijk een akkoord is bevonden kan deze monumentale groep in de evolutie van het rap genre eindelijk digitaal bewonderd worden, want het zijn juist de samples die zoveel problemen veroorzaakte die het meeste bekijks trekken. De productie is enorm progressief. Waar de Jungle Brothers and ATCQ meer jazz-heavy waren, en meer voor de smoothness-factor gingen, is dit album een echte dansplaat. Nummers als 'Me Myself and I' en 'Jenifa Taught Me' zijn echt stevig geworteld in een voedingsbodem van housemuziek. De positieve vibe is erg aanstekelijk, wat vooral de song 'Tread Water' onweerstaanbaar maakt. De cartooneske beat matcht perfect met de vocalen van het trio, en doet me enorm denken aan het werk van KMD, de eerste groep van MF DOOM (Mr. Hood is een aanrader). Een soortgelijke aanpak horen we op 'Plug Tunin'', m'n favoriete beat van het album. Aan de andere kant van het De La Soul-spectrum vinden we de serieuzere toon van 'Ghetto Thang', waarin de groep maatschappijkritisch is op een wijze die wat meer overeenkomt met de 'mainstream' van die tijd (Eric B. & Rakim kwam bij me op). Toch blijft de groep heel dicht bij hun positieve, afro-centrische visie die ze zo deed onderscheiden van veel tijdsgenoten. Dit levert een muziekstuk op dat overspoelt van de catchy samples, vrolijke hooks, en slimme teksten, wat de luisteraar bij tijd en wijle laat lachen van oor tot oor. Hij duurt me wel altijd iets te lang, en een handvol songs komt ondanks hun vette productie niet helemaal uit de verf. Maar soms heb je een album dat niet perse hoeft te excelleren op muzikaal gebied om toch een vibe te vangen die erg aangenaam is. De esthetiek van deze plaat is on point. Vooral als het weer wat beter wordt en het zonnetje begint te schijnen. 8,5/10 Highlights: Tread Water Plug Tunin' Me Myself and I

Radiohead meets Aphex Twin meets Brian Eno. De ultimate indie rock band ging in 'Kid A' mee met de post-rock stroom van de late jaren 90. De ambient (ik probeer het woord de laatste weken te vermijden, maar deze review is incompleet zonder) soundscape is onmiskenbaar, en een elektronische minimal techno baslijn houdt het album bij elkaar. Deze plaat ligt in de catalogus van de Britse band stilistisch het dichtst bij het hart van Thom Yorke, die in zijn solo carrière veelvoudig een zelfde benadering zocht en samenwerkte met grote namen in de UK electronic scene (UNKLE, Burial). Toegegeven, dit karakter van 'Kid A', waarin veelal geëxperimenteerd werd met ambient en andere post-rock elementen, hield het album een beetje op afstand van mij. Een aantal losse songs waren me bekend, maar door de immense productiviteit van de band had ik altijd wel voldoende aan de platen die hun indie rock roots wat meer najaagden. Én ik dacht altijd dat de titelsong symptoom was aan het zweverige geneuzel dat de rest van het album zou tekenen. Niks is minder waar, een aandachtige luisterbeurt doet mijn (voor)gevoel 180 graden draaien. Op wat enkele momenten na is de balans tussen rock, ambient en IDM echt onberispelijk. En waar het schuifje iets te veel de ambient-kant opslaat, en de songs verdrinken in lagen aan slaperige synths en niet te plaatsen vocalen, zijn ze mijn aandacht eventjes kwijt (de hersenbloeding van Thom Yorke in 'Kid A' en het overbodige 'Treefingers'). Maar die momenten zijn spaarzaam, en worden overschaduwd door tal van songs waar het experiment wél met vlag en wimpel is geslaagd. De perfecte balans tussen IDM en ambient in 'Everything In Its Right Place', de perfecte balans tussen post-punk en free jazz in 'The National Anthem', de perfecte balans tussen ambient en folk in 'How to Disappear Completely', de perfecte balans tussen techno en post-rock in 'Idioteque'. Ga zo maar door. Radiohead beheerst het allemaal, en wil die veelzijdigheid ook zeker tentoonstellen. Maar dat doet het zonder pretentieus te zijn, en het te overdoen, wat op sommige andere albums van hun wel in de weg gaat zitten. De momenten die de plaat voor mij echt maken zijn de extatische opbouw in 'The National Anthem', met daarna de sereniteit van het wonderschone 'How To Disappear Completely. En later het hypnotiserende 'Idioteque', met dat eigenaardige ritme dat compleet 'off' lijkt maar je toch moeiteloos meesleept, die smoothly transformeert in 'Morning Bell'. Fantastisch gemixt, en tekenend voor het gogme van de band. En daarnaast een shoutout naar Philip Selway, de drummert die vanwege de electronische insteek wat minder ruimte kreeg dan anders, maar als hij wat meer z'n gang mocht gaan was het heerlijk om naar te luisteren. Heel erg jazzy. 9/10 Highlights: The National Anthem How to Disappear Completely Optimistic Idioteque

Q: Is it annoying or catchy? A: It is DEVO. Er blijft toch een dunne lijn lopen door deze band, waarbij je als luisteraar constant balanceert tussen aan de ene kant hyperactieve, bloedirritante nummers en de andere kant sommige van de meest aanstekelijke new wave songs van de jaren 70 en 80. Ook dit album werkt weer polariserend, in mijn oren. In nummers als 'Jocko Homo', 'Sloppy' en 'Too Much Paranoias' willen de twee tweelingen iets te veel, en zijn ze haastig op zoek naar de futuristische sound die de band uiteindelijk z'n unieke persoonlijkheid gaf. Maar hier klinkt het mij wat te rommelig, toepasselijk omschreven in de titel 'Space Junk'. De Stones-cover blijft ook altijd een beetje ongemakkelijk. Maar aan de andere kant liet dit debuut ook zeker blijken waar de mannen toe in staat waren. Door hoekige punk riffs, onverwachte tempowisselingen en vreemde computergeluiden te mengen liet DEVO met deze early new wave-plaat zien dat we een ongekend creatieve muziekperiode betraden. De opener 'Uncontrollable Urge' is mijn favoriet, en is echt een rush aan adrenaline, zonder dat het je op de zenuwen gaat werken. De opbouw van 'Gut Feeling' met die epische synths is ook het benoemen waard. 'Come Back Jonee' kende ik nog niet, en is een plezierige ontdekking, gaaf gitaarspel en hij klinkt wat meer als de new wave blauwdruk waar Amerikaanse tijdsgenoten als Talking Heads en Blondie mee werkten. Redelijk diepe dalen en aardig hoge pieken is het eindvonnis. 7/10 Highlights: Uncontrollable Urge Gut Feeling Come Back Jonee

Zou deze geselecteerd zijn vanwege het Eurovisie-Songfestival? Het klinkt namelijk echt als een sci-fi versie van Eurodance, met stip het grootste gezwel van de elektronische genre-explosie van de jaren 90. Ik zie die Joost het openingsnummer van deze plaat wel uitvoeren, in een pakje van die robot uit Futurama. Er zitten echt wel momentjes in waar je even denkt naar een Orbital te luisteren, of zelfs een Underworld, maar de cheesy vocalen en goedkope robotstemmetjes zijn nooit ver weg. Ik kan hier werkelijk geen ene moer mee. 3,5/10

Een folk record die op zoveel vlakken afwijkt van een doorsnee folk plaat. De meerlaagse productie, waarin tal van instrumenten in de loop van het album de spotlight weten te vinden, voelt meer aan als dat van een spiritual jazz album dan dat van een folk artiest. Die rijke instrumentatie, waarin zoveel prachtige melodielijnen verschuild zitten, is de absolute x factor van dit album. In combinatie met de passionele vocalen en meeslepende teksten is het een wonderschoon muziekstuk, dat op momenten zelfs een therapeutische kwaliteit heeft. De titelsong, 'Sweet Thing' en 'Madame George' behoren tot het beste werk van de Noord-Ier. Toch bijzonder hoe de luidkeelse zanger van een garage rock band uiteindelijk zulke intieme muziek wist te produceren. Een valkuil van dit album is wel echt de structuur van de songs, waar weinig variatie in zit. Het zijn basically allemaal verhaaltjes waarin de narrative eindigt met Van Morrison die tientallen keren een sleutelzin herhaalt, waarna de song in alle kalmte een langzame dood sterft. Het album had nog interessanter kunnen zijn als er wat meer hooks in zaten waar je je als luisteraar aan vast kan grijpen, zoals dat in 'The Way Young Lovers Do' zorgde voor een welkome change of pace. De manier waarop de songs geschilderd worden, op trage wijze, geeft de muziek een intieme lading, maar datzelfde trucje werd iets te vaak tentoongesteld, wat de luisterbaarheid van het album niet ten goede kwam. 8/10 Highlights: Astral Weeks Sweet Thing Madame George

Fanatiek prog rock hater hier. Maar ook een hele eerlijke, want ik moet toegeven dat deze plaat niet zo weerzinwekkend is als hoe ik het genre vaak afschilder. Trek al die gebraficeerde, gelikte, en weinig gepassioneerde ritmes niet zo goed, en de nummers willen altijd echt te veel. Word altijd een beetje zenuwachtig van deze muziek. En dan is die stem van Geddy Lee wel echt de bedorven kers op de taart. Als die je geen complete zenuwinzinking geeft.. Maar toch zijn er ook wel echt fases die wel lekker jammen, en even iets minder dicht bij het vooraf uit het hoofd geleerde akkoordenschema blijft. De reggae-beat in 'Vital Signs', en de funky baslijn in 'YYZ', zijn daar voorbeelden van. Maar waar bepaalde segmenten wel werken, lukt het bij prog rock zelden om me voor een heel nummer te winnen. Daardoor blijft het luisteren van een geheel album toch meer een kwelling dan een traktatie. 6/10 Highlights: YYZ Vital Signs

Ik toen ik zag dat dit album op het menu stond: https://www.telegraph.co.uk/content/dam/obituaries/2022/01/21/TELEMMGLPICT000283412535_trans_NvBQzQNjv4BqBoAHBNnsOk47ZzuFbgUwCt_dQaCFRv4gzXWA0yvVKWM.jpeg?imwidth=480 Ik toen ik het een cijfer mocht geven: https://media-cldnry.s-nbcnews.com/image/upload/t_fit-1500w,f_auto,q_auto:best/newscms/2016_24/1583366/160617-meat_loaf-0359.jpg

Waar Floris het al had over 'The White Album der Hip Hop' van De La Soul, kent dit album de prestigieuze titel de 'Sgt. Pepper van de rapwereld'. Dit vooral vanwege de immens progressieve aanpak op het gebied van productie en engineering, en niet zo zeer op esthetisch vlak. Al kun je de vrijgeestige artiesten uit Queens wel bestempelen als de hippies van de East Coast hip hop scene. Dit album bouwt voort op revolutionaire technieken en de storytelling filosofie die we al hoorden in 'Paul's Boutique' en '3 Feet High and Rising', waaraan het een hoop te danken heeft. Maar al die elementen, van de gelaagde samples tot de cultuurswitch van gangster rap naar humoristische boom bap, worden naar een legendarisch niveau getild. Dit is peak early 90s hip hop, het walhalla wat talloze acts na hun tevergeefs hebben proberen te bereiken. Bijna 33 jaar na dato is dit album fresher dan de freshte pannenkoeken die bij je lokale record store over de balie vliegen. Dit album - en A Tribe in het algemeen - was voor mij een essentiele pionier, die mij de fascinerende wereld van de 'Golden Age of Hip Hop' introk. En alhoewel de (letterlijk) kraakheldere productie en de organische wijze van mixing, waarin live instrumenten en samples samenvloeiden, de earcatchers zijn op deze plaat, is het voor mij allereerst de timing, de flow, en de wordplay van de mannen die mij deden overtuigen van zijn centrale plek in de hip hop Hall of Fame. Hoe de rhymes met speels gemak voortvloeien op die overheerlijke double bass (s/o naar Jazz-icoon Ron Carter). Dit album belichaamt de brug tussen jazz rap en neo-soul, en is een voorbode van Q-Tip's monumentale werk met de 'Soulquarians' tegen het einde van het decennium. Dat die double bass een dodelijk wapen is op dit album wordt direct duidelijk in de openingsfase, met 'Excursions' en 'Buggin' Out'. Twee van de sterkere songs op het album; de eerste als een afrocentrisch anthem dat als geen ander het ATCQ-universum tekent, de tweede vanwege de vocal performance van Phife. Het contrast tussen de twee rappers, die samengaan als milk and honey, wordt nogmaals duidelijk bij het duo 'Butter' en 'Verses from the Abstract'. Deze laten zien dat de groep een ongekend oor voor hooks heeft. Het middenstuk neemt een beetje gas terug, waarin een aantal nummers iets te veel leunen op de zalige productie, zonder echt iets nieuws te brengen. Maarja, ze komen er ook wel weer gewoon mee weg, omdat ze de flow weigeren te doorbreken. De tweede helft van het album pakt de draad weer volledig op, met de fameuze tracks 'Check the Rhime' en 'Jazz (We've Got)'. De Average White Band's loop van de eerste is het uithangbord geworden van de groep's gogme op gebied van sampling. De tweede is jazz rap perfectie, smooth like butter. En al die elementen - de één revolutionair, en de ander juist retrospectief - komen tot een explosie van jewelste in de laatste fase van de plaat. Met hoeveel souplesse de humor wordt geleverd in 'What?', en hoe die De La Soul-achtige track z'n transitie maakt naar het charismatische boom bap anthem 'Scenario', is tekenend voor de uitzonderlijke muzikaliteit van de Tribe. Phife en Q-Tip leveren nog één keertje, maar moeten uiteindelijk hun betere erkennen in de featurings. Dinco D van Leaders of the New School pakt de microfoon en zet een tandje bij, wat één van m'n favoriete verses van het decennium oplevert. De lat werd hoog gelegd, maar niet te hoog voor een jonge Busta Rhymes. Wat een manier om én één van de meest iconische Hip Hop albums ooit te eindigen, en je eigen carriere te kickstarten. Er zijn weinig verses in het genre te vinden die zoveel persoonlijkheid uitstralen als deze. 'Scenario' staat voor de continue drijfveer om elkaar te pushen naar nieuwe hoogtes, de ideologie die 'The Low End Theory' gebracht heeft waar het staat. 9,5/10 Highlights: Excursions Verses from the Abstract Jazz (We've Got) Scenario

Als je mij vraagt wie het meest talentvolle figuur uit de 20e-eeuwse muziekindustrie is, dan denk ik toch wel snel aan Prince. Multi-instrumentalist, entertainer pur sang, en stijlicoon met een miljoenenfranchise. De man was niet te houden in zijn hoogtijdagen. Maar op muzikaal vlak zijn het wel andere periodes uit zijn veelzijdige loopbaan die het beste klikken met m'n smaak, dan deze 80s synth-pop soundtrack. Z'n disco-funk van het voorgaande album, of zijn 70s R&B hits, bijvoorbeeld. Vooral de eerste helft van het album is erg bezig met het neerzetten van een filmische soundscape (hire me Pitchfork), maar de nummers blijven niet echt op mijn netvlies. Met uitzondering van 'The Beautiful Ones', die z'n sporen wel nalaat na die epische climax. Kantje twee heeft meer om het lijf, en presenteert een fenomenale reeks pop songs. Nummers als 'I Would Die 4 U' en 'Baby I'm a Star' raken echt de sweet spot tussen guilty pleasure en muzikale grandeur. Dan moet ik toch uiteindelijk concluderen, dat ondanks dat het genre-wise en esthetisch niet mijn favoriete Prince fase is, dat hij uiteindelijk gewoon wel weer een mooie verzameling solide pop songs op de mat legt, geconcludeerd door een grootse uitsmijter in 'Purple Rain' zoals alleen hij dat kan. 8/10 Highlights: The Beautiful Ones When Doves Cry I Would Die 4 U

Met de exit van David Crosby, en Gene Clark al een tijdje terug, ontdoen de overige Byrds zich op ''Sweetheart Of The Rodeo'' van het laatste beetje psychedelia in hun folk rock. Nadat de band naam maakte als cover-act van Bob Dylan, hebben ze door de jaren heen echt gebouwd aan een eigen imago en sound. Aan de hand van drie fantastische songwriters hebben ze een flinke steen bijgedragen aan de totstandkoming van die iconische 60s West Coast sound. Dit album ziet ze een u-turn maken, head first into country territory. Ik mis tijdens de luisterbeurt toch wel telkens de euforische melodieën van Clark en de eigenzinnige sound van Crosby, maar de groep vindt in Gram Parsons wel echt een flinke doek voor het bloeden. De country legende - met later solo werk wat echt de moeite waard is om eens te checken - weet me wel weer te raken. 'One Hundred Years from Now' en met name 'Hickory Wind' zijn prachtstukken, en 'You're Still On My Mind' wordt ijzersterk vertolkt. Maar het album steunt wel echt te veel op zijn kwaliteiten, en is overwegend oubollig en ietwat saai. Die progressieve sound van de jaren ervoor wordt vaak volledig op z'n kop gedraaid, wat een stoffige bedoeling oplevert. Gelukkig zijn er nog wat songs van Bob Dylan die de boel redden, want 'You Ain't Goin' Nowhere' blijft een kwaliteitstune. Toch grappig dat ondanks dat het gros van de songs door hun klassieke insteek niet helemaal in goede aarde vielen hier, de sound op dit album desalniettemin bijzonder veel wegheeft van de 90s country rock-revival. In die zin is het toch erg vooruitstrevend, gezien sommige nummers prima van Uncle Tupelo, Whiskeytown of The Jayhawks konden komen. 6,5/10 Highlights: Hickory Wind You're Still On My Mind You Ain't Goin' Nowhere

Ik doe het niet graag, maar ik geef Koen gelijk. Dit is hun beste werk. Nouja, het is in ieder geval Jack's meest gebalanceerde werk. Ik vind The White Stripes vaak wat te veel de vuige, bluesy, garageband uit hangen, waardoor elke song uiteindelijk toewerkt naar een climax van scheurende en krijsende elektrische gitaarsolo's. Niet helemaal mijn pakkie an, en het neemt vaak de glans weg van zijn intrigerende songwriting skills. Daarnaast vind ik veel nummers vaak een sfeervolle scene tekenen, diep geworteld in Americana-cultuur, waar dan vervolgens een lading distorted gitaren overheen worden gesmeten. Het neemt vaak een stukje uniekheid van een 'White Stripes song' weg, ondanks dat het een energieke lading geeft. Maarja, die ruige instrumentatie is ook wel weer wat deze band maakt wat 'ie is. Dit album weet deze uitspattingen te doseren, en kent ook fases waarin de piano, de akoestische gitaar, en Jack's pen game wat meer ruimte krijgen. Van een fusie tussen hardcore punk en garage in 'Black Math', naar de introverte, gloomy pop song 'In The Cold, Cold Night', en het Jimi Hendrix-achtige 'Ball and Biscuit'. De band toont een wonderlijk breed spectrum voor een tweekoppige act. De plaat kent eigenlijk geen echte zwakke momenten, al blijft het echte speciale werk - waar de band wel degelijk toe in staat is - achterwege. M'n favorieten van ze staan eigenlijk allemaal op andere albums, die als geheel wel echt minder indruk maken. 'Seven Nation Army' is een uitzondering. Heb erg m'n best gedaan om even langs alle verbasteringen en ludieke covers te kijken, om te concluderen dat het wel een ijzersterke song is. Een ander hoogtepunt is de cover van de Burt Bacharach pop hit 'I Just Don't Know What to Do With Myself', die volledig op z'n kop wordt gezet en wordt ge-owned door Jack. Verder had ik nog wel wat vaker Meg White willen horen, die me verrassend goed beviel op 'In The Cold, Cold Night'. Deed me erg denken aan de onverwachte switch op de self-titled LP van The Velvet Underground, waar na het alt rock geweld van Lou Reed opeens de sereniteit van Maureen Tucker's stem te horen is in 'After Hours'. 8/10 Highlights: Seven Nation Army Black Math I Just Don't Know What to Do With Myself In The Cold, Cold Night

Deze plaat zie ik altijd als de middelste van de trilogie van de "Americana Stones". Natuurlijk was de band van origine al een bluesy hitmaker, beïnvloed door tal van mythische Amerikaanse artiesten, maar vanaf 'Let It Bleed' ontwikkelde de Stones een sound moerassiger dan Louisiana, en dustier dan de plains in Nebraska. Waar het honky tonk geluid - zo kenmerkend voor de grote neef aan de andere kant van de oceaan - op het eerste album nog subtiel was en in zijn kinderschoenen stond, is 'Exile On Main Street' één van de meest Amerikaans-klinkende albums van de jaren 70. Van het trio slaat die volwassen sound bij mij het meest aan, maar 'Sticky Fingers' zet al wel een paar belangrijke en aangename stappen in de Americana evolutie van de Britse rockers. De eerste helft van het album is classic. 'Brown Sugar' is Stones rock & roll in optima forma, en werkt hetzelfde als de energieke opener 'Rocks Off' op EOMS. En daarna wordt even het spectrum aan Amerikaanse, rootsy muziekcultuur tentoongesteld met 'Wild Horses' en 'Can't You Hear Me Knocking'. De eerste is een country-rock masterpiece. 'Eagles done right' zeg maar. De tweede is een blues-rock powerhouse, met een geweldige transitie naar een heuse boogie jam, die doet denken aan 'Midnight Rambler' van het voorgaande album. Die vrije jam sessies tekenen vervolgens het middenstuk van het album, wat prettige blues oplevert, maar verder weinig om het lijf heeft vergeleken met de sterke beginfase. De eindfase pakt de draad weer op, en het afsluitende duo 'Dead Flowers' en 'Moonlight Mile' zitten zeker bij m'n hoogtepunten. De eerste is magistrale country, later gecovered door Townes Van Zandt. Ja, dan ben je wel geslaagd voor je inburgeringscursus. De afsluiter is een all-time favorite, en was zelfs op EOMS een uitblinker geweest. Geweldige orkestratie ook. Een belangrijk transitiealbum in wat uiteindelijk m'n favoriete Stones sound moest worden. Sterk begin en een sterk slot, met een gezapig middenstuk. 8/10 Highlights: Wild Horses Can't You Hear Me Knocking Dead Flowers Moonlight Mile

Early Elton John dit, en hij had z'n Britse ziel duidelijk al verkocht aan de glitter en glamour van Californië. Heb een instinctieve afkeer van het meeste werk van de man, maar deze ballades - duidelijk meer gericht op de US dan zijn eerdere platen - bevatten hier en daar wel momentjes die laten inzien waarom het mannetje zo immens populair is. Maar ondanks deze momenten - zoals de Supertramp-achtige symfonie in 'Madman Across the Water' en de storytelling in 'Levon' - voelt het hele album toch een beetje als mosterd na die machtige maaltijd genaamd 'Tiny Dancer'. Één van zijn signature songs, en één van de weinige die ik echt goed kan hebben. Werkt ook in verrassend veel films, wat wel wat over zijn gave zegt om nummers te laten leven. Alles na die epische opener wat enigszins interessant klinkt, is uiteindelijk een slap aftreksel van 'Tiny Dancer'. De catchy hook in 'Holiday Inn' komt nog wel in de buurt. Het was allemaal wat veilig, wat toch ook wel een grote reden was achter zijn populariteit. Easy going en relatable. Al met al wel een album waar zijn songwriting me doet denken aan een Jackson Browne, en de productie aan dat van Paul McCartney & Wings. Geen hele verkeerde combinatie. 6/10 Highlights: Tiny Dancer Holiday Inn

Waar ik geregeld moeite mee heb bij 90s muziek, vooral die uit de UK, is dat de komst van de 808 en andere drummachines de muzikale lat wat lager legde. Op deze plaat is weinig écht muziek-gogme en fijnbesnaarde instrumentatie te vinden, maar de drumbeat gaat wel lekker. Daar kwamen een hoop acts wel mee weg. De opener is een prima song, maar daarmee verschiet de groep al z'n kruit al wel. Later hebben nummers als 'All Night Long' en 'Chicken Shake' echt wel een aanstekelijke groove, maar weten ze die geen vervolg te geven met andere interessante elementen. Een leeg omhulsel blijft het. 'Playing With Fire' sprak nog wel aan, al is dat waarschijnlijk vooral door de herkenning van de 'Monkey Man' sample van de Stones. Anyway, als je sample-based muziek zoekt, dan biedt het jaar 1992 natuurlijk talloze andere artiesten die wel degelijk muzikaal talent hebben. 5/10 Highlights: Connected

