Hier kan ik weinig zinnigs over zeggen. Robert Dimery had het weer iets te laat gemaakt in de opium den toen 'ie dit bedacht denk ik. Ik zal als huiswerk een alternatieve, betere tracklijst samenstellen met covers waarbij je in ieder geval nog schijtlollige woordgrappen kunt maken. Track 1 "Sitart Me Up" (Stones) Track 2 "Bharat About Dre" (Dr Dre / Eminem) Track 3 "Ganges Paradise" (Coolio) Track 4 "While My Sitar Gently Weeps" (Beatles) Track 5 "Curry On Wayward Son" (Kansas) Track 6 "A Sky Full of Sitars" (Coldplay) Track 7 "Running Up Tamil (A Deal With Shiva)" (Kate Bush) Track 8 "Delhi Watch The Sitars" (Air) Track 9 "Down With The Sikhness" (Disturbed) Track 10 "Vindaloo Child (Slight Return)" met daar aan vast als hidden track "The Sitar-Spangled Banner" (Jimi Hendrix) Bij de Nederlandse release zit als bonustrack nog 'It's Hard To Say Mumbai' van RONDÉ

Muziek is emotie. Wat dat betreft doet dit album het goed want het roept enorm veel irritatie op. Ruim twee jaar coronapandemie, het begin van de 3e wereldoorlog, hyperinflatie waardoor de verwarming nog maar op 18,5 graad staat, een sfeerloos schaam-wk voetbal en toen moest ik ook nog door dit album heen. Liftmuziek voor een horrorfilm. Kattengejank. En dit schreef ik nog voordat ik "You Didn't Have To Be So Nice" moest doorstaan. Compleet misplaatst in deze lijst. Dit hoor je mensen niet aan te doen.

Via deze lijst krijg je een hoop voor je kiezen. Interessant, leuk, vervelend, verrassend, herrie, saai, gaaf... Dat soort termen gebruik ik wekelijks meerdere keren, maar de muziek die ik via deze lijst beluister is zelden 'mooi'. Sterker nog, ik heb na 367 albums pas 3 keer een album mooi genoemd. Wat is het dan fijn als de muziek op een album eens een keer gewoon mooi is. Een lekker diepe stem en een zangstijl die haast vertellend is, maar toch is het ook wel echt gezongen. Lastig te omschrijven. Het doet denken aan Nick Cave, maar het komt een stuk minder depressief en een stuk warmer over. Een soort stoner folk. Lekkere strijkers, af en toe een lieve vrouwenstem, een lekker breed en vol stereo geluid, fantastische productie. De instrumenten komen allemaal tot hun recht en de zang sluit er goed bij aan. Ik vermoed dat ik deze vaker ga aanzetten en ik denk dat dit wel eens dé ontdekking van deze lijst van 2024 kan zijn voor mij. 5 sterren.

Bepaalde nummers van dit album kende ik al wel, maar ik heb het geheel denk ik nog nooit gehoord. Ik heb Up The Bracket (2002) en Babyshambles - Shotter's Nation (2007) ooit als LP gekocht, dus als ik toe was aan dit soort muziek zette ik 1 van die 2 albums aan. The Libertines is een vreemde band. Eigenlijk klinkt het regelmatig vrij kut omdat Pete Doherty voor geen meter kan zingen, of hij laat het in ieder geval niet al te vaak merken. Andere albums in deze lijst heb ik daar wel eens op afgeschoten, maar dit vind ik dan weer steengoed. Het klinkt bijna als een hoge kwaliteit live-album, met een band die zin heeft om muziek te maken ondanks de vechtscheiding die vrij snel hierna volgde. De gitaren en ook de drums, met name de snaredrum, klinken perfect. Hoogtepunten o.a. The Man Who Would Be King, Arbeit Macht Frei, Campaign of Hate, Road to Ruin.

Voor mij zijn dit one-hit-wonders uit een telecomreclame. Na wat me de afgelopen dagen is aangedaan is dit prima om te luisteren, maar voor mij hoort niet niet thuis in dit soort lijsten. Erg 90's, huismerk Moby gecombineerd met The Streets. Het voelt wat kaal aan en dan heb ik het niet over Moby.

I don't think it's bad, but I didn't really like it.

Suprisingly okay.

Good album, but I prefer Songs For The Deaf.

Between 2-3. Kinda nice but also kinda annoying.

Sounds very dated now

Nothing to really dislike, kind of generic pop album. Ali Express David Bowie.

Doesn't stand the test of time. On some tracks the synth sticks out like a sore thumb. Fisher Price makes animal keyboards that sound better than the synth on this album. That Mortal Kombat orchestral hit kind of synth sound always makes me laugh and can be found in at least 3 songs on this album. They sound like a highschool The Cure coverband here. It reminds me of the South Park goth kids. It kinda screams "you just don't get it, mom" for me. Probably a legendary album if you were heartbroken young person doing coke in sweaty clubs back in 1989.

3.5 / 5 album. Has some very nice songs, but it's a bit too long of an album + it's a bit incoherent. Feels like a compilation album.

Great album to stare out of the window to. At first I wasn't feeling it, but I started getting into it around the halfway mark. Solid album.

It's like a nice red wine: A great product, but I don't enjoy wine.

Super cheesy and super mediocre lyrically, but the first 4 tracks are absolute anthems. The last 8 songs are all interchangeable and mediocre. Hiphop has matured a lot since.

Good but a bit boring, even though there's quite a few different styles on here.

Listening to it now, it sounds like satire with all the gun sounds, car noises and most lyrics about how much of a badass 50 cent is. But some of the songs on here are absolute anthems for the early 2000's

Easy listening, quite short.

Even I can see how influential this is. The album grew on me as I went along with it. The chances I'll put this album on again one day are very slim though.

It's very well done music, but it's quite boring. Each song is so much alike and most songs drag on a bit longer then they should have. The closing song "Butcher Boy" is my favorite since it's different and more compact.

I really dislike this. I dislike all the ad libs, I dislike how nasal/breathy she sounds, I dislike the length of this album. Nope.

Pleasantly surprised. Very relaxing.

This album could do without "Savior" and "Purple Stain", but they don't stop this from being a 5/5 album.

The instrumentals are very nice, but the singing and lyrics kill it for me. It's 53 minutes of D'Angelo waving his boner in your face. I would love an instrumental version.

Okay, but a bit generic and boring.

Starts of quite well, but turns kinda flat after that. "Let It Slide" (track 2) and "Something So Clear" (track 4) were the highlights for me. I like this type of music so I didn't feel the need to skip any tracks. A forgettable 3.

This album is too long (78 minutes) and too much. The Prodigy is a band for which it's better to listen to individual songs instead of full albums imo. I respect it, but as a full album start to finish listen I didn't enjoy it a lot.

Quite a nice album. A bit fever-dream-ish at times. Easy to get through.

Aardig album. Goede productie en luistert lekker weg. Een tikkeltje aan de lange kant maar het album is zo vriendelijk dat het niet irriteert. Geen echte hoogte- of dieptepunten. Met een pistool tegen m'n slaap zou ik het openingsnummer 'Misunderstood' en 'Kingpin' noemen als favorieten en 'Someone Else's Song' en 'The Lonely 1' als dieptepunten. Zit tussen een stevige 3 en een lichte 4 in.

Soms klinken zangers lekker vervelend, maar deze klinkt gewoon vervelend. Ontzettend klagerig, typisch eind jaren '80/vroege 90's edgelord achtig gedoe. Jammer, want de muziek klinkt over het algemeen wel goed. Muziek 4/5, zanger 2/5 = 3 sterren

Muziek is emotie. Wat dat betreft doet dit album het goed want het roept enorm veel irritatie op. Ruim twee jaar coronapandemie, het begin van de 3e wereldoorlog, hyperinflatie waardoor de verwarming nog maar op 18,5 graad staat, een sfeerloos schaam-wk voetbal en toen moest ik ook nog door dit album heen. Liftmuziek voor een horrorfilm. Kattengejank. En dit schreef ik nog voordat ik "You Didn't Have To Be So Nice" moest doorstaan. Compleet misplaatst in deze lijst. Dit hoor je mensen niet aan te doen.

Wat folk, wat jazz-improvisatie stukjes, wat bluegrass, wat blues, misschien zelfs wat Motown. En dat zonder dat het ingewikkeld, zwaar of snobistisch wordt. Favoriete nummer is denk ik "Quick Sand", wat een beetje klinkt alsof Nick Drake samen met wat koperen blazers een keer mocht aanschuiven bij de Beatles. Gewoon lekker. Maar om heel eerlijk te zijn: Na wat me gisteren is aangedaan (Astrud Gilberto) zou ik vandaag zelfs Suzan en Freek 4 sterren hebben gegeven.

Dit album ken ik! Dat kan ik niet elke dag zeggen hier. Vreemd en grappig. Hiphop met een mengelmoes van UK muziekstijlen als dubstep, grime en garage. "Blinded by the lights" en "Dry your eyes" zijn voor mij wel ondergewaardeerde klassiekers. Het is geen album wat ik lekker op de achtergrond aanzet, daar is het te maf voor.

Allemaal super knap. Muzikaal. Intellectueel ook. De ckv leraar zou waarschijnlijk lyrisch zijn, maar we weten allemaal dat dat een beetje vreemde snuiters zijn die in hun studententijd iets teveel hebben geëxperimenteerd met gekke middelen in gekke kraakpanden. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik dat eindeloze, muzikale gedans om een thema heen na een minuut of 6 vaak wel gezien. Zeker als de thema's zelf me al niet zo heel veel doen. Jazz is vaak vooral leuk voor de mensen die het maken heb ik het idee. Zo ook in dit geval.

Niks mis mee. De productie klinkt erg lekker en gelukkig niet gedateerd. Favoriete nummers: '4 + 20' en 'Almost Cut my Hair' (ik vermoed dat Tom Petty dit nummer en dan met name het intro ook erg mooi vond).

Het album is één grote psychedelische waas. Er zit wel muziek in, vermomd als warm, wollig en dik reverb-deken. Maar de zanger maakt dit deken nogal jeukerig. Het oninteressante, overbeschermd opgevoegde neefje van Radiohead (ter referentie: "Helicopter" en "He Would Have Laughed") met wat huismerk John Frusciante (ter referentie: "Basement Scene"). Eerste helft van het album 2 sterren, 2e helft was iets experimenteler en zorgt voor een totaal van 3.

Relatief makkelijk doorheen te komen. Over het algemeen een best leuk album. Met vlagen enorm matige zang wel. Hoe invloedrijk en uniek voor die tijd het is kan ik niet beoordelen, dus daarvoor geen bonuspunten. 3/5

Er zijn een paar dingen die ik niet goed kan hebben in muziek. Dingen waardoor nummers veranderen in een karikatuur wanneer ik ze hoor. Het Mortal Kombat-achtige synth geluid heb ik al ooit benoemd bijvoorbeeld. Die komt op dit album niet voor. Een andere is de typische high-pitched heavy metal scream die later ook te pas en te onpas werd misbruikt in de glamrock. Als je wil schreeuwen: schreeuw. Word boos of verdrietig. Doe eventueel een varken uit de hel of een verongelijkte orc na, allemaal prima. Maar stoere gitaarmuziek met Gerard Joling achtige 'aaaaah' geluidjes doen het niet voor mij. "Child in Time" is dan ook een flinke uitdaging voor me. Dat gezegd hebbende: Zo'n Hammond orgeltje vind ik dan wel weer genieten. Dus Geer streep ik weg tegen het orgel en dan blijft er nog genoeg muziek over voor een 3. Maar ik ben mild omdat het donderdag is, op maandag was het een 2. P.S. Flight of the Rat en Living Wreck hebben de minste streams maar zijn de beste nummers.

Ik zou Bowie graag heel goed vinden want dat hoort een beetje, maar ook dit album lukt het me niet. Voor mij klinkt hij vaak als een soort vervelende, jammerende klaaggeest. "Sue (Or In a Season of Crime)" wordt hierdoor volledig verpest bijvoorbeeld, terwijl die drum 'n bass/breakbeat achtige beat helemaal in mijn straatje ligt. Dat dit album net voor z'n dood werd gereleaset maakt het wel een legendarisch afscheid, maar ik kan niet daarvoor alleen een heel hoog cijfer geven als ik het eigenlijk niet kan aanhoren. Een ruime 2 sterren, voor 3 is het me net iets te vervelend allemaal.

Verrassend sfeervolle en fijne muziek. Wat blues, wat jazz, wat country en bluegrass, met vlagen wat ambient-achtig en wat 'spoken word' uit een tijdperk waarin spoken word nog niet bestond. "Coyote", "Furry Sings The Blues" en "A Strange Boy" vind ik best geniaal. Van mij zou ze net iets vaker haar mond mogen houden en de muziek lekker laten doorlopen, maar het is niet gruwelijk storend. Na 5 nummers gaat het album harder over de klippen dan een zachte band op de straten van Bakoe. Het werd onverwacht toch een kleine aanslag op het uithoudingsvermogen. 5/5 voor de eerste helft, 2/5 voor de tweede helft. Ik hou het op 3 sterren.

De manier van zingen is me te gemaakt. Klinkt daardoor ook gedateerd. Elvis Costello met een baarmoeder. Ik ben er geen fan van. Het begint als een soort punk-omdat-het-moet, maar richting het einde van het album laten ze die act ook maar vallen omdat ze er zelf net zo moe van werden als ik als luisteraar. Helemaal aan het einde herontdekt ze nog dat ze als kind in een ketel met vibrato is gevallen en mogen we nog genieten van wat kattengejank. Dit was vast ooit heel cool, maar nu is het momrock voor rokende, vergane glorie, gescheiden vrouwen die hun haar nog elke vier weken (zelf) zwart verven met een potje Kruidvat huismerk haarverf en daarna in de lokale kroeg zelfingenomen kijkend slechte whisky zitten te drinken fantaserend dat ze elke man nog om hun vinger zouden kunnen winden als ze zouden willen, wat dan weer bevestigd wordt doordat stamgast gekke Henkie nog wel eens een rondje wil geven als ie zelf al de hele avond zit te tanken. Favoriete artiesten Janis Joplin, Blondie (waarvan ze 1 nummer kennen) en Kiss (2 à 3 nummers). Maar misschien vul ik nu te veel in.

Dit vind ik nou nog eens oprecht vermoeiende kutmuziek. Ongeinspireerd gewauwel over chaotische trippy beats. Misschien leuk voor mensen die zichzelf bere-interessant vinden omdat ze via LSD, paddestoelen en ayahuasca ceremonies 'bepaalde inzichten' hebben gekregen. Ik heb geen septum piercing of tunnels in m'n oren, dus 1 ster.

Als je erbij was, was het legendarisch. Ik was er niet, ik had die dag wat anders. De versie op Spotify is 22 minuten en dan is het een wel leuke cafeïnepil zo op de vroege ochtend. Iedereen die meedoet beheerst z'n instrument tot in de puntjes. 3 tot 4 sterren.

Af en toe iets teveel piepkuiken gegil, maar de lekker funky disco fuifnummers gaan er goed in ondanks de kater.

Het hele album keurig afgeluisterd hoewel ik dit anders nooit zou aanzetten, dat is het mooie van deze generator. En ik heb me er best mee vermaakt. Qua muziek is het helemaal prima. Ik kreeg meteen zin om Doom te speedrunnen. De zangstem van d'n Dave (wittewel) is voor mij wel echt een minpunt. Komt op mij enorm over als een slechte deelnemer in een Bon Jovi imitatiewedstrijd. Ik snap werkelijk niet hoe iemand deze zang kan waarderen dan wel verdragen. Ook heb ik weinig met de teksten, maar dat kan ik altijd vrij makkelijk negeren. Een dikke 3 omdat de muziek lekker is.

De zanger klinkt alsof iemand met een rasp over z'n balzak aan het gaan is. Het is vaak onsamenhangend, experimenteel en maf. Ze kunnen hun eigen teksten niet goed uitleggen, want tekst wordt vooral geselecteerd op klank, schijnt. Allemaal redenen om het af te schrijven en weg te gooien, maar ik vind het geweldig. En met 13 nummers in 34 minuten kun je je nooit lang storen aan een nummer. Ohja, en tieten! Makkelijke 5 sterren.

Niet onaardig. Doorwerkmuziek. Soms wat meer trash metal, soms wat meer industrieel. Een beetje Rammstein ("Just One Fix") en Marilyn Manson ("Scare Crow", "Psalm 69") kun je er zeker in terugvinden. Het grootste minpunt vind ik de productie. Het is redelijk plat en schel gemixt. Dit soort muziek wil je graag wat harder zetten, maar dit album wordt dan gewoon vervelend omdat het zo schel is. Vooral de lead gitaar en de drums zijn kapot gemaakt. De bassdrum klinkt soms alsof je met een houten lepel tegen een hangend velletje bakpapier aan slaat ("TV II"). Ik was van plan om drie sterren te geven, maar toen kwamen de twee laatste nummers van het album nog. De mannen waren moe en hadden geen zin meer, maar toch moest er nog 8 minuten gevuld worden. Had dat maar niet gedaan. Bagger einde. 2 sterren.

Echt goed zingen kan ons Lou niet en dat houdt me toch een beetje tegen om hier heel enthousiast van te worden. Voelt een beetje als huismerk Bowie, en met A-merk Bowie heb ik al niet veel. "Men of Good Fortune" vond ik wel aardig, maar het kan niet op tegen z'n grote hits. En dat geldt voor dit hele album eigenlijk. "Sad Song" is wel de perfecte afsluiter. 2 tot 3 sterren afhankelijk van hoe goed de rest van m'n dag verloopt.

Het zijn wel classics, maar wat een schelle teringbende. Die nummers kan ik een weekje in het jaar wel hebben, maar de geluidskwaliteit is oprecht pijnlijk. 1 ster. Een remaster die fysiek niet pijn doet zou misschien 3 sterren halen.

Geweldig debuutalbum van een grote koekwaus. Staat niks op wat slecht is, al ben ik geen grote fan van skits.

Een soort huismerk Bowie maar dan een stuk minder kut. Er zijn niet echt nummers die ik er tussenuit pluk om in een playlist te gooien, maar in z'n geheel genomen een hele aardige album-ervaring. Heerlijk om aan te zetten en niet teveel op te letten. Zang is bij sommige nummers wel heel vreemd en tikt de categorie 'kattengejank' met vlagen zeker aan, maar toch is het wel lekker.

Ik ben pas 79 albums onderweg en dit is al de 4e keer David Bowie. En elke keer voelt het weer als huiswerk.

Qua zang is het niet indrukwekkend, de bassdrum zijn ze per abuis vergeten in een aantal tracks en het duurt allemaal wat lang, maar verder is het prima aan te horen allemaal. Had met minimaal de helft tot 2/3e ingekort kunnen worden, maar wappie Clapton was teveel onder de indruk van zichzelf. Keurige, cultureel toegeëigende ouwelullenblues voor de tikkie racistische blanke boomer. Ohja en de coverart is spuuglelijk. Maar wel 3 sterren.

Heerlijk gitaargeluid, maar richting het einde voelde ik me een steen waar eeuwenlang om de zoveel tijd een druppel water op is gevallen. In het begin is er niks aan de hand maar na een paar nummers begint de stem van Jack White toch te zorgen voor erosie. 3 sterren daardoor.

Voor het luisteren: Ik ben groot hiphop liefhebber maar Outkast vind ik lastig. De hitjes vind ik leuk, maar verder snap ik niet waarom mensen het geniaal vinden. Tijdens Speakerboxxx: Ik vind de stijl niet fijn. Veel beats en geluiden irriteren me (net als de interlude/skits), de stemmen zijn slecht gemixt en niet goed te volgen, de meeste nummers zijn erg vergeetbaar. Zelfs als je dit deel los ziet van The Love Below is het met 56 minuten al aan de lange kant. Het laatste kwartier van dit album vond ik het leukst, vanaf track 14 tot het einde. Tijdens The Love Below: Klinkt alsof Dreeke3000 eigenlijk liever een musical-komediefilm had gemaakt. Zeker de eerste 7 tracks hadden in z'n geheel op de snijtafel mogen achterblijven. Het meeste klinkt wel aardig en muzikaal (vooral lekkere basslijntjes), maar 78 minuten is veel te langdradig voor dit. Teveel in zichzelf gaan geloven. Na het luisteren: Bij Outkast had ik altijd al het idee dat ze een grap maken die iedereen in de groep snapt behalve ik en dat is eigenlijk niet veranderd. In mijn ogen overschat. Kort dit album met minimaal de helft in en ik geef 3 sterren, maar as is worden het er 2.

Deze ken ik. Oud maar niet gedateerd, heerlijke relatief eenvoudige beats zonder dat het saai is, rijmschema's zoals je ze in die tijd nog niet heel vaak zag, goeie stem. Het draait om rap en in die tijd hoefde niet elke rapper er ook nog bij te zingen. Als jongetje van 6 opgroeiend in een dorp in Brabant is dit natuurlijk ook super herkenbaar allemaal. Topalbum.

Het nadeel van Bowie is dat ie een inspiratie was voor velen. Bij het eerste twee nummers wilde ik afhaken. Gelukkig werd daarna Bowie nog even verdund met wat The Cure, Sting en Kraftwerk. Ik ga positief zijn. Er zijn er leuke geluiden of soundscapes te horen of hoe je het zou willen noemen en de meeste nummers zijn ondanks het experimentele en de huismerk Bowie leadzanger goed te pruimen. 3,5 ster waard omdat ik verrast ben over tracks 3 t/m 7 (het einde). Duurt met 38 minuten ook niet te lang allemaal. Afgerond een 3.

Ik heb hier weinig op tegen, het is goed, leuk, knap, vernieuwend, etc. Maar dat dit album er wel in staat en Massive Attack - Mezzanine niet, is in mijn ogen een groot onrecht. 3 sterren voor dit album. Massive Attack - Mezzanine minimaal een hele dikke 5.

Legendarisch, iconisch, etc. Jan klinkt alsof ie het naar z'n zin heeft en de rowdy inmates joelen lekker in het rond, dus sfeervol is het zeker. 5/5 optreden, maar hier gaat het om albums.. Maar aan de andere kant is het een gecensureerd livealbum (de f-bommen worden vervangen voor een verschrikkelijke bliep) van 34 minuten waarvan ongeveer 15 minuten ook nog eens gelul is. Al met al lastig te beoordelen dus.

Geen idee waarom dit in deze lijst zou moeten staan. Huismerk John Legend. Ik zeg er wel meteen bij dat ik heel weinig heb met (hijgerige) RnB. Dit album doet volgens mij niks nieuws of bijzonders. Wel heel fijn dat er een album uit 2012 tussen staat, maar had dan in godsnaam 'good kid, M.A.A.D. city' gekozen.

Dit is wat je krijgt wanneer je Devo besteld via Ali Express. Matig klinkende new wave memerock, vooral qua zang. Die zang zal wel ironisch bedoeld zijn, want het klinkt voor geen meter. Al met al redelijk makkelijk verteerbaar, dus toch gewoon 3 sterren omdat ik een milde man ben.

Flink theatraal en extravagant. Oei. Als ze ooit een James Bond Western film maken kan dit de soundtrack zijn. Ik vind de stem van Alex Turner eigenlijk ook niet zo fijn merk ik, zeker in deze combinatie. De beste momenten zijn voor mij de momenten waarop de muziek het meest op Arctic Monkeys lijkt, bijvoorbeeld bepaalde stukjes in "Black Plant" en "I Don't Like You Anymore". Het is niet slecht, maar ik hou niet zo van deze stijl.

Ik kende de legendarische Opus Dei videoclip en was dus zeker benieuwd naar dit album. Ik moet zeggen dat een heel album wel een beetje veel is. Het is zowel fantastisch als verschrikkelijk. En daarom hoort het zeker thuis in deze lijst. 'Opus Dei' blijft het huzarenstukje. Ik krijg altijd zin om een uniform aan te trekken als ik die hoor.

Ik weet hoe goed dit zou moeten zijn en enorm veel serieuze rappers vinden dit ook heel goed, maar ik word vaak toch wat moe van de oudere Beastie Boys nummers. Dat over elkaar heen schreeuwen met maximale reverb doet het niet voor mij. Laatst nog Pauls Boutique geluisterd en daar speelt dat ook.

Prima. Bluesy, luistert lekker weg, lekker muziek maken. Gewoon goed.

Ik kan een bepaald soort kattengejank vaak wel waarderen dus Radiohead past in m'n straatje. Dit album had ik nog nooit geluisterd. Ook deze bevalt prima. Enorm sfeervol en niet hun moeilijkste album om doorheen te komen. Aangezien ze er nog 5x in staan hou ik de 5 sterren nog even op zak, voor bijv. OK Computer.

Het is 8:40 en ik wil terug in bed kruipen dankzij Frank. Relaxed album. Wel een tikkeltje aan de lange kant, maar aan de andere kant heb ik me geen moment geërgerd.

Vervelende, hijgerige, matige zangstem. Qua muziek heeft het met vlagen wel wat, maar geen hoogvlieger wat mij betreft. En dan nog een half punt aftrek voor de kreunende-man-seksgeluiden bij de track 'Girl'. Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op de 113 website of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Opent sterk, maar kakt dan in. Vervolgens zit er af en toe nog een pareltje tussen. Naar dit soort muziek uit deze tijd kan ik wel altijd makkelijk met plezier luisteren. 'Playing Your Song' heeft de minste streams op Spotify en dat is wel zwaar onterecht. Als er halve sterren gegeven konden worden was dit exact een 3,5.

De licht verteerbare stukjes vind ik wel leuk. Bijvoorbeeld bij wat denk ik track 1 movement 2 is (ergens vanaf de 5e minuut). Aan de andere kant zijn er ook stukken die me het gevoel geven dat ik tegen m'n zin in ben meegenomen naar een uitvoering van The Phantom of the Opera en ik met één of andere wiskundige zit te praten die maar blijft ratelen over z'n werk. Ik wil best in zien dat dit goed en knap is, maar als ik hoger dan een 3 wil geven moet er ook luisterplezier zijn. De derde track zorgt hier wel voor, maar het is niet genoeg.

De wat meer uptempo nummertjes zijn prima te pruimen ('Crocodiles' en 'Villiers Terrace'). De wat meer klagerig gezongen nummers irriteren me een beetje. Al met al doet dit album me weinig. Vergeetbaar. Ergens tussen 2 en 3 sterren in.

Enorme dadrock, maar wel gewoon erg lekker en goed. Hier kun je gerust mee aan komen zetten in het Top2000 café. De nummers duren allemaal niet te lang en zitten goed in elkaar. Het gitaargeluid is fantastisch. M'n favoriet op dit album "Sinister Purpose". Heerlijk sfeertje, ook de zang is niet vervelend en wat ze met die gitaar doen: die aanzwellende, aanhoudende noot die lekker langzaam als een mug van rechts naar links panned is fantastisch. En dan later vertrekt ie vanaf links en gaat ie naar rechts. Fantastische ervaring met m'n headset. Die track tilt het naar 5 sterren voor mij.

Aan de hand van de reviews verwachtte ik vervelende drukke herrie (een soort Black Midi - Hellfire) en dat is het helemaal niet. Het is redelijk minimalistisch en rustig juist. Dit bevalt me onverwacht goed. De meeste nummers klinken alsof ze uit soundtracks komen van films/games die ik goed vind. Misschien dat het me daarom bevalt. "Hit by a Rock" past in de film 'The Sound of Metal'. "Dead on Arrival" past in 'Requiem for a Dream'. "Hometime" en "AB/7A" zouden zo toegevoegd kunnen worden aan 'The Fountain'. En "E-Coli" zou mooi passen bij 'The Last of Us'. Als het album was gestopt na track 11 had ik zelfs 5 sterren gegeven, maar de laatste twee nummers zijn kut, dus wordt het een 4.

Ik had heel veel moeite om dit een uur en 10 minuten lang aan te horen. Een keer een los Dylan liedje is wel te pruimen, maar een heel album achter elkaar van een soort toondove meneer die klinkt alsof ie na een biertje teveel heeft bedacht dat ie kan zingen is teveel. En dan ook echt elk liedje op precies dezelfde manier zingen: dat gewauwel met die lelijke, stevige, vanuit z'n buik aangezette uitschieters de hoogte in, die klinken alsof z'n maag leeg is maar z'n lichaam desondanks blijft overgeven. Niet voor mij gemaakt dit. Mondharmonica en orgeltje zijn altijd leuk, muzikaal dus wel prima. 2 sterren

Als ik denk aan albums die je 1x in je leven gehoord moet hebben dan denk ik zeker aan dit album. Het is niet m'n favoriete album ooit en ik luister het geen 100x achter elkaar want daarvoor is het teveel, maar het is een dijk van een conceptalbum. Daarom 5 sterren.

Het gitaargeluid is (op de remaster) heerlijk crunchy/fuzzy. De track "Strange" bijvoorbeeld is een genot voor de headsetgebruiker. Er staan er een hoop nummers op die ik wel graag hoor, maar tegelijkertijd mist het nog wel iets voor mij. Ik mis net 3 of 4 nummers die ik het liefst op repeat zou willen zetten. Ook is er een dag later niks blijven hangen. 3 sterrekes.

Bij sommige albums ontdek je naast hitjes nog allerhande moois, maar in dit geval is het eigenlijk wel gewoon wachten op Mrs Robinson. Dit album viel me tegen. Maar ik denk dat dit op bepaalde zondagochtenden beter zou bevallen dan het nu doet. Daarnaast begin ik ook wel een beetje moe te worden van de vele conceptalbums. Ik heb liever steengoede muziek dan een steengoed concept.

De eerste 2 tracks zijn heerlijke disco-stompers en de 4 nummers daarna zetten dat prima voort. De misplaatste ballad op track 7 stopt alle momentum als een setje over de klippen gejaagde softs. Track 8 "I Can't Help It" ken ik van De La Soul - Breakadown en daardoor leef ik nog heel even op, maar de geest is uit de fles. Als hiphop-sample werkt het ook beter dan het origineel vind ik.

Cypres Hill heb ik nooit helemaal begrepen. Leuke beats, een beetje vervelende stemmen. De hits hoor je nog wel eens in een kroeg en dat is voor mij genoeg. Helaas is dit ook niet het album met die hitjes.

Als je vroeg in de lente het huis op je vrije vrijdagmiddag weer een keertje grondig aan het schoonmaken bent met alle deuren wagenwijd open, waardoor het geluid van de vrolijk kwetterende vogeltjes doordringt tot in de frisse, naar Andy geurende huiskamer en de eerste warme zonnestralen van het jaar schijnen door de zojuist schoongemaakte ramen naar binnen in de hoop je te verleiden om zonder jas naar buiten te lopen; dan is dit wel een lekker album om aan te hebben staan. Op een maandagochtend in de winter terwijl je gewoon voor de baas achter de computer zit is het toch een tikkie saai vind ik. 7x keer hetzelfde nummer, twee eruit springende hitjes en één leuke, voor mij nieuwe, meevaller: The Heathen. Voor de 5e keer achter elkaar een '3' helaas.

Een lastige keuze tussen een 4 en een 5. M'n grootste kritiek op dit album is namelijk vooral dat 'Mezzanine' beter is. Voor zover ik tot nu toe heb kunnen nagaan is dat dé grote afwezige op deze lijst. Het openingsnummer is lekker, Unfinished Sympathy is iconisch, de afsluiter is goed gekozen en eigenlijk is al het andere ook wel goed. Maar waar Mezzanine je in trance dreunt om je mee op reis te nemen in een droomwereld geschapen door Massive Attack is Blue Lines meer een kleine wandeling door een grauwe Engelse stad begin jaren '90. Een 4 dus, omdat ik anders de band zou raten en niet dit album an sich.

Ik ben geen fan van koperen blazers, dus ska is een lastig genre voor me. De zang is bij sommige nummers aardig lelijk en vaak zit er ook nog teveel reverb op, wat het nóg lelijker maakt. Her en der is het best catchy. "Pearl's Cafe" vind ik bijvoorbeeld best leuk, tot huismerk Astrud Gilberto op 1:28 te fanatiek mee gaat doen. Later op het album krijg ik nog meer Astrud flashbacks bij het nummer waarvan de titel dan ook perfect gekozen is: "I can't stand it". 'International Jet Set' was m'n favoriete track; een soort lichte koortsdroom met een soundtrack van The Strokes. Dit album doet z'n best om 1 ster te krijgen maar daarvoor gebeuren er toch nog teveel leuke dingen.

Dit soort muziek doet me echt niks. Klinkt als iets wat je kan kopen via TelSell onder de naam 'The Complete Country Collection'. Doe me dan maar gewoon een emmer Quick 'n Brite. Dit staat denk ik regelmatig, heel zachtjes aan bij de McDonalds in Best. Het album is 37 minuten maar het voelt als 2,5 uur. Bij de Mac hebben ze dat graag want dan heb je de neiging om snel weer weg te gaan. 2 sterren.

De beats zijn niet heel bijzonder en de taal versta ik niet. Dan blijft er weinig speciaals over.

Gisteren had ik hier niet echt zin in. Vandaag ook niet merk ik. Maar ik vind het desondanks wel een goed album. "Blue Dress" had op de snijtafel achter mogen blijven van me, maar verder goede nummers met als uitschieters toch wel de hits.

Elvis is altijd lastig voor me. Ik ken Elvis vooral als een soort karikatuur/persiflage en het is lastig om daar omheen te luisteren. Naar mate het album vorderde begon ik het meer te waarderen. Dus ik heb het daarna nog een keer vanaf het begin aangezet, maar toen kwam ik er achter dat de oorspronkelijke Side A (track 1 tm 6) voor mij zwakker is dan de rest. De oorspronkelijke Side B (track 7 t/m 12) vind ik wel goed.

Normaal ben ik niet zo van de Soul en R'nB maar dit album verrast me positief. Het kleine disco uitstapje "Secrets" (waarvoor ik helemaal naar Youtube moest!) was een prima en "Just My Imagination" doet ook onverwachte, maar wel geslaagde dingen. De laatste 3 nummers zijn wel weer van die typische, semi-eindeloze nummers die zo'n artiest, inmiddels vergane glorie en zwaar obees, op North Sea Jazz dan badend van het zweet zo'n 20-25 minuten lang, enorm onder de indruk van zichzelf, staat te rekken met schreeuwerige adlibs waarbij je als leek af en toe twijfelt of die laatste uithaal een vorm van bevlogen zingen was of gewoon een rochel die uit de weg geruimd moest worden. Met achtergrondmuzikanten die elkaar iets te tevreden glimlachend aankijken en een enorm intelligent publiek wat probeert te acteren dat dit écht genieten is mits je slim en vooral ook ontwikkeld genoeg bent om het te begrijpen.

Ik vind de muziek best lekker (met name de basgitaar), maar haar zangstem is wel een beetje lastig om van te genieten. In het beste geval is het jammer maar prima mee te leven, in het slechtste geval klinkt ze als de keffende keeshond van de buren (bijvoorbeeld bij "Metal Postcard"). En dat meen ik redelijk serieus: Volgens mij probeert ze daadwerkelijk te keffen. Siouxsie and the Pekineesjes. Dus (ook) bij deze band is m'n conclusie dat een volledig album achter elkaar voor mij niet zo goed werkt. Aanvankelijk een 4, maar glijdt al snel af naar een 3.

Best prima. Geen hoogtepunten, geen dieptepunten, gewoon 36 minuten prima muziek.

Vreemd album. De openingstrack is huismerk Pink Floyd. En dat bedoel ik niet negatief deze keer. Gewoon een prima track. Track 2 is funky gedoe waar ik niet heel veel mee kan. Het komt te onverwacht na die Pink Floyd opening. Op track 3 komt na een tijdje heel even een huismerk Jimi Hendrix om de hoek kijken. Ook dit huismerk doet het qua prijs/kwaliteitsverhouding meer dan prima. Rest van de track is erg meh. Track 4 is ook funky, maar omdat het minder onverwacht is kan ik er beter mee omgaan. Vervolgens hoor je op track 5 een huismerk Lenny Kravitz, die opzij wordt geschoven door eerder genoemde huismerk Jimi die nu een wat grotere rol opeist. Heel goed van 'm. Op track 6 hebben ze collectief drugs gebruikt denk ik. Dit had achterwege gelaten moeten worden. Dan volgt alweer het laatste nummer. Er is nog tijd over, dus ze mogen 10 minuten doorgaan. Dat hoef je de man op de cowbell maar één keer te vertellen. De drugs werkt nog een beetje na. Huismerk Jimi doet een aardige duit in het zakje. Orgeltje, fan van ook. More_cowbell.wav. De drugs blijkt niet slechts na te werken, ze hebben stiekem bijgepakt. Net wanneer je bedenkt dat deze track alleen nog scheetgeluiden mist... Dus nogmaals: Vreemd album. Maar daardoor eigenlijk wel een topervaring. Ik ga dit niet nog 10x luisteren in m'n leven, maar ik geef het wel 4 sterren.

Veel mensen hebben een hekel aan Slipknot, maar ik vind het geweldig. Slipknot (specifiek de track 'Wait and Bleed') was voor mij de gateway naar de wat hardere muziek. Snoeihard, toch nog muzikaal (Corey Taylor is een geweldige zanger, Joey Jordison was een geweldige drummer) en vreemd genoeg is het met vlagen nog catchy ook. Zoveel goede tracks.

Deze stijl van zingen (de ziek hoge zanglijntjes die alle kanten op schieten) vind ik irritant. 9 van de 10 fijne momentjes op dit album worden vroeg of laat verpest doordat ze gaat zingen. De meeste muziek is best aangenaam namelijk (neem bijvoorbeeld de eerste en de laatste track), alleen is vrijwel elke keer de magie voorbij zodra ze begint te zingen. Op 'Little Green' is ze wat meer ingetogen en dat is voor mij het beste nummer van het album. Qua muziek doet dit nummer (en een aantal andere nummers ook) me denken aan Nick Drake en dat is geen belediging. Het is ook heel goed dat het album maar 36 minuten is, want hoe langer hoe meer die stem er in begint te hakken namelijk.

Vrij saai, nietszeggend en vergeetbaar. Ik snap niet goed wat dit in deze lijst doet.

Everything in it's right place en Idioteque vind ik fantastisch, maar de rest van de nummers op het album vind ik wat minder. Niet het beste Radiohead album. Tussen en 3 en een 4 in ergens.

De eerste van de lijst die ik op LP heb! Niet omdat ik het heel goed vind overigens. Het is mij te bombastisch en theatraal.

Een stuk minder experimenteel dan Surfer Rosa en daardoor makkelijker aan te horen. Maar ook dit album bevalt heel goed.

Kort album dus het vliegt voorbij. Prima album van een prima band, maar er mist iets waardoor het voor mij geen topalbum is.

Niks mis mee, maar het greep me niet echt. 3.7

Dit deed me niks. Eerder een vleugje irritatie dan plezier. Heads Will Roll staat er niet op. Meh.

De muziek is wel aardig, de zang vind ik verschrikkelijk. Het album, hoewel beter dan gedacht, begint na een tijdje een tikkie vervelend te worden.

Bijna geen album te noemen. Een hoop verschillende stijlen, maar wel allemaal wat matig en erg jaren '80.

Ik hou van hiphop maar dit worden toch geen 5 sterren. Alvast een disclaimer: Ik ben een witte man uit Nederland, dus dat ik geen verbinding voel met dit album ligt niet aan dit album. Gangsterrap vind ik al gauw oud worden en zo ook dit album. Naast dat het letterlijk oud is, is het ook een lang album. Volgens mij gaat echt letterlijk elk nummer over geweren en geweld en dan niet op een heel creatieve manier. Het legt niet uit waarom de situatie is zoals die is, het is alleen maar borstklopperij en dreigementen. Als ik deze lijst had gemaakt had ik '2001' (1999) gekozen ipv The Chronic. Ik heb daar wel deels dezelfde verwijten, maar dat album vind ik leuker en beter. Waarschijnlijk komt dat deels ook door m'n leeftijd.

Rockafeller Skank is voor mij voor altijd verbonden aan de zomervakantie en Fifa 99 op de PS1 bij de buurjongen. Right Here Right Now en Praise You zijn meesterwerken van bijna buitenaards niveau. De rest van de nummers kende ik niet, maar zijn gewoon prima nummers. De tracks klinken opvallend goed op m'n headset ondanks dat het geen remaster is. Ik ga een misschien iets te makkelijk gegeven 5 uitdelen hiervoor.

Wel aardig. Als je dit op straat per ongeluk tegen komt is het wel gaaf. Het album is net afgelopen en ik herinner me vooral de drumsolo van een uurtje of 3 a 4.

In principe hou ik hier wel van. Er zit alleen wel erg weinig variatie in de nummers.

Begint wel lekker grungy/fuzzy/noisy/muddy, maar na een nummer of 2 a 3 begint de ellende er iets teveel in te hakken bij me, dan wordt het bijna een straf om verder te luisteren omdat het allemaal zo schuurt. Richting het einde bevalt het weer iets beter. Track 11 'Dry' vind ik het best. Lastig te beoordelen. Ik ben namelijk opzich wel blij verrast hierdoor, maar ik wil dit niet elke dag of elke week horen.

De tremolo/vibrato/stuiterbal in de keel doet me denken aan Dead Kennedys, maar de muziek is een stukje lichter. Het laatste nummer ('What's With Terry') vond ik het leukst, de rest was een beetje een grijze massa van vroege pop-achtige punk.

Zondagochtend-uit-het-raam-tuur-muziek. Iets van thee erbij. Gewoon English blend, geen gekke smaakjes. Niks mis mee, aangenaam. 3.5

Twee dagen geleden noemde ik deze naam nog na het luisteren van The Undertones. Af en toe een wel erg schelle kakofonie. Met name een bepaald stuk in Chemical Warfare is een enkele reis naar tinnitus city. Holiday in Cambodia, California Uber Alles en Kill the Poor zijn voor mij de hoogtepunten. Met vlagen dus zeker leuk maar niet genoeg voor 4 sterren. Eigenlijk is de hele side A te schel en te meh.

Het klinkt allemaal mooi, technisch ook dik in orde. Fraaie strijkers, een heldere acoustische gitaar, lekker ruimtelijk, zang is op orde. Een beetje Bowie-achtig, maar dan wél fijn om naar te luisteren. Het duurt allemaal wel een beetje lang moet ik zeggen. 52 minuten is voor mij iets teveel, ondanks dat het goede nummers zijn dus. Album kruipt voorbij. En dan krijgt ie bij Sunday Sun nog een beroerte ook. Meer geschikt als soundtrack van een sombere ruimte-film dan als album om even lekker naar te luisteren tijdens het werk. Twijfel toch tussen 3 en 4 sterren, omdat ik het wel echt kwalitatief goed vind.

Ik ga dit een 2 geven. En niet eens omdat ik er heel veel last of onvreugde aan beleefde, maar dit is zo ontzettend nietszeggend. Je kunt dit gerust missen. 13 in een dozijn. Als ik een hoogtepunt moet kiezen dan kies ik track 10: Jerdacuttup Man. Klinkt piratenachtig. Geen echte dieptepunten, behalve dat dit album een plek inneemt in de lijst.

De dag dat de wereld voorgoed veranderde: dinsdag 11 september 2001. Dat komt natuurlijk niet door dit album. Tot vandaag heb ik deze nooit integraal geluisterd. Dit album is als een risotto. De eerste happen zijn goed en lekker maar daarna mis ik afwisseling. Kwalitatief is er niks mis mee (Jay-Z kan prima rappen, de beats, sample-keuze en productie zijn ook prima), maar ik verveel me een beetje bij dit album. Zeker aangezien het een album van een uur is. Ik had voor deze lijst 'The Black Album' uit 2003 gekozen, want daar heb je wat meer variatie, het is allemaal wat energieker en Jay-Z klinkt er een stuk gretiger wat ik vaak wel fijn vind bij rap. 3.6 afgerond naar een 4.

Bepaalde nummers van dit album kende ik al wel, maar ik heb het geheel denk ik nog nooit gehoord. Ik heb Up The Bracket (2002) en Babyshambles - Shotter's Nation (2007) ooit als LP gekocht, dus als ik toe was aan dit soort muziek zette ik 1 van die 2 albums aan. The Libertines is een vreemde band. Eigenlijk klinkt het regelmatig vrij kut omdat Pete Doherty voor geen meter kan zingen, of hij laat het in ieder geval niet al te vaak merken. Andere albums in deze lijst heb ik daar wel eens op afgeschoten, maar dit vind ik dan weer steengoed. Het klinkt bijna als een hoge kwaliteit live-album, met een band die zin heeft om muziek te maken ondanks de vechtscheiding die vrij snel hierna volgde. De gitaren en ook de drums, met name de snaredrum, klinken perfect. Hoogtepunten o.a. The Man Who Would Be King, Arbeit Macht Frei, Campaign of Hate, Road to Ruin.

Typisch '80s. Wat is dat decennium qua muziek toch lelijk opgedroogd. De hitjes zijn leuk, dr stem af en toe wat vervelend. Het duurde allemaal niet al te lang, dus was het alsnog wel aardig te pruimen. 2.7

Het is te vergelijken met Mario: De eerste game waarin Mario voorkomt (Donkey Kong uit 1981) check je hooguit een keertje omdat Mario tegenwoordig een iconisch karakter is. Pas vanaf Super Mario Bros (1985) of zelfs Super Mario Bros 3 (1990) is het daadwerkelijk leuk om Mario te spelen. Dat heb ik ook met hiphop. Ik vond Raising Hell al gedateerd en deze komt daar nog vóór. Historisch gezien bijzonder relevant (ik heb braaf de Wiki gelezen), maar ik ben in 2023 te verwend qua hiphop om hier écht van te kunnen genieten. Gelukkig is het album kort en divers genoeg om nergens te irriteren. Voor een keertje kom je er makkelijk doorheen. Leuk om het origineel van It's Like That een keer te horen.

Ik was bang voor wat ik aan zou treffen, maar ik zat er vrij snel prima in. Track 1 zet lekker de sfeer neer en track 2 vind ik fantastisch omdat ik hem herken van Kendrick Lamar - Money Trees. Track 3 met de wat chiptune achtige synth op de achtergrond.. Zakt in het midden een beetje in. Naar het einde weer wat beter maar niet zo goed als het begin. Lekkere productie, lekker ruimtelijk ingericht. Ik weet niet of dit album per se mee hoeft in de 1001 tijdcapsule mochten we die ooit de grond in gaan stoppen, maar als onderdeel van deze lijst kan ik er wel van genieten. Bovendien kun je beargumenteren dat dit meer toevoegt dan 6x Elvis Costello. 3.7

Qua instrumenten klinkt het super. Ik heb wel eens iets uit deze tijd gehoord wat gedateerd klinkt door een slechte mix waarin de basgitaar ontbreekt en de bassdrum niet meer dan een soort klik is. Bepaalde verstokte metalfans zweren bij zo'n mislukte opnamekwaliteit geloof ik. Ik heb veel liever dit. Qua zang is het niet helemaal waar ik van hou: Het doet me weer iets teveel denken aan de glam/hairmetal zangers van weleer, maar ik heb erger gehoord. Naar het einde toe wat langdradig, maar wordt nooit echt vervelend.

Elk nummer van de eerste helft van dit album kun je gebruiken in de soundtrack van een film waarbij het hoofdkarakter allerlei perikelen, met een hoop kleerscheuren en op de bek gaan, heeft overleefd en gaat beginnen aan de rest van z'n leven. In de tweede helft gaan de voetjes pas echt van de vloer. Niet omdat er gedanst kan worden, maar omdat zwaartekracht plots is afgeschaft. Enige puntje van kritiek: De laatste 2 nummers maken het album voor mij net iets te lang.

Dit doet me niet zo heel veel. De wat meer upbeat nummers luisteren wel lekker weg (zoals de openingstrack, mij bekend van een Kendrick Lamar sample), maar ik word hier verder niet super enthousiast van. Zelfde cijfer als ik Earth, Wind & Fire gaf, maar die beviel me achter de komma net iets beter.

Iconische hoes, iconische openingstrack, iconische band met iconische bandleden. Daarmee wil ik niet zeggen dat Nirvana alleen maar perfectie heeft afgeleverd: ik vind lang niet al hun werk even fijn om naar te luisteren. Bovendien leek Cobain me een redelijk onuitstaanbare lul, dus ik ben niet eens een echte fanboy. Maar dit album vind ik wel geweldig. De eerste 8 nummers zijn stuk voor stuk perfect. 'Lounge Act' is voor mij een heel klein dipje in de tracklist, maar ook dat is gewoon een prima nummer. 'Stay Away' en 'On a Plain' zijn dan weer perfect. Alleen die laatste track 'Endless, Nameless' had achterwege mogen blijven van mij.

Als ik dit vorig jaar tijdens Brew @ The Zoo live had aangetroffen op het plein bij de olifanten na 3 uur bierdrinkend rondwandelen + nog een uur lang bierdrinkend wachten op 2 schalen minisnacks dan had ik er zeker de pracht van ingezien. Het is voor zover ik kan beoordelen niet slecht. Maar ik merk dat ik met m'n CKV petje op zit te zoeken naar een manier waarop ik dit 3 sterren kan geven, uit een soort combinatie van respect en opluchting dat het meer is meegevallen dan ik vooraf had verwacht. Ik denk dat 2 sterren de meest realistische beoordeling is.

Het is popmuziek dus ik kom er goed doorheen. Dit soort hijgend zingende, op foto's altijd moeilijk kijkende meisjes met diepzinnige, kwetsbare liedjes op langzame, goed geproduceerde beats zie je natuurlijk vaker. Nieuw-Zeeland heeft Lorde, wij hebben Froukje. Op dit album krijg je wat Eurovision Songfestival ('Green Light', 'Supercut'), de verplichte trap-beat ('Sober II (Melodrama)') en wat huismerk Björk ('Writer in the Dark'). Niks mis mee, maar wel altijd leuk om er een beetje op af te geven.

Gedateerd, maar minder gedateerd dan je na het zien van de hoes zou verwachten. Positief beginnen: Best funky, wat oude disco/jonge house, her en der wat hiphop invloeden. 'What is Love' en 'Deep Ending' hebben wat Dr Lektroluv-achtigs. Maar dan negatief: Qua zang klinkt het regelmatig nogal dissonant en ook de harmoniën die ze proberen te maken zijn regelmatig echt lelijk. Ook bij de grootste hit heb ik daar last van. 2 sterren.

Ik kende dit nog niet. Helemaal niks mis mee, mist alleen een nummer wat ik keer op keer zou willen luisteren.

Enorme verrassing. Rap van niet overdreven hoog niveau, maar wel unieke beats. Het doet een beetje denken aan De La Soul en met vlagen ook aan Anderson .Paak. Ik zie mezelf dit nog wel eens aanzetten.

Als ik heel eerlijk ben is het met vlagen een beetje vermoeiend. "Gallows Pole" hakt er in en ook de afsluiter "Hats off to (Roy) Harper" doet aanspraak op het uithoudingsvermogen. Daarnaast is het een wat vreemd album. Ik zie niet helemaal in wat de uitputtingsslag "Gallows Pole" verbind met het mooie "Tangerine" en de country-variant van een Jack White nummer genaamd "Bron-Y-Aur Stomp". Het lijkt haast een compilatie album. Wel goede muziek, ergens tussen een 3 en 4 in.

Op Youtube geluisterd omdat de Spotify versie nep is. Dit hoeft voor mij echt niet. Als je dit heel hoog geeft ben je interessant aan het doen of je bent als kind in een toverketel met Ganges-water gevallen. Ik heb het wel helemaal geluisterd, want dat is hoe het hoort als je hier aan mee doet. 2 sterren.

75 minuten, 7 skits exclusief het intro, totaal 24 tracks waarvan 2,5 hits. Irritant begin; Een intro met een kreunende vrouw en daarna het schreeuwerige "Gasoline Dreams". Dit wordt weer een opgave. Er staan zeker goede nummers op dit album, maar de nummers die voor mij niet werken zijn actief vervelend. Deze mannen kunnen niet doseren. 2e OutKast album dat ik luister voor deze lijst, 2e keer een 2. Ik heb wel iets liever dit album dan Speakerboxxx/The Love below.

Weer een voorbeeld dat je echt niet hoeft te kunnen zingen om in deze lijst te komen. Wat dat betreft is er hoop voor Mia & Dion. Er is weinig wat me verder echt irriteerde, maar ook weinig wat me extra vreugde bracht. Ik heb hier niks mee. Tussen de 2 en 3, afgerond naar 3.

80's metal komt op mij helaas vaak nogal cheesy over en ook deze keer heb ik daar wat last van. Maar het kon erger! Ik deel weer een veilige 3 uit.

Dit klinkt als het TikTok account van een woeste Samson (van Gert/Marie) in een soort alternatief universum waarin Samsons mandje is verplaatst van de huiskamer naar de kelder en zijn enige contact met mensen plaats vindt via extreme Telegram-kanalen. Ik waardeer op zich wel dat dit bestaat, maar ik kan er zelf niet goed naar luisteren. Vandaar 1 ster.

Godverdomme deze hakt er in. Alsof je op een verjaardag bent waar teveel kinderen zijn die allemaal van die Fisher Price rommel met batterijen erin hebben. Semi-willekeurige geluiden die vooral irritatie opwekken, maar dan ook nog dissonant als de ziekte. Wat kut. Ik kan vrijwel altijd wel iets positiefs vinden in een album maar in dit geval moet ik me gewonnen geven. Dieptepunt.

Voor mij zijn dit one-hit-wonders uit een telecomreclame. Na wat me de afgelopen dagen is aangedaan is dit prima om te luisteren, maar voor mij hoort niet niet thuis in dit soort lijsten. Erg 90's, huismerk Moby gecombineerd met The Streets. Het voelt wat kaal aan en dan heb ik het niet over Moby.

Een tikkie pretentieus en ik was er niet super van onder de indruk. Maar muzikaal is het zeker en met vlagen prima van genoten.

Pink Floyd maal John Frusciante gedeeld door Townes van Zandt. Weinig mis mee, luisterde erg fijn weg. 3.5

Een beetje zeurderige 13 in een dozijn New Wave. Geen fan van de blazers die her en der tevoorschijn komen. Lelijke albumhoes. Een beetje meh allemaal. 2,5 afgerond naar 2.

Ontzettende meevaller. Ik kende de naam Iggy Pop maar nooit naar geluisterd dus ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Het klonk goed, niet gedateerd (op Spotify staat wel een 2023 remaster, dat helpt wellicht ook), toffe muziek. Hoge 4, misschien wel 5.

Erg mooie muziek, het klinkt ook allemaal heerlijk in de headset. Maar godverdomme zeg, dit album is geen hit op feestjes vermoed ik. Dit is bijna een uitvaartceremonie.

Begint erg goed, jazzy, wat Jamiroquai-achtig. Wordt vanaf ongeveer het midden naar het einde toe iets te monotoon voor me. Track 11 en 12 breken dit weer een beetje. Prima album.

Prima triphop. Leuk genre overigens. Ik vraag me af of er in 1998 ook nog goede triphop gereleased is. Volgens deze lijst niet namelijk.

De openingstrack en Love Like Laughter vind ik best nice. Het album bevat wel een paar zeiknummers waarbij haar stem gaat irriteren, bijvoorbeeld het ruim 7 minuten durende 'Pass in Time' en 'Blood Red River'. Ik vind het niet slecht, maar ik hou er gewoon niet zo van. 2 sterrekes voor mij.

Ik dacht dat dit te raar zou zijn voor me, maar dit album is nog heel prima te pruimen. Met regelmatige vlagen wat aparte vocals, begeleid door heerlijke blues-achtige oude rock. Dan is het vooral de vraag of de zang teveel gaat irriteren en dat deed het gelukkig niet. Dat de individuele nummers en het album zelf ook niet te lang zijn helpt wel mee. "Dropout Boogie" en "Plastic Factory" zelfs in een playlistje geplempt.

Klinkt ongeveer 10 jaar ouder dan het is. Het is allemaal wel oke, maar ik sta er toch niet echt om te springen. Van mij had de muziek ook iets meer naar voren komen, deze staat voor mij te zacht tegenover de relatief schelle zang. Hoogtepunt is dat de overgrootouders van Timon en Pumbaa halverwege even langskomen. Absoluut dieptepunt is die lachende dwaas op het één na laatste nummer.

Het album War op 5 mei opgeleverd krijgen door het machtige algoritme: keurig. Sunday Bloody Sunday is een heerlijk nummer met iconisch drum intro. Ik zal het album daarom gewoon netjes een 3 geven en niet al te zuur doen, maar U2 is toch een beetje een Knorr wereldgerecht. Iedereen lust het, vooral niet te avontuurlijk, lekker binnen de kaders van wat we al kennen blijven.

Goed spul. In het begin is het wel een wat druk album maar je went er aan, of het wordt naar het einde toe iets rustiger. In het begin was ik bang dat het wat lang zou duren allemaal maar uiteindelijk viel dat reuze mee. Hoge 3.

Goede muziek om aan te hebben staan terwijl je wat aan het doen bent. De drummer legt een heel erg prima partij op de mat. Niks mis mee, maar een 5 is voor mij te hoog.

Schurkt nogal dicht tegen glamrock aan, dus qua zang wordt de kitscherige pap vrij vlot naar binnen gelepeld en is het aan ons om te blijven slikken. Even los daarvan is de muziek wel oké natuurlijk. Het voelt een klein beetje aan als een huismerk Led Zeppelin met flinke Rolling Stones invloeden. Toegankelijke 70s rock. Ik kan me voorstellen dat deze gasten op menig festival geboekt werden om centjes te besparen vergeleken met de echt grote bands en als bezoeker met een aardige postzegel LSD in de mik ben je te druk bezig met elfjes bekijken om het verschil door te hebben.

Ik twijfelde even hoe ik dit ging benaderen. Positief? De band wil er nog best iets leuks van maken. Met vlagen klinkt het als een soort hele vroege Nirvana. Maar de laatste track maakte duidelijk dat ik het gewoon negatief mag benaderen. In m'n hoofd geef ik de zanger de schuld van alles. Hij wilde te graag experimenteel en vervelend zijn. Prima, 2 sterren dan.

Best relaxed album. Een beetje weemoedig voor je uit staren in een grote lege fabriekshal met precies de goede gevoelstemperatuur. Als je dit als liveoptreden meemaakt stap je daarna slaapdronken in de auto denk ik. Al met al een beetje veel van hetzelfde, maar nergens vervelend. Ik zal een keer mild zijn.

