Frábært band og mjög góð plata. Takk fyrir.

Já, þetta var skárra en ég óttaðist. Eins og margoft hefur komið fram er reggae ekki að gera neitt fyrir mig, en þetta er meinlaus og áheyrileg tónlist og ágætlega flutt. Söngurinn sleppur fyrir horn. Tæpur þristur.

Ég hefði viljað vera á þessum tónleikum.

Þetta var alveg næs og batnar án efa þegar platan verður kunnuglegri.

Einu sinni hefði ég gefið henni fimm stjörnur. Nú finnst mér Plant einum of hás og trommurnar mixaðar of framarlega. Samt góð, en seinni platan er þó nokkuð skemmtilegri.

Á að vera besta Smiths platan. Er ekki sammála. Samt góð.

Engir Bítlar, en þetta er samt æðisleg plata.

Hef ekki hlustað á þessa lengi, en hún er flottur fulltrúi þess tíunda. Nostalgísk en líka afar góð.

Flashback í 12 ára bekk. Þarna eru frábær lög í æðislegum flutningi, en sum eru síður eftirminnileg. Margar stjörnur, en ekki fullt hús.

Sé alveg hvernig fólki getur fundist þetta sjarmerandi og þetta var greinilega nýtt spennandi á sínum tíma. En ég get ekki sagt að ég hafi mikla þörf á að hlusta aftur.

Titillagið er vitaskuld æði og hitt er gott og ljúft grúv. Ekkert brjálæðislega eftirminnilegt samt, svona við fyrstu hlustun.

Hlustaði tvisvar og hún vann á. Margt töff, hljóðblöndunin skemmtilega hrá og flott stemning. Mér finnst Dr. John sjálfur bara ekki mjög skemmtilegur söngvari.

Þessi hefur ekki verið ofarlega á mínum listum og þess vegna var þetta kærkomið tækifæri til að hlusta vel. Og hvað get ég sagt, er svoddan sucker fyrir 70s soft rokki.

Einn svaka flottur hittari, annar hittari sem hefur alltaf farið aðeins í taugarnar á mér, 80s hljóðheimur og rödd sem ég fíla ekki sérstaklega. Þarf ekki að hlusta aftur.

Bara nei. Upphafslagið sleppur en annars hef ég engan smekk fyrir svona proto-grungi. Leiðinlegur stanslaus distortion gítar í bakgrunni, lög sem renna flest saman í eitt, nema lagið Don't sem er botninn. Ég mun ekki hlusta aftur.

Ekki leiðinlegt þannig séð, en rennur (eðli stefnunnar samkvæmt) saman í einn graut í hausnum á mér. Sá ekki appealið við þetta í gamla dag og sé það ekki núna.

Rennur ágætlega og þarna er eitt frábært lag. Söngurinn er ekki að gera mikið fyrir mig, en sleppur fyrir horn. Myndi hlusta aftur en er enginn sérstakur aðdáandi.

Ég hefði ekki sett þessa plötu að eigin frumkvæði, og fyrsta upplifun af hljóðheiminum var ekki að gera mikið fyrr mig, en viti menn hún vann á. Ekki nauðsynleg hlustun í mínum huga, en ég myndi hlusta í þriðja sinn og fjórða.

Það eru til betri Supergrass plötur, en þessi er hress og skemmtileg.

Guð minn góður, þetta er 71 mínúta að lengd. Skellti í private session á Spotify af þessu tilefni. Hrikalegur maður á allan hátt, en ekki eins mikill hávaði og ég reiknaði með. Ef við tökum gerpið og textana hans úr jöfnunni sleppur þetta sem late 90s eitthvað. Ekki minn tebolli, en ekki eins slæmt og ég átti von á.

Mér leiðist Into my arms, hef heyrt það margoft og alltaf fundist upphafsfrasarnir tilgerðarlegir. Er ekkert sérstaklega hrifinn af röddinni hans Caves heldur. En viti menn, þarna leynast bara ljómandi góð lög og áheyrileg á eftir slagaranum.

Hér er margt mjög hresst, en líka margt sem fer inn um annað og út um hitt. Ég hef kannski bara lítinn smekk fyrir danstónlist, en mér finnst eins og seinni skífur séu meira að mínum smekk.

Merkilega skemmtileg plata miðað við það sem ég átti von á. Hlustaði á Doors í gamla daga en átti von á því að ég væri vaxinn upp úr þessu en svo var ekki. Riders on the storm alger hápunktur en margt annað töff. Jim Morrison minnir mig ansi mikið á Ron Burgundy, en bandið er alvöru.

Flottur Dylan á flottu tímabili.

Jújú, það má alveg hlusta. Ég er þó mun hrifnari af rödd Crofts en Sims. Lágstemmt og ágætt atmó, oft berstrípuð töff production, en lögin grípa mig ekki sérstaklega.

Þarf ekki að hlusta, bara veit. Besta plata ársins 1965 og eitt sín mín uppáhalds Bítlaplata. Hún er enn á topp fimm listanum mínum þar.

Ég þyrfti að hlusta á þessa aftur, gæti trúað því að hún vinni á. Sumt er mjög skemmtilegt prótó-Britpopp en það fer minna fyrir því í öðrum lögum. Stundum svolítið dated radd effectar og helst til mikið gítarískur, en virkar stórt séð vel. - Jú, fjarki frekar en þristur.

Frábær plata. Enough said.

Ég er venjulega hrifnari af flóknari útsetningum, en þetta er æðsileg plata. Melankólísk en um leið ljúf.

Alger andstæða við Aphex Twin að því leyti að hér hef ég þroskast og finnst þetta oftar en ekki ansi skemmtilegt, ólíkt því sem mér fannst í gamla daga. Mjög hress cacophónía á köflum og beitt. En er ekki titiltextinn á umslaginu ósymmetrískur?

Ég hlustaði minna á Bossanova og Trompe le monde í gamla daga og tengi því ekki eins nostalgískt við þær og hinar. En þessi er ansi skemmtileg líka, þótt hún sé langt frá því sama snilldarverkið og Doolittle.

Upphafslagið, Jumping Jack Flash, hef ég þekkt nokkuð lengi þökk sé Discover weekly. Algerlega frábær útgáfa. Restin nær ekki alveg sömu hæðum, en heilt á litið er þetta þó mjög skemmtileg plata og um margt töff.

Sorrý, ég bara skil ekki þessa tónlist. Mér finnst þetta ekki "bara hávaði", en svo stór hluti af þessu er hávaði sem drekkir hinu sem vel er gert. Tvö söngvaralaus lög í seinni partinum, Jasco og Itsári, eru áheyrileg, en restin rennur saman í eitt. Svaka orka bla bla ..., en ég nenni þessu ekki.

Allt gott við þessa plötu. Sannanlega eitthvað sem öll þurfa að heyra áður en þau deyja.

Danstónlist mér að skapi. Mjög skemmtilegt.

Hvað er að gerast við mig? Ég er allt í einu orðinn svaka svag fyrir snemm-tíunda hipp-hoppi. Sorrý, þetta er bara ansi skemmtilegt. Spurning um að láta Hagaskóla-mig vita.

Ásamt Songs in the key of life er þetta uppáhaldsplatan frá mínu góða fæðingarári. Viðurkenni að TVC-15 er ekki eitt af mínum uppáhalds lögum en þar fyrir utan er platan yfirgengileg snilld. Alltof mikið kókaín samt.

Ég man að @arnlaugsson hlustaði svolítið á þessa í gamla daga. Margt skemmtilegt en stundum of mikil dramarólegheit fyrir minn smekk.

Lögin sem ég þekkti ekki bættu litlu við þau sem ég þekkti vel, en ágæt hlustun svona oftast.

Eins og mér finnst heilt á litið lítið til Lou Reeds koma þá var Velvet Underground æðsileg sveit, og þessi plata, sem ég hlustaði á í tætlur á síðustu öld, er mjög skemmtileg. Ekki fullt hús, en fer langt á nostalgíunni.

Hafði aldrei heyrt þessa, en hún er mjög hressandi. Mæli með.

Hvað þessi plata er að gera þarna á listanum veit ég ekki. Ekki beint leiðinlegt en frekar einhæft. Danny Vicious sínu leiðinlegri í rappinu en Elizabeth Troy í söngnum, en allt fer þetta inn um annað út um hitt.

Ekki eins mikið pönk og Spotify textinn gaf til kynna. Oft skemmtileg lög sem minna smá á Television á góðan hátt. En ég er ekkert voðalega hrifinn af söngvaranum og það þýðir að ég mun líklega ekki hlusta aftur.

Önnur plata með þeim!! Í alvöru?! O jæja, þessi byrjar betur. Fjölbreyttari hljóðheimur en á hinni, en ekki minn tebolli. Og söngvarinn er oft falskur. Lokalagið, Just like heaven, bjargar miklu. Ekki botninn, en ætla ekki að hlusta aftur.

Þvílík dúndurplata. Frábært lagasafn, flott production og frábær flutningur. All time klassíker.

Queen hefur alltaf verið "Greatest hits" hljómsveit fyrir mér, og fyrsta platan þeirra þótti mér lítið merkileg. En þessi... þessi er hress. Margt mjög fínt hér.

Margt alveg áheyrilegt, en svo kemur smá retró rockabilly inn á milli sem dregur þetta niður. Má hafa gaman af þessu en ég nenni þessu ekki oft.

Ekki skemmtilegt í hefðbundnum skilningi, en mjög töff og oft glettilega spooky. Minnir mig á sjónvarpsþættina Dark. Mæli með.

Þetta er eins og extended síð-sjöunda djamm session. Lítt merkilegur söngur og lagasmíðar. Ekki beint leiðinlegt en allt nema eftirminnilegt.

Nú er ég enginn salsa maður, og eiginlega alls enginn, en þessi discósalsa rennur mjög ljúflega í mig. Gæti alveg haft þetta í bakgrunni á góðum stundum og jafnvel til að dansa við. Mikið vildi ég samt að fyrsta lagið hefði haldið áfram með byrjunagrúvið í stað þess að fara í sölsuna.

Upphafslagið er alger banger, mjög góður tíundi áratugur. Restin er fín, en ekki nándar eins eftirminnileg.

Af hverju er Roadhouse blues vinsælasta lagið? Það er bleh. Friðarfroskurinn og Sólarbiðin eru t.d. mun skemmtilegri. Fín plata, betri en ég taldi að hún yrði, Doors eru verri í minningunni en í raun.

Afar góð plata. Svona á 80s að vera.

Allt að gerast í retrospectioninni, var orðinn "of töff" fyrir þetta árið 1990, en kann aftur að meta George Michael í miðöldruninni. Flott plata sko.

Þessa uppgötvaði ég á Spotify fyrir nokkrum árum. Hún er geggjuð, mögulega besta barokkpoppið. Ekki mjög stórt genre, en oft mjög skemmtilegt svo þetta er mikið hrós.

Það var rosa móðins að gera mikið grín að Moby í langan tíma, en nú virðist hann mikið til vera gleymdur. Þegar maður heyrir þessi plötu man maður samt hvað hann var út um allt um tíma. Og smellirnir eldast ekkert illa, en annað er svoddan filler.

Jújú, fín plata. Rennur í gegn án þess að vekja mikil viðbrögð. Stundum í sæmilegu stuði. Ekki of mikið grunge til að gera þetta yfirþyrmandi.

Smá legacy bónus hér á ferðinni, er betri í sögulegu samhengi en úr því. En samt ánægjuleg hlustun heilt á litið, og titillagið er frábært.

Þessi fellur á milli 2 og 3 stjarna, en ég leyfi henni að njóta vafans. Fínt hart rokk, fagmannlega flutt og af innlifun, sum lög eftirminnileg meira að segja. Söngvarinn er samt ekki að gera mikið fyrir mig, og þyngri lögin eru ekki að gera mikið fyrir mig.

Ég hlustaði talsvert á þessa á sínum tíma. Fannst allt tal um Cash sem mikinn spámann ósannfærandi, en platan þótti mér góð. Og hún stenst algerlega tímans tönn, þvílíkt lagaval (fyrir utan Desperado) oftast útgáfur sem eru næstum jafn góðar originallinn (First time I ever I saw your face) eða toppa hann (Hurt). Fyrirgefum honum Bridge over troubled water.

Það tók mig viku að klára að hlusta á þessa plötu. Fer fram og til baka. Söngurinn stundum hvimleiður og falskur, svaka tilgerð á köflum og tilviljunarkennd lagauppbygging. - En samt heillandi hugmyndir og flutningur inn á milli. Má hlusta á.

Þessi plata er barasta virkilega góð. Fjölbreytt, dramatísk og skemmtileg lög, og ekkert þeirra bara til uppfyllingar. Útsetningar hæfilega flóknar og söngvarinn nær til mín, bæði túlkunin og röddin sjálf. Held ég hendi barasta fimm á þessa.

Flott snemm-soul plata. Lögin skemmtileg og flutningurinn dúndur. Mæli með.

Mér fundust þeir lala upp úr aldamótum, og mér finnast þeir lala í dag. Alveg hægt að hlusta, stundum stuð, ekki leiðinlegt, en sénsinn að ég myndi sækjast eftir því sérstaklega. (Tvær og hálf)

Mér finnst það fáránleg tilhugsun að Bolan og Bowie hafi einhvern tímann verið taldir jafningjar, eða Bolan betri (gisp!), en þetta er mjög flott plata. Sum lögin eru hreint út sagt ótrúlega góð, en vissulega filler inn á milli.

63. Tíunda tugar Indiejazzrokk. Fyrsta lagið er skemmtilegt og rosalega langt. Hin eru ágæt. Fínt, en ekkert brjálæðislega eftirminnilegt.

Jújú, fínt pönk. Nenni samt ekki pönki.

Mjög ánægjuleg hlustun, ekki sama gegnumgangandi snilldin og Pink Moon, en þarna eru lög sem eru alveg frábær.

Fín plata, margt mjög flott. Gott hjá ykkur, Pink Floyd. (En Money er leiðinlegt).

Kjánalegt nafn á þessari plötu. Hún rennur annars ágætlega, ekki leiðinlegt en ég þarf ekki að hlusta aftur.

Fínt country frá þeim sjöunda, stjörnugjöf eftir því. Mér fannst síðasta lagið skemmtilegast.

Þessi er ljómandi, renndi henni tvisvar og gæti hlustað oft aftur. Ekkert lag sem stendur mest upp úr, alveg solid stöff.

Hér eru tvö mjög góð og sæmilega þekkt lög, sem mér finnast afar skemmtileg. Svo er 5-4 = Unity líka mjög fínt. Hitt er mið-tíunda filler í mínum eyrum.

Mjög flott live plate, kallinn í góðu stuði og fangarnir líka.

Byrjar á autotune í Thinkin' bout you (mest spilaða laginu) og ég verð fyrir vonbrigðum, en svo lagast það og platan reynist svona líka góð. Mjög gaman að hlusta og ég mun gera það oftar.

Ég á svolítið erfitt með Reggae. Þótt það sé að mörgu leyti skemmtilegt er eitthvað element í því sem ég er ekki að dansa við. Þetta er mjög áheyrileg plata og margt þarna hefur maður vissulega heyrt mjög oft. Góð, en ég mun ekki leita hana uppi aftur.

Alveg móment hérna, en ég er ekki að tengja neitt svakalegt. Fínt. Næsta plata.

Umslagið er ljótt. Söngurinn er talandi og óeftirminnilegur. En tónlistin sjálf er fjölbreytt, flott og skemmtileg. Á mörkum þrists og fjarska. Gæti hlustað aftur.

Formsatriði að hlusta. Gerðist ekki betra árið 1967 og þótt víðar væri leitað.

Barasta ansi hressandi og skemmtilegt, hæfilega tilraunakennt og kröfugt. Fjarki, nær fimmu en þristi.

Þessi plata var einhvern veginn alltaf í spilun í kringum mig í 10. bekk og sumarið fyrir menntó. Fannst hún í lagi, en ekki mikið meira en það. En nú er þetta fjörug og skemmtileg nostalgía. En af hverju er Under the bridge með næstum milljarð spilana á Spotify?

Meh... Ég þurfti ekki að hlusta á þessa plötu. Lögin eru einföld og endurtekningasöm, og mest spilaða lagið, Changes, vekur beinlínis upp kjánahroll. Rödd Ozzy er bæði léleg og leiðinleg. En jæja, sumt rennur þokkalega í gegn þrátt fyrir allt. Ekki botninn, en ég mun ekki hlusta aftur.

Aðeins ójöfn, og ég er í sjálfu sér enginn aðdáandi raddar Byrnes, en þetta er oftar en ekki töff og skemmtilegt, gæti vel hlustað á oftar.

Ray Charles er æðsilegur söngvari og þessi production er mjög sjarmerandi, kántrí slagarar með heilmiklum strengjum og þykkum kórbakröddum. Þetta er ekki plata sem talar beinlínis til mín, en hún er mjög áheyrileg.

Þessi er bæði hress og skemmtileg. Hlustaði tvisvar og myndi gera aftur.

Það er bjartara og léttara yfir þessari en Trans-Europa Express, og talsvert retró appeal. Helst síðasta (og titillagið) sem mér finnst bara la la.

Ég er í góðu skapi í dag og þessi ágæta plata hjálpar til við það. Enginn R.E.M. aðdáandi í sjálfu sér, en ég gæti þessa oftar.

Shine on you crazy diamond er stórkostlegt lag. Stórkostlegt. Restin er allt í lagi.

Titillagið er æðislegt, þótt kaflarnir séu misspennandi. Kometenmelodie 2 er mjög skemmtilegt og lifandi hljóðfærin í Morgenspaziergang eru flott tilbreyting frá hinu hefðbundna Kraftwek soundi. Held ég hendi í fullt hús.

