Muziek is emotie. Wat dat betreft doet dit album het goed want het roept enorm veel irritatie op. Ruim twee jaar coronapandemie, het begin van de 3e wereldoorlog, hyperinflatie waardoor de verwarming nog maar op 18,5 graad staat, een sfeerloos schaam-wk voetbal en toen moest ik ook nog door dit album heen. Liftmuziek voor een horrorfilm. Kattengejank. En dit schreef ik nog voordat ik "You Didn't Have To Be So Nice" moest doorstaan. Compleet misplaatst in deze lijst. Dit hoor je mensen niet aan te doen.

Bepaalde nummers van dit album kende ik al wel, maar ik heb het geheel denk ik nog nooit gehoord. Ik heb Up The Bracket (2002) en Babyshambles - Shotter's Nation (2007) ooit als LP gekocht, dus als ik toe was aan dit soort muziek zette ik 1 van die 2 albums aan. The Libertines is een vreemde band. Eigenlijk klinkt het regelmatig vrij kut omdat Pete Doherty voor geen meter kan zingen, of hij laat het in ieder geval niet al te vaak merken. Andere albums in deze lijst heb ik daar wel eens op afgeschoten, maar dit vind ik dan weer steengoed. Het klinkt bijna als een hoge kwaliteit live-album, met een band die zin heeft om muziek te maken ondanks de vechtscheiding die vrij snel hierna volgde. De gitaren en ook de drums, met name de snaredrum, klinken perfect. Hoogtepunten o.a. The Man Who Would Be King, Arbeit Macht Frei, Campaign of Hate, Road to Ruin.

Godverdomme deze hakt er in. Alsof je op een verjaardag bent waar teveel kinderen zijn die allemaal van die Fisher Price rommel met batterijen erin hebben. Semi-willekeurige geluiden die vooral irritatie opwekken, maar dan ook nog dissonant als de ziekte. Wat kut. Ik kan vrijwel altijd wel iets positiefs vinden in een album maar in dit geval moet ik me gewonnen geven. Dieptepunt.

Voor mij zijn dit one-hit-wonders uit een telecomreclame. Na wat me de afgelopen dagen is aangedaan is dit prima om te luisteren, maar voor mij hoort niet niet thuis in dit soort lijsten. Erg 90's, huismerk Moby gecombineerd met The Streets. Het voelt wat kaal aan en dan heb ik het niet over Moby.

I don't think it's bad, but I didn't really like it.

Suprisingly okay.

Good album, but I prefer Songs For The Deaf.

Between 2-3. Kinda nice but also kinda annoying.

Sounds very dated now

Nothing to really dislike, kind of generic pop album. Ali Express David Bowie.

Doesn't stand the test of time. On some tracks the synth sticks out like a sore thumb. Fisher Price makes animal keyboards that sound better than the synth on this album. That Mortal Kombat orchestral hit kind of synth sound always makes me laugh and can be found in at least 3 songs on this album. They sound like a highschool The Cure coverband here. It reminds me of the South Park goth kids. It kinda screams "you just don't get it, mom" for me. Probably a legendary album if you were heartbroken young person doing coke in sweaty clubs back in 1989.

3.5 / 5 album. Has some very nice songs, but it's a bit too long of an album + it's a bit incoherent. Feels like a compilation album.

Great album to stare out of the window to. At first I wasn't feeling it, but I started getting into it around the halfway mark. Solid album.

It's like a nice red wine: A great product, but I don't enjoy wine.

Super cheesy and super mediocre lyrically, but the first 4 tracks are absolute anthems. The last 8 songs are all interchangeable and mediocre. Hiphop has matured a lot since.

Good but a bit boring, even though there's quite a few different styles on here.

Listening to it now, it sounds like satire with all the gun sounds, car noises and most lyrics about how much of a badass 50 cent is. But some of the songs on here are absolute anthems for the early 2000's

Easy listening, quite short.

Even I can see how influential this is. The album grew on me as I went along with it. The chances I'll put this album on again one day are very slim though.

It's very well done music, but it's quite boring. Each song is so much alike and most songs drag on a bit longer then they should have. The closing song "Butcher Boy" is my favorite since it's different and more compact.

I really dislike this. I dislike all the ad libs, I dislike how nasal/breathy she sounds, I dislike the length of this album. Nope.

Pleasantly surprised. Very relaxing.

This album could do without "Savior" and "Purple Stain", but they don't stop this from being a 5/5 album.

The instrumentals are very nice, but the singing and lyrics kill it for me. It's 53 minutes of D'Angelo waving his boner in your face. I would love an instrumental version.

Okay, but a bit generic and boring.

Starts of quite well, but turns kinda flat after that. "Let It Slide" (track 2) and "Something So Clear" (track 4) were the highlights for me. I like this type of music so I didn't feel the need to skip any tracks. A forgettable 3.

This album is too long (78 minutes) and too much. The Prodigy is a band for which it's better to listen to individual songs instead of full albums imo. I respect it, but as a full album start to finish listen I didn't enjoy it a lot.

Quite a nice album. A bit fever-dream-ish at times. Easy to get through.

Aardig album. Goede productie en luistert lekker weg. Een tikkeltje aan de lange kant maar het album is zo vriendelijk dat het niet irriteert. Geen echte hoogte- of dieptepunten. Met een pistool tegen m'n slaap zou ik het openingsnummer 'Misunderstood' en 'Kingpin' noemen als favorieten en 'Someone Else's Song' en 'The Lonely 1' als dieptepunten. Zit tussen een stevige 3 en een lichte 4 in.

Soms klinken zangers lekker vervelend, maar deze klinkt gewoon vervelend. Ontzettend klagerig, typisch eind jaren '80/vroege 90's edgelord achtig gedoe. Jammer, want de muziek klinkt over het algemeen wel goed. Muziek 4/5, zanger 2/5 = 3 sterren

Muziek is emotie. Wat dat betreft doet dit album het goed want het roept enorm veel irritatie op. Ruim twee jaar coronapandemie, het begin van de 3e wereldoorlog, hyperinflatie waardoor de verwarming nog maar op 18,5 graad staat, een sfeerloos schaam-wk voetbal en toen moest ik ook nog door dit album heen. Liftmuziek voor een horrorfilm. Kattengejank. En dit schreef ik nog voordat ik "You Didn't Have To Be So Nice" moest doorstaan. Compleet misplaatst in deze lijst. Dit hoor je mensen niet aan te doen.

Wat folk, wat jazz-improvisatie stukjes, wat bluegrass, wat blues, misschien zelfs wat Motown. En dat zonder dat het ingewikkeld, zwaar of snobistisch wordt. Favoriete nummer is denk ik "Quick Sand", wat een beetje klinkt alsof Nick Drake samen met wat koperen blazers een keer mocht aanschuiven bij de Beatles. Gewoon lekker. Maar om heel eerlijk te zijn: Na wat me gisteren is aangedaan (Astrud Gilberto) zou ik vandaag zelfs Suzan en Freek 4 sterren hebben gegeven.

Dit album ken ik! Dat kan ik niet elke dag zeggen hier. Vreemd en grappig. Hiphop met een mengelmoes van UK muziekstijlen als dubstep, grime en garage. "Blinded by the lights" en "Dry your eyes" zijn voor mij wel ondergewaardeerde klassiekers. Het is geen album wat ik lekker op de achtergrond aanzet, daar is het te maf voor.

Allemaal super knap. Muzikaal. Intellectueel ook. De ckv leraar zou waarschijnlijk lyrisch zijn, maar we weten allemaal dat dat een beetje vreemde snuiters zijn die in hun studententijd iets teveel hebben geëxperimenteerd met gekke middelen in gekke kraakpanden. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik dat eindeloze, muzikale gedans om een thema heen na een minuut of 6 vaak wel gezien. Zeker als de thema's zelf me al niet zo heel veel doen. Jazz is vaak vooral leuk voor de mensen die het maken heb ik het idee. Zo ook in dit geval.

Niks mis mee. De productie klinkt erg lekker en gelukkig niet gedateerd. Favoriete nummers: '4 + 20' en 'Almost Cut my Hair' (ik vermoed dat Tom Petty dit nummer en dan met name het intro ook erg mooi vond).

Het album is één grote psychedelische waas. Er zit wel muziek in, vermomd als warm, wollig en dik reverb-deken. Maar de zanger maakt dit deken nogal jeukerig. Het oninteressante, overbeschermd opgevoegde neefje van Radiohead (ter referentie: "Helicopter" en "He Would Have Laughed") met wat huismerk John Frusciante (ter referentie: "Basement Scene"). Eerste helft van het album 2 sterren, 2e helft was iets experimenteler en zorgt voor een totaal van 3.

Relatief makkelijk doorheen te komen. Over het algemeen een best leuk album. Met vlagen enorm matige zang wel. Hoe invloedrijk en uniek voor die tijd het is kan ik niet beoordelen, dus daarvoor geen bonuspunten. 3/5

Er zijn een paar dingen die ik niet goed kan hebben in muziek. Dingen waardoor nummers veranderen in een karikatuur wanneer ik ze hoor. Het Mortal Kombat-achtige synth geluid heb ik al ooit benoemd bijvoorbeeld. Die komt op dit album niet voor. Een andere is de typische high-pitched heavy metal scream die later ook te pas en te onpas werd misbruikt in de glamrock. Als je wil schreeuwen: schreeuw. Word boos of verdrietig. Doe eventueel een varken uit de hel of een verongelijkte orc na, allemaal prima. Maar stoere gitaarmuziek met Gerard Joling achtige 'aaaaah' geluidjes doen het niet voor mij. "Child in Time" is dan ook een flinke uitdaging voor me. Dat gezegd hebbende: Zo'n Hammond orgeltje vind ik dan wel weer genieten. Dus Geer streep ik weg tegen het orgel en dan blijft er nog genoeg muziek over voor een 3. Maar ik ben mild omdat het donderdag is, op maandag was het een 2. P.S. Flight of the Rat en Living Wreck hebben de minste streams maar zijn de beste nummers.

Ik zou Bowie graag heel goed vinden want dat hoort een beetje, maar ook dit album lukt het me niet. Voor mij klinkt hij vaak als een soort vervelende, jammerende klaaggeest. "Sue (Or In a Season of Crime)" wordt hierdoor volledig verpest bijvoorbeeld, terwijl die drum 'n bass/breakbeat achtige beat helemaal in mijn straatje ligt. Dat dit album net voor z'n dood werd gereleaset maakt het wel een legendarisch afscheid, maar ik kan niet daarvoor alleen een heel hoog cijfer geven als ik het eigenlijk niet kan aanhoren. Een ruime 2 sterren, voor 3 is het me net iets te vervelend allemaal.

Verrassend sfeervolle en fijne muziek. Wat blues, wat jazz, wat country en bluegrass, met vlagen wat ambient-achtig en wat 'spoken word' uit een tijdperk waarin spoken word nog niet bestond. "Coyote", "Furry Sings The Blues" en "A Strange Boy" vind ik best geniaal. Van mij zou ze net iets vaker haar mond mogen houden en de muziek lekker laten doorlopen, maar het is niet gruwelijk storend. Na 5 nummers gaat het album harder over de klippen dan een zachte band op de straten van Bakoe. Het werd onverwacht toch een kleine aanslag op het uithoudingsvermogen. 5/5 voor de eerste helft, 2/5 voor de tweede helft. Ik hou het op 3 sterren.

De manier van zingen is me te gemaakt. Klinkt daardoor ook gedateerd. Elvis Costello met een baarmoeder. Ik ben er geen fan van. Het begint als een soort punk-omdat-het-moet, maar richting het einde van het album laten ze die act ook maar vallen omdat ze er zelf net zo moe van werden als ik als luisteraar. Helemaal aan het einde herontdekt ze nog dat ze als kind in een ketel met vibrato is gevallen en mogen we nog genieten van wat kattengejank. Dit was vast ooit heel cool, maar nu is het momrock voor rokende, vergane glorie, gescheiden vrouwen die hun haar nog elke vier weken (zelf) zwart verven met een potje Kruidvat huismerk haarverf en daarna in de lokale kroeg zelfingenomen kijkend slechte whisky zitten te drinken fantaserend dat ze elke man nog om hun vinger zouden kunnen winden als ze zouden willen, wat dan weer bevestigd wordt doordat stamgast gekke Henkie nog wel eens een rondje wil geven als ie zelf al de hele avond zit te tanken. Favoriete artiesten Janis Joplin, Blondie (waarvan ze 1 nummer kennen) en Kiss (2 à 3 nummers). Maar misschien vul ik nu te veel in.

Dit vind ik nou nog eens oprecht vermoeiende kutmuziek. Ongeinspireerd gewauwel over chaotische trippy beats. Misschien leuk voor mensen die zichzelf bere-interessant vinden omdat ze via LSD, paddestoelen en ayahuasca ceremonies 'bepaalde inzichten' hebben gekregen. Ik heb geen septum piercing of tunnels in m'n oren, dus 1 ster.

Als je erbij was, was het legendarisch. Ik was er niet, ik had die dag wat anders. De versie op Spotify is 22 minuten en dan is het een wel leuke cafeïnepil zo op de vroege ochtend. Iedereen die meedoet beheerst z'n instrument tot in de puntjes. 3 tot 4 sterren.