De liefdesbaby van Bob Dylan en Nick Drake mocht contractueel zonder eigen inbreng een album uitbrengen na het winnen van een seizoen van Idols. Althans zo klinkt het. Ontzettend generiek. Daardoor wel veilig en dus makkelijk te luisteren. Vanzelfsprekend wat electronische probeersels er in, want het is 1998 en die computer met state of the art Intel Pentium II processor staat er niet voor niks. Geen ramp om te luisteren dus, maar tijdens deze lijst hoop je toch op de wat meer memorabele albums. Deze zal niet aan me voorbij flitsen op het moment dat Onze Lieve Heer me komt halen, want dit ben je binnen een half uur vergeten.

Ik ben best te porren voor instumentale hiphop/triphop/sample heavy breakbeat-achtige shit, maar dit album haalt niet het absolute Champions League niveau wat je in deze lijst verwacht. Het is niet slecht, maar het staat voor mij muzikaal gezien een beetje in de schaduw van Dj Shadow (padoem pats!), Cut Chemist en RJD2 om maar wat namen te noemen. Al met al wel prima, maar ook dit album zal ik me over een paar dagen amper nog herinneren.

Logboek entry 1: Ik heb het gevoel dat ik er al een hele dag op heb zitten en ik zit pas op driekwart van de eerste track. Dit wordt een lange zit. Tot nu toe kan ik het wel aanhoren, maar ik haal er geen plezier of genot uit. Met vlagen waan ik me die dansende dwerg van Twin Peaks. Logboek entry 2: Gevoelsmatig kijk ik nu 2 dagen later naar de voortgangsbalk in Spotify. Ik kom er achter dat ik pas halverwege track 2 ben. M'n vorige logboek entry was slechts 20 minuten geleden. Opeens snap ik hoe het tijdreizen in Interstellar werkt. Logboek entry 3: Halverwege track 3. Het klinkt inmiddels iets minder alsof de muzikanten los van elkaar aan het warmspelen zijn. Het voelt alleen wel alsof Miles je na het lopen van een marathon uitnodigt om nog even een uurtje te gaan wandelen. Grotendeels berg op, met wind tegen, op verkeerde schoenen. En Miles stapt over het algemeen graag stevig door. Logboek entry 4: Ik zie dat ik net een nummer van 4,5 minuut heb gehad. Bijna gemist. Twee keer knipperen en het is voorbij. Dat vrijwel alle andere artiesten aan 4 minuten genoeg hebben om hun punt te maken; ongelofelijk eigenlijk. Ik voel me alsof de eindstreep in zicht komt, maar de gladiolen worden nog niet in m'n handen gedrukt. Nog iets meer dan een half uur te gaan. Dat is genoeg tijd om te luisteren naar Raw Power van the Stooges, Green River van CCR of Surfer Rosa van Pixies. Allemaal albums waarvoor ik 5 sterren uitdeelde. Het mag voor mij niet zo zijn, Miles heeft nog puf. Logboek entry 5: Sanctuary begon wel aardig, met een beetje een Tournée Générale vibe, maar op het einde ontspoort de trein toch weer. Het laatste beetje zin wat ik had in dit album wordt nu vakkundig weggeblazen. Zometeen als beloning voor mezelf maar even een rustig podcastje opzetten over een misdaad in Drenthe waar ik nog nooit van gehoord heb, o.i.d. Muziek hoeft vandaag niet meer. Logboek entry 6: Over de helft van de laatste track nu. Nog een paar stappen en de reis is voorbij. Miles is er zelf toch ook wel wat moe van merk ik bij de laatste track, en gelukkig maar. Dit album was eens en nooit meer voor mij. Ik ben nu al bang voor de drie andere keren dat ik nog een Miles Davis album ga krijgen. Grote kans dat ik dan eerder afhaak als hij weer met me wil gaan lopen. Met alle respect een 1 van mij voor deze slijtageslag.

Ik daag je uit om 3 mensen te vinden die een grotere hekel hebben aan Janis Joplin dan ik. Ik denk dat je het dan hard te halen hebt. Hekel aan dat vaak hysterisch drukke geroeptoeter met die van zware Van Nelle doorspekte stem. Je ruikt bijna het vergeelde behang en de vette, ongewassen haren. En dan nog die extreme uithalen die klinken alsof Marge Simpson wordt aangevallen door een roedel dolle straathonden. Enorm subjectieve 2 sterren, want ik denk dat het objectief gezien beter verdient maar ik ben gewoon echt geen fan.

Track 2 van dit album ken ik, rest van het album nog nooit geluisterd. Af en toe vind ik dit wel lekker. Klinkt als een soundtrack voor een indie coming of age roadtrip film. Een mix van country, folk en kerkzang, ongetwijfeld gemaakt door enorme hipsters. Alleen heb je het na een bepaald moment wel een beetje gezien.

Ik kende wel wat Black Sabbath werk, maar van dit album kende ik nog niks. Verrassend goed album. Staat bol van de blues-invloeden en dat maakt het voor mij bovengemiddeld goed (en dus ook beter dan ik had verwacht). 4 sterren omdat ik niet verwacht dat ik deze, ondanks dat het zo verrassend goed beviel, nog vaak aan ga zetten.

Bij het album 'War' noemde ik U2 een Knorr wereldgerecht en eigenlijk is dat bij dit album niet anders. De hele familie kan het vreten en misschien is er één familielid die het echt geweldig vindt omdat die de hongerwinter nog heeft meegemaakt en vergeleken met ongezouten bloembollen lijkt het nog heel wat. Sky Radio muziek. Gaandeweg ga ik me ietsjes ergeren merk ik. Die eeuwige kerkgalm, die half jankende stem van Bono (met af en toe een soort Hazesesque snik), de kopstemstukjes, de overgeproduceerde drums waar alle dynamiek en emotie is uitgefilterd en dan ook nog een gitarist die zichzelf 'the Edge' noemt maar ondertussen wel echt slaapverwekkend gitaarspel op de mat legt. Tussen de 2 en 3 voor mij.

Raw Power, mij toen volledig onbekend, gaf ik uit het niets een 5 omdat ik zwaar verrast en onder de indruk was. Dus je verwacht niks, je wordt verrast en dat levert een 5 op. Het nadeel bij dit album is dat ik dus daardoor wel iets van een verwachting had en die verwachting kan het niet waarmaken. Het is niet slecht of vervelend, maar wel een tikkeltje saaier dan ik had verwacht. Tussen de 3 en 4, afgerond naar 3.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet bepaald zin in had toen het machtige algoritme me deze huiswerkopdracht gaf, maar de muziek valt me enorm mee moet ik zeggen. Ik betrap mezelf erop dat ik regelmatig met m'n voet mee zit te tikken op de maat. Ritmisch erg lekker, funky, een prettige stem. Als kaasminnende tatta ervaar ik dit natuurlijk ook als exotisch en daarmee lekker zomers. Alleen die apengeluiden, gemaakt met een soort Zuid-Amerikaanse rommelpot waarvan ik het bestaan tot vandaag niet kende, zijn wel op het randje van irritant soms. Maar dat hoort er nou eenmaal bij. Prima. Voor een paar linkse deugpunten staan we wijd open voor vreemde culturen natuurlijk. 4 sterren, mede ook om landgenoot Vinícius een hart onder de riem te steken.

Leuke muziek, allemaal prima nummers. Er springt alleen niks echt bovenuit en dat maakt het een klein beetje meh. Gewoon heel solide dus.

Dit album draai ik regelmatig voor m'n plezier. Dan is het al gauw een 5 waard, ondanks dat het album skits bevat. Als je goed luistert of meeleest met de teksten dan is het album een haast cinematografisch conceptalbum van het hoogste niveau, maar eerlijk gezegd is die laag van genialiteit iets te hoog gegrepen voor me. Ik vind de muziek, de stijl en de flow gewoon heerlijk. Hier staan enorm veel nummers op die ik op elk moment van de dag zou kunnen luisteren. Er is variatie, ook al is het allemaal rap/hiphop. Fantastisch album.

Er is vrij weinig afwisseling te ontdekken. Elk nummer begint met een Grieks klinkend intro(tje) op de mandoline wat dan overloopt in een hoempapa tweestemmige klaagzang over mannen die overlijden op het slagveld en vrouwen die in de rivier worden geflikkerd. De getekend-door-het-leven small-town-america oudooms van Nick en Simon. Tussen de 2 en 3 sterren. Leuk om een keer gehad te hebben vanwege het hoge CKV gehalte, maar dit ga je niet zomaar draaien in je vrije tijd. Te oud.

Met vlagen is het Pixies na een hand vol slaappillen. Met vlagen is het Fatboy Slim als Norman Cook een saaie Duitser was. Met vlagen Bob Dylan als hij wel had leren articuleren. Af en toe draagt de wind een zaadje weg waaruit later Gorillaz is ontstaan. Ik zal niet zeggen dat het slecht is, maar ik verveel me echt helemaal de tering. Het experimentele slaat bij mij niet helemaal aan merk ik. "Novacane" en "Minus" laten zien dat Beck wel muziek kan maken waar ik enthousiast van word, maar hij pakt niet echt door op dit album.

Dit gaat nergens over. Ik durf te wedden dat dit album niet eens top 100 lijstjes van het jaar 2004 haalt. Een notering in de top 1000 allertijden is dan ook waanzin. Ruil dit in voor Madvillainy bijvoorbeeld: Een 2004 album dat in vrijwel elke top 10 'beste hiphop albums ooit' genoemd wordt, maar niet in deze lijst voor komt. Maar ik zal dat even parkeren. Het album is te doen als je eenmaal een beetje gewend bent aan z'n stem. Hij klinkt een beetje als de zwarte Pepijn van Houwelingen, daar moeten we gewoon eerlijk over zijn. Muzikaal herken je heel erg dit specifieke tijdperk terug, met flink wat Timbaland/Outkast/Pharrel/Fat Joe/Snoop Dogg achtige invloeden. 2004 was wat dat betreft een rare tijd, want het klinkt inmiddels meer gedateerd en meer kitcherig dan veel nog oudere muziek. Na al deze rants ga ik toch gewoon 3 sterren geven. Ik kan het prima hebben. Met een speelduur van meer dan een uur neemt het wel iets meer ruimte in dan nodig. Een nummer als "Glockapella" had op de snijtafel achter mogen blijven en zo zijn er meer tracks waarover te onderhandelen is. Het voelt enorm verkeerd om toe te geven, maar ik heb liever dit dan Outkast.

De twee grote hits zijn super. De rest van het album verbleekt er wel een beetje bij. Vrijdag geluisterd en ik herinner me alleen de 2 hits. Een 3 is eigenlijk te laag, maar een 4 kan ik het niet geven.

Een wat commerciële potpouri van de alternatieve scene uit de jaren '90. Een handvol scherp geprijsde huismerken van o.a. The Cranberries, Smashing Pumpkins, Hole, Massive Attack en Portishead. Ondanks dat ik al die invloeden wel waardeer is het een vrij saai album geworden. "Vow" sprong er positief tussenuit.

Ik geef me volledig over aan deze lijst in de hoop m'n horizon te verbreden, dus er zijn een x aantal kansen om me te overtuigen dat er vroeger wél goede country werd gemaakt. Dan moet je dit soort dingen eigenlijk weglaten. 10 tracks waarvan er 7 minder dan 3500 streams hebben op Spotify, dus zelfs de country fans zijn dit denk ik met me eens. Het is niet verschrikkelijk, maar het is ook zeker niet goed. De productie voelt wat goedkoop (ondanks dat het een remaster is) en ons Joe zingt eigenlijk steeds net niet zuiver. Z'n stem klinkt wat dun.

Toen ik nog een onzekere puber was luisterde ik regelmatig het album "The Fragile". Nu als onzekere volwassene zet ik het eigenlijk nooit meer aan. Leuk dat het algortime mij nu beveelt NIN weer eens te luisteren. Lastig om er sterren op te plakken, want dit is geen muziek waar je altijd zin in hebt. Misschien zelfs vaker niet dan wel. Het heeft de warmte van een tochtige betonnen cel. Afhankelijk van de vorm van de dag is het kutmuziek of geniaal. Vandaag heb ik er wel zin in, dus ik ga qua sterren niet te moeilijk doen. Specifieke, redelijk unieke sound. De productie klinkt top, met als grootste compliment dat je niet hoort dat het uit 1994 komt.

Waar ik in 2015 werkte stond de radio dagelijks aan (afgestemd op Slam meen ik) en als Adele een nieuw album uitbrengt is dat dé manier om een hekel te krijgen aan Adele. Ik heb actieve herinneringen aan de dagen dat "Hello" minimaal 8 keer op een werkdag voorbij kwam. Maargoed. Dit is muziek die ik nooit aan zet, maar er is weinig mis mee. Een keertje zo'n album luisteren is een makkie en het heeft zeker goede kanten. Ze kan prima zingen, er zijn geen hoorbare autotune achtige toestanden, etc. Gewoon een melancholische mevrouw die met vlagen graag hard zingt. Echt zo'n stofzuigalbum. M'n grootste kritiek zou zijn dat het wel wat veel van hetzelfde is. Weinig afwisseling. 3.7 afgerond naar 4 sterren. (Deze 4 sterren ga ik later gebruiken om mezelf te verdedigen wanneer ik Amy Winehouse een 1 of 2 ga geven)

Weer zo'n zeikerig theateralbum waarop Bowie klinkt als een oude man die een spook nadoet in een kinderserie. Dit is aan mij echt niet besteed. Oersaai ook, met vrijwel geen afwisseling. Ik kan me ook niet voorstellen dat de echte Bowie fans dit een van zijn beste albums vinden.

Onlangs dit album nog een keer vrijwillig geluisterd omdat dit album steevast genoemd wordt in diverse toplijsten. Geen idee waar het allemaal over gaat, maar het is gevarieerd, het is met vlagen echt hiphop, met vlagen is het wat meer pop. Er werken diverse grote namen aan mee, de productie is top. Alleen "Blame Game" vind ik een nogal ongemakkelijke track.

Lekker een beetje pielen op een orgeltje, een funky baslijntje, drums omdat het moet, her en der een subtiel koperen blazertje en af en toe een keer een stukje zingen. De nummers met zang zijn voor mij niet de favorieten, maar het breekt het album wel lekker een beetje. Een prima album om de dag mee te beginnen. Omdat ik positief verrast deel ik een 5 sterren wildcard uit. Geen legendarisch album vol iconische nummers, maar wel een top album-ervaring.

Gister gaf ik 5 sterren voor een funk/soul album, dus ik denk dat het algoritme me een dienst probeert te bewijzen met deze schijf van Cornald Meiveld. Dit is me iets teveel Saturday Night Fever in het getto. Het is bijna een musical en dat trek ik wat minder goed. Verder geen super vervelende muziek, maar ik heb er geen klik mee. Voor de fun ook even de trailer van de bijbehorende film bekeken, maar die film ontstijgt het niveau Bassie en Adriaan amper. Wat een armoede.

Huismerk Beatles met country-invloeden. De hits staan niet op dit album dus ook dat is me niet gegund. Wat over blijft is wel erg eenvoudige, brave jaren '60 pop. Het is niet verschrikkelijk om even uit te zitten maar ik neig toch enorm naar 2 sterren. En dat op donderdag.

Ik heb niet veel met het genre (= Frank Sinatra met eierstokken en borderline) maar ik heb nog minder met Amy's krasserige heksenstem. Zeker op maandagochtend voel ik mezelf met elke zin die ze uitkrast verder eroderen. Op de spaarzame momenten waarop ze even niet zingt of rustig aan doet bevalt de muziek beter dan verwacht. Ik ga dan ook 2 sterren uitdelen, ondanks dat het voor mij best een uitdaging is om dit niet af te zetten. Ik moet zeggen dat het me meevalt dat 'Valerie' niet op één van haar twee eigen albums staat. Ik dacht altijd dat die op Back in Black stond, maar dat kutnummer staat blijkbaar op een Mark Ronson album en die staat niet in deze lijst. Winst.

Nick Drake stelt nooit teleur. Waarschijnlijk omdat ie na 3 albums de pijp aan Maarten gaf en mede daardoor iets mysterieus heeft. Dit album heeft lekker folky gitaarspel, wat sfeervolle strijkers/blazers en onverwachte percussie. En natuurlijk die typische manier van zingen waar sommige mensen ongetwijfeld juist een hekel aan hebben. Vrijwel elk nummer staat bol van de sfeer. Zwaarmoedig, maar toch ook hoopvol. 5 sterren, ook al vind ik Bryter Layter nog beter. Hoogtepunten: "Man in a Shed", "Day is Gone", "Fruit Tree"

Teveel beats op dit album bevatten een irritant hoog geluid. Eigenlijk zijn vrijwel alle beats op dit album op hun eigen manier nogal vermoeiend. Daardoor kan ik er niet echt van genieten. En dan ook nog een uur lang. Als album is het niet prettig. Ik kan hier onverwacht weinig mee. Ik wilde het eigenlijk zelfs afzetten, maar heb het toch doorstaan. 1 a 2 sterren.

Gister lichtte het machtige algortime al een tipje van de zwarte Slayer-sluier op, via de sample op het Public Enemy album. Vandaag schat hen in dat ik klaar ben voor een compleet album van deze band. Keurig. Ik sta redelijk neutraal in deze wedstrijd. Ik heb weinig met de meeste (oude) metal, maar ik laat me graag een beetje opvoeden. Het begin van de openingstrack vind ik erg lekker en daarna word ik bij 'Raining Blood' pas weer echt enthousiast dankzij die iconische riff. De zang irriteert vrijwel niet, wat ik normaal wel vaak heb bij dit genre. Veel nummers onderscheiden zich niet echt van elkaar, maar bij een album van 30 minuten wringt dat niet echt. Tussen de 3 en 4. 90% van dit album ga ik nooit meer aanzetten. Als ik een 4 geef zou dat vooral voor de riff van Raining Blood zijn.

Ongeveer de 14e keer dat ik één van de eerste post-punk albums voorgeschoteld krijg: wat zijn er daar stiekem veel van. Het zou aardige (wel wat gedateerde) muziek zijn, ware het niet dat er een aantal nogal pijnlijke keuzes op plaat zijn vastgelegd. De gitaren klinken vaak wel lekker, maar een aantal andere instrumenten zijn een beetje armzalig (met name die spooky klinkende circus synths). Qua zang is het redelijk belabberd en met vlagen zelfs kut. Een beetje dat typische postpunk/artrock ik wil klinken alsof ik er niks om geef af en toe doorgetrokken tot in het bloedvervelende. Op track 7 loopt de zanger opeens Down-syndroom op. Er zitten wel aardige stukjes in, maar het is steeds maar kort genieten. Huismerk Bowie komt nog wel even langs op track 5, voor de liefhebbers.

Ik vind CCR best prima muziek, maar ik kan niet aan het gevoel ontsnappen dat dit album ook de lijfmuziek is voor mannen die steevast nog gewoon een lekkere buidel Samson shag in de borstzak van hun overhemd hebben zitten. Mannen met groezelige vingertoppen en afgeknauwde gelige nagels. Mannen die elke vrijdagavond fluitjes pils gaan hakken in de lokale bruine kroeg en dan al vrij snel ongepaste, seksueel getinte grappen gaan rondblaffen. Een 3,5 zou perfect zijn voor dit album. Haalt niet het niveau van Green River. Dat album vond ik werelds, dit is meer dorps.

Een beetje kitscherig en fout, maar aan de andere kant ook nog best prima. Track 2 vond Shania Twain ook mooi denk ik. Dieptepunt vond ik Big Ten Inch Record, hoogtepunt No More No More. Verder valt me op dat Steven Tyler af en toe een beetje klinkt als Freddy Mercury, dat was me nog nooit opgevallen. Weer een 3,5 eigenlijk. Als ik moet kiezen neig ik naar een 4, omdat het me meeviel.

Common kan absoluut een heel aardig potje rappen, maar toch heb ik hem altijd wat saai gevonden. Bij dit album zit ik eigenlijk vanaf het begin te wachten om weggeblazen te worden, want je hoort dat het erin zit, maar dat moment komt eigenlijk nooit. Alsof Common het hele album z'n voet op het rempedaal houdt. In een aantal tracks hoor je de producer-hand van Kanye flink terug. Track 1 en 2 voelen bijna als leftovers van Kanye's 'The College Dropout' album. Daarnaast vind ik dat Kanye te vaak mag meerappen. Voor mij zijn de beste tracks 'Love is...', 'Chi-City' en 'The Food'. Mij doe je geen plezier met de R&B, John Legend achtige shit als 'Faithful' en 'They Say'. Toch 4 sterren omdat ik 3 net te weinig vind.

Lastig. The Beatles ken ik (goh), maar ik heb er geen complete studie aan gewijd. Zo'n album is lastig te raten omdat iedereen altijd schreeuwt hoe goed dit is en dan heb ik de neiging daar in mee te gaan of me daar juist tegen te gaan verzetten. Come Together en Here Comes the Sun zijn voor mij de grote bekenden. De rest van dit album vind ik niet allemaal even geniaal. Ik heb toch het idee dat een aantal nummers opvulling zijn. Er staan ook gave nummers op die ik nog niet kende, zoals I Want You (She's so Heavy) en Polythene Pam. 4 denk ik.

Bij dit album had ik niet verwacht een nummer te herkennen, maar de Calgonit reclame kwam al vrij snel voorbij. Ik was klaar om deze rechtenvrije vlogmuziek af te vlammen (track 1), maar met vlagen is het een soort eenvoudige Massive Attack als die als kind in een toverketel met paella waren gevallen (track 3). Carel Kraayenhof met een drumcomputer. En dat vind ik dan wel weer lekker.

Steffan's 18e studioalbum; een dubbelalbum van grof afgerond twee uur. Dat is gewoon megalomaan. Iemand had hier rücksichtslos het mes in moeten zetten. De nummers van 6-8 minuten zijn hun lengte niet helemaal waard en ook het aantal tracks had beperkt moeten worden. Neem nou "Isn't She Lovely": Duurt 6,5 minuut omdat het moet beginnen met een krijsend kind en moet eindigen met een badderend kind. Stevie heeft een gebrek aan visie. Schoolvoorbeeld van een album dat bezwijkt onder z'n eigen gewicht. En dan "I don't wanna bore you with it" zingen. Wat een lul. 1 ster zou te streng zijn, dus toch nog 2 sterren.

Een keer terecht een debuutalbum. Het hoogtepunt van de Arctic Monkeys. Toen deze uitkwam heb ik deze vaak gedraaid, samen met Inside In/Inside Out van The Kooks. Ik zie nu dat ze op dezelfde dag uitkwamen ook. Het lijkt ook goed de tand des tijds te doorstaan. Makkelijke 5 sterren.

Een stel theatrale Engelse goths die graag met een extra-laag-opgezette stem diepzinnige teksten mompelen, fluisteren en soms hijgen op onheilspellende jaren '80 muziek. New Wave met extra veel eyeliner. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe vies theatraal dit is, van de saaie digitale drums met bakken galm tot en met de onweergeluidseffecten. Zo'n nummer als "This Corrosion" begint echt super vet met dat koor, maar wanneer de Gezusters zelf inzetten word je weer vol die vieze jaren '80 ingezogen. Enorm jammer. Kitscherige drek. Ik kan er wel naar luisteren, maar enthousiast word ik er zeker niet van.

Disclaimer: Ik ben niet verlicht genoeg om jazz te kunnen doorgronden. Het is vast weer ontzettend knap, maar ook dit jazz album lijkt weer vooral gevuld te zijn met muzikanten die warmspelen en inblazen. Met vlagen is het alsof er vier kleuters met losse handjes zijn losgelaten in een muziekwinkel met ouders er omheen die het vanuit een soort blinde ouder-liefde geweldig vinden wat hun kroost op de mat legt. Het is alsof iemand geniaal is met Excel: Ik heb er respect voor en ik vind het knap, maar ik heb geen zin om drie kwartier te gaan zitten kijken naar hoe iemand anders zit te Excellen. Het beste aan dit album is dat het maar half zo lang is als Bitches Brew. Tussen de 1 en 2 sterren voor mij. Ik denk dat ik morgen op 1 klik.

Lastig te beoordelen. Ik vind de muziek (bas- en gitaarlijntjes) over het algemeen genomen op dit album heel prima in orde. Lekkere indie rock. Die mafklapper op zang doet alleen enorm z'n best om het te verneuken. Dat lukt hem iets minder goed dan je zou verwachten (en bij sommige nummers past de zang zelfs wel een beetje), maar bij een aantal nummers begint het toch wel wat te schuren en jeuken. Tegelijkertijd is het denk ik toch de combinatie van de muziek en zang die dit bijzonder maakt. En op de meeste nummers blijft het binnen het kader van wat ik kan hebben. Qua cijfer dus erg lastig. Ergens tussen een 2 en een 5.

Als je bij het eerste nummer denkt dat het best een leuk album gaat worden heb je het mis. Het is vervelend dat ze graag, ik kan het niet anders omschrijven, een menselijke doedelzak nadoet. Daarnaast zitten er ook wel echt verschrikkelijke nummers tussen die gemaakt lijken te zijn om de luisteraar te irriteren. Dat iemand besloten heeft deze uitspattingen op te nemen is ontzettend jammer. Kunst- en diepzinnig, maar ontzettend kut.

Sommige tracks bevatten wat irritante geluiden wat ik niet zo fijn vind. Had je die tracks eruit geknipt dan had je een heel goed album met een goede lengte. Nu heb je een vrij lang album wat met vlagen ook irriteert.

Ja wat moet je hier van denken. "Dead, drunk and naked" is een lekker nummer. De zanger klinkt als een redneck pannenkoek maar dat is denk ik een beetje de grap. Op sommige nummers wordt een lekker potje gitaar gespeeld. Anderhalf uur is wel echt te lang. Na een nummer of 5 a 6 had ik het eigenlijk al wel gezien en dan blijft het zich maar als een hagedis zonder achterpoten over de stoffige grond voortslepen. In het begin kijk je er gefascineerd naar, maar na een tijdje wordt het wat sneu.

Een beetje vage shit. Schijnbaar overal ter wereld opgenomen voor de ideale terroir. Dat mag. Als liefhebber van drum 'n bass-achtige toestanden zitten er her en der tracks tussen die ik kan waarderen. Track 3 "Sutrix" bijvoorbeeld vind ik wel lekker. Jammer van het maniakale lachje op het einde, maar vooruit. Het album gaat wel als een nachtkaars uit. Een nachtkaars met een iets te lange brandtijd eigenlijk. 2.5

Alsof je naar het circus gaat waar aan de rand van het terrein, net achter de reguliere artiestenverblijven, een klein verrot tentje staat waaruit de xylofoongeluiden van Aad Klaris naar buiten komen vanaf een rotte platenspeler die net niet het gewenste aantal toeren per minuut haalt, terwijl een afgegleden, aan diverse middelen verslaafde, naar een combinatie van urine en alcohol riekende Bassie z'n liedjes loopt uit te braken. Een Bassie waarbij de tand des tijds lichamelijk genadeloos hard heeft toegeslagen, maar hij in z'n hoofd nog altijd een kwieke legend ergens in de jaren '80 is. Misschien vergis ik me en is het niet Bassie, maar de Heath Ledger/Joaquin Phoenix versie van de Joker daar ginds in het tentje. Het zou zelfs Pennywise nog kunnen zijn... Het is in ieder geval absoluut geen fraai gezicht en no way dat je ook maar enigszins in de buurt wil komen van dat tentje, maar wat je er van ziet is wel rauw, eerlijk en op een bepaalde manier indrukwekkend. Dat indrukwekkende zorgt ervoor dat ik het er wel mee eens ben dat dit een album is wat je een keer geluisterd moet hebben.

Dit is muziek voor tijdens het strijken. Ik strijk alleen nooit. Zeikmuziek.

Met deze rakker onder je arm kun je vol zelfvertrouwen het Top 2000 café binnen wandelen. Dadrock met af en toe een theatraal randje. Dit is zo enorm goed gepolijst en afgewerkt dat het daardoor juist misschien wel wat saai en karakterloos wordt. Ik word er niet super enthousiast van, maar ik kan er ook geen aanstoot aan nemen.

Een beetje gezapig allemaal. Ik ben niet kapot van z'n stemgeluid. Hekel aan bontkragen, zowel echte als imitatie. De openingstrack is een soort misplaatste blanke reggae en daar komt normaliter alleen Matisyahu mee weg. Ik kan dus wel wat minpuntjes bedenken maar al met al is dit gewoon een veilige 3 sterren. Ik herken de cuica in "Me and Julio Down by the Schoolyard" dankzij dat Jorge Ben Jor album dat ik eerder had. Ik leer nog.

Hier heb ik helemaal niks mee. Continu een wijzend vingertje want alles is slecht. Vervelende herrie-beats, matige productie, ontzettend 90's, vermoeiend. Te lange nummers, teveel nummers. Huismerk Public Enemy en die gaf ik al een 1. Dan weet je het wel. Ik heb niet alle nummers volledig geluisterd want ik gun mezelf beter. 1 ster.

Folk vind ik eigenlijk altijd wel leuk. Het wordt alleen net wat minder leuk als de zangeres klinkt alsof ze op een trilplaat staat. In combinatie met haar heldere, hoge stem klinkt ze daardoor als een theremin en dat is niet het prettigste geluid. Het glazuur springt letterlijk(!) van m'n tanden. Lastig, want ik zou hier graag een voldoende voor geven omdat ze mooie liedjes (lekker folky gitaren) prima zingt (ze zingt niet vals o.i.d.), maar ik kan dit alleen luisteren als ik het heel zachtjes zet en dan nog hakt die stem er enorm in.

"I'm gonna do my best to hook ya" zegt Blondie terwijl ik zit te vissen. Prima poppy lichte punk, geen irritaties. Niks mis met dit album. Lichte 4.

Lastig om hier een cijfer op te plakken. Uiteindelijk ga ik voor 4 sterren omdat ik 'The Wall' indrukwekkender vond.

Gewapend met 4 akkoorden er 14 nummers in 29 minuten doorheen jagen. Of het even knap is als sommige andere albums op deze lijst valt te betwijfelen (aangezien een aantal nummers op dit album dus wel erg op elkaar lijken), maar ik vind dit wel een lekker begin van m'n werkdag. Heerlijk gitaargeluid (2016 remaster op Spotify, dat helpt wellicht). Ik ben niet kapot van de zang (met als dieptepunt '53rd & 3rd'), maar je krijgt wat je verwacht. Ik geef 5 sterren op een manier zoals ik 2 à 3 keer per jaar een medium McChicken-menu met fritessaus en een cola ook 5 sterren vind.

Ik vind dit album beter dan The Number of the Beast omdat de zang minder kut is, zowel qua zangstijl als het feit dat de zanger wat vaker z'n snaveltje houdt. Ik vind het wel grappig om in de andere reviews te lezen dat de Maiden-liefhebbers dit dan weer niet-Maiden-genoeg vinden. In dat geval blijf ik bij de conclusie dat ik een beetje een hekel heb aan Iron Maiden, maar dit album is wel lekker.

De 6e keer dat het algoritme tegen me schreeuwt dat we naar Bowie gaan luisteren en dat we er godverdomme van gaan genieten, goedschiks of kwaadschiks. Heroes is een heerlijk nummer. Bovendien staan er een paar instrumentale nummers op, wat betekent dat David z'n waffeltje houdt. Een enorme plus. Van alle albums die ik tot nu toe van hem heb gehad vind ik dit de beste/minst erge.

Topband die ik toch niet gauw zal noemen als je me vraagt om een topband te noemen. Gevarieerd album met lekker gitaargeluid. Dikke 4.

Enorm relaxed album waar ik enkele hitjes al van kende. Ik geef ietwat makkelijk 5 sterren hiervoor.

Een beetje een meh album. Er staat 1 nummer op wat me aan Blur doet denken, de rest is vergeetbaar. Maar niet heel vervelend.

Dit vind ik een steengoed hiphopalbum. Lekker reppe op eenvoudige, maar toch vol klinkende, beats die lekker in het gehoor liggen. Een aantal tracks kende ik al, een aantal niet. Dit kun je gerust in z'n geheel afdraaien. Geen gekut met gare 13 in een dozijn autotune refreinen, als er gezongen moet worden nodigen ze gewoon een lokaal vrouwtje uit. Top!

Simpele rock uit simpeler tijden. Het klinkt nu in ieder geval enorm gezapig en braaf. Vervelend is anders. De nummers zijn wel allemaal onderling inwisselbaar.

Anarchy in the UK zat in een Tony Hawk game, dus warme herinneringen. Aardige muziek, niet de beste punk ooit gemaakt. Tussen de 3 en 4 sterren.

Ik heb niet super veel met The Who. Tel erbij op dat het een live-album is (wat ik vaak matig vind) en dan krijg je deze score.

Het is wel knappe, bijzondere muziek, maar vandaag bevalt dit me niet zo. Ik kan me wel voorstellen dat dit kan groeien als ik het vaker luister. Voor nu geef ik 3 sterren.

Stel je Björk in de 80's voor. Dat is precies wat dit album aflevert. Reverb stadion drums met Björk die zich door een attaque heen worstelt. En dan af en toe een verveeld mompelende man die ook wat mag zeggen in het Engels met een soort Allo Allo achtig Duits accent. Muzikaal gezien gaat het een beetje richting wat ik leuk vind (grungy), maar het is nog net iets te 80's. En Björks stem hakt erin natuurlijk.

De zanger weet de verder aardige muziek goed te verpesten met z'n jankerige klaagzang. Jammer.

Wel een lekker album. Zonder al te grote ergernissen naar geluisterd. Ome John is wel een beetje een pannenkoek, maargoed. Tussen de 3 en de 4. Ik zal omhoog afronden vandaag.

Goeie muziek voor in het menu van Gran Turismo. Best lekker, maar er staan geen nummers op die er voor mij uitspringen, zoals Dirty Work. 3 a 4

Geluisterd aan de waterkant. Soms erg lekker, soms net iets er over qua chaos. Niet erg memorabel.

Ik weet vrij zeker dat ik deze al ooit heb geluisterd. Vreemd. Niet mijn album. Vooral de langzame nummers zijn verschrikkelijk om doorheen te moeten ploeteren. Geen fijne stem, met vlagen wel oke muziek. Toch slechts 2 sterren.

Ondanks dat ik het idee heb dat ome Frank graag de mensen ook een beetje wil irriteren kan ik z'n muziek altijd heel goed hebben. Album is een tikkeltje aan de lange kant (ruim een uur), maar blijft best interessant. Ik geef een hele lichte 5 sterren. Ik vind het te goed voor 4, maar de andere 5 sterren albums zijn vrijwel allemaal nog net iets beter.

Met vlagen is het goeie muziek, maar regelmatig is het ook vervelend dissonant. Neem nou dat luchtalarmachtige geluid bij Heroin wat maar blijft doorgaan. Ik trek dat heel slecht. En zo zit er meer valse herrie in dit album. Jammer.

Ik word boos van Axl Rose. Verschrikkelijke manier van zingen heeft die man. Dat maakt Guns & Roses lastig om naar te luisteren. Al met al viel het me uiteindelijk dan toch mee. Echt genieten kon ik er niet van, maar ik zie nu wel in waarom andere mensen het wel gaaf vinden. Voor mij slechts 3 sterren.

Ik kan helaas geen 5 geven voor dit album. Er had voor mij her en der wel een beetje geknipt mogen worden. Een uur en 15 minuten is teveel en niet elke minuut is een schot in de roos. Uiteindelijk komt helemaal aan het einde wel de beloning met die Dylan cover en Voodoo Child (Slight Return), maar het album als geheel is geen 5 sterren voor mij.

Enorm goed gitaargeluid, leuke vrolijke poppy nummers, het plezier spat er vanaf (of ze weten het goed te faken). Ik keek niet uit naar 12.000 gillende Aziaten maar dit valt alleszins mee. Leuk (live)album!

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachuhhhhh! Lekker variëren rondom het thema van een domme clown en vervelende acrobaat. Track 1 mocht van mij het hele album vullen. Het is bijna een soort jazz maar dan net wat minder abstract. Gordel om, netjes zitten op de billen en dan maar hopen dat de weg naar de eindbestemming niet te hobbelig is. Track 2 is een beetje als een telefoongesprek met een langdradige gesprekspartner, je kunt tussendoor gerust even weglopen/wegdromen en als je terugkomt haak je gewoon weer probleemloos in. Al zul je je dan wel afvragen waarom je opeens een soort gruntende piraat aan de lijn hebt.

Ik ben misschien een enorme cultuurbarbaar, maar voor mij is dit toch vooral flink gedateerde carnavalsmuziek. Leuk als het in die tijd live voor je neus stond, denk ik. De schijtlolligheid spat er vanaf. Tussen de 2 en 3 voor mij. Een 3 is net te hoog.

Doe jezelf een plezier en zoek de US versie, want de UK versie mist de grootste hit. Zeker een aardig album, maar de Stones zijn zo'n band waarbij ik eigenlijk liever een compilatiealbum met hits hoor. Ze hebben genoeg leuke nummers, maar die zijn verspreid over iets van 300 albums. Bij dit album voelt de Side B dan ook als een haffel schuimpinda's die moesten zorgen dat de Side A zonder risico verscheept kon worden. Tussen de 3 en 4 sterren. Ik klik op 4, want vergeleken met de drek die je in deze lijst af en toe tegenkomt is dit eigenlijk toch wel een eenvoudig maar gezellig feestje.

Sky Radio rockmuziek. Niet slecht maar ik ben het eigenlijk meteen alweer vergeten. Enorme 3.

Dit is niet helemaal mijn muziek dus ik vind het lastig om dit op waarde te schatten. In de eerste helft hoor je vooral iemand die wil bewijzen dat ze hetzelfde kan doen als Beyoncé, Kelis en Outkast. Redelijk hoog tempo. In de tweede helft besluit ze dat dit een te klein hokje is en wil ze graag laten merken dat ze ook nog andere artiesten kan nadoen. En dat bedoel ik niet eens denigrerend, want ze kan het wel allemaal. Ook heeft het af en toe iets wat me aan kinderfilms doet denken. Dat Mika-achtige. Kleine zeemeermin, Wizard of Oz. Laatste track is een verschrikkelijke musical. Niet slecht, maar gewoon niet voor mij. Een milde 3.

Het voelt een beetje als een ongepolijste U2 met een wat intrusief viooltje. Ik merk dat het me een beetje verveelt. Een paar langere nummers waarvan ik ook niet goed weet wat ik er mee moet. Het is zeker niet slecht, maar ik word er gewoon niet heel enthousiast van.

Deze zat al in m'n vrijwillige roulatie. Een beetje ruw maar wel heel erg lekker. Redelijk afwisselend. Klinkt niet als een 80's album en dat is een groot voordeel. Heeft iets mysterieus wat ik heel gaaf vind. 5 sterren.

Ik had dit album in m'n hoofd bij de vijf sterren albums geplaatst, maar nu ik hem weer eens luister valt ie toch een heel klein beetje tegen. Iets aan de lange kant en veel meer rnb-zanglijntjes dan hiphop. In m'n hoofd was die verhouding anders. Ik mis ome Wyclef meer dan gedacht op dit album. De skits op dit album zijn wel minder storend dan normaal en passen echt lekker in het thema. Ik neig toch een beetje naar wel heel goed maar niet heel leuk.

Het komt een beetje over als een wat amateuristisch klinkende Monkees en Beach Boys coverband. Met name de zang klinkt af en toe alsof het is opgenomen op een schoolfeest. Ik kom er goed doorheen (het is ook maar een half uurtje), maar ik ben totaal niet onder de indruk. I'm Not Your Stepping Stone is wel catchy.

In het begin wil dit CKV album even wat mensen afschrikken, maar daarna is het genieten. Aan ons als luisteraar om vooral in het begin met wat geveinsd zelfvertrouwen en een zelfingenomen lachje met ons hoofd te knikken alsof we het begrijpen en dan komt de beloning vanzelf. Ik vind het onverwacht mooi. Een keer wat anders, veel afwisseling en het wordt nergens echt verschrikkelijk; het is geen jazz. Zo heeft 'Milk' wat Aphex Twin-achtigs, 'Coronation' is van die Aronofsky-film-muziek en 'Giles Farnaby's Dream' neemt je mee naar een bekend park in Kaatsheuvel. Dit album had ik zonder deze lijst nooit geluisterd en het was zeker interessant. Vooral daarom 5 sterren.

Chef doet enorm z'n best maar dit soort pornomuziek ligt al niet helemaal in m'n straatje en daarbij is het nogal langdradig. Niet zozeer de totale speelduur, maar wel de lengte per nummer. Track 1 is te lang, te meh. Track 2 (met de onmogelijke titel) is z'n speelduur wel waard, dankzij een lekkere jamsessie aan het einde. Track 3 is wat korter, maakt verder niet al teveel indruk. Beetje cliché. Track 4 is met 18 minuten, waarvan de helft bestaat uit een monoloog van Chef terwijl iemand op de achtergrond dolken zit te smeden, totale waanzin. Na een minuut of 14 wordt het wel een leuk nummer, maar kom op man. Tussen de 2 en 3 sterren voor mij. Die track 4 zorgt ervoor dat ik op 2 wil klikken.

Dit album zou zo uit 2021/2022/2023 kunnen komen. Klinkt een beetje als Bongloard, Wodan Boys en Korfbal (om maar wat Nederlandse shit te pluggen hier). Ik vind dat gave muziek. Eerste helft is iets sterker dan de tweede helft, maar ik ga toch een 5 geven.

Prog blijft toch een beetje de jazz van de dadrock. Ik vind de eerste paar nummers van dit album wel leuk maar daarna is het toch een beetje de tijd uitzitten geblazen. Vooral het laatste nummer (Heart of the Sunrise) voelt als filerijden na een lange dag werk.

Bij het zien van de hoes krijg ik meteen een gevoel van onbehagen, maar daar zal ik toch even doorheen moeten gaan luisteren. De muziek is gelukkig minder verschrikkelijk. Aan de andere kant vind ik het ook geen feest. Wat langzame country/folk/blues, maar nergens vind je iets wat een ander niet beter kan eigenlijk. Toch kun je er (in tegenstelling tot de hoes) niet echt aanstoot aan nemen. Een beetje vergeetbaar. Drie hele vale sterren.

Ik heb er helemaal niks mee. Op de achtergrond tijdens het werk kan ik het wel hebben. Heel af en toe wat irritatie naar de zanger toe, maar niks waar niet mee te leven valt. Dit valt voor mij in een soort lege ruimte tussen de 2 en een 3. Eigenlijk niet kut genoeg voor een 2, maar als ik een 3 geef heb ik het gevoel dat ik aan het jokken ben.

Apart album. Een soort shoegaze-y, met phlanger doordrenkte combinatie van Beatles, Oasis, New Order, Oasis, Arctic Monkeys en de Beach Boys. Een album uit 1989 dat zowel een stuk ouder als jonger klinkt dan het daadwerkelijk is. Het grootste hoogtepunt zit voor mij aan het einde: "I Am the Resurrection" is heerlijk. Ik klaag wel eens over lange nummers, maar dat nummer had van mij gerust 20 minuten mogen duren. Ik ga 4 sterren geven ondanks dat ik lang niet ieder nummer individueel gezien geweldig vind. Het album als geheel is wel echt heel dik. Dit is wel een beetje waarom ik aan deze lijst begonnen ben.

Aangezet terwijl ik aan het vliegvissen was. Ik weet nog dat vrij in het begin ons Tommy geboren werd. Daarna ben ik qua verhaal volledig afgehaakt omdat ik al vrij vroeg in het album onverwacht een brasem aan de lijn kreeg. Ik herinner me vooral het gevoel dat ik heel lang naar een gedateerde musical aan het luisteren was. Niet mijn album, maar desondanks niet getwijfeld om liedjes te skippen of het album af te zetten. Tussen de 2 en 3, maar ik vind een 3 te hoog.

De muziek is heerlijk, maar die zanger maakt het moeilijk om een heel album lang te blijven luisteren. Deze doet het beter in losse nummers dan als geheel. Dus zo heb ik 'm ook geluisterd vandaag, in etappes. Tussen de 3 en 4, waarbij ik ondanks m'n kritiek kies voor 4 sterren.

Ik ben al fan van drum 'n bass/breakbeat-achtige toestanden sinds ik als jong mannetje voor de eerste keer "Freestyler" van Bomfunk MCs hoorde en ik ben verbaasd dat er een dnb album in de lijst staat. Aan de andere kant is dit natuurlijk wel erg UK en UK = Goddelijk volgens de maker van deze lijst. Eigenlijk heb ik hiermee wel een beetje hetzelfde als met hele oude hiphop: Het is voor het genre essentieel geweest dat het er op dat moment was, maar inmiddels is het genre (of de genres eigenlijk) flink doorgegroeid en kunnen we beter. Dit klinkt nog steeds goed, maar het is ook wel wat beperkt en gedateerd als je hoort wat vele anderen inmiddels uit de computer hebben weten te toveren. Je kunt het haast niet vergelijken. Dat gezegd hebbende: ik kan dit zonder enige irritatie luisteren. Liever oude drum 'n bass dan nieuwe Suzan en Freek zeggen we hier thuis altijd. Ik vermaak me ermee, het is lekkere werkmuziek en het is een keer wat anders dan klaagzang uit de 80's. De tracks zijn wat lang maar dat maakt het ook wel lekker dromerig en geschikt voor op de achtergrond. Realistisch gezien denk ik een 3, al zou ik voor het genre graag hoger geven.

Helemaal in het begin dacht ik het nog wel een schappelijke 3 te gaan geven, ook al was het niet helemaal mijn smaak, maar na een tijdje beginnen die langgerekte woorden en zinnen er teveel in te hakken en gaat het irriteren. Qua stem doet ie me denken aan een koorknaapje van een jaar of 11. Samengevat is het theatraal, circus, Glee. Michael Bublé als dat een castraat was. Op de beste momenten is het huismerk Muse, maar ik heb een redelijke hekel aan Muse. Op de helft eigenlijk al helemaal klaar mee. 2 sterren, omdat ik inmiddels heb ervaren dat het zeker nog een tandje erger kan, maar dit komt dicht bij de 1.

Ik ken ze wel, maar luisterde het nooit omdat ik Skin een beetje heftig vond. Ook had ze ooit een hit op TMF waar ik toen niet kapot van was. Dit album is eigenlijk best gaaf. De wat hardere nummers zijn fantastisch en als het album volledig daaruit bestond waren het 5 sterren geworden. De wat meer ballad achtige nummers vind ik niet leuk. Het is niet slecht, maar ik hou er gewoon niet zo van. Uiteindelijk 4 sterren.

Standaard, zoetsappige jaren '60 pop inclusief wat covertjes met verplichte oohs en aahs. Weinig indrukwekkend. Er zal geen haan naar kraaien als we dit album uit deze lijst strepen. Dan staan ze er alsnog 6x in. Het half uur is wel zo voorbij.

Gevarieerde hiphop van de bovenste plank. Steekt wat mij betreft met kop en schouders uit boven vrijwel alles wat er op hiphop gebied te vinden is. Alles is tot in de puntjes verzorgd en toch is het soms enorm ruw. Ik heb het al redelijk vaak geluisterd en ontdek nog steeds nieuwe dingen, zoals deze keer hoe mooi 'These Walls' eigenlijk is qua laagjes en instrumenten. Daarna heb je juist de wat lelijke track 'u', welke weer gevolgd wordt door mijn favoriete track 'Alright'. Hoe hij daar rappend drumfills aanvult of zelf voor zijn rekening neemt met behulp van woorden, klanken, dynamiek en accenten vind ik als ex-drummer en hiphop liefhebber een feestje. Zo is 1:46 tot 2:04 eigenlijk gewoon een vocale drumsolo die pas in de laatste maat wordt aangevuld door daadwerkelijke drums (of vooruit: de drumcomputer). En dan heb je mensen die het album hier een 1 geven omdat hiphop niet muzikaal zou kunnen zijn. Man, man, man. 5 sterren.

Probeer nog maar eens iets nieuws te melden over post-punk uit de jaren '80. Het begint een klein beetje op te raken bij me. Het is wel aardig. Vrijwel elke track bevat nogal veel herhaling. Het lijken wel loops soms (neem bijv. 'Paintwork'). Dat maakt het geheel langdradiger dan het daadwerkelijk is. De waarschijnlijk ironisch bedoelde verveelde zangstem is wat minder verveeld dan bij andere postpunk die ik hoorde uit die tijd. Dat is een beetje wat ik er van kan maken. 3 zoutloze sterren.

Ik kan haar zangtalent wel waarderen en ik kon bepaalde videoclips van deze mevrouw nog veel meer waarderen, maar qua muziek vind ik dit helemaal niks. Ik voel me altijd onprettig bij dat schreeuwerige uithalen wat zij en Mariah Carey heel graag doen. En continu hard zingen. Zelfs in de rustigere nummers moet de zang minimaal uit de tenen geperst worden en moet het niveau brandalarm toch een paar keer aangetikt worden. Alsof je een gesprek hebt met iemand die bij het minste en geringste vol in de verdediging schiet. Doe nou eens rustig. CD 2 is een boudoir circus theater. Ik ben daar na 2 tracks mentaal eigenlijk volledig afgehaakt. Leuk dat de lijst af en toe wordt geüpdatet maar dit album had er voor mij niet bij hoeven komen.

Ah, ik mag vandaag de boze voorloper van Bløf's 'Umoja' luisteren. Ik zie op Wikipedia dat ze inspiratie hebben opgedaan bij Korn en Deftones dus ik heb er meteen zin in. Ik kende alleen Roots Bloody Roots en Ratamahatta (niet te verwarren met Ramaganana van Treble want dan gaat het echt mis). Ontzettend harde maar geweldige tracks. Naast de eerder genoemde invloeden klinkt het ook een beetje Slipknot-achtig ("Spit"). Vol geluid, lompe gitaren, fijne manier van schreeuwen. Af en toe de wat meer duistere stukjes met gefluister en licht dreigende gitaren met veel effecten. Ik hou hier zeker van. 5 sterren.

Een soort Katie Melua x PJ Harvey hybride. Als je hier echt van houdt ga je waarschijnlijk ook naar de fandagen van Goede Tijden Slechte Tijden. Huisvrouwenmuziek. Dan is het even de vraag hoe erg ik me er precies aan stoor. Een strenge 2 of een milde 3.

Ik zet hem aan en dan begint voor mij stiekem wel het wachten op het heerlijke Take Five. Daar omheen bestaan nog zes andere nummers. Met het mes op tafel jazz. Ik vind wat op dit album te horen is de minst vervelende vorm van jazz. De maatsoorten zijn misschien wel vreemd waardoor je af en toe letterlijk de tel kwijtraakt, maar het klinkt in ieder geval als één geheel - niet als muzikanten die kletsnat van het cocaïnezweet dwars door elkaar heen zitten te tetteren. Van alle jazz die ik via deze lijst gehad heb is dit tot nu toe mijn favoriet. Maar los van Take Five ben ik nou ook weer niet echt door het dolle heen enthousiast.

Eén keer M.I.A. in deze lijst is al ruimdenkend, maar 2 albums in deze lijst is waanzin. Zo te zien is deze vrij recent toegevoegd aan de lijst. Het zat de maker blijkbaar niet lekker dat haar 2e album er wel op stond maar het debuutalbum niet. Maargoed. De kaarten liggen nu eenmaal zo op tafel en we zullen het er mee moeten doen. Bijzondere muziek. Onrustig, trippy, tribal. Een soort voorloper van Die Antwoord. Het is zo bijzonder dat ik het voor 1x wel leuk vind om te luisteren, maar ik kan me niet voorstellen dat je deze regelmatig aanzet. Lekkere productie voor zover ik dat kan beoordelen. Wel bijzonder, niet geweldig.

Dit soort vage shit verdient een samenvatting per nummer. Track 1 doet me denken aan die scène in Bassie & Adriaan: de Huilende Professor, waar Adriaan al duikend in een, zoals later zal blijken, door "de Kapitein" achtergelaten uitrusting op de op de Canarische Eilanden op zoek gaat naar de ingang van het lab van Professor Chagrijn. Die scène werd begeleid door Spiral van Vangelis, wat ook een beetje in deze hoek zit. Track 2 past perfect in de soundtrack van Starfield. Mooie meanderende geluiden die je het idee geven dat je op een kale, kille planeet bent beland. Of België in januari. Track 3 klinkt als een naderende ambulance en traumahelicopter nadat je je val van de trap hebt gebroken met je hoofd. Dit is misschien wel de vaagste van de 4 tracks. Track 4 mag geen naam hebben eigenlijk. Net 2 minuten lang. Een soort houdoe en bedankt. Leuk album om een keer doorheen te gaan. Bijzonder. Ik zie het mezelf niet nog een keer aanzetten onder welke omstandigheden dan ook. Tussen de 3 a 4 sterren.

Een soort bizarre mix van Son Mieux, David Bowie, Dead Kennedys en Madness (de band, niet de emotie). Jankerige zang, theatraal. Af en toe wel heerlijk gitaarwerk (Editions of You), maar alles er omheen, en met name dan dus de zang, zit een beetje in m'n allergie. Het talent is er, maar de vorm is niet voor mij.

Het album begon wel lekker maar daarna verloor ik de interesse een beetje. Ik heb geen leuke anekdotes, scheve vergelijkingen of gemene sneren hier bij.

Het is best goed, maar ik mis een stukje plezier ofzo. Dit is geen band die gewoon lekker muziek aan het maken is. Het is oersaaie, te gelikte Netflix indierock. Een beetje dat Dotan-achtige. Regelmatig geen echte drumbeats, want een hint van een grote trom en een zweem van snare is al genoeg. Meanderende fluisternummers afgewisseld met bombastische aftitelingmuziek. Van die verheven snobrock die je goed zou moeten vinden omdat het weemoedig en dus diepzinnig klinkt. De zanger z'n slaapkamer hangt vol met een paar posters van Bowie en nog meer posters van zichzelf. Geen Britse zeurstem, maar een Canadese, huilende imitatie van eerder genoemde David. Ik vraag me ook af wat de mensen die hier heen gaan antwoorden op de vraag: "En, was het een leuk concert?"

Momenteel krijgt alles een 3 en zo ook dit album. Best aardig, ik kon me er niet aan storen maar tegelijkertijd ook wel vergeetbaar.

De hit is iconisch, de rest is redelijk kapot geknaagd door de tand des tijds achtergelaten. Potsierlijke jaren '80 shit met veel kattengejank van een kortpittige dame. Dit vind ik altijd pijnlijke albums om doorheen te ploeteren. Je weet na de eerste 2 minuten al dat de kans dat er iets gaat komen wat je echt heel tof vind bijna 0 is en toch weet je ook dat je het de gehele 42 minuten en 38 seconden zal ondergaan. Gelukkig heeft deze dan halverwege het hitje nog. Als zo'n album opent met de hit voel je je helemaal genept. 2 sterren omdat het niet verschrikkelijk is, maar zeker wel matig.

Dit vind ik heerlijk. Een soort van kale, desolate maar toch enigszins hoopvolle, dromerige, soms warme, oude rock. Geen ijskoude ruimtetaferelen zoals bij die Tangerine Dream van laatst. Met vlagen wat manisch, maar dat maakt het ook wel weer spannend. "Jennifer" is bijvoorbeeld een prachtige track. Bizar genoeg kende ik 'The Sad Skinhead' en 'Lauft... Heisst Das Es Lauft Oder Es Kommt Bald..Lauft' en 'Giggy Smile' al. Ik heb alleen geen idee waarvan en dat vind ik moeilijk te verkroppen. 5 sterren. Leuk!

Een bak country covers met kitcherige huisband en dito achtergrondkoortje. Het is niet slecht, maar wel echt enorm gedateerd. Ik krijg altijd een beetje kriebels van dit soort muziek. Ik kan er gewoon niet zoveel mee. Qua persoonlijk genot is het een 2. Ik zou uit respect voor het talent een 3 kunnen geven, maar ga ik niet doen.

Ik ga van Ray Charles naar Stevie Wonder. Voor mijn gevoel is dat geen hele grote stap, maar ik twijfel of dat de racist in me is die ik dan laat spreken. Ik moet wel zeggen dat ik Stefan Wonderbaarlijk beter kan hebben dan Straaltje Karel. Uiteindelijk heb ik hier wel een beetje hetzelfde kwaaltje. Ik kan het wel respecteren maar ik vind het niet heel gaaf. Zeker op dit album staan niet echt nr's waar ik heel enthousiast van word. Daarnaast kijk ik na een nummer of 3 à 4 uit naar het einde. Zo goed dat het saai wordt misschien?

Dit vind ik wel lekker. Meanderende, semi-acoustische zingliedjes van een persoon die de pech had dat 113 nog niet bestond. Af en toe doet het denken aan een soort unplugged variant van AFI (met name "Between the Bars"). Best eigenzinnig zonder dat het geforceerd CKV-erig overkomt. Het is niet dat ik hier de komende week nog van ga nagenieten, maar dit soort albums vind ik niet erg om te krijgen. Een 3,5 was perfect geweest.

Na het hele album geluisterd te hebben zie geen reden waarom je dit zou aanzetten in plaats van De La Soul of A Tribe Called Quest. Het zit een beetje in dezelfde hoek, maar het niveau is toch wel een stukje lager wat mij betreft. Hoogtepunt: Tribe Vibes. Die beat is z'n tijd wel een flink stuk vooruit. Sowieso zitten de wat meer interessante nummers meer richting in het einde. Een uur was sowieso te lang voor wat het te bieden heeft en eigenlijk kun je de eerste 8 nummers gerust overslaan. 2e helft van het album is best leuk en interessant, eerste helft totaal niet. Ik ben bang dat ik op een dag een berichtje krijg van iemand die zegt dat ie dit veel liever heeft dan Kendrick Lamar.

Een soort huismerk Daft Punk, maar dan wel zo'n zeldzaam geval waar het huismerk product beter bevalt dan het A-merk. De openingstrack is erg lekker (beter dan het bekendere Red Alert) en daarna kabbelt het lekker voort met toch nog genoeg afwisseling. Ik had verwacht dat het wat kitscherig gedateerd zou klinken, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo in mijn beleving. Het album had wel wat korter gemogen. Niet elke track is om over naar huis te schrijven. Same Old Show bijvoorbeeld, wegsnijden die handel. Al met al een prima plaat van kelder sjaakie. 4 minus.