Na 'Nighthawks at the Diner' komt een ander album van dit mythische figuur aan bod dat niet al te hoog staat op mijn favorieten-lijstje. Dit album belichaamt de overgang van Tom's gevoelige, dronken ballad-periode (barfly Tom) naar het tijdperk waarin hij meer ging experimenteren en een beetje een maffe joker werd. Die periode, vanaf de jaren 80 tot begin jaren 90, staat het dichtst bij mijn hart, al heeft early Tom ook z'n briljante momenten. Deze plaat - de laatste op Asylum Records - mixt de rauwe blues met zijn dronken bar-hang persona. In die vroegere periode van zijn loopbaan was zijn grootste deugd dat hij zijn verhalen en de - vaak fictieve - hoofdrollen met angstaanjagende precisie kon vertolken. Op rauwe en emotionele wijze werpt hij een blik met een vergrootglas op de verschoppelingen van de maatschappij, wat ook maar gewoon mensen blijken zijn. Dit album bevat met 'On The Nickel' en 'Ruby's Arms' twee van die ontroerende stukken, die tekenend zijn voor 70s Waits. En meer dan in zijn voorgaande albums worden de rauwe lyrics van ballads als deze uitgebalanceerd door de rauwe instrumentatie in andere nummers. De titelsong en 'Mr. Siegal' zijn hier goede voorbeelden van. Dit zorgt voor wat meer variatie, waar de 'Island Trilogy' van de jaren 80 bol van staat. Toch voelt dit album meer als een losse flodder tussen twee iconische tijdperken door, al is hij stilistisch onmisbaar voor de evolutie van de beste man. De blues zijn me iets te simpel, en de songwriting trekt me minder dan op 'Closing Time' en 'Blue Valentine', bijvoorbeeld. Één voor in de collectie, onbreekbaar op de chronologe tijdlijn van de artiest Tom Waits, maar muzikaal bij lange na niet mijn favoriet. 5,5/10 Highlights: Heartattack and Vine Ruby's Arms

Waar 'Sgt. Pepper' vaak wordt bestempeld als hun meest baan doorbrekende album op het vlak van productietechnieken, is dit wel echt dé plaat die voor mij geld als de kroon op de carrière van George Martin. Wat klinkt dit album zalig, van start tot finish. De mixing is subliem, de hinten van de revolutionaire moog synthesizer zijn subtiel doch krachtig. Het geluid is als een warm deken, en het kon toch niet anders dan dat deze productiewijze het fundament ging worden voor dream pop en shoegaze. De kloof tussen de bekendheid van de hoes, en de bekendheid van de nummers zelf is toch wel aardig groot op dit album besefte ik me tijdens het luisteren. Hij bleef altijd wat onder de radar, en moest platen als 'Sgt. Pepper', 'Revolver' en 'White Album' vaak voor zich dulden. Maar los van de verrukkelijke SOUNDSCAPE (oops i did it again) staan er ook wel weer een handvol iconische songs op, en wat nummers die ik eigenlijk nog niet eens kende. Het koppel dat het bal opent laat direct horen waar de soundtechnici toe in staat zijn. 'Come Together' is zo fijnbesnaard, een niveau wat we later op albums van Pink Floyd zouden terughoren. Die gelikte instrumentals en subtiele akkoordenschema's zijn een rode draad door het gehele verhaal, en laat het album ook af en toe een beetje artificieel klinken. Dat is an sich een compliment voor een rockband uit de jaren 60, maar ik mis wel een beetje de ongepolijste songs zoals die meermaals op 'White Album' langskwamen. Vervolgens komen we bij 'Something'. Het was duidelijk dat George Harrison in vorm was tijdens de Abbey Road-sessies, en hij levert met deze en 'Here Comes The Sun' twee van zijn beste stukken op. 'Something' vind ik wel wat underrated, en is mijn favoriet van de twee. Het vliegt daarna toch eindelijk even uit de bocht tijdens de rauwe blues van 'I Want You (She's So Heavy)'. Een zware jongen, waarbij de luisteraar langzaam het luchtruim ingeschoten wordt. I like it. Op kantje twee horen we vervolgens snel het liedje 'Because'. Deze kende ik niet, en is een instant favorite. Meerstemmigheid waar zelfs CSNY en The Beach Boys wat van kunnen leren. Beeldschoon nummer, wereldse productie. Daarna begint de befaamde Abbey Road-medley, die z'n zwakke en sterke momenten kent. Hij begint krachtig, zakt in met 'Mean Mr Mustard' en 'Polythene Pam', maar herpakt zich met 'She Came In Through The Bathroom Window', 'Golden Slumbers' en 'Carry That Weight'. Heb John in zijn Beatles tijd altijd de interessantere songwriter en krachtigere lead gevonden dan Paul, maar het moet gezegd worden dat dit echt een wereldreeks is van McCartney. 'Golden Slumbers' is hands down zijn mooiste nummer, naar mijn eerlijke mening. Maar hoe leggen we deze nou langs de Beatles meetlat, waar tot nu toe alleen 'The White Album' (8,5/10) in op is genomen.. Een lastige call. 'The White Album' heeft de singles, deze heeft de harmonie. Een bijzondere switch nadat de band bij het eerstgenoemde album al uit elkaar leek te vallen, maar zich op 'Abbey Road' toch lijkt te herpakken tot een eenheid. Een consistent geheel is het resultaat, met George Martin als grote ster. 'The White Album' werd ook wel getekend door dissonante songs, die kwalitatief bij lange na niet mee konden met de grote jongens. Hier laten ze weinig steekjes vallen, en werkt het wat beter als een album, en minder als een verzamelplaat. 9/10 Highlights: Something I Want You (She's So Heavy) Because Golden Slumbers

In de voorgaande twee albums flirtte Stevie al met jazz fusion, wat zich begin jaren 70 als een olievlek over de R&B-wereld verspreidde. Als je bijvoorbeeld een 'Too High' hoort, op de briljante voorganger ''Innervisions'', dan verrast de sound van dit album niet echt. Toch zijn het de vintage Stevie Wonder songs die de plaat met zijn hoofd boven water houden, en voelen de meeste nummers met de progressieve, elektronische instrumenten een beetje flets aan. 'Boogie On Reggae Woman' en 'You Haven't Done Nothin'' brengen de funk energie waar de man wat mij betreft zijn legendarische status aan te danken heeft. Vooral die tweede is een ruwe diamant, het baldadige broertje van 'Superstition'. Een solide protest song tegen niksnut Nixon. Heel anders is 'They Won't Go When I Go', de piano ballad die een mystieke begrafenissfeer bij zich draagt. Interessant nummer. Verder mis ik echt wel veel body, schwung, en de catchy melodieën waar het hierop volgende album ''Songs in the Key of Life'' van overloopt. Het slotnummer hint hier alvast op, die krachtig eindigt. Helaas is het wel wat laat, en zal dit album nooit bij m'n favoriete Stevie Wonder werken behoren. 6/10 Highlights: Boogie On Reggae Woman You Haven't Done Nothin' They Won't Go When I Go

Na de zwanenzang van Leonard nog een album dat dient als een laatste testament van een grootheid van de 20e eeuwse muziekwereld. De ingenieuze kameleon Bowie perst het restant aan creatieve energie uit zijn verkankerende lichaam, wat een plaat achterlaat die nog eenmaal de grenzen verlegd en genres verbuigd. Met een fusie van synthpop, post-punk en free jazz blikt David terug op het verleden, maar blijft hij ook vooral bij het heden, zijn mortaliteit in het gezicht starende. Soms op een nogal indiscrete wijze, met lyrics die er niet om heen draaien. Het had van mij wel wat subtieler mogen zijn, maarja, de beste man had nog maar één moment om zijn hart te luchten. Het zijn voor mij vooral de progressieve productie en de mixing van allerlei elementen uit zijn illustere carriere, van glam rock tot ambient, van new wave tot electronica, die van ''Blackstar'' een intrigerend project maken. Elk nummer heeft instrumenteel wel iets unieks en boeiends te bieden, wat een ontzettend consistent album tot gevolg heeft. De titelsong en 'Lazarus' zijn de obvious stand-outs, waar vooral de tweede een speciale plek in zijn discografie heeft weten te winnen. Als er één nummer aangewezen kan worden als slotsluk van zijn leven, dan is dit het. Een soortgelijk effect als 'Hurt' van Mr. Cash. Toch zijn het twee minder spraakmakende stukken die mijn aandacht vooral weten te pakken. 'Tis a Pity She Was a Whore' is een ontzettende banger, met een drive waar je u tegen zegt. 'Dollar Days' is wat minder in your face, en zoekt de intieme kant op. Voelt als 70s Bowie, in een nieuw jasje. Het album bevat maar 7 songs, waarvan er geen een echt volledig in de schaduw van de singles staat. Ondanks de moeilijke segmenten, waar duizelingwekkende jazz-ritmes worden bijgestaan door buitenaardse geluiden, fiets je als luisteraar best makkelijk door dit album heen. Het doet me soms denken aan het latere werk van het fenomeen Scott Walker, al is dit popmuziek vergeleken met de avant garde sound die hij uiteindelijk produceert. De thematiek van het album is duidelijk, er is geen ontkomen aan. Het had van mij wel iets subtieler gebracht mogen worden, al is dat een onrealistische wens bij een album dat geldt als zwanenzang van een expressieve artiest als David Bowie. Één ding is zeker, dit is by far zijn beste werk sinds de jaren 80, al was dat ook niet zo moeilijk. Nogmaals, net als bij Cohen, een meer dan waardige laatste toegift. 8/10 Highlights: Lazarus Tis a Pity She Was a Whore Dollar Days

Kende de naam, maar door de absentie op Spotify was ik verder nooit met haar in aanraking gekomen. Vrij zorgwekkend hoe één corporatie al je grenzen op het gebied van muziek bepaald. Allereerst moet ik zeggen dat ik nog nooit zo iets als dit heb gehoord, heel eigenzinnig. Als je het dan toch probeert in te kaderen, dan zou ik het bestempelen als een mix tussen Fairport Convention en Björk. Folksy, geworteld in vervlogen middeleeuwse tijden, gecombineerd met post-moderne elementen. Art folk als je het zo mag noemen. Boeiende stem heeft ze wel, al was het even wennen. En de lyrics zijn diep-poëtisch, Dylanesque bijna. Hoe vrijgeestig de songs zijn opgebouwd, en de manier hoe ze verhalen overbrengt, hebben ongetwijfeld gediend als inspiratiebron voor Big Thief en Black Country, New Road. Daar moest ik in ieder geval telkens aan denken. Die vrije opbouw, waar ze elk nummer bijna lijkt te improviseren, maakt het ook wel weer een uitdagende luisterbeurt. Het album gaat van hot naar her, zonder uiteindelijk echt ergens terecht te komen. Dan is zo'n climax als in het einde van de song 'Only Skin' wel echt even fijn. Dat gebeurt net iets te weinig. Het openingsnummer 'Emily' vond ik ook wel een folk pareltje. Maar die Efteling-achtige vibe begint na een minuut of 20 wel een beetje op de zenuwen te werken. Het is me iets te veel orkestrale poespas van Van Dyke Parks. In een uur tijd komen en gaan er prachtige fases, en elke keer als ze je net te pakken hebben dan sterven ze in schoonheid. Een lastige eerste luisterbeurt, maar intrigerend genoeg om het nog eens te proberen. Ooit. 6,5/10 Highlights: Emily Only Skin

Een klassieker in één van de meest cringy muziekgenres: Worldbeat. Wereldmuziek in het algemeen kent een dubieuze titel, die de verhoudingen tussen het Westen en 'de rest' op scherp zet. Maar dat is een ander verhaal, eentje voor tijdens een hoorcollege Sociale Geografie. Op dit album pakt het wel goed uit, en lijkt Paul Simon de lingua franca der muziek wel te verstaan. Het oliet op de meeste nummers erg goed met de uiteenlopende sessiemuzikanten, vooral afkomstig uit Afrikaanse uithoeken. Maar - net als bij het meeste solowerk van de man - zie ik er niet veel meer in dan gewoon goede popmuziek. Het album begint voortvarend met een drietal puike songs, dat aan het einde van de rit nog steeds bestempeld kunnen worden als hoogtepunt. Het middenstuk met vintage 80s 'You Can Call Me Al' is ook wel behapbaar, maar daarna keldert het album de afgrond in. Het wordt daarna wel heel plat en carnaval-esque, wat de toch al problematisch genretitel niet ten goede komt. Een beetje een vervelende nasmaak geeft het wel. Desalniettemin, 'gewoon goede popmuziek'. 6,5/10 Highlights: The Boy in the Bubble Graceland I Know What I Know

Track voor track is dit mogelijk mijn favoriete Dylan-album. Een verzameling mooie liedjes zonder echte fillers. Maar de nadruk moet gelegd worden op 'liedjes', want minder dan op andere albums zoekt hij de grenzen van folk-muziek op. Hij blijft dicht bij de blauwdruk, en de magie zit hem in de akoestiek en de poëzie. Geen stroomversnellingen zoals in 'Subterranean Homesick Blues' of 'Tombstone Blues', en geen psychedelische en absurdistische tinten zoals in 'Ballad of a Thin Man' of 'Rainy Day Women'. Hij blijft vooral heel dicht bij zichzelf. Op ''Blood on the Tracks'' is hij z'n jeugdige protest-fase voorbij, en graaft hij in persoonlijkere thema's. Songs als 'Simple Twist of Fate', 'Shelter from the Storm' en 'Buckets of Rain' behoren tot de meest zachtaardige liedjes geschreven door het literaire genie, en tekenen voor mij echt dit album. Vooral die laatste blijft een pareltje, een perfecte afsluiter voor een plaat als deze. Maar hij is niet zo goed als de opener, 'Tangled Up in Blue', die voor mij op 'Like a Rolling Stone'-achtige hoogtes bivakkeert. Het middenstuk kan niet helemaal aan haken met de rest van de plaat, met uitzondering van 'Idiot Wind'. Dat nummer wordt wat meer gekenmerkt door de venijnigheid uit z'n early career, wat de plaat goed doet. Want ondanks dat ik van mening ben dat hij stuk voor stuk puike teksten op de mat legt, verpakt in aandoenlijke folk songs, is het wel een album dat iets te lang blijft meanderen in kalme wateren. Af en toe hadden de nummers wel iets meer bite mogen hebben om die smooth flow te doorbreken, wat het muziekstuk als geheel uiteindelijk iets interessanter had gemaakt. De bluesy 'Meet Me in the Morning' geeft een goed voorbeeld, maar is het ook net niet. Conclusie, prima verzameling introverte liedjes, die meer voor een persoonlijke reflectie zorgen dan die van de maatschappij. Het is allemaal wel erg veilig, maar als je de virtuositeit van de vertelkunsten van Dylan hebt, en de gave om dat verhaal dan te verpakken in prachtige melodieën, dan kom je er goed mee weg. 8/10 Highlights: Tangled up in Blue Idiot Wind Buckets of Rain

Niemand die verdriet, anxiety en algehele malaise zo beeldschoon kon laten klinken als Nick Drake. Zijn lot is algemeen bekend, en het loopt als een litteken door zijn werk. Een nagenoeg perfecte discografie, die helaas te vroeg abrupt ten einde kwam. Nick Drake vertolkt een sleutelrol in het opbloeien van de UK folk scene, dat zich door z'n jazzy, etherische, spacey geluid onderscheidde van zijn Amerikaanse voorvader. Destijds bleef de geïsoleerde eenling veelal onder de radar, en heeft hij een leeuwendeel van zijn succes zelf niet meegemaakt. Los van erkenning door andere belangrijke figuren uit de UK scene, waaronder leden van Fairport Convention en John Martyn, beleefde hij z'n muziek-carrière in relatieve anonimiteit. Ook John Cale - met bijdrages aan zijn sophomore album - moet daarbij benoemd worden, die zoals wel vaker een zesde zintuig voor talent lijkt te hebben. De muziek van Nick Drake is verhult in mysterie, en leest bijna als een sprookjesboek. Maar de sprookjes zijn niet van fictieve aard, maar juist heel aards en menselijk. De songs op dit album zijn van Shakespearean-quality, en bevatten teksten die zijn latere werk - en het werk van ongeveer al zijn tijdsgenoten - overstijgt. Hoe zijn mystieke schrijftalent latere artiesten beïnvloedde is het duidelijkst in de tekst ''A troubled cure for a troubled mind'' uit 'Time Has Told Me', dat uiteindelijk een bron van inspiratie was voor Robert Smith en de namesake van één van de grootste Britse bands ooit. Een ander hoogtepunt op gebied van songwriting is 'Day Is Done', die effectief de finaliteit van het leven beschrijft, door de ogen van iemand die de zijne aan zich voorbij ziet schieten. De afsluiter 'Saturday Sun' bezingt dezelfde thema's, maar legt meer nadruk op de mooie momenten, en dat die gevierd moeten worden voordat 'Sunday's rain' voor de deur staat. Wat meer hoopvol, maar altijd met een zwaarmoedige ondertoon. Zo valt er over elke song wel iets te zeggen, en het teruglezen van de lyrics is bij weinig artiesten zo waardevol als bij Nick Drake. De artistieke precisie is waanzinnig, haunting zelfs. 'Fruit Tree', één van m'n favorieten op dit album, is een profetische metafoor van zijn leven, waarin zijn talent maar mondjesmaat werd erkent en faam niet voor hem was weggelegd. Pas na z'n vroege dood werd hij op waarde geschat. ''Fame is but a fruit tree. So very unsound. It can never flourish. 'Till its stock is in the ground.'' De tekst ''Safe in your place deep in the earth, that's when they'll know what you were really worth.'' slaat vervolgens de spijker op z'n kop. En om nog wat dieper te graven naar de potentiële voorspellende gaven van Nick Drake: Als hij zichzelf vergelijkt met een stervende boom, en de titel van het album is 'Five Leaves Left', en vervolgens komt hij vijf jaar na de release te overlijden.. spooky. Maar naast die duizelingwekkende teksten, die op zichzelf prachtig zijn maar in de context van zijn leven al helemaal kippenvel bezorgen, is het de orkestrale productie die er voor zorgt dat dit album de boeken in gaat als één van de meest indrukwekkende debuutplaten van de 60s. De teksten raken al als je ze leest, maar onder leiding van de strings, piano, cello en overheerlijke contrabas, wordt er een ambiance gecreëerd die de hoogwaardige poëzie en het spookachtig mooie stemgeluid van Nick Drake complementeert. Geen passage gaat ongemerkt voorbij, waar zelfs congas worden opgetrommeld om gaten op te vullen. De jazzy ritmes, de pianoloopjes, en fantastische baslijnen zorgen ervoor dat de nummers tot leven worden gebracht. Als de instrumental van 'Cello Song' de enige song op aarde was geweest dan had ik daar genoegen mee genomen. Pure magie, en zonder twijfel het schijnende middelpunt van dit album. En dan die string arrangement in het geheimzinnige, en ietwat onheilspellende, 'River Man'.. Dat is hoe je klassieke elementen inzet om muziek naar een hoger niveau te brengen zonder dat het óf oubollig óf over the top gaat klinken. De sessiemuzikanten smeren hun aandeel perfect egaal over het gehele album, zonder dat het de focus weghaalt bij de teksten van Nick Drake. Wat mij betreft is dit de kroon op zijn veel te prille carrière, die ondanks zijn jonge leeftijd toch barst van de wijsheden waar je normaal gesproken drie levens voor geleefd moet hebben. Een waardig lid van de literaire Britse elite van de 20e eeuw, die niet mis is. Die kunsten, onder begeleiding van tranentrekkend-mooie instrumentatie, leveren een nagenoeg perfect folk album op. 10/10 Highlights: Time Has Told Me River Man ' Cello Song Fruit Tree Saturday Sun

Wat een maffe band, en vooral frontman. De muziek is heel down to earth, maar te gelijke tijd totaal abnormaal. Uniek wat dat betreft. Mark E. Smith is een unlikely hero voor een hoop van onze favoriete bands van vandaag de dag, en is een sleutelfiguur in de totstandkoming van dance rock. Het is early dance punk onder een dikke laag gravy. Britpop voor de lefties. Hoe vaak hebben jullie tijdens het luisteren gedacht aan LCD Soundsystem, bijvoorbeeld? 'It's a Curse' is de blauwdruk waarmee James Murphy de New Yorkse dansvloeren begin deze eeuw vulde. De plaat maakt een bijzondere transitie door, van disco-achtige tunes via industriële punk naar heuse Madchester house. Dit is én het leuke aan dit album, en direct een valkuil. Het karakter - dat van hot naar her - toont veelzijdigheid, maar ook rommeligheid. Ik vond het moeilijk om er echt lekker in te komen, zoals dat bij eerdere albums van ze makkelijker gaat. Wat alles bij elkaar houdt is de bezopen stem van Mark, en dat zegt alles. Enkele pareltjes heeft deze lelijke oester wel te bieden, met de onverwachtse cover van 'Lost in Music', de jangle poppy 'I'm Going to Spain', en de dansplaat 'Service'. Maar toch voelt het te veel als een op hol geslagen jukebox. Wat niet altijd een minpunt hoeft te zijn, maar in dit geval komt het een gehele luisterbeurt niet ten goede. 6,5/10 Highlights: Lost in Music I'm Going to Spain Service

Art-rockers pur sang. Alles in de naam van originaliteit en de romantiek, ook al levert dat soms werk op wat maar een beetje blijft voort meanderen, met geen hook in velde of wegen te bekennen. Althans, op dit album ervoer ik dit zo. Op momenten dat er wat meer power achter zat, leveren ze een paar van de krachtigste songs van de early alternative en glam rock stroming van de jaren 70. 'Do the Strand', 'Editions of You' en 'In Every Dream Home A Heartache' laten een indruk achter. Vooral in die laatste stelt Ferry zijn levendige penkunsten ten toon, en laat hij zien dat Roxy Music wel degelijk een uiterst interessante band blijft zonder het brein van Brian Eno. 'Editions of You' is m'n favoriet, wat een drive. Verder slaan een paar van die langere, dromerige songs niet helemaal aan. Het CAN-achtige 'The Bogus Man' heeft een freaky ritme, maar ettert een oneindigheid door, helaas. De afsluiter laat de dreamy atmosfeer horen waar de band later op albums als "Avalon" bekend mee werd, wat voor een aangename afsluiter zorgde. Conclusie, een glam/art rock classic met minder bravoure dan hun debuut, en minder romantische efficiëntie dan hun latere werk. 6,5/10 Highlights: Editions of You In Every Dream Home A Heartache

Tijdens het luisteren hoor je zowel op het art rock als op het ambient-deel veel overeenkomsten met zijn finale en reeds beoordeelde album "Blackstar". Ik denk dat hij deze plaat veelal als referentie heeft gebruikt, en vervolgens alle elementen naar nieuwe hoogtes heeft gebracht. Dit album is kwalitatief een stap terug, en is bij vlagen vrij saai. De befaamde titelsong en 'Sons of the Silent Age' steken er met kop en schouders boven uit. Die doorbreken de roes. Net zoals de dancy afsluiter 'The Secret Life of Arabia' het bloed net voor het einde nog even sneller laat stromen. De ambient fase kan me gestolen worden en spreekt minder tot de verbeelding dan kantje twee op zijn andere Berlin album "Low". Nee, niet zijn beste project dit. 5,5/10 Highlights: Heroes Sons of the Silent Age

De 90s waren wel echt het failliet der punkmuziek. Ongeïnspireerde, kinderachtige bagger. Dat gezegd hebbende, is dit denk ik wel het beste wat deze waardeloze scene te brengen heeft. Sterker nog, het was bij vlagen best vermakelijk. Deels is dat natuurlijk weer de gezonde dosis Tony Hawk vibes, die pas echt ingezet wordt bij 'Something to Believe In', wat een startschot is van een prima middenstuk van het album te midden van een cringy inleiding en een slaapverwekkend slot. De main singles 'Come Out and Play' en 'Self Esteem' zijn de hoogtepunten, en zijn meer nineties dan Brad Pitt & Jennifer Aniston, of de genocide in Rwanda. De eerste is de creatiefste song van het album met zijn Arabische surfgitaartje, en de tweede is gewoon heel slim gestolen van 'Smells Like Teen Spirit. 'It'll Be a Long Time' gaat ook nog wel aardig mee met het niveau van de het voorgaande koppel. Daarna is de koek wel op. Nouja, bijna dan, want 'Not the One' heeft nog wel een sterke bassline en hook. Die song doet toch nog wat van de nare nasmaak van een matig einde van het album weg spoelen. Al met al geen slechte plaat voor een muziekstijl waar ik een broertje dood aan heb. 7/10 Highlights: Come Out and Play Self Esteem Not the One

Altijd goed voor een grafhumeur als er een progrock band op je beeldscherm komt, 's morgens op de random album generator. Moet wel direct zeggen dat dit in betere aarde valt dan het eeuwige gemeander van Rush met dat piepkuiken achter de microfoon. De folk invloeden had ik niet verwacht, en op momenten klinkt het zelfs heel CSNY achtig. Maar met deze muziek kan het nooit langer dan 1 minuut bevallen, voordat het weer in een stroomversnelling aan zenuwachtige ritmes valt. Het einde van 'Starship Trooper' en fases in 'I've Seen All Good People' behoren tot de schamele hoogtepunten. In tegenstelling tot ongeveer elk andere progrock album fietste je hier vrij rap doorheen, wat het een nipte voldoende oplevert. 6/10 Highlights: I've Seen All Good People