Af en toe iets teveel piepkuiken gegil, maar de lekker funky disco fuifnummers gaan er goed in ondanks de kater.

Het hele album keurig afgeluisterd hoewel ik dit anders nooit zou aanzetten, dat is het mooie van deze generator. En ik heb me er best mee vermaakt. Qua muziek is het helemaal prima. Ik kreeg meteen zin om Doom te speedrunnen. De zangstem van d'n Dave (wittewel) is voor mij wel echt een minpunt. Komt op mij enorm over als een slechte deelnemer in een Bon Jovi imitatiewedstrijd. Ik snap werkelijk niet hoe iemand deze zang kan waarderen dan wel verdragen. Ook heb ik weinig met de teksten, maar dat kan ik altijd vrij makkelijk negeren. Een dikke 3 omdat de muziek lekker is.

De zanger klinkt alsof iemand met een rasp over z'n balzak aan het gaan is. Het is vaak onsamenhangend, experimenteel en maf. Ze kunnen hun eigen teksten niet goed uitleggen, want tekst wordt vooral geselecteerd op klank, schijnt. Allemaal redenen om het af te schrijven en weg te gooien, maar ik vind het geweldig. En met 13 nummers in 34 minuten kun je je nooit lang storen aan een nummer. Ohja, en tieten! Makkelijke 5 sterren.

Niet onaardig. Doorwerkmuziek. Soms wat meer trash metal, soms wat meer industrieel. Een beetje Rammstein ("Just One Fix") en Marilyn Manson ("Scare Crow", "Psalm 69") kun je er zeker in terugvinden. Het grootste minpunt vind ik de productie. Het is redelijk plat en schel gemixt. Dit soort muziek wil je graag wat harder zetten, maar dit album wordt dan gewoon vervelend omdat het zo schel is. Vooral de lead gitaar en de drums zijn kapot gemaakt. De bassdrum klinkt soms alsof je met een houten lepel tegen een hangend velletje bakpapier aan slaat ("TV II"). Ik was van plan om drie sterren te geven, maar toen kwamen de twee laatste nummers van het album nog. De mannen waren moe en hadden geen zin meer, maar toch moest er nog 8 minuten gevuld worden. Had dat maar niet gedaan. Bagger einde. 2 sterren.

Echt goed zingen kan ons Lou niet en dat houdt me toch een beetje tegen om hier heel enthousiast van te worden. Voelt een beetje als huismerk Bowie, en met A-merk Bowie heb ik al niet veel. "Men of Good Fortune" vond ik wel aardig, maar het kan niet op tegen z'n grote hits. En dat geldt voor dit hele album eigenlijk. "Sad Song" is wel de perfecte afsluiter. 2 tot 3 sterren afhankelijk van hoe goed de rest van m'n dag verloopt.

Het zijn wel classics, maar wat een schelle teringbende. Die nummers kan ik een weekje in het jaar wel hebben, maar de geluidskwaliteit is oprecht pijnlijk. 1 ster. Een remaster die fysiek niet pijn doet zou misschien 3 sterren halen.

Geweldig debuutalbum van een grote koekwaus. Staat niks op wat slecht is, al ben ik geen grote fan van skits.

Een soort huismerk Bowie maar dan een stuk minder kut. Er zijn niet echt nummers die ik er tussenuit pluk om in een playlist te gooien, maar in z'n geheel genomen een hele aardige album-ervaring. Heerlijk om aan te zetten en niet teveel op te letten. Zang is bij sommige nummers wel heel vreemd en tikt de categorie 'kattengejank' met vlagen zeker aan, maar toch is het wel lekker.

Ik ben pas 79 albums onderweg en dit is al de 4e keer David Bowie. En elke keer voelt het weer als huiswerk.

Qua zang is het niet indrukwekkend, de bassdrum zijn ze per abuis vergeten in een aantal tracks en het duurt allemaal wat lang, maar verder is het prima aan te horen allemaal. Had met minimaal de helft tot 2/3e ingekort kunnen worden, maar wappie Clapton was teveel onder de indruk van zichzelf. Keurige, cultureel toegeëigende ouwelullenblues voor de tikkie racistische blanke boomer. Ohja en de coverart is spuuglelijk. Maar wel 3 sterren.

Heerlijk gitaargeluid, maar richting het einde voelde ik me een steen waar eeuwenlang om de zoveel tijd een druppel water op is gevallen. In het begin is er niks aan de hand maar na een paar nummers begint de stem van Jack White toch te zorgen voor erosie. 3 sterren daardoor.

Voor het luisteren: Ik ben groot hiphop liefhebber maar Outkast vind ik lastig. De hitjes vind ik leuk, maar verder snap ik niet waarom mensen het geniaal vinden. Tijdens Speakerboxxx: Ik vind de stijl niet fijn. Veel beats en geluiden irriteren me (net als de interlude/skits), de stemmen zijn slecht gemixt en niet goed te volgen, de meeste nummers zijn erg vergeetbaar. Zelfs als je dit deel los ziet van The Love Below is het met 56 minuten al aan de lange kant. Het laatste kwartier van dit album vond ik het leukst, vanaf track 14 tot het einde. Tijdens The Love Below: Klinkt alsof Dreeke3000 eigenlijk liever een musical-komediefilm had gemaakt. Zeker de eerste 7 tracks hadden in z'n geheel op de snijtafel mogen achterblijven. Het meeste klinkt wel aardig en muzikaal (vooral lekkere basslijntjes), maar 78 minuten is veel te langdradig voor dit. Teveel in zichzelf gaan geloven. Na het luisteren: Bij Outkast had ik altijd al het idee dat ze een grap maken die iedereen in de groep snapt behalve ik en dat is eigenlijk niet veranderd. In mijn ogen overschat. Kort dit album met minimaal de helft in en ik geef 3 sterren, maar as is worden het er 2.

Deze ken ik. Oud maar niet gedateerd, heerlijke relatief eenvoudige beats zonder dat het saai is, rijmschema's zoals je ze in die tijd nog niet heel vaak zag, goeie stem. Het draait om rap en in die tijd hoefde niet elke rapper er ook nog bij te zingen. Als jongetje van 6 opgroeiend in een dorp in Brabant is dit natuurlijk ook super herkenbaar allemaal. Topalbum.

Het nadeel van Bowie is dat ie een inspiratie was voor velen. Bij het eerste twee nummers wilde ik afhaken. Gelukkig werd daarna Bowie nog even verdund met wat The Cure, Sting en Kraftwerk. Ik ga positief zijn. Er zijn er leuke geluiden of soundscapes te horen of hoe je het zou willen noemen en de meeste nummers zijn ondanks het experimentele en de huismerk Bowie leadzanger goed te pruimen. 3,5 ster waard omdat ik verrast ben over tracks 3 t/m 7 (het einde). Duurt met 38 minuten ook niet te lang allemaal. Afgerond een 3.

Ik heb hier weinig op tegen, het is goed, leuk, knap, vernieuwend, etc. Maar dat dit album er wel in staat en Massive Attack - Mezzanine niet, is in mijn ogen een groot onrecht. 3 sterren voor dit album. Massive Attack - Mezzanine minimaal een hele dikke 5.

Legendarisch, iconisch, etc. Jan klinkt alsof ie het naar z'n zin heeft en de rowdy inmates joelen lekker in het rond, dus sfeervol is het zeker. 5/5 optreden, maar hier gaat het om albums.. Maar aan de andere kant is het een gecensureerd livealbum (de f-bommen worden vervangen voor een verschrikkelijke bliep) van 34 minuten waarvan ongeveer 15 minuten ook nog eens gelul is. Al met al lastig te beoordelen dus.

Geen idee waarom dit in deze lijst zou moeten staan. Huismerk John Legend. Ik zeg er wel meteen bij dat ik heel weinig heb met (hijgerige) RnB. Dit album doet volgens mij niks nieuws of bijzonders. Wel heel fijn dat er een album uit 2012 tussen staat, maar had dan in godsnaam 'good kid, M.A.A.D. city' gekozen.

Dit is wat je krijgt wanneer je Devo besteld via Ali Express. Matig klinkende new wave memerock, vooral qua zang. Die zang zal wel ironisch bedoeld zijn, want het klinkt voor geen meter. Al met al redelijk makkelijk verteerbaar, dus toch gewoon 3 sterren omdat ik een milde man ben.

Flink theatraal en extravagant. Oei. Als ze ooit een James Bond Western film maken kan dit de soundtrack zijn. Ik vind de stem van Alex Turner eigenlijk ook niet zo fijn merk ik, zeker in deze combinatie. De beste momenten zijn voor mij de momenten waarop de muziek het meest op Arctic Monkeys lijkt, bijvoorbeeld bepaalde stukjes in "Black Plant" en "I Don't Like You Anymore". Het is niet slecht, maar ik hou niet zo van deze stijl.

Ik kende de legendarische Opus Dei videoclip en was dus zeker benieuwd naar dit album. Ik moet zeggen dat een heel album wel een beetje veel is. Het is zowel fantastisch als verschrikkelijk. En daarom hoort het zeker thuis in deze lijst. 'Opus Dei' blijft het huzarenstukje. Ik krijg altijd zin om een uniform aan te trekken als ik die hoor.

Ik weet hoe goed dit zou moeten zijn en enorm veel serieuze rappers vinden dit ook heel goed, maar ik word vaak toch wat moe van de oudere Beastie Boys nummers. Dat over elkaar heen schreeuwen met maximale reverb doet het niet voor mij. Laatst nog Pauls Boutique geluisterd en daar speelt dat ook.

Prima. Bluesy, luistert lekker weg, lekker muziek maken. Gewoon goed.

Ik kan een bepaald soort kattengejank vaak wel waarderen dus Radiohead past in m'n straatje. Dit album had ik nog nooit geluisterd. Ook deze bevalt prima. Enorm sfeervol en niet hun moeilijkste album om doorheen te komen. Aangezien ze er nog 5x in staan hou ik de 5 sterren nog even op zak, voor bijv. OK Computer.

Het is 8:40 en ik wil terug in bed kruipen dankzij Frank. Relaxed album. Wel een tikkeltje aan de lange kant, maar aan de andere kant heb ik me geen moment geërgerd.

Vervelende, hijgerige, matige zangstem. Qua muziek heeft het met vlagen wel wat, maar geen hoogvlieger wat mij betreft. En dan nog een half punt aftrek voor de kreunende-man-seksgeluiden bij de track 'Girl'. Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op de 113 website of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Opent sterk, maar kakt dan in. Vervolgens zit er af en toe nog een pareltje tussen. Naar dit soort muziek uit deze tijd kan ik wel altijd makkelijk met plezier luisteren. 'Playing Your Song' heeft de minste streams op Spotify en dat is wel zwaar onterecht. Als er halve sterren gegeven konden worden was dit exact een 3,5.

De licht verteerbare stukjes vind ik wel leuk. Bijvoorbeeld bij wat denk ik track 1 movement 2 is (ergens vanaf de 5e minuut). Aan de andere kant zijn er ook stukken die me het gevoel geven dat ik tegen m'n zin in ben meegenomen naar een uitvoering van The Phantom of the Opera en ik met één of andere wiskundige zit te praten die maar blijft ratelen over z'n werk. Ik wil best in zien dat dit goed en knap is, maar als ik hoger dan een 3 wil geven moet er ook luisterplezier zijn. De derde track zorgt hier wel voor, maar het is niet genoeg.

De wat meer uptempo nummertjes zijn prima te pruimen ('Crocodiles' en 'Villiers Terrace'). De wat meer klagerig gezongen nummers irriteren me een beetje. Al met al doet dit album me weinig. Vergeetbaar. Ergens tussen 2 en 3 sterren in.

Enorme dadrock, maar wel gewoon erg lekker en goed. Hier kun je gerust mee aan komen zetten in het Top2000 café. De nummers duren allemaal niet te lang en zitten goed in elkaar. Het gitaargeluid is fantastisch. M'n favoriet op dit album "Sinister Purpose". Heerlijk sfeertje, ook de zang is niet vervelend en wat ze met die gitaar doen: die aanzwellende, aanhoudende noot die lekker langzaam als een mug van rechts naar links panned is fantastisch. En dan later vertrekt ie vanaf links en gaat ie naar rechts. Fantastische ervaring met m'n headset. Die track tilt het naar 5 sterren voor mij.

Aan de hand van de reviews verwachtte ik vervelende drukke herrie (een soort Black Midi - Hellfire) en dat is het helemaal niet. Het is redelijk minimalistisch en rustig juist. Dit bevalt me onverwacht goed. De meeste nummers klinken alsof ze uit soundtracks komen van films/games die ik goed vind. Misschien dat het me daarom bevalt. "Hit by a Rock" past in de film 'The Sound of Metal'. "Dead on Arrival" past in 'Requiem for a Dream'. "Hometime" en "AB/7A" zouden zo toegevoegd kunnen worden aan 'The Fountain'. En "E-Coli" zou mooi passen bij 'The Last of Us'. Als het album was gestopt na track 11 had ik zelfs 5 sterren gegeven, maar de laatste twee nummers zijn kut, dus wordt het een 4.