Ontzettende boomerrock. Weer zo'n voorbeeld van iets wat naar men zegt legendarisch en enorm invloedrijk is, maar waar ik heel weinig uit haal. Ik heb ruw ontspoorde bierproeverijen meegemaakt waar de samenzang beter uit de verf kwam dan de samenzang op dit album. Sowieso vind ik de zanger erg teleurstellend. Teveel opgetrokken met ome Bob denk ik. Als je ooit doordeweeks, buiten schoolvakanties en rond openingstijd een kroeg bent binnengelopen die dus technisch gezien wel open was maar waar ze eigenlijk nog aan het schoonmaken waren en het personeel je aankijkt van wat doe jij nou, dan heb je dit album waarschijnlijk onbewust al ooit meegemaakt. Stel je hebt een bruine kroeg waar de muziek alleen heel zachtjes aan mag staan en je wil voorkomen dat gekke Bertje en manke Henk elkaar wéér in de haren gaan vliegen na een verhitte Stones vs Beatles of 'Hotel California is wel/niet het beste Eagles nummer' discussie, dan kun je dit album gerust op repeat zetten om de lieve vrede te waarborgen. Chest Fever is wel erg lekker. Hoge 2 of lage 3 voor mij.

Een leuk album wat vooral heel sterk begint. Tegen het einde wordt het namelijk wat langdradig en niet elk nummer was per se nodig geweest. Maar ik heb er genoeg plezier aan beleefd voor een 4.

In de eerste oogopslag zag ik 'Muse' staan en ik schrok me dood, denkend dat de dag was gekomen waarop Matt Bellamy m'n batterij volledig zou gaan leegtrekken met z'n bombastische gruwelmuziek. Wat kan die man, naast slopende muziek maken, ook ontzettend goed en hard ademhalen zeg. Maargoed, dat moment blijft voorlopig nog even als een donkere wolk boven me hangen, dit is een andere band. De Spotify link hierbij klopte niet. Het album waar het naar verwees was iets teveel huismerk Blondie. Gelukkig kwam ik er na 3 nummers achter. Wat een reis heb ik achter de rug, nu al. Het album waar het echt om draait is een stuk lekkerder. Doet me qua zowel qua zang als muziek flink denken aan Be Your Own Pet. Lekker rauw gitaargeluid, alsof het in iemands kelder is opgenomen maar dan wel door een professioneel team. Ik kende dit totaal niet maar ik kan er wel van genieten. Niet elk nummer zit in het midden van m'n genotszone maar overall een voor mij prima album.

Klik je door via deze site dan krijg je een Spotify compilatie-album van 44 minuten. Als je niet beter weet is dat een zegen. Na 44 minuten mag je wat anders gaan doen. Weet je echter dat de echte versie 3 uur en 17 minuten is dan voelt het toch nep om die uitgestrekte hand beet te pakken. Dus ik zet de lange versie aan tot ik niet meer verder wil, danwel met m'n leven danwel met mevrouw Ella. Sinds ome Miles' Bitches Brew is me duidelijk geworden dat ik nooit meer langer dan een uur ga luisteren naar iets wat me niet bevalt. Je krijgt extreem lang precies wat je verwacht. Na-oorlogse muziek die nog in zwart-wit is opgenomen. Blazertjes, strijkertjes, percussie optioneel, pianotje, harpje, een verdwaalde hobo (het instrument, niet de landloper) en Ella die het aan elkaar mag zingen. Melancholie, kerstmis en longemfyseem; Je voelt de sigarettenrook bijna in je ogen prikken. Want wat konden ze in die tijd roken. Oude Disneyfilms. Onzekere, zeer goed geklede heertjes die gaan dansen met onzekere, zeer goed geklede dametjes die eigenlijk nog net te vies-jong voor ze zijn (maar toen kon dat nog). Glaasje champagne geschonken in zo'n coupe ipv een fluitje. Begin jaren '60, Mad Men, Christina Hendricks, enorme joekels van jopen. Ik droom bij zo'n album toch een beetje weg. Ik krijg zin in sneeuw. En de borsten van Christina Hendricks. Ik zit nu op 22 minuten, wat bij veel albums ongeveer de helft is. Hier is het 1/10e. Slijtageslag. M'n conclusie na ruim een uur: Hier ga ik hem afkappen. Het zijn stuk voor stuk prima nummers. Niet helemaal mijn stijl maar ik neem er ook geen aanstoot aan. Ik haal er niet echt plezier uit, maar ik heb ook geen grote ergernissen. Als ik dit moet beoordelen als een album van ruim 3 uur dan is de score een 1 of 2, omdat het veel teveel van hetzelfde is. Als je het in kleinere brokken hakt zou het ook een 3 kunnen zijn wat mij betreft. Lastig om er een eindcijfer op te plakken.

Ik begon na de eerste twee tracks wat teleurgesteld aan dit album, omdat het wel heel braaf en veilig overkwam. Het schreeuwde debuutalbum. Maar het album groeide daarna toch wel een beetje naar me toe. De tracks zijn redelijk gevarieerd en dat houdt het leuk. Ik hoor wat Stones, Bowie kwam langs, Aerosmith en een soort minder grumpy Bob Dylan ook. En dan ook nog volbloed koiboy muziek. 31 minuten is perfect gedoseerd en het eindigt met een vrolijke noot, ook al gaat het gerucht dat de tekst over een 113tje gaat.

Ik kan de muzikaliteit echt wel respecteren, maar ik heb een diepgewortelde hekel aan haar stemgeluid. Ik denk dat dat ooit ontstaan is bij I'm Outta Love van Anastacia. Dat is van hetzelfde ruwe laken een vervelend schurend pak. Ik weet niet precies wat me ooit is aangedaan terwijl dat nummer aan stond, maar het zit me niet lekker. Ik heb dus echt wel moeite met haar stem. Al vind ik wel dat ze op dit album haar stem beter/fijner gebruikt dan op 'Frank'. Tot zo ver m'n rant. Ik gaf het album 'Frank' 2 sterren en ik vind dit album wel echt enorm veel beter. Dus ik kan niet anders dan keihard m'n eigen ongelijk toegeven: 4 sterren voor mejuffrouw Crackpand, waarbij ze wel echt gered wordt door de geweldige productie. Dit is kwalitatief gezien een topalbum, ook al is het niet mijn topalbum.

Dat je iets van deze kwaliteit als debuutalbum op de mat legt is zelfs 45 jaar later nog indrukwekkend. Ontzettend relaxed album om in z'n geheel af te draaien, wat ik nog nooit had gedaan. Het kan dan wel dad- of boomerrock zijn, maar de voetjes gaan toch automatisch een beetje mee zitten tappen. Neem een grote heksenketel, gooi er lekker wat country, blues en funk in en laat ome Mark maar lekker roeren terwijl ie wat loopt te mompelen. Gewoon lekker dit. M'n grootste kritiek is dat het na de hit een beetje instort. Maar heel veel last heb je daar niet van.

Een beetje Radioheadish. Eindmuziek van een mooie indie jankfilm. Ik merk dat ik hier vandaag niet helemaal zin in heb, maar ik vind het wel goeie muziek. Het zit kwalitatief goed in elkaar, er gebeuren verrassende dingen, die zanger heeft wel een gaaf stemgeluid. Ondanks dat ik er niet echt zin in heb vind ik toch vooral de wat kleinere, zieligere nummers het best. Ik ben altijd wel gevoelig voor die tochtige-fabriekshal muziek. Niet om tof te doen maar de 2 hits vind ik het minst van dit album. Dat neigt wat meer richting die prototype Imagine Dragons achtige stadium anthems.

Ja godver, ik was er al bang voor. Ik zet dit echt met een zo open mogelijke blik aan, maar ik trek ska enorm slecht. Carnavaleske raggae voor slungels. Koperen blazers vind ik lastig. Hoe kan muziek waar de basgitaar zo prominent aanwezig is toch zo plat, hol en schel klinken? De manier waarop de zang is opgenomen vind ik ook matig. Bij punk kom je er soms nog wel mee weg, maar hier voelt het gewoon armoedig. Ik heb het uitgezeten, maar ik heb wel 3x een epi-pen in m'n dijbeen moeten jagen om overeind te blijven. Ik moet gewoon een 1 geven omdat ik hier echt een beetje boos van word. Het is wel een hoge 1 voor wat het waard is; geen Astrud Gilberto 1.

De conga's krijgen een flink pak rammel. Je waant je zowel in Zuid-Amerika als diep in Afrika dankzij de Spaanstalige call en response actie. Een fijne reis is het echter niet. Hoe de zang en instrumenten lomp gepanned worden in m'n headset is ook bloedvervelend. De hoofd-dorpsgek tettert vol in je linker oor, de rest van de instelling antwoord schreeuwend terug via je rechteroor. Heel af en toe wordt er een keer van kant gewisseld, maar het is altijd of links, of rechts. Alsof je in Spanje in de trein naar de huishoudbeurs zit. Een verjaardag met teveel kinderen. De Decathlon op zaterdag. Een muziekworkshop met de begeleid-wonen-groep. Jazz waarbij de muzikanten als kind in een ketel met paëlla zijn gevallen. Bij track 4 'Asabache' word je heel even in hypnose getrommeld om te beginnen aan de ayahuasca ceremonie maar die mondt bij track 5 'Simba' al heel gauw uit in een nachtmerrie van een slechte trip, wanneer de medicijnman nogal fel schreeuwend z'n opwachting maakt. Ze pakken er een scheidsrechtersfluit bij, bakstenen worden in rap tempo met een metalen troffel op maat geslagen, indianengeluiden, geluiden die je als witte man in een voetbalstadion nooit zou moeten maken. Het is wel een ervaring en ik kan er de grap wel van inzien, maar wat kut eigenlijk.

Volgens mij heb ik die openingstrack wel eens eerder gehoord. Een album vol ontzettend ruwe gitaar en kinderlijk eenvoudige drums. Na 3 of 4 tracks ben je even toe aan wat ademruimte en dat krijg je dan ook, met wat rustiger nummers. Ik vraag me wel af hoeveel mensen dit album kochten voor Seven Nation Army en vervolgens het album na het horen van track 2 en 3 nooit meer hebben aangezet. Die moeten er zijn. Ik kan er zeker van genieten als kapitein Jack vol inzet op de blues. Wat is dat fuzzy gitaargeluid toch perfect, met "Ball and Biscuit" als absoluut hoogtepunt. Het maakt me nu zelfs niet meer uit dat tante Meg eigenlijk niet kan drummen. Ontzettend sterk album. Lichte 5, ondanks dat ik hem luister op een maandag.

Ik mag graag naar De Wouten luisteren, maar dit album wil me niet echt pakken. De eerste helft klinkt redelijk oninteressant. Tweede helft is wat beter. Die cover van dat Puff Daddy en Faith Evans nummer is wel lekker natuurlijk en daarna volgen nog wat nummers die iets meer beklijven (eindelijk dit woord eens zonder schaamte in een zin gepropt) dan het begin van het album. Ik denk dat een compilatiealbum van (Stekel en) de Scotoe makkelijk een 5 zou krijgen. Ik ben in hun geval echt een sletje voor de hitjes denk ik. Eerste helft van dit album een 2, laatste helft een 4, dus een 3.

Ik ken Black Skinhead, I'm In It en Bound 2. Desondanks heb ik dit album nog nooit geluisterd omdat ik een beetje een hekel heb aan het schreeuwende personage Kanye dat gevormd is in de jaren na z'n debuutalbum en steeds extremer werd. Simpel gezegd had ik verwacht dat ik dit album een beetje kut zou vinden. Ik had het mis. Meteen zodra je het aanzet weet je dat je een knettergek album te pakken hebt. Bij de openingstrack (waar de hand van Daft Punk goed te horen is) gaat de trein meteen van 0 tot 200 om voorlopig niet meer te stoppen met denderen. Wat ziek. 'Black Skinhead' voelt wat minder extreem, maar dat is misschien omdat ik die inmiddels vaak gehoord heb. Daarna slaat de gekte weer toe met gabber-achtige, industriële fabriekbeats. Ook bij het wat rustigere 'Hold My Liquor' hoor je toch dat wat paniekerige, alarmerende geluid terug. Nina Simone komt even meedoen bij 'Blood on the Leaves'. 'Guilt Trip' is Astro World 5 jaar voor Astro World uitkwam. Leuk man. Bepaalde tracks werken ook eigenlijk niet als je ze als losse track in een playlist zou zetten, maar binnen het album werken ze wel. Tof is dat. De teksten ("Eating Asian pussy, all I need was sweet and sour sauce") laat ik maar gewoon een beetje over me heen komen. Ik ben vooral heel erg druk met alles er omheen. Ik ben blij dat ik er dankzij deze lijst toch voor ben gaan zitten. De productie is fascinerend gelaagd. Ik zet het album gewoon nog een keer aan. Een 5 voor mij, al snap ik het ook volledig als je hier echt helemaal niks mee kunt of wilt.

Ik heb de laatste tijd behoorlijk wat indrukwekkende albums gehad, zowel Mount Everests als Marianentroggen. Dat zorgt er wel een beetje voor dat ik dit album alleen maar kan omschrijven als een beetje gezapig maar toch oerdegelijk. Het zit goed in elkaar, luistert aardig weg, de productie is lekker (ietwat dromerig en warm), het is licht experimenteel wat ik vaak leuk vind, maar ik voel er niet heel veel bij. Als je dit in die tijd hoorde, terwijl je als vanzelfsprekend aan de drugs zat, was dat waarschijnlijk anders. Een hoge 3 of een lage 4 qua gebruiksgenot: kwalitatief valt er niks op af te dingen. De niet-deluxe editie is na een half uurtje alweer klaar, wat reuze meevalt. Af en toe slaat de folk wel teveel door naar cuntry (track 7 en 8).

Ik zie de naam Miles Davis en oude trauma's borrelen zich een weg omhoog in m'n lichaam. Het eerste wat ik doe is de lengte van het album checken: 36 minuten. Misschien gaat dit me toch lukken. Ik merk dat m'n geduld voor dit soort muziek compleet is weggeslagen na wat nare ervaringen via deze lijst. Dit is niet eens de meest rommelige, abstracte jazz (zeker vergeleken met Teefjes Brouwsel is dit veel samenhangender) maar toch heb ik er helemaal geen zin in. Dit is meer de Whiplash-jazz. Topfilm, kutmuziek. Dit is voor mij een 2, puur vanwege het feit dat dit beter behapbaar is dan eerder genoemd album van Miles. Toch zijn ook deze 36 minuten een flinke uitdaging voor me. Ik zal het er nog een keer bij zeggen: Ik vind dit wel goed/knap, maar ik vind het gewoon kut om te luisteren.

Hier in het dorp zouden we dit 'arrig' noemen: raar. Een soort boerenkinkelcabaret met een flinke dosis meme-Beatles. Mick Jagger met z'n lolbroek aan. Soms wat Pixies zonder distortionpedaal. Doet denken aan Blink 182 - F-woord A Dog, maar dan een album lang. Met vlagen is het teringmuzikaal, regelmatig is het wat irritant. Het is nu vrijdag, ik heb een lichte kater en ik kan dit redelijk hebben. Op een maandag met een digitale stapel werk voor m'n neus zou dit me op de zenuwen werken denk ik. Vooral die xylofoonsolo.

Dit album is een beetje lastig. Je ziet jezelf lekker zitten op je veranda met opa's oude jachtgeweer in je ene hand en een flinke mok bourbon in je andere hand, uitkijkend op je gigantische schuur en een lekkere lap florissante weide met daar tussenin een stoffige, onverharde oprijlaan naar de rest van de wereld. Tot Nelis de Jong begint te zingen eigenlijk, want Nelis heeft een wat apart stemgeluid wat niet helemaal bij dit genre past. Ik denk dat hij het een stuk beter had gedaan als leadzanger bij At The Drive-in, AFI, Motion City Soundtrack of Panic! At The Disco. Er zijn ook leuke dingen. We mogen onder andere genieten van een slide gitaar, een harmonica, een banjo, strijkers en een degelijk achtergrond koortje. Mijmeren, meanderen. Richting het einde nog een mooie waarschuwing over heroïnegebruik, waar we anders toch het beeld van hadden gehouden dat het een vrij onschuldige, lieve drug is. Uiteindelijk hangt het ergens tussen een 3 en 4. Muzikaal gezien een 5, maar voor mij steekt die stem uit als een open beenbreuk.

'Animal Zoo' lijkt een beetje op Butthole Surfers - Dracula From Houston. 'Space Child' klinkt alsof het het grondwerk legde voor Jamiroquai - Seven Days in Sunny June. Dat zorgt ervoor dat het toch al vrij gauw enigszins herkenbaar klinkt, ook al ken ik het niet. De zanger klinkt heel af en toe als Kurt Cobain en de band als Led Zeppelin. Heerlijk gitaargeluid, goed gelaagde productie, een verzameling van verschillende (soms verrassende) instrumenten op een manier waardoor het niet geforceerd klinkt. Zelfs de koperen blazers irriteren me niet. Experimenteel zonder te abstract te worden: Dat is voor mij de sweetspot. Zo'n nummer als 'Morning Will Come' is haast pop-achtig, wat er mede voor zorgt dat het behapbaar blijft. Tel alle bovenstaande punten bij elkaar op en je krijgt een album waar ik flink door verrast word. Lekker!

Vandaag krijgt m'n Spotify-algortime weer een lelijke knauw te verwerken, want vandaag val ik vol met m'n snufferd in de jaren '80 drek. Ik begin inmiddels een beetje te vrezen voor m'n Spotify Wrapped van 2024. De enorme bak reverb op de door een drumcomputer gegenereerde snaredrum op track 1 maakt direct duidelijk in welke periode we ons begeven. 41 minuten huismerk George Michael begeleid door huismerk INXS. "Sweet Bird Of Truth" legt de vinger op de zere plek: Alsof je per ongeluk in een donker steegje tussen een bende in leer geklede bears bent beland en de grootste (tevens meest harige) van de groep begint in je oor te fluisteren dat 'ie het fijn vindt dat je er bent. Er is niks mis mee als dat jouw idee van een topavond is, maar mij geeft het een gevoel van onbehagen. Dit is geen vals gezongen kattengejank of ingewikkelde jazz, dus het kan erger. Er zit wel enigszins muziek in. 2 sterren.

Het tweede album dat ik mag gaan luisteren Sonic & the Youths. Ik weet nog waar ik was toen ik de eerste luisterde en ik weet ook nog dat ik het idee had dat het me zou kunnen pakken, maar het dat nog niet deed. Ook dit album heeft dat een beetje. De openingstracks grijpen me wel, maar het is maar een klein klittenbandje. Het hangt een beetje in tussen post-punk en experimentele pre-grunge, waarbij het experimentele me interesseert maar de post-punk me wat stoort. Met name op het gebied van zang is het me nog net iets teveel van dat laatste. Als je qua instrumenten zo los gaat, vind ik het niet helemaal rijmen dat de zang zo braaf blijft. Ik heb dat bij zowel de man als de vrouw. Vanaf track 9 tot het einde is het genieten geblazen, met energieke, experimentele tracks die me doen denken aan IDLES. Mannen die eruit zien alsof ze elk moment dood neer kunnen vallen omdat ze liever muziek maken dan fatsoenlijk voor zichzelf zorgen, die met hun kletsnatte hoofd bijna in de monitor geduwd hun gitaar straf staan te geven. Goed album en een leuke toevoeging aan deze lijst vind ik. Dat andere album rondde ik naar beneden af, in dit geval lijk het me terecht als ik deze naar boven afrond: 4 sterren. Het laatste half uur zou zelfs 5 sterren zijn.

Prima dadrock die gewoon lekker in het gehoor ligt. Ik heb het idee dat ik er bij dit album niet veel meer van hoef te maken. Doet mij persoonlijk net te weinig om er 5 sterren voor te geven, maar ik vermaak me er prima mee.

Niek Grot en De Slechte Zaadjes maken wel kwaliteitsmuziek, maar wat voelt het elke keer toch weer als een enorme stapel huiswerk waar je je doorheen moet ploeteren. Zo is dit album een uur en 22 minuten, waarbij het ook niet helpt dat bijvoorbeeld de eerste track al voelt als een aanslag op je uithoudingsvermogen. Of track 3, die bombastisch eindigt met 15x de zin 'There is a war coming'. Een beetje het theatrale van Bowie met de langdradigheid van een type Omtzigt. Een tik pretentieus. Het klopt allemaal wel maar ik haal er geen enkel plezier uit. Er wordt volgens mij een heel aardig verhaal verteld, maar in deze vorm heb ik helemaal geen zin om er naar te luisteren merk ik. Dat zal een stukje de vorm van de dag zijn, maar ik denk dat het ook wel een beetje aan ome Nick ligt. Bombastische musical.

Ik zie de hoes en de naam en ik heb meteen zin om af te haken. Bij track 1 en 2 zit ik dan ook een beetje zuchtend te luisteren, zoekend naar woorden om alles wat ik kut vind goed te kunnen beschrijven. Daarna groeit het album toch wel iets naar me toe. Het is minder glam dan je zou denken en wat dan overblijft is gewone, toegankelijke dadrock. Rolling Stones met een vleugje Dead Kennedys. Toch wordt het nooit meer dan 3 sterren.

De instrumenten zijn met vlagen nog wel oké (al is het voor het grootste gedeelte té kitsch), maar in combinatie met de zang gaat het richting het vieze. Een beetje een foute pornovibe, wat ik denk ik op die manier invul vanwege de saxofoon. In combinatie met de foto op de hoes word ik er toch wel wat naar van. Ik kan niet aan het beeld ontsnappen van vrouwen van wie de gloriedagen inmiddels wel erg klein zijn geworden in de achteruitkijkspiegel, die één keer in de week onder het mom van linedancen in een aftandse, donkere oud-voetbalkantine bij elkaar komen om stapelglaasjes Bavaria te drinken en Drum-shagjes te roken tot ze niet meer kunnen om elkaar dan met het zout en vet van de (gratis) pinda's nog aan de vies-gele vingertoppen met afgekloven nagels plakkend genadeloos schraal te vingeren op een toilet, waarvan de bril vol bruine schroeiplekken van de uitgedrukte peuken er al jaren scheef en half gebroken op hangt. Die daarna weer rustig terug gaan naar hun man en/of katten. Verder roept het geen specifieke beelden bij me op. De 35 minuten kropen voorbij.

Bij dit soort elektronische albums merk ik altijd een beetje tegenzin om het aan te zetten, zeker als je ziet dat dit album een uur en een kwartier duurt. De goeie albums slokken je echter toch een beetje op en vallen dan qua gevoelslengte meestal wel mee. Dit album wist me uiteindelijk nooit echt te grijpen en al met al was het toch een lange zit. Zeker niet slecht, maar nooit wauw. (Born Slippy staat niet op de originele versie van dit album)

Deze stel ik al een paar dagen uit, maar ik ga me er toch even doorheen worstelen want ik wil er vanaf zijn. Ik ken dit album en ik weet precies waar voor mij het probleem zit. Even een handje disclaimers: Ik heb geen probleem met disco, ik heb geen probleem met veel van de nummers an sich, ik ben me niet aan het verzetten tegen de populariteit hiervan, ik ben niet te stoer om dit leuk te vinden, etc. Het is de mix die het voor mij ondraaglijk maakt. Zo vind ik "Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)" (van een ander album) wél een lekker nummer. Vergelijk de mix van dat nummer (let o.a. op de basgitaar, de basdrum, de wat zwaardere synths, maar ook de zang) maar eens met de mix van Dancing Queen. Gimme! is gemixt als een lekker warm disco-deken waar je gerust een avondje onder wil blijven zitten, maar Dancing Queen klinkt alsof het is opgenomen via twee lege knakworstblikken met een strakgespannen touwtje ertussen. Ik dacht altijd dat het aan slechte speakers in de horeca lag, maar die schelle kutmix ervaar ik nu op m'n goede headset ook en eigenlijk ook het hele album lang. Er is iets met de zanglijntjes, een galm en een phlanger effect in combinatie met een gebrek aan lage tonen wat ik echt als enorm onprettig ervaar. Het doet letterlijk zeer aan m'n oren. Dit is voor mij dus een té gedateerd, té schel album waar ik niet naar kan luisteren. Eén ster voor dit album; niet voor ABBA.

Er is geen album wat beter bij een maandagochtend past dan dit. Een dijk van een (debuut)album. Geweldige productie, mooie nummers, fijne lengte. Het klinkt alsof het gister uit gebracht had kunnen worden. Zonder twijfel 5 sterren.

Alsof iemand een grote pan soep heeft getrokken van The Cure, Yellowcard, John Denver en een zeerover met een houten poot en een ooglap. Een soort hele vreemde musical of een avondje doorhalen in een karaokebar. Een Flogging Molly coverband waarbij elk bandlid een aardig vlekje heeft. Ik denk dat zelfs snordragende Nevel-drinkers in tiny houses hiervan zullen zeggen dat het wel erg hipsterig is. Regelmatig vies vals. Er gebeuren ook wel leuke dingen. Als je goed zoekt heb je wat leuke gitaardingetjes bijvoorbeeld. Als geheel is het een beetje veel allemaal. Afhankelijk van je geduld is het de eerste twee tot vier nummers vooral leuk omdat het ook wel fascineert, maar daarna verzandt het een beetje in een soort lads-on-tour dronkemans-tafereel. Lastig te beoordelen. Ik ga voor twee sterren, omdat ik hier nooit meer iets van ga aanzetten, maar voor een keer was het ook wel weer grappig.

De hit van het album, en voor zover ik weet haar enige hit ooit, is een guilty pleasure van me en ik geef meteen eerlijk en open toe dat ik die in één van m'n Spotify-playlists heb staan. Ondanks dat ze als een vals-zingende Amy Winehouse klinkt. Verder is het een aanfluiting dat dit album in deze lijst staat. Ik gok dat er een tekort aan Britse R&B in deze lijst zat dat blijkbaar opgevuld moest worden. Het is geen kutmuziek en ik denk dat iedereen met een beetje goede wil dit wel uit kan zitten, maar er is geen enkele reden om dit in een lijst als deze toe te voegen. Als ik die boosheid loslaat kan ik dit prima hebben, al is een uur wel wat lang. "Put Him Out" is ook wel een leuk nummer. Veel meer is het niet. Een paar leuke nummers op een album dat in 2002 achter had moeten blijven. Een huismerk Destiny's Child, waarbij voor mij zelfs het A-merk niet eens in deze lijst hoeft. Ik hoop nu maar dat Sugababes - Angels With Dirty Faces ook nog een keer voorbij komt in deze lijst, anders vind ik het oneerlijk voor de Babes.

Jaren '80 poprock waar je, in ieder geval bij de eerste track, gerust een keer flink yeehaw kunt roepen. Daarna gaat de banjo terug in de kast en zijn de meeste tracks echt wel aan de zoete kant, maar toch bevallen ze me wel. Het is wel '80s maar niet verschrikkelijk '80s. Het is catchy, het is muzikaal. De zanger en de mevrouw op de achtergrond zingen zuiver terwijl dat in die tijd bij dit soort bands totaal niet relevant leek te zijn. Het beste aan dit album is dat de drums nog redelijk naturel klinken. De jaren '80s fabriekshal reverb blijft grotendeels achterwege en dat vind ik een dikke plus. De productie is lekker gelaagd en warm. Er is nog een lange weg te gaan voor ik dit voor m'n plezier aan ga zetten, maar ik kan het redelijk goed hebben en ik ben verrast. Zo'n track als Horsin' Around gaat wel richting het vervelende, dus het is ook niet allemaal goud wat er blinkt. Ik vind het leuk om dit album gehad te hebben. 3 sterren met een krul erbij.

Heads Will Roll doet me altijd denken aan die keer dat ik en m'n vrienden op een uit de hand gelopen huisfeest een tuinkabouter aan gort sloegen met een honkbalknuppel en dat we er toen achter kwamen dat die tuinkabouter een soort porseleinen piñata vol xtc-pillen was. Of was dat een film en heb ik zelf helemaal niet zo'n legendarische dingen meegemaakt? Misschien. Met de rest van de nummers heb ik wel iets minder. Het is wat schel en druk. Niet onaardig maar ook niet helemaal wauw. De rustige nummers aan het einde zijn wel lekker.

Ik weet hoe goed en uniek Stevie Wonder is, maar toch begin ik me gedurende de tweede track van dit album al te vervelen en dat trekt niet meer helemaal weg (al zijn de nummers daarna wel iets gezelliger om te luisteren). Z'n nummers lijken ongelofelijk lang te duren omdat er nogal veel herhaling in zit of omdat ie woorden enorm rekt. Ik had dit probleem ook al bij een ander album dat ik van hem heb geluisterd. Ondanks de kwaliteit heb ik er niks mee en ik ga ook niet doen alsof. Ik neig haast naar een 2, maar dit album is net wat leuker dan dat andere album en die gaf ik uit respect een 3. Dus nu zit ik vast.

Ik heb Elephant met plezier vijf sterren gegeven, maar eigenlijk had ik het wel goed gevonden als dat het enige White Stripes album in deze lijst was geweest. Ik krijg nu relatief snel na elkaar twee keer White Stripes en dat komt dit album niet ten goede merk ik. Het is een beetje de formule die me tegen gaat staan als ik er teveel van neem. Als ik drie dagen achter elkaar stamppot eet dan heb ik op de derde dag na twee goede happen al het gevoel dat ik vol zit. Een soort textuur dingetje is dat volgens mij. Hetzelfde ervaar ik een beetje hierbij. Echt prima muziek maar de komende drie maanden kan ik weer prima zonder ze. En als ik ze wil luisteren dan gewoon een keer een losse track in plaats van een heel album. Hoogtepunt is dat je bij White Moon op 3:46 een koffiekopje met lepeltje en al van de piano hoort flikkeren, o.i.d. Ik weet niet waarom maar dat heb ik een keer of 8 achter elkaar geluisterd.

Wéér Ray Charles en Stevie Wonder in één week. Alsof de duvel ermee speelt. Eigenlijk is het verband tussen die twee niet zo groot, maar ik heb het vorige keer gelegd en nu zit ik er aan vast. De bigband opent luid en duidelijk. Na 30 seconden bronzen getetter begint ome Ray lekker erbij te schreeuwen en is het feest compleet. Dit wordt ondanks de 38 minuten toch weer een hele zit. Dit album bestaat uit oorverdovend getoeter en rustige nummers. Die rustigere nummers kom ik prima doorheen, maar de drukke nummers vind ik amper te doen. Voor mij teveel schel getetter. Geen fan van.

Niet alles wordt mooier van xtc, laten we het daar op houden. Ik ben er zonder kleerscheuren doorheen gekomen maar ik heb geen seconde genoten.

Altijd lekker als je met een open vizier zo'n album in duikt en na totaal zo'n 11 minuten funk begint er letterlijk een kind te jengelen om z'n mama. In principe is dat voor mij een startschot om te mogen ranten. Nu wil het toeval ook dat dat moment ongeveer het moment is dat het album inkakt. De eerste drie tracks (de A-kant) zijn namelijk de lekkere funky tracks. Daarna (de B-kant) wordt het meer een soort clichémuziek. Een soort Motown pre-rnb. 13 in een dozijn liedjes over de liefde en vrouwen die bij je weggaan. Het luistert wel makkelijk weg (op dat jengelkind na) en het is redelijk kort. Vandaar 3 sterren. Het kon allemaal een stuk erger.

De eerste 3 tracks zijn een verrassende combinatie en veel belovend. Ik dacht zelfs even op 5 sterren af te stevenen. Opvallend genoeg is de grootste hit (qua streams iig) het saaiste nummer van het album. Die mist het experimentele wat de nummers er voor zo lekker maakt. Daarna krijgt het album wat mij betreft een iets te hoog U2 gehalte. Uiteindelijk kom ik dan ook niet uit op een 5, maar zweeft het ergens tussen een 3 en een 4.

Hier kan ik weinig zinnigs over zeggen. Robert Dimery had het weer iets te laat gemaakt in de opium den toen 'ie dit bedacht denk ik. Ik zal als huiswerk een alternatieve, betere tracklijst samenstellen met covers waarbij je in ieder geval nog schijtlollige woordgrappen kunt maken. Track 1 "Sitart Me Up" (Stones) Track 2 "Bharat About Dre" (Dr Dre / Eminem) Track 3 "Ganges Paradise" (Coolio) Track 4 "While My Sitar Gently Weeps" (Beatles) Track 5 "Curry On Wayward Son" (Kansas) Track 6 "A Sky Full of Sitars" (Coldplay) Track 7 "Running Up Tamil (A Deal With Shiva)" (Kate Bush) Track 8 "Delhi Watch The Sitars" (Air) Track 9 "Down With The Sikhness" (Disturbed) Track 10 "Vindaloo Child (Slight Return)" met daar aan vast als hidden track "The Sitar-Spangled Banner" (Jimi Hendrix) Bij de Nederlandse release zit als bonustrack nog 'It's Hard To Say Mumbai' van RONDÉ

Dit album is het net niet voor mij. Ik kan er goed naar luisteren, maar het is een beetje een bord smaakloze pap. Wanneer track Y aan staat heb je al geen idee meer hoe track X ook alweer ging, terwijl je die 20 seconden geleden nog aan had staan. Veel herhaling, maar niet dat lekker dromerige/hypnotiserende. Het lekkerst vond ik eigenlijk de laatste anderhalve minuut van de track Dragon, alleen had dat stukje een stuk zwaarder aangezet mogen worden en langer mogen duren. Dan heb je een lekker depressief sfeertje te pakken. Laat na een minuut onverwacht nog wat drums die opgenomen zijn in een leeg pakhuis aanzwellen en kom dan nog met een dreigend bassloopje voor een Massive Attack-achtige vibe. Dat had heerlijk kunnen zijn. Maar dat hebben ze dus niet gedaan. Jammer. Ik rond omlaag af naar een 2.

Het nadeel van deze muziek is dat je na een seconde of 10 al weet wat je de rest van de track ongeveer te horen gaat krijgen, namelijk hetzelfde als die eerste 10 seconden. En dan zal ik om de goede sfeer te bewaren nog maar even laten gaan dat het verschil tussen track x en y ook vrij beperkt is. Als je jezelf compleet van de landkaart hebt gerookt is dat een prettige houvast, maar als je bezig bent met een ontdekkingsreis naar nieuwe, spannende, goeie muziek die je nog niet kent dan is dat een beetje meh. Als ik hier dus te aandachtig naar luister ga ik me een beetje vervelen en me zelfs een klein beetje ergeren aan het nasale stemgeluid van één van de zangers. Als achtergrondgeluid is het prima, maar dat zou ik van het geblaas van een mobiele airco ook kunnen zeggen, ik ben daar vrij makkelijk in.

Prince kan alles. Ik vind het matige muziek, maar hij doet het maar wel mooi allemaal: bas, piano, gitaar, zingen, nieuwe artiestennamen voor zichzelf verzinnen, acteren, regisseren, klinken als een krijsende baby met een volle luier en ga zo maar door. Op dit album klinken een aantal nummers alsof je naar een telefonisch wachtmuziekje zit te luisteren, zowel qua inhoud als productie. Het is gedateerd, plat, kitsch, lelijke 80's. Het duurt 2 uur en er gebeurt vanalles, maar toch voelt het enorm leeg. Ik geef het echt een eerlijke kans (zo wachtte ik 5 nummers voor ik dit allemaal begon te typen), maar het is gewoon niks voor mij.

Ik zeg je alvast twee dingen: Je moet en zal alle albums van Stevie geluisterd hebben voor je doodgaat en de beste man leeft nog. Misschien poept 'ie er in de hem nog resterende jaren wel een honderdtal extra albums uit bovenop de kleine 300 die hij al heeft uitgebracht (en dan gaan we er nog vanuit dat Stevie gewoon sterfelijk is). Het is dus zaak tijdig te beginnen met het innemen van Stevie Wonder. In de nabije toekomst zal deze lijst voor minimaal 50% bestaan uit Stevie Wonder en is het eindelijk afgelopen met flutbands als Rage Against the Machine en Pink Floyd. Ik kreeg Stevie voor het eerst toegediend op 3 juli 2023. Ik kreeg toen zijn 18e studioalbum. Daarna kreeg ik gelukkig al snel zijn 17e. Ik had onlangs nog zijn 16e en toen sprak ik 's avonds hier in huis eigenlijk al hardop de hoop uit dat ik heel gauw ook het 15e studioalbum zou mogen luisteren. Gelukkig is het vandaag zo ver. Mik er een kwartje in (of zo'n winkelwagenmuntje, Stevie ziet het verschil toch niet) en de beste man blijft leeglopen. Laat de bandrecorder maar draaien en kijk maar of je er 2, 6 of 14 albums uit haalt. Alles is goud. Stevie is muziek en muziek is Stevie. Stevie is de Alfa en de Omega. Moet je nagaan dat we voor Stevie Wonder niet verder kwamen dan met stokken op holle boomstammen slaan. Stevie maakte ooit van wat restjes van de ark van Noach en een kruiwagen vol schapendarmen de allereerste piano en heeft daarmee muziek voorgoed veranderd. Van Beethoven tot en met de Beatles, van Saint-Saëns tot en met Skrillex: Dankzij Stevie bestaan ze of hebben ze bestaan. Stevie is de grondlegger van soul, de grondlegger van R&B, de grondlegger van hiphop, de grondlegger van post-punk, de grondlegger van jazz, de grondlegger van eurodance tot en met grindcore. De ster van Bethlehem hing boven die stal omdat Stevie Wonder hem hoogstpersoonlijk uit de hemel zong. Dankzij Stevie wisten de wijzen uit het Oosten waar ze moesten zijn met hun goud, wierrook en mirre. Alvast een zalig kerstfeest allemaal. Flikker op met deze debiele monarchie. Ik wil leven in een dictatuur waar Stevie het voor het zeggen heeft. Stevie deed ooit een niet-knipperen wedstrijd met de zon en Stevie won. Hij betaalde daarvoor wel een prijs inderdaad, maar Stevie hoeft niet te kunnen zien, want het enige wat het aanzien echt waard is, is Stevie zelf. Stevie kan sneeuwpoppen bouwen van regen. Stevie kan met één hand klappen. Stevie kan een draaideur dichtsmijten. Global warming bestaat enkel en alleen omdat Stevie heeft besloten dat het niet graag koud heeft. Dat gezegd hebbende: 3 sterren voor de hitjes.

90's countrypop. Ik sta op meerdere manieren heel ver van de doelgroep af merk ik. Ze klinkt een beetje als een edgy 14 jarig meisje. Soms mijmerend, soms wat meer roepend. Een soort hele jonge Courtney Love met een countryfase. Een beetje Gwen Stefa-niet. Vooral de wat luider gezongen stukjes en sommige tweestemmig/gebackte stukjes zijn vervelend om naar te luisteren. Als ze de hoogte in gaat wordt het nasaal en komt ze eigenlijk wat tekort (laatste track bijvoorbeeld). Ik vind dit matig.

Dit is helemaal niet mijn muziek, maar ik kan de tante van onze songfestivalinzending vreemd genoeg wel goed hebben vandaag. Het heeft factoren die me normaal gesproken zouden irriteren, maar die vandaag blijkbaar van me af glijden. Af en toe lijkt een soort aangeleerd zuidelijk accent de kop op te steken om de boel wat country-schwung te geven, terwijl mevrouw is geboren en getogen in New York. Misschien beeld ik het me in of is er een andere verklaring voor, maar als dat een trucje is vind ik het matig. Vandaag slik ik het dus blijkbaar. Ik moet hier niet teveel over nadenken want dat gaat ten koste van m'n genot. Gewoon rustig afluisteren en morgen op 3 sterren klikken.

Reggae van de Xenos. Sommige nummers die wat meer weg blijven bij de reggae zijn wel wat beter, maar de missers overstemmen op dit album de dingen die wel goed gaan. Wat mij betreft een onbegrijpelijke entry op deze lijst, maar geen verschrikkelijke muziek. Hoger dan een 2 kan ik niet verkopen aan m'n volgers.

De blues invloeden liggen er lekker dik bovenop op dit album. Het roept te weinig emotie bij me op om voor de 5 sterren te gaan, maar ik kan dit wel heel goed hebben.

Wat kan 'ie tuuteren he, Jandino Kolentrein. Het begin is eigenlijk best aardig, daarna wordt het bij track 3 toch wel wat zenuwachtig allemaal. Maar toch nog altijd liever dit dan bepaalde brouwsels van ome Miles.

In principe is het verschrikkelijke herrie (dan bedoel ik niet eens zozeer het schreeuw en de gitaren an sich, maar meer hoe de opname klinkt), maar toch kan ik het waarderen. Ik ben daar een beetje verbaasd over omdat ik het eigenlijk te noisy vind. Neem bijv. 'Passing Complexion'. Een rete-irritante track maar toch heeft het iets verslavends. En zo heeft vrijwel elke track wel iets wat ervoor zorgt dat het album me toch bevalt. Na dit album wil je wel douchen en naar bed.

Ik zie ABBA en in een flits ga ik in m'n hoofd alle 5 de fases van rouwverwerking heen. Het vorige ABBA album leverde me een wild kloppende ader op m'n voorhoofd op, dus ik was hier een beetje huiverig voor. Dit album bevalt echter een stuk beter. De mix bevat daadwerkelijk een basgedeelte en dat in combinatie met de gelikte disco pop ongein zorgt ervoor dat het best goed te doen is. Ik ben nog altijd geen fan van de koor-achtige samenzang stukjes en het meeste op dit album is ook echt wel flink gedateerd, maar ik wil nu in ieder geval niet meer twee gloeiende metalen poken door m'n buis van Eustachius rammen om de oorpijn te verlichten. Het zit voor mij tussen de 2 en de 3 sterren in. Ik zal een 3 doen omdat die andere ABBA een 1 kreeg.

M'n 7e keer Bowie. Deze keer verkleed als biseksuele (niet mijn woorden hè!) rockster uit de ruimte, die (zo te zien) naar het huis van Kanye West is gestuurd. David was z'n tijd ver vooruit. Tot nu toe is mijn Bowie score gemiddeld een magere 2.17, maar ik probeer er weer met een open vizier in te stappen. Er moet een reden zijn dat ie zo hoog aangeschreven staat. Track 1 wil ik graag snel vergeten. Bij track 2 (Soul Love) komt die typische Bowie stem waar ik helemaal niks mee heb flink naar boven drijven. Ik moet zeggen dat ik de track zelf wel oké vind, maar die stem doet het niet voor mij. Ik omschreef het ooit als een klaaggeest en "een oude man die een spook nadoet in een kinderserie" en ook nu ervaar ik het weer een beetje op die manier. Moonage Daydream gaat meer een soort glamrock/-metal achtige kant op en dat vind ik wel beter bij z'n stem passen. De solo heeft wat Pink Floyd-achtigs ook. Starman is lekker catchy en deze blijk ik semi-onderbewust al wel te kennen. Wel weer die, alvast excuus, kutstem in met name de coupletten. Dit vind ik wel een lekker nummer. Ik voeg hem toe aan m'n "top 2000 achtige boomer shit" playlist. Het valt me op dat qua productie op dit album de registers wat meer open gaan, met een wat breder en voller geluid. Dat maakt z'n stem net iets makkelijker te verteren, maar de stem blijft voor mij wel een klein struikelblok. Af en toe doet 'ie me denken aan Axl Rose en dat is geen compliment. "Star" heeft wat punk-achtigs. Het is wel op een toneelschool in elkaar geschroefde punk, maar toch. "Hang On To Yourself" idem. "Ziggy Stardust" lijkt leentjebuur te spelen bij Led Zeppelin's "Stairway to Heaven" maar dat is alleen maar goed. Het is voor mij overduidelijk dat dit m'n favoriete Bowie album is. Op dit album vind ik haast elke track wel leuk of interessant, de productie is goed en de stem is nog steeds niet favoriet, maar wel te doen. 4 davidsterren.

Ik vind blues normaal vaak wel lekker om op de achtergrond aan te hebben staan, maar de stem van ome Bibi en het feit dat het een vrij luide live-opname is zorgt ervoor dat dat in dit geval niet heel goed werkt. Het zoekt m'n irritatiegrens geregeld op en schuwt het niet om er overheen te stappen. Je zult me niet zien schrijven dat het slecht is, maar ik hou er niet van. Veel te carnavalesk en wat zelfgenoegzaam.

Tussen de gekke skits door zitten een aantal pareltjes verborgen. Op onder andere 'Tha Shiznit' en 'Murder Was The Case' laat de man met wie ik m'n verjaardag deel horen dat 'ie echt wel kan rappen. Die eigenzinnige flow houdt het geheel overeind, want daardoor erger ik me er iets minder aan dat je toch wel duidelijk hoort dat dit een 90's album is. Dr Dre gebruikt wat mij betreft iets te vaak dat typische glijdende sine-achtige synth geluidje, wat me af en toe wel een beetje irriteert. De nummers die wat meer leunen op rap vind ik het best, ik heb niet zoveel met de zanglijntjes. Tussen de 3 en 4. Ik rond 'm omhoog af omdat ik dit net wat leuker vind dan The Chronic.

Ik ken de meeste van die Wu-Tang gasten wel, dus ook Raekwon en Spookgezicht Moordenaah, maar toch heb ik me nooit heel erg verdiept in de Wu-Tang bende. Ik weet alleen dat ik Kung Fu film samples kan verwachten. Ik kom recht van Snoop Dogg's Doggystyle af en dit is toch wel heel andere hiphop. Wat eenvoudigere, donkerdere beats die als een boemeltreintje blijven doorrollen en rappers die er vooral op gebrand zijn om nonchalant hun talent tentoon te spreiden. Waar Snoog Dogg en Dré klinken alsof ze eindeloos in een studio hebben gezeten klinkt dit meer als een uit de hand gelopen cypher sessie. Het album is wel iets te lang. Dus hoewel het lekkere rap is, wordt het na een tijdje wat langdradig. 45 minuten tot een uur was beter geweest want daarna was de Ghost bij mij een beetje uit de fles. Wel 4 sterren, want dit soort dagen koester ik als ik weer eens een jazzalbum krijg.

"One of the most harrowing documents of pain and confusion ever made" zegt Wikipedia. Zin in. Ik heb niks tegen muzikanten die het moeilijk hebben. Sterker nog: Als ze niet de hand aan zichzelf hebben geslagen of er aan drugs onderdoor zijn gegaan hoef ik ze niet te horen. De beste kunst ontstaat uit lijden. Ik waardeer het dan wel als die muzikanten nog enigszins functionerend de studio in duiken. Deze meneer klinkt alsof ie op moment van opnemen niet in staat was z'n speeksel in z'n mond te houden en z'n eigen billen af te vegen. Een lege, jammerende huls. En dan een uur lang. Je hoopt dat ie in slaap valt of wegzakt, maar dat is ons niet gegund. Ik vind het een taaie zit. "It was at the time the lowest-selling album in Columbia Records history and was deleted from the Columbia catalogue within a year of its release." De mensen waren erg verstandig in die tijd. Ik heb de vervelende gewoonte om elke 1 te wegen tegen Astrud Gilberto en dan kan ik het zelden verantwoorden, maar deze man trekt hem overtuigend binnen. Als je na een half uur nog twijfelt moet je gewoon nog even doorluisteren. Al moet ik zeggen dat 'ie op de drums wel leuke dingen doet.

Ik kan hier goed naar luisteren. Vroeger was dit vast heftige muziek, maar nu voelt het redelijk braaf. Ook qua zang wordt het nergens te extreem en daardoor zijn de 35 minuten zo voorbij. Ik denk niet dat het oorsponkelijk de bedoeling was, want ze waren natuurlijk boos op alles, maar het album straalt plezier uit. Ik kan en hoef hier niet heel veel over te zeggen. Duidelijk 4 sterren.

Tiny Dancer en daarna nog acht keer Tiny Dancer maar dan net iets anders. Dramatische strijkers, de heldere stem van ome Elton, een duidelijk aanwezige piano en af en toe een gek instrumentje zoals een trekzak. Regelmatig geserveerd met een klein blaadje cuntry-twang. Productie prima, zang prima... Dat geldt voor zo'n 40% van de albums op deze lijst niet dus ik ben tevreden. De 5 tikt het niet aan, maar het is wel goeie toelie.

Het feit dat het uit de jaren '80 komt in combinatie met de hoes zorgde voor lichte angst en tegenzin, maar dit valt me 100% mee. Een beetje een surfpop en poppunk-huismerk Blondie met een extra laagje suiker. The Beach Boys met een vagina. Vroeger zou je dat The Beach Girls noemen, maar tegenwoordig is dat een te vlugge aanname. Daarbij een flinke scheut The Bangles, Cyndi Lauper, Kim Wilde, noem ze maar op. Siouxsie and the Banshees zonder het gekef. Tuurlijk hoor je dat het niet uit 2023 komt, maar het is niet storend gedateerd. En aangezien het een '80s plaat is, is dat pure winst. Pak je er een grote kaart met muziekstijlen bij dan ligt dit niet heel ver van wat ik normaal gesproken vrijwillig luister. Met name de surf-achtige gitaarlijntjes vind ik lekker. Bloedt een heel klein beetje dood richting het einde, ook al is het maar 35 minuten totaal. 5 sterren vind ik te overdreven, maar ik vind dit wel een prettige manier om deze week te beginnen.

Zoals bij elk (art/post)punk album is dit één van dé belangrijkste (art/post)punk platen ooit, dus daar ga ik geen punten meer voor toekennen. Als je kijkt naar de reviews zie je de interessante mannetjes alweer over elkaar heen buitelen om te laten weten hoe geweldig ze dit vinden. Ik hoor op zang een soort Mick Jagger die schijt heeft aan toonhoogtes. Muzikaal gezien is het ook niet allemaal heel spannend, maar wel oké. Ik kan hier geen 4 voor geven. Daar gaat m'n streak.

Ik ken Roede Rentmeester alleen van naam en gezicht en wellicht dat ik wel eens een hitje heb gehoord. Dit album kende ik dus nog niet. De eerste helft is een Crazy Piano's achtige Saloon-act waarbij de stem van Roel van Velzen is vervangen door een soort kleine kettingzaag met een tabakgewoonte. De stem van ome Hengel is redelijk schurend, wat gaandeweg het album ook wel weer went. De tweede helft heeft zeker wat aardige rock-n-roll momentjes en het album is gelukkig geen ellendige huiswerkopgave waar je je met een machete in je hand en een stel lieslaarzen aan je benen doorheen moet ploeteren. Het is kwalitatief gezien best een hoogstaand album. De productie is dik in orde. De instrumenten klinken prima, er staat niks op wat er niet op thuishoort, ik kan geen nummer ontdekken wat de plank echt mis slaat. Toch ben ik er niet kapot van. Het komt allemaal wat gemaakt en te gelikt over. Een 3 haalt het wel.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier een beetje naar uitkeek. Kleermaker Gezwind is één van de grootste artiesten van het moment, maar ik ga dit als stoere, semi-oude snob natuurlijk niet draaien tenzij het algoritme een Walther P5 tegen m'n voortanden zet. Ik ken wel wat hits aangezien we hier in het dorp tegenwoordig ook gewoon radio, televisie en internet hebben, maar ik heb nooit een album van haar aangezet. Wat me meteen opvalt is dat ze op dit album nummers heeft met meer dan een miljard Spotify streams, die ik niet ken. Dat vind ik best verbazingwekkend. Ik ben blijkbaar echt het contact met de jeugd verloren. Eigenlijk ken ik van dit album alleen Shake It Off en Bad Blood (m'n favoriet). Na vandaag moet ik concluderen dat ik het prima popmuziek vind, maar ik word niet weggeblazen. Een paar tracks klinken alsof ze hyperbewust geschreven zijn voor de aftiteling van een film (bijv. Wildest Dreams). Ik lees vaak wat een geweldige artiest ze is, maar dit album is zo overgeproduceerd dat je dat eigenlijk niet echt kunt horen. Qua zang is het inwisselbaar met Becky Hill of Ellie Goulding bijvoorbeeld. Als ze dit echt zelf schrijft heeft ze wel gevoel voor catchy shit. Qua cijfer een beetje lastig. Dit is heel goed te hebben en soms best leuk. Op de popschaal zou ik Toy-Box - FanTastic een 5 geven. Dit is wel iets minder goed. Een drie voelt laag, een vier voelt hoog. Even een nachtje over slapen.

Z'n stem is regelmatig vervelend. Dat geknepen stemgeluid vind ik enorm irritant. Een gekke combinatie van Phil Collins en Bee Gees. Het zou prima achtergrondmuziek zijn als die stem de boel niet naar de voorgrond forceerde. Zo'n nummer als Miles From Nowhere vind ik enorm lastig om niet af te zetten en zo zijn er meer. Ik vind het een beetje kut, Stevens. De wat rustigere stukjes zijn wel aardig, maar daar kun je niet op overleven. Father And Son vind ik een aardig nummer. Een stukje acoustische gitaarsolo zorgt ervoor dat Cat wat minder loopt te kwaken. Ik kom niet verder dan 2 sterren.

Mattie Valk, altijd lekker. Ik heb net nog zitten klagen dat Cat Stevens vervelend zingt en nu zit ik te genieten van dit album vol, 100% objectief gezien, kattengejank. Ik ben ook maar een mens met bijbehorende gebreken. Zit je in een kliniek en leg je deze muziek op de mat dan gaat de deur voorlopig nog niet voor je open gok ik. Kil, desolaat, manisch, wat experimenteel. En ondanks dat manische zit er toch een soort logische flow in dit album. Dat vind ik knap gedaan. Wel lijkt het af en toe een beetje op Muse en aan Muse heb ik een hekel. Dus ik ben benieuwd wat er gebeurd wanneer ik Muse aan me opgedrongen krijg. Misschien ben ik daar overheen gegroeid. Ik ga weer een 4 geven. Ik vind dit lekker. Ik heb geen zin om het te gaan meten aan de andere Radiohead albums en dan te lullen over halve sterren en afrondingen. Liever dit dan zo'n 80% van deze lijst.

Een bloedvervelend album. Ze zijn helemaal losgegaan qua galm en dat maakt dat het vervelend is om naar te luisteren. Dead Kennedys met extra galm. Doe dan maar liever gewoon Dead Kennedys. De zanger doet ook echt z'n best om kut te klinken, als een soort hakkelende Elvis. Met galm dus. Godverdomme die galm. Eigenlijk alles wat ik vervelend vind aan oude punk komt hier bijna tot in het extreme tot uiting. En dan heb ik nog het geluk dat ik naar de remaster luister. Ik kom er nog niet achter of dit serieus bedoeld is of als soort grap/persiflage en dat stoort me. Zonder die galm was dit een 3 of 4 geweest. Nu moet ik gaan kiezen tussen een 1 of 2. Eigenlijk is het absurd dat ik een 1 overweeg, maar ik heb zo'n zin om het af te zetten dat ik er toch nog eens goed over moet nadenken. Ontzettend vermoeiend album.

De op m'n verjaardag uitgedeelde 1 ster is inmiddels al ruimte tijd de topcomment van een zeer gewaardeerde, altijd objectieve, door Sir Leo Blokhuis geschoolde medegebruiker van deze lijst, dus elke keer dat Joni bij mij naar voren komt moet ik een klein beetje lachen maar zet ik me ook meteen een beetje schrap. "Blue" is best een kutalbum (ik gaf een milde 2) en aan die eerder genoemde topcomment is geen woord gelogen, maar dit album valt dan relatief gezien best wel mee. Ons Joni lijkt wat rustiger en dat maakt de muziek een stuk beter te luisteren. Dit album is verrassend genoeg best aardig te doen. Een prima ochtendalbum zelfs. Bij de laatste track (een soort schijtlollige jazztrack) had ik wel enorm zin om verder te gaan naar groenere muziekweides. Het venijn zit in de staart. Dit is van de drie albums duidelijk m'n favoriet. Een 3.5 die ik toch moet afronden naar een 3.

Spotify wil heel graag dat ik me er een uur en 17 minuten in onderdompel, maar ik hou het lekker bij de originele 45 minuten. Ik ben net over een derde van deze lijst en ik moet heel eerlijk toegeven dat ik post-punk over het algemeen wel een beetje heb gezien nu. Het is weinig verrassend, soms een beetje vervelend. Ik ben bang dat de lijst hier heel anders over denkt, maargoed. Dit album is poprock uit een stylistisch niet al te mooie tijd. Een tijd die we inmiddels al een poos achter ons hebben gelaten ook: Van de laatste jaren 2e wereldoorlog naar 1983 is korter dan van 1983 naar 2024. Dat heeft verder niks met dit album te maken, maar m'n vorige rating van deze band was wat aan de korte kant, dus ik wil nu net wat meer gewicht in de schaal leggen. Het hoogtepunt is dat ik denk dat ik heb ontdekt dat de gitaar uit het nummer 'Porcupine' is gesampled danwel gejat is in Rendez-Vu van Basement Jaxx. Ik begin er verstand van te krijgen. Het album is te doen. Misschien begin ik inmiddels een olifantenhuid te krijgen. Richting het einde wordt het wel een vervelende zit en zakt de 3 naar een 2.

Ik kan de tuimelende keien altijd wel goed hebben, maar qua score wordt dit voor mij geen persoonlijke topper. Alle tracks tussen de eerste en de laatste track zijn een beetje inwisselbaar. Al is het ook best wel weer lekker om aan te hebben staan. Een beetje tussen de 3 en de 4. Ik denk dat ik voor de 4 ga, omdat zo'n album in deze lijst toch wel als een zegen voelt. Liever bluesy rock dan post punk.

Schreeuwerig druk gedoe. Zowel Chames zelf als de wijven in de zaal. Enorm weinig zin in deze maandag. Gelukkig is het maar een half uurke. Niet per se slecht, maar wel slechts 2 sterren van deze zure recensent.

Iets minder vaag dan Björk, iets minder spookachtig dan Kate Bush, iets minder alternatief dan PJ Harvey, iets minder boos dan Alanis Morissette. Verder schurkt het tegen al die dingen vrij dicht aan, maar dan wel op een totaal oninteressante manier. Ik durf de term kattengejank gerust een keer te laten vallen hierbij. Dit is niet aan mij besteed. Nog net een 2.

Bij het zien van de hoes en het lezen van de omschrijving hief ik meteen mijn schild, klaar om m'n mentale gesteldheid te beschermen tegen een snobistisch CKV album waar alleen de echte fanaat van kan genieten, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dit een enorm leuk album vind. Vrij experimenteel en een beetje gek, maar wel op zo'n manier dat het allemaal leuk is in plaats van vervelend. Ondanks het experimentele hoef je geen doorgewinterde snob te zijn om een leuke tijd te hebben. Het kunstzinnige broertje van Blur, die als kind regelmatig op Magical Mystery Tour is geweest. Natuurlijk wordt het af en toe vervelend en iets te schel (Spun Around), maar daardoor zijn de fijne momenten ook wel weer extra fijn. Ik geef een 4 omdat het richting het einde wat inkakt, het is wellicht net wat te lang. Maar een enorme verrassing en een goede aanwinst voor deze lijst.