Besta plata ársins 1968 og á köflum finnst mér hún besta Bítlaplatan. Endar samt líklega oftast í þriðja sæti.

Nú er ég ekki pönkfan en ber sterkar taugar til Iggy. Það kemur til hækkunar. Lögin finnst mér ekki eftirminnileg, en flutningurinn kraftmikill og saxófónninn bætir miklu við soundið. Get alveg hlustað... (kannski ekki mesta hrósið).

Fyrsta lagið, ISI, er algjör banger. Svo fylgja flott lög í kjölfarið, en þegar Klaus Dinger fer að pönksyngja í laginu Hero minnkar sjarminn smá. Samt... helvíti fínt.

Ég hlustaði mikið á Fever to tell, en hafði ekki hugmynd um að þau hefðu gert eitthvað annað. En viti menn, þetta annað er bara ljómandi áheyrilegt og skemmtilegt líka.

Frábær rödd, indæl lög og gott vibe. Mæli með.

Ég keypti (óvart) censoraða útgáfu af þessari plötu í Prag 2001. Mjög fyndði að heyra alvöru útgáfurnar af öllum lögunum. Ekki það að hún er jafn mikið dúndur með og án allra ljótu orðanna. Fullt hús.

Ágætis væb á þessari plötu en hún er svolítið löng og lögin renna dálítið saman því útsetningarnar eru ansi einfaldar, þótt gítarpartarnir séu það kannski ekki. Renndi henni tvisvar, kannski að ég yrði hrifnari í þriðja sinnið.

Ljómandi áheyrileg og vel flutt músík, mjög einkennandi sound. Lögin svo sem misskemmtileg, en heildarsvipurinn flottur.

Frábær plata, algerlega frábær. Mér finnst Bowie ábreiðan af titillaginu betri, en það er ekki eins og þessi útgáfa sé eitthvað slor. Og hin lögin eru æðisleg og mörg hver afar áhrifarík. Hlustið bara, krakkar.

Var ekki svo hrifinn við fyrstu hlustun, en önnur bætir miklu við. Ánægjuleg blanda af léttu pönki og góðu poppi, og gaman að heyra originalinn af Grace Jones smellinum Private life.

Mikið sem ég elskaði þessa plötu þegar ég var 11 ára (sérstaklega Man in the mirror), en það á ekki við í dag. Fínt popp og filler, en ég mun ekki leita hana upp aftur.

Heyrðu, á þessu átti ég ekki von. Barasta ljómandi skemmtileg plata.

Var ekki að dansa neitt sérstaklega við fyrstu hlustun, en þessi vinnur verulega á við aðra. Oftast skemmtilegt létt sjöunda psychadelíurokk og ágætlega flutt. Ekkert meistarastykki, en vel áheyrilegt.

Svolítil læti, en líka svolítið skemmtilegt. Finn ekki þörf hjá mér til að skipta um plötu þótt ég myndi kannski ekki leita þetta uppi.

Þyrfti kannski að hlusta aftur og hlusta betur á textann, en ég veit ekki hvort ég nenni því. Fín tónlist en ekki mjög eftirminnileg.

Fínt rokk. fagmannlega flutt og kröftuglega. Þarf samt ekki að hlusta aftur.

Flott rödd og gott swing. What's not to like?

Meistarastykki. Hvert lag öðru betra, og fáir jafn góðir bangerar með jafn niðurdrepandi texta og I am the resurrection, það er eiginlega best.

Skil ekki hvernig þessi plata varð ein sú söluhæsta í sögunni. Stærsti smellurinn, Baby I love your way, er beinlínis boring, og ég er ekkert að springa úr aðdáun á röddinni. En margt er ágætt svo sem og rennur stundum ljúflega og stundum hressilega í gegn. Síðasta lagið, Do you feel like we do, er líka töff.

Smá legacy bónus út af Bowie tengingunni, en þetta er líka mjög flott live plata og skemmtileg.

Ljúfir tónar frá Leonard Cohen. Frekar gott bara.

Heilt á litið mjög skemmtileg plata, með mörgum góðum lögum og fínu grúvi, en það læðast þarna smá læti með sem ég er ekki að dansa við.

Hlustaði tvisvar. Fyrra skiptið ár fínt en ekki mjög eftirminnilegt. Seinna skiptið var eins. Jú jú, ma hlusta með öðru. Næsta plata.

Gott fyrstatugarpopp. Mistæk, en margt mjög skemmtilegt.

Elskaði Take me out þegar ég heyrði það fyrst og fílaði lögin sem komu í kjölfarið. Svo lá þetta bara í dvala, en viti menn, 18 árum seinna þá finnst mér þetta enn stórskemmtilegt og töff.

Næs áttunda hljóðheimur, flott altrödd og ljúf lög og gott groove til skiptis. Svo er hún með háskólagráðu í sagnfræði líka.

Svolítið eins og Blood, Sugar, Sex, Magick, spiluð í drasl í kringum mig í 10. bekk. Fannst þetta í lagi en ekki meira en það. Ólíkt BSSM hefur álit mitt ekki breyst.

Hvað get ég sagt? Mér finnst óþægilegt að hlusta á Trash metal, beinlínis líkamlega óþægilegt. Get dáðst að hröðum trommuslætti og ágætum og skýrum söng. En þetta er ekki fyrir mig.

Einstaka sinnum skemmtilegt gítarsarg og gott beat, en miður skemmtilegt umfjöllunarefni í textunum og á köflum of fráhrindandi fyrir mig. Æi, ég nenni þessu ekki.

Einu sinni fannst mér þetta æðisleg plata, nú finnst mér hún fín. Child in time er mjög gott, Speed King er góðu lagi. Hitt er filler fyrir mér. Mun nær fjarka en tvisti, en ég mun ekki setja hana á fóninn í bráð.

Þetta er ekki beinlínis leiðinlegt, en þetta er tilbreytingarlítið og verður leiðigjarnt til lengdar. Boulevard of broken dreams gæti ég hlustað á nokkrum sinnum, hitt er voða bleh.

Hér eru flott og hress lög, sérstaklega þegar Tankian syngur, en inn á milli eru þetta bara læti. Skil að fólk fíli heildarpakkann, en þetta er ekki fyrir mig nema stöku sinnum.

Annie Lennox er með svakalega og flotta rödd, og harmónerar vel með sjálfri sér. Sweet Dreams og Love is a stranger eru réttilega sígild lög. En restin er frekar óeftirminnileg, og ég er enginn sérstakur aðdáandi þessa hljóðheims.

Jájá, fínt síð-tíunda Ameríkurokk. Mér finnst Celebrity skin skemmtilegt og eldast vel. Malibu er ágætt. Hitt er filler sem pirrar ekki.

Tímamótaverk, ég veit ekkert um það. En hresst pönk og oft skemmtilegt.

Lokalagið er staðfestur banger. Love action er líka ljómandi gott. Hitt er filler, stundum sæmilegt, stundum ekki. Ég er enginn svakalegur synthakall og þetta dansar á línunni fyrir mig. Held ég hlusti ekki á þessa aftur í heilu lagi.

125. Þetta er danstónlist og eðli málsins samkvæmt full endurtekningarsöm fyrir minn smekk, og á köflum satt best að segja aðeins of intense. En þetta er ekki leiðinlegt, ég gæti alveg hlustað aftur. Jájá ef þið setjið þetta í gang þeas.

Skemmtilegur hljóðheimur sem eldist vel og Goldfrapp er mjög flott söngkona. Ekki allt eftirminnilegt svo sem, en Utopia er geggjað lag, pínku Roxy Music á Avalon árunum í því. Fínt stöff.

(Finnst að Come on pilgrim eigi að vera með). Ótrúleg nostalgía og án hennar veit ég ekki hvort ég hefði þol fyrir mestu cacófóníunni, en þetta er bara algerlega málið. Jú, Doolittle er betri, en þessi fær samt fullt hús.

Heyrðu, bara ljómandi fínt. Áfram veginn.

Var ekki á þessum vagni á sínum tíma, missti bara af honum. En hef þó nokkra ánægju af þessu núna.

Sé ekki ástæðu þess að þessi plata hafi komist á þennan lista. Hresst beat, en lítt merkilegur söngur og einhæfur hljóðheimur. Mrs. Robinson coverið er lélegt. Ekki pirrandi en algjörlega óeftirminnilegt að öðru leyti.

Rosa margar svona plötur í röð. Um flest get ég nánast skrifað sömu lýsingu og um Lemonheads, nema Green Day hafði vit á því að covera ekki Simon og Garfunkel. Og nokkur lög eru ekki leiðinleg. Tæpur þristur.

Mjög ljúfur og stundum angurvær hljóðheimur. Hann grípur mig ekki föstum tökum en það er eitthvað heillandi þarna og ég gæti vel hlustað á þetta aftur. Ég er enginn stóraðdáandi svona baritóna, en Hawley sleppur fyrir horn. Jájá, fínt.

Elder statesman rokk. Hef aldrei verið sérstaklega hrifinn af röddinni hans, en þetta rennur nokkuð ljúflega í gegn. Myndi þó seint setja þessa plötu á topp 1000 listann minn.

Notaleg, eitthvað tímalaust við hana. Fátt sem grípur mann við fyrstu hlustun, nema Make you feel my love, en það er líklega vegna þess að svo mörg önnur hafa sungið það lag (og ég kann betur að meta bæði Adele og Ferry útgáfur lagsins). Það breytir því þó ekki að ég get vel hugsað mér að hlusta oftar.

Mér finnst þetta ekki vera neitt meistaraverk, en ég hef ansi stóran veikan blett fyrir svona jazzskotnu áttunda tugar softrokki. Fjórar stjörnur.

Lögin eru vissulega misgóð, og stundum sakna ég þess að heyra ekki menntaðri rödd, sérstaklega í upphafslaginu Agnus Dei, en það er sem er gott er alveg frábært. Flottur og innilegur söngur, óvænt twist, æðislegar útsetningar, fjör og angurværð á víxl. Mæli heilshugar með.

Eddie Van Halen er mjög flinkur á gítar. Lögin eru ekki öll leiðinleg. Ekkert þeirra er beinlínis skemmtilegt, en ætli Jump komist ekki næst því. Ætla ekki að spila viljandi aftur.

Hlustaði bara með öðru eyranu á sínum tíma. Hér er margt mjög töff, kannski frekar töff en beinlínis skemmtilegt. En sumt er líka skemmtilegt. Tæpur fjarki.

Jújú, þetta er fínt, fagmannlega unnið og áheyrilegt. En þetta grípur mig svo sem ekki mjög fast, nema titillagið, það nær mér. Þrjár stjörnur og næsta plata.

Helvíti hresst, því verður ekki neitað. Hef barasta mjög gaman af þessu.

Ekki týpísk grunge leiðindi, þannig sé nokkuð fjölbreytt lög og útsetningar ekki alveg einsleitar, en samt voða lítið eftirminnilegt, og söngurinn bleh. Næsta plata.

Jú, rennur vel, næs groove undir og svona. Gæti alveg hlustað aftur.

Ég hef ekki haft mikið álit á reggae eftir að Lúlli vinur spilaði gat á Bob-Marley Legend í 10. bekk. Það kom mér því mjög ánægjuleg á óvart að mér fannst þessi plata barasta virkilega skemmtileg. Skal alveg hlusta aftur.

Þessi plata hefur selst í 7 mil. eintaka, og ég hef bara heyrt þriðja mest spilaða lagið (Sail away), vel gert. Ljúft og vel pródúcerað, en mér finnst röddin ekkert spes. Má spilast í bakgrunni en ég mun ekki sækja í þetta. (sorrý @Ragnheidur80)

Ég fíla röddina, en lögin eru bara so so. Alls ekki leiðinlegt, en grípa mig ekki við fyrstu hlustun. Gæti hlustað aftur, en þarf þess ekki.

Ég fann ég þurfti að hlusta tvisvar á þessa, og mun koma að aftur. Opnunarlagið er djöfulli gott, og lögin sem fylgja í kjölfarið mörg hve frábær. Góð grúv, óvenjuleg hljóðblöndun og fullt af óvæntum tvistum. Æði! Plötur eins og þessi eru það sem gerir þetta verkefni verðugt þess að sinna.

Spurði @kalliogidilo fyrifram hvað ég myndi gefa þessari plötu. Vorum sammála um tvist (sorrý, Bowie). Sumar útsetningar töff, en það er of mikið öskrað í filter og ekkert gleður, kannski ekki tilgangurinn, en ég vil þetta ekki.

Morrissey er nú meira fíflið. Og að því sögðu, þá er þetta fáránlega góð plata. Það gerist fátt betra á níunda áratugnum en þetta, bæði músíkalskt séð og lýrískt. Ég mun ekki hætta hlusta.

Hef aldrei almennilega hlustað á Dead Kennedys, en hllustaði nokkrum sinnum á spoken-word plötu Jello Biafra, I blow minds for a living, í gamla daga. Þetta er ekki beinlínis minni tebolli, en vissulega hresst og alls ekki leiðinlegt. En ég þarf þetta helst í smáskömmtum.

Ég er OK computer maður, en það sem er flott hér er virkilega flott. Langt síðan ég heyrði þessa plötu og hún eldist bara ljómandi vel. En það er nú samt ekki allt jafn skemmtilegt.

Já, mjög óvænt og mjög skemmtilegt. Væri mjög til í hlusta oftar. Svolítið grín, svolítið funk, svolítið soul, flottur bassi og clavinet, og já. Bara mikið stuð. Gæti trúað að þessi myndi hækka við frekari hlustun.

Þetta er næs bandarískur tíundi áratugur. Manson er töff söngkona, margt að gerast hjá bandinu og lögin oftar skemmtileg en ekki. Tæpur fjarki og áfram veginn.

Protopunk eða bílskúrsrokk. Kannski merkilegt í sögulegu samhengi, en ég er þó ekki sannfærður um skýr tengsl við síðari pönk bönd. Og ekki mjög merkilegt eitt og sér. Eitt lag í einu er kannski í lagi, en þetta voru frekar langar 29 mínútur í heild sinni.

Ég skil að fólk elski þetta, flottur 9. áratugur, töff synthar, góð lög og textar, og einkennandi rödd. En þrátt fyrir að finnast þetta á köflum smá töff (sérstaklega Kraftwerkslegt lokalagið) þá er þetta bara ekki mín tónlist. Gott stöff en þið megið eiga það.

Ekki endilega plata sem ég myndi hlusta á á hverjum degi eða oft í röð, en margt mjög fallegt og vel gert hér.

Jájá, hresst og fjölbreytt pönk, fín rödd og töff gítar sound. Ætla ekki að sækjast eftir þessu en myndi ekki skipta um stöð ef eitt og eitt lag kæmi í útvarpinu.

Ég hef aldrei hlustað á þessa plötu í heilu lagi áður, man bara eftir hljóðinu sem @hjalti_th_th forritaði á gamla synthann sinn og nefndi eftir hljómsveitinni. En heyrðu, þetta er afar töff og skemmtilegt, þótt lögin drukkni einhvern veginn í eigin útsetningum.

Hey, ég á þessa plötu á disk í kassa útí bílskúr! Long time no listen. Mætti alveg hlusta oftar, þetta er ljómandi skemmtilegt

Þessi plata byrjar á rosalega flottu grúvi og maður býst við hinu besta. En svo rennur þetta út í tilþrifaminni nýsoul. Rennur mjög ljúflega og allt það, en kveikir engan neista við fyrstu hlustun.

Miseftirminnilegt en alltaf áheyrilegt og skemmtilegt, og mjög flottur hljóðheimur.

Flott lög og notalegar útsetningar. Ég er enginn sérstakur aðdándi Frankieboys, en það verður ekki tekið af honum að hann gerir þetta smekklega.

Ég heyri vel áhrifin sem hann hafði á Zeppelin III plötuna sérstaklega, og jú þetta er alveg skemmtilegt svo langt sem þetta nær og sumt er flott. En þegar allt kemur til alls er þetta bara ein rödd og kassagítar, og ég vil eitthvað meira.

Þessi plata fór fram hjá mér á sínum tíma, ólíkt Life og Gran Turismo, en ég hef blessunarlega heyrt hana oft í seinni tíð. Á spilunarlistanum drottnar Lovefool yfir restinni, en þetta er heildstæð og mjög flott plata. Eiginlega alveg frábær. Meiri Cardigans, takk.

Var viss um að þetta yrði þriggja stjörnu dómur fyrirfram. Titillagið þekkt og restin filler. En, æi, þetta er sjarmerandi sjöundi tugur. Fann að mig langaði að renna henni aftur og það er góðs viti.

Hlustaði tvisvar, fannst skemmtilegt og mundi hlusta aftur, jafnvel í fjórða sinn.

Flott rödd, góð tónlist, skemmtileg electróníku og kassagítars blanda. Jájá.

Óeftirminnilegt. Fínar raddir en einfaldar útsetningar, hrikalega dated textar. Eiga þeir ekki betri plötu en þessa? Ef svo er, þá er best að ná sér bara í einhverja best of plötu.

Tvö mjög fræg dúndurlög, restin áhugaverð tónlistarblanda og á köflum áheyrileg. En æi, þetta er alveg minn smekkur.

Ég átti þessa á vínyl og hef ekki hugmynd um hvað kom fyrir hana. Ætla ekki að hlusta á hverjum degi, en þetta er nostalgískt og skemmtilegt.

Jájá, alltaf hresst og sum lög líka skemmtileg. Mjög einsleitt, en þótt það hafi verið ætlunin er það ekki fyrir mig. Get hlustað í smáskömmtum, en eftir 5 mínútur langar mig að skipta.

Erkicountry frá þeim sjöunda. Skemmtilega hallærislegt og oft raular maður með. Veit ekki hvort þetta er tímamótaverk, þekki þessa sögu illa, en þetta er ekki leiðinlegt, og oft skemmtilegt. Rúmar þrjár.