Ik had heel veel moeite om dit een uur en 10 minuten lang aan te horen. Een keer een los Dylan liedje is wel te pruimen, maar een heel album achter elkaar van een soort toondove meneer die klinkt alsof ie na een biertje teveel heeft bedacht dat ie kan zingen is teveel. En dan ook echt elk liedje op precies dezelfde manier zingen: dat gewauwel met die lelijke, stevige, vanuit z'n buik aangezette uitschieters de hoogte in, die klinken alsof z'n maag leeg is maar z'n lichaam desondanks blijft overgeven. Niet voor mij gemaakt dit. Mondharmonica en orgeltje zijn altijd leuk, muzikaal dus wel prima. 2 sterren

Als ik denk aan albums die je 1x in je leven gehoord moet hebben dan denk ik zeker aan dit album. Het is niet m'n favoriete album ooit en ik luister het geen 100x achter elkaar want daarvoor is het teveel, maar het is een dijk van een conceptalbum. Daarom 5 sterren.

Het gitaargeluid is (op de remaster) heerlijk crunchy/fuzzy. De track "Strange" bijvoorbeeld is een genot voor de headsetgebruiker. Er staan er een hoop nummers op die ik wel graag hoor, maar tegelijkertijd mist het nog wel iets voor mij. Ik mis net 3 of 4 nummers die ik het liefst op repeat zou willen zetten. Ook is er een dag later niks blijven hangen. 3 sterrekes.

Bij sommige albums ontdek je naast hitjes nog allerhande moois, maar in dit geval is het eigenlijk wel gewoon wachten op Mrs Robinson. Dit album viel me tegen. Maar ik denk dat dit op bepaalde zondagochtenden beter zou bevallen dan het nu doet. Daarnaast begin ik ook wel een beetje moe te worden van de vele conceptalbums. Ik heb liever steengoede muziek dan een steengoed concept.

De eerste 2 tracks zijn heerlijke disco-stompers en de 4 nummers daarna zetten dat prima voort. De misplaatste ballad op track 7 stopt alle momentum als een setje over de klippen gejaagde softs. Track 8 "I Can't Help It" ken ik van De La Soul - Breakadown en daardoor leef ik nog heel even op, maar de geest is uit de fles. Als hiphop-sample werkt het ook beter dan het origineel vind ik.

Cypres Hill heb ik nooit helemaal begrepen. Leuke beats, een beetje vervelende stemmen. De hits hoor je nog wel eens in een kroeg en dat is voor mij genoeg. Helaas is dit ook niet het album met die hitjes.

Als je vroeg in de lente het huis op je vrije vrijdagmiddag weer een keertje grondig aan het schoonmaken bent met alle deuren wagenwijd open, waardoor het geluid van de vrolijk kwetterende vogeltjes doordringt tot in de frisse, naar Andy geurende huiskamer en de eerste warme zonnestralen van het jaar schijnen door de zojuist schoongemaakte ramen naar binnen in de hoop je te verleiden om zonder jas naar buiten te lopen; dan is dit wel een lekker album om aan te hebben staan. Op een maandagochtend in de winter terwijl je gewoon voor de baas achter de computer zit is het toch een tikkie saai vind ik. 7x keer hetzelfde nummer, twee eruit springende hitjes en één leuke, voor mij nieuwe, meevaller: The Heathen. Voor de 5e keer achter elkaar een '3' helaas.

Een lastige keuze tussen een 4 en een 5. M'n grootste kritiek op dit album is namelijk vooral dat 'Mezzanine' beter is. Voor zover ik tot nu toe heb kunnen nagaan is dat dé grote afwezige op deze lijst. Het openingsnummer is lekker, Unfinished Sympathy is iconisch, de afsluiter is goed gekozen en eigenlijk is al het andere ook wel goed. Maar waar Mezzanine je in trance dreunt om je mee op reis te nemen in een droomwereld geschapen door Massive Attack is Blue Lines meer een kleine wandeling door een grauwe Engelse stad begin jaren '90. Een 4 dus, omdat ik anders de band zou raten en niet dit album an sich.

Ik ben geen fan van koperen blazers, dus ska is een lastig genre voor me. De zang is bij sommige nummers aardig lelijk en vaak zit er ook nog teveel reverb op, wat het nóg lelijker maakt. Her en der is het best catchy. "Pearl's Cafe" vind ik bijvoorbeeld best leuk, tot huismerk Astrud Gilberto op 1:28 te fanatiek mee gaat doen. Later op het album krijg ik nog meer Astrud flashbacks bij het nummer waarvan de titel dan ook perfect gekozen is: "I can't stand it". 'International Jet Set' was m'n favoriete track; een soort lichte koortsdroom met een soundtrack van The Strokes. Dit album doet z'n best om 1 ster te krijgen maar daarvoor gebeuren er toch nog teveel leuke dingen.

Dit soort muziek doet me echt niks. Klinkt als iets wat je kan kopen via TelSell onder de naam 'The Complete Country Collection'. Doe me dan maar gewoon een emmer Quick 'n Brite. Dit staat denk ik regelmatig, heel zachtjes aan bij de McDonalds in Best. Het album is 37 minuten maar het voelt als 2,5 uur. Bij de Mac hebben ze dat graag want dan heb je de neiging om snel weer weg te gaan. 2 sterren.

De beats zijn niet heel bijzonder en de taal versta ik niet. Dan blijft er weinig speciaals over.

Gisteren had ik hier niet echt zin in. Vandaag ook niet merk ik. Maar ik vind het desondanks wel een goed album. "Blue Dress" had op de snijtafel achter mogen blijven van me, maar verder goede nummers met als uitschieters toch wel de hits.

Elvis is altijd lastig voor me. Ik ken Elvis vooral als een soort karikatuur/persiflage en het is lastig om daar omheen te luisteren. Naar mate het album vorderde begon ik het meer te waarderen. Dus ik heb het daarna nog een keer vanaf het begin aangezet, maar toen kwam ik er achter dat de oorspronkelijke Side A (track 1 tm 6) voor mij zwakker is dan de rest. De oorspronkelijke Side B (track 7 t/m 12) vind ik wel goed.

Normaal ben ik niet zo van de Soul en R'nB maar dit album verrast me positief. Het kleine disco uitstapje "Secrets" (waarvoor ik helemaal naar Youtube moest!) was een prima en "Just My Imagination" doet ook onverwachte, maar wel geslaagde dingen. De laatste 3 nummers zijn wel weer van die typische, semi-eindeloze nummers die zo'n artiest, inmiddels vergane glorie en zwaar obees, op North Sea Jazz dan badend van het zweet zo'n 20-25 minuten lang, enorm onder de indruk van zichzelf, staat te rekken met schreeuwerige adlibs waarbij je als leek af en toe twijfelt of die laatste uithaal een vorm van bevlogen zingen was of gewoon een rochel die uit de weg geruimd moest worden. Met achtergrondmuzikanten die elkaar iets te tevreden glimlachend aankijken en een enorm intelligent publiek wat probeert te acteren dat dit écht genieten is mits je slim en vooral ook ontwikkeld genoeg bent om het te begrijpen.

Ik vind de muziek best lekker (met name de basgitaar), maar haar zangstem is wel een beetje lastig om van te genieten. In het beste geval is het jammer maar prima mee te leven, in het slechtste geval klinkt ze als de keffende keeshond van de buren (bijvoorbeeld bij "Metal Postcard"). En dat meen ik redelijk serieus: Volgens mij probeert ze daadwerkelijk te keffen. Siouxsie and the Pekineesjes. Dus (ook) bij deze band is m'n conclusie dat een volledig album achter elkaar voor mij niet zo goed werkt. Aanvankelijk een 4, maar glijdt al snel af naar een 3.

Best prima. Geen hoogtepunten, geen dieptepunten, gewoon 36 minuten prima muziek.

Vreemd album. De openingstrack is huismerk Pink Floyd. En dat bedoel ik niet negatief deze keer. Gewoon een prima track. Track 2 is funky gedoe waar ik niet heel veel mee kan. Het komt te onverwacht na die Pink Floyd opening. Op track 3 komt na een tijdje heel even een huismerk Jimi Hendrix om de hoek kijken. Ook dit huismerk doet het qua prijs/kwaliteitsverhouding meer dan prima. Rest van de track is erg meh. Track 4 is ook funky, maar omdat het minder onverwacht is kan ik er beter mee omgaan. Vervolgens hoor je op track 5 een huismerk Lenny Kravitz, die opzij wordt geschoven door eerder genoemde huismerk Jimi die nu een wat grotere rol opeist. Heel goed van 'm. Op track 6 hebben ze collectief drugs gebruikt denk ik. Dit had achterwege gelaten moeten worden. Dan volgt alweer het laatste nummer. Er is nog tijd over, dus ze mogen 10 minuten doorgaan. Dat hoef je de man op de cowbell maar één keer te vertellen. De drugs werkt nog een beetje na. Huismerk Jimi doet een aardige duit in het zakje. Orgeltje, fan van ook. More_cowbell.wav. De drugs blijkt niet slechts na te werken, ze hebben stiekem bijgepakt. Net wanneer je bedenkt dat deze track alleen nog scheetgeluiden mist... Dus nogmaals: Vreemd album. Maar daardoor eigenlijk wel een topervaring. Ik ga dit niet nog 10x luisteren in m'n leven, maar ik geef het wel 4 sterren.

Veel mensen hebben een hekel aan Slipknot, maar ik vind het geweldig. Slipknot (specifiek de track 'Wait and Bleed') was voor mij de gateway naar de wat hardere muziek. Snoeihard, toch nog muzikaal (Corey Taylor is een geweldige zanger, Joey Jordison was een geweldige drummer) en vreemd genoeg is het met vlagen nog catchy ook. Zoveel goede tracks.

Deze stijl van zingen (de ziek hoge zanglijntjes die alle kanten op schieten) vind ik irritant. 9 van de 10 fijne momentjes op dit album worden vroeg of laat verpest doordat ze gaat zingen. De meeste muziek is best aangenaam namelijk (neem bijvoorbeeld de eerste en de laatste track), alleen is vrijwel elke keer de magie voorbij zodra ze begint te zingen. Op 'Little Green' is ze wat meer ingetogen en dat is voor mij het beste nummer van het album. Qua muziek doet dit nummer (en een aantal andere nummers ook) me denken aan Nick Drake en dat is geen belediging. Het is ook heel goed dat het album maar 36 minuten is, want hoe langer hoe meer die stem er in begint te hakken namelijk.

Vrij saai, nietszeggend en vergeetbaar. Ik snap niet goed wat dit in deze lijst doet.

Everything in it's right place en Idioteque vind ik fantastisch, maar de rest van de nummers op het album vind ik wat minder. Niet het beste Radiohead album. Tussen en 3 en een 4 in ergens.

De eerste van de lijst die ik op LP heb! Niet omdat ik het heel goed vind overigens. Het is mij te bombastisch en theatraal.

Een stuk minder experimenteel dan Surfer Rosa en daardoor makkelijker aan te horen. Maar ook dit album bevalt heel goed.

Kort album dus het vliegt voorbij. Prima album van een prima band, maar er mist iets waardoor het voor mij geen topalbum is.

Niks mis mee, maar het greep me niet echt. 3.7

Dit deed me niks. Eerder een vleugje irritatie dan plezier. Heads Will Roll staat er niet op. Meh.

De muziek is wel aardig, de zang vind ik verschrikkelijk. Het album, hoewel beter dan gedacht, begint na een tijdje een tikkie vervelend te worden.

Bijna geen album te noemen. Een hoop verschillende stijlen, maar wel allemaal wat matig en erg jaren '80.

Ik hou van hiphop maar dit worden toch geen 5 sterren. Alvast een disclaimer: Ik ben een witte man uit Nederland, dus dat ik geen verbinding voel met dit album ligt niet aan dit album. Gangsterrap vind ik al gauw oud worden en zo ook dit album. Naast dat het letterlijk oud is, is het ook een lang album. Volgens mij gaat echt letterlijk elk nummer over geweren en geweld en dan niet op een heel creatieve manier. Het legt niet uit waarom de situatie is zoals die is, het is alleen maar borstklopperij en dreigementen. Als ik deze lijst had gemaakt had ik '2001' (1999) gekozen ipv The Chronic. Ik heb daar wel deels dezelfde verwijten, maar dat album vind ik leuker en beter. Waarschijnlijk komt dat deels ook door m'n leeftijd.

Rockafeller Skank is voor mij voor altijd verbonden aan de zomervakantie en Fifa 99 op de PS1 bij de buurjongen. Right Here Right Now en Praise You zijn meesterwerken van bijna buitenaards niveau. De rest van de nummers kende ik niet, maar zijn gewoon prima nummers. De tracks klinken opvallend goed op m'n headset ondanks dat het geen remaster is. Ik ga een misschien iets te makkelijk gegeven 5 uitdelen hiervoor.

Wel aardig. Als je dit op straat per ongeluk tegen komt is het wel gaaf. Het album is net afgelopen en ik herinner me vooral de drumsolo van een uurtje of 3 a 4.

