Eerder vroeg ik om meer Doors, en het eerste nummer smaakt inderdaad naar meer. Maar daarna word ik toch teleurgesteld. Het wordt nergens zo interessant als L.A. Woman. Soms wordt ik nerveus van een irritant instrument/geluid en soms is een nummer simpelweg te saai. En na het eerste nummer komt de zang nooit meer echt tot zijn recht. Pas het laatste nummer veer ik weer een beetje op.

Eerder noemde ik een album van Radiohead al dreinend. Dat kon ik bij dat album nog wel hebben. Maar nu gaat het gedrein soms door merg en been. Ik ben zelden zo gepijnigd door muziek. Een 1, omdat lager niet kan.

Zoveel goede muziek van de Stones. Maar dit album is echt overschat...

Niet elk nummer is geweldig. Andere nummers springen er weer echt uit.

Na twee nummers was ik wel enthousiast. Maar dan wordt het echt soft en dan duurt een half uur toch lang zeg.

Als je echt luistert, is er niet doorheen te komen. Gisteren gemerkt dat het op de achtergrond met uitzicht op een begraafplaats nog net kan. Vooruit, een extra ster.

De rest van het gezin viel binnen één nummer in slaap in de auto...Ik moest rijden, anders had ik ook even een uiltje geknapt.

Is er ook een instrumentale versie van dit album?

Allemaal aardig hoor. Maar Spotify laat vervolgens Public Enemy horen. Klinkt toch echt een stuk sterker.

Volgens mijn luistermaatje de achtergrondmuziek bij de Teleac-cursus Sterrenkunde. Een betere omschrijving kan ik niet geven. Om in zijn geest te blijven schrijven: goed om kennis van te nemen.

Wat een zeurplaat zeg...

De eerste nummer zijn VER-SCHRIK-KE-LIJK. Dit album stormt regelrecht op een één af. Tot er na een tijd GE-WEL-DI-GE nummers als Blues Deluxe komen. Tof dat er veel variatie op een album te vinden is. Maar de blues-kant past de heer toch het best.

Dit zijn de albums waar ik bang voor was toen ik aan de 1001 begon...Ik kan niets bedenken wat ik hier nou goed aan vind....

Ik heb het boek nodig. Want ik ben toch echt benieuwd waarom dit nu een album is dat ik moet horen. Luistert wel aardig weg verder hoor. Maar ik verwacht meer in deze lijst...

Ik kreeg dit album op vrijdag. Heb hem nu op maandag opnieuw moeten luisteren, omdat ik hem al helemaal kwijt was. Dat zegt toch eigenlijk al wel genoeg....

Van kinds af aan gebombardeerd onder het mom van cultuur met saaie dingen. Je moet Reve lezen dat is de top van de literatuur, je moet The Godfather kijken, want dat is dé filmklassieker. Én minimaal 70 van de 100 muzieklessen op school kreeg je de Beatles voor je plaat. Want dat is het beste wat er zou zijn op muziekgebied. Waag het allemaal maar niets te vinden, en je bent een cultuurbarbaar. Andere smaken worden niet makkelijk geaccepteerd. Tja, dat is dan maar zo. Ik heb toch een andere smaak. Ik vind het allemaal saai, zelfs zo saai dat het me op mijn zenuwen werkt. Ik kan mij voorstellen dat anderen het wel aardig vinden. Maar de hoge ratings van dit soort dingen lijken mij meer bepaald door de (onbewuste) culturele plicht om het goed te moeten vinden. Maar goed. Dit album zag ik natuurlijk wel aankomen. En je moet het een kans geven. Gelukkig is het eerste nummer een aardige start. Dat helpt mijn mindset. Net op tijd, want nummer 2 is exact zo'n voorbeeld van op mijn zenuwen werkend saai. Ik ben het hele album doorgekomen en trof her en der toch een aardig nummer aan. Maar meer dan 2 sterren. Ik zou echt niet weten waarom...

Kijk. Dit is nou leuk. Een aardig plaatje dat ik nog nooit had gehoord. Het is zo'n album waarbij alles wel ok is. Geen echte uitschieters. Niet naar boven en niet naar beneden. Daarom zal het ook wel een vergeten album zijn. Maar een steady nette kwaliteit leveren, dat is (helaas) al bijzonder op zichzelf.

Dit album luister je niet bij een goed gesprek. Je luistert het niet tijdens het wegwerken van je werkmail. En je luistert het niet in de auto. Kortom. Je luistert het niet. Nooit.

De meeste artiesten bouwen op. Maar dit album begint top en wordt telkens saaier en slechter. Moest even wat anders opzetten, anders zou ik achter het stuur in slaap vallen. We middelen het maar uit. 3 Sterren.

De nummers zijn niet meesterlijk. Maar het is allemaal muzikaal wel prikkelend en aardig gevarieerd.

Dit luistert gewoon lekker weg. Toch is het wat minder interessant allemaal dan 'Kind of Blue', het album dat ik eerder van meneer Davis kreeg. Een album dat je móet horen? Dat denk ik niet. Wel een album dat je waarschijnlijk heel veel op de achtergrond kan opzetten.

Dit is een test neem ik aan. Geef je dit 3 sterren of meer, ben je af. Mag je niet meer meestemmen...

Prachtige titel voor deze lijst natuurlijk. Laten we dat maar proberen. Maar het wordt mij wel moeilijk gemaakt. De eerste tonen bevestigen mijn vooroordelen toch sterk. Zoetsappige klanken. Toch maar door naar de rest. Knap dat je saaie muziek op zoveel manieren kunt presenteren eigenlijk. Want gevarieerd is het wel. En ik moet ook wel toegeven. Het is goede muziek/zang en hoort in deze lijst thuis. Ik kan er zelf alleen maar moeilijk naar luisteren. Laten we het houden op smaak. Dan ga ik maar voorbij aan mijn eigen smaak. En geef dit album een voldoende.

Ik krijg deze de dag na George Michael. Leuk om deze twee naast elkaar te zetten. De heren kunnen beide prima zingen en muzikaal klopt het allemaal. Toch is het een easy win for Elton. Hij gebruikt in elk nummer zijn stem en de muziek veel veelzijdiger (zonder uit de band te vliegen). Het wordt hierdoor nooit saai. Het album van Elton is een stuk ouder dan dat van George, maar klinkt veel moderner. Een zeer bekende naam natuurlijk, maar eigenlijk toch een ontdekking voor mij.

Ik kan niet naar die stem luisteren. Dat helpt natuurlijk al niet. Maar buiten dat klinkt het ook allemaal zo nep. Vanuit mijn regisseursstoel: "Ik geloof je gewoon niet". Deze muziek moet toch een gevoel overbrengen. Dat lukt bij mij niet. Ergens tussen zender en ontvanger gaat er iets mis met het signaal.

Tja, ik ben gewoon niet zo zoetekauw als het om muziek gaat...

Zeg ik bij het vorige album nog dat ik niet zo'n zoetekauw ben wat muziek betreft. Word ik nu toch erg vrolijk van deze zoete klanken. Zo vrolijk dat ik het album direct nog een keer opzet. Had ik hier bij willen zijn? Jazeker!

Een plaat zonder ups en down. Geen moment dat ik van mijn stoel veer. En geen moment dat ik mijn wenkbrouw optrek. Al eerder gezegd. Een album met een continue kwaliteit is sowieso een prestatie. Een beetje pech voor deze dame dat ze Sam Cooke opvolgde. Als ik die naast elkaar zet, leidt Sam met afstand. Al met al een hele ruime 3.

In het begin van het album een Bowie die met zijn tijd is meegegaan. De heer lijkt er gewoon nog steeds zin in te hebben. Later komen toch wat saaiere nummers langs en aan zo aan het einde is het album ook echt wel weer genoeg. Leuk om een keer gehoord te hebben.

Er is weinig slechts over dit album te zeggen. Echte uitspringers kan ik ook niet noemen. Maar toch trekt de soepele muziek af en toe extra de aandacht. Een 3,5. Ik rond het af naar een 4

Ik ben blij als er een hit voorbij komt. Vooral When doves cry is een lekker cheesy '80's nummer. Een betere in zijn soort. Laten we het tweede sterretje daar maar aan koppelen. Want dat geschreeuw in die andere nummers is verre van prinselijk.

Fijn ook dat Leo R. zeker wilde stellen dat ik het laatste nummer zou horen....Verder is het soms wat zeikerig, soms zeer ok. Het wordt een beetje uitmiddelen. Kom ik op een 2,5. Ik moet voor deze lijst wellicht wat schappelijker zijn / mijn verwachtingen bijstellen. Ik rond het af naar een voldoende.

Je kan hier veel over zeggen, maar bij sommige nummers van deze lippen is de creativiteit wel ingebrand. Toch doet het mij vaak niet veel en ervaar ik sommige delen weer als doodsaai. Goed geïllustreerd door de meest suffe startsample op een album ooit. Zo samen 2,5 sterren.

Het meeste klinkt heel simpel. Een paar uitzonderingen. Dan zit het er weer helemaal naast.

Hier moet een gebruiksaanwijzing bij. Alleen afspelen op een brakke zondagochtend (of eventueel the day after Nederland-Argentinië). En dan is het een prima plaatje. Recept om de dag verder op te starten: Laat de sterke bak en dit plaatje opvolgen door nog zo'n bak en de Propellorheads.

Maak je dan toch een pop-album, doe het dan zo. Tijdloos. Het album biedt een continue kwaliteit (m.u.v. Goon Squad). En keer op keer denk je: 'Hé, lekker deuntje'.

Pfff....saai....Muzikaal zal het best prima zijn. Maar ik krijg mijn aandacht hier niet op gevestigd.

Eerder mochten we al naar een album van Ice Cube zelf luisteren. Dan maakt een collectief het toch veel beter. Er is veel meer afwisseling in de muziek, stem en emotie. Dat maakt wel het verschil. Verder een feest van herkenning. De mannen hebben heel wat samples gejat, maar eerlijk is eerlijk. Ze geven nog veel meer samples terug aan de muziekwereld. Zo'n balans wijst dan vooral op de creativiteit. Ik verheug mij op de notes van Leo R. over deze agressieve muziek/teksten. En een klein beetje gelijk moet ik hem op voorhand wel geven. Ik begrijp dat de agressiviteit ook als middel wordt gebruikt. Ze hebben er een enorm bereik voor hun boodschap mee behaald. Maar een nummer als 'Express Yourself' springt er uit en toont maar aan dat ze het muzikaal niet nodig hebben. 4,5 ster

Zo! Met een opening als Mother's Little Helper zet je je album wel gelijk lekker stevig neer! Zowel muzikaal als wat betreft het onderwerp. We kunnen daarna weer op adem komen en het muzikale geweld van het eerste nummer wordt niet meer geëvenaard. Enerzijds jammer, anderzijds springen de bluesachtige nummers er ook wel lekker uit. Helaas moet ik mij ook af en toe door suffe opvullers als Take It Or Leave It heen bijten.

Ik kom hier niet uit. Flarden vind ik verschrikkelijk. Andere flarden geweldig. Ik zie gelijk dat deze puzzelstukjes bij elkaar horen. Maar ik krijg ze zo uit mijn hoofd niet altijd aan elkaar gelegd. Dus wat moet ik hier nou weer mee? Vooruit, Lou. 3 sterren. Met je soundbites

Een muziekvriend van mij zei altijd. "Een muzikale basis is goed als het ook overeind blijft in een heel andere uitvoering". Test geslaagd. Dat is duidelijk. Toch vraag ik mij af. Zou Metallica ook zo groot zijn geworden als ze de nummers direct met orkest hadden uitgebracht? Ik denk het niet. Natuurlijk is dit een leuk en knap project. Tof dat dit gedaan is. Maar het is niet dat de muziek van Metallica iets miste. In deze uitvoering 3,5 ster.

Ik hoor vooral jaren '70 invloeden. Prima natuurlijk, mits je die kwaliteit tenminste weet te evenaren. Dat is bij lange na niet gelukt. De huilerige britpop-zang van de jaren '90 doet sterk afbreuk aan een aardige muzikale basis.

Sowieso een pluspunt voor de zelfspot. Er is veel gelachen bij het maken van dit album lijkt me en dat is aanstekelijk. Tegelijk is al die gein de reden dat ik het waarschijnlijk geen tweede keer aan zet. Tussen de grollen en de herkenbare jaren 60 zang af en toe een uitschieter als I Can See for Miles.

Alles op dit album draait om de stem van Bob. Muzikaal knap om daarmee de juiste balans te vinden. Enige punt. Die stem is verschrikkelijk. Niet naar te luisteren. Met uitzondering van de nummers met countrybasis. Daar lijkt de stem van Bob voor te bestaan. Doe de rest maar gewoon niet .

Tja...een kerstalbum...An sich een hele aparte muzieksoort om toe te voegen. Maar laten we zeggen: niet mijn favoriete genre. Dit album lijkt me vooral een geintje. Moet ik het echt raten? Het is een verzameling covers door verschillende artiesten. Niet perse de beste versies die ik ken...Het is het 'feel good' idee, dus ik knal er een bonus ster tegen aan.

London Calling zelf is natuurlijk een kneiter van een hit. Dat is me wel een opening. Dat niveau wordt niet meer geëvenaard. Mag je wellicht ook niet verwachten. Een paar nummers luisteren is prima. Maar die stem kan ik niet vier LP-zijden achter elkaar verdragen. Ze hadden of een zanger(es) moeten toevoegen of het bij de helft moeten laten.

In één woord: schel. Dat kreeg de 2004 remaster-master blijkbaar ook niet meer gerepareerd. Niet te luisteren op je pods zonder gehoorbeschadiging op te lopen. Verder veel muzikale grapjes, die ik zelf vooral irritant vind. Bijvoorbeeld dat bijgeluid bij Dead Finks don't talk. Dat er eens zo'n amuzikaal grapjesalbum tussen staat. Prima. Maar ben er nu wel klaar mee. Kunnen we weer naar kwaliteit in deze lijst?

