Zoveel goede muziek van de Stones. Maar dit album is echt overschat...
Niet elk nummer is geweldig. Andere nummers springen er weer echt uit.
Na twee nummers was ik wel enthousiast. Maar dan wordt het echt soft en dan duurt een half uur toch lang zeg.
Als je echt luistert, is er niet doorheen te komen. Gisteren gemerkt dat het op de achtergrond met uitzicht op een begraafplaats nog net kan. Vooruit, een extra ster.
De rest van het gezin viel binnen één nummer in slaap in de auto...Ik moest rijden, anders had ik ook even een uiltje geknapt.
Is er ook een instrumentale versie van dit album?
Allemaal aardig hoor. Maar Spotify laat vervolgens Public Enemy horen. Klinkt toch echt een stuk sterker.
Volgens mijn luistermaatje de achtergrondmuziek bij de Teleac-cursus Sterrenkunde. Een betere omschrijving kan ik niet geven. Om in zijn geest te blijven schrijven: goed om kennis van te nemen.
De eerste nummer zijn VER-SCHRIK-KE-LIJK. Dit album stormt regelrecht op een één af. Tot er na een tijd GE-WEL-DI-GE nummers als Blues Deluxe komen. Tof dat er veel variatie op een album te vinden is. Maar de blues-kant past de heer toch het best.
Dit zijn de albums waar ik bang voor was toen ik aan de 1001 begon...Ik kan niets bedenken wat ik hier nou goed aan vind....
Ik heb het boek nodig. Want ik ben toch echt benieuwd waarom dit nu een album is dat ik moet horen. Luistert wel aardig weg verder hoor. Maar ik verwacht meer in deze lijst...
Ik kreeg dit album op vrijdag. Heb hem nu op maandag opnieuw moeten luisteren, omdat ik hem al helemaal kwijt was. Dat zegt toch eigenlijk al wel genoeg....
Van kinds af aan gebombardeerd onder het mom van cultuur met saaie dingen. Je moet Reve lezen dat is de top van de literatuur, je moet The Godfather kijken, want dat is dé filmklassieker. Én minimaal 70 van de 100 muzieklessen op school kreeg je de Beatles voor je plaat. Want dat is het beste wat er zou zijn op muziekgebied. Waag het allemaal maar niets te vinden, en je bent een cultuurbarbaar. Andere smaken worden niet makkelijk geaccepteerd. Tja, dat is dan maar zo. Ik heb toch een andere smaak. Ik vind het allemaal saai, zelfs zo saai dat het me op mijn zenuwen werkt. Ik kan mij voorstellen dat anderen het wel aardig vinden. Maar de hoge ratings van dit soort dingen lijken mij meer bepaald door de (onbewuste) culturele plicht om het goed te moeten vinden. Maar goed. Dit album zag ik natuurlijk wel aankomen. En je moet het een kans geven. Gelukkig is het eerste nummer een aardige start. Dat helpt mijn mindset. Net op tijd, want nummer 2 is exact zo'n voorbeeld van op mijn zenuwen werkend saai. Ik ben het hele album doorgekomen en trof her en der toch een aardig nummer aan. Maar meer dan 2 sterren. Ik zou echt niet weten waarom...
Kijk. Dit is nou leuk. Een aardig plaatje dat ik nog nooit had gehoord. Het is zo'n album waarbij alles wel ok is. Geen echte uitschieters. Niet naar boven en niet naar beneden. Daarom zal het ook wel een vergeten album zijn. Maar een steady nette kwaliteit leveren, dat is (helaas) al bijzonder op zichzelf.
Dit album luister je niet bij een goed gesprek. Je luistert het niet tijdens het wegwerken van je werkmail. En je luistert het niet in de auto. Kortom. Je luistert het niet. Nooit.
De meeste artiesten bouwen op. Maar dit album begint top en wordt telkens saaier en slechter. Moest even wat anders opzetten, anders zou ik achter het stuur in slaap vallen. We middelen het maar uit. 3 Sterren.
De nummers zijn niet meesterlijk. Maar het is allemaal muzikaal wel prikkelend en aardig gevarieerd.
Dit luistert gewoon lekker weg. Toch is het wat minder interessant allemaal dan 'Kind of Blue', het album dat ik eerder van meneer Davis kreeg. Een album dat je móet horen? Dat denk ik niet. Wel een album dat je waarschijnlijk heel veel op de achtergrond kan opzetten.
Dit is een test neem ik aan. Geef je dit 3 sterren of meer, ben je af. Mag je niet meer meestemmen...
