Eerder vroeg ik om meer Doors, en het eerste nummer smaakt inderdaad naar meer. Maar daarna word ik toch teleurgesteld. Het wordt nergens zo interessant als L.A. Woman. Soms wordt ik nerveus van een irritant instrument/geluid en soms is een nummer simpelweg te saai. En na het eerste nummer komt de zang nooit meer echt tot zijn recht. Pas het laatste nummer veer ik weer een beetje op.

Eerder noemde ik een album van Radiohead al dreinend. Dat kon ik bij dat album nog wel hebben. Maar nu gaat het gedrein soms door merg en been. Ik ben zelden zo gepijnigd door muziek. Een 1, omdat lager niet kan.

Zoveel goede muziek van de Stones. Maar dit album is echt overschat...

Niet elk nummer is geweldig. Andere nummers springen er weer echt uit.

Na twee nummers was ik wel enthousiast. Maar dan wordt het echt soft en dan duurt een half uur toch lang zeg.

Als je echt luistert, is er niet doorheen te komen. Gisteren gemerkt dat het op de achtergrond met uitzicht op een begraafplaats nog net kan. Vooruit, een extra ster.

De rest van het gezin viel binnen één nummer in slaap in de auto...Ik moest rijden, anders had ik ook even een uiltje geknapt.

Is er ook een instrumentale versie van dit album?

Allemaal aardig hoor. Maar Spotify laat vervolgens Public Enemy horen. Klinkt toch echt een stuk sterker.

Volgens mijn luistermaatje de achtergrondmuziek bij de Teleac-cursus Sterrenkunde. Een betere omschrijving kan ik niet geven. Om in zijn geest te blijven schrijven: goed om kennis van te nemen.

Wat een zeurplaat zeg...

De eerste nummer zijn VER-SCHRIK-KE-LIJK. Dit album stormt regelrecht op een één af. Tot er na een tijd GE-WEL-DI-GE nummers als Blues Deluxe komen. Tof dat er veel variatie op een album te vinden is. Maar de blues-kant past de heer toch het best.

Dit zijn de albums waar ik bang voor was toen ik aan de 1001 begon...Ik kan niets bedenken wat ik hier nou goed aan vind....

Ik heb het boek nodig. Want ik ben toch echt benieuwd waarom dit nu een album is dat ik moet horen. Luistert wel aardig weg verder hoor. Maar ik verwacht meer in deze lijst...

Ik kreeg dit album op vrijdag. Heb hem nu op maandag opnieuw moeten luisteren, omdat ik hem al helemaal kwijt was. Dat zegt toch eigenlijk al wel genoeg....

Van kinds af aan gebombardeerd onder het mom van cultuur met saaie dingen. Je moet Reve lezen dat is de top van de literatuur, je moet The Godfather kijken, want dat is dé filmklassieker. Én minimaal 70 van de 100 muzieklessen op school kreeg je de Beatles voor je plaat. Want dat is het beste wat er zou zijn op muziekgebied. Waag het allemaal maar niets te vinden, en je bent een cultuurbarbaar. Andere smaken worden niet makkelijk geaccepteerd. Tja, dat is dan maar zo. Ik heb toch een andere smaak. Ik vind het allemaal saai, zelfs zo saai dat het me op mijn zenuwen werkt. Ik kan mij voorstellen dat anderen het wel aardig vinden. Maar de hoge ratings van dit soort dingen lijken mij meer bepaald door de (onbewuste) culturele plicht om het goed te moeten vinden. Maar goed. Dit album zag ik natuurlijk wel aankomen. En je moet het een kans geven. Gelukkig is het eerste nummer een aardige start. Dat helpt mijn mindset. Net op tijd, want nummer 2 is exact zo'n voorbeeld van op mijn zenuwen werkend saai. Ik ben het hele album doorgekomen en trof her en der toch een aardig nummer aan. Maar meer dan 2 sterren. Ik zou echt niet weten waarom...

Kijk. Dit is nou leuk. Een aardig plaatje dat ik nog nooit had gehoord. Het is zo'n album waarbij alles wel ok is. Geen echte uitschieters. Niet naar boven en niet naar beneden. Daarom zal het ook wel een vergeten album zijn. Maar een steady nette kwaliteit leveren, dat is (helaas) al bijzonder op zichzelf.

Dit album luister je niet bij een goed gesprek. Je luistert het niet tijdens het wegwerken van je werkmail. En je luistert het niet in de auto. Kortom. Je luistert het niet. Nooit.

De meeste artiesten bouwen op. Maar dit album begint top en wordt telkens saaier en slechter. Moest even wat anders opzetten, anders zou ik achter het stuur in slaap vallen. We middelen het maar uit. 3 Sterren.

De nummers zijn niet meesterlijk. Maar het is allemaal muzikaal wel prikkelend en aardig gevarieerd.

Dit luistert gewoon lekker weg. Toch is het wat minder interessant allemaal dan 'Kind of Blue', het album dat ik eerder van meneer Davis kreeg. Een album dat je móet horen? Dat denk ik niet. Wel een album dat je waarschijnlijk heel veel op de achtergrond kan opzetten.

Dit is een test neem ik aan. Geef je dit 3 sterren of meer, ben je af. Mag je niet meer meestemmen...

Prachtige titel voor deze lijst natuurlijk. Laten we dat maar proberen. Maar het wordt mij wel moeilijk gemaakt. De eerste tonen bevestigen mijn vooroordelen toch sterk. Zoetsappige klanken. Toch maar door naar de rest. Knap dat je saaie muziek op zoveel manieren kunt presenteren eigenlijk. Want gevarieerd is het wel. En ik moet ook wel toegeven. Het is goede muziek/zang en hoort in deze lijst thuis. Ik kan er zelf alleen maar moeilijk naar luisteren. Laten we het houden op smaak. Dan ga ik maar voorbij aan mijn eigen smaak. En geef dit album een voldoende.

Ik krijg deze de dag na George Michael. Leuk om deze twee naast elkaar te zetten. De heren kunnen beide prima zingen en muzikaal klopt het allemaal. Toch is het een easy win for Elton. Hij gebruikt in elk nummer zijn stem en de muziek veel veelzijdiger (zonder uit de band te vliegen). Het wordt hierdoor nooit saai. Het album van Elton is een stuk ouder dan dat van George, maar klinkt veel moderner. Een zeer bekende naam natuurlijk, maar eigenlijk toch een ontdekking voor mij.

Ik kan niet naar die stem luisteren. Dat helpt natuurlijk al niet. Maar buiten dat klinkt het ook allemaal zo nep. Vanuit mijn regisseursstoel: "Ik geloof je gewoon niet". Deze muziek moet toch een gevoel overbrengen. Dat lukt bij mij niet. Ergens tussen zender en ontvanger gaat er iets mis met het signaal.

Tja, ik ben gewoon niet zo zoetekauw als het om muziek gaat...

Zeg ik bij het vorige album nog dat ik niet zo'n zoetekauw ben wat muziek betreft. Word ik nu toch erg vrolijk van deze zoete klanken. Zo vrolijk dat ik het album direct nog een keer opzet. Had ik hier bij willen zijn? Jazeker!

Een plaat zonder ups en down. Geen moment dat ik van mijn stoel veer. En geen moment dat ik mijn wenkbrouw optrek. Al eerder gezegd. Een album met een continue kwaliteit is sowieso een prestatie. Een beetje pech voor deze dame dat ze Sam Cooke opvolgde. Als ik die naast elkaar zet, leidt Sam met afstand. Al met al een hele ruime 3.

In het begin van het album een Bowie die met zijn tijd is meegegaan. De heer lijkt er gewoon nog steeds zin in te hebben. Later komen toch wat saaiere nummers langs en aan zo aan het einde is het album ook echt wel weer genoeg. Leuk om een keer gehoord te hebben.

Er is weinig slechts over dit album te zeggen. Echte uitspringers kan ik ook niet noemen. Maar toch trekt de soepele muziek af en toe extra de aandacht. Een 3,5. Ik rond het af naar een 4

Ik ben blij als er een hit voorbij komt. Vooral When doves cry is een lekker cheesy '80's nummer. Een betere in zijn soort. Laten we het tweede sterretje daar maar aan koppelen. Want dat geschreeuw in die andere nummers is verre van prinselijk.

Fijn ook dat Leo R. zeker wilde stellen dat ik het laatste nummer zou horen....Verder is het soms wat zeikerig, soms zeer ok. Het wordt een beetje uitmiddelen. Kom ik op een 2,5. Ik moet voor deze lijst wellicht wat schappelijker zijn / mijn verwachtingen bijstellen. Ik rond het af naar een voldoende.

Je kan hier veel over zeggen, maar bij sommige nummers van deze lippen is de creativiteit wel ingebrand. Toch doet het mij vaak niet veel en ervaar ik sommige delen weer als doodsaai. Goed geïllustreerd door de meest suffe startsample op een album ooit. Zo samen 2,5 sterren.

Het meeste klinkt heel simpel. Een paar uitzonderingen. Dan zit het er weer helemaal naast.

Hier moet een gebruiksaanwijzing bij. Alleen afspelen op een brakke zondagochtend (of eventueel the day after Nederland-Argentinië). En dan is het een prima plaatje. Recept om de dag verder op te starten: Laat de sterke bak en dit plaatje opvolgen door nog zo'n bak en de Propellorheads.

Maak je dan toch een pop-album, doe het dan zo. Tijdloos. Het album biedt een continue kwaliteit (m.u.v. Goon Squad). En keer op keer denk je: 'Hé, lekker deuntje'.

Pfff....saai....Muzikaal zal het best prima zijn. Maar ik krijg mijn aandacht hier niet op gevestigd.

Eerder mochten we al naar een album van Ice Cube zelf luisteren. Dan maakt een collectief het toch veel beter. Er is veel meer afwisseling in de muziek, stem en emotie. Dat maakt wel het verschil. Verder een feest van herkenning. De mannen hebben heel wat samples gejat, maar eerlijk is eerlijk. Ze geven nog veel meer samples terug aan de muziekwereld. Zo'n balans wijst dan vooral op de creativiteit. Ik verheug mij op de notes van Leo R. over deze agressieve muziek/teksten. En een klein beetje gelijk moet ik hem op voorhand wel geven. Ik begrijp dat de agressiviteit ook als middel wordt gebruikt. Ze hebben er een enorm bereik voor hun boodschap mee behaald. Maar een nummer als 'Express Yourself' springt er uit en toont maar aan dat ze het muzikaal niet nodig hebben. 4,5 ster

Zo! Met een opening als Mother's Little Helper zet je je album wel gelijk lekker stevig neer! Zowel muzikaal als wat betreft het onderwerp. We kunnen daarna weer op adem komen en het muzikale geweld van het eerste nummer wordt niet meer geëvenaard. Enerzijds jammer, anderzijds springen de bluesachtige nummers er ook wel lekker uit. Helaas moet ik mij ook af en toe door suffe opvullers als Take It Or Leave It heen bijten.

Ik kom hier niet uit. Flarden vind ik verschrikkelijk. Andere flarden geweldig. Ik zie gelijk dat deze puzzelstukjes bij elkaar horen. Maar ik krijg ze zo uit mijn hoofd niet altijd aan elkaar gelegd. Dus wat moet ik hier nou weer mee? Vooruit, Lou. 3 sterren. Met je soundbites

Een muziekvriend van mij zei altijd. "Een muzikale basis is goed als het ook overeind blijft in een heel andere uitvoering". Test geslaagd. Dat is duidelijk. Toch vraag ik mij af. Zou Metallica ook zo groot zijn geworden als ze de nummers direct met orkest hadden uitgebracht? Ik denk het niet. Natuurlijk is dit een leuk en knap project. Tof dat dit gedaan is. Maar het is niet dat de muziek van Metallica iets miste. In deze uitvoering 3,5 ster.

Ik hoor vooral jaren '70 invloeden. Prima natuurlijk, mits je die kwaliteit tenminste weet te evenaren. Dat is bij lange na niet gelukt. De huilerige britpop-zang van de jaren '90 doet sterk afbreuk aan een aardige muzikale basis.

Sowieso een pluspunt voor de zelfspot. Er is veel gelachen bij het maken van dit album lijkt me en dat is aanstekelijk. Tegelijk is al die gein de reden dat ik het waarschijnlijk geen tweede keer aan zet. Tussen de grollen en de herkenbare jaren 60 zang af en toe een uitschieter als I Can See for Miles.

Alles op dit album draait om de stem van Bob. Muzikaal knap om daarmee de juiste balans te vinden. Enige punt. Die stem is verschrikkelijk. Niet naar te luisteren. Met uitzondering van de nummers met countrybasis. Daar lijkt de stem van Bob voor te bestaan. Doe de rest maar gewoon niet .

Tja...een kerstalbum...An sich een hele aparte muzieksoort om toe te voegen. Maar laten we zeggen: niet mijn favoriete genre. Dit album lijkt me vooral een geintje. Moet ik het echt raten? Het is een verzameling covers door verschillende artiesten. Niet perse de beste versies die ik ken...Het is het 'feel good' idee, dus ik knal er een bonus ster tegen aan.

London Calling zelf is natuurlijk een kneiter van een hit. Dat is me wel een opening. Dat niveau wordt niet meer geëvenaard. Mag je wellicht ook niet verwachten. Een paar nummers luisteren is prima. Maar die stem kan ik niet vier LP-zijden achter elkaar verdragen. Ze hadden of een zanger(es) moeten toevoegen of het bij de helft moeten laten.

In één woord: schel. Dat kreeg de 2004 remaster-master blijkbaar ook niet meer gerepareerd. Niet te luisteren op je pods zonder gehoorbeschadiging op te lopen. Verder veel muzikale grapjes, die ik zelf vooral irritant vind. Bijvoorbeeld dat bijgeluid bij Dead Finks don't talk. Dat er eens zo'n amuzikaal grapjesalbum tussen staat. Prima. Maar ben er nu wel klaar mee. Kunnen we weer naar kwaliteit in deze lijst?

Ik lees dat de drummer eerst maar eens uitgebreid studie heeft gedaan naar de Afrikaanse ritmes. Kijk, dat is nu gaaf. Samen muzikaal verbreden en ontdekken. En nu mag ik zelf ontdekken. De muziek is aanstekelijk, een hoge score voor de opzet. De uitvoering is iets minder. Deels wellicht doordat je de interactie tijdens het spelen niet echt meekrijgt. Dan klinken de keelklanken van de zanger soms wat raar. Maar ook wel omdat de vinger van de toetsenist soms half-naast het goeie toetsje lijkt te belanden. Ik ga het ze niet al te kwalijk nemen. Ben allang blij dat mij gewoon weer muziek wordt voorgeschoteld in deze lijst. Een 4-.

Muzikaal allemaal leuk hoor, maar....o nee hè....Niet weer zo'n zeik-stem.... Ik kan hier slecht naar luisteren. Gelukkig af en toe een flinke muzikale uitstap, die er uitspringt. Die variatie verdient een extra ster. Kom ik op max. twee sterren.

Ik merk dat ik vooral de stevige nummers waardeer. Nummers als Quiet hebben een lekker aanstekelijk ritme. Anders nummers laten me volledig inkakken. Ik middel het uit naar drie sterren.

Dit is niet mijn stijl en toch heb ik hier met plezier naar geluisterd. Dan doen ze iets goed. Maar waarom dat plezier? Weet ik niet zo goed. Normaal houd ik ervan als het een beetje ruwer is. Maar dit is muzikaal vrij clean. Misschien luister ik toch anders naar dit genre, dan naar andere genres. En hoeft het bij dit genre juist niet zo uit de band te springen.

Dusty klinkt muzikaal als een braaf meisje. Ze mag dan geen bezit zijn, ze loopt wel in de pas. Can I Get a Witness laat horen dat ze wel meer in haar mars heeft dan sommige andere nummers doen vermoeden. Ze had in die tijd wellicht nog iets meer levenservaring en rokerige kelders nodig. 3.5 ster

Ik word heel vrolijk van het eerste deel van het album. De sound die ik via de radio van hen ken. Beetje een guilty pleasure. Typisch jaren '80 met een schone rol voor de synthesizer. Maar dan met wel een hele bak geluid. Daarna volgt een grapje en verdwijnt de muzikale handtekening van Frankie. 3.5 ster

Direct na 'Frankie Goes To Hollywood' is dit ineens wel heel lege muziek. Heb halverwege twee uur pauze genomen voordat ik doorluisterde. Ik nam de muziek niet meer in mij op...

Alles aan dit album is...ok. Doet mij wat denken aan Kid Rock. Er waren in die tijd toch vele anderen die iets meer karakter in dit soort muziek stopte. Maar goed. Geen moment verveeld of geërgerd. Een mooie drie is het dus wel.

Dit is wel heel veel Björk. Heb het maar in tweeën geknipt. Ik was hier wel benieuwd naar. Want op de bekende hits speelt ze leuk met muziek en zang. Dat mis ik wel op dit album. Dan blijft een saaie zeurderige plaat over.

Het eerste album dat ik ooit zelf gekocht heb. Ik begon al te twijfelen aan mijn muzieksmaak... Dit album heb ik vaak geluisterd. Soms op vol volume als ik in een relaxte bui was, soms op de achtergrond. Soms integraal, soms skipte ik alle droevige en onderwaterklanken. Gewoon even lekker naar Honey en Run On luisteren. Nu alweer even geleden. Dus lekker twee keer geluisterd.

Mijn ratings zijn gemiddeld wat laag. Moet ik milder zijn? is de vraag. Maar het ligt niet aan mijn beoordeling. Nu krijg ik weer zo'n geluidenverzameling.

Ik heb dit vroeger wel vaker geprobeerd te luisteren. En al heeft het een hoge kunstwaarde. Ik kom er niet doorheen. Hoogtepunt is de zang in Time. Je kijkt toch een beetje uit naar die stem op dit album.

Ik krijg de laatste tijd vaak dezelfde reclame voor rustgevende natuurgeluiden om mee in slaap te kunnen vallen. Vraag mij af waarom? We hebben Nick toch al daarvoor? Muzikaal is het prima. Het hoort natuurlijk in deze lijst. Maar voor mij is één keer luisteren wel voldoende. 2.5 ster.

Poeh, wat zoetsappig. Maar misschien moet ik slaapkamermuziek gewoon niet in de auto luisteren. Aan de andere kant, kan het dan wel lekker hard. En dat heeft Marvin wel nodig om goed tot zijn recht te komen. Opvallend dat ik zijn stem juist wat prettiger vind als hij hoger / minder zwoel zingt.

Het is de week van de saaie muziek geloof ik. Goede stem, goede muzikale begeleiding. Maar zero prikkels. Niets bijzonders. Ik kom op 2.5 ster. @1001: Mogen we nu weer even knallen met het volgende album?

Met een opening als The Changeling en Riders on the Storm als afsluiter maakt het niet meer zoveel uit wat er tussen staat. Ik kan niet zeggen dat alles dat niveau haalt. Soms erger ik me zelfs wel eens aan het (vast bewust) afraffelen van een stukje tekst. Maar de stem draagt natuurlijk wel heel veel. En het album biedt zowel een eenheid als afwisseling. 4 sterren. Kom maar door met het volgende Doors-album!

Ik ben fan van elektronische muziek, maar dan wel het minste van ambient. Je kan er niet zoveel goed of slecht mee doen. Het is vaak prima op de achtergrond en verder springt er weinig uit. Dat geldt ook zeker voor deze variant. En dan geldt voor mij de standaard bij platen met een continue kwaliteit, maar weinig extra's: 3 sterren. Los van de waardering van de plaat, veel kudos voor de inspiratie die AT anderen heeft geleverd, met deze plaat, maar ook met later werk.

Eerder kregen we Blood On The Tracks van Bob. Als ik het vergelijk is de muziek op Time Out Of Mind veel minder ondersteunend voor de specifieke zang van Bob. Met andere woorden: Er had net zo goed iemand anders mee kunnen zingen op dit album. Hadden ze daar maar voor gekozen...

Dit album verkregen uit een erfenis. Een paar keer opgezet om te proberen. Telkens na 2 a 3 nummers afgezet. Eén nummer is prima. Maar het is wat zeurderig en het wordt mij al snel veel te veel. Toch maar eens geript en toevallig dit weekend helemaal geluisterd. Wat en toeval. En tot mijn verrassing vind ik het meest zeurende nummer, het laatste, het leukst. Dat nummer doet mij wat aan UNKLE denken. 2.5 ster.

In de basis een dansplaat (tango), maar voor mij vooral een heerlijke luisterplaat. Prachtige combinatie van klassieke instrumenten en opzet (tango) en de moderne mogelijkheden en opzet (beats). Het zit ontzettend goed in elkaar. Lekker ongeforceerd. Meerdere lagen neerzetten als een eenvoudig geheel. Dat is een prestatie.

Weer zo'n plaat waarvan ik niet begrijp waarom ik deze moet horen. Niet zoveel mis mee hoor. Maar een 13 in een dozijn-plaat. Geen missers, geen uitschieters.

Dit ken ik van een grijsgedraaid tapeje van een oud vriendje van me. En dan ook nog uit zijn kinder-stereotoren. Vond het toen verschrikkelijk. Maar dat lag natuurlijk aan dat doffe geluid. Nu via een geremasterde link van Spotify klinkt het ineens vol en zijn de instrumenten duidelijk te onderscheiden. En dan blijkt het toch wel erg lekker. Lekker tempo, behoorlijk gevarieerd binnen het genre en een heerlijk stevig geluid. Maar niet te stevig. Want Spotify laat het opvolgen door wat andere grote metal-platen met vooral veel onverstaanbaar geschreeuw. Nee, dan speel ik liever deze plaat opnieuw.

Ook dit is weer een verzameling geluiden. Een ander album op de lijst liet al walvissen met de band mee spelen. Hier zijn het onder andere wolven. Wat moet ik daarmee? En moet ik nu echt uitleggen dat gerochel niet het mooiste geluid is? Natuurlijk. Je kan er niet om heen. Er staan iconische fragmenten op dit album. Die rechtvaardigen een plek op de lijst en die moet je waarderen. Ik overwoog zelfs nog een 3 (2,5 is ook een 3). Maar dan sluit het af met een nummer waar doorheen gekoekwausd wordt. Hou toch op.

New Order maakt vrij cleane muziek, die altijd wat van de tijdgeest in zich heeft. Lukt je dat een paar decennia lang, dan ben je een grote band. Het geldt ook voor dit album. De (eind) jaren '80 sound komt duidelijk naar voren, maar afgezien hiervan is ook dit album vrij clean. Hierdoor een prima plaat om mee te werken.

Als Kate normaal doet, doet ze al gek genoeg. Op de bekende nummers horen we al een uniek geluid, zonder dat het al te gek wordt. Dat zijn de hoogtepunten op het album. Daarnaast een bak experimenten. Altijd leuk experimenten. Maar waarom publiceer je ook de mislukte experimenten? Zoals Watching You Without Me en Waking the Witch. Die laatste wellicht alleen voor de titel. Want een betere beschrijving van de experimenten kan ik zelf niet bedenken,

Lekker jaren '80. Het luistert allemaal wel prima weg, maar er is niets wat er uitspringt.

Dit is een Prachtige Punk-Parodie. Alles op deze plaat lijkt een grap. Of zou deze band toch serieus zijn? Ik vond het voor één keer wel grappig.

Je kan natuurlijk niet om Neil heen. Toch wist ik niet gelijk hoeveel sterren het nu verdiende. Eerst hoor je een 5 sterren powernummer als F****ng Up. En dan is het volgende nummer gewoon vals. Worden het er nu drie of 4. Gewoon nog maar eens luisteren dan. Maar ik blijf er tussenin hangen. Tot ik Love and Only Love nog eens hoor. De doorslaggevende factor van dit album is Neil helemaal niet. Die Maffe Viervoeters maken het echte verschil. Vier sterren dus.

Blieb, blieb, blieb, kraak, kraak, 3 uur wachten op de 56k modem en hoppa medio jaren '90 hebben we Primal Scream binnen. Een paar jaar na release, maar tja...downloaden kon eerder nog niet en het was niet echt een 'must have' voor de cd-collectie. 'Select all' en openen in Winamp maar. Het oordeel van toen: Zeer origineel en lekker spannend door een mooie mix van stijlen. (Maar niet goed genoeg, dus hop weer 'select all' en nu 'delete', want op de schaarse ruimte van de harde schijf was alleen ruimte voor 5*-platen.) Het oordeel van nu: Zeer kenmerkend voor die tijd. Vooral een (soms wat saaie) sample-collectie. (En niet goed genoeg, dus nul 'likes' op Spotify. Dus deze komt niet meer terug (Tenzij de het ondoorgrondelijke family-blend-logaritme het oppikt; dan kom ik er nooit meer vanaf). Ben ik inmiddels muzikaal meer opgevoed? Of is er gewoon veel meer interessante digitale muziek? Wellicht allebei. Maar aan die uitbreiding van interessante digitale muziek hebben albums als dit dan wel weer als grondslag gelegen. Want ik kan mij niet voorstellen dat een Moby niet heeft geluisterd naar dit album.

Hé leuk. Een jaren '80-album. Wat verfrissend na XTC, Kate Bush, New Order, en vier albums die net op 1 of 2 jaar het label '80's missen. Kan je het wel weer naast elkaar zetten. En in vergelijking met de rest, is dit album vooral nietszeggend. Heb mij er (buiten het laatste nummer om) ook niet aan geërgerd. Er is prima bij te werken. Dus laten we het maar een 3 geven. Idee voor een boek: 201 Albums You Must Hear Before You Die?

Dit album heeft soms wel erg schel geluid en klinkt soms juist weer erg dof. Maar ik luister deze keer ook op de laptop. Misschien ligt dat daaraan? Dus nog maar eens in de auto opgezet. Ook daar dat geluid. In combinatie met de vele samples klinkt het wel hierdoor wel erg als een zolderkamerproduct. Wel creatief in elkaar gezet. Ik zal ook eens nieuwere muziek van hen opzoeken. Want al waren ze er met dit album nog niet. Veelbelovend is het toch wel.

Toen ik een jaar of 8 was maakte ik een dealtje met de buurvrouw. Zij mocht mijn tape-je van Bad lenen. Ik mocht haar tape-je van Faith lenen. Ik vond het toen wel aardig, maar vond een paar nummers wel erg saai. Ik elk geval niet in de buurt van Bad. Snel terug ruilen! Ik geloof dat dat oordeel van toen overeind blijft. Wel aardig. Met een paar erg saaie nummers. Maar bij lange na niet zo saai als de nummers op Listen Without Prejudice Vol. 1 die ik al eerder voorgeschoteld kreeg. Als volwassene valt daarnaast de over-the-top-'80's sound op, maar vooral ook die ontzettend vieze stem. 3,5 ster.

Het album van Son of a Preacher Man. Dáár heb ik zin in. Maar het stelt me teleur. Het is vooral saai. 2 sterren voor het album met een bonus ster voor de hit. Meer kan ik er niet van maken.

Deze lag al jaren op de digitale plank om 'eens' te luisteren. Want de bekende nummers zijn gewoon lekker. Goed dus dat de 1001 mij 'dwingt' het nu eens echt op te zetten. Het album begint met deze top-platen. Wat vooral opvalt dat de (stevige) instrumenten en zang samen echt een éénheid vormen. Zelfs de computer blend soms netjes in in het het geheel. Terwijl de losse instrumenten niet hun individuele waarde verliezen. Dan ook nog gewoon een lekker ritme en dan staat de eerste helft als een huis. De tweede helft van het album verlang ik vooral terug naar de eerdere platen. Ik word er niet warm of koud van. Het totaal is een dikke 4 sterren.

Easy-Listening-Britpop. Ik word er gewoon wel relaxted van. Zelfs een vriendje (9) van mijn zoontje ging er even lekker voor zitten. Het doorstaat de tand des tijds dus prima. En ook de album-titel lijkt mij prima houdbaar...

Tja...wat voegt dit nou weer toe aan onze muziekgeschiedenis? Zang en instrumenten zijn hier twee losse dingen. Vaak een lekker tempootje hoor. Maar dat maakt het geen voldoende.

Ik heb hier vooral plezier aan beleefd met sample- / orgineel spotten. Blijkbaar een inspirerende band. Muzikaal word ik er niet per se gelukkig van, komt misschien ook omdat de opname niet de beste kwaliteit is. Ik ga voor een basis van 2 sterren en een halve ster omdat het wel grondleggend is.

Bij elk nummer denk je: Hé dit lijkt sterk op een andere band / ander nummer. Van The Beatles (-1 ster) tot George Baker (Strangered in the Night). Het maakt de plaat veelzijdig. Tip voor Fade-Out-Tom: Bedenk eens een leuk einde voor je nummers. Het voelt nu wel erg als een compilatie.

Je ziet de straatmuzikante al op afstand zitten. Eén persoon met een hele stellage, om alle instrumenten tegelijk te kunnen bespelen. Knap is het zeker. Dus je loopt er wat dichter naar toe. Zij begint te spelen en blijkt de inspiratie voor de composities bij Wende Snijders vandaan gehaald te hebben. Het is een kunst dat zeker. Dus je blijft toch maar even staan. Ze heeft nog best een goede stem. Alleen, dat interesseert haarzelf niet zo. Het draait niet om haar, het gaat om de kunst. Dus af en toe schreeuwt ze gewoon wat tussendoor, het liefst off-beat. Wie dat niets niets vindt, is een 13-in een dozijn-muziek liefhebber. Zij staat hier voor de kunst. Ok. Duidelijk. Dus jij loopt maar snel door.

Deze keer maar eens naar een paar teksten geluisterd van de beste man. Want daar draait het om, werd mij uitgelegd. Eerlijk. Ik ben niet heel erg onder de indruk van de teksten. Niets mis mee hoor, maar ook niets bijzonders. Het is vooral een prima plaat op de achtergrond om bij te werken. Iets fijner Good Old Boys die we eerder al gepresenteerd kregen.

Je weet dat er aan het eind een klapstuk te wachten staat. Maar man...je moet wel geduld hebben hoor...Ik werk me met het hoofdgerecht in het vooruitzicht door de lauwe voorgerechtjes. 2,5 ster.

Eén ding. Dit is niet iets waar tieners over dromen. Het is een verschrikkelijke zemel-plaat.

Onmogelijk om hier naar te luisteren. De kinderen schreeuwen er steeds door heen. Of die man met die verschrikkelijke stem uit mag. Kan hen geen ongelijk geven. Moet er niet aan denken dat ik hier bij zou zijn.

Ook dit album verkregen uit een erfenis. Toen vrij snel geprobeerd, maar al tijdens het eerste nummer zo snel mogelijk uit gezet. Wat een verschrikkelijke start. De cd heb ik aan een collega gegeven. Nu gedwongen verder te luisteren (via Spotify dus). Het blijkt tot mij verrassing vooral veel degelijke nummers te bevatten. En af en toe springt er wat uit de band. Zit er ineens een bak herrie tussen of een Bob Dylan achtige plaat. Uiteindelijk is één cd prima vol te houden. Helaas zijn het er twee..

Goed. Ik klaag dus over een dubbel-cd van Wilco. En ik krijg de volgende dag nog een cd van Wilco....F#ck Karma! En ook deze cd begint met een verschrikkelijk nummer. Waarom toch? De rest is iets minder degelijk dan het vorige album. Daar gaat het mis. Deze band is gespecialiseerd in degelijkheid. Als ze rare geluiden gebruiken of uit de band springen, klinkt het nergens naar. 2.5 ster.

Ik heb pillen nodig. Ga nu overal Bob Dylan muziek in horen. Wel zonder de stem van Bob. Dat moet je waarderen.

Robbie ontsnapt met dit album zijn boy-band-stature. Binnen het genre pop laat hij zien dat hij met uitersten kan omgaan. Zelfs de nummers met meer stem-geweld lijkt hij heel ongeforceerd te zingen. Wat dat betreft is hij wat ondergewaardeerd. Misschien omdat het buiten de hit Let me Entertain You (sterk nummer) zich net niet genoeg onderscheidt. Er zit voor het gevoel telkens net iets meer in. We krijgen vast nog een volgend album van Robbie. Ik ben benieuwd of de potentie waargemaakt wordt. Voor nu: 3,5 ster.