Ik lees dat de drummer eerst maar eens uitgebreid studie heeft gedaan naar de Afrikaanse ritmes. Kijk, dat is nu gaaf. Samen muzikaal verbreden en ontdekken. En nu mag ik zelf ontdekken. De muziek is aanstekelijk, een hoge score voor de opzet. De uitvoering is iets minder. Deels wellicht doordat je de interactie tijdens het spelen niet echt meekrijgt. Dan klinken de keelklanken van de zanger soms wat raar. Maar ook wel omdat de vinger van de toetsenist soms half-naast het goeie toetsje lijkt te belanden. Ik ga het ze niet al te kwalijk nemen. Ben allang blij dat mij gewoon weer muziek wordt voorgeschoteld in deze lijst. Een 4-.

Muzikaal allemaal leuk hoor, maar....o nee hè....Niet weer zo'n zeik-stem.... Ik kan hier slecht naar luisteren. Gelukkig af en toe een flinke muzikale uitstap, die er uitspringt. Die variatie verdient een extra ster. Kom ik op max. twee sterren.

Ik merk dat ik vooral de stevige nummers waardeer. Nummers als Quiet hebben een lekker aanstekelijk ritme. Anders nummers laten me volledig inkakken. Ik middel het uit naar drie sterren.

Dit is niet mijn stijl en toch heb ik hier met plezier naar geluisterd. Dan doen ze iets goed. Maar waarom dat plezier? Weet ik niet zo goed. Normaal houd ik ervan als het een beetje ruwer is. Maar dit is muzikaal vrij clean. Misschien luister ik toch anders naar dit genre, dan naar andere genres. En hoeft het bij dit genre juist niet zo uit de band te springen.

Dusty klinkt muzikaal als een braaf meisje. Ze mag dan geen bezit zijn, ze loopt wel in de pas. Can I Get a Witness laat horen dat ze wel meer in haar mars heeft dan sommige andere nummers doen vermoeden. Ze had in die tijd wellicht nog iets meer levenservaring en rokerige kelders nodig. 3.5 ster

Ik word heel vrolijk van het eerste deel van het album. De sound die ik via de radio van hen ken. Beetje een guilty pleasure. Typisch jaren '80 met een schone rol voor de synthesizer. Maar dan met wel een hele bak geluid. Daarna volgt een grapje en verdwijnt de muzikale handtekening van Frankie. 3.5 ster

Direct na 'Frankie Goes To Hollywood' is dit ineens wel heel lege muziek. Heb halverwege twee uur pauze genomen voordat ik doorluisterde. Ik nam de muziek niet meer in mij op...

Alles aan dit album is...ok. Doet mij wat denken aan Kid Rock. Er waren in die tijd toch vele anderen die iets meer karakter in dit soort muziek stopte. Maar goed. Geen moment verveeld of geërgerd. Een mooie drie is het dus wel.

Dit is wel heel veel Björk. Heb het maar in tweeën geknipt. Ik was hier wel benieuwd naar. Want op de bekende hits speelt ze leuk met muziek en zang. Dat mis ik wel op dit album. Dan blijft een saaie zeurderige plaat over.

Het eerste album dat ik ooit zelf gekocht heb. Ik begon al te twijfelen aan mijn muzieksmaak... Dit album heb ik vaak geluisterd. Soms op vol volume als ik in een relaxte bui was, soms op de achtergrond. Soms integraal, soms skipte ik alle droevige en onderwaterklanken. Gewoon even lekker naar Honey en Run On luisteren. Nu alweer even geleden. Dus lekker twee keer geluisterd.

Mijn ratings zijn gemiddeld wat laag. Moet ik milder zijn? is de vraag. Maar het ligt niet aan mijn beoordeling. Nu krijg ik weer zo'n geluidenverzameling.

Ik heb dit vroeger wel vaker geprobeerd te luisteren. En al heeft het een hoge kunstwaarde. Ik kom er niet doorheen. Hoogtepunt is de zang in Time. Je kijkt toch een beetje uit naar die stem op dit album.

Ik krijg de laatste tijd vaak dezelfde reclame voor rustgevende natuurgeluiden om mee in slaap te kunnen vallen. Vraag mij af waarom? We hebben Nick toch al daarvoor? Muzikaal is het prima. Het hoort natuurlijk in deze lijst. Maar voor mij is één keer luisteren wel voldoende. 2.5 ster.

Poeh, wat zoetsappig. Maar misschien moet ik slaapkamermuziek gewoon niet in de auto luisteren. Aan de andere kant, kan het dan wel lekker hard. En dat heeft Marvin wel nodig om goed tot zijn recht te komen. Opvallend dat ik zijn stem juist wat prettiger vind als hij hoger / minder zwoel zingt.

Het is de week van de saaie muziek geloof ik. Goede stem, goede muzikale begeleiding. Maar zero prikkels. Niets bijzonders. Ik kom op 2.5 ster. @1001: Mogen we nu weer even knallen met het volgende album?

Met een opening als The Changeling en Riders on the Storm als afsluiter maakt het niet meer zoveel uit wat er tussen staat. Ik kan niet zeggen dat alles dat niveau haalt. Soms erger ik me zelfs wel eens aan het (vast bewust) afraffelen van een stukje tekst. Maar de stem draagt natuurlijk wel heel veel. En het album biedt zowel een eenheid als afwisseling. 4 sterren. Kom maar door met het volgende Doors-album!

Ik ben fan van elektronische muziek, maar dan wel het minste van ambient. Je kan er niet zoveel goed of slecht mee doen. Het is vaak prima op de achtergrond en verder springt er weinig uit. Dat geldt ook zeker voor deze variant. En dan geldt voor mij de standaard bij platen met een continue kwaliteit, maar weinig extra's: 3 sterren. Los van de waardering van de plaat, veel kudos voor de inspiratie die AT anderen heeft geleverd, met deze plaat, maar ook met later werk.

Eerder kregen we Blood On The Tracks van Bob. Als ik het vergelijk is de muziek op Time Out Of Mind veel minder ondersteunend voor de specifieke zang van Bob. Met andere woorden: Er had net zo goed iemand anders mee kunnen zingen op dit album. Hadden ze daar maar voor gekozen...

Dit album verkregen uit een erfenis. Een paar keer opgezet om te proberen. Telkens na 2 a 3 nummers afgezet. Eén nummer is prima. Maar het is wat zeurderig en het wordt mij al snel veel te veel. Toch maar eens geript en toevallig dit weekend helemaal geluisterd. Wat en toeval. En tot mijn verrassing vind ik het meest zeurende nummer, het laatste, het leukst. Dat nummer doet mij wat aan UNKLE denken. 2.5 ster.

In de basis een dansplaat (tango), maar voor mij vooral een heerlijke luisterplaat. Prachtige combinatie van klassieke instrumenten en opzet (tango) en de moderne mogelijkheden en opzet (beats). Het zit ontzettend goed in elkaar. Lekker ongeforceerd. Meerdere lagen neerzetten als een eenvoudig geheel. Dat is een prestatie.

Weer zo'n plaat waarvan ik niet begrijp waarom ik deze moet horen. Niet zoveel mis mee hoor. Maar een 13 in een dozijn-plaat. Geen missers, geen uitschieters.

Dit ken ik van een grijsgedraaid tapeje van een oud vriendje van me. En dan ook nog uit zijn kinder-stereotoren. Vond het toen verschrikkelijk. Maar dat lag natuurlijk aan dat doffe geluid. Nu via een geremasterde link van Spotify klinkt het ineens vol en zijn de instrumenten duidelijk te onderscheiden. En dan blijkt het toch wel erg lekker. Lekker tempo, behoorlijk gevarieerd binnen het genre en een heerlijk stevig geluid. Maar niet te stevig. Want Spotify laat het opvolgen door wat andere grote metal-platen met vooral veel onverstaanbaar geschreeuw. Nee, dan speel ik liever deze plaat opnieuw.

Ook dit is weer een verzameling geluiden. Een ander album op de lijst liet al walvissen met de band mee spelen. Hier zijn het onder andere wolven. Wat moet ik daarmee? En moet ik nu echt uitleggen dat gerochel niet het mooiste geluid is? Natuurlijk. Je kan er niet om heen. Er staan iconische fragmenten op dit album. Die rechtvaardigen een plek op de lijst en die moet je waarderen. Ik overwoog zelfs nog een 3 (2,5 is ook een 3). Maar dan sluit het af met een nummer waar doorheen gekoekwausd wordt. Hou toch op.

New Order maakt vrij cleane muziek, die altijd wat van de tijdgeest in zich heeft. Lukt je dat een paar decennia lang, dan ben je een grote band. Het geldt ook voor dit album. De (eind) jaren '80 sound komt duidelijk naar voren, maar afgezien hiervan is ook dit album vrij clean. Hierdoor een prima plaat om mee te werken.

Als Kate normaal doet, doet ze al gek genoeg. Op de bekende nummers horen we al een uniek geluid, zonder dat het al te gek wordt. Dat zijn de hoogtepunten op het album. Daarnaast een bak experimenten. Altijd leuk experimenten. Maar waarom publiceer je ook de mislukte experimenten? Zoals Watching You Without Me en Waking the Witch. Die laatste wellicht alleen voor de titel. Want een betere beschrijving van de experimenten kan ik zelf niet bedenken,

Lekker jaren '80. Het luistert allemaal wel prima weg, maar er is niets wat er uitspringt.

Dit is een Prachtige Punk-Parodie. Alles op deze plaat lijkt een grap. Of zou deze band toch serieus zijn? Ik vond het voor één keer wel grappig.

Je kan natuurlijk niet om Neil heen. Toch wist ik niet gelijk hoeveel sterren het nu verdiende. Eerst hoor je een 5 sterren powernummer als F****ng Up. En dan is het volgende nummer gewoon vals. Worden het er nu drie of 4. Gewoon nog maar eens luisteren dan. Maar ik blijf er tussenin hangen. Tot ik Love and Only Love nog eens hoor. De doorslaggevende factor van dit album is Neil helemaal niet. Die Maffe Viervoeters maken het echte verschil. Vier sterren dus.

Blieb, blieb, blieb, kraak, kraak, 3 uur wachten op de 56k modem en hoppa medio jaren '90 hebben we Primal Scream binnen. Een paar jaar na release, maar tja...downloaden kon eerder nog niet en het was niet echt een 'must have' voor de cd-collectie. 'Select all' en openen in Winamp maar. Het oordeel van toen: Zeer origineel en lekker spannend door een mooie mix van stijlen. (Maar niet goed genoeg, dus hop weer 'select all' en nu 'delete', want op de schaarse ruimte van de harde schijf was alleen ruimte voor 5*-platen.) Het oordeel van nu: Zeer kenmerkend voor die tijd. Vooral een (soms wat saaie) sample-collectie. (En niet goed genoeg, dus nul 'likes' op Spotify. Dus deze komt niet meer terug (Tenzij de het ondoorgrondelijke family-blend-logaritme het oppikt; dan kom ik er nooit meer vanaf). Ben ik inmiddels muzikaal meer opgevoed? Of is er gewoon veel meer interessante digitale muziek? Wellicht allebei. Maar aan die uitbreiding van interessante digitale muziek hebben albums als dit dan wel weer als grondslag gelegen. Want ik kan mij niet voorstellen dat een Moby niet heeft geluisterd naar dit album.

Hé leuk. Een jaren '80-album. Wat verfrissend na XTC, Kate Bush, New Order, en vier albums die net op 1 of 2 jaar het label '80's missen. Kan je het wel weer naast elkaar zetten. En in vergelijking met de rest, is dit album vooral nietszeggend. Heb mij er (buiten het laatste nummer om) ook niet aan geërgerd. Er is prima bij te werken. Dus laten we het maar een 3 geven. Idee voor een boek: 201 Albums You Must Hear Before You Die?

Dit album heeft soms wel erg schel geluid en klinkt soms juist weer erg dof. Maar ik luister deze keer ook op de laptop. Misschien ligt dat daaraan? Dus nog maar eens in de auto opgezet. Ook daar dat geluid. In combinatie met de vele samples klinkt het wel hierdoor wel erg als een zolderkamerproduct. Wel creatief in elkaar gezet. Ik zal ook eens nieuwere muziek van hen opzoeken. Want al waren ze er met dit album nog niet. Veelbelovend is het toch wel.

Toen ik een jaar of 8 was maakte ik een dealtje met de buurvrouw. Zij mocht mijn tape-je van Bad lenen. Ik mocht haar tape-je van Faith lenen. Ik vond het toen wel aardig, maar vond een paar nummers wel erg saai. Ik elk geval niet in de buurt van Bad. Snel terug ruilen! Ik geloof dat dat oordeel van toen overeind blijft. Wel aardig. Met een paar erg saaie nummers. Maar bij lange na niet zo saai als de nummers op Listen Without Prejudice Vol. 1 die ik al eerder voorgeschoteld kreeg. Als volwassene valt daarnaast de over-the-top-'80's sound op, maar vooral ook die ontzettend vieze stem. 3,5 ster.

Het album van Son of a Preacher Man. Dáár heb ik zin in. Maar het stelt me teleur. Het is vooral saai. 2 sterren voor het album met een bonus ster voor de hit. Meer kan ik er niet van maken.

Deze lag al jaren op de digitale plank om 'eens' te luisteren. Want de bekende nummers zijn gewoon lekker. Goed dus dat de 1001 mij 'dwingt' het nu eens echt op te zetten. Het album begint met deze top-platen. Wat vooral opvalt dat de (stevige) instrumenten en zang samen echt een éénheid vormen. Zelfs de computer blend soms netjes in in het het geheel. Terwijl de losse instrumenten niet hun individuele waarde verliezen. Dan ook nog gewoon een lekker ritme en dan staat de eerste helft als een huis. De tweede helft van het album verlang ik vooral terug naar de eerdere platen. Ik word er niet warm of koud van. Het totaal is een dikke 4 sterren.

Easy-Listening-Britpop. Ik word er gewoon wel relaxted van. Zelfs een vriendje (9) van mijn zoontje ging er even lekker voor zitten. Het doorstaat de tand des tijds dus prima. En ook de album-titel lijkt mij prima houdbaar...

Tja...wat voegt dit nou weer toe aan onze muziekgeschiedenis? Zang en instrumenten zijn hier twee losse dingen. Vaak een lekker tempootje hoor. Maar dat maakt het geen voldoende.

Ik heb hier vooral plezier aan beleefd met sample- / orgineel spotten. Blijkbaar een inspirerende band. Muzikaal word ik er niet per se gelukkig van, komt misschien ook omdat de opname niet de beste kwaliteit is. Ik ga voor een basis van 2 sterren en een halve ster omdat het wel grondleggend is.