Prachtige titel voor deze lijst natuurlijk. Laten we dat maar proberen. Maar het wordt mij wel moeilijk gemaakt. De eerste tonen bevestigen mijn vooroordelen toch sterk. Zoetsappige klanken. Toch maar door naar de rest. Knap dat je saaie muziek op zoveel manieren kunt presenteren eigenlijk. Want gevarieerd is het wel. En ik moet ook wel toegeven. Het is goede muziek/zang en hoort in deze lijst thuis. Ik kan er zelf alleen maar moeilijk naar luisteren. Laten we het houden op smaak. Dan ga ik maar voorbij aan mijn eigen smaak. En geef dit album een voldoende.
Ik krijg deze de dag na George Michael. Leuk om deze twee naast elkaar te zetten. De heren kunnen beide prima zingen en muzikaal klopt het allemaal. Toch is het een easy win for Elton. Hij gebruikt in elk nummer zijn stem en de muziek veel veelzijdiger (zonder uit de band te vliegen). Het wordt hierdoor nooit saai. Het album van Elton is een stuk ouder dan dat van George, maar klinkt veel moderner. Een zeer bekende naam natuurlijk, maar eigenlijk toch een ontdekking voor mij.
Ik kan niet naar die stem luisteren. Dat helpt natuurlijk al niet. Maar buiten dat klinkt het ook allemaal zo nep. Vanuit mijn regisseursstoel: "Ik geloof je gewoon niet". Deze muziek moet toch een gevoel overbrengen. Dat lukt bij mij niet. Ergens tussen zender en ontvanger gaat er iets mis met het signaal.
Tja, ik ben gewoon niet zo zoetekauw als het om muziek gaat...
Zeg ik bij het vorige album nog dat ik niet zo'n zoetekauw ben wat muziek betreft. Word ik nu toch erg vrolijk van deze zoete klanken. Zo vrolijk dat ik het album direct nog een keer opzet. Had ik hier bij willen zijn? Jazeker!
Een plaat zonder ups en down. Geen moment dat ik van mijn stoel veer. En geen moment dat ik mijn wenkbrouw optrek. Al eerder gezegd. Een album met een continue kwaliteit is sowieso een prestatie. Een beetje pech voor deze dame dat ze Sam Cooke opvolgde. Als ik die naast elkaar zet, leidt Sam met afstand. Al met al een hele ruime 3.
In het begin van het album een Bowie die met zijn tijd is meegegaan. De heer lijkt er gewoon nog steeds zin in te hebben. Later komen toch wat saaiere nummers langs en aan zo aan het einde is het album ook echt wel weer genoeg. Leuk om een keer gehoord te hebben.
Er is weinig slechts over dit album te zeggen. Echte uitspringers kan ik ook niet noemen. Maar toch trekt de soepele muziek af en toe extra de aandacht. Een 3,5. Ik rond het af naar een 4
Ik ben blij als er een hit voorbij komt. Vooral When doves cry is een lekker cheesy '80's nummer. Een betere in zijn soort. Laten we het tweede sterretje daar maar aan koppelen. Want dat geschreeuw in die andere nummers is verre van prinselijk.
Fijn ook dat Leo R. zeker wilde stellen dat ik het laatste nummer zou horen....Verder is het soms wat zeikerig, soms zeer ok. Het wordt een beetje uitmiddelen. Kom ik op een 2,5. Ik moet voor deze lijst wellicht wat schappelijker zijn / mijn verwachtingen bijstellen. Ik rond het af naar een voldoende.
Je kan hier veel over zeggen, maar bij sommige nummers van deze lippen is de creativiteit wel ingebrand. Toch doet het mij vaak niet veel en ervaar ik sommige delen weer als doodsaai. Goed geïllustreerd door de meest suffe startsample op een album ooit. Zo samen 2,5 sterren.
Het meeste klinkt heel simpel. Een paar uitzonderingen. Dan zit het er weer helemaal naast.
Hier moet een gebruiksaanwijzing bij. Alleen afspelen op een brakke zondagochtend (of eventueel the day after Nederland-Argentinië). En dan is het een prima plaatje. Recept om de dag verder op te starten: Laat de sterke bak en dit plaatje opvolgen door nog zo'n bak en de Propellorheads.
Maak je dan toch een pop-album, doe het dan zo. Tijdloos. Het album biedt een continue kwaliteit (m.u.v. Goon Squad). En keer op keer denk je: 'Hé, lekker deuntje'.
Pfff....saai....Muzikaal zal het best prima zijn. Maar ik krijg mijn aandacht hier niet op gevestigd.