In principe hou ik hier wel van. Er zit alleen wel erg weinig variatie in de nummers.

Begint wel lekker grungy/fuzzy/noisy/muddy, maar na een nummer of 2 a 3 begint de ellende er iets teveel in te hakken bij me, dan wordt het bijna een straf om verder te luisteren omdat het allemaal zo schuurt. Richting het einde bevalt het weer iets beter. Track 11 'Dry' vind ik het best. Lastig te beoordelen. Ik ben namelijk opzich wel blij verrast hierdoor, maar ik wil dit niet elke dag of elke week horen.

De tremolo/vibrato/stuiterbal in de keel doet me denken aan Dead Kennedys, maar de muziek is een stukje lichter. Het laatste nummer ('What's With Terry') vond ik het leukst, de rest was een beetje een grijze massa van vroege pop-achtige punk.

Zondagochtend-uit-het-raam-tuur-muziek. Iets van thee erbij. Gewoon English blend, geen gekke smaakjes. Niks mis mee, aangenaam. 3.5

Twee dagen geleden noemde ik deze naam nog na het luisteren van The Undertones. Af en toe een wel erg schelle kakofonie. Met name een bepaald stuk in Chemical Warfare is een enkele reis naar tinnitus city. Holiday in Cambodia, California Uber Alles en Kill the Poor zijn voor mij de hoogtepunten. Met vlagen dus zeker leuk maar niet genoeg voor 4 sterren. Eigenlijk is de hele side A te schel en te meh.

Het klinkt allemaal mooi, technisch ook dik in orde. Fraaie strijkers, een heldere acoustische gitaar, lekker ruimtelijk, zang is op orde. Een beetje Bowie-achtig, maar dan wél fijn om naar te luisteren. Het duurt allemaal wel een beetje lang moet ik zeggen. 52 minuten is voor mij iets teveel, ondanks dat het goede nummers zijn dus. Album kruipt voorbij. En dan krijgt ie bij Sunday Sun nog een beroerte ook. Meer geschikt als soundtrack van een sombere ruimte-film dan als album om even lekker naar te luisteren tijdens het werk. Twijfel toch tussen 3 en 4 sterren, omdat ik het wel echt kwalitatief goed vind.

Ik ga dit een 2 geven. En niet eens omdat ik er heel veel last of onvreugde aan beleefde, maar dit is zo ontzettend nietszeggend. Je kunt dit gerust missen. 13 in een dozijn. Als ik een hoogtepunt moet kiezen dan kies ik track 10: Jerdacuttup Man. Klinkt piratenachtig. Geen echte dieptepunten, behalve dat dit album een plek inneemt in de lijst.

De dag dat de wereld voorgoed veranderde: dinsdag 11 september 2001. Dat komt natuurlijk niet door dit album. Tot vandaag heb ik deze nooit integraal geluisterd. Dit album is als een risotto. De eerste happen zijn goed en lekker maar daarna mis ik afwisseling. Kwalitatief is er niks mis mee (Jay-Z kan prima rappen, de beats, sample-keuze en productie zijn ook prima), maar ik verveel me een beetje bij dit album. Zeker aangezien het een album van een uur is. Ik had voor deze lijst 'The Black Album' uit 2003 gekozen, want daar heb je wat meer variatie, het is allemaal wat energieker en Jay-Z klinkt er een stuk gretiger wat ik vaak wel fijn vind bij rap. 3.6 afgerond naar een 4.

Bepaalde nummers van dit album kende ik al wel, maar ik heb het geheel denk ik nog nooit gehoord. Ik heb Up The Bracket (2002) en Babyshambles - Shotter's Nation (2007) ooit als LP gekocht, dus als ik toe was aan dit soort muziek zette ik 1 van die 2 albums aan. The Libertines is een vreemde band. Eigenlijk klinkt het regelmatig vrij kut omdat Pete Doherty voor geen meter kan zingen, of hij laat het in ieder geval niet al te vaak merken. Andere albums in deze lijst heb ik daar wel eens op afgeschoten, maar dit vind ik dan weer steengoed. Het klinkt bijna als een hoge kwaliteit live-album, met een band die zin heeft om muziek te maken ondanks de vechtscheiding die vrij snel hierna volgde. De gitaren en ook de drums, met name de snaredrum, klinken perfect. Hoogtepunten o.a. The Man Who Would Be King, Arbeit Macht Frei, Campaign of Hate, Road to Ruin.

Typisch '80s. Wat is dat decennium qua muziek toch lelijk opgedroogd. De hitjes zijn leuk, dr stem af en toe wat vervelend. Het duurde allemaal niet al te lang, dus was het alsnog wel aardig te pruimen. 2.7

Het is te vergelijken met Mario: De eerste game waarin Mario voorkomt (Donkey Kong uit 1981) check je hooguit een keertje omdat Mario tegenwoordig een iconisch karakter is. Pas vanaf Super Mario Bros (1985) of zelfs Super Mario Bros 3 (1990) is het daadwerkelijk leuk om Mario te spelen. Dat heb ik ook met hiphop. Ik vond Raising Hell al gedateerd en deze komt daar nog vóór. Historisch gezien bijzonder relevant (ik heb braaf de Wiki gelezen), maar ik ben in 2023 te verwend qua hiphop om hier écht van te kunnen genieten. Gelukkig is het album kort en divers genoeg om nergens te irriteren. Voor een keertje kom je er makkelijk doorheen. Leuk om het origineel van It's Like That een keer te horen.

Ik was bang voor wat ik aan zou treffen, maar ik zat er vrij snel prima in. Track 1 zet lekker de sfeer neer en track 2 vind ik fantastisch omdat ik hem herken van Kendrick Lamar - Money Trees. Track 3 met de wat chiptune achtige synth op de achtergrond.. Zakt in het midden een beetje in. Naar het einde weer wat beter maar niet zo goed als het begin. Lekkere productie, lekker ruimtelijk ingericht. Ik weet niet of dit album per se mee hoeft in de 1001 tijdcapsule mochten we die ooit de grond in gaan stoppen, maar als onderdeel van deze lijst kan ik er wel van genieten. Bovendien kun je beargumenteren dat dit meer toevoegt dan 6x Elvis Costello. 3.7

Qua instrumenten klinkt het super. Ik heb wel eens iets uit deze tijd gehoord wat gedateerd klinkt door een slechte mix waarin de basgitaar ontbreekt en de bassdrum niet meer dan een soort klik is. Bepaalde verstokte metalfans zweren bij zo'n mislukte opnamekwaliteit geloof ik. Ik heb veel liever dit. Qua zang is het niet helemaal waar ik van hou: Het doet me weer iets teveel denken aan de glam/hairmetal zangers van weleer, maar ik heb erger gehoord. Naar het einde toe wat langdradig, maar wordt nooit echt vervelend.

Elk nummer van de eerste helft van dit album kun je gebruiken in de soundtrack van een film waarbij het hoofdkarakter allerlei perikelen, met een hoop kleerscheuren en op de bek gaan, heeft overleefd en gaat beginnen aan de rest van z'n leven. In de tweede helft gaan de voetjes pas echt van de vloer. Niet omdat er gedanst kan worden, maar omdat zwaartekracht plots is afgeschaft. Enige puntje van kritiek: De laatste 2 nummers maken het album voor mij net iets te lang.

Dit doet me niet zo heel veel. De wat meer upbeat nummers luisteren wel lekker weg (zoals de openingstrack, mij bekend van een Kendrick Lamar sample), maar ik word hier verder niet super enthousiast van. Zelfde cijfer als ik Earth, Wind & Fire gaf, maar die beviel me achter de komma net iets beter.

Iconische hoes, iconische openingstrack, iconische band met iconische bandleden. Daarmee wil ik niet zeggen dat Nirvana alleen maar perfectie heeft afgeleverd: ik vind lang niet al hun werk even fijn om naar te luisteren. Bovendien leek Cobain me een redelijk onuitstaanbare lul, dus ik ben niet eens een echte fanboy. Maar dit album vind ik wel geweldig. De eerste 8 nummers zijn stuk voor stuk perfect. 'Lounge Act' is voor mij een heel klein dipje in de tracklist, maar ook dat is gewoon een prima nummer. 'Stay Away' en 'On a Plain' zijn dan weer perfect. Alleen die laatste track 'Endless, Nameless' had achterwege mogen blijven van mij.

Als ik dit vorig jaar tijdens Brew @ The Zoo live had aangetroffen op het plein bij de olifanten na 3 uur bierdrinkend rondwandelen + nog een uur lang bierdrinkend wachten op 2 schalen minisnacks dan had ik er zeker de pracht van ingezien. Het is voor zover ik kan beoordelen niet slecht. Maar ik merk dat ik met m'n CKV petje op zit te zoeken naar een manier waarop ik dit 3 sterren kan geven, uit een soort combinatie van respect en opluchting dat het meer is meegevallen dan ik vooraf had verwacht. Ik denk dat 2 sterren de meest realistische beoordeling is.

Het is popmuziek dus ik kom er goed doorheen. Dit soort hijgend zingende, op foto's altijd moeilijk kijkende meisjes met diepzinnige, kwetsbare liedjes op langzame, goed geproduceerde beats zie je natuurlijk vaker. Nieuw-Zeeland heeft Lorde, wij hebben Froukje. Op dit album krijg je wat Eurovision Songfestival ('Green Light', 'Supercut'), de verplichte trap-beat ('Sober II (Melodrama)') en wat huismerk Björk ('Writer in the Dark'). Niks mis mee, maar wel altijd leuk om er een beetje op af te geven.

Gedateerd, maar minder gedateerd dan je na het zien van de hoes zou verwachten. Positief beginnen: Best funky, wat oude disco/jonge house, her en der wat hiphop invloeden. 'What is Love' en 'Deep Ending' hebben wat Dr Lektroluv-achtigs. Maar dan negatief: Qua zang klinkt het regelmatig nogal dissonant en ook de harmoniën die ze proberen te maken zijn regelmatig echt lelijk. Ook bij de grootste hit heb ik daar last van. 2 sterren.

Ik kende dit nog niet. Helemaal niks mis mee, mist alleen een nummer wat ik keer op keer zou willen luisteren.

Enorme verrassing. Rap van niet overdreven hoog niveau, maar wel unieke beats. Het doet een beetje denken aan De La Soul en met vlagen ook aan Anderson .Paak. Ik zie mezelf dit nog wel eens aanzetten.

Als ik heel eerlijk ben is het met vlagen een beetje vermoeiend. "Gallows Pole" hakt er in en ook de afsluiter "Hats off to (Roy) Harper" doet aanspraak op het uithoudingsvermogen. Daarnaast is het een wat vreemd album. Ik zie niet helemaal in wat de uitputtingsslag "Gallows Pole" verbind met het mooie "Tangerine" en de country-variant van een Jack White nummer genaamd "Bron-Y-Aur Stomp". Het lijkt haast een compilatie album. Wel goede muziek, ergens tussen een 3 en 4 in.

Op Youtube geluisterd omdat de Spotify versie nep is. Dit hoeft voor mij echt niet. Als je dit heel hoog geeft ben je interessant aan het doen of je bent als kind in een toverketel met Ganges-water gevallen. Ik heb het wel helemaal geluisterd, want dat is hoe het hoort als je hier aan mee doet. 2 sterren.

75 minuten, 7 skits exclusief het intro, totaal 24 tracks waarvan 2,5 hits. Irritant begin; Een intro met een kreunende vrouw en daarna het schreeuwerige "Gasoline Dreams". Dit wordt weer een opgave. Er staan zeker goede nummers op dit album, maar de nummers die voor mij niet werken zijn actief vervelend. Deze mannen kunnen niet doseren. 2e OutKast album dat ik luister voor deze lijst, 2e keer een 2. Ik heb wel iets liever dit album dan Speakerboxxx/The Love below.

Weer een voorbeeld dat je echt niet hoeft te kunnen zingen om in deze lijst te komen. Wat dat betreft is er hoop voor Mia & Dion. Er is weinig wat me verder echt irriteerde, maar ook weinig wat me extra vreugde bracht. Ik heb hier niks mee. Tussen de 2 en 3, afgerond naar 3.

80's metal komt op mij helaas vaak nogal cheesy over en ook deze keer heb ik daar wat last van. Maar het kon erger! Ik deel weer een veilige 3 uit.

Dit klinkt als het TikTok account van een woeste Samson (van Gert/Marie) in een soort alternatief universum waarin Samsons mandje is verplaatst van de huiskamer naar de kelder en zijn enige contact met mensen plaats vindt via extreme Telegram-kanalen. Ik waardeer op zich wel dat dit bestaat, maar ik kan er zelf niet goed naar luisteren. Vandaar 1 ster.

Godverdomme deze hakt er in. Alsof je op een verjaardag bent waar teveel kinderen zijn die allemaal van die Fisher Price rommel met batterijen erin hebben. Semi-willekeurige geluiden die vooral irritatie opwekken, maar dan ook nog dissonant als de ziekte. Wat kut. Ik kan vrijwel altijd wel iets positiefs vinden in een album maar in dit geval moet ik me gewonnen geven. Dieptepunt.