Bij elk nummer denk je: Hé dit lijkt sterk op een andere band / ander nummer. Van The Beatles (-1 ster) tot George Baker (Strangered in the Night). Het maakt de plaat veelzijdig. Tip voor Fade-Out-Tom: Bedenk eens een leuk einde voor je nummers. Het voelt nu wel erg als een compilatie.

Je ziet de straatmuzikante al op afstand zitten. Eén persoon met een hele stellage, om alle instrumenten tegelijk te kunnen bespelen. Knap is het zeker. Dus je loopt er wat dichter naar toe. Zij begint te spelen en blijkt de inspiratie voor de composities bij Wende Snijders vandaan gehaald te hebben. Het is een kunst dat zeker. Dus je blijft toch maar even staan. Ze heeft nog best een goede stem. Alleen, dat interesseert haarzelf niet zo. Het draait niet om haar, het gaat om de kunst. Dus af en toe schreeuwt ze gewoon wat tussendoor, het liefst off-beat. Wie dat niets niets vindt, is een 13-in een dozijn-muziek liefhebber. Zij staat hier voor de kunst. Ok. Duidelijk. Dus jij loopt maar snel door.

Deze keer maar eens naar een paar teksten geluisterd van de beste man. Want daar draait het om, werd mij uitgelegd. Eerlijk. Ik ben niet heel erg onder de indruk van de teksten. Niets mis mee hoor, maar ook niets bijzonders. Het is vooral een prima plaat op de achtergrond om bij te werken. Iets fijner Good Old Boys die we eerder al gepresenteerd kregen.

Je weet dat er aan het eind een klapstuk te wachten staat. Maar man...je moet wel geduld hebben hoor...Ik werk me met het hoofdgerecht in het vooruitzicht door de lauwe voorgerechtjes. 2,5 ster.

Eén ding. Dit is niet iets waar tieners over dromen. Het is een verschrikkelijke zemel-plaat.

Onmogelijk om hier naar te luisteren. De kinderen schreeuwen er steeds door heen. Of die man met die verschrikkelijke stem uit mag. Kan hen geen ongelijk geven. Moet er niet aan denken dat ik hier bij zou zijn.

Ook dit album verkregen uit een erfenis. Toen vrij snel geprobeerd, maar al tijdens het eerste nummer zo snel mogelijk uit gezet. Wat een verschrikkelijke start. De cd heb ik aan een collega gegeven. Nu gedwongen verder te luisteren (via Spotify dus). Het blijkt tot mij verrassing vooral veel degelijke nummers te bevatten. En af en toe springt er wat uit de band. Zit er ineens een bak herrie tussen of een Bob Dylan achtige plaat. Uiteindelijk is één cd prima vol te houden. Helaas zijn het er twee..

Goed. Ik klaag dus over een dubbel-cd van Wilco. En ik krijg de volgende dag nog een cd van Wilco....F#ck Karma! En ook deze cd begint met een verschrikkelijk nummer. Waarom toch? De rest is iets minder degelijk dan het vorige album. Daar gaat het mis. Deze band is gespecialiseerd in degelijkheid. Als ze rare geluiden gebruiken of uit de band springen, klinkt het nergens naar. 2.5 ster.

Ik heb pillen nodig. Ga nu overal Bob Dylan muziek in horen. Wel zonder de stem van Bob. Dat moet je waarderen.

Robbie ontsnapt met dit album zijn boy-band-stature. Binnen het genre pop laat hij zien dat hij met uitersten kan omgaan. Zelfs de nummers met meer stem-geweld lijkt hij heel ongeforceerd te zingen. Wat dat betreft is hij wat ondergewaardeerd. Misschien omdat het buiten de hit Let me Entertain You (sterk nummer) zich net niet genoeg onderscheidt. Er zit voor het gevoel telkens net iets meer in. We krijgen vast nog een volgend album van Robbie. Ik ben benieuwd of de potentie waargemaakt wordt. Voor nu: 3,5 ster.

Norah kan zingen. Dat is duidelijk. Maar man, wat is dit een eentonige plaat. Dit album hoort in een playlist met een random-functie. Leuk als er een keer een nummer voorbij komt. Maakt niet eens uit welk nummer. Maar daarna weer snel naar een andere artiest.

Nummer 1 start met een vals O Ho Ho Yeah. Nummer 2 volgt dit op met een net iets minder vals terugkerend Yeah Yeah Yeah. Ben nu al klaar met dit album. Moet nog 11 nummers. Een aantal volgende nummers bieden de basis voor een (soms simpele) powerplaat. Die basis wordt niet benut. De zang voegt niets toe. Hiervoor kregen we Robbie Williams voorgeschoteld. Had hem de basis van bijvoorbeeld The Slider voorgeschoteld. En het was een krachtige plaat geworden.

Elton verrast mij een paar keer. Is dit echt Elton? En ook als hij wat anders doet dan ik van hem gewend ben, is de uitvoering uitstekend. Dan kan je dus zonder problemen een dubbel-album afleveren.

Ik ben een groot fan van het album Dummy. Dus in 2008 was ik er als de kippen bij. Dit wílde ik echt horen. Maar de teleurstelling kon niet groter zijn. Third is muzikaal soms geforceerd, maar nog steeds niet heel interessant. Ik heb gisteren dit album dan ook maar op laten volgen door Dummy. Voor Third pers ik er met moeite 2,5 ster uit.

Dit is gewoon een lekker album. Met een paar wegzakkers, maar vooral een paar flinke positieve uitschieters. Het lastige is dat je bij een groot deel van het album een artiest kent die het nog beter heeft gedaan, zelfs bij die uitschieters. Ik luister net iets liever naar Karmacoma van Massive Attack dan naar Overcome (Ik weet het, sorry Tricky). Ik luister net iets liever naar Glory Box van Portishead dan naar Hell is around the Corner. Als er zo duidelijk een niveau hoger is, moet het aantal sterren tot 4 beperkt worden. Lager kan trouwens niet als je Public Enemy zo vet neer kan zetten als in Black Steel. Heel anders, maar met net zo veel kracht.

The Fugees proberen relaxed te zijn. Dat lukt bij vlagen. Het leidt vooral tot weinig interessante nummers. De hitjes Ready Or Not en Fu-Gee-La luisteren aardig weg. Bij het andere hitje werkt de zogenaamde relaxedheid vooral op de zenuwen. Ook de cover van Bob Marley werkt op de zenuwen. Goed, het breekt de wat eentonige opzet van het album wat. Maar juist hier had ik gehoopt op een goede mix van het origineel en de stijl van de Fugees. 2.5 ster.

Dit album kreeg ik na de Fugees en na het doorbladeren van het kantoorcadeau: 'Omdenken'. Ik pas het maar gelijk toe. Bij Bonita Applebum denk ik bij de bekende sample dus steeds: Wat fijn dat dit niet de Fugees is! Want heel eerlijk de meesters van de oude school geven hier de Fugees een les in relaxedheid. De raps en de (soms lekker jazzy) ritmes; het klinkt allemaal heerlijk ongeforceerd. Al zal er best over nagedacht zijn. Want bij sommige tracks volgt na elke zin een sample/woord dat perfect lijkt te passen. Begin jaren '90 was de hiphop vaak een boodschap met een lading. Kan ik erg waarderen. Maar soms kwam er een heerlijke ongeladen plaat voorbij. Gewoon een lekker ongeforceerd ritme als basis en een tekst over helemaal niets. Over iemand op een roadtrip die zijn knip vergeet of zo. Word je toch gelukkig van...

Mijn kennismaking met deze verslaving was eind jaren '90 toen mister Prodigy Been Caught Stealing presenteerde in zijn Dirtchamber Sessions. Los van de hond (weer zo'n beest in de 1001...) sprong dat nummer er voor mij uit. Ik had het wat ouder ingeschat, door de zang. Maar het ritme past ook wel bij die tijd (1990 lees ik). De muzikale invloeden hebben ze mooi gemixed. Op het album is het wel de uitschieter. Ook Three Days heeft een lekkere bite. De andere nummers zijn allemaal ok, maar niets meer dan dat. Met 3 sterren voor een wat neutraal album en een halve ster voor de twee uitschieters, tik ik het vierde sterretje aan.

In het begin van deze plaat denk je al snel: Come...On... Toch doet deze referentie te kort. De plaat is ondanks de eigen sound veel gevarieerder. De gemene deler is dat het blijft swingen. En dat bouwt op tot de uitsmijter Eileen. Een plaat waar ik mij vroeger behoorlijk aan geërgerd heb. Maar op dit album ineens perfect past. Mijn jongere ik zal wel laaiend worden. Die had voor de hit met moeite twee sterren gegeven. Pech voor de jongere ik.

Misschien is het vloeken in de kerk met dit genre. Maar Incubus is vooral heel degelijk. Je weet precies wat je krijgt. Ze zullen je niet snel teleurstellen met een opvulplaat en ze zullen je niet snel verrassen met een geniale uitspatting. De uitvoering is uitstekend, wat zorgt voor een halve ster extra. Kom ik op 3,5.

Eigenlijk is deze plaat steengoed. Maar ik kan niet zo goed tegen het best vaak zeurende / jengelende muzikale karakter. Ik houd het op 3 sterren.

Muse is weer zo'n band met een zanger die muzikaal verschrikkelijk zeurt. Maar op dit album vindt Muse wel een prachtige match met de elektronische geluiden. Zeker in het begin. De eerste twee nummers leiden ons naar de hit die er met kop en schouders bovenuit steekt. Later wordt het album meer gevarieerd, wat ervoor zorgt dat het interessant blijft. Dat brengt wel een aantal nummers mee, waarbij toch dat zeur-karakter van de stem te dominant wordt. Maar het album is een waar kunstwerk en kunst moet ook af en toe schuren.

Ella zingt bijzonder zuiver en muzikaal correct. Knap, maar dat brave geluid prikkelt mij niet. Het is vooral prima voor op de achtergrond. Kom ik nog goed weg. Via de Spotify-link kreeg ik de compilatie. Ik begreep dat anderen de volledige 3-uur+ versie voor hun plaat kregen. Dat lijkt mij toch wel veel superzoete, ouderwetse zang. Drie kwartier is een prima lengte.

Portishead laat op Dummy een eigen geluid te horen. De emoties die in de zang en de basale muziek doorklinken zijn onderdeel van het verschil. Zonder de elektronische elementen zou je er bijna in verdrinken. Maar de veelal rustige beats brengen het perfect in balans. Dat creëert een plaat die de moeite waard is om met volle aandacht te beluisteren, maar ook prima werkt op de achtergrond. De zang schuurt af en toe een heel klein beetje. De instrumenten lijken soms gesampeld te zijn vanaf een plaat met een klein krasje en her en der wordt een kraakje toegevoegd. Allemaal net genoeg om opgemerkt te worden; nergens wordt het geforceerd. De zang kent veel kleine variaties binnen een nummer, maar ook op dit punt wordt er zelden geforceerd. Beth krijgt het zelfs voor elkaar om ingetogen uit te halen. Het gemiddelde niveau van de nummers is hoog. Maar verspreid over het album springen daar een aantal nummers nog eens bovenuit. Met moeite beperk ik mij tot drie: Sour Times, Numb en Glory Box.

Een beoordeling op melodie of harmonie zou hier totaal niet op zijn plaats zijn. Alsof je abstractie schilderijen beoordeelt of het Van Goghs zijn. Het gaat bij dit soort albums juist over de 'buitenkant'; over hoe het overkomt bij de luisteraar. En dit album komt over als een knaller, met een flinke ruwe rand. Het is perfect als je wat energie kwijt moet. Lekker meeschreeuwen of, voor de meer muzikaal ontwikkelden, lekker meespelen op de luchtgitaar en bijbehorend drumstel. De twee hits (vooral Come Out And Play) zijn hiervoor het meest geschikt en krikken de rating flink omhoog. 4+ sterren.

Coldplay levert een sterk uitgedacht album met een constante kwaliteit, maar ppfff...wat...een...gezemel. Als ik de hit Clocks opzet en wellicht het volgende nummer Daylight laat staan is het meer dan genoeg van dit album voor mij.

Bij Q-Tip had ik wat verwachtingen. Een cd waarop ongeforceerde rap met een goed ritme de stevige basis biedt. Op Renaissance wordt veelvuldig samengewerkt met andere artiesten. Verscheidene dames zingen het refrein in. Helemaal prima. Maar ik moest wel even mijn verwachting doorbreken. De eerste keer vond ik het eigenlijk matig. De tweede keer kon ik mijzelf wat meer openstellen voor verandering en vond ik het veel beter. Dus tja...wat of wie is nu het onderwerp van een recensie? Een album of de recensent?

Een aangename verrassing. Dit album verkent de uithoeken die een pop-zangeres kan bieden. Soms is het stereotype pop, maar meestal ligt er een andere muzieksoort als basis achter. Zo word je meegenomen van rock naar big band naar filmmuziek. Waarbij vaak ook nog een soepele overgang tussen die nummers wordt gemaakt. Ook met haar zang varieert deze dame er flink op los en zo vindt ze soms best interessante combinaties.

Beck weet bijna elk nummer te verpesten met irritante piepjes, wegdraaiende geluiden etc.

Ik ben niet goed op de hoogte van de metal-geschiedenis. Maar dit komt mij over als grondleggend voor de elektronische metal. Het eerste nummer biedt bijna een drum & bass basis. Als je bij het tweede nummer de 'zanger' wegdenkt, associeer je dit al snel met Rammstein en het intro van het derde nummer lijkt wel wat op wat Junkie XL eind jaren deed (En nu weet ik ook eens waar Promo de mosterd heeft gehaald). Het niveau van de latere artiesten in dit genre wordt op dit album bij lange na nog niet gehaald. Het is vooral nog vrij eentonig, maar omdat dit het eerste is wat ik ken in een genre dat ik toch erg waardeer, geef ik het een extra halve ster. Kom ik op 2,5. Zelf vond ik het dus wel leuk voor één keer. Ik zou alleen niet weten waarom dit in een lijst staat die iedereen moet horen. Ik ken genoeg mensen die hier nooit naar moeten luisteren.