Eerder mochten we al naar een album van Ice Cube zelf luisteren. Dan maakt een collectief het toch veel beter. Er is veel meer afwisseling in de muziek, stem en emotie. Dat maakt wel het verschil. Verder een feest van herkenning. De mannen hebben heel wat samples gejat, maar eerlijk is eerlijk. Ze geven nog veel meer samples terug aan de muziekwereld. Zo'n balans wijst dan vooral op de creativiteit. Ik verheug mij op de notes van Leo R. over deze agressieve muziek/teksten. En een klein beetje gelijk moet ik hem op voorhand wel geven. Ik begrijp dat de agressiviteit ook als middel wordt gebruikt. Ze hebben er een enorm bereik voor hun boodschap mee behaald. Maar een nummer als 'Express Yourself' springt er uit en toont maar aan dat ze het muzikaal niet nodig hebben. 4,5 ster
Zo! Met een opening als Mother's Little Helper zet je je album wel gelijk lekker stevig neer! Zowel muzikaal als wat betreft het onderwerp. We kunnen daarna weer op adem komen en het muzikale geweld van het eerste nummer wordt niet meer geëvenaard. Enerzijds jammer, anderzijds springen de bluesachtige nummers er ook wel lekker uit. Helaas moet ik mij ook af en toe door suffe opvullers als Take It Or Leave It heen bijten.
Ik kom hier niet uit. Flarden vind ik verschrikkelijk. Andere flarden geweldig. Ik zie gelijk dat deze puzzelstukjes bij elkaar horen. Maar ik krijg ze zo uit mijn hoofd niet altijd aan elkaar gelegd. Dus wat moet ik hier nou weer mee? Vooruit, Lou. 3 sterren. Met je soundbites
Een muziekvriend van mij zei altijd. "Een muzikale basis is goed als het ook overeind blijft in een heel andere uitvoering". Test geslaagd. Dat is duidelijk. Toch vraag ik mij af. Zou Metallica ook zo groot zijn geworden als ze de nummers direct met orkest hadden uitgebracht? Ik denk het niet. Natuurlijk is dit een leuk en knap project. Tof dat dit gedaan is. Maar het is niet dat de muziek van Metallica iets miste. In deze uitvoering 3,5 ster.
Ik hoor vooral jaren '70 invloeden. Prima natuurlijk, mits je die kwaliteit tenminste weet te evenaren. Dat is bij lange na niet gelukt. De huilerige britpop-zang van de jaren '90 doet sterk afbreuk aan een aardige muzikale basis.
Sowieso een pluspunt voor de zelfspot. Er is veel gelachen bij het maken van dit album lijkt me en dat is aanstekelijk. Tegelijk is al die gein de reden dat ik het waarschijnlijk geen tweede keer aan zet. Tussen de grollen en de herkenbare jaren 60 zang af en toe een uitschieter als I Can See for Miles.
Alles op dit album draait om de stem van Bob. Muzikaal knap om daarmee de juiste balans te vinden. Enige punt. Die stem is verschrikkelijk. Niet naar te luisteren. Met uitzondering van de nummers met countrybasis. Daar lijkt de stem van Bob voor te bestaan. Doe de rest maar gewoon niet .
Tja...een kerstalbum...An sich een hele aparte muzieksoort om toe te voegen. Maar laten we zeggen: niet mijn favoriete genre. Dit album lijkt me vooral een geintje. Moet ik het echt raten? Het is een verzameling covers door verschillende artiesten. Niet perse de beste versies die ik ken...Het is het 'feel good' idee, dus ik knal er een bonus ster tegen aan.
London Calling zelf is natuurlijk een kneiter van een hit. Dat is me wel een opening. Dat niveau wordt niet meer geëvenaard. Mag je wellicht ook niet verwachten. Een paar nummers luisteren is prima. Maar die stem kan ik niet vier LP-zijden achter elkaar verdragen. Ze hadden of een zanger(es) moeten toevoegen of het bij de helft moeten laten.
In één woord: schel. Dat kreeg de 2004 remaster-master blijkbaar ook niet meer gerepareerd. Niet te luisteren op je pods zonder gehoorbeschadiging op te lopen. Verder veel muzikale grapjes, die ik zelf vooral irritant vind. Bijvoorbeeld dat bijgeluid bij Dead Finks don't talk. Dat er eens zo'n amuzikaal grapjesalbum tussen staat. Prima. Maar ben er nu wel klaar mee. Kunnen we weer naar kwaliteit in deze lijst?
Ik lees dat de drummer eerst maar eens uitgebreid studie heeft gedaan naar de Afrikaanse ritmes. Kijk, dat is nu gaaf. Samen muzikaal verbreden en ontdekken. En nu mag ik zelf ontdekken. De muziek is aanstekelijk, een hoge score voor de opzet. De uitvoering is iets minder. Deels wellicht doordat je de interactie tijdens het spelen niet echt meekrijgt. Dan klinken de keelklanken van de zanger soms wat raar. Maar ook wel omdat de vinger van de toetsenist soms half-naast het goeie toetsje lijkt te belanden. Ik ga het ze niet al te kwalijk nemen. Ben allang blij dat mij gewoon weer muziek wordt voorgeschoteld in deze lijst. Een 4-.