Voor mij zijn dit one-hit-wonders uit een telecomreclame. Na wat me de afgelopen dagen is aangedaan is dit prima om te luisteren, maar voor mij hoort niet niet thuis in dit soort lijsten. Erg 90's, huismerk Moby gecombineerd met The Streets. Het voelt wat kaal aan en dan heb ik het niet over Moby.

Een tikkie pretentieus en ik was er niet super van onder de indruk. Maar muzikaal is het zeker en met vlagen prima van genoten.

Pink Floyd maal John Frusciante gedeeld door Townes van Zandt. Weinig mis mee, luisterde erg fijn weg. 3.5

Een beetje zeurderige 13 in een dozijn New Wave. Geen fan van de blazers die her en der tevoorschijn komen. Lelijke albumhoes. Een beetje meh allemaal. 2,5 afgerond naar 2.

Ontzettende meevaller. Ik kende de naam Iggy Pop maar nooit naar geluisterd dus ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Het klonk goed, niet gedateerd (op Spotify staat wel een 2023 remaster, dat helpt wellicht ook), toffe muziek. Hoge 4, misschien wel 5.

Erg mooie muziek, het klinkt ook allemaal heerlijk in de headset. Maar godverdomme zeg, dit album is geen hit op feestjes vermoed ik. Dit is bijna een uitvaartceremonie.

Begint erg goed, jazzy, wat Jamiroquai-achtig. Wordt vanaf ongeveer het midden naar het einde toe iets te monotoon voor me. Track 11 en 12 breken dit weer een beetje. Prima album.

Prima triphop. Leuk genre overigens. Ik vraag me af of er in 1998 ook nog goede triphop gereleased is. Volgens deze lijst niet namelijk.

De openingstrack en Love Like Laughter vind ik best nice. Het album bevat wel een paar zeiknummers waarbij haar stem gaat irriteren, bijvoorbeeld het ruim 7 minuten durende 'Pass in Time' en 'Blood Red River'. Ik vind het niet slecht, maar ik hou er gewoon niet zo van. 2 sterrekes voor mij.

Ik dacht dat dit te raar zou zijn voor me, maar dit album is nog heel prima te pruimen. Met regelmatige vlagen wat aparte vocals, begeleid door heerlijke blues-achtige oude rock. Dan is het vooral de vraag of de zang teveel gaat irriteren en dat deed het gelukkig niet. Dat de individuele nummers en het album zelf ook niet te lang zijn helpt wel mee. "Dropout Boogie" en "Plastic Factory" zelfs in een playlistje geplempt.

Klinkt ongeveer 10 jaar ouder dan het is. Het is allemaal wel oke, maar ik sta er toch niet echt om te springen. Van mij had de muziek ook iets meer naar voren komen, deze staat voor mij te zacht tegenover de relatief schelle zang. Hoogtepunt is dat de overgrootouders van Timon en Pumbaa halverwege even langskomen. Absoluut dieptepunt is die lachende dwaas op het één na laatste nummer.

Het album War op 5 mei opgeleverd krijgen door het machtige algoritme: keurig. Sunday Bloody Sunday is een heerlijk nummer met iconisch drum intro. Ik zal het album daarom gewoon netjes een 3 geven en niet al te zuur doen, maar U2 is toch een beetje een Knorr wereldgerecht. Iedereen lust het, vooral niet te avontuurlijk, lekker binnen de kaders van wat we al kennen blijven.

Goed spul. In het begin is het wel een wat druk album maar je went er aan, of het wordt naar het einde toe iets rustiger. In het begin was ik bang dat het wat lang zou duren allemaal maar uiteindelijk viel dat reuze mee. Hoge 3.

Goede muziek om aan te hebben staan terwijl je wat aan het doen bent. De drummer legt een heel erg prima partij op de mat. Niks mis mee, maar een 5 is voor mij te hoog.

Schurkt nogal dicht tegen glamrock aan, dus qua zang wordt de kitscherige pap vrij vlot naar binnen gelepeld en is het aan ons om te blijven slikken. Even los daarvan is de muziek wel oké natuurlijk. Het voelt een klein beetje aan als een huismerk Led Zeppelin met flinke Rolling Stones invloeden. Toegankelijke 70s rock. Ik kan me voorstellen dat deze gasten op menig festival geboekt werden om centjes te besparen vergeleken met de echt grote bands en als bezoeker met een aardige postzegel LSD in de mik ben je te druk bezig met elfjes bekijken om het verschil door te hebben.

Ik twijfelde even hoe ik dit ging benaderen. Positief? De band wil er nog best iets leuks van maken. Met vlagen klinkt het als een soort hele vroege Nirvana. Maar de laatste track maakte duidelijk dat ik het gewoon negatief mag benaderen. In m'n hoofd geef ik de zanger de schuld van alles. Hij wilde te graag experimenteel en vervelend zijn. Prima, 2 sterren dan.

Best relaxed album. Een beetje weemoedig voor je uit staren in een grote lege fabriekshal met precies de goede gevoelstemperatuur. Als je dit als liveoptreden meemaakt stap je daarna slaapdronken in de auto denk ik. Al met al een beetje veel van hetzelfde, maar nergens vervelend. Ik zal een keer mild zijn.

De liefdesbaby van Bob Dylan en Nick Drake mocht contractueel zonder eigen inbreng een album uitbrengen na het winnen van een seizoen van Idols. Althans zo klinkt het. Ontzettend generiek. Daardoor wel veilig en dus makkelijk te luisteren. Vanzelfsprekend wat electronische probeersels er in, want het is 1998 en die computer met state of the art Intel Pentium II processor staat er niet voor niks. Geen ramp om te luisteren dus, maar tijdens deze lijst hoop je toch op de wat meer memorabele albums. Deze zal niet aan me voorbij flitsen op het moment dat Onze Lieve Heer me komt halen, want dit ben je binnen een half uur vergeten.

Ik ben best te porren voor instumentale hiphop/triphop/sample heavy breakbeat-achtige shit, maar dit album haalt niet het absolute Champions League niveau wat je in deze lijst verwacht. Het is niet slecht, maar het staat voor mij muzikaal gezien een beetje in de schaduw van Dj Shadow (padoem pats!), Cut Chemist en RJD2 om maar wat namen te noemen. Al met al wel prima, maar ook dit album zal ik me over een paar dagen amper nog herinneren.

Logboek entry 1: Ik heb het gevoel dat ik er al een hele dag op heb zitten en ik zit pas op driekwart van de eerste track. Dit wordt een lange zit. Tot nu toe kan ik het wel aanhoren, maar ik haal er geen plezier of genot uit. Met vlagen waan ik me die dansende dwerg van Twin Peaks. Logboek entry 2: Gevoelsmatig kijk ik nu 2 dagen later naar de voortgangsbalk in Spotify. Ik kom er achter dat ik pas halverwege track 2 ben. M'n vorige logboek entry was slechts 20 minuten geleden. Opeens snap ik hoe het tijdreizen in Interstellar werkt. Logboek entry 3: Halverwege track 3. Het klinkt inmiddels iets minder alsof de muzikanten los van elkaar aan het warmspelen zijn. Het voelt alleen wel alsof Miles je na het lopen van een marathon uitnodigt om nog even een uurtje te gaan wandelen. Grotendeels berg op, met wind tegen, op verkeerde schoenen. En Miles stapt over het algemeen graag stevig door. Logboek entry 4: Ik zie dat ik net een nummer van 4,5 minuut heb gehad. Bijna gemist. Twee keer knipperen en het is voorbij. Dat vrijwel alle andere artiesten aan 4 minuten genoeg hebben om hun punt te maken; ongelofelijk eigenlijk. Ik voel me alsof de eindstreep in zicht komt, maar de gladiolen worden nog niet in m'n handen gedrukt. Nog iets meer dan een half uur te gaan. Dat is genoeg tijd om te luisteren naar Raw Power van the Stooges, Green River van CCR of Surfer Rosa van Pixies. Allemaal albums waarvoor ik 5 sterren uitdeelde. Het mag voor mij niet zo zijn, Miles heeft nog puf. Logboek entry 5: Sanctuary begon wel aardig, met een beetje een Tournée Générale vibe, maar op het einde ontspoort de trein toch weer. Het laatste beetje zin wat ik had in dit album wordt nu vakkundig weggeblazen. Zometeen als beloning voor mezelf maar even een rustig podcastje opzetten over een misdaad in Drenthe waar ik nog nooit van gehoord heb, o.i.d. Muziek hoeft vandaag niet meer. Logboek entry 6: Over de helft van de laatste track nu. Nog een paar stappen en de reis is voorbij. Miles is er zelf toch ook wel wat moe van merk ik bij de laatste track, en gelukkig maar. Dit album was eens en nooit meer voor mij. Ik ben nu al bang voor de drie andere keren dat ik nog een Miles Davis album ga krijgen. Grote kans dat ik dan eerder afhaak als hij weer met me wil gaan lopen. Met alle respect een 1 van mij voor deze slijtageslag.

Ik daag je uit om 3 mensen te vinden die een grotere hekel hebben aan Janis Joplin dan ik. Ik denk dat je het dan hard te halen hebt. Hekel aan dat vaak hysterisch drukke geroeptoeter met die van zware Van Nelle doorspekte stem. Je ruikt bijna het vergeelde behang en de vette, ongewassen haren. En dan nog die extreme uithalen die klinken alsof Marge Simpson wordt aangevallen door een roedel dolle straathonden. Enorm subjectieve 2 sterren, want ik denk dat het objectief gezien beter verdient maar ik ben gewoon echt geen fan.

Track 2 van dit album ken ik, rest van het album nog nooit geluisterd. Af en toe vind ik dit wel lekker. Klinkt als een soundtrack voor een indie coming of age roadtrip film. Een mix van country, folk en kerkzang, ongetwijfeld gemaakt door enorme hipsters. Alleen heb je het na een bepaald moment wel een beetje gezien.

Ik kende wel wat Black Sabbath werk, maar van dit album kende ik nog niks. Verrassend goed album. Staat bol van de blues-invloeden en dat maakt het voor mij bovengemiddeld goed (en dus ook beter dan ik had verwacht). 4 sterren omdat ik niet verwacht dat ik deze, ondanks dat het zo verrassend goed beviel, nog vaak aan ga zetten.

Bij het album 'War' noemde ik U2 een Knorr wereldgerecht en eigenlijk is dat bij dit album niet anders. De hele familie kan het vreten en misschien is er één familielid die het echt geweldig vindt omdat die de hongerwinter nog heeft meegemaakt en vergeleken met ongezouten bloembollen lijkt het nog heel wat. Sky Radio muziek. Gaandeweg ga ik me ietsjes ergeren merk ik. Die eeuwige kerkgalm, die half jankende stem van Bono (met af en toe een soort Hazesesque snik), de kopstemstukjes, de overgeproduceerde drums waar alle dynamiek en emotie is uitgefilterd en dan ook nog een gitarist die zichzelf 'the Edge' noemt maar ondertussen wel echt slaapverwekkend gitaarspel op de mat legt. Tussen de 2 en 3 voor mij.

Raw Power, mij toen volledig onbekend, gaf ik uit het niets een 5 omdat ik zwaar verrast en onder de indruk was. Dus je verwacht niks, je wordt verrast en dat levert een 5 op. Het nadeel bij dit album is dat ik dus daardoor wel iets van een verwachting had en die verwachting kan het niet waarmaken. Het is niet slecht of vervelend, maar wel een tikkeltje saaier dan ik had verwacht. Tussen de 3 en 4, afgerond naar 3.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet bepaald zin in had toen het machtige algoritme me deze huiswerkopdracht gaf, maar de muziek valt me enorm mee moet ik zeggen. Ik betrap mezelf erop dat ik regelmatig met m'n voet mee zit te tikken op de maat. Ritmisch erg lekker, funky, een prettige stem. Als kaasminnende tatta ervaar ik dit natuurlijk ook als exotisch en daarmee lekker zomers. Alleen die apengeluiden, gemaakt met een soort Zuid-Amerikaanse rommelpot waarvan ik het bestaan tot vandaag niet kende, zijn wel op het randje van irritant soms. Maar dat hoort er nou eenmaal bij. Prima. Voor een paar linkse deugpunten staan we wijd open voor vreemde culturen natuurlijk. 4 sterren, mede ook om landgenoot Vinícius een hart onder de riem te steken.

Leuke muziek, allemaal prima nummers. Er springt alleen niks echt bovenuit en dat maakt het een klein beetje meh. Gewoon heel solide dus.

Dit album draai ik regelmatig voor m'n plezier. Dan is het al gauw een 5 waard, ondanks dat het album skits bevat. Als je goed luistert of meeleest met de teksten dan is het album een haast cinematografisch conceptalbum van het hoogste niveau, maar eerlijk gezegd is die laag van genialiteit iets te hoog gegrepen voor me. Ik vind de muziek, de stijl en de flow gewoon heerlijk. Hier staan enorm veel nummers op die ik op elk moment van de dag zou kunnen luisteren. Er is variatie, ook al is het allemaal rap/hiphop. Fantastisch album.