De link naar Spotify brengt mij naar de versie van 2006. De bandnaam Incredible Bongo Band en de albumtitel doen deze muziek te kort. Natuurlijk biedt de Bongo de basis. Maar er wordt toch echt een geheel van instrumenten ter gehore gebracht. Ik snap het wel. Dit was (vast) één van de eerdere bands die muziek van anderen pikte en daar een drumbeat overheen gooide. (Je zou ze modern kunnen noemen.) Maar wel met zorg. Het geeft de nummers vaak meer power. Laten we het eerste nummer Apache als voorbeeld nemen, want dat is verreweg het beste nummer. Die slagwerk-solo is prima. Maar daar luistert niemand een hele cd lang naar. Het zijn de eerste twee minuten die het nummer geweldig maken. De basis van de Shadows wordt prachtig gepimpt, waar de drumbeat een belangrijke rol bij heeft. Binnen één muzikaal thema wordt in die minuten wordt heel wat afwisseling geboden. Het is niet voor niets dat dit nummer zo vaak is gebruikt in mixen.

Wat een verschrikkelijke zeur-plaat is dit weer....

Muzikaal is dit lekker gevarieerd. Maar dit album draait om de zang. Nou ja, zang? Soms wel, maar op andere momenten loopt Julian soms half-zingend-half-sprekend de kantjes er vanaf. Enerzijds is het bij lange na niet zo verschrikkelijk als Dylan en wil ik dat in sterren tot uiting laten komen. Anderzijds weet ik vrij zeker dat ik dit album nooit meer zal opzetten. Conclusie: Ik heb Dylan met twee sterren veel te hoog ingeschaald.

De eerste helft van de jaren '80 samengeperst op 1 album. Geweldig...

Hecht maar niet teveel waarde aan mijn oordeel over dit album. Ik had vroeger al een hekel aan kampvuur-muziek. Het is mij te saai. Hoogstens een achtergrond-muziekstijl voor mij.

Wat kan je muzikaal verwachten als 'vrede en liefde' het thema is van een album. Dan zullen de vonken er niet vanaf spatten. Een aantal nummers, waaronder de hit zijn dan ook dodelijk saai. John vindt intussen de blues. En als we dat geluid horen, is het gelijk wat prettiger. Maar echt onderscheidend wordt het nergens. Totdat hij zich afvraagt hoe zijn voormalige collega 's nachts nog kan slapen. Niet zo'n liefdevolle vraag. Dus dat nummer trekt wel de aandacht en is de uitschieter op dit album. 2,5 ster.

Schrijf ik kort geleden dat ik geen fan ben van kampvuurmuziek; krijg ik Hotel California...Toch is dit nummer van een heel ander niveau. Het nummer is niet voor niets een evergreen. Het zit bijzonder goed in elkaar. Instrumentaal, maar ook vooral het samenspel tussen zang en instrumenten. Dat blijkt geen toevalstreffer te zijn. Het album is veelzijdig. En bijvoorbeeld 'Life in the Fast Lane' en mijn favoriet 'Victim of Love' vragen een heel andere manier van zingen. Ook daar lijkt de zanger zijn hand niet voor om te draaien. Het komt allemaal heel natuurlijk / ongeforceerd over. En tijdloos. Zoals 'Victim of Love' gezongen wordt, zou het niet misplaatst zijn op NPO 3FM.

Ergens pakken sommige muzikale kwinkslagen op dit album mij wel. Een aantal nummers hebben één leuk creatief dingetje. Soms met een kleine knipoog naar een andere artiest. De rest van het nummer is er dan wat omheen geplakt. Maar creatief zijn ze. Dat blijkt ook wel uit de variatie op dit album. Het nummer Monday is illustratief. Het begin doet mij een beetje denken aan een ver-tachtig-te Doors-plaat. Dat zijn ook gewoon lekkere seconden. Maar daarna verlies je snel de aandacht. 3 sterren. In hun categorie een vrij goede score.

Solomon ken ik van die enorm krachtige stem. Die komt op dit album niet in zijn volste recht naar voren. De man kan zingen. Natuurlijk. Maar zijn stemgebruik is hier wat bescheiden. In zijn tijd zal het modern geklonken hebben. Nu klinken sommige nummer zo gedateerd, dat ik het kraken van de LP mis op Spotify. Ik blijf steken op drie sterren.

Wij werken met een lijst van lijst van albums die iedereen één keer gehoord moet hebben. Ik wil een uitzondering aanvragen: Dit albums moet iedereen twee keer luisteren. Mijn primaire reactie was ooit een reactie op een schreeuwende vrouw. Maar het album is veel meer dan dat. Er zijn weinig mensen in de pop die zich kunnen veroorloven om van de muzikale zangregels af te stappen. Skin is er één van. Het is meer verrassend dan storend. Skunk Anansie gebruikt niet alleen dit element om zich te onderscheiden. Maar was ook nog eens vroeg bij het betrekken van de digitale muziek. Zo is een band ontstaan met een uniek maar zeer muzikaal geluid.

Ik schreef eerder al dat de luisteraar The Beatles volgens mij vooral hoog waardeert door de (onbewuste) culturele plicht om het goed te moeten vinden. Nu blijkt dat dit ook geldt voor de stellers van de 1001. Je gaat mij niet wijs maken dat dit album ooit de 1001 had gehaald als er geen Beatles op stond. De muziek zeurt, de stem zeurt en dan ga je ook nog eens telkens de lettergrepen verlengen. "And whi-ile I'm away-ay, I'll write ho-ome everyday-ay" Niet om aan te horen. Absolute dieptepunt hierbij: Ho(-o-o-o-o)ld Me Tight. Dat is me toch een gedateerd saai nummer. Het enige nummer dat wat minder saai wordt gezongen is Money. Maar ook hier: eigenlijk moet het Mo-o-o-o-o-oney heten....

Je bent geneigd de zanger te reviewen. Want man, die stem klinkt lekker. Maar ik geloof dat ik een instrumentale versie ook 5 sterren zou geven. Het swingt en het ragt, het jazzt en het rockt.

Alsof je je favoriete kroeg binnenstapt, maar er blijkt die dag een lokaal bandje te staan. Met een enthousiast, maar beschonken zanger. We doen vandaag maar ergens anders een biertje...

Internet vermeldt over dit album vooral dat het een ecstasy-fuelled album is. Maar goed dat Mike Boddé zulke recensies niet heeft gelezen. Het schreeuwt om de vraag: 'Hoe klínkt een ecstasy-fuelled album?' Ik had in elk geval een ander idee bij de klank toen ik de term las. Vervolgens meldt wiki dat het album gezien wordt als 'defining releases of the acid house'. Ook bij acid house heb ik een heel ander klankidee. Via internet kom ik er dus vooral achter wat dit album niet is. En dat ben ik wel eens met Big-Brother-internet. Want ook ik heb geen idee wat dit wél is...

Gepingel waarbij elke toon zo lang mogelijk ter gehore wordt gebracht. Het is de uitdaging om net geen stilte te laten vallen tussen de toetsaanslagen. Bij voorkeur wordt op de achtergrond nog een langgerekte tweede toon toegevoegd, zodat je een onderwater-effect krijgt. En klaar. Af te spelen bij het slapen gaan. 1,5 ster.

De makers van dit album weten precies hoe ze de aandacht moeten trekken. Ze stoppen al hun energie en creativiteit in die beeldvormende elementen. Muzikaal komt er op de juiste momenten een leuke muzikale vinding voorbij. Daarmee bereiken zij de klant. De elementen die minder snel het primaire gevoel beroeren krijgen weinig aandacht. Zonde van de energie blijkbaar. De hit als voorbeeld. Het refrein is enorm sterk: origineel en toch pakkend. Dat refrein kent iedereen en wordt lekker mee-geneuried. Dat daarom heen een slap-uitgevoerde rap zit op een saaie muzikale basis maakt dan niet meer uit.

Eerder vroeg ik om meer Doors, en het eerste nummer smaakt inderdaad naar meer. Maar daarna word ik toch teleurgesteld. Het wordt nergens zo interessant als L.A. Woman. Soms wordt ik nerveus van een irritant instrument/geluid en soms is een nummer simpelweg te saai. En na het eerste nummer komt de zang nooit meer echt tot zijn recht. Pas het laatste nummer veer ik weer een beetje op.

Noemde ik het album Armed Forces nog tijdloos, krijg ik nu van dezelfde artiest toch een gedateerde plaat zeg. Je zou zeggen dat het saai was als je niet af en toe wordt opgeschrikt door een rauwe keelkreet (Battered Old Bird) of omdat blijkt dat Ross van Friends achter de toetsen zit (eind Tokyo Storm Warning).

De man kan best zingen. Maar het mag toch echt wel iets sprankelender. Ik bedoel: "He's got the whole world in his hands"...Dan ben je eigenlijk al af. En dan moet de luisteraar daarna nog heel wat nummers door zien te komen. 1,5 ster.

Er zijn minimaal goede punten te noemen over dit album (op nummer 1 de variatie binnen het genre), maar toch koste het mij drie sessies om het uit te luisteren. Ik haak steeds af. Het is te saai. Paul is een goede zanger, maar toch kon ik de instrumentale delen het meest waarderen. Dan gaat er in dit genre iets niet goed.

De sessie heeft een bijzonder sterke start, waarbij zang en muziek beide duidelijk flinke kracht in zich hebben. Dit wordt bij beide precies voldoende geëtaleerd om op te vallen zonder te overheersen. Zang en muziek gunnen elkaar precies voldoende de ruimte. Ik denk dat de zanger vervolgens even een biertje is gaan drinken, want die horen we daarna even niet meer terug. Er is dan een afwisseling van soms raggende instrumenten, waar ik van kan genieten en soms suf gepingel. Dat laatste doet afbreuk aan verder een geweldige sessie. Kom ik daardoor op 3,5 ster.

Amy is goed. Maar een heel album met de nasale stem van Amy, dat is toch te veel Amy. Je geeft toch sterren aan het hele album...Ook mis ik de bekende uitschieters van haar op dit album. Amy weet wel heel goed meer klassieke stijlen met modernere (pop)klanken te mengen. Dat levert haar een de derde ster op.

De titeltrack is kenmerkend voor dit album. Een nummer met een best aardige opzet, maar zo'n typerende Britse zeikstem. Eerlijk is eerlijk. Er wordt best sterk gevarieerd met de zang. Maar de Britpop klank blijft vaak doorschemeren. Soms doet het me sterk aan andere artiesten denken. Party Hard heeft bijvoorbeeld iets U2 achtigs. Maar dan nét niet. Dat zou voor mij ook de samenvatting zijn van een groot deel van dit album: nét niet. Maar soms wordt je tussendoor verrast met een volle klank, waarbij die nare stem net iets beter past. Zoals bij The Day after the Revolution. Die momenten zorgen voor een halve ster extra. Kom ik op 2,5.

Feel-good-rock. Het ligt allemaal wel erg lekker in het gehoor. Zeker de hits trekken je mee. Het krijgt van mij met 3,5 ster zeker een voldoende. Maar of iedereen dit album moet horen? Het lijkt mij eerder thuishoren bij de 101 artiesten die je live moe(s)t meemaken.

Jazz volgens het vooroordeel: (schijnbaar!) zonder vooropgezet plan gewoon wat doen. Waardoor er soms een verrassende harmonie ontstaat, maar soms er juist geen enkele sprake is van harmonie. En dat laatste komt bij mij het hardste binnen. Versterkt door op sommige momenten een volstrekt willekeurig geluid.

Even een klassiek begin, maar dan knalt ie er vol in. Bam! De jaren 80 ongeremd voor je kanis! Wel goed uitgevoerd. Met soms een uitschieter als 4 Ever 2 Gether. 3.5 ster.

Een aardige rock-plaat die zich wat meer richt op de echte luisteraar en wat minder op de feestende headbanger. Soms verzandt het in herrie (Het repeterende My Wave is verschrikkelijk). De stem pakt mij niet zo, al zit er wel kracht in. Daar tegenover staan leuke muzikale vondsten als The Day I Tried To Live. Ik middel het uit op drie sterren.

Misschien iets gedateerd, maar Alice toont hiermee de veelzijdigheid van de meer klassieke rock. Ook binnen de nummers wordt soms lekker afgewisseld, zodat het interessant blijft om te luisteren. Een dikke 4 voor deze kwaliteitsplaat.

Deze band weet blijkbaar dondersgoed wat ze met deze muziek stimuleren ...

Het eerste nummer is ijzersterk. Er zit een hint van opera door de stevige 80 basis. De rest van het album is aardig. Het varieert binnen het jaren tachtig genre. Maar dat levert soms ook wat gepingel op (1959).

Vreemd dat artiesten met veel muzikale creativiteit op de eigen naam als titel uitkomen. Zit de creativiteit dan alleen in het muzikale hokje? Afgaand op de titel draait het nu allemaal om Tracy zelf. Terwijl Tracy best wat te vertellen heeft, zoals in de ijzersterke hit. Normaal zie ik zang vooral als instrument en let ik niet zo op de tekst. Maar zonder enige inspanning komt de tekst van Tracy vrij makkelijk binnen. Dat is een prestatie op zichzelf. Dat gezegd hebbende duren de 36 minuten van Tracy wel erg lang. De eerste twee nummers luister ik met plezier. Maar daarna haak ik toch echt af. 2 sterren voor het album als geheel en een halve bonus-ster voor de eerste twee nummers.

Frank is mij iets te 'glad to be unhappy'. Net zoals ik in de kroeg niet naast die ouwe zeur met zijn saaie klaagverhalen ga zitten, spoel ik nu ook snel door naar een vrolijker muziekje.

Een album met nummers met een toegankelijke opzet. Met helaas veel blikkerig geluid. En net storend vervormde stemmen. Soms past dat ook wel bij het nummer, soms niet. Ik zou ik me nog overheen kunnen zetten. Maar daarbij zitten er soms samples tussen, die muzikaal niets met het nummer te maken lijken te hebben. Zoals het geluid van de reclame tussendoor heel anders klinkt dan het geluid van de film zelf. En zijn er meer opvulstukjes dan echte nummers. Dan wel met een fluisterde dame, dan wel een afwisseling van storende geluiden (june child). De tweede ster krijgt het album voor de opzet/potentie.

Een overzicht van de meer stevige gitaarstijlen. Soms meer klassiek, soms wat moderner. De zang is afwisselend. En ook binnen de nummers gebeurt ruim voldoende om het interessant te houden.

