Aðeins of cool fyrir minn smekk. Steiktar línur stundum og söngstíllinn á það til að pirra mig. Bandið er hins vegar afar þétt og soundið er mjög gott. Alveg fjör í þessu.

Nokkur góð lög en mörg sökkuð. Gott sound, beatsin eru feit og klassikerinn Nothing but a G thang er ennþá viðeigandi í dag. Orðbragðið meh. Hversu oft þarftu að tala um typpi í munn? Ertu smábarn? Eitruð karlmennska, kvenfyrirlitning, homophobic og almennt hatursfull orðræða. Ekki til eftirbreytni og eldist bara hrikalega illa. Platan er allt of löng og var hreinlega þreyttur á henni í lokin.

Finnst þetta mun betri plata en Chronic (sem var í gær). Feitara beat, betra flæði í rímunum. Fíla lögin sum og uppsetningin eins og sjálfsævisaga er skemmtileg. En ríðingar, totthljóð og sama kvenfyrirlitningin og þetta gangster dæmi er svo leiðinlegt til lengdar. klukkutími og korter af því er bara of mikið. Því miður. Big Poppa, Juicy og Who shot ya? eru feit lög.

Byrjar frábærlega og fjarar aðeins út. Classic plata og mótandi fyrir Rolling Stones og rokkstefnuna. Paint it black er arguably besta lag hljómsveitarinnar og under my thumb er ennþá meistaraverk þrátt fyrir tilraunir sumra að breyta merkingu lagsins í eitthvað cancel dæmi. Flott sound, góð plata og í raun brautryðjandi.

Get ekki bent á veikan hlekk. Þvílíkur perfectionismi hjá bandinu. Allt útpælt. Soundið frábært og ekki skemmir framtíðarsýnin, fokk jú á plötusölu, gefum plötuna á netinu. Reckoner, House of cards og Jigsaw mögulega besta lagaþrenna á plötu allra tíma. Besta plata Radiohead. Melody is dead, rythm is king.

Hresst, gott sound og flottir hittarar. Þetta er pop rock og frekar gott. Anthony Kiedis er auðvitað óþolandi til lengdar, en það er margt mjög flott hjá þeim á þessarri plötu, sem er þeirra besta að undanskilinni Blood Sugar Sex Magic sem var auðvitað brautryðjandi í pop funkinu á sínum tíma. Road trippin' endar plötuna fallega og er það að mínu mati besta lagið. Emmit remus og I like dirt draga NÆSTUM plötuna niður í þrjár stjörnur en þetta rétt svo hangir í 3.5 sem við rúnum upp í 4.

Þetta er 100% 80's, 100% Prince. Töff, sexy, hrár og skítsama. Er alltaf 50/50 á því hvort melódískari popplatan Purple Rain með hittarana sína sé besta plata Prince, eða þessi sturlaða veisla á skynfærin. Hvað er hann ekki að experimentera með á þessari plötu (og mastera)? R&B, funk, pop, rokk, jazz, soul og early electro. Þetta er bara allt þarna. Það er eitthvað svo ekta við Prince. Í dag segi ég að Sign '☮︎' the times sé hans meistaraverk.

I was following the, I was following the, I was following the, I was following the, I was following the, I was following the... Indie tíminn var svo kósý. Man-buns og skegg. Hipp og kúl að drekka IPA og margar góðar hljómsveitir komu fram. Þessi plata er virkilega vönduð og raunar ólík þessu stereótýpíska indie rokki, enda eins og hljómsveitin hafi ákveðið að semja pjúra folk plötu með nútímatwisti. Fílaða. Stutt og laggott.

Æ þetta finnst mér ekki sérstaklega skemmtileg plata. Allt of mikið bull eitthvað, eins og eins manns band sé að reyna að gera C-hliðina á Sgt. Pepper. Svo fannst mér raddbeitingarnar hans og kassagítaraglamrið bara orðið pirrandi í lokin og sá þá að þetta er bara tæplega 40 mínútna plata. Leiðinleg en áhugaverð saga samt sem áður sagan hans Syd.

Gott stuð og fjör! Þetta er alveg minn tebolli og gott að eiga í pokahorninu ef samtalið berst að cubano jazz á næsta lagadegi.

Sturluð rokkplata. Með því betra af britrockinu. Þétt alveg í gegn og nokkrir legendary hittarar. Waterfall er besta lagið á plötunni en ég peppast ekkert eðlilega af I wanna be adored og She bangs the drum. Filler lögin meira að segja skemmtileg.

Hresst og hrátt. Þetta er ekki allra og væri alls ekki alltaf til í að hlusta á þetta. En Dexter og Noodles gerðu helvíti katsí lög og þetta kítlar alveg nostalgíuna hjá litlum RebelSel. Like the latest fashion Like a spreading disease The kids are strappin' on their way to the classroom Gettin' weapons with the greatest of ease Þetta er flott plata hjá þeim og nær að fanga þetta skate punk tímabil mjög vel. Röddin hans Dexters er þó þannig að maður fær leið á henni.

Þetta er frekar geggjað synthapopp. Ég gat vel unnið við þetta. Kannski ekki alveg það sem ég set á undir öðrum kringumstæðum, en þetta er töff tónlist, það fer ekki á milli mála. Titillagið reif mig strax með og svo var hellað climax með relax. Aftur á móti fannst mér skemmtilegasta lagið Two Tribes og svo var skemmtilegur ode til Gerry and the pacemakers í Fury og helvíti gott BOSS cover í kjölfarið.