Norah kan zingen. Dat is duidelijk. Maar man, wat is dit een eentonige plaat. Dit album hoort in een playlist met een random-functie. Leuk als er een keer een nummer voorbij komt. Maakt niet eens uit welk nummer. Maar daarna weer snel naar een andere artiest.

Nummer 1 start met een vals O Ho Ho Yeah. Nummer 2 volgt dit op met een net iets minder vals terugkerend Yeah Yeah Yeah. Ben nu al klaar met dit album. Moet nog 11 nummers. Een aantal volgende nummers bieden de basis voor een (soms simpele) powerplaat. Die basis wordt niet benut. De zang voegt niets toe. Hiervoor kregen we Robbie Williams voorgeschoteld. Had hem de basis van bijvoorbeeld The Slider voorgeschoteld. En het was een krachtige plaat geworden.

Elton verrast mij een paar keer. Is dit echt Elton? En ook als hij wat anders doet dan ik van hem gewend ben, is de uitvoering uitstekend. Dan kan je dus zonder problemen een dubbel-album afleveren.

Ik ben een groot fan van het album Dummy. Dus in 2008 was ik er als de kippen bij. Dit wílde ik echt horen. Maar de teleurstelling kon niet groter zijn. Third is muzikaal soms geforceerd, maar nog steeds niet heel interessant. Ik heb gisteren dit album dan ook maar op laten volgen door Dummy. Voor Third pers ik er met moeite 2,5 ster uit.

Dit is gewoon een lekker album. Met een paar wegzakkers, maar vooral een paar flinke positieve uitschieters. Het lastige is dat je bij een groot deel van het album een artiest kent die het nog beter heeft gedaan, zelfs bij die uitschieters. Ik luister net iets liever naar Karmacoma van Massive Attack dan naar Overcome (Ik weet het, sorry Tricky). Ik luister net iets liever naar Glory Box van Portishead dan naar Hell is around the Corner. Als er zo duidelijk een niveau hoger is, moet het aantal sterren tot 4 beperkt worden. Lager kan trouwens niet als je Public Enemy zo vet neer kan zetten als in Black Steel. Heel anders, maar met net zo veel kracht.

The Fugees proberen relaxed te zijn. Dat lukt bij vlagen. Het leidt vooral tot weinig interessante nummers. De hitjes Ready Or Not en Fu-Gee-La luisteren aardig weg. Bij het andere hitje werkt de zogenaamde relaxedheid vooral op de zenuwen. Ook de cover van Bob Marley werkt op de zenuwen. Goed, het breekt de wat eentonige opzet van het album wat. Maar juist hier had ik gehoopt op een goede mix van het origineel en de stijl van de Fugees. 2.5 ster.

Dit album kreeg ik na de Fugees en na het doorbladeren van het kantoorcadeau: 'Omdenken'. Ik pas het maar gelijk toe. Bij Bonita Applebum denk ik bij de bekende sample dus steeds: Wat fijn dat dit niet de Fugees is! Want heel eerlijk de meesters van de oude school geven hier de Fugees een les in relaxedheid. De raps en de (soms lekker jazzy) ritmes; het klinkt allemaal heerlijk ongeforceerd. Al zal er best over nagedacht zijn. Want bij sommige tracks volgt na elke zin een sample/woord dat perfect lijkt te passen. Begin jaren '90 was de hiphop vaak een boodschap met een lading. Kan ik erg waarderen. Maar soms kwam er een heerlijke ongeladen plaat voorbij. Gewoon een lekker ongeforceerd ritme als basis en een tekst over helemaal niets. Over iemand op een roadtrip die zijn knip vergeet of zo. Word je toch gelukkig van...

Mijn kennismaking met deze verslaving was eind jaren '90 toen mister Prodigy Been Caught Stealing presenteerde in zijn Dirtchamber Sessions. Los van de hond (weer zo'n beest in de 1001...) sprong dat nummer er voor mij uit. Ik had het wat ouder ingeschat, door de zang. Maar het ritme past ook wel bij die tijd (1990 lees ik). De muzikale invloeden hebben ze mooi gemixed. Op het album is het wel de uitschieter. Ook Three Days heeft een lekkere bite. De andere nummers zijn allemaal ok, maar niets meer dan dat. Met 3 sterren voor een wat neutraal album en een halve ster voor de twee uitschieters, tik ik het vierde sterretje aan.

In het begin van deze plaat denk je al snel: Come...On... Toch doet deze referentie te kort. De plaat is ondanks de eigen sound veel gevarieerder. De gemene deler is dat het blijft swingen. En dat bouwt op tot de uitsmijter Eileen. Een plaat waar ik mij vroeger behoorlijk aan geërgerd heb. Maar op dit album ineens perfect past. Mijn jongere ik zal wel laaiend worden. Die had voor de hit met moeite twee sterren gegeven. Pech voor de jongere ik.

Misschien is het vloeken in de kerk met dit genre. Maar Incubus is vooral heel degelijk. Je weet precies wat je krijgt. Ze zullen je niet snel teleurstellen met een opvulplaat en ze zullen je niet snel verrassen met een geniale uitspatting. De uitvoering is uitstekend, wat zorgt voor een halve ster extra. Kom ik op 3,5.

Eigenlijk is deze plaat steengoed. Maar ik kan niet zo goed tegen het best vaak zeurende / jengelende muzikale karakter. Ik houd het op 3 sterren.

Muse is weer zo'n band met een zanger die muzikaal verschrikkelijk zeurt. Maar op dit album vindt Muse wel een prachtige match met de elektronische geluiden. Zeker in het begin. De eerste twee nummers leiden ons naar de hit die er met kop en schouders bovenuit steekt. Later wordt het album meer gevarieerd, wat ervoor zorgt dat het interessant blijft. Dat brengt wel een aantal nummers mee, waarbij toch dat zeur-karakter van de stem te dominant wordt. Maar het album is een waar kunstwerk en kunst moet ook af en toe schuren.

Ella zingt bijzonder zuiver en muzikaal correct. Knap, maar dat brave geluid prikkelt mij niet. Het is vooral prima voor op de achtergrond. Kom ik nog goed weg. Via de Spotify-link kreeg ik de compilatie. Ik begreep dat anderen de volledige 3-uur+ versie voor hun plaat kregen. Dat lijkt mij toch wel veel superzoete, ouderwetse zang. Drie kwartier is een prima lengte.

Portishead laat op Dummy een eigen geluid te horen. De emoties die in de zang en de basale muziek doorklinken zijn onderdeel van het verschil. Zonder de elektronische elementen zou je er bijna in verdrinken. Maar de veelal rustige beats brengen het perfect in balans. Dat creëert een plaat die de moeite waard is om met volle aandacht te beluisteren, maar ook prima werkt op de achtergrond. De zang schuurt af en toe een heel klein beetje. De instrumenten lijken soms gesampeld te zijn vanaf een plaat met een klein krasje en her en der wordt een kraakje toegevoegd. Allemaal net genoeg om opgemerkt te worden; nergens wordt het geforceerd. De zang kent veel kleine variaties binnen een nummer, maar ook op dit punt wordt er zelden geforceerd. Beth krijgt het zelfs voor elkaar om ingetogen uit te halen. Het gemiddelde niveau van de nummers is hoog. Maar verspreid over het album springen daar een aantal nummers nog eens bovenuit. Met moeite beperk ik mij tot drie: Sour Times, Numb en Glory Box.

Een beoordeling op melodie of harmonie zou hier totaal niet op zijn plaats zijn. Alsof je abstractie schilderijen beoordeelt of het Van Goghs zijn. Het gaat bij dit soort albums juist over de 'buitenkant'; over hoe het overkomt bij de luisteraar. En dit album komt over als een knaller, met een flinke ruwe rand. Het is perfect als je wat energie kwijt moet. Lekker meeschreeuwen of, voor de meer muzikaal ontwikkelden, lekker meespelen op de luchtgitaar en bijbehorend drumstel. De twee hits (vooral Come Out And Play) zijn hiervoor het meest geschikt en krikken de rating flink omhoog. 4+ sterren.

Coldplay levert een sterk uitgedacht album met een constante kwaliteit, maar ppfff...wat...een...gezemel. Als ik de hit Clocks opzet en wellicht het volgende nummer Daylight laat staan is het meer dan genoeg van dit album voor mij.

Bij Q-Tip had ik wat verwachtingen. Een cd waarop ongeforceerde rap met een goed ritme de stevige basis biedt. Op Renaissance wordt veelvuldig samengewerkt met andere artiesten. Verscheidene dames zingen het refrein in. Helemaal prima. Maar ik moest wel even mijn verwachting doorbreken. De eerste keer vond ik het eigenlijk matig. De tweede keer kon ik mijzelf wat meer openstellen voor verandering en vond ik het veel beter. Dus tja...wat of wie is nu het onderwerp van een recensie? Een album of de recensent?

Een aangename verrassing. Dit album verkent de uithoeken die een pop-zangeres kan bieden. Soms is het stereotype pop, maar meestal ligt er een andere muzieksoort als basis achter. Zo word je meegenomen van rock naar big band naar filmmuziek. Waarbij vaak ook nog een soepele overgang tussen die nummers wordt gemaakt. Ook met haar zang varieert deze dame er flink op los en zo vindt ze soms best interessante combinaties.

Beck weet bijna elk nummer te verpesten met irritante piepjes, wegdraaiende geluiden etc.

Ik ben niet goed op de hoogte van de metal-geschiedenis. Maar dit komt mij over als grondleggend voor de elektronische metal. Het eerste nummer biedt bijna een drum & bass basis. Als je bij het tweede nummer de 'zanger' wegdenkt, associeer je dit al snel met Rammstein en het intro van het derde nummer lijkt wel wat op wat Junkie XL eind jaren deed (En nu weet ik ook eens waar Promo de mosterd heeft gehaald). Het niveau van de latere artiesten in dit genre wordt op dit album bij lange na nog niet gehaald. Het is vooral nog vrij eentonig, maar omdat dit het eerste is wat ik ken in een genre dat ik toch erg waardeer, geef ik het een extra halve ster. Kom ik op 2,5. Zelf vond ik het dus wel leuk voor één keer. Ik zou alleen niet weten waarom dit in een lijst staat die iedereen moet horen. Ik ken genoeg mensen die hier nooit naar moeten luisteren.

De link naar Spotify brengt mij naar de versie van 2006. De bandnaam Incredible Bongo Band en de albumtitel doen deze muziek te kort. Natuurlijk biedt de Bongo de basis. Maar er wordt toch echt een geheel van instrumenten ter gehore gebracht. Ik snap het wel. Dit was (vast) één van de eerdere bands die muziek van anderen pikte en daar een drumbeat overheen gooide. (Je zou ze modern kunnen noemen.) Maar wel met zorg. Het geeft de nummers vaak meer power. Laten we het eerste nummer Apache als voorbeeld nemen, want dat is verreweg het beste nummer. Die slagwerk-solo is prima. Maar daar luistert niemand een hele cd lang naar. Het zijn de eerste twee minuten die het nummer geweldig maken. De basis van de Shadows wordt prachtig gepimpt, waar de drumbeat een belangrijke rol bij heeft. Binnen één muzikaal thema wordt in die minuten wordt heel wat afwisseling geboden. Het is niet voor niets dat dit nummer zo vaak is gebruikt in mixen.

Wat een verschrikkelijke zeur-plaat is dit weer....

Muzikaal is dit lekker gevarieerd. Maar dit album draait om de zang. Nou ja, zang? Soms wel, maar op andere momenten loopt Julian soms half-zingend-half-sprekend de kantjes er vanaf. Enerzijds is het bij lange na niet zo verschrikkelijk als Dylan en wil ik dat in sterren tot uiting laten komen. Anderzijds weet ik vrij zeker dat ik dit album nooit meer zal opzetten. Conclusie: Ik heb Dylan met twee sterren veel te hoog ingeschaald.

De eerste helft van de jaren '80 samengeperst op 1 album. Geweldig...

Hecht maar niet teveel waarde aan mijn oordeel over dit album. Ik had vroeger al een hekel aan kampvuur-muziek. Het is mij te saai. Hoogstens een achtergrond-muziekstijl voor mij.

Wat kan je muzikaal verwachten als 'vrede en liefde' het thema is van een album. Dan zullen de vonken er niet vanaf spatten. Een aantal nummers, waaronder de hit zijn dan ook dodelijk saai. John vindt intussen de blues. En als we dat geluid horen, is het gelijk wat prettiger. Maar echt onderscheidend wordt het nergens. Totdat hij zich afvraagt hoe zijn voormalige collega 's nachts nog kan slapen. Niet zo'n liefdevolle vraag. Dus dat nummer trekt wel de aandacht en is de uitschieter op dit album. 2,5 ster.

Schrijf ik kort geleden dat ik geen fan ben van kampvuurmuziek; krijg ik Hotel California...Toch is dit nummer van een heel ander niveau. Het nummer is niet voor niets een evergreen. Het zit bijzonder goed in elkaar. Instrumentaal, maar ook vooral het samenspel tussen zang en instrumenten. Dat blijkt geen toevalstreffer te zijn. Het album is veelzijdig. En bijvoorbeeld 'Life in the Fast Lane' en mijn favoriet 'Victim of Love' vragen een heel andere manier van zingen. Ook daar lijkt de zanger zijn hand niet voor om te draaien. Het komt allemaal heel natuurlijk / ongeforceerd over. En tijdloos. Zoals 'Victim of Love' gezongen wordt, zou het niet misplaatst zijn op NPO 3FM.

Ergens pakken sommige muzikale kwinkslagen op dit album mij wel. Een aantal nummers hebben één leuk creatief dingetje. Soms met een kleine knipoog naar een andere artiest. De rest van het nummer is er dan wat omheen geplakt. Maar creatief zijn ze. Dat blijkt ook wel uit de variatie op dit album. Het nummer Monday is illustratief. Het begin doet mij een beetje denken aan een ver-tachtig-te Doors-plaat. Dat zijn ook gewoon lekkere seconden. Maar daarna verlies je snel de aandacht. 3 sterren. In hun categorie een vrij goede score.

Solomon ken ik van die enorm krachtige stem. Die komt op dit album niet in zijn volste recht naar voren. De man kan zingen. Natuurlijk. Maar zijn stemgebruik is hier wat bescheiden. In zijn tijd zal het modern geklonken hebben. Nu klinken sommige nummer zo gedateerd, dat ik het kraken van de LP mis op Spotify. Ik blijf steken op drie sterren.

Wij werken met een lijst van lijst van albums die iedereen één keer gehoord moet hebben. Ik wil een uitzondering aanvragen: Dit albums moet iedereen twee keer luisteren. Mijn primaire reactie was ooit een reactie op een schreeuwende vrouw. Maar het album is veel meer dan dat. Er zijn weinig mensen in de pop die zich kunnen veroorloven om van de muzikale zangregels af te stappen. Skin is er één van. Het is meer verrassend dan storend. Skunk Anansie gebruikt niet alleen dit element om zich te onderscheiden. Maar was ook nog eens vroeg bij het betrekken van de digitale muziek. Zo is een band ontstaan met een uniek maar zeer muzikaal geluid.

Ik schreef eerder al dat de luisteraar The Beatles volgens mij vooral hoog waardeert door de (onbewuste) culturele plicht om het goed te moeten vinden. Nu blijkt dat dit ook geldt voor de stellers van de 1001. Je gaat mij niet wijs maken dat dit album ooit de 1001 had gehaald als er geen Beatles op stond. De muziek zeurt, de stem zeurt en dan ga je ook nog eens telkens de lettergrepen verlengen. "And whi-ile I'm away-ay, I'll write ho-ome everyday-ay" Niet om aan te horen. Absolute dieptepunt hierbij: Ho(-o-o-o-o)ld Me Tight. Dat is me toch een gedateerd saai nummer. Het enige nummer dat wat minder saai wordt gezongen is Money. Maar ook hier: eigenlijk moet het Mo-o-o-o-o-oney heten....

Je bent geneigd de zanger te reviewen. Want man, die stem klinkt lekker. Maar ik geloof dat ik een instrumentale versie ook 5 sterren zou geven. Het swingt en het ragt, het jazzt en het rockt.

Alsof je je favoriete kroeg binnenstapt, maar er blijkt die dag een lokaal bandje te staan. Met een enthousiast, maar beschonken zanger. We doen vandaag maar ergens anders een biertje...

Internet vermeldt over dit album vooral dat het een ecstasy-fuelled album is. Maar goed dat Mike Boddé zulke recensies niet heeft gelezen. Het schreeuwt om de vraag: 'Hoe klínkt een ecstasy-fuelled album?' Ik had in elk geval een ander idee bij de klank toen ik de term las. Vervolgens meldt wiki dat het album gezien wordt als 'defining releases of the acid house'. Ook bij acid house heb ik een heel ander klankidee. Via internet kom ik er dus vooral achter wat dit album niet is. En dat ben ik wel eens met Big-Brother-internet. Want ook ik heb geen idee wat dit wél is...

Gepingel waarbij elke toon zo lang mogelijk ter gehore wordt gebracht. Het is de uitdaging om net geen stilte te laten vallen tussen de toetsaanslagen. Bij voorkeur wordt op de achtergrond nog een langgerekte tweede toon toegevoegd, zodat je een onderwater-effect krijgt. En klaar. Af te spelen bij het slapen gaan. 1,5 ster.

De makers van dit album weten precies hoe ze de aandacht moeten trekken. Ze stoppen al hun energie en creativiteit in die beeldvormende elementen. Muzikaal komt er op de juiste momenten een leuke muzikale vinding voorbij. Daarmee bereiken zij de klant. De elementen die minder snel het primaire gevoel beroeren krijgen weinig aandacht. Zonde van de energie blijkbaar. De hit als voorbeeld. Het refrein is enorm sterk: origineel en toch pakkend. Dat refrein kent iedereen en wordt lekker mee-geneuried. Dat daarom heen een slap-uitgevoerde rap zit op een saaie muzikale basis maakt dan niet meer uit.

Eerder vroeg ik om meer Doors, en het eerste nummer smaakt inderdaad naar meer. Maar daarna word ik toch teleurgesteld. Het wordt nergens zo interessant als L.A. Woman. Soms wordt ik nerveus van een irritant instrument/geluid en soms is een nummer simpelweg te saai. En na het eerste nummer komt de zang nooit meer echt tot zijn recht. Pas het laatste nummer veer ik weer een beetje op.

Noemde ik het album Armed Forces nog tijdloos, krijg ik nu van dezelfde artiest toch een gedateerde plaat zeg. Je zou zeggen dat het saai was als je niet af en toe wordt opgeschrikt door een rauwe keelkreet (Battered Old Bird) of omdat blijkt dat Ross van Friends achter de toetsen zit (eind Tokyo Storm Warning).

De man kan best zingen. Maar het mag toch echt wel iets sprankelender. Ik bedoel: "He's got the whole world in his hands"...Dan ben je eigenlijk al af. En dan moet de luisteraar daarna nog heel wat nummers door zien te komen. 1,5 ster.

Er zijn minimaal goede punten te noemen over dit album (op nummer 1 de variatie binnen het genre), maar toch koste het mij drie sessies om het uit te luisteren. Ik haak steeds af. Het is te saai. Paul is een goede zanger, maar toch kon ik de instrumentale delen het meest waarderen. Dan gaat er in dit genre iets niet goed.

De sessie heeft een bijzonder sterke start, waarbij zang en muziek beide duidelijk flinke kracht in zich hebben. Dit wordt bij beide precies voldoende geëtaleerd om op te vallen zonder te overheersen. Zang en muziek gunnen elkaar precies voldoende de ruimte. Ik denk dat de zanger vervolgens even een biertje is gaan drinken, want die horen we daarna even niet meer terug. Er is dan een afwisseling van soms raggende instrumenten, waar ik van kan genieten en soms suf gepingel. Dat laatste doet afbreuk aan verder een geweldige sessie. Kom ik daardoor op 3,5 ster.

Amy is goed. Maar een heel album met de nasale stem van Amy, dat is toch te veel Amy. Je geeft toch sterren aan het hele album...Ook mis ik de bekende uitschieters van haar op dit album. Amy weet wel heel goed meer klassieke stijlen met modernere (pop)klanken te mengen. Dat levert haar een de derde ster op.

De titeltrack is kenmerkend voor dit album. Een nummer met een best aardige opzet, maar zo'n typerende Britse zeikstem. Eerlijk is eerlijk. Er wordt best sterk gevarieerd met de zang. Maar de Britpop klank blijft vaak doorschemeren. Soms doet het me sterk aan andere artiesten denken. Party Hard heeft bijvoorbeeld iets U2 achtigs. Maar dan nét niet. Dat zou voor mij ook de samenvatting zijn van een groot deel van dit album: nét niet. Maar soms wordt je tussendoor verrast met een volle klank, waarbij die nare stem net iets beter past. Zoals bij The Day after the Revolution. Die momenten zorgen voor een halve ster extra. Kom ik op 2,5.

Feel-good-rock. Het ligt allemaal wel erg lekker in het gehoor. Zeker de hits trekken je mee. Het krijgt van mij met 3,5 ster zeker een voldoende. Maar of iedereen dit album moet horen? Het lijkt mij eerder thuishoren bij de 101 artiesten die je live moe(s)t meemaken.

Jazz volgens het vooroordeel: (schijnbaar!) zonder vooropgezet plan gewoon wat doen. Waardoor er soms een verrassende harmonie ontstaat, maar soms er juist geen enkele sprake is van harmonie. En dat laatste komt bij mij het hardste binnen. Versterkt door op sommige momenten een volstrekt willekeurig geluid.

Even een klassiek begin, maar dan knalt ie er vol in. Bam! De jaren 80 ongeremd voor je kanis! Wel goed uitgevoerd. Met soms een uitschieter als 4 Ever 2 Gether. 3.5 ster.

Een aardige rock-plaat die zich wat meer richt op de echte luisteraar en wat minder op de feestende headbanger. Soms verzandt het in herrie (Het repeterende My Wave is verschrikkelijk). De stem pakt mij niet zo, al zit er wel kracht in. Daar tegenover staan leuke muzikale vondsten als The Day I Tried To Live. Ik middel het uit op drie sterren.

Misschien iets gedateerd, maar Alice toont hiermee de veelzijdigheid van de meer klassieke rock. Ook binnen de nummers wordt soms lekker afgewisseld, zodat het interessant blijft om te luisteren. Een dikke 4 voor deze kwaliteitsplaat.

Deze band weet blijkbaar dondersgoed wat ze met deze muziek stimuleren ...

Het eerste nummer is ijzersterk. Er zit een hint van opera door de stevige 80 basis. De rest van het album is aardig. Het varieert binnen het jaren tachtig genre. Maar dat levert soms ook wat gepingel op (1959).

Vreemd dat artiesten met veel muzikale creativiteit op de eigen naam als titel uitkomen. Zit de creativiteit dan alleen in het muzikale hokje? Afgaand op de titel draait het nu allemaal om Tracy zelf. Terwijl Tracy best wat te vertellen heeft, zoals in de ijzersterke hit. Normaal zie ik zang vooral als instrument en let ik niet zo op de tekst. Maar zonder enige inspanning komt de tekst van Tracy vrij makkelijk binnen. Dat is een prestatie op zichzelf. Dat gezegd hebbende duren de 36 minuten van Tracy wel erg lang. De eerste twee nummers luister ik met plezier. Maar daarna haak ik toch echt af. 2 sterren voor het album als geheel en een halve bonus-ster voor de eerste twee nummers.

Frank is mij iets te 'glad to be unhappy'. Net zoals ik in de kroeg niet naast die ouwe zeur met zijn saaie klaagverhalen ga zitten, spoel ik nu ook snel door naar een vrolijker muziekje.

Een album met nummers met een toegankelijke opzet. Met helaas veel blikkerig geluid. En net storend vervormde stemmen. Soms past dat ook wel bij het nummer, soms niet. Ik zou ik me nog overheen kunnen zetten. Maar daarbij zitten er soms samples tussen, die muzikaal niets met het nummer te maken lijken te hebben. Zoals het geluid van de reclame tussendoor heel anders klinkt dan het geluid van de film zelf. En zijn er meer opvulstukjes dan echte nummers. Dan wel met een fluisterde dame, dan wel een afwisseling van storende geluiden (june child). De tweede ster krijgt het album voor de opzet/potentie.

Een overzicht van de meer stevige gitaarstijlen. Soms meer klassiek, soms wat moderner. De zang is afwisselend. En ook binnen de nummers gebeurt ruim voldoende om het interessant te houden.

Het eerste nummer is kenmerkend. De eerste klanken zijn dodelijk saai en daarna volgt even een zeurende zang. Maar nog hetzelfde nummer wordt het zelfs wat pakkend. Dit geldt voor de rest van het album. Het wisselt wat af tussen saaie en enigszins catchy muziek.

Dit album begint aantrekkelijk. Maar wisselt toch de iets leukere nummers af met saaie nummers. Sta gewoon iets te vaak in de wacht...

Dit album springt alle kanten op. Van feestrock tot bijna punk. En soms een flinke uitstap naar bijvoorbeeld een 'singer-songwriter' track met een zangeres. Er wordt heel wat afgespeeld. Enerzijds maakt dat het interessant. Anderzijds levert het soms een gebrek aan harmony op. Alsof het laatste puzzelstukje er met een hamer in wordt geramd. Uiteindelijk past het. Dat wel.

Het is een beetje alsof je in het theater zit. Met een stem die de muziek vaak overheerst, soms meer vertelt dan zingt en soms spektakel suggereert. Het is wel een wat ouderwetse voorstelling helaas.

Het eerste nummer doet mij sterk denken aan The Chemical Brothers. Zo zie je maar dat de stap tussen '80-rock en '90's beats helemaal niet zo groot is. Bij deze plaat ontbreekt nog wel de 'power' uit de jaren '90. In plaats daarvan horen we een lege zang. Maar ja, het is ook niet helemaal eerlijk om het te vergelijken met muziek van later, waar ze zelf misschien wel een grondlegger van zijn. Al met al is het een bijzonder moment in de muziekhistorie en leuk om eens te horen. Maar niet een plaat die je snel nog een keer opzet.

Eerlijk is eerlijk. Dit album is veel interessanter dan de eerdere albums van deze heren die we mochten raten. Het is niet meer eentonig en het aantal langgerekte lettergrepen is genormaliseerd. Het is nu sterk gevarieerd, zodat er moeilijk een algemene lijn uit te halen is. Een dubbelalbum wel is echt teveel van het goede. De helft kan weg. Dat gebeurt vaker door bands helaas. Alleen in dit geval is de selectie makkelijker. Album 2 is meer enerverend. Het saaiere album 1 kan weg. Kies daar de twee beste nummers van en vervang daarmee de opvuller van 8,5 minuut (DOE NORMAAL) op album 2. En dan hadden deze mannen zelfs van mij 4 sterren gekregen.

Soms stevig, soms juist weer lekker in het gehoor. Prima basis. Maar soms is dat voor de heren niet genoeg. Dan gaan ze er nog eens overheen. Met bijvoorbeeld het gegil in Child of Time. Of het verregaande schuren in Hard Lovin' Man. Zinloze toevoegingen aan een verder ijzersterke plaat.

Dit album springt van iets te veel bijna-Beatles naar bijna AC-DC. Nou ja, dat laatste één keer, maar het blijft dan wel lekker hangen: het nummer Don't Lie To Me heeft een rock-classic geluid en springt er gewoon bovenuit. Bonuspunten daarvoor.

Country in alle vormen die je al 1000 keer eerder hebt gehoord. In een zeer degelijke uitvoering. Alles is keurig gezongen. Knap, maar na een paar nummers heb je het wel weer gehoord.

Aan het begin deins ik een beetje mee en waardeer ik de manier van zingen. Iets later erger ik mij aan wat valse zang (dieptepunt: de tweestemmige uithaal in For the Turnstiles). En aan het eind raak ik er zelfs depressief van.

Kan niet zeggen dat dit heel bijzonder is. Alle bekende punk-deuntjes komen voorbij. Maar ach, het ritme is steeds aanstekelijk en er wordt gezongen in plaats van geschreeuwd. En dat buigt de emotie om. We hebben plotseling een vrolijke punkplaat te pakken. Prima plaatje voor in de auto. 3,5 ster.

Het heeft soms iets weg van de oude Beatles, maar vrolijker en iets spontaner. Het is vaak niet mega spannend, maar luistert gewoon lekker weg. Muziek voor onder het werk.

Een rustige digitale basis met (zeer) rustige zang. Af en toe springt een beat wat naar voren en komt het in de buurt van ouderwetse Triphop. Rustgevend. Halverwege het album bereikte ik mijn bestemming. De andere helft heb ik op de terugweg geluisterd. Die break was wel welkom. Want een half album is precies nog leuk. Een heel album duurt echt te lang.

Het album begint lekker. Zonder echt te overdrijven toont Van de kracht van zijn stem. Ook nog lekker in balans met de muziek. Maar dan halverwege het eerste nummer komt er ineens een kwijlend 'Yeah, yeah, yeah' uit (tekst opgezocht, Musixmatch). Alsof zijn mond spontaan verlamd is. Hierna treedt de stem op de voorgrond. Met een restaurantmuziekje op de achtergrond wordt aan het eind van dit nummer een aantal keer achter elkaar 'Beside You' geschreeuw-kwijlt (kon ik nog wel zelf verstaan). Van lijkt het er om doen. Bijna elk nummer moet verpest worden met een klein stukje lamme tong of rare uithaal.

Eerlijk is eerlijk. Je wordt er duidelijk voor gewaarschuwd. Deze muziek zeurt nogal. Vooral dat nasale stemgeluid. Durf niet naar de teksten te luisteren. Word ik waarschijnlijk heel depressief van.

Een plaat zonder slechte nummers. Inmiddels weet ik dat dat dat een flinke prestatie is. De bijna jazzy ondergrond van deze rock is ook nog eens fijn. En de stem past daar goed bij. Deze wordt, laten we zeggen, niet geforceerd gebruikt. En toch straalt er kracht uit. Dat is een ster op zich waard. Dylan moet hier wat vaker naar luisteren. Want het stemgebruik nadert elkaar nogal eens. Maar het ongeforceerde van de Dire Straights, maakt het muzikaler.

Typisch Britse stemmen zijn niet om aan te horen. Maar het voordeel is dat het wel natuurlijk overkomt. En als het dan wat minder gepolijst is, zorgt het ervoor dat iedereen zonder gêne durft mee te blèren. Of dat een voor- of nadeel is, laat ik even in het midden. Met de juiste muzikale begeleiding kan je van zo'n stem best iets maken. Dat is goed te horen op dit album. Soms is de stem echt te dominant. Ik heb dit album tweemaal uitgezet omdat het me teveel werd. Soms past het verassend goed. Fijn dat het beste van dit album aan het eind staat. Mocht ik het nog eens voor mijn plaat krijgen, heb ik iets om naar uit te kijken. Morning Glory is mijn favoriet, ondanks (Of is het zelfs: dankzij?) de herhaling.

Dit album zwenkt van stereotype pop-metal (Hot for Teacher) naar stereotype '80s (I'll Wait). Ze hebben de juiste dosering te pakken om beide leuk te houden. Het overkomt me niet vaak. Maar dit album had wat mij betreft iets langer gemogen. En dat heb ik graag. Ze hebben ons de opvullers en B-platen bespaart. Ik zet het gewoon nog eens op.

Ik luister de gevoelige nummers niet perse met plezier. Maar knap is het wel. Nina weet met haar zware stem gevoel over te brengen. Het tweede handelsmerk lijkt de trillende stem. Dat wordt iets te veel toegepast om het interessant te houden. Zelf wordt ik enthousiast van haar meer jazzy uitstapjes. En nog meer van een nummer als "Break Down and Let it All Out". Als daar een beetje stevige gitaar onder zat, was dat gewoon een rock-classic geweest.

Het eerste nummer belooft te spetteren. Maar het verzandt als snel in een veel te lang singer-song-writer album. Het is een goede zanger. Maar als geheel is het een dertien in een dozijn album.