Het eerste nummer is kenmerkend. De eerste klanken zijn dodelijk saai en daarna volgt even een zeurende zang. Maar nog hetzelfde nummer wordt het zelfs wat pakkend. Dit geldt voor de rest van het album. Het wisselt wat af tussen saaie en enigszins catchy muziek.

Dit album begint aantrekkelijk. Maar wisselt toch de iets leukere nummers af met saaie nummers. Sta gewoon iets te vaak in de wacht...

Dit album springt alle kanten op. Van feestrock tot bijna punk. En soms een flinke uitstap naar bijvoorbeeld een 'singer-songwriter' track met een zangeres. Er wordt heel wat afgespeeld. Enerzijds maakt dat het interessant. Anderzijds levert het soms een gebrek aan harmony op. Alsof het laatste puzzelstukje er met een hamer in wordt geramd. Uiteindelijk past het. Dat wel.

Het is een beetje alsof je in het theater zit. Met een stem die de muziek vaak overheerst, soms meer vertelt dan zingt en soms spektakel suggereert. Het is wel een wat ouderwetse voorstelling helaas.

Het eerste nummer doet mij sterk denken aan The Chemical Brothers. Zo zie je maar dat de stap tussen '80-rock en '90's beats helemaal niet zo groot is. Bij deze plaat ontbreekt nog wel de 'power' uit de jaren '90. In plaats daarvan horen we een lege zang. Maar ja, het is ook niet helemaal eerlijk om het te vergelijken met muziek van later, waar ze zelf misschien wel een grondlegger van zijn. Al met al is het een bijzonder moment in de muziekhistorie en leuk om eens te horen. Maar niet een plaat die je snel nog een keer opzet.

Eerlijk is eerlijk. Dit album is veel interessanter dan de eerdere albums van deze heren die we mochten raten. Het is niet meer eentonig en het aantal langgerekte lettergrepen is genormaliseerd. Het is nu sterk gevarieerd, zodat er moeilijk een algemene lijn uit te halen is. Een dubbelalbum wel is echt teveel van het goede. De helft kan weg. Dat gebeurt vaker door bands helaas. Alleen in dit geval is de selectie makkelijker. Album 2 is meer enerverend. Het saaiere album 1 kan weg. Kies daar de twee beste nummers van en vervang daarmee de opvuller van 8,5 minuut (DOE NORMAAL) op album 2. En dan hadden deze mannen zelfs van mij 4 sterren gekregen.

Soms stevig, soms juist weer lekker in het gehoor. Prima basis. Maar soms is dat voor de heren niet genoeg. Dan gaan ze er nog eens overheen. Met bijvoorbeeld het gegil in Child of Time. Of het verregaande schuren in Hard Lovin' Man. Zinloze toevoegingen aan een verder ijzersterke plaat.

Dit album springt van iets te veel bijna-Beatles naar bijna AC-DC. Nou ja, dat laatste één keer, maar het blijft dan wel lekker hangen: het nummer Don't Lie To Me heeft een rock-classic geluid en springt er gewoon bovenuit. Bonuspunten daarvoor.

Country in alle vormen die je al 1000 keer eerder hebt gehoord. In een zeer degelijke uitvoering. Alles is keurig gezongen. Knap, maar na een paar nummers heb je het wel weer gehoord.

Aan het begin deins ik een beetje mee en waardeer ik de manier van zingen. Iets later erger ik mij aan wat valse zang (dieptepunt: de tweestemmige uithaal in For the Turnstiles). En aan het eind raak ik er zelfs depressief van.

Kan niet zeggen dat dit heel bijzonder is. Alle bekende punk-deuntjes komen voorbij. Maar ach, het ritme is steeds aanstekelijk en er wordt gezongen in plaats van geschreeuwd. En dat buigt de emotie om. We hebben plotseling een vrolijke punkplaat te pakken. Prima plaatje voor in de auto. 3,5 ster.

Het heeft soms iets weg van de oude Beatles, maar vrolijker en iets spontaner. Het is vaak niet mega spannend, maar luistert gewoon lekker weg. Muziek voor onder het werk.

Een rustige digitale basis met (zeer) rustige zang. Af en toe springt een beat wat naar voren en komt het in de buurt van ouderwetse Triphop. Rustgevend. Halverwege het album bereikte ik mijn bestemming. De andere helft heb ik op de terugweg geluisterd. Die break was wel welkom. Want een half album is precies nog leuk. Een heel album duurt echt te lang.

Het album begint lekker. Zonder echt te overdrijven toont Van de kracht van zijn stem. Ook nog lekker in balans met de muziek. Maar dan halverwege het eerste nummer komt er ineens een kwijlend 'Yeah, yeah, yeah' uit (tekst opgezocht, Musixmatch). Alsof zijn mond spontaan verlamd is. Hierna treedt de stem op de voorgrond. Met een restaurantmuziekje op de achtergrond wordt aan het eind van dit nummer een aantal keer achter elkaar 'Beside You' geschreeuw-kwijlt (kon ik nog wel zelf verstaan). Van lijkt het er om doen. Bijna elk nummer moet verpest worden met een klein stukje lamme tong of rare uithaal.

Eerlijk is eerlijk. Je wordt er duidelijk voor gewaarschuwd. Deze muziek zeurt nogal. Vooral dat nasale stemgeluid. Durf niet naar de teksten te luisteren. Word ik waarschijnlijk heel depressief van.

Een plaat zonder slechte nummers. Inmiddels weet ik dat dat dat een flinke prestatie is. De bijna jazzy ondergrond van deze rock is ook nog eens fijn. En de stem past daar goed bij. Deze wordt, laten we zeggen, niet geforceerd gebruikt. En toch straalt er kracht uit. Dat is een ster op zich waard. Dylan moet hier wat vaker naar luisteren. Want het stemgebruik nadert elkaar nogal eens. Maar het ongeforceerde van de Dire Straights, maakt het muzikaler.

Typisch Britse stemmen zijn niet om aan te horen. Maar het voordeel is dat het wel natuurlijk overkomt. En als het dan wat minder gepolijst is, zorgt het ervoor dat iedereen zonder gêne durft mee te blèren. Of dat een voor- of nadeel is, laat ik even in het midden. Met de juiste muzikale begeleiding kan je van zo'n stem best iets maken. Dat is goed te horen op dit album. Soms is de stem echt te dominant. Ik heb dit album tweemaal uitgezet omdat het me teveel werd. Soms past het verassend goed. Fijn dat het beste van dit album aan het eind staat. Mocht ik het nog eens voor mijn plaat krijgen, heb ik iets om naar uit te kijken. Morning Glory is mijn favoriet, ondanks (Of is het zelfs: dankzij?) de herhaling.

Dit album zwenkt van stereotype pop-metal (Hot for Teacher) naar stereotype '80s (I'll Wait). Ze hebben de juiste dosering te pakken om beide leuk te houden. Het overkomt me niet vaak. Maar dit album had wat mij betreft iets langer gemogen. En dat heb ik graag. Ze hebben ons de opvullers en B-platen bespaart. Ik zet het gewoon nog eens op.

Ik luister de gevoelige nummers niet perse met plezier. Maar knap is het wel. Nina weet met haar zware stem gevoel over te brengen. Het tweede handelsmerk lijkt de trillende stem. Dat wordt iets te veel toegepast om het interessant te houden. Zelf wordt ik enthousiast van haar meer jazzy uitstapjes. En nog meer van een nummer als "Break Down and Let it All Out". Als daar een beetje stevige gitaar onder zat, was dat gewoon een rock-classic geweest.

Het eerste nummer belooft te spetteren. Maar het verzandt als snel in een veel te lang singer-song-writer album. Het is een goede zanger. Maar als geheel is het een dertien in een dozijn album.

Krachtige nummers als Maybe Your Bavy wisselen af met weinig indrukwekkende softe nummers. Een uitmiddeling: 3 sterren.

Een bijzondere, wat droevige stem. Niet perse mijn smaak. Als hij wat anders met zijn stem probeert, lijkt het wat te verdraaien. Hij zit er aan vast...Hij lijkt het wat te compenseren in thema en muziek, zonder dat het echt te blij wordt. Daar redt hij voor mij de plaat mee.

Dit album onderscheidt zich van stamalbum. Er is een professionaliseringsslag gemaakt. Alles is in balans. De rap is bijna meer een instrument dan een tekst. Daardoor prikkelt het wat minder. Het album kabbelt vooral lekker door. Het wordt achtergrond-rap. Lekker om bij te werken. Maar stiekem vind ik het eerdere, waarschijnlijk minder uitgedachte album fijner om naar te luisteren.

Eigenlijk is het niet eerlijk. Zo'n livesessie is gewoon een soort best-off album. Goed, met af en toe wel een extra (solo)-sessie. DP In Rock heb ik al gehad. Maar ik neem aan dat ik alle andere nummers ook nog op reguliere albums via de 1001 krijg. Eerlijk is eerlijk. Je hoort de kwaliteit ervan afspatten. Was er graag bij geweest. Maar net als op de studio versies, erger ik me soms wel aan de rare uitspattingen, vooral het gegil. De rating is dan ook niet anders dan de eerdere. 5 sterren voor de enorme kwaliteit en een strafpunt voor de idioterie.

Ik ben helemaal niet zo'n fan. Maar hier kom ik niet onderuit. De hoes verraadt het al. De man heeft er zin in. En dat horen we! Een half uur lang een heel vol geluid. Dit is een goed album!

Wat rustige nummers en een enkele Beatles kloon, want dat stond nog niet genoeg in de lijst.... En af en toe een instrumentaal nummer. Dat laatste moet je waarderen van een Beatle. 2.5 ster.

Ik moest even het internet op om te lezen hoe dit album zich onderscheidt. Het antwoord is eenduidig. Er is een invloed van veel verschillende 'zwarte' muziekstijlen terug te horen. Dat is wel zo. Maar dat is op heel veel rap-albums niet anders. Buiten dit aspect is het niet echt een vernieuwend album. De thema's bevestigen vooral de vooroordelen. Sex, drug en geweld, dat laatste bij voorkeur tegen de ordehandhavers. Ik vraag me af waarom iedereen dit puberaal provocerende album zou moeten horen. Normaal vind ik dat iedereen elk album in de lijst een kans moet geven. Maar als je dit album tijdens de tweede track afzet. You're excused...Daar nog bij opgeteld dat we veilig kunnen stellen dat de artiest zich niet op de gehele bevolking richt. Waarom moet iedereen dit dan wel horen? Zelf kan ik hier prima naar luisteren, al skip ik wat gehijg en passages over geslachtsdelen. Er is veel variatie in rap-stijl. Er zijn wat dipjes, die ruimschoots worden gecompenseerd door een nummer als 'I'. Al is dat ook weer provocerend, gelet op de plek waar hij zijn kogels wil achterlaten.

Vind de Stones altijd wel leuk. Dus ook leuk om dit eens te horen. Ben ik echt onder de indruk? Nee. Het klinkt allemaal wat ouderwets Amerikaans. Het mist nog wat kracht.

Yep, een Britpop stem. Er zijn veel ergere voorbeelden. En vaak matcht het ook wel met de muziek. Vooruit, drie sterren.

De basis wordt gelegd door stevig gitaarwerk. Om het te doorbreken heeft de band allerlei bijgeluidjes. Soms ook met de gitaar, soms hoor je iets heel anders als een telefoon. Die bijgeluidjes zouden eind jaren 90 vaak een prima zelfstandige melodielijn kunnen vormen voor typische breakbeatnummers uit die tijd. Zo geeft dit album een grappig tijdsbeeld. Het geheel voelt een beetje als spelen en ontdekking. Het is allemaal wel grappig. Echt eruit springen doet het ook weer niet. Ik houd het op drie sterren.

Geen enkel los nummer onderscheidt zich echt. Maar deze band ontpopt zich hier wel as een alleskunner. Een hele variatie aan (gedateerde) muziekstijlen komt langs. En alles wordt sterk uitgevoerd. Soms swingt het en soms knalt het. Maar soms zeurt het als een oud Beatles nummer ('The Kids Are Allright is echt ver-schrik-ke-lijk). Goede plaat voor de muziekleek. Luister het als een introductie en vind jouw favoriete genre. 3,5 ster.

Even iets heel anders. Een kale piano. Na een tijdje luister ik niet meer actief en wordt het wat gepingel. Prima op de achtergrond. Maar dit was een concert. Met publiek. Pfff...denk dat ik dan wel even was weggezakt.

Een album dat leuk is om één keertje te luisteren. Een soort muzikale voorstelling. Ik waardeer de variatie. De stem slaat af en toe over, zonder dat er heel stevig wordt aangezet. Is dat om het verhaal aan te dikken? Voor mij hoeft dat niet.

Bij uitzondering maar eens de 'expanded edition' geluisterd, want tja, dat is nog steeds maar een half uur. Wij Hollanders klappen altijd met elke tel mee. Wellicht heeft de zanger Nederlandse roots, want hij moet en zal op elke drumslag een lettergreep droppen. Met het hoge tempo van de muziek (lekker hoor), wordt het daardoor wat geforceerd.

Een positieve vibe. Ze bewijzen inderdaad dat ze ook kunnen rocken, maar soms zit het er ver vandaan (Into You, pfff). Het is in elk geval gevarieerd. Verschillende zang (of spraak) en soms muzikaal. Ik denk zelfs een keer in een pretpark terecht te zijn gekomen (Groovallegiance). Eens kijken of we nog meer van hen tegenkomen in de lijst. Zou ik leuk vinden.

Beautiful Day is natuurlijk een lekker nummertje. Over de rest van het album is weinig te melden. De kenmerkende U2-klank wordt snel eentonig. 2 sterren voor het geheel en dat plus ik op met wat punten voor Beautiful Day.

Deze mannen kunnen een plaatje maken. Op dit album hoor je dat pas op het einde, vooral bij Fools Gold. Verder blijft het vaak bij een aardig element. Bijvoorbeeld wel een aanstekelijk ritme, maar verder weinig interessants. Of een leuk gitaartje dat wat op zichzelf staat.