Ég er enginn die-hard aðdáandi en mér finnst þetta nú samt góð plata. Raddirnar eru fínar og lögin mörg flott. Vel pródúceruð og fjölbreytt. Já, rúmur fjarki.

Flest hér eru fínir rokkslagarar ala Stones ca. 1970. Ekkert voðalega eftirminnilegt en ágætlega flutt og vel pródúcerað. Svo er það Debris, sem er fínt lag, og loks er það Stay with me, sem er einfaldlega frábært. Það lyftir plötunni uppí fjarka.

Áheyrileg tónlist svo sem, ég ætti að fíla þetta alveg sæmilega, en hér er stærsti gallinn að ég fíla ekki þessar raddir. Bara alls ekki. Sorrý með mig. Þetta er eins og Courtney Taylor-Taylor án sjarmans. Skiptið um söngvara og talið aftur við mig.

Þessi gangster aesthetík er ekki að gera neitt fyrir mig, en heilt yfir finnst mér þetta ekki ekki leiðinlegt. Og reyndar heldur ekki eftirminnilegt. Fínt að renna þessu í gegn en ég þarf ekki að hlusta aftur.

Þetta er alveg töff á köflum og stundum skemmtilegt, þótt þetta sé ekki beinlínis hljóðheimur að mínu skapi. En hér skynja ég amk. hvað er vel gert.

Tók ég eftir þessu í gamla daga? Já, en bara All I want to do. Var þetta tebollinn minn þá? Já nei nei. Hvað finnst mér í dag? Fín production, vel áheyrilegt, oft catchy og barasta alveg ágætt, takk fyrir. Hlustaði tvisvar, gæti aftur.

Þetta er ansi löng plata, ég hreinlega beið eftir því að hún kláraðist. Ekki alslæmt, REM-legt á köflum, en þessar raddir gera ekkert og hljóðheimurinn of einhæfur til að þetta sé skemmtilegt til lengdar. Sorrý, Minnesota.

Smá nostalgía. 1992 þótti mér mjög mikilvægt að tónlistarmenn notuðu ekki syntha en þeim mun skrýtnari hljóð sem gítarinn gæfi frá sér því betra, RATM toppuðu sig þar. Því sögðu, þá finnst mér platan örlítið dala er líður á, en hún er samt ansi góð.

Þetta er töff og skemmtilegt. Kannski fá lög utan Coyote sem grípa mann strax, en platan vinnur á við frekari hlustun, eins og góðar plötur gera.

Flott rödd, fínt country, aldrei aulahrollur. Gæti mjög vel hlustað aftur.

Stórkostleg plata, stuð, dramatískir strengir og vísindaskáldskapur. Ótrúlega fjölbreyttur og flottur hljóðheimur, og frábær rödd og flutningur. Algert æði.

Heyrðu, þetta er barasta fínt, en kannski aðeins of seint fyrir mig að missa mig yfir þessu.

Gimmicky period piece. Eitt og eitt lag í lagi, en ansi einhæft til lengdar.

Já... jújú, þetta er ekki leiðinlegt, oft áhugavert, en eftir tvær hlustanir held ég að ég láti þetta gott heita.

Jújú, rennur þægilega í gegn og er stundum skemmtilegt. Helst að þessi Steven Tyler innkoma dragi út skemmtuninni. Næsta plata.

Ekki laust við sinn sjarma þótt manni þyki kúrekar etv. svolítið hallærislegir.

Þessi vinnur á við aðra hlustun, sem er merkilegt í ljósi þess að ég er ekkert sérstaklega hrifinn af röddinni, og stundum finnst mér lögin ekki vera að fara neitt. En hún hefur heilmikinn sjarma, og mig grunar að hún batni enn við þriðju hlustun.

Þetta er besta plata ársins 1966 og þetta er mögulega besta plata allra tíma. Ég gæti skrifað langa ritgerð um hvað ég elska hana mikið, en ég hlífi ykkur við því. Þið megið bara vita að mér þykir hún best.

Sko, þetta er alltaf áhugavert, oft skemmtilegt, og ég mun alltaf vera þakklátur fyrir Robert Fripp. Ég ætla samt ekki endilega að hlusta á hverjum degi.

Jú, mjög þétt band, og já, fottur stíll og einstök rödd, og vissulega platan með flott þematískt samhengi, og nei, ekki leiðinleg lög. Ég tengi bara ekki við Nick Cave hæpið, hann er ekki minn. Þið sem viljið Nick Cave, gjörið svo vel, ég leita annað.

Mér þótti Cat Stevens mjög skemmtilegur í grunnskóla, en svo fékk ég einhvern veginn nóg og missti áhugann. Og hann hefur ekki komið aftur. Wild World og Father and son eru hvort tveggja mjög góð, hitt rennur ljúflega í gegn en gerir lítið fyrir mig.

Besta plata ársins 1963, ég hallast að því. Gleður mig alltaf, og meira en Please please me, sem er þó líka frábær. Það eru bara I wanna be your man (fínt, en betra með Stones) og Money sem draga hana pínkulítið niður.

Allt í lagi miðsjöundatugar rokk, ekki leiðinlegt, hvorki leiðinlegt né eftirminnilegt.

Smá nostalgía hér. Hlustaði ekki á hip-hop 1996, en Fugees voru svo vinsæl að það var ekki hjá því komist að heyra í þeim. Svo hafði ég líka gaman af, svo það sé skrifað. Eldist barasta ágætlega, og þá sérstaklega hlutur Laurynnar Hill. Hún er æði.

Vertu búin fljótt, plata! Iron Man, Jesús!, hversu leiðinlegt getur eitt riff verið?! Rosa mikið samstíga gítarlína og rödd, mjög hvimleitt til lengdar. Textar hallærislegir og Ozzy er óþolandi söngvari. Paranoid er í lagi, annað hrikalegt.

Jú, töff. Svolítil læti, þyrfti betri heyrnatól til að njóta vel, og kannski minna jólaskap, finn að ég vil heyra ljúfari tóna um þetta leyti, en sko, samt skemmtilegt.

Frábær plata, og það er ekki bara þjóðernissinn sem ræður þessu. Flest lögin mjög flott, afar töff hljóðheimur og rödd og flutningur æði. Áfram veginn bara.

Heyrðu, þetta er miklu skemmtilegri plata en hin sem ég heyrði. Hér er söngvarinn mixaður lægra og virkar því ekki eins pirrandi, og feedbackið og melodían virka ágætlega saman. Ég ætla ekki að sækjast eftir þessu, en þetta er allt í lagi.

Jájá, hlustaði bæði á frönsku (betri) og ensku (síðri) útgáfurnar. Þetta rann ágætlega í geng og átti fína spretti. Gæti hlustað aftur þótt ég sækist kannski í annað áður en ég geri það.

Humpty dance lofaði ekki neinu sérstöku, óeftirminnilegt síðníunda hiphop, en svo vandist þetta ágætlega. Textarnir ansi grafískir en þetta er ekki leiðinlegt.

Þetta er uppáhalds Joni Mitchell platan mín. Hún er æði. Ég segi bara takk fyrir mig.

Jú. Hafði heyrt titillagið á gegnum Discover weekly og kunnað við. Og svo er öll platan bara stórfín. Margt að gerast, röddin svona lala, kannski full mikið country á köflum, en ég kann að meta þetta. Og vinnur á við aðra hlustun. Vel rúmur fjarki.

Tony Danza með 600 milljónir spilana, það er ágætt. Levon er með 26 milljónir, það er sæmó. Hin lögin 7 ná samtals um 20 milljónum spilanna, það er viðeigandi. Ég gæti alveg hlustað aftur en ég myndi ekki leita hann Elton uppi.

Hér er dæmi um tónlist sem var í bakgrunni hjá mér í gamla daga sem reynist svona líka flott þegar nánar er að gáð. Ég gæti hlustað meira.

Eðalpopp frá 1970. Útsetningarnar mjög einkennandi fyrir tímabilið, á hinn besta mögulega hátt, og rödd Karenar er frábær. Veit ekki hvort þetta sé endilega tímamótaverk, en ég skammast mín ekki fyrir að njóta þess að hlusta. - Það er helst að Help coverið sé ekki að gera neitt fyrir mig.

Góð en ekki fullt hús. Látum vera að Imagine er ofspilað, að mér finnist Jealous guy bara fínt, og að ég sé #TeamPaul í hinu annars frekar catchy How do sleep. Hin lögin eru flest góð og ég get alveg hlustað oft. En heildin er bara ekki efsta stig.

Þetta er svo furðulegt. Hvernig getur band farið svona í taugarnar á manni og svo 23 árum seinna er það orðið allt í lagi. En ekki meira en allt í lagi. Metalgítarinn mætti svo alveg slaka á.

Tímalaus klassík og frábær.

Mér finnst þetta alveg skemmtilegt.

Sumpart unglingsins frustration að skilja ekki hvað þótti merkilegt við hann sem sólóact; sumpart vanþóknun á honum vegna lífsviðhorfa hans; en mest megnis sú staðreynd að þetta er óáhugaverð tónlist og merkilega bleh söngvari. Látið þetta bara eiga sig.

Ég á mjög erfitt með þetta umslag, en tónlistin er töff.

Sandy Denny er flott, hljóðheimurinn töff, lögin áheyrileg. Mjög fínt, hlustið endilega.

Jújú, fínt svo langt sem það nær. 80s hip-hop nær samt bara ákveðið langt í mínum eyrum.

Hef ekkert á móti Lenny kallinum, en ég þarf ekkert á honum að halda heldur. Takk fyrir mig, sjáumst kannski síðar, en þá bara fyrir einskæra tilviljun.

Stutt en mjög intensív og afar flott. Hlustaði tvisvar og myndi gera aftur. Gerið það endilega líka.

Röddin aðeins of kæruleysisleg á köflum, og sumt ekki grípandi við fyrstu hlustun, en mörg lögin ansi góð og hljóðheimurinn er mjög töff.

Ekki eintómir bangerar, en margt mjög gott.

Þetta er aðeins of mikið swing fyrir minn smekk. King sjálfur er fínn en nær samt ekki alveg í gegn til mín. Má hlusta, en ég þarf ekki að gera það aftur.

Zeppelin finnst mér hafa elst svolítið misvel, en ja hérna, þetta er frábær plata. Ekki bara nostalgían sem ræður því mati. Þetta er í alvöru frábær plata.

Byrjaði finnst mér alveg hrikalega, Rapid fire er ekki mín tónlist. En svo slaka þeir aðeins á og viti menn, þetta verður frekar áheyrilegt. Rödd Rob Halfords finnst mér lítt merkilegt, en hún sleppur fyrir horn. Gott metal heilt á litið.

Sko, þetta er ekki leiðinlegt, en það eru liðin 23 ár og ég er ekki enn almennilega að tengja. Fyrir mér er þetta afturför og ekki meistaraverk. Að því sögðu þá eru National anthem, Optimistic og Morning Bell mjög flott, og rytmapælingar skemmtilegar.

Enginn diehard aðdáandi, fíla röddina bara so-so, en þetta eru dramatísk lög með góðum stíganda sem er erfitt að falla ekki fyrir. Hvet ykkur til að gefa Brúsa frænda séns.

Svakalegt vinsælt, rosalega ljúft og vel gert, en ég er bara ekki nógu skotinn í þessari rödd. Hef ekki saknað hennar síðan hún var spiluð útí eitt hérna um árið.

Mjög hrifinn af lokalaginu, svolítið hrifinn af sumu öðru, en ég er ekki hrifinn af röddinni hans Hollis. Þessi má samt alveg renna í bakgrunni.

Svo mörg partý sem liðu fyrir þessa plötu í den. Þetta er ekki algjörlega botninn, það eru einstaka tónlistarglætur inn á milli, stundum er lækkað í distortioninu og grungmumblið er misáberandi, en heilt yfir er þetta bara vond minning og leiðinleg.

Þetta er svakaleg bangeraplata og einmitt það þungarokk sem ég er til í að hlusta á. Mjög skemmtilegt. En að því sögðu þá eru þarna lög inn á milli sem mega alveg missa sín.

Mjög þunglyndislegt. Ekki leiðinlegt samt.

Töff og skemmtilegt. Renndi tvisvar, gæti oft aftur.

Ég fíla ekki mínutulöng lög. Textarnir eru kannski pólitískir en ég nennti ekki að hlusta sérstaklega eftir þeim. Tónlistarlega séð eru þarna skemmtilegir sprettir, en röddin er bleh og þetta rennur allt saman í einhvern graut. Nenni ekki aftur.

Mögulega besta Stones platan af mörgum mjög góðum. Mick Taylor frábær og Jagger í góðu formi, grúvin góð, brass og píanó vel nýtt, og meira að segja strengir í Moonlight mile. Keith er svoddan lúði en hann kann líka sitt fag. Fæ aldrei leið á þessari.

Cohen er aldrei mitt fyrsta val, en það bregst ekki að þegar ég hlusta þá hrífst ég alltaf a.m.k. smá með og oft þó nokkuð. Gott stöff.

Afskaplega mikill níundi áratugur en alltaf skemmtilegur, og nokkur lögin eru algjörar perlur. Ég hlustaði tvisvar í þetta skiptið, væri alveg til í meira.

Elvis er eins og tómatsósa, óskiljanlega vinsæll og við myndum ekki sakna hans ef hann hyrfi einn daginn. Að því sögðu, þá er þetta fínt suðursálarcountry svo langt sem það nær, og smellirnir tveir (Ghetto minds) eru fínir. En Elvis sjálfur dregur þetta niður.

Síðníundatugar synþa hiphop-popp. Hljómar eins og Prince ripoff eða homage í mínum eyrum. Ekki leiðinlegt, en ég þarf þetta ekki.

Er þetta meistarastykki já? Ég er ekki sammála. Ekki stakur banger á plötunni. Maggie May maggí smei, það er í besta falli sæmilegur smellur, þótt mandólínið virki reyndar vel. Sæmileg plata og ekkert meira en það.

Kannski ætti maður að gera þetta við fleiri af þessum plötum, hlusta bara nógu oft. Fjórða rennslið á þessari sannfærði mig að setja 4 á hana en ekki 3. - Venst vel, ekki besta hittara-samansafnið finnst mér en margt mjög gott.

Þessi plata er gamall vinur sem ég hef ekki hlustað á í að mér finnst ca. tvo áratugi. Hún nær mér ekki alveg eins og þá, merkilegt nokk, en góð er hún samt. Splæsi í fullt hús.

Sorrý, þetta er mjög leiðinlegt. Á hvaða plánetu telst þetta góð plata?

Fyrsta lagið er tímalus klassísk, þrátt fyrir að vera klárt dæmi um barn síns tíma. Hin lögin sex eru dillandi og skemmtileg, þótt þau séu ekki eins grípandi við fyrstu hlustun. Þessi má alltaf fara á fóninn.

Vildi fíla þessa meira, en það er ekki nema ca. helmingurinn af lögunum áhugaverður; annar gítar við hlið Townshends myndi þétta soundið; það mætti reka slappan Roger Brexit Daltrey; hækka í áheyrendum, og minnka Spinal-Tap-legt spjallið milli laga.

Mjög flott stöff og gott að hlusta á.

Ég er alltaf smá skotinn í þessu Credence soundi. Eldist ágætlega.

Hvað á maður að segja? Þetta er afar söngleikjalegt og metnaðarfullt, svo metnaðarfullt að hljómsveitin var næstum hætt, og hér er margt áhugavert og áheyrilegt. Þetta er ekki sérstaklega eftirminnileg tónlist við fyrstu hlustun, en svo nær hún manni. Borgar sig að hlusta aftur.

Margt hér sem ég ætti að fíla, verandi almennt skotinn í britpoppi. Hér eru það bara gítararnir sem eru ágætlega nýttir, en þessir textar, þessi söngur, og þetta attitúd ... úff barasta!! Það eru ekki öll lögin jafn leiðinleg, en ekkert lag er gott.

Þetta er alveg áheyrilegt svo sem. Minnir mig dálítið á Dire Straits, sem er hrós, en rennur svolítið saman í eitt langt lag í hausnum á mér, sem er ekki kostur. Kannski vex þetta við frekari hlustun, en eftir þrjár er ég kominn með nóg í bili.

Ein af mínum gömlu uppáhaldsplötum. Finnst hún ennþá æði. Keith er samt lúði.

Jájá, af hverju ekki? Alveg hresst svona einu sinni amk., þótt þetta sé ekki alveg mín tónlist.

Meh...

Fannst smá bleh framan ef svo fór sömplum að fjölga og hlustunin varð áhugaverðari. Reikna ekki með ég renni henni aftur, en ekki leiðinlegt.

Þetta er það sem það er. Rave tónlist frá mínum ungdómsárum, á köflum rokkskotin. Var ekki hrifinn af þessari tónlist þá, og er merkilegt nokk ekki hrifinn af þessu í dag. Gætti eitt og eitt lag við vissar kringumstæður, en heil plata er ekki málið.

Er ekki að fíla þetta níundatugar hljómborðssound, og fíla ekki alltaf sönginn, svo sem í titilaginu. Þessi plata virkar líka svolítið langdregnari en Born to run. En að því sögðu þá eru þarna lög sem ég kann að meta, svo sem Dancing in the Dark, Glory days og My hometown.

Alltaf smá skrýtið að heyra lögin af Tonight plötunni hans Bowies hér, en Iggy útgáfan er einfaldlega mikið betri. Titillagið og Passenger eru stórkostleg, hin eru góð. - Bowie í bakröddum er frábær, bara Jagger í "You're so vain" kemst nálægt honum.

Önnur frábær Zeppelin plata. Black Dog og Rock and roll eru flott en síst, restin er geggjuð. Fyndið að vilja hlusta aftur og aftur meira en þrjátíu árum eftir hún var í uppáhaldi.