Muzikaal allemaal leuk hoor, maar....o nee hè....Niet weer zo'n zeik-stem.... Ik kan hier slecht naar luisteren. Gelukkig af en toe een flinke muzikale uitstap, die er uitspringt. Die variatie verdient een extra ster. Kom ik op max. twee sterren.
Ik merk dat ik vooral de stevige nummers waardeer. Nummers als Quiet hebben een lekker aanstekelijk ritme. Anders nummers laten me volledig inkakken. Ik middel het uit naar drie sterren.
Dit is niet mijn stijl en toch heb ik hier met plezier naar geluisterd. Dan doen ze iets goed. Maar waarom dat plezier? Weet ik niet zo goed. Normaal houd ik ervan als het een beetje ruwer is. Maar dit is muzikaal vrij clean. Misschien luister ik toch anders naar dit genre, dan naar andere genres. En hoeft het bij dit genre juist niet zo uit de band te springen.
Dusty klinkt muzikaal als een braaf meisje. Ze mag dan geen bezit zijn, ze loopt wel in de pas. Can I Get a Witness laat horen dat ze wel meer in haar mars heeft dan sommige andere nummers doen vermoeden. Ze had in die tijd wellicht nog iets meer levenservaring en rokerige kelders nodig. 3.5 ster
Ik word heel vrolijk van het eerste deel van het album. De sound die ik via de radio van hen ken. Beetje een guilty pleasure. Typisch jaren '80 met een schone rol voor de synthesizer. Maar dan met wel een hele bak geluid. Daarna volgt een grapje en verdwijnt de muzikale handtekening van Frankie. 3.5 ster
Direct na 'Frankie Goes To Hollywood' is dit ineens wel heel lege muziek. Heb halverwege twee uur pauze genomen voordat ik doorluisterde. Ik nam de muziek niet meer in mij op...
Alles aan dit album is...ok. Doet mij wat denken aan Kid Rock. Er waren in die tijd toch vele anderen die iets meer karakter in dit soort muziek stopte. Maar goed. Geen moment verveeld of geërgerd. Een mooie drie is het dus wel.
Dit is wel heel veel Björk. Heb het maar in tweeën geknipt. Ik was hier wel benieuwd naar. Want op de bekende hits speelt ze leuk met muziek en zang. Dat mis ik wel op dit album. Dan blijft een saaie zeurderige plaat over.
Het eerste album dat ik ooit zelf gekocht heb. Ik begon al te twijfelen aan mijn muzieksmaak... Dit album heb ik vaak geluisterd. Soms op vol volume als ik in een relaxte bui was, soms op de achtergrond. Soms integraal, soms skipte ik alle droevige en onderwaterklanken. Gewoon even lekker naar Honey en Run On luisteren. Nu alweer even geleden. Dus lekker twee keer geluisterd.
Mijn ratings zijn gemiddeld wat laag. Moet ik milder zijn? is de vraag. Maar het ligt niet aan mijn beoordeling. Nu krijg ik weer zo'n geluidenverzameling.
Ik heb dit vroeger wel vaker geprobeerd te luisteren. En al heeft het een hoge kunstwaarde. Ik kom er niet doorheen. Hoogtepunt is de zang in Time. Je kijkt toch een beetje uit naar die stem op dit album.
Ik krijg de laatste tijd vaak dezelfde reclame voor rustgevende natuurgeluiden om mee in slaap te kunnen vallen. Vraag mij af waarom? We hebben Nick toch al daarvoor? Muzikaal is het prima. Het hoort natuurlijk in deze lijst. Maar voor mij is één keer luisteren wel voldoende. 2.5 ster.
Poeh, wat zoetsappig. Maar misschien moet ik slaapkamermuziek gewoon niet in de auto luisteren. Aan de andere kant, kan het dan wel lekker hard. En dat heeft Marvin wel nodig om goed tot zijn recht te komen. Opvallend dat ik zijn stem juist wat prettiger vind als hij hoger / minder zwoel zingt.
Het is de week van de saaie muziek geloof ik. Goede stem, goede muzikale begeleiding. Maar zero prikkels. Niets bijzonders. Ik kom op 2.5 ster. @1001: Mogen we nu weer even knallen met het volgende album?
Met een opening als The Changeling en Riders on the Storm als afsluiter maakt het niet meer zoveel uit wat er tussen staat. Ik kan niet zeggen dat alles dat niveau haalt. Soms erger ik me zelfs wel eens aan het (vast bewust) afraffelen van een stukje tekst. Maar de stem draagt natuurlijk wel heel veel. En het album biedt zowel een eenheid als afwisseling. 4 sterren. Kom maar door met het volgende Doors-album!