Klassiek-Amerikaanse klanken, maar dan door een vrouw. Veel vibratie in de stem, wat voor even wel leuk is, maar op een gegeven moment ook wel weer genoeg is. Het stemgebruik past eigenlijk meer op meer krachtige nummers, maar die heeft dit album weinig. Traveling Man is de positieve uitzondering.

Muziek die past in films die spelen in vervlogen tijden. De vrouwelijke minstreel die de verhalen vertelt. De band voegt af en toe een flinke kracht toe, wat bijvoorbeeld zorgt voor een feestnummer over een liefdeskoppel dat wordt neergestoken. Niet elk nummer heeft die kracht. Er staat wat saaier materiaal tussen, maar telkens van een goede kwaliteit. Resultaat: 3 sterren voor de algemene kwaliteit en een bonusster voor uitschieters als Matty Groves.

Als je een typisch jaren '80 band bent en de zang laat inspireren door U2, dan krijg je dit. Probleem is wel dat dat je dan vergeleken gaat worden met U2. En tja...dat verlies je.

Met wat pijn in het hart geef ik dit slechts twee sterren. Ik kan de bijna techno-achtige basis eigenlijk wel waarderen. Maar dat punk-geschreeuw erdoor heen. Erger mij steeds weer.

Ìets teveel Beatles-inspiratie naar mijn smaak. Maar minder zeurend/zeikerig dan het eerdere Beatles-werk en minder kinderachtig dan het latere werk. En je hoort ook de inspiratie door anderen voldoende terug. Zo denk ik tijdens het luisteren ineens aan het nummer 'Daydream' en later aan Abba. Af en toe pakt een fragment mij, meestal het 'Orchestra' gedeelte. (Ben inmiddels halverwege het volgende album van DJ Shadow en hoor in mijn hoofd nog steeds Night in the Sky erdoor heen. Dat melodietje had ook zomaar op dat album kunnen staan.)

DJ Shadow. De koning van het casettebandjes-geluid in het digitale tijdperk.

Een beetje kunstzinnig als Kate Bush. Maar muzikaal iets minder uitgesproken en met minder bijzonder stemgeluid.

Ze doen het er een beetje om. Zo irritant mogelijk muziek maken. Een beetje vals mag best en waarom zingen als je schreeuwen kan? Prima hoor. Lekker doen. Ieder zijn hobby.

Het zit allemaal verrassend goed in elkaar. Snap ik ook wel. Ze hadden even de tijd begrijp ik uit de titel. De losse nummers springer er net iets minder uit dan bijvoorbeeld "People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm" van "A Tribe Called Quest". Het geheel klinkt gewoon lekker.

Ik lees op het wijze internet dat dit de strip onder de rapplaten is. En dat begrijp ik wel. De tekst vergroot alles uit en richt zich op de puber in onszelf. De strip is daarentegen getekend in suikerzoet roze. Want wat klinkt het lekker in het gehoor. Sterke deuntjes, goede beats en bijzonder goed gebruik van samples. En, daar bovenop, een originele rapstijl die, ondanks de vaak stevige inzet, altijd prettig klinkt. Ik kijk even door de puberale grapjes heen en waardeer de creativiteit en het vakmanschap met de volledige score.

Een dame met een opgeruwde stem die niet zou misstaan in een stevige rockband. De muziek is juist wat meer gepolijst en gaat meer richting soul. Je denkt met die combinatie al snel al de latere Amy Winehouse, maar dan zonder de nasale stem.

Met zo'n titel had ik hier echt geen zin in. Maar goed, maar 6 nummers. Dus kom maar op! Potdikkie nog drie kwartier aan het luisteren... De titel wordt gelijk bevestigd. Wat een gezemel. Van een verder uitstekend zanger begeleid door een aardig jazzy pianootje. Daar ligt het niet aan. Kwestie van smaak. Maar het gezemel wordt alleen maar gekker. Bij nummer 3 zak ik langzaam door de grond. En het volgende nummer geeft ook niet de energie om weer op te krabbelen. En dat word ik ineens verrast door een interessant nummer, dat veel vrijer en creatiever voelt dan de rest. De zanger komt los uit zijn mal en toont zijn talent. Ok, ook dit nummer duurt te lang en werkt na zo'n 10 minuten op mijn zenuwen. Maar leuk om eens mee te pakken. Daar moet je het ook van hebben, want de laatste paar minuten zakt het album weer helemaal in.

Een rustig jazzplaatje volgens het boekje. Prima op de achtergrond.

Denk bij de eerste zin al gelijk aan Dylan en kom daar niet meer overheen. Deze man kan zingen, maar zingt elk woord op dit album met overdreven vibratie. Dat kan de wat speelse muziek niet compenseren.

The Specials ken ik vooral van Back to Mine. Verzamelcd's met de favoriete muziek / inspiratie van van grote namen in de elektronische muziek. Liam 'Prodigy' Howlett en de Audiobullys zetten beide een nummer van dit album op hun Back to Mine. Een leuke cd-serie om muziek te ontdekken of mee te reizen met een artiest. Tip! Hier had ik dus zin in. Tja, en dat moet dus eigenlijk niet. Is de verwachting groot, dan valt het altijd tegen. Nu ik het hele album hoor, staat de matige zang me tegen. Het mag allemaal wat voller. Maar ach, dat komt dus wellicht vooral door de verwachting.

Een kunstig plaatje. Nadeel van kunst is. Het moet je grijpen. En dat doen sommige nummers zeker niet (The Anchor Song). Tegelijk staan er ook een paar nummers op die prima passen in het begin van de jaren '90 (Violently Happy). Het album hinkt wat op twee gedachten. Inmiddels de tweede plaat van Björk. Op basis daarvan trek ik de conclusie dat je Björk per nummer moet luisteren. Een album is simpelweg teveel.

Een standaard kelder-jazz plaat. Het hoort natuurlijk bij het genre. Maar voor mij soms net te vrij. Dan staat de toeter of piano me net teveel buitenspel.

Jamiroquai. Je kent het wel. Eigenlijk altijd hetzelfde. Ook dit album is vanaf het begin heel herkenbaar Jamiroquai. Voor één nummer niets mis mee. Bij een heel album, wordt het al snel saai. Gelukkig wordt er af en toe gebroken met bijvoorbeeld een instrumentaal nummer. Het tweede wat opvallend is. Er wordt wel heel dik bovenop gelegd waar de inspiratie vandaan komt. De luisteraar zál het weten. Naast de stem komen standaard jazz-geluiden sterk naar voren. Tot zelf een soort Big-Band-nummer (mijn favoriet Revolution 1993). Uiteindelijk bepaald die Jazz-basis mijn oordeel. Het helpt mij om over de eentonige zang te stappen.

Ik zou dit helemaal niet vervelend vinden als achtergrondmuziek in een restaurant. Fijn dat de muziek af en toe swingt. Dat maakt de plaat meer dan de zang.

Dat gedrein. Als het een kind was, zou je hem toch even in de hoek zetten. Als het dreinende kind het masker even afzet, valt het wel mee. Het blijkt dan toch een kwaliteitsplaat. 3,5 sterren.

Ik mocht al eerder een plaat van deze man horen. Dat was nog niet zo 'verfrissend'. Het miste creativiteit en afwisseling. En al zit The Predator duidelijk in een afgebakend hokje; het is hem nu wel gelukt. Hij zal daarbij goed naar de concurrent gekeken hebben. Je hoort de intonatie van bijvoorbeeld Cypress Hill (We Had to Tear This Mothafucka up) en House of Pain (Check Yo Self). En dit sample-roofdier maakt er geen geheim van dat hij goed naar Public Enemy heeft geluisterd.

Dit is de klassieke stevige rock, nog voordat men ging overdrijven. Bijzonder goed uitgewerkt en sterk samenspel. Ondanks de hoge standaard van de band, weten de gitaarspelers er bovenuit te springen. Het blijft valsspelen zo'n live-album. Het is gewoon een best-of . Of zouden hun studio-albums ook zo'n continue hoge kwaliteit hebben? Ik kijk er naar uit. 4,5 ster.

Soul met een mannenstem en af en toe een Prince-achtige hoge uithaal. Ik had gelet op de titel een bittere smaak verwacht. Maar dit is letterlijk suikerzoet. Bah.

Van heeft een dijk van een stem, maar zet deze niet met kracht in. Knap dat hij er sterk uit komt zonder te forceren. Toch mis ik wat power. De eerste twee nummers bereiken mij, maar ik verlies daarna toch vaak mijn aandacht.

Dit komt natuurlijk van een musical en dat hoor je! Eén en al spektakel. Er wordt gespeeld met de luisteraar. Schijnbare muzikale tegenstellingen wisselen elkaar af, zonder elkaar te bijten. Eén van de weinige artiesten die echt iets unieks hebben neergezet.

Ik hoor vaak dat de spontane Jazz-sessies het meeste gevoel meegeven. Ik ben het er niet mee eens. Juist een meer uitgedachte een plaat als dit neemt je muzikaal mee. Het is wellicht niet heel bijzonder. Maar wel bijzonder toegankelijk.

Af en toe komt er wel een aardige vinding voorbij. Maar de uithalen in zowel stem als muziek zijn gewoon naar. Dieptepunt is Man-Size Sextet. Het doet pijn aan mijn oren. Alles in het kader van de kunst?

Standaard zeroes zangeres-pop. Nauwelijks uitschieters, maar het luistert aardig weg. Een uur is wel meer dan genoeg.

3e album van deze lui al. Terwijl het niet boven het maaiveld uitkomt. Dit album is wel het beste van de 3. Soms hebben nummers wel een grappig element, zoals van de Yo Yo Man. Maar echt spannend wordt het niet.

(19)99% van deze plaat is het '80's gevoel. En dan bedoel ik de hardcore-Walk-the-Dinosaur-80's. Kan mij niet voorstellen dat die lui niet naar deze plaat hebben geluisterd. Prince maakt er met de beperkingen van deze periode wel wat van. Muzikale creativiteit kan hem niet ontzegd worden. Tekstueel zijn de onderwerpen beperkt. Al zet hij er wel een hit over een milennium-bug op. Deze springt duidelijk boven de rest uit. Denk wel dat hij begin '80's andere feestjes in 1999 voor ogen had, dan waar ik nu op terug kijk.

De derde Bowie plaat en wat mij betreft de beste van de de drie. De muziek staat hier bovenop. Het theatrale van Bowie wordt hier niet overdreven. Het maakt het net interessant genoeg om echt te luisteren. Ook wat betreft de zang geldt dat je onmiskenbaar Bowie hoort, maar dat het niet wordt overdreven.

Serieus? Een rappende muppet? In de 1001?

Heel gedateerde jazz met de rustige toeteraar in de hoofdrol.

Ik schreef eerder dat de rockstem van Janis niet zou misstaan in een stevige band. Blijkbaar kwam ze daar al vandaan, hoor ik nu. Het is inderdaad een fijne match. Af en toe schiet de balans er wat uit. Hoort er wellicht bij. Maar het kost het album wat mij betreft toch de vierde ster.

Jazz-band-muziek die ik vooral van oude films ken.

Linkin Park biedt een lekker rap-metal-basis om mee te schreeuwen. De zanger/rapper onderscheidt zich niet echt, zodat de zware gitaarklanken het steeds winnen van de rap/zang. De nummers zijn verder uitwisselbaar, waardoor het aanvoelt als een soort trucje. Een volgende keer zet ik Linkin Park heus wel weer op, maar met één nummer tegelijk.

Een combinatie van rap en rustige, maar soms speelse, elektronische muziek (Triphop-achtig). Beide lijken soms wat zelfstandig te functioneren. Toch is dat niet storend. Wat dat betreft doet het me wat denken aan Rudeboy. Maar dan wat rustiger.

Dit is The Beatles, af en toe net zo kinderlijk (Johnny Thunder 'ba-ba-ba-ba-ba-ba-ba'), maar iets minder zeurend. Zou het voor de vergelijking meer willen waarderen dan de Beatles. Maar ik krijg hier echt geen derde ster uitgeperst.

Een stem die wat wegheeft van The Cranberries. Met een muzikale opzet van Ilse de Lange. En die rustige, country-achtige opzet....maakt......het...zzz....slaap....verwekkzzzzz.....

Muzikaal wat ingetogen. Dat geeft Cat de mogelijkheid zijn verhaal te vertellen. Dat kan hij als geen ander. En al zijn het vaak universele onderwerpen, hij lijkt te spreken uit zijn hart. Elke luisteraar zal zijn eigen nummers/onderwerpen eruit pakken, die hem raken. Dat maakt het lastig als album te luisteren.

Een echte samenwerking, zowel wat betreft schrijven als zingen. Wat zorgt voor afwisseling. Dat maakt ook dat sommige nummers eruit springen en andere vooral jeuk veroorzaken. De heren richten zich soms op het samenspel, maar het album begint voor mij pas echt als Crosby er solo de kracht in gooit in 'Almost Cut my Hair'. Vanaf daar bouwt het af naar mijn allergie plaat "Our House". Met de geforceerde zin 'Our house is a 'very very very' fine house' gevolgd door het Beatles-achtige gelalalala. Maar direct daarna volgt weer het beste van het album. 4+20 is een prachtig gevoelig lied, prima gezongen en vooral afgetopt met een simpel klinkend maar intrigerend gitaartje op de achtergrond. 2 sterren en een bonusster voor 4+20.

Er is een duidelijke basis voor dit album: hun eerdere nummer Missing. Toch weet de band voldoende te variëren op het thema om het interessant te houden. Geleidelijk wordt er opgebouwd, zodat het een geheel is. Uitspringers zijn er ook, zoals Walking Wounded, waarbij zang en breakbeat gezamenlijk de hoofdrol pakken. In totaal wordt er een heel volwassen trip-hop-plaat neergezet.

Op het eerste gehoor een plaat met veel muzikaal geweld. De snaren van de gitaren hoor je nog net niet breken en de zanger (soms bijna rapper) zal af en toe best eens een adempauze nodig hebben. Maar het wordt nooit te gek. Het schiet niet vaak uit de band, het is verstaanbaar en heeft vooral aanstekelijke ritmes. De vingers trommelen automatisch mee op je stuur en het hoofd knikt mee met de muziek. Dit maakt het een powerplaat met een aaifactor.

Wat gemompel dat losstaat van de muziek. Als er toch zangpoging wordt gedaan, is het een soort slechte Dylan. Af en toe nog het piepende geluid van een microfoon die te dicht bij de box staat om het af te toppen. Een 1, omdat lager niet kan.