Ágætis stöff. Fíla hvað beatið er dark og svona fellur í bakgrunninn sem leiðir til þess að þetta er fín vinnuplata. Ég mun aftur á móti örugglega aldrei hlusta aftur á hana. Svo fannst mér alveg glötuð þessi píkutöl og ríðuhljóð. Er ekki í lagi heima hjá þessum gaurum.

Þetta er frekar feit plata. Elska It was a good day sem er alveg eitt af þessum stóru 90's hip hop lögum sem lifa vel í dag. Check Yo Self líka bouncy. Restin af plötunni smá hit and miss, en verð þó að gefa klakanum það að það er skemmtilegra að hlusta á hann bölva rasískum yfirvöldum kanans og vandamálum ghettosins heldur en þessi ríðulög sem maður þarf að hlusta á í mörgum 90's rappplötum. 3,5 nær ekki alveg upp í 4 hjá mér

Djöfull var hún flottur sálarblúsari miðað við það að vera hvít. Skín í gegn ást hennar á Big Mama Thornton. Það er alvöru passion í þessu hjá henni og platan flæðir fáránlega vel í gegn. Tók nokkrar hlustanir og þetta virkar bara ótrúlega vel. Þetta er sérstaklega skemmtilegt þar sem ég er ný búinn að hlusta á tveggja tíma podcast m.a. um Janis hjá "A History of Rock Music in 500 Songs" (Þáttur 169). Magnað að hugsa hvað við misstum mikið af mússík út af 27 klúbbnum. Að ímynda sér hvað JJ hefði gert hefði hún ekki dottið svona rækilega í það. Upphafslagið Move Over finnst mér skemmtilegast, enda eina lagið sem hún á ein á plötunni. Helvíti mikið cover tímabil og endurvinnsla laga var gífurleg. Auðvitað er Cry Baby og Bobby McGee geggjuð mússík samt sem áður. Frábær plata. Slefar í 4,5 en nær ekki fimmunni þrátt fyrir áhrifin.

Skítfínn single! Þrjú fyrstu lögin hefðu alveg dugað. Þetta er ágætis tónlist bara!

Haltu kjafti hvað þetta er flott verk. Elska byrjunina, elska Common People, elska skiptinguna frá I Spy yfir í Disco 2000. Something Changed snerti við mér og tengdi ótrúlega við Monday morning enda í algjöru þroti. Þetta var falleg gjöf frá algorythmanum að fá þessa plötu. Fokk sjálfumglaðir elítistar og forréttindapésar. Áfram Pulp, lang skemmtilegasta Britpop bandið. Blur vs Oasis? Neee Pulp!

Þetta hlýtur að vera helvíti brautryðjandi. Mikið chaos, fáránlega early adaptation af synthum og enginn helvítis gítar. Rafmagnsfiðlur for life! Þetta er töff fyrir það að vera experimental og hrátt. Feitur bassinn líka. Ætla samt ekki að hlusta á þetta aftur í bráð get ég sagt þér…

Ella er smooth. Gott stöff sem flæðir mjög fallega. Hentar vel í dimma rándýra veitingastaði, búbblubaðið og kósítime. Setti þetta á í bílnum til að svæfa Bjarma, en hann var svo imponeraður að hann bara gapti og svaf ekki neitt. Ég aftur á móti svaf værum svefni og nú erum við bíllausir. Takk Ella. Þrjár og hálf stjarna. Þessi verk ná Ellu ekki upp úr 2. gír.

JL var helvíti frjór og flottur tónlistarmaður. Hefði mátt vera minni skíthæll. Platan er flott og góð vinnutónlist. Það er þó kaldhæðið að hlusta á mann predika imagine no possessions sem lifði hátt og var með elítu lífsstíl. 3.5

Fín plata, doldið boring samt með tveimur sterkum lögum. Þessi 60's tónlist á það til að vera doldið basic. Sifjaspellið skemmir þetta band alltaf aðeins fyrir mér.

Þetta er alveg my jam. Smooth old school country og Buck má eiga það að hann var með góða rödd. Kenndi sér sjálfur allt sem hann kunni í tónlist og maður verður að virða það. Þekkti að mestu bara til Buck Owens vegna 'Lookin' out my back door' með Creedence.

Djöfull er þetta góð plata. Soft og folksy, en samt smá psychadellic á köflum með fallegu mixi og frábærum hljóðfæraleik. Ashcroft er frábær söngvari og platan er gjörsamlega löðrandi í djúsi gítarleik, frábærum bútasaum og snilldarlega uppbyggðum laglínum. Þá skemmir ekki fyrir að Ashcroft er auðvitað gallharður stuðningsmaður Manchester United, enda fæddur í Wigan nálægt Manchester, en Wigan er auðvitað Rugby borg. https://pbs.twimg.com/media/De8JnPbWkAAnF5T.jpg Bitter Sweet Symphony er náttúrulega top 50 lag of the 90's og gjörsamlega sturluð útfærsla á Rolling Stones laginu The Last Time (í útgáfu Andrew Oldham Orchestra frá 65'). Leiðindamál hjá plötufélögunum. Virðist vera að Jagger og Richards hafi ekkert haft með það að gera. Sonnet greip mig mest í þessarri yfirferð en The Drugs Don't Work og Lucky Man eru auðvitað frábær lög líka. Filler lögin minntu mig á svona soft Stone Roses dæmi sem ég get hlustað á erry day. Top 10 britpop plata.