The birth of Gangster Rap, zo kun je dit wel noemen. De politieke West Coast tegenhanger van Public Enemy, maar wel van een hele andere schaal. Waar Public Enemy de staat bijna de rechtbanken in sleurde, focuste N.W.A. zich vooral op hood politics. Het straatleven wordt op rauwe, grafische wijze op tape gezet, met 'Straight Outta Compton' en 'Fuck Tha Police' als paradepaardjes. Het was de vonk voor een revolutie, waarin de mood in het genre veranderde. Hip Hop was nu niet alleen een uitlaatklep voor de minderbedeelden, maar ook een wapen tegen onderdrukking. De bevolkingsgroep waarvan de gezaghebbers in de US wilden dat hij niet te veel gehoord werd, was ineens de aller luidste. Dit keerpunt in de gemoedstoestand binnen de Hip Hop scene, en in de straten van urban USA in het algemeen, kan niet ondergewaardeerd worden. Maar toch klikte deze tak van sport binnen de rapmuziek - gelukkig - nooit helemaal met mijn gemoedstoestand. Het is een beetje een ver van je bed show, net als 'Rage Against The Machine' dat was. Wel moet ik toegeven dat ik aangenaam verrast was door de verscheidenheid in beats, waar lang niet alles wordt gedreven door een agressieve drum machine zoals in de titelsong. Het contrast tussen sommige bijna cartooneske samples en de vurige lyrics van de N***** with Attitude was opvallend, maar hielt het album wel vermakelijk van start tot eind. Maar het album schiet in mijn oren wel te kort in echte statements van het niveau van het openingsduo. Ice Cube was on fire, en hij redde nog een hoop songs, maar het was over het algemeen een beetje flets. Als geheel prima, maar de plaat leverde weinig momenten om echt voor terug te komen. Na de luisterbeurt kan ik dan ook alleen maar concluderen dat de hoes iconischer is dan de muziek die hij omhult. 6,5/10 Highlights: Straight Outta Compton

Dit is voor mij peak experimental Kanye, net voordat hij volledig van de rails afging. Inherent aan Experimental Hip Hop, zoals ook bij albums van Death Grips of clipping, is de dunne lijn tussen baanbrekend lekker en totale nonsens. Er staat hier echt wel troep op, waar én de gekozen samples (wat soms bijna hardstyle lijkt) én de cringy lyrics van Ye de haren overeind doet laten staan. Maar piekmomenten als 'Black Skinhead', 'I'm In It' en 'Send It Up' behoren echt tot zijn meest interessante werk. Boven aan de top staat 'New Slaves', wat één van de beste in z'n genre is. Zieke banger en thematisch sterk. 7,5/10 Highlights: Black Skinhead I'm In It Send It Up New Slaves

Morrissey zonder Marr, maar ook zeker Rourke, levert met ''Viva Hate'' een plaat die hoe je het went of keert toch een beetje leeg aanvoelt. Maar dan zet je het album, die duidelijk een andere stijl najoeg, volledig in contrast met de voorgaande Smiths-discografie. Niet helemaal eerlijk misschien, en je doet dit werk er al snel te kort mee. Ook hier is het op momenten genieten geblazen, en is het indie rock van de bovenste plank. De reeks van 'Everyday Is Like Sunday' tot en met 'Break up the Family' levert werk af met dezelfde melancholische kwaliteit als veel van de kalmere Smiths-songs. 'Suedehead' was ook een dikke hit geweest als hij van de pen kwam van Marr, en 'Late Night, Maudlin Street' is een hidden gem. Op het album, en vooral in die laatstgenoemde song, hoor je dat Vini Reilly een respectabele poging doet om de leegte van Marr en Rourke op te vullen. Waanzinnig dromerig gitaarspel produceert die man, en z'n alias 'The Durutti Column' is echt een aanrader. Op het einde valt het album volledig stil, en verveelt de solist een beetje. Desondanks is dit denk ik wel z'n beste individuele werk. 7/10 Highlights: Everyday Is Like Sunday Late Night, Maudlin Street Suedehead

Toen de intro opdoemde, imagineerde ik de opening van de Toppers bij Vrienden van Amstel Live, of iets dergelijks. Wat een walgelijk begin, en met schoenen gevuld met lood tot aan de enkels stond er nog een hele kluif te wachten. 1 uur en 16 minuten, godscriminelen. Ik wilde stoppen, maar ik heb me kranig verweerd tegen die instinctieve drang. En wonder boven wonder, het opvolgende trio - 'Candle In The Wind', 'Bennie And The Jets' en de titelsong - zorgde zowaar voor de ommekeer, en begon ik mezelf zelfs stiekem te vermaken (niet doorvertellen). Zo'n ballad als 'Candle In The Wind', die vooral bekend is van de live uitvoering bij Diana's uitvaart, is me vaak iets te kitscherig, en je bent direct bang dat de hele plaat vol staat met soortgelijk gejammer. Maar dat deed het niet, hooguit in mondjesmaat. Aandoenlijk nummertje, moet gezegd worden. De piano-driven 'Bennie And The Jets' is vintage Elton John. Een lekkere jam, die aanvoelt als Supertramp in z'n betere dagen. Die piano is natuurlijk weer de lijm die het album bijeen houdt, zoals vaak bij Elton John, maar het album heeft wel wat meer te bieden. De grootste kracht is de energie van het menneke, die eigenlijk tot het einde van het album aanstekelijk is. Op een aantal momenten na, zoals tijdens het ronduit smeerpijperige 'Jamaica Jerk-Off'. Het niveau daalt sowieso een beetje vanaf dat moment, en het had het album goed gedaan als er minimaal één kantje was geschrapt. Maar zoals ik al zei, ook tegen het einde levert hij aanstekelijke poprock, zoals in de rock & rollers 'Your Sister Can't Twist' en 'Saturday Night's Alright'. Die tweede is voor mij het hoogtepunt van het album, en heeft de kwaliteit van een Stones hit uit de 80s. Ik weet niet of het een objectieve beoordeling is, of dat het komt doordat ik de eerste 5 minuten een teiltje had vol gebraakt, waarna er een miraculeuze wederopstanding plaatsvond, maar het beviel me eigenlijk best aardig. Interessanter en vermakelijker werk dan op het reeds beoordeelde album van Elton Sjon. 7,5/10 Highlights: Bennie And The Jets Goodbye Yellow Brick Road Saturday Night's Alright (For Fighting)

De eerste helft van het album doet toch even vraagtekens zetten bij de pocherige titel, of die niet een beetje overtrokken is. Door de dominantie van de big band - wat niet mijn favoriete era in de muziek is - komt Ray niet helemaal tot zijn recht. Hij is op zijn sterkst als het heel erg slecht met hem gaat, en hij z'n persoonlijke struggles de wereld in resoneert met die kolossale stem en dat magische pianogevoel. Zonder al te veel poespas eromheen, dan laat hij pas echt z'n genialiteit schijnen. Kantje één kent z'n intieme momenten, maar worden in mijn ogen dan toch wel verstoort door een bombastisch einde zoals in 'When Your Lover Has Gone'. Kant twee is ronduit briljant, en kent een reeks songs wat wellicht z'n beste run in z'n carrière was. 'Just for a Thrill' en 'You Won't Let Me Go' worden direct al wat subtieler bijgestaan door de band, en Ray's emotieve pianospel en vocalen krijgen meer ruimte. Maar 'Don't Let the Sun Catch You Cryin'' en 'Come Rain or Come Shine' zijn de overduidelijke smaakmakers. Wat een krachtige afsluiter, prachtig bijgestaan door de achtergrondzang en de strings. Één van zijn sleutelsongs in een loopbaan gekenmerkt door iconische momenten. 7/10 (was 4 sterren geweest als side A net iets meer Ray, en net iets minder big band was) Highlights: You Won't Let Me Go Don't Let the Sun Catch You Cryin' Come Rain or Come Shine

Haat aan indie rock kan denk ik voor een groot deel op het conto van bands als deze geschreven worden. Monotoon geneuzel over nerdy onderwerpen. Waar artiesten als Pavement en Camper Van Beethoven het nog verheffen naar een hoog entertainment gehalte, met het integreren van intelligente melodieën, catchy hooks en rammelende instrumenten, blijven de Zilveren Joden vooral dichtbij het slaapverwekkende vertelsel van David Berman. Op zich zijn de teksten best aardig, maar het is uiteindelijk een boek zonder spannende plottwists of clues. Verrassingselementen zijn niet of minimaal aanwezig. Blij was ik dan ook toen 'Transylvania Blues' langskwam, en we even verlost waren van het gejammer van Berman. Daarop volgde een nummertje met een geinig pianoriedeltje, wat ook al voelde als een verademing. De ietwat positieve reeks werd afgesloten door 'Tennessee', wat een aardig country rock liedje is. Daarna was het weer van hetzelfde laken een pak. Ik kan het lo-fi indie genre wel goed hebben, ook al zie ik wel in wat andere mensen op afstand houdt. Op dit album hoor ik dat iets te veel. 5/10 Highlights: Tennessee

''Kind of Blue'' was een historisch keerpunt zoals de val van de muur. En zoals we al vaker hebben ervaren in de generator, komt dit sleutelmoment in de jazzwereld voor een groot deel op het conto van de heer Davis. De plaat leidt eigenhandig de post-bop movement in, waarin zelfimprovisatie de bovenhand nam. Dit hoor je goed in nummers als 'So What' en 'All Blues', die nog wel een dominante 'tonal chord' (de vertaling is vreselijk) hebben, maar dat deze voortdurend wordt bijgestaan door elkaar overtreffende improvisatiedelen. En man man man, wat is het resultaat smooth as fuck. En noem een instrument dat beter klinkt dan Miles' trompet in 1959. De plaat begint met mogelijk Miles' bekendste creatie, 'So What', met een melodielijn die zelfs voor de grootste jazz-leek herkenbaar kan zijn. Het zet direct de toon, want die compositie laat alle elementen horen waar de post-bop generatie op zou teren. De legendarische chord-progressie zou een ruggengraat worden voor later werk van mannen als Coltrane, die naast een dominante rol vertolkt te hebben op dit album ook gewoon goed aantekeningen heeft gemaakt. Toch moeten mijn favoriete momenten nog komen. Na het niet zo boeiende 'Freddie Freeloader' (los van het sterke pianospel van Wynton Kelly, die ook even mocht van de baas Bill Evans), was het tijd om je even helemaal onder te dompelen in een warm bad genaamd 'Blue In Green'. Zachter dan zijde, en sensueler dan suède. Het is één van de vele gloriemomenten van Bill Evans, wat voor mij de absolute ster van dit album is. Elke noot komt nog lekkerder binnen dan de vorige. En die vorm neemt hij ook mee in die andere fabelachtige compositie, 'Flamenco Sketches'. Het zijn de twee songs waar Miles zijn pen deelde met Evans, die er voor mij bovenuit springen. Deze afsluiter raakt de sweet spot tussen zoet en zuur, waar een mysterieuze en onheilspellende melodielijn soms opdoemt in een overwegend zachtaardig nummer. Een briljant einde van een even briljante plaat, die alleen tijdens 'Freddie Freeloader' en 'All Blues' even capituleert. Een album die in de kast zou moeten liggen van ieder zichzelf respecterend muziekliefhebber, als een historisch artefact, maar ook zeker als dé perfecte compagnon voor een goed diner. 9/10 Highlights: So What Blue in Green Flamenco Sketches

Ik merk dat ik een kleine achterstand oploop elke keer als dat duivelse prog rock langskomt. Het is wel erg veel de laatste weken. Het vergt veel mentale energie. Dat gezegd hebbende is Genesis wel te behappen, met het duizelingwekkende gedrum van Ome Phil. En waar veel prog rock zangers me totaal niet bekoren, valt Peter Gabriel me altijd wel mee. Los van het monster 'The Battle of Epping Forest' heeft deze plaat niet veel fases met oneindig cryptisch en middeleeuws geneuzel aangedreven door zenuwachtige synths en overdreven gitaarspel, hetgeen wat prog rock voor mij vaak onluisterbaar maakt. De eerste helft van het album is zelfs best sterk met de energieke opener en de epische 'Firth of Fifth'. Ook de folky 'More Fool Me' viel in goede aarde. Vanaf dat dertien-minuten durende misselijkmakende sprookje 'The Battle of Epping Forest' was het voor mij wel weer even genoeg prog rock. Toch was de voldoende al lang en breed veilig gesteld door de gave eerste helft. 6,5/10 Highlights: Dancing With The Moonlit Knight Firth of Fifth More Fool Me

Een heel album aan instrumentele beats, zonder hooks en zonder MC die het verhaal vertelt, voelt toch wel als een uitdaging. Niet perse een uitdaging om het te doorstaan, maar wel om het te beoordelen. Het ensemble aan jazzy beats kan je aandacht ook al snel ontglippen, doordat het zich prima schikt in de rol als achtergrondmuziek. Maar DJ Shadow weet het interessanter te maken dan dat, met een plaat die zich exact nestelt te midden de driehoek 'Hip Hop', 'Trip Hop' en 'IDM'. Silky instrumentals als 'Changeling', 'What Does Your Soul Look Like, Pt. 4', en 'Midnight In A Perfect World' nemen de luisteraar mee naar een dromerige wereld. Maar de plaat blijft hier niet in hangen, zoals veel andere sferische instrumentele albums dat wel neigen te doen. Ze worden verrassend smooth afgewisseld met steviger werk, waar razendsnelle techno en drum'n bass fills het bloed sneller laten stromen. Voorbeelden hiervan zijn de allesvernietigende 'Number Song' en het extreem intense 'Stem / Long Stem'. Ook de overheerlijke drums en mysterieuze ambiance in 'Building Steam With A Grain Of Salt' moeten genoemd worden. Een perfecte mood-setter zo aan het begin. DJ Shadow weet een unieke stemming neer te zetten door samples uit films, series en oude Italiaanse house muziek (Organ Donor sampled Giorgio Morodor op kenmerkende wijze) met elkaar te mixen. Strooi boven op deze intense geluiden een vleugje jazz en funk, en het luistert ook nog lekker weg ook. Ik vond het daardoor niet alleen een album dat net als een hoop instrumental Hip Hop gewoon aangenaam is om op de achtergrond aan te zetten tijdens het werken, maar hij was ook zeker in staat om op de juiste momenten de aandacht terug te grijpen. Bijzonder werkje, zeer bepalend voor de ontwikkeling van 'sampledalia', en eigenlijk van start tot einde vermakelijk. 8,5/10 Highlights: Building Steam With A Grain Of Salt What Does Your Soul Look Like, Pt. 1/Pt. 4 Stem / Long Stem Midnight In A Perfect World

Sweet soul music. Dit leek me een blauwdruk voor 70s soul. Rijkgevulde songs met blazers, swingende baslijntjes en sterke achtergrondzangeressen. Gospel vertaalt naar de nationale radio, wat van Al Green een ster maakte. Maar al die elementen die zo prettig klinken op dit album zijn precies goed gedoceerd, niet té dominant en niet té schuw. Ze laten de star of the show, Al's iconische stem, floreren. 8/10 Highlights: Let's Stay Together La-La for You How Can You Mend a Broken Heart

Ik weet niet of het de zonnesteek was, maar dit album sloot echt perfect aan bij m'n mood. Een perfect equilibrium tussen nostalgie en tijdloosheid. Je hoort goed dat de mannen uit Manchester hun inspiratie halen uit de muziek van stadsgenoten The Smiths, en ook hun ietwat overtrokken bewering dat zij The Beatles van hun tijdperk waren kan ik tot zekere hoogte ook nog wel beamen. Ondanks dat de obnoxious stem van Liam wel een beetje verveeld na een handvol nummers, weten ze met hun scherpe oor voor goede pop-hooks wel een van top tot teen vermakelijk album te leveren. Dit is met stip hun magnum opus. Een uitzonderlijke verzameling rock songs, die onmisbaar zijn in het canon der Britse popmuziek. 9/10 Highlights: Live Forever Supersonic Cigarettes & Alcohol Slide Away Married with Children

Britpop als een bubbel in de moderne alternative rock scene is lastig te beoordelen op een bredere schaal, vind ik. Daarom is het extra handig dat we net Oasis achter de rug hebben, om het langs die lat te kunnen leggen. Pulp vind ik altijd een beetje 'so so', waar de melodieën van de band met de enigmatische frontman me wel kunnen bekoren, maar dat diezelfde frontman met z'n over de top romantische (lees: creepy) toon me soms ook best wel de kriebels geeft. Dit album etaleert beide kanten van de medaille. Het verschil tussen de matige en ronduit perverse songs als 'I Spy' en 'Live Bed Show', en de highlights is immens. Dat 'Common People' - in mijn ogen één van de beste songs van de 90s - zo vroeg op het album langskomt, komt de plaat niet ten goede. De rest voelt al snel als mosterd na de maaltijd. Toch zorgen nummers als 'Disco 2000', 'Sorted For E's & Wizz' en het vunzige doch aanstekelijke 'Underwear' toch nog even voor een dopamine hit, nadat je dacht dat die rush al wel over was na 'Common People'. Ondanks dat het album echt wel diverser is dan het debuut van Oasis, is hij veel minder consistent. Maar de de highs zijn ook wel zo high dat een dikke voldoende op z'n plaats is. 7/10 Highlights: Common People Sorted For E's & Wizz Underwear

De jaren 80 zag Brian Eno transformeren van een artiest van vlees en bloed naar een machine. Dit album, waarin ook de tot dan vaak zo organische David Byrne mee wordt genomen in deze metamorfose, is daar een goed voorbeeld van. Van start tot eind is het één lange weirdo jam, een soort futuristische gospel groove. Je kunt niet eens zeggen dat het voor z'n tijd was, want ik kan me weinig werk na deze plaat herinneren dat deep southern church mixt met Middle Eastern funk, verpakt in een post-apocalyptisch jasje. Het levert een bizarre groove op, waar ik bijzonder genoeg toch wel goed op ga zo op de zaterdagochtend. Of het nou de mystieke Perzische funk in 'Regiment' is, of het meer bekende "Remain in Light" geluid in 'Help Me Somebody', de mannen weten een ogenschijnlijk eendimensionale plaat, zonder vocalen en hooks, toch fascinerend te maken. Natuurlijk hebben deze artiesten - misschien wel m'n favoriete van die tijd - beter werk afgeleverd dan dit, maar deze detour beviel me aardig. Het einde verdwaalt een beetje in een bos aan ambient geluiden, die de evolutie van Brian Eno van mens naar machine voltooide, maar een sterke eerste helft seals the deal. 7,5/10 Highlights: Regiment Help Me Somebody The Jezebel Spirit

We blijven nog even in Britse contreien, en dat bevalt me wel. Nog een debuutplaat van een Mancunian rock band. Dit keer maakt hij niet officieel deel uit van het Britpop-universum, maar mag 'ie toch wel gelabeld worden als voorvader van. Deze plaat houdt veel meer verband met de neo-psychedelische en dance rock movement van die tijd, en is daarmee een sleutelwerk in de Madchester scene. Maar ook de shoegaze invloeden zijn niet te ontkennen, wat direct in het moody openingsnummer 'I Wanna Be Adored' te horen is. Wat de twee Mancunian bands dan wel weer verbindt zijn de jangley sounds en melodietjes die bijna een ode lijken aan stadsgenoten The Smiths. Dit album klinkt net als het debuut van Oasis als een verzamelalbum van greatest hits, en minder als een pril begin van een muziekcarrière. Toch, als ik de twee moet onderscheiden, heeft die van Oasis nét iets meer karakter. De nummers leven wat meer. De pieken van het album van Ian Brown en co zijn minstens zo hoog als - en misschien wel hoger dan - die op ''Definitely Maybe'', maar gros van de nummers hebben niet veel meer te bieden dan een goede hook. De waanzinnige jam-explosie in 'I Am The Resurrection' is een spaarzaam moment dat de groep de vaste jangle pop constructie los laat. Voelt een beetje onrechtvaardig om de plaat volledig langs de Oasis-meetlat te leggen, ook gezien de tijdschaal en de verschillende muzikale invloeden. Maar het is ook wel eens fijn om een enigszins relevant vergelijkingskader te hebben. Een heel sterk debuut, dat als hun epische funk classic 'Fools Gold' op de originele release stond misschien wel voor de 5 sterren was gegaan. Nu moet hij genoegen nemen met 4. Manchester City - Manchester United 1-0. 8,5/10 Highlights: I Wanna Be Adored Made of Stone This Is The One I Am the Resurrection

Bijzonder album is dit altijd, gezien de tijdsgeest. De 'Godfather of Punk' die in het begin van zijn solo carrière mee surft op de punk-golf van 1977. De vloedgolf die voor een groot deel werd veroorzaakt door een garage rock-beving onder het wateroppervlak, bijna tien jaar eerder, met als epicentrum 'The Stooges'. Echter, los van de rammelende rock 'n roll klassieker 'Lust For Life', waarmee het bal opent, biedt het album meer dan de energieke, eentonige punkmuziek van dat jaar. De mix van krautrock, art rock en glam is duidelijk een cocktail geschud door David Bowie, en reflecteert tot op zekere hoogte de ambiance van 70s Berlijn. Vermakelijke rockplaat, die bij vlagen veel meer schuurt tegen een bluesy Stones album dan dat het hoekige debuut ''The Idiot'' uit hetzelfde jaar dat deed. Toch ontbreekt het bij mij aan echt prikkelende momenten, naast de twee klassiekers. Waar het debuutalbum echt een uniek product leverde, gecreëerd in bijzondere omstandigheden (een groepje coke snuivende en pillen poppende kunstenaars in een extravagante stad, ver van huis), vind ik dit niet meer dan een verzameling muziek die nét iets te bekend voor komt. Nogal veilig, voor Iggy's doen, vooral als je bedenkt hoe baanbrekend zijn werk een decennium eerder was. De afsluiter maakt een hoop goed. Die laat het bloed weer wat sneller stromen. 7/10 Highlights: Lust For Life Fall In Love With Me

Ik vind de kanttekening 'alles klinkt het zelfde' bij een artiest die je niet zo goed kent altijd een beetje kort door de bocht, aangezien dat vaak gewoon ligt aan het gebrek aan affiniteit met het werk van de muzikant(en) in kwestie. Maar AC/DC, ook al houdt een instinct aangestuurd door het reptielenbrein me op een natuurlijke afstand van hun muziek en ken ik het dus niet heel goed, produceert echt composities die allemaal om en nabij hetzelfde zijn. Een paar keer bleef ik langer dan gewenst in de vibe van de dwarf-rockers hangen, zoals in 'Shoot to Thrill' en de catchy hit 'You Shook Me All Night Long', maar over het algemeen was dit - zoals van te voren gedacht - gewoon eventjes uitzitten geblazen. Nee, dit gaat nooit mijn cup of tea worden. Het is wel een rijpere plaat dan het bij vlagen onvolwassen en kinderachtige ''Highway to Hell'', vandaar de kleine voldoende. 5,5/10 Highlights: Shoot to Thrill You Shook Me All Night Long

Waar REM in de 80s bekend stond om z'n aanstekelijke jangle pop, opgeladen met punk energie, tekent dit album wel echt een kentering in de band's benadering van indie muziek. Uptempo en quirky akkoordenschema's worden veelal vervangen door kalmere en romantischere geluiden, wat de muziek doet transformeren in indie ballads, als je het zo mag noemen. En waar ze wel dichterbij hun rock roots blijven, hangt het resultaat meer richting de art rock van Radiohead, bijvoorbeeld. Zoals in de opener 'Drive'. Een goede mood setter, maar die Western-achtige sfeer krijgt geen vervolg op het album waardoor het achteraf helaas een beetje een vreemde eend in de bijt was. De timide aanpak, en het ontbreken van een pakkende atmosfeer zoals die in 'Drive' levert vooral in het middenstuk een gebrek aan spanning op. Lackluster mag je het noemen. 'The Sidewinder Sleeps Tonite' heeft nog wel die 80s energie die ik toch wel erg mis, maar het houdt niet over. Vreemd genoeg is het dan wel het trio dat de plaat concludeert, bestaande uit nummers die symbool staan voor het nieuwe imago van de band, die voor mij de plaat 'redden'. Waar het voor een groot deel van het album ontbreekt aan fantasie, zijn de laatste drie nummers een prachtige toegift. 7/10 Highlights: Man On The Moon Nightswimming Find The River

Typische 'White Reggae', smooth as fuck maar ook veilig. Deed het natuurlijk best aardig in het zonnetje bij de maandagmiddag lunch, maar dat kun je denk ik wel van elk dub/reggae album zeggen. Dat had niet zo zeer te maken met UB40, maar meer met het genre. Een uur lang aan dronende dub sounds, met hier en daar een pakkende hook. Maar naast de classic 'Food For Thought' en het aangename 'I Think It's Going To Rain Today' heeft het weinig momenten die mij even liet ontwaken uit de dub-roes. Ik had halverwege het idee dat de plaat opnieuw begon. 6/10 Highlights: Food For Thought I Think It's Going To Rain Today

Zo kort na Elton John besef ik me nu pas goed hoeveel de twee gemeen hebben. Dit album in het speciaal laat het alter ego Ziggy zien als een punky Elton John, eigenlijk. Misschien wel het 'grootste' glam rock album, dat voor mij pas echt goed los komt naarmate het einde wordt genaderd. Één en al vuurwerk vanaf de profetische proto-punk van 'Hang on to Yourself' tot en met de intrigerende afsluiter, die een indruk achter laat zoals een afsluiter dat dient te doen, 'Rock 'n' Roll Suicide'. Die reeks pakt het op waar het begin van de plaat met 'Five Years' al mee begon, epische en emotionele art rock die zoet en zuur nagenoeg perfect mixt. Het fijne gitaarwerk van Mick Ronson is the icing on the cake. Los van de hit 'Starman', die de popwereld op z'n grondvesten liet schudden na David's buitenaardse optreden in Top of the Pops, zakt de plaat in het middenstuk wel een beetje in elkaar. Maar dat neemt niet weg dat het elke keer weer verbaasd hoe bol deze plaat staat van de creativiteit. Een toppunt van inventiviteit in een carrière die bij uitstek wordt gekleurd door artistieke vindingrijkheid, belangrijk voor zowel de sturing van alternatieve rock als dat van popmuziek. 8,5/10 Highlights: Five Years Starman Hang on to Yourself Ziggy Stardust Rock 'n' Roll Suicide