Jú, mjög frumlegt og ekki leiðinlegt, en ég er ekki beinlínis æstur í að henda henni aftur á óeiginlegan fóninn.

Ella Fitzgerald er eins og Pavarotti, idealtýpa söng á ákveðinni tónlist. Ég get einfaldlega ekki ímyndað mér jazz án Ellu. Þetta samansafn inniheldu einu "réttu" túlkunina á þessum lögum. Mörg eru óborganleg, en þó ekki öll jafn eftirminnileg.

Marvin er mjög próblematískur, og þetta er ekki auðvelt umfjöllunarefni sem hann er að syngja um, en ég elska þetta sound. Sorrý með mig.

Ég fell ekki í neina stafi, en þetta er notaleg plata sem ég renndi tvisvar og gæti alveg rennt aftur.

Mögulega mest "out there" platan hingað til. Kvikmyndatónlist við kvikmynd sem er ekki til. Töluvert um gler að brotna en oft flott stef, töff og skemmtileg. Ég gæti alveg hlustað aftur.

Á þessu átti ég innilega ekki von, þetta er dúndurplata. Hef ekki hlustað í áratugi, en hún eldist afar vel. Filler inn á milli en aldrei leiðinlegt og sumt er bara verulega töff, og skemmtilegt.

Sultans of Swing er alltaf á mínum lista yfir 100 bestu lög allra tíma. Það er stórkostlegt. Restin af þessari plötu er notaleg, en alls ekki eftirminnileg.

Rólegt áttundatugar softrock. Mér finnst Only you know vera ansi fínt lag, hitt líður meira inn um annað og út um hitt. Ekki slæmt samt.

Maður getur tuðað yfir hvort verið sé að meta bandarísku eða bresku útgáfuna; hvort textarnir séu góðir; hvort soundið sé nógu þétt; hvort söngur og bakraddir séu til fyrirmyndar. En þetta er tímamótaverk fyrir því. Fullt hús.

Þetta var vel áheyrilegt og oft ánægjulegt, einstaka sinnum töff. En berstrípað píanó er bara ekki mitt uppáhalds hljóðfæri.

Svakalega mikill tíundi áratugur. Unfinished sympathy er æði, hitt er allt í lagi. Soundið er flottara en raddirnar. Áfram gakk.

Hér eru ekki öll lögin jafn góð en nokkur eru tímalaus snilld. John Taylor á ofsa töff bassalínur, Nick Rhodes mjög flotta sequenca og Simon Le Bon hefur sinn sjarma. Afar góður níundi tugur.

Ég held áfram að koma sjálfum mér á óvart. Smellirnir tveir standa fyrir sínu en hin lögin eru oftast mjög áheyrileg líka. Metalsound til staðar en í bland við flangeraða gítara og mjúka bassa, svo kann ég að meta rödd Farrells. Þetta er flott stöff.

Þessi er misskemmtileg, aldrei mjög leiðinleg svo sem en ég þarf ekki allt. Lokalagið er töff. Falsetta Wagners er ekki góð en söngurinn sleppur annars fyrir horn. Nokkuð fjölbreytt sound, smá country. Jújú, allt í lagi.

Virkilega flott og heilsteypt plata, vissulega minna þekkt lög inn á milli hitteranna en enginn filler. Og þvílík rödd.

Mjög alternatíf töff, og sumt er hressandi, en ég veit satt best að segja ekki hvort mér finnst þetta beinlínis skemmtilegt. Rennur svolítið saman í eina súpu. Held samt að ég myndi fíla betur ef ég væri að spila þetta sjálfur.

Waterloo Sunset er frábært, hitt er stundum glettilega skemmtilegt. Renndi tvisvar og gæti oftar.

Ein af fáum hip-hop plötum sem ég hlustaði á þegar hún var nýkomin út, svolítil nostalgía þess vegna. En mér finnst hún enn skemmtlileg.

Ég trúi þessu ekki. Í þrjá áratugi hef ég sungið "Jeremy spooo-ók..." today" til þess að pirra mig og aðra. Svo hlusta ég og ... platan er góð?! Eddie Vedder er pirrandi söngvari en hitterarnir hafa elst vel, hin lögin eru fín, og soundið merkilega fjölbreytt. Ég er steinhissa.

Meh, þetta er ekki pirrandi en gerir nákvæmlega ekki neitt fyrir mig.

Hef hlustað mjög oft á hana þessa, en mikill Roxy Music maður. Ég veit ekki með ykkur, en mér finnst hún frábær.

Þessi er svokallað gateway drug, keypti hana í Hljómalind 1997 út af Brian Eno kom heim og hlustaði og varð fyrir vonbrigðum. Hlustaði aftur, og aftur, og aftur og alltaf sömu vonbrigðin. Svo gerðist eitthvað í fimmtu hlustun og ég hef ekki litið til baka síðan. Söngur Ferrys er ótaminn, hljóðheimurinn mjög töff og If there is something er á topp 100 bestu laga listanum.

Þrjú af fyrstu lögunum fjórum eru frábær, enda talsvert meira spiluð en öll önnur á plötunni nema eitt. Þetta byrjar svo vel, en svo rennur þetta út í eitthvað miðjumoð. Synd.

Heyrið, þetta er svona ljómandi ágætt. Þarna eru þekkt lög og góð, og mörg hinna minna spiluðu alveg ljómandi góð líka. Jájá, gæti vel hlustað aftur.

Æðisleg plata, bæði á eigin forsendum og nostalgískum. Svo góð lög, ljúf og töff í senn. Ég man alltaf eftir Þossa, þá á X-inu, kynna Kelly watch the stars með tilvísun í stjörnurnar á HM í Frakklandi 98. Frábært HM, og frábær plata.

Þessi er mjög skemmtileg, dramatísk og fjölbreytt. Ég þarf greinilega að hlusta oftar á þennan fína proggara.

Þessi var mikið spiluð í kringum mig á sínum tíma (þessar eldri systur maður...), svo hún er svona quasinostalgísk. Soundið er svo er afgerandi síðníunda tugar að manni finnst það varla passa við Cohen á köflum. En lögin eru ansi góð, og ef maður sættir sig við mixið má hafa mjög gaman af þessu.

Djöfull er þetta ógeðslega góð plata. Besta plata ársins 1972. Eina sem stingur í stúf er It ain't easy, sem á ekki alveg heima þarna. Annars einn risatór banger út í gegn. (Verst að það vanti bónus lögin sem voru á Ryko Disc útgáfunni)

Þessi rennur inní annað og útum hitt og er bara fín. Algjörlega óeftirminnileg en ljúf, eins og stefnt var að. Og ég þarf ekki að hlusta aftur.

Átti ekki von á miklu, og þetta var svo sem ekki mikið. Langar djammsessionir og lög sem renna saman í eitt, en þetta var samt ekki leiðinlegt. Allt í lagi. Næsta plata.

Þessi spilaðist oft í bakgrunnninum í den, en ég gaf ekki mikið fyrir hana. Núna græðir hún vissulega á kunnugleikanum, en sko vá, þetta er frábær plata. Ég er ekki mikill píanómaður en þetta steinliggur. Frábær lög, flutningur og útsetningar.

Það má alveg hlusta á þetta, en þetta fer inn um annað og út um hitt. Alls ekki leiðinlegt en svona sjöttatugarrokk gerir lítið fyrir mig. Helst saxófónarnir í lokalaginu sem eru áhugaverðir.

Þessi er fín, mun betri en Live at Leeds. Daltrey er næstum því góður á köflum, bandið flott og lögin skemmtileg. Já, fínt.

Töff og svolítið drungaleg. Bowie pródúcerað gott stöff.

16 ára ég hefði gefið þessari plötu mun hærri einkunn, en 46 ára ég er bara ekki svo mikill blúskall. Muddy er fínn, og þetta er gott fyrir það sem það er, en ég er búinn með þetta.

Frábært band og mjög góð plata. Takk fyrir.

Textarnir eru ekki allir mjög merkilegir, en ég er að fíla þessi beat og heildargrúvið allt saman. Barasta ljómandi skemmtilegt.

Þessi er líka gömul uppáhalds. Happy er asnalegt lag, annað finnst mér algjört æði.

Þetta er barasta mjög næs áttundatugar grúv. Röddin sérstök en á oft mjög flotta spretti. Ég hlustaði tvisvar, er til í meira.

Fólk segir svolítið eins og Smiths, mér finnst þetta svolítið eins og meira mellow Television, en kannski er það bara söngvarinn sem vekur þau hughrif. Þetta rennur ljúflega í gegn, maður hefur heyrt Streets of your town áður og kinkar kolli, og svo næsta plata.

Fyriframhugmynd: 2 stjörnur, en titillagið er mjög gott lag, þökk sé bassanum. New Kid in town er allt í lagi. Fast lane boring og svo restin blanda af fagmannlega spiluðum sæmilegheitum. Ekki mitt áttundatugarrokk, en þetta er betra en ég átti von á.

Svo sem ekki leiðinlegt, margt útspecúlerað og sniðugt, en thrash er bara ekki tónlist fyrir mig.

Ég er hrifinn af Donovan, finnst hann oft ansi skemmtilegur, en þessi plata er lítið meira en fín. Titillagið er frábært sem og Nornarlagið, en hitt er ekki eins eftirminnilegt. Vantar meira beat.

Ég ætla að hækka meðaltalið fyrir þessa plötu. Mér finnst Hucknall æðislegur söngvari, bandið er þétt og flott, sum lögin eru ljómandi góð og níundatugarproductionin (gated reverb, echo) eru innan velsæmismarka. Þessi er fín.

Þetta er eitthvað. Flottur hljóðheimur og stemning, en ég er ekki alltaf í stuði fyrir þessa stemningu. Kannski við fimmtu hlustun.

Það eru ágætis hugmyndir og stef hér á ferð, en þetta líður fyrir mjög dated hljóðblöndun og leiðinlega rödd. Sum lögin eru leiðinleg, önnur byrja vel en svo fer hann að syngja...

Önnur gömul uppáhaldsplata, en heilt á litið ekki eins góð og IV og I. Moby Dick er ekki málið, og Living loving maid er ekkert spes. Bring it on home er líka mun slappari endir en When the levee breaks. Flott og skemmtilegt samt.

Ég hafði heyrt Baby oft og verið hrifinn, en hin lögin voru full random fyrir minn smekk við fystu hlustun. Önnur hlustun var allt önnur upplifun og betri og sú þriðja var best. Frábær plata, random hljóðeffectar, svakalegur fuzz gítar og og skemmtileg lög.

Fín músík, en söngurinn er svo ómerkilegur að mér getur ekki fundist þetta neitt svakalega skemmtilegt.

Þetta er fínt country, vel pródúcerað og erfitt að tímasetja. Fínt, en ég þarf þetta ekki aftur.

Play for today er afar gott, en ég er síður hrifinn af A forrest. Restin er töff flangerað gítar melankólíupopp. Frekar næs, ef maður er hrifinn af svoleiðis. Ég er svona lala hrifinn af svoleiðis.

Mjög gott Britpopp. Sumt er algjör toppur, en inn á milli má finna filler sem dregur plötuna aðeins niður.

Ekkert lag sem kallar á mig sérstaklega, en platan hljómar vel í heild sinni og ég var alveg til í hana aftur. Já, hún er eiginlega frekar næs.

Who knows where the time goes er eitt og sér nóg til að gera þessa plötu góðu. Restin er líka ljúf og vel áheyrileg.

Það er alveg eitthvað þarna, skemmtilegt sound oft og áheyrileg lög. Ég hef ekkert á móti þessari tónlist, en hún talar svo sem ekki mikið til mín heldur.

Ég er ekki, eins og áður hefur komið fram, Depeche Mode maður. En að því sögðu þá er þessi plata barasta drullugóð. Ekki eitthvað sem ég set á mér til skemmtunar, en flott engu að síður.

Veit ekki hvort ég fari yfir strikið hjá einhverjum, en mér finnst Metallica eiginlega best svona. Sinfóníuhljómsveitin bætir heilmiklu góðu við lögin og þau verða mun áheyrilegri. Gallinn er að Hetfield hefur verið í betra söngformi, myndi vilja sjá hann taka áttundarhækkun á réttum stöðum. Annars fínt.

Ég er barasta heilmikið skotinn í þessari plötu líka. Hef orðið örlítið afhuga mörgu sjöundatugar stöffi í seinni tíð, en Byrds eru bara vaxandi. Næs gítarsound og áheyrileg lög.

Já já, þetta er eins og hin Rod Stewart platan. Fínt og ekkert meira en fínt. Jú, ein athugasemd til viðbótar, hvað er með þessa fáránlegu bakrödd í Country comfort, sem er mixuð alltof hátt?

Þessi er voða stór en að sama skapi ekki mjög eftirminnileg, og hef ég þó hlustað þrisvar. Sum Buckingham lögin eru mjög skringilega hljóðblönduð. Dansa helst við That's all for everyone, en heilt yfir er þetta fínt. - Hlusta kannski aftur síðar.

Fíla upphafslagið mjög vel, hitt rennur svolítið saman en er ekki leiðinlegt.

Hreggi vinur var mjög hrifinn af Laibach og ég kunni alveg að meta í hófi. Hef hins vegar ekki hlustað í segjum 27 ár. Þessi plata eldist ágætlega, svoldið þurrt og lágt mixað bandið, og svona rymsöngur gerir lítið fyrir mig. En þetta er sjarmerandi miðað við fasíska umgjörðina.

Gott stöff, eins og við var að búast. Hlið A er tilraunakenndari og ef öll platan væri eins myndi ég líklega henda í fullt hús. Hlið B er fjári góð samt líka.

Þessi er helvíti fín. Renndi tvisvar og hafði mikla ánægju af. Set 4 í dag, en hún gæti hækkað ef ég hlustaði meira. Sem ég held ég geri.

Vel pródúcerað og þægilegt til hlustunar, áhugaverð blanda af harmoníku og beatum. En þetta kallar ekki á mig.

Ég held ég hafi sjaldan heyrt svona löng trompetsóló og í svo háu pitchi, og ég er að fíla það. Svo er þetta heilt yfir mjög næs big-band. Mæli með.

Ég hlustaði ekki á þessa þegar hún var ný, miðöldrunin hófst snemma, en ég kann að meta þetta. Hresst gítarsound, mikið unnið með offbeatin og söngurinn sleppur til. Jájá. Gaman.

Upphafslög plötunnar voru alveg off við fyrstu hlustun en seinni hlutin var skárri. Önnur hlustun var mun skárri. Heilt á litið óeftirminnilegt en ekki leiðinlegt. Má alveg vera í bakgrunni.

Hvað á maður að gera hér? Margt óþolandi við rödd Corgans og pólitík; þetta var ekki minn tebolli í gamla daga; mikið af lögunum renna saman í eitt; og þetta er alltof langt. En, inn á milli eru fín lög og dæmigerð fyrir sinn tíma. - Kannski ef ég hlustaði oftar...

Þessi, líkt og sú síðasta, fellur á milli 2 og 3. Hér eru lög sem hljómuðu á X-inu og voru ekki alslæm, og sumt æi soundinu er töff, en alltaf skal distortiona aðeins og mikið inn á milli. Mun aldrei leita þetta uppi, en þetta á sín móment.

Wikipediugreinin talar um að þetta sé allt saman mjög Low-era Bowie inspírerað. Ég heyri ekkert nema Roxy Music sem inspó. Quiet Life er Both ends burning vol. 2, með smá Manifesto soundi í leiðinni. Ekki leiðinlegt en ekki mjög eftirminnilegt.

Meistarastykki sem þau náðu aldrei að toppa. Hafði gaman af þá og hef gaman af nú, þrátt fyrir að vera annars lítið hrifinn af Lou Reed. Tabú textar, hrá production en merkilegt margt að gerast í tónum. Merkilegt samt hvernig European Son er miklu flottara disonance Black Angel Death Song.

Þarf ég að hlusta? Ég byrjaði, gaf þessu 5 mínútur. Þetta er ógeð. Gæfi 0 ef ég gæti.

Mjög gott, lögin fara ekki allaf í þá átt sem ég vildi (Ice Cold Daydream t.d.), en hér er margt subbulega töff og skemmtilegt. Mið-áttundi tugur í góðum gír. Mæli með hlustun.

Æi, þetta er ekki fyrir mig. Trip-hop getur verið skemmtilegt, og hér eru einstaka loopur töff, en heilt yfir finnst mér þetta letilegt og lítið spennandi.

Mismikil snilld, en mjög mikil á köflum. Virkilega flott og skemmtilegt. Myndi líklega hækka ef ég hlustaði oftar.

Þetta er fínt, get alveg hlustað aftur. Þarf ég þess? Nei, get ekki sagt það.

Ég fékk algerlega nóg af þessari plötu á sínum tíma, en eftir laaaaanga pásu verður að segjast að hún er helvíti góð. Fer í of mikil læti þegar líður á (ég er að horfa á þig Endless, nameless), en heilt yfir flott stöff.

Þessar raddir gera ekki mikið fyrir mig, en það er eitthvað töff við þessi lög og production. Ég hlustaði tvisvar og mæli. Þetta kom ánægjulega á óvart.

Nokkuð ljúft og snoturt sveitarokk. Gæti hlustað aftur, en þarf þess ekki.

Mjög töff og gaman að hlusta,

Ég er þeirrar skoðunar að þetta sé besta Dylan-platan, amk. er ég þeirrar skoðunar í dag. Og mér finnst það ennfremur mikið hrós.

Mikið sem mig langaði að hlusta á þessa plötu í 10. bekk, svo heyrði ég hana og skildi hvers vegna hún fékkst ekki víða. Live Bowie coverið er mun betri en originalinn (honum hefði líklega ekki fundist það), en það er samt ágætt. Lady Godiva er líka hresst, en hitt eru aðeins of mikil læti fyrir mig.