Ik ben fan van elektronische muziek, maar dan wel het minste van ambient. Je kan er niet zoveel goed of slecht mee doen. Het is vaak prima op de achtergrond en verder springt er weinig uit. Dat geldt ook zeker voor deze variant. En dan geldt voor mij de standaard bij platen met een continue kwaliteit, maar weinig extra's: 3 sterren. Los van de waardering van de plaat, veel kudos voor de inspiratie die AT anderen heeft geleverd, met deze plaat, maar ook met later werk.
Eerder kregen we Blood On The Tracks van Bob. Als ik het vergelijk is de muziek op Time Out Of Mind veel minder ondersteunend voor de specifieke zang van Bob. Met andere woorden: Er had net zo goed iemand anders mee kunnen zingen op dit album. Hadden ze daar maar voor gekozen...
Dit album verkregen uit een erfenis. Een paar keer opgezet om te proberen. Telkens na 2 a 3 nummers afgezet. Eén nummer is prima. Maar het is wat zeurderig en het wordt mij al snel veel te veel. Toch maar eens geript en toevallig dit weekend helemaal geluisterd. Wat en toeval. En tot mijn verrassing vind ik het meest zeurende nummer, het laatste, het leukst. Dat nummer doet mij wat aan UNKLE denken. 2.5 ster.
In de basis een dansplaat (tango), maar voor mij vooral een heerlijke luisterplaat. Prachtige combinatie van klassieke instrumenten en opzet (tango) en de moderne mogelijkheden en opzet (beats). Het zit ontzettend goed in elkaar. Lekker ongeforceerd. Meerdere lagen neerzetten als een eenvoudig geheel. Dat is een prestatie.
Weer zo'n plaat waarvan ik niet begrijp waarom ik deze moet horen. Niet zoveel mis mee hoor. Maar een 13 in een dozijn-plaat. Geen missers, geen uitschieters.
Dit ken ik van een grijsgedraaid tapeje van een oud vriendje van me. En dan ook nog uit zijn kinder-stereotoren. Vond het toen verschrikkelijk. Maar dat lag natuurlijk aan dat doffe geluid. Nu via een geremasterde link van Spotify klinkt het ineens vol en zijn de instrumenten duidelijk te onderscheiden. En dan blijkt het toch wel erg lekker. Lekker tempo, behoorlijk gevarieerd binnen het genre en een heerlijk stevig geluid. Maar niet te stevig. Want Spotify laat het opvolgen door wat andere grote metal-platen met vooral veel onverstaanbaar geschreeuw. Nee, dan speel ik liever deze plaat opnieuw.
Ook dit is weer een verzameling geluiden. Een ander album op de lijst liet al walvissen met de band mee spelen. Hier zijn het onder andere wolven. Wat moet ik daarmee? En moet ik nu echt uitleggen dat gerochel niet het mooiste geluid is? Natuurlijk. Je kan er niet om heen. Er staan iconische fragmenten op dit album. Die rechtvaardigen een plek op de lijst en die moet je waarderen. Ik overwoog zelfs nog een 3 (2,5 is ook een 3). Maar dan sluit het af met een nummer waar doorheen gekoekwausd wordt. Hou toch op.
New Order maakt vrij cleane muziek, die altijd wat van de tijdgeest in zich heeft. Lukt je dat een paar decennia lang, dan ben je een grote band. Het geldt ook voor dit album. De (eind) jaren '80 sound komt duidelijk naar voren, maar afgezien hiervan is ook dit album vrij clean. Hierdoor een prima plaat om mee te werken.
Als Kate normaal doet, doet ze al gek genoeg. Op de bekende nummers horen we al een uniek geluid, zonder dat het al te gek wordt. Dat zijn de hoogtepunten op het album. Daarnaast een bak experimenten. Altijd leuk experimenten. Maar waarom publiceer je ook de mislukte experimenten? Zoals Watching You Without Me en Waking the Witch. Die laatste wellicht alleen voor de titel. Want een betere beschrijving van de experimenten kan ik zelf niet bedenken,
Lekker jaren '80. Het luistert allemaal wel prima weg, maar er is niets wat er uitspringt.
Dit is een Prachtige Punk-Parodie. Alles op deze plaat lijkt een grap. Of zou deze band toch serieus zijn? Ik vond het voor één keer wel grappig.
Je kan natuurlijk niet om Neil heen. Toch wist ik niet gelijk hoeveel sterren het nu verdiende. Eerst hoor je een 5 sterren powernummer als F****ng Up. En dan is het volgende nummer gewoon vals. Worden het er nu drie of 4. Gewoon nog maar eens luisteren dan. Maar ik blijf er tussenin hangen. Tot ik Love and Only Love nog eens hoor. De doorslaggevende factor van dit album is Neil helemaal niet. Die Maffe Viervoeters maken het echte verschil. Vier sterren dus.