Ik schrik vannacht nog wakker badend in het zweet, met de stem van Phil Lynott die roept 'this song is called...'. Er kwam geen einde aan. Kan best wel een beetje no nonsense rock & roll aan, maar dit ging me een uur te lang door. Tuurlijk, 'The Boys Are Back In Town' is een legendarische track, maar ik vind een live versie met nog meer overbodig gitaargezever niet perse beter. Bij het Hendrix-esque 'Warriors' ging ik nog even op het puntje van m'n stoel zitten. Maar het verandert de situatie niet, dat een live album van een hardrock band mijn week niet echt lekker breekt. 5/10 Highlights: Warriors

Poh, dit is wel echt peak 80s alternative rock. Quirky, speels en ongemakkelijk op een aanstekelijke manier, maar ook bij vlagen venijnig en rauw. Een template dat de jaren 90 uiteindelijk tot iconische kunst verhief. De melodieën blijven hangen als een earworm, maar het zijn vooral de momenten waar zanger Gordon Gano het meest wanhopig klinkt die de plaat de meeste shine geeft. Het voelt een beetje als de missing link tussen 70s indie acts als Modern Lovers en jaren 90 Modest Mousey bands. De drive en de energie op het album pakt je in, en je wordt hier constant aan herinnert door de explosieve opbouw in de individuele nummers. Perfecte lengte ook. En 'Add It Up' is hands down één van de betere alt rock songs ooit gemaakt. 9/10 Highlights: Blister In The Sun Add It Up Confessions Gone Daddy Gone

Bruce was tot dit ijkpunt in z'n carriere de stem van het volk van Amerika, en in het speciaal van de staat New Jersey. Maar met ''Nebraska'' zien we hem eigenlijk echt voor het eerst in de huid kruipen van een Midwesterner. Hij doet dit - godzijdank - zonder z'n E Street Band. Dit levert namelijk een veel intiemere, maar ook killere, plaat op, die past bij de 'dust bowl' thematiek. De stijl heeft meer weg van een moody Neil Young, of de southern gothic van een Townes Van Zandt, en lijkt mijlenver verwijderd van z'n arena rock waarmee hij de rest van het decennium furore maakte. De eerste helft van de plaat is verhuld in een atmosfeer die aansluit bij een John Steinbeck boek, waar ik geen genoeg van krijg. M'n favoriete werk van 'The Boss'. Hij haalt z'n inspiratie uit een verrassende hoek, waar de spannende progressie in 'State Trooper' een knipoog is naar Suicide's 'Frankie Teardrop'. Het is een lieflijk nummer vergeleken met dat duivelsgebroed, maar toch een bijzondere link. De tweede helft heeft minder te bieden, en repliceert het concept dat we horen in de opener en titelsong 'Nebraska'. Maar die eerste helft staat bij mij zo hoog in het vaandel, dat 4 sterren op z'n plaats zijn. 8/10 Highlights: Nebraska Atlantic City State Trooper

Dit album klinkt als een hoop fun. Dit ervaart de luisteraar in volle glorie, door de bijzonder lo-fi productie, waarin weinig weggefilterd is. Het klinkt als een groep hippies, die gewoon ff wat muziek maken na het roken een paar flinke toeters in een oude schuur bij een ranch in de San Francisco valleys. Puike bluesrock, maar de vrijgeestige jam-vibe zorgt er ook voor dat er weinig echt sleutelmomenten te vinden zijn. Iets meer to the point zoals 'Piece of My Heart' had wel gemogen. Maar daarmee doe ik één van de beste covers van één van de meest gecoverde nummers ooit 'Summertime' wel te kort, geweldig gitaargeluid. Een 7, deels ook door de hoes die nooit verveelt. 7/10 Highlights: Summertime Piece of My Heart

Dit kon ook niet uitblijven. Na een orkaan aan progrock geweld was het tijd voor de Godmother van de scene. Laten we beginnen met die hoes, waar je niet omheen kan. Unsettling en ontzettend iconisch. Verder doet het album waar progressive rock goed in is, alles duurt te lang. Zelfs de gave stukken emmeren iets te lang door. Maar dat neemt niet weg dat er wel echt episch werk opstaat. Vooral de afsluiter met z'n waanzinnige drums, en de smerige riff in de opener blijven me bij. Zat er bij vlagen wel redelijk lekker in, maar het is dan wel weer jammer dat je halverwege een minuut of 10 aan het luisteren bent naar een opstartende I Mac computer. 7/10 Highlights: 21st Century Schizoid Man The Court of the Crimson King

Ik geef toe dat ik voordat ik ging luisteren al een originele manier probeerde te bedenken om deze muziek als saai en extreem onavontuurlijk te bestempelen. Maar schijnbaar is dat vooral de latere Dire Straits, met hun overdreven uitgerekte snooze fests van een nummers. Dit is wel m'n jam, als een Britse J.J. Cale. Dit zal best de natte droom zijn van elk beginnende gitaarspeler, waar ik me niet mee kan identificeren. Maar ik hoor wel dat de heren van begin tot eind in een rootsy en bluesy groove zitten, wat het een verrassend fijne luisterbeurt maakte. 8/10 Highlights: Water of Love Six Blade Knife Sultans of Swing

Hoeveel ik ook hou van de 80s als muziek-decade, creëerde het wel een milieu waarin groepen als Scritti Politti ongestoord en vooral ongegeneerd het pop-landschap konden verkankeren. 1/10

Na The Velvet Underground, Sonic Youth en The Jesus And Mary Chain was het de beurt aan MBV om de betekenis van 'noise' te herdefiniëren. En waar de andere noisy pioniers een blauwdruk werden voor indie acts, is de overweldigende sound van MBV eigenlijk nooit geëvenaard. En dit terwijl MBV voor shoegaze is als Cocteau Twins voor dreampop, de ultieme blauwdruk. Heb dit album met een adequate koptelefoon geluisterd, omdat je anders het gehele punt van de muziek mist. Het moet je raken in al z'n lagen. De opener balanceert nog tussen shoegaze en dreampop, sust je in een roes, om vanaf dat moment gebombardeerd te worden met droney gitaren, hypnotiserende drummachines en gierende synths. Wat een intelligente opener, zonder twijfel hun beste song. In de loop van het album wordt het steeds meer noise rock, en minder dromerige pop. Dit wordt onderbroken door 'When You Sleep', ook zo'n song die het uitstekende oor voor melodie van Kevin Shields laat horen. Ongetwijfeld een grote inspiratie voor shoegaze-peers Slowdive. Daarna door met het vreemde 'I Only Said', die floreert in z'n dissonantie. Daarna is het album iets te veel een one trick pony, wat je toch al snel hebt in dit genre. Maar die truc, het creëren van een sonisch wonderland door het testen van de limieten van je instrumenten, heeft MBV behoorlijk goed onder de knie. Bijvoorbeeld die brute gitaarsound in 'Sometimes', die heeft de muziekwereld sinds Wire's "Pink Flag" niet meer gehoord. Het 'lawaaierige' muziekstuk sluit af met een underrated gem 'Soon', die van mij een uur mocht duren. Een ritme dat veel weg heeft van wat er op dat moment in Manchester gebeurde in de indie scene, maar dan onder een dikke laag shoegaze. Werkt geweldig. Al met al een uniek album, vader van een geheel genre maar ook 'untouchable'. Als een vader die z'n kinderen vlak na hun geboorte verliet. 8,5/10 Highlights: Only Shallow When You Sleep I Only Said Soon

Interessant om deze plaat te horen net na hun monumentale sophomore album. Shoegaze kwam niet uit het niets, maar evolueerde langzaam vanuit post-punk, jangle pop en andere alternative rock stijlen. Dat is op dit album goed te horen, terwijl deze elementen al onder een dikke laag gaze en glide gitaren zijn verstopt op ''Loveless''. Een fascinerende luisterbeurt, die meer doet met de muziek-taxonomist in me dan de liefhebber. Een missing link in de evolutie van shoegaze, zo voelt deze plaat. Maar echt aangenaam, zoals de volwassen sound op het opvolgende album dat wel bij tijd en wijle was, zijn de meeste nummers niet. Het is die ongemakkelijke tussenvorm, te midden van een vis en een landdier. Zoek de coelacanth maar eens op, fascinerend wezen, maar verdient geen schoonheidsprijs. Waar deze vis op zoek is naar capabele poten om het land mee te koloniseren, is MBV bij dit album nog op zoek naar het juiste geluid, balancerend tussen lawaai en euforie, waar shoegaze zo in floreert. 6,5/10 Highlights: Lose My Breath You Never Should

Mag toch hopen dat jullie ook allemaal voor de pure en rauwe Iggy mix zijn gegaan, in plaats van de gelikte Bowie mix. Dit is natuurlijk muziek dat uit de rotte ingewanden van de punk godfather himself is gedrukt, en dat mag niet onderhevig zijn aan enige vorm van muzikale souplesse. Wat een vuig rock-album is dit toch ook. Maar deze plaat heeft wat de eerste twee albums nog laakte, sterke hooks en iconische one-liners. Als je een plaat begint met ''I'm a street walking cheetah with a heart full of napalm. I'm a runaway son of the nuclear A-bomb'', dan ben je wat mij betreft al binnen. Los van de afsluiter, waarvan je toch wat meer 'a-bomb energie' verwacht op een plaat als deze, is eigenlijk elke song wel de moeite waard. Sommige zijn pure proto-punk zoals 'Shake Appeal' en 'Your Pretty Face Is Going To Hell', andere ontwikkelen zich meer als psychedelische krautrock. 'Gimme Danger' bijvoorbeeld voelt een beetje als een punky 'The End' van The Doors. En het intense en obscure 'Penetration' met die belletjes en achtergrondzang had qua stijl goed gepast in de Berlin years van Iggy en Bowie. Gewoon een ijzersterke rockplaat met net genoeg variatie om er meerdere keer luisterplezier uit te kunnen halen, en genoeg rode draad om geen moment uit de insanity van Iggy & The Stooges te ontsnappen. Wat een gitaar- en drumwerk ook van die Stooges, moet genoemd worden. 8,5/10 Highlights: Search and Destroy Raw Power I Need Somebody Shake Appeal

Als je geregeld het Trash Theory kanaal op YT checkt, over het ontstaan van genres, dan kun je niet anders dan respect hebben voor de pioniersrol van Marc Bolan in de alternative rock arena. Een visionair op vele fronten, in z'n presentatie en in z'n muziekopvattingen. Dit is zijn magnum opus, voor velen. En qua dichtheid aan typische catchy T. Rex tracks dan is dat ook zeker zo. Het is aandoenlijk, het jammed, en het swingt aan alle kanten. En de passie waarmee elk nummer wordt gepresenteerd valt te prijzen. De eerste helft van het album is waanzinnig vermakelijk, met de fabuleuze reeks 'Mambo Sun'- 'Cosmic Dancer' - 'Jeepster' - 'Monolith'. Hiermee wordt wel direct het gehele T. Rex spectrum tentoongesteld, en horen we later veel van het zelfde maar dan minder pakkend. Natuurlijk veren we halverwege weer even op bij 'Get It On', die weigert ooit te vervelen. Ook het kalmere 'Life's A Gas' moet hier genoemd worden. Deze was me onbekend, en bestempel ik bij deze als favoriete ontdekking van de week. Vlammend begin, gezapige tweede helft. Maar een gewichtige plaat in het canon der alt rock, en absoluut een grote wens nog eens tegen te komen in een platenzaakje. 7,5/10 Highlights: Cosmic Dancer Jeepster Get It On Life's A Gas

Ooooh de wondere late 90s, the boss bitch era. En dit is er wel eentje hoor. Een femme fatale in een tijdperk gedomineerd door mannelijke rappers. Groot geworden onder de paraplu van Bad Boys Records van Biggie, P Diddy en consorten, zonder er zelf ooit een contract te tekenen. Wel bad, geen boy, was de reden denk ik. Haar zelfverzekerde karakter shined echt op deze plaat, en in combinatie met beats van Timbaland is het eindresultaat een werkje dat perfect gepositioneerd is in 1997. In de wetenschap dat Timbaland zoveel legendarische 'hip pop' en R&B songs produceerde tussen 1995 en 2010, maakt ook dat deze plaat de tand des tijds goed doorstaat ondanks dat het classic 90s is. De mix van hip hop en smooth hooks in de stijl van Aaliyah geeft dit album wel echt een sterke vibe. Wel heb ik het idee dat ze het zelfde had kunnen bereiken met een korter album, en was het trucje van Timbaland op een gegeven moment wel duidelijk. Weinig variatie qua beats, en net te weinig interessante featurings om de drive erin te houden. Desondanks gevibed, zonder echt dominante highlights. 'I'm talkin'' komt in de buurt, omdat die de hip hop en R&B mixt op fenomenale wijze. En boss bitch anthem 'Sock It 2 Me' moet even benoemd worden, want die beat is trademark female hip hop van de late jaren 90. 6,5/10 Highlights: I'm Talkin' Sock It 2 Me

Unieke hip hop act hier, geleid door de Queen of Hip Hop, Ms. Lauryn Hill. Na de stoute tante Missy Elliott, is het nu tijd voor de koningin van het genre. Tuurlijk gooit de exoot Wyclef Jean een hoop van z'n ziel in dit werk, maar de skills van Lauryn, zowel als rapper en als zangeres, staat buiten kijf. Haar bars op de titelsong zijn echt dope, monumentaal nummer. Het album klinkt heerlijk, de beats kraken net genoeg, de flow laat je heupen swingen, de interludes brengen persoonlijkheid zonder die flow te doorbreken. Los van de grote jongens op deze plaat, 'Killing Me Softly', 'Ready or Not' en 'Fu-Gee-La', tikt het album ook gewoon een hoog niveau aan. Jazz/progressive hip hop dat best in één adem genoemd mag worden met werk als ''The Low End Theory'' en ''Black on Both Sides''. 9/10 Highlights: Ready or Not Fu-Gee-La The Score Cowboys

West Coast gangster rap is (op een enkele uitzondering na) echt een tak van sport binnen de Hip hop dat volledig langs me heen gaat. En met een reden. Het is me allemaal net iets te vluchtig. Ik waardeer de tragere, grimier boom bap gangster rap uit het oosten veel meer. ICE-T is indeed misschien wel de original gangster rapper, maar niet perse origineel qua stijl. De eerste helft van de plaat beweegt nogal in cirkels, waarbij voortdurend nummers over gang violence, met een repetitieve beat, elkaar opvolgen. De tweede helft is wat interessanter, vooral toen er opeens een Black Sabbath sample werd gedropped. Dat hoor je zelden, en toen begreep ik eindelijk de vermeende gelijkenissen tussen deze rapper en Public Enemy. Maar waar Public Enemy met het charisma van Chuck en de energie van Flavor zelfs in de wat minder wacky songs het niveau hooghouden, was dit album overwegend saai ondanks de grafische thema's. Nee, West Coast gangster rap gaat denk ik nooit m'n cup of tea worden. 5,5/10 Highlights: Midnight M.V.P.s

Moet toegeven dat die Ritchie Blackmore wel epische dingen doet met z'n gitaar, maar de context waarin hij dit doet staat me totaal niet aan. De nummers gaan nergens heen ondanks hun behoorlijke lengte, enige vorm van sfeer is absent (zoals die in het zijproject van Ritchie, 'Rainbow', wel duidelijk aanwezig is), en de thematiek vliegt volledig over m'n hoofd. Het is weer van die hos-rock a la AC/DC, ben daar nu wel even klaar mee. Elk nummer wordt nog enigszins boven water gehouden door het snelle gitaarwerk.. nja eigenlijk niet, het album verdrinkt vrij snel in z'n monotonie, en alles wat achterblijft is een laagje rook boven het oppervlak. 5/10 Highlights: meh

The queen of blue-eyed soul, zo mag je haar wel bestempelen. Ideaal moment gekozen om deze even aan te slingeren, op de kalme zondagochtend. De nummers - die vaak covers zijn - kennen allemaal de iconische uitspattingen van Dusty in het refrein, versterkt door gelikte achtergrondzang. Toch merk ik dat deze vibe, waar ik wel echt goed op ga, enigszins in bravoure afneemt op het tweede deel. De passie lijkt wat af te nemen. Desalniettemin een aangenaam plaatje, met in 'Son of a Preacher Man' misschien wel het beste blue eyed soul nummer ooit. 7/10 Highlights: Just a Little Lovin' Son of a Preacher Man Breakfast in Bed

Je bent jong, je koopt een platenspeler, en bij je eerste haul zit 'Hotel California'. Een scenario waar ik het slachtoffer van was, en die voor velen bekend zal aanvoelen. Eagles is zo'n band die werkt als een soort raam, waardoor je als tiener een blik kan werpen op 'oude' muziek (lees: papa rock). Op zich heb ik daar dan wel weer goede herinneringen aan, en ben ik in zekere zin door dat raam geklommen om m'n eigen weg in die muziek era te vinden. Het begin van deze plaat valt daardoor extra lekker, en de smooth rock van 'New Kid In Town', na de classic titelsong, belandde helemaal in goede aarde. In tijden niet gehoord, en de herinneringen maken het voor mij de highlight van ''Hotel California''. Het verval in het middenstuk, tot en met de staart van het album, is daarentegen significant. En uiteindelijk blijf ik toch vooral van mening dat ik blij ben dat ik verder ben gaan kijken dan deze overwegend fletse band. 6/10 Highlights: Hotel California New Kid In Town

Dit album is Velvet Underground in een folk-jasje, zoals we die band al een aantal keer hoorden op hun debuut. Nico's stem is mysterieus, de melodieën zijn onorthodox doch aandoenlijk, en de poëzie is kunstig. Er zijn wat momenten dat de avant-garde stijl een beetje te veel de overhand neemt (een omen voor de left turn in haar latere solo carrière), wat de flow van het album niet ten goede komt, maar de plaat is overall bezaaid met prachtige passages. Haar vertelwijze en toon is niet voor iedereen denk ik, maar ik ben het door de jaren heen gaan waarderen. Absolute hoogtepunt voor mij is de Lou Reed creatie en tevens titelsong 'Chelsea Girls', daar kun je echt in verdwalen. Daarnaast is het bekendere openingsduo een ultieme toonzetter. 8/10 Highlights: The Fairest of the Seasons These Days Chelsea Girls Somewhere There's a Feather

Waar z'n eerste album steunt op magistrale orkestratie, en het tweede op jazzy composities, is deze derde plaat veel meer 'stripped down'. Het is Nick Drake en z'n gitaar, en los van het pianoriedeltje in het openings- en titelnummer staan ze er alleen voor. En dat doen ze met verve. Puur kijkende naar z'n gitaarwerk is dit wellicht zijn mooiste album, met 'From The Morning' en bovenal 'Which Will' als testament aan zijn akoestische skills. Het magische niveau van de poëzie op z'n debuutalbum zien we daarentegen wat mij betreft wat minder terug op ''Pink Moon''. Maar ook hierbij zijn er uiteraard uitzonderingen, met een aantal songs die als geen ander gelden als voorbode van zijn tragische, veel te vroege dood. Prachtige doch hartverscheurende teksten, zoals die op 'Place To Be', 'Parasite' en 'Things Behind The Sun'. Zijn isolatie en vervreemding in de wereld op mystieke wijze vertellende. Maar de consistentie, en vooral de balans tussen het warme geluid van zijn backingsband en het breekbare gitaar- en vocaalwerk van Nick Drake, van het debuutalbum mis ik wel een beetje. Dit is wel een perfect slotstuk, dat op geen ander moment in z'n korte discografie beter had gepast dan aan het einde. Onheilspellend en tragisch, maar helaas ook heel toepasselijk. En dan eindigen met 'From The Morning', één van zijn meest uplifting nummers. De ironie. Al met al minder pure magie zoals op 'Five Leaves Left', en hier en daar wat fillers, maar toch gewoon weer een aantal liedjes die mij in ieder geval - en ik denk iedereen met een kloppend hart - toch onbewust wel voor lange tijd zullen bijblijven. 8,5/10 Highlights: Place To Be Which Will Things Behind The Sun From The Morning

Mysterieus, spannend, paranoïde, sensueel, boos, wanhopig. Dit album zit vol met uiteenlopende gemoedstoestanden, en dat bij elkaar gefabriceerd door wat trip hop beats. Maar daar doe ik de productie op dit album echt te kort mee. De samples zijn keer op keer raak, en gaat als yin samen met yang; het zalige stemgeluid van Beth Gibbons. Consistentie is key, waar in ieder nummer een hoop aandacht geniet. Niks klinkt enigszins verwaarloosd, en elke song is op zijn manier in de watten gelegd met dikke orgels, spannende Isaac Hayesian samples, of scheurende gitaren. Dit album is af, van top tot teen. Soms heb je zo'n album waar je bij elk nummer kunt voorstellen dat hij iemands lievelingssong is van de plaat. Mijne is 'Sour Times', daar komt alles samen. 9,5/10 Highlights: Sour Times Strangers It Could Be Sweet Glory Box

Deze plaat opent echt met de energie die je van de roaring zeroes der indie rock mag verwachten. De Yeah Yeah Yeahs doen dat echter met veel meer noise dan hun tijds-, genre- en stadsgenoten The Strokes, Interpol of TV On The Radio. Ze lijken meer het ruige pad te bewandelen dat vrij werd gemaakt door - eveneens New Yorkers - Sonic Youth, met Karen O die Kim Gordon ademt in al haar doen en laten. Het venijn van 'Rich' en daarna 'Date With The Night' verandert daarna helaas in jeugdige onbezonnenheid, toch wel tekenend voor de garage rock revival. De korte nummertjes doen me niet zo veel, en zijn me iets te doelloos. Opveren doet de luisteraar pas weer bij, uiteraard, 'Maps'. Hiermee laat de band zien tot meer in staat te zijn dan rumoerige rock, en leveren ze een iconische indie track, die het gevoel van een gehele generatie ving in drie en een halve minuut. Jammer dat de souplesse waarmee deze sleutelsong wordt bespeeld weinig tot niet terug is te zien in de rest van het muziekstuk. 'Y Control' gaat nog wel op een soortgelijke voet verder, maar is het ook nét niet. De introverte 'Modern Romance' en 'Poor Song' grijpen wel dat gevoel, en het tweetal laat zien dat het album in stemming omsloeg na 'Maps'. Een welkome afwisseling zo aan het einde, maar echt veel om het lijf hebben ze niet. 6,5/10 Highlights: Rich Date With The Night Maps

Godverredomme dit is mijn jam. Waar The Damned al sneaky aan de haal ging met zo mogelijk de eerste punk single ooit, 'New Rose', net voordat Sex Pistols het startschot dachten te geven, realiseren ze met hun derde album ook de eerste stappen in de ontwikkeling van punk naar haar agressievere nakomeling hardcore punk. De riffs zijn furieuzer dan die van hun tijdsgenoten, de drums hanteren een tempo dat niet eerder werd vertoond in het genre. Maar tegelijkertijd weten ze ook echt de luisteraar te charmeren met extreem catchy melodieën, hooks en vrolijke keyboard-riedeltjes van Captain Sensible (goeie naam). De hoge intensiteit gaat tegen alle verwachtingen in moeiteloos samen met die pop-elementen, wat dit album wel echt uniek maakt. En neem dan de gloomy sounds en achtergrondzang in 'I Just Can't Be Happy Today', 'These Hands' en 'Plan 9 Channel 7', en je hebt ook direct wat proto-goth te pakken, wat duidelijk van de hand komt van leadsinger Dave Vanian. Het is een punk meesterwerk, dat zich bevindt op het kruispunt van allerlei post-punk stijlen. Het laatste deel van de plaat bevat een paar songs die uit de toon vallen en het tempo niet helemaal kunnen bijbenen, maar 'Smash It Up' - als één van de beste afsluiters ooit - doet alles vergeven. Monumentaal en underrated album. 9/10 Highlights: Love Song Melody Lee Plan 9 Channel 7 Smash It Up

"Hey you what's that sound? Everybody look what's going down Ahh yes ain't that fresh Everybody wants to get down like that" Tot hier en niet verder.