Mjúku lögin All my loving og Till' there was you eru að mínu mati lang bestu verkin á plötu þessari. Elska samt lagið hans George, Don't bother me. Skín í gegn hvað hann er flottur lagahöfundur. Einfalt og gott. Auðvitað er þetta snilld og þetta var svaka flott á sínum tíma. Strákarnir eru legendary og þótt þetta sé ein af slakari Bítlaplötunum er þetta samt óneitanlega gott stöff. Leiðinlegt við þessar 60's plötur þetta lagarúllettu dæmi. Roll Over Beethoven er flott lag en afhverju má útgáfan hans Chuck Berry ekki bara vera sú eina. Þannig við mínusum frá þarna einhver 5 lög eða eitthvað.

Vonandi var boðið upp á áfallahjálp eftir þessa tónleika.

Það eru þarna 2-3 lög með stoner rock drungafílingnum sem ég elska við QotSA. Restin er því miður rúnk. Ekki gott rúnk. Heldur finnst mér þetta stundum tilviljanakennt og óklárað.

Þetta er legendary plata. Svakalegt sound miðað við hvað þetta er early. Fínasta vinnutónlist. Lifir vel og hljómar enn bara mjög vel. Auðvitað átti Dn'B eftir að toppa en það er ekkert endilega mikill gæðamunur á þeirri þróun IMO. Svo var hann að deita Björk kringum 1996 þannig við eigum smá í Gulla.

Flókinn karakter hann Paul Simon. Einstaklega hæfileikaríkur með nef fyrir góðu stöffi. Sumir kalla hann þjóf og backstabber. Stundum er það blind-spot hjá fólki með náðargáfu og óöryggi á háu leveli. Hugsa að það sé bæði í bland bara. En tónlistarbransinn á það til að vera cut-throat og maður verður að líta framhjá ákveðnum skíthælastælum nema maður ætli að hlusta einvörðungu á Stevie Wonder eða eitthvað. Hvað plötuna varðar er þetta óneitanlega meistaraverk. Skemmtilegt og ódauðlegt 80's soft soundið sem virkar bara svo vel og hefur gert alla tíð frá 1986 og mun líklega gera um ókomna tíð.

Þetta er hrikalega soft hjá Eyjaálfunum. Bylgjutónlist alla leið. Fannst þetta ekkert leiðinlegt í sjálfu sér. Þæginleg svona lyftutónlist. Hentar ágætlega með vinnu. En á sama tíma er ekkert challenge í þessu. Plain vanilla.

Ekki besta pönkplatan, þegar við ræðum um gæði. En þetta er sú plata sem hafði lang mest áhrif á pönkið og mikil áhrif á rokksöguna í heild sinni. Þetta er hrátt, hratt og gott stöff. Textarnir eru óborganlegir. "we don't care about long hair we don't wear flares" see my face not a trace no reality i don't work i just speed that's all i need I'm a lazy sod " Mun alltaf elska Sex Pistols og þessa epísku plötu. Gott í ræktina. Þreytandi sem vinnuplata nema maður sé á spítti sem er líka næs.

Þetta var ekkert spes. Leið smá eins og ég væri í 70's löggumynd. Alveg hægt að vinna við þetta en kítlar mig ekki. Flottur söngur og hljóðfæraleikur samt sem áður.

Já þetta hreif mig ekki alveg nóg. Flottur gaur örugglega og á alveg flott lög eins og Ne Me Quitte Pas. Var að telja niður í lokin.

Æ þetta var frekar boring því miður. Örugglega voða fínt ef maður nennir þessu endalausa gítar rúnki.

Gífurlega mikilvæg plata. Kom Prince á kortið. Án hennar hefðum við kannski aldrei fengið stóru plöturnar. Maður sér strax hvað hann er að gera. Kominn með eigið sound og er svona að finishera heildarpakkann. Svo er það bara oh no, let's go! Fyrstu þrjú lögin eru auðvitað það sem gerir plötuna stóra. Þrír risastórir singlar sem koma honum hátt á top 200 poplistanum í u$a. Finnst næstu lög plötunnar mjög experimental, löng og aðeins of hrá. Flott heildarverk samt sem áður miðað við hvað þetta er early hjá honum.

Alvöru rokkplata og trekk í trekk valin ein mikilvægasta plata rokksins. Hafði gífurleg áhrif á hard rock og metal senuna. Lifir ennþá góðu lífi.

Fantagott rock og ról. Ljúfir tónar og renndi þessu í gegn nokkrum sinnum. Lodi er uppáhalds lagið mitt á þessarri plötu og bara love it.

Já þetta er progressive. Traffic er flott band. Hljóðfæraleikurinn skemmtilegur og þetta er frábær vinnutónlist.

Helvítið hann Max Martin. Þetta er drep. Fær auka stjörnu því Taylor er fær söngkona, en þessi tónlist er bara gjörsamlega úrkynjað auglýsingapopp.

Geggjað seattle grunge

Þetta er svakalega gott funk rokk. Smá erfitt stundum að setja fingur á það hvaðan þetta sound kemur. Örugglega bara geðveikin í aulanum og perranum Kiedis blandað með funky shittinu í Flea. Virkilega gott stöff og mér finnst platan flott heildarverk sem ég get alveg hlustað á aftur og aftur.

Shiiiet hvað þetta er þægilegt. Hann var í Pulp á tímabili enda vinur Jarvis og frá Sheffield. Þetta er góð vinnuplata.

Fínasta britpop. Ekkert eins katsí og Pulp, Blur eða Oasis. En skítfínt.

Þéttur og góður Ray. Engir hittarar samt en flott plata. 3.5

Byrjar hellað vel og endar svo í hávaða. Finnst þessi plata meira áreiti en snilld. Margir gen-x'ar sem sjóða úr reiði við það. 2.5

Smooth operator. Geggjað sound. Steely Dan soundið mjög sterkt en skemmtileg tilraunastarfsemi með. 3.5/5

Spes. Ágætis tónlist samt. Worldly hljómar og áhugaverðar blöndur. Meginþorrinn samt helvíti boring því miður. 2.5/5...