Krachtige nummers als Maybe Your Bavy wisselen af met weinig indrukwekkende softe nummers. Een uitmiddeling: 3 sterren.

Een bijzondere, wat droevige stem. Niet perse mijn smaak. Als hij wat anders met zijn stem probeert, lijkt het wat te verdraaien. Hij zit er aan vast...Hij lijkt het wat te compenseren in thema en muziek, zonder dat het echt te blij wordt. Daar redt hij voor mij de plaat mee.

Dit album onderscheidt zich van stamalbum. Er is een professionaliseringsslag gemaakt. Alles is in balans. De rap is bijna meer een instrument dan een tekst. Daardoor prikkelt het wat minder. Het album kabbelt vooral lekker door. Het wordt achtergrond-rap. Lekker om bij te werken. Maar stiekem vind ik het eerdere, waarschijnlijk minder uitgedachte album fijner om naar te luisteren.

Eigenlijk is het niet eerlijk. Zo'n livesessie is gewoon een soort best-off album. Goed, met af en toe wel een extra (solo)-sessie. DP In Rock heb ik al gehad. Maar ik neem aan dat ik alle andere nummers ook nog op reguliere albums via de 1001 krijg. Eerlijk is eerlijk. Je hoort de kwaliteit ervan afspatten. Was er graag bij geweest. Maar net als op de studio versies, erger ik me soms wel aan de rare uitspattingen, vooral het gegil. De rating is dan ook niet anders dan de eerdere. 5 sterren voor de enorme kwaliteit en een strafpunt voor de idioterie.

Ik ben helemaal niet zo'n fan. Maar hier kom ik niet onderuit. De hoes verraadt het al. De man heeft er zin in. En dat horen we! Een half uur lang een heel vol geluid. Dit is een goed album!

Wat rustige nummers en een enkele Beatles kloon, want dat stond nog niet genoeg in de lijst.... En af en toe een instrumentaal nummer. Dat laatste moet je waarderen van een Beatle. 2.5 ster.

Ik moest even het internet op om te lezen hoe dit album zich onderscheidt. Het antwoord is eenduidig. Er is een invloed van veel verschillende 'zwarte' muziekstijlen terug te horen. Dat is wel zo. Maar dat is op heel veel rap-albums niet anders. Buiten dit aspect is het niet echt een vernieuwend album. De thema's bevestigen vooral de vooroordelen. Sex, drug en geweld, dat laatste bij voorkeur tegen de ordehandhavers. Ik vraag me af waarom iedereen dit puberaal provocerende album zou moeten horen. Normaal vind ik dat iedereen elk album in de lijst een kans moet geven. Maar als je dit album tijdens de tweede track afzet. You're excused...Daar nog bij opgeteld dat we veilig kunnen stellen dat de artiest zich niet op de gehele bevolking richt. Waarom moet iedereen dit dan wel horen? Zelf kan ik hier prima naar luisteren, al skip ik wat gehijg en passages over geslachtsdelen. Er is veel variatie in rap-stijl. Er zijn wat dipjes, die ruimschoots worden gecompenseerd door een nummer als 'I'. Al is dat ook weer provocerend, gelet op de plek waar hij zijn kogels wil achterlaten.

Vind de Stones altijd wel leuk. Dus ook leuk om dit eens te horen. Ben ik echt onder de indruk? Nee. Het klinkt allemaal wat ouderwets Amerikaans. Het mist nog wat kracht.

Yep, een Britpop stem. Er zijn veel ergere voorbeelden. En vaak matcht het ook wel met de muziek. Vooruit, drie sterren.

De basis wordt gelegd door stevig gitaarwerk. Om het te doorbreken heeft de band allerlei bijgeluidjes. Soms ook met de gitaar, soms hoor je iets heel anders als een telefoon. Die bijgeluidjes zouden eind jaren 90 vaak een prima zelfstandige melodielijn kunnen vormen voor typische breakbeatnummers uit die tijd. Zo geeft dit album een grappig tijdsbeeld. Het geheel voelt een beetje als spelen en ontdekking. Het is allemaal wel grappig. Echt eruit springen doet het ook weer niet. Ik houd het op drie sterren.

Geen enkel los nummer onderscheidt zich echt. Maar deze band ontpopt zich hier wel as een alleskunner. Een hele variatie aan (gedateerde) muziekstijlen komt langs. En alles wordt sterk uitgevoerd. Soms swingt het en soms knalt het. Maar soms zeurt het als een oud Beatles nummer ('The Kids Are Allright is echt ver-schrik-ke-lijk). Goede plaat voor de muziekleek. Luister het als een introductie en vind jouw favoriete genre. 3,5 ster.

Even iets heel anders. Een kale piano. Na een tijdje luister ik niet meer actief en wordt het wat gepingel. Prima op de achtergrond. Maar dit was een concert. Met publiek. Pfff...denk dat ik dan wel even was weggezakt.

Een album dat leuk is om één keertje te luisteren. Een soort muzikale voorstelling. Ik waardeer de variatie. De stem slaat af en toe over, zonder dat er heel stevig wordt aangezet. Is dat om het verhaal aan te dikken? Voor mij hoeft dat niet.

Bij uitzondering maar eens de 'expanded edition' geluisterd, want tja, dat is nog steeds maar een half uur. Wij Hollanders klappen altijd met elke tel mee. Wellicht heeft de zanger Nederlandse roots, want hij moet en zal op elke drumslag een lettergreep droppen. Met het hoge tempo van de muziek (lekker hoor), wordt het daardoor wat geforceerd.

Een positieve vibe. Ze bewijzen inderdaad dat ze ook kunnen rocken, maar soms zit het er ver vandaan (Into You, pfff). Het is in elk geval gevarieerd. Verschillende zang (of spraak) en soms muzikaal. Ik denk zelfs een keer in een pretpark terecht te zijn gekomen (Groovallegiance). Eens kijken of we nog meer van hen tegenkomen in de lijst. Zou ik leuk vinden.

Beautiful Day is natuurlijk een lekker nummertje. Over de rest van het album is weinig te melden. De kenmerkende U2-klank wordt snel eentonig. 2 sterren voor het geheel en dat plus ik op met wat punten voor Beautiful Day.

Deze mannen kunnen een plaatje maken. Op dit album hoor je dat pas op het einde, vooral bij Fools Gold. Verder blijft het vaak bij een aardig element. Bijvoorbeeld wel een aanstekelijk ritme, maar verder weinig interessants. Of een leuk gitaartje dat wat op zichzelf staat.

Klassiek-Amerikaanse klanken, maar dan door een vrouw. Veel vibratie in de stem, wat voor even wel leuk is, maar op een gegeven moment ook wel weer genoeg is. Het stemgebruik past eigenlijk meer op meer krachtige nummers, maar die heeft dit album weinig. Traveling Man is de positieve uitzondering.

Muziek die past in films die spelen in vervlogen tijden. De vrouwelijke minstreel die de verhalen vertelt. De band voegt af en toe een flinke kracht toe, wat bijvoorbeeld zorgt voor een feestnummer over een liefdeskoppel dat wordt neergestoken. Niet elk nummer heeft die kracht. Er staat wat saaier materiaal tussen, maar telkens van een goede kwaliteit. Resultaat: 3 sterren voor de algemene kwaliteit en een bonusster voor uitschieters als Matty Groves.

Als je een typisch jaren '80 band bent en de zang laat inspireren door U2, dan krijg je dit. Probleem is wel dat dat je dan vergeleken gaat worden met U2. En tja...dat verlies je.

Met wat pijn in het hart geef ik dit slechts twee sterren. Ik kan de bijna techno-achtige basis eigenlijk wel waarderen. Maar dat punk-geschreeuw erdoor heen. Erger mij steeds weer.

Ìets teveel Beatles-inspiratie naar mijn smaak. Maar minder zeurend/zeikerig dan het eerdere Beatles-werk en minder kinderachtig dan het latere werk. En je hoort ook de inspiratie door anderen voldoende terug. Zo denk ik tijdens het luisteren ineens aan het nummer 'Daydream' en later aan Abba. Af en toe pakt een fragment mij, meestal het 'Orchestra' gedeelte. (Ben inmiddels halverwege het volgende album van DJ Shadow en hoor in mijn hoofd nog steeds Night in the Sky erdoor heen. Dat melodietje had ook zomaar op dat album kunnen staan.)

DJ Shadow. De koning van het casettebandjes-geluid in het digitale tijdperk.

Een beetje kunstzinnig als Kate Bush. Maar muzikaal iets minder uitgesproken en met minder bijzonder stemgeluid.

Ze doen het er een beetje om. Zo irritant mogelijk muziek maken. Een beetje vals mag best en waarom zingen als je schreeuwen kan? Prima hoor. Lekker doen. Ieder zijn hobby.

Het zit allemaal verrassend goed in elkaar. Snap ik ook wel. Ze hadden even de tijd begrijp ik uit de titel. De losse nummers springer er net iets minder uit dan bijvoorbeeld "People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm" van "A Tribe Called Quest". Het geheel klinkt gewoon lekker.

Ik lees op het wijze internet dat dit de strip onder de rapplaten is. En dat begrijp ik wel. De tekst vergroot alles uit en richt zich op de puber in onszelf. De strip is daarentegen getekend in suikerzoet roze. Want wat klinkt het lekker in het gehoor. Sterke deuntjes, goede beats en bijzonder goed gebruik van samples. En, daar bovenop, een originele rapstijl die, ondanks de vaak stevige inzet, altijd prettig klinkt. Ik kijk even door de puberale grapjes heen en waardeer de creativiteit en het vakmanschap met de volledige score.

Een dame met een opgeruwde stem die niet zou misstaan in een stevige rockband. De muziek is juist wat meer gepolijst en gaat meer richting soul. Je denkt met die combinatie al snel al de latere Amy Winehouse, maar dan zonder de nasale stem.

Met zo'n titel had ik hier echt geen zin in. Maar goed, maar 6 nummers. Dus kom maar op! Potdikkie nog drie kwartier aan het luisteren... De titel wordt gelijk bevestigd. Wat een gezemel. Van een verder uitstekend zanger begeleid door een aardig jazzy pianootje. Daar ligt het niet aan. Kwestie van smaak. Maar het gezemel wordt alleen maar gekker. Bij nummer 3 zak ik langzaam door de grond. En het volgende nummer geeft ook niet de energie om weer op te krabbelen. En dat word ik ineens verrast door een interessant nummer, dat veel vrijer en creatiever voelt dan de rest. De zanger komt los uit zijn mal en toont zijn talent. Ok, ook dit nummer duurt te lang en werkt na zo'n 10 minuten op mijn zenuwen. Maar leuk om eens mee te pakken. Daar moet je het ook van hebben, want de laatste paar minuten zakt het album weer helemaal in.

Een rustig jazzplaatje volgens het boekje. Prima op de achtergrond.

Denk bij de eerste zin al gelijk aan Dylan en kom daar niet meer overheen. Deze man kan zingen, maar zingt elk woord op dit album met overdreven vibratie. Dat kan de wat speelse muziek niet compenseren.

The Specials ken ik vooral van Back to Mine. Verzamelcd's met de favoriete muziek / inspiratie van van grote namen in de elektronische muziek. Liam 'Prodigy' Howlett en de Audiobullys zetten beide een nummer van dit album op hun Back to Mine. Een leuke cd-serie om muziek te ontdekken of mee te reizen met een artiest. Tip! Hier had ik dus zin in. Tja, en dat moet dus eigenlijk niet. Is de verwachting groot, dan valt het altijd tegen. Nu ik het hele album hoor, staat de matige zang me tegen. Het mag allemaal wat voller. Maar ach, dat komt dus wellicht vooral door de verwachting.

Een kunstig plaatje. Nadeel van kunst is. Het moet je grijpen. En dat doen sommige nummers zeker niet (The Anchor Song). Tegelijk staan er ook een paar nummers op die prima passen in het begin van de jaren '90 (Violently Happy). Het album hinkt wat op twee gedachten. Inmiddels de tweede plaat van Björk. Op basis daarvan trek ik de conclusie dat je Björk per nummer moet luisteren. Een album is simpelweg teveel.

Een standaard kelder-jazz plaat. Het hoort natuurlijk bij het genre. Maar voor mij soms net te vrij. Dan staat de toeter of piano me net teveel buitenspel.

Jamiroquai. Je kent het wel. Eigenlijk altijd hetzelfde. Ook dit album is vanaf het begin heel herkenbaar Jamiroquai. Voor één nummer niets mis mee. Bij een heel album, wordt het al snel saai. Gelukkig wordt er af en toe gebroken met bijvoorbeeld een instrumentaal nummer. Het tweede wat opvallend is. Er wordt wel heel dik bovenop gelegd waar de inspiratie vandaan komt. De luisteraar zál het weten. Naast de stem komen standaard jazz-geluiden sterk naar voren. Tot zelf een soort Big-Band-nummer (mijn favoriet Revolution 1993). Uiteindelijk bepaald die Jazz-basis mijn oordeel. Het helpt mij om over de eentonige zang te stappen.

Ik zou dit helemaal niet vervelend vinden als achtergrondmuziek in een restaurant. Fijn dat de muziek af en toe swingt. Dat maakt de plaat meer dan de zang.

Dat gedrein. Als het een kind was, zou je hem toch even in de hoek zetten. Als het dreinende kind het masker even afzet, valt het wel mee. Het blijkt dan toch een kwaliteitsplaat. 3,5 sterren.

Ik mocht al eerder een plaat van deze man horen. Dat was nog niet zo 'verfrissend'. Het miste creativiteit en afwisseling. En al zit The Predator duidelijk in een afgebakend hokje; het is hem nu wel gelukt. Hij zal daarbij goed naar de concurrent gekeken hebben. Je hoort de intonatie van bijvoorbeeld Cypress Hill (We Had to Tear This Mothafucka up) en House of Pain (Check Yo Self). En dit sample-roofdier maakt er geen geheim van dat hij goed naar Public Enemy heeft geluisterd.

Dit is de klassieke stevige rock, nog voordat men ging overdrijven. Bijzonder goed uitgewerkt en sterk samenspel. Ondanks de hoge standaard van de band, weten de gitaarspelers er bovenuit te springen. Het blijft valsspelen zo'n live-album. Het is gewoon een best-of . Of zouden hun studio-albums ook zo'n continue hoge kwaliteit hebben? Ik kijk er naar uit. 4,5 ster.

Soul met een mannenstem en af en toe een Prince-achtige hoge uithaal. Ik had gelet op de titel een bittere smaak verwacht. Maar dit is letterlijk suikerzoet. Bah.

Van heeft een dijk van een stem, maar zet deze niet met kracht in. Knap dat hij er sterk uit komt zonder te forceren. Toch mis ik wat power. De eerste twee nummers bereiken mij, maar ik verlies daarna toch vaak mijn aandacht.

Dit komt natuurlijk van een musical en dat hoor je! Eén en al spektakel. Er wordt gespeeld met de luisteraar. Schijnbare muzikale tegenstellingen wisselen elkaar af, zonder elkaar te bijten. Eén van de weinige artiesten die echt iets unieks hebben neergezet.

Ik hoor vaak dat de spontane Jazz-sessies het meeste gevoel meegeven. Ik ben het er niet mee eens. Juist een meer uitgedachte een plaat als dit neemt je muzikaal mee. Het is wellicht niet heel bijzonder. Maar wel bijzonder toegankelijk.

Af en toe komt er wel een aardige vinding voorbij. Maar de uithalen in zowel stem als muziek zijn gewoon naar. Dieptepunt is Man-Size Sextet. Het doet pijn aan mijn oren. Alles in het kader van de kunst?

Standaard zeroes zangeres-pop. Nauwelijks uitschieters, maar het luistert aardig weg. Een uur is wel meer dan genoeg.

3e album van deze lui al. Terwijl het niet boven het maaiveld uitkomt. Dit album is wel het beste van de 3. Soms hebben nummers wel een grappig element, zoals van de Yo Yo Man. Maar echt spannend wordt het niet.

(19)99% van deze plaat is het '80's gevoel. En dan bedoel ik de hardcore-Walk-the-Dinosaur-80's. Kan mij niet voorstellen dat die lui niet naar deze plaat hebben geluisterd. Prince maakt er met de beperkingen van deze periode wel wat van. Muzikale creativiteit kan hem niet ontzegd worden. Tekstueel zijn de onderwerpen beperkt. Al zet hij er wel een hit over een milennium-bug op. Deze springt duidelijk boven de rest uit. Denk wel dat hij begin '80's andere feestjes in 1999 voor ogen had, dan waar ik nu op terug kijk.

De derde Bowie plaat en wat mij betreft de beste van de de drie. De muziek staat hier bovenop. Het theatrale van Bowie wordt hier niet overdreven. Het maakt het net interessant genoeg om echt te luisteren. Ook wat betreft de zang geldt dat je onmiskenbaar Bowie hoort, maar dat het niet wordt overdreven.

Serieus? Een rappende muppet? In de 1001?

Heel gedateerde jazz met de rustige toeteraar in de hoofdrol.

Ik schreef eerder dat de rockstem van Janis niet zou misstaan in een stevige band. Blijkbaar kwam ze daar al vandaan, hoor ik nu. Het is inderdaad een fijne match. Af en toe schiet de balans er wat uit. Hoort er wellicht bij. Maar het kost het album wat mij betreft toch de vierde ster.

Jazz-band-muziek die ik vooral van oude films ken.

Linkin Park biedt een lekker rap-metal-basis om mee te schreeuwen. De zanger/rapper onderscheidt zich niet echt, zodat de zware gitaarklanken het steeds winnen van de rap/zang. De nummers zijn verder uitwisselbaar, waardoor het aanvoelt als een soort trucje. Een volgende keer zet ik Linkin Park heus wel weer op, maar met één nummer tegelijk.

Een combinatie van rap en rustige, maar soms speelse, elektronische muziek (Triphop-achtig). Beide lijken soms wat zelfstandig te functioneren. Toch is dat niet storend. Wat dat betreft doet het me wat denken aan Rudeboy. Maar dan wat rustiger.

Dit is The Beatles, af en toe net zo kinderlijk (Johnny Thunder 'ba-ba-ba-ba-ba-ba-ba'), maar iets minder zeurend. Zou het voor de vergelijking meer willen waarderen dan de Beatles. Maar ik krijg hier echt geen derde ster uitgeperst.

Een stem die wat wegheeft van The Cranberries. Met een muzikale opzet van Ilse de Lange. En die rustige, country-achtige opzet....maakt......het...zzz....slaap....verwekkzzzzz.....

Muzikaal wat ingetogen. Dat geeft Cat de mogelijkheid zijn verhaal te vertellen. Dat kan hij als geen ander. En al zijn het vaak universele onderwerpen, hij lijkt te spreken uit zijn hart. Elke luisteraar zal zijn eigen nummers/onderwerpen eruit pakken, die hem raken. Dat maakt het lastig als album te luisteren.

Een echte samenwerking, zowel wat betreft schrijven als zingen. Wat zorgt voor afwisseling. Dat maakt ook dat sommige nummers eruit springen en andere vooral jeuk veroorzaken. De heren richten zich soms op het samenspel, maar het album begint voor mij pas echt als Crosby er solo de kracht in gooit in 'Almost Cut my Hair'. Vanaf daar bouwt het af naar mijn allergie plaat "Our House". Met de geforceerde zin 'Our house is a 'very very very' fine house' gevolgd door het Beatles-achtige gelalalala. Maar direct daarna volgt weer het beste van het album. 4+20 is een prachtig gevoelig lied, prima gezongen en vooral afgetopt met een simpel klinkend maar intrigerend gitaartje op de achtergrond. 2 sterren en een bonusster voor 4+20.

Er is een duidelijke basis voor dit album: hun eerdere nummer Missing. Toch weet de band voldoende te variëren op het thema om het interessant te houden. Geleidelijk wordt er opgebouwd, zodat het een geheel is. Uitspringers zijn er ook, zoals Walking Wounded, waarbij zang en breakbeat gezamenlijk de hoofdrol pakken. In totaal wordt er een heel volwassen trip-hop-plaat neergezet.

Op het eerste gehoor een plaat met veel muzikaal geweld. De snaren van de gitaren hoor je nog net niet breken en de zanger (soms bijna rapper) zal af en toe best eens een adempauze nodig hebben. Maar het wordt nooit te gek. Het schiet niet vaak uit de band, het is verstaanbaar en heeft vooral aanstekelijke ritmes. De vingers trommelen automatisch mee op je stuur en het hoofd knikt mee met de muziek. Dit maakt het een powerplaat met een aaifactor.

Wat gemompel dat losstaat van de muziek. Als er toch zangpoging wordt gedaan, is het een soort slechte Dylan. Af en toe nog het piepende geluid van een microfoon die te dicht bij de box staat om het af te toppen. Een 1, omdat lager niet kan.

Uit eerdere recensies van mij is op te maken dat ik jeuk krijg van zeurende zang. Ook Bob klinkt af en toe wat zeurend. Muzikaal ben ik ook geen groot fan. Maar in zijn geval versterkt de klank van de zang wel de boodschap. En de muziek compenseert het vaak. Een zware boodschap wordt dan begeleid door vrolijke muziek. Af en toe zou ik toch stiekem een instrumentale versie willen...

Twee keer Bob achter elkaar. Leuk om te vergelijken. Bob is Bob natuurlijk. Maar waar Natty Dread een interessante en afwisselende muziekbasis biedt, hebben de nummers op Catch a Fire nog vooral een repeterend en weinig ingekleurd raggae-ritme als basis. Een bizar sterke ontwikkeling in slechts één jaar tijd. Daar hebben ze flink voor kunnen oefenen. Want er is tussen deze twee albums zelfs nog een ander album uitgebracht. Het album zelf staakt bij de twee sterren. Het is mij nog wat te suffig. Maar ik weet inmiddels, dat wordt later opgelost.

Ik schrok even. Iets wat in de jaren 80 'moderne' tango wordt genoemd. Komen er dan synths bij, of zo? Kazige zang van Rick Astley? Dat valt allemaal wel mee. Het blijft bij de klassieke instrumenten. Het moderne zal zitten in het af en en toe stacato gepingel en de dwarse uithalen van de strijker. Het komt dan soms wat over als filmmuziek en wordt soms wat neurotisch.

Zodra je het album aanzet weet je het al: The Brothers Gonna Work It Out. De broers spelen met de digitale mogelijkheden en weten het continue interessant te houden. Onder andere door het vlekkeloos invoegen van bijzondere samples. Niet alleen de losse nummers krijgen de aandacht. De nummers op het eerste deel van het album vormen één geheel, terwijl er een behoorlijke variatie is. Aan de titels van de nummers te zien is dat ook wat ze willen bereiken. De luisteraar meenemen langs de verschillende (break)beat stijlen. Van bijna Leftfield achtige stukjes in het begin tot een triphopnummer aan het einde. Ik pak er even één uit. Chemical Beats is een echte Big Beat plaat, waarbij het hoofd niet netjes met de beat meeknikt, maar één keer in de paar seconden met kracht naar beneden dropt. Zoals bij Smack My Bitch Up van de Prodigy, maar dan wel een paar jaar eerder. Om maar even aan te geven dat je niet om dit album heen kan. 10 sterren!

De dames lijken te denken een erg sexy product neer te zetten, terwijl 'sexy' wel mijn laatste associatie is... De opzet is aardig / toegankelijk. Eén van de luistergenoten zal het vast omschrijven als 'weinig attentiewaarde'. Het was me op de radio nooit opgevallen. Maar wat is dit raar afgemixt. De zang en rap is heel erg naar achter gedrukt en is wat vervormd cq. klinkt wat creepy. Is dit om te verstoppen dat ze wat betreft zang en rap eigenlijk een matige kwaliteit bieden?

Een album dat wat naar de achtergrond dreigt te verdwijnen, maar wel prima in elkaar zit. De jaren '80 kwamen er aan en dat hoor je al een beetje. Het is een plaat waar niet zoveel op aan te merken is, maar met weinig momenten die echt ergens bovenuit steken. Dus: 3 sterren.

Zang en muziek (gitaar) zijn op dit album soms schijnbaar verschillende eilanden. Toch voel je een brug tussen die eilanden. Het klopt op de een of andere manier. Tegelijk hebben ze elkaar niet nodig. De instrumentale delen zijn soms ijzersterk.

Deze man heeft blijkbaar een voorliefde voor het samplen van vuurwapens... Als je bij meerdere nummers het zelfde grapje uithaalt, heb je blijkbaar een idee, maar weinig verdere inspiratie. Die inspiratie is ook niet in de standaard onderwerpen gaan zitten, maar dat zagen we al aan de hoes. Met zijn stem onderscheidt hij zich niet echt. Wat biedt het dan wel? Af en toe een catchy muziekje voor in de club en af en toe een leuke samenwerking met een collegarapper. Eigenlijk een schande om het in deze lijst te presenteren, maar omdat ik er een prima autorit mee heb gehad: 3 sterren.

Eerder noemde ik een album van Radiohead al dreinend. Dat kon ik bij dat album nog wel hebben. Maar nu gaat het gedrein soms door merg en been. Ik ben zelden zo gepijnigd door muziek. Een 1, omdat lager niet kan.

Chameleon: Heerlijk toegankelijk en swingend nummer. Het heeft een duidelijke basis. Maar toch blijft het een kwartier lang interessant. Soms door wat afwijkende (hoge) tonen die hij toch goed in het geheel weet te verwerken. Wat mij wat aan de Chemical Brothers doet denken: 5 sterren. Dat smaakt naar meer. Maar helaas kan ik van de rest van het album niet genieten. Het gefluit van het tweede nummer werkt me op de zenuwen. Het derde nummer begint met wat soepele jazzy klanken. Tot er ineens een volle bak geluid doorklinkt en het vooral neurotisch wordt. En om dat weer te compenseren kakt het album aan het einde volledig in. Het eerste nummer duurt 15 minuten, dus mag zwaar wegen in de beoordeling. Dat trekt het album naar 3+ sterren.

Een uitgedacht album. Sufjan weet de luisteraar echt te laten luisteren. Het is mijn genre niet, dus extra knap om dat te bereiken. 3.5 ster

Muzikaal misschien zo gek nog niet. Maar er wordt wel overdreven vaak gebruik gemaakt van ruis. Het is het ruige rock equivalent van bijvoorbeeld PJ Harvey, vooral bedoeld om artiest en luisteraar te helpen aan een kunstimago.

Hij zal onder de '90s in de statistieken komen. Maar dit is natuurlijk extreem '80's. Depeche Mode doet dat wel in eigen stijl. Dat hoor je al direct in het eerste nummer. De zang heeft een aanzet als in een minder krachtig Doors-nummer. Daar zetten ze dan hardcore-80's muziek achter. Daarmee verbinden ze twee werelden met elkaar. Niet dat elk nummer geniaal is. Er staat af en toe ook wat sufs tussen. Maar dat wordt makkelijk gecompenseerd door de hits Personal Jesus en Enjoy the Silence.

Je ziet de hoes en weet: 'Dat wordt trippen'. Maar dan volgt toch een onverwachte start. Blijkt het toch een jazzy rockband. Dus maar eens struinen op het internet. En dan lees je vooral dat de A kant één nummer is. Het ligt maar aan je definitie. Je zou de A kant ook een (half) concept album kunnen noemen. Ondanks de gedeelde basis, liggen de delen soms toch flink uit elkaar. Want warempel. Dan krijgen we even later toch die trip geluiden waar de hoes al voor waarschuwde. Zonde wat mij betreft. Uiteindelijk hebben ze een echte luisterplaat neergelegd, met ups en downs. Kom ik op uitgemiddelde 3+.

Mijn eerste gedachte is. Waarom staat dit nou in de 1001? Hoe onderscheidt dit zich? Maar al snel kom ik er lekker in. Het is een kruising tussen pop en breakbeat, met soms een knipoog naar het begin van de '90's. Komt bijvoorbeeld dicht in de buurt bij rustige nummers met zang van de Chemical Brothers. Ik kom nu niet op een meer nauwkeurige vergelijking, terwijl het behoorlijk toegankelijk is. Dus toch goed 1001-materiaal.

Eigenlijk zat ik na de eerste twee nummers op een dikke 1. Eerst een nummer waar zang en muziek niets met elkaar te maken hebben en dan wat gehijg. Maar daarna volgt een afwisseling van stijlen. Van rustige rock tot bijna Chemical. Niet alles is even denderend. Maar het is bij elkaar toch een interessant geheel om te luisteren.

De La Soul wordt vaak in één adem genoemd met A Tribe Called Quest. In een tijd waarin alle rap rauw moest zijn, maakten zij muziek met meer soul en minder lading. Over het getal 3 bijvoorbeeld. Het eerste album van A Tribe Called Quest hebben we eerder gehad. We kunnen de debuutalbums dus nu naast elkaar zetten. En wat valt op? Het album van A Tribe Called Quest heeft echt meer Soul...De La Soul moet het hebben van enkele echte uitschieters, de meest bekende nummers. Die trekken het geheel boven het gemiddelde.

Spotify laat zien hoe vaak iets is afgespeeld. Het eerste nummer een indrukwekkende 11 miljoen keer. De nummers daarna zijn een paar miljoen keer geluisterd en de laatste nummers halen net een half miljoen keer. Kortom: mensen haken één voor één af. Het is gewoon te krachteloos om 75 minuten te luisteren. Eén nummer is voldoende.

Het is een kunst, dat zeker. Maar ppffff....wat is dit eentonig. En op de een of andere manier maakt de geforceerde rust mij onrustig. Goed dat we dit ook niet-westerse muziek voorgeschoteld krijgen, maar voor mij was het een worsteling.

Pfff...wat een irritante stem. Eén nummer op de radio vooruit. Maar ik heb nu toch een aantal keer gekeken hoe lang ik nog moest.

De enige artiest in de 1001 die inspiratie van de Mighty Dub Katz vandaan haalt. (Mag ik hopen). Lamar houdt vooral van schelden. Mag hoor. Hij lijkt er populair mee te worden. Maar heel vernieuwend is het allemaal niet. Muzikaal klinkt het heel gemaakt. Tot we het halverwege (veel te laat) plotseling meer volwassen gaat klinken. Poëtisch naar zijn zeggen. Poëtisch is een ruim begrip. Maar het lijkt mij zelfoverschatting. Of is het compensatiegedrag? Wellicht is compensatiedrang het thema ? En bestaat dit album alleen maar om zichzelf groter voor te doen dan hij zichzelf voelt?

Heb ik het hele album afgeluisterd. Houd ik door de eerste seconden nog steeds Will Smith in mijn hoofd. Terwijl dit origineel toch ook grijs gedraaid is. Het doet mij blijkbaar niet veel. En aangezien de rest van het album hetzelfde klinkt, geldt dat ook voor de rest.

Of LL nu een beetje boos is, of een beetje gevoelig. Hij kan het normaal wel overbrengen. Maar juist dat ontbreekt op dit album. Natuurlijk met uitzondering van de hit. (Boos is bij hem toch het leukst). Maar daar staan 6 minuten braakmuziek tegenover. Kom ik op een doorsnee 3 uit.

Een album dat al vele jaren in mijn playlist staat. Het komt vaak voorbij en ik zap het eigenlijk nooit weg. Prima album dus. Maar waarom eigenlijk? Is het heel bijzonder? Dat valt toch wel mee? Is er een element wat er bovenuit springt? Denk het niet. Wellicht is het gewoon de sfeer. Er is weinig muziek waar ik relaxted van word. Maar dit album bereikt dat wel.

Ook de dames hebben behoeftes. Dat zou dit moeten uitstralen. Waaraan? Ik denk om de dansvloer op te gaan, want het is vooral een verzameling clubdeuntjes.

Het kan wel. Creatieve liedjes zonder kinderachtig te worden. Elbow toont een heel assortiment aan originele nummers, zonder dat het nep wordt.

Typisch jaren '90 zou je zeggen. Maar het opent met Enter Sandman. Met o.a. het gebed komt dat aardig richting een modernere opzet van bijvoorbeeld een Rammstein. Terwijl de gitaarsolo weer dichtbij de gitaargoden van een paar decennia eerder komt. Het is tekenend voor het album; een plaat van alle tijden. Ook de andere hits knallen er natuurlijk uit. De grommende stem is troef bij Metallica. Een heel album is misschien wat veel daarvan. Zelf bij een wat rustiger nummer als The Unforgiven kunnen ze de rauwe inval niet laten. Dit is dan ook het enige commentaar dat ik kan bedenken. Het blijft een vijf-sterren plaat.