Ik stak gisteren nog de loftrompet over Trip Hop, over hoe goed de verschillende nominaties het tot nu toe doen bij mij. Dit daarentegen kan niet tippen aan de magie van voorgaand werk als DJ Shadow, Portishead en Tricky. Er mist iets. De beats zijn op zich wel aardig, maar ze missen spanning. Ze zijn bij tijd en wijlen best cinematisch, maar ik mis - verrassend genoeg - de adrenaline van de Jason Statham film die erbij hoort. Een beetje spice horen we wel bij het vulgaire 'The Rough And The Quick', dat los van het schunnige toch wel een pakkende beat heeft. Maar echt een highlight is het ook weer niet. Mwah. 5/10

Dit album zit halverwege Gabriel's prog rock roots en zijn bestemming als art pop connaisseur. En waar een vergelijking met artsy collega Kate Bush nooit ver weg is, was zij ook tijdens dit album mijn referentiekader. Conclusie is dat haar werk mij vaak wat meer prikkelt dan de algehele tendens op deze plaat. Waar Peter Gabriel iets meer het prog-rockerige (mijn nemesis) loslaat, en wat meer new wave/synth sounds omarmt, merk ik dat de muziek me beter ligt. Het openingsnummer is moody art pop, met goth tinten, en zet een sfeer neer die eigenlijk op het rest van het album absent is. Pas op de tweede helft van het album weet hij weer m'n aandacht terug te pakken met de effectie powerpop van 'And Through The Wire' en het speelse 'Games Without Frontiers'. Het laatste statement wordt gemaakt met 'Biko', wat de luisteraar toch enigszins met een opgeheven hoofd laat vertrekken. Het is best aardig, maar zoals dat vaak gaat met experimentele pop-albums is het een plaat die van hot naar her gaat. Hits and misses. 6,5/10 Highlights: Intruder And Through The Wire Games Without Frontiers

Een piano trio dat laat zien dat jazz rijkgevuld kan zijn zonder blazer(s). Het samenspel tussen toetsenist en bassist is - zoals Evans zelf al opmerkte na deze show - van ongekend niveau, de chemie is hoorbaar. De composities van Scott LaFaro zijn de highlights, maar het warme spel van Bill Evans zorgt er voor dat het album aangrijpt zonder een catchy saxofoon of trompet. Het wrange is echt dat m'n favoriete werk van de man kwam in de duistere jaren na LaFaro's veels te vroege dood, toen legde hij pas echt z'n hart op z'n vingers. Een tragische episode in een door misère getekend leven. Geen jazzpianist die klassieke muziek op zo'n interessante wijze wist te transformeren in jazz, en na Thelonious Monk en Ahmad Jamal m'n lievelings. Maar terug naar het album, dat er makkelijk inglijd op de maandagochtend. Weinig spektakel of onorthodoxe wendingen, waar ik ook wel weer op kick in jazz, maar zo warm en welkom. De opbouw in de opener 'Gloria's Step' was een uitzondering, en vanaf dat moment was het één lange cool down waar de mannen in excelleren. 7,5/10 Highlights: Gloria's Step Jade Visions

Morrissey leek zich met dit album steeds meer los te rukken van The Smiths. Waar eerdere albums nog wel de jangle rock punch en post-punk energie omarmden waar de band om bekend stond, is dit werk steeds meer gericht op dromerige, introvertere, of akoestischere muziek. Op een fase na in het middenstuk kwam ik er nooit echt goed in. Waar muziek vanuit het Smiths-universum altijd wel beweegt, kan ik hier niet meer van maken dan aangename achtergrondmuziek. De opener en vooral de afsluiter - die uit de toon valt met zijn opgeladen sfeer, spanning die je op de rest van de plaat zelden hoort - zijn de enige twee nummers die echt meekunnen met het niveau van het reeds beoordeelde album van Morrissey, ''Viva Hate''. 6/10 Highlights: Now My Heart Is Full I Am Hated for Loving Speedway

Elbow heeft me binnen de indie rock scene eigenlijk nooit écht kunnen bekoren, maar dit lijkt me wel hun betere werk. Het doet me bij vlagen te veel denken aan de latere Arctic Monkeys, toen ze zichzelf íéts te serieus namen. Veel nummers zijn te kitscherig, en de nummers die positief opvallen lijken erg op elkaar (Mirrorball, The Bones of You). 'Grounds for Divorce' en 'One Day Like This' zijn wel classics, en zijn belangrijke haakjes geweest in mijn 'exploration of indie rock'. 6/10 Highlights: Grounds for Divorce One Day Like This

Een album met twee gezichten, met aan de ene kant sommige van de mooiste barokpop nummers ooit gemaakt en aan de andere kant sommige van The Kinks' minst tot de verbeelding sprekende werk. Ik heb altijd een soft spot gehad voor de band, en het is wat mij betreft de 'quintessential' Britse band. Geen andere streekgenoot was hun hele carrière zo geworteld in Engelse bodem als The Kinks, en hun invloed op latere popmuziek - vooral Britpop - is niet veel minder significant dan dat van The Beatles. Ray Davies is een ondergewaardeerd sleutelfiguur in de Engelse literaire historie. Op dit album wordt de band - net als eigenlijk bijna elke rockgroep uit die tijd - spelen met psychedelische sounds, maar ze doen dat met beiden benen op de grond. Ze blijven steevast in de realiteit van het Britse leven hangen, ondanks dat veel nummers wat meer zweven dan hun standaardwerken. De beginfase is sterk met energieke opener 'David Watts' en mijn favoriete song uit Dave's pen 'Death of a Clown'. Het interessante beginstuk wordt goed vervolg gegeven door m'n favoriete ontdekking van deze plaat 'Two Sisters'. Ik kende deze nog niet, en bevat eigenlijk alle elementen wat The Kinks voor mij zo'n fijne band maakt; prachtige lyrics verpakt in quirky akkoordenschema's. En altijd die zalige orkestratie. Dat de plaat na dit pakkende begin het tempo niet kan bijbenen is niet gek, maar het valt een beetje tegen dat het een nummer of vijf duurt voordat hij m'n aandacht weer volledig terug heeft. Het gezapige middenstuk lakt die elementen waar ik het net over had. Maar je weet gewoon dat ze draad wel weer gaan oppakken, en dat doen ze vanaf 'Lazy Old Sun'. Een psychedelisch meesterwerk, dat naar men zegt grote invloed had op het werk van Lou Reed in The Velvet Underground. 'Afternoon Tea' is echt een posterchild voor het werk van The Kinks, meer hoef je niet te zeggen. Het zijn allemaal mooie uitspattingen, maar het valt eigenlijk allemaal in het niet als je de afsluiter hoort. 'Waterloo Sunset' blijft na al die jaren nog steeds één van de mooiste stukjes muziek die ik ooit heb gehoord. Gegarandeerd innerlijke rust vanaf het moment dat die magistrale riff start. Die song zorgt ervoor dat een ietwat rommelig album, wat betreft inconsistentie, absoluut een sterretje extra krijgt. 7/10 Highlights: Death of a Clown Two Sisters Lazy Old Sun Waterloo Sunset

In de alternative rock scene heb je The Velvet Underground dat pionierde in allerlei genres, in de punkwereld had je Ian MacKaye die een hele rits aan nieuwe punkstijlen op zijn conto schreef, en in de jazz heb je Miles Davis. In de ontwikkeling van welke post-bebop stijl heeft hij geen dominante hand gehad? We hebben al een album gehad waarin hij early modal jazz vormgeeft, en een plaat waarin hij de grenzen van de jazz/rock fusie opzoekt. Nu is het tijd voor - zoals de titel van dit compilatiealbum al weggeeft - cool jazz. Dit is toch wel de jazzstijl die ik erg associeer met film noir, die met zijn relaxte stijl echt een goede mood-setter is in films waarin het hoofdpersonage vooral heel cool moet ogen. Die rol vertolkt dit genre uitstekend, maar ik mis toch wel een beetje instrumentele variatie en extatische uitspattingen als ik een cool jazz album als deze in z'n geheel luister. Waar het Bill Evans Trio van laatst sterk overeind bleef zonder blazers, mist dit album eigenlijk wel wat andere smaken. 'Jeru' en 'Venus De Milo' zijn m'n favoriete stukken, maar de rest kan zich moeilijk onderscheiden van elkaar. Laten we zo zeggen, ik ben blij dat Miles' rijke discografie een plethora aan smaken bevat, zodat de uiteenlopende jazzliefhebbers allemaal wel aan hun trekken komen. Het was uiteraard aangenaam en 'effortlessly cool', maar ook een beetje saai. 6,5/10 Highlights: Jeru Venus De Milo

In eerste instantie een beetje knorrig dat we weer met Willie te maken krijgen. De man heeft een stuk of 100 albums, dus hoeveel gaan we er nog krijgen? Toch, toen de laatste zomerzon de woonkamer binnenglipte, een ogenschijnlijk goed moment gevonden om op te staan met Shotgun Willie. Na één nummer stapte ik in een stukje verdwaald glas op de keukenvloer, en de rest van de plaat heb ik de bloederige murder scene opgeschoond en m'n voet in het verband gelegd. Ondertussen was Willie maar aan het jammeren op de achtergrond. Nouja, daar doe ik hem eigenlijk wel een beetje te kort mee. Z'n stem is aangenaam - maar doorsnee - en de meeste covers zijn van vooroorlogse classics, die het altijd wel goed doen. Maar ik blijf zijn werk allemaal dertien in een dozijn country/folk vinden, en toen de Spotify radio aan de haal ging met de afspeellijst nadat het album was afgelopen werd ik daar direct mee geconfronteerd. Achtereen volgens kwam Jim Croce en Townes Van Zandt langs, en dan merk je direct waar het allemaal aan schort bij de gevlochten cowboy. De wond heelde ook direct een stuk beter. 5,5/10 Highlights: Blue Skies

Wat een debuutplaat jongens. De eerste keer dat Eno zijn toverkunsten vertoond, naast een ontketende Bryan Ferry. De eerste reeks van vijf nummers heeft alles wat glam-rock zo aantrekkelijk maakt. De songs zijn zichzelf telkens opnieuw aan het uitvinden, door de vele vreemde geluidjes, synths, schele saxofoons, keyboardloopjes en echoënde gitaren. Waar dit wel eens te veel van het goede kan zijn bij alternative rock in de jaren 70, is hier het credo 'more is more'. Een motto dat past bij de werkwijze van Brian Eno (vóór hij juist meer voor 'less is more' ging in z'n ambient-periode), een benadering dat later in Roxy Music's carrière wel gemist werd. Geen nummer in die eerste fase lijkt op elkaar, en er gebeurt genoeg om de aandacht van de luisteraar op te eisen. De opener 'Re-Make/Re-Model' is proto-post-punk als je het zo mag noemen. Een mondvol, maar het dekt wel de lading dat deze plaat ontzettend voorloopt op de trend. Een explosie van energie, en dé manier om je kenbaar te maken aan de wereld. Iets later horen we 'If There Is Something', mijn absolute favoriet van het album. Sterker nog, een all-time favorite van de 70s, en mogelijk de beste art rock song ooit. Die opbouw, met die mood switch, en het expressieve vocale werk van Ferry. Om door een ringetje te halen. Het zalige 'Virginia Plain' en '2HB' - een vermakelijke tribute aan Humphrey Bogart - zorgen ervoor dat een fenomenale eerste plaatzijde van Roxy Music's loopbaan wordt afgesloten. De tweede helft slaat iets meer naar de theatrale prog rock toe, en laat de bouncy art/glamrock van kantje één veelal achterwege. De conclusie is dan vaak dat het mij koud laat. 'Would You Believe?' en de kalme afsluiter 'Bitters End' laten me toch nog even opveren. Maar het kruit was voor een groot deel al verschoten in de eerste helft. Die was zo sterk dat de 4 sterren al wel binnen waren. 8/10 Highlights: Re-Make/Re-Model If There Is Something Virginia Plain Bitters End

Ik kan me goed voorstellen dat dit voor sommigen een hidden gem kan zijn, een unsung hero van de Americana. Op momenten leek het op het prachtige folk-album "Watertown" van Sinatra, of op het dromerige, chanson-achtige werk van Scott Walker. Er zit een hoop karakter in. Maar meermaals slaat het een beetje door naar musicalmuziek, waar ik een broertje dood aan heb. Dit zal de invloed van Elton John's producer Bernie Taupin wel zijn. Mixed feelings dus. Ik had bij de cover en titel het gevoel dat dit wel eens raak kon zijn, maar het viel wat dat betreft een beetje tegen. 6/10 Highlights: Another Friday Night

Het doet me denken aan van alles; gejatte drumritmes van The Ramones, gekopieerde riffs van Johnny Thunders, het zit er allemaal in. Maar moet toch wel toegeven dat het bij vlagen best aandoenlijk en catchy was. Maar echt goed is het niet hè? En al helemaal niet eigenzinnig. 5,5/10 Highlights: Tooting Bec Wreck

1964 was wel een bijzonder jaar voor Rock & Roll, waarin pioniers als Jerry Lee Lewis het stokje officieel over droegen aan de vele garage en rock bands in vooral de UK. Hij is hier al echt een vedette. Dat gezegd hebbende vind ik dit een beetje een album van gewoon zo hard mogelijk rock & roll klassiekers spelen, en heel vaak je eigen naam roepen. Maar het is dan ook een live album, en ik denk dat het voor begin jaren 60 echt een bijzonder ruige en enerverende ervaring was. Het vloog voorbij in de vijfde versnelling, maar ik kan het niet meer dan 2 sterren geven omdat Jerry Lee ook gewoon een viespeuk was. 6/10 Highlights: Money Great Balls Of Fire

Big band kan me weinig bekoren, maar Sir Duke is overduidelijk een legende en één van de beste bandleaders die het jazz-genre ooit heeft gekend. Ik heb meer met de mysterieuze melodieën van een Charles Mingus, of de zwevende composities van Sun Ra, maar de manier hoe Duke Ellington z'n Orchestra wist te bespelen is onmiskenbaar goed. Het plezier spat er vanaf, en in de juiste setting is een feeststemming gegarandeerd. Maar het is mij iets te veel toeters en belletjes, en stompende blazers. Bij de opener kan ik die bombastische gelaagdheid nog wel hebben, maar later begint het een beetje vervelend te worden. Nee, dit is niet mijn jazz cup of tea. Z'n solowerk past meer in m'n straatje. 6/10 Highlights: Festival Junction

Die eerste vier nummers geven echt een voorschot op een waanzinnige discografie. Wat een intelligente popnummers, vol met aandoenlijke melodietjes, briljante samenzang, goed doordachte lyrics en vooruitstrevende en dissonante riffjes. Ze trekken duidelijk les uit R&B en Rock & Roll van overzees, maar geven hier al zo'n eigenzinnige draai aan, alsof het al een doorgewinterde band is met een unieke stijl. Je vergeet in deze fase dat het nog maar een stel kinderen zijn. De magic touch van John en Paul zijn al snel hoorbaar, maar zoals wel vaker met Beatles-albums komt één van de spaarzame George Harrison-liedjes bovendrijven, want die zijn eigenlijk altijd kwaliteit. 'Don't Bother Me' kende ik nog niet, maar is echt een eyecatcher. Later op het album grijpen ze wat meer terug naar hun idolen uit de US, met een aantal geinige covers. Hier hoor je wel weer wat beter hoe de band letterlijk nog in zijn kinderschoenen staat. Veel van deze covers zijn oké, maar verbergen ook wel een beetje hun eigen inventiviteit die bij die eerste vier tracks zo sterk naar voren kwam. 'Till There Was You' is een uitzondering, en is een cover van een 50s popsong met een Cubaanse bolera twist. Dit is echt vintage Paul McCartney, en is wat dat betreft meer dan zomaar een cover. Het is een blauwdruk waar Paul later zoveel mooie hits mee scoorde. De tweede helft is minder interessant, maar desalniettemin blijft dit toch een speciaal album voor het jaar 1963. R&B/Rock&Roll bandjes - of zoals in dit geval 'Merseybeat' offshoots - schoten rond dit jaar als paddenstoelen uit de grond, maar niemand deed het met zo'n uniek geluid en zoveel consistentie als The Beatles. 7,5/10 Highlights: All I've Got To Do Don't Bother Me Till There Was You

Wat een force of nature is deze plaat. We volgen op ''The Black Saint and the Sinner Lady'' een mentale danschoreografie van Charles Mingus, die de luisteraar meeneemt in een chaotische reis. Ik hou van jazz waar de muziek ondanks die wanorde en confusie telkens weer op z'n pootjes terechtkomt, en bij de hand wordt genomen door intrigerende melodieën. De opener is in mijn boek één van de beste (deel)composities in de avant-garde jazz. Zo'n gelikte mix tussen spanning, duisternis en dissonantie enerzijds, en het lichtvoetige en swingende middenstuk anderzijds. En dat einde is pure extase, en is zonder twijfel een inspiratiebron voor vele post-punk bands van vandaag de dag. Bands als Squid, Swans en Viagra Boys maken gretig gebruik van dergelijk geweld. Het tweede stuk van dit album - dat als één compositie ervaren dient te worden - is 'Duet Solo Dancers'. Deze pakt de intieme melodielijn van Track A weer eventjes op, maar onrust en paniek is nooit ver weg op deze plaat. Dat hangt - zoals wel vaker - als een donkere wolk boven zijn muziek. De crescendo naar opnieuw een angstaanjagend slot, weliswaar wat minder dan in Track A, maakt de eerste helft van het album echt een attractie. Daarna komt de meest emotionele passage van het album, 'Group Dancers'. Echt een betoverende melodie, die langzaam transformeert in een ware tango. En zoals valt te verwachten bij een tango in groepsverband, ontpopt Track C zich tot een furieuze dans. De tweede helft van de plaat wordt volledig toegewijd aan Track D. Dit is een clusterfuck aan kalme fases en monsterlijke uitbarstingen. Kantje één had die balans precies goed, maar in dit laatste deel beweegt de muziek iets te veel in cirkels. Neemt niet weg dat die laatste uitbarsting echt ongekend is, en nooit eerder vertoont tot de dag van vandaag. Daar kan geen post-punk band tegenop. En de transitie terug naar de hoofdmelodie van Track A zorgt voor rust, en completeert de zenuwslopende doch fascinerende reis door het hoofd van één van de grootste jazz bandleaders ooit. 9/10 Highlights: Track A - Solo Dancer Track C - Group Dancers

Ik heb zo'n gevoel dat de hoofd editor van deze lijst een man van een jaar of 60 is, met een drumstel in z'n garage waar hij vanaf z'n dertigste al niet meer aan heeft gezeten. Elke keer als je eindelijk in een lekkere cadans zit komt er een prog rock album langs, waardoor je met één wiel in de berm belandt. Ik ga het uiteraard kort houden. Twee punten van aandacht, en de eerste is zowaar positief. Voor zo'n taffes prog rock plaat vloog hij voorbij, en heb ik me weinig geïrriteerd aan dat eeuwige gemeander tussen passieloze en zenuwachtige solo's. Het tweede punt sluit hierop aan, en is minder positief. Er waren ook weinig tot geen interessante momenten die mij er aan deden herinneren dat er überhaupt een album aan stond. Eigenlijk pas in de staart van de plaat werd ik weer bij de les geroepen, want toegegeven, 'Heart of the Sunrise' is best wel een sterke afsluiter. Maar het mocht niet baten. 5/10 Highlights: Heart of the Sunrise Vader in de hemel, ik bid u nu om vrede voor mijn oren en mijn hart. Lieve heer, ik hoop dat er dit jaar geen progressieve rockplaten meer uit de random album generator komen rollen. In Jezus' naam, Amen.

Je wendt je één keer tot god, en de bitch komt met deze reactie. Hij laat even zien wie baas is. Maar deze eindbaas van een plaat moest toch doorstaan worden, als een sprong onder een koude douche. De plastic pop diva, die recentelijk folk muziek omarmt. Maar dit was echt prime Taylor Swift. Met nummers als 'Blank Space' en 'Shake It Off', die elke muzieksnob - die z'n uiterste best doet om haar te ontlopen - gewoon wel van A tot Z kent. En toegegeven, ze is een ster in wat ze doet. De muziek reflecteert geen serieuze maatschappelijke thema's, breekt niet met een patroon waardoor muziek kan door evolueren, en er valt geen instrumentele of vocale virtuositeit te bespeuren. Maar een gros van de songs zijn wel echt earworms. De twee reedsgenoemde liedjes zijn generieke pop-heaven. Maar ik kwam moeilijk door m'n post-'Shake It Off' dip heen, die zo vervelend infectious is dat Pharrell Williams er wel iets mee te maken moet hebben. Dat tweede deel begon het me wel echt te irriteren en te vervelen dat werkelijk waar elke song dezelfde opbouw heeft naar een refrein - met vaak het zelfde melodietje - en Taylor die de songtitel een keer of 10 herhaalt. Bij 'Out of the Woods' trapte ik er nog in, en vermaakte ik me prima, daarna kwam het al snel m'n strot uit. But we gotta pay respect to our legends: 6,5/10 Highlights: Blank Space Out of the Woods Shake It Off

Je kunt er niet om heen om dit album te vergelijken met zijn voorganger, ''At Folsom Prison''. En om met de deur in huis te vallen, die is gewoon wat iconischer. Het assortiment aan nummers op die plaat is legendarisch, en bevat een aantal van mijn favoriete Cash songs. Deze is wat fletser, maar desalniettemin druipt het charisma van Johnny en de chemie tussen hem en de bajesklanten er vanaf. En zeg nou zelf, zou er iemand anders zo goed klikken met een zootje schurken en bandieten? Ik vind dat June Cash wel wat meer aanwezig mocht zijn, want die country ballads met haar zijn altijd wel speciaal. Desalniettemin staan er best wat sterke solo efforts op met 'Starkville City Jail' - die me deed denken aan John Prine -, 'San Quentin', en het hoogtepunt 'A Boy Named Sue'. Niet een onvergetelijke luisterbeurt, maar wat moest dit een lijpe ervaring zijn geweest voor het gevangenisvolk dat weinig had om naar uit te kijken. 6,5/10 Highlights: Starkville City Jail San Quentin A Boy Named Sue

2007... let that sink in. Ver voordat experimental hip hop merchants als Danny Brown, JPEG, Death Grips of BROCKHAMPTON zich op de markt gingen begeven, kwam M.I.A. met deze cocktail van rap, dancehall, techno, industrial, en allerlei exotische stijlen. En het alle mafste; het komt uit het brein van een Britse vrouw met Sri Lankese roots. Die demografische en geografische isolatie laat de stamboom der hip hop op haar grondvesten schudden. Uit puur evolutionair oogpunt kun je haar ontwikkeling zien als een vorm van 'spontaneous generation', ofwel 'the hypothetical process by which living organisms develop from nonliving matter'. Zo voelt het een beetje. Er valt moeilijk een vader of moeder van haar stijl aan te wijzen. En eerlijk, ik heb sinds haar ook weinig muziek gehoord wat te bestempelen valt als haar nakomeling. Een zonderling, in de positieve zin van het woord. Wat een gewaagd album, gezien de tijd en plaats van release. Er gebeurt zoveel dat het moeilijk is om dit laag voor laag te analyseren. Het begint direct met een explosie genaamd 'Bamboo Banga', een excentrieke dance rap song die toewerkt naar een climax waar je niet stil bij kan blijven zitten. Haar gevoel voor timing is waanzinnig. Ze liegt niet, het is een absolute 'banga'. Maar zoals bij meerdere nummers op deze plaat moet je jezelf ook vaak afvragen of het niet de meest schunnige/platte muziek is die je ooit hebt gehoord, of dat het briljant is in al zijn eigenaardigheid. Het gaat vaak bijna over de top, en balanceert constant heel knap op dat randje. Bij het tweede nummer 'BirdFlu' gaat ze er duidelijk overheen, alsof je je als luisteraar bevindt in een volière in Artis. Maar dat houdt het zonder meer interessant. Het zal de Nederlandse luisteraar dan ook niet heel erg verbazen dat een later album van haar is geproduceerd door The Partysquad, want dat 'foute' dance tintje hoor je hier ook al wel terug. Neem ook zo'n nummer als 'Jimmy'. Ik heb nog nooit iets gehoord wat ook maar een beetje die stijl benaderd. De quirky Boney M.-achtige break, de schele coupletjes, en de Italian disco piepjes en ploepjes.. Je weet eigenlijk niet goed wat je er mee aan moet. Maar aan het einde van de rit heb ik - zoals met het merendeel van de songs - zonder meer behoefte om ze nog eens te beluisteren. Ik hou van muziek die je brein kietelt, en dat doet ze fantastisch. En de songs hebben altijd nog net genoeg structuur om je bij een eerste luisterbeurt aan vast te klampen. '20 Dollar' is zo'n ander voorbeeld van haar lef en durf, en is zo progressief dat veel pop artiesten van vandaag zich er niet aan durven te wagen. En gewoon even 'Where Is My Mind?' interpoleren in het refrein, props. 17 jaar oud dit album, ongekend. Maar natuurlijk is 'Paper Planes' dé eyecatcher van deze plaat. Het nummer dat M.I.A. ondanks haar extravagante aanpak - waardoor ze zich allerminst in de mainstream bevindt - in één klap wereldfaam zag pakken. Ook hier liet ze weer zien dat je je als hip hop artiest niet hoeft te limiteren aan soul, jazz en funk samples, maar dat ook alternatieve rock een uitstekende bron kan zijn. Dit nummer zou ook altijd 'ahead of the curve' zijn, een curve waarvan je je af kan vragen of hij überhaupt ooit nog komt. En ik wil guns absoluut niet romantiseren, maar wat klinken die schoten in het refrein altijd lekker. Wat een trip is ''Kala'', een bumpy ride. Hier en daar is het me iets te hobbelig, en wordt het bijna ongemakkelijk, maar zeker driekwart van de songs ga ik vaker bij terugkomen. De aantrekkingskracht is enorm. Haar latere albums (vooral de eerstopvolgende) begeven zich vaak in nog wat gewaagder territorium, waardoor ze altijd een 'lastige' artiest is. Maar haar ethos vind ik fascinerend; dat ze na het scoren van een wereldhit in 'Paper Planes' doodleuk een avant-garde en industrieel monster van een plaat (Maya) maakt. Een 'pop' artiest naar m'n hart, en precies het tegenovergestelde van een Taylor Swift, wat dat betreft. 8,5/10 Highlights: Bamboo Banga Jimmy 20 Dollar Paper Planes