Blieb, blieb, blieb, kraak, kraak, 3 uur wachten op de 56k modem en hoppa medio jaren '90 hebben we Primal Scream binnen. Een paar jaar na release, maar tja...downloaden kon eerder nog niet en het was niet echt een 'must have' voor de cd-collectie. 'Select all' en openen in Winamp maar. Het oordeel van toen: Zeer origineel en lekker spannend door een mooie mix van stijlen. (Maar niet goed genoeg, dus hop weer 'select all' en nu 'delete', want op de schaarse ruimte van de harde schijf was alleen ruimte voor 5*-platen.) Het oordeel van nu: Zeer kenmerkend voor die tijd. Vooral een (soms wat saaie) sample-collectie. (En niet goed genoeg, dus nul 'likes' op Spotify. Dus deze komt niet meer terug (Tenzij de het ondoorgrondelijke family-blend-logaritme het oppikt; dan kom ik er nooit meer vanaf). Ben ik inmiddels muzikaal meer opgevoed? Of is er gewoon veel meer interessante digitale muziek? Wellicht allebei. Maar aan die uitbreiding van interessante digitale muziek hebben albums als dit dan wel weer als grondslag gelegen. Want ik kan mij niet voorstellen dat een Moby niet heeft geluisterd naar dit album.
Hé leuk. Een jaren '80-album. Wat verfrissend na XTC, Kate Bush, New Order, en vier albums die net op 1 of 2 jaar het label '80's missen. Kan je het wel weer naast elkaar zetten. En in vergelijking met de rest, is dit album vooral nietszeggend. Heb mij er (buiten het laatste nummer om) ook niet aan geërgerd. Er is prima bij te werken. Dus laten we het maar een 3 geven. Idee voor een boek: 201 Albums You Must Hear Before You Die?
Dit album heeft soms wel erg schel geluid en klinkt soms juist weer erg dof. Maar ik luister deze keer ook op de laptop. Misschien ligt dat daaraan? Dus nog maar eens in de auto opgezet. Ook daar dat geluid. In combinatie met de vele samples klinkt het wel hierdoor wel erg als een zolderkamerproduct. Wel creatief in elkaar gezet. Ik zal ook eens nieuwere muziek van hen opzoeken. Want al waren ze er met dit album nog niet. Veelbelovend is het toch wel.
Toen ik een jaar of 8 was maakte ik een dealtje met de buurvrouw. Zij mocht mijn tape-je van Bad lenen. Ik mocht haar tape-je van Faith lenen. Ik vond het toen wel aardig, maar vond een paar nummers wel erg saai. Ik elk geval niet in de buurt van Bad. Snel terug ruilen! Ik geloof dat dat oordeel van toen overeind blijft. Wel aardig. Met een paar erg saaie nummers. Maar bij lange na niet zo saai als de nummers op Listen Without Prejudice Vol. 1 die ik al eerder voorgeschoteld kreeg. Als volwassene valt daarnaast de over-the-top-'80's sound op, maar vooral ook die ontzettend vieze stem. 3,5 ster.
Het album van Son of a Preacher Man. Dáár heb ik zin in. Maar het stelt me teleur. Het is vooral saai. 2 sterren voor het album met een bonus ster voor de hit. Meer kan ik er niet van maken.
Deze lag al jaren op de digitale plank om 'eens' te luisteren. Want de bekende nummers zijn gewoon lekker. Goed dus dat de 1001 mij 'dwingt' het nu eens echt op te zetten. Het album begint met deze top-platen. Wat vooral opvalt dat de (stevige) instrumenten en zang samen echt een éénheid vormen. Zelfs de computer blend soms netjes in in het het geheel. Terwijl de losse instrumenten niet hun individuele waarde verliezen. Dan ook nog gewoon een lekker ritme en dan staat de eerste helft als een huis. De tweede helft van het album verlang ik vooral terug naar de eerdere platen. Ik word er niet warm of koud van. Het totaal is een dikke 4 sterren.
Easy-Listening-Britpop. Ik word er gewoon wel relaxted van. Zelfs een vriendje (9) van mijn zoontje ging er even lekker voor zitten. Het doorstaat de tand des tijds dus prima. En ook de album-titel lijkt mij prima houdbaar...
Tja...wat voegt dit nou weer toe aan onze muziekgeschiedenis? Zang en instrumenten zijn hier twee losse dingen. Vaak een lekker tempootje hoor. Maar dat maakt het geen voldoende.
Ik heb hier vooral plezier aan beleefd met sample- / orgineel spotten. Blijkbaar een inspirerende band. Muzikaal word ik er niet per se gelukkig van, komt misschien ook omdat de opname niet de beste kwaliteit is. Ik ga voor een basis van 2 sterren en een halve ster omdat het wel grondleggend is.