Ik luister deze albums altijd met koptelefoon en normaal staat het volume van de computer ongeveer op 10%. Door een mij nog onbekende oorzaak stond het volume vandaag op 100% en ik kan je vertellen dat ik dat ik dat synth-riedeltje van een seconde, waarmee dit album begint, nog heel lang ga herinneren. Pure pijn. Over pijn gesproken. Haar stem is aan gort door haar leven als zwerver en dat moeten we blijkbaar extra waarderen. Ik heb er een beetje moeite mee moet ik zeggen. Je had ooit zo'n dakloze (Daniel Mustard) die vol overgave 'Creep' zong en daarmee bekend werd. Bij hem had het straatleven z'n stem mooi verneukt. Deze mevrouw klinkt eerder als een Corry die afgelopen weekend te vaak heeft staan schreeuwen tussen het roken van Belinda Menthols door. Haar stem is niet lekker ruw geworden, maar vooral heel dun. De stem valt regelmatig zelfs weg en niemand in de studio die bedacht dat het in sommige gevallen toch beter was om het zinnetje even over te doen. Authentiek, doch kut. Ze leeft nog steeds, dus wat dat betreft heeft ze het goed gedaan. Dit was voordat goeie heroïne werd verneukt met fentanyl natuurlijk, maar toch. Het laatste nummer is een tikkie expliciet en daardoor zeker bijzonder. Qua album kom ik niet hoger dan 2 sterren.

Tjah. 14 nummers waarvan er een stuk of 10 niet heel indrukwekkend zijn. Het is allemaal goed aan te horen, maar op de hits na is het ook weer niet zo bijzonder. Qua cijfer tussen de 3 en 4, ik rond af naar boven.

Ik zit te twijfelen of ik een 5 ga uitdelen. Ik heb twee redenen om het niet te doen: - Siamese Dream vind ik beter - Dit album duurt 2 uur Dat eerste punt laat ik even voor wat het is. Ik kan er best mee leven als ik ze beide een 5 geef. Dan zet ik gewoon in de comment die niemand leest iets over afronding. Het tweede punt ga ik even rustig uitzoeken. Er staan heerlijke tracks op dit album. Sommige tracks zijn snoeihard, wat je niet zou verwachten als je alleen Tonight, Tonight kent. De bekende nummers zijn goed, maar ook 'Here Is No Why' en 'An Ode To No One' van disk 1 vind ik heerlijk. De Verpletterende Pompoenen hebben op hun gitaren vaak een perfecte combinatie van fuzz, distortion en noise waar ik graag naar luister. En dan nog al die bijna verborgen laagjes op de achtergrond die je amper doorhebt, maar die het geluid compleet maken. Ik denk dat dat de reden is dat ik de zang van ome Billy kan verdragen: De eigenlijk onprettige stem is een van de vele texturen en is slechts een instrument in een groter geheel. De eerste track van disk 2 zorgt ervoor dat bij mij de goesting nog niet is weggezakt. Maar ook Bodies (track 2) is heerlijk. Overduidelijk een vijf-sterren-ervaring, ook al vind ik Siamese Dreams dus nog iets vetter. Godverdomme wat een goed album zeg. Kakt richting het einde een beetje in, maargoed. Tegen die tijd heb je al anderhalf uur genot gehad.

Een soort ska met een zanger van wie de luier nodig verschoond moet worden. Sjonge jonge. De muziek heeft nog wel iets aanstekelijks eigenlijk. Normaal vind ik ska super kut maar dit vind ik nog wel aardig. De zanger verneukt het vakkundig. Wat een debiel.

Op het moment dat 's ochtends zo'n wereldmuziek album verschijnt voelt het toch altijd alsof de lijst je contributie komt innen. Af en toe word ik dan wel verrast hoe leuk het is, maar in de meeste gevallen is het niet aan mij besteed en is het een kwestie van uitzitten. In dit geval is het dat laatste. Het album doet me aanvankelijk weinig tot niks (wat me meevalt), maar nadat ik ongeveer een half uurtje heb liggen weken komen de tetterende koperen blazers in 'Nawa' succesvol m'n toch al vrij dunne, beschermende eeltlaag laagje voor laagje wegschrapen. Nawa is overduidelijk gemaakt om me pijn te doen. Als het irritatiemonster eenmaal uit de kooi is gaat 'ie moeilijk weer terug naar binnen. Ik ben het getetter na een minuut of 35 (ik vind zelf dat ik het lang heb volgehouden) helemaal beu, maar de beugels zitten stevig vastgeklikt en de achtbaan is al aan het rollen. De call en response van de zanger en zangeressen in 'Plenty Nonsense' blijft op me inbeuken tot ik helemaal murw ben. Herhaling, herhaling, herhaling. Een slijtageslag. Een uur en een kwartier is een hele lange zit. Alle nummers zijn rond de 10 minuten, wat het tempo er voor het gevoel nog meer uithaalt. Ik ga een één uitdelen. Het is objectief gezien helemaal niet slecht, maar ik vind het wel enorm kut(i).

Dit is wel mijn muziek, maar toch voel ik deze niet helemaal. De opname is vrij plat. Zeker vergeleken met die Smashing Pumpkins van maandag. Met name de distorted gitaren voelen wat dun aan, terwijl je die juist wil voelen. Ook de zanger wordt op veel tracks een beetje weggemoffeld. Wat ze doen vind ik dus zeker tof (fuzzy gitaren, lekkere drums, alternatieve gekke dingetjes), maar door die platte opname mist het op mij wat impact. Een soort 0.0 variant van Pixies. Ook zitten er wat saaie nummers in die vast een betekenis hebben die ik niet snap, maar die van mij eruit mogen. Bijvoorbeeld 'Two States'. Een eenvoudige thuiswedstrijd vergeleken met gisteren. Zonder moeite kan ik hier een 3 voor geven. Met een andere mix was dit een kandidaat voor een 5 geweest en dat wringt een beetje. Ik kende Stoep nog niet en op zich is het wel een verrijking.

Bob Yesilgöz staat met 7 albums in de lijst. Dit is de tweede die ik krijg. Ik zet het aan en na 30 seconden weet ik al precies wat de komende 50 minuten ga moeten verdragen. Zijn manier van zingen zit midden in m'n irritatiezone. Ome Bob had gewoon lekker voor anderen moeten schrijven. Ome Bob is als zanger enorm vermoeiend. De opname is wat schel, de mondharmonica is nog scheller. Na een tijdje is er ook nog zo'n clown-die-onderuit-gaat geluidseffect. Vrijwel elk nummer heeft eigenlijk maar genoeg materiaal om 2 minuten interessant te zijn, maar ze duren allemaal 2 tot 6 keer zo lang. Ik merk aan alles dat ik niet kan wachten tot dit album voorbij is. Ik zet het op pauze om even koffie te gaan halen en wanneer ik terugkom merk ik actieve tegenzin om weer op play te klikken. Ik heb liever geen muziek aan dan dit en dat zorgt ervoor dat ik geen beleefdheids-sterren ga uitdelen vandaag. Z'n stem schuurt zo enorm dat de bijl waarmee ik hak bot is geworden. Het eerste album dat ik kreeg gaf ik 2 sterren omdat ik m'n oude CKV leraren niet teleur wilde stellen, maar ik ga die beleefdheid geen zeven keer volhouden. Ik vind dit album eigenlijk iets beter dan die eerste, maar ik heb toen te hoog ingezet. Een subjectieve 1 op pure emotie. Sorry meneer Korsmit.

De eerste twee nummers zijn enorm goed en de nummers daarna zijn eigenlijk allemaal minder dan die eerste twee. Vooral track 3 t/m 7 doen me erg weinig. Haar unieke stemgeluid wordt bij deze nummers toch wat saai om naar te luisteren, omdat de nummers wat te voorzichtig zijn. Track 8 en 9 springen er wel weer positief uit. De boodschap, hoe goed en sterk ook, kan me zoals bij alle albums die ik maar één keer luister eigenlijk gestolen worden. Ik denk dat dit album op dat vlak misschien wat punten zou kunnen scoren, maar dus niet bij mij. M'n verwachting voor Trees Kerelman was hoog, maar ik kan niet zeggen dat die verwachting wordt waargemaakt. Ik kan geen halve sterren geven en dus kom ik niet hoger dan een 3.

Via deze lijst krijg je een hoop voor je kiezen. Interessant, leuk, vervelend, verrassend, herrie, saai, gaaf... Dat soort termen gebruik ik wekelijks meerdere keren, maar de muziek die ik via deze lijst beluister is zelden 'mooi'. Sterker nog, ik heb na 367 albums pas 3 keer een album mooi genoemd. Wat is het dan fijn als de muziek op een album eens een keer gewoon mooi is. Een lekker diepe stem en een zangstijl die haast vertellend is, maar toch is het ook wel echt gezongen. Lastig te omschrijven. Het doet denken aan Nick Cave, maar het komt een stuk minder depressief en een stuk warmer over. Een soort stoner folk. Lekkere strijkers, af en toe een lieve vrouwenstem, een lekker breed en vol stereo geluid, fantastische productie. De instrumenten komen allemaal tot hun recht en de zang sluit er goed bij aan. Ik vermoed dat ik deze vaker ga aanzetten en ik denk dat dit wel eens dé ontdekking van deze lijst van 2024 kan zijn voor mij. 5 sterren.

Houdoe. Oorspronkelijk was dat alles wat ik hier over wilde zeggen, maar het voelt toch niet goed om het daar bij te laten. Ook al dekt het de lading wel. Dit is gewoon kut. Hou gewoon op met doen alsof het niet zo is. Niet alles wat niet te begrijpen valt is diepzinnig. Je komt niet ontwikkeld over als je dit een 5 geeft. De tracks variëren van flink kut tot extreem kut. De hoofdvraag is 'kan ik dit helemaal uitzitten', wat eigenlijk al een debiele vraag is in de context van muziek. Technisch is dit misschien alsnog wel knap, dat kan ik niet helemaal beoordelen, maar dit wil je niet gaan zitten luisteren. Het zet minimaal 6 stappen te veel richting het experimentele. In track 8 valt nog iets van een muzieknummer te ontdekken en het eindigt wel lekker met die kalme track 10, maar dat is het dan wel. Houdoe.

Het is ontzettend goed, maar ik hou er totaal niet van. Veel herhalingen en steeds luidere uithalen. De opname (met name van de stemmen) is ook wel aardig schel en dan word ik altijd een beetje boos zoals jullie inmiddels misschien weten. Daarnaast krijg je ook een handvol covers, wat ook niet per se heel knap is, ook al zingt ze ze technisch goed. Qua cijfer ontzettend lastig. Het zit qua irritatie niet op het niveau dat ik de afgelopen dagen vaker heb gehad en het is ook niet Mariah-niveau irritant, dus voor een 1 hoeft Aretha niet te vrezen. Ik denk dat het ergens tussen de 2 en 3 zit. Een 2 voor het album in z'n geheel en een 3 voor het hitje.

Dit album is lastig te beoordelen vind ik. Ik kende het album al en ik vind het een iconisch album. 'Building Steam With A Grain of Salt', 'Stem/Long Stem', 'Transmission 2, 'Midnight In A Perfect World'... Wat er op dit album gebouwd wordt met vrijwel alleen maar samples is ongelofelijk. Maar het is geen makkelijke luisterervaring. Dit album klinkt eng. Ik doe graag grappig, maar dit meen ik echt: Ik krijg een enorm gevoel van onbehagen bij dit album. Ik zou dit album niet in het donker kunnen luisteren. Een combinatie van kil, surrealistisch, manisch en schizofreen. Die fucking stemmen steeds. Horen jullie die ook? Wat als je zometeen wakker wordt en blijkt dat je pas 6 jaar oud bent en je door een extreme koortaanval gek hebt liggen dromen? Dat alles wat je mee hebt gemaakt dus alleen in je hoofd heeft afgespeeld. Zo'n album is het. Dit werd niet voor niks gebruikt in de Gothika trailer. Maar toch ga ik lekker op de 5 rammen, want dit is iconisch. Hier is er maar één van. Wat een ervaring, wat een reis. Je moet dit een keer geluisterd hebben voor je definitief stopt met roken. Wel overdag dus, als je slim bent.

Ik zei het al ooit bij ABBA: Ik heb niks tegen disco. Ik kan dit album dus ook goed hebben. De langzame nummers (Somebody Loves Me en You're A Friend To Me) hadden ze van mij achterwege mogen laten. Als we dan toch voor disco gaan wil ik gewoon 30 tot 40 minuten lang vieze four-on-the-floor pompers in reanimatietempo vergezeld door funky bas- en gitaarlijntjes. Dit album houdt zich nét iets teveel in. Ik ga dit niet wekelijks, maandelijks of zelfs jaarlijks aanzetten maar het is goed dat dit bestaat. En als je dan een keer gedwongen wordt door deze lijst dan is dat best leuk. Ik ga nu wel even wat Boney M. aanzetten om toch nog even mee te pakken wat dit album net niet geeft.

Ik had nog nooit van Willie Dikke Dárm en Rubén Mesjes gehoord. Het album begint met pak 'm beet dertig seconden disco en sluit daardoor mooi aan bij de Sledezusjes waar ik net vanaf kom. Na die ongeveer dertig seconden volgt de switch naar salsa, een genre waar ik vrijwel niks mee heb. Dit is van die muziek waar horkerige, saaie Nederlandse wijven met zo'n platte mannenkont in hun C&A jurkje er zelf van vinden dat ze er heel goed op kunnen dansen omdat ze ooit 3 halve lessen hebben gevolgd bij señor Willem, die getrouwd is met de voor 1/16e deel Braziliaanse Manita. Van die wijven met kleurrijke, spuuglelijke bungelende oorbellen en niet-matchende maar wel even felle lippenstift op hun lippen, maar ook een beetje op hun lange voortanden, die dan op het typische feestje-in-een-zaal waar je bent opeens heel enthousiast worden omdat ze een conga horen die ze herinnert aan hun huwelijksreis op Cuba, waar de Bacardi echt veel beter smaakt dan hier in Nederland. Van die wijven die dan één wijntje drinken voor de gezelligheid, maar echt niet hoeven te zuipen om leuk mee te doen hoor. Die vervolgens wel naar je kijken alsof je een met parasieten bedekte straathond bent omdat jij nadat je een biertje hebt staan atten, in gezelschap een klein boertje laat. Het hoogtepunt is voor mij de Typhoon - Bumayé sample in het wild bij 'María Lionza', die internationaal dan weer bekend is van de Major Lazer versie. Eventjes word ik zo'n horkerige Nederlandse vrouw met platte mannenkont die wil laten merken dat ze dit kent van de huwelijksreis op Cuba. Leuk, leuk. Het is een prima album. Bijzonder goede productie, best aardige muziek, niet te lang gelukkig, de zanger niet té irritant (al snap ik nog steeds niet waarom die gasten altijd met een dichtgeknepen neus moeten zingen). Het is gewoon niet helemaal mijn genre, maar ik wil hier best eenmalig een 4 voor uitdelen. Zeker als we ook meteen afspreken dat dit het laatste salsa album is dat ik dit jaar hoef te luisteren.

Ik gaf deze week een 4 voor salsa en een 4 voor disco: Ik sta momenteel wagenwijd open om me buiten m'n eigen hokje te begeven (al trek ik een harde grens bij carnaval), maar ik merk eigenlijk tijdens track 1 al dat het me te ver gaat. En dan is de vraag: Gaat dit het hele album zo door? Jazeker meneer. Gekke kunstacademie shit. Types die zichzelf te interessant voor een vierkwartsmaat vinden. Chris Martin van de Xenos met een paar vriendinnen die Harley Quinn verheerlijken. Die vriendinnen zingen op een dermate irritante manier mee, dat alles wat wel leuk is aan dit album een beetje kapot gedrukt wordt. Wij hadden op de middelbare school (en ik ga er vanuit dat dit een redelijk universeel fenomeen is) altijd wel twee van die stille meiden, beste vriendinnen, achterin de klas waarvan je weet dat er ééntje echt knettergek was (achteraf gezien waarschijnlijk door een tragische thuissituatie) en de andere ging dan ook maar een beetje in die gekte mee want anders had die geen vrienden. Een gekke leider en een volger met bewijsdrang. Als je ze dag in dag uit meemaakte wist je dat ze raar waren, maar voor de buitenwereld leken het normale, rustige types. Grijze muisjes, maar tegelijk zou je er niet gek van opkijken zijn als minimaal één van de twee wel eens had gehad gezoend (of meer) met een getrouwde man van in de 40. Opeens hadden die dan het plan om in de klas zelf een navelpiercing te gaan zetten, omdat dat de voorloper van likes opleverde: aandacht. Een enkele keer zag je ze dan een paar weken niet samen, want dan hadden ze weer eens zieke ruzie gehad waarbij de echt gekke van de twee de volger fysiek in de haren was gevlogen, maar even later waren ze dan weer een soort Siamese tweeling omdat ze zelf ook doorhadden dat ze min of meer tot elkaar veroordeeld waren. Dit is hun album. Ik vind het maar lastig aan te horen en met name door die vrouwenstemmen die in elk nummer maar wat lopen te kloten neig ik naar een 1. En dan zie ik Astrud Gilberto alweer naar me kijken: Is dit echt een 1?

Ik ben niet zo van de glam/hair metal en dit zit qua sound vol in die hoek, maar de gitaar en drums zijn wel beter dan wat je normaal hoort bij bij die genres. Het nadeel is dat het regelmatig even fout klinkt als de hoes eruit ziet en dat is voor mij een smetje. Ik kan me daar niet goed overheen zetten. "Jump" is een klassieker en daarna vond ik "Top Jimmy" het beste nummer. Ik hoef hier eigenlijk geen heel album van. Met een totaal van 33 minuten is het ongelofelijk compact. Er wordt geen minuut van m'n tijd verspild en dat vind ik een dik pluspunt, maar alsnog heb ik dit liever af en toe in een playlist-roulatie dan als album. Qua cijfer kan ik zowel een 3, een 4 als een 5 naar mezelf verantwoorden. Een 3 omdat het fout is, een 4 omdat het leuk is, een 5 omdat het goed is.

Ik ben bij ome Sjimmy nooit helemaal kapot van z'n zingen, maar gitaarspelen kan best aardig. In 1970 werd hij ons helaas ontnomen en we kregen er Danny de Munk voor terug en zo zie je maar: van ruilen komt huilen. Een geniaal album. Niet elke track is even magisch, maar dit gitaarspel is zo enorm smullen dat ik niet anders kan dan een 5 geven. Je moet er wel zin in hebben.

Het gaat van heerlijk funky met een vleugje country naar North Sea Jazz act die ontzettend kan genieten van hoe lekker haar eigen scheetjes wel niet ruiken. Van dat laatste krijg ik altijd wat jeuk, maar al met al zeker geen verkeerde plaat. Vooral de eerste paar nummers zijn wel lekker.

Redelijk mooie muziek die totaal wordt verneukt door een flapdrol die het nodig vindt om als een extreme versie van cookiemonster liedjes te gaan oprochelen. Ik zie hier echt niet de lol van in. Dankzij ome Joe Talbot van IDLES heb ik een sterker dan gemiddelde tolerantie voor sputumgeluiden, maar hier trek ik een grens. Ik wilde het tijdens track 1 al afzetten. Track 2 was instrumentaal en zorgde voor verlichting, maar daarna was het weer reutelen geblazen. Niet alles van Tom Waits is kut, maar dit wel. Ik heb in deze lijst eigenlijk nog nooit of zelden een album uitgezet, maar nu is het zover. Bij track 6 was m'n emmer aan het overlopen. Wellicht dat ik later op de dag die laatste 3 tracks er nog even er doorheen jaag omdat ik vind dat je albums korter dan een uur eigenlijk helemaal moet luisteren, maar ik gun mezelf nu even beter dan dit.

Niet vervelend om te luisteren, wel een wat matige entry voor deze lijst. Ik vind het wat drone-achtige ruimtegeluid wel lekker, maar de nummers zijn (net als bij dat andere album dat ik al van ze kreeg via deze lijst) erg vergeetbaar. Je zou bijna gaan denken dat Robert Dimery steekpenningen heeft aangenomen, want twee keer deze band in deze lijst is veel, maar zie dat maar eens hard te maken. Na dat gegorgel van gister ben ik hier best blij mee. Hoger dan een 3 kan ik echter niet geven.

Veel loops, veel herhaling. Als je dat storend vind is dat kut, als je je gewoon lekker mee kunt laten voeren heeft het iets fijns. Op maandag zou ik hier niet zo kapot van zijn, maar op donderdag vind ik het wel een aangenaam album. Bevat eigenlijk geen enkel nummer wat ik los in een playlist zou zetten, maar als album werkt het voor mij. Makkelijker te luisteren dan die Dj Schaduw van laatst, daardoor ook wel net iets minder indrukwekkend. Dikjongen Tenger heeft al eens een 5 gehad. Dit album bevat niet die iconische tracks. Geen zomerlange FIFA herinneringen. Ik denk dat een 4 een mooi cijfer is hiervoor. Wel wat aan de lange kant.

Ik had ome Jimi vorige week vrijdag ook al en dan is dit misschien weer wat snel. Sushi is ook lekker, maar dat hoeft ook niet elke week, los van de financiële zelfmoord dat dat zou zijn. Ooit sprak Chantal Janzen na een nogal pijnlijk zangoptreden van Fatima Moreira de Melo op één of ander gala de legendarische woorden: "Wat kan ze hockeyen, hè". Ik heb een beetje dezelfde gedachte als ik teveel Hendrix luister in een te korte periode: Wat kan ie gitaarspelen, hè.

Als dit een live-album is, dan is Madonna op een mooie natuurlijke manier oud geworden. Maar in tegenstelling tot het gezicht van Madonna is het resultaat hier wel prettig eigenlijk. Het is veel te perfect voor een live-album en dat verraad de boel een beetje. De zanger maakt vrijwel geen foutjes en de rest van de band ook niet. Het publiek hoor je alleen als het de makers echt goed uitkomt. Als het publiek meeklapt doen ze dat iets te goed. Ik heb denk ik liever dit dan een rommelig live-album met een hoop herrie, maar ik voel me tegelijkertijd wel een heel klein beetje bij de neus genomen. Thin Lizzy staat maar één keer in deze lijst, maar ik ben eigenlijk wel blij dat ze er in staan. Een prima stukje boomerrock met goed gitaarspel en gelukkig geen irritante zang. 75 minuten is aan de lange kant en ik schrok toen ik zag wat het machtige algoritme deze maandag voor me in petto had, maar bijna alle nummers zijn heel goed te doen. De tegenwoordig bijna uitgestorven gitaarsolo is op dit album nog frivool aan het grazen in de groene weides van weleer. Tussen de 4 en de 5.

Ik heb hier een literblik Faxe pils staan met een ten minste houdbaar tot datum van 23 september 2014 en ik vermoed dat die de tand des tijds beter heeft doorstaan dan dit album. Een soort Beverly Hills Cop met prototype Run DMC. Dit is hiphop uit de potsierlijke Holiday Rap era, waar het 808 cowbell geluid welig tierde. Eigenlijk moet je het respecteren als je het in de context van die tijd plaatst. Dat is zo'n semi zelfopgelegd regeltje waar ik regelmatig een beetje tegenaan loop in deze lijst. Waarschijnlijk waren al mijn favoriete artiesten nergens geweest zonder dit. En we hadden de Rage Against The Machine versie van Renegades Of Funk niet gehad natuurlijk. Daar staat tegenover dat wanneer je tegenwoordig een goedkope synthesizer koopt er voorgeprogrammeerde deuntjes op staan die beter klinken dan dit. Het is ook wel weer te doorstaan. Het is verschrikkelijk gedateerd, maar de geluiden an sich irriteren me niet, ik val vooral over de kitcherige bende als geheel. Ergens tussen de 2 en 3 voor mij. Het is grappig om een keer gehoord te hebben, maar ik ben ook wel weer blij dat het laatste nummer achter de rug is.

Het is vette muziek, maar ik ben echt niet kapot van deze live versie waarbij de geluidskwaliteit relatief kut is en de livesfeer voor mij niet zorgt voor een leukere luisterervaring. Dat deden ze bij Thin Lizzy dan toch slimmer. Dit is een livealbum waarbij de live zorgt voor -2, misschien wel -3. Het lijkt een verkapte manier om een compilatiealbum in deze lijst te krijgen. Leuke muziek, maar in deze vorm luister ik er niet graag naar. Ik zie ook aardig wat mensen 5 sterren geven 'want Motörhead' maar daar ga ik niet in mee. Ik geef 2 sterren omdat ik merkte dat ik heel erg uitkeek naar het moment dat m'n huiswerk af was. Dat komt ook omdat ze met het hoogtepunt beginnen en daarna lijkt het grotendeels een herhalingsoefening met wat minder impact.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem aanzet en al meteen enorm uitkijk naar de title track op plek 8. Mocht ik ooit nog dikker worden en besluiten dat darten de ideale sport is dan is er een kans dat dat m'n opkomstmuziek wordt. Iconisch nummer. Maar zo ver is het nog niet. De weg naar het hoogtepunt is erg 90's. Net iets te eenvoudige boombap beats met oubollige raps, een stevige echo op de microfoon van ome LL, veel stoer doen op een manier die alleen in de 90's serieus genomen werd (vertellen dat je de microfoon gaat verwoesten en anderen suckas noemen) en her en der wat verplichte R&B stukjes om de verkoop wat te helpen. Eigenlijk zijn alle nummers net wat te lang voor wat ze te bieden hebben. Het is en blijft hiphop dus ik kan er goed naar luisteren, maar de weg naar Mama Said Knock You Out is een lange. Ome J probeert af en toe als een Slick Rick verhalen te vertellen, maar het werkt niet helemaal voor mij. Mama Said Knock You Out, het nummer, is een duidelijke 5. Je hoeft niet veel fantasie te hebben om je even voor te stellen dat je tussen een wild geworden publiek richting de ring loopt. Eén iconische track van 5 minuten is echter niet genoeg om een meh album van een uur te redden.

Als Cornelis Willem Heuckeroth een album vol covers op de mat legt wordt 'ie verguisd. Wanneer Elvis het deed, gecombineerd met een flinke bak culturele toeëigening, was het blijkbaar legendarisch. Dat is toch lastig te verkroppen, in ieder geval voor Gordon. Ik ben niet helemaal kapot van dat hele nogal dik er bovenop gelegde Tennessee stijltje. Ik vind het sowieso flink gedateerd klinken, wat ook niet gek is natuurlijk. Lastig. Ik vind dit best aardig maar ik kan geen enkele situatie bedenken waarin ik dit ooit zelf zou opzetten. Tenzij het me geld, bier of seks zou opleveren, zo simpel zijn we dan ook wel weer.

Een paar bekende topnummers, een paar minder bekende ook topnummers en af en toe net wat teveel herrie. Volgens mij stak ome Kurt niet onder stoelen of banken dat ie fan was van Pixies en ik meen dat op dit album duidelijk te kunnen merken. Zo'n Pixies-achtige combinatie van schurend lelijk met vreemd catchy, zoals 'Tourettes'. Een aantal nummers die hier op staan zijn sonisch misschien wel de mooiste Nirvana nummers, zoals Dumb en Heart Shaped Box. Of het gitaartokkeltje en de strijkers op All Apologies. Nevermind is als geheel wat beter, misschien ook omdat het net wat vriendelijker is voor de oortjes. Ik kan echter ook deze voor m'n plezier meerdere keren per jaar luisteren, dus ga ik zonder schaamte op de 5 sterren drukken.

Onze huisveganist heeft een eigenaardig stemgeluid. Dat weten we al. Morrissey heeft het vermogen om te klinken alsof hij alle tonen perfect kan zingen, maar wel altijd nèt een andere toon uitkiest dan de muzikanten achter hem. Hoe softer/trager het nummer, hoe meer twijfel ik krijg over wat ik van die stem vind. Dit is muziek waar ik niet teveel op moet gaan inzoomen en dan kom ik uit op 4 sterren, net als bij het Vlees is Moord album van de Smifs eigenlijk. De band levert heerlijk werk af met zowel wat steviger werk als wat lichtere, vrolijke deuntjes en ome Steven irriteert me niet heel erg. Ik heb het idee dat zijn stem hier net wat minder opvallend uitsteekt dan bij eerder genoemd album. Ik geef dus gewoon een 4 en dan pak ik vanavond wel een extra stukje vlees om te compenseren.

Ik vind dit net niet lekker en daar erger ik me aan. Het heeft wel een flink aantal elementen waardoor ik het goed zou moeten vinden namelijk. Ik vind z'n stem net niet relaxed (er zit wat Axl Rose in, hekel), de drummer gebruikt regelmatig teveel fills (je kunt maar ergens over zeiken), de instrumenten klinken over het algemeen wat te ver weg in de mix, het gospelachtige koortje is me teveel en het is me net wat te ongeorganiseerd. Het bevalt me gewoon niet echt, met als uitzondering Go Back Home en Black Queen en in iets mindere mate ook Old Times Good Times. Een 3.3.

Als een duveltje uit een doosje is 'ie daar weer zeg. Ik stem op het vorige album en de schrik slaat me om het hart als ome Miles me na het vernieuwen van de pagina opeens aankijkt als Bob van Twin Peaks in die scene dat 'ie achter het van bed van Laura zit in aflevering 1. Toen schrok ik harder dan nu, maar dit roept dat gevoel wel weer een beetje op. Ze zeggen wel eens 'Don't cry because it's over, smile because it happened', maar tot nu toe heb ik bij Miles letterlijk precies het tegenovergestelde ervaren, als letterlijk figuurlijk zou zijn. Miles is me tot nu toe altijd teveel geweest, te chaotisch, te abstract en te langdradig, een uitputtingsslag waar ik niet als winnaar uit de bus kwam. Dit album pakt het gelukkig anders aan. Dit is geen super zenuwachtige kakofonie waar niemand iets van begrijpt. Dit is meer een soort geïmproviseerde wachtmuziek, maar dan wel lekkere wachtmuziek. Dromerig en licht hypnotiserend. Ome Miles houdt regelmatig z'n trompet gewoon strak langs z'n lichaam in plaats van aan de mond en dat komt wat mij betreft het luistergenot flink ten goede. Wanneer hij wel meespeelt gedraagt hij zich voorbeeldig. Dit kan ik heel goed hebben. Gelukkig. Het is wel een beetje alsof ik zeg dat een Boon Oude Geuze niet zo zuur is: Als je nog nooit een geuze hebt gehad snap je na de eerste slok waarschijnlijk niet hoe ik zoiets met droge ogen kan beweren. De 2e helft, side B van de plaat, vind ik zelfs heerlijk en ga ik vaker aanzetten. Qua productie is de versie op Spotify overigens ook een genot voor je oren. Ik neig naar een 5. Ik zet hem gewoon nog een keer aan en ga er eens goed over nadenken.

20 jaar na Sounds of Silence was Paul Simon, een naam die saai genoeg niet lekker te vertalen is, een veranderd man. Blijkbaar. Redelijk aan het begin zegt ome Paul dat we naar Graceland in Memphis, Tennessee gaan, maar ergens gaat er blijkbaar iets mis met onze vlucht en belanden we in het Afrika van George of the Jungle (een klassieker met de inmiddels gelauwerde Brendan Fraser), waar de enigszins stereotyperend gecaste locals gezellig samen met de witte bezoekers staan te feesten terwijl de gorillas geheel vrijwillig de djembés voor hun rekening nemen. Hier zou je als bakra anno 2024 niet meer mee wegkomen. Denk ik althans. De ongeschreven regels veranderen continu. Het is echt lelijk 80's met absoluut geen gebrek aan galm en mechanische drums, maar het is wel een grappig album. De dikke laag toegeëigende wereldmuziek maakt het zowel verschrikkelijk als fantastisch. Drie sterren zodat niemand aanstoot kan nemen aan m'n rating.

Van Paul Simon naar Nina Simone. Morgen dus Kiss (met Gene Simmons) en dan woensdag Eva Simons voor het kwartet. Kutzooi. Ik vind dit best goed, hoewel ik normaal lang niet altijd kapot ben van dit soort muziek. Met name die vibrato in de stem wil me bij anderen nog wel eens irriteren, maar bij haar kan ik het hebben. Haar stem is een bijzondere combinatie van romantiek, drama, pijn en vastberadenheid, zonder dat te het hard wordt. De blazers op dit album zijn zowaar fijn om naar te luisteren. De drummer levert subtiel ontzettend goed werk af, als ie mee mag doen. Ik ken haar eigenlijk vooral omdat ze gretig gesampled wordt in de hiphopwereld, maar blijkbaar vind ik op z'n tijd haar eigen werk ook best lekker om te luisteren. Ofja, "eigen werk" dan: Op 'Four Women' na zijn het allemaal kuvvers.

Ik ken Butthole Surfers van 'Dracula in Houston', maar dat is helaas totaal niet wat je op dit album krijgt. Dit album bestaat uit verneukte, experimentele kutherrie. Vroeger hebben ze niet genoeg aandacht van de juf gekregen, nu gebruiken ze drugs en geven ze geen fucks. Stoer man. 0 sterren afgerond naar 1. Iedereen die dit hoger geeft is interessant aan het doen. Wel een dikke albumcover, dat moet ik ze geven.

Het is reggae. Als zo'n album niet te lang duurt kan dat qua cijfer eigenlijk nooit eindigen in een tranendal. Mensen die wiet zien als een wondermiddel zonder nadelen vind ik altijd vermoeiend, dus de titelsong vind ik matig. Niet dat ik er echt aanstoot aan neem verder, wat mij betreft ligt het vanaf morgen naast de platte peterselie in de schappen bij de Appie. Er zijn andere tracks op het album die me wat beter bevallen, zoals 'No Sympathy'. Uiteindelijk is mijn probleem met reggae dat ik het vaak wel lekker vind, maar dat ik er zelden echt heel enthousiast van word. Ik heb de 'Bob Marley and the Wailers Live!' LP met de legendarische nummers 'Geen vrouw geen gejank' en 'Ik schoot de wijkagent (maar ik schoot de handhaver niet)'. Die vind ik wel echt heel lekker om te luisteren wanneer de zon schijnt en ik met de deuren wagenwijd open aan het schoonmaken ben (één keer in de twee jaar dus), maar veel reggae voelt voor mij als 13 in een dozijn. Ik heb lang gedacht aan een 3, maar ik moet zeggen dat ome Peter hier net genoeg variatie aanbrengt waardoor ik wel een 4 kan uitdelen.

Dit album had ik hier niet verwacht aan te treffen. Alsof je op vakantie in een gek land in een klein, oud kutdorp een oud klasgenoot tegenkomt. Dit album (of delen ervan) luister ik wel eens voor m'n plezier als ik in me in het weekend niet druk hoef te maken om deze lijst. Ik ontdekte de band via 'Hail Bop' in de FIFA 13 soundtrack (ik moest de exacte editie even Googlen, zo goed ben ik nou ook weer niet). Vervolgens heb ik de track 'Default' een paar maanden zo'n beetje op repeat gehad. Deze combinatie van country, pop, blues, afrobeat en een dikke laag kunstacademie hipsterisme vind ik geniaal, terwijl ik het ook wel snap als je dat juist kut vindt. Gekke zangharmonieën met een dikke, dromerige synth erachter zorgen dat het als een comfortabel warm dekentje over je heen valt. Een leuke combinatie van akoestische instrumenten en electronische synth en gekke effecten. Nee, het is niet jouw telefoon die je speakers stoort aan het einde van 'Hand of Man'. 5 sterren, ik word hier vrolijk van.

Lekkere poppunk met een aantal tijdloze nummers, zoals 'Langkijk', 'Mandjes Geval', 'Zij' en 'Wanneer Ik Om Het Hoekje Kom'. Ik heb niet zo veel met de band an sich, ik heb ze altijd wat aanstellerig gevonden, maar de muziek is genieten.

Knetterfoute hoes, waarbij ome Marty eruit ziet alsof hem in de baarmoeder een extra chromosoompje is toegeschoven. Ik luister normaal bij de eerste luisterbeurt niet echt naar de teksten, maar deze man zingt zo verhalend dat je wel moet. En dan valt op dat hij meer gun referenties heeft dan 50 Cent op Get Rich or Die Trying. Mede dankzij die eerste track, bekend van Fallout: New Vegas. 'El Paso', die God mag weten waarom twee keer op het album staat, ken ik uit Breaking Bad. Ongekend. Door het verhalende lijken sommige tracks 8 minuten langer dan ze daadwerkelijk zijn, bijvoorbeeld 'The Master's Call'. De muziek staat volledig in dienst van het verhaal, waardoor er qua instrumentatie nogal veel herhaling in zit. Barbershop-kwartet-achtige country. Voor een keer wel geinig. Niet teveel irritatie. Ik word ook niet echt weggeblazen. Met hele goeie wil kun je hier een 4 van maken, maarja maandag hè.

Ja hier zaten we op te wachten zeg. Eén keer Fiona Apple was blijkbaar niet genoeg. Dochter van een acteur en zangeres, opgegroeid op privéscholen en later thuisonderwijs. Ja dan krijg je dit. "Apple was classically trained on piano as a child, and began composing her own pieces by the age of eight". Als je normale ouders hebt wordt gezegd dat je als kind al vaak aan de piano zat te kloten. Als je uit zo'n gezin komt waar beide ouders overleven op aandacht was je op die leeftijd aan het "componeren". Na 3 minuut 40 begint ze te letterlijk hinniken en ben ik er eigenlijk alweer klaar mee. Ik trek dit heel slecht. Fiona is mijn Joni Mitchell. Ik denk dat ik de muziek zelf voor 85% nog wel trek, maar het is dat gebrabbel en het kattengejank waar ik vrij snel al enorm boos van word. Dat iets kut klinkt maakt niet dat het kunstzinnig is. Dit is muziek voor vrouwen die naar een retraite gaan en dan in groepsverband aan van die vaginale stoombaden doen.

Postpunk met een zeikerige Britse zanger. De zanger klinkt af en toe (bijvoorbeeld op track 1) als een Bob Dylan die articuleert, wat dan wel weer grappig is. Zo erg als gisteren is het niet maar het zit er ook niet gigantisch ver boven. Het feit dat de nummers gemiddeld zo'n 200k streams hebben op Spotify doet wel twijfelen of het in deze lijst hoort. Neem 'Twarres' uit Fryslân, waarvan ik zojuist ontdek dat het geen broer en zus waren, met de hit 'Wêr Bisto' en daarna nog 'She Couldn't Laugh'. Hun album uit 2001 heeft zo'n 19 miljoen streams meer en de niet-hits hebben zo'n 300k streams gemiddeld. Ik benoem gewoon feiten *schouderophaalemoji* Anyway, tussen de 2 en de 3 in dit. Ik vind die NES geluiden (ook al bestond die toen nog niet) wel leuk. Laatste track is het best, die is wat minder post en wat meer punk.

Ik heb wel eens een RHCP deep dive gedaan en voor mij is dit album het eerste album waar naar te luisteren valt. De puristen zullen m'n scalp willen claimen, maar ik durf te zeggen dat de RHCP albums vóór dit album eigenlijk niet te doen zijn. Dit album bevat wat mij betreft een aantal klassiekers, waarbij Under The Bridge er natuurlijk bovenuit springt. Weinig mooier dan een stel dronken dorpelingen met enigszins agrarische achtergrond die op een tentfeest zo'n heroïne anthem staan mee te brullen alsof het is geschreven om de Beerse Boys vooruit te branden. Sowieso weer even een kleine shoutout naar heroïne: Wat heeft het ons veel moois gebracht. Misschien moeten Suzan en Freek ook eens een poosje flink chinezen: Dat zou voor iedereen goed zijn. Onder andere 'Give It Away', 'I Could Have Lied' en het onbekendere 'Funky Monks' vind ik ook iconisch, al worden deze nooit in een tent meegebruld. Het enige kutte is dat ik ooit geattendeerd ben op de soort van verstopte, maar ook weer totaal niet verstopte mondharp in 'Give It Away' en nu kan ik die niet meer niet horen. Graag gedaan. Een 5 ondanks dat ik Californication, By The Way en zelfs Stadium Arcadium liever aanzet.

Deze heb ik ontdekt toen een lotgenoot deze moest luisteren voor de lijst en sindsdien heb ik deze meerdere keren geluisterd. Een ontzettende zomerse, lekkere plaat van begin tot eind. Een combinatie van house, soul, instrumentale hiphop en triphop. Als het een boek was zou het volgens de leraar Nederlands niet meetellen voor de literatuurlijst, maar dat houdt me niet tegen om een 5 te geven.

Het eerste wat opvalt is dat je een track of 45 in vijf kwartier voor je snufferd gaat krijgen. Ik wil me niet nu al laten kennen, maar meestal raak ik dan overprikkeld en ben ik er na een tijdje opeens klaar mee. We gaan het meemaken. Het tweede wat opvalt is dat de drummer een ontzettende baas is. Omdat hier in de eerste zin 'American punk trio' staat had ik niet verwacht om zo'n jazzy drummer te krijgen. In de eerste paar tracks geeft deze man echt wel even zijn visitekaartje af. Ook de gitarist levert meer en beter werk af dan je bij punk zou verwachten. Het enige wat hier punk aan is, is de ironisch klinkende zanger en zijn (waarschijnlijk) geëngageerde, scherpe politieke teksten. Ik ben best onder de indruk van wat we hier allemaal te horen krijgen. Af en toe is het Chilipepperesque. Halverwege schrikken we even wakker van het Jackass intro en daarna gaan we weer gewoon lekker verder in de funktrein. De meeste tracks krijgen niet de kans om te irriteren, maar 'You Need The Glory' is hierop een kleine uitzondering. Ik zou het uit respect voor de muzikaliteit een 5 kunnen geven, maar qua luisterplezier blijft het toch steken tussen een 3 en 4 voor mij. 45 verschillende tracks, hoe kort ook, voelen uiteindelijk toch alsof je 3 uur aan het luisteren bent en dat is teveel voor mij. De helft is zo'n beetje m'n maximum.

De zangeres is op sommige tracks iets te aanwezig, maar de muziek zelf vind ik wel lekker eigenlijk. Volgens de reviews hier zou het amateuristisch klinken maar dat vind ik wel meevallen. Sample-based muziek wordt natuurlijk als onwaardig gezien door de snobs. Een UK garage/2-step album met vanzelfsprekend wat dingen die je doen denken aan drum & bass, jungle, dubstep en grime. Een klein beetje gedateerd, maar dat is denk ik omdat je dit genre sinds de hoogtijdagen van Craig David en Daniel Beddingfield (pak 'm beet 2003) niet meer hebt gehoord aan deze kant van de Noordzee. Binnenkort zal het wel weer terug komen. Over dubstep gesproken: 'Sincere' kende ik van de heerlijke Nero remix. Verder kan ik niet zeggen dat iets van dit album me bekend voor kwam. Ik vermaak me hier wel mee. Niet kapot-analyseren en gewoon lekker laten draaien. De 4 sterren haalt ie op luisterplezier.

M'n derde Beck album en ik ga weer als een kapotte langspeelplaat hetzelfde riedeltje opreutelen: Ik vind dat een beetje veel. Beck biedt wel kwaliteit (ik gaf daar één van z'n albums een 4 voor) maar het is toch ook wel saai (en daar gaf ik één van z'n albums een 2 voor). Ook dit album valt weer een beetje onder beide categorieën. Oerdegelijk, saai. De openingstrack is leuk, de tweede track is een soort karig rapnummer en daarna wordt het saai. Het is net geen hiphop, het is net geen triphop, het is allemaal net niet. Slaapverwekkende country invloeden. Ik zou een 3 kunnen geven, maar ik wil een 2 geven dus dat ga ik doen morgen. Saaiheid.

Ik probeer echt open te staan voor nieuwe dingen, anders zou ik niet meedoen aan dit hele avontuur, maar vandaag heb ik er enorm moeite mee. Het komt uit Frankrijk (daar gaat het eigenlijk al mis, stukje oud trauma), het komt uit 2018, die toch wel heel erg foute hoes... Ik merk boosheid ondanks dat het donderdag is, dat klopt niet. Op Spotify wordt eerst de "Engelse" versie gespeeld en daarna het hele gebeuren nogmaals in het Frans. Ik zeg "Engelse" omdat het alsnog tering Frans klinkt.. Ik ga niet het hele avontuur aan. Ik wissel halverwege even van taal en dan vind ik het wel welletjes. Ik ben normaal gesproken nooit zo'n poortwachter, maar in dit geval heb ik toch wel heel erg sterk het gevoel dat dit niet in de lijst hoort. Dua Lipa, Billie Eilish, The Weeknd, Harry Styles, Ariana Grande, Olivia Rodrigo: Je kunt ervan vinden wat je wil, maar die zijn stuk voor stuk zowel cultureel gezien als qua populariteit echt wel een stuk relevanter. Dit is 100% een snobkeuze. Ik zag aanvankelijk al geen reden waarom dit in de lijst hoorde en dat is na het luisteren niet veranderd. Huismerk Laura Pausini, als de Lidl de voorraad van de Italiaanse weken zou hergebruiken voor de Franse weken. Toegegeven: Ik stond er niet voor open en dat is 100% mijn fout. Ik ga een 2 geven en dan hou ik me nog in.

Jaren '80 pop. Niet mijn favoriete decennium qua muziek en Madonna weet de vinger redelijk goed op de zere plek te leggen. Overgeproduceerd. Veel nummers voelen aan als huismerk Prince. (Dit typte ik voordat ik Wikipedia goed had bekeken.) Deze nummers hadden het stuk voor stuk beter gedaan als radio-edit van 2,5 tot 3 minuten. De nummers zoals ze op het album staan slepen over het algemeen veel te lang voort voor wat ze te bieden hebben. 'Promise to Try' is pure cringe. Madonna kan niet zingen, dit soort nummers moet ze laten. Het is niet dat ik popmuziek te min vind voor deze lijst, maar dit scoort qua luistergenot voor mij maximaal 2 sterren. Het was een flinke zit.

Het album begint vervelend met die James Brown saxofoon squeek sample, hekel aan. Ik vind dit wat lastig. IJsthee kan goed rappen, maar toch verveel ik me de tering. Een uur en een kwartier is ook wel aan de ruime kant. Ik heb ook niet echt de tijd om lekker voor de verhalen te gaan zitten, terwijl hier wel verhalend gerapt wordt. Ik voel hem niet helemaal. De relatief simpele beats maken de boel extra langdradig, dat staat me wat tegen. Wel goed, niet heel leuk. Door de lengte geef ik 2 sterren, als het de helft korter was waren het er 3 geweest.

Ik pak even het origineel van 44 minuten ipv de complete versie van 130 minuten. Deze laatste zou ik niet trekken en dan werd het gegarandeerd een 1. Iedereen die hier aan meewerkt is een virtuoos, dat staat buiten kijf. Als live-optreden was het waarschijnlijk een indrukwekkende ervaring. Dat de opname een liveregistratie is maakt het voor mij alleen niet per se beter nu. Het op dit album vaak toch wat drukke, schelle gekwetter van alles wat van koper is, wordt door de live opname nog net wat snerpender en daardoor minder prettig om te luisteren. Het joelende en fluitende publiek voegt voor mij niks toe behalve ergernis. Het is zo druk aan je hoofd allemaal. Vooral bij "Diminuendo and Crescendo in Blue Pt. 2" gaat het voor mij helemaal mis, als een eigenlijk heerlijke solo wordt bedolven onder de herrie van een hondsdol publiek. Ik moet ook deze weer op luisterplezier beoordelen en dan kom ik wéér niet hoger dan 2 sterren. Wel knap, niet leuk.

Ik ben normaal niet zo vaak in deze hoek (folk/pop/singer songwriter) te vinden, maar ik kan er normaal gesproken best goed naar luisteren. Ik kan me niet voorstellen dat er geen andere artiesten en albums te vinden zijn die ook in deze hoek van het muzikale spectrum zitten en het nog wat beter doen dan dit. Kortom: Ik durf gerust te beweren dat dit een snobkeuze is. Waarschijnlijk speciaal vanwege track 9 gekozen. Na track 12 (de titeltrack) had het moeten stoppen, want die track sloopt al het tempo eruit en het album is met 70 minuten sowieso te lang. Daarna wordt het ook weer extreem edgy, omdat ie een soort homoseksuele Duitser na gaat doen. Man man man. Ik zou met een wat gunstige afronding een 3 gegeven hebben als het na track 12 stopte. Helaas doet het dat niet en ontspoort het een beetje richting het einde. Daardoor wéér 2 sterren.

Daar zit je dan, als man van 35, een serieuze mening te vormen over het debuutalbum van Britney Spears. Britney Spears is denk ik één van de objectief gezien mooiste vrouwen die ik nooit een lekker wijf heb gevonden. Ik weet niet wat het precies is, maar ik knapte altijd op haar af. Doe ermee wat je wil. De eerste 3 tracks zijn het meest bekend. Knetterfoute pokoes, 1999 was een rare tijd. We snakten naar luchtige muziek om het doemscenario van het Y2K probleem even te vergeten. Je hoort het succes van de Backstreet Boys terug in de muziek, daar moeten we (zeker bij die eerste 3 tracks) eerlijk over zijn. Die open hi-hat die steevast voorafgaand aan de snare op de 4e tel wordt ingezet is een duidelijke weggever. Tante Britt zet een gek stemmetje op, een beetje als een pornoactrice die ongemakkelijk vaak 'yass daddy' zegt. Dat vond ik toen al fout, al had ik toen nog nooit een pornoactrice aan het werk gezien. Op track 5 heb je nog 'Born to Make You Happy', wat ook weer fout maar wel lekker is. Helemaal aan het einde heb je nog een halve jungle dubplaat (The Beat Goes On) die wel verrassend is. De rest van de nummers op het album zijn 13 in een dozijn. Probeersels die niet aanslaan. 3,5 hit op een album van 12 nummers is een prima score, m'n album gisteren scoorde 0 uit 16. Het is bubblegum pop, het is fout, onbewust ken je van 3 nummers 98% van de tekst, met een beetje pech zit het de rest van de dag in je hoofd. Word ik hier enthousiast van? Zeker niet. Maar de hits zijn voor een keer wel te pruimen en ik kan het op zich wel waarderen voor wat het is: Een catchy tijdcapsule. Voor de hits zou ik (gerate naar stijl) een 3 kunnen geven, maar de 2e helft van het album trekt de boel wat naar beneden. Een 2 dus, want de tyfus wat is dit fout zeg. Respect voor iedereen die de albums op deze lijst in de auto onderweg naar het werk aanzet. Ik zou dat bij deze niet durven.

Dit soort muziek doet me denken aan ellenlange autoritjes in de auto bij m'n ouders, waar steevast Skyradio of Radio 10 Gold aanstond. Dit is precies de muziek die je daar hoorde, tweede helft jaren '90. Een papje gemaakt van Phil Collins, Prince, Toto en Sting. Ik vind de muziek an sich nog niet zo verschrikkelijk, maar die jaren '80 productie maakt het voor mij wel vies. Van de drums tot de stabs van de blazers. Ook dat gekke geluidje bij 'Big Time' bijvoorbeeld, lelijk. Die track met Katrien Schaamhaar is op zich wel mooi en er staan een paar aardige hitjes op. Ik kijk naar m'n streak van 2 sterren en dit is dan wel het betere album uit die rij. Ik rond af naar een 3, ik wil er vanaf zijn.

Een Fleetwood Mac album zonder de Fleetwood Mac hits. Een prima album met een paar saaie nummers die gezien de lengte best weggelaten hadden kunnen worden. Verder merk ik dat ik hier niet zo heel veel over te zeggen heb. Drie-en-een-halve ster schoon aan de haak. Ik maak er een 3 van omdat het beter was als het wat compacter was.

De originele versie is 22 minuten. Spotify wil me een versie van 2 uur en 15 minuten voorschotelen. Dat moet verboden worden. Het album begint met 'Need' en eindigt met 'In n out of grace'. Het gitaargeluid is supervet. Ik denk dat dit ook mijn favoriete pedalen zijn. De zang is me nog iets te onsamenhangend/edgy. Zoals eigenlijk altijd met vroege werken uit een nieuw genre heeft het nog wat tijd nodig om te rijpen tot een echt mooi product. Het is net wat te experimenteel en mist een beetje catchy-ness. En toch is het wel gaaf. 'No one has' en 'If I think' vind ik wel wat hebben. Ik ga een geflatteerde 4 sterren geven want dit is qua suggestie wel het leukste of interessantste wat me de afgelopen anderhalve week ofzo is voorgeschoteld en ik was hier enorm aan toe. Ik pak nog een paar extra nummers van de 2 uur en 15 minuten versie mee.

Ik snap niet wat dit in deze lijst doet. Zelfs als je minimaal 100 postpunk albums in deze lijst wil denk ik dat je deze weg kunt laten. De zanger kan niet zingen maar dat houdt hem niet tegen. Als je dit in een kroeg tegenkomt loop je weg vanwege de zanger. En dan nog dat gekke stereo-galmpje/flanger effect erbij op die vocal-track. Matig. Wel een gave hoes. Als ik hem voor 2 euro zou tegenkomen in een bak LPs zou ik hem kopen en mezelf teleurstellen.

Ik ga even serieus huiswerk maken, want tot nu toe snap ik Prince niet (Sign 'O' The Times gaf ik een 2) en dit album scoort gemiddeld bizar hoog. Track 1: Lelijke 80's winkelcentrum popmuziek, maar het einde (de laatste 50 seconden ofzo) is wel gaaf. Bij dit soort tracks vraag ik me altijd af wat mensen zo geweldig vinden aan de muziek van Prince, maar bij die laatste 50 seconden wordt een tipje van de sluier opgelicht van wat Prince stiekem in z'n mars heeft. Waarom die eerste 4 minuten die goedkope 80's sound met die neppe drums en vieze synthjes? Track 2: Ook wat 80's, wel een stuk minder pijnlijke 80's. Dit nummer vind ik catchy en hoewel het op mij ook weer wat kitscherig overkomt vind ik deze wel tof. Ik weet alleen niet of ik heel blij ben met die vrouw die ook vrij veel meezingt. Prima nummer. Track 3: De verplichte ballad. Beginnen met een kopstem, daarna even een soort praat-/fluisterstukje om de vrouwtjes net dat beetje extra nat te krijgen, stukje instrumentaal, daarna nog iets gevoeliger en nog hoger zingen. Ik vind hier de synths wel leuk gedaan moet ik zeggen, al is dit niet helemaal mijn nummer verder. Bij dit nummer krijg je ook voor de eerste keer zo'n pig squeal waaraan ik letterlijk* kapot kan gaan (einde track 1 zat ie ook maar daar heb ik hem kunnen parkeren, ik wilde het rant-monster niet bij track 1 al van de ketting halen). Ik trek dat zo slecht. Ik zie nu al op tegen Purple Rain want ik weet dat ik daar nog een enorme hengst ga krijgen. Track 4: Ik denk het meest generieke nummer van het album. Ik heb hier weinig mee of tegen, behalve dat dit ook weer erg 80's is. De hairmetal-achtige schreeuw op het einde had voor mij niet gehoeven. Dat is een thema voor me. Track 5: Het gitaarwerk is heerlijk, de dubbele bassdrum is dik, maar het zit verstopt achter een laag drek. Ik voel me inmiddels al flink vies en vettig. Weer dat geschreeuw wat ik bij Prince slecht trek. Op het einde ontdekt Prince dat je dingen ook achteruit kan afspelen. Ja oke, mag. Track 6: When Doves Cry, één van de bekendere. Begint met een gitaarinleiding waardoor je even rechtop schiet. Gaan we daadwerkelijk echt genieten? Het enthousiasme wordt echter vrijwel meteen weer de kop ingedrukt met die Cyndi Lauper kutsynth en die neppe kutdrums met reverb. Voelt met vlagen als een George Michael track en dat bedoel ik zeker niet als compliment. Er gebeuren (zoals bij eigenlijk vrijwel alle tracks op dit album) op de achtergrond wel echt leuke dingen. Ook die gitaarsolo: dikke prima. De gelaagdheid is geniaal, maar ik vind het zo jammer dat ik door een laag drek heen moet om erbij te komen. Ik snap wel waarom dit één van de hits is. Track 7: Begint als een Mario Kart of F-Zero (SNES) nummer. Eigenlijk jammer dat er gezongen wordt. Relatief eenvoudig nummer, wel aardig. Duurt ook niet te lang. Voelt een heel klein beetje als filler maar dat is geen probleem, het is een redelijk compact album verder. Dat compact houden kan ook makkelijk als je 39 studioalbums uitpoept. Ik heb gegoogled. Track 8: We are family, I got all my sisters with me. Ik heb je wel door, Prince. Deze track wordt iets te schreeuwerig, een voorbode voor wat komen gaat. Fuck ik haat Purple Rain en ik hoor dat die inmiddels uit het magazijn wordt doorgeladen. Klik klak. Track 9: En daar is ie. Purple Rain. Voor 80% de reden waarom ik eigenlijk een hekel heb aan Prince. Het begint prachtig, misschien wel het beste nummer van heel het album. Het is meer als rock (wel met die vieze 80's snare maar vooruit). Op 2:34 gaat het voor mij mis en begint de haat. Het valt me nu wel op hoe kort dat I KNOW I KNOW momentje eigenlijk duurt, in m'n hoofd zingt dat altijd een paar minuten door en ga ik letterlijk* kapot namelijk. Daarna kan ik er nog maar moeilijk van genieten, ik blijf erin hangen, enigszins boos. Diepe hekel aan dit nummer, ondanks het serieus heerlijke gitaarwerk en verder prachtige outro. Conclusie: Een goed album, maar niet mijn album. Elk nummer heeft fascinerende dingen, maar helaas gebeuren die fascinerende dingen 9 van de 10 keer op de achtergrond, verstopt achter een heel lelijk, kitscherig en vettig gordijn. Prince had 10-15 jaar eerder deze muziek moeten maken, dan waren het stuk voor stuk geniale nummers geweest, niet verpest door jaren 80 techniek en trends. Ik ga wel een 3 geven. Ik heb er weer een keer wat bij gevoeld en dat had ik bij de voorgeschotelde keuzes van de laatste anderhalve week wat minder. * figuurlijk

Ik durf te wedden dat deze zaal harder naar wiet rook dan de woning boven mijn eerste huurwoning ooit. En daar woonden liefhebbers kan ik je vertellen. Hier zijn een stel stoners enorm aan het experimenteren en het stoner publiek stond waarschijnlijk met open mond en half dichte, rode ogen te kijken. Dit klinkt als het vleesgeworden fenomeen waarbij je stoned danwel dronken denkt dat je de meest geniale ingeving ooit hebt en dat je deze dan opschrijft omdat je dit vaker hebt meegemaakt en je vergeet altijd wat de ingeving precies is. Een dag later lees je nuchter wat je hebt opgeschreven en het blijkt totaal kansloos te zijn. In the heat of the moment klonk dit waarschijnlijk virtuoos, maar als je er nuchter naar luistert heb je af en toe toch ook wel het gevoel dat ze maar wat liepen te pielen eigenlijk. Tussen de 2 en 3. Ik ga omhoog afronden omdat ik het wel grappig vind. Het is een beetje debiel en dat maakt het wel een leuke ervaring. Voor een keer.