Ik heb te weinig affiniteit met dit genre om écht iets anders te concluderen dan dat het best vermakelijk is. Daar kan ik nog aan toevoegen dat de kans best aanwezig is dat als je in de eerste helft van de 20e eeuw in New Orleans geboren werd, dat je dan een behoorlijke stem en een gezonde dosis entertainmentwaarde met je meebrengt. Het is ook denk ik bij uitstek de muziek die je liever live ziet dan op een plaat, waardoor ik zelf ook merkte dat die dosis amusement en het charisma van Louis Prima en consorten wel een beetje langs me heen vloog naarmate het album vorderde. Al vrij snel merk je dat hij de piek - genaamd 'Just A Gigolo / I Ain't Got Nobody' - al bij z'n intrede had beklommen. Steengoede opener. Daarna is de dominante aanwezigheid van Keely Smith ook wel echt een smaakmaker, maar zij verdwijnt al snel weer naar de achtergrond, helaas. Nogmaals, moeilijk om hem echt langs de meetlat te leggen, maar heb me in ieder geval wel vermaakt. 7/10 Highlights: Just A Gigolo / I Ain't Got Nobody The Lip

Een album dat floreert in z'n eenvoud, en betoverd met z'n effectieve en subtiele percussies, spaarzame drums en dromerige gitaren. Het schetst een kil landschap met weinig turbulente momenten, maar tegelijkertijd is het ook echt een warm bad. De stem van Victoria heeft dat unieke, dat het én een arm om je heen slaat, én spookachtig klinkt. Een instrument op zichzelf, zoals haar voorganger Elizabeth Fraser van Cocteau Twins dat ook was. Dit is denk ik hun meest constante album, met eigenlijk maar een paar momenten (Norway, Real Love) waarbij het dromerige overslaat in het saaie, iets wat altijd op de loer ligt maar waar Beach House bijzonder vaak mee wegkomt. De sterkste momenten komen voort uit de songs waarin een bridge of een refrein in een soort loop belandt, aangedikt door opwellende droney gitaren en synths. Dit trucje horen we bijvoorbeeld terug in 'Silver Soul', 'Walk In The Park' en 'Take Care'. Andere songs bouwen subtieler op, zoals m'n favoriet 'Zebra', waarin de opbouw naar een 'climax' wordt bijgestaan door een enkele hi-hat en mysterieuze achtergrond vocalen. Het zit hem bij dit album echt in de details, die allemaal bijdragen aan een ervaring. Het is geen album die overloopt van de aangrijpende thema's of experimentele uitstapjes, maar z'n doel lijkt meer om de luisteraar langzaam te hypnotiseren. In mijn geval in de positieve zin van het woord. Terugkomende op dat tweede punt, dat er weinig experimentele vernuftigheden tentoon worden gesteld. Dit is op andere muziekstukken van het duo meer het geval, waar ook tal van psychedelische, shoegaze en noise rock elementen hun weg banen in het dromerige landschap. Dit is pure dreampop, en als een album in z'n geheel kan dat problematisch zijn. Gros van de songs bouwt voort op een zelfde blauwdruk. Zo'n chaotisch einde als in het ijzersterke '10 Mile Stereo', is het gif wat de plaat wel iets meer kon gebruiken. Soms moet je ontwaakt worden om te weten dat je je überhaupt in een droomwereld bevond. Desalniettemin is de dichtheid aan dreampop classics zo hoog, en zit er zoveel magie in deze band, dat een hoog cijfer onvermijdelijk was. 8/10 Highlights: Zebra Walk in the Park 10 Mile Stereo Take Care

Zo'n album waarvan je weet dat het wordt aanbeden door vele fans, en een ware classic is, maar dat ik altijd - bewust of onbewust - toch best een beetje ontweken heb. Is het de knusse doch stoffige artwork? Is het omdat ik een hondenmens ben? Of is het toch het feit dat ik eigenlijk alleen 'You've Got a Friend' echt ken, en dat ik dat echt ontzettende slappe penismuziek vind. Ik ben er nooit echt ingedoken, en zoals wel vaker geeft de album generator dat laatste zetje om het een kans te geven. Allereerst had ik echt niet door dat ze zoveel hits heeft geschreven, die me vooral in andere gedaantes en uitvoeringen bekend zijn. 'Will You Love Me Tomorrow?' en '(You Make Me Feel Like) A Natural Woman' pik ik er even uit, die beiden bekend zijn bij mij als waanzinnige soul/r&b singles. Maar de originals zijn echt niet veel minder. En credit where credit's due, de original verdient dan ook alle lof. Maar het zijn eigenlijk vooral die soul-achtige songs op dit album die mijn aandacht grijpen, terwijl juist haar meer klassieke singer/songwriter stijl me weinig kan bekoren. Die zijn op z'n best saai, en op z'n slechts gewoon tenenkrommend slap. Als er wat meer schwung in zit, zoals bij 'It's Too Late', dan is het wel echt lekker. Al met al goed om dit een keer te horen, en te weten dat ze meer is dan 'You've Got a Friend', en om haar te kunnen waarderen als 'hit-maker'. Een aantal songs dat ik zelfs vaker zou terugluisteren, maar ook een hoop meuk die nog wat stoffiger is dan de aankleding van d'r huis. 6,5/10 Highlights: It's Too Late Will You Love Me Tomorrow? (You Make Me Feel Like) A Natural Woman

Lieve heer wat hebben we U misdaan? Oké, ik heb me voorgenomen altijd naar het positieve te zoeken in een album. Het vale zonnetje, hoe donker de hemel ook is. Queen verbaast me altijd wel met hun veelzijdigheid, van hard- naar pure glam rock, van barok pop naar progressive rock. Ze lijken moeiteloos te switchen, terwijl ze de verschillende smaken kruiden met een variatie aan culturele invloeden. Het enige probleem is wel dat de ene stijl nog walgelijker uit de verf komt dan de ander. De meeste genres die ze coveren voelen aan als een parodie. En wat de weg ook is die ze inslaan, er zit altijd zo'n moddervet musical filter overheen. Zum kotzen. Eigenlijk één song op dit album ontsnapt aan dat zenuwachtige geneuzel, en laat zien dat de groep wel degelijk verrassend uit de hoek kan komen. Dat is '39', een America-esque folk-rock song. Laat dat dan ook direct één van de weinige momenten zijn dat Freddie Mercury niet de microfoon in z'n klauwen heeft. Toeval bestaat niet. Het is geen nummer dat je omverblaast, maar toch best chill. Een ander pluspunt is dat de muziek tijdloos lijkt, en behoorlijk goed 'ge-aged' is: Ik vind het nog steeds net zo kut als toen ik de band voor het eerst leerde kennen. De reeks vanaf het ronduit miserabele 'Seaside Rendezvous' tot en met het einde is mogelijk de fase waarin ik me het minst vermaakt heb met een plaat uit de hoge hoed van de album generator. Ik snap dat er over smaak niet te twisten valt, maar waarom klikt deze band met zóveel mensen? Highlights: '39 4/10

De culturele afstand tot dit album is simpelweg te groot om hem op de juiste manier te waarderen, en schieten de metrics die ik normaal meeneem in een beoordeling gewoonweg te kort. 'Hello My Baby' heeft nog wat ''Westers'', waardoor die wat beter klikt in het geconditioneerde Nederlandse brein. Het meeste sub-Sahara Afrikaanse werk wat we in Europa meekrijgen is toch vaak wel de fusie met Westerse stijlen, zoals jazz, funk en house. Neem bijvoorbeeld Highlife en Afrobeat, twee West Afrikaanse genres die diepgeworteld zijn in Amerikaanse stijlen die over zijn komen vliegen. Daardoor zijn dat twee takken in de muziek van Afrikaanse bodem die veel beter rijmen met wat je al kent, en dus ook makkelijker op te pikken zijn door je receptoren. Of de verscheidene Afrikaanse blues-genres in de Sahel, die muziek van een John Lee Hooker of Lightnin' Hopkins in een Malinees jasje stoken. Dit daarentegen is ras-Afrikaans, en lijkt volledig ontsnapt te zijn aan kruisbestuiving met populaire muziek uit andere continenten. Anders dan dat ik kan zeggen dat het enorm organisch klinkt, en best wel rustgevend is, weet ik niet goed op welke elementen ik dien te letten om het van een eerlijke review te voorzien. Met een 6 kom je eigenlijk altijd wel weg. Het mist dan toch een beetje een climax waar je als Westerling schijnbaar naar op zoek bent. Het lijkt nergens heen te gaan. Misschien doet dat het wel, mja, weet ik veel. 6/10 Highlights: Hello My Baby

Over een 'cultural gap' gesproken. De 60s stonden bekend als een stroomversnelling van alle vormen van media, en dat begrijp je direct als je een aantal platen uit de 50s hoort. The Louvin Brothers ken ik vooral van het album met één van de hardste covers ooit, "Satan Is Real", maar ik kende eigenlijk geen muziek van ze. Een conclusie na het luisteren is dat ze wel echt goede yin en yang vocalen hebben, die zich qua hoogte haaks op elkaar begeven maar toch sterk samen gaan. Doet me een beetje denken aan alt country duo The Handsome Family. Een tweede conclusie is dat ik weinig andere elementen of unieke kenmerken hoor waarin dit zich zou moeten onderscheiden van elke random local bluegrass band in de Appalachen - die naast z'n muziek ook in de moonshine business zit. Elke melodie is het zelfde, alleen gebruiken ze telkens als context een andere topografische plek in de backwoods van de USA (Alabama, Kentucky, Knoxville). 'Tragic songs of Life' leest de albumtitel. Ik krijg zelf weinig mee van die tragiek, maar dat zal dan wel die culturele kloof zijn. 5/10

Met zo'n titel en zo'n bandnaam was het een gegeven dat deze plaat geen gespreid bedje zou worden. De - toch wel epische - album art maakt het niet minder verwarrend. Ik ken de band vooral van hun hit 'Pepper', wat echt een stoner rock classic is. Dit muziekstuk sluit alles behalve aan bij de verwachtingen van iemand met zo'n bekrompen kennis van hun discografie. 'Human Cannonball' was mij ook bekend, en dat is eigenlijk de enige song die naderhand ook bijblijft voor de goede redenen. Wat een trip, en gaaf gitaarwerk. Met die intro voelt het echt alsof je uit een kanon wordt gelanceerd. Voor de rest voelt het album vooral als het werk van een groep baldadige mannen die tot aan hun nek in de acid zaten. Ik probeer altijd nog wel de zin in de onzin op te sporen, maar het is me bij nummers als 'U.S.S.A.' en 'The O-Men' niet gelukt. Toch heb ik me ook wel weer vermaakt met de sludgy, heavy metal riffs, zoals in de openingssong - dat refereert aan 'Sweat Leaf' van Black Sabbath. En ook 'Pittsburgh to Lebanon' (je suis Lebanon) viel best lekker met dat gure gitaarspel. Maar die momenten waren zeldzaam helaas. 6/10 Highlights: Pittsburgh to Lebanon Human Cannonball

Een paar singletjes, twee albums, en Frank Ocean verdween al weer uit de actieve scene. Zo snel als zijn vlam tot onbranding kwam, zo snel werd hij ook weer gedoofd. Blijft altijd een bijzondere discografie in het moderne R&B wereldje. Twee keer was het ook wel een hit, en bij mij in zekere mate ook. Frank Ocean neemt je aan de hand van een radiokanaal mee in het leven van de zwarte jeugd in California. Maar niet de stadse jeugd, gevangen in de 'hood', zoals je die vaak tegenkomt in Amerikaanse urban genres. In ''Channel Orange'' bekijk je het leven door de bril van een zwarte jongen in de suburbs, die te maken heeft met dezelfde maar ook hele andere ''middle-class struggles''. Al schijnt het niet over z'n persoonlijke leven te gaan, is 'Super Rich Kids' een goed voorbeeld van deze bijzondere invalshoek. Zwarte cultuur wordt eigenlijk bijna klakkeloos gelinkt aan ghetto's en lage sociaal-economische klassen, maar er zijn ook een hoop zwarte gezinnen die zich in andere lagen van de bevolking bevinden. Thema's als existentialisme en identiteitscrises worden dan ook veelvoudig bezongen door Frank Ocean en andere Odd Future-leden, met als meest bekende het werk van Tyler The Creator. Een ander voorbeeld is BROCKHAMPTON. Wat een gevolg is, is dat deze muziek makkelijker rijmt met de smaak van de witte middenklas, doordat het herkenbare issues aanhalen. Frank Ocean is een belangrijke pion geweest in de evolutie die gaande is waarin zwarte urban stijlen steeds meer kunnen rekenen op witte fans, om het maar even heel simpel te beschrijven. 'Super Rich Kids' is fantastisch, en één van mijn favoriete nummers op de plaat. Verder moet ik bekennen dat het album mijn inziens niet echt lekker met de tijd is meegegaan, of in ieder geval niet al te goed met mijn smaak is meegegaan. Veel songs voelen over de top cheesy, vooral door de productie. In 'Pyramids' werkt deze aanpak nog wel, maar die zit al op het randje met z'n dancehall synths. Vanwege zijn creativiteit was dit altijd mijn favoriet van hem, maar ik denk dat de productie op ''Blonde'' veel verfijnder is en beter bestand is tegen de tand des tijds. Er zijn echt wel een hand vol songs op deze plaat die nog steeds positief opvallen, maar dat mag ook wel bij een album van een uur. Én je weet gewoon dat als er een feuturing van André 3000 is, dat het één van de highlights van het muziekstuk is. 7/10 Highlights: Super Rich Kids Pyramids Lost Pink Matter

'War' is van die typische jam muziek. Lange nummers, die een cocktail zijn waarin verschillende genres worden gemixt; als ze maar funky zijn. Door hun origins in Cali heeft de band een hele andere vibe dan tijdsgenoten in de scene, die gevormd zijn in andere stedelijke gebieden in de US. Het is duidelijk dat er een hoop latino bloed door 'War' loopt, en dat de muziek iets minder gebaseerd is op zwarte stijlen als blues en jazz. Ik vind het een aangename cocktail, waar ik er ooit nog wel eentje van neem. Maar tegelijkertijd is 'ie ook een beetje flets en saai, en voelt voor een groot deel als de fillers op albums van Funkadelic of The Meters. De psychedelic soul in 'Four Cornered Room' en het ludieke 'The Cisco Kid' zijn me het best bijgebleven. 6,5/10 Highlights: Four Cornered Room The Cisco Kid

Early Kings of Leon klinken inderdaad als de Honky-tonk Strokes, zoals meerdere mensen in de reviews ook opmerkten. Het is in ieder geval een testament aan de invloed van dat debuutalbum van de ultieme indie rockers uit New York, maar niet zo zeer een compliment voor de inventiviteit van de Kings of Leon. Ze waren duidelijk nog aan het zoeken naar hun eigen sound. Het zijn energieke garage rock songs die we kennen van tijdgenoten, maar dan met een stem die me na twee nummers al tegen gaat staan. Het is geen stem die gemaakt is voor deze muziek, en om dat te maskeren schreeuwt hij soms maar wat. Maar sommige songs geven wel echt een unieke 'southern charm' aan het garage rock genre. 'Joe's Head' is een redneck editie van een ''Is This It'' take, 'Dusty' is een nog zuidelijker klinkende White Stripes song, en de rustige country rock in 'Talihina Sky' laat horen waar bands uit Nashville gewoon eigenlijk het beste in zijn. Schoenmaker blijf bij je leest. En een ander lichtpuntje is natuurlijk de opener, die instant nostalgie oproept. Over het algemeen een beetje een ongemakkelijke plaat, maar de sterke momenten zijn niet over het hoofd te zien. 6/10 Highlights: Red Morning Light Joe's Head Talihina Sky

Het was duidelijk dat Damon Albarn al tijdens zijn Britpop-periode stond te popelen om zijn creatieve ei kwijt te kunnen. In een semi-virtueel gedaante kon hij dat met Gorillaz, en rond de eeuwwisseling veroverde hij opnieuw de hitlijsten. Maar waar veel grote acts een iconisch debuutalbum hebben, zijn het vooral de singles die de wereld kennis liet maken met de futuristische triphop van Gorillaz. Ik kende deze plaat tot mijn schrik ook niet echt goed - los van de singles natuurlijk. En de conclusie is helaas ook dat de singletjes de lading al wel dekken, én daarom dus fantastisch geselecteerd zijn. De rest van de plaat voelt een beetje als een mixtape, waarin het nieuwe hersenspinsel van Damon en Jamie laat zien wat voor eclectische verzameling aan culturele en muzikale invloeden ze eigen hebben gemaakt. Het gaat nogal van hot naar her, en duurt voor een eerste kennismaking echt wat te lang. Ze hadden het ijs moeten breken, een korte maar krachtige indruk achterlaten met hun atmosferische trip hop. In plaats daarvan bleven ze net wat te lang hangen, en was je niet echt hongerig naar meer werk van ze. Je moet toch een beetje teasen met een eerste release. Dat gezegd hebbende, ik heb genoten van de beats van Dan the Automator en de duizelingwekkende rijmschema's en zalige flow van Del the Funky Homosapien. Niet voor niets dat het monumentale 'Clint Eastwood' en het vermakelijke 'Rock the House' tot m'n favorieten behoren. 6,5/10 Highlights: Tomorrow Comes Today Clint Eastwood Rock the House

Het begin is veelbelovend, door de typerende warme 'wall of sound' waar Phil Spector bekend om staat. Maar helaas doet ene Dion er geen zak aan om de kwaliteit ook maar een beetje hoog te houden. Wat een inspiratieloos gezever, wat niet zou misstaan voor een 'zangertje in een voetbalkantine'. En by the way, het wordt ook al snel duidelijk dat de betere jaren van Spector achter zich liggen, en dat de viespeuk rond deze tijd wel andere dingen aan z'n hoofd had. Please gun ons weer eens een banger, het is hoog tijd. 3,5/10

Ik ken de hoes, en ik ken lofzang rond dit album. Een improvisatiestuk, dat meer aanvoelt als een klassiek album dan écht jazz. Tot nog toe hebben we eigenlijk op enkele momenten na muziek ervaren als een wetenschap, albums die met voorkennis zijn ontwikkeld. Op basis van de juiste instrumentatietechnieken, kennis van welke productiestijl het goed doet op de radio, en welke refreintjes blijven hangen bij het volk. Maar dit is een artiest waar de muziek bijna op spiritueel niveau leeft. Het is moeilijk te vergelijken. Wat ik wel weet is dat ik dit album vaker opzoek tijdens het lezen van een boek, of als de bloeddruk iets te hoog is. Wat een prachtige melodieën weet 'ie uit z'n mouw te schudden. Dat eerste stuk van pak 'm beet 20 minuten was echt ontroerend goed. Ik denk dat de benadering van muziek als wetenschap, met daarin natuurlijk ook ruimte voor gevoel en emotie, wel tot interessantere resultaten kan leiden dan iets wat ter plekke moet ontstaan. Maar niets minder dan bewondering voor dit concert. Die mensen in de zaal moesten toch wel door hebben gehad dat ze bij een heel speciaal optreden waren. 8,5/10

Ik las dat dit album in eerste instantie moeilijk voeten in de aarde kreeg buiten de UK, en als je de op en top Brits historische thematiek bekijkt valt dat voor te stellen. En ook hun muziekstijl, die je voorafgaand aan dit album kon omschrijven als quirky, vluchtig en enorm catchy, maakt op deze plaat een flinke u-turn. In veel nummers neemt Sir Ray je mee in een verhaal, vaak met betrekking tot post-war Britain en het mentale concept 'Engelsman zijn' in die wereld. Het zijn daardoor langere songs dan waar ze bekend om staan. En alhoewel dát de vluchtige stijl is waarin alle charme zit van The Kinks, en waar mijn liefde voor de band vandaan komt, is dit wellicht toch mijn favoriete totaalwerk van ze. Het zijn toch die verhaallijnen, en de variatie daarin, die ''Arthur'' als conceptalbum gewoon een hele vermakelijke maakt. Ondanks dat sommige nummers wat langer duren, zijn de versnellingen als in 'Mr. Churchill Says' en de jams als in 'Australia' van die elementen die het geen moment saai maken. Daarnaast is het onmogelijk voor Ray Davies om een album te schrijven waarin geen quirky en catchy momenten te vinden zijn, met 'Victoria' en 'Drivin' als goede voorbeelden. De kracht van dit album ligt echter wel echt in de storywriting. 'Some Mother's Son' is een waanzinnig protestlied, hartverscheurend bijna. En 'Shangri-La' is één van de beste Kinks-songs wat mij betreft, en is thematisch ook nog steeds relevant. Het einde van het album is wat minder boeiend, waardoor hij de ultieme 5 sterren-score net misloopt. 8,5/10 Highlights: Victoria Some Mother's Son Shangri-La Mr. Churchill Says

Gezien zijn muzikale oriëntatie in de jaren 70, en eigenlijk ver daarvoor al, mag je Eric Clapton toch best omschrijven als 'Americana'. Vooral in deze vorm. Maar dat betekent dan ook dat je hem mag vergelijken met J.J. Cale. En voor meer dan de helft van dit album vind ik hem een saaie J.J. Cale. En dat zegt wat, want hoewel ik groot fan ben van z'n werk, is J.J. Cale soms wel ietwat saai. Maar de funky ritmes die hij soms aanslaat in z'n country en bluesy werk leven in ieder geval meer dan die op dit album. Op de tweede helft van het album begin ik me meer te vermaken, als de nummers meer folkrock worden en ze met hun America-achtige harmonieën toch wel degelijk laten zien dat het album leeft. Maar het is over het algemeen vrij gezapig. Wel zou ik '461 Ocean Boulevard' meenemen als ik hem zag staan in een platenzaak. Enkel de hoes is echter genoeg. 5,5/10 Highlight: Please Be With Me

Toch zonde dat ik deze niet gisteren heb meegepakt, op die mooie nazomerdag. Dit is natuurlijk bij uitstek de achtergrondmuziek die je wilt horen op wellicht wel de laatste dag van het jaar dat het kwik boven de 20 graden steeg. Met de nadruk op achtergrondmuziek, want veel songs vloeien een beetje in elkaar over, zonder dat je uit je Braziliaanse droom wordt ontwaakt. Dat is denk ik de kracht én de zwakte van de Bossa Nova, waar dit album wel echt een gouden standaard voor heeft gezet. Het kan het gebrek zijn aan kennis van de Portugese taal, of gewoon een gebrek aan Latijns-Amerikaanse schwung in m'n leven, maar veel nummers lijken kopieën van elkaar. Vooral de nummers waar Braziliaanse legende Jobim de microfoon heeft. De twee uitblinkers zijn dan ook de liedjes gezongen door de wonderschone en eveneens waanzinnig getalenteerde Astrud Gilberto, destijds partner van Joao. Zij heeft een bepaalde melancholiek in haar stem waar ik geen genoeg van krijg. 'The Girl From Ipanema' is iconisch, maar voor mij is 'Corcovado' de absolute highlight. Van gitaar tot de saxofoon, iedereen is on point. Magische melodie. De rest is zelfs op deze ietwat druilerige dag ook een aangename compagnon, maar blijft niet hangen. Overall kan ik genieten van de subtiele groove, en is z'n staat van dienst in het voortstuwen van het Bossa Nova genre niet over het hoofd te zien. 7/10 Highlights: The Girl From Ipanema Corcovado

Alles wat ik gezegd heb bij het vorige album kan hier ook bij geplaatst worden, want het is exact hetzelfde album, for all I care. Maar dat was een debuutplaat, dus dan neem je het ze iets minder kwalijk dat ze nog duidelijk naar een eigen sound aan het zoeken zijn. Er heeft geen ontwikkeling plaats gevonden, en de stem van Caleb is nog steeds een doorn in het oog. 'Milk' doet wat anders, en valt dan ook direct op. Dat is wel een aardige song. 5/10 Highlights: Milk

''Axis: Bold As Love'', de middelste van een trilogie die tragisch genoeg ook het enige 'officiële' naslagwerk van Jimi Hendrix zou worden. Deze wordt gek genoeg vaak door critici en muziekliefhebbers gezien als zijn zwakste studio-album, but I beg to differ. Dit vind ik het album met de meeste balans, waarin je niet tomeloos wordt bekogeld met Jimi's ruige riffs en proto-metal geweld. Op deze plaat is ook ruimte voor wat meer akoestische rust, en zweverige space rock. Nummers als 'Little Wing', 'Castles Made of Sand' en delen van 'One Rainy Wish' zorgen ervoor dat de in vlammen opgaande vingers van Jimi - en daarbij ook onze oren - even tot afkoelen komen. Die drie zitten dan ook bij m'n favoriete songs van ''Axis'', en van Hendrix' kwaliteitsdiscografie in zijn geheel. Maar de liefhebber van de andere - bekendere - kant van dit fenomeen komt ook aan z'n trekken. Nummers als 'If 6 Was 9', 'Spanish Castle Magic' en 'Bold As Love' worden gekenmerkt door zijn signature psychedelische hard rock, die nog steeds bij vlagen smeriger is dan metal van tientallen jaren later. Die eerste is mogelijk mijn lievelingsnummer van Jimi, en bevat alle elementen die hem in mijn ogen zijn legendarische status opleverde. Lang niet alle nummers kunnen tippen aan de kwaliteit van de reedsgenoemde songs, en daardoor is het album wellicht niet zo consistent als zijn eerste en derde muziekstuk. Maar de variatie op deze plaat is second to none, en iets waar Jimi niet altijd de credits voor kreeg. Hij is meer dan die vlammende gitaar. 9/10 Highlights: Little Wing If 6 Was 9 Castles Made of Sand One Rainy Wish