Het zou kunnen dat mijn oordeel wat vertekend is. Want er wordt meegezongen in huis. Na een paar nummers heb ik het wel gehoord. En dan moet ik nog anderhalve cd.

Man...man...wat is dat valse gezang verschrikkelijk om naar te luisteren. En dan lijkt het nog wel met opzet vals. Ik ben blij als het album af en toe een break biedt. Met een dame in the lead bij Gigantic bijvoorbeeld of met het pop-achtige Where Is My Mind.

Een plaat met een knipoog naar de jaren '80 en '90. Al zijn de klanken wat voller. Het is niet bijster goed gezongen, maar daar lijkt het niet zo om te draaien. Het is gewoon wat catchy muziek voor op de achtergrond. Prima om bij te werken.

Een klassieke rock-plaat. Het eerste nummer is groots en laat zien hoe creatief de band is. Dat niveau horen we dan even niet meer. Waardoor ik tegen het eind twijfelde tussen een 3 en een 4. Maar dan geeft het laatste nummer een flinke zet naar de vierde ster.

Simon & Garfunkel wekken de suggestie dat ze heel gevoelig over moeten komen. Het voelt bij mij altijd erg geforceerd. Ik heb dus vooraf al een gevoel bij deze plaat. Na de intro van dit album start toch een nummer dat ik niet direct verwacht had. Safe the Life of My Child is echt iets anders dan ik vooraf voor oren had. Het eerste geluid triggert zelfs aandachtig luisteren. Het is een interessante compositie, daar kom ik niet omheen. Maar buiten dat eerste geluid is het niet per se fijn om te luisteren. Het maakt wel dat ik wat afstap van mijn vooroordeel en toch nieuwsgierig word naar de rest. Nou, ik word toch snel met beide benen weer op de wereld gekwakt. Wat een suffe, neppe nummers volgens er dan. Fakin' It is het meest fake nummer van de plaat, maar markeert wel een omslagpunt. Naar mijn andere allergie. Het wordt wel erg Beatles-achtig. "Is there any d-a-a-a-a-nger. Pffff. De laatste twee nummers vormen weer een omslag. Het wordt wat enerverender. Maar deze nummers kunnen het album echt niet redden.

De bekende Amerikaanse country-klanken. Prima gezongen door de drie dames, maar al gedateerd toen het uitkwam.

Enerzijds een heel typerend album voor '90's rock. Anderzijds heel afwisselend. Het levert een prima autorit met af en toe wat meeknikken. Maar er is geen nummer dat ik eens uit mijzelf zou opzetten.

Ik hoor een beetje Michael Jackson, een beetje Prince, een beetje George Michael. In hun jaren-80-extra-valse-lucht-periode. Met nadruk op een beetje. Er is onvoldoende signatuur om echt op te vallen. Of iets in het hoofd te laten hangen. En dan wordt dit toch gewoon een jaren-80 deun. Dacht dat daar al genoeg van in de lijst stond?

Ik kende Green Day uit de jaren '90. Eentonige meuk. Dus hier had ik eigenlijk helemaal geen zin in. Maar ik word verrast. Het is een heel volwassen en gebalanceerd album met volwaardige nummers. Ik had het wellicht kunnen weten met een hit als Wake Me Up When September Ends. 3,5 ster.

Ook hier keek ik wat tegenop. De hits hebben me nooit iets gedaan. En dan belooft de playlist ook nog een full-length versie... Ben geen fan van de stem. Maar de gemiddelde engelsman zingt veel zeikeriger, dus vooruit. Het valt me uiteindelijk nog wel mee, maar het gevoel dat ik vooraf had, blijft wel staan. Het doet me gewoon niet zoveel. 2,5 ster.

Het eerste wat opvalt is eehmmm...de hoes. Het tweede beeld dat ik krijg is een meer recente foto als achtergrond via Spotify. Je ziet 6 grijzende normalo's op een rij. Het contrast kan niet groter. Dat is ook muzikaal wel het geval. Soms valt een stukje op door creativiteit, soms is het 13 in een dozijn. Afwisselend en in balans is het album in elk geval wel.

'Kan die Beatles-na-aap-band uit' wordt mij thuis gevraagd. Daarmee is gelijk duidelijk in welk hoekje dit gezocht moet worden en dat dat niet mijn hoekje is. Toch vind ik het iets prettiger dan de Beatles. Het is in de basis behoorlijk theatraal. Theater biedt vaak overdreven emoties om het maar duidelijk over te brengen. Nadeel is dat het soms erg nep wordt. Zet daar een realistische film tegenover. Daarin wordt vaak veel kleiner geacteerd. Veel echter. En, ironisch genoeg, dat komt dan bij mij vaak veel duidelijker over. De Bee Gees lijken te kiezen voor een theatrale muzikale achtergrond. Maar houden zich wat betreft de zang soms in. Het is in elk geval geen Staying Alive. Ergens pakt dat me toch wel.

Pas bij Move Over kijk ik even enthousiast op. Maar even later bij Gudbuy Gudbuy wordt thuis wanhopig gevraagd of dat kattengejank uit mag. Dit nummer mag zeker doorgespoeld. Conclusie. Een doorsnee rock-albumpie. Met af en toe een kleine uitschieter omhoog of omlaag. Een heel duidelijke 3.

Jack White? Nooit van gehoord? Dacht ik. Tot je de eerste klanken hoort. Aahhh...WHITE (het kwartje valt)! We kunnen stellen dat er wel een heel duidelijke stemtekening onder de muziek van White staat. Toch een zegening lijkt mij, als je zo'n kenmerkende stem hebt. Dan zou je het erbij kunnen laten. Jouw stem als troef accepteren en alles daarom heen zetten. Maar dat gebeurt hier niet. Dit is een creatief album. Er wordt muzikaal en met zang veel gevarieerd en onderzocht. Sommige van die onderzoeken slagen, anderen schieten soms iets teveel door naar mijn smaak. Maar toch moet ik bekennen dat het muzikaal sterk is en dat de samenstelling op het album voor een interessant luistergeheel zorgt.

Het album van het swingende Higher Ground, met het kleine rauwe randje van zijn stem. Jammer dat de rest van de nummers daar wat bij verbleken. Het is mij allemaal wat te degelijk, soms zelfs echt te saai.

We moesten eerder al naar Blue luisteren. Op dit album schoot ze geforceerd alle kanten op. Wat daardoor soms niet aan te horen was. Al zal ze een Kate Bush er wel mee geïnspireerd hebben. Op dit album hoor je wat er gebeurt als je wat normaler doet. Een aantal nummer wordt dan gewoon te saai. Er blijft wat creativiteit over en ok, dat redt haar wel wat. Maar daarmee trekt ze het echt niet naar een voldoende.

Het is wat moeilijk te luisteren, zakt wat weg naar de achtergrond. Maar zonder echt te herinneren wat ik hoor, vind ik het toch jammer dat het album voorbij is. Een echte handtekening heeft het niet, het heeft wat rock, wat pop, wat blues, wat jazz. En toch...als Spotify mij later weer een nummer van hen voorschotelt, proef ik direct dat het van deze Zwarte Toetsen is. Wat is dat toch? Eigenlijk zijn albums die die vraag oproepen het leukst om te ontdekken in de 1001.

Als in Nederland over de grote hiphop-namen wordt gesproken, worden vooral de mannen aangehaald. Toch mag Queen niet in het lijstjes ontbreken. Het is dan ook weer heerlijk sample-spotten. Dit album is redelijk gevarieerd. Nummers benaderen soms het rauwe Public Enemy en soms het meer soulvolle Jungle Brothers. Al hoor je de hele plaat wel de jaren ’80 handtekening. In vergelijking met haar mannelijke collega’s weet ze veel beter haar boodschap over te brengen. Omdat ze te verstaan blijft, ook als de teksten wat complexer en sneller worden. En omdat ze haar (feministische) boodschap niet door de strot duwt, zodat ook mensen met andere ideeën blijven luisteren. Weinig onnodig gescheld en gevloek, en vooral de muziek die boven de boodschap wordt gesteld. Ook mensen die het niet gelijk met haar eens zijn, kunnen dit prima nog eens aanzetten. Ze zal wat dat betreft best een inspiratiebron voor bijvoorbeeld een Beyoncé geweest zijn. 3,5 ster

Ook eens leuk; een elektrisch unplugged album. Nirvana is één van de weinige bands die zich de continue lange klinkers kan veroorloven. Bij nummers als About a Girl is het zelfs versterkend. Toch is het niet altijd raak. Nummers als Jesus Doesn't Want Me for a Sunbeam worden hierdoor verschrikkelijk zeurend. Het geeft mij dezelfde ergernis als de Beatles in hun begin-periode. Daar staat voldoende tegenover om het album hoog te waarderen. Zoals de gouden Bowie-cover. Kom ik toch nog op een 4+.

Ik ken The Smiths van het verschrikkelijke jaren 80 geluid van Panic. Dit album zat daar net voor. Dus ik had hier geen trek in. Maar het valt enorm mee. Ze lijken het overdreven jaren 80 geluid nu nog niet ontdekt te hebben. Of zij onderscheidden zich toen door normaal te doen. Het is mij iets te eentonig. Maar het zit wel prima in elkaar. 3.5 ster

De webpagina liep vast op mijn telefoon. Ik kon wel de Spotify-link zien, maar niet welk album het zou worden. Best geinig eigenlijk zo'n verrassingsconstructie. Ik hoopte op een lekkere rock-plaat. En ja hoor, er komt Alice Cooper uit de roulette rollen. De eerste klanken kent iedereen. 'School's Out'. Ik ben inmiddels niet meer de doelgroep. Maar stiekem ook voor de werkenden een lekker in het gehoor liggend plaatje. De volgende nummers kan ik geen evergreens noemen. Maar het luistert allemaal prima weg en het is lekker afwisselend. Fijn bijvoorbeeld dat er ook wat jazzy klanken voorbijkomen (Blue Turk). Klapstuk van de plaat: 'My Stars'. Piano, gitaar, drum, en zang krijgen allen dwars door elkaar de hoofdrol, maar vormen toch een geheel.

Kwalitatief uitstekend. Maar poeffff, wat is dit een saaie plaat. En dan staat er ook nog dat verschrikkelijke Beatles-achtige Marrakesh Expres op. Ondanks dat de heren prima kunnen zingen, luister ik vooral naar de muzikale begeleiding. Doe mij bijvoorbeeld toch maar een instrumentale versie van Wooden Ships.

Een rustig rock-album waar duizenden andere van gemaakt zijn. En laten we eerlijk zijn. Vergeleken met die duizenden andere is dit niet de beste stem. Af en toe komt er muzikaal een aardig stukje voorbij. Net voldoende om het album van de allerlaagste score te redden.

Coldplay. Altijd wat overschat. Maar je kan er ook weer weinig op tegenhebben. Op een uitgewerkt muziekje vaak een lichtschorre stem die soms wat omhoog schiet. En af en toe iets te zeurderig wordt dat wel.

Eerder mochten we luisteren naar Five Leaves Left. Een echte zondagsplaat dat eindigt met het nummer 'Saterday (Sun)'. Nu krijgen we een net iets meer enerverende plaat en het eindigt met het nummer 'Sunday'... Al met al levert Nick kwaliteitsmuziek, waarbij hij nu laat zien dat hij zich ontwikkeld heeft. De plaat blijft wat saai, maar heeft binnen de grenzen van zijn genre wat meer kleur dan zijn voorganger. Soms wordt het daarmee wat geforceerd. uiteindelijk brengt die extra kleur wel wat zijn voorganger miste. Het zit daarmee op de ondergrens van een 4 sterren album.

De trilling van de ouderwetse Amerikaanse country-stem. Het hoort in de 1001. Kan dit album zijn. Kan één van de miljoenen anderen zijn.

Twee redelijk normale nummers om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. En dan begint de pret. Expres lekker vals zingen en wat andere oorpijnigingen erdoor heen. Eens kijken hoe lang iedereen het volhoudt. En dan doen andere(n) (lijstsamenstellers) of het geweldig is, om maar te laten zien dat ze een bijzondere smaak hebben. Ja, dag. Zowel de makers als de inzenders zijn af.

Dit album begint met een slaapverwekkend nummer….Tja…Zo kom je er lekker in zeg… Dan denk je een doorsnee nummer te krijgen, maar krijg je na een minuut enorm vals snaarwerk…Er volgen een aantal standaard deuntjes. En na een tijdje schotelen ze weer vals geram voor, deze keer op de toetsen. Ik zette het album bijna te vroeg af. Ik hoorde ineens een dame heel andere muziek maken. Dacht dat het album klaar was en Spotify me een suggestie deed, waarvan alleen Spotify het verband met de vorige muziek kan leggen. Maar nee, dit hoorde er ook nog bij. Een twee voor deze band. Mogen ze blij mee zijn.

Wat een verademing na Velvet Underground. Wat een kwaliteitsbrug! Met Highway to Hell ben je ook wel gelijk binnen natuurlijk. AC/DC staat bekend om het muzikale geweld. Maar het is allemaal uiteindelijk best toegankelijk. Dan deed Velvet Underground soms veel meer pijn aan mijn oren. Enige minpuntje van AC/DC is dat het wel veel van hetzelfde is.

Ik hoor de valse piano in de titeltrack. En dat brengt mij gelijk weer terug bij Velvet Undergound die ik gisteren mocht luisteren. Blijkbaar blijft de ergernis aan de plaat lang hangen. Heb ik dat nog een 2 gegeven joh? Maar voor de vergelijking. David heeft dus ook een nummer lang zo'n ergerlijk pianootje en heeft meer van die bokkesprongen. Maar zet daar dan later voldoende tegenover om het snel naar de achtergrond te laten zakken. Het staat met recht in de lijst. Tof om het eens helemaal te luisteren. Een tweede keer zal niet snel gebeuren. Maar dit zijn wel de platen die de 1001 leuk maken.

Dacht ik klaar te zijn met mijn irritatie aan Velvet Underground. Krijg ik na Brian Eno door Spotify direct Velvet Undergrond voorgeschoteld. Het zegt iets over de vaagheid van Brian. Het lijkt vooral gemaakt te zijn, omdat het kan. Het is natuurlijk ook leuk om op je zolderkamertje nieuwe manieren van muziek maken te ontdekken. Maar dat zegt niet dat je alles ook aan anderen moet presenteren. Dit album begint met vage vervormende geluiden, waar ik op zich nog best doorheen kom. Het nummer heet tenslotte ook niet voor niets Sky SAW. Maar dan komt er halverwege ook nog vals gezang doorheen. Dat is teveel van het slechte. De muzikale ontdekkingsreis brengt soms ook wel een leuke vinding hoor. Zelfs het vervormende geluid biedt soms meerwaarde. Maar had het alsjeblieft bij de successen gelaten, Brian. Dit al het derde album van Brian. Wel de beste van de drie. Maar echt. Drie is te veel.

Je kan dit wel dood analyseren, maar je kan hier beter gewoon lekker van genieten. Want wat is dit een heerlijk album zeg!

Een soundtrack is eigenlijk wat raar in de lijst. Maar vooruit. Het is één artiest en je zou deze prima kunnen luisteren zonder iets van de film gezien te hebben. En ik kan het weten. Want ik heb deze film nooit gezien en heb een prima uurtje gehad met dit album.

Er staat veel te veel 80's in de lijst. Maar als je een selectie gaat maken, dan hoort deze plaat er zeker bij. Dit toont dat het kenmerkende '80's geluid ook prima muziek kan opleveren. Het helpt dat Peter gewoon als Peter zingt. Weinig rare bokkesprongen daarin. In totaal staan er teveel softe nummers op. Er zakt teveel weg naar de achtergrond. 3+ sterren.

Een album dat niet kan missen in de lijst. Een enorme variatie op het album, maar alles heeft kwaliteit. Waarom het lege Dreams nou de hit van deze lui is geworden, snap ik niets van. Het is het slechtste van het album. Maar goed. Daar staat de andere hit The Chain weer tegenover. Uiteindelijk is het het totaal wat de plaat maakt. Ook de kleinere nummers zoals Gold Dust Woman dragen mooi bij.

Drie is teveel. Het derde album van deze lui. Pfff... Had in elk geval hun debut-album weggelaten. Ook nu wil ik alweer snel het geschreeuw uitzetten. Maar inmiddels weet ik dat het gevarieerd kan worden. En ja hoor, ook dit album biedt heus wel eens een leuke vondst. Maar veel te vaak een vals gezang of geschreeuw. Laat ik hem met twee sterren mooi tussen de andere 2 albums van hen plaatsen.

Ook Joy Division levert geen kandidaat voor beste 'zanger'. Zeker bij de verlengde lettergrepen houdt de zanger het niet. Doe dat dan gewoon minder. Joy Division weet soms op de een of andere manier wel muziek naast die zang te zetten, waarmee het ineens toch wel aardig klopt.

Dit is wel gedateerd zeg. Kwalitatief is het goed hoor. Maar ik krijg iets te veel wegtrekkers. Af en toe komt er nog wel een krachtiger nummer voorbij. Die zouden het bijna naar een 3 trekken. Maar dan komt er een valse bonus-minuut. Waarom dat nu weer? Dat past toch helemaal niet.

Het ruigere gitaarwerk. Soms geforceerd zoals bij Sickman. Maar meestal houdt alles elkaar wel in balans. Ergens op drie kwart had ik er wel genoeg wel. Zo'n herrie intermezzo zorgt wel dat je je daar bewust van bent.

Het bekende Welkom to the Working Week is het voorgerecht en lijkt het album muzikaal goed in te leiden. Het zit prima in elkaar. Niet per se een melodietje, maar juist de structuur met zang maken het catchy. En de overduidelijke knipoog naar de maatschappij zal ook wel helpen. Het lijkt mij een nummer dat ook nu nog de popmuziek inspireert. Het merendeel van het album heeft dezelfde (zang)stijl als dit nummer. Al zijn er uitstapjes. Zo meet Elvis zich nog even met die andere Elvis (waar hij zichzelf vast naar genoemd heeft). En dat doet hij niet eens onverdienstelijk.

En daar hebben we Wilco weer. De samenstellers zouden een max per artiest moeten doorvoeren... Wederom: drie is teveel. Maar als ik moest kiezen tussen die drie, zou ik deze erin houden. De samenwerking is sterk. Het levert wel een heeeeeel erg Amerikaans album op. Voor de country-liefhebber... Tegelijk is het én heel volks én heel degelijk. Totaal niet mijn smaak, maar toch drie sterren voor de kwaliteit.

Een lijstje snippets, met af en toe een nummer ertussen. Met de stereotype net niet passende punk-zang. Af en toe hebben de fragmenten best een aardige basis. maar het meest geluisterde nummer op Spotify is het Lalala-nummer Mannequin. Tja...als dat je klapper op je album is....

Klaar met luisteren en al bijna de drie sterren aangetikt. Maar werd mij net op tijd bewust dat de laatste twee nummers iets te sterk mijn oordeel bepaalde. We kunnen wel zonder dat onderwatergeluid. Die nummers lijken sterk op wat gepingel wat Moby soms deed. En nu ik toch die associatie heb. Die man had ook de andere nummers voor zijn rekening kunnen nemen. Zeker het eerste (en beste) nummer. Een harde 4 wordt het ook weer niet. Maar het verschil tussen een zachte en harde 4, zie je toch niet terug in de statistieken.

Volop variatie! Van naar zeurende muziek als “Got A Feeling” naar gedateerde muziek als “Do you wanna dance” naar ‘Lalala Yeah’ in “Somebody Groovy” naar zoetsappige muziek als “You Baby”. En dan komt er op het einde ineens een geinig nummer. Doet mij wat aan Amy Winehouse denken. Dat helpt het album naar de 1,5 ster.

Hier was ik even aan toe. Een kwaliteitsplaat in de lijst. Het toont de luisteraar alle mogelijkheden van de instrumenten, zowel het individuele spel als het samenspel. Het maakt deze band niet uit of het latin, jazzy of stevige rock is. Ze weten er wel raad mee. De zang is ongeforceerd. De zang komt alleen terug waar het versterkt. Mooi. Laat de instrumenten maar spreken. Ik ga hem nu lekker voor de derde keer opzetten.

Met wat elektronische hulp ontstaan aanstekelijke ritmes, soms versterkt dat staccato zang. Wat bijgeluiden her en der, die wat geforceerd lijken, maar toch passen. Dat geldt wellicht ook voor de zang. Het geheel maakt dat ik de band de af en toe klinkende punk-uitspattingen vergeef.

Het eerste nummer is veel te vaag. Het doet me daardoor niet veel. 1 ster. In het tweede nummer is de repeterende basis catchy. Bijna triphop, met daaromheen geen zang maar getoeter. 3,5 ster. Gemiddeld: een 2 plus

Ook deze plaat lijkt wat betreft de zang expres verkloot. Die punk-"zang" staat al veel te vaak in deze lijst. Als iedereen dat doet, dan zijn die punk-bands toch maar een stel meelopers allemaal. Toch biedt deze plaat wel iets interessants. Muzikaal is het vrij creatief. Ik had hem bijna naar een voldoende kunnen tillen. Maar dan komt het laatste nummer. Waarom toch? Dat gaan we niet belonen.

Meeblèren met de hits. Terwijl het muzikaal dik in orde is. Ik wil het 4,5 sterren geven. Maar dat vertroebelt wel het '80's cijfer. Nou vooruit.

Het is vakantie. Dus even wat minder 1001 luisteren. Wat als het gezin meeluistert, is er altijd wel iemand met flink commentaar. Maar deze keer geen enkele wanklank uit het gezin. Er wordt zelfs wat mee geneuried met de soms catchy meloodietjes. Als je iedereen blij kan maken in dit gezin, heb je iets moois gemaakt.

De eerste helft gaat wat ongemerkt voorbij. Na afloop van het album zet ik het nog maar eens op. Geen slechte muziek. Maar twee keer blijkt teveel en na een paar nummers moet het echt uit. Het tweede deel is meer elektronische filmmuziek en minder Bowie-zang. Het heeft vast een basis gelegd voor veel ambient-artiesten. Hier komen we wederom op het trilemma. Raten we kwaliteit, historische waarde of smaak? Mijn smaak is het niet, maar een krappe voldoende kan ik hiervoor nog wel toedelen.

Een te dominante, te rauwe, te vertellende stem. De intro's van de laatste intro's zeggen genoeg. - I'l tell you a story - It's storytime again Aan het eind van dit album wil ik dat echt niet meer horen. Het heeft lang genoeg geduurd. Wiki meldt dat de waardering voor dit album met name een waardering is voor het creëren van de sfeer van een Jazzclub. Eerlijk is eerlijk. Dat is heel knap gedaan. En daarmee is het interessant om eens te horen. Maar ik zet het geen tweede keer meer op.

Af en toe toegankelijk. Vooral door het ritme. Af en toe creatieve pop. Maar veel te vaak slechte zang en vage geluiden.

Ook dit album uit een erfenis verkregen. Heb het helemaal geript. En later alles op 3 nummers na gedelete. Geen goed teken. Nu ik het weer luister, snap ik weer waarom. Er staat voldoende kwaliteit. Maar het is gewoon teveel U2. Als ik U2 aanzet, kies ik voortaan het beste nummer (gewoon Sunday Bloody Sunday) en zap daarna weer naar de volgende artiest.

Dit combineert het slechtste van het eind van de jaren '70 (bijna punk-achtige zang) met het slechtste van het begin van de jaren '80 (halfbakken dance-melodietjes). Creatief? Ja. Maar uiteindelijk is het de zang die zorgt voor een ruime onvoldoende. 1,5 ster.

Met de manier van 'zingen' en de repeterende melodietjes soms bijna rap. En ergens is dat wel leuk. Ware het niet dat het zo extreem lui is uitgevoerd. Het zullen de punkinvloeden wel zijn. Die later in verschrikkelijke vorm nog duidelijker terugkomen, zoals bij het kerstnummer. Dit wordt ook weer een dikke onvoldoende. Zonde. Er zat best wat meer in.

Wat schrijf je hier nou weer over? Het is een standaard popzangeres. Wat gedateerd, maar het houdt. Het zakt wat weg, maar het wordt niet saai. Het heeft een continue kwaliteit, maar geen nummer dat eruit springt.

Heel erg begin 80's. Binnen dat krappe hokje wel gevarieerd. Het is allemaal niet heel enerverend, maar het zit goed in elkaar. 2,5 ster

En hier hebben we weer die punk-stem. Toch past die beter dan bij (veel te) veel andere albums die we voor onze kiezen kregen. Het past wellicht beter bij iets meer agressieve muziek. Het is prima muziek voor als je een beetje gefrustreerd bent, in dit geval vanwege de veel te vaak voorkomende punk-zang in deze lijst.

Dit album een paar dagen teruggeluisterd en het kost mij moeite om het terug te halen. Geen goed teken. Het is een standaard '90s zangeres. Niets mis mee. Maar ook niet interessant. Ze heeft af en toe een uitschieter nodig. En die uitschieters, die zijn er nou net niet.

Vroeger had ik iets van The Orb en iets van Orbital. Dat was ruim voldoende in het genre vage elektronica. Nooit verder gezocht. Als ik niet die platen had, maar deze, was het ook prima geweest.

Flink gedateerd inmiddels met de begin jaren '90 elektronische, soms bijna rave-achtige geluiden. De combinatie met zang is wel aardig. Ze hebben een eigen geluid. Maar dat geluid duurt wel net iets te lang. 3.5 ster

Een wat meer relaxte rapper, op zich toen al wat gedateerd. Maar toch prettig. Muzikaal iets minder relaxed, wat voor een fijne combi zorgt.

Een applaus en een jazzy start. Dit belooft wat. En dan wordt je verrast door disco. Een heel herkenbaar geluid. Bij het tweede nummer wordt wel duidelijk waarvan ik het ook alweer ken. De plaat wisselt jazz en disco af en blijft tonen hoe dun de scheidslijn tussen de stijlen is. De combi maakt het heel fijn. Een plaat lang Le Freak was veel te veel geweest. Maar na Le Freak komt er een leuk luistergitaartje voordat de volgende disco-klanken weer klinken. Als ik de volgende plaat uit de lijst luister, blijkt pas echt hoe ik het waardeer. Halverwege moet het schandalige gelal van Dylan echt even uit en zet ik lekker deze plaat weer even op. 4+ sterren.

Deze man weet heel veel fijne muziek te verpesten met zijn gelal. Halverwege moest ik even pauze nemen. De stem past enkel en alleen in blues-/jazz-achtige muziek. Bij Obviously Five Believers veer ik dan ook ineens op en overweeg een tweede ster. Maar dan de nuchtere Frans Bauer test. Zou ik liever naar een album Frans Bauer luisteren? Ja, heel graag!

Geen Thunderstruck, geen Highway to Hell...Blijft over een album met dat kenmerkende hoge geschreeuw over het gitaarwerk. Nog steeds prima. Maar de uitschieters mis ik echt. De titeltrack komt het dichtst in de buurt. 3,5 ster.

De allereerste klanken van het eerste nummer op jouw eerste album uit de jaren '50 komen 70 jaar later nog steeds geregeld voorbij in andere muziek en via andere media-kanalen. Ook het gehele nummer is dan nog bij iedereen bekend. Dan heb je iets gepresteerd! Niet elk nummer op het album is even tijdloos. Als de achtergrondzang simpelweg de hoofdzanger herhaalt, kom je daar tegenwoordig niet meer mee weg (True, Fine Mama). Maar vooral de uptempo nummers als Ready Teddy komen goed door de jaren heen.

Ik had hier eigenlijk wel zin in. Maar de plaat doet mij weinig. Natuurlijk, Message in a Bottle is ijzersterk. Maar bij de rest wordt ik het meest geprikkeld door de toegankelijke ritmes. Net als eerder met U2 merk ik dat je ook teveel van het goede kan hebben. Ik zal vast af en toe met plezier een nummer van The Police opzetten. Maar een album is net teveel.

Bijna de helft van plaat is Papa Was a Rollin' Stone. 11 minuten lang dezelfde basis. Maar door variatie in zang en instrumenten en door een goede opbouw 11 minuten lang interessant. Daarmee heb je de eerste sterren al verdiend. We horen het op meer nummers terug. Maar niet meer zo sterk als in de grootste hit. De rustige nummers onderscheiden zich niet zo, de funky nummers springen er het meest uit. Maar die bieden ruim voldoende voor 4 sterren.

Fijne elektronische plaat. De rauwe nummers hebben wat weg van het rauwere werk van The Chemical Brothers. Deze heren lijken graag nog een tikje of een kraakje toe te voegen, bij voorkeur naast een mini-stilte. Daarmee halen ze het wat uit balans. Wat hen toch vijf sterren minder oplevert, dan de broers. Komen ze nog steeds uit op een respectabele 5 sterren. Meer van dit genre graag!

Ach, in de jaren '60 hadden ze ook al punk-ideeën. Nog niet het ruige gitaarwerk, maar wel lekker afzetten. 'Satirisch' framet wiki dat. Vast door een fan geschreven. Mag je zelf leuk vinden, maar er is geen enkele reden om te vinden dat iedereen naar mensen moet luisteren die expres vals zingen. Wiki looft ook dat het het een van de eerste concept albums is. Het lijkt mij geen goed teken dat ik na het luisteren wel even terug moet naar wiki om te lezen wat dan dat thema zou moeten zijn. Ik raak al snel mijn interesse kwijt en krijg het hele artikel niet gelezen. Wat is er uithaal; het overkoepelende thema is 'afzetten'. Noem het maar een thema.... Verder lees ik zinnen als: Zappa later found out that when the material was recorded, Wilson had taken LSD. No shit, Sherlock...

Dan laten ze iets op de toetsen vallen, dan vinden ze de meest neurotische manier om een ukelele te introduceren en dan laten ze horen dat je met snaarinstrumenten ook kan krassen. Alles ter onderscheid. Alsof Brian Eno zich ermee bemoeid heeft...O, wacht....

In de tijd waarin rappen bijna gelijk stond aan woede en schreeuwen, kwamen er ook af en toe meer relaxte, meer flowende albums uit. Jungle Brothers, De la Soul, Tribe Caled Quest, ze boden allemaal een fijne adempauze. En nu komen we er nog één tegen. Wellicht net iets rauwer dan de genoemde drie, maar nog ver weg van de (ook ontzettend goede) Public Enemies van die tijd. De troef van Pharcyde is wat minder muzikaal. Ze zetten in op grapjes. Niet perse de sterkste grapjes, vaak wat puberaal. Nadeel van grappen als troef is ook dat er geen reden is om daar een tweede keer naar te luisteren.

Niet dat het niet swingt hoor. Maar in vergelijking met Little Richard (uit hetzelfde jaar) die we kort geleden mochten luisteren is dit zo braaf. Wat suffig zelfs.

Na de eerste twee nummers dacht ik dat dit op een vijf afstormde. Als de gemiddelde pop-zangeres tijdens het werk op de radio voorbij komt en je vraagt me tien minuten later wat ik geluisterd heb, kan ik waarschijnlijk geen antwoord geven. Adele krijgt het voor elkaar dat ik altijd bewust ga luisteren. Een van de fijne elementen is dat ze met haar gecontroleerde uithalen voor een continue mini-climax in haar muziek zorgt. De meer ingetogen nummers hebben dit ook wel, maar te weinig om mijn aandacht vast te houden. Ergens aan het einde is het album ook wel genoeg voor me. Laat ik een 4 noteren. Vooral voor de vergelijking met andere albums in het genre. Wat minder voor de match met mijn smaak.

Wat gedateerde jazz, zoals je wel eens voorbij hoort komen in oude films. Prima om ergens op de achtergrond mee te krijgen. 3,5 ster.