Ik merkte bij een eerder album al op dat ik niet echt van haar stem kan genieten en ook hier is dat weer een beetje het geval. De manier waarop haar stem gedoubletracked is vind ik vervelend. Ik vind het zeker geen verschrikkelijke muziek (The Cure met een goth variant van Blondie) en haar stem is ook niet verschrikkelijk, gewoon minder fijn. Ik heb inmiddels 6 tracks gehad en ze heeft nog niet gekeft, daar ben ik wel #dankbaar voor. Al met al geen super indrukwekkend album. Iets fijner om te luisteren dan de eerste die ik had. Toch hadden ze er van mij niet 2x in hoeven te staan. Ik geef weer een milde 3.

Aanvankelijk is het As The World Turns achtige jazzmuziek. Ik associeer dit met soaps en smoezelige films waarin veel gerookt wordt met een enkele seksscene erin ook. Later op de album wordt het iets ingewikkelder. Het stomme is dat alle muzikanten echt wel goed zijn, maar toch klinkt het als geheel vrij goedkoop. Liever dit dan Bitches Brew o.i.d. maar toch is het voor mij niet veel meer dan ietwat foute achtergrondmuziek. Al schrik ik bij Rumba Mama wel even wakker uit die achtergrondmodus wanneer we opeens met de hele stam gaan trommelen. Ontzettend moeilijk om hier een cijfer aan te plakken. Ik hoef dit nooit meer te horen, maar ik ging er niet kapot aan. Voor een jazzplaat redelijk goed te doen. Een 2 of een 3 dus eigenlijk.

Ik ben fan van drum n bass, maar een album van 2 uur uit 1995 zou zomaar teleurstelling kunnen opleveren. Desondanks ben ik verrast dat zo'n album er in staat. Na 4 tracks (het klinkt niet veel, maar in dit geval is dat 41 minuten) heb ik alleen wat we tegenwoordig denk ik liquid zouden noemen gehoord, een drum n bass subgenre waar ik wat minder mee heb. Het klinkt als een raamwerk (of skelet) van iets waar ik later veel plezier aan heb beleefd. Aangezien ik nog een uur en 10 minuten moet hoop ik dat we zometeen wisselen naar wat actievere dnb anders vind ik dit wel heel langdradig. Track 7, een remix van iemand anders, is eigenlijk de eerste track die ik leuk vind. Als ik goed tel heb ik er dan al een uur op zitten. Als ik denk aan oude drum and bass dan denk ik aan Konflict - Messiah en Dj Krust - Warhead. Dit komt daar nog ver voor en is voor mij helaas te oud. Het is qua lengte veel, qua inhoud weinig. Ik vind dit niet super geslaagd. Het kan altijd erger en op de achtergrond is er weinig mis mee. Als ik dit actief ga zitten luisteren is het wel echt veel te lang. Ik doe niet aan punten voor culturele relevantie of puur voor het feit dat Goldie een grondlegger is. Ik kan niet hoger geven dan een 2.

Ik heb (nog) niks met deze artiest en ik merk eigenlijk al vrij snel dat de liveopname eerder zorgt voor irritatie dan bewondering. Track 3 vind ik absoluut verschrikkelijk. Als ik eerlijk ben heb ik me aan die track zitten ergeren en had ik meteen niet zoveel zin meer in de overige pak 'm beet 1 uur en 20 minuten. Uiteindelijk viel de rest vergeleken met die track 3 best mee, tot we tegen het einde "Gloria" moeten verwerken. Het is dus niet allemaal kommer en kwel. Er zitten ook wel leuke tracks tussen ("These Dreams of You" springt er positief uit), de muzikanten van de funkband beheersen hun vak dus rationeel gezien is het een goed album, maar al met al is dit album niet voor mij gemaakt. Ik vind een 2 eigenlijk toch wat te laag, dus het wordt een 3, maar ik kan me niet voorstellen dat ik dit ooit nog aan ga zetten.

Een enorm compact album van op een seconde na een half uur. Ik heb per ongeluk wel eens een TikTok filmpje gezien, dus veel langer kan ik tegenwoordig sowieso niet meer aan. Geen vervelende noot te bespeuren en slechts één irritatie: Die stofzuiger (ik gok dat het een Lear Jet is) bij de laatste track. Weinig tot geen memorabele nummers die een onuitwisbare indruk maken, maar gewoon een half uur lekker muziek maken met de boys. Ik gaf een ander album van ze 3 sterren, ik ga deze keer voor de 4 sterren. Een prettig album die je met plezier kunt afluisteren, helemaal niks mis mee.

Weinig dingen zijn gemener dan iemand steevast wegzetten als 'de zus van', 'de zoon van', 'de vrouw van'. Ik ga dus niet de nadruk erop leggen dat Solange de zus van Beyoncé is. Als je de andere reviews of de Wiki leest kom je daar vanzelf achter. Mij zul je niet horen zeggen dat ze de zus van is en de dochter van een platenbaas. Ik zal nooit beweren dat ze hier staat door haar connecties. Dat zou echt laag zijn. Ik loop te kutten. Ik heb eigenlijk niks tegen dit album. Het is niet helemaal mijn muziek, maar er is weinig mis met het album en het luistert zelfs best prettig weg. Ik vind dit sowieso fijner en beter dan het oersaaie Cowboy Carter van haar zus (Beyoncé). Vreemd genoeg zit dit voor mij in het Mariah Carey hoekje, maar Solange (een Knowles telg) is wel 20x fijner om naar te luisteren dan Mariah met d'r piepend gehijg continu. Sowieso minder hysterisch qua ad libs ook. Ietsjes aan de lange kant, maar dat heb ik vaker bij wat langzamere muziek. Vanaf 'Junie' had ik het een beetje gezien. Verder heb ik hier weinig tegen. Drie sterren haalt het wel.

Ik vind dit bijzonder lekker om aan te hebben staan. Het lijkt een soort voorloper van muziek die ik veel heb geluisterd en dan zonder het probleem waarbij de voorloper te eenvoudig of gedateerd klinkt. Alle instrumenten klinken heerlijk. Het klinkt als je het naast elkaar gaat leggen waarschijnlijk heel anders, maar het doet me toch echt denken aan emo- en post-hardcorebands uit de vroege tot mid 2000s. Lekkere groove, een beetje creepy en donker, heel fijn gitaargeluid, licht hypnotiserend. Misschien doet het me vooral denken aan hoe ik in die tijd allerlei muziek ontdekte waar ik nu nog steeds naar luister. Het lijkt ook alsof het hele album naar de laatste track toewerkt en die laatste track raakt dan ook precies de juiste snaar bij me wanneer de zanger toch nog heel even begint te schreeuwen. De laatste minuut van dit album trekt de 5 binnen: Zo moet je een album eindigen. Waar veel albums drie tot vijf matige tracks te lang door blijven modderen eindigt dit album juist op het hoogtepunt. Dikke verrassing.

Een debuutalbum, een coveralbum eigenlijk, enkel en alleen geselecteerd omdat de band later legendarisch is geworden. Zo voelt het in ieder geval. Het klinkt regelmatig net iets te scherp/luid allemaal, de stem van ome Mick, de tamboerijn. Verder is het gewoon bluesy rock 'n roll achtige shit. Dat vind ik eigenlijk altijd wel prima om aan te horen. Heel veel meer heb ik hier niet over te melden. Ik zou dit album niet zo gauw uit mezelf nog een keer aanzetten. Ik heb de Stones reeds 3x een 4 gegeven, ik ga deze iets lager raten, we blijven niet aan de gang. Ik vind eigenlijk ook niet dat je zes Stones albums moet luisteren voor je een touw mag halen. Na drie albums heb je wel een idee wat voor muziek ze maken. Ik geef 3 bolvormige hemellichamen bestaande uit lichtgevend plasma.

Ik heb al 2x The Smiths (3,5* gem.) gehad en 1x Morrissey solo (4*). Ondanks dat ik hem steeds redelijk hoge punten geef heb ik hem eigenlijk wel gezien nu. Als je 5 tracks van hem hebt gehoord weet je eigenlijk zelf wel of je de rest van z'n oeuvre wel of niet wilt luisteren. Ik had liever dat deze plek op de lijst gereserveerd was voor iemand anders. Dat gezegd hebbende: Ik ben redelijk Morrissey-proof. Z'n maffe koorknaap manier van zingen kan ik blijkbaar prima hebben. Vanaf track 6 kijk ik er wel enorm naar uit om iets anders te mogen luisteren. Ik ga deze een 2 geven. Zijn andere werken zijn leuker om naar te luisteren en dit album is overbodig. Qua cijfer heb ik hem al vaker gematst en deze keer rond ik daarom naar beneden af.

Alsof je op de Afrikaanse savanne voor je glampingtent zit te chillen bij een knisperend haardvuurtje nadat je eerder die dag triomfantelijk een olifant aan gort hebt weten te knallen dankzij prima voorwerk van je duurbetaalde gids, die je voornaam continu net verkeerd, maar vol gepast ontzag uitspreekt. In mijn geval 'Andrew'. Een verrassend aangenaam album. Deze kun je gerust op de achtergrond aanzetten terwijl je onder je Hollandse overkapping aan een Hoegaarden Wit zit te nippen, terwijl een vervelende, abusievelijk geïmporteerde tijgermug (uit Azië, maar dichterbij malaria en knokkelkoorts gaan we hier niet komen) je misschien heel even laat realiseren dat Mali een gevaarlijk land is. Hoe minder er gezongen wordt, hoe lekkerder het nummer is ook bij deze wereldmuziek weer de vuistregel, als is de zang hier ook nog wel goed te doorstaan. De gitaren of aanverwante snaarinstrumenten en de trommeltjes gaan er in als zoete koekister. Een 3.5 naar 3 want uiteindelijk ben ik hier toch niet links genoeg voor.

Op Spotify missen 4 nummers, maar dat overleven we wel denk ik. Ik heb Omaha wel even op Youtube erbij gepakt omdat die specifiek genoemd wordt in de Wiki. Blues, vleugje country, vleugje rock 'n roll, een tikkie psychedelisch. Je ruikt bijna de trekdrop die je in die tijd nog voor een cent per stuk kon halen. Toen roken nog gezond was. Doet me denken aan Creedence Clearwater Revival. Weinig mis mee, 4 sterren.

Ik ga dit met m'n ongetrainde oor toch weer gewoon country noemen. Folky country. Eigenlijk hoef ik alleen maar een slide gitaar te horen en dan is het voor mij country. Qua muziek is het oké, qua zang is het een klein beetje vervelend. Dit soort muziek is toch een beetje de smartlap uit het land van de mogelijkheden, inclusief de geforceerde snik in de stem. In tegenstelling tot moderne country overigens, dat is 'hiphop for people who are afraid of black people', aldus Steve Earle. Ik heb hem als achtergrond muziek aangehad tijdens het werk, dan gaat het wel en kan ik een 3 geven. Ik zou dit alleen niet gauw aanzetten om lekker actief te gaan luisteren. Een vergeetbare 3. Afstrepen en niet meer naar omkijken.

Een beetje folk-pop-achtig met een goeie schep door mij zo gevreesde ska erbij. M'n koperen blazer tolerantieniveau wordt weer even goed tegen het licht gehouden. Als je bij het CERN deeltjes van U2 en Beatles met de snelheid van het licht op deeltjes Madness en Queen (bij Plan B doet de zanger echt z'n beste Frederik Mercurius impressie) afvuurt krijg je ongeveer dit denk ik. Stukje jaren '80 rockopera ook. Klaagstemmetje. Een hoop dingen waar ik niet kapot van ben die op zo'n manier in elkaar grijpen dat ik het toch goed gedaan vind. Niet alle nummers zijn even tof, met name de wat tragere nummers werken voor mij wat minder. Het album eindigt met de hit, daar heb ik toch een beetje een zwak voor. Een 2 zou te laag zijn, dus gewoon een nette voldoende.

Dat dit een goed album is staat buiten kijf, ongekend sfeervol. Ik luisterde deze terwijl ik buiten aan het wandelen was en toen kon ik er toch net niet genoeg van genieten om voor de 5 te gaan. Ik blijf daarom steken op 4 sterren.

Een Britse rockformatie waarvan ik durf te zeggen dat ik ze niet ken. Op het eerste nummer klinkt de zanger een beetje als RJ Mitte (Walter White Jr. aka Flynn) en dat is eigenlijk geen compliment. Op andere nummers is dat minder het geval, maar de zanger is ook hier weer eens niet mijn favoriete bandlid. [Hier ChatGPT iets laten prevelen over Madchester zodat het lijkt alsof ik er verstand van heb] Het klinkt allemaal weer iets teveel alsof de zanger onder invloed van drugs het idee heeft dat 'ie het wiel heeft uitgevonden. 'Grandbag's Funeral' is zo'n voorbeeld, een schijtirritante track. Ook 'Dennis and Lois' klinkt actief kut. Klinkt als Stereo MC's en Blur met wat huismerk Fatboy Slim en een zanger die zichzelf qua attitude een van de broertjes Gallagher waant. Ik kan hier niet goed inkomen. Ik blijf steken op 2 sterren.

Een half uurtje Britse punk met een zanger die door z'n klankkleur en vibrato ontzettend doet denken aan Jello Biafra van Dead Kennedys. Ontzettend leuk en compact album waarvan ik zo een paar nummers in een playlist kan zetten. Zo'n track als 'Male Model' zou niet misstaan in een Tony Hawk game. Het haalt net geen 5.

Experimentele jazzrock waar gelukkig amper bij gezongen wordt. Experimentele muziek kan sowieso al wat zwaar aanvoelen en als de zang dan ook nog te experimenteel is wordt het een doodvonnis. Gelukkig is dit dus 90% instrumentaal, als het niet meer is. Het wordt niet gruwelijk abstract en dat is ook een plus. Geen gekloot met continu wisselende maatsoorten oid. Bij 'The Gumbo Variations' klinken de koperen blazer en het viooltje alsof er iemand met een kettingzaag achter Nils Holgersson aan zit. Ik ben uiteindelijk opgelucht als die 13 minuten erop zitten, maar ik kon het enigszins hebben omdat de instrumenten redelijk netjes om de beurt een solo afsteken. Het album viel me mee en ik vond het voor één keer wel leuk om te luisteren, maar een 4 zou waanzin zijn.

Pink Floyd staat er vier keer in en we hebben al eerder bepaald dat drie vermeldingen op de lijst der lijsten het maximum zou moeten zijn. Voor mij is dit ook het derde album dat ik van ze mag/moet luisteren. Dat gezegd hebbende: Dit is wel 4 sterren. Luister deze gerust via een headset want de panning van de geluiden (bijvoorbeeld bij 'Welcome to the Machine') geeft zeker iets extra's. Niet de beste Pink Floyd, maar we krijgen regelmatig slechter voorgeschoteld hier.

1996 remaster. Ik zeg het er maar bij omdat de geluidskwaliteit van de 1977 recording misschien een stuk slechter was. De eerste track is me iets teveel toneelschoolpunk, maar track 2 en 3 zijn verdomd catchy en energiek. Track 4 is een zeiknummer en zo hebben we een beetje een rollercoaster te pakken. Uiteindelijk is het een aardig album met een paar positieve uitschieters, maar ook een paar putjes in het wegdek. Een hoge 3.

Als je kijkt bij welke nummers en albums deze man wat in de melk heeft gebrokkeld dan heeft hij een indrukwekkend palmares: Astroworld van Travis Scott, Circles van Mac Miller, To Pimp a Butterfly en Mr Morale van Kendrick Lamar. Toch ben ik nog nooit gaan zitten voor z'n solo werk. Op dit album geeft ie zeker z'n visitekaartje af. En er komen een aantal grote jongens langs: Wiz Khalifa, ome Pharrel en de eerder al genoemde plaaggeest van Drake. Sfeervol album, goede productie, met vlagen virtuoos basgitaarspel. Wat voor mij wel een klein beetje botst is dat het een relaxed album is qua muziek, maar het is ook wel aan de drukke kant omdat er 23 tracks in 50 minuten doorheen worden gejaagd en er komen heel af en toe wat schizofrene geluidseffecten voorbij. Een terechte entry in deze lijst, maar uiteindelijk is luistergenot leidend en dan moet ik een 3 geven.

Countrymuziek die doet denken aan Fallout en Breaking Bad. Mary Servaes met een Stetson op de kruin. Ons Loret kan prima zingen, al is ze wat vrijgevig qua vibrato maar dat vergeef ik d'r. Twaalf nummers, allemaal korter dan 3 minuten, dus in geen enkel nummer wordt tijd verspild. Daar staat tegenover dat het voor mij als leek wel klinkt alsof ze een keer of 9 hetzelfde nummer zingt. Dit is niet mijn muziek en ik verwacht ook niet dat dat ooit zal veranderen. Ik moet hier een 2 voor geven.

Als ik de baas was had ik deze band 'The Falcons' genoemd, want ze klinken een beetje als huismerk Eagles. Niet dat dat heel erg is: Liever huismerk Eagles dan A-merk Fiona Apple. De enige track van dit album die ik ken is het 70's Show intro op track 3, waarbij ze overigens ook niet te beroerd waren om de cowbell er even bij te pakken. De rest van de tracks zijn niet slecht, maar wat is het uiteindelijk een, mag ik dat zeggon ja dat mag ik zeggon, oersaai geheel. Ontzettend vergeetbaar. 3 sterren omdat het niet irriteert.

Ik heb ze weer aanstaan tijdens het vissen. Traditie! Het is precies wat ik ervan had verwacht na die andere 2 albums: goed, maar taai. Moeilijke kost. Ik denk dat muziek geen plezier mag brengen volgens hen. Jammer. Iets te noisy. Het wordt een 2 ondanks dat ik het niet slecht vind.

Track 1 gaat o.a. over vissen en ik zit te vissen terwijl ik dit luister. Als ik sentimenteel was betekende dit een bonuspunt maar ik stuur niet op emotie natuurlijk. Ik ben niet gruwelijk onder de indruk van dit album. Misschien omdat ik rond 8 uur aan de waterkant arriveerde en al 3 uur geen enkel teken van leven heb gezien op m'n hengeltoppen. Wilhelminakanaal, altijd lastig met de methodfeeder. Het album heeft wel een wat melancholisch, feelgood-achtig sfeertje en dat is wel aangenaam. Ik vind z'n stem alleen verre van fijn, vooral die geknepen hogere tonen. Als ik heel eerlijk ben kan ik niet hoger geven dan 2 sterren. Dit is het niet voor mij, helaas.

Solide album. Het lijkt erop dat de reviewsectie over is genomen door een lading onoriginelen die willen laten weten dat ze een film gezien hebben die iedereen gezien heeft. Al ben ik het er wel mee eens dat het album wel iets generieks heeft. Ik denk dat dat ook een beetje lijkt omdat het qua kwaliteit zo gelikt is. Net als de harmonieën. Het is enorme dadrock, het is veilig, het is wat aan de zoete kant, ohja en de teksten zullen wel matig zijn. Toch luistert dit album van 37 minuten prettig weg. Eigenlijk een 3,5. Ik ga ze matsen met een afronding naar boven. Al had ome Robert, eerlijk is eerlijk, deze lijst der lijsten geconcentreerder kunnen houden door gewoon alleen het Hotel California album erop te zetten.

Vroeger was dit waarschijnlijk net op of over het randje. Als je het nu luistert is het niet zo choquerend. Dat hoeft ook niet per se natuurlijk. Als we gechoqueerd willen worden zetten we wel een keer Ongehoord Nederland aan. Ik merk dat ik hier niet zo gek veel over te melden heb. 36 minuten aan wel leuke muziek. Geen memorabel top- of schijtalbum. Een tikkie oud maar dat valt te verwachten. Niet elk nummer is een schot in de roos. Af en toe lekker gitaarwerk met een mooi fuzzy pedaaltje. Een hoge 3 voor dit album van de Verdomden.

Ik vind het wel mooie muziek maar tegelijkertijd komt het niet helemaal bij me binnen. Ik denk dat ik dit net te oud vind, net iets te hippy, boomerrock. Wat mij betreft, en ik denk dat dat een beetje vloeken in de kerk is, wordt er teveel samenzang gebruikt. Met name de eerste helft van het album, in elk couplet, elk refrein (zo lijkt het). Wat mij betreft mocht de gitaar wat meer ruimte krijgen en de zang wat minder. In "Wooden Ships" doen ze dit wel goed en dat is mede daarom denk ik mijn favoriete nummer van het album. Ik denk dat het niet helpt dat ik heel recent nog Eagles (en Big Star) heb gehad, die voor mij een beetje in hetzelfde hoekje zitten. Daardoor heb ik iets meer last van verveling dan terecht is. Alsof je in 3 dagen achter elkaar vissticks, kibbeling en een lekkerbekje eet. Al met al gewoon 3 sterren.

M'n derde Prince. Bij Purple Rain heb ik een hele scriptie geschreven, dus ik denk dat ik het deze keer gewoon kort hou. Precies wat je verwacht. Neppe drums, veel echo op de zang, een beetje viezig, goedkoop aanvoelende synths, te lange nummers. Ik geef het 2 sterren. Prince kennen we nu wel.

Helemaal kut dit.

Ik kwam 25 juni 2009, na door een staking in urenlange onzekerheid vast te hebben gezeten op een vrij warm Grieks vliegveld, terug van een vakantie in Griekenland en hoorde direct na het landen dat Michael Jackson overleden was. Op de donkere terugweg in de auto (het was een uur of 04:00) stond de radio aan en er werden alleen maar nummers van hem gedraaid. Tot dat moment was Michael Jackson voor mij vooral een soort vreemde karikatuur van Peter Pan die ten onder ging aan z'n eigen roem, waarbij de muziek werd ondergesneeuwd door z'n bizarre acties en voorkomen, maar na die rit besefte ik eigenlijk dat hij toch wel een aantal klassiekers heeft afgeleverd. Een aantal van die tracks staan op dit album. Je hoort dat het late 80's is, maar toch klinkt het wat minder gedateerd dan het werk van bijvoorbeeld Prince, al zal het een nuanceverschilletje zijn. Of ik heb er minder last van omdat dit allemaal al in m'n geheugen is ingeladen. Ik zet dit niet gauw uit mezelf aan, maar als het dan een keer aan staat is het toch wel lekker om bepaalde hits weer een keer te horen: Smoezelige Dianne en Gladde Delinquent (waarvan de Alien Ant Farm versie nog steeds heel vet is) bijvoorbeeld. Als dit album niet in deze lijst had gestaan had de lijst geen bestaansrecht gehad. En dat zeg ik zonder dat ik Michael Jackson fan ben. Het album kakt net voor het midden heel even wat in, maar desondanks ga ik toch 5 sterren geven. Zeker na gisteren.

Als ik dit album niet had gehoord had ik niks gemist. Ik heb al een ander album van hem gehad en dit album voegt voor mij weinig toe. Het is wat ingewikkeld en theatraal allemaal. Veel effectjes, zoveel mogelijk instrumenten, een bak galm en huismerk Bowie vibes. Dat andere album was meer radio10gold achtergrond muziek, dit is meer een soort rockopera die aan me wordt opgedrongen. Doe me dan toch die andere maar. Ik ga voor een strenge 2 sterren. Ik vind dit helemaal niks, maar het is niet zo verschrikkelijk dat het een 1 krijgt.

Even indekken: Ik ben geen echte R.E.M. adept. Feitelijk ken ik de hits en Automatic for the People. Ik ben hier niet mee opgegroeid, los van de radiohits. Ik ga het hamburgermodel toepassen. Het is een leuk album om te mogen luisteren. Een cadeautje vergeleken met wat je hier soms voor je kiezen krijgt. De twee hits op dit album zijn erg tof. Ik moet wel zeggen dat de 5 tracks voor de eerste hit voor mij wel erg op elkaar lijken. Waarschijnlijk omdat ze nou eenmaal een vrij duidelijke eigen sound hebben. Is dit een ramp? Nee, maar van die eerste 5 nummers word ik niet bijzonder enthousiast. Gewoon leuk. Hetzelfde gaat ook een beetje op voor de laatste 4 tracks, al lijken die iets meer een eigen identiteit te hebben. Al met al dus absoluut geen vervelend album om te krijgen. De gitaren klinken lekker, de band doet niet al te gek, ik heb weinig irritaties. Ik blijf steken op een lichte 4.

Als je graag Pixies, Nirvana en Smashing Pumpkins zou luisteren maar je kunt absoluut niet tegen herrie dan is dit een redelijk alternatief met een experimenteel randje en een aardige stoot blues en country erbij. Dat een track als 'Satellite' wel wat naar herrie neigt moet je maar even op de koop toe nemen. Ook voor mensen die Nick Cave iets te depressief vinden of Bob Dylan te verschrikkelijk vinden gorgelen. Ik luister deze op maandag en daar past het wel bij. Mompelrock met fluisterinvloeden. Dermate hipsterig dat het zo uit 2019 zou kunnen komen. Het slaat eigenlijk nergens op, maar ik hou hier wel van. Ik ga hem misschien nog wel vaker aanzetten. Een snobkeuze (met gemiddeld ongeveer 40k streams per nummer), maar ik vermaak me ermee. Ideale muziek om een shot heroïne bij te zetten, denk ik. Tof geheel. Hoge 4.

Vrolijke, energieke muziek uit de voor mij toch wel hoogtijdagen van de indierock. Het tijdperk van Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs (ik kan ze tot de dag van vandaag niet uit elkaar houden), Arctic Monkeys (ja lieve kinderen: toen maakten die nog hele vette muziek i.p.v. slaapverwekkende zooi), The Kooks, The Libertines en nog vele andere bands waar ik toch wel graag naar mocht/mag luisteren. Het is bijna niet voor te stellen, maar in die tijd kon je nog naar 3FM luisteren en leuke nieuwe bands ontdekken. Dit album is of lijkt een heel klein beetje gedateerd, maar misschien is dat omdat Franz Ferdinand op dit album een enorm typische sound heeft die ik heel sterk associeer met die tijd. Ik ben in deze lijst wel blij met dit album, al is 'ie er onlangs officieel uitgegooid voor de printed versie. Een 4 van mij.

Zonder ook maar één track van dit album te kennen weet ik wel ongeveer wat ik voor de kiezen ga krijgen: Wat geheig, wat gefluister, wat spookachtig gehuil, wat gothic met af en toe een vleugje hoop. Björk zonder het accent. Mensen die haar niet kennen hebben geluk, want via deze lijst mag je maarliefst drie keer van haar genieten. Voor een keer is dit helemaal prima, maar dit gaat hier in huis niet elke dag aan. Ik denk dat de hond dat niet zou trekken, aangezien die beesten hoge tonen nog beter horen dan wij natuurlijk. Opvallend dat ze drie keer in deze lijst staat, maar haar debuutalbum staat er zowaar niet in. Raar, aangezien debuutalbums heilig zijn en drie albums verre van het maximum aantal is. Dit betekent dat we nooit naar het fantastisch verschrikkelijke Wuthering Heights zullen mogen luisteren. Leuk voor een keer, te raar voor vaker. 3 sterren.

Twee keer Common in deze lijst vind ik wel wat veel, aangezien er genoeg iconische rapalbums ontbreken in deze lijst. Maargoed, als witte persoon van kleur (vroeger hadden we daar pakkendere termen voor, maar ik vermoed dat die inmiddels niet meer kunnen) pak ik wat ik pakken kan. Niet alle nummers op dit album zijn aan mij besteed. Zo'n track als 'Cold Blooded' vind ik lekker, maar 'Funky For You' vind ik vermoeiende kutmuziek. Alles wat klinkt alsof het thuis hoort op North Sea Jazz mag eruit. Op 'The 6th Sense' laat Common horen wat 'ie kan op een heerlijke Dj Premier beat en dat is precies wat ik wil horen. Dit album is minder leuk dan het album 'Be' en daar benoemde ik al dat Common af en toe wat saai is. Dat gevoel is na 78 minuten eigenlijk niet veranderd. Voor mij staan er teveel tracks op waar ik niet enthousiast van word om het veel sterren te geven. Een lichte 3.

Dit is best een geinig album. Een beetje experimenteel maar ook gewoon top 2000 achtige boomer shit. Dit is geen straf om een keer te luisteren, al zoeken ze in hun geëxperimenteer natuurlijk af en toe wel even de irritatiegrens op. Morgen weet ik hier helemaal niks meer van, dus ik ga voor de 3 sterren.

Punk zoals punk bedoeld is. 14 liedjes in 16 minuten. Een bak energie en, ondanks dat het punk is, toch ook best melodieus. Ik wil er gezien de geringe lengte van het album niet teveel woorden aan vuil maken maar ik vind dit wel heel erg lekker. Dit album scoort met 2.69 gemiddeld veel te laag. Ik twijfelde tussen een 4 en 5 maar dan wordt het dat laatste.

Zoals altijd ga ik geen punten uitdelen voor culturele relevantie of impact als ik er niet zelf bij ben geweest. Dit album heeft het nadeel dat ik het heel vaak genoemd heb zien worden als een perfect album. M'n verwachtingen zijn torenhoog en dan ga ik zitten zoeken naar wat er zo speciaal aan is. Het antwoord is volgens mij dan eigenlijk: Niet zo veel. Ik kan dit gezapige gedoe goed hebben, het is aardige muziek en de hitjes zijn wel leuk, maar voor mij zit het tussen de 3 en 4.

Dystopische, intense, alternatieve rock met triphop invloeden. Een combinatie van geluiden die je zowel in slaap hypnotiseren als weer bij kennis beuken. Geluidjes en/of patronen die vaak net even te lang doorgaan, waardoor ze vroeg of laat indruk gaan maken. Bij "Deep Water" krijg je heel even rust om vervolgens bij de track "Machine Gun" weer industrieel gedreun op je hersenpan te krijgen. Die track is qua klankkleur misschien wel één van de donkerste, koude tracks uit deze lijst. Aan het einde wordt het album met "Threads" op een perfecte manier afgerond met die soort scheepshoorns die je na een uitgebreid saluut alleen achterlaten in het donker. Geen album om elke dag te luisteren en ook op feestjes zet je deze niet op, maar wel een dijk van een album. Wat een dikke, gelaagde productie waarbij elk geluid tot in de perfectie gemasterd is. Doe jezelf een plezier en luister deze op een goed geluidssysteem of enigszins degelijke koptelefoon. Ik ben echt bizar enthousiast hierover. Ik heb het album inmiddels al 2 keer geluisterd en sommige tracks los nog een paar keer. Niveautje Mezzanine, oftwel 5 sterren.

Een lekker album. Energiek, af en toe wat Nirvana-achtig, een beetje noisy en toch ook wel wat pop-achtig/toegankelijk. De eerste helft is ijzersterk, de tweede helft wel wat minder wat mij betreft. Het blijft keurig binnen de 45 minuten. Hier kun je je geen bult aan vallen. Ik ga voor een 4.

Ik ben geen \m/ metal \m/ persoon (nu-metal telt niet) en Metallica vind ik echt een stuk minder cool dan hun fans denken. De eerste review op deze site vat het bijzonder treffend samen. Desondanks is dit album natuurlijk gewoon een terechte entry op deze lijst. Als je anders beweert laat je jezelf redelijk kennen, en zet je jezelf eigenlijk een beetje buitenspel. Binnenkomen Zandman, Verdrietig Maar Waar, De Onvergevenen, Waar Dan Ook Ik Mag Zwerven en Niets Anders Is Van Belang zijn voor mij genoeg redenen om zonder schaamte op de vijf sterren te kunnen drukken. Dat er met de andere nummers ook niet zo heel veel mis is, is alleen maar een bonus. Zo'n Nothing Else Matters kennen zelfs alle oppas-oma's inmiddels van buiten en heb ik lange tijd een wat overrated nummer gevonden. Maar als je er echt voor gaat zitten hoor je pas echt hoe ontzettend veel laagjes er stiekem gebruikt worden. Geniaal.

Het is een beetje ouwelullenmuziek en specifiek voor dit soort ouwelullenmuziek ben ik eigenlijk nog net te jong. Ondanks dat heb ik in ongeveer 2009 de LP gekocht voor 3,5 euro. Als we dan toch 1001 albums moeten luisteren voor naar de eeuwige jachtvelden vertrekken dan mag dit album daar wel bij. Side A is met 2 grote hits dik in orde. Eervolle vermelding voor de 8:30 versie van Money For Nothing. Lekker. M'n 5 is eigenlijk grotendeels gebaseerd op de titeltrack waarmee het album afsluit. In een groot deel van die laatste track, maar vooral vanaf ongeveer 5 minuut 30 zit een ongelofelijk prachtig huilend orgeltje waar ik bij wijze van spreken een halfje van krijg. Heel het nummer bouwt vanaf de bliksem en het fluit-achtige geluidje in de intro op naar dat moment. Misschien bouwt heel die verder vergeetbare side B er wel naar op zelfs. Heerlijk. De B side van dit album is dus eigenlijk meh, maar die laatste track wil ik keer op keer luisteren en daarom klik ik enigszins onterecht op de 5. Ik ben gevoelig voor sterke afsluiters *schouderophaalemoji*.

De tracks waarop het orkest een klein beetje de rem erop houdt zijn het best. De overige tracks zijn een beetje een schelle bende. Het helpt daarbij ook niet dat alle instrumenten met hoge geluiden (strijkers, blazers) vol op je rechteroor gepanned zijn, waardoor je rechter trommelvlies al het zware tilwerk moet doen. Je linkeroor krijgt wat percussie en wat bas-tonen. Het is me ook wat te theatraal. Mary Poppins. Ik kan hier niet zo heel veel mee. Naarmate het album vordert groeit m'n zin om een één te geven, maar ik denk toch dat ik het op een 2 hou.

Ik beoordeel deze op de 2 originele tracks. Ik tref deze artiest nu voor de 2e keer in deze lijst. Ik merk dat ik er exact hetzelfde in zit als de vorige keer. Ik word er niet wild enthousiast van, maar het linkervoetje zit onbewust af en toe toch lekker mee te tikken op de maat. Het heeft iets vrolijks, ook al gaat het album blijkbaar over politieke kommer en kwel. Ik moet wel zeggen dat de track Zombie na een minuut of 10 een klein beetje irritant wordt door wat te aanwezige, niet prettige geluiden. Maargoed, dat duurt dan een half minuutje. Af en toe een keer tussendoor is dit wel lekker. Ook deze keer krijgt ome Fela een (nipte) voldoende.

Niet alle tracks zijn beschikbaar op Spotify, dus ik moest nog moeite doen ook. Ik heb het over voor m'n zelf opgelegde missie. Aardige, een tikkeltje foute, glam-achtige semi punkrock. Geen ramp om een keer te horen, maar tegelijkertijd hoort dit niet in deze lijst. Ik kan hier wel een 3 voor geven. Dit was, los van dat ik het moest zoeken op Youtube (waar ook verkeerde versies staan), makkelijk te doen.

Ik zie bij de reviews een hoop lui die dit album vanwege vanalles willen cancellen ( 'Ze zingen over een 18 jarig meisje, boehoe') en een 1 geven. Een lotgenoot geeft dit een 5, want van binnen is hij ongeveer even oud als Johan Derksen. Ik kan er een beetje tussenin gaan zitten. Ik kan het goed hebben want het is lekkere blues. Af en toe heeft het iets teveel herhaling qua zang, maar dat zal bij het genre horen. De zanger klinkt soms als een witte Jimi Hendrix. Aardige gitaartjes, een verplichte drumsolo. 3,5 afgerond naar een 3, zodat ik mooi tussen de uitersten in zit. Voor een 4 vind ik het te saai, het voelt als een album van een uur plus.

Misschien komt het omdat ik een boze witte misogyne racist ben, maar ik snap echt niet dat dit in de lijst staat. Een nu al compleet insignificant album, laat staan over een jaar of 5 tot 10. De AliExpress namaak versie van The Miseducation of Lauryn Hill. Typisch zo'n album waar de moderne muziekcriticus voor warmloopt, net als die Janelle Monae. Het allerergste? Ik kan hier een 3 voor geven. Minder kut dan Astrud, maar tegelijkertijd daardoor ook een stuk minder memorabel.

Dit is rap voor de rapliefhebber. Een saison in een wereld van waterige pils, hazy NEIPAs en pastry stouts. Het album lijkt op het eerste gezicht namelijk wat aan de droge kant. Er staan geen nummers op die je ook op een enigszins algemene radiozender zou kunnen draaien. Heel misschien B.I.B.L.E, maar dat is eigenlijk een bonustrack en die staat er een klein beetje buiten. Er wordt op dit album amper tot niet over bitches en ho's gepraat, wat anders steevast een veelgehoorde kritiek is bij rap. Sowieso wordt er weinig gevloekt op dit album, tot het één na laatste nummer dan. De beats zijn wat oncomfortabel en creepy en hebben daardoor enorm veel sfeer. De teksten zijn complex al zal 90% bij mij natuurlijk compleet verloren gaan. Het album voelt aan als een film als je het in z'n geheel afdraait, wat ik wel tof vind. Ik ga hier niemand mee overtuigen, dus laten we gauw doorgaan naar de 6e Rolling Stones, 5e Morrissey, 4e Elvis Costello of 3e Van Morrisson.

Ik had natuurlijk stiekem al gespiekt naar het album van vandaag toen ik m'n vorige rating afsloot. De derde keer Van Morrison. Deze keer klinkt hij alsof hij klaar is om in de groeps-chat om zich heen te slaan en een ietwat pijnlijke monoloog af te steken. Hij klinkt een groot gedeelte van het album als een zeurende dronken oom en ik kan me daar niet overheen zetten. Ik zit me niet aan te stellen, dit zit echt precies op m'n irritatiezone. Een schellere Bob Dylan die per ongeluk articuleert. Wat ongelofelijk jammer van de verder prima muziek zeg. Vooral bij de eerste paar tracks is het contrast tussen de prachtige muziek en de verschrikkelijk aanstellerige zang immens. Als ie enigszins normaal zou zingen was dit misschien een 4 geweest, maar nu is het overduidelijk een 1. Op elke track doet hij hetzelfde, of de muziek er zich nou voor leent of niet. En maar door brabbelen, krijsen, meppen. Totaal kut. Ergernis. Houdoe.

Experimentele indierock uit de vroege jaren '90. Sommige nummers zijn gewoon heel prima, bij sommige nummers gaan ze een stap te ver met experimenteren en gaan ze een beetje lelijk op hun bek wat mij betreft. Ik weet niet of het gepast is om huismerk Nirvana te zeggen, maar een klein beetje huismerk Nirvana is het wel. En dan net wat meer verlegen om aandacht. Door die mislukte experimenten gaat dit niet hoog scoren, want dit album wil je door bepaalde tracks niet nog een keer aanzetten. Ik noem een 'Fantastic Disaster', maar zo zijn er meer tracks met terecht amper streams. Een grap die ik niet begrijp en die te lang duurt. Vanaf ongeveer track 4 drijf je als een veerpont op en neer tussen verveling en irritatie. Ik ga voor 2 sterren, ondanks een paar aardige tracks.

M'n eerste kennismaking met De Fluwelen Ondergrond was een zware en ik keek dan ook niet echt uit naar dit album, maar het blijkt mee te vallen. Dit is redelijk makkelijk luisterbare eind '60's rock. Het geluid is warm, het is sfeervol, er zitten lekkere bluesy rifjes in en een fraai orgeltje waar ik toch wel een zwak voor heb. Lou Reed klinkt als Lou Reed, maar van alle zangers met een herkenbaar stemgeluid vind ik hem lang niet het meest vervelend. Er staan weinig tracks op die me echt bij zullen blijven, maar in z'n geheel kan ik dit album goed hebben. Ik heb het idee dat dit een wat overrated band is, maar ik vind dit best een lekkere plaat van ze. En daar beoordeel ik het op. Ik ga voor een 4, ondanks dat The Murder Mystery een dikke kuttrack is.

Ik dacht dit niet te kennen, maar de eerste track ken ik blijkbaar toch. Door de gastzangeres heeft de eerste track wel een wat ander geluid dan de rest van het album. Het is wat Massive Attack met Gorillaz en Fatboy Slim. Het is geen ramp dat dit album in de lijst staat, maar het is wel enorm pijnlijk dat deze door de selectie komt en (ja, daar gaan we weer) Mezzanine niet, want dit album haalt niet dat niveau, terwijl ik durf te wedden dat dit album er wel door is geïnspireerd. Qua cijfer is het tussen een 3 en een 4. Ik kom er goed doorheen, maar het is op de hit na niet echt indrukwekkend.

Je hebt van die electronische albums die 30 jaar oud zijn maar klinken alsof ze vorige week zijn uitgebracht. Dit album is daar geen voorbeeld van. De eerste 40 minuten zijn electronische, ja wat voor stijl is het eigenlijk, muziek. Lekker aan de pillen in de RoXY, Joost van Bellen die dit integraal aanzet. De laatste ongeveer 20 minuten zijn meer ambient, zweven in de ruimte. Dat vind ik vaak toch wel lekker ook. De stijlswitch is wel vreemd, want daardoor voelt dit album nog langer aan. Een iets gedateerd album van een uur. Voor mij heeft het album te weinig inhoud om het een uur te laten voortslepen. Aan de andere kant is het wel zo dat het me niet echt irriteert. Ik denk dat een 3 een fair cijfer is.

Na een uur electronisch gepiel van Willem Baan (waar ik niks tegen heb) is het wel weer lekker om een (bas)gitaar en een drumstel te horen. Klinkt als de opa van Blur met wat lichte punk invloeden. Een beetje opgewekt, ongecompliceerd, Brits. Best een lekker album. Qua cijfer lastig. Ik vind dit niet verkeerd, maar ik word er ook niet actief enthousiast van, dus dit zit ergens in een niemandsland van de 3 en de 4. Ik hou het op een 3 omdat het wat vergeetbaar is.

Ik hoor soul, jazz, funk, reggae, blues op dit album. Je zou het geweldig kunnen vinden, maar ik vind het wat teveel en daardoor klikt het album totaal niet bij me. Daarbij helpt het niet dat er (met name op side A) een aantal geluiden aanwezig zijn die wat gedateerd klinken. Het is kwalitatief zeker geen slecht album, maar het is gewoon niet mijn album. Als ik hier een 3 voor zou geven zou ik mezelf voor de gek houden.

Het album begint en ik word meteen volledig tegen m'n zin in door een enorme huismerk Bowie met m'n snufferd in een ketel theatrale drek geduwd waar de honden geen brood van lusten. De zanger ergert me en ik kan niet goed langs hem af turen. De band lijkt het met vlagen best leuk te doen en technisch is het geluid van de muziek prima in orde, maar die Engelse Tony Neef staat ervoor met gehijg en gefluister afgewisseld met Bowie-imitaties met keurig afgemeten snik in de stem. Wat een aansteller. Wat een lul zou je zelfs kunnen zeggen. Heel af en toe doet 'ie enigszins normaal en dan is de muziek pruimbaar. Ali Express Bowie, Robert Smith van de Action. Op track 8 klinkt 'ie als Stewie Griffin, dat vind ik dan wel weer grappig. 1 ster minimum + 1 ster voor de bandleden die er echt nog wel wat van proberen te maken.

In de basis vind ik dit geluid natuurlijk supervet. Fuzzy gitaren zijn altijd tof. Dat de zanger een (nog) vals(er) zingende Kurt Cobain is, is in dit geval ook geen ramp. Al wordt het gedurende de luistersessie wel wat jammer. Wat het verschil maakt tussen bijvoorbeeld Pixies, Nirvana en dit is dat ik hierbij net iets te weinig liedje krijg voor m'n geld. Qua structuur heeft dit niet de catchyness wat je bij die andere bands wel een beetje terugvind. De teksten en de structuur van couplet/refrein gaan verloren in een zee van geluid. Daardoor maken de liedjes zelf wat minder indruk. Een klein beetje pop in je noiserock is wel zo prettig. Nirvana en Pixies, om ze maar weer als voorbeeld te gebruiken, doen dat beter wat mij betreft. Ik zie dan ook niet echt reden om dit album aan te zetten, ook al was deze misschien eerder. Ik ga voor 3 sterren. Je moet 'm wel na track 8 afzetten, want track 9 gaat over een grens.

Ik denk dat team Scritti Politti stiekem tijdreizigers zijn, want dit album klinkt alsof ze A.I. hebben gebruikt om muziek te genereren met Michael Jackson als zanger. Track 1 is UB40-muziek met Micheal-zang, track 2 is Prince-muziek met Michael-zang, enzovoort. Een vleugje George Michael zit er ook wel in. Waar ik Prince al gedateerd vind klinken is het op dit album helemaal hommeles met een bak hele goedkope synth- en drumcomputergeluiden. Zo'n track als 'Don't Work That Hard' is bijna een persiflage. Vooruit, het is geen tyfusherrie of kattengejank en daardoor is het wel te luisteren, maar dit hoort niet in een lijst als deze. Ik heb in een lade tegenover me een Telekids cd liggen die een plek in deze lijst meer zou verdienen. Qua makkelijk wegluisteren zou ik een 3 kunnen geven maar ik moet in de geest van deze queeste toch een vol punt in mindering brengen omdat je dit absoluut niet hoeft te horen voor je je ogen voor de laatste keer sluit.

Dat deze 5 sterren zou gaan krijgen lag al voor ik aan deze lijst begon vast. Een ongelofelijk sfeervol album wat ik om de zoveel tijd eens een keer aanzet als ik m'n 1001 huiswerk even beu ben en gewoon even fijne muziek wil horen. Ik weet niet waarom maar dit album klikte gewoon vanaf de eerste keer dat ik het hoorde. Zelfs de wat gekke stem en het Joni Mitchell-achtige net om het ritme heen zingen irriteert me niet, sterker nog: Ik vind het heerlijk als ome Nick het doet. We zijn hier niet om rationeel te zijn wat dat betreft.

Best een lekker album om een keer te luisteren. Een zondagochtendalbum. Elliott en de muzikanten doen hun best, het Dire Straits orgeltje wordt zelfs van zolder gehaald dus ik ben tevreden. Ik twijfel heel erg of ik dit 3 of 4 sterren waard vind, zeker omdat ik ons Elliott al een keer met 4 sterren heb beloond. Anders dan de volgorde in m'n history doet vermoeden kom ik net van Scritti Politti af, wat ongetwijfeld in het voordeel van dit album werkt. Uiteindelijk is het net als Emma Wortelboer: een beetje vreemd maar wel lekker. Dus ik ga gewoon voor 4 sterren.

Het is flauw om iedere keer te zeggen dat een zanger klinkt als een ander zanger, maar toch kan ik er niet aan ontkomen om hier te zeggen dat deze zanger klinkt als Chris Martin. Ik vind dat geen ramp want ik kan Coldplay goed hebben. Het album begint heerlijk met een (bijna) instrumentale track en daarna wordt het wat meer Coldplay-achtig. Redelijk mooi gelaagde muziek, goed geproduceerd. Ik kan dit geen legendarisch album vinden, maar ik kan hier heel goed naar luisteren. Daarom ga ik een 4 geven, zelfs als het eigenlijk niet per se in deze lijst hoort. Ik begin me steeds meer af te vragen of er meer dan laten we zeggen 250 albums zijn die je zou moeten luisteren voor je begint aan je laatste winterslaap.

Jaren '80 pop uit het Verenigd Koninkrijk. Mannen met eyeliner. Dit hebben we op deze lijst al een paar keer eerder gehoord en dit gaan we nog wel een keer horen. Ik leg me daar bij neer, zonder weer een monoloog af te steken of dit wel of niet essentieel is om te horen voordat je een tuintje op je buik krijgt. Dit album is weer ontzettend '80's, maar tegelijkertijd is het verder op geen enkele manier aanstootgevend. De zanger verveelt zich minder dan normaal bij dit soort muziek. Het is zelfs een beetje catchy en de chiptune-achtige geluiden waardoor je je af en toe in Hyrule of op de straten van Double Dragon waant zijn ook wel weer grappig. De lengte van 40 minuten is perfect te doorstaan en de grote hit hebben ze helemaal aan het einde gepropt, wat ik vaak wel kan waarderen. Niet mijn muziek, niet mijn decennium, maar dit is een keurige 3 ondanks dat ik dit op maandag luister. Binnen z'n genre zelfs wel een 4.

Björk loopt als een psychotisch kind met aardig dik accent wat te ijlen en daar omheen speelt wat triphop en ambient-achtige muziek. Als een Nederlandse artiest met een dergelijk accent een Engels album zou afleveren zou hij/ zij kapot gemaakt worden op X (het voormalige Twitter), maar bij Björk vinden we dat gaaf. Ik vind het heel lastig om te beslissen wat ik hier nou van vind. Technisch zit het goed in elkaar en het heeft zeker sfeer, maar al het gehijg en hoog gejammer heeft ook iets belachelijks. Het heeft ook iets wat me doet denken aan Joni Mitchell: Dat halverwege een woord uit het niets besluiten om 3 stappen de hoogte in te gaan, of de muziek het nou toe laat of niet. Ik denk dat dit voor mij erover is. Zo'n track als Cocoon vind ik zeker mooi, maar het album als geheel is me iets te kunst- en eigenzinnig. Vanaf track 9 had ik zin om te zeggen dat ze nu maar even lekker rustig in de hoek moet gaan kleuren. De productie verdient een dikke 5 en het is wat mij betreft 100% terecht dat dit album in deze lijst staat, maar qua persoonlijk luistergenot kan ik maximaal een 3 geven op een goede dag.

Ik kan niet zo heel veel met deze Franstalige boze Samson. Beetje een songfestivalact. Moteurtête gemengd met Neuf Pouce Clous. Het heeft minder streams dan de kerkdienst van afgelopen zondag op de lokale omroep dus dit zal wel weer een typische snobkeuze zijn. Tel daarbij op dat Rammstein niet in deze lijst voorkomt en ik voel me opgelicht. Onzin dit.

Twaalf keer het R.E.M geluid maar dan zonder nummers die je echt bij blijven. Tenminste niet na één luisterbeurt. Ik vind het geen ramp. Ik heb vandaag al serieus huiswerk gemaakt en dit is ontspanning. Ze gaan nog wel een 5 krijgen, maar ik hou hem nog even op zak. Toch kan het goed zijn dat ik deze nog wel een keer vaker aan ga zetten. Niks mis mee.

In principe is die muziek natuurlijk nog wel geinig. Je hoort het niet vaak, het klinkt exotisch enzovoort. Dat de zanger zingt in een taal die je niet verstaat is in principe ook nog niet zo'n ramp, maar de manier van zingen is wel heftig. En dat is meteen de reden dat ik dit nooit uit mezelf zou aanzetten. En dan op track 2 bijvoorbeeld al die nasale Minnie Mouse erbij. Of op track 4 die armzalige Imagine cover. Het lastige is ook dat ik geen referentiekader heb, dus ik kan niet zeggen of deze gast beter of slechter is dan z'n collega's. Voor mij zit dit ook een beetje in een soort Berk Music Productions hoek vreemd genoeg. 'Bij ons op het kamp' Arabië editie. Enorm commercieel volgens mij. Ik geef een strenge 2. Er gebeuren wel leuke dingen zoals de sitar(?) solo in 'Ya Aachkou' en ik heb toch nog steeds liever dit dan Astrud, maar ik heb hem niet helemaal uitgezeten. Een uur en 18 minuten wordt mij te gortig en ik ben bang dat de buurvrouw de AIVD belt als ik hem integraal luister.

Heerlijk album van een band waarvan ik altijd zeg dat ik er weinig mee heb. Maar aangezien ik ze voor de 2e keer een 5 geef moet ik dat misschien even herzien. Dit soort pop-punk is gewoon een soort crack waar ik geen nee tegen kan zeggen.

Lekker psychedelische oude boomer folkrockmuziek met een klein stukje overacting vanuit de zang, met name bij het nummer "Bummer in the Summer". Het is warm, het zit goed in elkaar, af en toe een beetje mysterieus wat ik ook altijd wel grappig vind. Ik word er niet wild enthousiast van, maar ik heb via deze lijst en op bierproefavonden al veel muziek gehoord waar ik minder mee had. Ik ga gewoon voor de 4. Een prima album dat ik makkelijk een paar keer van voor naar achter aan kan zetten. Lekker.

Een gitaargod, gaaf dus, maar wel één die op North Sea Jazz staat. Dan is het even spannend hoe het gaat vallen. Oye Como Va is wel een dikke guilty pleasure van me. Af en toe zet ik die aan, met Chan Chan van Buena Vista Social Club er achteraan en dan kan ik er weer een maand of twee, drie tegen zonder dat ik naar Cuba of een ander Floortje Dessing eiland hoef te reizen. IK vind dit wel een lekker album. Het is best aanstekelijk allemaal. Ik heb blijkbaar een dag waarbij deze muziek werkt, wat niet elke dag het geval is. Daarnaast vind ik de lengte van 37 minuten voor zo'n soort improvisatie-muziek-album keurig. Vaak willen dit soort types albums van minimaal anderhalf uur maken ook al staan er maar 6 liedjes op. Ik ben positief genoeg voor 4 sterren. Geen idee wat er mis is met me vandaag.

Track 1 is perfect, want die klinkt zo kut dat de rest van het album daarna best wel meevalt. Een beetje punk-achtig, tegelijk af en toe ook best wel muzikaal. De zanger is het zwakste punt. Hij klinkt als Craig van Southpark met een vleugje Downsyndroom. Zingen kan hij eigenlijk niet echt. Best een aardig album, maar de zanger trekt het naar beneden. Het is geen lang album, maar Peter Perrett begint er toch in te hakken na een paar nummers. Ik moet het op 2 sterren houden vanwege irritatie, maar de muziek is echt wel leuk.

Dit album is het niet voor mij. Het is kunstzinnig en creatief, maar qua muziek valt het overal tussen. Er mist iets waardoor ik er nooit echt ingezogen word en dat is eigenlijk wat zo'n type album wel zou moeten doen. Nu is het vooral een saai album wat ondanks z'n afspeelduur een nogal lange zit is. Als je lang gaat zoeken valt er vast een verhaal te ontdekken, maar daar heb ik niet zo'n zin in als de muziek zo saai is. Maak eerst maar iets wat ik op repeat wil zetten, dan ga ik me daarna vanzelf een keer verdiepen in de materie. Ik heb dit album inmiddels drie keer geluisterd (1x vóór ik wist dat deze challenge bestond, 1x omdat m'n lotgenoot hem had en nu dus nog een keer) en die klik blijft afwezig. Het is eigenlijk net iets te streng, maar ik ga voor 2 sterren.

Acid house, breakbeats, een vleugje triphop, instrumentele hiphop, reggae. We krijgen alles voor onze snufferd geworpen op dit album. Veel gesample ook, wat ik toch altijd wel tof vind. Zo'n track als 'Bussing' bijvoorbeeld, ideale muziek voor in een hippe brewpub. "Belladonna" is ook een prachtige track. Dit is een dikke meevaller, maar dat komt ook deels omdat de album titel me aan Elvis Costello deed denken. Ik sta te kijken van de variatie tussen de nummers onderling. Van drukke pillenhouse naar Perquisite achtige hiphop beats en toch weten ze het zo te doen dat ze nergens als een huismerk klinken. Zieke finale ook. Ik ga een 5 geven. Deze gaat vaker aan.

Deze ezel (niet mijn woorden hè, ik heb gewoon de Wiki gelezen) staat twee keer in deze lijst. De eerste keer heb je dan nog zoiets van 'ah oke, lachen dit' en dan doe je positief omdat je toch even wil laten zien dat je wagenwijd openstaat voor nieuwe culturele ervaringen. Krijg je vervolgens dit album dan is dat effect er wel een klein beetje vanaf. Nog steeds is het niet mega storend of iets dergelijks, maar je gaat je wel 57 minuten afvragen wat je nou eigenlijk zit te doen. Ik heb het idee dat ik dat andere album leuker vond, maar dat kan dus komen omdat het verse er bij deze al vanaf is. Ik ga deze dus iets lager geven en dan kom ik op een twee. In de praktijk zal het die andere niet ver ontlopen. De titeltrack is wel een banger.

De lijst valt in herhaling, dus ik ga mezelf quoten: "Ik zet het aan en na 30 seconden weet ik al precies wat de komende 50 minuten ga moeten verdragen. Zijn manier van zingen zit midden in m'n irritatiezone. Ome Bob had gewoon lekker voor anderen moeten schrijven. Ome Bob is als zanger enorm vermoeiend." Ik zal gezellig mee doen en het hele album braaf uitzitten, maar ik vind dit gewoon verschrikkelijk. De muziek is serieus tof, maar zodra hij begint te, ja, zingen zeg maar, gaan bij mij de nekharen overeind staan. Alsof hij continu opwaarts peristaltische bewegingen te verduren heeft. Ik kom terug op wat ik zei: Ik ga hem afzetten. Ik krijg nog 4 fucking albums van deze man geloof ik, ik vind het welletjes.

Ik was vandaag jaren oud toen ik erachter kwam dat Grateful Dead geen metal maakt. Dat heb ik echt serieus m'n hele leven tot nu toe gedacht. Niet dat ik op de peuterspeelzaal gesprekken had over de metalband Grateful Dead of iets dergelijks, maar vanaf dat ik de naam ken heb ik dat wel altijd gedacht. Dus ik dacht even dat het eerste nummer een fopje was, maar het hele album is folky hippie gedoe. Nouja, opzich lekker dat gepiel op die gitaartjes. Klein solotje her en der. De zang is een beetje meh, maar vergeleken met ome Bob een genot voor het oor. Er staan geen nummers op die er voor mij echt uit springen. Het zit een beetje tussen matig en niet verkeerd. Ik geef een milde 3.

Ik hou best van electronische muziek (ik wil niet opscheppen, maar ik had Safri Duo - Episode II in huis) en ook herhaling in nummers vind ik allemaal niet zo'n ramp, maar dit is wel heel abstracte bliep bloep plinky plonky pieuw pieuw muziek. En wanneer het dat ontstijgt wordt het toch een beetje herrie-achtig. Ik ben hier niet zo van onder de indruk. Misschien als ik stijf van de drugs in een grote hal zou staan wel, maar ik ben een drinker en geen gebruiker. Of als je bent ingeplugd in de matrix misschien. Ik vind dit niet slecht ofzo, maar ik verveel me gewoon de tering. Er zijn genoeg andere artiesten die ik liever aan zou zetten om m'n electronische behoefte te bevredigen. Wat leuke early hardcore geluidjes die we helaas moeten wegstrepen tegen zenuwachtige kutpiano's op track 7 en hyperactieve herrie op track 8. De één na laatste track is huismerk Aphex Twin. Qua kan ik het uitzitten is het een 3, maar qua vermaak ik me ermee hou ik het op een 2.