In isolatie zijn het nummers die me over het algemeen best mee vielen. Het is meer pop in het straatje Lana Del Rey dan ik had gedacht, en is daardoor zelfs voor een niet-moeder van 3 jonge kids best behapbaar. Maar als je het als een album gaat luisteren valt zo'n generieke pop artiest als Adele volledig door de mand. De individuele songs zijn gemaakt voor korte ontmoetingen in film scènes, reclames of trailers. Een luisterervaring van een geheel album met deze gelikte en op en top voor het gemiddelde oor gefabriceerde meuk is gedoemd te falen. Haar faam is gebouwd op muziek dat perfect past in van die korte fragmenten, op de radio of in een film. Het mag dan ook niet te avontuurlijk zijn, want een misstap of controverse en je bent de macht over dat moment kwijt. Als je een heel album luistert kom je bijna om door het gebrek aan avontuur en spanning, en zit je tevergeefs te wachten op een moment dat Adele even geen Adelletje doet. Er ontwikkelt zich werkelijk waar niks op dit album. Het voelt als een soundtrack van een drama/romance film uit 2010, zonder de beelden die het wellicht - ik betwijfel het - nog iets spannender maken. 5/10 Highlights: Hello

Als ze 1000 albums in de generator flikkerde, zonder over de top te gaan voor die duizend-en-een, kon Joe Ely met z'n gehonky tonk het schudden vrees ik. Tuurlijk, hij assembleert een muziekstuk met meer dan alleen de welbekende country gitaar, waardoor hij je met zijn albumhoes toch een beetje op het verkeerde been zet. Misschien is het daarom ook wel een inclusion in de lijst, door z'n ietwat onorthodoxe benadering van een traditioneel genre. Maar de kwaliteit laat te wensen over, en ik - als niet eens doorgewinterd - country luisteraar kan toch zo 10 a 20 namen opnoemen met betere gitaarskills, een intrigerendere vertelkunst, en überhaupt een goed gevoel voor melodie. Er blijft niets hangen, en juist dat catchy en cheesy (in de goede zin van het woord) aspect is wat country vaak zo aandoenlijk maakt. NEXT PLEASE 4,5/10 Highlights: Because Of The Wind (Deed me 1 seconde denken aan Gram Parsons)

Talking Heads & Eno, de meesters van de 'weird grooves'. Want anders kun je het niet omschrijven. Elke song heeft z'n eigen onorthodoxe schwung, die eerst ongemakkelijk is, maar je al snel hypnotiseert op het ritme van Byrne's heupen. En waar die groove echt gigantisch in your face is op - wellicht hun beste album - 'Remain in Light' - plant 'Fear Of Music' eerst een zaadje in je oor die pas later na meerdere luisterbeurten opbloeit tot een aanstekelijke, funky en vooral eigenzinnige bloem. Waar z'n opvolger sterk voortborduurt op Afrobeat en High Life genres, is dit veel meer geworteld in de spooky en curieuze ritmes uit de Krautrock scene. 'I Zimbra' vindt een tussenweg, en slaat dus de brug tussen de twee. Maar bijvoorbeeld 'Animals', 'Air' en het geweldige 'Mind' zijn zo vreemd, en tekent de band als artistiek buitenbeentje in een tijd waar op muziekvlak zoveel gebeurde dat het moeilijk was om echt een buitenbeentje te zijn. Maar TH lukt het toch, door die unieke positie als hoogstvreemde, grensverleggende kunstgroep met de aantrekkingskracht van een mainstream pop band. En ik denk dat dit album die tweestrijd het best laat zien. Het dualisme gaat verder dan dat. Op deze plaat is er telkens een strijd gaande tussen 'donker' en 'licht'. Veel songs hebben de gloomy energie van een doorgewinterde post-punk/goth band, maar zelfs een paranoïde meesterwerk als 'Memories Can't Wait' laat altijd even de zon achter de wolken vandaan komen. Dat lichtvoetige, tegen een achtergrond van angst, paranoïa en isolatie, is zo waanzinnig knap gedaan. 'Life During Wartime' swingt als een uiterst catchy new wave band, maar heeft een deprimerende ondertoon. Ik denk dat die 'weird groove' is waar ik het over had. Je lichaam wil bewegen maar je hoofd zegt telkens dat dat bij deze muziek niet de bedoeling is. En als je dan toch die tegenstelling van donker en licht wil maken, dan is 'Heaven' natuurlijk obvious, alsof de hemel openbreekt. Een album waar ik naarmate ik meer van hun discografie leerde kennen steeds meer van ben gaan houden, omdat het de essentie van David Byrne's werk het beste vangt, denk ik. Die spanning tussen de mentale geesten van een uiterst intelligente man, en zijn waanzinnige dance moves. Die unieke positie waar het zich in nestelde door dit in 1979 uit te brengen heeft er voor gezorgd dat ze voor eeuwig én bij subculturen én in de mainstream in het gedachtegoed zijn beland. 'Fear Of Music' is daarnaast ook een titel die de lading perfect dekt. Het schrikt eerst af, maar het omarmt je als je het de tijd gunt. 9,5/10 Highlights: Mind Cities Life During Wartime Memories Can't Wait

Zelden heb ik zo erg bij een opener gedacht - 'Holes' in dit geval - ''waarom is dit niet de afsluiter?''. Deze heeft al het grandioze van een 'end credits' song. Maar naarmate het album vorderde begon het in te dalen dat die stijl, melancholisch doch opbeurend met aanzwellende orkestraties, gewoon het ding is wat Mercury Rev doet. Want ook 'Opus 40' en nog wat andere nummers zouden zich prima schikken in de rol als afsluiter. Maar toch mist er iets om me echt om ver te blazen. Het zweeft bij vlagen heerlijk, en de songs hebben bijna een sprookjesachtige 'dream like quality'. Maar het is ook nogal repeterend, en als het niet zo fabelachtig als 'Opus 40' of 'Holes' is, dan is is het al snel saai. Het had van mij nog wel iets wackier mogen zijn, zoals in de neo-psychedelia van 'The Funny Bird'. Ze blijven wel erg binnen de grenzen van hun veilige droomwereld. Maar desalniettemin toch genoten van een aantal bijzondere momenten. 7/10 Highlights: Holes Opus 40 Goddess On a Hiway

Vaak viel ik in m'n reviews over het gebrek aan variatie en ogenschijnlijk simplisme. Dit album loopt daar van over, maar het stoort me geen moment. Ik denk zelfs dat het de sleutel is tot z'n succes, en waarom het vandaag de dag nog steeds 'fresh' zou klinken. Het is uiterst effectief met z'n echoënde gitaren en subtiele synths, en de piano die precies doet wat je brein verwacht. Het zou eigenlijk saai moeten zijn, maar los van een zwak middenstukje weet hij me wel echt te boeien. Nog steeds, na al die jaren. Het oor voor melodie, en hoe die te verpakken in een eenvoudig - en vooral tijdloos - concept, maakt van Jamie XX wel echt één van de meest befaamde pioniers in de indie pop van deze eeuw. Ik snap echter wel waarom de discografie van het duo als een nachtkaars uit leek te gaan, want waar je bij deze plaat nog wel geniet van de effectieve eenvoud was al hun kruit al wel aardig verschoten. 8/10 Highlights: Intro Crystalised Islands Heart Skipped A Beat

De psychedelic 60s waren voorbij, en ook The Doors grepen terug naar hun initiële inspiratiebron: de Blues. De eerste helft van het album is het meeste fun dat de band ooit heeft uitgestraald, en je voelt een soort Canned Heat-achtige vrijheid. Going Up The Country, maar dan met de donkere poëzie van Jim Morrison. Ik ga wel goed op die zijde, met in 'Peace Frog' de ultieme poster-child van hoe je je als voormalig psychedelic-ensemble profileert in een nieuwe muziekwereld, wat de 70s toch wel was. Ben nog nooit niet blij geweest om die te horen. Een nieuwe sound, maar toch de ouderwetse zware teksten van Jim. Helaas leek die positieve energie, waardoor dit album zich bijna manifesteert als een live-album, op te zijn naarmate kantje twee werd bereikt. Op de The End-achtige compositie 'Indian Summer' na voelt het allemaal wel heel loom en flets aan. Misschien is het bedoelt als gezonde tegenbalans van het enthousiaste begin, maar het valt niet helemaal lekker. 'Indian Summer' is wel echt een beauty. Al met al niet hun sterkste werk, maar wel een belangrijke plaat in hun transitie, die natuurlijk al snel abrupt tot een einde zou komen. 6,5/10 Highlights: Roadhouse Blues Peace Frog Indian Summer

Weinig namen voorgeschoteld gekregen waar ik echt nog nooit van had gehoord, maar dit is er toch één. Na een klein beetje onderzoek lijkt het wel weer een volledig uit de lucht gegrepen keuze om een album van ze mee te nemen in de lijst. Enfin, we gaan er maar weer voor, met een 'neutrale' blik. Allereerst moet ik zeggen dat het een bijzondere mix aan rock-elementen is, van new wave, tot post-punk, tot shoegaze, tot electro. Noem maar op. En veel van die elementen slaan altijd wel aan bij me. En in mijn ogen is de unieke twist dat het ondanks die eclectische en complexe mix toch gewoon aanvoelt als een lichtvoetig indie pop bandje, in het straatje Death Cab For Cutie en Phoenix. De stem van de zanger draagt hier zeker aan bij. Maar hierdoor voelt het wel alsof het een band is die nog in z'n puberteit zat en nog erg opzoek was naar z'n ultieme sound. Ik was wel benieuwd geweest wat ze nog hadden bereikt als ze door waren gegaan na dit album. Nu blijf ik het vooral bij vlagen 'aardig' vinden, maar gaat het ook vooral nergens naar toe. Vreemde momenten ook op het album voor instrumentals, waardoor de drive - waar al nauwelijks sprake van was - er helemaal uit was. 6/10 Highlights: Static Resistance The Soft Season

Ik vergeet nooit die scene uit 'Summer of Soul', de fantastische muziekdoc van Questlove over het 'vergeten' festival in Harlem. Tussen al die progressieve en visionaire zwarte artiesten dook daar opeens Sly Stone op, in zijn purperen, satijnen jasje en bijkleurende buitenaardse zonnebril. Als uit een tijdmachine, een proto-Prince, ruim tien jaar voordat Prince écht Prince werd. En dat is al een artiest die we allemaal zien als oneindig vooruitstrevend in doen en laten. Sly & The Family Stone zal ook altijd 'ahead of the curve' zijn, en hoe zij funk revolutioneerde, na het stokje van James Brown te hebben overgenomen, is een geheel hoofdstuk in het canon der Amerikaanse muziek waard. Als funk ensemble stuwden ze funk en psychedelic soul naar grote hoogten, en brachten ze wit en zwart Amerika samen. Dit deden ze door op een luchtige, grappige en aanstekelijke manier hele serieuze thema's te bespreken. En dat onder een laag funk, R&B en - de roots van Sly Stone - psychedelic rock. Die laatste smaak maakte het ook voor vele witte luisteraars een onweerstaanbare cocktail. Het collectief bracht dit met zoveel energie en tomeloze inventiviteitsdrang, dat het de scene volledig op z'n kop gooiden. Groepen als Kool & The Gang, en mijn favoriet P-Funk, ademden Sly & The Family Stone. Maar waar de eerste het gooide op de dansbaarheid, en de tweede op spiritualiteit en psychedelia, waren ze beiden nooit zo politiek-geladen als Sly & The Family Stone. Op deze plaat hoor je wat de band perfectioneerde op hun opvolgende studio album, 'There's a Riot Goin' On'. Het zijn lichthartige, bijna cartooneske, songs over civil rights en andere welbekende issues in 60s USA. De quirky melodielijntjes in 'You Can Make It If You Try' (waanzinnig gesampeld door Jungle Brothers in 'Because I Got It Like That') en 'Stand!' staan voor mij symbool voor de charme van Sly & The Family Stone, en waarom ik het eigenlijk altijd bestempel als circus funk. Op één of andere manier doet het me denken aan het circus, don't know why. Het is de kracht van het ensemble om lastige thema's bespreekbaar te maken bij alle lagen van de bevolking, doormiddel van deze kolderieke deuntjes. 'Everyday People' nadert wat dat betreft perfectie. Het beurt op, altijd maar weer, maar de anti-discriminatie lyrics zijn echt in your face. En het mooie is, het is zo'n waanzinnig catchy nummer dat iedereen ze meezingt. Over boodschappen gesproken die blijven hangen. Een popsong uit het boekje, wat mij betreft. Maar los van die speelse protestsongs kunnen ze nog iets anders heel goed; gewoon smerig hard funken. Opener en titelsong 'Stand!' is voor mij het ultieme hoogtepunt, en dan in het speciaal dat moment dat die aandoenlijke intro omslaat in een epische groove. Die is zo raak, en zo funky, dat je na één nummer al onder de douche kan springen. 'I Want To Take You Higher' is de andere song waarin de groep laat zien dat ook al zijn de tijden zwaar, dat het niet betekent dat je geen plezier mag hebben. Steek niet je kop in het zand voor de problemen die er zijn, maar je mag je best focussen op de mooie dingen in het leven. Zoiets. En een funk collectief zou een funk collectief niet zijn als ze niet ook nog even 14 minuten zouden gaan jammen. Het had van mij op dit album niet perse gehoeven, omdat de rest al zo gevarieerd is, maar het hoort er bij. Dit is wat mij betreft hun beste plaat, terwijl de meesten zullen zeggen dat dat 'There's a Riot Goin' On Is'. Maar wat ik vooral denk is dat ze samen perfect zijn, en elkaar aanvullen waar de andere een steekje laat vallen. De ene (deze) iets meer pure funk, de andere meer R&B, maar beiden zeer doeltreffend in het communiceren van urgente onderwerpen. Losstaand hebben ze hun mindere momenten, en zijn ze daardoor niet perfect, maar als duo naderen ze de staat van volmaaktheid. 8,5/10 Highlights: Stand! I Want to Take You Higher Everyday People You Can Make It If You Try

Dit album voelt als een voorloper op allerlei muziekrages van de jaren 90, en dat is een pluim waard voor een album van vóór de decenniumwisseling. Het is super Europees, en doet me daardoor telkens herinneren aan dat aftandse Eurodance. Maar tegelijkertijd is het eigenlijk ook een soort proto-Trip Hop. Het deed me meermaals denken aan Massive Attack - Unfinished Sympathy, en heb zeker gecheckt of zij daar niet in zong. Dat nummer staat op de plaat die vaak wordt gezien als het officiële startpunt van de Trip Hop hype. Maar dit album van Neneh Cherry is bijna 2 jaar eerder uitgebracht, en kauwt toch al wat Trip Hop elementen voor. Het verbaasde dan ook niks dat er een link bleek te zijn, die deze meid uit Zweden verbindt met Bristol, UK. Haar man destijds was één van de oprichters van Massive Attack. Enfin, de ogenschijnlijke pioniersrol van deze plaat daargelaten, ben ik op muzikaal vlak niet heel erg ondersteboven van haar stijl. Het is best creatief, en haar enthousiasme lijkt puur en 'raw' te zijn zoals de titel van het album aangeeft, maar waar het een voorloper was toen hij uitkwam, is hij veel minder goed met de tijd meegegaan dan 'Hip Pop' albums uit de 90s. Ze trekt naast het Eurocentrische dance gehalte ook wel les uit urban USA, met jazzrap achtige songs als 'So Here I Come'. Dat pakt wel m'n aandacht, maar vind haar rapstijl té 2 Unlimited. Ik snap dat rap zich in de 80s nog erg aan het ontwikkelen was tot de meesterlijke flow en complexe rijmschema's van de 90s, maar het voelt vaak wel aan als een parodie op de Golden Age of Hip Hop. Pluspunt voor haar lef en inventiviteit, maar het oor wil ook wat. En die krijgt te weinig. 5,5/10 Highlights: Buffalo Stance So Here I Come

Als je een heel album van Elliott luistert, in al z'n spookachtige, mysterieuze en kwetsbare glorie, dan besef je goed wat een legacy deze man heeft nagelaten. Zoveel indie folk van vandaag de dag is duidelijk - net als ik - betoverd door zijn werk, waar namen als Sufjan Stevens, Conor Oberst en Phoebe Bridgers proberen die magie ook maar een beetje te reflecteren in hun werk. Maar ook popdiva's als Olivia Rodrigo, Gracie Abrams en Billie Eilish trekken duidelijk les uit de fragiele kunst van Smith. Ik denk dat zijn invloed nu, ondanks zijn relatieve obscuriteit destijds, niet onderschat kan worden. De tragiek druipt er natuurlijk vanaf, maar z'n nummers hebben bijna allemaal iets lichts en hemels. Een soort tevredenheid met het sadboy leven. Hij weet verdriet in ieder geval op een wonderschone en bijna glorieuze manier te delen. Ondanks dat de nummers muzikaal niet heel veel om het lijf lijken te hebben, en op het eerste oog weinig variatie bieden, zijn het de 'haunting melodies' en zijn breekbare stem die elke song weer tot een op zich zelf staand emotioneel wrak maken. En kleine accenten, de uplifting gitaar als in 'Say Yes' of de rauwe uitspattingen van 'Cupid's Trick', brengen net genoeg verrassing om je bij de les te houden. Maar alsnog, wegdromen is onvermijdelijk bij dit meesterwerk, en het is een prachtige ode aan de mooie doch kwetsbare mens en zijn 'inner demons'. 9/10 Highlights: Alameda Between The Bars Angeles Cupid's Trick Say Yes

Soms heb je zo'n album die precies goed klikt in het moment, en dat was deze, in het zachte herfstzonnetje, terwijl de groenbruine blaadjes ritselen in de wind. Ik heb toch wel een soft spot voor het werk van Paul Simon, vooral in z'n tijd als duo met Garfunkel. Ik heb het best vaak afgedaan als zoetsappige, oude vrouwenmuziek, maar er zijn best momenten in hun discografie aan te wijzen die ronduit fabelachtig zijn. En daar is deze plaat er één van. Niet hun populairste, en wat dat betreft erg underrated. De poëzie van Paul Simon in z'n beste dagen (lees: 1966) is van het niveau Dylan, de variatie tussen boterzachte folk en up-tempo folk rock is on point, en de melodieën balanceren tussen hoop en wanhoop. Een voorbeeld van dat laatste is voor mij 'Flowers Never Bend With the Rainfall'. Een nummer dat ik pas recent ontdekte, en in één klap misschien wel m'n favoriete Simon werk is. Het heeft iets kils, en de lyrics zijn duister, maar tegelijkertijd heeft de muziek ook iets warms. Een 'warme hug', iets vertrouwds, wat toch wel de essence is van de muziek van het duo. Het is de ultieme huiselijke soundtrack, wat 'Homeward Bound' nog maar eens bevestigd. Dit is wel zo'n plaat die je de wintermaanden doorsleept. Andere piekmomenten uit hun carrière staan ook op deze plaat, waaronder 'For Emily, Whenever I May Find Her'. De importantie van z'n rol als rechterhand van Paul wordt wel eens - terecht denk ik - gebagatelliseerd, maar de lyrics van Art in deze song zijn echt hemels. En dan nog 'The Dangling Conversation' en 'Patterns', twee andere parels uit de pen van Paul Simon. Maar de kracht van dit album is de balans tussen die zwaardere poëzie en de grappige en vaak cynische teksten en muziek van bijvoorbeeld 'The 59th Street Bridge Song' en de Bob Dylan-tribute 'A Simple Desultory Philippic'. Een onwijs vermakelijk half uur, dat de zwaktes van het koppel minimaliseert en al hun krachten tentoonstelt. Een compagnon voor het najaar. 8,5/10 Highlights: Patterns The 59th Street Bridge Song Flowers Never Bend with the Rainfall For Emily, Whenever I May Find Her

Ik ben behoorlijk verdeeld over dit album, Amerika is er niks bij. Aan de ene kant is het verfrissend voor een 'Britpop' album om zo grandioos, verrassend en levendig te zijn. Geen één song is verwaarloosd, en elk nummer is met de passie bezongen en bespeeld alsof het de main single was. Maar dat grootse, zowel muzikaal als vocaal, slaat wel echt te vaak om in theatraliteit. En de gelijkenis met Bowie is nooit ver weg. Dit vond ik in het begin van het album nog wel leuk, maar toen het vijfde nummer langskwam waar letterlijk elk moment zo van een 'Ziggy Stardust' of een 'Aladdin Sane' kon komen, was voor mij de koek op. Die over-de-top performances lieten het album een beetje voelen als een David Bowie-musical. De reeks vanaf 'Heroine' tot aan 'New Generation' voelde te veel als een coverband dan als Suede. Ik ken hun eerste album best goed, en daar weten ze toch wel echt een unieke, eigen sound tentoon te stellen. Op deze plaat valt dat soms te betwijfelen. 'New Generation' en 'This Hollywood Life' zijn wat meer classic Britpop in het straatje Pulp, en slaan daardoor ook wel lekker aan, vooral na die toch wel een beetje ongemakkelijke David Bowie show. Daarna valt de plaat helaas weer een beetje terug in oude gewoontes, tot 'Asphalt World'. Dat is een aardige song, met een crescendo zoals Roxy Music dat deed in z'n beste jaren. Dit had ook absoluut de afsluiter moeten zijn, wat mij betreft, en niet het tenenkrommende 'Still Life'. Maar die past dan ook wel weer, als de credits van de David Bowie biopic rollen. Ik heb toch wel genoten van wat de leadsinger met zijn stem kan en doet, waar sommige songs toch aanvoelen als een duet. Hij switcht echt moeiteloos tussen verschillende toonladders, echt ongekend. En daarnaast zijn de glamrocky gitaren op dit album ook wel echt on point. Maar over het algemeen heb ik me vooral verbolgen over het gebrek aan eigen geluid dat ze er uiteindelijk mee weten te vormen. 6/10 Highlights: We Are The Pigs New Generation The Asphalt World

Is er een muziekfiguur in de 21e eeuw die aan de ene kant zoveel verbindt, maar ook zoveel verdeelt? Kanye West is de spil in het voortstuwen van het Hip Hop genre, in een tijdperk dat het internet en de computer hoogtij vieren. Het brengt zoveel elementen samen die voorheen niet met elkaar leken te rijmen, en zoveel popartiesten die vloeken met het originele format 'Hip Hop'. Zijn voortstuwende werking van het genre bedoel ik dan ook vooral op gebied van modernisering, of het nou echt beter is voor het OG rap-genre is de vraag. Daarnaast is hij zo vaak onderdeel geweest van een cultureel momentum, waarin z'n stijl, doen en laten, en 'professionele' aanpak altijd het middelpunt leken te zijn van een rage. Maar juist daarin verdeelt hij ook ontzettend, en is Ye ondanks een 'stralend' brandpunt ook een man die van controverse zijn middelnaam maakt. Dit moest even vermeld worden, want dit is ook de context waarin ik veel van zijn muziek beoordeel. Het eerste deel, waarin zijn pioniersfunctie in de moderne Hip Hop niet onderschat mag worden, doet mij hinken op twee gedachten. Aan de ene kant vind ik veel van zijn werk echt extreem dapper, en is hij een soort 'art pop artiest der hip hop', door de gangbare popmuziek telkens een beetje op zijn kant te draaien. Daarnaast moet ik toegeven dat veel artiesten waar ik normaal niet echt wakker van lig, opeens wel stralen op zijn albums. Hij heeft een fantastisch oor voor wat wél en wat niét werkt, ook al brengt hij dat laatste dan ook gewoon doodleuk uit (zie zijn laatste albums, in het speciaal). Die eclectische mix aan artistieke invloeden overschaduwen dan wel vaak weer het rap-deel van Hip Hop, wat mij een liefhebber maakt van het originele genre. Zijn lyrics zijn vaak cringey, de vocalen missen enige vorm van passie, en zijn rijmschema's brengen zelden de muzikaliteit van zijn nummers tot een hoger niveau. Goed dat hij nog hier en daar wat goede rappers uitnodigt om dat enigszins te verbloemen. Het zijn de sublieme orkestraties die zijn albums vaak redden, en de muzikale plot-twists, en niet het menselijke aspect. Wat wat mij betreft wel vitaal is voor een goed Hip Hop album. Er mist een bepaalde flow. Het tweede deel, over zijn controversiële imago, is ook belangrijk mee te nemen. Want wat ik ontbreek aan rauwe persoonlijkheid op een album van Kanye, wordt voor een groot deel goedgemaakt door hoe hij zich presenteert rond een release. Hij heeft waanzinnig veel karakter. Tuurlijk, hij is een sociopaat en een ontzettende hondenlul, maar hij heeft wel karakter. Dus een album leeft altijd wel in de psyche van de mens die hem een klein beetje kent, zonder het muziekstek zelf heel veel 'soul' bevat. Dit album heeft denk ik de grote hoogtes bereikt wat het heeft bereikt door zijn uitgesproken identiteit, en niet perse omdat het een waanzinnig Hip Hop album is, in ieder geval niet in my books. Het is een sleutelstuk uit een unieke muziekcarrièr, getekend door net zoveel hoogte- als dieptepunten. En ik denk dat dit de plaat is die zijn gevoel voor wat de trends waren van de tijd, om die te presenteren in een Hip Hop context, het beste tentoonstelt. Het duurt mij net iets te lang, om alle prikkels die het verzend een plekje te geven, maar het is wel een ervaring. Een 'Hip Hop opera' werd het al ergens genoemd, en die theatraliteit, inclusief robotstemmetjes, James Blunt-pianootjes, en Nicki Minaj, hoort nou eenmaal bij 2010. Of, Kanye West heeft gezorgd dat het er vanaf dat moment bij hoort, want die invloed heeft hij. Ik vind het een moeilijk album om goed te beoordelen, en moet het echt los zien van veel andere, reguliere, rapgenres waar ik van hou. Daarom 4 sterren, voor het artistieke lef, maar niet perse voor de Hip Hop. 8/10 Highlights: Gorgeous POWER Runaway Lost In The World