Helvíti fínn hann muddy og þétt plata

Þvílík plata hjá Little Stevie Wonder. Soundið sem maður tengir við hann byrjar í raun með Talking Book. Þetta er ósköp þægileg plata og nokkrir absolute bangers. 22 ára þegar hann gefur út þessa 15. plötuna sína 1972. Einn af þessum litlu Mozörtum.

Ahh gott að fá smá Smiths. Þetta er næst lélegasta platan þeirra, en það skiptir ekki máli því þær eru allar geggjaðar. Elska soundið frá fyrsta lagi og það flýtur vel í gegn. Morrissey er kannski snarbilaður rugludallur, en Johnny Marr heldur með Manchester City (og gæti verið elsti Gallagher bróðirinn) þannig hvor er verri???? Tónlistarmenn þurfa líka að vera veruleikafirrtir að einhverju leyti.

Smoooooth. Þetta rann vel í gegn. Vondur maðurmaður, sturlaður tónlistarmaður. Amk top 5 trompetleikarinn minn! 3.5

Þetta var spes. Mikið gítarrúnk til að byrja með en datt svo aðeins í fönkið. Fínasta fínt bara.

Þetta er fínasta plata. Klassískt rokk. Rúllar vel í gegn en fyrir utan hittarana er þetta ósköp döll.

Helvíti gott popp. Lorde er skemmtilegur art-poppari. Gáfumannapopp nútímans. Bangin sound á mörgum af þessum lögum og homemade dynamite er algjör negla imo.

Þetta eru ljúfir tónar. Skemmtileg plata og fínasta vinnutónlist. Áhugaverð saga bandsins og hvernig þeir breyttu um stefnu.

Æji var ekki í miklu 60's stuði. Þetta er óttalega mikil steypa fyrir mín eyru í dag. Love á samt góð lög og á alveg stað í rokk sögunni. Þessi plata er samt drep.

Þetta er drullu þétt dæmi. Algjör Tæatónlist reyndar!

Frábær plata og það debbjú platan! Eru strax komnir með smooth sound sem hljómar Who'lega. "Mitt á milli Beatles og Stones." - Tæson. Það er satt og rétt.

Alltaf gott að fá smá U2. Þetta er hrikalega smooth plata og jafnvel hjálpar henni að eini hittarinn er upphafslagið sem er svo hrikalega gott og setur tóninn. Jafnvel vanmetin plata ef hægt er að segja það um U2. U2 er samt minnar kynslóðar Eagles þannig ef ég væri pönkari myndi ég hata þá :) en ég er bara ekki hater. <3

Helvítis fokking stuð. Þetta er geggjað pönk. Hrátt. Melódískt. Geggjaðir textar. Fílaða!

Synthapopp er gáfumannapopp í mínum huga. Mörg flott lög sem eru stuð. En reyndar finnst mér drepleiðinleg sum hægu lögin, sérstaklega "The Other Side of Life". Fæ alveg klígju af útdregnum niðurdreptónum í duranduran söngstílnum.

Nokkur góð lög og margt drasl. Margt þarna innihaldslaust en fight the power skín alveg í gegn hjá þeim á sumum lögunum. Ak47 murder bitch bla bla gefur mér bara kjánahroll samt. Var edgy á sínum tíma en orðið svo helvíti þreytt núna.

Kom á óvart! Sjúklega mikið stuð! 3,5 frá mér!

Epísk plata sem hafði gífurleg áhrif á tónlistarsöguna. Algjörlega galið að Surfer-rock hljómsveit hafi dregið þessa kanínu upp úr hattinum. Óskiljanlegt hvernig þeir sömdu bara God only knows. Þetta var alltaf að fara að vera fimma frá mér en líka alltaf gaman að hlusta á Pet Sounds.

Helvítis töffarar. Root down uppáhalds úr þessarri yfirferð. Oh my god that's the funky shit. Sem Liam Howlett samplaði svo á The Fat of the Land í laginu Funky Shit. 6 ára Axel ELSKAÐI Funky Shit. Get it together ógeðslega þægilegt lag. Sabotage smá ofspilað en samt epic. Þetta er nostalgíuplata um töffið í 90's. Ótrúlega góð tónlist, skemmtilegir textar og banging legacy.

Mjög gott 60's rokk. Þægilegt og smooth. 3.5/5

Ég er svo hrikalega biased. Þetta er alveg hrikalega góð rokkplata og mótaði minn tónlistarsmekk alveg rosalega mikið. Þeir sem eru grunge megin í lífinu fatta. En svona án alls gríns finnst mér þetta bara fullkomin plata fyrir 1991 senuna. Vedder með iconic rödd, lögin og textarnir löðrandi í óvissu ungdómsins, hljóðfæraleikurinn er líka frábær. Þá er heildarverkið svo þétt. Black er eitt fallegasta rokklag sem ég veit um og Jeremy er sturlað. Svo eru hinir hittararnir bangers og ekki hittararnir orðnir jafn góðir í mínum eyrum eftir svona 10.000 hlustanir. Það var aldrei spurning um annað en 5/5 frá mér...

BILLY!!! Þetta er svakalega þétt plata hjá Billy. Svo er hann líka bara svo kammó og næs gaur með fallega rödd. Gaurinn er alvöru icon sem á allt gott skilið, annað en margir aðrir celebs og tónlistarplebba egó. Platan byrjar hrikalega vel með Movin' Out og ástarlögin eru róleg og næs, svo er Vienna eitt flottasta lag allra tíma. Heildarverkið rosalegt.