Er is vrij weinig afwisseling te ontdekken. Elk nummer begint met een Grieks klinkend intro(tje) op de mandoline wat dan overloopt in een hoempapa tweestemmige klaagzang over mannen die overlijden op het slagveld en vrouwen die in de rivier worden geflikkerd. De getekend-door-het-leven small-town-america oudooms van Nick en Simon. Tussen de 2 en 3 sterren. Leuk om een keer gehad te hebben vanwege het hoge CKV gehalte, maar dit ga je niet zomaar draaien in je vrije tijd. Te oud.

Met vlagen is het Pixies na een hand vol slaappillen. Met vlagen is het Fatboy Slim als Norman Cook een saaie Duitser was. Met vlagen Bob Dylan als hij wel had leren articuleren. Af en toe draagt de wind een zaadje weg waaruit later Gorillaz is ontstaan. Ik zal niet zeggen dat het slecht is, maar ik verveel me echt helemaal de tering. Het experimentele slaat bij mij niet helemaal aan merk ik. "Novacane" en "Minus" laten zien dat Beck wel muziek kan maken waar ik enthousiast van word, maar hij pakt niet echt door op dit album.

Dit gaat nergens over. Ik durf te wedden dat dit album niet eens top 100 lijstjes van het jaar 2004 haalt. Een notering in de top 1000 allertijden is dan ook waanzin. Ruil dit in voor Madvillainy bijvoorbeeld: Een 2004 album dat in vrijwel elke top 10 'beste hiphop albums ooit' genoemd wordt, maar niet in deze lijst voor komt. Maar ik zal dat even parkeren. Het album is te doen als je eenmaal een beetje gewend bent aan z'n stem. Hij klinkt een beetje als de zwarte Pepijn van Houwelingen, daar moeten we gewoon eerlijk over zijn. Muzikaal herken je heel erg dit specifieke tijdperk terug, met flink wat Timbaland/Outkast/Pharrel/Fat Joe/Snoop Dogg achtige invloeden. 2004 was wat dat betreft een rare tijd, want het klinkt inmiddels meer gedateerd en meer kitcherig dan veel nog oudere muziek. Na al deze rants ga ik toch gewoon 3 sterren geven. Ik kan het prima hebben. Met een speelduur van meer dan een uur neemt het wel iets meer ruimte in dan nodig. Een nummer als "Glockapella" had op de snijtafel achter mogen blijven en zo zijn er meer tracks waarover te onderhandelen is. Het voelt enorm verkeerd om toe te geven, maar ik heb liever dit dan Outkast.

De twee grote hits zijn super. De rest van het album verbleekt er wel een beetje bij. Vrijdag geluisterd en ik herinner me alleen de 2 hits. Een 3 is eigenlijk te laag, maar een 4 kan ik het niet geven.

Een wat commerciële potpouri van de alternatieve scene uit de jaren '90. Een handvol scherp geprijsde huismerken van o.a. The Cranberries, Smashing Pumpkins, Hole, Massive Attack en Portishead. Ondanks dat ik al die invloeden wel waardeer is het een vrij saai album geworden. "Vow" sprong er positief tussenuit.

Ik geef me volledig over aan deze lijst in de hoop m'n horizon te verbreden, dus er zijn een x aantal kansen om me te overtuigen dat er vroeger wél goede country werd gemaakt. Dan moet je dit soort dingen eigenlijk weglaten. 10 tracks waarvan er 7 minder dan 3500 streams hebben op Spotify, dus zelfs de country fans zijn dit denk ik met me eens. Het is niet verschrikkelijk, maar het is ook zeker niet goed. De productie voelt wat goedkoop (ondanks dat het een remaster is) en ons Joe zingt eigenlijk steeds net niet zuiver. Z'n stem klinkt wat dun.

Toen ik nog een onzekere puber was luisterde ik regelmatig het album "The Fragile". Nu als onzekere volwassene zet ik het eigenlijk nooit meer aan. Leuk dat het algortime mij nu beveelt NIN weer eens te luisteren. Lastig om er sterren op te plakken, want dit is geen muziek waar je altijd zin in hebt. Misschien zelfs vaker niet dan wel. Het heeft de warmte van een tochtige betonnen cel. Afhankelijk van de vorm van de dag is het kutmuziek of geniaal. Vandaag heb ik er wel zin in, dus ik ga qua sterren niet te moeilijk doen. Specifieke, redelijk unieke sound. De productie klinkt top, met als grootste compliment dat je niet hoort dat het uit 1994 komt.

Waar ik in 2015 werkte stond de radio dagelijks aan (afgestemd op Slam meen ik) en als Adele een nieuw album uitbrengt is dat dé manier om een hekel te krijgen aan Adele. Ik heb actieve herinneringen aan de dagen dat "Hello" minimaal 8 keer op een werkdag voorbij kwam. Maargoed. Dit is muziek die ik nooit aan zet, maar er is weinig mis mee. Een keertje zo'n album luisteren is een makkie en het heeft zeker goede kanten. Ze kan prima zingen, er zijn geen hoorbare autotune achtige toestanden, etc. Gewoon een melancholische mevrouw die met vlagen graag hard zingt. Echt zo'n stofzuigalbum. M'n grootste kritiek zou zijn dat het wel wat veel van hetzelfde is. Weinig afwisseling. 3.7 afgerond naar 4 sterren. (Deze 4 sterren ga ik later gebruiken om mezelf te verdedigen wanneer ik Amy Winehouse een 1 of 2 ga geven)

Weer zo'n zeikerig theateralbum waarop Bowie klinkt als een oude man die een spook nadoet in een kinderserie. Dit is aan mij echt niet besteed. Oersaai ook, met vrijwel geen afwisseling. Ik kan me ook niet voorstellen dat de echte Bowie fans dit een van zijn beste albums vinden.

Onlangs dit album nog een keer vrijwillig geluisterd omdat dit album steevast genoemd wordt in diverse toplijsten. Geen idee waar het allemaal over gaat, maar het is gevarieerd, het is met vlagen echt hiphop, met vlagen is het wat meer pop. Er werken diverse grote namen aan mee, de productie is top. Alleen "Blame Game" vind ik een nogal ongemakkelijke track.

Lekker een beetje pielen op een orgeltje, een funky baslijntje, drums omdat het moet, her en der een subtiel koperen blazertje en af en toe een keer een stukje zingen. De nummers met zang zijn voor mij niet de favorieten, maar het breekt het album wel lekker een beetje. Een prima album om de dag mee te beginnen. Omdat ik positief verrast deel ik een 5 sterren wildcard uit. Geen legendarisch album vol iconische nummers, maar wel een top album-ervaring.

Gister gaf ik 5 sterren voor een funk/soul album, dus ik denk dat het algoritme me een dienst probeert te bewijzen met deze schijf van Cornald Meiveld. Dit is me iets teveel Saturday Night Fever in het getto. Het is bijna een musical en dat trek ik wat minder goed. Verder geen super vervelende muziek, maar ik heb er geen klik mee. Voor de fun ook even de trailer van de bijbehorende film bekeken, maar die film ontstijgt het niveau Bassie en Adriaan amper. Wat een armoede.

Huismerk Beatles met country-invloeden. De hits staan niet op dit album dus ook dat is me niet gegund. Wat over blijft is wel erg eenvoudige, brave jaren '60 pop. Het is niet verschrikkelijk om even uit te zitten maar ik neig toch enorm naar 2 sterren. En dat op donderdag.

Ik heb niet veel met het genre (= Frank Sinatra met eierstokken en borderline) maar ik heb nog minder met Amy's krasserige heksenstem. Zeker op maandagochtend voel ik mezelf met elke zin die ze uitkrast verder eroderen. Op de spaarzame momenten waarop ze even niet zingt of rustig aan doet bevalt de muziek beter dan verwacht. Ik ga dan ook 2 sterren uitdelen, ondanks dat het voor mij best een uitdaging is om dit niet af te zetten. Ik moet zeggen dat het me meevalt dat 'Valerie' niet op één van haar twee eigen albums staat. Ik dacht altijd dat die op Back in Black stond, maar dat kutnummer staat blijkbaar op een Mark Ronson album en die staat niet in deze lijst. Winst.

Nick Drake stelt nooit teleur. Waarschijnlijk omdat ie na 3 albums de pijp aan Maarten gaf en mede daardoor iets mysterieus heeft. Dit album heeft lekker folky gitaarspel, wat sfeervolle strijkers/blazers en onverwachte percussie. En natuurlijk die typische manier van zingen waar sommige mensen ongetwijfeld juist een hekel aan hebben. Vrijwel elk nummer staat bol van de sfeer. Zwaarmoedig, maar toch ook hoopvol. 5 sterren, ook al vind ik Bryter Layter nog beter. Hoogtepunten: "Man in a Shed", "Day is Gone", "Fruit Tree"

Teveel beats op dit album bevatten een irritant hoog geluid. Eigenlijk zijn vrijwel alle beats op dit album op hun eigen manier nogal vermoeiend. Daardoor kan ik er niet echt van genieten. En dan ook nog een uur lang. Als album is het niet prettig. Ik kan hier onverwacht weinig mee. Ik wilde het eigenlijk zelfs afzetten, maar heb het toch doorstaan. 1 a 2 sterren.

Gister lichtte het machtige algortime al een tipje van de zwarte Slayer-sluier op, via de sample op het Public Enemy album. Vandaag schat hen in dat ik klaar ben voor een compleet album van deze band. Keurig. Ik sta redelijk neutraal in deze wedstrijd. Ik heb weinig met de meeste (oude) metal, maar ik laat me graag een beetje opvoeden. Het begin van de openingstrack vind ik erg lekker en daarna word ik bij 'Raining Blood' pas weer echt enthousiast dankzij die iconische riff. De zang irriteert vrijwel niet, wat ik normaal wel vaak heb bij dit genre. Veel nummers onderscheiden zich niet echt van elkaar, maar bij een album van 30 minuten wringt dat niet echt. Tussen de 3 en 4. 90% van dit album ga ik nooit meer aanzetten. Als ik een 4 geef zou dat vooral voor de riff van Raining Blood zijn.

Ongeveer de 14e keer dat ik één van de eerste post-punk albums voorgeschoteld krijg: wat zijn er daar stiekem veel van. Het zou aardige (wel wat gedateerde) muziek zijn, ware het niet dat er een aantal nogal pijnlijke keuzes op plaat zijn vastgelegd. De gitaren klinken vaak wel lekker, maar een aantal andere instrumenten zijn een beetje armzalig (met name die spooky klinkende circus synths). Qua zang is het redelijk belabberd en met vlagen zelfs kut. Een beetje dat typische postpunk/artrock ik wil klinken alsof ik er niks om geef af en toe doorgetrokken tot in het bloedvervelende. Op track 7 loopt de zanger opeens Down-syndroom op. Er zitten wel aardige stukjes in, maar het is steeds maar kort genieten. Huismerk Bowie komt nog wel even langs op track 5, voor de liefhebbers.

Ik vind CCR best prima muziek, maar ik kan niet aan het gevoel ontsnappen dat dit album ook de lijfmuziek is voor mannen die steevast nog gewoon een lekkere buidel Samson shag in de borstzak van hun overhemd hebben zitten. Mannen met groezelige vingertoppen en afgeknauwde gelige nagels. Mannen die elke vrijdagavond fluitjes pils gaan hakken in de lokale bruine kroeg en dan al vrij snel ongepaste, seksueel getinte grappen gaan rondblaffen. Een 3,5 zou perfect zijn voor dit album. Haalt niet het niveau van Green River. Dat album vond ik werelds, dit is meer dorps.

Een beetje kitscherig en fout, maar aan de andere kant ook nog best prima. Track 2 vond Shania Twain ook mooi denk ik. Dieptepunt vond ik Big Ten Inch Record, hoogtepunt No More No More. Verder valt me op dat Steven Tyler af en toe een beetje klinkt als Freddy Mercury, dat was me nog nooit opgevallen. Weer een 3,5 eigenlijk. Als ik moet kiezen neig ik naar een 4, omdat het me meeviel.

Common kan absoluut een heel aardig potje rappen, maar toch heb ik hem altijd wat saai gevonden. Bij dit album zit ik eigenlijk vanaf het begin te wachten om weggeblazen te worden, want je hoort dat het erin zit, maar dat moment komt eigenlijk nooit. Alsof Common het hele album z'n voet op het rempedaal houdt. In een aantal tracks hoor je de producer-hand van Kanye flink terug. Track 1 en 2 voelen bijna als leftovers van Kanye's 'The College Dropout' album. Daarnaast vind ik dat Kanye te vaak mag meerappen. Voor mij zijn de beste tracks 'Love is...', 'Chi-City' en 'The Food'. Mij doe je geen plezier met de R&B, John Legend achtige shit als 'Faithful' en 'They Say'. Toch 4 sterren omdat ik 3 net te weinig vind.