Uit eerdere recensies van mij is op te maken dat ik jeuk krijg van zeurende zang. Ook Bob klinkt af en toe wat zeurend. Muzikaal ben ik ook geen groot fan. Maar in zijn geval versterkt de klank van de zang wel de boodschap. En de muziek compenseert het vaak. Een zware boodschap wordt dan begeleid door vrolijke muziek. Af en toe zou ik toch stiekem een instrumentale versie willen...

Twee keer Bob achter elkaar. Leuk om te vergelijken. Bob is Bob natuurlijk. Maar waar Natty Dread een interessante en afwisselende muziekbasis biedt, hebben de nummers op Catch a Fire nog vooral een repeterend en weinig ingekleurd raggae-ritme als basis. Een bizar sterke ontwikkeling in slechts één jaar tijd. Daar hebben ze flink voor kunnen oefenen. Want er is tussen deze twee albums zelfs nog een ander album uitgebracht. Het album zelf staakt bij de twee sterren. Het is mij nog wat te suffig. Maar ik weet inmiddels, dat wordt later opgelost.

Ik schrok even. Iets wat in de jaren 80 'moderne' tango wordt genoemd. Komen er dan synths bij, of zo? Kazige zang van Rick Astley? Dat valt allemaal wel mee. Het blijft bij de klassieke instrumenten. Het moderne zal zitten in het af en en toe stacato gepingel en de dwarse uithalen van de strijker. Het komt dan soms wat over als filmmuziek en wordt soms wat neurotisch.

Zodra je het album aanzet weet je het al: The Brothers Gonna Work It Out. De broers spelen met de digitale mogelijkheden en weten het continue interessant te houden. Onder andere door het vlekkeloos invoegen van bijzondere samples. Niet alleen de losse nummers krijgen de aandacht. De nummers op het eerste deel van het album vormen één geheel, terwijl er een behoorlijke variatie is. Aan de titels van de nummers te zien is dat ook wat ze willen bereiken. De luisteraar meenemen langs de verschillende (break)beat stijlen. Van bijna Leftfield achtige stukjes in het begin tot een triphopnummer aan het einde. Ik pak er even één uit. Chemical Beats is een echte Big Beat plaat, waarbij het hoofd niet netjes met de beat meeknikt, maar één keer in de paar seconden met kracht naar beneden dropt. Zoals bij Smack My Bitch Up van de Prodigy, maar dan wel een paar jaar eerder. Om maar even aan te geven dat je niet om dit album heen kan. 10 sterren!

De dames lijken te denken een erg sexy product neer te zetten, terwijl 'sexy' wel mijn laatste associatie is... De opzet is aardig / toegankelijk. Eén van de luistergenoten zal het vast omschrijven als 'weinig attentiewaarde'. Het was me op de radio nooit opgevallen. Maar wat is dit raar afgemixt. De zang en rap is heel erg naar achter gedrukt en is wat vervormd cq. klinkt wat creepy. Is dit om te verstoppen dat ze wat betreft zang en rap eigenlijk een matige kwaliteit bieden?

Een album dat wat naar de achtergrond dreigt te verdwijnen, maar wel prima in elkaar zit. De jaren '80 kwamen er aan en dat hoor je al een beetje. Het is een plaat waar niet zoveel op aan te merken is, maar met weinig momenten die echt ergens bovenuit steken. Dus: 3 sterren.

Zang en muziek (gitaar) zijn op dit album soms schijnbaar verschillende eilanden. Toch voel je een brug tussen die eilanden. Het klopt op de een of andere manier. Tegelijk hebben ze elkaar niet nodig. De instrumentale delen zijn soms ijzersterk.

Deze man heeft blijkbaar een voorliefde voor het samplen van vuurwapens... Als je bij meerdere nummers het zelfde grapje uithaalt, heb je blijkbaar een idee, maar weinig verdere inspiratie. Die inspiratie is ook niet in de standaard onderwerpen gaan zitten, maar dat zagen we al aan de hoes. Met zijn stem onderscheidt hij zich niet echt. Wat biedt het dan wel? Af en toe een catchy muziekje voor in de club en af en toe een leuke samenwerking met een collegarapper. Eigenlijk een schande om het in deze lijst te presenteren, maar omdat ik er een prima autorit mee heb gehad: 3 sterren.

Eerder noemde ik een album van Radiohead al dreinend. Dat kon ik bij dat album nog wel hebben. Maar nu gaat het gedrein soms door merg en been. Ik ben zelden zo gepijnigd door muziek. Een 1, omdat lager niet kan.

Chameleon: Heerlijk toegankelijk en swingend nummer. Het heeft een duidelijke basis. Maar toch blijft het een kwartier lang interessant. Soms door wat afwijkende (hoge) tonen die hij toch goed in het geheel weet te verwerken. Wat mij wat aan de Chemical Brothers doet denken: 5 sterren. Dat smaakt naar meer. Maar helaas kan ik van de rest van het album niet genieten. Het gefluit van het tweede nummer werkt me op de zenuwen. Het derde nummer begint met wat soepele jazzy klanken. Tot er ineens een volle bak geluid doorklinkt en het vooral neurotisch wordt. En om dat weer te compenseren kakt het album aan het einde volledig in. Het eerste nummer duurt 15 minuten, dus mag zwaar wegen in de beoordeling. Dat trekt het album naar 3+ sterren.

Een uitgedacht album. Sufjan weet de luisteraar echt te laten luisteren. Het is mijn genre niet, dus extra knap om dat te bereiken. 3.5 ster

Muzikaal misschien zo gek nog niet. Maar er wordt wel overdreven vaak gebruik gemaakt van ruis. Het is het ruige rock equivalent van bijvoorbeeld PJ Harvey, vooral bedoeld om artiest en luisteraar te helpen aan een kunstimago.

Hij zal onder de '90s in de statistieken komen. Maar dit is natuurlijk extreem '80's. Depeche Mode doet dat wel in eigen stijl. Dat hoor je al direct in het eerste nummer. De zang heeft een aanzet als in een minder krachtig Doors-nummer. Daar zetten ze dan hardcore-80's muziek achter. Daarmee verbinden ze twee werelden met elkaar. Niet dat elk nummer geniaal is. Er staat af en toe ook wat sufs tussen. Maar dat wordt makkelijk gecompenseerd door de hits Personal Jesus en Enjoy the Silence.

Je ziet de hoes en weet: 'Dat wordt trippen'. Maar dan volgt toch een onverwachte start. Blijkt het toch een jazzy rockband. Dus maar eens struinen op het internet. En dan lees je vooral dat de A kant één nummer is. Het ligt maar aan je definitie. Je zou de A kant ook een (half) concept album kunnen noemen. Ondanks de gedeelde basis, liggen de delen soms toch flink uit elkaar. Want warempel. Dan krijgen we even later toch die trip geluiden waar de hoes al voor waarschuwde. Zonde wat mij betreft. Uiteindelijk hebben ze een echte luisterplaat neergelegd, met ups en downs. Kom ik op uitgemiddelde 3+.

Mijn eerste gedachte is. Waarom staat dit nou in de 1001? Hoe onderscheidt dit zich? Maar al snel kom ik er lekker in. Het is een kruising tussen pop en breakbeat, met soms een knipoog naar het begin van de '90's. Komt bijvoorbeeld dicht in de buurt bij rustige nummers met zang van de Chemical Brothers. Ik kom nu niet op een meer nauwkeurige vergelijking, terwijl het behoorlijk toegankelijk is. Dus toch goed 1001-materiaal.

Eigenlijk zat ik na de eerste twee nummers op een dikke 1. Eerst een nummer waar zang en muziek niets met elkaar te maken hebben en dan wat gehijg. Maar daarna volgt een afwisseling van stijlen. Van rustige rock tot bijna Chemical. Niet alles is even denderend. Maar het is bij elkaar toch een interessant geheel om te luisteren.

De La Soul wordt vaak in één adem genoemd met A Tribe Called Quest. In een tijd waarin alle rap rauw moest zijn, maakten zij muziek met meer soul en minder lading. Over het getal 3 bijvoorbeeld. Het eerste album van A Tribe Called Quest hebben we eerder gehad. We kunnen de debuutalbums dus nu naast elkaar zetten. En wat valt op? Het album van A Tribe Called Quest heeft echt meer Soul...De La Soul moet het hebben van enkele echte uitschieters, de meest bekende nummers. Die trekken het geheel boven het gemiddelde.

Spotify laat zien hoe vaak iets is afgespeeld. Het eerste nummer een indrukwekkende 11 miljoen keer. De nummers daarna zijn een paar miljoen keer geluisterd en de laatste nummers halen net een half miljoen keer. Kortom: mensen haken één voor één af. Het is gewoon te krachteloos om 75 minuten te luisteren. Eén nummer is voldoende.

Het is een kunst, dat zeker. Maar ppffff....wat is dit eentonig. En op de een of andere manier maakt de geforceerde rust mij onrustig. Goed dat we dit ook niet-westerse muziek voorgeschoteld krijgen, maar voor mij was het een worsteling.

Pfff...wat een irritante stem. Eén nummer op de radio vooruit. Maar ik heb nu toch een aantal keer gekeken hoe lang ik nog moest.

De enige artiest in de 1001 die inspiratie van de Mighty Dub Katz vandaan haalt. (Mag ik hopen). Lamar houdt vooral van schelden. Mag hoor. Hij lijkt er populair mee te worden. Maar heel vernieuwend is het allemaal niet. Muzikaal klinkt het heel gemaakt. Tot we het halverwege (veel te laat) plotseling meer volwassen gaat klinken. Poëtisch naar zijn zeggen. Poëtisch is een ruim begrip. Maar het lijkt mij zelfoverschatting. Of is het compensatiegedrag? Wellicht is compensatiedrang het thema ? En bestaat dit album alleen maar om zichzelf groter voor te doen dan hij zichzelf voelt?

Heb ik het hele album afgeluisterd. Houd ik door de eerste seconden nog steeds Will Smith in mijn hoofd. Terwijl dit origineel toch ook grijs gedraaid is. Het doet mij blijkbaar niet veel. En aangezien de rest van het album hetzelfde klinkt, geldt dat ook voor de rest.

Of LL nu een beetje boos is, of een beetje gevoelig. Hij kan het normaal wel overbrengen. Maar juist dat ontbreekt op dit album. Natuurlijk met uitzondering van de hit. (Boos is bij hem toch het leukst). Maar daar staan 6 minuten braakmuziek tegenover. Kom ik op een doorsnee 3 uit.

Een album dat al vele jaren in mijn playlist staat. Het komt vaak voorbij en ik zap het eigenlijk nooit weg. Prima album dus. Maar waarom eigenlijk? Is het heel bijzonder? Dat valt toch wel mee? Is er een element wat er bovenuit springt? Denk het niet. Wellicht is het gewoon de sfeer. Er is weinig muziek waar ik relaxted van word. Maar dit album bereikt dat wel.

Ook de dames hebben behoeftes. Dat zou dit moeten uitstralen. Waaraan? Ik denk om de dansvloer op te gaan, want het is vooral een verzameling clubdeuntjes.

Het kan wel. Creatieve liedjes zonder kinderachtig te worden. Elbow toont een heel assortiment aan originele nummers, zonder dat het nep wordt.

Typisch jaren '90 zou je zeggen. Maar het opent met Enter Sandman. Met o.a. het gebed komt dat aardig richting een modernere opzet van bijvoorbeeld een Rammstein. Terwijl de gitaarsolo weer dichtbij de gitaargoden van een paar decennia eerder komt. Het is tekenend voor het album; een plaat van alle tijden. Ook de andere hits knallen er natuurlijk uit. De grommende stem is troef bij Metallica. Een heel album is misschien wat veel daarvan. Zelf bij een wat rustiger nummer als The Unforgiven kunnen ze de rauwe inval niet laten. Dit is dan ook het enige commentaar dat ik kan bedenken. Het blijft een vijf-sterren plaat.

Het zou kunnen dat mijn oordeel wat vertekend is. Want er wordt meegezongen in huis. Na een paar nummers heb ik het wel gehoord. En dan moet ik nog anderhalve cd.

Man...man...wat is dat valse gezang verschrikkelijk om naar te luisteren. En dan lijkt het nog wel met opzet vals. Ik ben blij als het album af en toe een break biedt. Met een dame in the lead bij Gigantic bijvoorbeeld of met het pop-achtige Where Is My Mind.

Een plaat met een knipoog naar de jaren '80 en '90. Al zijn de klanken wat voller. Het is niet bijster goed gezongen, maar daar lijkt het niet zo om te draaien. Het is gewoon wat catchy muziek voor op de achtergrond. Prima om bij te werken.

Een klassieke rock-plaat. Het eerste nummer is groots en laat zien hoe creatief de band is. Dat niveau horen we dan even niet meer. Waardoor ik tegen het eind twijfelde tussen een 3 en een 4. Maar dan geeft het laatste nummer een flinke zet naar de vierde ster.

Simon & Garfunkel wekken de suggestie dat ze heel gevoelig over moeten komen. Het voelt bij mij altijd erg geforceerd. Ik heb dus vooraf al een gevoel bij deze plaat. Na de intro van dit album start toch een nummer dat ik niet direct verwacht had. Safe the Life of My Child is echt iets anders dan ik vooraf voor oren had. Het eerste geluid triggert zelfs aandachtig luisteren. Het is een interessante compositie, daar kom ik niet omheen. Maar buiten dat eerste geluid is het niet per se fijn om te luisteren. Het maakt wel dat ik wat afstap van mijn vooroordeel en toch nieuwsgierig word naar de rest. Nou, ik word toch snel met beide benen weer op de wereld gekwakt. Wat een suffe, neppe nummers volgens er dan. Fakin' It is het meest fake nummer van de plaat, maar markeert wel een omslagpunt. Naar mijn andere allergie. Het wordt wel erg Beatles-achtig. "Is there any d-a-a-a-a-nger. Pffff. De laatste twee nummers vormen weer een omslag. Het wordt wat enerverender. Maar deze nummers kunnen het album echt niet redden.

De bekende Amerikaanse country-klanken. Prima gezongen door de drie dames, maar al gedateerd toen het uitkwam.