Fyndið að lesa dómana um þessa plötu, þar skiptast á ein stjarna og fimm stjörnur út í hið óendanlega. Ég ætla hins vegar að henda fjórum á þessa, því hún er skemmtileg.

Þetta er svolítið einsleitt, eðli málsins samkvæmt, en alls ekki leiðinlegt og miklu meira hressandi en ég ímynda mér að hafi átt að vera raunin. Hef bara nokkuð gaman af þessu.

Flott kona, flott rödd og flottur flutningur, en ég væri til í fjölbreyttari útsetningar inn á milli heldur en bara eintóman gítar. Það væri ekki mjög "folkish", en það myndi bara gera svo mikið fyrir mig.

Smáskífurnar þrjár bera af, hin lögin eru svoddan filler, en konan gat sungið og grúvið er gott. Hún er svo mikið æði að ég hef fyrirgefið henni uppákomuna á Grammy verðlaunahátíðinni 1975.

Æi, ekki alslæmt skyldi maður fíla röddina, en mér finnst svona hart rokk ekki lengur málið. Hlustaði ekki á textana, en skilst líka að þeir séu sumir problematískir.

Svolítið conflicted hérna. Lögin eru oft í grunninn fín, ágætt grúv og áhugaverð, sérstaklega fyrri hluti plötunnar, en ég er bara ekki að dansa við þessa rödd og þetta wannabereggaevæb. Bara ekki.

Líka mjög conflicted hérna. Það sem Brian gerir er mjög töff. Lögin eru sum ljómandi góð, en önnur svo sem síðri. Textarnir á köflum ágætir en öðrum stundum misogynísk skelfing. Þessi fer langt á nostalgíunni, en ekki alveg leið.

Renndi einu sinni í gegn, þekkti ekkert nema lokalagið. Stefndi í tvær stjörnur. Renndi aftur og það skánaði. Renndi í þriðja skiptið og væri alveg til í meira. Hvað er að gerast. Simple man er leiðinlegt, Free Bird er frábært hitt er merkilega áheyrilegt.

Bland í poka. Lögin eru mörg góð, en svona þriðjungur er frekar boring. Það sem Jack Bruce syngur er yfirleitt betra en það sem Clapton syngur, enda er hann að reyna einhverja falsettu þarna og gengur ekki vel, nema kannski í Strange Brew. Góð períóda, tæpur fjarki.

Já, ég hef annað álit á Marvin Gaye núna en fyrir 25 árum, en sorrý. Þessi plata er samt stórkostleg á allan hátt.

Hlustaði fyrir kannski tveimur þremur árum og var lítið hrifinn. Hlustaði í dag og var lítið hrifinn framan af, en svo vann hún aðeins á. Setti aftur í gang og finnst þetta skemmtileg. Svolítil tilgerð, vantar slagara, en margt skemmtilegt og töff.

Það var önnur plata sem heitir Killing Joke með bandi sem heitir Killing Joke. Ég byrjaði á henni og hún virkaði sem algjör ömurð. - Ég hef ekki smekk fyrir þessari, en þetta er svo sem ekki alsæmt.

Besta plata ársins 1969. Það er óskiljanlegt að George Harrison hafi ekki lengur viljað vera með Paul í hljómsveit í ljósi þess hversu fullkomið lag Something er. A hliðin er stórfengleg, Maxwell er meira að segja fínn. B hliðin er fullkomin.

Þessi plata, hún er dúndur. Meira að segja lögin sem Freddie syngur ekki eru góð. Já, líka bílalagið. Fjölbreytt og flott production, og ekki síst, skemmtileg. Ég er búinn að hlusta nokkrum sinnum og mun hlusta aftur.

Á aðeins erfitt með þessa plötu, því hún er svo mikið notuð til að hamra á elsku Paul. og að mínu mati er Ram a.m.k. jafngóð, en þessi er líka frábær. Saxófónarnir mjög vel nýttir, mixið áhugavert, gítararnir mjög flottir og Ringo góður. Instrumental platan er augljóslega síst, en Out of the blue er þess virði að hlusta á oft.

Þrír og hálfur, námundað í fjóra. Margt mjög áheyrilegt en svolítið dated níundatugarproduction. Fínt stöff heilt yfir.

Þessi var ekki eins slæm og ég óttaðist, sumt var meira að segja fínt. Í raun merkilega fjölbreyttur hljóheimur og röddin ágæt á köflum, sem mér fannst nú ekki einu sinni. Ég held ég muni þó ekki hlusta aftur.

Smá Minneapolis sound í þessu. Ekki leiðinlegt og vel unnið popp. En þetta er ekki mín tónlist.

Lögin misskemmtileg svo sem, en þetta er allt mjög chic. Gott grúv í gegn, frekar strípuð production og smekkleg, og einhvern veginn bæði heppilegt sem bakgrunnur í kvöldverðarboði sem og á dansgólfinu. Mæli með.

Þetta er og hljómar heimagert, en er um leið ljúft og sjarmerandi. Renndi tvisvar, gæti oftar.

Ég hélt ég myndi fíla þessa plötu betur. Everyday people er mjög gott og Stand er fínt. Oft er ágætis stemning í lögunum, en sum eru bara ekkert voðalega skemmtileg og kannski 13 mínútna löng í ofanálag. Já nei nei.

Protopunk... ok. Þetta er ágætlega flutt, en þessar raddir gera ekkert fyrir mig. Og lögin eru bleh. Inn um annað út um hitt. Mun ekki hlusta aftur.

Ég er alveg Team Supergrass, en hef ekki fengið tækifæri áður til þess að gefa þessari plötu mikinn séns. Fyrsta hlustun var algjört meh, en ég skuldaði bandinu aðra og sú hlustun var miklu skemmtilegri. Og svo er þetta bara ljómandi gott fjör við þriðju, fjórðu og fimmtu hlustun.

Mér finnst eiginlega allt skemmtilegt hér og flott. Mikið úr litlu. Og eitthvað nostalgískt líka. Er það fjarki eða fimma? Er í góðu skapi í dag.

Ég held þetta hljóti að vera plata sem græði á því að hlustendur taki eftir textunum í mun meira mæli en ég gerði, svo miðað við hlátrasköllin í áheyrendum. En svo er þetta líka notalegur atmospheric jazz og stendur alveg fyrir sínu. Ég kaupi þetta.

Ég er alltaf skotinn í Blur, þótt ég sé hrifnari af Britpoppinu þeirra svona heilt yfir. Hér er heilmargt skemmtilegt og nokkur lög meðal þeirra bestu. Sumt er ekki alveg minn tebolli, (Chinese bombs) en þetta er góð plata fyrir því.

Hár þristur, hresst og fjölbreytt, en utan Rock Lobster ekki mjög eftirminnilegt.

Já, vitiði, þetta er flott Friscorock. Renndi tvisvar og fannst þetta fjör áheyrilegt fjör og stundum meira að segja fallegt. Tæpur fjarki.

Hélt ég yrði hrifnari en raun ber vitni. Röddin er töff, en þegar þarna er komið við sögu er hún orðin ansi hrjúf, sem er svo áhugaverður contrast við þessar satínmjúku útsetningar. Lögin eru róleg og ljúfsár en kalla ekki á mig við fyrsta rennsli.

Hef heyrt þessa nokkrum sinnum áður. Ekki alveg mín tónlist, en samt áheyrilegt. Hef ekkert á móti þessu í bakgrunni. Tæpur þristur.

Mér finnst þetta voða töff tónlist, það verður bara að segjast.

Þetta er frábær plata, nostalgísk en samt tímalaus. Það eru forréttindi að hafa heyrt þetta þegar það var nýtt og ferskt, og mikil gleði að skella aftur undir hinn óeiginlega geisla. Fullt hús.

Veit ekkert um þennan mann og hafði aldrei heyrt þessa plötu. Hún á ekki heima á listanum. Hallaðist að tvisti framan af, en þegar á leið minniti tónlistin meira á snemmáttundatugs Stones og batnaði. Óeftirminnilegt, ekki leiðinlegt. Tæpur þristur.

Get ekki sagt að þetta sé söngur mér að skapi, en eiginlega allt annað finnst mér vel gert og skemmtilegt. Hlustaði tvisvar og væri til í meira.

Það vantar greinilega alla Madonnunostalgíu á Spotify eins allumlykjandi og hún var hér einu sinni. Sumt er solid pop (titilagið, Cherish, Keep it together) og annað óvenjulegra en líka flott (Till death do us part, Dear Jessie). Svo er Contrition í lokin skemmtilega Princelegt og töff.

Mjög hrifinn af þessari, eiginlega mjög hrifinn.

Mér finnst eins og ég ætti að fíla þetta betur, en ég hef bara ekki athygli og þolinmæði til að hlusta sérstaklega eftir textunum. Og þá standa eftir raddir D og Flavs, sem eru fínar, og tónlistin, sem er sundurklippt og nær ekki nægilegu flæði. Grúvin sem ég vil heyra eru ekki til staðar.

Arnar Eggert sagði í Mogganum að þetta væri "[the bands'] "definitive statement". Og svo var vitnað í hann í þessari bók sem við fylgjum. Gott og vel, en ég þarf ekki að hlusta aftur. Lítið spennandi rödd, og ekkert lag sem grípur við fyrstu hlustun.

Góð grúv, mjög áheyrilegt, og Raphael Saadiq gestur í ofanálag. Mæli með.

Ég verð að fara hlusta meira á Elvis Costello. Jú, röddin er ekki mitt uppáhald, en hún hentar þessum lögum ansi vel og þetta eru mjög áheyrileg og ágæt lög. Ég stóð sjálfan mig að því að renna þessari nokkrum sinnum.

Mikið bland í poka. Nr. 1, Daltrey er einfaldlega ekki neitt spes, frekar bleh raunar. Nr. 2, sum lögin eru eðli málsins samkvæmt filler til að segja söguna. Nr. 3, hvað er með þessa sögu? Nr. 4, svo er sumt þrátt fyrir allt eftirminnilegt og frábært.

Ég var mjög hissa á að sjá þessa plötu hérna á listanum, því hún er eitthvað svo mikið "one off" og úr takti við samtíma sinn, þrátt fyrir að vera agalega vinsæl. En hún er samt ansi melódísk og skemmtileg, það fannst mér þá og núna.

Tæpur þristur. Proud Mary er fínt, Born on the Bayou líka. Ágætis fenjasound og grúv, en lögin eru ekki eftirminnileg. Good Golly Miss Molly má svo missa sín.

Hlustaði aldrei markvisst á þetta þegar það var nýtt, en skellti mér samt á tónleika með þeim í Laugardalshöll 2015. Það voru leiðinlegir tónleikar, sumir eiga greinilega ekki að drekka bjór. En þessi plata er ágæt. Hún rennur útí miðjumoð er á líður en fyrrihlutinn er flottur.

Þetta eru ekki Pixies, en þetta er oft á tíðum skemmtilegt. Þarf ekki að hlusta aftur, en myndi ekki mótmæla ef einhver setti á fóninn.

Þessi er ansi góð, er á fjórða rennslinu núna því hún fór alveg fram hjá mér á sínum tíma. Lögin falleg, textarnir góðir (smá Snorri Hjartar og Hauströkkrið yfir mér), og hljóðheimurinn tímalaus og flottur. Ljúffengur kór í upphafi og ótrúlega fallegir strengir í lokin. I wish there was a treaty between your love and mine. Fimma held ég barasta.

Smá Before and After Science og smá Lodger, og kannski gráðu of mikil David Byrne rödd (fíla samt samgöngustefnuna hans: Hjól og Citroën DS). Er að fíla pólýrytmann og fjörið á A hliðinni mikið, en B hliðin er aðeins of þunglamaleg fyrir mig í dag. Tæpur fjarki held ég.

Var ekki viss um þetta við fyrstu hlustun, en þetta vann á, sérstaklega lögin þar sem það er ekki bara Newsom með hörpuna að syngja. Þetta er strax við aðra hlustun ljómandi fallegt og skemmtilegt, og eftirminnilegt. Grænt ljós hér.

Er ég að hlusta á textana? Nei, í raun ekki. En fíla ég þessi soul-sömpl sem bera lögin uppi? Já, alveg í botn. Og finnst mér þetta þá fínt? Jújú, þetta er eiginlega ljómandi fínt.

Ég gaf Sepulturu eina stjörnu. Sem er synd, því ég myndi vilja gefa þessu mun lægri einkunn. Það jákvæðasta sem ég get sagt er að ég næ ekki nokkurri tengingu við þetta.

Tvær hræðilegar í röð. Sorrý, þetta er hávaði og þetta er leiðinlegt. Ég vona að Nick Cave líði betur í hjartanu í dag en þarna.

Silkimjúkur söngur og hljóðfæraleikur. Tveir ofursmellir sem maður hefur heyrt ansi oft á dansgólfinu, tvær hægari ballöður sem grípa mig ekki eftir tvær hlustanir, og fjögur hressari lög sem lyfta plötunni á móti. Tæpur fjarki.

Þetta er sem það er, strangheiðarlegur (þoli ekki þessa orðnotkun, en hún á við hér) blús og góður. Blús talar bara ekki mikið til mín lengur.

Ég átti ekki von á að fíla þessa plötu svona vel, en þetta er svakalegt bangerasafn og skemmtilegt. Hlustaði oft og hún batnaði bara.

Voða margir hrifnir af þessu, en ekki hann ég. Jújú, sixties blússoundið er allt í lagi, Ry Cooder átti líka öflug móment síðar, og kannski var allt þetta djamm einhverjum inspiration á þessum tíma. En er þetta skemmtilegt? Nei.

58 mínútur af lítið eftirminnilegri tónlist. Ekki leiðinlegt svo sem, en þörfin til að spila aftur er engin. Það var bara lokalagið, sem er um Mandela og er á frönsku, er það eina sem mér fannst töff við fyrstu hlustun. Tvistur.

Töff og oft nokkuð skemmtilegt. Gæti alveg rennt aftur, en nú er það bara áfram gakk.

Jújú, þessi var áheyrileg og fín, en ég læt eina hlustun nægja því það er áfram gakk sem gildir í dag.

Frábært opnunarlag, góður gítar, glæsilegur bassi, snyrtilegir strengir. Og lög sem, sorrý, fara að utan Good times, inn um annað eyrað og út um hitt.

Tvö klassísk lög og mörg önnur góð. Lágstemmdur en hæfilega fjölbreyttur hljóðheimur, og röddin ekki enn orðin hrjúf. Afskaplega áheyrilegt, en ekki eins áhrifamikil og lokaplatan.

Af hverju er The Scientist langmesta spilaða lagið hér? Það er langt frá því að vera best eða eftirminnilegast. Fín plata annars, eldist ágætlega.

Sorrý, en þetta unplugged dæmi var bara aldrei málið, þó þessi plata sé kannski best úr þessari seríu. Kurt er tilfinningaríkur söngvari, en grunge raddbeitingin er svo leiðinleg. Lögin eru mörg ágæt og útsetningarnar líka, en þó bestar þegar þarf að svindla á unlplugginu (riffið í MWSTW). Skil svo ekki hvernig einhverjum getur fundist sú útgáfa betri en Bowies.

Þessi plata hljómar eins og best of Frankie boy. Svakalegt fínt swing og gott.

Þetta er ekki allt eins, það eru þarna kaflar í einstaka lögum (t.d. Desperate Cry) sem eru áhugaverðir. En hjálp hvað þetta er heilt yfir litið leiðinlegt. Trommur sem líkamsrækt, söngur sem misþyrmir raddböndum, og leiðnlegt metal distortion á gítarnum. Ekki fyrir mig.

Þetta er ansi lúnkið. Töff gítareffectar og mjög margt að gerast í söngnum. Níundatugs indie og mér að skapi. Fyrirgef þeim þennan trommuheila.

Það er eitthvað heillandi við þessa plötu. Lögin eru ekki beinlínis grípandi, og þó, Under the table er það og fleiri við aðra hlustun. Og röddin er flott, flutningurinn skemmtilegur og hljóðheimurinn frumlegur. Get alveg mælt með.

Hef heyrt margt flott með CAN, og næsta plata á eftir þessari er mjög góð en þetta er nú helst til tilraunakennt fyrir mig (ég er að horfa á ykkur Aumgn og Peking O), og Suzuki söngvari hefur átt betri daga. Mushroom er helst vænlegt, hitt er meh...

Kannski ef ég væri svaka þunglyndur inn í herbergi...

CSNY eru ekki top tier hjá mér, en ég kann að meta þá engu að síður. Þetta er gott stöff.

Nostalgísk en hefur líka elst ansi vel. Mjög gott samspil tveggja gítara, raddfilterinn vel notaður, lögin grípandi og skemmtileg, og ef ég ætti að nefna eina plötu frá árinu 2001 er þessi sú fyrsta sem kemur í hugann. Fullt hús.

Og ástæðan fyrir því að þessi plata er á listanum er ... óskijanleg. Hversdagslegt áttundatugarrokk, ekki beinlínis fráhrindandi en rosalega óeftirminnilegt.

Þetta er ekki uppáhaldið mitt, en þetta er samt svakalega gott stöff á köflum, og auðvitað pródúceraði Todd Rundgren þetta, maður heyrir í honum í bakröddunum.

Ljúfsár svo ekki sé meira sagt. Titillagið var mikið spilað þegar það kom út og Lazarus í kjölfarið. Svo kom platan og maður var rétt að melta hana þegar höggið kom. En hún er frábær, stórkostlegur endapunktur hjá þessum heimsins besta.

Ég var á þessum vagni annnis 1991-4, svo sem meira Atlantic en Stax megin, en sjarminn hefur aðeins minnkað síðan þá. Góð lög og vel flutt, en flest eiga betri útgáfur (My girl, Satisfaction, Respect, Wonderful world). Að auki er smá dósahljóð í þessari production. Redding er flottur, en ...