Þetta er algjört meistarastykki. Ekki margir sem haldast svona ótrúlega góðir og hráir út lífsleiðina. Fyrstu tvö lögin eru sturluð. Titillag plötunnar er ótrúlega hrátt og fallegt. Alvöru folk americana eins og það gerist best. Svo tekur hann Hurt með Nine Inch Nails og gerir það að sínu. Frægt er að höfundur lagsins sagðist ekki eiga það lengur. Johnny Cash ætti lagið nú. Svo eru fleiri góð og viðeigandi cover ásamt fleiri frumsömdum lögum á síðasta hluta starfsævi Cash. Fjandi flottur kallinn og þessi plata er legendary.

Fannst þetta byrja vel fyrstu tvö lögin. Svo fjaraði heldur betur úr þessu að mínu mati. Allt of mikið diskó eitthvað. Flókinn karakter hann MJ og hrikaleg sagan hans. Fimmta sólóplatan hans þrátt fyrir að vera aðeins kringum tvítugt. Þvílíka maskínan sem þetta Jackson 5 og Motown dæmi var fyrir hann. Auðvitað ein mikilvægasta MJ platan þar sem hann var að kynna sig upp á nýtt fyrir heiminum. Ekki sem barnið MJ heldur ungi maðurinn MJ (sem var svo bara grátandi barn inni í sér). Sorglegt dæmi. Platan er hins vegar ágæt.

Alvöru gaur hann Holger! Þetta er náttúrulega sturluð plata. Rúllaði furðulega vel í gegn hjá mér miðað við svona hálf avant garde dæmi. Flott tilraunastarfsemi.

Gef greyinu 2.5. Frekar mikið prump.

Æææ mér fannst þetta nokkuð slappt, fyrir utan Seven Seas of Rye sem er banger. Ekki komnir með rétta soundið. Hetjuhljómurinn feidaði burt fljótlega og ég nennti þessu varla. 2.5 stjörnur frá mér.

Good shit. Þetta er drullugott sound. Þeir eru svo ljótir og góðir bretar að það hálfa væri nóg. Ég hef svolítið trassað Supergrass og ætla að dýfa mér betur inn í þetta snilldarband.

Ekki minn tebolli.

Shit hvað þetta er góð plata. Sekk alltaf inn um leið. Venjulegu lögin eru sjúk og þegar þú heldur að platan sé að fjara út færðu Hey You og Comfortably Numb í andlitið.

henti þessu á þegar ég var að elda. Game changer að hafa djass í eldhúsinu. 3.5/5.0

Mjög gott grúv. Flæðir sjúklega vel. Coverið á plötunni er legendary.

Þetta var alvöru old school. Gat alveg unnið við þetta. Múvaði mann alveg smá. Tónlist var svo töff eitthvað á þessum tíma.

Solid

Boring.

Frábær plata og mitt persónulega uppáhald með honum. Don't think twice og A Hard Rain eru svo solid tvenna. Blowing in the wind auðvitað iconic lag fyrir the 60's.

Fínt 60's rokk. Smá experimental hjá þeim og svona djók plata hálfgerð. Sum lögin nokkuð slöpp og ekkert sérstakt heildarverk. Hljómsveitin er þó geggjuð og mjög mikilvæg.

Frábært verk. Góðir textar, geggjuð lög. Sufjan er helvítis meistari.

Hart og gott stöff. Virkar svo dystopian á mig, samt vilta vestrið eitthvað. Lemmy var kóngur, en þú myndir ekki vilja vera hann.

Hrikalega góð plata. Ekki jafn góð og morning glory, en hrárri og ekki jafn commercial. Gallagher bræðurnir eru fávitar en þeir voru huge fyrir manchester soundið og bretabylgjuna seinni. 4.5 stjörnur.

Frábær plata. Rennur svo vel í gegn og textarnir töff og áhugaverðir. Hafði gífurleg áhrif á rokkið og þessa blessuðu pönk senu.

Þessi hljómsveit er nottla eitthvað grín. Allt svo þétt og gott. Soundið er einstakt. Platan helvíti góð þrátt fyrir að mörg lögin voru fyrsta hlustun. Rann mjög vel í gegn.

Flott 60's 3.5 og waterloo sunset gefur þessu auka 0.5 = 4. Kinksararnir klikka ekki.

Frábær rödd hjá kallinum, ein sú allra allra besta! Ánægður með hann að peppa menn í að berja ekki konuna í It's all right. Dillaði mér alveg við þetta.

Svosem ágætt bara.

Frábært 00's rokk. Auðvitað smá naive textarnir hjá Bellamy, eins menntskælingur sem var að opna fyrstu Chomsky bókina sína, en þetta er samt svo góð tónlist. Þegar gítarsólóið droppar í Knights of Cydonia flyst ég bara aftur til ársins 2006.

Þetta er fínasta plata hjá honum Jack White.

Rock solid dinner tónlist fyrir hipstera og töffara.

Sturluð plata og mjög mikil nostalgía fyrir lítinn Sela. Man mjög vel þegar Prodigy spiluðu í Laugardalshöll í mars 1998.

Fínasta fínt og flottasta flott bara.

Frábær plata. Alvöru rokk og kúabjallan notuð villt og galið. Þetta hafði mikil áhrif á rokkið og mótaði okkur nokkra.

Fín plata. Dálítið leiðagjörn enda vel löng. En drungalegir textar og lögin líka mörg hver.