Vrolijke eighties drek opgebouwd uit een combinatie van Madonna en broer Michael, af en toe met super geëngageerde teksten maar steevast met oerlelijke drums. En dat dan een uur lang. Het is niet totaal kut, maar ik ga dit normaal gesproken natuurlijk niet vrijwillig zitten luisteren. Overbodig.

Het is, zeker achteraf gezien, aardig cheesy, maar dat hoort denk ik ook een beetje bij dit soort jaren '80 synthpop. Ik blijf moeite hebben om me daar helemaal bij neer te leggen. Ik zet dit niet snel uit mezelf op, maar in z'n genre vind ik dit wel een van de betere albums die ik tot nu toe heb gehoord. Ik heb geen idee van de precieze chronologie maar ik heb wel het idee dat veel bands deze band een beetje hebben proberen na te doen. Of deze band heeft geperfectioneerd wat al die andere bands liepen te doen, dat kan dus ook. De funky baslijntjes redden dit album voor mij. Ik sta nog steeds verre van juichend op de banken, maar een drie vind ik dit wel waard.

Een soort huismerk Bowie. Een beetje spookachtig theatraal geneuzel, wat ingewikkeld en met een aardig hoog ckv gehalte. Een net niet goed gestemd pianotje, letterlijk gekwaak, geschaterlach ofzoiets. Snobkeuze, kutmuziek.

Knetterfout. Misschien ook omdat ik dit album niet kan horen zonder te denken aan het klassieke youtubefilmpje 'This drummer is at the wrong gig'. Dit is ook echt van die semi-stoere rockmuziek die nog wel acceptabel is op familiefeestjes, waarbij de ooms dan heel even naar elkaar kijken en elkaar een tevreden knikje geven. Een solide album, waarbij de twee grootste hits wel voor het grootste plezier moeten zorgen. De gitaren en ook de bas klinken lekker, de drums zijn zeer acceptabel voor een 80's album, hele tassen vol met solo's die tot de nok gevuld zijn met boomer-bends. Veel meer heb ik niet nodig om een voldoende uit te delen. Hoge drie of lage vier.

Triggerwaarschuwing: Ik ga meerdere keren het woord iconisch gebruiken. Of je geeft dit een 1 (want boehoe electronische muziek) of je geeft het een 5 want je voelt hoe iconisch dit is. Een aantal iconische nummers, waaronder het nummer met de meest iconische videoclip ooit. Een videoclip die nogal eens voorbij kwam op The Box (music television you control!) en die op ongeveer 10 jarige ik vanzelfsprekend nogal indruk maakte. Zeker wanneer de 2 clips ervoor 'When I Die' van No Mercy en 'Toen Ik je Zag' van ""Hero"" waren. Een soort tijdscapsule naar een specifieke periode is het. Grunge, gabber en metal waren een beetje voorbij en toen kwam The Prodigy met deze bizarre mix van alles wat hard is aanzetten. Samples, stadion drums en zieke gitaren. De energie spreekt voor zich denk ik. Dit album moet je wel een keer gehoord hebben.

Hier ben ik faliekant tegen. Een livealbum, waarvan ik 5 nummers (van de totaal 7) eerder op de lijst al gehad heb op de originele albums. Daardoor gebruik ik de stemknop in dit geval vooral politiek en ga ik één ster geven. Buiten deze context zou ik een 2 of 3 geven. Deze live-registratie schommelt tussen geniaal en irritant (die aanstellerige hoge glam-achtige uithalen van de zanger). Bovendien rekken ze sommige nummers wel erg uit.

Ome Merle, hier afgebeeld hangend aan een goederentrein, knalt er in sneltreinvaart 12 Amerikaanse smartlappen doorheen in een strakke 31 minuten en 5 seconden en dat kan ik zeker waarderen. Geen nummer gaat te lang door en dat vind ik goed. Aan het eind van het album weten we niet welk merk truck hij rijdt, wat op zich ook opvallend is bij een countryplaat. Tot zo ver het positieve eigenlijk. Het blijft knauwerig gezongen country waar het hawk-tuah-accent er ontzettend dik bovenop wordt gelegd en daar heb ik niks mee, of zelfs een beetje een hekel aan. Tussen de 2 en 3. Een 2 qua persoonlijk genot maar een 3 omdat het zo heerlijk compact is.

Teringhard, eigenzinnig, op de juiste manier enorm boos en op sommige momenten catchy. Je kunt dit niet luisteren zonder af en toe een keer mee te stuiteren of heel vies te kijken. Arenaline by proxy. Zowel de gitaar, de drums als de bas klinken heerlijk. En dan hebben we ome Serj nog met die Armeense snik in z'n soms haast opera-achtige stem. Er zijn weinig zangers die zo heerlijk kunnen schakelen, soms middenin een zin of zelfs middenin een woord, tussen verdriet, boosheid en psychose. Neem op dit album bijvoorbeeld 'Suggestions' of 'Spiders'. Ik heb slechts 1 puntje van kritiek en dat is gericht aan de bedenkers van deze lijst: Toxicity was overduidelijk de beste keuze geweest voor deze lijst, met nummers als Chop Suey, Toxicity en Aerials. Dat album is veel beter als je mensen die SOAD nog niet kennen wil overtuigen van hun kwaliteiten. Vooral qua zang/harmonieën wordt op Toxicity de lat nog even wat hoger gelegd en laat de band zien dat ontzettend hard en ontzettend mooi hand in hand kunnen gaan. Dit self titled album is denk ik te choquerend. Voor mij komt dit self titled album denk ik op de 4e plaats, na Toxicity, Mesmerize en Steal This Album, maar voor Hypnotize. Maargoed. Ook dit is voor mij een dikke 5. System of a Down, geniaal. #dankbaar *biddende handjes emoji*

De tering. Ik moet eerlijk zeggen dat de lengte van dit album de grond onder m'n voeten al volledig heeft weggeslagen voor ik eraan ben begonnen. Dit kan eigenlijk al niet meer goed eindigen. Ik kom hier om een albumpje per dag te luisteren, iets schijtlolligs te typen en alles wat ik al ken uit 1998 tot en met 2003 te beoordelen met 5 sterren met kul-argumenten die objectief klinken maar die helemaal uitgekleed eigenlijk altijd gewoon neerkomen op rooskleurige nostalgie. Met dit soort albums wordt het eerder een soort deeltijdopleiding die je opgedrongen wordt door het UWV of een andere semi-overheidsinstelling. Een niet heel geweldig zingende theatermaker die een carte blanche kreeg qua studiotijd, blijkbaar. Dit is vast een ontzettend leuk album als je er een werkstuk over moet maken en je pakt de teksten er als een boek bij op schoot, maar voor dat soort onzin heb ik geen tijd en geduld. Ik vind het maar een matige bedoeling en de totale lengte drukt daarbij ook nog eens stevig op m'n gemoed. Fido's leash is niet het enige wat too long is. Je kunt als je dit album samenvat in 10 tot 14 nummers een prima 3,5 ster album op tafel leggen. Dan zeggen we: 'Ah indie, leuk joh. Beetje pielen met een ukelele, lekker sfeervol, vrolijk. Beetje experimenteel. Prima album als je een keer je huis gaat poetsen met de deuren wagenwijd open.' Nu wordt het gewoon een 1. Je kunt in dezelfde tijd achter elkaar luisteren naar System of a Down - Toxicity, Green Day - Dookie, Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not en Pixies - Surfer Rosa. En dan hou je nog 7 gratis minuten over om de vaatwasser even uit en in te ruimen.

Ik heb een keer eerder Adele gehad in deze lijst. Toen gaf ik een 4. Ik ga nu iets lager geven. Eén Adele album was genoeg voor me. Nu begint het me iets teveel als strijkmuziek te klinken voor huisvrouwen zonder eigen smaak. Misschien heb ik een deel van dit album te vaak op de radio gehoord. Het andere album was ook wat beter wat mij betreft.

Ik heb hier helemaal niks mee en ik heb er ook niet bijzonder veel geduld voor vandaag. En dan heb ik hem al een paar dagen uitgesteld. Wild toeterende trompetten met van die dempers, zenuwachtige basloopjes, saxofoons. Dit was in die tijd live vast ontzettend gaaf, omdat je verder ook weinig om handen had, maar nu staat het me gewoon tegen. Ik vergelijk hem even met toeterhel Bitches Brew en dan kan ik hier nog wel een 2 voor geven.

Ik gaf ome Muddy al eens een 4 en dit album is niet beter of slechter. Bovengemiddeld lekkere blues, weinig mis mee al moet ik zeggen dat Mannish Boy na een tijdje wat irritant werd. Maargoed, dat is track 1 en die ben ik al weer bijna vergeten. Ook dit album kan ik een 4 geven. Dikke voldoende.

Ik heb hier geen anekdotes bij. Dit is gewoon mooie luistermuziek. Heerlijke composities die gemaakt zijn om lekker in het gehoor te liggen met een zangstem die er eigenlijk perfect bij aansluit. Waarschijnlijk vertelt 'ie nog goede verhalen ook maar als holbewoner is dat niet aan mij besteed. Mooie geluidjes klinken mooi, ooga booga. Ik zie in de reviews veel mensen dat het saai is, maar ik ervaar het eerder als comfortabel. Misschien staan er wat nummers op die iets teveel op elkaar lijken of gaat het album een track of 2 te lang door, vooruit, maar wat maakt het allemaal uit.

M'n derde Tom Waits voor de lijst, van de in totaal 5 als ik het goed zie. Ook dit album begint weer als een soort schijtlollige grap die ik niet begrijp. 19 tracks is veel als het zo het hele album door gaat. "Hang Down Your Head" vind ik wel een lekker nummer. En zo staan er wel meer op. Daar staan natuurlijk een aantal nummers tegenover die te clownesk zijn, maar ook een aantal nummers die eigenlijk best wel te pruimen zijn. Het valt me op dat het ondanks dat het vrij apart is me nergens écht irriteert qua geluiden. Dat had ook nog gekund. En je went er wel een beetje aan. Een stuk beter dan dat rochel album. Ik vind dit wel geinig eigenlijk. Terwijl ik er tegelijkertijd ook wel een beetje een hekel aan heb. Ondanks de verschrikkelijke start kom ik toch op een 3 uit. Het is in ieder geval een ervaring.

Dromerige indie zweefmuziek met een hijg/fluistermeisje als lead zangeres. Bij dit soort albums werkt bij mij de vorm van de dag steevast mee of tegen. Vandaag had ik meer zin in wat energieks. Tegelijkertijd werkt het prima als achtergrondmuziek tijdens het werken. Nergens echt irritant, maar ik ben ook op geen enkel moment opgeveerd. Steady 3.

De hoes maakt een stuk meer indruk dan de muziek. De muziek schommelt tussen weinig zeggend en irritant. Theatrale zangert, hoog CKV gehalte, gecalculeerd chaotisch. Dit is het niet voor mij.

Een soort hele vroege, heel erg Britse, pre-grunge met een dosis theateropleiding. Wat ska invloeden erbij, veel gekke synth-effectjes. Ik heb dit album aangezet, ik ben aan het werk gegaan en na een tijdje was het album voorbij. Ik ga een 3 geven, maar ik kan hier eigenlijk niet zo heel veel mee.

Dit is wel heel erg early house. Zo early dat het qua luisterplezier niet heel goed voor me werkt en ik weet er ook weer te weinig van om te kunnen inschatten of dit nou heel baanbrekend was of niet. Als ik zie hoe kort de wiki is denk ik dat dat meevalt. Maargoed, dat probeer ik sowieso niet mee te nemen in een rating. Deze house is voor mij toch echt wat te oud. Ik kan het respecteren en ook nog wel waarderen, maar qua luisterplezier sta ik hier niet om te springen. Eigenlijk valt het een beetje tussen een 2 en een 3 in. Als ik in die tijd op stap ging had ik het waarschijnlijk geniaal gevonden, maar daar kopen we nu niks voor.

Ja ja, m'n achtste Bowie en als ik het goed heb komt er hierna nog één (Low). Het album begint met een nummer dat ik ken en dat vind ik wel lekker. Dit album is sowieso best oké. Ik weet niet of het vloeken in de kerk is, maar ik vind het een beetje klinken als een Beatles album. Met vanzelfsprekend wel een stukje theater erbij (met Life on Mars? als hoogtepunt van de musical). Verder begrijp ik nog steeds de obsessie van de makers van deze lijst met Bowie niet. Maargoed. Een 3 levert dit wel op, ik kan het goed hebben. Misschien ben ik een veranderd mens inmiddels.

Ome Ian ken ik, omdat ik zo'n vinyl-singletje heb van Sex & Drugs & Rock & Roll. Gekregen natuurlijk. Officieel staat dat nummer niet op dit album dus ik zal dat nummer buiten beschouwing laten verder. Maar ik ken, dat is al heel wat. Ik vind zijn stem ook wel prettig om naar te luisteren. Ongegeneerd Brits, maar hij doet vaak wel de moeite om een beetje fatsoenlijk te zingen. En dat valt te waarderen. Hij heeft een prettige stem. De muziek is een mengelmoes van punk, ska (zonder het hardcore getoeter), blues (want alle muziek grijpt terug op blues geloof ik) en vreemd genoeg disco. De meeste nummers op dit album zijn gewoon goed. 'Billericay Dickie' is teveel kermis of Mary Poppins en het einde van 'If I Was With A Woman' is ontzettend dodelijk, maargoed, we maken allemaal wel eens een schuivertje. En onverwacht nog een sample in het wild: Die eerste zin van "Plaistow Patricia" herken ik als sample uit jaren '90 hardcore gabber. Wellicht komt het door een wat tegenvallende streak, maar ik vind dit wel een 4 waard. Een leuk album, maar het is natuurlijk geen Californication of Eigen Wereld.

Dit album begint eigenlijk best prima. Wat experimenteel, maar nog wel lekker. Vooral bij 'Oh Yeah' krijg je iets voorgeschoteld wat niet had misstaan op een Radiohead album. Heb het op een gegeven moment zelf maar afgekapt. Eerst helft van het album 5 sterren, tweede helft 0 sterren. 'Halleluhwah' is nog een heerlijk stukje gejam en geïmproviseer, maar daarna gaat het mis. Er wordt over de grens gestapt van lekker experimenteel naar verschrikkelijk. Een viool die verkracht wordt, dat soort werk.

Elvis Costello. In het begin van mijn reis kreeg ik hem vrij snel twee keer en toen kon het me niet bekoren. Nu krijg ik hem nog een keer en m'n conclusie is eigenlijk onveranderd. Aardige muziek met een wat vervelend bijdehand klinkende zanger. Ik ben er nog steeds niet kapot van.

De albumnaam doet me denken aan Tralfamadore uit Slaughterhouse Five van Kurt Vonnegut, waar de Tralfamadorians in alle tijden (verleden, heden en toekomst) tegelijk leven omdat ze in vier dimensies kunnen kijken. En zo voelt het album ook een beetje. Het is qua geluid zeker geen onplezierig album, maar het lijkt wel eindeloos te duren. So it goes. Weinig uitblinkers, maar over het geheel genomen wel gewoon goed te luisteren. Doet geen vlieg kwaad. Op de één of andere manier is dit een soort standaardmuziek voor me. Jarenlang Radio 10 Gold in de auto heeft me hier denk ik op voorbereid. Het blijft wel grappig dat maar weinig mensen zullen denken aan de Bee Gees als ze nummers van dit album voorbij horen komen. Sterker nog: geef het een dag of 2 à 3 en je kunt mij er ook weer gewoon mee foppen. Geen onprettig album dus en ik vermaak me ook wel met het uitpluizen ervan, maar ik kan geen redenen of manieren verzinnen waardoor ik dit hoger dan een 3 zou kunnen geven. Dit doet het vooral heel goed op de achtergrond. De eerste helft is iets sterker dan de tweede helft, kakt wat in. Herfstmuziek.

Ik mag graag zeuren over live-albums, maar de MTV Unplugged serie is wel een geval apart: Geketende Ellis, Parel Confituur en Nirwana hebben onder deze noemer dikke klassiekers afgeleverd. Dit album is voor mij, en voor vele anderen neem ik aan, geen onbekende. Een paar bijzondere versies van een aantal hits (maar niet die ene hit) en een lading covers, regelmatig wat vals gezongen door Ome Kurt die min of meer z'n eigen begrafenis aan het roleplayen is. Het album is zeker geholpen doordat Cobain even later de pijp aan Maarten gaf, dat is lastig te ontkennen. Naar huidige maatstaven is dit album eigenlijk niet goed genoeg. Het is vals, af en toe kraakt of piept er iets, het is niet super strak; het is niet perfect. Op de LP laat de audio normalisatie ook wat te wensen over. Eigenlijk is het ook niet eens unplugged (de gitaar bij The Man Who Sold The World bijvoorbeeld). Maar toch is het legendarisch en steengoed, met die Loodbuikje cover als perfecte afsluiter. Duidelijke 5.

Het is voor een groot deel van de muziek die ik liefheb vast ontzettend belangrijk dat dit er geweest is, maar los daarvan gezien is dit eigenlijk gewoon te oud. Een vrij platte opname van gedateerde rock 'n roll, vol zoetsappige 'ooh aah' en 'doowap doowap' koortjes. Een beetje wat je kunt verwachten als je in een Fallout game terwijl je door de wasteland trekt de radio op je pip-boy aanzet. Deze is echt voor de liefhebber van het genre. Ik kan het prima uitzitten, maar echt genieten geblazen is het niet voor mij. Met 12 nummers in 26 minuten kun je je er sowieso nooit lang aan ergeren, dat is dan weer het voordeel. "That'll be the day" is wel aanstekelijk.

We mogen ruim 11 minuten genieten van het toch wel bekende 'Street Life' en daarna krijgen we er nog 5 iets minder ambitieuze nummers gratis bij. Ik vind het lastig te bedenken waarom dit in deze lijst zou thuishoren, behalve dan dat er wellicht een tekort aan jazz/soul zou zijn wat opgevuld moet worden. Het is niet de meest vervelende muziek in z'n soort, maar heel memorabel vind ik het ook niet. Een 2 of 3. Ik ga voor de zure 2.

Als je deze hoes ziet verwacht je iets verschrikkelijks en dan zit je een heel eind in de goede richting. Wat een gedrocht van een jaren '80 Britse popplaat is dit. Huismerk Duran Duran met een laagje huismerk Prince erover. Alle 80's geluidseffecten: check. Theatrale zangert met enorm overgeacteerde emoties (en waarschijnlijk een gezonde dosis eyeliner): check. Mijn allergie: check. Een normaal altijd zeer gewaardeerde muziekgoeroe uit het midden des lands gaf dit 4 sterren "om alvast te compenseren voor de rest", waarmee hij mij eigenlijk forceert om m'n 2 sterren rating aan te scherpen naar een 1. Ik gun hem die macht niet, maar wat zit ik er dichtbij.

De eerste track met die lelijke orchestral stab (die later op het album meerdere keren terugkomt) is een beetje een valse start van een verder prima album. Het album is enorm kitcherig, maar het is wel upbeat en het heeft een wat gedateerd maar misschien mede daarom melancholisch geluid. Het nasale hoge gepiep van de zanger is eigenlijk super kut, maar omdat het er op de één of andere manier wel bij past stoort het me niet zo. Het is totaal niet mijn muziek maar toch kan ik het album vreemd genoeg wel waarderen. Ondanks dat het ook een droevige component heeft, straalt er toch een soort plezier van uit. Ik vind dit om één keer helemaal te luisteren best leuk. Verder ga ik dit nooit meer aanzetten natuurlijk.

Oerdegelijke, zij het een beetje generieke, kwaliteitsrock. Een beetje bluesy. Qua zang helemaal niks mis mee en dat is waar het bij mij vaak mis gaat, dus dat is mooi meegenomen. De gitaar is de ene keer akoestisch en de andere keer elektriek en dan wordt ook het wahwah pedaaltje niet geschuwd. Orgeltje erbij, altijd leuk. En als klap op de vuurpijl een wat ingetogen maar redelijk funky drummer die z'n vak goed verstaat. Een smeltkroes van Phil Collins, Bob Dylan en een witte Lenny Kravitz met enigszins neutrale cowboylaarzen aan z'n voeten. Ik vind dit best lekker, maar tegelijk klinkt het wel een heel klein beetje als een soort rechtenvrij album wat elke spijkerbroekenwinkel de hele dag mag draaien zonder geld aan BumaStemra af te hoeven dragen. Uiteindelijk is luistergenot bij mij toch altijd leidend en dan is dit wel een 4-.

Ontzettend lekkere openingstrack. Daarna is het vooral 'gewoon' een lekker album met lekkere nummers. Dit soort muziek is een kolfje naar mijn hand. Dit album heeft aan het einde nog wel een paar heerlijke nummers ("Gutless" klinkt als Nirvana), waar dat andere album wat inkakte. Dat andere album van Hole kreeg een 4, deze vind ik iets dikker en daarom ga ik naar boven afronden. Een ietwat makkelijk gegeven 5 dus.

Opzich best aardige muziek, maar niet heel memorabel. Wat ik wat minder vind zijn de vele uithalen van meneer Buckley. Van mij mag hij wat meer z'n gemak houden en de muziek wat meer het zware tilwerk laten verrichten. Bij "Devil Eyes" krijgt oom Tim helemaal een klap van de molen en gaat 'ie joelen, jodelen en keffen. Keffen ben ik niet kapot van zoals hier ooit eerder was te lezen. Ik lees in de rating van m'n lotgenoot dat dit het meest toegankelijke album van hem is in deze lijst, dus ik hou m'n hart vast voor wat er in de toekomst nog gaat komen. Hoogtepunt is die Son Mieux track op het einde. Omdat de muziek verder wel tof is kom ik toch uit op een 3.

N.E.R.D heeft een aantal hele gave nummers, maar ik heb nooit de behoefte gevoeld om een album van ze aan te schaffen of, zoals dat vooral ging in die tijd, te downloaden. Daarom vraag ik me vooraf een beetje af in hoeverre ze in deze lijst thuis horen. En ik vraag me af of "In Search Of..." geen beter album is voor in deze lijst. Dat is het debuutalbum nota bene. Maargoed, we gaan Vlieg of Sterf luisteren van Niemand Ooit Echt Sterft. En dan blijkt dit album toch best aardig te bevallen. Het album klinkt alsof het z'n tijd een aardig stukje vooruit is door onder andere de Thundercat-achtige baslijntjes. Niet alle tracks zijn even geslaagd (Jump), maar al met al toch wel een lekker album. Heeft wel een klein beetje het Outkast syndroom, dat het allemaal wat lang doorgaat en dat het soms wel heel creatief maar niet per se fijn is. Tussen de 3 en de 4. Ik hou het op een 3. Doe mij toch maar gewoon Rockstar, Lapdance en She Wants to Move in een playlist-rotatie.

Ik vind dit weer een lastige, want dat gepiel (met alle respect) op de banjo en gitaar vind ik echt master, maar tegelijk wringt er iets. En dat is, verrassend weer, de zang. Zo'n 'Red Clay Halo' legt de vinger precies op de zere plek. Het accent (wat op een aantal andere tracks reuze meevalt, dus het is een trucje) wordt er dik bovenop gelegd, de aangeleerde manier van knauwend country zingen.. Ik knap er op af. Lastig dus, want ik wil niet meteen in een soort Joni-Mitchell-reflex schieten omdat ik een vrouw in combinatie met een akoestische gitaar hoor, maar onvrijwillig overkomt het me toch een beetje. Niet elk nummer op dit album is vervelend. Het album opent en eindigt heel sterk. Jammer van het voor mijn gevoel wat commerciële middenstuk. Zweeft tussen een 2 en de 3. Waarbij ik toch voor de 2 moet gaan.

Een soort satirisch album. Satire werkt een stuk beter als het actueel is. Dit is uit 1968. Afgeven op hippies is al meer dan een halve eeuw niet meer relevant. Wat blijft er dan over? Niet zo heel veel. Schijtlollig puberaal geëmmer over platjes met afwisselend flarden van muziek en een soort anti-muziek. Heliumstemmetjes, willekeurige overgangen, gekraak en gepiep. Hihi hoho kijk naar mij ik ben zo lekker random. Eén van onze liedjes heet 'Hot Poop' hihi hoho. Dan ga ik grappig lullen over de producer terwijl ik stiekem zelf de producer ben hihi hoho raap me op. Er is een kans dat dit stiekem geniaal is, als je er een soort studie bij pakt inclusief bronvermeldingen en referenties, maar daar hebben we nu even geen tijd voor. Ik ben hier echt veel te zuur voor. Tussen de 1 en 2 sterren. Hou het maar op 1.

Het doet me heel erg denken aan de band Plain White T's met een vleugje Beach Boys. Ik vind dit lekkere muziek, maar tegelijkertijd doet dit album me niet heel veel. Er staat geen track op waar ik extra enthousiast van word. Ik mis iets maar weet niet precies wat. Een 3,5.

Hier heb ik de dubbel LP van. Gekregen uiteraard. Dus kan ik 'm mooi op die manier luisteren. Side 1 (track 1 + 2 op Spotify) is een ontiegelijk lang intro. Theatraal, bombastisch. Side 2 (track 3 t/m 6) bevat de hit en hier lijkt het album pas echt te beginnen. Het zijn wat meer liedjes dan side 1. Het blijft allemaal vrij theatraal. De tracks worden wat korter, dat is wel prettig. Een scheutje songfestival en derhalve vanzelfsprekend tamelijk gay, met de halfnaakte mannen voor op de hoes en de gigantische penis als je het album open slaat. Side 3 (track 7 t/m 12) begint weer met een soort intro en daarna komt opeens The Boss om de hoek kijken, wat ik niet helemaal had verwacht. Verder ook op deze side weer genoeg theater: Die galm, die zang, dramatische effecten. Anderhalve keer iets wat doet denken aan een skit. Stukje Michael Jackson, Wham, Prince en helemaal aan het einde een instrumentale Pink Floyd. Side 4 (track 13 t/m 16) begint aardig druk met die wardrums en een dikke laag synth. Track 14 (die begint met een soort hele slechte rap) is een klein dieptepuntje. Ook "The Power of Love" (de 2e grote hit van dit album) kan me niet echt bekoren. Omdat het zo gigantisch over the top is, is het wel een leuk luisterproject, maar dat is het dan ook wel. Deze gaat niet meer veel vaker aangezet worden. Dit had een 2 kunnen worden, maar omdat het wel echt een album-album is maak ik er 3 van.

Ik vind dit eigenlijk best relaxed. Ome Paul die lekker wat liedjes zingt. Volgens mij heeft 'ie er wel plezier in, dus dat luistert wel lekker weg. Er is binnen een bepaald spectrum nog best wel wat variatie te vinden op dit album, waardoor het niet verveeld. Ik weet niet of ik dit legendarisch genoeg vind voor deze lijst, maar dit kan ik gerust een keer aanzetten. Als ik het in één woord zou moeten samenvatten zou ik het 'prettig' noemen, of 'oerdegelijk'. Ook hier was de 3,5 van pas gekomen. Ik kap 'm af op een 3 omdat het wel vergeetbaar is wat hier op de mat wordt gelegd. De laatste track met dat gehijg is me wat te vaag ook.

Ik had niet eens zo heel lang geleden een Leonard Cohen album waar ik onverwacht van heb genoten, omdat het zo'n lekker luisteralbum was. Bij het aanzetten van deze hoopte ik eigenlijk op iets soortgelijks, maar dit is compleet andere koek. Deze is voor de liefhebber van 80's synths en de pornosax. Ome Leonard zit lekker met een foute stem, half zingend een bende verhalen op te hangen. Het is nog wel een beetje catchy, ik vind het weer knetterfout maar het is nog wel te doen deze keer. Ik ga daarom een keer mild zijn, voor een 80's hater dan. Drie sterren.

Na zojuist een wat trager singer-songwriter album geluisterd te hebben is dit weer even een verademing. Gecentrifugeerde oude rock 'n roll. Een liedje duurt 2:30 minuut, basta, en het is aan kleine Richard om daar maximaal 15 seconden van af te wijken. En dan is de vraag: Hoe vaak kun je in zo'n kort nummer het woord 'honey' gebruiken? Het antwoord is 58. Het is een beetje een gedateerde bende, de opname is wat schel wanneer Lil Riccy z'n stem vanuit z'n tenen naar boven perst, maar dat hoort ook een heel klein beetje bij de charme van zo'n plaat. En het verschil tussen 'Tutti Frutti', 'Long Tall Sally' en 'Rip It Up' is ook niet zo heel groot. Maargoed, als hiphop-enthousiast mag ik daar niks van vinden. Ik word er niet wild enthousiast van, maar het is ook wel weer aardig om een keer te luisteren. Ook hier had ik graag halve sterren kunnen geven, want een 4 ga ik hiervoor niet uitdelen, maar een 3 is net te laag eigenlijk.

Ik heb een beetje een hekel aan ska, maar Madness is daarop wel een kleine uitzondering, die kan ik vaak redelijk goed hebben. Ik weet niet zeker of dit specifieke album echt onder ska valt, maargoed genrehokjes zijn voor mensen op het spectrum. Track 7 is 'Our House', het nummer wat bij mij specifieke herinneringen oproept aan Harry Vermegen die een rijtjeswoning van wc tot keuken compleet oranje ging inrichten, waarbij dit nummer altijd werd afgespeeld. De aanloop naar deze bekende track is een taaie. Ik weet niet precies wat ze aan het doen zijn, maar het is met vlagen een beetje antimuziek. Chaotisch kermistheater. En na de hit gaan we weer verder met dat soort niet zo veel zeggende tracks. Qua streamaantallen zie je ook een enorme kloof en dat is in dit geval wat mij betreft terecht. Ik vind dit niet zo'n heel sterk album. Eigenlijk staat er behalve 'Our House' geen enkel leuk nummer op. Ik ga voor 2 sterren.

Ik vind dit album lastig te beoordelen. Af en toe neigt het een beetje naar een soort triphop, een soort Portishead, maar blijft het net wat te lichtvoetig allemaal. De opname is bij een aantal nummer ook wat plat en dat helpt niet. Halverwege zit een wat 'normaler' nummer ('The Noise of Carpet'), met een gitaartje erin en dat geluid vind ik eigenlijk net wat beter bij deze band passen. Te experimenteel voor pop, te pop voor experimenteel. Zo'n middenweg kan heel lekker uitvallen waardoor het voor iedereen lekker toegankelijk is, maar ik denk dat deze net tussen de wal en het schip beland. Ik lees in de reviews iemand zeggen dat ze geen muziek maar 'soundscapes and feelings' maken, maar juist daarvoor vind ik het dus allemaal net te karig, te dun. Hoge 2.

Ik verwachtte dit niet heel tof te gaan vinden, maar track 1 zette bij mij de deuren om m'n mening te veranderen wel open. De zanger doet me enorm denken aan Bowie. Een beetje dat klaaggeest-achtige wat ik altijd bespeur bij Bowie heeft hij ook wel, een bepaalde manier van vibrato in combinatie met een wat hogere stem en het niet perfect zingen. Het stoort me niet verder, het valt me gewoon op. Een beetje mix van Bowie, Los Campesinos en The Shins. Duidelijk dat indie-achtige uit de mid 2000s. Het zou ook allemaal prima passen bij de aftiteling van een een film als Garden State ofzo. Een goed album, dat minimaal net zo sterk eindigt als het begint. Stukje muzikale feelgood, al heb ik natuurlijk weer eens geen idee waarover precies gezongen wordt. Ik kan dit veel meer waarderen dan ik had verwacht en dat heeft bij mij altijd wel wat invloed op de score. Ik dacht lang aan 4 sterren, maar omdat het album zo fijn eindigt (met name track 7, 8 en 9) worden het er 5.

De band begint lekker te spelen, ome Morrissey begint er wat omheen te zwammen en heeft vast weer een hele hoop te vertellen met z'n hoge stem die alle kanten op schiet. We kennen deze gang van zaken inmiddels wel. Ik merk weinig zin om hier weer heel veel bij te gaan typen, maar ik kan dit nog steeds goed hebben.

Dit album is niet op Spotify te vinden en de kwaliteit van de nummers op YouTube is een beetje wisselend. Dit soort muziek wordt er niet beter op als het blikkerig klinkt door slechte kwaliteit, dus dat maakt het wat lastig om hier echt lekker naar te gaan zitten luisteren. Het klinkt een beetje als At The Drive-In met een scheut White Stripes. Heel af en toe klinkt de zanger als Bono ('Spike Island'). Ik vind dit best oké muziek, maar ben ook niet super onder de indruk. Gewoon een 3.

Dit is weer zo'n typisch voorbeeld waardoor ik me af ga vragen of ik stiekem toch een vrouwenhater ben, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat dat het is. Al zullen veel vrouwenhaters dat claimen natuurlijk. Ik zal voor de zekerheid voor het slapen gaan vijf Jagged Little Pills en drie Miseducations bidden zodat m'n zonden vergeven worden. Onze Suus zit zo vervelend te doen met haar stem dat ik de muziek, die verder wat gezapig maar best prima is, toch niet echt kan gaan zitten waarderen. Ze klinkt als een combinatie van Björk (het hoge), Joni Mitchell (dat veel te hippe losjes zingen/vertellen), een willekeurig paardenmeisje (gewoon vervelend zijn) en een articulerende Bob Dylan (dat op willekeurige momenten delen van woorden extra hard aanzetten). Track één is hier een verschrikkelijk voorbeeld van, maar ook veel andere tracks ontsnappen niet aan die vervelende manier van zingen. Het stomme is dat ik haar stem zelf nog best oké vind, maar de manier waarop ze hem gebruikt neemt bij mij de wind volledig uit m'n zeilen. Ik word er al vrij snel een klein beetje boos van en dan is het gedaan natuurlijk. De tweede helft van het album is iets makkelijker te slikken. Ik vind niet dat het een slecht album is, al zou het zomaar kunnen dat hier op de lokale muziekschool een adolescent rondloopt die iets soortgelijks op de mat legt, maar waar we nog nooit van hebben gehoord en nooit van zullen gaan horen. Ik ga een 2 geven omdat ik vind dat ik me niet moet aanstellen, maar de 1 was dichtbij.

Ik weet niet zo heel goed wat ik ermee aan moet. Dat had ik ook toen ik vorige week Hot Ones keek, waar zij met een bizar insectenmasker aanschoof. Ik heb het idee dat dit is wat je krijgt als je de Spotify top 50 aanzet. Ik vind dit wel lekker wegluisteren, maar verder heb ik er niet zo veel mee. De nieuwe Katy Perry ('Prom'), met iets meer streetcred. Rnb in een 2024 jasje, of 2017 jasje dan. Ik denk niet dat iemand zich dit over 20 jaar nog herinnert. Maar zoals gezegd kan ik het best aanhoren een keer. En ome Kendrick komt langs. Drie sterren.

Spotify wil me hier 2 uur en 27 minuten mee vermaken door 30 bonustracks toe te voegen. Ik beperk me lekker de originele 36 minuten. Op de Wikipedia word je met gekke genrebenamingen om de oren geslagen, maar desondanks is het een wat saai album. Het is een beetje Beach Boys, Monkees met een klein randje punk maar net niet, en iets wat R.E.M. later beter zal doen. Vergeetbare 3.

Een kabbelend gitaartje, af en toe zwelt een orkest aan, af en toe krijgen we een lekker cuntry-achtige slide gitaar erbij of juist een elektrische, waarbij de drummer ook een opleving krijgt. Ome John loopt als een te laat geboren troubadour wat hardop te mijmeren met z'n heldere, hoge stem. Af en toe slaat 'ie de plank volledig mis en pakt 'ie een halve toon te laag, maar in de zeventiger jaren mocht dat nog. Bij track 5 is het even rocken geblazen, om daarna weer het theater in te duiken met een staccato pianootje en wederom een orkest erbij. Ik kan me hier geen bult aan vallen. Voorzichtig geschat ben ik dit overmorgen alweer vergeten, maar in het kader van deze lijst is het soms al lekker als je je niet hoeft te ergeren aan een album. 31 minuut 31 totale lengte, met toch flink wat afwisseling. John heeft gewoon strak werk afgeleverd. Ik weet niet of ik hem zou aanraden aan familie of vrienden, maar ik ben niet ontevreden. Drietje.

Dit doet me denken aan iets anders, maar ik kan er niet helemaal de vinger op leggen. Waarschijnlijk gewoon Ilse de Lange ofzo, die zal haar trucje vast hiervan hebben afgekeken. En ons Shania natuurlijk. Ik kan niet zeggen dat ik hier enorm van kan genieten. Het is gewoon niet mijn muziek. De productie is wel super en klinkt lekker vol, wat toch een punt kan schelen. Ik schat in dat dit zich verhoudt tot country zoals Nickelback zich verhoudt tot hardrock. Ik kan hier wel een 3 voor geven. Je doet me hier in principe geen plezier mee, maar mocht het aanstaan terwijl ik toevallig bij de Longhorn veertien kilo spareribs met een grote emmer bier ernaast zit te inhaleren dan bedank ik God waarschijnlijk op m'n blote knietjes omdat ik zal beseffen dat het allemaal een stuk erger kan.

Back to back country albums. Pijnlijk. Maargoed. Het is wel heel andere country dan wat ik gister had. Het is een vrij kort album, maar ik kan me er vandaag niet toe zetten om hier heel veel positieve dingen bij te zoeken. Ik heb hier gewoon best wel een hekel aan. Dat 4e generatie inteelt-accent vind ik verschrikkelijk. Er wordt wel eens beweert dat er tegenwoordig geen muziek meer wordt gemaakt of dat muzikale creativiteit dood is, maar dit is ook niet bepaald hoog niveau. Feitelijk worden op dit album ook 12 inwisselbare tracks uitgepoept volgens één formule. Alleen qua tempo heb je nog wat afwisseling en vooruit: Er wordt zowel 3/4 als 4/4 maatsoort gebruikt, waardoor hoempahoempa een enkele keer wordt ingewisseld door hoempapa hoempapa. Ik doe deze muziek echt tekort denk ik, maar voor mij is dit gewoon een 2. Beetje klaar mee.

Ja kijk, Depeche Mode is goed. En ik vind het ook niet zo erg om te luisteren, maar ik moet zeggen dat er zoveel Depeche Mode clones in deze lijst staan, dat ik er ook weer niet heel erg op zit te wachten om het te luisteren. Uiteindelijk staat het dan aan en gaat het me gewoon prima af, maar echt heel enthousiast kan ik hier niet meer van worden. Het andere album dat ik van ze kreeg beviel me ook een stuk beter, dus dit blijft steken op een 3.

Ik vind het self titled album wat ik eerder voorgeschoteld kreeg een beter album. Ik heb bij dit album niet zo heel veel te melden. Nogmaals: Ik ben geen Metallica of metal fan, maar ik vind dit stiekem toch wel leuker dan minimaal 80% van deze lijst. Na Sanitarium worden de nummers wat inwisselbaar. En enigszins aan de lange kant is het ook wel. Ik hou het op 4 sterren.

Een album met behoorlijk wat afwisseling. Dit moet zelfs één van de grotere anti-hiphop trolls op deze site toch positief stemmen. Ik vind het wel jammer dat er wat geluiden op staan die ik als irritant ervaar, maar verder is dit wel een oke album. Hoogtepunt voor mij is toch de hit 'The Seed (2.0)'. 'Sacrifice' kwam me ook bekend voor, maar dat is denk ik omdat de baslijn klinkt als 'Give It To Me' van Timbaland en 'Whats Luv' van Fat Joe. Verder kende ik hier niks van, maar ik heb ook na het luisteren geen nieuwe tracks aan m'n playlists toegevoegd. Het zit een beetje in dezelfde hoek als OutKast voor mij. Ik weet dat het goed is, maar het is niet helemaal m'n ding. Iets te random soms. Ik hou het op 3 sterren.

Er staan slechts 3 van de originele tracks van op Spotify en in dit geval zeg ik jikkediejering, krijg maar de tering. Funkadelic heeft al eens een 4 gehad, dus als ik morgen dood neerval heb ik toch een beetje van ze mogen genieten, dat scheelt weer. Ik geef een 2. Laten we deze gewoon schrappen en dan kunnen de mensen die Maggot Brain een 5 gaven lekker uit vrije wil meer Funkadelic gaan luisteren.

Op Spotify tref ik de 2018 remastered versie en ik verwacht dat ze dat goed uitkomt. Waarschijnlijk vond ik het origineel schel en vervelend, maar zo is 'ie wel lekker hoor. Punk, lekker to the point zoals het hoort, nog enigszins muzikaal, een lekker dikke baslijn eronder. De Britse zanger levert precies genoeg zonder echt te irriteren. Doet denken aan Tony Hawk Pro Skater 2 en dat is altijd goed. Ik vind dit niet perfect, maar ik ga toch gewoon een 5 uitdelen. Dit is gewoon een lekkere snack tussen alle culturele onzinalbums door.

Een soort Fela Kuti, uit jaren '80 Engeland. Ze zijn Amerikaans, maar met name het stukje New Wave/Postpunk voelt Brits aan. Veel Afrikaanse opzwepende percussie gemengd met theateropleiding. Later op het album ook wat dromerige drijfmuziek. Het is een ontzettend CKV album, maar wel een interessante deze keer. Doet het prima als achtergrondmuziek, maar je zou er ook uitgebreid voor kunnen gaan zitten om diepere laagjes te ontdekken. Wat ik natuurlijk niet ga doen. De tracks die het meest experimenteel zijn, zijn voor mij het best geslaagd. Polyritmiek als toverwoord. Ik laat me graag murw beuken door de afrobeat vandaag. 4 sterren, want op cultuur gaan we niet bezuinigen.

Van Talking Heads naar Talk Talk. Het zijn dat soort kleine grappige gebeurtenissen waar ik me op maandag wanhopig aan vastklamp om iets van m'n dag te maken. Track 1 begint eigenlijk heel lekker met haast een soort hiphop/triphop benadering van een beat en gaat eigenlijk pas mis zodra de zanger z'n waffeltje opentrekt om als een koorknaap lekker hoog hardop te gaan mijmeren. Na ongeveer 2:10 volgt letterlijk de rest van het kinderkoor en dan weet ik dat ik de komende drie kwartier in de penarie zit. De rest van het album trekt aan me voorbij zonder dat ik daarbij veel kleerscheuren oploop. Het kinderkoor wordt na track 1 gewoon weer opgesloten in de geluidsdichte kelder, dat scheelt. Doet het prima op de achtergrond. Af en toe een lekker orgeltje. De zanger blijft een lul, huismerk Morrissey. Geen mega ergernissen verder. Ik ga een drie geven.

Ik kende de naam, maar had verder geen idee wat het precies was. Wat ik te horen kreeg was niet helemaal wat ik had verwacht. Een beetje punk, een beetje lhbti+, een beetje musical en een beetje Beatles. Op dit album staat geen enkel nummer wat ik voor m'n plezier nog een keer zal aanzetten, dus ik kan niet hoger dan een 2 geven.

We krijgen weer een stevig stukje CKV voor de kiezen. Ik kan niet zeggen dat ik er op deze manier heel erg op zit te wachten. Twee violen, en een klavecimbel en een luit, als je dit album krijgt ben je nog niet jarig en de vlag die gaat niet uit. De grap is na een nummer of 2 wel gemaakt en dan heb je nog een heel eindje te gaan. 10 keer grofweg hetzelfde nummer. Een hele dikke meh van mijn kant.

Een potpourri van een huismerk R.E.M., U2 en een laag shoegaze. Het is geen verkeerde muziek, het is aardig alternatief en een 3 kan ik er wel voor geven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat dit in een dergelijke lijst ook maar enig bestaansrecht heeft. Met 1 uur en 11 minuten een aardig tikkeltje aan de lange kant ook, maar dat zal wel bij het genre horen. Het zeurderige zingen gaat dan op een gegeven moment wel optellen. Maargoed. Gitaren en shit. 3 sterren.

Spotify wil me naaien met een 126 minuten versie, maar dat kan ik me met mijn achterstand niet veroorloven. Maar zo is het album oorspronkelijk natuurlijk ook niet bedoeld. Vanaf track 2 (een langdradig kutverhaal) ben ik er aan uit dat dit album nooit op een dergelijke lijst had gestaan als het nu zou worden uitgebracht. Ongepolijste, kunstzinnige rommel die vooral legendarisch is omdat een lading boomers dat ooit heeft besloten. Af en toe krijg je bij dit soort bands het idee dat ze vooral aan het kloten waren met hun taperecorder en dat de liedjes zelf bijzaak waren. Kunnen zingen was in ieder geval geen vereiste. Het zal allemaal wel z'n plek hebben in het muzieklandschap, maar ik ervaar dit album toch weer vooral als een enorm vermoeiende schreeuw om aandacht. Dit is niet aan mij besteed. Die laatste track waar iedereen even een kwartier mag uitrazen begint wel aardig. Helaas wordt het al weer gauw een schelle kakofonie. Ik vind dit super kut. 1 ster. Kutherrie.

Het grootste pluspunt van het album wordt gespoiled in de titel: Het album duurt slechts 32 minuten. Enigszins overgeacteerd, traag croonen met dramatische strijkers en een orgel. Het is te doen, maar heel enthousiast word ik hier niet van. Al moet ik zeggen dat de composities wel lekker in elkaar zitten. En "If you were a horse I'd clean the crap out of your stable" vind ik wel een prachtige zin. Over de liefde raken we nooit uitgeschreven, zo blijkt maar weer. Het theatrale doet me een beetje denken aan Bowie en aan Richard Hawley die we hier ooit voorgeschoteld kregen. Tussen de 2 en 3. Omdat het zo kort is overwoog ik even de 3, maar dat is eigenlijk waanzin: Ik zet dit nooit voor m'n plezier aan.

Een wat rare entry dit. Een soort compilatie-album, samengesteld ver na haar dood. Gelukkig wel gewoon te vinden op Spotify inmiddels. Ik ben geen fan van dit soort Braziliaanse Joni Mitchells. Ze is overleden aan een combinatie van coke, drank en kalmeringsmiddelen dus ze is wel een legend. Maargoed. Huiswerkopdracht. Bij track 5 ben ik er al meer dan klaar mee en dan moet ik er nog 8. Het Joni Mitchellesque zit recht in m'n allergie. Het heeft niet het écht irritante van een Astrud, dat moet ik haar nageven, maar toch kan ik niet anders dan een 1 uitdelen. Ik wil dit niet.

Een liveopname van afwisselend rustgevend en zenuwachtig gepling op een vibrafoon, samen met onder andere een strijkertje en een piano. Dat het een liveopname is merk je overigens alleen als het publiek een keer besluit bescheiden te klappen of enthousiasme te tonen. Dit album is weer lastig te beoordelen. Track 1 is best fijn om te horen, ook al duurt deze 12 minuten. Track 2 is dan weer veel te zenuwachtig en dan betrap ik mezelf er op dat ik steeds zit te kijken hoe lang ik nog 'moet'. Dit is wat je op zondagochtend verwacht aan te treffen op de publieke omroep. In zo'n programma in zo'n kleine studio waar dan voor een handvol zevenvinkers en hun ingewikkeld bebrilde partners zo'n wereldberoemde muzikant die verder niemand kent met een bizar tevreden hoofd een stukje zit te spelen, waarbij iedereen voorzichtig ingetogen zit te knikken omdat ze het zo goed vinden. Met zo'n presentator die al letterlijk 40, 50 jaar op televisie is, maar die op straat nog nooit door iemand herkend is. Het zijn de zenuwachtige momenten, waarbij de instrumenten iets te laks door elkaar heen lopen te pingelen waarbij je als ongetrainde luisteraar wat structuur mist dat ik dit album uiteindelijk geen heel hoog cijfer ga geven. Een 2 van mij. Knap, niet leuk.

Vrij saaie, nietszeggende muziek, maar het vrouwtje kan wel zingen en het is gewoon simpele jaren '80 popdrek. Op de achtergrond kun je dit prima aan hebben staan zonder er moe van te worden dus. Hoe meer je aan het doen bent ondertussen hoe beter. Af en toe zit er een lekker orgeltje in en een aardig gitaartje. Uiteraard ook een overschot aan standaard jaren '80 drumcomputer effecten, maargoed. Af en toe is het ook een soort The Cure maar dan in het wit gekleed en vrolijk. Een soort standaardmuziek die niet misstaat op wat vroeger Radio 10 Gold was. Tussen de 2 en 3 voor mij. Omdat de lijst de afgelopen dagen een wat taaie uitdaging is geweest ga ik een keer een 3 geven, maar eigenlijk hoeft niemand dit anno 2024 nog te luisteren natuurlijk. Zeker niet als heel album.

Ik vind dit best lekker. Soulvolle, soms funky, (hiphop) beats met een goede productie. Licht hypnotiserend met af en toe een ASMR-achtig stukje spoken word en door die eerder genoemde fijne productie heeft het ook wel het effect van een warm dekentje. Een soort auditieve expositie. Niet elke track van de (ietwat overdreven) 20 tracks is een voltreffer, maar dat is oké. Tegelijkertijd heb ik wel het idee dat dit album misschien een beetje snel of makkelijk aan deze lijst is toegevoegd. Little Simz - Grey Area staat ook op deze lijst en dat album zorgt er wat mij betreft voor dat deze er eigenlijk niet per se in hoeft. Grofweg dezelfde boodschap, maar dan creatiever en sterker. Qua cijfer kom ik wel op hetzelfde uit. Een 3,5 die ik mede vanwege m'n witte schuldgevoel ga afronden naar een 4. En eerlijk is eerlijk: Ik zit ook nog gewoon een beetje met de Ongelofelijke Touwtjesband, de Fluwelen Ondergrond en natuurlijk Tante Elis in m'n maag. Dan heb ik toch een stuk liever dit aanstaan. Hoogtepunt van het album: "Monsters". Heel dik.

Aretha móét je goed vinden en dan gaan bij mij juist altijd een beetje de hakken in het zand. Zeker omdat het niet echt mijn muziek is. Persoonlijk ben ik namelijk niet heel erg kapot van het vaak vrij harde zingen dat ingekleurd wordt met nóg luidere uithalen. Ik vind dat wat vermoeiend. Alsof ze me loopt te commanderen. Qua album heb ik deze liever dan "I Never Loved a Man the Way I Love You", die ik reeds eerder moest beoordelen. Na een half uurtje is het ook weer voorbij, dus tante Rita doseert het wat dat betreft nog best prima. En ze beheerst haar vak, net als haar minions op de achtergrond, natuurlijk wel. Dat valt niet te ontkennen. Ik zal een 3 geven voor het vakmanschap, maar dan heb ik dit voor de komende 10 jaar wel weer gezien. Al valt aan 'A Natural Woman' nooit lang te ontsnappen op één of andere manier.

Dit album boeit me zo enorm niet dat ik al drie dagen niet weet wat ik hierover zou moeten zeggen. Het duurt allemaal te lang, er staan een paar langzame nummers tussen waarbij het een beetje richting retesaai huismerk Fatboy Slim gaat en daarna willen ze ook nog laten horen dat ze toch ook wel instrumenten spelen ofzo. De echte acid house track aan het begin vind ik nog wel leuk, maar verder neemt het album dus veel te veel ruimte in. Ik kom niet hoger dan 2 sterren.

Ik ga het voor het gemak jazz noemen, want ik hoor improvisatie en een koperen blazer. Een jazzalbum van een half uur. Ik wist eens dat dat mocht bij jazz, zo kort. Dat is wel genieten. Een aantal tracks klinken alsof ze prima zouden passen in Super Mario Oddyssey en dat vind ik wel lekker. Een junglewereld, een woestijnwereld, een eilandwereld en een soort Downtown Manhattan wereld. Op deze manier is er helemaal niks mis met zo'n album. Ik ga hem een heel klein beetje naar stijl raten en dan kom ik uit op een 4.

Het begint best veelbelovend, maar al vrij gauw merk je een bepaalde schijtlolligheid en dan is het de vraag hoeveel het in de weg gaat staan van de muziek. We hebben orgeltjes, wah-wah pedalen, de wonderlijke jaren '60, mensen die hun instrumenten prima beheersen, smaakvolle drumfills, een liefdevolle dwarsfluit... Alle ingrediënten voor een lekkere plaat zijn dus aanwezig. Maar dat hele 'we hebben drie keer geblowd en nu vinden we onszelf tering grappig' vind ik wel nadelig. Ik merk dat ze ermee wegkomen omdat de muziek tot aan het einde enorm interessant blijft. 'Song of a Baker' heeft een lekkere gitaarsolo en ook bij 'Happiness Stan' kun je buiten het gelul om enorm genieten van een stukje muzikaal geweld. En zo gebeuren er wel meer toffe muzikale dingen. Het helpt ook dat het qua productie enorm lekker klinkt, met name de instrumenten. Gelukkig gaan ze qua lolligheid niet veel verder dan een soort Monty Python modus en wordt het dus geen totale Zappaesque shitshow waar je totaal uitgeput raakt door de vele effecten. Een stukje Beatles hoor ik er als niet-Beatles-expert ook wel in terug, evenals een vleugje Led en een vleugje Zeppelin. Helemaal op het einde een soort Young Ones Living Doll prototype. Ik ga een bizarre keuze maken: Ik vind de muziek zo tof dat ik ondanks het schijtlollige gelul toch een 5 ga uitdelen. Ik kan er op één of andere manier tegen vandaag, ondanks of dankzij het gebrek aan slaap vannacht.

Ik heb Kind Steen altijd een flapdrol gevonden, maar dit album begint eigenlijk wel leuk. Huismerk Limp Bizkit, Rage Against the Machine uit de budgetbak van de Aldi, Zack de la Rochmwoah, Korny (padoempats), tweedehands Beasty Boys. Daarna hinkt het op en neer tussen een soort flauwe nu metal en hick-hop. Vanaf dan wordt het ook een enorm lang album met enorm nietszeggende nummers. Ik ben ervan overtuigd dat track 3, 4 en 5 exact hetzelfde zijn. 40 minuten van dit was echt meer dan genoeg geweest, maar Kind gaat voor een dikke 70 minuten. Hij heeft daarvoor echt veel te weinig te melden, en dus verdwijnt bij mij langzaam het stukje goodwill dat ik hem na de enigszins verrassende opening nog wel wilde gunnen. Hij beitelt en beitelt tot er steeds minder punten overblijven. Af en toe druk ik stiekem een keer op next (wat ik bij deze lijst zelden doe), maar dan lijkt zich weer grotendeels hetzelfde riedeltje af te gaan spelen, totdat je aankomt bij die knetterfoute autotune track. Een wandelende identiteitscrisis, ongemakkelijk. Twee sterren is meer dan genoeg.

Dit is een prettig album zeg. Gezapig, maar heel fijn gezapig. Een warm dekentje. Weer een soort vibrafoon erbij, congaatje, een pedal steel slide achtige toestand en verder natuurlijk een setje prima normale gitaren en een drummer die in dienst staat van de band maar dat heel prima doet. Redelijk onopvallende maar toch best prettige 70's zang inclusief harmonieën. Toen mannen nog niet bang waren om een beetje hoog en gevoelig te zingen. Het is niet zo dat elke track heel memorabel is en in een playlist gezet moet worden, maar als geheel is het wel lekker om zoiets gewoon aan te zetten en lekker te laten uitvloeien tot het einde. 4 tot 5 sterren.

Tim Boklul, bekend van dat andere album wat ik van hem kreeg waar ik me eerlijk gezegd niks meer van herinner behalve dat ik het heb gehad. Ik mag hem nog een keer luisteren van ome Robert. Tim is een best aardige zangeres, als je ervan houdt. Af en toe klinkt 'ie alsof hij ieder moment 'White Rabbit' kan gaan zingen. Hij trakteert ons op een hele hoge stem met nog hogere uithalen, kermisgeluiden (wat ik altijd enorm prettig vind, zo'n schelle bende kutgeluiden) en wat langdradige nummers op een verder niet al te lang album. Wat moet je er verder mee? Dit is een album, dit is ooit gemaakt. Moet het daarom in deze lijst? Mwoah, van mij hadden we dit mogen overslaan. Maargoed. Uiteindelijk had het erger gekunt. Twee sterren, want tering wat wordt het af en toe een vervelend schelle bende (track 2, 5 en misschien nog wel meer maar dat kan ik vanwege irritatie niet meer zuiver beoordelen). Eén ster vind ik net te lomp.

Het begint ultiem kut met een verschrikkelijk schel kutintro en ik heb al meteen zin om op één ster te rammen en door te gaan. Hekel. Daarna verandert het van schelle bende naar kankerherrie. Als je dit hoger geeft dan 1 ster ben je stoer aan het doen of je zit echt op een bizar specifiek stukje van het spectrum. Het ergst vind ik dat ik dit wel vet had kunnen vinden, als ze net iets minder extreem zouden doen. Sommige stukjes drums en de groove zijn wel lekker, maar er zit een dikke laag op hol geslagen Super Nintendo overheen waar ik alleen maar hoofdpijn van krijg. Kan ik dit helemaal luisteren? Tuurlijk: dood zal ik er niet aan gaan, maar ik ben geen debieltje. Na 3 minuten in track 4 weet ik genoeg. Ik ga verder.

Vrienden, ik weet niet wat ik heb misdaan maar het algoritme wil me breken. Ik luister vandaag Tim Boklul (schel), Lighting Bolt (schel) en nu dit. Ook dit album bevat onderdelen die ik echt wel kan waarderen, maar de uitwerking is weer abominabel. Het klinkt als een soort bootleg opname van een (relatief strak, dat moet ik toegeven) liveoptreden in een uit de kluiten gewassen boerenschuur. En dan vanaf net buiten de grote schuifdeuren opgenomen. De zanger klinkt als iemand die niet kan grunten, die iemand die grunt nadoet. Op zich heb ik wel respect voor dit soort grondleggers, maar qua cijfer kan ik hier niet mee gaan stunten. 2 sterren, en dat is omdat ik net van Lightning Bolt af kom. En omdat de gitaren aardig hun best doen.

Na een kleine hiaat ben ik met dit album begonnen. Ik heb hem aangezet tijdens het lezen van 'Nooit meer slapen' van W.F. Hermans. En dan is dit heel erg lekker. Grotendeels instrumentaal, een soort thema wat zich een beetje lijkt te herhalen maar niet echt gaat vervelen. Een hoop synths, ruimtegeluiden, Vangelis maar dan lichter. Ontzettend lekker album om even aan te hebben staan. Tussen de 4 en 5. Ik gaf Moon Safari al een 5 en daardoor vind ik het beter om deze af te ronden op een 4. Het is geen Nevermind of Californication.