MH 1990, aðeins fyrir mína tíð. Missti alveg af þessu og veit ekkert hvernig ég hefði tekið á málinu sem stjórnandi á þessum tíma. Söngurinn er meh, en seiðandi taktur og endurtekin stef eru góð. Afar mikið reverb og smá echo skapa merkilega mikið pláss í lögunum. Bland í poka, en oft gaman.

Nokkur vel kunn lög og örlítið misskemmtileg, önnur minna þekkt og í þeim er rödd Richards á köflum illþekkjanleg (ég þekkti hann ekki í Baby). Lögin sama 12 takta blúsmódelið aftur og aftur, productionin mjög basic, flutningurinn flottur, sögulegt mikilvægi umtalsvert en skemmtanagildi fyrir mig ekki mjög mikið.Þekkt lög og önnur minna, en alltaf sama 12 takta blúsmódelið. Kom helst á óvart að stundum er rödd Richards illþekkjanleg, svo sem í Baby. Productionin mjög basic en flutningurinn flottur. Sögulegt mikilvægi umtalsvert en skemmtanagildi fyrir mig ekki mjög mikið.

Þessi er eins og síðasta plata sem ég hlustaði á með henni, vinnur verulega á strax við aðra hlustun. Þetta er töff hljóðheimur og flutningur, ekki endilega brjálæðislega catchy en ljómandi gott fyrir því.

Byrjar ágætlega, en hvað er með þessa rödd? Hún er algerlega laus við allt appeal og mixuð niður í ekki neitt, kannski skiljanlega. Sum lög þreytandi, önnur sæmilegt drón. Ekki botninn en ég mun ekki nenna þessu aftur.

Mjög einfaldur tvistur. Ekki fráhrindandi sound heilt yfir, en nákvæmlega engin þörf til að heyra þetta aftur. Held að restin af catalógnum sé ás.

Mér finnst þetta næs, sömplin vinna oftast vel með lögunum og eru vel valin, það sem ég heyri svo af textunum er flott. Já, barasta svolítið fínt hip-hop fyrir minn smekk.

Spurðu mig fyrir helgi hvað mér finnist um ska og ég segi þér að það sé ekki skemmtilegt. Og svo er þessi plata bara ljómandi skemmtileg, gæti vel hlustað oftar. Enjoy yourself í upphafi og í lokin er lang sísti hluti annars ágætrar plötu.

Jú, mjög töff. Mikið getur þetta óræða heiti "post-punk" falið í sér misgott stöff. Hér eru hvassir gítarar í aðalhlutverki, svolítið á undan sinni samtíð, rytminn fjölbreyttur og fer næstum útí fönk, og bassinn melódískur á köflum. Góð læti, gott stöff.

Ekki skemmtilegt, en sem einhvers konar ambient er þetta áhugavert og á köflum jafnvel áheyrilegt, þótt það reyni að vera það alls ekki. Sumt er vissulega off, en umslagið er nostalgískt. Gaman að sjá að Ivar hillur voru til 1978. Ég sakna þess tíma þegar græjur máttu taka pláss.

Ég er í Big beat liðinu, eða tel mig vera það, en þetta er bara hvorki ekki eftirminnilegt eða grípandi, með einni undantekningu sem er lagið "Don't die just yet", það er töff. Þetta er svo sem ekki leiðinlegt, en ekki mjög skemmtilegt heldur.

Skv. Wikipediu sagði Robert Christgau að brassið á þessari plötu væri misheppnaður brandari. Ég spyr, hefur Christgau einhvern tímann ekki talað út úr rassgatinu á sér? Hresst pönk, merkilega fjölbreytt og brassið á mjög vel við. Fyrirfram gisk 3 stjörnur, lokaniðurstaða 4.

Þessi varð eiginlega óáhugaverðari við aðra hlustun. Ekkert eftirminnilegt hér, nú eða skemmtilegt.

Besta plata ársins 1964. Það þarf ekkert að ræða það frekar. Mjög mikill Lennon, en þríeykið hans Pauls er ekki síðra.

Kannski tímamótaverk sem einhvers konar prótómetall, en Jesús, ekki er þetta skemmtilegt. Þetta er ekki það fráhrindandi að maður geti ekki haft þetta í gangi, en það verður aldrei betra en það.

Basic rockabilly með hressandi yfirdrifnum bakröddum og tómatssósu rokkheimsins í fararbroddi. Ég hlusta til þess að þið þurfið þess ekki.

Lag tvö, Satan, gerir ekki mikið fyrir mig. Annað er merkilega melódískt miðað við alla distortionina á gíturunum. Söngurinn so-so, en þetta er skemmtilegt og ég renndi þrisvar. Byrjaði í þrist en hækkaði í fjarka.

Mér finnst Imperial Bedroom, fyrsta Costello platan sem ég hlustaði á fyrir þetta verkefni, vera betri en þessi. En, ég er samt svag fyrir þessari líka.

Tour de force, tvö trommusett, tveir saxófónar og bassi. Aldrei dauð stund, bókstaflega. Hér er allt á yfirsnúningi. Fyrstu þrjár mínúturnar eru erfiðastar en svo verður þetta áhugavert. Já, gæti spilað þetta aftur einhvern daginn.

Ég sárvorkenni Lemmy að syngja með röddina í þessu ástandi, en að öðru leyti kemur það mér óvart hvað þetta er í raun áheyrilegt. Það er meira segja skemmtileg ehoeffect á röddinni hans í Capricorn. Átti ekki von á góðu, en þetta var barasta ágætt.

Dansar á milli fimmu og fjarka. Fimma, því flest af þessu er svo ógeðslega gott stöff og af því að, ég meina, Air. - Fjarki því þetta er soundtrack og ég á eftir að sjá myndina. Með öðrum orðum, fullt hús.

Simpsonsplata, augljóslega. Titillagið rennur merkilega fljótt í gegn miðað við að vera 17 mínútna langt. Hitt er ekki leiðinlegt síðsjöundatugar rokk. Jájá, má hlusta en þarf ekki.

Meistarastykki, ég segi nei. En vissulega mjög góð plata. Allt er ljúft en miseftirminnilegt þó. Mrs. Robinson er flott lag, en America er toppurinn á þessari plötu.

Já já, þetta er allt í lagi. Smá tabla, smá electróník, smá seiðandi. Ekki grípandi, ekki til að leita uppi, en það má hafa smá ánægju af.

Ég nennti þessu ekki á sínum tíma en afstaða mín hefur linast nokkuð. Mun aldrei setja þetta á af fyrra bragði en ég get viðurkennt að þetta er ágætt fyrir það sem það er. Lögin renna ekki saman í eitt, sem er jú einkenni á leiðinlegum plötum, spilamennskan góð og einstaka partar áhugaverðir.

Get ekki að því gert, en ég hugurinn rennur alltaf til Lurleen Lumpkin. En nú finnst mér Lurleen mjög skemmtileg, svo þetta er hið mesta hrós. Lögin renna svolítið saman í eitt og tónlistarlega kemur ekkert á óvart. En hey, þetta er vel flutt og skemmtilegt fyrir því.

Þessi plata er ógeðslega góð. Við fyrstu hlustun er þetta ekki rödd sem ætti að ná til mín, en hún gerir það nú bara samt. Productionin íburðarmikil en aldrei of, og lögin eru góð, sum hver geggjuð. Óskiljanlegt að hann sé ekki stærra nafn.

Breskt níundatugar sálar hiphop, einn smellur sem maður man eftir að hafa heyrt. Restin er ekki merkileg við fyrstu hlustun, og ég nenni ekki aftur.

Röddin er flott, en ekki efstu deildar falsetta. Próductionin hefur elst mjög vel, sérstaklega ef tekið er mið af útgáfuáratug. Þrír bangerar sem maður vel eftir sem krakki, en restin er ekki nostalgísk fyrir mér og ég þyrfti að hlusta oftar til að tengja sterkt. En þetta er gott stöff.

Sumt er frekar boring (Jamaica, Roy, Twist) og ég sé bara ekki alveg sjarmann við Bennie. Þá væri Candle in the wind betra ef ekki væri fyrir endurútgáfuna. En sum lögin eru æði (Funeral/Love, Grey Seal, Alice, Saturday, titillagið), og þetta er flottur flutningur í gegn og frekar gott stuð.

Rennur ljúflega í gegn, solid níundatugarpopp. Mun þó ekki leita þetta uppi aftur.

Þessi á ég á disk ofan í kassa. Get ekki þóst vera djassgeggjari en þessi er skemmtileg, gott stuð og töff.

Þetta er svaka fínt 80s metalpopp. Nú er metalpopp hins vegar ekki mjög skemmtilegt. Þrjár stjörnur fyrir vandað handverk eða tvær stjörnur fyrir að leiðinlegt form?

Mjög djassskotið hip-hop og skemmtilegt. Renndi tvisvar, gæti mun oftar.

Sko þetta er merkilega skemmtilegt svona miðað við hvað þetta er. Átti ekki von á neinu, en þetta er ágætis hármetall, næstum pönkað á köflum. Hár þristur.

Willie er með mjög ljúfa rödd og ég kann oftar en ekki að meta hann. En hér er úsetningarnar það einfaldar og country-ið svo hreint að það gerir lítið fyrir mig. Fínt eins langt og það nær.

Veit ekki hvað skal segja. Ekki leiðinlegt og stundum notalegt, en líka stundum tilgerðarlegt röddin gerir ekkert fyrir mig. Eigum við að henda í tvist eða þrist?

Rosa lo-fi upptökur og lítið merkileg rödd, en á köflum skemmtilegir hljóðfærapartar og áheyrileg stef. Lögin eru ófullkomin, sum algjört meh, en önnur lofa góðu en renna svo út í sandinn, t.d. Time with you, hvað er með viðlagið þar?! Ekki beinlínis leiðinlegt en voða lítið bitastætt.

Þessi er svakalega næs, minnir mig á Digable Planets, nema helst þegar að Busta Rhymes kemur inn í lokalaginu. Merkilegt hvað það er til mikið af góðu hip-hoppi frá þeim árum þegar ég var sannfærður um að hip-hop væri botninn.

Spilaði gat á þessa veturinn '98-'99, en hef í seinni tíð metið hana örlítið síður en meistarastykkin sem komu út á undan henni. En sko... þetta eru svo geggjaðar plötur. Stevie, maður. Bara vá.

Fyrsta lagið er banger þótt ég myndi setja meiri kraft í flutninginn ef ég væri að pródúcera það. Hin lögin fara inn um annað og út um hitt við fyrstu hlustun og mér finnst ég ekki þurfa að hlusta aftur.

Ég get ekki sagt að D'Angelo sé mjög eftirminnilegur söngvari, en mér finnst þessi hljóðheimur ágætur. Má alveg hafa þetta í bakgrunni án þess að pirrast.

Good fortune og Float eru mjög flott bæði, en er ekki hrifinn af þessu Thom Yorke samstarfi, og restin af lögunum er áheyrileg svo langt sem þau ná, en ég er ekki að tengja. Niðurstaða, P.J. Harvey er fínn "best of" listamaður fyrir mig.

Heyrðu, þetta er líka svona leiðinlegt bara. Döll döll döll. Það er ekkert að gerast. - Það þarf ekki að slökkva á þessu, þetta er veldur engri vanlíðan, en... æi. Döll.

Mér finnst Blonde on blonde betri, en ballaðan um Brian Jones, sem er samt ekki um hann, tryggir þessari plötu sinn sess í hjarta mér. Helst Tombstone og Tom sem ég er ekki að dansa eins mikið við og hin lögin, en þetta er samt fullt hús.

Annað rennslið skemmtilegra en það fyrsta, fellur einhvers staðar milli 3 og 4. Verst er að mér finnst aukalögin á þessari 2003 endurútgáfu vera einna skemmtilegust. Raddirnar eru lala, trommuheilinn stundum leiðinlegur, en heildarmyndin samt fín.

Ekki leiðinlega leiðinlegt, en þetta er samt svoldið leiðinlegt. Pönk er bara dálítið boring, svona oftast. Og þetta er oftast.

Lög til 2 til 4 eru svakaleg þrenna, hin 8 eru fín. Mér finnst Harvest betri, en þessi er vel áheyrileg.

Rokka á milli "Reggae er ekki fyrir mig" og "jújú, þetta er ekkert hrikalegt". Lágur þristur hjá mér.

Þetta voru langar 35 mínútur, en slefar samt í tvær stjörnur því það eru þarna áhugaverðir sprettir.

Slightly all the time var best. Hitt er misjafnt, aldrei grípandi (kannski ekki meiningin), en aldrei leiðinlegt heldur svo sem. Og þó, röddin í Moon in June er meh og hann er stundum falskur. Samt, þið vitið, ok allt í allt.

Byrjar með smá kjánahrolli, en nær sér svo á strik. Oft grípandi og mig langaði að hlusta oftar en einu sinni. Gerði það og mæli með, fínt progg.

Þetta er true to form, fjörugt og skemmtilegt.

Ég skil ekki hvernig Marc Bolan var svona stórt nafn, þetta er sama riffið aftur og aftur, áttundaraddanir og lágt mixað brass. Röddin meh. Þið vitið, ekki leiðinlegt en það er til mun betra glam.

Jújú, merkilegt þegar þetta komi út, ég heyri það, en talar lítið til mín í dag. Ekki beint leiðinlegt en voða lítið sem situr eftir samt. Leyfi þessu að slefa upp í þrjár.

Ég var mjög svag fyrir næstu plötu á eftir þessari, en hafði aldrei hlustað á þessa í gegn fyrr. Fyrsta hlustun þrjár stjörnur. Næsta hlustun rúmar þrjár. Þið sjáið hvert þetta stefnir. Þetta er tíundi tugurinn sem ég sakna.

Ljúfur og áheyrilegur jazz, en píanó-bassi-trommu tríó er í sjálfu sér ekki mitt uppáhald. Kannski þarf maður að renna þessu oftar, en þetta er ekki mjög grípandi við fyrstu hlustun.

Já, þetta var skárra en ég óttaðist. Eins og margoft hefur komið fram er reggae ekki að gera neitt fyrir mig, en þetta er meinlaus og áheyrileg tónlist og ágætlega flutt. Söngurinn sleppur fyrir horn. Tæpur þristur.

Þetta er ábyggilega önnur platan með John Martyn, og ég á svolítið erfitt með að gera upp hug minn. Mér finnst tónlistin mjög flott, stundum melankólísk, stundum hress, töff hljóðheimur og alltaf nokkuð eftirminnileg. En ég er ekki að kaupa þess rödd, hugsa bara hvað þetta væri mikið betra í flutningi einhvers annars. Samt... tæpur fjarki.

Byrjar mjög vel, Seagull er alger banger, en svo þegar líður örlítið á finnst mér röddin mixuð full aftarlega og lögin verða minna og minna eftirminnileg og renna saman í eitt. Ég er alltaf hrifinn af flanger effectnum og chorusum, en þeir eru ekki nóg til að lyfta þessari plötu uppí fjórar.

Renndi þessari snilld einu sinni í gegn til að gleðja mig, vissi samt alltaf að hún væri að fara fá fullt hús.

Síðníundi svo sömplin eru ekki alveg eins þurr og maður kannski óttast. Ansi hresst en ekki ýkja eftirminnilegt eftir eina hlustun, en ég get bara ekki meira þegar ég er að reyna einbeita mér við vinnu.

Í minningunni var ég að hlusta á þessa plötu í Hagaskóla, og svo kom hún bara út þegar ég var búinn með heilt ár í MH. Oh well, þetta er mjög næs plata fyrir því.

Heyrðu, já, þetta er líka svona svakalega leiðinlegt.

Lost in Music er mjög töff og margt annað mjög áheyrilegt. Hitt er svo annað mál að minn innri plebbi í er ekki að dansa alveg við Mark E. Smith.

Söngurinn er litlaus og lögin fæst eftirminnileg. Reward er mest spilað, það er líka best, hresst brass þar. Annað er frekar boring. Heilt yfir svo sem ekki ferlegt en ég fæ mig ekki til að setja þrist á þetta.

Eru Patti Smith og Tom Verlaine sama manneskjan, nei ég spyr því þau syngja alveg eins. Meina það sem hrós, sko. Og svo er þetta virkilega flott plata. Mér hefur einhvern veginn tekist að hlusta aldrei á hana áður og átti ekki endilega von á ég yrði hrifinn. En hún fær fullt hús hjá mér.

Þetta er mjög töff jazz og skemmtilegur. Gæti hlustað á aftur og aftur. Held ég hendi í fullt hús.

Mögulega besta plata ársins 1977, Low er hinn candídatinn. Algerlega stórkostleg á allan hátt.

Þetta er alveg ljómandi plata, sérstaklega þegar hún er að vinna með Neal Hannon eða syngja Elvis Costello. Og lokalagið er mjög töff. Nick Cave lagið í upphafi mætti missa sín. Má mæla með.

Ekki eintóm snilld, en mjög hresst og skemmtilegt progg. Mig langaði að hlusta aftur og ég gerði það. Prófið það líka.

Bar-rokk stendur í einum dómi hér á síðunni, tek undir það. Barrokk er æði, bar-rokk er býsna boring. Eitt og eitt lag á milli getur runnið í gegn á þess að maður taki eftir því, en heil plata? Af hverju varð þetta band frægt segiði?

Eins og hefur komið fram áður, þá er ég í big beat liðinu og Fatboy Slim þykir mér skemmtilegur. Hér er hann aftur á móti ekki kominn alveg á flug. Lögin helst mikil clúbbamúsík fyrir minn smekk og ekki eins eftirminnileg og það sem síðar átti eftir að koma út. Fínt samt.