Het album begint swingend rockend en de radio gaat gelijk een tandje zachter. Ergens, het zal de volgende kant van de lp zijn, veranderd het naar soms tergende zeurende muziek. Net als ik het gillend uit wil zetten komt er weer sterke bluesy rock. Hoe rate ik het totaal nu? Een gemiddelde van 2 topdelen en 2 verschrikkelijke delen kan een 3 opleveren. Maar ik kan er niet omheen. Het heeft allemaal veel kwaliteit en creativiteit. Dus laat ik hem wat opplussen.

Ik zette dit eerder tegenover de funky rappers uit dezelfde tijd. Maar hoe eerlijk is dat eigenlijk? Als het album voortkomt uit een continue gevoel over onrecht, dan is Public Enemy eigenlijk nog ingetogen. Je zou het toch uitschreeuwen, vloeken en tieren. Public Enemy laat de emotie overkomen, maar schieten zowel in de tekst als in de muziek niet door. Ze weten hun gevoel van onrecht te verwoorden . Ook fijn; ze verzanden daarbij niet in stoer-doenerij. Muzikaal weten ze het te begeleiden met geluiden waar je maar moet opkomen om ze muzikaal te gebruiken. Er wordt veel gerepeteerd, maar met allerlei ingrepen zorgen ze dat het niet saai wordt. Belangrijk daarbij is ook de afwisseling en het samenvallen van Chuck D en Flavour Flav. Wat ook functioneel wordt ingezet om je daar waar zij dat belangrijk vinden de tekst te accentueren. Zelf als ze hun stem vervormen tot smurfen-geluid is dat functioneel en muzikaal niet eens vervelend. Public Enemy biedt daarmee niet alleen een basis voor veel rappers, maar ook voor veel elektronische muziek. Een makkelijke 5 sterren. 'Yeah, Boyyyy'.

Dit album zit wat tussen de andere twee die we mochten luisteren in. Enerzijds wat saai, anderzijds veel (soms kleine) experimenten, die vooral irritant uitpakken. Een verdraaiing van de stem bijvoorbeeld, net even te hoog uitschieten. Wat mij betreft een onvoldoende. Al vraag ik mij af in hoeverre dat bepaald wordt doordat ik deze via Youtube moet luisteren. Dat was al irritant doordat het scherm actief moest blijven en de (op zich te begrijpen) reclames. Maar nu moet Youtube mij elke 10 minuten vragen of ik nog kijk. Nee, ik zit met mijn handen vol elders in de kamer te luisteren...En jij, Youtube, stopt de muziek halverwege een nummer. Goed, ik leg alles wel weer weg om op 'ok' te klikken. Maar dat zal toch wat doen met mijn luisterervaring...

Het album begint met swingende rock of misschien rockende jazz. Af en en toe volgt daarna een wegzakker. Dan komt weer een krachtiger nummer, dat me wat aan de Stones doet denken. Of wordt het wat bluesy. Echt doorschieten doet het nooit. En dat is wellicht ook de kracht van het album.

Bij een ander album schreef ik al mijn bewondering als de allereerste klanken van jouw allereerste album bijna 70 jaar later de wereld over blijven gaan. Dat geldt natuurlijk ook voor dit album. Ik zou dit dan ook heel hoog willen geven. Maar als ik heel eerlijk ben kan ik slechts wat meedeinen met de grootste hits en vind ik veel ander werk op dit album erg gemaakt. Vooral bij de rustige nummers past dat niet. Dan heb ik het liefst een nummer als Money Honey. Niet uniek wellicht, wel swingend en weinig overdreven.

Luister je later terug, dan voelt veel van die tienermuziek fake. Maar soms ontstaat door het afzetten juist interessante nieuwe muziek die een nieuwe muzikale lat legt. Het filtert zich wel uit. De meest interessante muziek blijft ons nog decennia vermaken. Wij kregen laatst Little Richard die binnen de Rock & Roll de grenzen nog wat oprekte. En we kregen The Sex Pistols, waarbij de zang ons niet eens stoorde. Ik ben toch bang dat Sepultura dit niet na gaat doen. Het ontstijgt zijn eigen tijd totaal niet. Ik die tijd vond ik bijvoorbeeld Fear Factory veel interessanter. Ik ben benieuwd of dit stand houd als ik dit nu terug luister. Wellicht klop ik eens even aan bij een luistermaatje voor advies welke muziek uit dit genre beter de tand des tijds heeft doorstaan. De 1001 gaat het mij in elk geval niet leveren.

Bij het eerste nummer staat 'full version' en het is inderdaad veel te lang. Geërgerd kijk ik hoe lang het duurt. Slechts 5 minuten blijkbaar. de meeste andere nummers op het album duren langer. Het volgende nummer is Money for Nothing. Daar staat niets bij. Maar dat duurt meer dan 8 minuten en kan ik gemakkelijk gelijk nog eens aanzetten. Het is al duidelijk. Dit is binnen de grenzen van de jaren '80 een album met veel variatie. Het ene nummer past bij jou, het andere past een ander beter. Al met al staat er voormij te veel rustige muziek op. Al houden ze het album in balans. Zou ik vanuit mijn eigen luistergenot uitgaan, dan zou het zich middelen naar een 3. Maar dan doe ik geweldige nummers als Ride Across The River tekort. En dan negeer ik de creativiteit en kwaliteit. Nee, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik noteer 4 sterren.

OutKast ken ik van de radio. En al pushen die nummers me niet gelijk naar een andere zender. Hij gaat ook niet een tandje harder. Met uitzondering van The Way You Move misschien. De verwachtingen zijn dus niet heel hoog. Maar ik word al snel verrast. Na de intro krijgen we 'Ghettomusick'. Ghettomuziek is blijkbaar een mix tussen rave en rap. Weer wat geleerd. Blijkbaar is dit ook een single geweest. Had ik even gemist. Heel anders in elk geval dat ik van de radio ken. Het staat mij wel aan. CD1 blijft verrassen. Een breed scala aan rap-stijlen komt schijnbaar moeiteloos voorbij. De ene keer doet het me wat denken aan Snoop Dog, de andere keer wat aan Eminem. Met uitzondering van de rave-rap van het eerste nummer, schiet het nooit heel ver zo'n richting uit. Een echte handtekening wordt misschien niet gezet. Maar misschien is dat ook wel de kracht. Tot mijn verrassing vind ik het jammer dat CD1 is afgelopen. Tussenstand: een makkelijke 5 sterren. Kom maar op met CD2. Deze CD blijkt iets heel anders te zijn. Het begin belooft fijne jazz-rap. Iets voor een ander moment. Dus even de luistersessie op pauze. Intussen even googlen. Want er zit wel een grote kloof tussen de CD's. Hoe zit dat? Ze hebben blijkbaar allebei een cd gemaakt. Op zich leuk. Eén aanschaf, twee cd's met een duidelijk verschil. Dus afhankelijk van de stemming kies je er één. De hits die ik ken staan allemaal op CD2. Met uitzondering van de hit die ik wel fijn vind...mmmm. Ik ben de volgende dag meer in de jazz-stemming. Dus kom maar op dan. Maar het stelt toch wat teleur. Het heeft een bepaalde kwaliteit, maar is vooral wat saai en fake. Halverwege het album heb ik het al wel gehad. Deze cd zou ik 2,5 sterren geven. Wiki is lyrisch over André3000, verantwoordelijk voor CD2. "Wereldwijd gezien als één van de beste rappers allertijden". Maar dit dubbelalbum laat zien hoe het werkelijk zit. Big Boi, verantwoordelijk voor CD1 is de rapgigant van dit stel. Hij kan elke rapstijl de baas, heeft het niet nodig om te overdrijven, en laat muzikaal de meeste creativiteit horen. Toch weer een ontdekking vanuit deze lijst. Ik moet de cd's gezamenlijk raten, terwijl het echt afzonderlijke werken zijn. Middelen dan maar. Kom ik op 3,75 sterren.

Een album wat mij niet zoveel doet. 3 sterren. Op zich knap, want het baseert zich wel op twee van mijn allergieën. Jaren '80 en zeurende zang.

Ik kijk wat vaker naar een film, dan ik naar het theater ga. Om het zwart-wit te maken. In de film worden emoties klein gespeeld en dicht bij de werkelijkheid gehouden. In het theater worden de emoties uitvergroot. Duidelijker natuurlijk, maar ook ontzettend nep. Ik kan daar niet tegen. Jacques Brel is extreemvan theatraal. Mag je nog blij zijn dat je het zonder beeld luistert. Het (hier) zo bekende nummer Amsterdam is eigenlijk heel opbouwend. Maar vanaf de eerste tonen al heel groot en theatraal. En daar moet de rest van het nummer er nog eens overheen. Het is gewoon te veel. Kwaliteit? Zeker! En laten we eerlijk zijn. Die man werkt voor geld. Hij geeft alles. Maar het staat zo ontzettend ver van mij vandaan.

Ik kan ook niet zingen. Maar daar val ik de wereld niet mee lastig. En als ik het zou doen, zou ik het niet in een schuurtje opnemen. Ze zullen die amateurklank van de zang wel expres zo opgenomen hebben. Stelletje toneelspelers. Het lastige bij het raten, is dat de muziek soms wel weer heel fijn is, als de zanger even het schuurtje is uitgelopen. Dan heb je aardige kroeg-meedein-muziek. De Frans Bauer test dan maar. Waar luister ik liever naar? Frans Bauer dan maar.

Wij kregen net het dubbelalbum van OutKast. De cd van Big Boi zit nog vers in het geheugen. En dan heb je de pech om achter zo'n top-plaat in hetzelfde genre te belanden. Het kwaliteitsverschil is levensgroot. Maar dat ligt vooral aan Big Boi. Dit album is zo slecht nog niet. Het is één van de albums met een continue kwaliteit. Minpunt is wat gefakete zwoelheid. Wat valse lucht maakt je geen James Brown. Ach er is doorheen te luisteren. Ik kan het ook vergelijken met die andere cd van OutKast van André3000. Ook dan is er een flink verschil. Nu in het voordeel van Common. Laat ik hem dan maar precies in het midden plaatsen van de twee CD's van OutKast. Kom ik op een 3,75. Yep, dat voelt wel ok.

En ik maar denken dat het recht op foute verbasteringen van filmtitels was voorbehouden aan een bepaald soort films....Vooruit, het draait om de muziek. De dames hebben elkaar leren kennen tijdens punk-concerten, lees ik. Ze besloten zonder ervaring zelf muziek te maken. Zetten zij zich daarmee af tegen de punk? Want daar waar de punkers soms goede muzikanten zo slecht mogelijk muziek willen laten overkomen, leerden zij zichzelf de instrumenten te bespelen en komen de dames met nummers als Lust to Love en This Town met uitgedachte pop-muziek. Het levert geen enorme knallers op, maar het luistert allemaal makkelijk weg.

Grotendeels een coveralbum, dus wat bijzonder in de lijst. Tegelijk zou het als een gemis voelen als deze er niet in stond. Otis brengt de covers wel met een eigen geluid. Ik heb hier wel vaker met plezier naar geluisterd. Toch zit in in dubio bij het raten. De covers zijn niet per se beter dan het origineel, maar wel goed. Otis spat wat minder van de boxen dan Soulgenoten, maar heeft zeker voldoende kracht. Hij zorgt wat dat betreft vooral dat het totaal-plaatje klopt. Uiteindelijk maar de simpele afweging. Ik beleef hier meer dan gemiddeld plezier aan. Dan wordt het een 4.

Soms wat rockend, soms meer richting singer-songwriter. Allemaal licht theatraal. Zoals I Know Its Gonna Happen Someday het best laat horen. Het luistert als geheel makkelijk weg. Al staan er paar wegzakkers op en slaat het nummer We'll Let You Know nergens op. Als je het nummer zelf niets vindt, hoef je het niet door de shredder te halen. Je kan het ook weglaten.

Eerder kregen we het album The Band van deze band. Dat sprak aan. Lekker swingende rock of rockende blues. Hier had ik dus wel zin in. Maar dit album zit veel dichter bij country. Niet mijn stijl. Het is veel minder enerverend. Het houdt wel zijn kwaliteit, dus ik houd het op 3 sterren.

Punk lees ik. Nummers als Weekend laten ook wel wat lichte Punk-zang horen. En ze vinden het ook belangrijk om te benadrukken dat het slechts een hobby is. Maar tegelijk doen ze hun best om muzikaal er iets van te maken. Het laatste nummer lijkt bijvoorbeeld heel erg uitgedacht, en past best op de radio. Het voelt dan soms ook mijlenver van de afzet-Punk die we al veel te vaak kregen. Veel liever dit, maar tegelijk ga ik dit ook niet een tweede keer opzetten.

Somebody to Love en het nog veel betere White Rabbit samen op één single. Gedateerd, maar geweldig. Dus hier had ik zin in. Het album is echter veel gevarieerder. Natuurlijk een kwaliteit, maar ik had nou net zin in meer van de Slicks. Helaas horen we de stem van Grace verder alleen nog op de achtergrond terug. In plaats daarvan horen we vaak wat meer ingetogen platen. Een nummer als Today heeft nog wel kwaliteit, maar een nummer als How Do You Feel is alleen maar saai. En dan staat ook nog My Best Friend op het album, een draak van een Beatles-nummer.

Wat een fijne start met Roundabout. Ik weet niet of ik de volledige versie wel eens had gehoord. Het nummer laat de veelzijdigheid van Yes horen. Het is wat dat betreft representatief voor het album. Ook laat het alvast horen dat er goed nagedacht wordt over de compositie en dat Yes soms wel veel door elkaar laat horen, soms complexiteit biedt en soms bijzondere overgangen heeft. Maar dat het toch telkens heel makkelijk luistert. Het album is dan ook een ware luisterbeleving. Van een repeterend nummer als We Have Heaven naar prettig getokkel op de gitaar in Mood for a Day. Op zichzelf is niet elk nummer 5 sterren waard. Ik zou normaal niet snel een nummer aanzetten dat klassieke muziek speelt met elektrische toetsen bijvoorbeeld. Maar in het album valt ook dit prima weg. Dit is één van de weinige albums waarbij de totaalwaarde groter is dan de som van de delen. 4,5 ster

Dit album heeft heel erg het begin jaren 90 signatuur. Het luistert allemaal wel weg, maar het is ook nog allemaal vrij leeg. Tot de grote hit komt. Niet dat 'Groove Is in the Heart' mega-goed is. Maar het biedt ineens een vol geluid. Herbie Hancock heeft dit meegeschreven. Grappig dat die oude knar van een jaar van 50 de (vast) jonge broekies eens even helpt om iets fatsoenlijks te maken met die moderne technologieën van ze. Daar helpen ook de blazers bij. En dan kan in de jaren '90 dance natuurlijk de rap-break niet ontbreken. Dat moet een beetje relaxed zijn, passen bij de Jazz-vibe. En wie kan je daar dan beter voor vragen Q-Tip? Heeft hij vast zijn hand niet voor omgedraaid.

Ik kan hier één van mijn inmiddels vele eerdere reacties op dit soort vals geschreeuw kopiëren. Er staat weer zo'n plaat in de lijst...En dan is dit ook nog uit de tijd dat er binnen het genre wel een en ander was doorontwikkeld. De albumcover op deze pagina noemt de 'Deluxe edition'. Die stond ook aan via Spotify, maar was werkelijk niet vol te houden. De album titel op deze pagina vermeldt niet de 'Deluxe edition'. Top, kan ik dit album beperken tot 22 minuten in plaats van de ruim 2 uur van de 'Deluxe edition'.

De nummers hebben een aantal keer 'blues' in de naam. Dit is dan wel de gedateerde saaie blues. Het komt soms ook dicht bij amerikaanse country. En Bob Dylan zal hier ook wel goed naar geluisterd hebben. De 'zang' verteer ik lastig met een dieptepunt in 'La la la' Grey Goose.

R&B pop met een ziel. Curtis zingt met een verhoogde stem en zet alles wat hees in. Het zou prima op de hedendaagse radio passen. Tijdloos. De begeleidende muziek heeft kwaliteit, maar hij weet het op de achtergrond te houden. Het is iemand die weet wat hij doet en levert een sterke plaat. Wel in een genre waar ik zelf minder mee heb. Soul mag van mij iets rauwer. Maar dat is smaak. Ik overwoog 3,5/4 sterren. Maar dat is te hoog voor een plaat die ik zelf geen tweede keer opzet. Het wordt een 3 met een flinke plus.

Een zeer gevarieerd album. De muziek is al duidelijk met volle kleuren weergegeven, maar heeft nog niet de fluoriserende kleuren, waar Queen later om bekend is geworden. Maar zelfs met de nog wat matte kleuren weten ze een voorstelling neer te zetten. Het label theatraal kunnen we er wel opleggen. Een label waar ik zelf wat op afknap. Als je iets doet, moet je het goed doen. De meest theatrale nummers (wellicht de nummers met het sterkste Queen signatuur) komen dan ook bovendrijven. The March of the Black Queen bijvoorbeeld.

Kwalitatief sterk singer-songwriter achtig album. Weer een tijdloos album. Maar ook weer saai en niet mij smaak. Of komt dat omdat ik door de titel uitkeek naar het hoogtepunt op het einde, dat nogal tegenviel?

Ik ga aan mijzelf twijfelen. Want nu hoor ik weer en kwalitatief sterke plaat met een ziel. Maar ik geniet er weer niet echt van. Ik stoor me bijvoorbeeld aan het gelal in What Is This Feeling. Maar is dat eigenlijk niet overdreven? Wellicht ben ik de laatste dagen gewoon niet zo in de stemming voor dit soort muziek.

Fijn om ook dit geluid vertegenwoordigd te zien in de lijst. Het draait om beats en samples, maar op een manier dat het heel gemakkelijk in het gehoor ligt. Het kan prima op standje 40, maar hoeft niet per se op vol volume geluisterd. Het zit wat in de buurt wat rustige Daft Punk nummers. De titel zal verwijzen naar de gesamplede klassiekers. Toch doet Myla zichzelf tekort. Hij doet de oude muziek geen schade aan. Hij gebruikt het om een heel nieuw geluid mee te maken. Ik zal niet snel een los nummer van het album opzetten. De kwaliteit ligt vooral in het geheel. Toch weer één van de weinige platen, waarbij het totaal groter is dan de optelsom van de losse delen. Tijdens het typen staat de plaat voor de tweede keer aan en ik dein weer lekker mee. Word er een beetje vrolijker van.

The Beatles. Afwisselend zeur-, slaap- en muziekles-muziek. En dat demonstreren ze even met direct achter elkaar: - Love to You, - Here, There and Everywhere - Yellow Submarine (dieptepunt van de pop-muziek) Halverwege het album stond de teller dus op 1 ster. Maar eerlijk is eerlijk. Het is een gevarieerd album en ze laten ook veel ander geluid horen. Het is creatief, en bij de meeste nummers geldt dat niet ten koste gaat van het luistergemak (buiten de muziekles-muziek, natuurlijk). Bijna aan het einde, gaf de teller dan ook wel een extra ster aan. En dan eindigt het met Tomorrow Never Knows. Ook zeurend, en juist met wat minder luistergemak. Desondanks toch het fijnste nummer van de Beatles. Het doet mij sterk denken aan The Chemical Brothers. Die ook zeurende zang prima te verteren konden maken. Zij kregen het bijvoorbeeld voor elkaar om met de zeurende Noel Gallagher het fijne Setting Sun te maken. Kortom: Tomorrow never knows is een nummer dat zijn tijd ver vooruit was. Met een extra ster voor dit nummer, kom ik op 3 sterren uit.

R.E.M. De band met die grootse uitstraling, maar die toch altijd saaie brave muziek levert. Ook dit album gaat redelijk ongemerkt voorbij. Veel van hetzelfde. En als het dan toch wat uit de band vliegt, zoals The End of The World..., is het eigenlijk slechter. Ok, deze band is gewoon gespecialiseerd in saai en braaf. Houd het dan maar zo. Als het voorbij komt, luister ik het wel. Geloof niet dat ik het zelf zal opzetten.

Hé wat een geinig album. Een verzameling speelse vrolijkmakende rock. En dat met een wat rauwe zangstem. Er zijn toch maar weinig bands die met een variatie op het thema van It's a Small World iets leuks kunnen maken, zonder dat het kinderachtig wordt (Goodbye). De hit is volgens mij Dreaming of You. Maar daar moet dit album het helemaal niet van hebben. Het is een mooi totaalproduct. Het lijkt soms weinig pretentie uit te stralen, maar zit stiekem toch leuk in elkaar. Een ontdekking.

Toch best een beetje een saai jazzy soul album. Je moet het van de drumcomputer en elektrische toetsen hebben lees ik. Vernieuwend toen, schijnt. Dan krijg je namen als 'XL-30' en 'Pling!'. Luister XL-30 en je hoort dat er nog een hele ontwikkeling nodig was op dit gebied. Tot je ineens de hit voorbij hoort komen. Smaakt inderdaad als een gezoete aardbei. Maar zit veel beter in elkaar dan alles wat we hiervoor op dit album hoorden. Ook het volgende nummer 'Sweet Thang' klinkt ok. Wat rustig en jazzy. Dan nog even 'Ice Cold Daydream' doorkomen. En dan een goed uitgewerkt (maar ook weer heel rustig) instrumentaal nummer. Dat met 13 minuten toch wel weer veel te lang duurt. In die tijd duik ik wiki op. Wat blijkt. Die laatste 4 nummers waarvan ik het wel waard vind om wat over te schrijven, zijn juist de bonus nummers, toegevoegd toen er een cd van werd gemaakt. Deze nummers stonden allemaal al op een eerder album uit 1971. Hoe krijgt de 1001 het voor elkaar? Altijd de meest verschrikkelijke debut-albums voorschotelen en dan juist nu kiezen voor de mislukte experimenten boven het staande eerdere werk. Zelf had ik deze artiest helemaal weggelaten denk ik. Als die laatste nummers er eigenlijk niet bij horen, is het toch een harde 2 sterren.

Het eerste nummer klinkt wel interessant en maakt nieuwsgierig naar de rest. Maar het is me verder toch een saai geheel zeg. Ze kan zingen hoor en het zit goed in elkaar. Het zal de liefhebber vast raken. Maar zelf val ik hierbij in slaap. Een dutje is natuurlijk wel fijner dan Frans Bauer luisteren.

Het is het debut. En dat hoor je. De zang komt nog niet volledig tot zijn recht. En er wordt veel minder gevarieerd dan we op Hotel California hoorden. Het is nu amerikana of saai en soms een combinatie van die twee. De twee nummers die ik kende (de hits?) zijn illustratief. Take it Easy heeft een amerikaanse kampvuur sfeer. Peaceful Easy Feelings laat wat betreft de zang juist een meer jonge-Beatles geluid horen met heel veel heel lange klinkers. Beide stijlen zijn niet mijn smaak. Heeft het album geluk dat het na het veel saaiere Beth Orthon komt en ik daar 2 sterren aan heb toegekend. En dit is natuurlijk overduidelijk een heel stuk beter.

Je luistert niet voor de zuivere zang naar Iggy. Hij heeft een 100% punk stem. (Het zal je maar gezegd worden). Iggy bouwt er wel van alles omheen, zodat het op de een of andere manier vaak toch goed klinkt. Het doet mij sterk denken aan Praga Khan. Wellicht was Iggy ook wel die kant op gegaan als hij meer moderne technologieën ter beschikking had. Iggy varieert verder flink. Dat weten we door de hits en covers als het fijne Lust for Live. (Het verrast me hoeveel werk al eerder op mijn pad kwam.) Maar dat levert ook het zeurende Tonight, en het gedateerde Some Weird Sin op. Het totaal is duidelijk beter dan gemiddeld en haalt gemakkelijk 3,5 ster. Misschien wel meer. Maar ik moet toch afronden op hele sterren.

R.E.M. biedt altijd kwaliteit. Alles klopt. Maar daardoor is het allemaal te gelikt. Wellicht mag je daar in de jaren 80 blij mee zijn. Het kan ook prima voor een nummer. Maar een heel album wordt snel saai. Wat meer afwisseling had vast geholpen. Nu belandt het in de bak 'continue kwaliteit zonder uitschieters'.

In de jaren 90 was een opname vanuit een schuurtje toch niet heel vernieuwend meer? Wat doet deze troep in de lijst? Als het wat lui gezongen is, kan het nog. Dsn is het vooral niet zo interessant. Maar soms moet er ineens wat geschreeuwd worden. Hopen dat we morgen weer iets fatsoenlijks voorgeschoteld krijgen.

Een uniek geluid. Dat is altijd leuk om eens mee te pakken. Het is een soort Radiohead goes ambient. Al gaan ze naar beide kanten niet all the way. Het is iets minder zeurend dan Radiohead en heeft iets meer een band-klank dan de meeste ambient. Wel moeilijk om actief te luisteren. Ik druk het blijkbaar vrij makkelijk weg in mijn hoofd. Het is daardoor een fijn achtergrondgeluid.

Kwalitatief sterke R&B van iemand die kan rappen en zingen. Hij schiet graag een octaafje de lucht. Niet mijn smaak, maar hij kan het en het biedt wat variatie. Het is allemaal erg rustig van opzet. Je zou het ook gewoon saai kunnen noemen. Ik mis een uitschietertje hier en daar. Al met al een nipte 3.

Of dit het beste album is van Fatboy Slim weet ik niet. Het lijkt mij wel het album van hem dat de grootste indruk op de wereld heeft gemaakt. Als ik duizend puzzelstukjes op de grond zie liggen en ik maak mij even druk; dan levert dat uiteindelijk het plaatje dat ook op de voorkant van de doos staat. Fatboy Slim neemt waarschijnlijk een hamer mee om de stukjes op een hele andere manier aan elkaar te verbinden. Dat lijkt wel eens wat geforceerd. Maar wacht even op het eindresultaat. Het is weliswaar niet gelijk aan de voorkant van de doos. Maar is toch ook een prachtig plaatje. Sommige delen zijn er zelfs veel mooier op geworden. Het is duidelijk een zeer creatieve geest. En eigenlijk mis je bij het luisteren naar het album nog een deel van zijn creativiteit. Fatboy Slim weet vaak muziek met visuele effecten nog eens te versterken. Zijn krachten komen het meest naar boven in de nummers met meer gekleurde klanken. In de nummers waar hij een vrolijke of funky basis gebruikt. Gangster Trippin is een prachtige voorbeeld. De meer matte nummers als Love Island zijn zeker niet slecht, maar onderscheiden zich minder.

Af en toe wat lui klinkende rap. In plaats van opnieuw op te nemen, wordt het met allerlei foefjes opgeleukt. De stem wordt vervormd, er komt volle muziek onder en, zijn favoriete oplossing, hij laat een ander het oplossen. Het zorgt voor een album dat prima wegluistert op de achtergrond. Maar als je echt gaat luisteren, is het niet bijzonder sterk. Dat levert 2,5 ster en 1 ster voor het selectiecomité van deze lijst.

Ik heb het al vaker getypt. Een live-album is valsspelen. Het is vaak een best-of. Al begrijp ik hem in dit geval wel. Het grote publiek kent de bent juist van de single die van dit album afkomt. Bij een live-album ben ik al snel wat sneller vergevingsgezind. Nog een reden waarom een live-album valsspelen is. Maar eerlijk is eerlijk. Er valt weinig te vergeven. Het is een kwalitatief sterk optreden. Het rockt zeker. Ik mis vooral wat uitschieters. Maar aan de andere kant zit er ook geen dip in. Ik zou het album niet snel een tweede keer opzetten. Normaal geef ik dan niet meer dan drie sterren. Maar dat voelt niet goed in dit geval. Er zit een afstand tussen andere platen die een 3 scoren. Een 3,5 verdienen ze toch minimaal.

Ik heb het al vaker getypt. Een live-album is valsspelen. Het is vaak een best-of. Al begrijp ik hem in dit geval wel. Het grote publiek kent de bent juist van de single die van dit album afkomt. Bij een live-album ben ik al snel wat sneller vergevingsgezind. Nog een reden waarom een live-album valsspelen is. Maar eerlijk is eerlijk. Er valt weinig te vergeven. Het is een kwalitatief sterk optreden. Het rockt zeker. Ik mis vooral wat uitschieters. Maar aan de andere kant zit er ook geen dip in. Ik zou het album niet snel een tweede keer opzetten. Normaal geef ik dan niet meer dan drie sterren. Maar dat voelt niet goed in dit geval. Er zit een afstand tussen andere platen die een 3 scoren. Een 3,5 verdienen ze toch minimaal.

Kwalitatief sterk gezongen plaat vol ziel. Het is alleen iets te gelikt. Het mag een stuk meer schuren. Dat geldt vooral voor de eigen nummers. De helft van de plaat bestaat uit covers, die iets fijner zijn. Ze hebben de originele nummers wat meer peper gegeven. Al kan je niet zeggen dat ze uitgeschoten zijn met die peper. Zo is Listen to the Music best prettig gezongen. De grootste uitzondering is de hit. That Lady onderscheidt zich, maar juist niet door de zang. Het is vooral de gitarist die het nummer maakt. Ik lees dat hij zich liet inspireren door Jimi Hendrix. Dat hoor je! En dat is precies wat dit soort nummers nodig hebben.

Als debut is dit wel een klapper. Iron Maiden zette hiermee de trend lees ik overal. Heb het idee dat dat anderen tekort doet. Maar het is maar hoe je de hokjes om stromingen heentekent. Gelukkig zitten hier hele stukken instrumentaal werk tussen, want de zang raak ik al heel snel zat. Ik ben wellicht de verkeerde doelgroep, want ik veer op bij het meer rustige gitaarwerk bij Strange World, wat meer als een break bedoeld lijkt te zijn.

Een echte mijmerplaat. Dus ik mijmer maar een eind op los. Voor en nadeel daarvan is dat mijmeren nergens naar toe hoeft te gaan. Ik mijmer over de zaken die verdwenen zijn. Waar is Rolf Wouters, waar zijn die Peruanen voor mijn winkelcentrum, waar zijn de strepen op de provinciale wegen? Ik mis het allemaal niet, ik merk alleen de afwezigheid op. Ik mijmer over de gelijkenissen tussen Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse klanken. Of komt dat gewoon door de taalbarrière? Ik mijmer over de taal die ze in Mali spreken. En of mij dat voldoende uitmaakt om het te googlen. Tot ik ineens wordt opgeschrikt door een soort panfluit. Weet ik in ieder geval waar die Peruaanse geluiden naar toe zijn. De zang klinkt vaak ook net zo als voor de supermarkt, al is het nu vast in het Bambara. Weet ik ook weer dat het interessant genoeg was om op te zoeken. Ik mijmer verder op het rustige gitaartje. Het wordt nu een soort blues. En ik mijmer verder en ik mijmer verder en niets in mij heeft zin om hier een oordeel over te vellen. De straatmuziek irriteert mij wat en nodig mij tegelijk uit om lekker weg te dromen. Het is gewoon muziek waar je helemaal niets van moet vinden. Gewoon de aanwezigheid constateren is voldoende. De sterren hieronder mijn tekstvak zijn dwingender. Die eisen toch om beroerd te worden. Laat ik het maar in het midden laten.

Man man man. Prima dat je een of andere exorcist opneemt hoor. Maar daaronder zit dan een jaren 80 muziekje met een geluidje hier en een geluidje daar. En samen telt het op tot niets... Hebben we het niet eens over de jengelgeluiden zoals op Regiment...1,5 ster.

We krijgen weer geluid van onder de evenaar. Dat prikkelt vooraf wel de nieuwsgierigheid. Tijdens het luisteren merk je dat het muzikaal niet zo veel uit maakt. Je voelt wel vaak een zuid-amerikaanse basis. Maar tegelijk verkent het de hele wereld. Des Cruces wordt gezongen met een lichte Aziatische trilling. Cravo E Canale heeft de eigen zuid-amerikaanse klank. Trem De Doide heeft een westerse gitaar-basis. Bij Nada Será Como Antes hoor je een engelse Beatle-achtige opzet. En Ao Que Vai Nascar wordt weer gezongen door een een Brel-light. Het is veelal niet enerverend genoeg voor mij. Maar aan de liefhebber wordt een prachtige wereldreis geboden.