Bij elk nummer denk je: Hé dit lijkt sterk op een andere band / ander nummer. Van The Beatles (-1 ster) tot George Baker (Strangered in the Night). Het maakt de plaat veelzijdig. Tip voor Fade-Out-Tom: Bedenk eens een leuk einde voor je nummers. Het voelt nu wel erg als een compilatie.
Je ziet de straatmuzikante al op afstand zitten. Eén persoon met een hele stellage, om alle instrumenten tegelijk te kunnen bespelen. Knap is het zeker. Dus je loopt er wat dichter naar toe. Zij begint te spelen en blijkt de inspiratie voor de composities bij Wende Snijders vandaan gehaald te hebben. Het is een kunst dat zeker. Dus je blijft toch maar even staan. Ze heeft nog best een goede stem. Alleen, dat interesseert haarzelf niet zo. Het draait niet om haar, het gaat om de kunst. Dus af en toe schreeuwt ze gewoon wat tussendoor, het liefst off-beat. Wie dat niets niets vindt, is een 13-in een dozijn-muziek liefhebber. Zij staat hier voor de kunst. Ok. Duidelijk. Dus jij loopt maar snel door.
Deze keer maar eens naar een paar teksten geluisterd van de beste man. Want daar draait het om, werd mij uitgelegd. Eerlijk. Ik ben niet heel erg onder de indruk van de teksten. Niets mis mee hoor, maar ook niets bijzonders. Het is vooral een prima plaat op de achtergrond om bij te werken. Iets fijner Good Old Boys die we eerder al gepresenteerd kregen.
Je weet dat er aan het eind een klapstuk te wachten staat. Maar man...je moet wel geduld hebben hoor...Ik werk me met het hoofdgerecht in het vooruitzicht door de lauwe voorgerechtjes. 2,5 ster.
Eén ding. Dit is niet iets waar tieners over dromen. Het is een verschrikkelijke zemel-plaat.
Onmogelijk om hier naar te luisteren. De kinderen schreeuwen er steeds door heen. Of die man met die verschrikkelijke stem uit mag. Kan hen geen ongelijk geven. Moet er niet aan denken dat ik hier bij zou zijn.
Ook dit album verkregen uit een erfenis. Toen vrij snel geprobeerd, maar al tijdens het eerste nummer zo snel mogelijk uit gezet. Wat een verschrikkelijke start. De cd heb ik aan een collega gegeven. Nu gedwongen verder te luisteren (via Spotify dus). Het blijkt tot mij verrassing vooral veel degelijke nummers te bevatten. En af en toe springt er wat uit de band. Zit er ineens een bak herrie tussen of een Bob Dylan achtige plaat. Uiteindelijk is één cd prima vol te houden. Helaas zijn het er twee..
Goed. Ik klaag dus over een dubbel-cd van Wilco. En ik krijg de volgende dag nog een cd van Wilco....F#ck Karma! En ook deze cd begint met een verschrikkelijk nummer. Waarom toch? De rest is iets minder degelijk dan het vorige album. Daar gaat het mis. Deze band is gespecialiseerd in degelijkheid. Als ze rare geluiden gebruiken of uit de band springen, klinkt het nergens naar. 2.5 ster.
Ik heb pillen nodig. Ga nu overal Bob Dylan muziek in horen. Wel zonder de stem van Bob. Dat moet je waarderen.
Robbie ontsnapt met dit album zijn boy-band-stature. Binnen het genre pop laat hij zien dat hij met uitersten kan omgaan. Zelfs de nummers met meer stem-geweld lijkt hij heel ongeforceerd te zingen. Wat dat betreft is hij wat ondergewaardeerd. Misschien omdat het buiten de hit Let me Entertain You (sterk nummer) zich net niet genoeg onderscheidt. Er zit voor het gevoel telkens net iets meer in. We krijgen vast nog een volgend album van Robbie. Ik ben benieuwd of de potentie waargemaakt wordt. Voor nu: 3,5 ster.
Norah kan zingen. Dat is duidelijk. Maar man, wat is dit een eentonige plaat. Dit album hoort in een playlist met een random-functie. Leuk als er een keer een nummer voorbij komt. Maakt niet eens uit welk nummer. Maar daarna weer snel naar een andere artiest.
Nummer 1 start met een vals O Ho Ho Yeah. Nummer 2 volgt dit op met een net iets minder vals terugkerend Yeah Yeah Yeah. Ben nu al klaar met dit album. Moet nog 11 nummers. Een aantal volgende nummers bieden de basis voor een (soms simpele) powerplaat. Die basis wordt niet benut. De zang voegt niets toe. Hiervoor kregen we Robbie Williams voorgeschoteld. Had hem de basis van bijvoorbeeld The Slider voorgeschoteld. En het was een krachtige plaat geworden.