Elska þetta. Ótrúlega áheyrileg fusion og töff, það er helst að Sanctuary og Feio í lokin nái mér ekki 100%, en restin er æði út í gegn. Svo þið skulið endilega hlusta ef þið hafið ekki gert það nú þegar.

Mjög mikill tíundi tugur, orgel og gítarar. Nokkur lög sem maður man eftir, en ekkert uppáhald. Má vel hlusta, en þetta fer nú ekki yfir þrist.

Ekki fullkomin plata, en mér finnst þessir strákar alltaf frekar skemmtilegir. Alltaf nóg að gerast í hljóðfæraleiknum sem bætir upp fyrir að lagasmíðarnar eru mismerkilegar. Skemmtilegt heilt yfir og lúnkið.

Ekki láta Ketchup nafnið blekkja ykkur, þetta er æðisleg plata. Fyndið hvernig maður þekkir Stereolab strax án þess að hafa endilega heyrt lögin áður. Þetta er æði, svaka töff tíundi tugur.

Heyrðu, já, þetta er leiðinlegt. Misleiðinlegt svo sem, en alltaf leiðinlegt.

Hvað skal segja... þetta er ekki andstyggilega tónlist, voða meinlaus suðurríkjarokks hljóðheimur, en það er ekkert sem grípur, og ein röddin sérstaklega léleg. Var að velta fyrir mér tvisti sympatico, en ég enda í ás. Fullkomlega óþörf hlustun.

Já, smá nostalgía með Violet. Restin er booooring.

What it feels like for a girl er best, Don't tell me er fínt og American Pie hefur sinn sjarma þrátt fyrir ég fíli originalinn betur. Hitt er ágætur filler.

Byrjar af nokkrum krafti en fjarar örlítið út. Mest spilaða lagið, You're the best thing, er ekki með þeim betri, og rappið í Gospel gerir ekkert fyrir mig. En það er samt fullt skemmtilegt hérna á milli. Rúmur þristur.

Þetta er voða fínn metall og Eddie er rosa flinkur. Lögin eru fjörug og ég sé alveg hvernig þetta getur fólki í gott stuð. Mér bara hundleiðist þessi genre og þetta gítarsound, svo ég ætla að fá að draga meðaleinkunnina svolítið niður. Sorrý. (Seinni hlutinn á Eruption er reyndar ansi góður).

Roooosalega rólegt og lögin kannski pínku keimlík, en þetta er oft fallegt og það má hafa ánægju af þessu.

Heyrðu, þetta er fínt. Ágætis sömpl á bakvið og nokkur eftirminnileg lög. Dansar á milli þrists og fjarka.

Flott plata fyrir þessi tímamót, er nú ríflega hálfnaður. Þetta er mjög góð sjöundatugar psychedelía, stundum læti jú jú, en oftar en ekki frekar töff. Söngurinn góður, cacaphónían hófstillt og töff og á köflum grípandi lög. Mæli með.

Ágætur hljóðheimur og stundum grípandi stef, en þessi G.ást er ekkert agalega sjarmerandi. Byrjar á betri endanum en síðustu þrjú lögin eru svakalega döll. Var að hugsa um tæpan þrist en ég enda í rúmum tvisti.

Fínt og áheyrilegt og truflar mig ekki neitt, en kveikir heldur ekki á neinu, og þá veit ég það að Dream-pop er ekki minn tebolli. Samt þristur frekar en tvistur.

Endalausar lúppur eins og danstónlistar er von og vísa. Stundum virkar það, en oftar en ekki er það leiðigjarnt. Sumt er allt í lagi (Music makes you lose control), annað er verulega pirrandi (From: Disco to: Disco, Damaged people). Nennti ekki bónusdisknum.

Æi þetta er erfitt. Ég er mjög hrifinn af Beck, en ég keypit þennan disk og hlustaði mikið á án þess að falla í stafi. Hann á miklu betra efni, satt best að segja. Sumt alveg glúrið, en ég fæ mig bara ekki til að toga upp í fjarka.

Hér eru frábær lög og nostalgísk og önnur sem maður þekkir síður en vinna á strax við aðra hlustun. Skemmtilegt.

Ég ætla ekki að segja neitt jákvætt um Jerry Lee Lewis sem manneskju, en að flytjandanum undanskildum, þá er þetta þetta fjörugt prótórokk og flutt af hressandi ákefð. Mörg lög til í betru útgáfum, en þetta er fínt fyrir það sem það er.

Mér finnst þetta skemmtilegt.

Fíla röddina oftar en ekki, lögin eru stundum ansi töff. Mjög dramatískur flutningur og production. Svolítið dósahljóð í soundinu, en ég toga þetta uppí fjarka.

Ef við undanskiljum boðskap og sögulegt mikilvægi, þá er þetta basic hávaðarokk með mikilli orku. Gæti alveg verið verra til áheyrnar, en ekki er þetta skemmtilegt. - Ég held ég taki ekki mið af boðskap eða sögulegu mikilvægi í þesssum dómi.

Þetta er fjölbreytt og sæmilega skemmtilegt, productionin er níundatugartöff en mér finnst hún samt ekki eldast sérlega vel. Verst er samt að coverlögin eru andlaus og lögin sjálf eru bara of löng, þessa plötu hefði mátt stytta um 45%. Ágætt, en ekki æði.

Þetta er fínt, en fyrir utan Waterfalls þá er þetta ekki eitthvað sem ég þarf að hlusta aftur á.

Þetta er aftur á móti afar gott og lifir vel áratugum seinna. Merkilega fjölbreytt miðað við instrumentationin og productionin er í raun berstrípuð. Yeps.

Þristur við fyrstu hlustun, I saw the light mjög gott en svo mistæk rest. En það er þessi þriðja og fjórða hlustun sem leiðir svo margt í ljós, og svo er þessi áttundatugar hljóðheimur svo næs.

Flott rödd, ágætur flutningur, lítið eftirminnileg lög við fyrstu hlustun, og svakaleg níunda tugar production, sem eldist ekki vel. Tæpur þristur.

Röddin er rosa næs og sum lögin alveg ljómandi. En þetta einfalda píanó-söng combó er alltof algengt og barasta ekki nógu skemmtilegt, og sum lögin virka sem of mikill filler. Skal hlusta aftur en þarf það ekki í bili.

Skemmtilegur og hátt mixaður bassi, hress lög og oft ljúfsárir textar, og svo er Dolly æði. Svona þroskast maður með árunum.

Heyrðu, fínt. Má alveg ganga í bakgrunni. En eftir þrjár hlustanir fæ ég mig samt ekki til að toga þetta uppí fjarka. Glittering prize er best.

Mjög skemmtilegt, enskt á góðan hátt og mjög flott sjöundatugar sound. Marriot og Lane eru fínir söngvarar og hljóðfæraleikur allur til fyrirmyndar. Hef svo sem heyrt áður en er nú á fimmtu hlustun. Held ég hendi í fullt hús.

Jájá, þetta er ágætt. Engin gargandi snilld, en ég renndi tvisvar og inn á milli var bara nokkuð skemmtilegt stöff.

Það er eitthvað töff þarna á bakvið og lágstemmdur hressleiki. En söngurinn gerir lítið fyrir mig, og þetta kallar ekki á aðra hlustun. Tæpur þristur.

Minnir á Carole King, en er eldri en Tapestry. Mér finnst þetta bæði töff og skemmtilegt, og mjög næs hljóðheimur.

Jújú, notalegt 90s hip-hop, stundum skemmtilegt. Er hrifnastur af lokalögunum tveimur. En ég leita þetta ekki uppi aftur, held ég.

Mér leist ekki á blikuna þegar fyrstu lögin runnu af stað, Dylan eftirhermusöngur og lítið spennandi stöff. En röddin venst vel og við nánari hlustun lögin eru skemmtileg, rífandi stuðbeat og rólegheit á víxl og fjölbreytt hljóðfæraskipan. Gefið þessu séns, segi ég.

Ég tengi ekki nóg við Pink Floyd til að finnast þetta vera sorglegt, en skemmtilegt er þetta ekki. Octopus finnst mér flott lag og nokkuð vel unnið, en restin virkar eins og eintóm demo, og ekki vel unnin demo í þokkabót. Ansi frjálslega farið með takt og gítarleikurinn ósannfærandi. Þarf ekki.

Alltof löng plata. 90s gítardistortion og öskursöngur draga mann hressilega niður, sem og seinni tíma ásakanir gegn Manson. Það er helst að þetta nær rytmískt áhugavert á köflum, Beautiful people hefur ákveðinn sjarma og Man that you fear, en svo er þetta eintóm læti. Feginn að þetta er búið.

Nokkuð einföld lög, röddin í raun ekkert spes og bandið þétt en án allra flugelda. Og samt virkar þetta svona rosalega vel. Það er eitthvað verulegt Je ne sais quo þarna.

Þetta er jazzplatan, með ákveðnum greini. Stórkostleg í alla staði. Öll lögin eftirminnileg og sérstök, en um leið klassískur og heildstæður hljóðheimur. Bara æði.

Algjört bangerasafn, frábærlega grípandi og skemmtilegt og ein af bestu tónlistarminningum þrítugsaldursins. Svo finnst mér þessi útgáfa af Comfortably numb vera best.

Ég fíla Wilburys, en Tom Petty þekki ég lítið sem ekkert. Fyrsta rennsli: þrjár stjörnu. Og þið sem hafið lesið þessa dóma mína áður vitið hvert þetta stefnir. Fjögur rennsli og platan komin upp í fjarka.

Það eru einhverjir töfrar hérna, dáleiðandi beat og söngur. Er langt eftir í á í þessu góða verkefni, en ég hef bara verið of upptekinn við að hlusta á þessa plötu á repeat. Njótið.

Einhvers konar Zeitgeistmeistarstykki, en ég lifði þennan Zeitgeist og mér fannst hann og þessi lífsleiða rödd bara boring. Það vantar húmorinn (eðlilega) í Albiniproductionina, sem er t.d. til staðar hjá Pixies, og þetta rennur mest megnis saman í þreyttri distortion/clean til skiptis-grungeblöndu. All apologies og Dumb eru skást.

Þetta er ekki ferlegt, On a rope er skemmtilegt og brassið bjargar miklu, en ég ætla að segja nei takk, svona heilt yfir. Ekki nógu áhugavert til að eiga heima á þessum lista.

Ég er svag fyrir Cool in the pool, sem ég hef oft heyrt, og næstu tveimur lögum á eftir, sem ég þekkt ekki áður). Hollywood symphony er síst. Margt skrýtið og skemmtilegt og gaman að hlusta, en ég fæ mig nú ekki til að henda meira en þrist á hann Holgeir eftir tvær hlustanir.

Þetta er alveg töff hljóðheimur í hófi, og eflaust mikill áhrifavaldur, en ég nenni ekki að hlusta á þessa plötu í heilu lagi aftur.

Mér finnst þetta næs psýcadelía og oftar en ekki hress. Hefði fílað þetta betur fyrir 30+ árum þetta er samt solid þristur.

Sequencearnir eru oft ágætir og stundum bætast við önnur hljóðfæri sem eru fín líka. En þetta er svo meinlaust og ég er svo innilega ekki hrifinn af þessari rödd. Næstum of fagmannlega gert fyrir tvist, en bara ekki nógu skemmtilegt fyrir þrist.

Formsatriði að renna þessari í gegn í enn eitt skiptið. Elska Paul minn og þessa plötu líka.

Man eftir Catch the sun, og það er fínt. Restin er ánægjuleg, hljóðeimur sem eldist vel. Gæti þetta oftar.

Mér finnst með aldrinum In every dream home a heartache vera síst til hlustunar, þótt það sé flott concept og komi á óvart fyrst þegar maður heyrir það. Allt annað finnst mér geggjað.

Þetta er áhugavert, töff á köflum og svolítið meh inn á milli. Tæpur þristur.

Þetta hlustaði maður á alltof alltof oft, því þið vitið útvarp/vinna/Xið. Þetta er ekki allt fráhrindandi, það er einstak gítarsound sem er næs og ekki allt leiðinlegt, en meirihlutinn er nú samt dead boring, bæði þá og nú. Ég myndi samt frekar hlusta á þetta en Slayer.

Fyrsta hlustun í lélegum hljóðgæðum var lítið meira en fín, en nú erum við á fjórðu hlustun. Titillagið er fáránlega töff, og Head over heels líka. One of us og Slipping through my fingers eru fallega ljúfsár og miðaldra. Restin þroskaðar lagasmíðar, svolítið söngleikjalegar og dramatískar. Æði.

Það eru móment hérna og heildarsoundið er næs, en ég er samt ekki að tengja neitt svakalega við þessa plötu sérstaklega. Fínt, kannski vex hún hjá mér með tímanum en það þarf þá bara að koma í ljós.

Byrjar finnst mér ansi vel, en varð svo minna spennandi eftir því sem á leið. En svo fannst mér þurfa hlusta aftur. Og nú er ég á held ég sjöttu hlustun. Ef það er ekki fjarki þá veit ég ekki hvað.

Já, heilmikil karlremba og óþægileg, og of mikið ofbeldi fyrir minn smekk. En, ef maður horfir fram hjá þeim hluta textanna þá finnst mér þetta ganga ágætlega upp sem hljóðmynd. Góð sömpl og beat og hressilega flutt.

Drum & bass er ekki minn stíll, og getur verið frekar ferlegt. Þetta er ekki ferlegt, þetta er á köflum fínt í bakgrunni, eiginlega oftar en ekki. Bjóst við tvisti, enda í tæpum þristi, og ætla svo ekki að leita þetta uppi aftur.

Æðisleg rödd, flott hljómsveit, góð lög. What's not to like?

Það oft er hart rokkað þarna undir, en mixað svo lágt að það heyrist varla. Heildarmyndin er loftkennd en líka töff. Bara ljómandi gott sko.

Ég er brenndur af tónleikunum í Laugardalshöll sem voru hreint út sagt leiðinlegir, og þessi rödd gerir ekkert fyrir mig, en annars er þetta merkilega skemmtilegt. Já, mér leiðist næstum að segja það, en samt ekki.

Æi... hvað á ég að segja, tengi bara ekkert við Reggae. Ekki leiðinlegt en heldur ekki skemmtilegt. Ekki pirrandi en ekkert kveikjandi heldur. En jú, líklega faglega unnið og allt það. Líka plús svo sem að þetta fari ekki í taugarnar á mér.

Fínt Hip-hop, en svolítið inn um annað og út um hitt. Má alveg vera í gangi en gerir í raun ekkert fyrir mig.

Mér leist ekki á blikinu í fyrsta laginu, en svo skánaði þetta nú aðeins. Raddbeitingin er svaka köntrí og ekki mjög sjarmerandi, en lögin eru basic og fín sem slík, og fiðlurnar hjálpa. Ætla ekki að renna aftur, en gat alveg hlustað á þetta eins og eitthvað annað.

Þvílíka algjöra snilldin sem þessi plata er. Besta plata ársins 1984 og þótt mörg önnur ár væru höfð með. Rainy Purpl alla leið!

Topp 1000 plata allra tíma? Já nei nei, en á köflum þægilegt og snoturt tíundatugar easy listening. Hef heyrt margt verra.

Mér finnst fyrri hlutinn, til og með Mamma sagði, bara helvíti fínn og skemmtilegur en eftir það dalar platan nokkuð. Stefndi í fjarka, endar í þristi.

Það er eitthvað off við raddbeitinguna hjá Robin, en þetta er að öðru leyti áheyrilegt áttundartugarpopp og ljómandi fínt sem slíkt.

Af hverju voru Dexy's að gefa út spoken word (góð íslensk þýðing óskast) plötu árið 1985? Hvers vegna fóru þau í jakkaföt og dragt? Og hví í ósköpunum virkar þetta svona vel strax við aðra hlustun? Ég fíla þetta svona líka vel og ég veit ekki alveg af hverju.

Ef maður er vel í glasi eða uppspíttaður þá má möglega hafa einhvers konar ánægju af þessu á dansgólfinu. Og svo er hún bara korter að lengd. Þar með eru kostir þessarar plötur upptaldir.

"Bara" 28 mínútur. Ég hélt þetta út. Mun ekki hlusta aftur, því þetta er bara ekki fyrir mig.

Þetta er ágætt pönk, hressilega fjölbreytt og óvenju lagskipt miðað við stefnuna. Ekki mitt fyrsta val en ég gæti alveg meira af þessu.

Flott rödd, svona oftast, og næs sjöundatugar hljóðheimur. Ekki það eftirminnilegasta, en má vel hlusta.

Mér finnst eins og aðrar plötur sem ég hef heyrt með þeim séu betri, lögin hér eru síður eftirminnileg. Þetta er annars það sem það er, flott Americana-rokk. Ekki mitt uppáhald en það má alveg spila það nálægt mér.

Ágætis byrjun er meðal bestu platna sem hafa verið gefnar út á Íslandi og væri líklega besta dæmið um understatement í þeim bransa, ef ekki væri fyrir fyrstu plötu Sigur Rósar. Hlustaði mikið á í den og þetta hafa verið mjög ánægjuleg endurkynni síðustu daga. Takk fyrir mig.

Það er Iron Man riff fílingur í Aqualung, og það meina ég ekki sem hrós. Cross-eyed Mary og Locomotive breath eru heldur ekki skemmtileg. Þetta þunga progg sound gerir lítið fyrir mg, en minna spiluð folk lögin eru oft ágæt, og flautan góð viðbót í rokkið, án hennar væri þetta dullville. Ekki leiðinlegt, en maður þarf þetta ekki.

Mér finnst þessi skemmtilegri en Infected. This is the day og Uncertain smile eru skemmtileg, Giant í lokin nær góðum dróneffect og röddin hans Johnsons nær betur til mín hérna. Alveg svoldið töff og hresst, en ég toga þetta kannski ekki alla leið upp í fjarka.