Lastig. The Beatles ken ik (goh), maar ik heb er geen complete studie aan gewijd. Zo'n album is lastig te raten omdat iedereen altijd schreeuwt hoe goed dit is en dan heb ik de neiging daar in mee te gaan of me daar juist tegen te gaan verzetten. Come Together en Here Comes the Sun zijn voor mij de grote bekenden. De rest van dit album vind ik niet allemaal even geniaal. Ik heb toch het idee dat een aantal nummers opvulling zijn. Er staan ook gave nummers op die ik nog niet kende, zoals I Want You (She's so Heavy) en Polythene Pam. 4 denk ik.

Bij dit album had ik niet verwacht een nummer te herkennen, maar de Calgonit reclame kwam al vrij snel voorbij. Ik was klaar om deze rechtenvrije vlogmuziek af te vlammen (track 1), maar met vlagen is het een soort eenvoudige Massive Attack als die als kind in een toverketel met paella waren gevallen (track 3). Carel Kraayenhof met een drumcomputer. En dat vind ik dan wel weer lekker.

Steffan's 18e studioalbum; een dubbelalbum van grof afgerond twee uur. Dat is gewoon megalomaan. Iemand had hier rücksichtslos het mes in moeten zetten. De nummers van 6-8 minuten zijn hun lengte niet helemaal waard en ook het aantal tracks had beperkt moeten worden. Neem nou "Isn't She Lovely": Duurt 6,5 minuut omdat het moet beginnen met een krijsend kind en moet eindigen met een badderend kind. Stevie heeft een gebrek aan visie. Schoolvoorbeeld van een album dat bezwijkt onder z'n eigen gewicht. En dan "I don't wanna bore you with it" zingen. Wat een lul. 1 ster zou te streng zijn, dus toch nog 2 sterren.

Een keer terecht een debuutalbum. Het hoogtepunt van de Arctic Monkeys. Toen deze uitkwam heb ik deze vaak gedraaid, samen met Inside In/Inside Out van The Kooks. Ik zie nu dat ze op dezelfde dag uitkwamen ook. Het lijkt ook goed de tand des tijds te doorstaan. Makkelijke 5 sterren.

Een stel theatrale Engelse goths die graag met een extra-laag-opgezette stem diepzinnige teksten mompelen, fluisteren en soms hijgen op onheilspellende jaren '80 muziek. New Wave met extra veel eyeliner. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe vies theatraal dit is, van de saaie digitale drums met bakken galm tot en met de onweergeluidseffecten. Zo'n nummer als "This Corrosion" begint echt super vet met dat koor, maar wanneer de Gezusters zelf inzetten word je weer vol die vieze jaren '80 ingezogen. Enorm jammer. Kitscherige drek. Ik kan er wel naar luisteren, maar enthousiast word ik er zeker niet van.

Disclaimer: Ik ben niet verlicht genoeg om jazz te kunnen doorgronden. Het is vast weer ontzettend knap, maar ook dit jazz album lijkt weer vooral gevuld te zijn met muzikanten die warmspelen en inblazen. Met vlagen is het alsof er vier kleuters met losse handjes zijn losgelaten in een muziekwinkel met ouders er omheen die het vanuit een soort blinde ouder-liefde geweldig vinden wat hun kroost op de mat legt. Het is alsof iemand geniaal is met Excel: Ik heb er respect voor en ik vind het knap, maar ik heb geen zin om drie kwartier te gaan zitten kijken naar hoe iemand anders zit te Excellen. Het beste aan dit album is dat het maar half zo lang is als Bitches Brew. Tussen de 1 en 2 sterren voor mij. Ik denk dat ik morgen op 1 klik.

Lastig te beoordelen. Ik vind de muziek (bas- en gitaarlijntjes) over het algemeen genomen op dit album heel prima in orde. Lekkere indie rock. Die mafklapper op zang doet alleen enorm z'n best om het te verneuken. Dat lukt hem iets minder goed dan je zou verwachten (en bij sommige nummers past de zang zelfs wel een beetje), maar bij een aantal nummers begint het toch wel wat te schuren en jeuken. Tegelijkertijd is het denk ik toch de combinatie van de muziek en zang die dit bijzonder maakt. En op de meeste nummers blijft het binnen het kader van wat ik kan hebben. Qua cijfer dus erg lastig. Ergens tussen een 2 en een 5.

Als je bij het eerste nummer denkt dat het best een leuk album gaat worden heb je het mis. Het is vervelend dat ze graag, ik kan het niet anders omschrijven, een menselijke doedelzak nadoet. Daarnaast zitten er ook wel echt verschrikkelijke nummers tussen die gemaakt lijken te zijn om de luisteraar te irriteren. Dat iemand besloten heeft deze uitspattingen op te nemen is ontzettend jammer. Kunst- en diepzinnig, maar ontzettend kut.

Sommige tracks bevatten wat irritante geluiden wat ik niet zo fijn vind. Had je die tracks eruit geknipt dan had je een heel goed album met een goede lengte. Nu heb je een vrij lang album wat met vlagen ook irriteert.

Ja wat moet je hier van denken. "Dead, drunk and naked" is een lekker nummer. De zanger klinkt als een redneck pannenkoek maar dat is denk ik een beetje de grap. Op sommige nummers wordt een lekker potje gitaar gespeeld. Anderhalf uur is wel echt te lang. Na een nummer of 5 a 6 had ik het eigenlijk al wel gezien en dan blijft het zich maar als een hagedis zonder achterpoten over de stoffige grond voortslepen. In het begin kijk je er gefascineerd naar, maar na een tijdje wordt het wat sneu.

Een beetje vage shit. Schijnbaar overal ter wereld opgenomen voor de ideale terroir. Dat mag. Als liefhebber van drum 'n bass-achtige toestanden zitten er her en der tracks tussen die ik kan waarderen. Track 3 "Sutrix" bijvoorbeeld vind ik wel lekker. Jammer van het maniakale lachje op het einde, maar vooruit. Het album gaat wel als een nachtkaars uit. Een nachtkaars met een iets te lange brandtijd eigenlijk. 2.5

Alsof je naar het circus gaat waar aan de rand van het terrein, net achter de reguliere artiestenverblijven, een klein verrot tentje staat waaruit de xylofoongeluiden van Aad Klaris naar buiten komen vanaf een rotte platenspeler die net niet het gewenste aantal toeren per minuut haalt, terwijl een afgegleden, aan diverse middelen verslaafde, naar een combinatie van urine en alcohol riekende Bassie z'n liedjes loopt uit te braken. Een Bassie waarbij de tand des tijds lichamelijk genadeloos hard heeft toegeslagen, maar hij in z'n hoofd nog altijd een kwieke legend ergens in de jaren '80 is. Misschien vergis ik me en is het niet Bassie, maar de Heath Ledger/Joaquin Phoenix versie van de Joker daar ginds in het tentje. Het zou zelfs Pennywise nog kunnen zijn... Het is in ieder geval absoluut geen fraai gezicht en no way dat je ook maar enigszins in de buurt wil komen van dat tentje, maar wat je er van ziet is wel rauw, eerlijk en op een bepaalde manier indrukwekkend. Dat indrukwekkende zorgt ervoor dat ik het er wel mee eens ben dat dit een album is wat je een keer geluisterd moet hebben.

Dit is muziek voor tijdens het strijken. Ik strijk alleen nooit. Zeikmuziek.

Met deze rakker onder je arm kun je vol zelfvertrouwen het Top 2000 café binnen wandelen. Dadrock met af en toe een theatraal randje. Dit is zo enorm goed gepolijst en afgewerkt dat het daardoor juist misschien wel wat saai en karakterloos wordt. Ik word er niet super enthousiast van, maar ik kan er ook geen aanstoot aan nemen.

Een beetje gezapig allemaal. Ik ben niet kapot van z'n stemgeluid. Hekel aan bontkragen, zowel echte als imitatie. De openingstrack is een soort misplaatste blanke reggae en daar komt normaliter alleen Matisyahu mee weg. Ik kan dus wel wat minpuntjes bedenken maar al met al is dit gewoon een veilige 3 sterren. Ik herken de cuica in "Me and Julio Down by the Schoolyard" dankzij dat Jorge Ben Jor album dat ik eerder had. Ik leer nog.

Hier heb ik helemaal niks mee. Continu een wijzend vingertje want alles is slecht. Vervelende herrie-beats, matige productie, ontzettend 90's, vermoeiend. Te lange nummers, teveel nummers. Huismerk Public Enemy en die gaf ik al een 1. Dan weet je het wel. Ik heb niet alle nummers volledig geluisterd want ik gun mezelf beter. 1 ster.

Folk vind ik eigenlijk altijd wel leuk. Het wordt alleen net wat minder leuk als de zangeres klinkt alsof ze op een trilplaat staat. In combinatie met haar heldere, hoge stem klinkt ze daardoor als een theremin en dat is niet het prettigste geluid. Het glazuur springt letterlijk(!) van m'n tanden. Lastig, want ik zou hier graag een voldoende voor geven omdat ze mooie liedjes (lekker folky gitaren) prima zingt (ze zingt niet vals o.i.d.), maar ik kan dit alleen luisteren als ik het heel zachtjes zet en dan nog hakt die stem er enorm in.

"I'm gonna do my best to hook ya" zegt Blondie terwijl ik zit te vissen. Prima poppy lichte punk, geen irritaties. Niks mis met dit album. Lichte 4.

Lastig om hier een cijfer op te plakken. Uiteindelijk ga ik voor 4 sterren omdat ik 'The Wall' indrukwekkender vond.

Gewapend met 4 akkoorden er 14 nummers in 29 minuten doorheen jagen. Of het even knap is als sommige andere albums op deze lijst valt te betwijfelen (aangezien een aantal nummers op dit album dus wel erg op elkaar lijken), maar ik vind dit wel een lekker begin van m'n werkdag. Heerlijk gitaargeluid (2016 remaster op Spotify, dat helpt wellicht). Ik ben niet kapot van de zang (met als dieptepunt '53rd & 3rd'), maar je krijgt wat je verwacht. Ik geef 5 sterren op een manier zoals ik 2 à 3 keer per jaar een medium McChicken-menu met fritessaus en een cola ook 5 sterren vind.

Ik vind dit album beter dan The Number of the Beast omdat de zang minder kut is, zowel qua zangstijl als het feit dat de zanger wat vaker z'n snaveltje houdt. Ik vind het wel grappig om in de andere reviews te lezen dat de Maiden-liefhebbers dit dan weer niet-Maiden-genoeg vinden. In dat geval blijf ik bij de conclusie dat ik een beetje een hekel heb aan Iron Maiden, maar dit album is wel lekker.

De 6e keer dat het algoritme tegen me schreeuwt dat we naar Bowie gaan luisteren en dat we er godverdomme van gaan genieten, goedschiks of kwaadschiks. Heroes is een heerlijk nummer. Bovendien staan er een paar instrumentale nummers op, wat betekent dat David z'n waffeltje houdt. Een enorme plus. Van alle albums die ik tot nu toe van hem heb gehad vind ik dit de beste/minst erge.

Topband die ik toch niet gauw zal noemen als je me vraagt om een topband te noemen. Gevarieerd album met lekker gitaargeluid. Dikke 4.

Enorm relaxed album waar ik enkele hitjes al van kende. Ik geef ietwat makkelijk 5 sterren hiervoor.

Een beetje een meh album. Er staat 1 nummer op wat me aan Blur doet denken, de rest is vergeetbaar. Maar niet heel vervelend.

Dit vind ik een steengoed hiphopalbum. Lekker reppe op eenvoudige, maar toch vol klinkende, beats die lekker in het gehoor liggen. Een aantal tracks kende ik al, een aantal niet. Dit kun je gerust in z'n geheel afdraaien. Geen gekut met gare 13 in een dozijn autotune refreinen, als er gezongen moet worden nodigen ze gewoon een lokaal vrouwtje uit. Top!

Simpele rock uit simpeler tijden. Het klinkt nu in ieder geval enorm gezapig en braaf. Vervelend is anders. De nummers zijn wel allemaal onderling inwisselbaar.

Anarchy in the UK zat in een Tony Hawk game, dus warme herinneringen. Aardige muziek, niet de beste punk ooit gemaakt. Tussen de 3 en 4 sterren.

Ik heb niet super veel met The Who. Tel erbij op dat het een live-album is (wat ik vaak matig vind) en dan krijg je deze score.

Het is wel knappe, bijzondere muziek, maar vandaag bevalt dit me niet zo. Ik kan me wel voorstellen dat dit kan groeien als ik het vaker luister. Voor nu geef ik 3 sterren.

Stel je Björk in de 80's voor. Dat is precies wat dit album aflevert. Reverb stadion drums met Björk die zich door een attaque heen worstelt. En dan af en toe een verveeld mompelende man die ook wat mag zeggen in het Engels met een soort Allo Allo achtig Duits accent. Muzikaal gezien gaat het een beetje richting wat ik leuk vind (grungy), maar het is nog net iets te 80's. En Björks stem hakt erin natuurlijk.

De zanger weet de verder aardige muziek goed te verpesten met z'n jankerige klaagzang. Jammer.

Wel een lekker album. Zonder al te grote ergernissen naar geluisterd. Ome John is wel een beetje een pannenkoek, maargoed. Tussen de 3 en de 4. Ik zal omhoog afronden vandaag.