Elton verrast mij een paar keer. Is dit echt Elton? En ook als hij wat anders doet dan ik van hem gewend ben, is de uitvoering uitstekend. Dan kan je dus zonder problemen een dubbel-album afleveren.
Ik ben een groot fan van het album Dummy. Dus in 2008 was ik er als de kippen bij. Dit wílde ik echt horen. Maar de teleurstelling kon niet groter zijn. Third is muzikaal soms geforceerd, maar nog steeds niet heel interessant. Ik heb gisteren dit album dan ook maar op laten volgen door Dummy. Voor Third pers ik er met moeite 2,5 ster uit.
Dit is gewoon een lekker album. Met een paar wegzakkers, maar vooral een paar flinke positieve uitschieters. Het lastige is dat je bij een groot deel van het album een artiest kent die het nog beter heeft gedaan, zelfs bij die uitschieters. Ik luister net iets liever naar Karmacoma van Massive Attack dan naar Overcome (Ik weet het, sorry Tricky). Ik luister net iets liever naar Glory Box van Portishead dan naar Hell is around the Corner. Als er zo duidelijk een niveau hoger is, moet het aantal sterren tot 4 beperkt worden. Lager kan trouwens niet als je Public Enemy zo vet neer kan zetten als in Black Steel. Heel anders, maar met net zo veel kracht.
The Fugees proberen relaxed te zijn. Dat lukt bij vlagen. Het leidt vooral tot weinig interessante nummers. De hitjes Ready Or Not en Fu-Gee-La luisteren aardig weg. Bij het andere hitje werkt de zogenaamde relaxedheid vooral op de zenuwen. Ook de cover van Bob Marley werkt op de zenuwen. Goed, het breekt de wat eentonige opzet van het album wat. Maar juist hier had ik gehoopt op een goede mix van het origineel en de stijl van de Fugees. 2.5 ster.
Dit album kreeg ik na de Fugees en na het doorbladeren van het kantoorcadeau: 'Omdenken'. Ik pas het maar gelijk toe. Bij Bonita Applebum denk ik bij de bekende sample dus steeds: Wat fijn dat dit niet de Fugees is! Want heel eerlijk de meesters van de oude school geven hier de Fugees een les in relaxedheid. De raps en de (soms lekker jazzy) ritmes; het klinkt allemaal heerlijk ongeforceerd. Al zal er best over nagedacht zijn. Want bij sommige tracks volgt na elke zin een sample/woord dat perfect lijkt te passen. Begin jaren '90 was de hiphop vaak een boodschap met een lading. Kan ik erg waarderen. Maar soms kwam er een heerlijke ongeladen plaat voorbij. Gewoon een lekker ongeforceerd ritme als basis en een tekst over helemaal niets. Over iemand op een roadtrip die zijn knip vergeet of zo. Word je toch gelukkig van...
Mijn kennismaking met deze verslaving was eind jaren '90 toen mister Prodigy Been Caught Stealing presenteerde in zijn Dirtchamber Sessions. Los van de hond (weer zo'n beest in de 1001...) sprong dat nummer er voor mij uit. Ik had het wat ouder ingeschat, door de zang. Maar het ritme past ook wel bij die tijd (1990 lees ik). De muzikale invloeden hebben ze mooi gemixed. Op het album is het wel de uitschieter. Ook Three Days heeft een lekkere bite. De andere nummers zijn allemaal ok, maar niets meer dan dat. Met 3 sterren voor een wat neutraal album en een halve ster voor de twee uitschieters, tik ik het vierde sterretje aan.
In het begin van deze plaat denk je al snel: Come...On... Toch doet deze referentie te kort. De plaat is ondanks de eigen sound veel gevarieerder. De gemene deler is dat het blijft swingen. En dat bouwt op tot de uitsmijter Eileen. Een plaat waar ik mij vroeger behoorlijk aan geërgerd heb. Maar op dit album ineens perfect past. Mijn jongere ik zal wel laaiend worden. Die had voor de hit met moeite twee sterren gegeven. Pech voor de jongere ik.
Misschien is het vloeken in de kerk met dit genre. Maar Incubus is vooral heel degelijk. Je weet precies wat je krijgt. Ze zullen je niet snel teleurstellen met een opvulplaat en ze zullen je niet snel verrassen met een geniale uitspatting. De uitvoering is uitstekend, wat zorgt voor een halve ster extra. Kom ik op 3,5.
Eigenlijk is deze plaat steengoed. Maar ik kan niet zo goed tegen het best vaak zeurende / jengelende muzikale karakter. Ik houd het op 3 sterren.