Enerzijds een heel typerend album voor '90's rock. Anderzijds heel afwisselend. Het levert een prima autorit met af en toe wat meeknikken. Maar er is geen nummer dat ik eens uit mijzelf zou opzetten.

Ik hoor een beetje Michael Jackson, een beetje Prince, een beetje George Michael. In hun jaren-80-extra-valse-lucht-periode. Met nadruk op een beetje. Er is onvoldoende signatuur om echt op te vallen. Of iets in het hoofd te laten hangen. En dan wordt dit toch gewoon een jaren-80 deun. Dacht dat daar al genoeg van in de lijst stond?

Ik kende Green Day uit de jaren '90. Eentonige meuk. Dus hier had ik eigenlijk helemaal geen zin in. Maar ik word verrast. Het is een heel volwassen en gebalanceerd album met volwaardige nummers. Ik had het wellicht kunnen weten met een hit als Wake Me Up When September Ends. 3,5 ster.

Ook hier keek ik wat tegenop. De hits hebben me nooit iets gedaan. En dan belooft de playlist ook nog een full-length versie... Ben geen fan van de stem. Maar de gemiddelde engelsman zingt veel zeikeriger, dus vooruit. Het valt me uiteindelijk nog wel mee, maar het gevoel dat ik vooraf had, blijft wel staan. Het doet me gewoon niet zoveel. 2,5 ster.

Het eerste wat opvalt is eehmmm...de hoes. Het tweede beeld dat ik krijg is een meer recente foto als achtergrond via Spotify. Je ziet 6 grijzende normalo's op een rij. Het contrast kan niet groter. Dat is ook muzikaal wel het geval. Soms valt een stukje op door creativiteit, soms is het 13 in een dozijn. Afwisselend en in balans is het album in elk geval wel.

'Kan die Beatles-na-aap-band uit' wordt mij thuis gevraagd. Daarmee is gelijk duidelijk in welk hoekje dit gezocht moet worden en dat dat niet mijn hoekje is. Toch vind ik het iets prettiger dan de Beatles. Het is in de basis behoorlijk theatraal. Theater biedt vaak overdreven emoties om het maar duidelijk over te brengen. Nadeel is dat het soms erg nep wordt. Zet daar een realistische film tegenover. Daarin wordt vaak veel kleiner geacteerd. Veel echter. En, ironisch genoeg, dat komt dan bij mij vaak veel duidelijker over. De Bee Gees lijken te kiezen voor een theatrale muzikale achtergrond. Maar houden zich wat betreft de zang soms in. Het is in elk geval geen Staying Alive. Ergens pakt dat me toch wel.

Pas bij Move Over kijk ik even enthousiast op. Maar even later bij Gudbuy Gudbuy wordt thuis wanhopig gevraagd of dat kattengejank uit mag. Dit nummer mag zeker doorgespoeld. Conclusie. Een doorsnee rock-albumpie. Met af en toe een kleine uitschieter omhoog of omlaag. Een heel duidelijke 3.

Jack White? Nooit van gehoord? Dacht ik. Tot je de eerste klanken hoort. Aahhh...WHITE (het kwartje valt)! We kunnen stellen dat er wel een heel duidelijke stemtekening onder de muziek van White staat. Toch een zegening lijkt mij, als je zo'n kenmerkende stem hebt. Dan zou je het erbij kunnen laten. Jouw stem als troef accepteren en alles daarom heen zetten. Maar dat gebeurt hier niet. Dit is een creatief album. Er wordt muzikaal en met zang veel gevarieerd en onderzocht. Sommige van die onderzoeken slagen, anderen schieten soms iets teveel door naar mijn smaak. Maar toch moet ik bekennen dat het muzikaal sterk is en dat de samenstelling op het album voor een interessant luistergeheel zorgt.

Het album van het swingende Higher Ground, met het kleine rauwe randje van zijn stem. Jammer dat de rest van de nummers daar wat bij verbleken. Het is mij allemaal wat te degelijk, soms zelfs echt te saai.

We moesten eerder al naar Blue luisteren. Op dit album schoot ze geforceerd alle kanten op. Wat daardoor soms niet aan te horen was. Al zal ze een Kate Bush er wel mee geïnspireerd hebben. Op dit album hoor je wat er gebeurt als je wat normaler doet. Een aantal nummer wordt dan gewoon te saai. Er blijft wat creativiteit over en ok, dat redt haar wel wat. Maar daarmee trekt ze het echt niet naar een voldoende.

Het is wat moeilijk te luisteren, zakt wat weg naar de achtergrond. Maar zonder echt te herinneren wat ik hoor, vind ik het toch jammer dat het album voorbij is. Een echte handtekening heeft het niet, het heeft wat rock, wat pop, wat blues, wat jazz. En toch...als Spotify mij later weer een nummer van hen voorschotelt, proef ik direct dat het van deze Zwarte Toetsen is. Wat is dat toch? Eigenlijk zijn albums die die vraag oproepen het leukst om te ontdekken in de 1001.

Als in Nederland over de grote hiphop-namen wordt gesproken, worden vooral de mannen aangehaald. Toch mag Queen niet in het lijstjes ontbreken. Het is dan ook weer heerlijk sample-spotten. Dit album is redelijk gevarieerd. Nummers benaderen soms het rauwe Public Enemy en soms het meer soulvolle Jungle Brothers. Al hoor je de hele plaat wel de jaren ’80 handtekening. In vergelijking met haar mannelijke collega’s weet ze veel beter haar boodschap over te brengen. Omdat ze te verstaan blijft, ook als de teksten wat complexer en sneller worden. En omdat ze haar (feministische) boodschap niet door de strot duwt, zodat ook mensen met andere ideeën blijven luisteren. Weinig onnodig gescheld en gevloek, en vooral de muziek die boven de boodschap wordt gesteld. Ook mensen die het niet gelijk met haar eens zijn, kunnen dit prima nog eens aanzetten. Ze zal wat dat betreft best een inspiratiebron voor bijvoorbeeld een Beyoncé geweest zijn. 3,5 ster

Ook eens leuk; een elektrisch unplugged album. Nirvana is één van de weinige bands die zich de continue lange klinkers kan veroorloven. Bij nummers als About a Girl is het zelfs versterkend. Toch is het niet altijd raak. Nummers als Jesus Doesn't Want Me for a Sunbeam worden hierdoor verschrikkelijk zeurend. Het geeft mij dezelfde ergernis als de Beatles in hun begin-periode. Daar staat voldoende tegenover om het album hoog te waarderen. Zoals de gouden Bowie-cover. Kom ik toch nog op een 4+.

Ik ken The Smiths van het verschrikkelijke jaren 80 geluid van Panic. Dit album zat daar net voor. Dus ik had hier geen trek in. Maar het valt enorm mee. Ze lijken het overdreven jaren 80 geluid nu nog niet ontdekt te hebben. Of zij onderscheidden zich toen door normaal te doen. Het is mij iets te eentonig. Maar het zit wel prima in elkaar. 3.5 ster

De webpagina liep vast op mijn telefoon. Ik kon wel de Spotify-link zien, maar niet welk album het zou worden. Best geinig eigenlijk zo'n verrassingsconstructie. Ik hoopte op een lekkere rock-plaat. En ja hoor, er komt Alice Cooper uit de roulette rollen. De eerste klanken kent iedereen. 'School's Out'. Ik ben inmiddels niet meer de doelgroep. Maar stiekem ook voor de werkenden een lekker in het gehoor liggend plaatje. De volgende nummers kan ik geen evergreens noemen. Maar het luistert allemaal prima weg en het is lekker afwisselend. Fijn bijvoorbeeld dat er ook wat jazzy klanken voorbijkomen (Blue Turk). Klapstuk van de plaat: 'My Stars'. Piano, gitaar, drum, en zang krijgen allen dwars door elkaar de hoofdrol, maar vormen toch een geheel.

Kwalitatief uitstekend. Maar poeffff, wat is dit een saaie plaat. En dan staat er ook nog dat verschrikkelijke Beatles-achtige Marrakesh Expres op. Ondanks dat de heren prima kunnen zingen, luister ik vooral naar de muzikale begeleiding. Doe mij bijvoorbeeld toch maar een instrumentale versie van Wooden Ships.

Een rustig rock-album waar duizenden andere van gemaakt zijn. En laten we eerlijk zijn. Vergeleken met die duizenden andere is dit niet de beste stem. Af en toe komt er muzikaal een aardig stukje voorbij. Net voldoende om het album van de allerlaagste score te redden.

Coldplay. Altijd wat overschat. Maar je kan er ook weer weinig op tegenhebben. Op een uitgewerkt muziekje vaak een lichtschorre stem die soms wat omhoog schiet. En af en toe iets te zeurderig wordt dat wel.

Eerder mochten we luisteren naar Five Leaves Left. Een echte zondagsplaat dat eindigt met het nummer 'Saterday (Sun)'. Nu krijgen we een net iets meer enerverende plaat en het eindigt met het nummer 'Sunday'... Al met al levert Nick kwaliteitsmuziek, waarbij hij nu laat zien dat hij zich ontwikkeld heeft. De plaat blijft wat saai, maar heeft binnen de grenzen van zijn genre wat meer kleur dan zijn voorganger. Soms wordt het daarmee wat geforceerd. uiteindelijk brengt die extra kleur wel wat zijn voorganger miste. Het zit daarmee op de ondergrens van een 4 sterren album.

De trilling van de ouderwetse Amerikaanse country-stem. Het hoort in de 1001. Kan dit album zijn. Kan één van de miljoenen anderen zijn.

Twee redelijk normale nummers om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. En dan begint de pret. Expres lekker vals zingen en wat andere oorpijnigingen erdoor heen. Eens kijken hoe lang iedereen het volhoudt. En dan doen andere(n) (lijstsamenstellers) of het geweldig is, om maar te laten zien dat ze een bijzondere smaak hebben. Ja, dag. Zowel de makers als de inzenders zijn af.

Dit album begint met een slaapverwekkend nummer….Tja…Zo kom je er lekker in zeg… Dan denk je een doorsnee nummer te krijgen, maar krijg je na een minuut enorm vals snaarwerk…Er volgen een aantal standaard deuntjes. En na een tijdje schotelen ze weer vals geram voor, deze keer op de toetsen. Ik zette het album bijna te vroeg af. Ik hoorde ineens een dame heel andere muziek maken. Dacht dat het album klaar was en Spotify me een suggestie deed, waarvan alleen Spotify het verband met de vorige muziek kan leggen. Maar nee, dit hoorde er ook nog bij. Een twee voor deze band. Mogen ze blij mee zijn.

Wat een verademing na Velvet Underground. Wat een kwaliteitsbrug! Met Highway to Hell ben je ook wel gelijk binnen natuurlijk. AC/DC staat bekend om het muzikale geweld. Maar het is allemaal uiteindelijk best toegankelijk. Dan deed Velvet Underground soms veel meer pijn aan mijn oren. Enige minpuntje van AC/DC is dat het wel veel van hetzelfde is.

Ik hoor de valse piano in de titeltrack. En dat brengt mij gelijk weer terug bij Velvet Undergound die ik gisteren mocht luisteren. Blijkbaar blijft de ergernis aan de plaat lang hangen. Heb ik dat nog een 2 gegeven joh? Maar voor de vergelijking. David heeft dus ook een nummer lang zo'n ergerlijk pianootje en heeft meer van die bokkesprongen. Maar zet daar dan later voldoende tegenover om het snel naar de achtergrond te laten zakken. Het staat met recht in de lijst. Tof om het eens helemaal te luisteren. Een tweede keer zal niet snel gebeuren. Maar dit zijn wel de platen die de 1001 leuk maken.

Dacht ik klaar te zijn met mijn irritatie aan Velvet Underground. Krijg ik na Brian Eno door Spotify direct Velvet Undergrond voorgeschoteld. Het zegt iets over de vaagheid van Brian. Het lijkt vooral gemaakt te zijn, omdat het kan. Het is natuurlijk ook leuk om op je zolderkamertje nieuwe manieren van muziek maken te ontdekken. Maar dat zegt niet dat je alles ook aan anderen moet presenteren. Dit album begint met vage vervormende geluiden, waar ik op zich nog best doorheen kom. Het nummer heet tenslotte ook niet voor niets Sky SAW. Maar dan komt er halverwege ook nog vals gezang doorheen. Dat is teveel van het slechte. De muzikale ontdekkingsreis brengt soms ook wel een leuke vinding hoor. Zelfs het vervormende geluid biedt soms meerwaarde. Maar had het alsjeblieft bij de successen gelaten, Brian. Dit al het derde album van Brian. Wel de beste van de drie. Maar echt. Drie is te veel.

Je kan dit wel dood analyseren, maar je kan hier beter gewoon lekker van genieten. Want wat is dit een heerlijk album zeg!

Een soundtrack is eigenlijk wat raar in de lijst. Maar vooruit. Het is één artiest en je zou deze prima kunnen luisteren zonder iets van de film gezien te hebben. En ik kan het weten. Want ik heb deze film nooit gezien en heb een prima uurtje gehad met dit album.

Er staat veel te veel 80's in de lijst. Maar als je een selectie gaat maken, dan hoort deze plaat er zeker bij. Dit toont dat het kenmerkende '80's geluid ook prima muziek kan opleveren. Het helpt dat Peter gewoon als Peter zingt. Weinig rare bokkesprongen daarin. In totaal staan er teveel softe nummers op. Er zakt teveel weg naar de achtergrond. 3+ sterren.

Een album dat niet kan missen in de lijst. Een enorme variatie op het album, maar alles heeft kwaliteit. Waarom het lege Dreams nou de hit van deze lui is geworden, snap ik niets van. Het is het slechtste van het album. Maar goed. Daar staat de andere hit The Chain weer tegenover. Uiteindelijk is het het totaal wat de plaat maakt. Ook de kleinere nummers zoals Gold Dust Woman dragen mooi bij.

Drie is teveel. Het derde album van deze lui. Pfff... Had in elk geval hun debut-album weggelaten. Ook nu wil ik alweer snel het geschreeuw uitzetten. Maar inmiddels weet ik dat het gevarieerd kan worden. En ja hoor, ook dit album biedt heus wel eens een leuke vondst. Maar veel te vaak een vals gezang of geschreeuw. Laat ik hem met twee sterren mooi tussen de andere 2 albums van hen plaatsen.