Goeie muziek voor in het menu van Gran Turismo. Best lekker, maar er staan geen nummers op die er voor mij uitspringen, zoals Dirty Work. 3 a 4

Geluisterd aan de waterkant. Soms erg lekker, soms net iets er over qua chaos. Niet erg memorabel.

Ik weet vrij zeker dat ik deze al ooit heb geluisterd. Vreemd. Niet mijn album. Vooral de langzame nummers zijn verschrikkelijk om doorheen te moeten ploeteren. Geen fijne stem, met vlagen wel oke muziek. Toch slechts 2 sterren.

Ondanks dat ik het idee heb dat ome Frank graag de mensen ook een beetje wil irriteren kan ik z'n muziek altijd heel goed hebben. Album is een tikkeltje aan de lange kant (ruim een uur), maar blijft best interessant. Ik geef een hele lichte 5 sterren. Ik vind het te goed voor 4, maar de andere 5 sterren albums zijn vrijwel allemaal nog net iets beter.

Met vlagen is het goeie muziek, maar regelmatig is het ook vervelend dissonant. Neem nou dat luchtalarmachtige geluid bij Heroin wat maar blijft doorgaan. Ik trek dat heel slecht. En zo zit er meer valse herrie in dit album. Jammer.

Ik word boos van Axl Rose. Verschrikkelijke manier van zingen heeft die man. Dat maakt Guns & Roses lastig om naar te luisteren. Al met al viel het me uiteindelijk dan toch mee. Echt genieten kon ik er niet van, maar ik zie nu wel in waarom andere mensen het wel gaaf vinden. Voor mij slechts 3 sterren.

Ik kan helaas geen 5 geven voor dit album. Er had voor mij her en der wel een beetje geknipt mogen worden. Een uur en 15 minuten is teveel en niet elke minuut is een schot in de roos. Uiteindelijk komt helemaal aan het einde wel de beloning met die Dylan cover en Voodoo Child (Slight Return), maar het album als geheel is geen 5 sterren voor mij.

Enorm goed gitaargeluid, leuke vrolijke poppy nummers, het plezier spat er vanaf (of ze weten het goed te faken). Ik keek niet uit naar 12.000 gillende Aziaten maar dit valt alleszins mee. Leuk (live)album!

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachuhhhhh! Lekker variëren rondom het thema van een domme clown en vervelende acrobaat. Track 1 mocht van mij het hele album vullen. Het is bijna een soort jazz maar dan net wat minder abstract. Gordel om, netjes zitten op de billen en dan maar hopen dat de weg naar de eindbestemming niet te hobbelig is. Track 2 is een beetje als een telefoongesprek met een langdradige gesprekspartner, je kunt tussendoor gerust even weglopen/wegdromen en als je terugkomt haak je gewoon weer probleemloos in. Al zul je je dan wel afvragen waarom je opeens een soort gruntende piraat aan de lijn hebt.

Ik ben misschien een enorme cultuurbarbaar, maar voor mij is dit toch vooral flink gedateerde carnavalsmuziek. Leuk als het in die tijd live voor je neus stond, denk ik. De schijtlolligheid spat er vanaf. Tussen de 2 en 3 voor mij. Een 3 is net te hoog.

Doe jezelf een plezier en zoek de US versie, want de UK versie mist de grootste hit. Zeker een aardig album, maar de Stones zijn zo'n band waarbij ik eigenlijk liever een compilatiealbum met hits hoor. Ze hebben genoeg leuke nummers, maar die zijn verspreid over iets van 300 albums. Bij dit album voelt de Side B dan ook als een haffel schuimpinda's die moesten zorgen dat de Side A zonder risico verscheept kon worden. Tussen de 3 en 4 sterren. Ik klik op 4, want vergeleken met de drek die je in deze lijst af en toe tegenkomt is dit eigenlijk toch wel een eenvoudig maar gezellig feestje.

Sky Radio rockmuziek. Niet slecht maar ik ben het eigenlijk meteen alweer vergeten. Enorme 3.

Dit is niet helemaal mijn muziek dus ik vind het lastig om dit op waarde te schatten. In de eerste helft hoor je vooral iemand die wil bewijzen dat ze hetzelfde kan doen als Beyoncé, Kelis en Outkast. Redelijk hoog tempo. In de tweede helft besluit ze dat dit een te klein hokje is en wil ze graag laten merken dat ze ook nog andere artiesten kan nadoen. En dat bedoel ik niet eens denigrerend, want ze kan het wel allemaal. Ook heeft het af en toe iets wat me aan kinderfilms doet denken. Dat Mika-achtige. Kleine zeemeermin, Wizard of Oz. Laatste track is een verschrikkelijke musical. Niet slecht, maar gewoon niet voor mij. Een milde 3.

Het voelt een beetje als een ongepolijste U2 met een wat intrusief viooltje. Ik merk dat het me een beetje verveelt. Een paar langere nummers waarvan ik ook niet goed weet wat ik er mee moet. Het is zeker niet slecht, maar ik word er gewoon niet heel enthousiast van.

Deze zat al in m'n vrijwillige roulatie. Een beetje ruw maar wel heel erg lekker. Redelijk afwisselend. Klinkt niet als een 80's album en dat is een groot voordeel. Heeft iets mysterieus wat ik heel gaaf vind. 5 sterren.

Ik had dit album in m'n hoofd bij de vijf sterren albums geplaatst, maar nu ik hem weer eens luister valt ie toch een heel klein beetje tegen. Iets aan de lange kant en veel meer rnb-zanglijntjes dan hiphop. In m'n hoofd was die verhouding anders. Ik mis ome Wyclef meer dan gedacht op dit album. De skits op dit album zijn wel minder storend dan normaal en passen echt lekker in het thema. Ik neig toch een beetje naar wel heel goed maar niet heel leuk.

Het komt een beetje over als een wat amateuristisch klinkende Monkees en Beach Boys coverband. Met name de zang klinkt af en toe alsof het is opgenomen op een schoolfeest. Ik kom er goed doorheen (het is ook maar een half uurtje), maar ik ben totaal niet onder de indruk. I'm Not Your Stepping Stone is wel catchy.

In het begin wil dit CKV album even wat mensen afschrikken, maar daarna is het genieten. Aan ons als luisteraar om vooral in het begin met wat geveinsd zelfvertrouwen en een zelfingenomen lachje met ons hoofd te knikken alsof we het begrijpen en dan komt de beloning vanzelf. Ik vind het onverwacht mooi. Een keer wat anders, veel afwisseling en het wordt nergens echt verschrikkelijk; het is geen jazz. Zo heeft 'Milk' wat Aphex Twin-achtigs, 'Coronation' is van die Aronofsky-film-muziek en 'Giles Farnaby's Dream' neemt je mee naar een bekend park in Kaatsheuvel. Dit album had ik zonder deze lijst nooit geluisterd en het was zeker interessant. Vooral daarom 5 sterren.

Chef doet enorm z'n best maar dit soort pornomuziek ligt al niet helemaal in m'n straatje en daarbij is het nogal langdradig. Niet zozeer de totale speelduur, maar wel de lengte per nummer. Track 1 is te lang, te meh. Track 2 (met de onmogelijke titel) is z'n speelduur wel waard, dankzij een lekkere jamsessie aan het einde. Track 3 is wat korter, maakt verder niet al teveel indruk. Beetje cliché. Track 4 is met 18 minuten, waarvan de helft bestaat uit een monoloog van Chef terwijl iemand op de achtergrond dolken zit te smeden, totale waanzin. Na een minuut of 14 wordt het wel een leuk nummer, maar kom op man. Tussen de 2 en 3 sterren voor mij. Die track 4 zorgt ervoor dat ik op 2 wil klikken.

Dit album zou zo uit 2021/2022/2023 kunnen komen. Klinkt een beetje als Bongloard, Wodan Boys en Korfbal (om maar wat Nederlandse shit te pluggen hier). Ik vind dat gave muziek. Eerste helft is iets sterker dan de tweede helft, maar ik ga toch een 5 geven.

Prog blijft toch een beetje de jazz van de dadrock. Ik vind de eerste paar nummers van dit album wel leuk maar daarna is het toch een beetje de tijd uitzitten geblazen. Vooral het laatste nummer (Heart of the Sunrise) voelt als filerijden na een lange dag werk.

Bij het zien van de hoes krijg ik meteen een gevoel van onbehagen, maar daar zal ik toch even doorheen moeten gaan luisteren. De muziek is gelukkig minder verschrikkelijk. Aan de andere kant vind ik het ook geen feest. Wat langzame country/folk/blues, maar nergens vind je iets wat een ander niet beter kan eigenlijk. Toch kun je er (in tegenstelling tot de hoes) niet echt aanstoot aan nemen. Een beetje vergeetbaar. Drie hele vale sterren.

Ik heb er helemaal niks mee. Op de achtergrond tijdens het werk kan ik het wel hebben. Heel af en toe wat irritatie naar de zanger toe, maar niks waar niet mee te leven valt. Dit valt voor mij in een soort lege ruimte tussen de 2 en een 3. Eigenlijk niet kut genoeg voor een 2, maar als ik een 3 geef heb ik het gevoel dat ik aan het jokken ben.

Apart album. Een soort shoegaze-y, met phlanger doordrenkte combinatie van Beatles, Oasis, New Order, Oasis, Arctic Monkeys en de Beach Boys. Een album uit 1989 dat zowel een stuk ouder als jonger klinkt dan het daadwerkelijk is. Het grootste hoogtepunt zit voor mij aan het einde: "I Am the Resurrection" is heerlijk. Ik klaag wel eens over lange nummers, maar dat nummer had van mij gerust 20 minuten mogen duren. Ik ga 4 sterren geven ondanks dat ik lang niet ieder nummer individueel gezien geweldig vind. Het album als geheel is wel echt heel dik. Dit is wel een beetje waarom ik aan deze lijst begonnen ben.

Aangezet terwijl ik aan het vliegvissen was. Ik weet nog dat vrij in het begin ons Tommy geboren werd. Daarna ben ik qua verhaal volledig afgehaakt omdat ik al vrij vroeg in het album onverwacht een brasem aan de lijn kreeg. Ik herinner me vooral het gevoel dat ik heel lang naar een gedateerde musical aan het luisteren was. Niet mijn album, maar desondanks niet getwijfeld om liedjes te skippen of het album af te zetten. Tussen de 2 en 3, maar ik vind een 3 te hoog.

De muziek is heerlijk, maar die zanger maakt het moeilijk om een heel album lang te blijven luisteren. Deze doet het beter in losse nummers dan als geheel. Dus zo heb ik 'm ook geluisterd vandaag, in etappes. Tussen de 3 en 4, waarbij ik ondanks m'n kritiek kies voor 4 sterren.

Ik ben al fan van drum 'n bass/breakbeat-achtige toestanden sinds ik als jong mannetje voor de eerste keer "Freestyler" van Bomfunk MCs hoorde en ik ben verbaasd dat er een dnb album in de lijst staat. Aan de andere kant is dit natuurlijk wel erg UK en UK = Goddelijk volgens de maker van deze lijst. Eigenlijk heb ik hiermee wel een beetje hetzelfde als met hele oude hiphop: Het is voor het genre essentieel geweest dat het er op dat moment was, maar inmiddels is het genre (of de genres eigenlijk) flink doorgegroeid en kunnen we beter. Dit klinkt nog steeds goed, maar het is ook wel wat beperkt en gedateerd als je hoort wat vele anderen inmiddels uit de computer hebben weten te toveren. Je kunt het haast niet vergelijken. Dat gezegd hebbende: ik kan dit zonder enige irritatie luisteren. Liever oude drum 'n bass dan nieuwe Suzan en Freek zeggen we hier thuis altijd. Ik vermaak me ermee, het is lekkere werkmuziek en het is een keer wat anders dan klaagzang uit de 80's. De tracks zijn wat lang maar dat maakt het ook wel lekker dromerig en geschikt voor op de achtergrond. Realistisch gezien denk ik een 3, al zou ik voor het genre graag hoger geven.

Helemaal in het begin dacht ik het nog wel een schappelijke 3 te gaan geven, ook al was het niet helemaal mijn smaak, maar na een tijdje beginnen die langgerekte woorden en zinnen er teveel in te hakken en gaat het irriteren. Qua stem doet ie me denken aan een koorknaapje van een jaar of 11. Samengevat is het theatraal, circus, Glee. Michael Bublé als dat een castraat was. Op de beste momenten is het huismerk Muse, maar ik heb een redelijke hekel aan Muse. Op de helft eigenlijk al helemaal klaar mee. 2 sterren, omdat ik inmiddels heb ervaren dat het zeker nog een tandje erger kan, maar dit komt dicht bij de 1.

Ik ken ze wel, maar luisterde het nooit omdat ik Skin een beetje heftig vond. Ook had ze ooit een hit op TMF waar ik toen niet kapot van was. Dit album is eigenlijk best gaaf. De wat hardere nummers zijn fantastisch en als het album volledig daaruit bestond waren het 5 sterren geworden. De wat meer ballad achtige nummers vind ik niet leuk. Het is niet slecht, maar ik hou er gewoon niet zo van. Uiteindelijk 4 sterren.