Elvis heeft de kracht om allerlei populaire stijlen van de 50s tot zijn hand te zetten, en een eigen draai te geven. Of het nou rock & roll, soul of blues is. Deze plaat leunt wel al veel meer richting de soul dan zijn rock & roll platen waar hij de 50s mee kleurde. Het nadeel van die dijk van een stem, waarmee hij moeiteloos door verschillende genres fietst, is dat al die songs gewoon 'Elvis songs' worden, en daarmee ook al heel snel op elkaar lijken. Ik denk dat dat ook een grote reden is achter de kritiek die je keer op keer hoort, dat hij geen album man was. Naast natuurlijk het feit dat hij nauwelijks writing credits op zijn naam heeft, doet hij eigenlijk op elk album weer het zelfde, en wacht ik nog op de eerste keer dat ik echt het gevoel heb dat hij een groei doormaakte als artiest. Hij was al rijp en volwassen bij zijn eerste plaat - die niet voor niets vaak als zijn meest iconische wordt bestempeld. Ik vind zijn muziek altijd wel een lekkere vibe hebben, maar album-wise laat het nauwelijks een opzichzelfstaande indruk achter. Maar het is Elvis, en vertolkingen als 'Fever', 'Such a Night' en 'Make Me Know It' zijn gewoon ijzersterk. 6/10 Highlights: Fever Such a Night Make Me Know It

Ben door de jaren heen echt fan geworden van ''Ram'', het studio-album van Paul & Linda dat ruim een jaar eerder uitkwam dan deze. De folksy, psychedelische sound is echt waanzinnig op die plaat, en staat wat dat betreft haaks op de grootsere, pop/stadium rock van ''Band on the Run''. Maar ondanks dat ik in principe meer aangetrokken wordt door de rootsier, folk sound van de 60s, dan de meerlaagse, symfonische sound van de 70s, moet ik toegeven dat dit album wel echt een plezier was om naar te luisteren. De titelsong, 'Jet', 'Let Me Roll It' en 'Nineteen Hundred And Eighty Five' zijn echt wat van de betere nummers uit de 'solo' carrière van Paul. Vooral die laatste twee staan heel hoog op m'n lijstje favoriete post-Beatles songs. Toch voelt het als album best een beetje rommelig aan, en heb ik moeite om echt een overkoepelend thema/stijl te vinden zoals dat op ''Ram'' wel echt sterk is. Maar die krachtige individuele momenten die ik net opnoem zorgen er voor dat ik wel content ben met de luisterbeurt. 7/10 Highlights: Band On The Run Let Me Roll It Nineteen Hundred And Eighty Five

Ja hoor, eindelijk weer een klassieker in onze eigen tijdgeest. Daar staan er - lijkt het - toch wel iets te weinig van in deze lijst. En deze gaat niet ongemerkt voor bij, want wat spiked deze de nostalgiehormonen lekker zeg. Dit was echt een reusachtige gateway naar meer - en zelfs betere - zeroes indie rock. 'Beter' zeg ik omdat wat ze doen niet eens echt baanbrekend, hoogstcreatief of inspirationeel is, wat sommige tijdsgenoten in de indie scene wel waren. Maar wat rammelt het fijn, en dat er vaak een parallel getrokken wordt met het debuut van The Strokes overzees is in die zin niet gek. Maar waar dit album zich in onderscheid van die garage rock explosie in New York, is dat het wat meer kunstjes tentoonstelt dan distortion, hoekige riffs, effectieve melodietjes en droge vocalen. De Monkeys kunnen inderdaad rammen ('IBYLGOTD', 'Still Take You Home', 'From the Ritz to the Rubble'), maar schuwen ook geen slow moving jangle pop ('Mardy Bum', 'Riot Van'), en laten zelfs zien een meeslepend verhaal te kunnen vertellen waar veel overzeese indie rockers het niet zozeer van moesten hebben ('When the Sun Goes Down', 'A Certain Romance'). Ik denk dat het album net iets te weinig credits krijgt als debuutalbum waarin een band al volwassen trekjes vertoont, door verschillende facetten van een (in mijn ogen) goede rockband onder de knie te hebben. Het middenstuk is wel echt jeugdig, en vaak ronduit inspiratieloos gerammel, maar de begin- en eindfase zijn ronduit briljant. Qua geluid en (subtielere) intensiteit is het sophomore album van ze mijn favoriet, maar deze mag met recht bij de betere debuutalbums van de 21e eeuws genoemd worden. Ik heb de review van Koen nog niet gelezen, maar ik verwacht dat hij meermaals klaar is gekomen bij het schrijven ervan. 8/10 Highlights: IBYLGOTD Fake Tales of San Francisco When the Sun Goes Down From the Ritz to the Rubble

Geinig dat een genre (grunge) voor een groot deel muzikale inspiratie haalde uit early electric Neil Young, en dat diezelfde muzikant er in de jaren 90 weer zijn eigen draai aangeeft. Things coming full circle, zeg maar. Dit album voelt op vele fronten als een extensive listening van zijn plaat die vaak wordt gelabeled als 'post-grunge', ''Rust Never Sleeps''. Het schuurt, het is 'ragged' zoals de titel al aangeeft, en de opnames zijn - ik denk bewust - een beetje lo-fi. De lange gitaarsolo's zijn terug die we nog kennen van 70s Neil & Crazy Horse. En alhoewel ik het cool vindt dat hij die retrostijl weet te mengen met een typische lo-fi alternative rock sound van de 90s, is het wel een beetje te veel van het goede met die ruige jams. Dit is typisch zo'n album dat echt die grens van een uur niet hoefde te overschrijden om in zijn kracht te komen, wat mij betreft. Die twee songs van 10 minuten zijn symptomatisch wat dat betreft, want die vallen op zich zelf al gigantisch in herhaling. En in de songs waar het verhaal iets meer ruimte krijgt in plaats van de grungy gitaren, voelt de stem van Neil Young soms een beetje 'off'. Maar dat kennen we van hem natuurlijk, het is een fragiele zangstem. Positieve punten zijn vooral 'Over and Over' en 'Mansion on the Hill'. De tweede had ik al even op mijn radar, en mixt old school Neil Young fantastisch met de nieuwe rock sound van de 90s. De eerste kende ik niet en is met recht een fijne ontdekking. Ook hier is de stem van Neil niet echt prettig, maar dat catchy refrein en m'n favoriete riff van het album maken een hoop goed. Al met al vond ik het een beetje een 'drag' om naar deze plaat te luisteren, vooral vanwege die paar onnodig lange gitaarjams. Maar ik vind het wel weer een sterk album voor iemand die dicht bij z'n roots wil blijven, maar toch mee wil evolueren met de tijd. Dat gaat zo vaak zo veel minder goed dan in dit voorbeeld. 6,5/10 Highlights: Over and Over Mansion on the Hill

Mehh, Pearl Jam heeft nooit echt geklikt en weet weer geen onuitwisbare indruk achter te laten. Dit is zonder meer een sleutelplaat voor het grunge genre, en een degelijke debuutplaat. Maar datzelfde genre laat me sowieso (vaak) koud, waardoor ik de meeste kritiek op deze plaat en Pearl Jam in het algemeen kan afdoen als kritiek op grunge in het breed. Veel mensen vinden de stem van Eddie Vedder waanzinnig en aangenaam, en alles wat daar tussen in ligt. Ik vind het altijd klinken alsof hij moet schijten, maar dat is ook wel echt die typische grunge brul die je overal terug hoort in de Seattle scene. Het staat mij in ieder geval tegen, vooral als je er een heel album mee wordt geconfronteerd. Het is niet de ideale stem om een gevoel over te brengen, en iets meer fragiliteit zoals in de stem van Neil mag best wel eens. Naast het gebrek aan vocale diversiteit en het daaruit voortvloeiende lak aan emotie, kan ik maar niet het gevoel van me afschudden wat de post-grunge scene onder leiding van Nickelback vervolgens met het genre deed. Ik weet dat Pearl Jam daar niets aan kan doen, maar alle typische kenmerken van het grunge genre waar Nickelback mee aan de haal ging, en nog theatraler en emotielozer maakte, hoor je het sterkst terug in de muziek van Pearl Jam. Het was de ultieme blauwdruk voor Nickelback om te parodiëren. Het geeft mij in ieder geval een nare nasmaak na het luisteren van een op zich aardig album als ''Ten''. 'Alive' spant voor mij de kroon, en voelt bijna als een post-grunge song die de gek aan steekt met het genre dat het zelf pionierde. Als dat ergens op slaat, haha. Het middenstuk met mijn favoriete nieuwe ontdekking 'Black', 'Jeremy' en het Pink Floyd-achtige 'Oceans' (een goede change of pace tussen het generieke grunge geweld door) zorgen voor een fijne passage. Maar al met al moet ik toch de conclusie trekken dat het nooit zal boteren tussen mij en Pearl Jam, al doet hun tweede album wel behoorlijk z'n best. Maar zoals ik al zei is dit verdict meer een grunge dingetje dan een Pearl Jam dingetje. 6/10 Highlights: Black Jeremy Oceans

Indiase volksmuziek in zo'n pure vorm vind ik lastig te rijmen met m'n muzikale preferentie, maar op meerdere momenten kwam er toch een teken van herkenning. Dit natuurlijk omdat de invloed van traditionele raga's op de Westerse 60s folk/psychedelic scene immens was. Van die herkenningspunten zorgden toch voor een ietwat bevredigende luisterbeurt, maar over het algemeen voelde ik mezelf wel aardig out of place. (Luister hem op YouTube trouwens, origineel staat niet op Spotify). 5,5/10

Zoals Koen al scherp opmerkte is dit officieel de eerste - en met grote waarschijnlijkheid de laatste - artiest waarvan we alle studio albums hebben getroffen. Dat gezegd hebbende is het ook niet gek om deze langs de meetlat van ''Five Leaves Left'' en ''Pink Moon'' te leggen, ondanks dat deze qua stijl, tempo en instrumentaties echt een buitenbeentje is. ''Bryter Layter'' zit vol met hinten jazz, soul, bossa nova en swingt daardoor significant meer dan z'n debuut en z'n slotwerk. Op het oog een vreemde combinatie, de introverte Nick Drake bijgestaan door een bossa nova orkest, maar dat het kan werken horen we direct op 'Hazey Jane II'. Wat een sublieme mix van beide werelden, en één van de beste songs uit z'n korte doch krachtige discografie. Later horen we de positievere, up-tempo klanken ook nog op het populaire 'One of These Things First' en op het soulvolle 'Poor Boy'. En al hoewel de nieuwe insteek zorgt voor een mooie balans in de trilogie van platen, moet ik zeggen dat zijn fragiele stem en poëzie niet altijd heel goed uit de verf komen op deze plaat. Puur door die tegenstrijdigheid met het tempo dat de sessiemuzikanten aanhouden. En waar die subtiele orkestraties, met spaarzame strijkers en blazers, van 'Five Leaves Left' dat magische muziekstuk maken waar ik een 10 voor gaf, vind ik het nu een beetje too much voor het persona Nick Drake. Hij floreert vooral in leegte, dat besef je als je dit album luistert. Als het wat subtieler is, zoals in 'Fly' en 'Northern Sky', en de balans tussen Nick en orkest on point zijn, dan is het werkelijk waar wonderschoon. 'Northern Sky' is zijn meesterwerk, laat daar geen twijfel over bestaan. Het is een album met wat zijn mindere momenten, die wat ongemakkelijk aanvoelen, maar ook met een aantal songs ('Hazey Jane II', 'Northern Sky') die zijn speciale talenten als geen ander weergeven. Over de breedte mijn minst favoriete werk van hem, maar zelfs dat is in Nick Drake-termen nog steeds een dikke, dikke voldoende. 7,5/10 Highlights: Hazey Jane II Northern Sky Fly

Alvorens ik alle 60 nummers individueel ga bespreken wil ik eerst een shoutout geven naar de artistieke albumhoes. Ik denk dat je vocale jazz het best kunt beschrijven als een expressionistisch schilderij, en dus draagt de cover wel echt bij aan de totale vormgeving. Wel moet ik zeggen dat ik over het algemeen ietsjes blijer keek tijdens het luisteren dan de klassieke resting bitch face op de hoes. Al begon m'n gezicht na een slordige 100 minuten wel echt gelijkenissen te vertonen. Misschien is dat ook wel het verhaal achter dit schilderij, en is de titel: ''Woman being exposed to 200 minutes of increasingly boring jazz''. Dat gezegd hebbende, het is natuurlijk gewoon te lang. Niemand, zelfs de grootste Ella fan niet, zou dit durven te ontkennen. Maar los van dat feit, wat logischerwijs wel echt meegenomen wordt in de beoordeling van het album, vind ik haar stem en gevoel voor ritme wel echt fascinerend. De muziek slaat ook wel aan, zeker in dit seizoen. Het voelt als een Disney kerstfilm, en zelfs ik kan niet ontkennen dat dat een pluspunt is. Het mocht een onsje (lees 3 a 4 CDs) minder, maar vóór ik mezelf identificeerde met de albumhoes was het zeer aangenaam. 6,5/10

Deels eens met de hilarische Looney Tunes comment, want het is wel echt de minst spannende, en meest veilige, vorm van jazz wat je kunt bedenken. Maar daarmee doe je het gevoel voor melodie, en de sereniteit wat als een rode draad door het album loopt, wel echt te kort. De titelsong en het wonderschone 'Song for Sathima' blinken daar in uit. Waka, waka, ey ey, this time for africa. Een 7. Highlights: Water From An Ancient Well Song for Sathima

Nog een vraag toevoegen voor het eindejaarslijstje? 'Welke albumhoes komt het minst overeen met de muziek op datzelfde album?' Wat een monstrosity, en hij bereidt je - gelukkig - op geen enkele manier voor op wat er komen gaat. Ik kende de band niet, en ik associeerde de naam alleen met de ludieke twin cities aan de USA/Mexico border ''Calexico'' en ''Mexicali''. Ironisch, als je bedenkt hoe totaal niet grappig dat grensgebied is. Anyway, een klein vooronderzoekje en ik was best hyped. Indie rock met een latino flavor. En al snel tijdens de luisterbeurt kun je de band plaatsen in het indie hoekje van Wilco, Band of Horses en Midlake. Prima, maar ik miste die unieke draai tot het middenstuk van het album. In de eerste fase voegt de 'mariachi' twist weinig toe, en is het ronduit fletse folk rock. Maar dat verandert vanaf 'Black Heart', waar de balans tussen spaghetti-western en indie rock precies juist lijkt. Heel atmosferisch, en een beetje southern gothic in de stijl van The Handsome Family. Mij heb je. Vanaf dat moment begrijp ik de hype in de review-sectie wel, en is het op het eerste gehoor wel een unieke sound in de scene. Wat interessant is is dat de plaat dus echt wel heel rockerig begint, maar langzaamaan steeds meer latin wordt. Het evolueert echt, wat een leuke luisterervaring oplevert. Het is allemaal niet echt onvergetelijk, maar het is wel een band waar ik wat dieper in ga duiken. 7,5/10 Highlights: Black Heart Woven Birds Across the Wire (Lijkt enorm op 'Waves of Fear' van Lou Reed)

Bij tijd en wijle niet zo abominabel als wat ik had verwacht, maar het is wel een album die onze reis door eighties wel een beetje samenvat he. Er gebeurden fantastische dingen in de 80s op cultureel en muzikaal vlak, maar die weten ze tot nog toe goed te verbergen. Er gebeurde gewoon veel, dus ook deze ijzingwekkende uitspattingen zijn typisch voor dat decennium. Enfin, de grote hits zijn best catchy, en toegegeven; ik tikte een beetje mee met m'n voet tijdens de hooks. Schrik hier toch wel van, want voor de rest is Def Leppard alles wat ik niet zoek in muziek. Hier ga ik wakker van liggen. 5,5/10 Highlights (God vergeef me): Animal Pour Some Sugar On Me

Aaah de wonderlijke transitie van glam Bowie naar coked out, soul Bowie. Dit album lijkt altijd out of place in zijn discografie tot 1980, waar je toch vooral denkt aan zijn buitenaardse glam werk en eigenzinnige art/krautrock (Berlin bowie). Maar dit was naast een afscheid van zijn spacey alter ego Ziggy ook een waar charme offensief om de harten in de USA te veroveren. Plastic soul noemde hij het zelf, en met die zelfspot moet je ook naar dit album luisteren denk ik. Je kunt het niet echt een serieuze poging noemen de legacy van Motown te herschrijven, al hoor je wel overal elementen die rechtstreeks uit Marvin Gaye's, Stevie Wonder's en Isaac Hayes' werk lijken te komen. Maar ja, de (plastic) soul is er misschien, maar je mist wel een beetje heart. Met name in die cover van 'Across the Universe', die hij in zijn 'serieuze' Ziggy-jaren fantastisch had kunnen brengen. Sterker nog, het is een song die op zijn lijf geschreven was. Nu, in zijn drugged-out staat, is het een volledig misplaatste song. Wat een misbaksel. Maar er zijn - ondanks dat ik het album gewoon niet al te serieus neem - ook wel echt wat vintage David Bowie songs te vinden. De afsluiter en vooral de opener zijn ware earworms. De achtergrondzang op 'Young Americans' laat het wel degelijk soulful klinken, en de subtiele funk in 'Fame' is niet over de top. Het middenstuk is ook nog wel te pruimen, met de goeie R&B jam 'Right' en de saxofoonballad 'Somebody Up There Likes Me'. Die tweede gaat wel een minuut of 2 te lang door. Al met al best een geinige plaat en sfeermaker voor de feestdagen, bijvoorbeeld, maar nauwelijks echt serieus te nemen in de monumentale discografie van de beste man. 6/10 Highlights: Young Americans Fame Right

Het beste rock-album ooit geproduceerd? Lijkt me niet eens een overstatement. Hij zit zeker bij een select gezelschap. Het is de uitzonderlijke mastery of de instrumenten, de coole - maar niet over de top rebelse - attitude van Joe en Paul aan de microfoon, de moeiteloze switches van genre naar genre, de catchiness van de songs zonder dat het verhaal of de boodschap verloren gaat, dat deze plaat naar binnen laat glijden - ondanks zijn behoorlijke afspeeltijd. Die lange afspeeltijd komt ook voor een deel op het conto van een aantal heuse fillers ('The Right Profile', 'Kola Kola', 'Four Horsemen'), maar zelfs die zwakke broeders hebben iets aandoenlijks. Toch denk ik dat íéts meer consistentie op een overwegend briljant album de perfecte score waard was, waardoor ik net blijf hangen op die 9,5. Maar desalniettemin moet dit voor eeuwig onthouden worden als een ragfijn, genre-fluïde album dat zichzelf tijdens je luisterbeurt constant opnieuw uitvindt en daardoor elke keer weer een energie-boost krijgt en geeft. 9,5/10 Highlights: London Calling Spanish Bombs (het contrast tussen de vrolijke muziek en de ernst van het thema is simpelweg geniaal) The Guns of Brixton Wrong 'Em Boyo (Beste cover op het album) Train in Vain (Stand By Me)

Ken deze man wel van zijn recentere art-folk, als je het zo mag noemen. Maar dit oudere werk van hem is veel stoffiger en organischer folk dan wat ik van hem gewend was. En het bevalt op momenten echt goed, en ik imagineer tijdens het luisteren Fargo/True Detective-achtige scenes, of een Coen Brothers film, en dat lijkt me een goed teken. Ik ga hier vaker op terugkomen, want ik weet niet of één luisterbeurt genoeg is om de magie - die er wel inzit - echt goed te inhaleren. Bij de laatste handvol tracks is hij me kwijt, terwijl het begin veelbelovend was. 7/10 Highlights: A Sight to Behold Will Is My Friend This Beard Is for Siobhan

Ik ben tijdens dit album door alle 9 lagen van Dante's hel gegaan. Waar ik - zoals altijd - against all odds met positieve energie het album tegemoet ging, en het begin zelfs een paar aardige momenten in petto bleek te hebben (einde 'Freak On a Leash', de inbreng van Ice Cube 'Children of the Korn'), werd het beetje bij beetje steeds ondragelijker. En zeg nou zelf, een langzame afdaling in Dante's hel is veel meer confronterend en vernederend dan een directe sprong. Voor ik het doorhad zat ik te luisteren naar de fragile masculinity-rap metal van Limp Bizkit. En wat is dat duivelse gescat? Dat 'uhmushahahuhmushahumushushumu' in nummers als 'B.B.K.' en 'Freak on the Leash'? Zulke fratsen - naast de ronduit toxische energie in de songs - laten me geen andere keuze dan weer eens een grandioze onvoldoende te geven. 2,5/10

Hoeveel ik Frank Zappa als artiest en alles waar hij voor staat in dat wereldje, zijn muzikale traject valt altijd net een beetje buiten mijn preferenties. Zijn anti-jazz is uniek, komisch, prikkelend en zeer kundig, maar het is ook erg uitdagend. Het vraagt wel erg veel van iemand die allergisch is voor 5 minuten aan ''doelloos'' gerammel. Maar dat neemt niet weg dat hij op dit album wel een beetje breekt met die trend, en zowaar langere prog-jazz/rock op de mat legt die wel aanspreekt. 'Willie The Pimp' is gewoon een banger, en Captain Beefheart's featuring is echt precies wat de track nodig had. En 'The Gumbo Variations' grooved behoorlijk. Maar over de gehele lengte is het gewoon niet écht mijn dingetje, al doet het een goede poging me over te halen. 6,5/10 Highlights: Willie The Pimp The Gumbo Variations

Black Sabbath heeft altijd een bijzonder plekje in mijn muziekwereld. Het is eigenlijk de enige band die zich aan het metal-einde van het rockspectrum bevindt, waar ik met plezier naar luister. Ik vind de riffs ingenieus, de drums hypnotiserend en de lead van Ozzy infectious. De dark en gloomy sfeer is vaak raak, waar deze vaak een beetje artificiëel aanvoelt bij andere acts in een soortgelijke scene. Dit is de plaat die de ondankbare taak heeft om het weergaloze openingstrio van de Sabbath's discografie mag opvolgen. Hij doet dit dan ook niet met verve. Losse momenten zijn aardig, met het kalme 'Changes' (laat echt de uitzonderlijke range van de band zien) of het sferische 'Snowblind'. Maar het is lang niet zo consistent, spannend en urgent als hun eerdere werk, en voelt (net zoals als de titel) als een verzamelalbum. Snap niet precies waarom deze er in staat, en mag in ieder geval hopen dat de eerste drie dan ook een plekje hebben bemachtigd. 6/10 Highlights: Changes Snowblind

Druk druk druk deze week. Maar dit album heeft niet veel woorden nodig, anders dan dat dit een dierbaar muziekstuk is. Het belichaamt dat moment dat de 'boy band' transformeerde in een geraffineerd en wereldwijs muziek ensemble. Echt een belangrijk ijkpunt in één van de belangrijkere discografieën uit de muziekgeschiedenis. Je hoort het onschuldige en speelse van de eerste jaren nog genoeg terug op het album, maar de experimentatie met verschillende (exotische) instrumenten en onorthodoxe akkoordenschema's zorgt dat het in een heel ander pakket wordt gepresenteerd. De sound is ondanks z'n Indiase inbreng ook nog gewoon heel erg Europees, en ik vind dit misschien wel hun meest continentale album die ze gemaakt hebben. Je hoort zoveel verschillende culturen terug op dit album, die de catchy tunes na meerdere luisterbeurten toch telkens verfrissend houden. Het einde is ietwat slapjes, maar het is wel weer gewoon een plaat die een sterk argument vormt voor het statement dat we het hebben over de beste popgroep ooit. 8/10 Highlights: Norwegian Wood (This Bird Has Flown) You Won't See Me Michelle In My Life