Þið vitið, ekki leiðinlegt svo sem, en rosalega einfalt og lítið inspírerandi til lengdar. Slædgítarinn hækkar þetta upp í rúman tvist.

Hoppa milli þrists og fjarka. Sumt er ansi hresst og catchy, þó ég vilji ekki endilega að það sé það (I love the dead), en svo dettur þetta aðeins niður á milli.

Jájá, hreint ekki slæmt. Gæti alveg hlustað aftur.

Algjörlega frábær plata sem eldist svona líka vel.

Þessi er ljómandi skemmtileg, daðraði við fimmu á köflum en róaðist svo aðeins. Mæli þó absólút með.

Svoldið monotón við fyrstu hlustun en merkilega grípandi og verður ansi skemmtilegt. Drón, hressandi raddanir og næstum spaghettívestralegt gítarsound. Góður fjarki.

Mikið echo, mjög hress saxófónn, töff rödd og afar hressandi lög. Ef við þurfum að hafa pönk, þá er þetta pönkið sem ég kýs.

Svo skrýtið með Muse, yfirdrifin melódísk dramatík, töff sánd og ágætur söngur, og einhvern veginn náðu þeir að fylla tómarúmið sem Radiohead skildi eftir sig um aldamótin. Ég hef samt aldrei beinlínis sagst fíla þá, en við þessa endurteknu hlustanir spyr ég mig, hvers vegna í ósköpunum ekki?

Dásamlega smooth sound og gegnumgandi góð grúv. Elska þessar dempuðu trommur, rafmagnspíanó, ljúfan bassa og hófstillt brass- og gítar. Ég er svaklega mikill sucker fyrir svona. Eru lögin í sjálfu sér eftirminnileg eða Fagen merkilegur söngvari? Nei í raun ekki, en ég mæli samt með.

Kannast lesendur við orðið leiðinlegt? Tímamótaverk sem markar ekki upphaf neinna skemmtilegheita. Auk þess er Ozzy mögulega leiðinlegasta rödd rokksögunnar. Þessi plata stingur kannski ekki í eyrun, en ef vilji er til að hlusta á snemmáttundametal þá er bara best að hlusta á Deep purple.

Veit ekki með þetta hér, bandið átti eftir að slípast til (stundum tilviljunarkennt accelerando), Jagger er ekki alveg kominn og hér er ekki stakt frumsamið lag. Sum lögin eru ljómandi fín, en hversu mörg eru betri en originallinn? Brian er minn maður, en samt. Fínt, smá nostalgía, þristur.

Svaka avant garde, en ekki svaka gott. Látum tempó og ómstríðu liggja á milli hluta, þetta er samt leiðinleg rödd og gítarsánd og svo ofan í hljóðnemanum að það sé eins og einhver andi í hálsmálið á þér. Einstaka lög töff, t.d. Pachuco Cadaver, en þetta er alltof langt, alltof helvítis langt.

Setti þessa í gang í gærkvöldi og kveið næstu 44 mínútum, en svo er þetta svona rífandi hresst. Industryramminn gerir thrashmómentin vel þolanleg og á köflum töff. Engin ánægja af röddinni og velti textunum ekki fyrir mér, en að öðru leyti gæti ég þetta aftur. Á dauða mínum átti ég von ...

Hef aldrei verið Cavefan, en um leið og ég las að platan væri um sonarmissi þá ákvað ég að nálgast hana af virðingu. Hún er mjög hæg, næstum ambientleg, hófstillt, sorgleg en líka falleg. Ég finn til með honum en ég er líka glaður að kynntist þessari plötu. Ég mun koma að henni aftur.

Rennur notalega í gegn (enda sleppi ég að pæla í þessum sorglegu textum) en eftir eina hlustun er þetta allt sama lagið, productionin enda varla til staðar. Held ég hendi samt þristi á þetta, því þetta var ekki leiðinlegt.

Tíundatugarcountry, fín rödd, ágætt band, mellem lög. Má alveg ganga í bakgrunni fyrir mér.

Enn einn þristurinn sem ég tengi ekki sérstaklega við en rennur ljúflega í gegn. Það verður að segjast eins og er að platan hans Morrisseys er þrátt fyrir allt betri.

Af hverju á þetta að vera áhugavert? Dated hljóðheimur og óeftrminnileg instrúmental electróník. Sker ekki í eyrun, batnar ögn er líður á en er bara frekar boring heilt yfir.

Titillagið er banger, restin er fínn þungarokksfiller. Get alveg hlustað á þetta þótt ekki sé það fjölbreytt.

Jú, bara nokkuð hresst og fjölbreytt. Gæti þetta alveg aftur.

Platan er ekki svo eftirminnileg per se og það er ekkert lag sem stendur sérstaklega upp úr, en væbið er dásamlegt, röddin nostalgísk og falleg og hljóðheimurinn notalegur en um leið mjög hress. Bossa nova er algerlega málið og Astrud líka.

Sveiflast á milli þrists og fjarka. Alveg solid stöff og oft glettilega gott, en svo kemur það sem mér finnst vera filler á milli. Gæti kannski fílað enn betur með fleiri hlustunum, en áfram gakk!

Þið vitið, ekki leiðinlegt og í raun merkilega fjölbreytt pönk, en ég læt eitt rennsli og þrist og duga hér.

Þetta er mjög hresst áttundatugarrokk og áheyrilegt. Röddin er ekki mitt fyrsta val en flutningurinn er fantagóður. Mér finnst þetta skemmtilegt og sá ástæðu til að renna þessu oftar en tvisvar.

Æi, hvað skal segja? Maður, kassagítar og Americana. Jújú, ágætt fyrir það sem það er.

Upphafslagið er afar gott, næsta líka, og svo framvegis. Mjög góð grúv, ánægjulegt, yes yes.

Þessi er næstum þrjátíu ára já... hún er bara alltaf fullkomin og frábær. Dásemd.

Svakalega fínt fyrir það sem það er, en það sem það er er bara alls ekki nógu skemmtilegt. Lögin renna saman í eitt og ekkert virkar catchy. Þetta er þétt og gott sound, en mér finnst þetta frekar boring.

Mikið er þetta góð plata. Lögin misskemmtileg svo sem, en alltaf töff, margslungin og fjörug, og þau bestu eru algjörlega frábær. Og svo eru þetta svaka næs grúv. Einar Örn eldist líka vel, tengi 0 við þau sem láta hann fara í taugarnar á sér.

I heard it through the grapvine er flott cover, restin rennur svolítið saman í pönksúpu sem mér finnst ekkert spes.

Ég var hrifinn. Sum stef koma aftur fyrir í ólíkum lögum og röddin er á mörkum tilgerðar, en það er allt í lagi svona í stóra samhenginu. Gott sound, góður tíunditugur.

Ég hef stórkostlega fordóma fyrir Roger Daltrey, en djöfull er þetta góð plata. Opnar og lokar á þvílíkum bangerum og áleggið í miðjunni er alveg ljómandi. Held að þetta hljóti á vera toppur Hverra.

Hver þarf syngjandi Frank Zappa þegar maður hefur svona skemmtilegan instrúmental Frank Zappa. Fjarki í hús.

Já, síðníundatugar köntrí. Þetta fer hvorki í taugarnar á mér né gerir neitt fyrir mig. Slick og lítið eftirminnilegt. Ain't gonna let you break my heart er samt smá næs, minnir á Stevie. En það er bara ekki nóg í þrist.

Frábær plata. Mjög merkilegt hvað hún varð risavaxin því hún hljómar mjög miðaldra, en reyndar miðaldra á besta mögulega hátt. Gaman að heyra hvað Knopfler sækir í svipaðan hljóðheim og Bryan Ferry á sama tíma. Dalar örlítið í miðjunni, en lokalagið skýtur henni aftur upp í fimmu.

Heyrið, þetta er leiðinlegt. Hér er eiginlega ekkert nema samansafn umhverfishljóða. Wilmot og Chapel Stree Market 9 am eru skást, en eru ekki 7-8 mínútur af þeim of mikið líka?

Mjög skemmtileg plata, ég var næstum farinn í fimmu hérna. Afskaplega hresst og quirky. Plata bandsins nr. 2, sem fylgir í Deluxe útgáfunni, er aftur á móti lítt eftirminnileg.

Ein af þessum plötum sem virkar fullkomlega óeftirminnileg við fyrstu hlustun en reynist svo nokkuð góð strax við aðra og svo ertu allt í einu farinn að hlusta í fimmta sinn. Ljúft singer-songwriter country.

Þessi Brimful of Asha mætti Fatboy slim tempóinu og í samsvarandi hækkaðri tóntegund. Annars næs grúv og margt skemmtilegt, en sum lögin gera ekki mikið fyrir mig (It's Indian tobacco my friend). Solid þristur, myndi fara í fjarka ef fillernum væri sleppt.

Þetta er ásamt OK Computer sú Radiohead plata sem ég hlustaði mest á í gegnum tíðina. Sé ekki eftir þeim hlustunum, svo við vinnum aðeins með understatementin.

Alveg hresst á köflum og fjölbreytt, en röddin gerir lítið fyrir mig og lögin eru ekki mjög eftirminnileg eftir tvö rennsli. Köllum þetta gott.

Þessi var rosalega mikið spiluð um aldamótin og uppúr. Mér þykir ansi vænt um hana, þótt mörgu fólki þyki hún ekki merkilegur pappír.

Mér finnst eiginlega leiðinlegt að mér finnist þetta ekki leiðinlegra en raun ber vitni. Vil gefa þessu tvist en mér leiddist ekki við hlustunina, svona stórt séð. Segjum 2,6.

Hef aldrei skilið af hverju Aerosmith voru stórt númer, og ferill Tylers fyrir 40-50 árum er ekki til að hvetja mig til hlustunar. Hvað þessa plötu varðar þá er hér ansi mikið rokkabillý, ekki hrós. Falsettan hans finnst mér hvorki flott né falleg. Round and round er Black Sabbath-legt leiðindalag og Big ten inch record er beinlínis vandræðalegt. Uncle Salty byrjar töff en verður basic, Sweet emotion byrjar mjög flott (minnir á Stones '67) en heldur ekki sama flugi, þótt það sé í lagi heilt yfir. En restin kemur næstum óþægilega á óvart. You see my crying er gott, dittó Walk this way, og restin er ágætis áttundarokk. Schizo þristur.

Ég á tvöfaldan safndisk með Bobby, sem ég hlustaði mikið á fyrir circa tveimur áratugum. Þar er hann betri en hér, lögin almennt sterkari og röddin frískari heilt yfir. En þetta er fínt, mjúkt og tilfinningaríkt.

Nothing compares 2U er certified banger, miklu betri en originalinn og candídat á topp 100 listann yfir bestu lög allra tíma. En restin er ekki mjög eftirminnileg, aðeins of mikil Enyu soundscapes á köflum og lögin ekki mjög grípandi. Ekki slæmt en ekki fyrir mig til þess að staldra lengi við.

Tvö Írlönd í röð. Fairtytale of New York er ekki besta jólalag allra tíma, því það er einfaldlega ekki jólalegt. Annars er þetta vel unnin pöbbatónlist og góð sem slík, en ekki ætla ég að renna plötunni tvisvar í þetta sinnið.

Þrjú Írlönd í röð. Dirty old town er mjög gott lag, hitt rennur saman ágæta þjóðlagasúpu. Og nú ætla ég ekki að hlusta á Pogues það sem eftir er vikunnar.

Ég er ekki metalmaður, hlustaði ekki á þetta á mínum yngri árum og var heldur ekki heillaður af myndskreytingum hljómsveitarinnar, sem ég sá annars mjög víða. En svo hlustaði ég á jólalög Baggalúts og núna þykir mér næstum vænt um þetta. Fínn metall, myndi hlusta aftur.

Kannski er maður of litaður af því sem hann stendur fyrir núna, en þetta er ekki fyrir mig.

Heyrið, mér fannst þetta skemmtilegt.

Þetta er almennilegt prótópönk og glam. Meira svona.

Minnir óneitanlega á Madcap laughs með Syd Barett. Útúrsýrður maður fær að leika sér í stúdíó og gefa það út á plötu. Þessi er betri Madcap laughs, en samt ansi stefnulaus og vanpródúceruð. War in peace er töff, en annað nær varla flugi.

Titillagið er í grunninn banger, þótt productionin sé ansi dated., en það er bara rétt rúmar þrjár mínútur. Hinar 57 eru svakalegur filler og lítt áhugaverður. Helst að Email my heart sé skemmtilega dated titill. Held ég verði að henda ási á þetta, sorrý Britney.

Jájá. Svolítið dramatískt, svolítið söngleikjalegt, og svolítið áheyrilegt. En eitt skipti nægir í bili.

Hressandi og skemmtilegt. Áttundi tugurinn var góður víða.

Fyrsta rennsli, fín en mistæk, og svo komu svona sautján rennsli til viðbótar. Elska þá og mörg lög hér, engin fullkomnun, en mjög rúmur fjarki.

Gram Parsons var kannski óttalegur snillingur, en fyrir mér er þetta bara fínt köntrí sem ég þarf ekkert frekar að heyra aftur.

Furðulegt band, Yardbirds, helst þekkt fyrir gítarleikarana sem gengu til liðs við þá og urðu frægari eftir að þeir hættu. Keith Relf er heldur ekki mjög merkilegur söngvari, þótt þetta Brian-Jones-lega hár sé flott. En þarna er samt eitthvað skemmtilegt og ég hlustaði oft. Tæpur fjarki.

Plata nr. 2 var miklu skemmtilegri en þessi frumraun. Spurðu mig hvað mér fannst um ska í gær og ég segi að það eigi góða spretti. Spurðu mig í dag og ég er liggur við kominn á sama stað og áður. Jákvætt social commentary mögulega en samt easy tvistur.

Smá Queen í röddunum og smá Darkness í soundinu (leyfum okkur smá anachronisma!). Svaka þéttur áttundatugur... jújú, hysjum þetta upp í fjarka.

Fín rödd og áheyrileg og hófstillt R&B-techno blanda. Svo sem ágætt í bakgrunni en ekki mitt fyrsta val í tónlist, eða annað ef út í það er farið, nú eða þriðja, og ekki það fjórða heldur, &c.

Æi, ég er kannski of dómharður, því hér voru alveg ágætir sprettir inn á milli, en Jesús hvað þetta er langt og alltof oft boring, bæði rödd og drón. Það er góð 40 mínútna plata þar grafin í 90 mínútum af leiðindum.

Þetta eru mörg nokkuð skemmtileg lög og ágætis band. Ian Dury sjálfur er acquired taste, en ég fíla hann í hófi. Ekki nógu solid útí gegn til að hífa í fjarka, en vel rúmur þristur.

Eitt af ótal meistaraverkum þessum heimsins besta manns, og jú, besta plata ársins 1971.

Heyrðu... þetta rann í gegn óeftirminnilega og ég sé ekki ástæðu til þess að keyra það aftur. Tvistur og málið er dautt.

Þetta er alveg fínt. Er þetta meira en fínt? Ég er ekki að heyra það.

Loveless er eftirminnilegri, en ég er alveg sucker fyrir þessari líka. Þið megið hlusta líka.

Heyrðu, misskemmtilegt en oftar en ekki gott stuð og hresst. Og fjölbreytt, það er nú alltaf plús.

Ég er sumpart svag fyrir þessu, og ef Morrissey væri ekki svoddan fífl gæti ég kannski togað þetta uppí fjarka. En solid þristur verður það.

Grunge er bara ekki skemmtilegt, krakkar, og þá skiptir engu hvort að þið hafið sungið í hardcore pönk bandi áratuginn á undan eða ekki.

Rennur aðeins út í eitt undir það síðasta, en ansi skemmtilegt fram að því. Ég get meira af þessu.

White rabbit er full stutt en æðislegt lag. Don't you want somebody to lvoe er líka sjöundatugarfínt. Restin er ágæt, en of mikið af filler fyrir fjarka.

Mjög mikill og góður flanger á gítarnum, næs og ákveðin beat. Skemmtilegt og töff póstpönk.

Átti von á einhverju örlítið meira upptempó, en þetta er nú engu að síður ansi skemmtilegt.

Sérstaklega fínn rytmagítar og Lemon firebrigade er mjög gott stöff. En ég fæ mig samt einhvern veginn ekki til að toga hana upp í fjarka. Við skulum segja að hún endi í 3,4.

Byrjar ekkert sérstaklega vel. One nation under a groove er flottari titill en lag og reggaeskotið Grooveallegiance gerir ekki mjög mikið fyrir mig. En svo fer þetta í gang og er barasta ansi solid og vel það.

Virkar sem extended jam session við fyrstu hlustun, og seinni diskurinn í delúx útgáfunni bætti litlu við, en svo síast hún inn við aðra og þriðju og fjórðu o.s.frv. - Þið þekkið þetta, solid fjarki.

Sonic Youth er eitt af þessum böndum sem þér þótti svaka töff í menntó, en hafði þó aldrei hlustað á complett, og aldrei á þessa. Og viti menn, þessi gamla plata er svona líka fín, og Bubblegum er algjör banger í lokin. Læti á köflum, en nýbylgjutöff læti.

Ameríska tíundarokkið verður ekki mikið betra en þetta. Jú nokkur lög eru svolítið löng og drónkennd, enda þótti rétt að fullnýta allt plássið á geisladiskum, en hljóðheimurinn stendur algerlega fyrir sínu og bangerarnir eru mjög góðir, sérstaklega Last junkie on Earth sem er næstum of brútal.

Ég er ekki sérstaklega hrifinn af röddinni hans Hunters, en þetta er heilt yfir ágætis glam. Merkilegt að mér demóútgáfan af Honaloochie Boogie betri en sú sem endaði á upphaflegu plötuna.

Baron Saturday er mjög töff, annað kallar ekki á aðra hlustun eftir eitt rennsli.