Gij zult zitten en rustig luisteren. Tja dan spat de energie er niet af in de zaal. Sarah klinkt na bijna 70 jaar flink gedateerd. Het is een soort stereotype voor de jaren '50. Al kwamen er rond de tijd van deze plaat toch meer en meer artiesten die wat uit de band sprongen. Daarin gaat ze nog niet echt mee. Spotify schotelt de oorspronkelijke versie van 35 minuten voor. Dan is het ook wel weer genoeg.

Wij kregen eerder het voorafgaande album Rumours, waar ik met plezier naar geluisterd heb. Ik heb voor dit album dus speciaal even gewacht op een rustig moment. Hier had ik wel zin in! Stom natuurlijk, zo duidelijk een verwachting scheppen voor jezelf. Dan kan het alleen maar tegenvallen. En dat gebeurt dan ook. Het verschil tussen de twee albums voelt levensgroot. Was het kruid verschoten? Toch maar eens even wiki opduiken. Het eerste wat ik lees is dat dit album heel experimenteel moest zijn. Opvallend, want ik ervaar het vooral als heel leeg. Nummers als Think about Me zijn toch op geen enkele manier experimenteel. Als ik doorlees gaat het experimentele vooral over de manier van opnemen. Er wordt bijvoorbeeld gezongen vanuit een pushup-positie. Tja, dat soort grollen verklaren het zeer matige The Ledge, maar meestal hoor je er niet veel van terug. De titeltrack is nog enigszins experimenteel en een beetje te pruimen. Maar als je het daar nu van moet hebben… Ik zal dit album geen tweede keer opzetten. Tenzij ik gedwongen moet kiezen tussen dit of Frans Bauer natuurlijk.

We kregen eerder het eerste album van Elvis. Dat vond ik vooral wat gemaakt. En eerlijk is eerlijk, dat is wel een stukje minder op dit album. Elvis wilde wat meer pop-klanken lees ik. Nadeel van pop is dat de tijdsgeest flink bepaalt wat dan populair is. Nu is het dan ook flink gedateerd. Af en toe komt er nog iets bluesy of jazzy doorheen. Al klinkt dat ook gedateerd, het breekt wel fijn de rest.

Toen ik 11 of 12 was, wapperden mijn leeftijdsgenoten altijd met dit album. Het was toen 'heel erg oud'. Mwa, een jaartje of 5, maar zo gaat dat in het hoofd van kinderen. Ik was er toen nooit heel erg van onder de indruk. Vond het veel te eentonig. En dat merk ik nu ook. Maar vooral op de momenten dat de eentonigheid doorbroken wordt. Bijvoorbeeld tijdens de goed gecomponeerde titeltrack of als in Welcome Home de gitaren het woord krijgen.

Zo, dit album was al gedateerd toen het uitkwam. Na 5 minuten heb ik mijn oordeel al wel: saai! Dat het ze zelf ook wel door, want er komt ineens een heel circus langs. Dat is dan wel weer een soort jaren '60 grol. Goed, ik ben goed wakker. Néé, direct daarna komt letterlijk een inslaap-speeldoos-geluidje. Wat wil ze nou? Muzikaal schiet het af en toe plots een rare richting op. (Moet dat kind echt?) Maar zelfs dat voorkomt niet dat het geheel eentonig blijft. Ze heeft één manier van zingen. En die is niet bepaald enerverend.

Leuk dat er af en toe uit een ander vaatje wordt getapt. We krijgen ineens een aantal keer muziek die de evenaar moest passeren om mij te bereiken. Eerlijk is eerlijk. De wereld stopt niet bij Engeland en Amerika. Maar...Ik moet wel echt even wennen aan die Afrikaanse trillende zang. Het is gelukkig niet zo doorgeslagen als wij wel eens uit de hier voorbijkomende auto's horen. Wie weet is dit een mooi opstapje naar muzikale verbreding, want uiteindelijk wen ik er toch wel aan. En als die brug is geslagen, kan ik de muziek best waarderen. Zelf opzetten is wel (nog) een brug te ver. Maar ik wijt dat maar aan de culturele afstand, dus wil dat niet in de sterren tot uiting brengen.

We kregen al eerder het eerste album van The Smiths. Daar hikte ik toen nogal tegenaan vanuit de vrees voor Panic-achtige klanken. Maar wat werd ik verrast. Het bleek best een aardig album zonder de overdreven jaren '80 klanken die ik van deze band kende. Nu dus het tweede album. Hik ik er toch weer tegenaan. Krijgen we die Panic-narigheid dan nu alsnog? Néé! Gelukkig niet. Dit is weer een kwaliteitsalbum. Niet helemaal mijn smaak met wat suffige zeurende zang. Maar ook dat kan veel gekker. Ik duik nu toch even internet op. Zie ie dat er 3 van de 4 albums van The Smiths in de lijst staan. Juist het album met dat Panic staat er niet in. Hulde voor de samenstellers!! 3,5 sterren

Een album dat is opgezet als twee albums. Het eerste album heet al Blues en als je blues mengt met Nick is gelijk duidelijk hoe dit klinkt. De stem is soms schurend bij de muzikale opzet. Als je één nummer luistert, past dat goed. Als je het hele album achter elkaar luistert, is het wel wat veel van die opzet. Het tweede album is wat rustiger. Het voelt wat nep soms. Met één nummer is dat niet heel erg. Maar het hele album wordt wel saai. Het is in dit geval dus helemaal niet zo prettig dat hij de genres van elkaar scheidt. Tip: gebruik bij dit album de shuffle-knop. Vandaag het album op die manier nog eens opgezet. En dan vind ik het veel prettiger. Daarmee krijg ik er toch een extra halve ster uit. Zet ik Nick op 3,5. Had ik van tevoren nooit verwacht.

Ja, metalig is dit zeker. Maar als de opnamekwaliteit bepalend was, had het ook punk kunnen heten. Want dit lijkt weer eens in een schuur opgenomen. Opnieuw spelen doe je niet in zo'n schuur. Dus we moeten het doen met de overslaande stem. De gitaren hoef je sowieso niet over te doen. Die zijn steeds het hele nummer exact hetzelfde. Het eerste nummer wordt lachwekkend afgesloten. Het is weer zo ver. Ik moet het internet op om er achter te komen, waarom dit dan zo goed is. Tot mijn stomme verbazing moeten het de teksten zijn. Nou ja zeg. Wat is daar dan zo bijzonder aan? Ze zijn wat donker. Maar net als bij de horror-films van die tijd is dat nauwelijks meer dan het concept. De uitvoering is gekunsteld. Wat niet zorgt voor sfeer, maar leidt tot horror-comedie. Maar die pulp-films hebben ook wel weer hun waarde als je ze wat minder serieus kan bekijken. En zo moeten we wellicht ook hier naar luisteren. Het lachwekkende kan zo'n album dan gewoon van 1 ster afhouden.

Het begint wat country-achtig. Dus mijn verwachting schiet achteruit. Wel veel aandacht voor het geluid voor dit soort muziek. Gelukkig is het eerste nummer niet representatief. Een nummer als Strength of Strings is echt een heel ander geluid. Maar ook hierbij veel aandacht voor het geluid. Dat lijkt de overkoepelende factor. Het is ondanks de rust in de nummers allemaal wat theatraal geproduceerd. Het album heeft alle aandacht gekregen. Dat kan ik waarderen. Maar het ligt ver bij mijn smaak vandaan.

Het geluid van het eerste nummer is heel opvallend. De tekst is niet heel ingewikkeld, maar soms nauwelijks te verstaan. Het wordt overdonderd door de geluidseffecten. En als je dan niet heel duidelijk articuleert... En iets later is het geluid ineens heel blikkerig. Dus hop, internet op, want wat is hier aan de hand. Het is in de kerk opgenomen. Ah. Verklaart ook het orgel later. De rest van het album heeft ook wel een geluidsboost, maar zo gek als bij het eerste nummer wordt het gelukkig niet meer. Buiten dat effect zijn de nummers op zich prima, maar wekken ze zelden mijn interesse. Kwestie van smaak. Ach, drie sterren is het wel waard.

Dit album moet dan het beste zijn van de Talking Heads. Ik mag dan hopen dat we dan de rest van deze band niet meer tegenkomen op deze reis. Ik houd onze Eno (Hoofdelijk) aansprakelijk voor deze ramp. Om bang van te worden. Het brengt het slechtste van drie decennia popmuziek samen. De speelse, bijna a-muzikale ritmes en andere experimenten uit de jaren '60. De punk-zang uit de jaren '70 en: ze luiden alvast de disco-jaren '80 in. Gelukkig kunnen al deze elementen veel sterker naar voren komen. Met moeite kan ik naast de startster een halve ster toekennen voor de creativiteit.

Al die verschillende bands met die (precies dezelfde) verschrikkelijk zeurende stem. Voegt dat nou echt wat toe? Helaas wel. Want hoe verschrikkelijk ik deze zang ook vind. Muzikaal zit het soms bijzonder goed. Maar hoger dan 3 sterren ga ik hier echt niet voor geven.

Het eerste nummer klinkt alsof het door de telefoon is opgenomen. Het is creatief, maar gelukkig word ik er niet van. Dan volgt de hit. Voor degenen die het nog niet geluisterd hebben. Toegankelijker dan die hit zal dit album niet worden. Ook hier wordt volop geëxperimenteerd. De zang is ook in die hit bijzonder te noemen. Alleen krijgen ze het in dit nummer aardig weg-geproduceerd. Het gaat te ver om elk nummer door te akkeren. Maar door al die experimenten bij elkaar is het wel een interessant album om één keer te horen, maar zeker niet een album om vaker op te zetten. Goed dat het op de lijst staat, maar een voldoende is er niet voor te geven.

Zo, ik heb dit album even in drieën geknipt. Het trekt de energie wel uit mijn kop. Maximaal een kwartier te luisteren om gezondheidsschade te voorkomen. Het eerste nummer is met de geforceerde langgerekte lettergrepen en de geforceerde trillende stem wel gelijk het dieptepunt van het album. Ik kan nog helemaal losgaan op die verschrikkelijke zang. Maar laat ik het leuk houden. Het eerste nummer dat aardig klinkt is Pleasant Street. Het is relatief toegankelijk. De uithalen balanceren wat op het randje. Maar muziek die net op dat randje blijft, is soms het leukst om te luisteren. Verder presenteert dit album muzikaal nog van alles, van een kermis tot een minstreel. Het zou best een aardig cover-album kunnen opleveren als een andere zanger zich er aan waagt.

Fijn! Een band waarvan de kwaliteit wel bewezen is. Dat hebben wel we nodig na de laatste experimenten die wij voorgeschoteld kregen. Kom maar door! En ja hoor, het begint gelijk prima! Je knikt vanzelf mee met het hoofd. Er zit een lekkere opbouw in het nummer, zodat het interessant blijft. Daarna belooft de titel 'Rock & Roll'. Altijd lekker. Van het volgende nummer (The Battle of Evermore) word ik behoorlijk neurotisch. Dit nummer had prima gepast in de experimentenrij die wij hiervoor hadden. Het minpuntje op het album. Maar dan komt de hit die alles weer goed maakt. Ze overtreffen zichzelf nog eens wat betreft de opbouw. Er volgt even een moment van bezinning. Prima muziek om de nekspieren mee te trainen, maar niet heel expressief. Tot Going California weer dwingt actief te luisteren en ze daarna afsluiten met een (wel iets te lang) modern Breakbeat-nummer. 4,5 ster.

We krijgen vandaag een indie plaat lees ik. Nou snap ik dat de term 'indie' een lege huls is. Maar toch roept het associaties bij mij op en die zijn toch anders dan wat ik nu hoor. Door de nadruk op de lage tonen, komt het mij toch over als een studioband. Nu houd ik zelf van van een toontje lager, dus ik luister mij mij hier wel een weg doorheen. Maar ik mis uiteindelijk toch creativiteit op de andere frequenties. In totaal is de buitenkant aardig versiert, maar is het verder een lege huls. Ah, vandaar dus: indie.

Hé, leuk! Een artiest waar ik een aardig beeld bij heb. Maar waar ik weinig van ken. Een ongefundeerde mening is modern natuurlijk. Maar nu kan ik er toch eens een kleine basis eronder leggen. Mijn beeld vooraf: Prima luisterbare pop, die de jaren 90 alvast inluidt. Wat meer nadruk op beats dan tijdgenoten. Tegelijk nooit ergens bovenuit springend. Nou, luisteren maar dan. Eerst even wat twijfel wegwerken, want mijn playlist begint en eindigt met een interlude. Heb ik dan niet het hele album voor me? Toch wel. Daarna wordt het hierboven geschetste beeld gelijk bevestigd. Een lekker jaren '90 beatje volgt, zonder iets echt interessants erbij. Dat horen we ook bij veel volgende nummers. Het zakt naar de achtergrond. Ah, vandaar al die interludes. Die zijn echt nodig om de luisteraar ervan bewust te maken dat ze ook nog eens een boodschap te delen heeft. Die attentiewaarde blijkt ook uit de constatering dat het niet de nummers, maar het juist de interludes zijn, die door andere artiesten later zijn gebruikt. @ Janet: Got the point? Good, let's dance!

De grote namen zijn aan de beurt. Na Led Zeppelin krijgen we nu Black Sabbath. Maar eens even goed voor gaan zitten. Het album Black Sabbath kregen we al eerder van ze. Nummer 4 kan daar toch niet aan tippen. Ik mis het mysterieuze samengaan van schijnbaar uiteenliggende zang en muziek. Opvallend is dat ik juist het afwijkende Changes het fijnst vind om te luisteren. Goed, flink minder dan het eerste album. Maar ik kan er een ruim punt van aftrekken en nog steeds kom ik op een mooie 4. Stelregel voor een 4 voor mijzelf; zou ik het nog eens opzetten? Jazeker! Heb ik al gedaan!

Ook deze band komt heel graag over alsof het hen allemaal niet zo uitmaakt. Dat blijkt ook uit de verklaring over de hond in hun latere hit. Zij blafte per ongeluk en dat hebben ze maar laten zitten. Jaja, in een booth in een studio. Ehuh. Maar prima dat ze een imago willen creëren. Imago is onderdeel van het product muziek en dat doet iedereen wel natuurlijk. Op dit album uit hun aangemeten imago zich doordat er soms wat valse uitschieters niet zijn overgedaan of wellicht expres zo zijn ingezongen (in Ocean Size bijvoorbeeld de uithaal 'In the Skyyyyy"). En toch heeft dit meer dan albums van anderen die zo graag ongeïnteresseerd over willen komen. De meeste seconden van de plaat hebben die gekkigheid niet. Denk je het weg, dan staat er best een kwaliteitsband. Ook al mist het album wel een goede uitschieter.

Lang geleden hoorde ik bij een studiegenoot een nummer van New Order. Geen idee welk nummer, want dat stond niet in de mp3-titel. Hij vond het nummer geweldig. Een cd van deze band was dus het ideale cadeau voor zijn verjaardag. Maar welk nummer was het nou? Want ik moest wel het goede schijfje hebben. Eén voor één downloaden maar om daarachter te komen. Nou dan leer je deze band wel kennen hoor. Het is een band die zich echt ontwikkelde in de tijd. Wellicht gewoon goed met de tijd meegroeide. Uiteindelijk vond ik het. Het was Crystal uit 2001. Het nummer was een fusion tussen de klassieke Britpop-rock en de muziek uit die tijd. Inderdaad een goed nummer. Maar tijdens mijn reis stuitte ik ook op verschrikkelijke nummers. In het begin van de jaren '80 gingen ze namelijk ook met hun tijd mee. En mengden hun Britpop-rock met de muziek van die tijd. Dat hoef je in de zeroes echt niet meer te horen. En nu al helemaal niet!

Deze lijst laat mij Yes toch herontdekken. Mijn beeld voorafgaand aan de 1001 was wellicht iets teveel gebaseerd op de jaren' 80 Yes. Maar net als Fragile wordt nu weer een prachtige gevarieerde reis geboden. Inmiddels heb ik Fragile een paar keer extra geluisterd. Door de afwisseling en sterke compositie blijft dat album interessant. Ik verwacht dat dat ook zal gelden voor dit album. Zet ik de albums naast elkaar, dan pakt Fragile mij meer. De tegenstellingen voelen iets verder uit elkaar en tegelijk is het net iets toegankelijker. Maar dat is wellicht gewoon doorontwikkeling. Dit is het studio-debut en dan zet je al gelijk zo'n volwassen product neer. Dan verdien je 5 sterren!

Omdat ik eerst altijd het bovenste kwart van de hoes zie, dacht ik even een soort Take That te krijgen. Ietsje scrollen en de hoes wordt heel anders. Vrij passend bij de muziek. Meneer pakt zijn overduidelijke aanvallen toch charmant in. Normaal gaan de teksten lekker langs mij heen. Wonderlijk dat Morrissey mij wel weet te bereiken met zijn boodschappen.

Pfff....dit is wel een verzameling trage verouderde nummers zeg. De start met I Feel The Earth Move is misleidend. Maar heel af en toe komt er zo'n upbeat-nummer voorbij. Die zijn dan ook heel hard nodig.

O shit, een Beatle vandaag. Gelukkig wel een stille Beatle en dat heb ik toch het liefst. Nou ja stilte? Meneer levert ook nog eens een DRIEdubbel album. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt er gelinkt naar een versie met bonus-nummers. Die laatste haal ik snel uit de luisterlijst, maar de moed is me al wel in de schoenen gezonken. Ik duik het internet maar even op. Het eerste resultaat op google komt niet van Wiki, maar is een rating op de 1001. (Google vertelt vaak meer over de zoeker dan over het gezochte...) Het is een duidelijke, maar lange recensie. Korte samenvatting. Wie denkt die George dat hij is? Dat hij denkt dat het fijn is om zo lang naar een album te luisteren met zelfs meerdere keren meerdere versies van één nummer. Ook jij, George, maakt de ene keer betere muziek dan de andere keer. Schrijven is schrappen! Had ik natuurlijk niet moeten lezen, want ik luister dan pas naar het eerste nummer. Zo laat ik mij wellicht flink beïnvloeden. Aan de andere kant waren de verwachtingen al laag. Niet alleen omdat ik jeuk krijg van veel Beatle muziek, ook omdat dat eerste nummer is een co-productie is met mijn tweede allergie Dylan. Daarna klinkt het echt wel fijner. Al hoor je best nog een stil Beatles-geluid. Bij Behind That Locked Door kijk ik vanuit verveling hoe lang dit nog moet duren. Dat is dus bij het begin van kant 2 van de 6 kanten. Ik geeft bovenstaande recensie maar een like. Ik herken het gevoel nu al sterk. Ik heb het uitgezeten. Gelukkig volgt er nog een instrumentaal gedeelte aan het einde. Een welkome afwisseling. Maar 11 minuten lang hetzelfde thema. Dat is ook lang hoor. Conclusie. Alles aan dit album kan met minimaal de helft ingekort worden. Met een goede selectie was waarschijnlijk een uitstekend album over gebleven.

Dit album is gemaakt om te loungen. Al weet ik niet of die term in 1991 al zo gebruikt werd. Dat zegt wellicht dat 'de heilige Stephanus' een voorloper was. In dat licht hebben ze gezien een toepasselijke naam. Muziek die wat weg moet vallen; dat maakt het wel moeilijk om met een 1001 antenne goed te ontvangen. Je stemt af op dingen die er uit springen. En die zijn er niet zo. Het concept lounge is sterk uitgevoerd dus. Als oordeel dan ook geen 4 of 5 sterren, maar dat lijkt ook nooit hun inzet geweest. Zij gingen juist voor de 3. Die wil ik hen best geven.

De ondoorgrondelijke selectie voor de 1001. Zoveel mogelijk debut-platen, die het op zichzelf niet waard zijn. Maar als er dan een band wel een prachtige start heeft gemaakt, dan ontbreekt dat album. Dan hoor je wellicht niet goed genoeg dat het in het begin ook maar slechts een bandje was. Tuurlijk op Rise & Fakll staat de hit Our House. Daartegenover start het debutalbum (althans studiodebut) One Step Beyond met de drie nummers One Step Beyond, My Girl en Night Boat to Cairo. Bam! Het album One Step Beyond is veel meer enerverend en speels. Het springt er echt uit. De nummers op The Rise & Fall voelen weer creatiever. De samenstelling op het album zorgt voor voldoende afwisseling, zodat het album goed als geheel te luisteren is. Af en toe komt het speelse van eerder wel mooi terug, zoals bij Mr. Speaker. Zo hoor ik Madness toch het liefst. Als een band zelf plezier heeft, is dat zeer aanstekelijk.

Beck is niet onbekend. De nummers die ik kende zijn eigenlijk allemaal...ok. Niet veel mis mee. Ook niet verleidend om bewust aan te zetten. Ik kom er nu achter dat je ook niet één nummer moet aanzetten. Het album is goed is balans. Hierdoor luistert het makkelijk weg. Het biedt een rock-basis, maar wijkt regelmatig uit naar andere genres. Rap en beats leuken het album af en toe op. Daarbij zoeken ze telkens een relaxte vorm. De losse nummers blijven onvoldoende sterk om boven het maaiveld uit te komen. Maar de gebalanceerde samenstelling, de variatie en de creativiteit zorgen dat het als album bovengemiddeld is. 3.5 ster.

Dit album stond lang in mijn breaks-playlist. Het was ietsje vager dan de meeste andere nummers daarin, zonder daarin door te schieten (als het alfabetisch werd afgespeeld kwam het na The Orb, wat wel te vaag was). Het was een klein beetje softer dan de meeste andere albums in mijn lijstje, maar ook hierin schiet het niet door. De bassdrums laten de muren niet trillen. Maar met Acid-effecten en de compositie van de breaks zou het ook niet lekker loungen. Ik raakte het album redelijk zat. Heb de twee hits bewaard en de rest tot vandaag uit de playlist gehaald. Misschien iets te streng geweest. Het waren vooral de irritante melodielijntjes van Walk Now... and Monday waar ik mij aan ergerde. Ik kan deze creatieve plaat dus het gewoon weer in de playlist zetten.

Ik snap dat je af en toe je nieuwe speeltjes wil uitproberen. Maar dit is af en toe niet om aan te horen. Dan is er weer een ratel, alleen links. Dan is er een zendamateur opgenomen, afwisselend links en rechts. Lachen dat stereo effect joh. En zo komen er nog meer muzikale proefjes voorbij. Niet dat je zoiets nooit kan doen, maar al dat geëxperimenteer past totaal niet bij de samenzang. Wat mij overigens ook al jeuk oplevert. Maar dat is smaak.

Het album begint met overstuurd geluid. Dan blijkt de zang een erfenis uit de Punk-tijd. En het derde nummer zeurt vooral. Het stomme is dat ik ondanks die ergernissen wel vaak lekker meeknik met het hoofd. Op de typische jaren 90 rock klanken die er toch doorheen zitten. Ik worstel daardoor met het cijfer. Ik zou een 2,5 normaal afronden naar een 3. Maar ik gun dit gewoon geen voldoende.

Oei. Het tweede liefdesalbum mochten we ook al raten en kreeg van mij een 2, omdat het de complexiteit van een gekookt ei had. Dus dit was wel een album om tegenop te kijken. Maar wat word ik verrast. De kok heeft inmiddels een flinke ontwikkeling doorgemaakt en serveert naast soms toch zo'n gekookt eitje ook meer interessante eiergerechten. Vooral de tokkel(room)gerechten zijn een aanrader.

"Krijgen we straks ook Rick Astley?" wordt thuis wanhopig geroepen. Het is duidelijk. Dit is weer een typisch jaren '80 album. Niet thuis vertellen hoor, maar ik kan dit toch beter hebben dan tijdgenoten. Het album heeft de volle aandacht gehad. Met uitzondering van die verschrikkelijke hit voelt het gebalanceerd. Nog eens opzetten zal ik het niet. Maar een jaren '80 sound waar ik mij niet echt aan erger. Dat is een prestatie op zich.

Wiki meldt dat het album uit twee delen bestaat. Voor beide delen werd een andere line-up neergezet. Alleen de drummer doet op beide delen mee. Ik neem aan omdat hij volgens wiki de enige muzikant was. Wiki laat nog even weten dat er in 1986 geen enkel label geïnteresseerd was. Tot zover de reclame. En eerlijk is eerlijk. Ze maken die beloftes toch waar. Alles is gericht op de snelle drums. Er is totaal geen aandacht voor andere muzikale aspecten, zoals overgangen. (O, wacht. Het zijn gewoon heel korte 'nummers'). En de zang is gewoon belachelijk. Het eerste deel is wat die 'zang' betreft het ergste. Eindoordeel: kinderachtig

Dit is totaal niet mijn smaak. Dus eigenlijk moet ik hier gewoon niet over oordelen. Doe ik lekker toch. Dit album moet het hebben van het overbrengen van gevoel. Ben je daar gevoelig voor, zal het een prima schijf voor je zijn. Mij raakt het niet en dan is het vooral saai. Een uitzondering voor Suzanne. Zelf ik kan dat nummer waarderen. En dan kan ik het dus opbrengen om naar dat nummer nog wat beter te luisteren. Het is gewoon een uitstekend artiest merk ik dan. Maar ja. Dat is nummer 1 en daarna verveel ik me 9 nummers lang.

Ik heb The Shamen altijd wat links laten liggen, omdat die hits allemaal wel geinig zijn, maar zeker niet meer dan dat. Ik kende vooral het hieropvolgende album Boss-Drum. Het album van een aantal bekende nummers. Maar niet dat album staat in de lijst (wellicht ook een te kort album), maar dus dit minder bekende album. Een snob-keuze? Zeker niet! Ik wordt positief verrast door dit album. De hit is nog wel een wat suffer euro-dance achtig plaatje wat ook op Boss-Drum had kunnen staan. Maar de rest is een hele fijn begin jaren ’90 geluid dat soms zelfs wat zelf flinke stappen de rave induikt. Een geluid dat ik wel mis in deze lijst. Waar is bijvoorbeeld Experience van The Prodigy? Jullie houden toch zo van debut-albums? Sterker nog, ik ken veel van de geluiden uit latere rave platen. Althans, ik denk nu dat The Shamen vaak eerst was. Maar het is een onderzoek op www.whosampled.com waard. Ik twijfel wat tussen een 4 en een 5. Laat ik de ondervertegenwoordiging van dit genre de doorslaggevende factor maken.

Ik heb even van tevoren gespiekt. Wat krijgt dit album van de 1001-luisteraar? Een krappe 3. Daar baalt producer Bill Drummond van. Ik had dit album nog nooit gehoord, maar wel het nummer van Bill over dit album. "Julian Cope is dead". Met het risico dat ik dat nummer verkeerd interpreteer, verwacht Bill dat het album een klassieker zou worden als hij Julian van zijn aardse bestaan afhelpt. Het blijft een gedachtenspinsel. Maar alleen al het bestaan van dat nummer heeft dus al zijn werk gedaan. Want anders had ik pas vandaag van dit album gehoord. +1 voor de marketing van Bill. Bill is dus trots op zijn werk en teleurgesteld over de waardering voor zijn werk. Trots mag hij zijn. Het is, zeker voor zijn tijd, een toegankelijk album waar weinig op of aan te merken is. En dat is ook precies waarom de waardering niet bijzonder hoog is. Het valt totaal niet op. De rigoureuze maatregelen die hij voorstelt, zouden daar geen verschil in maken. Ik ben het behoorlijk eens met de 1001 luisteraar. Het is een harde 3.

Er is iets met die Pharell. Hij is muzikaal veelzijdig en onmiskenbaar creatief. Er is weinig op de muzikaliteit van die man af te dingen. En toch zijn er maar weinig dingen van hem waar ik blij van wordt. Ook NERD heeft mij nooit veel gedaan. Ondanks dat ze best creatieve dingen uithalen, die best werken, zoals de aritmisch voelende, maar toch passende achtergrond bij de hit. Wellicht komen dat soort dingen, omdat ze niet beperkt waren door kennis van de instrumenten. Ze speelden geen van allen een instrument en zijn dat maar gaan leren, zodat ze hun album ook ten gehore konden brengen. Voordat ik de 1001 kende dacht ik dat een rockband die geen instrument kan bespelen iets bijzonders was. Maar het is al iets te vaak voorgekomen. Toch is dat hier geen echte beperking. Maar ja, het is gelukkig ook geen live-registratie.

Opvallend op de plaat zijn de extra instrumenten / geluiden. Zo hoor je een soort rasp en herken ik helaas de tingeltangel van mijn buren. Die laatste in stereo nog wel. Gelukkig hebben mijn andere buren niet zo'n ding hangen. Deze geluiden worden gespreid op een bedje uit de jaren '80. En het gekke is; Peter krijgt het voor elkaar dat ik mij aan het bovenbeschreven geluid niet erger. Een prestatie op zich. Ik word er ook niet per se bijster enthousiast van, maar met deze elementen had hij gewoon een 3 gescoord. Maar de zang op sommige nummers. "Intruder's happy in the daaaa(uuu)aa(uuu)aaaaark" en later lekker schor "I'm shooting into the Liii(jjj)iiiiiii(jjjj)iiiiiiigh(t)". "Het zal wel weer vreselijk kunstzinnig zijn die overslaande en/of schorre stem. Maar ik ga mijzelf hier toch niet mee pijnigen.

Dit is toch een beetje een doorsnee band die je niet per se opzoekt, maar toevallig even meepakt in de kroeg. Wat doet het in de lijst? We moeten het van het laatste nummer nummer hebben schijnt. Dat mag dan wel heel wat zijn. Kom maar door dan. En eerlijk is eerlijk, als ik dit toevallig mee zou pakken in de kroeg en het instrumentale gedeelte begint, zou ik echt wel even mijn gesprek pauzeren en mijn aandacht op de band richten. Al duurt het nummer wel lang zeg. Ze doorbreken het wel met een wat vager gedeelte. Maar dat zou juist het moment zijn dat ik mijn gesprek weer voort zou zetten. Al met al pakt het album enkele minuten mijn aandacht. Dat is echt ondermaats.

Ergens in het begin krijg ik een sterke punk-associatie. Natuurlijk, het is heel andere muziek en er wordt gezongen. Maar ze lijken wel erg hun best te doen om hun eigen muziek te verpesten. Geen idee waar ze mee over de snaren wrijven. Maar het lijkt geen strijkstok. Zo gek wordt het gelukkig niet meer. Maar de band is wel continue op ontdekkingsreis. Met rare geluiden en elkaar raar opvolgende fragmenten. Soms pakt het goed uit. Maar zoals wel vaker in deze lijst; het was wel fijn geweest als ze zelf die selectie hadden gemaakt.

Dit album stond lang geleden in mijn playlist. Het is al weer even geleden dat ik het geluisterd had. Wellicht omdat Kid Rock denkt dat het beter/leuker wordt als er sex & drugs in zit. Een kinderlijke gedachte, maar vooruit, dat past bij de artiestennaam. Het voelt dan toch een beetje als 'Ghettootje spelen'. Terwijl hij dit helemaal niet nodig heeft. Het album biedt verder een variatie aan rap (ik denk bij veel nummers aan een rauwe LL Cool J.), waarbij hij de combi met andere stijlen (veel rock) vindt. Zo doet het eerste nummer mij denken aan Korn. Nummers als Devil without a Cause bieden zelfs een mooie variatie binnen het nummer met een doordachte opbouw (al hoeft dat kind niet, maar ja, past ook weer bij de artiestennaam). Het album is wellicht niet uitmuntend, maar heeft voor zijn genre een bovengemiddelde kwaliteit. Wat veel bepalender is, dat het gewoon heel fijn wegluistert en meeblèrt. Alleen op te zetten op hoog volume, bij voorkeur in de auto. 4,5 ster

Eerder kregen wel al If I Should Fall From Grace With God. Een album met krachtige Keltische rock. Ook als dat album vandaag zou worden uitgevoerd, is festivalsucces verzekerd. Misschien heb ik dat album met 4 sterren een half sterretje te weinig gegeven. Het album van vandaag is helaas niet zo ver. Het staat vol met rustigere Keltische stukken. Op zich een fijn genre. Maar de uitvoering lijkt vaak gedaan te zijn door Dylan. Het is soms niet aan te horen. Je kijkt dan toch uit naar de momenten dat die nummers los gaan. Maar de verhouding is zoek. En als het dan los gaat, is het nog maar een schijntje van If I Should Fall From Grace With God.