Frábær plata. Fyrstu 3 rólegu svolítið svona mellow. Svo koma þrjú dúndur í röð sem er frábært. Svo síðustu 3 smá svona softer. Þetta er náttúrulega ótrúlegt verk hjá Mikka. En eins og með hinar plöturnar finnst manni hann smá óþægilegur.

Good shit.

Sturluð plata. Ein af þessum stóru 90's. Dark og electro og bara allt gott við þetta.

Helvíti góð rokkplata. Orgelið er nottla sjúkt og þessar bassa- og gítarlínur undir drunganum gera þetta að svo miklu meistarastykki.

Bleh. Elska zappa en þetta fannst mér boring.

Skemmtilegt sound. 3.5

Omfg hvað þetta er fullkomið albúm. Top 3 allra tíma.

Sum lögin voru kósý Bygljan eitthvað 90's. Annað var vitleysa og sumt var beinlínis pirrandi.

Mjög solid plata hjá MM. Set þessa á vinnuplötulista.

Mjög solid plata. Mikið pródúsuð en grúvið og þéttleikinn náði mér.

Bítlalegasta bítlaplatan in my opinion og auðvitað algjört meistaraverk. Svakalega góð lög, stuð og sorg. Kannski ekkert af þessum lögum komast á top 10 yfir bestu bítlalögin, en það skiptir engu máli. Flæðið er svo gott og ekkert lag lélegt. Mitt persónulega uppáhald er got to get you into my life sem er grjóthart en samt kósý.

Kósý og mjög góð.

Mjög mikið meh. One er fallegt lag. BONO!

Mjög skemmtileg plata. Flottir textar og spesið skín svoleiðis í gegn.

Nostalgíuplata hjá Axel. Mér finnst þetta ennþá drullufínt. Gott í gymmið, bílinn og stundum með vinnu. Betra en hitt Nu-Metal shittið sem var í gangi á sama tíma.

Frábær plata hjá Gogga. Quiet Beatle var svo kósý gaur.

Fínasta stöff. Mér fannst það samt smá leiðagjarnt. Á örugglega skilið 4 en persónulega fannst mér þetta vera 3.5

Fínt vinnustöff 3.5

Mjög gott stöff. Iconic í Acid House geiranum og gerði mjög mikið fyrir teknó senuna. Fjarka þetta.

Fáránlega góð debjú plata. Ekki besta stöffið en samt drullu gott hjá honum. Through the wire og All falls down eru helvíti góð lög. Þetta skit dæmi er mjög leiðagjarnt.

Sad. Frábær plata.

Mjög margt goodshi á þessum plötum. Aftur á móti fannst mér 50% vera bara ok. En við erum líka að tala um 2 klst +. Þeir eru alltaf fesskir og hreinir strákarnir.

Þetta fannst mér rosalega góð plata. Gott soundið og textarnir hans Bobba skáka nottla flest.

Frekar boring plata to be honest. Fannst fyrstu þrjú lögin fersk en svo var þetta bara bar eftir bar af gritty fyrirsjáanlegu gítarrunki sem mér fannst ekki skemmtó.

Ágætis plata. Gaman að sjá þá færa sig yfir í stöffið sem þeir eru þekktastir fyrir. Ekki bara brimbretta unglingastöff heldur komnir textar með meiri merkingu og heildarverkið mun meira en fyrri plötur. Ekki alveg komnir í pet sounds gírinn en þetta er í áttina.

Gucci gucci. Þetta er svona mest mainstream jazzplata allra tíma, en það er alveg ástæða fyrir því að þetta sló í gegn. Menningararfleið þessa verks er óneitanleg þrátt fyrir að vera pop. Gott að vinna við, gott að setja á í matarboði. Svartur djass er samt betri djass imo.

Brjálæðislega gott albúm. Þetta er peak Kanye og 00's hip hop. Eins umdeildur og hann er verður það aldrei tekið af honum hvað hann lagði sig fram í tónlistinni. Það er ekki sekúnda af þessu sem er ekki útpælt.

Ágætis indie! Fræga lagið best hehe.

Ekki jafn erfið hlustun og margt annað tilraunadót. Elska gritty hljóðið í strengjunum og þetta virkar ágætlega sem vinnutónlist. Þekki hvorki hljómsveitina né áhrif þeirra nægilega vel, en gruna að þetta hafi alveg haft áhrif á soundið í rokksenunni eitthvað eftir 2004. 3.5/5

Hefði þurft meiri sýru fyrir þetta. White rabbit er frábær tónsmíði en ég er ekki tilbúinn að fyrirgefa þeim fyrir We built this city.

Jájá þetta er gott stöff. Mjög þægileg hlustun. Greinilega hellað talented tónlistarmenn þeir frönsku.

Allt í læ bara. Sýrutrip. Nokkur góð lög sem gripu mig alveg, Sometimes I don't know what to feel er fallegt. Todd er samt flottur og á alvöru kviðmága. Liv Tyler var rangfeðruð dóttir Todd og hét Liv Rundgren til 11 ára aldurs. Gaurinn er ennþá að og er m.a. að halda tónleika í dag 15. maí. Töffari.

Oj. Píslargangan mín að klára þetta ógeðslega albúm.

Solid þristur. Our house er meistaraverk en það er slatti af filler efni þarna. Hljóðið varð smá áreiti eftir því sem leið á seinni hluta. Ekki alinn upp við the madness sound.

Þetta átti ekki alveg við í dag. En þetta er eflaust mjög flott stöff. Finnst ég bara ekki hæfur til að meta það.

Klikkuð plata. Svo minimal en samt mikið í gangi. Svo birtist allt í einu Caipirinha og ég var kominn á ströndina.