Experimenteel. Te experimenteel en daardoor dus gewoon irritant eigenlijk. Een soort The Doors (zonder ome Jim dan) met een handvol Devo en wat Zappa erbij. Ik vind het deze keer niet extreem kut, maar het is wel dermate irritant dat ik dit niet voor m'n lol op zou zetten. Het op veel tracks nogal aanwezige orgeltje is nogal raspend en dan is het in combinatie met de zang toch wel een tikkeltje dodelijk allemaal. Het is waarschijnlijk belangrijk dat deze muziek toen gemaakt is, maar je hoeft er nu niet meer naar te luisteren. Net zoals je met microscopen uit de 17e eeuw nu geen serieus onderzoek meer doet. Eén tot twee sterren. Ik hou hem op 1 vanwege de irritatie.

Ik ken dit niet, maar dit is toch 37 minuten aardig creatieve hipsterrock. Af en toe is het even lastig te volgen omdat het niet allemaal een standaard 4/4 maatsoort is, maar eigenlijk heeft elke track wel momentjes dat het allemaal even samenvalt en dan is het lekker. Een soort prog-metal zonder de metal. Het album lijkt wat langer dan 37 minuten, maar dat is omdat er nogal veel over je heen komt. Een goed album om nog een paar keer vaker aan te zetten en dan te kijken of het iets meer went. 5 sterren is er over, dus ik hou het op 4.

Een middeleeuws huisfeestje op de derde verdieping van de lokale donjon. Eigenlijk is het jammer dat het vrouwtje er tussendoor zingt, want daardoor klinkt het af en toe wat meer country-achtig op de één of andere manier. Muzikaal gezien best prettig en leuk, qua zang is het niet helemaal m'n ding. Al met al wel een grappig album om een keer te luisteren. Door de manier van zingen zet ik het niet gauw nog een keer aan, helaas. Het doet toch een beetje denken aan tante Joni en dat is geen compliment. 2 à 3 sterren. Eigenlijk is 3 sterren wat hoog, maar ik geef ze gewoon.

Ik vind deze iets te oud en te schel om heel veel plezier aan te beleven. Dat hele harde uithalen van oom Solomon in combinatie met z'n snerpende achtergrondkoortje vind ik niet heel prettig. Ik ga voor 2 sterren.

Dit schijnt post-punk te zijn, maar het is wel de eerste keer dat ik ook echt nog wat punk in post-punk terug hoor. Qua gitaren dan met name. Dat is wel verfrissend. Waarschijnlijk scheelt het dat het uit de heilige jaren '90 komt in plaats van de verschrikkelijke jaren '80. De zanger is een beetje The Streets-achtig dingen aan het zeggen, zonder het ritmegevoel van The Streets dan. Eigenlijk is 'ie maar wat aan het lullen met een soort lichte kreun in z'n stem. Een articulerende Dylan die nóg minder moeite doet om goed te zingen ofzo. Maar vreemd genoeg kan ik het wel hebben eigenlijk. Ik vind de muziek wel aardig, de zang ondanks alles wat ik zojuist schreef niet super irritant. Ik kan dit album dus goed hebben en ik vind het zelfs best wel leuk, bizar genoeg. 3 sterren haalt het wel. Met 50 minuten wel wat aan de lange kant voor wat het te bieden heeft. Veel herhaling. Overigens hoeft niemand dit te horen voor 'ie dood gaat, maargoed, dat geldt voor meer albums op deze lijst.

Op één van de vroege Linkin Park albums heb je zo'n track waar ze Mr Hahn even min of meer solo laten uitrazen achter z'n draaitafels. Dit album begint zo, daarna wordt het wat meer hip- en triphop. Ik vind dat wel lekker nu. Heerlijk achtergrond album. Voor op de voorgrond wat te saai denk ik. Lekker drijven in een bak lauw water. Ik hoor in de verte een ambulance janken en ik heb idee of dat een laagje van het huidige nummer is, of dat een verre buur van de trap is geschoven. Hoe dan ook: het past. Als ik een brewpub of opiumhol had zou dit 's middags standaard aanstaan. Toch is dit iets te nietszeggend voor een 5, maar ik ga dit nog wel eens aanzetten.

Een enorm bluesy album van De Deuren. Ideaal om aan te zetten tijdens het werk. Ik heb hier verder niet zo heel veel over te melden. Ik ben geen Doors fan, dus er heerst geen totale jubelstemming dat ik deze eindelijk mag luisteren van de Heer of iets dergelijks. Ik ga 4 sterren geven omdat ik me, eerlijk is eerlijk, op diverse punten in het album wel een klein beetje verveel. Ik heb nu wel zin om die film nog eens een keer te kijken.

Dit is een kolfje naar m'n hand. Het vorige Pavement album dat ik kreeg was eigenlijk ook goed, maar beviel me toch net niet helemaal. Bij dit album is dat anders. Ik ken het album niet maar qua muziek voelt het een beetje als thuiskomen. Lekker geluid, goed opgenomen, leuke gitaren, genoeg afwisseling, de zanger zingt een beetje kut (huismerk Dylan) maar niet tè, regelmatig zit er zowel als zang qua gitaar bewust een dissonantje in, maar die kunnen we hebben vandaag. En het album voelt ook wel als een album, een soort reis van A naar B. Ik kan deze wel een 4 toeschuiven. Het voelt als thuiskomen ook al kende ik hier helemaal niks van. De op één na laatste track zoekt wel echt de grens op van wat ik kan hebben, maar prima.

Schel, oud, iets te experimenteel, gitaren die klinken als een kazoo, valse nasale zang. Zoals ik ooit eerder noteerde is ook dit een kinderfeestje met verschillende Fisher Price of Vtech apparaten. Alsof Sgt Pepper is ontvoert door een stel kannibalen uit een Braziliaans regenwoud. De cuica (waarvan ik de naam ken via deze lijst) maakt z'n rentree. Bizar schelle fluiten met als enige doel om te irriteren in het intro van track 9. Wat een kutzooi zeg. Ik heb dit album op 4 verschillende momenten ingestart, maar ik kom er maar niet doorheen. Ik zet het steeds uit omdat ik me toch wel aardig stoor aan de vele schelle geluiden. Ik kom hier met geen mogelijkheid doorheen. Heel slimme mensen kunnen hier vast iets uit halen, maar ik krijg zin om een gat in m'n schedel te boren. 1 ster.

De Wikipedia entry is alleraardigst. Leo Blokhuis zou hier iets moois van in elkaar kunnen draaien, waardoor we de ironie van de titel nog meer zouden kunnen waarderen dan we al doen. Mooi was die tijd. Wat zijn de tijden toch veranderd. Mompelmompel commercie, mompelmompel kapitalisme. Maargoed, daar hebben we nu even niks aan. Een schel klotebegin, met schijtlollige radiojingles. Daarna een bende vergeetbare niemendalletjes met nog wat radiojingles er doorheen. Dat het allemaal een stuk erger kan heb ik eerder vandaag nog gehoord bij Os Mutantes, maar ook dit album mag na ruim 50 jaar onderhand wel in de vergetelheid raken. Zeker met deze opnamekwaliteit/mix.

Een jaren '90 dance album. Je weet grofweg wat je kunt verwachten en dat krijg je ook. Effecten die achteraf gezien net een beetje amateuristisch klinken, maar tegelijkertijd prima dance muziek die nog wel even mee kan. Wat invloeden van acid house. Als je lang genoeg wacht raakt ook dit weer in de mode. Elk nummer bouwt minimaal 3 minuten op naar iets weinigzeggends en gaat dan rustig nog 4 tot 5 minuten door. Een Jamaicaan of ander exotisch type die als een soort Maxi Jazz van Faithless wat globale statements eruit gooit met betrekking tot je ziel, de toekomst of juist het nu, de liefde of de dansvloer. Een stukje Massive Attack of Portishead valt er ook wel in te ontdekken (op track 5 - Original met name). Ik klink wat negatief, maar tijdens het werk zijn dit prima platen. Een uur en 10 minuten is wat aan de lange kant, maargoed, hoort bij het genre. De op één na laatste track is me wat te zenuwachtig. 3,5 afgerond naar 3, omdat het toch de tand des tijds net wat minder goed doorstaat dan sommige genre-genoten. Als je dit een 4 geeft heb je niet per se ongelijk.

Hier kun je niet neutraal aan beginnen. Ik ken lang niet elk nummer op dit album, maar natuurlijk weet ik wel hoe massief de voetafdruk is die deze plaat in het muzieklandschap heeft achtergelaten, inclusief heerlijke complottheorie over de mogelijk overleden en vervangen ome Paul. Alles hieraan is iconisch, haast mythisch. En daarom had ik zin om dit album hier te treffen. Ik had eigenlijk verwacht dat het dan ook alleen maar kon tegenvallen, maar toch is dat niet het geval. Je kunt dit album gewoon een keer aanzetten en lekker luisteren, maar je kan het als je wil ook compleet uit gaan zitten pluizen. Want de meeste tracks zitten echt goed in elkaar, en er gebeurt vanalles wat je amper door hebt. Simpel genoeg om casual even aan te zetten, ingewikkeld genoeg als je er echt voor gaat zitten. Luisterplezier, diepgang en technisch vernuft. Ik ga echt niet elke dag Beatles luisteren en er zijn ook albums die ik liever draai dan deze, maar desondanks verdient dit album wel de vijf volle punten.

Ome Stan met de echtgenoot van één van mijn favoriete artiesten uit deze lijst ( /s voor de nieuwe volgers). En wat is het dan ook ongelofelijk feest hier in huis als blijkt dat ze op twee tracks van dit album mee mag doen. Al bij track 1 breekt daardoor het koude zweet me uit, een gevoel van onbehagen borrelt z'n weg naar boven, onvrijwillige spierspasmen in m'n nek, korte flitsen van de hoogte- en dieptepunten in m'n leven trekken aan me voorbij, enzovoort. Toch is dit album geen herhaling van Beach Samba natuurlijk. Alhamdoelillah. De dosis Astrid is een stuk lager en daardoor is het album een stuk beter aan te horen. Tering, wat heb ik een hekel aan de stem van Astrud Gilberto. Anyway. Dit album zal niet m'n favoriet worden, maar voor een keer tussendoor is dit wel echt lekker eigenlijk. Een heel lief album. In ieder geval qua klanken dan; qua tekst heb ik natuurlijk geen enkel idee. Comfortabel. Prima op de achter- maar ook voorgrond. Slechts 33 minuten. Eigenlijk helemaal goed, ware het niet dat Astrud er op te horen is. Fuck zeg. 4 sterren, ondanks alles. Een warm dekentje met twee kleine jeukende plekjes.

Ik vind het leuk dat ik via deze lijst word gedwongen om ook wat van dit soort oudere hiphop albums te luisteren, want dit zet ik zelf nooit aan. Voor mij ligt de grens grofweg bij Ready to Die van Biggie (1994) en ook op dit album is te horen dat rap vóór 1994 nog wat te simpel was. Voor mij is het net te oud, net te gangsta, net te monotoon, teveel AABB rijm. Ik moet hierbij meteen toegeven dat ik natuurlijk te weinig krediet geef aan de ongetwijfeld scherpe, politieke teksten. Aan de andere kant schijnt ome Blokje gemeen te zijn tegen vrouwen, dus dat heft elkaar mooi op dan. Ook heb ik het idee dat sommige nummers toch wel een beetje huismerk Slick Rick zijn. 'A Gangsta's Fairytale' voelt toch als een Ali Express 'Children's Story' bijvoorbeeld. Minder irritant dan dat Ice-T album op deze lijst, maar al met al wel enorm vergeetbaar en wat saai. Ik hou het bij deze ook op 2 sterren. Eigenlijk 2,5 maar daar koop je niks voor.

En nu heb ik de rest van de dag Gladde Exploitant in m'n hoofd. Lekker dan. Een enorm glad en gelikt 80's pop album met smooth jazz en r&b-achtige invloeden. Het is ontzettend duidelijk uit welk decennium dit komt, maar het zit zo goed in elkaar dat ik het volledig accepteer. Een soort George Michael maar dan net iets minder fout. Of nog steeds fout maar niet vies-fout ofzo. Ik vind dit voor een keer best een oké album. En ik sta erom bekend dat ik moeilijk doe over de 80's. Kwaliteitsalbum wat mij betreft. Al is de tweede helft wel een beetje een herhaling van zetten. Drie sterren, maar in een gekke bui had ik hier zomaar op de vier kunnen rammen. Smooooooodoppareeedaaaaaa Smoooooooooood oppareeedaaaaa Smooooooodoppareeedaaaaaa Smoooooooooood.... oppareeedaaaaa!!!

De vierde keer Joni Mitchell. Ik herhaal: De vierde keer dat ik Joni moet doorstaan op deze lijst. Absolute waanzin. Geef minimaal twee, maar liever nog drie van die plekken aan een andere vrouw. Misschien aan die Charlie XCX, die ervoor zorgde dat allerlei jonge vrouwen de hele zomer zonder BH in een wit hemd rondliepen. Hulde. Als je Joni eerder hebt gehad weet je wat ze ook op dit album gaat doen en daarom is het waanzin om haar vier keer in deze lijst te zetten. Het is altijd hetzelfde en het roept altijd een stukje irritatie op. De band heeft er weer gewoon zin in hoor, maar Joni's gonna Joni. Vooruit, op track 2 doen we experimenteel qua geluid. Qua muziek althans, Joni doet gewoon haar irritante Joniding. Ik ga twee sterren geven omdat de band het echt wel prima doet en de productie heeft de boel lekker in de digitale plaat gekerfd, maar verder een hele harde houdoe namens mij.

Een kwalitatief goede liveopname van een prima jazztrio. Af en toe hoor je een koffiekopje rinkelen en aan het einde van een nummer volgt een beschaafd oud-geld applausje, alsof Ronnie O'Sullivan zojuist na de rode bal ook een niet al te moeilijk zwart balletje in de pocket heeft weten te werken. Dit soort jazz kan ik goed hebben. Als de Rozenboom van Goede Tijden Slechte Tijden een echt hotel was zou je dit verwachten in het bijbehorende restaurant. Er wordt knap muziek gemaakt, er zit nog iets van een herkenbare structuur in, de percussie is hypnotiserend maar houdt de boel wel op de rails en de piano en bas lopen lekker door elkaar heen te kloten. En niemand die ze verder tegenhoudt. Ik vind hier weinig mis mee. Ik zet dit niet elke week aan, maar voor een keer is dit best leuk. De één uur en acht minuten voelt aan als minimaal een halve werkweek, maargoed. Waar voor je (oud)geld. Vier sterren zodat ik meer ontwikkeld lijk dan ik daadwerkelijk ben.

Twee keer jazz achter elkaar, waarbij in dit geval het metertje de verkeerde kant uitslaat. Dit is het verkeerde type jazz. Drukke 'kijk-eens-wat-ik-kan' jazz. Nog niet het meest extreme voorbeeld van dit soort jazz op deze lijst, maar ik word hier al niet zo heel blij van. Die derde track is nog wel aardig, als er opeens een Spaans gitaartje bij wordt getoverd. Helaas vliegt ook op die track de boel een klein beetje uit de bocht. Laatste track gaat ellenlang door. Ik vind dit album niet verschrikkelijk-verschrikkelijk, maar het is ook niet leuk-leuk. Dus ik hou het op een meh-meh.

Een soort te vaak gewassen en daardoor een beetje vaal uitgeslagen White Stripes. Een soort Bono op zang. Vleugje Madness erbij door de sax. Ik vind dat dit niet per se in de lijst hoeft, maar tegelijkertijd pak ik dit soort post-2000 gitaarbandjes gretig met beide handen aan natuurlijk. Ik heb hier verder heel weinig over te melden. Goed te doen, beetje vergeetbaar.

Ze klinkt een stuk minder alternatief dan je na het zien van de hoes zou verwachten. Het begint een beetje als een soort Nickelback met Shania Twain ofzo. Natalie Imbruglia - Torn komt in me op ook. Een soort pop-country-rock act die in Amerika gewoon middelgrote stadions zou uitverkopen, maar waar we in Nederland weinig van meekrijgen verder. De stem heeft ook wat Joni Mitchell-achtigs, maar ons Aimee gebruikt haar stem wel wat minder irritant. Gelukkig. Naarmate het album vordert valt het stukje Nickelback iets weg en wordt het meer Ilse de Lange, om nog maar iemand te noemen. Een laaag country twang hangt als een klamme deken over het hele album. Vanaf track 6 begint de verveling (misschien zelfs iets eerder al wel, maar vanaf toen viel het me op) en het album heeft 13 tracks. Er worden stiekem een hoop instrumenten uit de grote bak getoverd, maar toch is het wat saai. Onbekend maakt een beetje onbemind in dit geval. Als er nou 2 of 3 hitjes tussen zaten denk ik dat ik dit wel een drie zou toeschuiven, maar nu is het toch wel een beetje vergeetbaar en onnodig allemaal. Het is het voor mij net niet.

Als ik de reviews bekijk lijkt het erop dat ik iets mis, want ik vind het helemaal niks. Een musical/theater-achtig stuk glam waar ik vooral hoofdpijn van krijg. Een soort ADHD Bowie. Druk gedoe. Ik ga hier niet teveel woorden aan vuil maken. Ik zal het op 2 sterren houden omdat er wel muzikaliteit in zit.

Alles wat ik noteerde bij 'War' en 'Achtung Baby' gaat ook hier eigenlijk wel een beetje op. Meer galm dan in de lokale basiliek, Bono met z'n hoge stem, tot in de puntjes verzorgde en daardoor iets overgeproduceerde geluiden. Dit album begint wel sterk met de eerste 3 (bekende) nummers en daarna is het een kwestie van zo'n album volspelen. Ook dit is weer zo'n album waarbij je als het een LP was niet gauw de moeite zou doen om je luie, viesdikke stink-lijf van de bank te slepen om de schijf om te gaan draaien. Maar dat kan ook aan mij liggen. Er zal vast een snob zijn die beargumenteerd dat de side B eigenlijk de beste kant is. Op de eerste 3 tracks na is het matig. Wat doe je dan qua cijfer? Ik ga het op een 2 houden deze keer. Van U2 kun je het beste gewoon een greatest hits aanzetten, dan heb je een uurtje prima muziek.

Ik was aanvankelijk best positief hierover, want dit is gewoon lekker gezapige 70's muziek, maar toen zag ik dat het album 25 nummers omvat met een totale lengte van anderhalf uur. Qua punten is het dan toch een beetje een slijtageslag. Je begint op een 4, dat zakt naar een 3 en uiteindelijk ga je twijfelen over de 2. Er komen wel wat verschillende stijlen aan bod, ome Todd trekt vanalles uit de kast, maar uiteindelijk blijft het een te lang album. En er staat eigenlijk niks op wat in 2024 nog echt indruk maakt. Het worden 2 sterren. Ik heb er 2,5 dag over gedaan om mezelf hier doorheen te slepen, dat zegt genoeg. Ohja en na dit album begon Spotify automatisch Joni Mitchell te spelen, dus dat zegt eigenlijk ook genoeg.

Eerst Todd, nu Marvin. Het lijkt het thema te zijn momenteel: Albums die te lang doorgaan. In kleine porties is zo'n Marvin Gaye met z'n zoetsappige geneuzel natuurlijk best wel leuk, maar dit album kabbelt te lang voort. Pornosax, janken over de liefde, zoetsappige oehs en aahs, Marvin die ontzettend kan genieten van z'n eigen zang, een bak galm. Een uur en bijna 20 minuten lang. Het is niet slecht, het is niet verschrikkelijk, maar het is wel te lang allemaal. Als dit 40 minuten was had ik de drie sterren aangeklikt, maar in deze vorm blijven er maar 2 sterren over. Doseren blijft een kunst.

Wat mij betreft zijn ze hier iets (en met iets bedoel ik veel) te ver gegaan qua reverb en dat komt de muziek zelf niet ten goede. Ik heb normaal niks tegen een ruimtelijk geluid, maar de muziek mist wat diepte wat mij betreft. Op sommige tracks teveel hoge en mid range geluiden en te weinig lage tonen om de boel dragelijk te houden. Relatief plat dus. Iets te chaotisch ook. Ik weet niet of je ze allemaal bij elkaar in een hokje mag stoppen, maar als ik zoiets wil horen zet ik wel Katrien Schaamhaar of onze IJslandse vriendin aan. Die doen iets soortgelijks maar dan toch een stukje beter wat mij betreft. 'Persephone' is wel een hele dikke track, zowel qua zang, gitaar als drums. Niet dat ik er iets van versta overigens, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album. 2,5 ster eigenlijk. Ik rond 'm streng af.

Beetje een vreemd album. In de gevoellige, stille stukjes (met name in het begin van het album, maar ook de laatste track) weet deze articulerende Dylan-adept best een keer een gevoellige snaar bij me te raken, maar die mooie stukjes worden helaas afgewisseld door een soort blije Rik van Sesamstraat gaat naar het circus liedjes. Hij klinkt wel een beetje alsof 'ie zoals men hier vroeger zei 'unne ongelukkige' is, een persoon met geestelijke beperking zeg maar. Ik vind het best een leuk album om een keer te ontdekken, mede ook omdat het vrij korte liedjes zijn allemaal en het album is (exclusief bonustracks) slechts een half uur, maar heel goed of bijzonder is het nou ook weer niet. Ik geef een milde 3 sterren voor de moeite, met name omdat je hier echt bizar makkelijk doorheen komt.

Mott The Hoople, eerder David The Bowie. Potverdikkie zeg, hier zou je me in een muziekquiz heel makkelijk mee in de val kunnen laten lopen. Met name het begin van het album dan, daarna wordt het iets meer glamrock. Ondanks dat het glammy en bowie-y is, kan ik het wel redelijk goed hebben. Ook hiervan betwijfel ik of het in deze lijst hoort, maar ik kan er geen onvoldoende voor uitdelen.

Ome Nelis de Jong, deze keer met een soort Normaal-achtige boeren-rockband. En die band heeft, zo klinkt het, best zin om even lekker een stukje niet al te gecompliceerde maar toch lekkere muziek te maken. Lekker vlotjes allemaal. Elk nummer bestaat uit ongeveer dezelfde 2 à 3 akkoorden en daardoor lijkt elk nummer op het voorgaande nummer, maar dat mag de ongecompliceerde pret niet drukken. Het is daarbij gewoon eigenlijk weer jammer dat het ome Nelis is die de eerste zangpartij voor zijn rekening neemt. Want ook hier klinkt 'ie weer als een totale amateur. Hij kan gewoon echt niet zo goed zingen. Maar die band maakt wel veel goed. Heerlijk fuzzy gitaargeluid. Ik ga een 3 geven en daar zit geen enkele ster bij die aan Neil Young zelf te danken is. Als je de zang wegdenkt was het misschien zelfs een 4.

Ik vind dit een vreemd album, maar dat komt vooral omdat ik Bitter Sweet Symphony echt als een afsluiter ervaar, maar op dit album is het dus de openingstrack. Ik moet me er dus even aan herinneren dat dit album niet klaar is, maar juist pas begint als de laatste tonen van dat nummer weg ebben. En niet te zuinig ook: Na de openingstrack volgen er nog 70 minuten muziek. Ik zal het wel overleven, we zijn ook wel eens een bierproeverij met een dikke imperial stout begonnen. Muziek uit de jaren '90 kan nog wel eens verjaard klinken, maar dit album heeft daar eigenlijk geen last van. Qua sound lijkt het een beetje op Skinty Fia van Fontaines D.C. gecombineerd met een soort Radiohead. Dit is prima Britpop, waarbij genoteerd mag worden dat ome Richard zeker niet de minste zanger is in het genre. Ook dit album heeft een bak galm en hoewel ik daar de afgelopen tijd wel eens over heb lopen te zeiken vind ik het hier wel lekker, al krijg je na een tijdje wel zin om even een powernapje te doen, omdat het er toch wel inhakt allemaal. Enigszins vermoeiend dus, maar ik ben daar gewoon gevoelig voor. Om in één keer helemaal te luisteren is het daarom allemaal een beetje veel, maar toch vind ik dit wel een dik album. Ik geef vier sterren.

Britse vooringenomenheid! Dit heel gauw eruit halen en inruilen voor onze eigen Ray en Anita. Oké, dit was net een jaartje eerder en ja, misschien heeft het team achter 2 Unlimited hier een klein beetje leentjebuur gespeeld, of op z'n minst heel goed naar geluisterd, maar kom op. Zolang ik hier niet voor betaald word hoef ik niet objectief te zijn. Ray Slijngaard en Anita Doth, enorme legends. Eén van de Nederlandse acts die op deze lijst hadden mogen staan, zeker als dit KLF album er tussen staat. Elke 4 jaar is het geld op en proberen ze toch weer een comeback te maken, maar veel verder dan een kleine schnabbel op wat 'We Love The 90s' feesten in de Jaarbeurs zullen ze niet gauw meer komen. Maar wat hebben ze op de mat weten te leggen begin jaren '90. Ik was een jaar of 4 en ik weet het nog als de dag van gisteren. We hadden er een CD-i van, hoewel we geen CD-i speler hadden. Get Ready en het liedje getiteld No no nono nono zijn niet minder dan iconische tracks. En dan heb je nog Twilight Zone, Tribal Dance, Control Your Body, Jump for Joy... Oh wacht, het is niet 2 Unlimited wat ik moet beoordelen. The KLF is ook wel grappig. Iets meer acid, iets minder gabber dan bij de eerder genoemde concurrenten. Ik moet zeggen dat de algemene Wiki pagina van The KLF zeker niet teleurstelt. Maar uiteindelijk rate ik alleen de muziek op dit album en ga ik voor 3 sterren. Wat waren de 90s achteraf gezien toch een onschuldige tijd.

Een vrij kort album met een schitterende hoes. De naam van de band deed natuurlijk weer eens geen belletje rinkelen, maar de gitaarriff van de tweede track kent vrijwel iedereen. En dat is niet het enige herkenbare deuntje. In het half uurtje speeltijd is niet elk nummer even geslaagd (Blue Condition vond ik bijv. helemaal niks en zo staan er nog 2 à 3 tracks tussen), maar over het algemeen is dit wel lekker om aan te hebben staan. De gitaren worden heerlijk geroerd en de drummer verstaat z'n vak. Qua zang weinig tot geen irritatie, wat ook wel een keer leuk meegenomen is. Ik ga hier een 4 voor uitdelen. Ik ben de week voor kerst nog niet vergeten.

Op track 1 begint ome Bob alweer te zingen als een totale, ik weet dat je het tegenwoordig niet meer mag zeggen maar ik kan even niet anders, mongool en na zo'n 2 minuten begint hij z'n mondharmonica bruut te verkrachten. Zoals altijd klinkt Bob alsof hij nog herstellende is van z'n zoveelste TIA danwel full blown beroerte en heeft 'ie als klap op de vuurpijl ook nog eens een verstopte neus. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel ik me erger aan zijn manier van zingen. Ik weet inmiddels serieus niet meer of ik dit liever hoor dan Beach Samba en dat is echt bizar veelzeggend. Bob en z'n harmonica staan vrij hard en het gitaartje valt grotendeels weg, wat bij mij zorgt voor pure irritatie. De liveopname voegt dan ook weinig toe, behalve dat het me opvalt dat er dus blijkbaar mensen zijn die hier voor klappen. Ik ben op een punt in m'n leven dat ik geen anderhalf uur naar Bob Dylan ga zitten luisteren. Ik heb als onderdeel van deze lijst al drie albums van hem gehad en ik vond ze alle drie om te huilen. Dan gaat dit album m'n mening niet veranderen. Na zo'n 20 minuten heb ik het opgegeven. Het leven is te kort en te kostbaar. Dit album gaat me geen nieuwe inzichten geven. Niemand hoeft vier Dylan albums te luisteren voor het sterven. Niemand. Totale overkill. Fuck zeg.

Bij de eerste tonen van dit album schieten de tranen bijna in m'n ogen. Ik zit nog half in m'n woeste Dylan rant en de eerste tonen van dit album lieten me heel even voelen alsof ik na een vervelende dag op de crèche een warme, veilige knuffel van m'n moeder kreeg. Kom maar menneke, Bob is gewoon een rotjong, wij gaan lekker een tosti eten en daarna zetten we de video van Fievel in het Wilde Westen aan. Dat effect is wel van korte duur overigens. Ze klinkt als een mengeling van Duffy en Björk en vooral dat Duffy stukje vind ik vaak wat lastig. Het schelle. De muziek is soort van sfeervol, dromerig, middeleeuws en daardoor vind ik het wel tof, maar de zang is, hoewel zeker niet onzuiver, wel een beetje kattengejank. En misschien is het omdat ik er nu op let, maar er lijken ook weinig momenten te zijn dat ze even niet zingt en de instrumenten hun werk laat doen, want tering wat heeft ze een hoop te vertellen zeg. Met een net wat lievere, warmere stem had dit bij mij heel hoog kunnen scoren, want zo'n harp in combinatie met wat strijkers en een voorzichtig klarinetje is wel genieten. Ik geef desondanks 3 sterren. Het is echt irritant, maar tegelijk is het af en toe ook heel mooi en daardoor vind ik 2 sterren net wat te streng. En het is wel weer een keer iets anders. Een instrumentale versie zou 5 sterren krijgen.

Dit is een best wel extreem album, met een luidruchtige opener en als het zo de volle 71 minuten doorgaat is het lastig te verteren. Gelukkig volgt na de te felle opener het toch wel lekkere The Beautiful People. Het is een beetje Korn met Nine Inch Nails en dan doorgetrokken tot in het extreme, met name door de vele effecten en filters die op de zang worden losgelaten en een kleine voorliefde voor screechy geluiden. Toch valt het niet te ontkennen dat hier af en toe wel hele dikke grooves op staan die me als verstokte nu-metal fan wel echt aanspreken: The Beautiful People, Tourniquet, The Reflecting God. Het einde van een track als 'Mister Superstar' vind ik wel dikke kutherrie bijvoorbeeld. Die uitstapjes over het randje van wat nog prettig luistert mogen van mij overgeslagen worden. De track daarna is dan toevallig wel weer lekker. En zo schommel ik een beetje op en neer. Ik hou toch wel een beetje van dat industriële, de hele zware downtuned gitaargrooves en een beetje schreeuwen mag ook. Ik vind dit daardoor nog wel een best leuk album voor een keer, maar dit is wel de eerste en laatste keer dat ik dit 70 minuten achter elkaar ga zitten luisteren. Volgende keer heb ik toch liever een Korn of Rammstein album. Daar zit net wat meer muziek in wat mij betreft. Als ik iets van 6 tot 8 tracks mocht wegsnijden had ik er 4 sterren voor kunnen geven.

Bevrijd van het punk-stramien ontdekt Jantje Bedorven dat liedjes langer mogen duren dan 2 minuten en albums langer dan 25 minuten. En daar maakt 'ie dan ook gebruik van. Alsof je een vis op het droge legt en gaat zitten kijken naar z'n doodsstrijd. Zo'n beest houdt het langer vol dan je denkt. Steeds als je denkt 'dat was het' krijgt zo'n beestje toch weer een kleine opleving, maar veel meer dan een keer spartelen of met z'n ogen bewegen kan het op het land niet doen. Daar komt nog bij dat het spierweefsel van zo'n vis bepaalde bewegingszenuwcellen bevat waardoor zo'n beest zelfs na het intreden van de dood nog kan bewegen. Deze doodstrijd, inclusief het spartelen na het overlijden, gaat een vol uur door in dit geval. Wat een ontzettend saai en een tikkie vervelend album. Liedjes van 4 minuten lijken een kwartier te duren. Liedjes van 10 minuten veroorzaken al helemaal gaten in de ruimtetijd. Vooruit: De basgitaar is enigszins opvallend, maar een basgitaar kan zo'n album geen uur lang dragen. En terwijl de bassist z'n schouders eronder zet wordt ons Johnny eigenlijk hoe langer hoe irritanter, al begon bij mij de irritatie al bij dat gejank over die albatros op track 1. Track 10 'Socialist' is het enige momentje waarop je bij mij een hele kleine opleving zou kunnen waarnemen, maar hoewel ik daardoor nog één keer spartel ben ik op dat punt dus eigenlijk net als zo'n vis al dood. Ik wilde aanvankelijk 2 sterren geven omdat het geen kutherrie is, maar het album sleept zo lang voort en maakt me van binnen zo kapot dat er maar 1 ster overblijft.

Een aantal liedjes klinken alsof de zanger aan het begin van het nummer eigenlijk nog geen idee heeft wat hij precies zal gaan zingen. Ik weet niet of het echt zo is, maar het klinkt soms wat onvoorbereid op de één of andere manier. En de man op de vibrafoon, of bij Gypsy Woman de marimba dan, zit een beetje hetzelfde in de wedstrijd: Geen idee wat hij precies zal gaan doen, maar nu hij toch z'n bed uit is gekomen doet hij maar gewoon mee. Ondanks mijn bovenstaande kritiek ga ik toch een hele nipte drie sterren geven, want richting het einde wordt er toch nog ontzettend lekker even wat muziek gemaakt. De Gypsy Woman bezweert me waardoor ik de oorspronkelijke gedachte aan een onvoldoende compleet laat varen. Bovendien heb ik de laatste weken een paar onaangename tweeën gehad. Ik kan dit album niet in hetzelfde hokje stoppen als een Sparks. Die Gypsy Woman ga ik overigens nog wel een keer ergens als ultieme snob-troef op tafel smijten, want dat is een verdomd lekker nummertje met op Spotify de minste plays van heel het album (slechts 300.000, tegenover de 10.000.000 van Buzzin' Fly). Wat een ongelofelijke banger is dat zeg. En met z'n 12 minuten is het toch een kwart van de hele plaat.

In 1999 zat ik nog niet zo diep in de feministische bubbel als tegenwoordig. Ik was te druk met de groep 8 musical denk ik. Ik moet dan ook zeggen dat deze band me toen volledig is ontgaan. Dat gezegd hebbende heb ik wel altijd gevonden dat vrouwen evenveel kansen, rechten en plichten moeten krijgen als mannen. En nu ik zelf een dochter heb kijk ik al helemaal anders naar vrouwen. Dit album zou tegenwoordig zo weer uitgebracht kunnen worden. Doet een beetje denken aan de hit van Wet Leg van drie zomers terug. Pip Blom zonder de nogal specifieke stem van Pip Blom. Be Your Own Pet, maar dan toegankelijker. 34 minuutjes, lekker tempootje, aardig gitaartje, leuk drumstelletje, prima bijpassende zangeres (daar durf ik even geen verkleinwoord te gebruiken want dat zou niet feministisch zijn). Richting het einde wat Junkie XL-achtige sampletjes waardoor het album naar het einde toe niet gaat vervelen, al zijn track 11 en 12 niet het sterkst. Het is verfrissend en het breekt me ook een beetje uit de sleur die deze lijst soms met zich meebrengt. Jammer dat het geen lekkere wijven zijn. En ze hadden wel even mogen lachen op de foto's. 4 sterren.

Een koud, kaal en desolaat album van ome Leonard, met De Partizaan als bekendste nummer. Het voelt een beetje als een soort instapmodel Dylan. Een stukje minder druk, de woorden beter te verstaan, de zang iets minder vanuit de tenen omhoog gerocheld. Ondanks dat ik hier de vergelijking maak met Bob vind ik dit wel een lekker album. Dit is zo'n album waar ik niet te uitgebreid naar moet gaan zitten luisteren. Aanzetten en de boel gelaten ondergaan is hierbij ideaal. En zo gaat het album van aanvankelijk vrij kil naar ook wel een beetje warm, behaaglijk. M'n grootste punt van kritiek is dat de mondharp op elke track (het zijn er geloof ik 3) waar ie gebruikt wordt achterwege gelaten had mogen worden. Ik ga voor de 4 sterren. Lekker hoor.

De vleemarionetten. De oplettende luisteraar kwam ze eerder al tegen bij Nirvana Unplugged. Dat feitje ligt zo voor de hand dat ik vrees dat de jury me er geen bonuspunt voor zal toekennen. En die drie nummers, waarvan je nog nooit de originele versie hebt gehoord, zijn wel een fijne houvast bij dit toch wat gekkige album. De eerste paar tracks klinken een beetje als de South Park intro van Primus. De meeste nummers houden er een aardig tempo op na, de zanger kan amper zingen en doet eigenlijk schijtirritant, maar past vreemd genoeg wel bij het geheel en de gitaren mogen lekker aan de lange lijn rondsnuffelen. De zanger houdt af en toe gepast het snaveltje op elkaar en de band mag dan even het tilwerk verrichten: hulde. Dit album wordt er echt beter van. Af en toe gaat het wel heel erg richting het bijzondere, maar ik probeer er gewoon maar lekker de humor van in te zien. En ook bij de gekkere shit zijn de gitaren (inclusief basgitaar) aardig lekker bezig ('New Gods'). Ik luister hem via de headset en de gitaren hebben op dit album echt een lekkere textuur. Half uurtje, 12 tracks. Ik vermaak me er prima mee. Uiteindelijk haalt ook deze eenvoudig de 4 sterren en mogen we officieel spreken van een streak. Als je dit een 2 zou geven vanwege de zanger geef ik je echter ook gelijk.

Deze staat er vast in omdat de snobs graag laten weten dat ze al naar Niek Grot luisterden voor hij echt bekend was, zoals ik graag strooi met het feit dat ik Skrillex nog ken als zanger van From First To Last. Ome Nick roept als Oscar van Sesamstraat wat verhalen door de hal, de drummer schopt wat tegen slecht opgehangen keukenkastjes en de gitarist kijkt in de kelder hoeveel pedalen je nou eigenlijk tegelijk kan gebruiken. En dan heeft bovenaan het trappengat iemand een microfoon aangezet om het geheel op te nemen. In de basis vind ik dit nog niet eens zo heel verschrikkelijk en ik herken bijvoorbeeld ook wel een stukje IDLES hierin (track: Dead Joe), maar de opname stoort me. En het is net wat te weinig muziek, een keer een terugkerend refreintje was ook wel leuk geweest, Nick Cave mocht iets minder piraatje spelen met z'n stem, etc. Na 5 tracks is de rek er volledig uit. Je weet het dan inmiddels allemaal wel en de hoop op iets van een melodie is dan compleet vervlogen. Ik kom dus weer met m'n stokpaardjes: Te schel, teveel reverb, 2 sterren. Weg streak.

Sinds ik een tijdje terug het album Bram Peper's Eenzame Hartjes Vereniging Orkest heb moeten luisteren heb ik nog regelmatig voor de hobby het blauwe verzamelalbum (1967 - 1970) van The Beatles aangezet. Daarnaast ook één keer de rode (1962 - 1966) waar 3 tracks van dit album op staan. Ik zit dus momenteel wel in een kleine Beatles periode. Dit album is meer vroege Beatles en de vroege Beatles klinken wel een stuk simpeler. Dit album van een half uur is helemaal prima hoor, maar het zijn wat mij betreft niet de meest legendarische nummers die hier op staan. Bij dit album ga je het slotakkoord niet drie keer opnieuw luisteren terwijl je de speakers steeds harder zet, omdat je hebt gelezen dat je dan een stoel kunt horen piepen en een kopje kunt horen rinkelen. Op dit album leefde de originele Paul McCartney nog. Dit zijn de vroege pop-Beatles. Een half uurtje gezapige flierefluiter rock 'n roll uit de oude doos. Nog net geen ge-doowop en ge-shoowop op de achtergrond. En dat krijgt een keurige 3,7 uit 5.

Ik hou best wel van hardere gitaarmuziek en dan is Motörhead eigenlijk wel zo'n band die je heel dik moet vinden, maar ik merk ook bij dit album (net als bij het live-album) dat het me na de grote hit, die me via Tony Hawk Pro Skater 3 met de paplepel is ingegoten, allemaal niet super veel kan boeien. Ik ben er maar gewoon eerlijk over. Lemmy doet qua zang iedere track écht exact hetzelfde en dat heb ik dan na 2 à 3 tracks wel gezien. De basgitaar idem. Bij de gitaar en drums vind je net iets meer afwisseling, maar door het snelle tempo lijkt het alsnog wel veel op elkaar. Je hoeft dit album niet te luisteren, je moet gewoon Ace of Spades kennen en dan weet je genoeg. Gecombineerd met een wat platte mix zorgt het er toch voor dat ik eigenlijk wel blij ben als het avontuur er na 36 minuten op zit. Ik vind het vermoeiend. En daarom hou ik het op een wat magere en misschien onverwachte 2,5 afgerond naar 3 sterren. Overigens vind ik die Jailbait track wel grappig eigenlijk. Ik zie in de review sectie een aantal mensen die het niet te verteren vinden, maar dat vind ik overdreven.

Ik heb hier grofweg hetzelfde oordeel over als bij een ander album dat ik al van ze heb gehad, maar na even inkomen is het dan toch eigenlijk ook wel een keer leuk. Echt van die klassieke, in mijn ogen tikkie kitscherige, thrash. Een wedstrijdje wie kan het snelst. Gezwam over de duivel, een middelvinger naar de strenge ouders. Wapperende lange haren en hele dunne benen in hele strakke broeken met hele grote kisten eronder. En natuurlijk een battlevestje waarvoor menig moeder de vrouw achter het naaimachien is gezet om er de meest stoere patches op te zetten. "Lieverd, kun je alsjeblieft nog gauw even deze anarchie-patch op m'n vest naaien? Ik ga vanavond nog op pad met de jongens. Ja tuurlijk ben ik voor 0:00 thuis en ik zal heel stil doen!". Het is niet helemaal mijn genre, maar toch is het altijd wel leuk om als toerist even rond te blieken. Ik ga deze keer een 4 uitdelen en dat is enerzijds omdat ik vorige keer ook twijfelde over de afronding en anderzijds omdat ik recht hiervoor Motörhead 3 sterren gaf en dan heeft dit album toch wel wat meer te bieden, wat mij betreft.

Potverdikkie, de trommelvliezen krijgen het de laatste paar dagen sowieso al stevig te verduren, maar dit album doet er nog echt wel een schepje bovenop. Het geluid op dit album bestaat voor 90% uit een soort distorted noise en daar doorheen hoor je dan flinterdun wat muziek en geschreeuw. Alles wat er gebeurt op het album lijkt heel ver weg te gebeuren, verstopt achter een soort muur van matrassen gevuld met ruis. Veel hoge frequenties, drums die heel plat klinken. Een soort matige demo-tape. Schuurpapier, korrelgrootte 40. Ik wil dit graag hoger dan een 1 geven omdat ik de muziek eigenlijk wel tof vind, maar het kan gewoon niet. Heb het na 10 van de 15 tracks af moeten zetten omdat ik het geluid niet meer trok.

Qua geluid is dit wel even prettig na gisteren, maar verder slaat het echt he-le-maal nergens op dat dit album in de lijst der lijsten staat. Een soort Eurovision cover-contest met een meer dan gezonde dosis theater. Alsof je Wicked zit te kijken. Denk ik dan, geen idee eigenlijk. Creepy albumcover ook, met de moeder van Draco Malfidus op de set van Saw 13. Dit is echt totaal niet aan mij besteed, maar het is technisch niet super slecht. Prima productie met een prima geluid eigenlijk, even los van wat je van de vies theatrale zang vindt. Als ik één ster zou geven zou ik gewetenswroeging krijgen want ik kon deze beter doorstaan dan andere enen, dus het wordt héél nipt 2 sterren. Die laatste track wilde me nog wel even verleiden naar de één overigens.

Het algoritme smakt voor de verandering maar weer eens een Nelis Jeugdig plaatje op m'n bord. Het was immers alweer zo'n 24 dagen geleden. Maargoed, we weten dat het zo is dus we accepteren het maar. Zo weet ik ook dat er nog drie Elvis Costello's in het duister op me liggen te wachten. Onze vaste vriend van de show lijkt op dit album wat te experimenteren met z'n kopstem, haast beegeeësque. Het maakt me inmiddels weinig meer uit, ome Nelis krijgt tot nu toe steevast voldoendes en ook deze keer komt het wel goed zo te horen. Zo'n track als 'Southern Man' is smullen geblazen, net als 'Don't Let It Bring You Down'. Ondanks die stem dus. Knap eigenlijk. Qua sfeer (zo werd 'vibe' vroeger genoemd, toen een meeting nog gewoon een vergadering was en een workshop nog een cursus) zit het op dit album echt helemaal goed en mede daardoor is dit misschien wel m'n favoriete Cornelis tot nu toe. Goed geluid, sfeervolle nummers en dat de stem wat typisch is verrast me al lang niet meer. Een speeltijd van 35 minuten is bovendien meer dan keurig. Ik verbaas mezelf, maar ik moet zeggen dat ik zelfs even twijfel over een 5. Ik denk dat de 4 het meest realistisch is, maar het is me inmiddels in ieder geval duidelijk dat je ze een stuk slechter kunt treffen op deze lijst.

Een soort vroege tech demo van wat je allemaal kunt met een gitaar. En dan wel op zo'n manier waarbij het nog wél leuk is om naar te luisteren. De hele esthetiek met leren broeken en blote harige mannenborsten is aan mij niet helemaal besteed en ook in de muziek schemert af en toe wel een klein stukje glam-kitch door (die typische glam-schreeuw waar ik wel eens een klein werkstuk over heb geschreven), maar dit is toch wel enorm lekker. Heel dik gitaarwerk, maar ook de basgitaar en drummer leggen een goeie wedstrijd op de mat en de zang is prima. Slechts 35 minuten en de eerste vier tracks zijn stuk voor stuk Top 2000 waardig, dus dan ga je al gauw richting de vijf sterren. En het is een debuutalbum hè. Bizar. Dus ik heb ergens wel wat kleine kanttekeningen, maar die staan de perfecte score niet in de weg. Ik ben hier niet eens mee opgegroeid, maar toch is dit ook voor mij automatisch een soort van klassieker. Dijk van een plaat. Makkelijke 5. Ik ga de eerste vier tracks meteen nog een keer aanzetten.

Dit voelt een beetje alsof ik dubbel 6 heb gegooid, een joker of troef mag gebruiken. Ik ken het album niet en ome Jeru ken ik alleen van het drum 'n bass nummer 'Set It Off' met Camo & Crooked, maar dit soort muziek kan ik de hele dag aan hebben staan. Lekker gruizige boom bap uit 1994 met een prima rapper op hele sterke Dj Premier beats. Dit soort beats zijn anno 2025 nog uniek, laat staan in 1994. Ik snap niet zo goed waarom dit album uitgekozen is, los van het feit dat Dj Premier wel een legende is dus. Kijk ik naar of je dit album echt gehoord moet hebben dan is dat antwoord voor de niet-liefhebber sowieso nee. Dit album is binnen het eigen genre al niet eens de absolute top, denk ik. Ik vind dit wel lekkerder dan 90% van wat er op deze lijst te vinden is. Ik ga deze 4 sterren geven en ik wil officieel vastleggen dat het een schande is dat 'The Infamous' van Mobb Deep niet in deze lijst staat.

Ik weet niet zo heel goed wat ik met dit album moet. De ambiant zweefnummers vind ik lekker, maar deze worden (vooral in de eerste helft van het album) afgewisseld met nummers die er niet echt bij passen. 'The Big Ship' is wel zo'n heerlijk zweefnummertje en daar wil ik best een album vol van, maar daar omheen zitten weer wat snellere nummers, waaronder ook nummers met een meer standaard band opstelling. Later op het album gaan we wel weer voor de zweefnummers met langgerekte tonen maar dan is het eigenlijk alweer te laat. Als album vind ik dit dus iets teveel zo'n too good to go pakket waarvan het altijd maar weer afwachten is wat er deze keer in zit. Een hoop eten wat eigenlijk binnen een dag op moet maar is allemaal zo willekeurig bij elkaar in een zakje gegooid dat het niet meevalt om het te verwerken tot één maaltijd. Ik ervaar het meer als een soort vreemd samengestelde playlist dan als een album. Daardoor is het uiteindelijk best een vergeetbaar album, waarvan ik zeker weet dat ik het nooit meer aan ga zetten. Tussen de 2 en 3.

De zanger klinkt een beetje als Lenny Kravitz en vreemd genoeg ook Phil Collins, de band klinkt een beetje een glammy Red Hot Chili Peppers. Ik denk ook dat ze niet helemaal onbekend zijn met het fenomeen Prince. Prima drums met uiteraard dikke 80s reverb, een funky en lekker aanwezig basgitaartje, de gitarist mag iets te regelmatig z'n momentje pakken, maar de zanger is prima. De jaren 80 druipen er wel vanaf en 'Funny Vibe' is voor mij op dat vlak ook geen hoogtepunt, maar ik probeer me er tegenwoordig wat minder aan te storen. Dikke shoutout naar die graflelijke albumhoes wel. Tering jantje. Alle elementen zijn er voor een goede score, maar iets houdt me toch tegen om een 4 te geven. Theoretisch waardeer ik dit album meer dan praktisch. Ik ga dit nooit meer aanzetten. 'Memories Can't Wait' is ondergewaardeerd.

Kwaliteitsmuziek. Hoewel ik dit niet maandelijks aanzet en m'n electro-periode alweer een jaar of 14 achter me ligt, vind ik dit nog steeds wel tof en het is wat mij betreft ook terecht dat het in deze lijst staat. Ik vind dit persoonlijk leuker dan het alom geprezen 'Discovery' en 'Homework' van Daft Punk. Verder heb ik hier echt bijzonder weinig over te melden. Ik twijfel tussen de 4 en 5 sterren, maar ik ga toch voor de 5.

Een absoluut legendarisch album van een legendarische groep, maar desondanks is dit een album wat ik nooit zou overwegen voor m'n top 10 rapalbums. Ik heb eigenlijk niks van Wu-Tang in m'n eigen playlists en rotatie. Dit is het begin van de East Coast Renaissance en daarom is het niet gek dat het in deze lijst staat, maar ik vind een hoop dingen die hierna kwamen en die hier waarschijnlijk direct door beïnvloed zijn net wat leuker. Ik noem hierbij graag voor de tweede keer deze week het in deze lijst ontbrekende The Infamous van Mobb Deep. Ondanks m'n friszure praat hierboven is dit wel gewoon een hele dikke 4 sterren voor mij. Dit kan ik iedere dag aanzetten. Thuiskomen zonder nog huiswerk te hoeven maken, een vrije dag, hobbyen. Comfortabele boombap voor m'n witte oortjes. Heb meteen drie nummers in een playlist gegooid. Misschien komt het ooit nog goed met me. En die C.R.E.A.M. beat is iconisch.

Een aardig punkalbum. Het geluid kan in dit genre een stuk slechter, dus dat is alvast een dikke meevaller. De gitaren, drums en basgitaar klinken goed. Tante Piepschuim (ik kende haar niet moet ik eerlijk zeggen) doet het meer dan aardig op zang en ze trekt de kar prima. Tuurlijk is het af en toe een keer wat vervelend hoe ze zingt, maar punk mag een beetje schuren. Wat lichte ska invloeden door die sax ook, maar het gaat er vandaag in als zoete koek. De titeltrack is fucking irritant. De track daarna (Plastic Bag) vind ik dan wel weer enorm interessant op de één of andere manier. Een compacte 36 minuten, weinig mis mee. Ik ga de 5 sterren wel op zak houden, want ik mis wel een nummer of 2 die je op repeat wil zetten.

Alice Cooper, zwarte oogmakeup, glam, jaren '70, School's Out, Poison, stop de tijd! M'n vader is nooit zo van de stevige gitaarmuziek, maar Alice Cooper zit op de één of andere manier in z'n gedooghoek. Al vraag ik me af of hij dit album kent. Tijdens het klussen komen de twee eerder genoemde hits steevast voorbij, ook als het aan mij ligt. Als je alleen die Alice Cooper kent is dit album nog redelijk verrassend. Dit is een stuk minder foute glam / hairmetal en een stuk meer Stones-achtig. Dit album heeft een soort serieusheid, qua kwaliteit en instrumentatie, die ik even niet zag aankomen. Een verrassend album voor mij dus. Dit is kwalitatief allemaal helemaal in orde dankzij het ogenschijnlijke gebrek aan theater. Dat gebrek aan theater wordt overigens meer dan prima opgevangen met wat bombastisch orkestwerk. Een bijzonder leuk album om een keer doorheen te spitten. Prima (nog net?) boomerrock. Een dikke 4 sterren en ik heb zelfs de 5 even overwogen, maar daar vind ik het net niet legendarisch genoeg voor. Ik mis een heel klein beetje het plezier van zo'n School's Out, want daar had ik me op verheugd. Die gaat na dit album gewoon nog even aan voor de lekker. Triiiiiiiiiiiinggggggg!

Het is niet lief om te zeggen maar dit soort muziek vind ik echt enorm nietszeggend. Een soort mengeling van 80s hiphop, vroege housemuziek en R&B (zonder de B) en dan echt precies de saaiste elementen van al die stijlen bij elkaar geraapt. Met zo'n vrouwtje die eigenlijk niet niet goed genoeg kan zingen voor serieuze muziek, die gekozen is omdat haar looks zo goed bij de act passen, maar die dan wel wil zingen als zo'n North Sea Jazz type. Bij de grote hit mocht ze dan ook alleen de bank warmhouden als ik het goed begrijp. En hetzelfde geldt voor de man: Zo'n type, eigenlijk meer producer dan artiest, die door de houseinvloeden net wel/net niet met z'n matige gerap wegkomt. Ook al duurt het album niet eens heel lang, zo voelt het wel. Ik verveel me gewoon de tering. Het hitje waar ik sowieso al weinig mee heb, maar waarvan er op dit album eigenlijk alleen een oersaaie grotendeels a capella variant is te vinden kan de boel niet redden. In een wereld waarin Astrud Gilberto de kans heeft gehad om muziek op te nemen is dit nog wel 2 sterren maar daar is het dan wel mee gezegd. Anderhalve ster eigenlijk.

Dit is ongelofelijk prima muziek. Helemaal niks mis mee, lekker om te luisteren. Misschien zelfs wel heerlijk. Leg één van die platen op je platenspeler, draai hem om zodra het stil wordt. En dan de dag erop of een week later luister je één van de twee andere platen van dit album. Uiteindelijk draai je een keer de derde schijf. Of je draait gewoon altijd alleen maar de eerste, omdat die toch het lekkerst is, of iets dergelijks. Dan is het top. Als je hem nu als dwangvoeding alle drie de platen achter elkaar naar binnen forceert ga ik wel enigszins in verzet, want wanneer een album langer duurt dan een fatsoenlijke film ben je verkeerd bezig. Zeker als ook nog die alom geroemde maar door mij toch wel gehate wall of sound van de ietwat moordzuchtige ome Phil erbij komt kijken. Ik besluit om de plaat er deze keer niet op af te rekenen. Ome Sjors heeft prima werk geleverd. Neem er zoveel of zo weinig van als je zelf wil. John Lennon en die gekke Yoko mogen op één nummer meeklappen, dat zal ook minimaal een halve ster waard zijn voor menig muziekliefhebber. Dit is een kwaliteitsalbum. Je zou hem vanwege de hoes al bijna halen, ware het niet dat dit soort LPs tegenwoordig duurder zijn dan een dagje Efteling inclusief parkeren. Toch wel een stevige 4 sterren.

Het is pas een paar jaar geleden dat ik ontdekte dat er Coldplay haters zijn. Serieus. Met een achteraf heel naïeve vanzelfsprekendheid ging ik er tot die tijd vanuit dat we het als mensheid over één ding eens kunnen zijn en dat is dat Coldplay in de vroege jaren 2000 kwaliteitsmuziek maakte. Maar tuurlijk was dat niet zo. Voor mij was dat net zo'n vreemde ontdekking als dat er blijkbaar kinderen zijn die geen friet (zo noemen wij patat hier) lusten. De eerste 5 tracks kent neem ik aan iedereen, want aan radio- en televisieëxposure hebben de mannen van Koudspel nooit gebrek gehad. Daarna volgen een aantal minder bekende, maar alsnog mooie tracks om te eindigen met het ongelofelijk prachtige en ietwat ondergewaardeerde Amsterdam. Dit is echt zo'n album wat je heel makkelijk van voor naar achter helemaal afdraait en waar je naar kunt zitten luisteren zonder ondertussen ook acht andere dingen te doen. Ik heb geen seconde getwijfeld over de 5 sterren, ondanks mijn gebrek aan ervaring met stinkende paardenburgers.

Een album vol nummers waarbij je Chris Zegers met z'n zonnige overhemd een stukje te ver open lekker breeduit ziet lachen naar locals tijdens de opnames voor 3 op Reis, terwijl hij hem even lekker uit de broek laat hangen op kosten van de Publieke. Chris Zegers relaxed op een scootertje. Chris Zegers mijmerend op een strandje. Chris Zegers plechtig in een kerkje. Chris Zegers dankbaar in een hutje met een bar. Chris Zegers die joviaal een bal trapt met een kindje, waarbij ze laten zien dat je samen gewoon plezier kunt maken door middel van de taal van sport en spel, ondanks de taalbarrière. Een soort Spaanse en Portugese reggae met heel af en toe een stukje Engels, gemaakt door een Fransman. Regelmatig zo'n stukje radio/televisieopname ergens in het nummer verwerkt en af en toe even een 8bit geluidseffect van de lokale gokautomaat of iets dergelijks. Verder een hele hoop herhaling, om je te hypnotiseren en je ietwat te vertragen tot het tempo van het eiland. En uiteraard kan de oplettende luisteraar een quica (de Braziliaanse wrijftrom) ontdekken. Ik krijg enorm zin om dictatortje te spelen, want het doet allemaal denken aan het overwegend zonnige eiland van de game 'Tropico' waar je zelf als een soort Chris Zegers de bevolking onder de duim moet zien te krijgen. Ik vind dit best leuk, maar een 4 gaat me net iets te ver. Bongo Bong kennen we, de andere grote hit staat niet op dit album. Een 3,5 was perfect op z'n plaats geweest, maar bij gebrek aan halve sterren moet ik op de 3 drukken.

Ik heb tot vandaag twee keer R.E.M. gehad en ik heb braaf twee keer vier sterren getrakteerd. Ook nu ik dit album een tijdje aan heb staan steven ik daar weer recht op af. Wederom zonder er heel veel bijzonders over te kunnen melden. De kwaliteit staat buiten kijf. Ik begin me wel meer en meer af te vragen of deze lijst teveel R.E.M. bevat. Eigenlijk vraag ik me het niet eens af: Het is gewoon zo. Eén à twee albums was voldoende geweest. Daar kan de band verder helemaal niks aan doen. Ik klik dus rustig op de vier sterren en ik laat het aan het algoritme wanneer ik op de vijf sterren mag gaan drukken voor Automatic for the People, om de R.E.M. sidequest te voltooien. Alles voor die handboog met een 0,003% dps verbetering.