Wie is deze Chris nou weer? In elk geval iemand met een liefde voor MJ. Dat steek je met zo'n albumintro niet onder stoelen of banken. Je haalt je wel heel wat op de hals. Want als je Jackson kwaliteit belooft, moet je dat nog waarmaken. Dat doe je niet zomaar. Want Michael was groot. Chris houdt MJ er ook na het eerste nummer in. De muzikale basis van het tweede nummer lijkt wel uit een copy-paste van de basis van een rustig MJ nummer. Nu heeft MJ niet alleen zijn uit duizenden te herkennen muziek, hij had daarboven op een unieke zang. Hij kreeg het voor elkaar om met veel valse lucht en veel kreten prima te klinken. En daar gaat het mis bij Chris. De zang heeft niets bijzonders. Het is veel te soepel. Het wordt daardoor snel een saai geheel. En dan los je de belofte van je MJ-intro simpelweg niet in.

Als kleuter ging ik er al goed voor zitten als er op tv een nummer van MJ voorbij kwam. Ik kon die hits van Thriller achter elkaar zien. Toen ik 7 was, kwam Bad uit. Ook die nummers wilde elke keer weer horen en zien. Dus tipten mijn ouders mij dat ik ook een bandje ervan kon kopen. Wellicht ook, zodat ik het lekker op mijn kamer luisterde in plaats van in de huiskamer op de tv. Zo werd Bad het eerste album dat ik kocht. Ik heb het ontzettend vaak afgespeeld. Niet alleen omdat het eerst het enige bandje was dat ik had. Want ruim 35 jaar later kan ik het nog steeds met plezier opzetten. Michael doet alles wat bij anderen de muziek zou verpesten. Met name de valse lucht en rare kreten zijn opvallend. Toch weet hij dit zo te doen dat het niet stoort, maar zelfs versterkt. Samen met zijn muzikale handtekeningen zorgt dit ervoor dat hij een volledig eigen geluid heeft. En dat weet hij dan nog op allerlei manieren te versterken eens te versterken. Muzikaal met bijvoorbeeld soms zijn krachtige intro’s. Maar hij versterkt de muziek ook door visueel spektakel. Want dat is bij hem nauwelijks los te knippen. Zijn dansen en clips zijn misschien nog wel creatiever dan zijn muziek. Bad begint met de hit Bad. Een voorbeeld van een nummer met zo’n sterk begin. Dan kan het eigenlijk al niet meer mis. Een lekker MJ-ritme erbij, vol geluid, een sterk refrein, variatie in de zang en ergens nog een goed intermezzo. Zo zet hij gelijk zijn handtekening. En dan is Bad niet eens het fijnste nummer. Het volume ging pas omhoog bij Dirty Diana. Dit had muzikaal zo’n kracht dat dat gewoon niet anders kon. En dan volgt daarna nog eens Smooth Criminal. (Als kind zong ik altijd “Annie, Are you Walking”. Ik kan kan dat nog steeds niet meer on-horen). Dirty Diana en Smooth Crinimal hebben beide nog eens een sterker intro, een sterker ritme, een voller geluid, een sterkere afwisseling en een sterker intermezzo. Zo krijgt hij het voor elkaar dat hij de knaller Bad gewoon als opwarmertje voor zijn album kan gebruiken. En dan ben je gewoon terecht de King of Pop. 5 sterren, maar op afstand van vele andere platen met die score.

Als je de hoes, de albumtitel en zeker de bandnaam ziet, weet je al genoeg.

Als ik het eerste nummer hoor, ben ik snel geïnteresseerd. Dit kan wel eens wat worden. Een beetje vaag en repeterend, maar best relaxed. Bij nummer 2 wordt dat gevoel iets minder. Het gaat wat meer richting saai. Terwijl er best wat gebeurt. Hoe langer ik het album luister, hoe meer het naar een tweede richting verschuift. Niet, relaxed, niet saai, maar vooral neurotisch. Er ligt soms ook maar een dunne lijn tussen die begrippen. Ik besluit het later nog eens op te zetten. Die tweede keer overtuigt me. Het werkt me vooral op mijn zenuwen. Dit scoort voor mij 2+ sterren. Ik 'like' het eerste nummer. Dat is voldoende om over te houden in de playlist van dit album.

Ha Joni! Ik word dan altijd enthousiast, omdat er een Joni-hater in ons luisterclubje zit. En dat kan nog wel eens een leuke rating-aantekening opleveren. Of zal dat meevallen dat keer? Want zo gek maakt Joni het deze keer ook weer niet. Ze levert in zijn soort best een goed album. Je moet wel goed geslapen hebben, voordat je het aanzet. Anders red je het niet tot het eind. Daarom is 3 sterren ook wel weer ruim voldoende.

Yes!! Kom maar op met die Block Rockin' Beats! Een album dat ik vaak heb afgespeeld. Met Block Rockin' Beats als start kan het eigenlijk niet meer mis. De andere hit (toch?) Setting Sun heb ik al eens eerder genoemd. Het is knap als je met zo'n zeurende zanger en zo'n bak geluid een top-plaat kan maken. Met deze twee nummers op het album heb je de 5 sterren eigenlijk al te pakken. Toegegeven; de andere nummers hebben niet hetzelfde niveau. Maar dat maakt niet uit. Ik kan nog steeds met veel plezier luisteren naar het pompende It Doesn't Matter, ga goed op het schijnbare rommeltje op Get Up On It Like This en kan zelfs een brakke zondagochtend prima beginnen met Where Do I Begin. Zeker als ik dan ook nog even het laatste nummer laat staan. Bij elkaar haalt dit niet het niveau van Exit Planet Dust. Dus de 10 sterren die ik daar aan uitreikte, zal ik nu niet nog eens uitreiken. Maar ik kom nog steeds met gemak over de 5 sterren heen.

Een punk-light album. Het verschil lijkt dat deze zanger niet lijkt te doen alsof álsof hij niet kan zingen. Hij lijkt het gewoon niet te kunnen zonder overslaande stem. In het begin pruim ik het nog wel. Het begint zelfs wat pop-achtig, toegankelijk. Maar de punknummers zijn soms verschrikkelijk. We're Comin' Out bijvoorbeeld. Blijven jullie maar binnen...

Een dame die prima liedjes in elkaar draait en prima kan zingen, maar wel weinig varieert met haar zang. Het wordt mede daardoor al snel saai. Mijn smaak is het niet, maar een ruime 3 voor de kwaliteit.

Is deze man vergeten dat deze muziek 70 jaar geleden al gemaakt is? Tergend gedateerd. We verkennen in de lijst nu even het segment 'saai'. Ik heb net net twee saaie albums drie sterren gegeven. Maar hier is nauwelijks doorheen te komen...

Rustige luister-zomerrock. Tijdens het schilderen van de kozijnen opgezet in een stevig zonnetje. De ideale omstandigheden voor deze plaat. Zelf de wat zeurende stem stoort mij deze keer niet.

Als je naar de rap-stijl luistert is Lupe nauwelijks vernieuwend. Het is wel een prettige stijl: rustig, flowend, zonder dat het te soft wordt. Lupe deelt blijkbaar de ergernissen aan de makkelijke schofferende, stoerdoenende, of aanstellerige teksten van zijn hiphop-collega's. Tegelijk hoeft het geen braaf bijbelwerk te zijn. Fijn. Sluit ik me bij aan. Eigenlijk geen idee waarom dit in de lijst staat. Er zijn vele anderen met vergelijkbare rap. Maar ik luister er met plezier naar. 4,5 ster.

Ik was dit bij het tweede nummer met die valse samenzang al helemaal zat... Later komen er nog wat krassende geluiden. En blijkt het weer zo'n toneel-zanger te zijn. Wat komt dit nep over... Hij ziet de ondergang; daar is hij duidelijk over. Ik hoor die ondergang. Dus er is een match tussen muziek en boodschap. Krijgt hij toch geen extra sterretje voor.

We zitten weer duidelijk in Amerika, met zicht op een uitgestrekt landschap. Met de bekende overdreven trilling in de stem wordt het weer een toneelstukje.

Toegegeven. Dit biedt variatie. Elk nummer weet me op een andere manier op mijn zenuwen te werken. Soms moet ze even kracht bij zetten met geschreeuw, soms maakt ze het extra saai. Of zeurend met van die laaaaaannnnnggggeee lettergrepen.

Hé wat geinig. Het zit ergens tussen singer-songwriter-muziek en triphop. Heel relaxed. Tot er op één nummer één kerel de boel opeens komt verstoren. Ik negeer dat maar en geef een ruime 4 sterren.

Het eerste nummer zet al de toon. John laat merken dat hij kan zingen, maar wisselt af met schreeuwen. Ik krijg dan bezoek, vergeet het album af te zetten en ga in de tuin zitten. Tot we enige tijd later ruw verstoort worden door geschreeuw. Het blijkt Well Well Well te zijn. Man Man Man. Ik zet het album de volgende dag opnieuw aan en klik op de wiki-link. Want wat bezielt deze vent? Hij had deze tijd blijkbaar primal scream therapie. Fijn als het jou heeft geholpen, John. Maar moet je echt ervoor zorgen dat jouw luisteraars ook therapie nodig hebben?

Hé, weer een geinige ontdekking. Een funky plaatje deze keer. De instrumentale delen zijn het fijnst. Ze halen met hun instrumenten heel wat uit de kast zonder het er te dik op te leggen. Dat laatste is ook gelijk een nadeel. Het mist daardoor net wat kracht. Aan de zang mankeert wellicht niet zo veel. Maar het voegt zo weinig toe (Zoom, zoom, zoom...). Wellicht niet het beste in zijn categorie, maar leuk om aan de playlists toe te voegen.

Om de term maar even te lenen. We komen nog wel eens een 'vergeetbare 3' tegen in deze lijst. Niet slecht, maar niet echt interessant. Je zou het bijna vergeten, maar in de jaren 90 viel er een compleet genre onder de noemer 'vergeetbare 3'. Amerikaanse rustige singer-song-writer dames. Net geen country, net geen rock. Net niets. Er zijn tientallen bekende voorbeelden van, maar die ben ik natuurlijk allemaal vergeten. In 1998 was dit genre gelukkig redelijk aan het uitsterven. Blijkbaar heeft ene Lucinda toen toch nog eens zo'n plaatje opgenomen. Helemaal niet slecht hoor. Ook helemaal niet vernieuwend en zeker niet bijzonder. Een middenmotor binnen dit genre van de vergeetbare 3.

Weer die Beatles…Na een aantal dagen moed verzamelen toch maar eens voor gaan zitten. Even was ik nog hoopvol. Want de eerste rauwe zang luistert best prettig. Het duurt helaas maar kort. Maar het nummer belooft een voorstelling en dat prikkelt zo wel de nieuwsgierigheid. De nieuwsgierigheid wordt al snel de kop in gedrukt. De opening gaat over in het tergend saaie With a Little Help from My Friends. En het stereotype Lucy in the Sky With Diamonds volgt. Ja hoor, weer die verlengde lettergrepen. Lucy in the Skyeyeyeyeye with Diamonds. En die komen nog een paar keer terug: Getting Better (all the tiaaaiiiime), Sheeeeeeeeeeeiiieee’s Leaving Home. Even komt er een blokje semi-bijzondere muziek. Met wat kermis geluid en bijna knappende sitar (en even ook bijna knappende stembanden). En dan krijgen we het muziekles-nummer van dit album: When I’m 64…Denk je dat je alles hebt gehad, krijg je een hele boederij…Zo beloofden een voorstelling en dat is het. Dit gevarieerde album is uiteindelijk een soort tussenweg. De ergernissen zijn niet zo ernstig als bij andere Beatle-albums. De verlengde klinkers zijn veel minder gek dan op With The Beatles. En het muziekles-nummer van dit album is bij lange na nog geen Yellow Submarine. Tegelijk mis ik de positieve uitschieters. De creatieve nummers zijn veel minder interessant dan bijvoorbeeld Tomorrow Never Knows (Revolver) en het album mist sterke kleine nummers als Blackbird (White Album).

Hè, MC Solaar? Bij de 1001? Hoe is dat gebeurd? Hij is zeker niet slecht hoor. Maar wat maakt hem bijzonder? Er zal toch wel wat interessantere rap uit Frankrijk te plaatsen zijn? Het is wel leuk om weer eens te horen. En het is ook wel bovengemiddeld. Ik twijfel tussen een 3+ of een 3,5. Reggae Jam maakt het verschil. Wat een slecht nummer zeg. Het wordt een 3+.

Tijdens het afspelen, maakt een apparaat op de bouwplaats ineens megaveel herrie. Als dat stopt, hoor ik de muziek weer. En verlang terug naar de herrie van dat apparaat. Wat een valse zang. Een schande voor de lijst.

De beats en de rapstijl zijn een dikke knipoog naar de bravere raphoek uit jaren 90. Soms een beetje funky, soms meer flowend. Common is geen slechte rapper. Maar hij voegt weinig toe aan een voorganger als Q-Tip. Ook muzikaal is er weinig toevoeging. Pas als Macy binnenloopt kijk ik weer op. Niet omdat het een geweldig nummer is, maar omdat het de afwisseling biedt die nodig is.

Perfect klus-plaatje. Het luistert heerlijk weg. De Pepers leveren creativiteit en een grote variatie. Van rap naar de kenmerkende zang. Van funky naar rauw (bijna Rage Against The Machine achtig zelfs). Van gekkigheid naar serieuze nummers. Je kan hier niet omheen. Dit is een bijzonder fijn werk. Toch zijn er ook kleine ergernissen. Zo heb ik dit album vroeger een aantal keer uitgezet bij het eerste nummer, vanwege het irritante refrein en wordt het libido van de zanger te vaak gezongen. Ik twijfel hierdoor heel even tussen een 4 of een 5. Maar laten we eerlijk zijn. Het valt allemaal best wel mee. Daar laat je zo'n album toch niet voor liggen?

Ideale plaat om mijn dochter van bijna 2 maanden in slaap te krijgen. Helaas heeft de plaat bij papa hetzelfde effect. Ik ga een lijstje maken. 101 albums die te gedateerd zijn om nog op te zetten...

Punk is van allen tijde. Weer een band die volgens mij prima weet wat ze doet. Maar het allemaal expres verpest met overstuurde instrumenten en stembanden.

Dit is de eerste keer dat een album 3x achter elkaar aanzet. Even wisselen van digitaal schijfje is ook minder handig tijdens het schilderen. Maar toch, 3 maal met plezier geluisterd. Fijn dat er afwisseling is tussen zang en instrumentaal. Al is dit wel heel sterke zang. Pusherman is mijn favoriet van de schijf. Het wekt mijn interesse in de film. Wordt daarin ook de serieuze boodschap zo fraai verpakt?

Hiervoor kreeg ik Common geserveerd. Ongeveer het tegenovergestelde van de schijf van vandaag. Common was braaf. Dat kunnen we toch niet van Ghostface. Er wordt toch echt teveel getierd. Natuurlijk, hij laat soms merken dat het allemaal een grapje is. Maar wel een heel puberaal grapje dan. Common was heel eentonig. Nu een punt in het voordeel van Ghostface. Want eentonig kunnen we dit niet noemen. Als Wu-Tang-lid ben je wel in het voordeel natuurlijk. Hulptroepen zat. En dan kan er ineens een pop-nummertje als Back Like That tussen staan. Uiteindelijk zijn de losse nummers niet bijzonder goed. Maar is het die afwisseling die het interessant houdt om een keertje te horen.

American Pie heeft iets bijzonders. Het nummer wordt gepresenteerd als een klein liedje, maar het is eigenlijk een heel catchy-poppy nummer. Het mag duidelijk zijn dat ik niet de eerste ben die dat was opgevallen. Maar het illustreert zo leuk de dunne muzikale lijntjes waarop Don balanceerd. Ook het raten gebeurt vaak met dunne lijntjes. Tussen de vraag of het kwalitatief goed is en de vraag of ik het met plezier luister. Dat lijntje is in dit geval niet zo dun. De kwaliteit is alom aanwezig. Het bovenstaande is maar één voorbeeld van een perfecte balans. Maar het is tegelijk zo saai. Ik houd het gewoon niet vol.

Hoe vaak ik niet ben doodgegooid met Kraftwerk. Omdat ik van digitale muziek houd, wilden velen mij overtuigen van de basis. Je leuk, sluit maar achteraan in de rij. Je bent nummer 41 met die boodschap. (Een vriend van) een vriend van mij draaide het in elke set. Er bestaat geen goede set zonder Kraftwerk, aldus hem. Er ik moet hem nageven. Het werkte vaak bijzonder goed voor muziek van 30 jaar oud (toen). Maar goed; de aanhouder wint; en zeker als die aanhouder uit een grote groep mensen bestaat. Na vaak luisteren ben ik het toch wel gaan waarderen. Het is ook wel knap hoe ze het minimale groot maken.

Ik had een ander beeld bij Tuinfluiters. Maar ach ja. Dit is best een geinig plaatje. Niet om regelmatig op te zetten. Meer iets dat je hoopt tegen te komen op een klein festival. Het voelt lekker ongedwongen. Dat zal met het decennium te maken hebben. Je hoort ook wel wat experimentjes, zoals ook in dat decennium hoort. Maar het schiet daar niet in door. 3,5 ster * geluisterd naar de UK-versie.

Postpunk lees ik. Dus de moed zakt weer in mijn schoenen. Moet ik ook helemaal niet lezen. Want ik ervaar weinig punk. De nummers lijken hun aandacht gekregen te hebben. De zang is natuurlijk niet het sterkste in deze lijst. Maar hij doet zijn best, lijkt het toch. Ik lees (luisterde niet echt naar de tekst) dat de zanger wil waarschuwen dat de interne economie niet zo sterk is als mensen willen geloven. Het lijkt mij niet echt een punk-boodschap. Er is niet zo heel veel op aan te merken. Maar een dag later, als ik dit schrijf, moet ik toch behoorlijk graven in mijn kop. Dan moet ik concluderen dat het behoorlijk 'vergetelijk' is.

Dit album moet breken met hun verleden. Het zou dus heel anders moeten zijn dan bijvoorbeeld War, wat we eerder geserveerd krijgen. Muzikaal merk je wel iets. Ik zou zeggen dat het soms wat meer richting Depeche Mode gaat. Iets elektronischer, iets vager, iets gevarieerder. Allemaal met de nadruk op 'iets'. Uiteindelijk zet U2 haar handtekening met de zang. Met af en toe een kleine uitzondering, is die zang nu niet heel anders. En als ze dan echt wilden breken met het verleden. Waarom zijn het dan juist de minder elektronische, minder vage nummers die tot single zijn verheven?

Christina wil niet meer het popje zijn. Waarom straalt de hoes dan niets muzikaals uit en staat er dan niets anders op dan haarzelf als popje? Goed, daar gaat het niet over. We moeten luisteren. En ik ben wel nieuwsgierig. Want dit album bevat wel de hits die iets meer van haar laten zien. Ik zou nummers als Fighter niet snel zelf spontaal opzetten. Maar zouden er meer van dat soort kracht-nummers langskomen? Het eerste echte nummer stelt wat teleur. Maar goed dat komt ook wel door de 'bijdrage' van Kleine Kim. Het volgende nummer is wel een solo-optreden, maar pff...wat saai. Het belooft wat gevoel over te brengen, maar maakt die belofte niet echt waar. En dat wordt een beetje het thema van dit album. De nummers scheppen verwachting, maar vervullen die verwachting nauwelijks. Het album is wel goed gevarieerd, zodat het toch wel uit kon zitten. Maar kom op. Dit hoort toch niet in deze lijst...

Dit zijn toch de albums waar ik nieuwsgierig naar ben. Wat valt er buiten het bekende terrein te ontdekken? Tegelijk merk ik dat ik best wel moet wennen aan de zang en de rommelige opzet. Leuk om eens mee te pakken, maar plezier beleef ik er niet aan.

Samen met Bad van Michael Jackson is dit album denk ik door mij het meest beluisterd. Liam maakt een kunst van het hergebruik van muziek van anderen. Met het gebruik van een Nirvana riff voor Voodoo People als hoogtepunt. Niet alles heeft zo'n metamorfose. 3 Kilos is wellicht juist weer zo fijn omdat het zo dicht bij het origineel blijft. Naast deze nummers biedt het album ook nog de klassieker Poison met één van de beste manieren om de beat te droppen. Het is bijna alsof de tijd vertraagt. En het bevat de alleen op vol volume en bij voorkeur live te beluisteren energie-rammer Their Law. Als we dat op een rijtje zetten, zit er nogal wat verschil tussen de nummers. Their Law en 3 Kilo's zijn zo ongeveer uitersten in het breakbeat-genre. Ook opvallend voor mij. Als ik zo de top 4 eruit licht, zit de andere klassieker No Good daar niet eens bij. Wow, dan is de rest vet. 10 sterren!

Het eerste nummer doet mij gelijk sterk denken aan Where the Wild Roses Grow, wat we later op het album krijgen. Verder kan ik dit album moeilijk aan iets vergelijkbaars koppelen. Ik durf hier het woord uniek wel te gebruiken. Nu komen we wel vaker iets unieks tegen in deze lijst. Maar dit is uniek en voelt voor mij heel toegankelijk. En dat is wél bijzonder. Maar waar ligt dat dan aan? Nick zingt en praat half om half en heeft een wat rauwe stem. Niet per se ingrediënten voor een toegankelijke plaat. De teksten zijn wat zwart, dus dat zal het ook niet zijn. Ik erger mij vaak suf aan platen met een hoop gelal. ("La-la-la...geld"). En deze plaat valt toch in die categorie. Ik erger mij vaak aan hele theatrale platen. En deze plaat valt toch ook in die categorie. Dus hoe weet die Nick al mijn irritaties te prikkelen en toch een fijne nasmaak achter te laten? Misschien is dit een plaat waarbij je die vraag helemaal niet moet willen beantwoorden.

Het eerste nummer van hun eerste album. Het is gelijk een top-nummer. Het album wisselt vervolgens wat af tussen licht gitaargeweld en rustigere nummers. Die laatste zijn soms wat energietrekkend, zoals het refrein van Your Time Is Gonna Come. Pfff....Het is ook nog net de jaren '60... Maar nog steeds scoort het album makkelijk 4 sterren en verheug ik mij al op de volgende plaat van Led.

Ik heb nooit heel veel naar dit soort muziek geluisterd, terwijl ik het genre wel fijn vind. De 1001 biedt mij daardoor voor dit genre meer inzicht. Leuk. Ik merk nu wel dat ik Marvin ten opzichte van vergelijkbare muziek toch wat saaier vind. Deze muziek heeft wat power nodig wil ik erin komen. Het eerdere album Let's Get It On was meer zwoel dan krachtig. Dit album is ook niet zo krachtig. Het voelt zelfs net wat leger. Geen hoog cijfer, maar wel leuk om eens goed beluisterd te hebben.

Eerlijk is eerlijk. Je kan niet echt om Cyndi heen. Ze heeft toch wat gemaakt dat ook nu nog iedereen mee kan zingen. Dus ok, het hoort hier in. Maar dat maakt het voor mij niet gelijk fijn om te luisteren. Het is allemaal heel erg jaren '80. Met een stem die wat geforceerd en vervormd overkomt. Als ze zichzelf wat kinderlijker maakt.

Heb je hem net wat harder gezet, om een interessant stukje beter te horen, klapt er keihard een gitaar doorheen. Een beetje zoals vroeger de reclame-uitzendingen ook altijd harder leken te zijn als de film. Dus dan zet je hem maar zachter. En dan weer harder en dan weer zachter. Man. Dit is mega-irritant. Als je huid geprikkeld is en en strijkt wat overheen, dan komt dat veel harder binnen dan normaal. Dan heb ik nu ook. Ik ben al geprikkeld door het gepiel met volume. En juist dan volgt een of ander overstuurd geluid vol echo. Wie weet is dat normaal prima. Maar het komt nu veel harder binnen dan normaal. Er schijnt een uur lang een verhaal verteld te worden. Met al die fratsen heb ik daar niets van meegekregen.

Elektronische muziek in de categorie 'vaag'. Al blijft het muzikaal. Ik had het volgens mij al eerder geschreven. Ik had jaren lang The Orb in mijn playlist en dat was ruim voldoende. Het had net zo goed ook dit kunnen zijn.

Zeg 'jazz' en mensen horen dit waarschijnlijk voor zich. Het voelt wat gedateerd. Maar ik erger me daar niet zo aan. De schijnbaar vrije instrumenten kunnen elkaar toch prima vinden. Het vrije schiet niet door in de complexe jazz voor de liefhebber. Er gebeurt genoeg, maar het blijft toegankelijk. Wat dat betreft is het wat Parker achtig. 3,5 ster

O jee. Tim Buckley. Die heeft van mij al twee tweeën gehad. Voor goed gezongen aanstellerij en voor een belachelijk gezongen achtbaanrit. Dit album houdt het midden. Hij brengt wat emotie over, maar het is niet aanstellerig. Het is niet te eentonig, maar schiet ook niet alle kanten op. Hij schiet wel eens uit met bijvoorbeeld een flink trillende stem, maar niet zo vaak dat het irritant wordt. Tim moet blijkbaar niet te gek doen om een mooi product te leveren. Wellicht omdat die fratsen de aandacht van zijn talent wegnemen? 3,5 ster.

We hadden al eerder een album van Neil op zijn maffe viervoeter. Toen maakte voor mij niet de zang van Neil het verschil, maar het totaalplaatje cq. de uitvoering van de muziek. Kant A geeft mij een vergelijkbaar gevoel, al is het wat minder interessant door wat suffigheid als Sail away. Na de korte autorit was kant A klaar en stond de sterrenteller op een duidelijke 3. Thuis kant B aangezet. Dat bleek verrassend. Er komt ineens een bak vol gitaar op mij af, die 20 jaar later ook in de hitparades zou passen. Neil is natuurlijk een goede zanger, maar liet ons zonder zijn viervoeter ook al eens horen dat hij ook een irritant of vals stemgeluid kan gebruiken in zijn muziek. Dat doet hij nu in vooral Sedan Delivery weer. Het is niet te vaak, dus ik kom er wel overheen. Maar als hij dat nou eens niet deed... Aan het eind van de rit (te paard) is het een album, dat ik zomaar nog eens zou kunnen aanzetten. Er zijn wellicht nog sterkere albums in zijn soort, maar Neil was er (heel) vroeg bij.

Tergend....trage....gedateerde...covers.....

Ook dit album zat in de erfenis. De cd's waarvan ik alle fijne nummers heb geript naar de laptop. Eens even kijken. Hoeveel fijne nummers waren dat op dit album? Ehhmmm...nul... En nu moet ik ze toch nog een keer luisteren. De ergernissen komen gelijk terug. De zang is dan niet eens het ergste deze keer. Het is niet mijn smaak. Maar ik ervaar het nu toch minder dreinend. Het is vooral het experimentele waar ik mij aan erger. Het is leuk dat er gevarieerd wordt. Maar de uitvoering is soms verschrikkelijk. Als ze bijvoorbeeld eens een breakbeat-plaat maken, is het alsof ze Seda van de Osdorp Posse hebben ingehuurd.

Ik snap wel dat het er in staat hoor. Er staan best interessante creaties tussen. Je moet wel van de speelsheid van jaren '60 houden. Om bij de jaren '60 te blijven. Femme Fatale zoekt de Beatles op, Heroin vindt Dylan. Dat slik ik allemaal al moeilijk. Maar het ergste zijn de piepende/krassende geluiden. Het is een studio-album. Het lijkt allemaal opzet. Maar dan ben je toch als een een voorloper van de punk jouw eigen muziek aan het vernachelen.

Je hebt wel een van die europese artiesten die doen alsof ze muziek van onder de evenaar maken. Zo klinkt dit soms ook een beetje. Maar wiki leert mij dat we toch echt met een Braziliaan te maken hebben. Wiki heeft een verklaring voor mij. Jorge gebruikt veelvuldig de elektrische gitaar. Tja, in mijn hokjesdenken is dat blijkbaar een westers instrument. Zegt vooral iets over mij denk ik. De zanger zingt soms met verve. Hij zit er soms wat naast. Maar de meeste nummers vragen niet om zo'n analyse. Die klinken vooral wat sympathiek. Daardoor toch een derde sterretje.

Al even terug geluisterd, maar nog geen tijd gehad om te schrijven. Hij lijkt nog goed in het hoofd te zitten. Wat ook al een prestatie op zich is. Kan ook komen door de voorgerechten die ik geserveerd kreeg. Want man, wat een meuk kwam er die week voorbij. Waar ligt dat aan? Dat weet je op zo'n moment niet helemaal. Maar als je dan een plaat aanzet als dit, wordt het duidelijker. Wat een verschil zeg. Een album dat als geheel de aandacht heeft gegeven. Natuurlijk helpen de hits. Maar die vormen samen niet het enige onderdeel van de stevige fundering. Alles zit ontzettend sterk in elkaar. En het is heel afwisselend. Zelfs met zo'n kenmerkende stem kan je nog heel wat kanten op. Deze band laat zich zeker niet beperken. En dus, ondanks dat het niet echt mijn smaak is, heb ik hier met plezier naar geluisterd. En verdient de afgeleverde kwaliteit niets minder dan 5 sterren.

Alsof je een tapeje van een tapeje van een tapeje afspeelt...

Bij Odessa viel al op dat het voor de Bee Gees niet heel theatraal was. Dit album is ietsje later uitgebracht. Misschien gaat het dan wat meer naar Staying Alive? Nee hoor, het is zelfs nog iets minder theatraal. Dat zou mij beter moeten passen. Maar zonder het bekende theater, blijken de Bee Gees niet zo interessant.

Precies van je van een plaatje uit 1986 verwacht. Je hoort een vrouw in plaats van een man. Dat is het wel. Ik had best zonder dit schijfje gekund... 2,5 ster.

Ik heb zo vaak over Billie gehoord en zo weinig van haar gehoord. Leuk om het nu geserveerd te krijgen. Het blijkt een krachtige fijne stem, maar ook heel gedateerd en klein begeleid. Je mist toch joie die bijvoorbeeld een Shirley Bassey later wel toevoegt. Het duurt nu al snel te lang. Dit is zo'n album waarvan af en toe een nummer voorbij moet komen in je playlist.

Wat is dat met folk? Ik vind het vaak prima om te luisteren. Maar ik veer zelden op. Terwijl ook deze mensen er muzikaal echt iets van maken.

Zappa, weer zo'n artiest waar ik veel meer over heb gehoord dan van gehoord. Het schijnt chaotisch te zijn. Maar ik ga het nu ervaren, nu het door de 1001 naar mij toe wordt gebracht. Leuk. Dit album eerst afgespeeld tijdens het schilderen. Op beperkt volume, want de buren zaten ook buiten. Prima klus-plaatje op die manier. De jazzy stukken maken de plaat. Maar het rockende Willie the Pimp laat weer een andere kant zien. Het is inderdaad wel erg druk. Daarna luister ik het in de auto en wat harder. Dan vallen de aparte geluiden met wat meer op. Een ratel hier, een telefoon (?) daar. En (misschien omdat het de tweede keer is dat ik het luister), erger ik me soms aan wat buiten de band springende instrumenten, vooral aan het einde. Het is dus inderdaad wel wat chaotisch, maar ook weer niet te gek. Je moet hier vooral het juiste moment voor vinden. Ondanks het ontsporende gevoel aan het einde, lijkt dit toch alle aandacht gekregen te hebben en zou ik het een kwaliteitsplaat durven noemen.

De hits zijn totaal niet representatief. Vooral Ms. Jackson kunnen we toch wel creatief noemen. De rest van het album valt iets minder op. Het is meer gericht op wat meer klassieke rap-klanken. Al biedt het zeker wat variatie. Dat laatste ook mede door de gasten. Even Cypress Hill tussendoor is toch prettig. Het is lang een vrij toegankelijk rap-plaatje, dat ik met plezier twee keer heb geluisterd. Maar ergens richting het einde waren ze wel leeg. Het wordt dan wat suf. De inspiratie was op, lijkt het.