Pretentious Deep Purple wank. Sum leiðinlegustu lög sem ég hef á ævinni heyrt eru á þessari plötu. En svo voru nokkur frekar góð lög eins og My friend Goo og Mildred Pierce. Svo er Kool thing frekar Kool. Skil alveg að sumir séu í cult-inu en finnst þetta heilt yfir svo tilgerðarlegt band og albúm. Kveðja Hater.

Þetta var hræðilegt.

Geggjað smooth. Flott plata og öflugt Band.

Nostalgíu fílingur í þessu. Þetta sound kemur mér alltaf í gírill.

Æji þetta er ekki gott. Free birb og Simple man er flott en þreytt. 2.5/5

Ljúft og fínt. Sum lögin talsvert betri en önnur samt. Broken Clocks og The Weekend langbest IMO.

Grjóthart. NIB er svo mikið nostalgíulag hjá ungum rokkSel. Fáránlega áhrifamikið sound sem var bara aðeins meira black and heavy en það sem var í boði á þessum tíma.

26.(!) platan og hann var ennþá listamaður í þróun. Mér fannst hún þung og erfið þegar hún kom fyrst út. Kannski sérstaklega í skugga andláts Bowie. Með tímanum hef ég reglulega hent plötunni á og hún er frábær tónsmíði. Pólíseruð kveðja eins stærsta tónlistarmanns sögunnar.

Hresst og ágætis stuð. Groove er banger en rest smá svona la la.

Booker er 17 ára þegar platan kemur út. Pælum aðeins í því. Þetta er iconic hljómur sem flestir ættu að kannast við. Ég er svo drullusáttur með þetta sound og gæti endalaust hlustað á samspilið milli orgelsins og gítarsins. Ábyggilega ekki allra en þetta fleytti mér inn í annan heim. Mun hiklaust notast við Booker T. og náðargáfunum sem vinnutónlist.

Happy Sad Crappy Dad

yee-haw

Þetta var æðislegt. 3.5 stjörnur!

Ennþá mjög gott stöff flest. Gæti samt stytt plötuna heldur mikið. 3,5 af 5.

Sturlað albúm. Bara góð lög IMO nema Everyone (hvað var hann að pæla). Hann er gjörsamlega búinn að missa vitið í dag, en þarna á þessum tíma var hann bara good ole' fashioned kunta sem söng og glamraði mjög vel. Glad tidings er uppáhaldið mitt þarna útaf Sopranos þættinum þegar Tony skýtur Tony B (Steve Buscemi). Geggjuð sena. Bæng!

Fannst þetta hugljúft fyrstu tvö lögin. Síðan leiddist mér. Síðan var ég orðinn leiður á þessu. Síðan var ég nálægt að slökkva. 11 muldrandi lög eru of mikið í einni atrennu.

Meistaraverk. Svo sérstakur fílingur í plötunni. Fáránlega vel út sett lög og textarnir frábærir hjá honum. Margir all time klassikerar í þokkabók. As er eitt besta lag allra tíma, en Ebony Eyes greip mig í fyrstu yfirferð (SAXOPHONE RIGHT HERE!!!). Stevie er all time great og þetta er besta platan hans. Þetta er hans ÁTJÁNDA PLATA og hann er enn að toppa sig þarna. Segir allt sem segja þarf um þennan tónlistarmann. Reyndar mjög fyndið að hann var að hugsa um að flytja til Ghana og helga sig hjálpræðisstarfi en gerði þessa plötu í staðinn. Myndi íhuga 5 og hálfa stjörnu ef það væri möguleiki.

Boring.

Fínt stöff

Wah-wah. Þetta er helvíti fly. Þægilegt og töff stöff. Curtis var krítískur á stöðu pusher mannsins á 8. áratugnum. Textarnir sýna skilning fyrir erfiðleikum fólks í þeirri stöðu án þess að firra alveg af ábyrgð. Tónlistin er auðvitað geggjuð í sjálfu sér, en hann tekur þetta á næsta level. Kvikmyndamússík tók ákveðnum stakkaskiptum eftir að Mayfield hækkaði rána.

Jájá þetta var ágætt. Gott að vinna við þetta.

Friggin' cool album. Geggjað. Þægileg plata með vinnu. Hef lítið hlustað á TJAMC en mun henda því í róteringuna það er klárt.

Geggjuð plata. Sést alveg hvað þeir eru að fara út í. Frábær og aðgengileg tekknó tónlist.

Nostalgíuplata hjá mér. Ipod og AUX þennan veturinn og sumarið 2008. Good shit.

Stökkið frá Pablo Honey í The Bends er svo gígantískt. Þarna heyrir maður loksins hluta af soundinu sem þeir eru svo þekktir fyrir og hafa masterað. Þetta er í fyrsta lagi frábær alt rock plata. Hugljúf og létt en samt með sturlað sound og flotta texta. Bends nær ekki hæðunum sem Ok computer, Kid A og In rainbows ná og heildar þemaið kemst ekki eins vel til skila. Þetta er töluvert hrárra stöff og ekki eins skipulagt execution. Það er samt hluti af sjarmanum við hana.

Dark og gott. Svo þétt gítarsound. Lagasmíðin superb og röddin á Corgan er geggjuð þótt hann sé óþolandi stjörnustælapési. Sum lögin erfiðari en önnur. 4.5 stjörnur frá mér. Eldist vel.

Hrikalega módern plata. Rock solid þéttleikinn og virkilega gott sound. Lögin eru létt en ekki of poppuð. Mjög skemmtileg synthavinna. Heart of glass er disco legend, one way or another er bylgjurokk af bestu gerð. Sunday Girl fer á playlista rosalega þægilegt, líka á frönsku!