Eerste kerstdag jongstleden kreeg ik de Tweeling al voorgeschoteld en ik ging er eigenlijk blind van uit dat dat de enige keer zou zijn in deze lijst. Dat ze er twee keer in staan verbaast me. Ik hoopte op meer 'Persephone' want dat vond ik een gave track, maar die kant lijkt het juist helemaal niet op te gaan op dit album. Dit album is wat meer chamberpop-achtig, als ik m'n genres goed beheers. Dit album is later gemaakt dan die andere entry in deze lijst en toch lijkt het haast meer 80s te klinken, wat ik niet als compliment bedoel. Ik geef ook dit album 2 sterren, maar ik vind hem iets matiger dan het andere album. Deze entry is wat mij betreft totaal onnodig.

Wat heb ik in de jaren '90 dit soort muziek (om het maar even in een grote stoofpot te gooien met allerlei andere bands) toch ontzettend vaak en lang gehoord zonder het ooit zelf aan te zetten. Het doet me daardoor sterk denken aan Radiooo Tieeeeen Gooold, de Philips personeelswinkel in het PSV stadion, jezelf kapotvervelen achter in de Opel Kadett (lelijk jaren 90 model, niet zo'n hele oude), met het hele gezin een dag lang kleding kopen in de C&A met die roltrappen waarlangs iemand ooit naar beneden is gedoken, van die blauwe Stimorol kauwgom die bruin wordt als je er op kauwt en daadwerkelijk anders smaakt dan alle andere kauwgom. Misschien klinkt het anno 2025 een tikkeltje fout allemaal, maar so be it. Op het album is geen enkel vervelend nummer te vinden en er straalt ook een soort onbevangen plezier van uit. Tempovertragingen, uitgebreide gitaarsolo's, bridges waarin daadwerkelijk wat anders gebeurt en zo op het einde nog even moduleren (dat woord kun je niet typen zonder aan Jiskefet te denken). Allemaal van die elementen die je tegenwoordig niet meer zo gauw tegenkomt. De openingstrack is legendarisch. Ik heb die meteen na het luisteren van het album nog een keer opnieuw aangezet en toen die voorbij was heb ik Spotify nogmaals het hele album uit laten rollen. Dan mag je een 5 geven.

Ik heb ome Iggy al ooit de volle punten toegeschoven, toen als onderdeel van De Stromannen. Ik lees dat dit het album is van na die break up, met tussendoor nog een paar jaar lekker heroïne gebruiken, dus in principe belooft dat heel veel goeds. Jup, ik heb de Wikipedia gelezen en ik denk dat het ook daardoor is dat ik de Bowie-invloeden extra duidelijk meen terug te horen. Zo'n track als 'Baby' klinkt 100% als Bowie. Sommige mensen gaan na het snoepen van de bruine suiker de kunst kant op blijkbaar. Jammer, want ik vond dat punk-achtige van Raw Power van de Stooges dus wel lekker. Het is geen slecht album, maar het is ook geen heel makkelijk album. Ik geloof wel dat dit kwaliteit heeft, maar het luisterplezier blijft bij mij een heel klein beetje achter. Er staat geen enkel nummer op waarvan ik enthousiast zou worden als het voorbij zou komen op de radio bijvoorbeeld. Daarnaast ben ik ook niet súper onder de indruk van de inventiviteit o.i.d., wat dan ook nog een reden kan zijn om het hoog te laten scoren. Dit haalt voor mij niet het niveau van Ziggy Sterrenstof, bijvoorbeeld. Het is daarom dat ik voor de 3 sterren ga.

Dit klinkt alsof de cast van Glee in hun punkfase zit. Qua instrumenten is de boel echt goed op orde, die kerel kan prima zingen en qua productie is het ook aardig gelikt voor een punkplaat. Vandaar die Glee opmerking. De muziekinstrumenten en ome John doen het dus leuk, maar we ontkomen er niet aan om het even over de zangmevrouw te hebben, want godverdomme zeg. Wat kan zij een partij irritant zingen. Het is waarschijnlijk de bedoeling, dus in die zin doet ze het goed, maar toch. Ze beheerst het verveelde klaagstemmetje tot in de puntjes. Haar stem is zo aanwezig dat je er niet zomaar omheen kunt. Het is wat streng, maar twee sterren voor mij.

Dit wordt eigenlijk een hele kromme rating. Ik vind lang niet elk nummer op dit album even fijn om te luisteren en ik ervaar bijvoorbeeld zo'n Four Sticks als veel te druk, maar het album waar Stairway to Heaven op staat krijgt in de context van deze lijst eigenlijk automatisch een 5. Een gevalletje 'je maakt maar zin!' dus.

Vandaag krijgen we weer eens iets uit het Britse archief voorgeschoteld. 'Hier heeft nog nooit iemand van gehoord' denk je dan, maar tijdens het zoeken tussen de ratings van m'n favoriete medegebruiker kom ik er achter dat Jan Martijn blijkbaar twee keer in deze lijst staat. Ongelofelijk. Op de eerste track klinkt de beste man alsof hij net een liter Chlorix heeft zitten nippen, maar gelukkig wordt dat op de rest van het album iets minder. Een enkele track daarna uitgezonderd. Wat krijgen we verder precies te horen? Een soort combinatie van prog, jazz, folk en zangert liedjesschrijvert. Een soort wereldmuziek, maar dan uit Hilvarenbeek ofzo. Veel effecten, experimenteel. Het is wat dromerig, iets hypnotiserend. Het wordt alleen zelden echt heel tof, dus dat valt wat tegen. Misschien wat Nick Drake van het Aldi huismerk. Het voordeel is dat ik me hier amper aan kan storen, ik kan dit goed heel luisteren. Het blijft keurig netjes net onder de 40 minuten. Drie sterren dus. Als je een goede bui of een slechte streak hebt kun je er zelfs een vier voor geven.

Grime klinkt als een smeltkroes van dubstep, drum 'n bass en rap. Ik vind het zelf dan ook elke keer weer verbazingwekkend hoe weinig ik met grime kan, terwijl ik al die stijlen enorm waardeer. Zo ook dit album. Ik vind het album een beetje goedkoop en amateuristisch klinken, terwijl Duizelig z'n vak echt wel verstaat. Veel tracks zijn vervelend kaal, de raps zijn wat weggemoffeld, die plucky strings geluiden heb je na drie keer ook wel gezien. Ik verveel me over het algemeen genomen gewoon de tering eigenlijk. Je kunt beter een album aanzetten waar onze eigen Kubus de beats heeft verzorgd. Zo'n track als 'I Luv U' vind ik dan wel vet, met die vieze distorted 808 kick die wij Hollanders vooral kennen uit de gabbertijd, maar het is een uitzondering op dit album. 'Jus a Rascal' is ook wel leuk. Als ik in 2003 een jaar of 14 was en in Londen had gewoond dan was het waarschijnlijk een heel ander verhaal geweest, maar nu hou ik het op een 2.

Het eerste nummer is wat matig. Daarna wordt het gelukkig wel iets beter. Het blijft 80s popmuziek, het blijft af en toe een beetje wat ik theatraal zou noemen, maar het luistert ook wel weer prima weg. Het doet allemaal een beetje denken aan Enjoy the Silence van Depeche Mode, maar dan minder iconisch. Op het einde gaan we nog even trommelen met de hele kliniek, dat is wel grappig op zich. Vergeetbaar, ik zet het na vandaag nooit meer aan, maar toch 3 sterren. Ik ben mild gestemd vandaag.

Het klinkt behoorlijk Beatles-achtig. En met behoorlijk bedoel ik echt flink. De effecten, de samenzangetjes, de structuur van de liedjes, de helium-achtige stemmen. Maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo'n probleem, liever huismerk Beatles dan een Zappa kloon, om maar iets te noemen. Balloon Burning is wel een schijtirritant nummer overigens en zo zijn er nog wat meer nummers die niet helemaal raak zijn. Het is een rock opera, dus als je er écht voor gaat zitten kun je er misschien nog iets meer uit halen dan ik nu, maar al met al vind ik dit een prima psychedelisch album. Tussen de 3 en de 4.

Een soort indie variant van Tom Waits met Nick Cave, met een stukje country maar zonder de goedkope country teksten. Ook wat Bob Dylan eigenschappen, maar in dit geval is het wél nog om aan te horen, ondanks dat hij dus soms wat dissonant klinkt. Soms wat bluesy, waarbij de artiest daadwerkelijk zo blue was dat 'ie de hand aan zichzelf heeft geslagen. En hoe rustig het album over het algemeen ook is, er wordt af en toe echt wel een lekker stukje muziek gemaakt. Een heerlijke productie om naar te luisteren, waarbij alle instrumenten (het zijn er niet zoveel, maar dat is geen probleem) allemaal geweldig klinken. Helder maar toch warm, lekker ruimtelijk. 35 minuutjes is ook niet teveel. Het zal niet m'n minst controversiële 5 zijn, maar ik ga hem wel uitdelen.

Ik weet dat autotune al jarenlang standaard altijd wordt gebruikt. Bij elke artiest, op elk album en zelfs tijdens live optredens. Goede autotune is als een goede goochelaar: Uiteindelijk weet je dat je gefopt wordt, maar het trucje is zo leuk dat je dat kunt parkeren. Het opschorten van je ongeloof. Jullie zullen het geraden hebben, het grootste nadeel van dit album vind ik dat ze James' stem te vaak hoorbaar geautotuned hebben. In de hogere regionen (met name bij de stukjes waar de zang enigszins clean is) hoor je de autotune hard werken, hoor je de correcties en daardoor klinkt de zang regelmatig als High School Musical, moderne country of Suno AI. Je ziet de goochelaar het muntje uit z'n zak halen voor het zogenaamd uit je oor komt. Weg illusie. Ik verwacht helemaal niet dat die lamlul al die noten perfect raakt. Als we dat willen gaan we wel naar Adele om ons daar te laten teleurstellen. Het enige wat we willen is een beetje passie en echtheid. Ik wil eigenlijk geen 5 geven vanwege die autotune en vanwege het feit dat het min of meer een greatest hits is, waarbij ik één van de originele albums al een 5 heb gegeven, maar m'n zwak voor liveorkesten gecombineerd met moderne muziek duwt me toch over het randje. 2 uur en 13 minuten is eigenlijk ook veel te lang, maar het mag niet al teveel uitmaken. Skip gerust een keer een nummertje.

Een zwoel hijgstemmetje, een keer een klaagstemmetje, geveinst mysterieus, zingen alsof je weinig moeite doet. Het heeft ook wel iets van The Cure, maar dan wel op zo'n manier dat het ook geschikt is voor bruiloften en partijen. Jaren '80 schuifelfeestjes in groep 8, of de zesde klas zoals het toen waarschijnlijk nog genoemd werd. Hier in Nederland scoorden ze ooit een top 40 hit (nummer 31) lees ik. Djumbo heeft 5 keer de top 31 gehaald, ter referentie. Als je bovenstaande allemaal leest kun je op de klompen aanvoelen dat dit album echt niet in deze lijst hoort te staan. En dat klopt. Het album wordt gelukkig nergens echt heel vervelend, maar Robert Dimery is z'n grip op de realiteit compleet zoekgeraakt als hij durft te beweren dat je dit gehoord zou moeten hebben. En toch kan ik het makkelijk hebben. Daarom 3 sterren.

32 minuutjes oude hardcore punk. Deze gaat er verdomd makkelijk in moet ik zeggen, ondanks dat ik zowel de band als de nummers niet herken. Af en toe hoor ik zo'n gitaarstukje wat me een beetje doet denken aan Turnstile of een geluidje wat doet denken aan Deftones en dat is dan blijkbaar genoeg houvast voor me. Een heel klein beetje Red Hot Chili Peppers achtige funk zit er ook wel in. Voor een hardcore plaat vind ik deze dus vrij toegankelijk en dat is alleen maar goed. Helaas staan er niet één of twee nummers op waar ik extra enthousiast van word en wordt het album tegen het einde toch een klein beetje saai. Ik hou het daarom op 3 sterren.

We mogen weer country luisteren. Yes, yes, yes. 36 minuten aan Murikaanse smartlappen. Ideale muziek als je moeder terwijl ze zwanger van je was gewoon negen maanden stug heeft doorgezopen. In de derde zin van het album wordt z'n automerk benoemd, al vrij snel gaat het erover dat z'n partner vreemdgaat en twee tracks later gaat ze bij hem weg, wat hij ondanks het vreemdgaan toch nog wel klote vindt, en dan is het eigenlijk wachten op iets van een whisky-referentie. En die blijft voor zover ik ben nagegaan, bizar genoeg, uit. Na track 7 à 8 ben ik qua tekst ook weer even afgehaakt. Is het allemaal om aan te horen? Ja, in principe wel. En toch bekruipt me het gevoel van Bassie en Adriaan op reis door Amerika. Dit niveau werd in de jaren '90 tijdens het lokale Country en Westernweekend ook makkelijk aangetikt door lokale acts. Ik ken de beste man niet en ik ken het genre waarin hij zich begeeft ook niet super goed, maar ik kan me niet voorstellen dat dit de Champions League van de country is. Een schilderen op nummer country tafereeltje. Ik hou het op 2 sterren. Ook al kom je er in principe eenvoudig doorheen.

Hey! Morrissey! Waar hebben we die ook alweer eerder gehoord? Ohja! In deze lijst. Een keer of 57. De oplettende lezer weet inmiddels dat ik onze vegan koorknaap prima kan hebben. Ik zal het album netjes helemaal afdraaien, zoals we dat doen in deze lijst, maar ik weet eigenlijk al bij het tweede nummer (achteraf gezien één van de beste op het album) dat dit een 3 wordt, tenzij er echt nog hele gekke nummers gaan komen. En die blijken er niet te komen. Drie sterren, maar wel best een dikke drie sterren moet ik zeggen. Deze zou ik, vooral door het aardige gitaargeluid, vaker aan kunnen zetten, ware het niet dat ik in deze lijst vanzelf nog 40x Morrissey ga moeten luisteren.

Ik vind het experimentele en het herrie-achtige deels wel leuk, maar uiteindelijk is het toch wel een beetje een kutalbum. En tegelijkertijd is het ook weer niet kut. Ik weet niet zo heel goed wat ik hier mee moet. Het fascineert me, maar ik word er ook moe van. Sommige gitaargeluiden zijn echt heel vet, maar het is me toch net iets te weinig muziek om er echt van te kunnen genieten. Het is heel raar om zo'n uitgesproken album een nietszeggende 3 toe te schuiven, maar ik kan gewoon niet kiezen welke kant het voor mij op valt. Ik hou het daarom op een vies neutrale 3.

Over het algemeen luister ik niet heel goed naar de teksten en dat komt bij dit album toevallig heel goed uit, want je verstaat sowieso geen zak van wat die zanger allemaal loopt te vertellen. Maar dat vind ik helemaal geen probleem. Ik zet dit album aan en ben na een paar nummers redelijk verrast. Als ik €25,- zou kunnen betalen om nooit meer Sex on Fire of de Hollandse variant ervan te hoeven horen dan zou ik het meteen doen en ik zag dus ook wel op tegen een heel album Kings of Leon. Die té gelikte rocksound waar de radiostations in die tijd iets teveel van smulden ben ik namelijk compleet beu, omdat ik er zonder consent een overdosis van heb gehad. Maar dat nummer (en dat soort nummers) staan niet op dit album. Dit album heeft veel meer dat lekkere vroege 2000's indie gevoel, gecombineerd met net genoeg yeehaw om het leuk te maken. The Strokes zonder het megafooneffect, Franz Ferdinand en/of Kaiser Chiefs want wie kan hen ooit uit elkaar houden, Maxïmo Park, dat idee. Nogmaals, ik versta geen zak van die zanger maar ik vind het wel lekker wat 'ie toevoegt, met z'n kettingzaagvormige stembanden. De gitaren, bas en drums maken er ook een feestje van. Bijvoorbeeld bij de track 'Razz', dat stukje Rockafellar Skank in een stoffige boerenschuur: Heerlijk. Bijna 37 minuten aan plezier (die één na laatste track is wat meh) en geen irritatie. Ik heb een paar nummers in playlists gestopt en dit album gaat binnenkort nog wel een keer van voor naar achter aan. Bam, 5 sterren.

De Tuuters. De naam zegt me niks moet ik zeggen. Aanvankelijk klinkt het als een mengeling van Bloc Party en Muse. Een stukje Kaiser Ferdinand / Franz Chiefs erbij ook, maar die hoor ik vandaag blijkbaar overal in terug, zie m'n vorige rating. Als ik de hit hoor dan snap ik ook wel dat het me niks zegt, want dat soort muziek gaat bij mij als het op de radio voorbij komt het ene oor in en het andere oor uit. Ik vind de hit ook niet het leukste nummer van het album. Beoordelen dan maar. Qua cijfer zit ik ongeveer op de 3,5. Een 3 is te laag, een 4 is eigenlijk te hoog want af en toe is het net teveel herrie en het album boeit me eigenlijk net niet genoeg voor een 4. Nadat ik dit typte heb ik even gekeken wat m'n compagnon gaf en die zat met exact hetzelfde probleem. Hij gaf een 4, dus het lijkt me duidelijk wat mij te doen staat nu.

Als je 300 willekeurige albums uit deze lijst plukt, is de kans groot dat je iets wat hierop lijkt al een paar keer hebt gehoord. Jaren '80 Britse popmuziek, maar we geven het een gave genrenaam zoals post-punk, of in dit geval neo-psychedelica. Het is gelukkig geen verschrikkelijke ervaring. Deze overleef je wel. De zanger is zeker niet de meest vervelende in het genre en dat helpt enorm mee. Je hoeft het album absoluut niet gehoord te hebben, maar ik kan verder niet actief hekelen. Een solide album met lekkere baslijntjes. Een degelijke 3 sterren dus.

Als ik de reviews eens voorzichtig doorblader lijkt het alsof ik de enige ben die dit album niet helemaal begrijpt ofzo. Ik weet waarschijnlijk gewoon te weinig over De Strand Mennekes, of het muzikale en politieke landschap van de Verenigde Staten in de jaren '60, ook prima. Ik mis ironie, of ik bespeur juist een ironie die er niet is ofzo. Wat niet weet wat niet deert. Ik hoor een prima geproduceerd album met een combinatie van best aardige liedjes. Redelijk veel variatie. Niet helemaal wat je verwacht bij 'The Beach Boys', maar dat was dan een beetje de bedoeling geloof ik. Een ontzettend lang Wikipedia artikel voor een wat mij betreft eenvoudig drie sterren album. Gewoon aardig.

Tjah, Björk. Die vind ik lastig altijd. Net als Pippi Langkous doet Björk haar eigen ding en net als bij Pippi Langkous vraag je je af of er eigenlijk niet iemand de instanties zou moeten bellen. Een Björk album is daardoor steevast zowel bewonderenswaardig als doodvermoeiend durf ik wel te beweren. Kunstzinnig ook. Ze raaskalt een hoop tekst die zowel enorm diep als compleet onzinnig kan zijn. Ik mocht eerder Vespertine beoordelen (3 sterren) en die vond ik beter in deze lijst passen dan dit album. Die is namelijk nog wat Björkeriger en als we er dan toch voor gaan, ga ik er liever helemaal voor. Op dit album is ze net wat minder krols. En de vroege jaren '90 dancegeluiden op dit album zijn net wat minder mooi geaged. Ik hou dan 2 sterren over.

Een soundtrack voor een film die niet bestaat. Het concept vind ik niet eens heel dom. Het is niet dan ook niet compleet kut, maar ik vraag me toch een beetje af waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Dus wat krijgen we nu precies? Aardige stukjes muzikaal thema, afgewisseld met gekke industriële geluiden, wat herrie en chaos. Ups en downs, onrust en ontspanning. Qua laagjes allemaal prima tot een mooi beeld gekleid. Op track 11 klinkt het alsof je op de Gamecube bij Bowsers kasteel naar binnen loopt. Maar hoort dit nou echt thuis in deze lijst? Nee. Er is geen hond die zegt: De beste albums ooit zijn Sgt Peppers, Nevermind en Moss Side Story. En dan blijkt dat deze man er 2 keer in staat, waanzin. Qua cijfer is het enorm lastig. Het is een keer wat anders en ik vermaak me er daarom wel mee. Ik hou het zonder het te ingewikkeld te maken gewoon op een 3.

Ik vind eigenlijk dat deze muziek op geen enkele manier legendarisch genoeg is om een plek in deze lijst te verantwoorden, maar je kunt niet zeggen dat het niet verdomd catchy is. En dat niet elk album op deze lijst legendarisch is wisten we eigenlijk al na een dag of 10. Een soort pop, dance, disco en indie. Daft Punk, Dr Lektroluv en Deadmau5, maar dan als band. Iets Depeche Mode-achtigs erbij. Melancholie. Ultieme hipstershit eigenlijk. Het gevolg is dat je zo'n album heel makkelijk doorkomt en stiekem zit je zonder dat je het zelf door hebt met een kleine glimlach op je lelijke mannenbakkes lekker met je harige mannenpoot op de maat mee te tikken. Het grootste nadeel is dat we dankzij het succes van dit soort bands tegenwoordig opgescheept zitten met ik noem een Son Mieux. Rustig maar, Son Mieux kan je hier geen pijn doen. Ik zou dit nooit uit mezelf opzetten, maar als ik het dan toch moet luisteren gaat het er in als zoete koek. Feelgood bagger, heerlijk eigenlijk. Zo'n wat langzamer nummer als 'Look At Where We Are' had van mij wel achterwege mogen blijven. Ik wil lekker met pak 'm beet 120 bpm tikken met m'n harige mannenpoot. Zonder twijfel 4 sterren.

Een knappe productie. Er wordt op je ingebeukt tot je je verzet staakt of het zelfs leuk gaat vinden. Veel herhaling, zoals het hoort bij dit soort muziek. Het klinkt tegelijk gedateerd en helemaal niet gedateerd. De kwaliteit staat buiten kijf en ik denk dat er weinig artiesten zijn die dit nu, ook al zijn alle muzikale gadgets enorm doorontwikkeld, zouden kunnen namaken. Al moet ik zeggen dat ik helemaal niet thuis ben in dit gedeelte van het muzikale spectrum, dus misschien zit ik er compleet naast en wordt dit tegenwoordig in elke middelgrote stad door handige gastjes in groep 4 bij elkaar geklikt in de tijd die ze overhouden omdat ze tegenwoordig niet meer hun eerste communie hoeven te doen. Dit album is voor mij geen persoonlijke favoriet, maar ik kan het vooral technisch wel waarderen. Ik vind hem ook iets makkelijker te luisteren dan Dig Your Own Hole (3 sterren), als ik het me goed herinner. Ik geef daarom wel een 4, maar ik weet nu al dat ik deze nooit meer voor m'n plezier zal aanzetten.

Ik vind niet alleen hiphop leuk, dit soort muziek luister ik ook regelmatig en heb ik ook veel geluisterd. Deze specifieke band heb ik echter nooit aangezet in m'n jeugd. Hardcore en Post-Hardcore was voor mij vaak net over een grens: te chaotisch, te schreeuwerig. Van bijvoorbeeld At The Drive-In vind ik sommige nummers bijna onovertreffelijk (Honest to a Fault), maar andere nummers van hun kon ik niet zoveel (bijv. Arcarsenal). Tegenwoordig kan ik het wat beter hebben, zolang het niet te wiskundig wordt. The Mars Volta vind ik denk ik nog steeds vermoeiend. Dit 'Rijden Als Een Joehoe' album zit nu aan de goede kant van de grens voor mij. Lichte chaos, ingewikkelde gitaarshit afgewisseld met beukende herhalingen en dat alles begeleid door een prettige vocalist en goede drummer. En natuurlijk af en toe even wat zielige rustmomentjes. Genoeg herrie om je stoer te voelen en één been voorzichtig zwevend boven het spectrum is genoeg om het nog enigszins te kunnen volgen. Ook deze zal hier vanaf nu niet elke dag aan gaan, maar toch ben ik een beetje aan het twijfelen tussen een 4 en een 5. Eigenlijk is een 5 net iets te hoog, maar ik heb wel zin om hem te geven. Hardcore (en mag ik emo zeggen?) voor de fijnproever.

Hoe begin je dit te beoordelen? Een soort ambient samengesteld uit een bak gruizige herrie. Hier krijgt menig snob een warme slip van, want hoe vager hoe beter. 'One of the greatest albums of all time' en als je dat niet snapt mag je niet in onze hele hoge, hele toffe boomhut. Ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Ik ervaar het niet als onprettig. Ik vind het zelfs best wel lekker nog, zo op m'n headset. Een scrubbehandeling voor je hersenen. Een vage herinnering aan een keer dat je dronken in het donker naar huis fietste en je je tegelijk flink gehavend maar ook heel goed voelde. Het is leuk gevonden en goed uitgevoerd met lekker veel textuur. En ik heb het onlangs al een keer eerder getypt: Het is een keer wat anders. Dat is in zo'n lijst vaak wel even lekker. Het muziekequivalent van de laatste 20 pagina's van Verhulsts' Bechamel Mucho, het onepische vers. Het blijft maar doorgaan. Je herkent de woorden maar waar de fuck gaat het over. Bellettristisch beffen, hele verhalen. Zie je, ik kan ook een snob zijn! 3,5 ster.

Dit (bijvoorbeeld 'Air') klinkt als een aflevering van Ernst, Bobbie en de rest, waarbij Bobbie de hele aflevering vermoed dat er een spook op zolder zit, terwijl de moeder van Ernst daar gewoon haar beddengoed aan het drogen is ofzo. Ik zeg niet dat niks op dit album het niveau van een aflevering E, B en de R ontstijgt, maar het is wel zo dat er bizar veel van dit soort post-punk in deze lijst staat en haast elke keer weer als ik zo'n album aanzet word ik geconfronteerd met dat ik niet snap wat mensen die dit 5 sterren geven horen. Soms vraag ik me daadwerkelijk af of die mensen met zo'n lovende review hetzelfde album als ik hebben geluisterd. Dit klinkt toch best wel goedkoop, poppy en met vlagen lachwekkend theatraal? Stukjes van sommige liedjes op dit album zijn wel goed hoor en het is voor mij geen verschrikkelijke strijd om hier doorheen te komen, op dat knagende gevoel dat ik het niet begrijp wat er zo geniaal aan is na. Het einde van 'Memories Can't Wait' en het einde van eerder genoemde 'Air' vind ik best mooi en 3 sterren kan ik hier wel uit plukken, maar dat is het dan wel zo'n beetje.

Ik heb hier voor de verandering weer eens niks mee, maar een keertje zo'n album is gewoon goed. Ik heb de Chris Zegers kaart onlangs al getrokken, Floortje Dessing en Emma Wortelboer zijn ook al ooit genoemd. Dan heb je nog Dennis Storm die tegenwoordig op één of ander Aziatisch eiland tapijtjes knoopt o.i.d. maar dat wordt me te obscuur allemaal. Dan maar een korte rating. Vrolijk. 3 sterren.

Een album van Bruce Springsteen zonder herkenbare hits. Daar gaat iets mis zou je zeggen. Weinig nummers op dit album springen er uit. Het is oerdegelijk, misschien zelfs net iets te degelijk. Ik heb een beetje wat ik bij U2 ook wel eens heb gehad, het Knorr Wereldgerecht-principe: De meeste mensen lusten het - haast niemand wordt er écht enthousiast van. Bruce en de band doen echt wel hun best en ik ga dit ook zeker geen onvoldoende geven, maar toch bekruipt me een licht gevoel van mehheid. Bruce staat 5 keer in deze lijst zie ik en wat mij betreft is dit één van de albums waarop bezuinigd mag worden. Nogmaals: Dit album is lang niet slecht, maar in deze lijst voelt hij wat overbodig. 72 minuten is een lange zit, ondanks de kwaliteit.

Ome Roede heb ik al een keer gehad en dan is er eigenlijk niks aan dit album wat je nog kan verrassen. Ik kan dit album dus ook weer makkelijk luisteren, maar eigenlijk hoeft hij niet meerdere keren in deze lijst te staan wat mij betreft. Het is wel lekker compact (40 minuten), prima muziek, een beetje bluesy, best lekker. 3,5 ster.

Een soort Bob Dylan die als kind in een ketel met pruimtabak is gevallen. Ik moet wel zeggen dat ik dit liever hoor dan Bob Dylan, maar er zijn veel dingen in het leven die ik liever hoor dan Bob Dylan. Op zich is het leuk om weer een stukje jaren '50 tijdlijn te vullen. Ik kan hier een 2 voor geven maar ik kan er ook nog wel een 3 uit persen als dat gewenst is. Het zit er qua genot een beetje tussenin. Ik hou het op 2 vandaag.

Vandaag komt vriend van de show Elvis Costello weer eens aan de poort rammelen. Het goede nieuws is dat dit de vierde keer is dat hij zich komt melden en dat betekent dat ik Col du Costello bijna beklommen heb. Hierna nog twee keer. Verdomme nog twee keer. Maargoed, dit is waarvoor we hebben getekend. We hebben ons vrijwillig in de schoot geworpen van de sekte van Robert Dimery en dan hoort dit er bij. Slikken zullen we. Misschien begin ik wat onverschillig te worden, begin ik te wennen of ben ik simpelweg murw gebeukt, maar ik vind dit niet het vervelendste Elvis Costello album. Toch ben ik wel zo klaar met deze man dat ik me er eigenlijk niet toe kan zetten om een 3 uit te gaan delen hiervoor. En na 50 minuten weet ik dat zeker. Het kon erger, maar het blijft een 2. Wat een overgewaardeerde flapdrol.

Ome Billy heeft een aardig randje Britse Punk in z'n stem die de boel zowel extra leuk als extra verschrikkelijk kan maken. De meeste tracks vallen gelukkig de goede kant op, maar bij track 2 kneep ik hem toch wel even. Bij track 2 was 'ie het even kwijt. Het is echt bijzonder vaag wat dit precies met me doet. Dit is het archetype Britse klaagstem waar ik wel eens een album op afgeschreven heb, maar ik vind dat oom Billy het toch bijzonder leuk doet. Een heel klein stukje Morrissey lijkt er ook wel in te zitten, maar toch is het fijn. Heerlijk die zwaar overdreven manier waarop hij bepaalde woorden uitspreekt. Lekker activistisch is het ook. Ik vind dat ik dit kut zou moeten vinden, maar op de één of andere manier vind ik het best wel dik. Niet elke track is raak en een 5 zou waanzin zijn, maar ik ga verrassend genoeg toch wel 4 sterren uitdelen. Is toch geinig zo'n Engelse Armand?

Ik heb Baaba Maal al een keer gehad en ik zat klaar om dit te gaan haten, maar die eerste track is (op de koptelefoon) nog best wel lekker eigenlijk. Dik en gelaagd. Een beetje bezwerend. Daarna ben ik er dan wel een beetje klaar mee hoor. Het is zo'n album waarbij je gerust 20 minuutjes kunt weglopen zonder echt iets te missen. Al moet ik zeggen dat het wel jammer zou zijn als je track 3 (ik typte hier 'die met die marimba', maar het is een 'balofon' aldus wikipedia) zou missen. Ik hou het bij de 8 originele tracks. Ik wil niet de VPRO-vrije-geluiden-tatta uithangen, maar ik vind tracks 1, 3, 6 en 7 best wel relaxed en daarom ga ik een 2,5 afgerond naar 3 geven. Als we zo doorgaan krijg ik straks nog gepersonaliseerde advertenties voor Oerol o.i.d.

Het begin van dit album sluit perfect aan bij die Baaba Maal die ik net heb afgerond, dus dat is wel mooi. Helaas begint al gauw de relatief vergezochte progmeuk te stromen. Tuurlijk zijn er leuke momentjes en klinkt het af en toe ook wel eens mooi, maar tussendoor krijg je een hoop geneuzel om je doorheen te worstelen, gekloot met de opname, de drummer die op willekeurige voorwerpen begint te tikken. Doseren blijft een kunst. Ik kan gerust zeggen dat dit allemaal wat langdradig is. Ellenlang opbouwen naar feitelijk niks. De gemiddelde Russische filmklassieker is er niks bij. Fluitje, strijkertje, gitaartje, folky elementen: helemaal leuk. Het klinkt ook allemaal echt wel goed in de koptelefoon, maar in deze langgerekte vorm haak ik een klein beetje af. Ik krijg er een beetje de kriebels van. Dat gekloot met die manische lachjes ook altijd. Een misschien net iets te strenge 2 sterren dan. Met wat knip- en snijwerk kun je hier een 4 van maken. Het is zeker niet totaal kut, maar als ik hier een 3 voor geef heb ik het gevoel dat ik me slimmer voor doe dan ik eigenlijk ben.

The Allman Brothers Band. De naam doet me meteen denken aan die prachtige Alleman documentaire, over het Nederland en de Nederlander van weleer, van Bert Haanstra. Voor de eventuele liefhebber volledig te bekijken op YouTube. Tot zover de snobmodus. Dit album is blijkbaar verschillende keren uitgebracht. Oorspronkelijke lengte: 76 minuten. Lengte van de meest recente versie: 365 minuten, oftewel ruim 6 uur. Bizar. Ik vind deze versie van 76 minuten namelijk al vaak genoeg een beetje verzanden in eindeloos gemeander. Minuten lang elke 20 seconden één snaar aanslaan en dan als gitarist zelf keihard genieten van hoe ongelofelijk heerlijk je die snaar steeds maar weer aan het buigen bent. Eigenlijk is het ook wel weer prachtig. Als dit tijdens een lokaal bierfestivalletje op een zonnige dag op de mat wordt gelegd mag je zeker niet klagen. Dit tikt toch wel net een iets hoger niveau aan dan de harmonie van Oisterwijk om maar iets te noemen. Misschien moet ik er dan nu ook maar niet teveel over klagen. Ik sta zelden te springen om nummers van 13, 19 en 23 minuten, maar ik leg me er maar bij neer. Ik heb slechtere muziek gehoord in deze lijst. Drie sterren.

Een beter verstaanbare Bob Dylan op een fantasy fair. Het is maar een half uurtje, dus je komt er wel makkelijk doorheen, maar ik ga toch een klein puntje inhouden omdat dit echt niet in deze lijst hoeft. "Nine Pound Hammer" is wel een uitschieter naar boven, die is tof.

Ik had gister (of eigenlijk eerder, maar toen pas geluisterd) die broertjes Alleman, die dagen lang aan 1 snaar konden plukken en dit voelt een beetje als de soul variant daarvan. Sommige liedjes blijven maar duren en duren en duren met als hoogtepunt dat er een aantal man maar wat loopt te mompelen. Semi-onvoorbereid, vul ik even in. Ik noem een 'Africa Talks to You' van 8 minuten. Ik zal niet zeggen dat ze geen muziek kunnen maken, want het is zeker goede muziek gemaakt door mensen die hun vak beheersen, maar man man man wat kan ik me soms vervelen bij zoiets. Als album is dit voor mij veel te veel van het goede en dat ligt helemaal aan mij. Spotify probeerde er ook stiekem weer een bonusversie van een uur plus in te fietsen. Wat dat betreft moet ik waakzaam blijven. Ik geef 2 sterren ook al is dit zeker geen slechte muziek.

Dit album ken ik. Ik heb deze vroeger, toen ik de digitale zeven zeeën regelmatig gretig bevaarde om mijn Winamp muziekdatabase te spekken, gedownload omdat ik de 2e track (Staring At The Sun) zo gaaf vond. De rest van het album vond ik toen maar tegenvallen. Nu, 114 jaar en een heel ander leven later vind ik die track nog steeds met afstand het leukst van het album, alleen kan ik wel iets meer genieten van de rest, omdat m'n tolerantie voor schurende, experimentele hipstershit wat is toegenomen. Het blijft echter wel voelen als werk om hier doorheen te komen. Het duurt allemaal een tikkie lang zeg maar. Een 2,5 die ik opwaardeer naar 3 vanwege Staren Naar Het Zonneke.

Als je die hoes ziet verwacht je een soort Eefje de Visser, een beschadigd en diepzinnig hijgmeisje populair tussen pak 'm beet 2019 en 2025, maar dit komt dus uit 1968. Ik mocht willen dat het een beschadigd hijgmeisje was, want dit is Joni Mitchell met een bigband erachter. Al zorgt ze voor iets minder irritatie dan Joni zelf, alsnog is dit echt heel erg niet aan mij besteed. Ik heb in principe liever stilte om me heen dan dit. Ondanks dat het dus zeker niet slecht is. Ik heb hier gewoon echt helemaal niks mee. Ik vind dat ik een 2 moet geven omdat het niet die echte éénsterrenervaring is.

Ik dacht dit niet te kennen, maar bij de tweede track wordt m'n ongelijk bewezen. Tainted Love, waarvan ik zojuist leer dat het een cover is, met afstand het hoogtepunt van het album. Lekker trackie. Ik ga de laatste tijd iets beter om met de jaren '80 maar dit is toch wel weer een aardige lakmoesproef. Synthpop gemaakt met computers van ongeveer net na de tweede industriële revolutie. Stoom en kolen waren nog maar net uit zwang geraakt. Het heeft haast iets belachelijks dat ik dit complete album serieus zit te luisteren anno 2025. Tijdloos kun je dit als je werkende trommelvliezen hebt in ieder geval niet noemen. De zanger pakt lekker z'n momentje en het klinkt allemaal tamelijk flamboyant zullen we maar zeggen. Enorm theatraal, maar het past wel bij de foute synth- en drumcomputer geluiden. Dit zit tussen de 2 en 3 sterren. Drie is eigenlijk net te hoog want je kunt het album na Tainted Love misschien net zo goed gewoon afzetten, maar ik laat me maar weer een keer van m'n goede kant zien.

Eigenlijk ben ik hier vrij snel na het gesproken intro al klaar mee. Ik heb hier helemaal niks mee. De boodschap (als die er al in zit) boeit me niet, ik vind de beats op dit album relatief saai (een enkele uitzondering daargelaten). Zo'n track als Pussycat vind ik enorm cringe. Net als het "This is a Missy Elliott exclusive" op elke track. Het Missy Elliott nummer met de meest iconische beat staat niet op dit album (Get Ur Freak On). Op dit album heb je dan nog wel 'Work It' als hoogtepunt, wat op zich nog wel een gaaf nummer is, met een gave clip ook. Ik zit al te diep in m'n rant om daar nog echt oog voor te hebben. Wat ik ook bizar vind is dat ik me de tijd nog herinner dat deze muziek uitkwam en toen klonk het nog alsof ze (Missy en Timbaland) hun tijd vooruit waren, maar als je het nu luistert klinkt het toch aardig gedateerd. Misschien onderschat ik dit album gruwelijk, maar ik heb er, op 'Work It' na, helemaal niks mee. En die track kan dit album voor mij niet redden. Ik heb elke track getwijfeld om de boel af te zetten. En heb hem in 2 etappes geluisterd uiteindelijk. Het is helemaal zwart voor m'n ogen inmiddels. En ze staat verdomme twee keer in deze lijst. 1 ster.

Ongelofelijk comfortabele dadrock. Ik gaf ze hier al een keer 5 sterren, en bij dit album is het vanaf het begin af aan twijfelen geblazen tussen de 4 en 5. Het is heerlijke paparock met een gitaartje, pianotje, drums, bas en de zang verre van het slechtste van deze lijst. Af en toe een blazertje. 34 minuutjes. Ik hou het toch op een 4 en dat is deze keer niet omdat ik geen twee vijven wil uitdelen, maar meer omdat er echt geen enkel nummer van dit album bij me is blijven hangen. En dan reserveer ik de 5 sterren toch liever voor de Neverminds en Siamese Dreams's van deze wereld.

Daar zijn ze weer, de Koningen. Laatst gaf ik ze geheel onverwacht een 5, dus ik had eigenlijk wel zin in dit album. Ook deze keer wordt er een prima plaat afgeleverd. De zanger is nog steeds redelijk onverstaanbaar, de gitaren zijn weer lekker gruizig, het speelt allemaal lekker door en voor je het weet zitten de 40 minuten er weer op. Het is een beetje de oude Arctic Monkeys, maar dan wat redneckeriger qua geluid. Ik ga voor de 4 deze keer. Als ik moet kiezen zet ik net wat liever dat andere album van ze aan. Maar al met al zijn dit echt wel heel plezierige albums om aan te hebben staan vergeleken met de drek die je hier af en toe voor je kiezen krijgt.

En we hebben weer eens een FIFA soundtrack entry te pakken. FIFA 98 om specifiek te zijn. Toen mensen nog de échte Ronaldo bedoelden als ze het over Ronaldo hadden. Song 2 dus. Het blijft een vet nummer ook al heb je hem vrijwillig of onvrijwillig sowieso te vaak gehoord inmiddels. De rest van het album is een stukje minder legendarisch wat mij betreft. Een stukje lekkere indie rock naar de mens toe. Een soort Fontaines DC uit de jeugd van de millenials. Wat dat betreft maakt het algoritme het me de laatste dagen wat makkelijker, maar het had ook wat goed te maken na Missy Elephant. Het album is een tikkeltje aan de lange kant en met zo'n ellenlange galmtrack als 'Theme from Retro' doe je mij totaal geen plezier. Ook wordt het naar het einde toe af en wat te noisy en te kunstzinnig voor me, bijvoorbeeld bij 'Chinese Bombs'. Dit zorgt ervoor dat ik toch weer uitkom op een 3 voor Blur. Ik vind Blur wel leuk maar liever in iets kleinere porties.

Simpel gezegd heeft dit album best veel liedjes (14) waarvan er misschien 2 à 3 enigszins indruk maken. De rest van de tracks zijn prima te luisteren (ondanks dat het wel wat oud klinkt), maar het is toch wat vergeetbaar allemaal. Tussen de 3 en de 4 in. Ik hou het vandaag op 3 sterren.

Dit vind ik wel even lekker. Eventjes weg uit wat je normaal een beetje in deze lijst tegenkomt. Ik heb hier niet bijzonder veel over te zeggen, maar ik denk dat dat ook niet hoeft. Je vindt het prettig luisteren of je verveelt je kapot hierbij. Ik onderga het vandaag gewoon lekker en morgen klik ik op de 4 sterren. Ook als recensent kun je niet elke dag keihard pieken.

Ik begin maar gewoon met zeggen dat ik een klein hekeltje heb aan het bekendste nummer van dit album en dat nummer neemt ook nog netto een derde van het album in beslag. Vroeger keek ik steevast Idols en dan was er in de liverondes altijd wel iemand die dit nummer deed en daar is eigenlijk de haat ontstaan. Zoek maar 'Boris Idols Papa Rolling Stone' op de Joeptoeps. Waarom heb ik dit soort dingen onthouden, verdomme. Ik snap wel dat het in deze lijst staat, maar zelf haal ik er geen gigantische voldoening uit. Maar natuurlijk kan ik het de muzikaliteit wel gewoon waarderen. Ik vind de B-side ook nog niet zo vervelend, hoewel er wel een kleine stijlshift in zit. Het is absoluut geen ramp om dit album een keer uit te zitten. Een keurige 3 sterren.

Oom Bruce cheft het hele album in z'n eentje en de boel wordt daar wel aangenaam door moet ik zeggen. Bij De Baas denk je al gauw aan toeters, bellen en aanwezige synthjes, maar dit album blijft daar verre van. Ik ben geen fan van The Boss, maar daar staat tegenover dat ik 731 van zijn 733 studioalbums niet ken. Ik vind dit dan toch wel een kleine verrassing. Meanderen, mijmeren, Dylanesk zonder de slijtageslag, koeboys en dindiaantjes, een dauwige zondagochtend op de prairie, Stoner of Ten Oosten van Eden als leeshaakje. Niet elke track is even geweldig. 'Johnny 99' en 'Open All Night' springen er wat lelijk uit. Ik kan hier wel een dikke 4 voor uitdelen. Het was een 5 als die twee tracks waren weggelaten. Die halen me een beetje uit de lekkere sfeer van de andere nummers.

Je zet het album aan, het ongelofelijk lekkere 'Chan Chan' begint en je ziet Chris Zegers alweer met z'n meer-dan-halfopen overhemd en met wapperende halflange haren, tevreden kijkend, voorbij razen op z'n door ons allen voorgeschoten huurscootertje. Of vergis ik me en is het Tim Immers? Het maakt niemand ook maar iets uit. We zijn op vakantie. Verder dan Chan Chan ben ik voorheen eigenlijk nooit gekomen als het op dit album van BVSC aankomt. Ze hadden in 2006 zo'n cover album (Rhythms del Mundo) en die heb ik nog wel eens aangezet, maar dit album eigenlijk nooit. Er zit aardig wat herhaling in en helaas haalt geen enkel nummer het legednarische niveau van 'Chan Chan', maar al met al moet je wel heel zuur zijn om dit af te branden. Die ritmesectie is toch heerlijk, de gitaartjes worden lekker feestelijk aangeslagen, de zangers doen prima hun nasale ding, een jolig kroegpianotje en wat blazers erbij. Je krijgt automatisch zin om zelf ook op een woodblockje te hengsten terwijl je door de benauwde warmte uit je voorhoofd en nek loopt te gutsen alsof het een lieve lust is. Ik denk dat dit, in dit hoek van het muzikale spectrum, toch wel het hoogst haalbare is. Exotisch, maar toch nog te behappen voor een tatta zoals ik. Ik geef gewoon 5 sterren. Deze hoort zeker in het lijstje albums die je een keer gehoord moet hebben.

Een stukje jeugdsentiment. Heerlijk. Alles wat hierna geschreven is, is eigenlijk gewoon [oude man wil weer jong zijn en geeft een 5 voor wat 'ie al kent]. Aan de reviews te zien snapt een groot aantal gebruikers het niet. Mensen die nu-metal kut vinden moeten maar eens kijken wat er tegenwoordig allemaal in de top 40 staat. Schoorvoetend zullen ze moeten toegeven dat we het met Korn, System of a Down en Slipknot eigenlijk nog niet zo slecht hadden. Het waren in ieder geval nog originele nummers met een nieuw geluid, gespeeld door bandjes. Nu zitten we met zo'n autotune cowboy als Morgan Wallen die z'n werkstuk heeft overgeschreven van Mika. Of menig huismoeder's favoriete rapper Snelle die nu zanger Snelle is. Een heerlijk dik basgeluid, enorme gitaren die haast klinken als onheilspellende motoren, die zanger met z'n typische maar goed bijpassende stem. Volle bak ambiance. Een muur van geluid en dan in de goede zin. Freak On A Leash is een groots nummer met een iconische videoclip en bevat een iconische breakdown. Na Got The Life zijn de dikste bangers van dit album wel geweest, maar ik luister dit met plezier helemaal uit. Ik snap zeker dat niet iedereen dit 5 sterren geeft, maar toch wordt naar mijn mening dit album hier wel ondergewaardeerd. Ik ben nog subjectiever dan normaal en ga wel 5 sterren geven.

Ik vind Niek Spelonk maar lastig. Het is eigenlijk altijd enorm zware kost. Hij vertelt meer dan hij zingt en het zijn echt flinke verhalen, die ik natuurlijk niet helemaal kan volgen want ik heb het aanstaan als muziek en niet als luisterboek. Het zit bomvol sfeer en de kwaliteit en het vakmanschap staat ook buiten kijf. En ondanks dat ik er die positieve dingen ook in zie heb ik eigenlijk nooit echt zin in zijn albums. Zo ook dit album eigenlijk. Het is niet onprettig, maar het voelt toch als een gigantische huiswerkopdracht. Zeker als PJ Harvey ook nog even een paar nummers mee mag komen zeiken. Dit is voor de mensen die echt naar de tekst luisteren en ik heb daar helaas het geduld niet helemaal voor. Bij 'Stagger Lee' heb ik een klein stukje mee zitten lezen en dan wordt het wel meteen een stuk beter. Anders had ik toch even gemist dat een man tijdens het gedwongen pijpen van een andere man een paar kogels door zich heen gejaagd krijgt. Lastig te beoordelen dus. Ik vind dit wel goed en ik weet ook dat ik zelf niet het maximale hieruit haal door passief te luisteren. Desondanks moet ik toch ook m'n luisterplezier mee laten wegen. Eigenlijk 3,5 ster. Ik hou het op 3, want ik ben blij als we de Freek de Jonge track aan het einde bereikt hebben. Zeker gezien die track van 14 minuten die eraan vooraf gaat.

Het juiste antwoord is dat je dit 5 sterren geeft omdat je een verlicht persoon bent, waardoor je dit helemaal snapt en echt op waarde kan schatten. En je draagt ze stuk voor stuk een warm hart toe die mensen daar in Afrika, het vergeten continent. Het eerlijke antwoord is dat dit allemaal niet zo indrukwekkend is. A capella traditionele Afrikaanse volkszang. Om in het echt te zien is het waarschijnlijk hartstikke mooi, maar zo als opname is het toch wat kaal en is het, door het ogenschijnlijke gebrek aan afwisseling, ondanks de 36 minuten toch een aardig grote portie die je moet wegwerken. Ik mis toch iets van een klein trommeltje en iets van een gitaar-achtig snaarinstrumentje misschien. Het is knap, het is kwalitatief echt enorm goed ook, het is weer eens wat anders en daardoor is het eventjes ook wel interessant. Het is ook niet dat ik het onprettig vind ofzo, maar als geheel zal dit bij mij niet blijven hangen. Ik kom eigenlijk niet hoger dan een lullige 2 sterren.

Ik heb deze op twee verschillende dagen aangezet en ik voel hier meer irritatie bij dan eigenlijk zou moeten. In principe is het gewoon standaard licht psychedelische 60's muziek. Een beetje Stones, een beetje Beatles en een vleugje The Doors zeg maar. Desondanks vind ik dit geen leuk of fijn album. Het is wat schel allemaal, ik vind het wat overbodig, af en toe slaat het geëxperimenteer een heel klein beetje door. Een beetje een a-typische 2 sterren, want normaal zou dit standaard een 3 halen bij mij.

Zeggen dat dit album wat gladjes is, is een aardig understatement. Ik ben hier helemaal niet van, die gladde soul-jazz-rnb haast porno-achtige meuk, maar als je het dan toch moet luisteren is dit wel met uitstek hét album. Met een krappe 32 minuten houdt ome Marvin het ook keurig netjes binnen de lijntjes en dat maakt dat dit zeker een goed album is. Zoals ik vaker zeg is dit dus niet helemaal aan mij besteed, maar voor een keertje helemaal prima. 3,5 tot 4 sterren. En toch voel ik me vies als dit luister.

Het is geinig, het is goed, het is funky, ik respecteer het enorm. Met name een grote shoutout naar de drummer en de bassist. Ik zie de appeal, maar toch kan ik er zelf niet dolenthousiast van worden. Waarschijnlijk is het de setting waarin ik luister waardoor dit nu niet helemaal uit de verf komt. Zet me op zo'n inklapbaar bankje dat je bij elk bierfestival ooit tegenkomt, druk me met een gemoedelijke knipoog 5 muntjes en een reeds met een gekke farmhouse ale (want funky) gevuld proefglaasje in m'n hand terwijl er ondertussen een groep vrolijke vrouwmensen in zomerjurkjes voorbij flaneert en dan is dit album wél geniaal, denk ik. Aan die ambiance kan m'n kantoor op zolder net niet tippen. Ik rond de 3,5 af naar 4 sterren. Man wat ben ik vrijgevig.

Ik vind Blur best leuk, al scoren hun albums bij mij tot nu toe steeds een 3. Wel moet ik zeggen dat ik drie keer Blur in deze lijst een beetje overdreven vind. Wat heb ik hier dan verder nog over te melden? Niet zo enorm veel. Het zijn prima popliedjes voor op de achtergrond. Een paar liedjes zijn 10% leuker dan de andere liedjes. Overall is dit een best fijn album. Ik vind dit prima. Ik geef ze een keer een 4, want ik heb er al vaker over getwijfeld.

Ik ken dit niet en ik moet zeggen dat ik dit één van de lelijkere hoezen vind die ik hier ooit heb gezien. Echt kutje lelijk. Ik ben dan ook een beetje bang voor wat ik aan zal treffen. Ik moet zeggen dat het me alles meevalt. Een sfeervol album. Een beetje Nick Cave achtig, maar dan met een subtiel Western-jasje, wat Mexicaans getoeter en met een zanger die op geen enkele manier op Nick Cave lijkt. Een beetje soundtrack-achtig ook. Ik vind dit eigenlijk wel prettige muziek om aan te hebben staan in de ochtend. Veel meer of minder wil ik er dan ook niet van maken. Dit haalt voor mij persoonlijk makkelijker de 4 sterren dan die Parliament of Marvin Gaye eerder deze week, daar moest ik er nog enigszins voor werken.

Ik vind dit eigenlijk best wel heel lekker. Enorm gruizige rockgeluiden met wat funk en soul er omheen. Ik weet niet hoe authentiek en hoe diepzinnig het allemaal precies is, maar het luistert wel lekker weg. En dat willen we uiteindelijk. Een soort Prince voor mensen die net 10 jaar jonger zijn dan de gemiddelde Prince liefhebber ofzo. Hij doet ook het irritante Prince schreeuwtje, o.a. bij 'My Precious Love'. Maar ik vind dit dus een meer dan prima album om in z'n geheel te luisteren. Gewoon erg lekker. 4 sterren.

Ik vind het een wat lastig te raten album. Ik vind het best oké muziek en ik vind het sfeertje ook echt leuk, maar tegelijkertijd heb ik er al meerdere dagen niet echt zin in. Ik denk dat het komt door het goede weer, daar past dit niet helemaal bij op de één of andere manier. Hoewel de liedjes eigenlijk prima zijn lijkt de tijd compleet tot stilstand te komen wanneer dit album aan gaat. En dan niet op een lekkere manier. Ik kan op dit moment niet hoger geven dan 3 sterren.

Deze man houdt van intro's denk ik. Track 1 is letterlijk een intro, track 2 en 3 klinken als een intro van een track die nooit op gang komt en track 4 heeft een intro van zo'n 49 seconden. Ik ben van voor de TikTok generatie, maar ook mij ben je dan eigenlijk al een beetje kwijt. Ik merk dat een groot deel van dit album me irriteert. Track 6 vind ik wel tof, een soort suikervrije Linkin Park variant. Her en der nog een aardig beatje met een leuk stukje rappen. Het is niet genoeg voor mij. Ik ga deze 2 sterren geven. Ik vind de meeste beats simpelweg niet lekker en dan blijft er bij zo'n album wat mij betreft weinig over. En dan nog dat outro van 12 minuten. Slechts 2 sterren.

Ik ken dit uiteraard weer eens niet en ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen. De global reviews zijn hier redelijk duidelijk over, maar ik heb al gemerkt dat dat bij genres als bijv. electronica of hiphop weinig zegt. Ik zet dit album met gepaste voorzichtigheid aan en vreemd genoeg vind ik het begin best veelbelovend. Ik wil niet de tegendraadse snob uithangen, maar door dat eindeloze 'When times becomes a loop', waarbij het ritme steeds een beetje opschuift, zit ik er eigenlijk meteen lekker in. Dit is zo'n hypnotiserende technoplaat. Ik vind dat vaak heerlijk om de werkdag mee te beginnen, mits het allemaal niet té druk en schurend wordt. En dat lijkt op dit album reuze mee te vallen. De nadruk ligt meer op ritmes en herhaling dan op agressieve geluiden. Ondanks de niet geringe lengte en bak aan herhaling vind ik dit voorbij vliegen. Het verrassingselement doet weer eens z'n werk. Ik ga voor de 5 sterren.

Dit is voor mij zo'n beetje de meest generieke country die je kunt bedenken. En dat heeft als voordeel dat het ook wel redelijk makkelijk naar binnen glijdt allemaal, ondanks dat er een heel klein Elvis Costellotje in verborgen zit. Dit soort country zou je op Sky Radio kunnen draaien zonder dat het meteen klachten regent, denk ik. Het is aan mij niet helemaal besteed, dat wisten we inmiddels eigenlijk ook al wel een beetje, maar dit is toch wel een 2,5je eigenlijk. Het gaat me te ver om er een 3 van te maken.

M'n vijfde keer Sonic Youth. Daar vinden we wat van natuurlijk, maargoed, parkeren die emotie. Dit album lijkt net wat anders te zijn dan ik had verwacht bij Sonic Youth. Een beetje Post-Punk-achtig, New Wave, jaren '80 popmuziek, een lesuurtje CKV en een vleugje The Cure erbij. De eerste twee nummers doen me niet zo veel, maar Starpower vind ik wel tof met die rommelende bas. Doet me een klein beetje denken aan IDLES. Zo ook die piano bij Secret Girl. Daardoor zit er weer iets in m'n hoofd te roepen dat ik het eigenlijk leuk vind, terwijl ik het alsnog als een matig album ervaar. En weer komt het album voor mij eigenlijk nooit echt lekker op gang, wat ik vaker heb gehad bij deze band. Regelmatig is het een hoop geluid, maar iets te weinig muziek. Een 2 of een 3. Ik heb eigenlijk geen zin om beleefdheidspunten uit te delen. Ik hou het op 2 sterren.

Pop rock met een zangeres die klinkt alsof ze normaal triphopliedjes inzingt. Met een beetje zo'n Killers-achtig megafoon effect op de stem ook. Het heeft wel iets zomers en vrolijks, maar toch pakt het album me niet helemaal. Ik heb hier eigenlijk niet zo bijzonder veel over te melden. Gewoon een eenvoudige 3 sterren.

Ik heb al vaker gezegd dat ik dit album een 5 zou gaan geven, dus op dat vlak zullen er geen verrassingen zijn. Een prettig album. Ook echt zo'n album album: De nummers zorgvuldig uitgekozen en in de juiste volgorde gezet. Een band met een typisch geluid wat er in gaat als zoete koek. Voor de top 40 liefhebbers bevat dit album ook hun op 1 na grootste hit. Ik vind zelf Man On The Moon een leuker nummer, maargoed. Dit zou ik regelmatig met plezier van voor naar achter aan kunnen zetten. En dat is uiteindelijk toch een beetje wat je wilde als je zo'n album op de kop tikte in 1992. Denk ik. Ik was toen 4 en hield van smurfenhouse en 2 Unlimited.

Lekker toegankelijke, maar met vlagen toch ouderwetse punk. Met tussendoor ook nog wat niet-punk liedjes. De échte punkers zullen er ongetwijfeld op spugen, maar ik ben geen echte punker en ik vind dat eigenlijk wel plezierig. Een klein beetje Nirvana hoor ik er ook wel in op de één of andere manier. Ik mis bij mezelf net een stukje emotie om hier een 5 voor te geven, maar een dikke 4 verdient het zeker.