Het begint met licht arabische tonen met bijpassende (ook licht) trillende stem. Toch voelt het westerse ritme dominant. De rest van het album voelt meer licht-latin. Wat blijft is de dominantie van de westerse klanken. De band houdt van lage tonen, pop-ritmes en een rapje af en toe. De combinatie maakt het geheel best toegankelijk, maar toch interessant genoeg om niet geestelijk af te haken. Ik heb hier met plezier naar geluisterd en zou het zo nog eens kunnen opzetten.

Oei. Dit waren die lui die dat andere album in de kerk hadden opgenomen toch? Ach ja, buiten het geluid was dat wel een aardig album. Kom maar door. Ook dit album begint best met een eigen klank / sfeer. Het is gelukkig niet zo doorgeschoten als bij het andere album. Even later herken ik ineens iets. Power Out met veel meer een festivalgeluid. Het breekt wel mooi in het album, zonder echt ver weg te stappen van de sfeer. Ze schieten vaker binnen hun sfeertje meerdere kanten op. Dat is toch wel fijn. Al met al een album dat niet per se schreeuwt om opgezet te worden. Maar wel makkelijk aan blijft staan.

Dit hele album lijkt in het leven om de ruwe stem van Tom te etaleren. Dat leidt soms tot flink overdreven stukken, soms wat aanstellerige stukken. Af en toe is het net even wat meer ingehouden, en dat zijn de fijnste passages. Niet mijn kopje thee dus. Toch is het wel knap dat je als zanger overeind blijft met zulke geluiden uit je keel. Laat ik het naar boven afronden naar een 3 en dan voorlopig gewoon even bij Tom uit de buurt blijven. O...sh*t.

Wat is dit eigenlijk? Het ademt wat punk. Maar is vaak tegelijk catchy. Zo'n nummer als Ma and Pa heeft bijvoorbeeld een aardig Ska-element. Het zijn toch stromingen die in mijn hoofd wat tegenpolen waren. Misschien is 'ongedwongen' het overkoepelende woord. En eigenlijk vind ik die combinaties best prettig. Ze weten zelfs wat jaren '80 klanken aangenaam te brengen door ze bij een heel andere basis te gebruiken. Zo heeft Freddie's Dead een paar elementen van Michael Jackson. Het album kon ik makkelijk 2 maal achter elkaar luisteren. Wellicht is het ook een mindset. Ik associeerde het snel met punk. En dan verwacht en accepteer ik wat meer tekortkomingen.

Man. Dat gerochel in het begin. En dan in het volgende nummer een raspende nare stem. Ben dan al helemaal klaar hiermee. Zo gek als deze nummers maakt Tom het niet de hele tijd. Maar fijn om te luisteren maakt hij het niet. Dan helpt de doffe muziekklank ook niet.

Het plaatje opgezet en het gaat volledig aan mij voorbij. Het is wat gedateerd, meer is niet blijven hangen.

Zo, geef hier maar even een cijfer aan. Ik heb er even over gedaan. Het is op alle fronten meer ingehouden dan ander werk dat we van deze lui kregen. Minder uitbundig gecomponeerd, minder vol geluid etc. Het zijn eigenlijk normale nummers. En ergens vind ik dat wel fijn. Je blijft de kwaliteit ervaren. Het laat zien dat de basis bij deze band gewoon op orde was. Maar tegelijk duren de losse nummers nog steeds heel lang. Zelfs een nummer als Kashmir dat de uitsmijter zou moeten zijn heb ik halverwege al wel gehoord. En daardoor duurt het album als geheel mij ook te lang. Twee volle Led Zeppelin nummers tussendoor had mij wel beter door het album geholpen. Mis het blijkbaar toch. Na een week heb ik het nogmaals opgezet. De proef op de som. Vind ik het fijn om een tweede keer te luisteren? Het album gaat toch vrij snel af. Daarmee wordt het een 3.

Dit album heeft nog veel te veel jaren '60 klanken en spelerij. Tegelijk zijn sommige muzikale grapjes daadwerkelijk wel leuk en goed uitgevoerd. Ik ben geen fan van de artiesten die een knipoog van Bowie krijgen. Maar hij doet dat wel weer bijzonder goed. Het is niet een eigen klank, maar het zijn toont wel de veelzijdigheid van de man.

Wat had ik hier vroeger een hekel aan, zeg. Maar als ik het nu hoor, valt het me ook wel weer mee. Het heeft zeker kwaliteit. Het is alleen soms zo ontzettend saai. Het past niet helemaal bij de rest, maar ik ben toch blij als er iets vrolijks voorbij komt als Me and the Major. Bij elkaar moet ik het, ondanks mijn vooroordeel, toch een voldoende geven.

Ik dacht dat dit al veel ouder was. Als ik de eerste klanken hoor, weet ik eigenlijk niet waarom. Het is behoorlijk jaren '90. Later snap ik het. Passages als het einde van Mildred Pierce, nemen in mijn hoofd snel de overhand. En dat creëert niet geheel terecht het labeltje punk. Dat soort delen (met in de hoofdrol My Friend Goo) verpesten een plaatje toch voor mij.

Dit zit prima in elkaar. Het is natuurlijk heel erg jaren '80. Toch stoor ik mij er wat minder aan dan gebruikelijk. Er wordt op zich voldoende mee of omheen gedaan aan om het album toch aardig te maken. Met nadruk op 'aardig'. Want meer dan 3 sterren kan ik er ook weer niet van maken.

Geluisterd naar de korte oorspronkelijke versie (door zelf een playlist te maken). Het is fijn werken met deze muziek op de achtergrond. Er heel wat muziek in. Maar hoe houdt het tegenover andere jazz namen uit die tijd? Daar helpt het algoritme. Na het album volgen andere jaren 50 jazz nummers. En dat merk ik pas na een aantal nummers als ik ineens een extra fijn nummer hoor. Dan moet ik concluderen dat ik het genre fijn vind, maar dit album niet meer waardeer dan gemiddeld.

Punk met een zangeres. Het stomme is dat ik soms wel wordt gegrepen door een simpel melodielijntje of zelfs door de zangeres als ze even niet expres zo vals zingt. Maar meer dan 2 sterren kan ik er niet van maken.

De Beatles, maar dan nog saaier. Dit is zo ontzettend nep, dat ik ga verlangen naar Siouxsie die ik hiervoor kreeg. En die kreeg 2 sterren....

Ik vroeg mij vooraf wel af waarom dit coveralbum van Johnny. De man heeft zoveel waardig authentiek werk geleverd. Nu ik het album nog eens hoor ben ik het toch wel eens met de keuze. Elk nummer wordt toch heel anders weergegeven dan het origineel. Na de vorige albums is het fijn dat er eindelijk echte kwaliteit voorbij komt. Het is wellicht niet mijn smaak, die saaie langzame praatzang. Maar je voelt dat alles de aandacht heeft gehad. Hij had zijn zangstijl soms eenvoudig over de originele muziek kunnen leggen. Maar hij lijkt nogmaals over elke klank nagedacht te hebben. Dus dan komen we weer bij de regelmatig terugkerende vraag. Geef je een cijfer aan kwaliteit, of aan je eigen luistergenot? Ik kies toch voor dit laatste. Zelf zet ik het album echt niet een tweede keer op. Maar een verrijking van de lijst is het zeker.

Op de een of andere manier associeer ik dit met de jaren '50. Het zou dan al gedateerd zijn bij uitkomst. Gek want als ik aan soortgelijken denk, dan voelt dit bijvoorbeeld als een soort Happy Sad van Tim Buckley. En dat is van iets later juist. Zou het dan toch een beetje een voorloper zijn? Hoe dan ook, het valt in het rijtje met saaie aanstellers. Niet zo gek als de genoemde Buckley. Ik kan mij bij dit plaatje nog wel voorstellen dat het iemand pakt. Maar zelf heb ik dit met stijgende tegenzin geluisterd.

Het album komt niet zo heel bijzonder over. Maar de repeterende basis pakt mij heel makkelijk. Ze krijgen het voor elkaar om dit niet saai te laten worden. Dat begint met de aanstekelijke ritmes. Vervolgens weten ze het met simpele sampeltjes/geluidjes toch interessant te houden. Het heeft iets weg van oude houseplaatjes waar de hoofden over heen praten. Zelfs dat praten past prima in het geheel. En dan valt alles samen en is dit plaatje eigenlijk toch wel bijzonder.

Madonna, het symbool van vrijheid en (vrouwelijke) expressie. Waarom is dit album dan zo ontzettend cheesy?

Altijd iets om tegenop te kijken, een later album van Radiohead. En ja hoor. Het begint met gekraak..ppfff ...En toch kom je af en toe een fijne combinatie tussen de band en de elektronica tegen. Het helpt mij dat de zanger op dit album niet de hele tijd voluit gaat. Het valt me dus best mee. Maar geloof ook weer niet dat ik dit nog eens op zal zetten.

Prima gezongen. Daarom terecht in de lijst. Maar wat is dit saai en gedateerd zeg.

Dit is natuurlijk in het Frans, maar het voelt heel erg Duits aan. Het lijkt een voorloper van de stevige elektronische rock. Het is echt wel even wennen, ook omdat ze soms doorschieten met bijvoorbeeld de strijk-geluiden. Soms is het net of je tegelijk met een rock-album een film aan het kijken bent en lijken de geluiden ver van elkaar te liggen. Vaak haak ik af bij dat soort grollen. Maar in dit geval zorgt het dat ik geprikkeld blijf. Best prettig. Ik heb soms wel wat moeite met de zang, zeker als het schreeuwen wordt. Er zijn daardoor onderdelen die ik best een 1 zou geven. maar al met al lijkt dit album met zorg geproduceerd te zijn en laat het mij actief luisteren. Ik kan dit best nog eens opzetten. 3,5 ster.

Krachteloos. Wat doet dit nou weer in de lijst?

Wat een onzin om nu weer een R.E.M. album tegen te komen. Moet ik mijzelf weer gaan herhalen. Dit album lijkt nog iets minder de R.E.M. handtekening te dragen, maar is net zo vergeetbaar als de rest.

Kool Keith gebruikt met Dr. Octagon een alter ego om even wat anders te kunnen doen. Dan kan hij wat gekker en stouter doen. Dat versterkt met sampeltjes en niet-muzikale grapjes tussendoor. Dr. Ocotgon is daarmee eigenlijk de Real Slim Shady. Muzikaal neemt Keith gelukkig niet echt afscheid van de klassieke rapstijl. Het alterego gaat wel wat ten koste van de rapper. Hij kan beter dan hij op dit album laat horen. Daar tegenover staat dat de muziek/de beat de rap fijn begeleidt. Al met al een goede notering in de lijst. Maar hoger dan een 3+ kan ik het niet geven.

De eerste albums prikkelden nog wel mijn nieuwsgierigheid. Want Marvin is een grootheid waar ik weinig van kende. Nu we hem voor de derde keer krijgen, kijk ik er tegenop. Weer die saaie man? Zo geen zin in. We starten met bekende kost. En natuurlijk, de kwaliteit mag duidelijk zijn. Maar het is ook echt wel gedateerd. En als het album het hiervan moet hebben, dan is het het echt niet waard om in de lijst te staan. Zeker omdat het dus al de derde schotel van Marvin is die we geserveerd krijgen. Eindoordeel: Wederom saai

Van begin af aan is het duidelijk. Dit wordt een klassiek rauw rap album. Dat vind ik zelf altijd wel fijn. Het eerste nummer laat ook horen in welk hoekje binnen het genre we het moeten zoeken. De rap wordt begeleid door een flinke (wederom rauwe) beat. Nog iets meer in mijn straatje. Daarna wordt duidelijk dat we weer kunnen sample-spotten. Binnen de geschetste afbakening schiet het album toch nog heel wat kanten op. Af en toe heeft het de dubieuze kwaliteit van een Osdorp Posse plaat (Midnight). Maar vaker doet het mij denken aan bijvoorbeeld Public Enemy (Lifestyles of the rich and infamous). Hij breekt de plaat nog een keer met een metaal-plaat ter promotie van zijn andere band. Best een prima nummer. Al met al heel fijn plaatje om te luisteren.

Vrij snel krijgen we We Are the Pigs. Zo'n nummer dat je 1000 keer op de radio hebt gehoord. Ik had het wat recenter ingeschat. Echt zo'n radionummer. Je zet het nooit uit jezelf op, maar zet het ook niet per se af. De muziek zou onder 1000en andere nummers passen. Niets mis mee, maar niet bijzonder. Het bijzondere moet dan van de stem komen. Die komt in dit hit wel aardig naar voren. Maar dat is meer uitzondering dan regel op dit album. Af en toe doet het stemgebruik me wat denken aan U2. Niet mijn smaak dus. Het album is wat gevarieerd, wat ik wel nodig heb met dit soort muziek. Dieptepunt is (Give me, give me, give me-e) the power (Lalala). Met een 2,5 mogen ze blij zijn.

Hé. Dé specials weer. Eerder kregen we het album The Specials van deze lui. De mij bekende nummers waren leuk, maar de rest viel tegen door de zang. Maar van dit album ken ik niets. En gelet op de titel zal het iets later zijn gemaakt. Wellicht wat ontwikkeling? Kom maar op! Dat enthousiasme wordt gelijk de kop ingedrukt. Het eerste nummer klinkt ontzettend vrolijk, en daar word ik niet vrolijk van. Het is een beetje gemaakte vrolijkheid, zoals ik ook de zang tijdens een kerkdienst beleef. Het zal ook wel expres zijn, maar ik kan er slecht tegen. Daarna krijgen we een nummer met gelukkig wat minder zang. Het heeft een serieuze boodschap. Dat zal de rest later ook wel hebben dan. Maar eerlijk, daarna luister ik niet meer naar de tekst. Het album heef een duidelijke ska-handtekening. Het heeft iets van Madness. En daar gaat het mis. Nu ga ik vergelijken. En dan is dit toch heel veel slechter. Nummers als Stereotype klinken toch voor geen meter. Ik moet toch constateren dat er van ontwikkeling weinig sprake is. Het heeft dezelfde matigheid als het eerdere album, maar zonder de uitschieters.

Gemaakt om anders te zijn. We kennen de artiesten die zichzelf teveel als eigenwijze kunstenaar zien inmiddels wel. En gelukkig is de zang van het eerste nummer (I Want Youououououououou te Love Me) dan ook verschrikkelijk en eindigt dat nummer met belachelijke kreetjes. Mooi kan ik het ook helemaal afkraken! Maar dan wordt het vervelend, want af en toe pakt die licht schurende stem die wat los staat van de muziek mij ineens. Vind ik zo'n rare frats toch wel weer leuk. Gelukkig kan ik het halverwege toch echt niet meer aan. Hoef ik deze geforceerde kunst toch mooi geen voldoende te geven.

Weer zo'n ouderwets klinkende country plaat met zo'n typerende stem. Zo kunnen ze toch niet allemaal klinken? Hebben ze echt allemaal hetzelfde accent? Het zal toch aangeleerd zijn, die lichte trilling in de stem? Voor mij is dit allemaal één pot nat. Al zijn de meeste nummers ook voor het genre redelijk suf.

Moderne Raggae, dat soms aardig richting breakbeat muziek gaat. Daardoor ontstaat soms bijna een Fatboy Slim achtig geluid. Bijvoorbeeld bij Ride On and Turn the People On. Er zijn tegenwoordig veel crossovers in deze soort. Maar dit lijkt een soort voorloper. Leuk!

Lekker tempootje hoor. Dat is dan ook wel de onderscheidende factor. Standaard power rock, maar dan snel. De (repeterende) drums hebben dit vooral op hun geweten. Terwijl de 'zang' het tempo niet volgt. Daardoor komt die zang wat los van het geheel. Het stoort me wat. Maar blijkbaar ook weer niet zo erg, want na een paar nummers lukt het me eigenlijk niet meer om actief te luisteren. Het zakt maar weg naar de achtergrond. En dan weet je al wat de uitslag wordt: een vergeetbare 3 sterren.

De geschiedenis heeft bewezen dat de teksten geen aanstellerij waren. Toch vind ik het moeilijk naar de teksten te luisteren. Een compliment wellicht. Het is ondanks stevige klemtonen behoorlijk smooth. Het zakt makkelijk weg naar de achtergrond. In die zin heeft het wat weg van de relaxte rappers rond de wisseling van de decennia. De muzikale begeleiding is juist typisch voor de medio 90's. Of heeft hij daar juist voor dat stereotype gezorgd?

Deze truckers pakken alles wat op pop-rock lijkt op. Elk nummer zou voorbij kunnen komen op de radio. Eigenlijk is het totaal dan ook knapper dan de individuele nummers. Ook omdat er binnen het genre vrij veel variatie is. Ondanks 0 likes van mij voor de nummers op Spotify, daarom toch een 4e ster.

Hé. Het album met het nummer Michael Jackson. Met die fijne Junkie XL vibe. Hè, niet? Op mijn schijfje wel. Ow dat is een bonustrack die niet op het origineel zat? O, nou ja. Nummers als Give the Po'man a Break en Punk to Funk zijn ook wel ok. Een geinige breakbeat plaat. Maar het is nog wel een album zonder handtekening. Debuutje natuurlijk. Maar Fatboy Slim luister je vooral voor de creatieve combinaties die vaak de stevige beats relaxed maken. En dat kwam blijkbaar pas later.

Het andere album van Pere Ubu was in mijn herinnering één van de ergere uit de lijst. En nu moeten we er nog één. Lekker dan... En ja hoor...huilende snaren, een 'zanger' buiten adem, en vooral veel slecht passende bijgeluiden. Ten opzichte van de eerdere plaat, is dit wel wat muzikaler. (In mijn herinnering. Ik ga het natuurlijk niet checken.) Dus ik waardeer dit album iets hoger. Kom ik afgerond uit op...nog steeds één ster. Zegt wat over het andere album...

Jaja. Op dit album bewoog de groep weg van de psychedelische klanken. Wat moet het daarvoor dan wel niet geweest zijn? Okee, het volgende nummer is heel wat meer jazzy. Zouden er mensen nou zo'n studio nummer geluisterd hebben, gedacht hebben dat live te willen zien en dan vervolgens iets als het eerste nummer voor hun plaat hebben gekregen? Echt heel bijzonder wordt het tweede nummer in elk geval niet. En dan komt nog een groot vraagteken. Iemand laat af en toe horen dat hij prima snapt wat de toetsen kunnen, maar meestal klinkt het of een kind wat willekeurig indrukt. En de zanger laat af en toe horen dat hij best een aardig stemgeluid heeft, maar het grootste deel van het nummer klinkt er een heel luie zang. Het is bij elkaar zo raar dat het wat intrigeert. Maar een positieve score kan dat echt niet opleveren.

Jeuk. Jeuk. Jeuk. Het begint gelijk met Wouldn't it be nice...Sta je al op -5 sterren. Wat is dit album verder een lege huls zeg. De andere hit is het enige nummer met body.

Raten we nu een nummer of een album? Want meer dan Street Life is dit toch niet? Zowel in kwantiteit als in kwaliteit. En dat Street Life...meer dan 11 minuten....Wel een beetje veel hoor.

Dit album heeft lang in mijn playlist gestaan. Ik zag het altijd wat als een quilty pleasure. Met een euro-dance nummertje hier, een gesampelde telefoon daar en af en toe een heel kinderachtig melodietje. En toch…Ze weten het allemaal prima te laten klinken. En buiten die hele opvallende delen komt er een prima stukje Acid voorbij en dan weer een fijn stukje hiphop. Het zijn allemaal ‘Beats and Peaces’, maar het vormt toch een geheel. En als je daarmee zoveel kanten op kan en het allemaal en uniek en toegankelijk weet te maken, dan verdien je gewoon 5 sterren.

Ik word wel vrolijk van dit getoeter. Het tweede nummer geeft me zelfs een beetje een Efteling gevoel. En natuurlijk, het is echt niet heel gelikt. Maar je vergeeft het heel makkelijk. De zang in nummer 3 zit me wat in de weg, maar het breekt wel even en ik lees dat ze nogal een boodschap hadden. Al met al een bovengemiddeld luisterplezier en iets wat ik zonder de 1001 nooit luister. 3.5 ster.

Al twee keer eerder keek ik uit naar een Stevie album. Twee maal viel het tegen. Vooral de softe nummers deden mij niets. Het was soms (vloeken in de kerk natuurlijk) wat zielloos. Waar ik eigenlijk op hoopte was dat hij zijn krachtige muzikale stijl en stem meer inzette. Ik kom er nu achter dat mijn Stevie verwachtingen wat meer op dit album waren gebaseerd. Dit is Stevie in volle glorie. Zeker, er staan ook wat minder interessante softere nummers op, waaronder enkele hits. Maar die worden goed afgewisseld met krachtigere of meer creatieve nummers. Op cd1 staat een rij heel gevarieerde nummers achter elkaar, allemaal van top-kwaliteit. Een aantal van die nummers zijn in een gecoverde versie ook een hit geworden. Als een nummer in een hele andere uitvoering overeind blijft, toont dat de basis top is.

Al ken ik maar één nummer van de radio, dit album biedt vaak echte radio-muziek. Waarom dan toch niet grijs gedraaid door de DJ's? Ik denk omdat het veelal uitmondt in een muur van geluid. Het wordt een soort trucje. Op een gegeven moment ken je het wel. Na een paar nummers lukt het dan ook niet meer om echt te luisteren. Dit is zo'n album dat je in een grotere playlist moet zetten. Komt er af en toe een nummer voorbij, hartstikke leuk. Maar als geheel geen groot succes.

Er staat veel te veel punk in deze lijst. Er kan heel wat uit. En dit lijkt mij een prima kandidaat. Wat voegt het toe ten opzichte van de rest? Ik ga het niet opzoeken, maar muzikaal in elk geval niets. 1,5 ster.

Ik ken deze lui van het wat creatievere radio-hitje. De radio-rock sfeer zit er bij zit album al behoorlijk in. Vooral de zang is niet zo opvallend of creatief als het hitje, maar de muziek voelt wel aardig geproduceerd. Het is een album dat me niet zo prikkelt. Niet negatief en niet positief.

Ik kijk even terug naar mijn eerdere schrijfsels over The Doors. Bij beide albums viel mij op dat het eerste en het laatste nummer vooral heel sterk waren. En dat hebben ze ook op dit album voor elkaar gekregen. Is dat dat het recept om The Doors te luisteren? Gewoon alle eerste en laatste nummers van hun albums in één playlist. Daar lijkt het wel op. Want ook dit album maakt mij verder niet bijster enthousiast. Vooral niet als het wat neurotische klanken biedt, zoals bij die andere hit van het album. Het onderscheid tussen de albums van deze band, zit hem dus vooral in de opvulling, in het midden. Dit album schaal ik wat dat betreft tussen Morrison Hotel en L.A. Woman.

Eerder schreef ik al dat een bevriende DJ altijd Kraftwerk draaide in zijn sets. Dit album kwam daar nooit in voor. Want waar Kraftwerk op een album dat we eerder kregen het minimale groot maakte, creëren ze nu vooral met de titeltrack een hele beleving. Op een heel andere manier theatraal dan we anders in deze lijst tegenkomen. Natuurlijk, het nummer duurt veel te lang. En soms horen we overduidelijk een zolderkamersample. Maar het is toch een kunststuk. Je blijft ondanks dat deze digitale muziek nog weinig kracht heeft toch actief luisteren. Leuk! De rest van het album creëert ook wel beleving, maar het is allemaal maar een schijntje van het nummer waar dit album eigenlijk om draait. En dat is jammer. Luisteren we het hele album, komen we echt niet boven een 3.

O man. Die stem. Verschrikkelijk. Soms zelfs mompelend en zeurend tegelijk... Jammer want ik vind de rest van de muziek soms wel erg fijn. Dan weer heel filmisch, dan weer heel elektronisch, dan bijna huppelend. Soms ook wel weer tergend saai. Leuk album dus om een keer te luisteren. Maar door die zanger geen tweede keer.

Ik lees dat dit voor geen meter verkocht. 2 jaar later probeerden ze een derde single van het album. En ja! dat scoorde. Welgeteld nr 62 gehaald in de VS. En dat is wel het niveau van dit album. Het beste nummer heeft op het moment van uitkomen ongeveer 60 betere nummers voor zich te laten gaan. Het is simpelweg niet goed. Ze hebben wat Beatles-achtige klanken met minder creativiteit en ontzettend storende matige zang. Schande voor de lijst.

Indi-rock. Not my cup of tea. En met een bandnaam als Yeah, Yeah, Yeahs verwacht ik niet heel veel creativiteit. Dus met frisse tegenzin start ik de plaat. Mmm...valt mee. Het start vrij elektronisch. Het heeft iets van een sfeer. Nou vooruit, wat hebben we nog meer. Hé, dat nummer ken ik. Dat is de laatste tijd zo vaak op de radio. Ik dacht dat het een recente hit was. Het past zo in de huidige tijd. Maar het komt blijkbaar uit 2009. Was deze band de tijd toch aardig vooruit. Als ik verder luister denk ik af en toe aan die zogenaamd kunstzinnige artiesten. Iets anders maken om anders te zijn. Toch mogen die kunstenaars even meeluisteren met dit plaatje. Je kan een prima middenweg bewandelen en én anders zijn én muzikaal. Ik vind dit een fijne plaat. En omdat het zich positief onderscheid ten opzichte vergelijkbare albums, wil ik graag een bonuspunt uitdelen. Die heeft deze zure broeder toch nog voldoende over.

Eén grote amuzikale gimmick. Dacht dat dit een muzieklijstje was.

Vrij toegankelijk prima uitgevoerd blues-optreden. Niet zo heel veel over op te merken. Het mist wellicht iets extra's. Maar niets mis mee.

Uitgedachte pingeljazz. Best prima. Wel de standaard geluiden, niet het neurotische. Eerder een repeterende basis waar volop op gevarieerd wordt. Het zit soms zelfs dicht bij de jazz-house uit de zeroes. Dat geldt al helemaal voor de fijne hit, waarvan ik nu eindelijk weet welk nummer dat is.

Zelfs de grootste hit van dit album is vals gezongen, net of de stem overslaat. Dat moet dan het allerallerbeste zijn van het album. Kom op... Lukt het me om de stem te negeren, dan is het nog wel ok. Maar met 2 sterren mag deze band heel blij zijn. En strafpunten voor de lijstenmakers. Dit is een album dat iedereen zo snel mogelijk weer moet vergeten.

We wisten al dat we met Neil alle kanten op kunnen. Zelfs binnen één album. Dat maakt het zo lastig om iets over het geheel te schrijven. Want soms luister je 10 minuten naar een sterk gecomponeerd nummer, soms luistert het gewoon heel makkelijk weg. En soms komt er een veel en veel te saai nummer voorbij. Aan het einde blijven die saaie minuten mijn herbeleving aanvoeren. Terwijl ze in kwantiteit niet de boventoon hebben gevoerd. Ik besluit het na een tweede keer luisteren maar uit te middelen naar drie sterren.

Zooooww....dit...is...suffff...pfff...

Dit album én de nummers zijn mij gewoon veel en veel te lang. Als je twee keer in één minuut roept dat je behoefte hebt aan wat gewillige dames lijkt mij dat ruim voldoende. Komen ze niet, dan ligt dat ergens anders aan en helpt meer herhaling echt niet.

Inmiddels kennen we Nick als iemand die een sfeer neerzet op een album. Hij kiest per album een andere sfeer en andere muzieksoort. Maar toch je elke keer duidelijk wie het is en heeft hij een soort hokje om hem heen weten te trekken. Nick krijgt 4 albums in de lijst. Normaal denk ik: maak een keuze 1001! Maar bij bij deze artiest voelt het gerechtvaardigd. Ik krijg steeds meer waardering voor de artiest. Maar het album zelf springt er wat mij betreft niet uit. Het eerste nummer zet de sfeer erg goed neer. Maar deze keer houdt hij het niet vol. Sommige nummers zijn wat minder krachtig uitgevoerd en dat gaat te koste van die sfeer. Een voldoende verdient het album zeker. Maar meer dan een 3 is dit ook weer niet.

Ik noemde Stan eerder in deze lijst al 'heel gedateerd'. Op dit album wordt samengewerkt met Astrud. Die ik eerder in deze lijst al verweet dat zij al 'gedateerd was toen het uitkwam'. Goed, dan weet ik in welk hoekje ik het moet zoeken. Het zijn in elk geval bij elkaar passende types. Ik start ook weer niet met tegenzin. Zijn eerste album dat ik hier tegenkwam, kreeg ondanks de ouderwetse klanken nog gewoon een 3 van mij. Ik zet dit aan, direct na Nick Cave. Fout. Ik moet toch eerst even acclimatiseren. Eerst even een stokbroodje om de smaak te neutraliseren, voordat je proeft. Dertig minuten later een tweede poging. Het gaat inderdaad veel makkelijker. Stan en Astrud passen inderdaad prima bij elkaar. Het eerste nummer is warempel nog een bekend nummer ook. Het zet wel de toon voor de rest van het album. Het is inderdaad ouderwets te noemen. Het is muziek voor op de achtergrond. Het zal dan ook niet vaak voorkomen dat ik dit nog eens op zal zetten. Maar als er dan toch eens een moment voor achtergrondmuziek is, dan is dit album toch zeker een kandidaat. Het is toch redelijk gevarieerd, ook omdat er ook nog een zanger is meegenomen. En het is gewoon kwaliteit.

Met frisse tegenzin dit album gestart. Want ik werd er even op gewezen dat dit een Beach Boy was. En die hebben bij mij een gemiddelde van 1 ster behaald. Daar zit ik niet op te wachten. Het eerste nummer laat gelijk horen dat ik niet te bevooroordeeld moet zijn. We krijgen een uitgedachte compositie, waarin elke muzikant en zanger tot hun recht komen en elkaar versterken. De klank van het nummer blijft terugkomen gedurende het hele album. Dat zegt zeker niet dat het eentonig is. Er worden nogal wat verschillende muziekstijlen gebruikt. Niet alles is mijn smaak, dat moet ik toegeven. Maar het is alleen al fijn om een album te horen, waarvan elk nummer alle aandacht heeft gekregen. Dennis doet niet aan opvulling. Het aantal sterren is voor mij een duidelijke 4. Maar in de conclusie is dat bijzaak. Het gevoel waar ik mee blijf zitten is wat een zonde het is, dat hij zijn energie aan de Beach Boys heeft verspild.

Dit moet iedereen volgens mij horen vanwege de therapeutische werking. Zit er iets tegen: het kan altijd erger. Dit album voert dat concept tot in de puntjes uit. In het geheel is het een dieptepunt. Maar binnen het album wordt ook elke keer gedemonstreerd dat het erger kan. Van een mislukte Dylan-poging naar een nummer waarvan de uitvoering mij doet denken aan nummers in Monthy Python, naar een pijnigende snaar, naar mislukte Aziatische klanken en zang, naar....naar....naar....Tot een nummer ergens aan het einde dat nog valser is dan alle voorgangers. Dieptepunt in de lijst? Nee dus. Het kan altijd erger!

Man, wat hadden wij behoefte aan een kwaliteitsplaat! De eerste klanken maken het gelijk duidelijk. De komende 40 minuten krijgen we klassieke powerrock. Ik hoef niet uit te leggen dat dat zeker niet ten koste van de muzikale kwaliteit gaat. Wat een start! En toch raak ik even in een dipje. Nummers 2 en 3 doen mij niet zoveel. Gewone 4+ sterren kwaliteit. Never Before prikkelt het minste. Waarom is dit ooit een single geworden? En dan, mooi halverwege de simpele, maar geniale eerste klanken van Smoke on the Water. Een hoogtepunt? Welnee. Dat komt er direct na. Met de snelle jazzy klanken van Lazy. Het volgende nummer Space Truckin' heeft de pech dat het op zijn album vergezeld is door drie stevige concurrenten, waarin het zijn meerderen moet erkennen. De eveneens simpel klinkende maar zo fijne basis van het refrein zou zomaar voldoende geweest kunnen zijn om ook een single te dragen. Deze gaat binnenkort in de herhaling in de auto. Pedal to the metal!