Elska þessa plötu. Ennþá hráir, en samt orðnir flóknari og betri. Heildarverkið frábært og In My Life er náttúrulega eitt af þeirra bestu lögum. Aldrei minna en fimm stjörnur fyrir mitt leyti.

Ekki besta plata Cure, en samt drullu gott sound.

Þægilegur Elvis. Hrikalega vel pródúseruð plata og hljóðfæraleikurinn mjög crisp og smooth. Hér er ekki verið að finna upp hjólið, en þetta er hrikalega góð plata. 3.5 frá mér.

Fínasta plata hjá Róberti. Mætti slaka aðeins á með þessa munnharmonikku sína samt. Fannst hún smá pirrandi. Svo er myndin ekki í fókus.

Þessi plata hreyfir ekki mikið við mér í dag. Mjög falleg tónlist og Billie er frábær. Þetta eru of miklar drama krúsídúllur fyrir mig og of mikil vocal-jazz fyrir minn smekk.

Þetta er alveg smooth, en ég var ekki í stuði fyrir þetta. Of mikið spjall og áreiti!

The weight er frábært lag. Restin af plötunni fannst mér frekar meh því miður, eins og þetta er nú þétt band. Mjög basic stöff.

Hrátt og basic en nær mér alveg. Going Out of My Head er banger. 3.5

Stuð á kvöldvakt í L7. Fínasta sýra.

Geggjað. Hress og mjög heildstæð plata. Stand og Orange Crush stærstu hittararnir en restin er ekki fillers, heldur mjög áhugaverð og góð lög. Mikið var ég búinn að sakna Stipe, alveg kominn tími á smá REM. 4.5

Mjög ljúfir tónar.

Mjög smooth og gott stöff. Eldist eiginlega mjög vel bara miðað við 90's stöff. Aðeins of löng og nokkur lög þarna sem hefði mátt kötta. Heilt yfir fínasta fínt.

Sollidd þrisstur. Ekkert spes fyrir mitt leyti, en alls ekki lélegt heldur.

Allt í lagi. Ekki minn tebolli samt. Orðið þreytt í lokin.

Snjór úti og BTR á fóninum. Veturinn er mættur og ég fílaða. Platan er nottla meistarastykki. Einstaklega gott sound og heildarmyndin er til staðar. Bossinn er með þetta. 5.5 stjörnur.

Kósý moby.

Solid rokk. Djöfulsins Ozzy. Góður experimentalismi, þetta er svo early stöff en samt svo satanískt og grjóthart. Love it.

clapton sökkar. þetta er allt of langt.

Hrátt og geggjað post punk. Þokan í Reykjavík alveg setur þetta á næsta level.

Mjög sæka mjög delic. Flottur han Cope. Smá steikt týpa, en fíla hvað hann er andkristinn.

Ógeðslega gott indie rokk. Hrikalega þétt sound og flott lagasmíði.

Mjög gott indie. Miklu hrárra en seinni plöturnar, kemur ekki að sök því we like it rough.

Flott plata. Mjög mikið Killers sound. Þétt og nokkrir bangers.

Skemmtileg plata og mjög gott sound. Hljómar frekar modern miðað við að vera gítarmússík og slagverkið er eiginlega sturlað! Leið mjög hratt og tók hana nokkrum sinnum. Bjóst alls ekki við að fíla þetta svona mikið.

Geggjað

Skemmtileg plata. Hrikalega öflug tónsmíði og soundið er crisp.

Þetta fannst mér leiðinlegt. Epic er flott lag og War Pigs er nottla snilld en þeir eiga það ekki... 2.5.

Frábær plata. Ekki margir sem ná að setja svona senur upp með textum í tónlist. Algjört ævintýri bara.

Allt í lagi pop rokk

Klár áhrif frá Adam Ant. Mjög Björkleg, Tricky Bristol sound í þessu og jújú þetta er alveg flott. Fannst platan samt helvíti leiðagjörn.

Frábær plata. Welcome to the 70's segi ég nú bara. Legendary upphafslag, samið á Íslandi eftir vellukkaða tónleika. Ekki eins mikið rúnk og ég bjóst við af þriðju plötunni. Trommurnar eru náttúrulega númer 1,2 og 3 í þessu.

Þetta rokkaði reyndar fáránlega mikið. Kom skemmtilega á óvart. Brjáluð beats. Útgáfa þeirra af Apache hafði gífurleg áhrif á Hip-Hoppið.

Haters gonna hate. Þetta er nostalgíuplata fyrir mig og mjög svo kósý. Margir hittarar og er með flestöll lögin vistuð á playlista. Frábær tónsmíði að mínu mati og svo miklu betra stöff en nýja dótið þeirra. Har­aldur Freyr Pollapönk­ari hefði betur tekið giggið.

Var betri í minningunni. My name is er gott lag, aðallega samt útaf samplinu frá Labi Siffre. Textarnir eru rosalega barnalegir og margir hverjir óþarflega ljótir. Eminem gekk í gegnum margt ljótt víst en hann er líka frekar ljótur og hatar konur. Bonnie & Clyde er eitt ljótasta lag sem ég hef heyrt. Hommahatrið er líka disturbing.

Þetta fannst mér skemmtilegt. Óperumetall. Þetta er einfalt og gott stöff. Gítarglamrið ekki óþarflega krúsídúllulegt, flottur bassi og solid trommuleikur. Söngurinn er ekki allra en ég fíla þetta. Sami stíll og Iron Maiden. Breaking the law er all time classic metall.

Norsku vinir okkar í Röyksopp klikka ekki. Mjög þægileg tónlist og gott að vinna við.